Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως.
Καλή Ανάσταση.
Χριστός Ανέστη. Αληθώς Ανέστη.
———————————————————-
Μια φόρα κι ένα καιρό, ήρθε στον κόσμο ένα παιδί. Δεν ήταν σαν τα υπόλοιπα παιδιά, ήρθε σε ένα μικρό χωριό με ένα σκοπό, να δείξει στους ανθρώπους της, τη δύναμη της αγάπης, τη δύναμη της συμφιλίωσης, το τίποτα των χρημάτων μπροστά στα πάντα της υγείας.
– Μπορείτε να αγκαλιαστείτε και να προσευχηθείτε για μένα, ρώτησε τους ανθρώπους;
-Μπορούμε απάντησαν αυτοί κι αγκαλιάστηκαν όλοι μαζί, φίλοι, εχθροί, ξένοι και έγινε ησυχία και μια προσευχή ακουγόταν παντού .
-Μπορείτε να βγείτε από τα σπίτια σας και να γλεντήσετε και να τραγουδήσετε και να χορέψετε, ρώτησε ξανά τους ανθρώπους;
-Μπορούμε, απάντησαν αυτοί, και πιάστηκαν χέρι-χέρι χωρίς να τους χωρίζουν χρώματα και ιδέες, και γέμισαν τις πλατείες, και γέμισαν, τους δρόμους, τα θέατρα, τα μαγαζιά και γλεντούσαν και τραγουδούσαν και χόρευαν και έπιναν στην υγειά του μικρού τους ήρωα όπως τον έλεγαν.
– Τώρα τους είπε μπορείτε να μου αποδείξετε πως ο μόνος σκοπός της ζωής είναι η αγάπη, η χαρά;
-Μπορούμε απάντησαν αυτοί, και έτρεξαν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί, και έφεραν όλες τις περιουσίες τους και τις ακούμπησαν μπροστά στα πόδια του μικρού τους ήρωα. Πάρτα του είπαν δεν θέλουμε τίποτα, μας αρκεί εσύ να είσαι καλά.
– Ωραία, είπε το παιδί, εγώ τώρα πρέπει να φύγω. Ό,τι ήταν να σας μάθω, σας το είπα, αλλά εσείς θα συνεχίσετε να ζείτε φιλιωμένοι, με χαρά και να μην γκρινιάζετε για ανάξια πράγματα;
Οι άνθρωποι δεν απάντησαν.
Το παιδί, γύρισε την πλάτη και άρχισε να απομακρύνεται…
Οι άνθρωποι πάγωσαν, οι καρδιές τους έσπασαν, κοίταζαν το μικρό τους ήρωα που έφευγε κι έκλαιγαν… αλλά και πάλι δεν απάντησαν.
(Το κείμενο το πήραμε από το facebook της κ.Βούλας Κάπλατζη)
Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;
Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;
Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;
Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;
Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;
(ποίημα του Γ.Δροσίνη)
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Σας ευχαριστούμε όλους για την βοήθειά σας.
πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 