Εικόνες από την ρωσική πνευματικότητα.

Η Λιτανεία   Velikoretskaya-Ιούνιος 2014

1η ΜΕΡΑ

2Η ΚΑΙ 3Η ΜΕΡΑ

 

 

4η,5η .6ή μέρα

Επιστροφή

Η ‘‘Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία’’ (Μια ιστορία με αφορμή ένα θάνατο)

Εἶναι 25 Ἀπριλίου 1961 καί γίνεται τό ἐννεαήμερο μνημόσυνο τοῦ Χρυσοστόμου Δασκαλάκη Μητροπολίτη Μεσσηνίας (1945-1961). Κηρύττει κατ’ αὐτό ὁ λόγιος ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος. Ἀνεβαίνει στόν Ἄμβωνα καί μέ τόν ἱσχνό καί βραδύγλωσσο καί «καικαιδίστικο» τρόπο του λέει:

-Ποῦ θά εἶναι τώρα ὁ Δεσπότης;

-Μπροστά στόν Χριστό.

  -Τί θά πεῖ ὁ Χριστός μόλις τόν δεῖ;

-Καλῶς τόν Χρυσόστομο. Τέλειωσε λοιπόν ἡ ἀρχική φάση τῆς ζωῆς σου καί τώρα πρέπει νά δοῦμε ἄν μπορεῖς νά μπεῖς (ὄχι ἐξ αἰτίας μου ἀλλά ἀπό τήν κατάστασή σου) στήν κυρίως Ζωή ἤ ἄν… ἁπλῶς θά τυραννιέσαι!

-Τί εἶναι αὐτό πού ἔχεις στό κεφάλι σου;

Μίτρα; Μά δέν φοράνε οἱ δικοί μου κοσμήματα. Αὐτά τά ἔχουν οἱ Πέρσες… πού εἶναι εἰδωλολάτρες!

Αὐτό πού κρατᾶς τί εἶναι; Γκλίτσα; Μά οἱ βοσκοί δέν κρατάνε σίδερα ἀλλά ξύλινο μπαστούνι γιά νά μποροῦν νά τρέχουν.

Βγάλτα καί ἄφηστα κάτω. Βγᾶλε κι αὐτό τό φόρεμα πού φοροῦσε ὁ αὐτοκράτορας στήν Κωνσταντινούπολη! Γιατί ἀντικατέστησες τόν κοροϊδευτικό χιτώνα πού μοῦ φόρεσαν, μέ αὐτοκρατορικά μεγαλεῖα; Ντρεπόσουν γιά μένα; Ἐδῶ τά πράγματα δέν εἶναι κατά τά φαινόμενα. Ἐδῶ δέν ὑπάρχει βασιλιάς καί στρατιώτης. Ἐδῶ ποιμένας καί πρόβατο εἶναι ταυτόσημα. Ἐδῶ Ποιμένας εἶμαι μόνον ἐγώ.

Λοιπόν βγᾶλε τά ἄμφια. Τόσα χρόνια δέν ἔμαθες ὅτι τά ἄμφια εἶναι σύμβολα καί ὄχι κοσμήματα;  Ὅτι τά φόραγες γιά νά διαφοροποιηθεῖς ἀπό τόν ἑαυτό σου, ὄχι ἀπό τούς ἄλλους; Βγᾶλε τά ρᾶσα. Βγᾶλε τά ροῦχα σου. Ὅλα. Καί τό παντελόνι καί τό σώβρακό σου!

Μεῖνε τώρα γυμνός καί… διάφανος νά δοῦμε, πόσα από αὐτά πού ἔκανες, τά ἔκανες γιά τήν δόξα μου και πόσα γιά τήν δόξα σου; Ἄν ἔγιναν γιά μένα, θά εἶναι ἐλευθερία γιά σένα. Ἄν ἔγιναν γιά σένα, θά εἶναι φυλακή αὐτοεγκλωβισμοῦ σου καί δέν θά μπορεῖς νά συναντήσεις κανέναν, οὔτε ἐμένα.

Ἄν δέν ξεπέρασες τό ἀφελές παιδικό ἐπίπεδο «τά θέλω ὅλα δικά μου» καί «ἄχ, πόσο μοῦ ἀρέσω», πῶς θά μπεῖς ἐδῶ, πού κυριαρχεῖ ἡ Αἱμάτινη Φιλανθρωπία;! Ἄν βούλιαξες (ὑπάρχει πιθανότητα καί μέσα στήν Ἐκκλησία, γιατί δέν γίνονται διακρίσεις…) στήν σκέψη «εἶμαι ὅλος δικός μου» τότε ἔχεις κάνει τήν ζωή σου κόλαση καί ὅλοι ἐμεῖς, καί Ἐγώ μαζί, σέ «ἐνοχλοῦμε»! Τά εἴχαμε πεῖ: Ὑπάρχει ὁ κίνδυνος οἱ υιοί τῆς Βασιλείας νά ἐκβληθοῦν ἔξω, και αὐτοί πού μέ κήρυτταν στίς πλατεῖες καί μοῦ φώναζαν στήν Λειτουργία, Κύριε, Κύριε… νά μοῦ εἶναι ἄγνωστοι καί ξένοι (Ματθ. 7,21).

Αυτά μεν έλεγε τότε ο πατήρ Ιωήλ, για ένα άνθρωπο ο οποίος στην εποχή του (εποχή απερίγραπτων αναγκών) προσπάθησε να κάνει με θυσιαστική διάθεση ό,τι μπορούσε καλύτερο, για την ανακούφιση των χριστιανών της περιοχής της ευθύνης του. Εκείνος, ο Χρυσόστομος Δασκαλάκης, ήταν ένας ακτιβιστής, όμως χωρίς καμμία προσωπική απαίτηση άνεσης και χρημάτων! Ο π. Ιωήλ δίδασκε το λαό με αφορμή τον θάνατο του Δεσπότη, α. ότι όλοι θα αποδώσουμε λόγο στο Χριστό για τον τρόπο της ζωής μας, β. ότι η κοινωνική θέση, ακόμα και η εκκλησιαστική, δεν έχουν καμμία ‘’πέραση’’ μπροστά στο Χριστό, και γ. επεσήμαινε το μεγάλο κίνδυνο της φιλοδοξίας που γυμνώνει την ψυχή όσο και τα άλλα πάθη, έστω και αν η εγωϊστική στάθμη αξιολόγησης είναι στο ψυχικό και όχι στο σωματικό επίπεδο.

Στην συνέχεια, και ως ουσιαστική επέκταση και επεξήγηση της σκέψεως του πατρός Ιωήλ, παραθέτουμε ένα κείμενο του μεγάλου χριστιανού συγγραφέα C.S.Lewis, από το βιβλίο του ‘’το Μεγάλο Διαζύγιο’’ στο οποίο με αριστοτεχνικό τρόπο ο Lewis επισημαίνει τον υπόκωφο εγωϊσμό της νομικίστικης λογικής των δικαιωμάτων, και της ‘’αναντίρρητης’’ και αυτονόητης διεκδίκησής τους! Γράφει για τον κίνδυνο της αυτοκαταξίωσης, από την επιτυχή σταδιοδρομία,  πράγμα που δεσμεύει τον άνθρωπο στη θέαση της εξωτερικής ‘’στιλπνότητας’’ και μόνον, και δεν τον αφήνει να βαθύνει στην συνειδητότητα της προσφοράς εκ μέρους του Χριστού, ως δωρεάς, των αρετών, που δεν αγοράζονται με όσα στιλπνά κατορθώματα κι αν επιτύχαμε, αλλά είναι μετοχή στην φιλανθρωπία Του! ………………………………………………………………………………………………….

«Ποτέ δέν ζήτησα τίποτα πού δέν ἦταν δικαιωματικά δικό μου. Ἄν ἤθελα ἕνα ποτό τό πλήρωνα. Κι ἄν ἔπαιρνα τούς μισθούς μου ἔκανα τήν δουλειά μου. Τέτοιος τύπος ἦμουν καί δέν μέ νοιάζει ποιός τό ξέρει.

-Θά ἦταν πολύ καλύτερα ἄν δέν τό συνέχιζες ὅλο αὐτό τώρα.

-Ποιός τό συνεχίζει;  Δέν διαφωνῶ μαζί σου. Ἁπλά σοῦ λέω τί ἄνθρωπος ἤμουνα. Δέν ζητάω τίποτα περισσότερο ἀπό τά δικαιώματά μου. Μπορεῖ νά νομίζεις,  πώς ἔχεις τό δικαίωμα νά μέ κριτικάρεις ἐπειδή εἶσαι ντυμένος ἔτσι (πού δέν ἦσουν ὅταν δούλευες γιά μένα) ἐνῶ ἐγώ δέν εἶμαι παρά ἕνας κακομοίρης. Ἀλλά πρέπει νά ἔχω αὐτά πού δικαιοῦμαι, ὅπως καί σύ.

-Ἄ, ὄχι. Δέν εἶναι τόσο ἄσχημα τά πράγματα. Ἄν ἔπαιρνα μόνο ὅ,τι δικαιούμουν, δέ θά ἦμουν ἐδώ τώρα. Οὔτε ἐσύ θά πάρεις αὐτό πού δικαιοῦσαι. Θά σοῦ δοθεῖ κάτι πολύ καλύτερο. Μή φοβᾶσαι.

-Αὐτό λέω κι ἐγώ. Δέν ἔχω αὐτό πού δικαιοῦμαι. Πάντα ἔκανα ὅ,τι καλύτερο μποροῦσα καί ποτέ κάτι κακό. Καί αὐτό πού δέν καταλαβαίνω, εἶναι γιατί εἶμαι πιό κάτω ἀπό ἕναν ἀδίστακτο φονιά σάν καί σένα.

-Ποιός ξέρει ἄν θά εἶσαι; Ἁπλά νά εἶσαι χαρούμενος καί ἀκολούθησέ με.

-Γιατί συνεχίζεις νά διαφωνεῖς; Ἁπλά σοῦ λέω τί σόι ἄνθρωπος εἶμαι. Θέλω μόνο τά δικαιώματά μου. Δέ ζητάω φιλανθρωπία.

-Τότε κάνε το! Ἀμέσως! Ζήτα τήν Αἱμορραγοῦσα Φιλανθρωπία! Ὅλα εἶναι ἐδῶ ὡς προσφορά. Τίποτα δέν ἀγοράζεται.

…………………………………………………………………………………

(C.S.Lewis, “τό μεγάλο διαζύγιο”, σελ. 34-35).

Μακάρι, και εκείνος (ο ‘’τωρινός’’ νεκρός, που με αφορμή τον θάνατό του γράφονται αυτά) και εμείς, να καταλάβουμε ότι όλα είναι προσφορά από την Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία.

Μακάρι, να συνειδητοποιήσουμε, ότι τίποτε δεν άγοράζεται! Ακόμα κι αν έχεις ενάμιση δίς δραχμές…..

Μακάρι, να μη ξεχνάμε ότι κάποια στιγμή της ζωής μας μπροστά στο Χριστό θα ακούσωμε τον άγγελό μας να απαιτεί:

Απόδος λόγον της ζωής σου (οι λαϊκοί).

Απόδος λόγον της οικονομίας σου (οι κληρικοί)

Ελέησον ημάς πάντας, Φιλάνθρωπε Κύριε.

ΠΗΓΗ.ΕΝΟΡΙΑΚΟ.

Η Ορθόδοξη Superwoman ( Γεροντας Παϊσιος )

-Γέροντα, μιὰ γυναίκα τὴν ἐγκατέλειψε ὁ ἄνδρας της, πῆρε καὶ τὸ παιδὶ, καὶ ἔχει σχέσεις μὲ δὺο ἄλλες γυναὶκες. Μὲ ρώτησε τί νὰ κάνη.
-Νὰ τῆς πῆς, ὅσο μπορεῖ, νὰ κάνη ὑπομονή, προσευχή, καὶ νὰ φέρεται μὲ καλοσύνη. Νὰ περιμένη· νὰ μὴ διαλύσει τὸν γάμο ἡ ἴδια. Κάποιος περιφρονοῦσε τὴν γυναίκα του, τὴν κακαμεταχειριζόταν, καὶ αὐτὴ τὰ ἀνατιμετώπιζε ὅλα μὲ ὑπομονὴ καὶ καλοσύνη, μέχρι ποὺ πέθανε σχετικὰ νέα. Ὅταν ἔκαναν τὴν ἐκταφή της, βγῆκε ἀπὸ τὸν τάφο μία εὐωδία.
Ἀπόρησαν ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ.
Βλέπετε, αὐτὴ ἀντιμετώπιζε τὰ πάντα μὲ ὑπομονὴ σ’ αὐτὴν τὴν ζωή, γι’ αὐτὸ δικαιώθηκε στὴν ἄλλη ζωή.

Ἔχω ὑπ’ ὄψιν μου καὶ μιὰ ἄλλη περίπτωση. Ἕνα κοσμικὸ παιδὶ εἶχε συμπαθήσει μιὰ κοπέλα ποὺ ζοῦσε πνευματικά. Γιὰ νὰ τὸν συμπαθήση καὶ ἡ κοπέλα, προσπαθοῦσε νὰ ζῆ κι αὐτὸς πνευματικά, ἐκκλησιαζόταν κ.λπ. Τελικὰ παντρεύτηκαν. Μετὰ ὅμως ἀπὸ χρόνια ἐκεῖνος ἄρχισε πάλι τὴν κοσμικὴ ζωή.
Ἐνῶ εἶχαν καὶ μεγάλα παιδιὰ -ἕνα ἀγόρι στὸ πανεπιστήμιο καὶ δύο κοπέλες, μία στὸ λύκειο καὶ μία στὸ γυμνάσιο –αὐτὸς συνέχιζε νὰ ζῆ ἄσωτα. Εἶχε μιὰ μεγάλη ἐπιχείρηση καὶ ἔβγαζε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ τὰ περισσότερα τὰ ἐξόδευε μὲ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Ἡ καημένη ἡ σύζυγός του κρατοῦσε τὸ σπίτι μὲ τὴν οἰκονομία ποὺ ἔκανε καὶ τὰ παιδιά της μὲ τὶς συμβουλές της. Δὲν κατηγοροῦσε τὸν πατέρα τους, γιὰ νὰ μὴν τὸν σιχαθοῦν καὶ τραυματισθοῦν, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν.
Τὰ βράδια ποὺ γύριζε ἀργά, εὔκολα τὸν δικαιολογοῦσε, λέγοντας στὰ παιδιὰ ὅτι ἔχει δουλειὲς, ἀλλὰ τὸ μεσημέρι ποὺ πήγαινε στὸ σπίτι μὲ κάποια φιλαενάδα του, τί νὰ ἔλεγε; Γιατί, τί ἔκανε ὁ ἀθεόφοβος αὐτὸς ἄνθρωπος; -ἄν καὶ δὲν ἀξίζει νὰ τὸν λέη κανείς ἄνθρωπο, ἐπειδὴ δὲν εἶχε καθόλου ἀνθρωπιά.
Τηλεφωνοῦσε στὴν γυναίκα του νὰ τοῦ ἑτοιμάση τὰ φαγητὰ ποὺ ἐπιθυμοῦσε καὶ ἐρχόταν τὸ μεσημέρι μὲ κάποια ἀπὸ τὶς φιλενάδες του γιὰ φαγητὸ. Ἡ καημένη ἡ μάνα, γιὰ νὰ μὴν μποῦν σὲ ἄσχημους λογισμοὺς τὰ παιδιά της, τοὺς καλοδεχόταν.
Ἔδινε τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι δική της φίλη καὶ πέρασε ὁ σύζυγος της ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ τὴν ἔφερε στὸ σπίτι τους, μὲ τὸ αὐτοκίνητό του. Ἔστελνε μὲ τρόπο τὰ παιδιὰ στὰ δωμάτιά τους, γιὰ νὰ διαβάσουν, γιατὶ φοβόταν μήπως δοῦν καμμιὰ ἄσχημη σκηνή, ἐπειδὴ δυστυχῶς αὐτὸς δὲν πρόσεχε, ἀλλὰ ἀσχημονοῦσε καὶ μέσα στὸ σπίτι. Αὐτὸ γινόταν κάθε μεσημέρι καὶ κάθε τόσο τῆς κουβαλοῦσε καὶ ἄλλο πρόσωπο.
Ἀφοῦ τὰ παιδιὰ ἔφθασαν νὰ λένε στὴν μητέρα τους: «Πόσες φίλες ἔχεις, μαμά;» . «Γνωριζόταμασταν ἀπὸ παλιά», τοὺς ἔλεγε ἐκείνη. Ἐν τῷ μεταξὺ αὐτὸς τὴν εἶχε τὴν καημένη χειρότερα καὶ ἀπὸ ὑπηρέτρια, διότι τῆς φερόταν μὲ πολλή βαρβαρότητα.
Σκεφθῆτε τώρα, αὐτὴ ἡ μάνα κάθε μέρα νὰ ὑπηρετῆ δύο κτήνη, ποὺ ἀτίμαζαν τὸ σπίτι, καὶ νὰ βάζη συνέχεια καλοὺς λογισμοὺς στὰ παιδιά της. Καὶ δὲν εἶναι ὅτι ἤξερε πὼς τὸ θέμα αὐτὸ θὰ λήξη ἔπειτα ἀπὸ ἕνα διάστημα, ὥστε νὰ πῆ: «θὰ κάνω ὑπομονὴ» καὶ νὰ ἔχη καὶ λίγη παρηγοριά.
Αὐτὴ ἡ κατάσταση συνεχίστηκε ἀρκετὰ χρόνια. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε δώσει ὁ ταλαίπωρος πολλὰ δικαιώματα στὸν διάβολο, ἑπόμενο ἦταν νὰ δέχεται φοβερὲς δαιμονικὲς ἐπιδράσεις. Ἦταν σὰν τρελλός, δὲν ἤλεγχε τὸν ἑαυτό του, ὅλα τοῦ ἔφταιγαν.
Μιὰ μέρα λοιπὸν, ὅπως ἔτρεχε μὲ τὸ αὐτοκίνητό του, καθὼς ἦταν μεθυσμένος ἀπὸ τὴν σαρκικὴ μέθη, ξέφυγε ἀπὸ τό δρόμο καὶ ἔπεσε στὸ γκρεμό. Τὸ αὐτοκίνητο διαλύθηκε καὶ αὐτός τραυματίστηκε σοβαρά. Τὸν μετέφεραν στὸ νοσοκομεῖο καὶ ὕστερα ἀπὸ μιὰ σχετικὴ νοσηλεία τὸν πῆγαν στὸ σπίτι σακατεμένο.
Καμμιὰ φιλενάδα του δὲν τὸν πλησίασε, γιατὶ δὲν εἶχε πιὰ οὔτε πολλὰ χρήματα, ἀλλὰ καὶ τὸ πρόσωπό του ἦταν παραμορφωμένο. Ἡ καλὴ σύζυγος ὅμως καὶ καλὴ μάνα τὸν περιποιόταν μὲ πολλὴ καλωσύνη, χωρίς νὰ τοῦ θυμίζη τίποτε ἀπὸ τὴν ἄσωτη ζωή του.
Αὐτὸ τὸν συγκλόνισε καὶ τὸν ἀλλοίωσε πνευματικὰ. Μετανόησε εἰλικρινὰ, ζήτησε καὶ ἐξομολογήθηκε, ἔζησε λίγα χρόνια χριστιανικά, μὲ ἐσωτερική εἰρήνη, καὶ ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίῳ. Μετὰ τὸν θάνατο του τὸ ἀγόρι ἀνέλαβε τὴν δουλειά του καὶ συντηροῦσε τὴν οἰκογένεια.
Ζοῦσαν ἀγαπημένα τὰ παιδιὰ, γιατὶ εἶχαν πάρει καλὲς ἀρχὲς ἀπὸ τὴν καλὴ μάνα. Αὐτὴ ἡ μάνα ἦταν ἡρωίδα.
Ἤπιε ὅλα τὰ φαρμάκια, γιὰ νὰ μὴ διαλυθῆ ἡ οἰκογένειά της καὶ πικραθοῦν τὰ παιδιὰ της, κράτησε τὴν οἰκογένεια σωστά, ἔσωσε καὶ τὸν ἄνδρα της, ἀποταμίευσε καὶ αὐτὴ οὐράνιο μισθό. Ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν γυναίκα θὰ τὴν βάλη στὴν καλύτερη θέση στὸν Παράδεισο.
ΠΗΓΗ.ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ

Ένας ηλικιωμένος θυμάται την σφαγή της Παραμυθιάς και τους καταδότες τσάμηδες

«Ήταν 7 το πρωί, 29 Σεπτέμβρη του 1943. Απανωτές ριπές, κροτάλισμα πολυβόλων, ακούστηκαν σε όλη την Παραμυθιά. Θρήνος στην κάθε γειτονιά».
Με συγκίνηση, ο κ. Αντώνης Δρίμτζιας, θυμάται όσα βίωσε σαν παιδί, πριν από 71 χρόνια, όταν οι Γερμανοί κατακτητές, εκτέλεσαν 49 προσωπικότητες τηςΠαραμυθιάς, ανάμεσα τους και τον πατέρα του.

Η συνάντηση με τον κ. Δρίμτζια, έγινε στην μαρτυρική πόλη της Παραμυθιάς, με αφορμή τις τριήμερες επετειακές εκδηλώσεις που κορυφώθηκαν τη Δευτέρα με επιμνημόσυνη δέηση και καταθέσεις στεφάνων στον τόπο της θυσίας.

Ο κ. Δρίμτζιας, ανοίγει τα μάτια της «παιδικής του ψυχής» και αφηγείται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα που συνέβησαν τις «μαύρες μέρες» εκείνου του Σεπτέμβρη.

«Αφορμή για τις εκτελέσεις, εδόθη στους κατακτητές όταν, στις 24 Σεπτέμβρη, αντάρτες επιτέθηκαν σε απόσπασμα ανίχνευσης εδάφους στη θέση Σκάλα και σκότωσαν έξι Γερμανούς στρατιώτες. Σύμφωνα με τη διαταγή της γερμανικής διοίκησης, σε αντίποινα, 1 προς 10,έπρεπε να εκτελεστούν 60 χριστιανοί».

Ο 78χρονος, σκουπίζει ένα δάκρυ με το μαντήλι του και διευκρινίζει:

«Εμείς στην Παραμυθιά, όπως και σε όλη την Θεσπρωτία είχαμε τριπλή κατοχή, Ιταλοί, Γερμανοί καιμουσουλμάνοι. Οι Μουσουλμάνοι, είχαν σαν σκοπό να προσαρτήσουν τη Θεσπρωτία στην Αλβανίακαι επειδή στην Παραμυθιά, υπήρχαν προσωπικότητες που αντιστέκονταν σε αυτή τη μεγάλη τους ιδέα, προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να τους αφανίσουν. Η ευκαιρία, μόλις τους είχε δοθεί με το αιματηρό επεισόδιο στη Σκάλα».

Οι Γερμανοί, συνεχίζει, ήθελαν να εκτελέσουν 60 ανθρώπους, ανεξάρτητα από πρόσωπα. Ήδη, είχαν συλλάβει 11 συντοπίτες μας, από τα γύρω χωριά πριν από 4 ημέρες, τους οποίους εκτέλεσαν στον περίβολο του σχολείου και τώρα έπρεπε να συλλάβουν ακόμη 49 άτομα, προκειμένου να συμπληρώσουν τη μακάβρια λίστα.

Τότε, παρουσιάστηκαν, όπως υποστηρίζει ο κ. Δρίμτζιας, δύο αδέλφια -ηγετικά στελέχη των μουσουλμάνων της περιοχής- και πρότειναν με γραπτό κατάλογο τα ονόματα των συλληφθέντων και εκτελεσθέντων στη συνέχεια.

Ο Γερμανός Φρούραρχος της Παραμυθιάς, εξέδωσε γραπτές ανακοινώσεις για τις συλλήψεις που έγιναν την νύχτα της 27ης προς την 28η Σεπτέμβρη.

«Το σύνθημα έδωσε μία φωτοβολίδα. Ήταν 11 το βράδυ της 27ης Σεπτεμβρίου. Ομάδες συλλήψεως, αποτελούμενες από 2 μουσουλμάνους και έναν Γερμανό, βγήκαν στις γειτονιές. Τα κτυπήματα στις πόρτες ήταν δυνατά. Θρήνος, μέσα στο σκοτάδι. Έμπαιναν στα σπίτια και έπαιρναν τους ανθρώπους. Ήρθαν και στο σπίτι μου, για να συλλάβουν και τον πατέρα μου. Ήταν 49 χρόνων. Ζήσαμε μια αρχαία τραγωδία. Ο ιερέας, ο γυμνασιάρχης, 3 δάσκαλοι δημόσιοι υπάλληλοι ο διευθυντής της Αγροτικής Τράπεζας, ο γιατρός, ο συμβολαιογράφος και πολλοί άλλοι, 52 άνθρωποι συνολικά, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Σχολείο. Την επομένη το ξημέρωμα ακούσαμε τα πολυβόλα…

Από τους 52 συλληφθέντες εκτέλεσαν τους 49, καθώς ήδη είχαν εκτελέσει 11 και οι επιζήσαντες που έφτασαν μέχρι τον τόπο των εκτελέσεων, αλλά με εντολή του Φρούραρχου αφέθηκαν ελεύθεροι, μετέφεραν το χρονικό του μαρτυρίου που έζησαν στα χέρια των Ναζιστών.

Την νύχτα της 28ης Σεπτεμβρίου πήγε στην αίθουσα του Σχολείου ο Γερμανός Διοικητής και τους ανακοίνωσε, ότι την επομένη το πρωί θα εκτελεστούν. Ακολούθησε θρήνος, αλλά διατήρησαν την ψυχραιμία τους.

Μεταξύ των συλληφθέντων υπήρχαν και έφηβοι.

Ο ιερέας Ευάγγελος Τσαμάτος είχε μαζί του το πετραχήλι και τέλεσε νεκρώσιμη ακολουθία, με ψάλτες τους μελλοθάνατους. Ένας 26χρονος γυμναστής, ο Γιαννάκης, τραγουδούσε το παραδοσιακό τραγούδι «Ο γέρο-Δήμος πέθανε».

Την επομένη, στις 5 το ξημέρωμα, τους έβγαλαν στο προαύλιο. Με τη συνοδεία μουσουλμάνων και Γερμανών οδηγήθηκαν στον τόπο της εκτέλεσης. Προπορευόταν όχημα ερπυστριοφόρο, για να καλύπτει τις φωνές τους. Όλοι τους, κατά την πορεία προς τον θάνατο, διατήρησαν την ψυχραιμία μου δεν λύγισαν.

Στον τόπο της εκτέλεσης έφτασαν και οι 52. Τότε, ο φρούραρχος έκανε την «πρόσθεση» και είπε να φύγουν 3 άτομα.

Ένας 18χρονος που εκτέλεσαν τον πατέρα του και 2 ξυλουργοί αφέθηκαν ελεύθεροι.

Στον τόπο της θυσίας, την προηγούμενη ημέρα χρησιμοποίησαν αιχμάλωτους κατοίκους από την περιοχή για να ανοίξουν δυο ομαδικούς τάφους. Πάνω από τον έναν, εκτέλεσαν τους 20 και στον δεύτερο, τους υπόλοιπους. Μεταξύ των εκτελεσθέντων ήταν ένας έμπορος με τον 16χρονο γιό του.

Η Παραμυθιά τυλίχτηκε στον θρήνο και το κλάμα. Στη θέση Καρκαμίσι, οι Ναζί είχαν στήσει μπλόκο και απαγόρευαν στις γυναίκες να πάρουν τους νεκρούς. Στα γραφεία της Κοινότητας, η γερμανική διοίκηση, θυροκόλλησε ανακοίνωση για την εκτέλεση .

Στο δικό μου σπίτι μείναμε 7 παιδιά ορφανά. Τρεις μήνες αργότερο το μικρότερο ένα βρέφος 9 μηνών πέθανε από ασιτία. 

Την επόμενη της εκτέλεσης, στις 30 Σεπτεμβρίου το μεσημέρι, ο τότε Μητροπολίτης Παραμυθιάς κ.Δωρόθεος Λάσκαρης, σύμφωνα με το προσωπικό του υπόμνημα προς την ιερά σύνοδο στις 20-3 1944, ήρθε από τα Ιωάννινα που βρισκόταν στην κωμόπολη και έθαψε τους εκτελεσθέντες.

Από τότε έως σήμερα, οι συγγενείς των αδικοχαμένων, ζητάμε απάντηση στο ερώτημα, μήπως η έγκαιρη παρουσία του μακαριστού Δωρόθεου, μπορούσε να είχε αποτρέψει τις εκτελέσεις;».

Ο καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Αθανάσιος Γκότοβος, ο οποίος έχει μελετήσει τα γερμανικά αρχεία, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για την υπόθεση της Παραμυθιάς. Επισημαίνει ότι «η Παραμυθιά, όπως και ολόκληρη η Θεσπρωτία, βρίσκεται σε μια επικίνδυνη περιοχή. Είναι τοποθετημένη πολύ κοντά στις ακτές στις οποίες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του επιτελείου και του ίδιου του Χίτλερ θα επιχειρηθεί απόβαση συμμαχικών δυνάμεων. Η εκτίμηση αυτή, αρχίζει να διαμορφώνεται μετά την ήττα στο Στάλινγκραντ και διατηρείται μέχρι τις τελευταίες βδομάδες της παρουσίας των γερμανικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, το φθινόπωρο του 1944.

Ο καθηγητής Παιδαγωγικής στη μελέτη του «Η Παραμυθιά στο στόχαστρο» αναφέρει ειδικότερα:

«Η Παραμυθιά, παρουσιάζεται από τη μουσουλμανική μειονοτική ηγεσία στη γερμανική αρχή, ως πόλησυνεργαζόμενη με τους αντάρτες και θεωρείται πλέον, ως κέντρο εφοδιασμού των αντάρτικων δυνάμεων, ως βάση στρατολόγησης ανταρτών και ως πολιτικό κέντρο των αντάρτικων οργανώσεων. Η Παραμυθιά πρέπει να εξουδετερωθεί. Ο πληθυσμός της πρέπει να τρομοκρατηθεί και να διασκορπιστεί. Όσο υφίσταται η πόλη αυτή ως κοινότητα, ο εφοδιασμός των ανταρτών θα συνεχίζεται.

Ο Σεπτέμβριος του 1943 είναι ένας πολύ αιματηρός μήνας, ένας μήνας γεμάτος αγριότητα. Όπως γράφει ο αντιστράτηγος Στέτνερ, απευθυνόμενος στο 22ο Σώμα Στρατού, η εποχή είναι κατάλληλη για τη συμμαχία με τους μουσουλμάνους.

Η ενεργή συμμετοχή των μουσουλμάνων της Θεσπρωτίας, και ειδικά της περιοχής της Παραμυθιάς, στις δολοφονίες που έγιναν στην πόλη τον Σεπτέμβριο του 1943, τεκμηριώνεται πέρα από κάθε αμφιβολία, μέσα από τα αρχεία του γερμανικού στρατού που κατείχε τότε την περιοχή.

Είτε με τη μέθοδο της δόλιας παραπληροφόρησης, είτε με τη μέθοδο της αντικειμενικής κατάδοσης, είτε με τη μέθοδο της ένοπλης συμμετοχής στις αναγνωριστικές και τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Θεσπρωτία, είτε με τη μέθοδο της διαρπαγής περιουσιών, της τρομοκράτησης και της δολοφονίας, είτε με τη μέθοδο της σιωπής και της ανοχής, υπήρξε εκτεταμένη συμμετοχή του μουσουλμανικού πληθυσμού στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην περιοχή της Παραμυθιάς και της γύρω περιοχής, οι οποίες ειδικά στη Θεσπρωτία, ισοδυναμούσαν με επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης».

Η σφαγή της Παραμυθιάς απασχόλησε τη μεταπολεμική συμμαχική και γερμανική δικαιοσύνη δύο φορές. Ο Α. Γκότοβος αναφέρει ότι η πρώτη ήταν, το 1947 με το αμερικανικό δικαστήριο να στρέφεται εναντίον επτά Γερμανών στρατηγών, που ήταν υπόδικοι για εγκλήματα πολέμου.

Η δίκη αυτή, είναι γνωστή και ως «δίκη για τις ομηρίες» ή «υπόθεση επτά» ή «δίκη των στρατηγών».

Ο στρατηγός Λάντς, διοικητής του 22ου Σώματος Στρατού, από τον Σεπτέμβριο του 1943 και μετά, ήταν ανάμεσα στους κατηγορούμενους. Ο Λάντς, στη δίκη αυτή αρνήθηκε ότι έδωσε τη διαταγή για τις εκτελέσεις στην Παραμυθιά και εμφανίστηκε να μην γνωρίζει την περίπτωση.

Καταδικάστηκε σε δωδεκαετή κάθειρξη, αλλά το 1952 ήταν ήδη ελεύθερος, με ένα είδος αμνηστίας-χάρης, που του χορηγήθηκε. Στο δικαστήριο αυτό, κανείς άλλος δεν λογοδότησε για την υπόθεση της Παραμυθιάς.

Στις 6.12.1963 ο εκπαιδευτικός Βίλχελμ Φραντς Κοκότ, ο οποίος τον Σεπτέμβριο του 1943 υπηρετούσε στην 631 μοίρα ελαφρού πυροβολικού στην Παραμυθιά, με διοικητή τον ταγματάρχη Στόκερτ, κατέθεσε μηνυτήρια αναφορά εναντίον του διοικητή του λόχου του, λοχαγού Άλφρεντ Χίντελανγκ, στην οποία τον κατηγορεί ότι ήταν υπεύθυνος για την εκτέλεση 60 πολιτών της Παραμυθιάς.

Η υπόθεση ανατέθηκε σε ανακριτή, ο οποίος κάλεσε επιζώντες στρατιώτες και αξιωματικούς της μονάδας αυτής για να καταθέσουν. Ανάμεσα σε αυτούς που κατέθεσαν ήταν και δύο μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που έλαβε μέρος στην εκτέλεση των 49,ένας επιλοχίας και ένας δεκανέας.

Δεν εκλήθησαν να καταθέσουν οι αξιωματικοί του σκληρού πυρήνα των Ναζί στην Ήπειρο, όπως ο τότε συνταγματάρχης Ρέμολντ, ο ίλαρχος Βον Λένθε υπεύθυνος του 2ου Γραφείου του 22ου Σώματος και ο φρούραρχος της Παραμυθιάς.

Ο καθηγητής αναφέρει: «Κανείς από τους μάρτυρες που κατέθεσαν δεν «θυμάται» το όνομα του φρούραρχου της Παραμυθιάς, ενώ η υπηρεσία δίωξης εγκλήματος και ο ανακριτής, δεν μπαίνουν στον κόπο να τον εντοπίσουν ή τουλάχιστον να διαπιστώσουν αν βρίσκεται ακόμη εν ζωή. Αρκετοί από τους καταθέσαντες απαντούν στερεότυπα, ότι δεν γνωρίζουν και δεν είδαν τίποτε, απλώς άκουσαν ότι έχει γίνει κάποια εκτέλεση».

Πηγή: ΑΜΠΕ-ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Eικόνες από την πρώτη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στον μισοτελειωμένο Ναό της Αγίας Τριάδοςστην κοινότητα Nyamata της επαρχίας Bugesera στην Ανατολική Ρουάντα.

Χθές Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014 ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ρουάντας και Μπορούντι κ.κ.Ιννοκέντιος επισκέφτηκε την κοινότητα   Nyamata lτης επαρχίας  Bugesera στην Ανατολική Ρουάντα και τέλεσε για πρώτη φορά την Θεία Λειτουργία στον μισοτελειωμένο ναό της Αγίας Τριάδος.Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας χειροθέτησε και αναγνώστη ο οποίος θα αναλάβει να οργανώσει την κατήχηση των ανθρώπων της περιοχής που από το 2010 έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον για να ενταχθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία.Ο Θεοφιλέστατος ανακοίνωσε την έναρξη των εντατικών μαθημάτων κατήχησης,ενώ  σημείωσε ότι παράλληλα με το έργο της Κατήχησης θα συνεχίζονται και οι εργασίες στον ναό,αφού ξεπεράστηκαν αρκετά εμπόδια για την συνέχιση των εργασιών.

——————————————————————————————————————————————————————————

Yesterday on 28 September 2014, His Grace Innocentios Byakatonda, the Bishop of the Diocese of Burundi and Rwanda made a pastoral visit and at the same time celebrated the first Divine Liturgy to the community of Nyamata located in Bugesera District in Eastern Province of Rwanda and also tonsured the reader Dimitrios to help this community. Three months ago, the Bishop decided to start the intensive catechism to the people of this area because since 2010 they continued to show the thirsty and eager to join the orthodox faith, and now over 50 catechumens are almost ready to be baptized. The Bishop thanked the people so much for their unity and courage on how they didn’t wait the church to be completed but rather they started to gather in a hall without a roof. He reminded them that «if we wait to do things in perfect way, we will do nothing». The Bishop promised them that the church will be completed soon, and encouraged them to continue to pray unceasingly, so that things can be done simultaneously. We can remind that on its time of consecration this church will take the name of Holy Trinity. Also this church delayed to be completed due to the some problems of title land, but now the procedures are on track. Please, keep us in your prayers, so that the Holy Trinity church will be completed. Reported by George.

————————————————————————————————————————————

Υπενθυμίζουμε ότι όσοι θέλουν να συμμετέχουν στην οικονομική ενίσχυση του συγκεκριμένου Ορθόδοξου ιεραποστολικού κλιμακίου στην Ρουάντα  μπορούν να ακολουθήσουν ένα από τους εξής τρόπους.

Α. Για δωρεές μέχρι 200 ​​ευρώ, μπορούν να καταθέτουν τις δωρεές τους στον παρακάτω τραπεζικό λογαριασμό.

Eurobank / 0026-0469-64-0100058162.

(ΙΒΑΝ GR 6102604690000640100058162)

(Δικαιούχος π.Δημήτριος Αθανασίου)

Β. Για δωρεές άνω των 200 ευρώ να έρθουν σε επαφή μαζί μας μέσω του e-mail   fdathanasiou@gmail.com

Παρακαλούμε τους δωρητές να μας γνωστοποιούν τα στοιχεία τους (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση διαμονής) προκειμένου να τους αποστείλουμε τις αποδείξεις των δωρεών.

Τέλος υπενθυμίζουμε ότι και τα έσοδα από τα συγγραφικά δικαιώματα των βιβλίων μας διατίθενται για ιεραποστολικούς σκοπούς.

  

 

Αποχαιρετώντας έναν ταπεινό Λευίτη σε χωριό των Τζουμέρκων

Στις 29 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται έξι μήνες από την κοίμηση του π.Νικολάου.Κ..ο οποίος υπηρέτησε ως εφημέριος για πολλά χρόνια σε ενορία των Τζουμέρκων. Αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό «Χώσεψη» του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, τον επικήδειο ο οποίος εκφωνήθηκε την ημέρα της κηδείας.

———————————————————————————————————–

Επικήδειος -αποχαιρετιστήριος Λόγος

Στον π.Νικόλαο Κ.

Εκφωνήθηκε από τον πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Αθανασίου, κατά την διάρκεια της Εξοδίου Ακολουθίας του μακαριστού ιερέως, στον Ιερό ναό Αγίου Νικολάου Κυψέλης, το Σάββατο 29 Μαρτίου 2014.

Και ώσπερ επί της γης εν τη Εκκλησία σου λειτουργόν αυτόν κατέστησας ούτω και εν τω ουρανίω σου θυσιαστηρίω ανάδειξον.

Με αισθήματα χαρμολύπης Σεβασμιότατε, ευλαβέστατοι πατέρες και συλλειτουργοί, ευσεβέστατες μονάστριες και πένθιμη ομήγυρη, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον προκείμενο αγαπητό αδελφό και συλλειτουργό π. Νικόλαο.

Λύπη μεν για τον ανθρώπινο αποχωρισμό.Κι όλοι εμείς εδώ στεκόμαστε με την ίδια απορία «ορώντες το γενόμενον» διότι κατά τον ιερό υμνωδό:  «την γαρ χθες ημέραν μεθ’ υμών ελάλουν, και άφνω επήλθε μοι η φοβερά ώρα του θανάτου»  μετατιθέμενος προς την αιωνιότητα, την πραγματική Ζωή.

Χαρά επειδή ο π. Νικόλαος ήδη γεύεται κι απολαμβάνει αυτών των οποίων αφιερώθηκε, ακολούθησε, δίδαξε και βίωσε μέσα από την εκάστοτε ευχαριστιακή σύναξη, που ο Κύριος αξίωσε να τελεί με το να τον καταστήσει λειτουργό Του.

Το πέρασμά του από αυτόν τον κόσμο, ως ιερέας και εφημέριος, ήταν σαν την πορεία ενός αστεριού, που έλαμψε αλλά δεν χάθηκε και δεν πρέπει να χαθεί, αλλά άφησε το ίχνος του, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια της συνέχειας του ανεξίτηλου ίχνους της προσφοράς και θυσίας του Θεανθρώπου.

Η ιεροσύνη είναι το μέγιστο στον κόσμο αξίωμα. Ένα αξίωμα, που ούτε στους αγγέλους δόθηκε ούτε στους αρχαγγέλους. Είναι σφραγίδα ανεξίτηλη! Ακολουθεί και μετά θάνατον τον Ιερέα. Γι ‘αυτό και στην ευχή που μόνο στους ιερείς διαβάζεται, ευχόμεθα στον Κύριο και Θεό μας,  «όπως ανέδειξε εδώ στη γη ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Νικόλαο, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του ουρανίου Του θυσιαστηρίου».  Γι’αυτό και ο Ιερέας κηδεύεται με άπασαν την ιερατική του στολή. Και μάλιστα με καλυμμένο με το ιερό κάλυμμα του  «αέρα»  το πρόσωπό του, όπως ακριβώς και ο θεόπτης Μωϋσής,

ο οποίος, όταν συνομίλησε με τον Θεό τεσσαράκοντα ημέρες και νύκτες στο θεοβάδιστο Όρος και δέχθηκε τις δεύτερες πλάκες του Δεκαλόγου, τόση πολλή δόξα έλαβε το πρόσωπό του από τη θεία συνομιλία, ώστε δεν μπορούσαν οι Υιοί Ισραήλ να το δουν. ^. Γι ‘αυτό και αναγκάσθηκε να βάλει κάλυμμα στο πρόσωπό του, για να εγκλείσει κατά κάποιο τρόπο την πολλή λαμπρότητα και δόξα που χυνόταν άπλετα έξω, και να μπορέσουν έτσι να τον δουν οι Ισραηλίτες.  «Και είδον, φησίν, οι Υιοί Ισραήλ το πρόσωπον Μωϋσέως ότι δεδόξασται ^.  και περιέθηκε Μωϋσής κάλυμμα επί το πρόσωπον αυτού «(Έξοδ. λδ 35)».  Γι’ αυτό καλύπτεται και το πρόσωπο του Ιερέως, γιατί και ο κάθε Ιερέας βλέπει και γεύεται τον ίδιο τον Θεό στην ιερή ώρα της Θείας Λειτουργίας, που μόνον αυτός μπορεί να επιτελέσει!

Ο Ιερέας στην παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι κοινός άνθρωπος. Είναι ο βαστάζων τον Σταυρόν του Κυρίου. Είναι ο Κυρηναίος που έχει άνωθεν κληθεί, «ίνα άρη τον Σταυρόν του Ιησού και της Εκκλησίας του».

Αγάπησε πράγματι και βίωσε ο μακαριστός π.Νικόλαος, αυτόν τον Σταυρό. Μεγάλωσε στη φτώχεια, πέρασε θλίψεις, αγωνίες και δοκιμασίες, στερήσεις και δυσκολίες. Νυμφεύθηκε την ευσεβέστατη Σοφία, μετά της οποίας απέκτησε μία κόρη, η οποία «ενεδύθη το μοναχικό τριβώνιο» μετά τις σπουδές της και υπηρετεί το προσευχητικό έργο της Εκκλησίας σε μοναχικό τάγμα.

Το 1975, ο π.Νικόλαος σε ώριμη ηλικία, εισήλθε στις τάξεις του ιερού κλήρου, προκειμένου να υπηρετήσει στον Αμπελώνα του Κυρίου που τελικά τον υπηρέτησε επί 30 χρόνια με ζήλο και ταπείνωση.

Πολυσέβαστε Γέροντα,

Θα τολμήσω να κάμω σήμερα, αυτό που μισούσες. Το να μιλήσω δηλαδή εγκωμιαστικά για σένα, μπροστά σου.

Σ όλους τους ανθρώπους του Θεού, ανάλογα με τις αρετές που διακρίθηκαν, κάποιος ευαγγελικός λόγος τους ταιριάζει. Δεν δυσκολεύτηκα από την αρχή που σε γνώρισα να καταλάβω, πως σου ταίριαζε απόλυτα ο λόγος που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, συνιστώντας ως υπόδειγμα τον εαυτό Του. «Μάθετε απ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία». Έτσι σε γνώρισα, κι έτσι με το παράδειγμά σου δίδαξες, γιατί ήσουνα «πράος και ταπεινός τη καρδία».

Η γνωριμία μας ξεκίνησε κατά την διάρκεια της διακονίας του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, πριν περίπου δώδεκα χρόνια. Τότε βρέθηκα ως νέος πνευματικός στον ενοριακό ναό του Αγίου Νικολάου Κυψέλης για διακονία του μυστηρίου της Εξομολόγησης. Ο πρώτος που ήρθε να εξομομολογηθεί ήσουν εσύ. Κυριολεκτικά σοκαρισμένος, εμμέσως πλην σαφώς, σε παρέπεμψα σε άλλους πνευματικούς εμπειρότερους από τον ομιλούντα. Τότε με κοίταξες με αυστηρό τόνο και μου είπες:

«Πάτερ μου η Εκκλησία σου ανέθεσε μια διακονία που θα πρέπει να την υπηρετήσεις. Στο μυστήριο της Εξομολόγησης αοράτως παρών είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ο,τι θα πω, σε εκείνον θα τα πω. Εσύ σαν το ορατό στοιχείο του μυστηρίου θα αποφασίσεις για το «δεσμείν και λύειν».

Και για σκέψου και το εξής. Εγώ είμαι άνθρωπος με σοβαρά προβλήματα υγείας και προχωρημένης ηλικίας και μπορώ ανά πάσα στιγμή να φύγω από αυτόν τον κόσμο. Πώς θα αντιμετωπίσω τον δικαιοκρίτη Χριστό και τι θα απολογηθείς εσύ για την τακτική σου αυτή;

Σιώπησα και υπάκουσα. Και σιωπούσα κάθε φορά που το ίδιο επαναλαμβανόταν όταν ερχόμουνα στην ενορία σου. Τώρα όμως θα σπάσω αυτή την σιωπή για να σκιαγραφήσω σύντομα μερικές πτυχές της προσωπικότητάς σου προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση ημών των νεοτέρων. Και αυτό επειδή εσύ ανήκες στην γενιά των παλιών κληρικών. Ήσουν παπάς «παλαιάς κοπής».

Ως Λειτουργός του Υψίστου σε διέκρινε η απλότητα, η πίστη, η εργατικότητά και η αγάπη προς την αγία μας Ορθοδοξία. Είχες αυξημένη πίστη, ευσέβεια και διάθεση διακονίας λαού του Θεού.

Κύρια εφόδια της ιερατικής σου διακονίας δεν ήταν η μεγάλη μόρφωση και τα πτυχία, αλλά η πλούσια καρδιά σου. Μια καρδιά πλημμυρισμένη από αγνά συναισθήματα και βιώματα χριστιανικά και θείες εμπειρίες. Προπάντων, μια καρδιά γεμάτη με τη Χάρη του Θεού, που «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Υπήρξες ευγενής. Υπήρξες ο άνθρωπος της σιωπής. Όχι γιατί δεν είχες τι να πεις, αλλά γιατί ήθελες να μιλάς με περίσκεψη.

Υπήρξες άκακος και αμνησίκακος. Ποτέ δεν κακολόγησες όποιον σε πίκρανε. Η εκδίκηση, ούτε ως λέξη δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο της καρδιάς σου.

Υπήρξες αφιλοχρήματος. Ποτέ σου δε ζήτησες. Χέρι δεν άπλωσες. Δεν αγάπησες τα χρήματα. Γι’αυτό και γεύτηκες πλούσια την αγάπη των ενοριτών σου. Εξάλλου, πολλοί είναι κι εκείνοι που γεύτηκαν τη δική σου αγάπη. Έκανες το καλό και το ξεχνούσες. Σου έφτανε που το γνωρίζει ο Κύριος.

Ήσουν φιλότιμος. Είχες πνεύμα νοικοκυροσύνης. Τα ήθελες όλα καλά και ωραία. Και το Ναό σου, το προαύλιό του, τα ξωκλήσια της ενορίας σου … Όλα θα διαλαλούν τη νοικοκυροσύνη και το ενδιαφέρον σου.

Υπήρξες ακούραστος λειτουργός και φίλος των αγίων, τους οποίους κάθε τόσο τιμούσες λειτουργώντας αγόγγυστα, ακόμη και τα πιο δύσβατα εξωκλήσια τους. Όλους αυτούς θα τους βρεις τώρα πρεσβευτές σου μπροστά στο θρόνο του Θεού.

Παναγία Ευαγγελίστρια, Άγιοι Νικόλαε, Παντελεήμονα, Κοσμά, Κω/νε, Μαρίνα, Αθανάσιε, Βαρβάρα, Μάρκε, προφήτα Ηλία και Απόστολε Πέτρε, σας παραδίδουμε σήμερα τον σεβαστό μας πατέρα Νικόλαο.

Ενώστε τις πρεσβείες σας για την ανάπαυσή του.

Και συ Γέροντα πρέσβευε για όλους εμάς, τον κλήρο και το λαό, στο επουράνιο θυσιαστήριο!

Με δάκρυα φιλούμε τα χέρια σου, που τόσα χρόνια ευλογούσαν …

Με συντριβή φιλούμε τα πόδια σου, τα ακούραστα πόδια σου, που έτρεχαν παντού και πάντοτε.

Με ευλάβεια φιλούμε το τίμιο πετραχήλι σου, που σκόρπισε τόσα χρόνια τη Χάρη και την ευλογία του Θεού στο ποίμνιο της ενορίας σου …

Με δέος θα σηκώσουμε το πονεμένο σώμα σου ως τον τάφο, για να αντλήσουμε την τελευταία ευλογία σου.

Χαλί μακρύ σου στρώνουμε Γέροντα, τις καρδιές μας,

και ρένουμε του μισεμού τη στράτα σου

μ ‘ευγνωμοσύνης δάκρυα και προσευχές μας.

Αείμνηστε και αγαπητέ μας π. Νικόλαε.

Προέτρεξες πριν από μας να κατοικήσεις τα ουράνια και να βιώσεις «εκτυπώτερον, καθαρώτερον, εναργέστερον» την του Κυρίου Αγία Ανάσταση.

Έφυγες την εβδομάδα της Σταυροπροσκυνήσεως αφού προηγουμένως προσκύνησες τον Σταυρόν του Κυρίου και πόθησες την Ανάσταση, τη λύτρωση, την μετάβαση «εκ του θανάτου εις την Ζωήν».

Για σένα ο τάφος και ο θάνατος δεν θα είναι το τέρμα και η απειλή της παρούσης ζωής. Είναι η αρχή της πέραν του τάφου ζωής, της όντως Ζωής, της Αυτοζωής, που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Σταυρωθείς και Αναστάς, που τόσα χρόνια υπηρέτησες. Τόσα χρόνια που ανελλιπώς λειτούργησες και κοινώνησες το Ζωοποιό Σώμα και το Δεσποτικό Αίμα και μετέδωσες και σ άλλους «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Πέρνα τώρα Γέροντα στο φως.

Ζήσε τη χαρά του Παραδείσου.

Πλούσιος που σε προσμένει ο μισθός,

όλη τούτη η δόξα είναι δική σου.

Αυτά θα εύρει η αθάνατη ψυχή σου. Αυτά θα ζει και πάλι η ανεξάντλητη Ιερωσύνη σου.

Αναπαύου, λοιπόν, δούλε πιστέ και αγαθέ, στο ουράνιο θυσιαστήριο, περιβεβλημένος την δόξαν της Ιερωσύνης σου, συνοδευόμενος από την βαθειά εκτίμηση και αγάπη της πρεσβυτέρας σου, των μοναστριών, των οικείων, των συγχωριανών, των πνευματικών συγγενών και φίλων. «Αναπαύου και ευφραίνου εν Κυρίω, τον ποιήσαντα μεγάλα και θαυμαστά» στην επίγεια ζωή σου για να σε αναπαύσει τώρα στην ουράνια κατάπαυση και ανάπαυσή Του.

Σε αποχαιρετούμε και περιμένουμε να σε συναντήσουμε και πάλι στην άνω πόλη, την άνω Ιερουσαλήμ, η οποία «ου χρείαν έχει του ηλίου ουδέ της σελήνης ίνα φαίνωσιν αυτή ∙ η γαρ δόξα του Θεού εφώτισεν αυτήν, και ο λύχνος αυτής το Αρνίον» (Αποκ. 21, 23). Αναμένουμε την συνάντηση μαζί σου στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο, όπου ακαταπαύστως, μαζί με τους προκεκοιμημένους άλλους αδελφούς και συλλειτουργούς μας, θα τελούμε την αναίμακτη μυσταγωγία, όχι μέσα σε χειροποίητο, αλλά σε αχειροποίητο Ναό, καθώς  «ο γαρ Κύριος ο Θεός ο παντοκράτωρ, ναός αυτής εστιν »(Αποκ. 21,22).
Ας είναι μακαρία « η οδός η πορεύη σήμερον »,  σεβαστέ πατέρα!

Η αγάπη μας και η βαθύτατη ευγνωμοσύνη μας θα σε συνοδεύουν.
Ο Κύριός μας ας σε συγχωρήσει για ό, τι ως άνθρωπος έσφαλες. Έχεις και τον δικό μας τελευταίο ασπασμό της αγάπης και της συγγνώμης!

Ας είναι η μνήμη σου αιώνια.

Καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση

Μνήσθητι, Χριστέ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου ·

Νικολάου τοῦ Σοῦ θύτου

καί τοῦ χοροῦ ἀξίωσον αὐτόν τῶν ἁγίων σου,

ὡς λαβόντα τήν σφραγίδα τοῦ Σταυροῦ Σου

εἰς ἕνωσιν ἐν τῷ παραδείσῳ.

————————————————– –

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀλκίσων, Μητροπολίτης Νικοπόλεως (28 Σεπτ.).

 

 

Στα χρόνια της βασιλείας του αυτοκράτορα Αναστασίου Ά (491-516) στη μητρόπολη της αποστολικής Εκκλησίας της Νικοπόλεως (Πρέβεζα) αρχιεράτευε ο Αλκίσων, ένας από τούς πλέον διακεκριμένους ιεράρχες της εποχής. Ήταν στολισμένος με τις χάριτες του Αγίου Πνεύματος και ποίμαινε τούς χριστιανούς του με μοναδικό γνώμονα την εν Χριστώ σωτηρία τους. Στα πλαίσια αυτά μερίμνησε και για την ανέγερση μεγάλης βασιλικής (ναού) πού μέχρι σήμερα φέρει το όνομά του.

Δυστυχώς όμως επρόκειτο να δοκιμαστεί στη ζωή του. Διότι συνέβη ό αυτοκράτορας Αναστάσιος, παρά τις άλλες ικανότητές του, να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη Πίστη, ακολουθώντας τούς αντιχαλκηδονίους αποσχιστές Σεβήρο και Φιλόξενο. Με το διάταγμά του (γνωστό στην εκκλησιαστική Ιστο­ρία ως «Τύπος του Αναστασίου» δεν δεχόταν την Δ οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (481) και εξαπέλυε διωγμό εναντίον των ορθοδόξων επισκόπων. Μεταξύ εκείνων πού υποτάχθηκαν στα κελεύσματα του «Τύπου» ήταν και ο Θεσσαλονίκης Δωρόθεος, έξαρχος του Ιλλυρικού και εκκλησιαστικός προϊστάμενος και του Αλκίσωνος. Έτσι ό μητροπολίτης Νικοπόλεως κλή­θηκε εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει τις απειλές του βασιλιά και τις «συστάσεις» τού Θεσσαλονίκης. Αν έλαβε λοιπόν πρωτοβουλίες για την προάσπιση της ορθοδόξου πίστεως, με συμμά­χους μερικούς επισκόπους του Ιλλυρικού και τον πάπα Ρώμης Ορμίσδα (πού όμως ήταν υπόδουλος στους Γότθους και λίγα πράγματα μπορούσε να κάνει).

Συγκάλεσε λοιπόν στη Νικόπολη (το 512) Σύνοδο, στην οποία έλαβαν μέρος 40 επίσκοποι τού Ιλλυρικού και με αποφασιστικότητα καταδίκασαν τον «Τύπο του Αναστασίου», μη λαμβάνοντας υπόψη τις απειλές του ιδίου και του Θεσσαλονίκης Δωροθέου. Ή στάση του Αλκίσωνα έδωσε θάρρος σε πολλούς ορθοδό­ξους ποιμένες και μοναχούς σε όλη την αχανή αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα να αξιώσουν από τν αυτοκράτορα τη σύγκληση νέας Συνόδου για να βρε­θεί λύση. Αυτή συγκλήθηκε το έτος 516 στην Ηράκλεια της Θράκης παρου­σία περισσότερων από 200 αρχιερέων, με διακρινόμενο και εκεί τον Αλκίσωνα. Πλην όμως ο δόλιος βασιλιάς, φοβούμενος τις αποφάσεις της, όχι μόνο δεν επέτρεψε να συνεδριάσουν, αλλά συνέλαβε τούς αρχιερείς και τούς υπέβαλε σε κακουχίες, εκδηλώνοντας εντονότερη την οργή του κατά του Αλκίσωνος, τον όποιο φυλάκισε στην ΚΠολη επί πέντε μήνες! Εκεί δοκίμασε ποικίλες πιέ­σεις, βασανισμούς, μαστιγώσεις, δείχνοντας υπομονή και καρτερία. Αλλά λόγω και της γεροντικής του ηλικίας δεν άντεξε περισσότερο. Και το επόμενο έτος (517) παρέδωσε στη φυλακή το πνεύμα του στον Κύριο, αναδειχθείς φλογερός ομολογητής της ορθοδόξου Πίστεως και μέγας αγωνιστής. Αμέσως μετά την κοίμησή του οι επίσκοποι και ιερείς της Μητροπόλεώς του τον ονόμασαν «εν αγίοις πατέρα» τους σε επιστολή προς τον πάπα Ρώμης.

Παλαιοχριστιανική Βασιλική του Αλκίσωνος-Εσπερινός 2013

 

«ευλογείτε και μη καταράσθε» και μη στέλνετε στον διάβολο! Το περιστατικό του μοναχού Ιωσήφ

 

Στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.

Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις»;

Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ‘γω για να σε βοηθήσω».

Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.

Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε στο διάβολο, ούτε για αστεία.Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.

Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14).

Ανδρέου Μοναχού Αγιορείτου
«Γεροντικό Αγίου Όρους»

ΠΗΓΗ.ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Π ρ ά γ μ α ἢ π ρ ό σ ω π ο; (π. Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ)

Ἡ ἀν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα εἶ­ναι βα­σι­κὴ ἀρ­χὴ κά­θε ἐ­πι­στή­μης καὶ δὲν θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ  ἀ­που­σιά­ζει ἀ­πὸ τὴ σχο­λὴ τοῦ Φρό­υντ, τοῦ πα­τέ­ρα τῆς ψυ­χα­νά­λυ­σης. Ο Viktor Frankl, κα­θη­γη­τὴς τῆς  ψυ­χι­α­τρι­κῆς στὴ Βι­έν­νη καὶ ἱ­δρυ­τὴς τῆς  σχο­λῆς τῆς λο­γο­θε­ρα­πεί­ας, κρι­τι­κά­ρον­τας τὴ σχο­λὴ τῆς ψυ­χα­νά­λυ­σης, γρά­φει:

«Ἡ ψυ­χα­νά­λυ­ση δὲν υἱ­ο­θέ­τη­σε ἁ­πλῶς τὴν ἀν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα – ὑ­πο­τά­χτη­κε σ’ αὐ­τήν. Ἡ ἀν­τι­κει­με­νι­κό­τη­τα ὁ­δή­γη­σε σὺν τῷ χρό­νῳ στὴν ἀν­τι­κει­με­νο­ποί­η­ση, ἢ τὸν ὑ­πο­βι­βα­σμὸ τοῦ ἀν­θρώ­που σὲ πράγ­μα. Μὲ ἄλ­λα λό­για, με­τέ­τρε­ψε τὸ ἀν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο σὲ ἀν­τι­κεί­με­νο, τὸ ἀν­θρώ­πι­νο πλά­σμα σὲ πράγ­μα. Ἡ ψυ­χα­νά­λυ­ση θε­ω­ρεῖ τὸν ἄρ­ρω­στο ὡς κά­τι τὸ κυ­βερ­νώ­με­νο ἀ­πὸ “μη­χα­νι­σμού­ς”, καὶ ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται τὸν θε­ρα­πευ­τὴ ὡς τὸ πρό­σω­πο ποὺ ξέ­ρει πῶς νὰ χει­ρί­ζε­ται αὐ­τοὺς τοὺς μη­χα­νι­σμούς. Εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ποὺ ξέ­ρει τὴν τε­χνι­κὴ τῆς δι­ορ­θώ­σε­ως τῶν δι­α­τα­ρα­χθέν­των μη­χα­νι­σμῶν.

Πί­σω ὅ­μως ἀ­πὸ μί­α ἑρ­μη­νεί­α τῆς ψυ­χο­θε­ρα­πευ­τι­κῆς ὡς ἁ­πλῆς τε­χνι­κῆς κα­ρα­δο­κεῖ ὁ κυ­νι­σμός. Ἡ ἀ­λή­θεια εἶ­ναι πὼς μπο­ροῦ­με νὰ δοῦ­με τὸν θε­ρα­πευ­τὴ ὡς ἁ­πλὸ τε­χνι­κό, μό­νο ἂν δοῦ­με πρῶ­τα τὸν ἄρ­ρω­στο ὡς ἕ­να εἶ­δος μη­χα­νῆς. Μό­νο ἕ­νας ἄν­θρω­πος μη­χα­νή, θὰ ἔ­λε­γα, χρει­ά­ζε­ται ἕ­να για­τρὸ τε­χνι­κό».

Καὶ συ­νε­χί­ζει ὁ V. Frankl: «Τὴν ἀν­θρώ­πι­νη ψυ­χή, ποὺ εἶ­ναι ἕ­να ὅ­λο, ἡ ψυ­χα­νά­λυ­ση τὴ βλέ­πει κομ­μα­τι­α­σμέ­νη, για­τί τὴν ἀν­τι­λαμ­βά­νε­ται ὡς κά­τι ποὺ ἀ­πο­τε­λεῖ­ται ἀ­πὸ χω­ρι­στὰ μέ­ρη, δη­λα­δὴ δι­ά­φο­ρες ὁρ­μές, οἱ ὁ­ποῖ­ες μὲ τὴ σει­ρά τους ἀ­πο­τε­λοῦν­ται ἀ­πὸ τὰ λε­γό­με­να “­συ­στα­τι­κὰ τῶν ὁρ­μῶ­ν’’… Μὲ τὸν ἴ­διο τρό­πο, ἡ ἀ­κε­ραι­ό­τη­τα τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου προ­σώ­που κα­τα­στρέ­φε­ται κα­τὰ κά­ποι­ο τρό­πο. Μπο­ρεῖ ἀ­κό­μα νὰ λε­χθεῖ πὼς ἡ ψυ­χα­νά­λυ­ση ἀ­πο­προ­σω­ποποι­εῖ τὸν ἄν­θρω­πο­» (V. Frankl, O Θε­ὸς τοῦ Ἀ­συ­νει­δή­του, ἐκδ. ΤΑΜΑΣΟΣ, σ. 20-21).

Ἀ­λή­θεια πό­σος κυ­νι­σμὸς χρει­ά­ζε­ται γιὰ νὰ με­τα­βά­λου­με τὸν «­κα­τ’ εἰ­κό­να Θε­οῦ­» ἄν­θρω­πο σὲ πράγ­μα; Ἤ­δη τὸν κα­ταν­τή­σα­με ἁ­πλὸ ἀν­τι­κεί­με­νο πολ­λα­πλῆς χρή­σης, μιὰ ἀ­πρό­σω­πη ὀν­τό­τη­τα. Ἕ­να σύ­νο­λο ὁρ­μῶν, ἐν­στί­κτων, χη­μι­κῶν δι­ερ­γα­σι­ῶν, «­μη­χα­νι­σμῶ­ν», τὰ ὁ­ποῖ­α ὁ εἰ­δι­κὸς τε­χνι­κὸς μπο­ρεῖ νὰ προ­γραμ­μα­τί­σει, γιὰ νὰ φτιά­ξει μη­χα­νὲς κα­τάλ­λη­λες γιὰ τὸ δι­κό της σκο­πὸ τὴν κα­θε­μιά. Ἔ­τσι ἔ­χου­με τὸν ἄν­θρω­πο-φο­νι­κὴ μη­χα­νή, κα­τάλ­λη­λο γιὰ τὰ ἀ­πάν­θρω­πα ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὰ συ­στή­μα­τα, τὴ γυ­ναί­κα-μη­χα­νὴ τοῦ σέξ, τὸν ἄν­θρω­πο-γρα­νά­ζι στὶς τε­ρά­στι­ες ἁ­λυ­σί­δες πα­ρα­γω­γῆς, τὸν ἄν­θρω­πο-πι­ό­νι στὰ παγ­κό­σμια κυ­κλώ­μα­τα δι­α­φθο­ρᾶς. Τὸν ἄν­θρω­πο χω­ρὶς ταυ­τό­τη­τα. Ἕ­να ἀ­πρό­σω­πο νού­με­ρο στὶς ἀ­να­λώ­σι­μες ἀν­θρώ­πι­νες μά­ζες.

Τί τρα­γω­δί­α!

Πῶς νὰ μὴν εἶ­ναι λοι­πὸν ἀ­να­τρε­πτι­κὴ ἡ στά­ση καὶ ὁ λό­γος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ποὺ ἀν­τὶ γιὰ πράγ­μα, θε­ω­ρεῖ τὸν ἄν­θρω­πο, ἀ­κό­μα καὶ τὸν πιὸ ἁ­μαρ­τω­λό, μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο;  Δι­α­χω­ρί­ζει ὀ­ξέ­ως τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὴν ἁ­μαρ­τί­α του. Ἀ­πορ­ρί­πτει τὴν ταύ­τι­σή του μὲ τὸ σφάλ­μα του. Κα­τα­δι­κά­ζει τὴν ἁ­μαρ­τί­α του, ἀλ­λὰ θε­ω­ρεῖ

πο­λύ­τι­μον αὐ­τὸν ποὺ τὴ δι­α­πράτ­τει. Καὶ ἀ­γω­νί­ζε­ται νὰ τὸν ἀ­να­πλά­σει. Δὲν τὸν βλέ­πει πο­τὲ σὰν ξο­φλη­μέ­νη ὑ­πό­θε­ση. Τὸν ἀ­να­συν­θέ­τει, τὸν ἀ­να­σταί­νει, τὸν ἀ­να­δει­κνύ­ει και­νὴ κτί­ση, νέ­ον ἄν­θρω­πο. Ἀν­τὶ γιὰ ἀ­πρό­σω­πο, ψυ­χρὸ ἀν­τι­κεί­με­νο, τὸν βλέ­πει πάν­τα σὰν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ, προι­κι­σμέ­νο μὲ δι­κή του ταυ­τό­τη­τα, μὲ ὑ­πεύ­θυ­νη ἐ­λευ­θε­ρί­α.

Μὰ καὶ ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς κα­τε­βαί­νει, παίρ­νει τὴν ἀν­θρώ­πι­νη μορ­φή, σταυ­ρώ­νε­ται καὶ γιὰ τὸν πιὸ ἀ­σή­μαν­το ἄν­θρω­πο, τὸν τι­μᾶ στὸ ἔ­πα­κρο κά­νον­τάς τον μέ­λος τοῦ ἴ­διου τοῦ σώ­μα­τός Του. Μί­α ζη­λευ­τὴ ἀλ­λη­λο­πε­ρι­χώ­ρη­ση λαμ­βά­νει χώ­ρα: Ὁ ἄν­θρω­πος σε­μνύ­νε­ται νὰ εἶ­ναι εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ καὶ ὁ Θε­ὸς δὲν ντρέ­πε­ται κα­θό­λου νὰ παίρ­νει γιὰ δι­κή του μορ­φὴ τὴν εἰ­κό­να τοῦ ἀν­θρώ­που. Τί με­γα­λεῖ­ο!

Συ­νή­θι­ζε κά­ποι­ος ἅ­γιος ἀ­σκη­τής, ὁ ἀββᾶς Ἀπολλώ, νὰ κά­νει με­τά­νοι­α, νὰ προ­σκυ­νά­ει δη­λα­δὴ κά­θε ἄν­θρω­πο, ἄν­δρα ἢ γυ­ναί­κα ἀ­δι­α­κρί­τως, ποὺ τὸν ἐ­πι­σκε­πτό­ταν. Κι ὅ­ταν κά­ποι­οι τοῦ ἔ­κα­μαν πα­ρα­τή­ρη­ση, πὼς εἶ­ναι ἀ­νάρ­μο­στο σὲ μο­να­χὸ νὰ προ­σκυ­νά­ει ἁ­πλοὺς λα­ϊ­κούς, τοὺς ἀ­πο­στό­μω­σε λέ­γον­τας:

–  Ἐγὼ τὴν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ προ­σκυ­νῶ. Εἶ­δες τὸν ἀ­δελ­φό σου; Εἶ­δες Κύ­ριον τὸν Θε­όν σου (Γεροντικό).

Ὑ­πάρ­χει ἐ­πα­νά­στα­ση ἀ­να­τρε­πτι­κό­τε­ρη ἀ­π’ αὐ­τήν; Κι ἐ­σύ; Εἶ­σαι ἀ­νά­με­σα σὲ  τέ­τοι­ους ἐ­πα­να­στά­τες;

 

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 350, Σεπτ. 2012)

 

 

Συγχωρώ σημαίνει: Αρνούμαι να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με μίσος!

Κάποτε κάλεσαν μια γυναίκα στη Φλόριντα να μιλήσει για την προσωπική της ιστορία. Τη γυναίκα αυτή τη βίασαν, την πυροβόλησαν στο κεφάλι, την ακρωτηρίασαν βάναυσα και την άφησαν να πεθάνει.

Κατά περίεργο τρόπο η γυναίκα αυτή άντεξε το μαρτύριο και επιβίωσε. Η πληγή στο κεφάλι της προκάλεσε μόνιμη τύφλωση! Η δημοσιογράφος που ανέλαβε να την παρουσιάσει περιέγραψε την πίκρα που έπρεπε να νιώθει αυτή η γυναίκα όπως και τις ανεπούλωτες πληγές που θα τη συνόδευαν στην υπόλοιπη ζωή της.

-Όχι ,όχι! διαμαρτυρήθηκε η γυναίκα μέσα σε γενική κατάπληξη. Τον έχω συγχωρέσει.Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αφαίρεσε μια νύχτα από τη ζωή μου. Αρνούμαι όμως να του δώσω ολόκληρη τη ζωή μου!~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Είναι αλήθεια!!!!! Έχεις πληγωθεί κι εσύ; Κι εγώ έχω πληγωθεί στη ζωή μου και ποιος δεν έχει άλλωστε. Με έχουν προδώσει, με έχουν ποδοπατήσει, με έχουν πονέσει!

Επιλέγω όμως να συγχωρώ… Και συγχωρώ σημαίνει: ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ, ΜΕ ΜΙΣΟΣ, ΜΕ ΚΑΚΙΑ, ΜΕ ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ…

Η συγχώρεση λυτρώνει τις καρδιές μας, τις καθαρίζει!

Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι είμαστε άνθρωποι, ικανοί να κάνουμε λάθη και να αδικήσουμε κι εμείς πρώτοι τους ανθρώπους δίπλα μας!

Σε καταλαβαίνω όταν λες πως οι πληγές κάποιες φορές είναι πραγματικά ανεπούλωτες, κι οι αναμνήσεις ακόμα μπορεί να πονούν. Όταν όμως δεν συγχωρείς, το ζεις ξανά και ξανά! Δεν ξεχνάς!!! Δεν προχωράς παρακάτω! Δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαρεί και να ζήσει!

Η συγχώρεση είναι μια πράξη θέλησης….

Δεν είναι μια εύκολη διαδικασία.

Απαιτεί μεγάλο ψυχικό υπόβαθρο, κουράγιο και τσαγανό!

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο που μας προκάλεσαν κάποιοι στη ζωή μας . Μπορούμε όμως να τον αντιμετωπίσουμε!

Μπορεί να μας πόνεσαν πολύ. Μπορεί να μας έκλεψαν μια μέρα ή ακόμα και τη μισή ζωή μας. Ας μην τους δώσουμε όμως και την υπόλοιπη απλόχερα!!!!!

Ο Τάσος Λειβαδίτης είπε κάποτε: »Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι. Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν, ὅλους.»

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ας μην ξεχνάμε πως η συγχώρεση είναι προτροπή του ίδιου του Θεού μέσα στη Γραφή:

«Η δύση του ηλίου να μη σας προφθάνει οργισμένους», λέει ο Απόστολος (Εφεσ. δ΄ 26).

«…ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ΄ 12) μας δίδαξε να λέμε στην προσευχή μας ο ίδιος ο Κύριος.

Και μας το εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Βλέπεις; Ο Θεός εσένα τον ίδιο έβαλε κριτή της συγχωρήσεως των αμαρτημάτων σου. Αν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θα σου συγχωρεθούν. Αν συγχωρήσεις πολλά, θα σου συγχωρηθούν πολλά. Αν τα συγχωρήσεις με ειλικρίνεια και με όλη σου την καρδιά, με τον ίδιο τρόπο θα συγχωρήσει και τα δικά σου λάθη ο Θεός.

 

• Από  anthologioxr.blogspot.gr