Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί; (Γέροντος Παϊσίου)

 

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε. Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα. Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του. Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος; Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος  γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

 

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)

 

 

 

 

Πώς λειτουργεί η ύπαρξη; (Ι. Κορναράκη)

-Η ανθρώπινη ύπαρξη λειτουργεί!

-Ναι! Λειτουργεί…!

Τώρα μπορούμε να ειπούμε ότι η ανθρώπινη ύπαρξη λειτουργεί σε δύο ποιότητες ή υπαρκτικές διαφάνειες· σε μια δαιμονική και μια χριστοποιητική! Και οι δυο αυτές ποιότητες υπάρξεως είναι διαδικασίες λειτουργικές με την έννοια ενός «θρησκευτικού» τυπικού! Ο Διάβολος ιερουργεί το μυστήριο της ανομίας. Στην Εκκλησία εξ άλλου ιερουργείται το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου διά του Ιησού Χριστού. Τελικά ολόκληρος ο κόσμος λειτουργεί θρησκευτικά με δυο κορυφαίους· το Χριστό και τον Αντί-χριστο!

Η σύγχρονη αυτή λειτουργία δύο θρησκευτικών τυπικών δείχνει ότι το πρόβλημα της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας είναι πάντοτε το ίδιο: η νοθεία της με ανυποψίαστα βιώματα δαιμονικής γοητείας! Ο δαιμονισμός, με τη φιδίσια δεξιοτεχνία, παρεισφρύει στο χώρο της αυτοσυνειδησίας αυτής και δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις πνευματικής παραισθήσεως και ψευδαισθήσεως!

Ας μη ξεχνούμε! Η ειδωλολατρεία, σαν το αθωότερο προσωπείο της δαιμονολατρείας, κυριαρχεί και στην εποχή μας με κάθε δυνατό τρόπο. Το είδωλο είναι πάντοτε παρόν στη ζωή μας και ασκεί πάντοτε επάνω μας τη δαιμονική του γοητεία. Το αναζητούμε κάθε φορά που η συνάντηση μας με τον αληθινό Θεό…καθυστερεί ή δεν πραγματοποιείται. Το είδωλο είναι ο «χρυσούς μόσχος» που έχουμε ανάγκη να λατρεύσουμε όταν δεν έχουμε το… Θεό μας, δηλ. αυθεντική σχέση με το μόνο αληθινό Θεό!

Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι «ευσεβείς» ισραηλίτες εζήτησαν από τον Ααρών να τους φειάξει είδωλο (Εξοδ. 32, 1 εξ.). Στην ισραηλιτική συνείδηση ο αληθινός Θεός αντικαταστάθηκε με ένα είδωλο, επειδή καθυστερούσε να κατέβει από το όρος Σινά ο Μωυσής! Αυτό το γεγονός αποτελεί μια βιβλική διαφάνεια πειστική για την τάση του ανθρώπου να αναζητεί το είδωλο, όταν του λείπει ο αληθινός Θεός. Και φυσικά ο Θεός δεν λείπει ποτέ από τη ζωή μας με δική του…πρωτοβουλία! Είναι πάντοτε κοντά μας και μάλιστα πιο πολύ στην περίπτωση που εμείς βρισκόμαστε μακρυά Του. Αλλά καθώς εμείς βρισκόμαστε μακρυά Του με τη δική μας πρωτοβουλία και την ανυποψίαστη δαιμονική ενθάρρυνση, βιώνουμε (όπως φαίνεται) μια ασήκωτη μεταφυσική μοναξιά. Αυτή τη μοναξιά θέλουμε να την γεμίσουμε μ’ ένα πλήθος ειδώλων που στην εποχή μας μάλιστα και πληθωρικά είναι και πρωτότυπα! Πολλά από αυτά είναι πράγματι σατανικής εμπνεύσεως και φαινομενικώς προσφέρονται…δωρεάν. Η αφοσίωση δηλ. στο είδωλο και η λατρεία του φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, τόσο αδάπανη, όσο αδάπανη παρουσιάσθηκε στα μάτια του αδαμικού ανθρώπου η άμεση θεοποίησή του, σύμφωνα με την απατηλή δαιμονική διαβεβαίωση! Μας φαίνεται ευκολώτερη (και πιο φυσιολογική) η λατρεία των ειδώλων από την λατρεία του αληθινού Θεού! Το είδωλο φαίνεται πως δεν έχει απαιτήσεις και δεν επιβάλλει περιορισμούς και στερήσεις. Αντίθετα! Η λατρεία του αληθινού Θεού αρχίζει με ενσυνείδητες απαιτήσεις, με περιορισμούς, με την αναγκαιότητα ωρισμένων επιλογών.

Εξ άλλου το είδωλο, δυνάμει της δαιμονικής υποβολής, δεν προλαμβαίνεις να το επιλέξεις. Μόλις το συνειδητοποιήσεις σαν τέτοιο (σαν είδωλο), το έχεις ήδη επιλέξει σαν Θεό σου. Ο απ. Πέτρος μόνο όταν άκουσε· «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά», αντιλήφθηκε ότι είχε περάσει, με μια παραίσθηση αφοσιώσεως του στο Χριστό, στο χώρο του δαιμονισμού.

Το παράδειγμα αυτό της ανυποψίαστης νοθείας της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας είναι από τα πιο τραγικά και τα πιο πειστικά. Να  ν ο μ ί ζ ε ις  πως λατρεύεις τον αληθινό Θεό κι’ Εκείνος να σε βλέπει φιλακόλουθο της δαιμονικής λατρείας, μιας ωμής ειδωλολατρείας! Πρόκειται πράγματι για το τραγικώτερο μπέρδεμα της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας!

Σ’ αυτό το μπέρδεμα προσπαθεί να ρίξει φως ο απ. Παύλος με τα λόγια του: «Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων» ( Α΄ Κορ. 19,21).

Δέν μπορεί ένας καλοπροαίρετος χριστιανός να μετέχει σε δυο «ιερατικές» συνάξεις με διαμετρικά αντίθετες υπαρκτικές ποιότητες. Δεν μπορεί να λατρεύει δύο κυρίους. Και όπου συμβαίνει αυτό, μαρτυρείται απουσία  ν ή ψ ε ω ς  και  ε γ ρ η γ ό ρ σ ε ω ς! Και απουσία νήψεως θα πεί αυταπάτη, παραίσθηση, ψευδαίσθηση. Να νομίζεις ότι είσαι χριστιανός τη στιγμή που υποκλίνεσαι με την ετικέττα μιας υψηλής ευγενείας (δηλ. δουλικότητος) στο Διάβολο! Στο κατ’ εξοχήν  ε ρ π ε τ ό !

Όταν πολλοί από μας τους καλοπροαίρετους χριστιανούς συνειδητοποιούμε τις παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις της πνευματικής ζωής που μας οδηγούν στην τ ρ ο μ ε ρ ή  αυτή εμπειρία, φθάνουμε φυσιολογικά στο ερώτημα· είναι λοιπόν τόσο  α φ ά ν τ α σ τ α  ευαίσθητη η πνευματική εν Χριστώ ζωή; Τόσο εύκολα περνάει κανείς από τη διαφάνεια της γνησιότητος στην παγίδα της νοθείας, από την αλήθεια στο ψεύδος, από την αυθεντικότητα της χριστιανικής εκφράσεως στο δαιμονικό προσωπείο;

-Ναι! Τόσο εύκολα! Θα απαντήσει ο απόστολος των Εθνών και θα βρει την ευκαιρία να συστήσει·

-Γι’ αυτό ακριβώς «μετά φ ό β ο υ  και  τ ρ ό μ ο υ  την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε…ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διαστραμμένης» (Φιλ. 2, 12,15).

-Ναι! Μετά φόβου και τρόμου…! Μετά φόβου και τρόμου…!

 

( Ι. Κορναράκη, «Η Θεία Λειτουργία της Υπάρξεως»)

 

 

Ποιὸς νὰ περιγράψει τὰ μεγαλεῖα σου, Παρθένε;

 

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ἔγινες Θεομήτωρ, ἕνωσες τὸ νοῦ μὲ τὸ Θεό, ἕνωσες τὸ Θεὸ μὲ τὴ σάρκα, ἔκανες τὸ Θεὸ υἱὸ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἄνθρωπο υἱὸ Θεοῦ, συμφιλίωσες τὸν κόσμο μὲ τὸν ποιητὴ τοῦ κόσμου.

Μᾶς δίδαξες μὲ ἔργα ὅτι τὸ θεωρεῖν δὲν προσγίνεται μόνο μὲ αἴσθηση ἢ καὶ λογισμὸ στοὺς πραγματικοὺς ἀνθρώπους (διότι τότε θὰ ἦσαν λίγο μόνο καλύτεροι ἀπὸ τὰ ἄλογα), ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴ κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τὴ μέθεξη τῆς θείας χάριτος, κατὰ τὴν ὁποία ἐντρυφοῦμε στὰ θεοειδῆ κάλλη ὄχι μὲ λογισμούς, ἀλλὰ μὲ ἄυλες ἐπαφές.

Ἔκαμες τοὺς ἀνθρώπους ὁμοδίαιτους μὲ τοὺς ἀγγέλους, ἢ μᾶλλον ἀξίωσες καὶ μεγαλύτερων βραβείων, ἀφοῦ συνέλαβες ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα θεανδρικὴ μορφὴ καὶ τὴν γέννησες παράδοξα καὶ κατέστησες τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπορρήτως συμφυῆ καί, θὰ λέγαμε, ὁμόθεη μὲ τὴ θεία φύση.

Ἂς φυλάττουμε ἑπομένως τὴ πρὸς τὸ Θεὸ καὶ πρὸς ἀλλήλους ἑνότητα, ποὺ ἔχει ἐντυπωθεῖ σ’ ἐμᾶς ἀπὸ τὸ Θεὸ θείως, διὰ τῶν δεσμῶν τῆς ἀγάπης.

Ἂς βλέπουμε πάντοτε πρὸς τὸν ἄνω γεννήτορα.

Ἂς ὑψώσουμε ἄνω πρὸς αὐτὸν τὴ καρδία μας.

Ἂς παρατηρήσουμε τὸ μέγα τοῦτο θέαμα, τὴ φύση μας νὰ συνδιαιωνίζει ἀΰλως μὲ τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, καί, ἀποβάλλοντας τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, ποὺ ἔχουμε ἐνδυθεῖ ἀπὸ τὴ παράβαση, ἂς σταθοῦμε σὲ ἁγία γῆ, ἀναδεικνύοντας ὁ καθένας μας τὴ δική του γῆ ἁγία διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πρὸς τὸ Θεὸ σταθερῆς ἀφοσιώσεως, νὰ φωτισθοῦμε καὶ φωτιζόμενοι νὰ συνδιαιωνίσουμε σὲ δόξα τῆς τρισήλιας Θεότητος ποὺ πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνηση τώρα καὶ στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμὴν

Συνοχή Εθνών εν απορία.

Επίκαιρο άρθρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως .& Σαμοθράκης κ. Άνθιμου

Όσοι βλέπουν μακρυά οπωσδήποτε θα βλέπουν καλύτερα, αλλά και όσοι δημοσιογραφικά παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, απορούμε και ανησυχούμε έντονα.

Να είναι άραγε τυχαία η εμπλοκή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλων ανεξαιρέτως των κρατών που βρέχονται από την θάλασσα αυτή; Εξηγούμαι:
Η Ελλάδα χρεωκοπημένη για την επόμενη 50ετία και αδύναμη εθνικά με διχασμένο τον πολιτικό της κόσμο και με χαλαρή πνευματική συνοχή.
Η Τουρκία σε επίφαση ευμάρειας του λαού της, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, με την γεωργία και την κτηνοτροφία της να καταστρέφεται, ενώ το Ισλάμ της «προτεσταντοποιείται». Και κυρίως, με τις πηγές του Τίγρη και του Εφράτη να μην της ανήκουν πιά.
Η κατεχόμενη Κύπρος έτοιμη να χειραφετηθεί από την «μητέρα Τουρκία».
Η Συρία και ο Λίβανος με τη δαμόκλεια σπάθη εξέγερσης του λαού, επάνω τους και την αποδόμηση του ψεύτικου παραδείσου τους.
Η βόρεια Αφρική να βιώνει την επίμονη απαίτηση εξωγενών παραγόντων για αλλαγή των ηγετών της, με τον κίνδυνο, πλεον, της χειραφέτησης των φυλών μόνιμο και διαρκή. Προηγούμενο παράδειγμα, η Ρουάντα.
Μπορεί σήμερα οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» να είναι διχασμένοι, όμως αύριο;
Μπορεί η Σαουδική Αραβία να συμπλέει σήμερα, για τους λόγους της, με τη Δύση, όμως αύριο;
Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να ενώσει το Ισλάμ σήμερα, είναι το κήρυγμα για «αναβίωση των Σταυροφοριών» οι οποίες στη συνείδηση των απλών μουσουλμάνων δεν έχουν τελειώσει.
Η πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία θα καταστήσει πιό ασφυκτικό τον κλειό στο λαιμό αδύναμων χωρών, οικονομικά και εθνολογικά.
Το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αναστρέψει τον ενεργειακό μονόδρομο προς τα πυρηνικά, ομως, θα οδηγήσει σε σπασμωδικές ενέργειες εξόρυξης των τελευταίων κοιτασμάτων πετρελαίου.
Η Πατρίδα μας έχει πρόβλημα συμμαχιών. Τώρα βέβαια η θηλειά γύρω από το λαιμό μας έσφιξε, όμως για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν έχει βαθύτερη σχέση με την ΕΕ. Μετά;
Για το γεωγραφικό διαμέρισμα της Θράκης, το πρόβλημα είναι μόνο δημογραφικό, όμως αποτελεί άσσο στο μανίκι πολλών. Για τα νησιά μας στο κεντρικό Αιγαίο και στις ΑΟΖ, το πρόβλημα είναι απλώς γεωπολιτικό και «άχρι καιρού».
Η αντίδρασή μας στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης των γενοκτονιών, ήδη μείωσε τους παραδοσιακούς μας φίλους.
Ο πρόχειρος και άσφαιρος λεκτικός μας αντισημιτισμός στερεί από τη Χώρα μας ισχυρούς συμμάχους. 
Η έλλειψη πνευματικής συνοχής του λαού μας καθιστά τις αντιστάσεις μας μηδενικές. Η απόρριψη των συμβόλων μας και η αμφισβήτηση της κάθε παραδόσεώς μας, μετεωρίζει τους κοινωνικούς βηματισμούς μας. Η σιωπή της Εκκλησίας, την οποία πολλοί χειροκροτούν, θα κατασταθεί η τιμωρία του λαού μας. Η πολιτική, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, φοβάται και σαστισμένη δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ο έστω ξύλινος πολιτικός λόγος δεν αποφασίζει να βγει από το έρκος των οδόντων και η αμηχανία των πολιτικών είναι έκδηλη. Η ραστώνη και η μισαλοδοξία τ! ων δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε ντόπιου και ξένου επενδυτή αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη. Η επιείκεια στην ατιμωρησία έχει γίνει πιό σκανδαλώδης από τα εγκλήματα και συσσωρεύει οργή και φθόνο. Ο ευνουχισμός της δημοσιογραφίας εντείνει την αγωνία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το κομματικό στίψιμο των πνευματικών ανθρώπων και η απομόνωσή τους στις ίντριγκες των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων. Ο λαός μας άρχισε να πένεται και το «μαύρο χρήμα» που ακόμα κυκλοφορεί δεν επιτρέπει να αντιληφ! θούμε ξεκάθαρα την τραγωδία. Που δ! εν εΠ�ναι «επί θύραις», αλλά έφτασε.
Δεν πιστεύω στις μετά Χριστόν προφητείες και με ενοχλεί αφάνταστα η πρόσφατη εσχατολογία, την θεωρώ σύμπτωμα της γενικής σήψης, όμως, τον τίτλο του παρόντος μπαίνω στον πειρασμό να σας τον παρουσιάσω ολόκληρο: «…επί της γης συνοχή εθνών εν απορίᾳ ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26).

http://alexandroupolisnews.blogspot.com/

 

«Την ίδια προβιά φορούσε προηγουμένως ένα κριάρι· κι όμως κριάρι παρέμεινε!» (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

 

Στην εποχή μας το κενόδοξο ντύσιμο των ανθρώπων είναι φαινόμενο με ιδιαίτερη έξαρση. Αυτός που δεν έχει κάτι άλλο για να καμαρώσει, καυχιέται για το ντύσιμό του. Όμως ο άνθρωπος που έχει κάτι πολυτιμότερο από τα ρούχα για να καμαρώσει, δεν γίνεται υπερήφανος. Όπως το χρυσάφι δεν βρίσκεται στην επιφάνεια της γης, έτσι και η πνευματική αξία ενός ανθρώπου δεν προβάλλεται εξωτερικά. Λέγεται πως, κάποτε, κάποιος διακεκριμένος φιλόσοφος είδε ένα νέο άνδρα που καυχιόταν για την αμφίεσή του. Τον πλησίασε λοιπόν ο φιλόσοφος και του ψιθύρισε στ’ αυτί: «Την ίδια προβιά φορούσε προηγουμένως ένα κριάρι· κι όμως κριάρι παρέμεινε!». Το να είσαι χριστιανός και να καυχιέσαι για τα ρούχα σου είναι πιο παράλογο και απ’ το να είσαι αυτοκράτορας και να υπερηφανεύεσαι για τη σκόνη κάτω απ’ τα πόδια σου. Τον άγιο Αρσένιο, όσον καιρό ήταν ενδεδυμένος χρυσοποίκιλτη φορεσιά στη βασιλική αυλή, ουδείς τον αποκαλούσε Μεγάλο! Επονομάστηκε Μέγας μόνον όταν με αυταπάρνηση παραδόθηκε απολύτως στο θέλημα του Θεού  ντυμένος με κουρέλια.

 

(«Πρόλογος της Οχρίδας»-Ιανουάριος, εκδ. Άθως)

 

 

 

Περί των τεσσάρων ειδών κοινωνίας με τον Θεό στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Πατέρες και αδελφοί,

Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικότερες γραμμές γίνεται με δύο τρόπους. Με την μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό, στον παρόντα λόγο θα σας ομιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να κοινωνήσουμε και να ενωθούμε με τον Θεό, φέροντας μαρτυρίες από την θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων.

1. Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του.

Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι ένας αιρετικός και ξένος προς την αληθινή πίστη του Χριστού, ο οποίος λέγει στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο (6,55)• «Η γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις». Ενώ ο Απόστολος Παύλος μας λέγει τα εξής: «Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; Τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν;» (Α’ Κορ. 10,16). Όποιος λοιπόν κοινωνεί αναξίως, γίνεται ένοχος, όπως λέγει ο ίδιος ο Απόστολος· «ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α’ Κορ. 11,27).

Ο χριστιανός όμως που κοινωνεί με φόβο, ευλάβεια και προετοιμασία, αξιώνεται αναρίθμητων δωρεών, στις οποίες οι σπουδαιότερες είναι οι εξής:

α) Ενώνεται με τον Χριστό κατά χάριν, διότι όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ» (Ιωάν. 6,56)

β) Συμμετέχει στην αιώνιο ζωή, όπως λέγει το χωρίο: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον (Ιωάν. 6,54).

γ) Θα αναστηθεί την ημέρα της κρίσεως, όπως λέγει το χωρίο: «Και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα»

δ) Δημιουργεί κατοικία ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας, όπως λέγουν τα χωρία: «κατοικήσαι τον Χριστόν διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Έφεσ. 3,17) και «εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι εγώ εν τω πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάν. 14,20).

ε) Όποιος κοινωνεί τον Χριστό έχει Αυτόν ζώντα μέσα του «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20), και «τεκνία μου, ους πάλιν ωδίνω, μέχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν!».

στ) Προοδεύει και αυξάνεται στα πνευματικά έργα, κατά το χωρίο: «αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσωμεν εις αυτόν τα πάντα, ος έστιν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφεσ. 4,15).

ζ) Καθαρίζει από αμαρτίες, αγιάζει, φωτίζει και χαρίζει την αιώνια ζωή.

η) Επιφέρει τον αγιασμό σώματος και ψυχής, εκδιώκει τις φαντασίες και καθαρίζει από τα πάθη, δίνει παρρησία προς τον Θεό, φωτισμό και ενίσχυση για την αύξηση των αρετών και την τελειότητα (6η ευχή Θ. Μεταλήψεως του αγίου Βασιλείου).

θ) Επιφέρει πνευματική χαρά, υγεία σώματος και ψυχής, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας.
Αυτοί και άλλοι πολλοί ακόμη είναι οι πνευματικοί καρποί τους οποίους αποκτά ο πιστός που προσέρχεται συχνά και με καλή προετοιμασία στην Θεία Ευχαριστία. Αυτός που δεν προσέρχεται σ’ αυτό το Μυστήριο, ποτέ δεν θα μπορέσει να προοδεύσει στην εργασία των αρετών, διότι δεν παραμένει μέσα στον Χριστό και Εκείνος μέσα του, καθώς λέγει και ο ίδιος: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. 15,4).

2) Ο δεύτερος τρόπος κοινωνίας και ενώσεως με τον Χριστό γίνεται με την προσευχή του Ιησού.

Κατά την οποία ο νους βυθίζεται στην καρδιά και εκεί λέγει συνεχώς το: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό».

α) Η προσευχή που γίνεται με τον νου στην καρδιά έχει μεγάλη σημασία, διότι ενώνεται η ψυχή μας με τον Ιησού Χριστό και δι’ Αυτού με τον Πατέρα, διότι η μόνη οδός που οδηγεί στην ένωση με τον Πατέρα είναι ο Χριστός, όπως λέγει ο Ίδιος: «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμού» (Ιωάν. 14,6).

β) Η καρδιακή προσευχή προσφέρει την δυνατότητα στο Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει και εργασθεί στην καρδιά μας και να ενωθούμε εμείς με το Πνεύμα. Αυτή η ένωση με την ακατάπαυστη προσευχή ομοιάζει με την νύμφη που αγαπά πάρα πολύ τον Νυμφίο Χριστό και δεν θέλει ποτέ να αποχωρισθεί απ’ Αυτόν.

3) Ο τρίτος τρόπος κοινωνίας με τον Δημιουργό Θεό μας

γίνεται με την εφαρμογή των εντολών Του και την απόκτηση των αρετών.

α) Αυτή η συγκατοίκηση με τον Ιησού φανερώνεται στην Γραφή από τον Ίδιο, όταν λέγει: «Εάν τις αγαπά με τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρά αυτώ ποιήσωμεν» (Ιωάν. 14, 23), ενώ σε άλλο κεφάλαιο λέγει: «εάν τας εντολάς μου τηρήσητε μενείτε εν τη αγάπη μου, καθώς εγώ τας εντολάς του πατρός μου τετήρηκα και μένω αυτού εν τη αγάπη» (Ιωάν: 15,10).

β) Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης λέγει ότι η ομοιότητα και ένωση μας με τον Θεό επιτελείται μόνο με την εφαρμογή των θείων εντολών (Λόγος περί σωτηριώδους γνώσεως).

γ) Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, όσον αφορά την ένωση μας με τον Θεό, λέγει: «Ο λόγος του Θεού και Πατρός ευρίσκεται μυστικά σε κάθε μία από τις εντολές Του, οπότε αυτός που δέχεται τον λόγο του Θεού δέχεται τον Θεό.

δ) Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ομιλώντας για την θέωση του ανθρώπου με την εφαρμογή των εντολών του Θεού, λέγει: «Οι εντολές του Θεού παρέχουν όχι μόνο την γνώσι, αλλά και την θέωση».

4. Ο τέταρτος τρόπος κοινωνίας με τον Χριστό,

γίνεται με την ακρόαση των λόγων του Θεού.

α) Περί αυτού μας ομιλεί η Καινή Διαθήκη: «πολλοί δε των ακουσάντων τον λόγον επίστευσαν, και εγενήθη ο αριθμός των ανδρών ωσεί χιλιάδες πέντε» (Πράξ. 4,4).

β) Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι: «η πίστις εξ ακοής, η δε ακοή διά ρήματος Θεού» (Ρωμ. 10,17)

γ) Εάν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι η αληθινή βρώσις και πόσις, τότε ο λόγος του Κυρίου γενόμενος δεκτός από τους πιστούς γίνεται σ’ αυτούς «πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον (Ιωάν. 4,14) και «άρτος ζωής ο εκ του ουρανού καταβάς» (Ιωάν. 6,58), ενώ κατά τον άγιο Δαμασκηνό λέγεται μάννα της αφθαρσίας και μάννα το μυστικό.

Ο Απόστολος Παύλος διά της ακοής δέχθηκε τον λόγο του Θεού, όταν προσκλήθηκε με το θείο φως στον δρόμο προς Δαμασκό και φωνή άκουσε εξ ουρανού. Η Σαμαρείτιδα διά της ακοής λαμβάνει τον λόγο του Θεού, ενώ πάλι οι Σαμαρείτες πιστεύουν και βαπτίζονται από το κήρυγμα του Αποστόλου Φιλίππου (Πράξ. 8,5 6,12) και λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα (Πράξ. 8,14,18).

Πατέρες και αδελφοί, σας έφερα μερικές από τις σπουδαιότερες μαρτυρίες της Γραφής και των Αγίων Πατέρων, οι οποίες θα μας βοηθούν στην πορεία μας για μία ακατάπαυστη ένωση με τον Νυμφίο Χριστό. Ο ιδιαίτερος και αγιότερος τόπος, όπου επιτυγχάνεται αυτή η πολύτροπος κοινωνία μας με τον Χριστό είναι η Εκκλησία μας. Εκεί όλοι οι πιστοί μας, ερχόμενοι με ευλάβεια και πίστη στις ιερές ακολουθίες, ευρίσκονται σε μία ατμόσφαιρα μυστική και κοινωνούν με τον νου, την καρδιά, την προσευχή και την συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία των δωρεών του Αγίου Πνεύματος. Προπαντός η λειτουργική θυσία είναι η τέλεια έκφραση της ενώσεως με τον Κύριο μας. Η μνημόνευση ονομάτων των χριστιανών στην Προσκομιδή, και όταν αυτοί είναι μεν αμαρτωλοί αλλά μετανοημένοι, δίνει την ευλογία της κοινωνίας αοράτως των ψυχών με τον Σαρκωθέντα και Αναστάντα Κύριο, ο Οποίος παρέχει ενίοτε και την σωματική των θεραπεία.

Είθε το έλεος και οι οικτιρμοί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος είναι ο Λόγος του Θεού να έλθει και κατασκηνώσει μέσα μας με τους ανωτέρω τέσσερις τρόπους που συνοπτικά αναφέραμε.

(«Πνευματικοί Λόγοι» +Ιερομ. Κλεόπα Ήλιε,  εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)

 

Κερδίζεις όταν δίνεις

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια την γυναίκα του που έτρεχε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας θεόφτωχος.

-Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;

-Αμ΄ τίνος να ‘ναι;

-Και δεν τα τρως;

-Βρε φύγε από δω!

-Δος μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.

-Φύγε σου είπα, παράτα με.

-Αφεντικό!

-Φεύγεις ἤ δεν φεύγεις;

-Αφεντικό! παρακαλούσε ο φτωχός.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης εκσφενδονίζει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το πελεκάει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν φουρκισμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει!

Νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος, καταϊδρωμένος.

-Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φανέλα να αλλάξω και να σου πω… Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιός να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναικούλα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!

Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβούμαστε να δώσουμε; Μήπως η «κρίση« μάς βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί. Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Το Πάσχα έρχεται. Κάποιοι φτωχοί περιμένουν. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

 

 

Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ή της Κλίμακος (30 Μαρτίου)

Ο ταπεινός Ραϊθηνός μοναχός Δανιήλ στη σύντομη βιογραφία του αναφέρει για τον άγιο Ιωάννη ότι «πια είναι η πόλη που γέννησε και ανάθρεψε τον θείο αυτόν άνδρα πρίν από την αθλητική και ασκητική του ζωή δεν μπορώ ν’ αναφέρω με ακρίβεια και ασφάλεια». Ούτε την καταγωγή του γνωρίζουμε. Πιθανόν να γεννήθηκε το δεύτερο ήμισυ του 6^ου αι. Έζησε επί αυτοκράτορος Ιουστίνου του νεώτερου ανηψιού του Ιουστιανιανού.

Σε ηλικία δεκαέξι περίπου χρόνων αφού απόκτησε  «την εγκύκλιο κοσμική σοφία», πρόσφερε τον εαυτό του στον Χριστό, ως θυσία ευάρεστη, και εγκαταλείποντας τα εγκόσμια εισήλθε στο ζυγό της μοναχικής πολιτείας στο ονομαστό μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης του θεοβαδίστου όρους Σινά.

Εφαρμόζοντας τέλεια ξενιτεία υποτάχθηκε στο Γέροντα Μαρτύριο «και εμπιστεύθηκε τη ψυχή του στον πνευματικό του πατέρα σαν σε άριστο κυβερνήτη, και έτσι ακίνδυνα ταξίδευε το μεγάλο και επικίνδυνο και τρικυμιώδες ταξίδι της παρούσης ζωής». Έμεινε υποτακτικός για 19 χρόνια τρυγώντας τους καρπούς της μακαρίας υπακοής, ζώντας σε αμεριμνία και προσευχή. Μοναχός έγινε όταν συμπλήρωσε τα 20 του χρόνια. Ο Γέροντας του τον κράτησε για 4 χρόνια δόκιμο παρά την αδιάκριτη υπακοή του ασκώντας τον στη ταπείνωση.

Όταν κάποτε ο Γέροντας Μαρτύριος επισκέφθηκε μαζί με τον άγιο Ιωάννη τον μέγα Αναστάσιο αυτός του αποκάλυψε ότι ο υποτακτικός του ήταν ο μελλοντικός ηγούμενος της Μονής του Σινά.

«Πες μου, αββά Μαρτύριε, από που είναι αυτός ο νέος και ποιος τον έκειρε μοναχό;» είπε ο Γέροντας Αναστάσιος. «Δούλος σου είναι, πάτερ, και εγώ τον έκειρα». «Πωπώ! – αββά Μαρτύριε – του λέει με θαυμασμό – ποιος να το πεί ότι Ηγούμενο του Σινά εκειρες»! Ηγούμενος έγινε ο άγιος Ιωάννης μετά από 40 χρόνια. Παρόμοιο περιστατικό συνέβει με τον άγιο Ιωάννη το Σαββαΐτη που έμενε στη έρημο του Γουδά, δεκαπέντε μίλια από την Μονή Σινά. Κατά την επίσκεψή του αγίου Ιωάννου με τον Γέροντά του έπλυνε τα πόδια μόνο του υποτακτικού. Δίνοντας εξήγηση στον μαθητή του Στέφανο για την πράξη του είπε: « Πίστεψε με, παιδί μου, ότι εγώ δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός ο νέος. Εγώ τον Ηγούμενο του Σινά υποδέχθηκα και τα πόδια του Ηγουμένου ένιψα».

Όταν κοιμήθηκε ο αββάς Μαρτύριος τότε με τις ευχές του ο άγιος Ιωάννης εγκαταλείπει το κοινόβιο και «εξέρχεται στον αγώνα της ησυχαστικής ζωής» ποθώντας να ανέβει την κλίμακα της αρετής. Η ερημική ζωή αρμόζει για λίγους που έχουν πολύ μεγάλη αγάπη πρός τον Θεό. Αυτοί γεμάτοι από θείο έρωτα ποθούν την μακαρία ζωή, την θεία γλυκύτητα. Επειδή ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος ο άγιος Ιωάννης λόγω της ταπεινώσεως του και επειδή δεν εμπιστευόταν την κρίση του κατέφυγε στο άγιο Γέροντα Γεώργιο τον Αρσιλαΐτη, που τον δίδαξε τους τρόπους της ησυχαστικής ζωής.

Ο τόπος των ασκητικών αγώνων του απείχε «πέντε σημεία» δηλ. οκτώ χιλιόμετρα από το Κυριακό της Μονής στην τοποθεσία που λεγόταν «Θολάς». Το σπήλαιο του αγίου, στην πλαγιά ενός βουνού, σε μια άγρια και απαράκλητη περιοχή, βρίσκεται δυτικά της Μονής και απέχει δύο ώρες απ’ αυτή. Σήμερα διαμορφώθηκε σε μικρή εκκλησία προς τιμήν του.

Στην περιοχή αυτή που ύπηρχαν και άλλοι ερημίτες σε κοντινή απόσταση ο ένας από τον άλλο έζησε 40 χρόνια «χωρίς οκνηρία και αμέλεια, πυρπολούμενος πάντοτε από τον διακαή έρωτα και τη φλόγα της θείας αγάπης» με σκοπό να «περιχωρήσει το ασώματον μέσα σε σωματικό οίκο».

«Έτρωγε απ’ όλα όσα επιτρέπονται στους μοναχούς, πολύ λίγο όμως». Με τον τρόπο αυτό συντηρούσε το σώμα του αποφεύγοντας την κενοδοξία. Με τη μνήμη του θανάτου νίκησε την ακηδία και την αμέλεια που κυρίως πλήττει τους ησυχαστές. Με τη μελέτη των μελλόντων αγαθών καταπολεμούσε τη λύπη, αποκτώντας το χαροποιόν πένθος. Πορευόμενος το δρόμο της μετάνοιας χρησιμοποιώντας συνεχώς την αυτομεμψία κέρδισε ως δώρο από τον Κύριο την αγία ταπείνωση και έφθασε στο ύψος της απάθειας.

Ο άγιος Ιωάννης απόκτησε το χάρισμα των δακρύων. « Των δακρύων αυτών το απόκρυφο εργαστήριο σώζεται ακόμη μέχρι σήμερα και είναι ένα μικρό σπήλαιο που βρίσκεται σε κάποια άκρη, στους πρόποδες του όρους, και σε τόση απόσταση από το δικό του και από κάθε άλλο κελλί». Ο ύπνος του ήταν τόσος όσος ήταν απαραίτητος για να μη βλαφτεί το μυαλό του από την αγρυπνία. Πριν από τον ύπνο προσευχόταν πολύ και έγραφε τα αποτελέσματα της μελέτης της Αγίας Γραφής.

Παρά το ότι ο ίδιος έκρυβε τις αρετές του ο Θεός αποφάσισε ότι έφτασε ο καιρός που έπρεπε να ωφεληθεί η Εκκλησία και να μη μείνει κρυφο το φως που είχε αποκτήσει. Οδήγησε λοιπόν κοντά του ένα νέο μοναχό, τον Μωυσή, που μετά από τις παρακλήσεις άλλων ασκητών τον έκανε μαθητή του. Τον έσωσε δε κάποια μέρα με την προσευχή του όταν κινδύνεψε από κάποιο ογκώδη βράχο που απειλούσε να τον συντρίψει.

Πώς έγινε αυτό;

Αφηγείται ο βιογράφος του.

« Ο μέγας πατέρας μας Ιωάννης, ενώ καθόταν στο κελλί του…έπεσε σ’ ένα ελαφρό ύπνο, οπότε βλέπει κάποιον ιεροπρεπή άνδρα, που προσπαθούσε να τον ξυπνήσει και σαν να τον ειρωνευόταν για τον ύπνο, του έλεγε: “Ιωάννη, πως κοιμάσαι αμέριμνος, ενώ ο Μωυσής βρίσκεται σε κίνδυνο”; Πετάχθηκε τότε από τον ύπνο και αρχισε αμέσως να προσεύχεται, χρησιμοποιώντας την προσευχή σαν όπλο για τη σωτηρία του μαθητή του».

Όπως ο ίδιος ο μαθητής του ομολόγησε άκουσε στον ύπνο του τη φωνή του Γέροντά του και πετάχτηκε απότομα και απομακρύνθηκε από το σημείο που βρισκόταν και έτσι σώθηκε από το βράχο που τον απειλούσε.

Ο όσιος ήταν ιατρός των ασθενειών των άλλων μοναχών. Με τη προσευχή του απάλλαξε ένα μοναχό από το πόλεμο της πορνείας που του προκαλούσε θλίψη και απελπισία. Μια άλλη φορά με τη προσευχή του έφερε βροχή.

Ο άγιος δέχθηκε και τον πειρασμό του φθόνου των πονηρών ανθρώπων λόγω της πνευματικής διδασκαλίας του. Αυτοί τον χαρακτήρισαν «λάλον και φλύαρον» με σκοπό να σταματήσουν την τόση ωφέλεια που πρόσφερε. Ο άγιος για ένα περίπου χρόνο σταμάτησε «το μελιστάλακτο ρείθρο του διδασκαλικού του λόγου» και προτίμησε να διδάσκει με τη σιωπή του. Ο άγιος ξανάρχισε τη διδασκαλία του όταν οι ζηλόφθονοι κατήγοροι του «συναισθάνθηκαν ότι έφραξαν μια πηγή τόσης ωφέλειας και έγιναν αίτιοι μεγάλης βλάβης σε όλους, και άρχισαν να τον ικετεύουν και να τον παρακαλούν μαζί με τους άλλους να συνεχίσει το λόγο της διδαχής του, ώστε να μη ζημιώνωνται με τη σιωπή του, εκείνοι που επιζητούσαν τα σωτήρια λόγια».

Πλήρης αρετών, απαθής, κατέβη από το όρος όπως παλαιά ο Μωυσής και έγινε Ηγούμενος της Μονής Σινά. Κατά την ενθρόνισή του ήσαν παρόντες 600 προσκυνητές που καθισμένοι στην τράπεζα έβλεπαν τον προφήτη Μωυσή λευκοφορεμένο να διακονεί δίνοντας οδηγίες στους μαγείρους, στους οικονόμους και σ’ όσους άλλους διακονούσαν.

Ο Ηγούμενος της Ραϊθώ παρεκάλεσε με γράμμα του να του εκθέσει μεθοδικά και συντομα όσα αφορούν τη μοναχική πολιτεία και τους μοναχούς. Ανταποκρινόμενος ο άγιος Ιωάννης έγραψε το έργο « Πλάκαι του Πνευματικού Νόμου», αυτό που είναι σήμερα γνωστό ως «Κλίμαξ». Από αυτό πήρε και την ονομασία του Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος.

Στο έργο αυτό παρουσιάζει μια σκάλα (Κλίμακα) με 30 σκαλοπάτια την οποίαν πρέπει να ανέβει ο μοναχός για να φθάσει στη ουράνια πύλη που τον περιμένει ο Χριστός. Μέσα στους 30 λόγους αυτής της «ορθόδοξης εγκυκλοπαίδειας της πνευματικής ζωής» εισάγει τη ψυχή στον πνευματικό αγώνα και στη διάκριση των λογισμών. Διδάσκει την πρακτική εφαρμογή των ευαγγελικών εντολών και οδηγεί όσους ακούσουν και εφαρμόσουν όσα γράφει στην αιώνια ζωή.

Στο τέλος της ζωής του άφησε το ηγουμενικό αξίωμα αφού όρισε ως διάδοχο του τον αδελφό του Γεώργιο. « Όταν δε επρόκειτο να πορευθεί στον Κύριον ο νέος μας Μωυσής, ο οσιώτατος Ηγούμενος Ιωάννης, βρισκόταν δίπλα του κλαίοντας ο αββάς Γεώργιος, ο αδελφός του, και του έλεγε: « Με αφήνεις λοιπόν και φεύγεις; Εγώ παρακαλούσα, εσύ να προπέμψεις εμένα. Διότι εγώ, κύριε μου, δεν μπορώ χωρίς εσένα να ποιμάνω τη συνοδία. Και τώρα προπέμπω εγώ εσένα»! Του απάντησε τότε ο αββάς Ιωάννης: « Να μή λυπάσαι και να μην ανησυχείς, διότι εάν βρω παρρησία ενώπιον του Κυρίου, δεν θα σε αφήσω πίσω μου να συμπληρώσεις χρόνο». Έτσι και έγινε. Μέσα σε δέκα μήνες απήλθε και αυτός πρός τον Κύριο.

Ο άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε στις 30 Μαρτίου του σε ηλικία 75 ετών. Η Εκκλησία τον κατέταξε στους Οσίους της. Τον τιμά δύο φορές, στις 30 Μαρτίου και την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών.

Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

 

Η πνευματική μας ευθύνη για το κατάντημα της πατρίδας μας (π. Βασίλειου Βολουδάκη)

Ο λόγος για την τεράστια πνευματική ευθύνη του κλήρου της Ελλάδος αλλά και όλων των νεοελλήνων για το πνευματικό και ηθικό κατάντημα της πατρίδος μας και για τις αντίστοιχες δυσμενείς επιπτώσεις στον διεθνή Ορθόδοξο Χριστιανικό χώρο.

Είναι ολοφάνερο πια, ότι εδώ και 180 χρόνια συντελούμε όλοι μας στο να πληγή καίρια το πνευματικό πρόσωπο του Ελληνισμού, η συνείδησή του, που είναι η Ορθόδοξη πίστη και ζωή.

Φέτος, 180 χρόνια από την ανάληψη της διακυβερνήσεως της πατρίδας μας από τον μαρτυρικό Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, πανελληνίως εορτάζοντες και τιμώντες το γεγονός, έχουμε την ευκαιρία να συναισθανθούμε σαν Έθνος το τι είχαμε και το τι χάσαμε στο πέρασμα δύο περίπου αιώνων.

Είναι, όμως, δύσκολο το εγχείρημά μας αυτό, γιατί έχουμε σχεδόν εντελώς ξεχάσει το τι είχαμε, σε ποια πνευματική ατμόσφαιρα ζούσαμε, ποιών Πατέρων παιδιά είμαστε και ποια ανατροφή μας είχαν δώσει. Και πρέπει τώρα να τα μάθουμε όλα, πάλι απʼ την αρχή. Γιʼ αυτό, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ είναι επίκαιρος και συγκλονιστικός ο ποιητικός λόγος: «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις»!

Τα πνευματικά μεγαλεία, η αρχοντιά και η λεβεντιά της Ορθόδοξης ψυχής του Έλληνα, έχουν προ πολλού προστεθεί στα υπό εξαφάνιση δώρα της Ζωής, και εμείς –κλήρος και λαός– έχουμε στρέψει την προσοχή και την φροντίδα μας μόνο στα άψυχα υπό εξαφάνιση είδη και στην προστασία μόνο του φυσικού και όχι του Πνευματικού περιβάλλοντος.

Θεωρούμε απολύτως φυσικό να αγωνισθούμε για το φυσικό περιβάλλον, γιατί έχουμε όλοι παραδεχθεί ότι αυτό το περιβάλλον είναι τέλειο και γιʼ αυτό αναντικατάστατο, αλλά διαφωνούμε ριζικά ως προς το ποιο είναι το τέλειο και, συνεπώς, αναντικατάστατο πνευματικό περιβάλλον, παρʼ ότι οι αυθαίρετες δοκιμές μας αυτά τα τελευταία 180 χρόνια, μας πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Για να βοηθηθούμε στην αφύπνισή μας, πρέπει να επιστρατεύσουμε τη λογική σκέψη μας και να αναλογισθούμε το πως πορευθήκαμε 400 χρόνια, κάτω από την Τουρκική σκλαβιά και να συγκρίνουμε αυτήν μας την πορεία με τα 180 χρόνια ελεύθερης ζωής, και τότε, ασφαλώς, θα δικαιώσουμε τον Λουκά Νοταρά που είπε προφητικά, προ της Αλώσεως της Μεγάλης Πόλεώς μας: «Καλύτερα να ίδωμεν Τουρκικόν φακιόλιον εις την Πόλιν, παρά Τιάραν Λατινικήν»!

Κάτω από το «Τουρκικόν φακιόλιον», επί 400 χρόνια, παρά τις κακουχίες και τις στερήσεις, το Έθνος μας όχι μόνο δεν έχασε την ιδιοπροσωπία του, αλλά βαθειά χωμένο στην αγκαλιά της Εκκλησίας του βρήκε την θαλπωρή, την προστασία και την γαλακτοτροφία του, και έτσι, μπόρεσε να αντέξη, να ισορροπήση, να πολλαπλασιασθή και να αναδείξη απογόνους με έντονη την Ορθόδοξη προγονική σφραγίδα, άξιους συνεχιστές των «Αποστολικών Παραδόσεων», τέκνα υπακοής στο θέλημα του Θεού, τέκνα Ζωής και Ελευθερίας.

Κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, το Έθνος μας, δεν έχασε ποτέ την αίσθηση ότι αυτό είναι ο κληρονόμος της μεγάλης και Αγίας Αυτοκρατορίας και ότι οι αιχμαλωτεύσαντες αυτό είναι ο βάρβαρος λαός, τον οποίο χρησιμοποίησε η δικαιοσύνη του Θεού για να το παιδαγωγήση, ώστε να καταστή και πάλι άξιο της ελευθερίας του. Με την ταπείνωση του παιδαγωγουμένου από γένος αντίθεο, το Έθνος μας, συντετριμμένο για τις αμαρτίες του αλλά και άρρηκτα εξαρτημένο από τον Θεό, μετενόησε, ωρίμασε ψυχικά και πνευματικά, και αποτίναξε τον ζυγό της δουλείας.

Οι πολιτικοί πειραματισμοί προ της Αλώσεως, ο πειρασμός των Αρχόντων να εμπιστεύονται τους Δυτικούς σαν αδελφούς, για την απόκρουση των βαρβάρων, και όχι τον Θεό των Πατέρων τους, αλλά και τα τραγικά αποτελέσματα, έκαναν το Έθνος μας να κοιτάξη βαθειά μέσα του και να βεβαιωθή ότι του συνέβη, ό,τι ακριβώς συνέβαινε με τους Ισραηλίτες, οσάκις αυτοί εγκατέλειπαν την Πηγή του «Ύδατος της Ζωής» και προτιμούσαν τα «συντετριμμένα πηγάδια». Οσάκις, εγκατέλειπαν τον Θεό και Πατέρα τους και στηρίζοντο στα άρματα και στους ίππους, δηλαδή, σε κάθε επίγεια δύναμη.

Μετά την απελευθέρωσή του το Έθνος μας είχε στην πλειοψηφία του συνειδητοποιήσει ότι τα παθήματα των 400 χρόνων του ξαναζωντάνεψαν την Αγία Γραφή και του επιβεβαίωσαν ότι είναι μεν «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος», αλλά και ότι «Ζει Κύριος ο Θεός» και «πατάσσει πάντα τα βάρβαρα έθνη, τα τους πολέμους θέλοντα»!

Έτσι, ευθύς αμέσως επέλεξε Κυβερνήτη του τον Ιωάννη Καποδίστρια, άνθρωπο πλήρη πίστεως στον Θεό, αυτοθυσίας και αγάπης προς τους εν Χριστώ αδελφούς και ομοεθνείς του και ευεργέτη εχθρών και φίλων.

Το Έθνος μας είχε για άλλη μιά φορά πικρή εμπειρία από την λειτουργία των πνευματικών νόμων και γιʼ αυτό, ο νέος Κυβερνήτης, πριν προχωρήση στην εκτέλεση οποιουδήποτε έργου –παρʼ ότι ολόκληρη η Ελλάδα είχε μείνει μόνο στάχτες– προέταξε την εδραίωση της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την πνευματική θωράκιση του λαού.

Ο Καποδίστριας είχε πολύ νωρίς αλλά και πολύ βαθειά κατανοήσει την ανάγκη να περιφρουρηθή πνευματικά ο λαός από κάθε επίδραση μη Ορθοδόξων Εθνών, ώστε προ της επαναστασεως του 1821, πολύ πρίν γίνη Κυβερνήτης, θέλησε να επαναφέρη τη χρήση της Ελληνικής γλώσσης στην επίσημη διεθνή αλληλογραφία μεταξύ ομοεθνών αξιωματούχων και κληρικών, κάτι που είχε καταργηθεί λόγω της ξενομανίας των τότε Ελλήνων λογίων, οι οποίοι θεωρούσαν αναξιοπρεπή γιʼ αυτούς την γλώσσα του σκλαβωμένου γένους τους.

Όμως η γλώσσα, και ιδιαιτέρως η Θεοδόχος Ελληνική γλώσσα, όχι μόνο εκφράζει αλλά και διατηρεί το ήθος του λαού και εμποδίζει τις βλαπτικές επιδράσεις, κυρίως στις πνευματικά ευπαθείς τάξεις των ανθρώπων. Γιʼ αυτό, ο Καποδίστριας, το έτος 1811, έγραφε από την Αγία Πετρούπολη στον Μητροπολίτη Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιο:

«Πανιερώτατε Δέσποτα! Ας παύση η ανταπόκρισίς μας εις την Γαλλικήν διάλεκτον. Καιρός μετανοίας ήλθεν. Αυτή δεν θέλει αληθεύσει, ούτε ωφελήσει εάν πατριωτικός τις νόμος δεν την επικυρώση. Ιδού Πανιερώτατε η δέησίς μου. Προστάξατε ως νομοθέτης “όστις γραικός προς γραικόν γράψει εις διάλεκτον αλλογενών, κηρύττεται αλλογενής…” »

Ο Καποδίστριας ήταν βαθύτατος γνώστης της ιστορίας του γένους μας και είχε επισημάνει την από αιώνων επιδίωξη της Δύσεως να αφαιρέση από την ψυχή του Ελληνικού λαού την Ορθόδοξη πίστη, που είναι και η πραγματική παρουσία του Θεού στους ανθρώπους.

Αυτό το μεθόδευε η Δύση, με το να ενισχύη κάθε προσπάθεια οποιουδήποτε λαού επεδίωκε να εξαθλιώση οικονομικά την Ελλάδα, γιατί με την οικονομική εξαθλίωση υποβαθμίζεται το επίπεδο του λαού, ξεπέφτει η Εθνική του Παιδεία και δημιουργούνται οι καταλληλες συνθήκες για να γίνη βορά στις διαθέσεις των οικονομικά ισχυρών.

Η Δύση, με τον διπλό της ύπουλο ρόλο —αρχικά του ηθικού αυτουργού της εξαθλιώσεως και εν συνεχεία του οικονομικού χορηγού της Ελλάδος— πάμπολλες φορές έγινε το αφεντικό της πατρίδος μας, αφού με το πρόσχημα και την εξουσία του χορηγού-ευεργέτη αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου να καθορίζη το περιεχόμενο της παιδείας του λαού μας, να αλλοιώνει τη γλώσσα, με την ενίσχυση της γλώσσας του χορηγού, με αποτέλεσμα, να κατεργάζεται σταδιακά τον αφελληνισμό και τον αποχριστιανισμό της μαρτυρικής μας πατρίδος.

Πρέπει κανείς να είναι πνευματικά τυφλός για να μην διακρίνη την αβυσσαλέα διαφορά του ήθους και του πατριωτισμού του Καποδίστρια από τους μετέπειτα πολιτικούς, οι οποίοι, παρά τα άπειρα ανοσιουργήματα των ξένων Δυνάμεων εις βάρος της Ελλάδος –και τις απροκάλυπτες δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ., το έτος 1974, ότι πρέπει να πληγή ο απρόβλεπτος Ελληνικός λαός στη θρησκεία και στις παραδόσεις του, για να πάψη να αντιδρά στα Βαλκάνια και να δημιουργή προσκόμματα– δεν εννοούν να καταλάβουν τον διπλό ύπουλο ρόλο της Δύσεως ή έχουν ταυτίσει τις επιδιώξεις τους με τις επιδιώξεις των Δυτικών και έχουν απεμπολήσει οτιδήποτε αποτελεί την ιδιοπροσωπία του Έθνους μας.

Αποδεικτικό της οξυδερκείας του Καποδίστρια αλλά και της βαθυτάτης ευαισθησίας του, στο να μη χαθή το παραμικρό από τα ιερά και πολύτιμα του Γένους μας, είναι και το Υπόμνημά του προς το Λόρδο Κάστελρη, Υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας, που του έστειλε στο Συνέδριο του Παρισιού, το 1815. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα, που μας δίνουν την ευκαιρία να θαυμάσουμε την παρρησία του, την ακεραιότητα του και το χριστιανικό ήθος του:

«…Η Ενετική Πολιτεία εκυβέρνα τας Ιονίους Νήσους με το σύστημα της διαφθοράς. Οι αντιπρόσωποι εκλέγοντο εκ της κλάσεως των ευγενών αρχόντων, ήτις ήτο η ευκαταφρονεστέρα, αμαθεστέρα και η μάλλον διεφθαρμένη διʼ ανηθικότητα και ελεεινότητα. Η δύναμις ταύτης της Κυβερνήσεως υφίστατο εις την επίβουλον τέχνην του να υποθάλπη τας προλήψεις της ευγενείας και να βάλη αυτάς εις αντίταξιν προς τας αξιώσεις της δευτέρας κλάσεως και τα νόμημα δικαιώματα του λαού… Η πολιτεία της Ενετίας εφοβείτο το έξοχον της φυσικής μεγαλοφυΐας του Έλληνος και επροσπάθει να το καταβάλη με την αμάθειαν. Η Ενετική Γερουσία ουδέποτε συνεχώρησεν να συστηθώσι σχολεία δημόσια εις ταύτας τας νήσους. Μόνο εις την πρωτεύουσαν και το Πανεπιστήμιον Παταβίου οι ιθαγενείς των Επτανησίων έπρεπε να πορευθώσιν όπως εκπαιδευθούν»

Δυστυχώς, το έργο του Καποδίστρια δολοφονήθηκε το 1831, όταν Έλληνες πολιτικοί, ουσιαστικά πράκτορες των ξένων Δυνάμεων, πήραν εντολή από το εξωτερικό να δολοφονήσουν τον Κυβερνήτη, που σφράγισε την Νεοελληνική Πολιτεία με το «δια του Σταυρού Πολίτευμα». Αυτός και μόνο αυτός ήταν ο λόγος που δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας! Κανένας άλλος! Από τότε οι ξένοι έλαβαν τα μέτρα τους και έβαλαν τα δυνατά τους, ώστε ποτέ μέχρι σήμερα, σʼ ένα τόσο βαθύτατα θρησκευόμενο λαό, σαν τον Ελληνικό, να μην κυβερνήση άνθρωπος που να εκφράζη τον λαό αυτό στα βαθύτερα πιστεύω του.

Το γεγονός αυτό το παρατρέχουμε. Μας αφήνει ασυγκίνητους. Δεν διερωτώμεθα, γιατί οι παραμικρές, αλλοπρόσαλλες και πολλές φορές επικίνδυνες πολιτικές ομάδες κάνουν αισθητή την παρουσία τους και δημιουργούν την εντύπωση πως εκφράζουν ένα μεγάλο πλήθος, ενώ οι βαθύτατα θρησκευόμενοι, οι αγωνιστές, με τα στίγματα των πολέμων και του ηρωϊσμού τους στα σώματα τους έχουν καταθέσει τα πνευματικά όπλα και περιμένουν… και περιμένουν… «ιδείν το τέλος» της Ελλάδος!

Η πνευματική κατάπτωση της Ελλάδος έχει επηρεάσει αρνητικά τον «σύμπαντα κόσμον» και ιδιαιτέρως τις Ορθόδοξες χώρες και τις Ορθόδοξες Εκκλησίες όλης της υφηλίου, οι οποίες και αυτές εκφυλίζονται πνευματικά. Γιʼ αυτό η ευθύνη μας, και ιδίως ημών των κληρικών, είναι μεγάλη. Πάψαμε να προβάλλουμε οποιαδήποτε αντίσταση, σαν να έχη πάθει καίρια βλάβη το πνευματικό ανοσοποιητικό μας σύστημα. Και την πάθησή μας αυτή, την ονομάζουμε Ορθόδοξη πνευματικότητα! Ωραία πνευματικότητα αλήθεια! Να την χαιρόμαστε! Αφού διαβάζουμε τα πολιτικά κείμενα του Καποδίστρια και δεν τα νοιώθουμε σαν πνευματικά κείμενα, είναι να ντρεπόμαστε.

Ένας πολιτικός Κυβερνήτης να ενδιαφέρεται σαν Επίσκοπος για την εν Χριστώ πνευματικότητα του λαού μας, σαν Ποιμένας του λαού μας, και εμείς, οι Ποιμένες του λαού, να αδιαφορούμε για την πνευματικά απάνθρωπη καθημερινή ζωή των ανθρώπων και να την επιδεινώνουμε μιλώντας και να κάνοντας συνεχώς κοσμικά πράγματα, που τα βαπτίζουμε πνευματικές ενασχολήσεις «με τα του Οίκου μας»(!). Θεωρούμε απολύτως συμβατά με τον σκοπό της Εκκλησίας το να ευλογούμε επίσημα και πανηγυρικά ομάδες ποδοσφαίρου και μπάσκετ και τραγουδίστριες της EUROVISION, ενώ το να ευλογήσουμε πιστούς ανθρώπους για να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική πνευματική παρεμβολή, μέσα στο σημερινό πολιτικό χάος της πατρίδας μας, το θεωρούμε εσχάτη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας! Ω της πνευματικής μας διακρίσεως το μέγεθος!

Αντί να συνεγείρουμε τους νέους, που ζούνε μέσα στην Εκκλησία την ενοριακή ζωή, παρωτρύνοντας τους να αναλάβουν τα ηνία της πολιτικής ζωής, δίνοντας και πάλι ζωή στα κείμενα και στην ιστορία των Πατέρων μας, εμείς τα θεωρούμε ανεδαφικά και χαμογελάμε ειρωνικά με τα κείμενα και τις επιδιώξεις του Καποδίστρια!

 

Αλλά και ο Καποδίστριας, για να θυμηθούμε τον Λορεντζάτο, «χαμογελάει με το χαμόγελό μας»!…

Πηγή : Περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία», αρ. φύλλου 72-74, Ιούνιος – Αύγουστος 2008

«Ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…»

Δευτέρα πρωί. Τα σύννεφα έχουν κρύψει τον ήλιο. Βρίσκομαι στη στάση του λεωφορείου. Συνωστισμός. Βγάζω το mp3 από τη τσέπη, συντονισμένο στον αγαπημένο μου ραδιοφωνικό σταθμό. Επιβιβάζομαι επιτέλους στο λεωφορείο. Κάπου εκεί μεταξύ γκρίνιας και τσαντίλας, ακούω με προσοχή τους στίχους ενός τραγουδιού.
Και τα χείλη μου ψελλίζουν… «Όμορφη μέρα με βλέμμα χαράς, χρώματα γύρω κι ελπίδες για μας, είναι ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…Όλα είναι ίδια μα δενμοιάζουν πια με συνήθεια».

Οι στίχοι αυτοί μου έφταναν για να χαλαρώσω. Με ανοιχτά τα μάτια, ταξιδεύω με καθετί που παρουσιάζεται στο οπτικό μου πεδίο. Από το παρτέρι με τα λουλούδια στο πεζοδρόμιο μέχρι και όποιον βρίσκεται απέναντί μου. Άσχημο, όμορφο, κοντό, ψηλό, νέο, ηλικιωμένο, άντρα, γυναίκα, Έλληνα, αλλοδαπό. Όλα αυτά δίχως να μιλούν, κραυγάζουν πως η ζωή είναι ένα δώρο…χρώματα και ελπίδες…που μεταμορφώνουν τις ζοφερές ημέρες σε όμορφες, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να
μας πείθουν πως… «όλα είναι ίδια μα δεν μοιάζουν πια με συνήθεια».

Ακριβώς αυτό βιούται καθημερινά και στην ορθόδοξη εκκλησία. Κάποτε είχε πάει μια παρέα νεαρών σε ένα μοναστήρι όπου και διέμειναν λίγες ημέρες ακολουθώντας το πρόγραμμα της μονής. Ένα απόγευμα λοιπόν κάποιος εξέφρασε την εξής εύλογη απορία σε ένα μοναχό. «Καλά, πάτερ, κάθε μέρα εκκλησία, πρωί μεσημέρι, βράδυ, τα ίδια και τα ίδια, δεν έχετε βαρεθεί;». Δυστυχώς δεν γνωρίζω την απάντηση που δόθηκε.

Ο μοναχός παλεύει να κάνει την προσευχή τρόπο ζωής -γιατί είναι τρόπος ζωής η προσευχητική διάθεση- Ζει με αυτό. Ο ποδοσφαιριστής παίζει συνέχεια μπάλα.
Ο μαθητής πάει καθημερινά στο σχολείο και ο εργαζόμενος στην εργασία του. Ο άνεργος ψάχνει για εργασία. Αυτός που ασχολείται με το στίβο τρέχει γύρω, γύρω, κάνει διατάσεις, άλματα. Είναι τα ίδια και τα ίδια;

Στην εποχή μας παρατηρείται το εξής φαινόμενο, η ρουτίνα μάς στερεί τη χαρά της ζωής. Έρχονται στιγμές που νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μια ανιαρά επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα. Δεν δημιουργούμε για εμάς αλλά για τον εμπλουτισμό του βιογραφικού μας. Αρκετές επιλογές δεν είναι της αρεσκείας μας, αλλά της ανταπόκρισης στις απαιτήσεις της εποχής. Παραμένουμε μίζεροι παρόλο που είμαστε αυτάρκεις σε σχέση με τον διπλανό μας. Ύστερα από κάθε απόκτηση ενός αγαθού, ένα καινούριο «θέλω» μας στερεί το χαμόγελο. Τελικά, είμαστε μέσα σε όλα και …εκτός εαυτού.

Άλλα θέλουμε και άλλα επιλέγουμε. Ο καταναλωτισμός έχει εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας. Ο μόχθος περιορίζεται στην απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών. Αντί να είναι «μέσα» γίνονται σκοπός ζωής. Επαγγελλόμενοι ευκολίες, δυσκολευόμαστε ακόμη περισσότερο. Φανερώνονται «ανάγκες» κάνοντας μας να λαχανιάζουμε για να τις υπηρετούμε. Είμαστε πολύ καλά ρυθμισμένοι σε ένα “στάνταρ” που δεν επιλέξαμε. Βομβαρδιζόμαστε με συνεχείς πληροφορίες, που επικαλούνται το συναίσθημα ή τη λογική. Προσβάλλεται η κριτική μας σκέψη.

Δίχως κόπο λοιπόν λανσάρεται ένας μαζικός τρόπος σκέψης και δράσης ο οποίος εμποδίζει την έκφραση και συντρίβει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Όλα παρουσιάζονται σοβαροφανή και λογικοφανή, δεσμεύοντας μας σε έναν άγουστο καθωσπρεπισμό. Σε έναν ρηχό και συνάμα ψυχρό εγκεφαλικό τρόπο σκέψης και δράσης. Αγχωνόμαστε προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στο πρόγραμμα που μας έχουν επιβάλει. Παραμένουμε βαλτωμένοι σε μικρότητες, σε δικές μας σκληρές άμυνες…και οι ευκαιρίες περνούν. Μα δεν σταματάμε τα βασανιζόμαστε.

Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο και με αυτόν πορεύεται, ξεδιπλώνοντας τα δικά του, μοναδικά χαρίσματα. Αυτό εν τέλει είναι και το ωραίο. Εμείς παγιδευόμαστε
σε κοσμικά κριτήρια ψάχνοντας την ευτυχία σε αυτά. Ενώ διαφορετικά γινόμαστε ευτυχείς. Πώς; Ακολουθώντας όσα κάνουν εμάς χαρούμενους. Κι ας πηγαίνουν κόντρα στο πνεύμα της εποχής. Ζούμε για εμάς …όχι για τον κόσμο.

Όλοι πασχίζουν να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο. Τα υπόλοιπα υποτιμούνται. Κάποιος αποτυγχάνει και θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Όλοι παλεύουμε ναείμαστε πτυχιούχοι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Να προλάβουμε τι; Ποιος θέτει τα όρια; Ύστερα να βρούμε μια καλή δουλειά, έναν ή μία καλή και καλό αντίστοιχα σύζυγο και μετά το γάμο…δεν υπάρχει προσωπική ζωή! – Τα παραπάνω σαφώς και δεν προτρέπουν να κινούμαστε στο άλλο άκρο, με την τακτική: «όσα πάνε και όσα έρθουν» – Οι αποφάσεις μας λαμβάνονται σε πολύ επιφανειακό και συνάμα ανούσιο επίπεδο. Ιχνηλατούμε απαθείς στο δρόμο που μας χαράζουν. Ενώ ο καθένας μπορεί να δημιουργεί το δικό του μονοπάτι αφήνοντας τα ίχνη του. Ποτέ και με τίποτα λοιπόν δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Χωρίς να κάνουμε τίποτα για να υπερβούμε αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση.

Συνεχώς κάτι μας λείπει και δεν γνωρίζουμε τι είναι. Βλέπουμε τη ζωή κοντόφθαλμα. Βαδίζουμε στο έρεβος των λογισμών μας. Για όλα αυτά πιθανότατα φταίει το ότι στηριζόμαστε αποκλειστικά και μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Διαπιστώνουμε πως κάθε φορά που σχεδιάζουμε κάτι, που περιμένουμε με μανία τα αποτελέσματα των δικών μας ενεργειών, οι εξελίξεις το ανατρέπουν, τραυματίζοντας τον εγωισμό μας. Έλεγε ένας μοναχός: «Άσε λιγάκι το κατσαβίδι και στο Θεό βρε παιδί μου! Βιδώνεις από ʽδω, από ʽκει και δεν τα καταφέρνεις…».

Σε ένα τοίχο της Αθήνας έχει γραφεί: «Σπάστε τους καθρέφτες μάς δείχνουν ποιοι είμαστε». Άμα συνειδητοποιούσαμε αυτό μόνο, -ποιοι είμαστε, όχι ποιοι νομίζουμε
πως είμαστε- θα βρίσκαμε λύσεις…Θα άνοιγαν πορτούλες…Αντίθετα, λέμε μια προσευχή αλλά ταυτόχρονα πάλι σκεφτόμαστε πώς θα τα καταφέρουμε. Μπρος ή πίσω;
Τα ίδια και τα ίδια. Απογοητευόμαστε και λυγίζουμε…και ποιος ορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία; Παραθέτω μια ιστορία που μου εξιστόρησε κάποια πονεμένη ψυχή, που δεν έχει πολλά, αλλά τα έχει όλα. Απολαύστε τη…

«Ένας άνδρας ζούσε με τον γιο του και το πολυτιμότερο αγαθό τους, ένα άλογο. Μια μέρα το άλογο εξαφανίστηκε. Όταν οι συγχωριανοί πήγαν να τον παρηγορήσουν, εκείνος τους ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακοτυχία. Μετά κάμποσο καιρό το άλογο επέστρεψε μαζί με ένα κοπάδι άγρια άλογα. Ο άνδρας είχε γίνει ξαφνικά πλούσιος. Ήρθαν ξανά οι συγχωριανοί και αυτήν τη φορά τον συνεχάρησαν για την καλή του τύχη. Εκείνος τους απάντησε ξανά με μια ερώτηση: «Πώς ξέρετε ότι πρόκειται για καλοτυχία;» Όταν ο γιος του άρχισε να καβαλάει τα άλογα, ένα από αυτά τον πέταξε κάτω και έσπασε το πόδι του. Το πόδι θεραπεύτηκε αλλά το οστό έδεσε στραβά και ο γιος έμεινε κουτσός. Ξανά οι χωρικοί επισκέφθηκαν τον άνδρα για να τον παρηγορήσουν για το κακό που βρήκε την οικογένειά του, και ο άνδρας τούς ρώτησε πώς ήξεραν ότι αυτό που συνέβη ήταν κακό. Όταν ξέσπασε πόλεμος στη χώρα και όλοι οι νέοι πήγαν στο μέτωπο, ο κουτσός γιος δεν εκλήθη για στρατιώτης και έμεινε στο σπίτι του ασφαλής».Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κάποιοι έξυπνοι και ταυτόχρονα «τρελοί» για το κοσμικό πνεύμα έχουν συλλάβει το νόημα και είναι άνετοι. Έχουν ξεφύγει… Τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτούν το φεγγάρι, όχι το δάχτυλο όπως εμείς. Ζουν την αιώνια προοπτική από τώρα… Γιʼ αυτό οι «τρελοί» δεν έχουν ηλικία. Μακάρι να ʽχαμε λιγάκι από αυτή την …ωραία τρέλα… Αγκυλωνόμαστε στον πόνο δίχως να τον αντιστρέψουμε σε ευκαιρία ταπείνωσης, ωφελείας, προσευχής, μαθητείας στην εν Χριστώ ζωή. Που περιέχει τα πάντα!

Ο Θεός είναι παρών και εμείς αναρωτιόμαστε που είναι; Διαμαρτυρόμαστε. Ό,τι θέλουμε, όταν το θέλουμε και όπως το θέλουμε. Το θέλημά μας είναι αληθές; Εκείνος δεν ξέρει καλύτερα; Απαντάμε: ναι ξέρει, αλλά αυτό που θέλω εγώ πρέπει να γίνει. Γιʼ αυτό δεν βλέπουμε αποτελέσματα. Αυτοί οι…έξυπνοι κάνουν το σταυρό τους, τον αγώνα τους και πραγματοποιούν ελεύθερη πτώση στο κενό. Και την περνούν «φίνα» με απλότητα, με άνεση, με ευρύτητα και με δοκιμασίες αποδεικνύουν έμπρακτα την αγάπη τους στο Θεό –μια αγάπη που δεν περιορίζεται σε ορισμένα τυπικά καθήκοντα – έχει ξεφύγει…

Θα κλείσω με ένα μήνυμα που αναγράφεται στον τάφο ενός ενάρετου γέροντος: «όλα για ʽσένα Θεέ μου, ό, τι θέλεις και όπως το θέλεις».

Κανένα τέλος δεν τελειώνει με άδεια χέρια.

Ένα δώρο η ζωή, μα συχνά το ξεχνάω…

Απο το

http://www.xfe.gr