ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΡΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ
Ὁ π. Νικόδημος Γρηγοριάτης μοναχός διακεκριμένος κατά τήν ἀρετή ἔπασχε ἀπό βαρειά καρδιοπάθεια. Ἀρνήθηκε τήν μεταμόσχευση πού τοῦ προτάθηκε συνεπής στίς εὐαγγελικές ἀρχές. Γιά περισσότερα διαβᾶστε ἐδῶ καθώς καί τά παρακάτω:
Εις μνήμην μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτη.
Γράφει ὁ ἀδ. Κωνσταντῖνος
Πέρασαν ήδη πέντε χρόνια από την οσιακή κοίμηση του πατρός Νικοδήμου Γρηγοριάτη. Για όλους εμάς που είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε η παρουσία του μένει πάντα ζωντανή ανάμεσά μας. Κάθε στιγμή που ζήσαμε κοντά του ήταν και μια ξεχωριστή ευλογία για τον καθένα μας και δοξάζουμε τον θεό για το ανεκτίμητο δώρο που μας χάρισε. Σαν μια μικρή προσφορά στην αγάπη του που πλούσια μας χάρισε στην διάρκεια της επίγειας ζωής του θα ήθελα στην επέτειο της κοιμήσεως του να αναφερθώ σε ένα από τα πολλά περιστατικά της ζωής του, του οποίου υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας.
Όταν οι γιατροί διέγνωσαν καρδιακή ανεπάρκεια τελευταίου σταδίου, ο θεράπων γιατρός τον ενημέρωσε πως η μοναδική ελπίδα για να ζήσει ήταν να υποβληθεί σε μεταμόσχευση καρδιάς. Ο π. Νικόδημος έχοντας μεγάλη επιθυμία για την ζωή, ζήτησε από τον γιατρό να του εξηγήσει με λεπτομέρειες την διαδικασία της μεταμόσχευσης καθώς και να του πει αν υπήρχε κάποια άλλη λύση εκτός αυτής. Ο γιατρός του είπε πως η μόνη, αλλά προσωρινή, λύση ήταν να τοποθετήσουν τεχνητή καρδιά. Ο π. Νικόδημος ρώτησε για πόσο διάστημα θα διαρκούσε η λειτουργία της τεχνητής καρδιάς και ο γιατρός απάντησε πως η διάρκεια ήταν περίπου 2 με 3 χρόνια. Όμως, του εξήγησε σαφώς πως αυτή η λύση θα μπορούσε να ακολουθηθεί μόνο στην περίπτωση που θα δεχόταν να μπει σε λίστα αναμονής για μεταμόσχευση, διότι η τοποθέτηση τεχνητής καρδιάς ήταν μια «γέφυρα» για τη μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος, δεχόταν να βάλει τεχνητή καρδιά, δεν συμφωνούσε όμως για την μεταμόσχευση, εξηγώντας στον γιατρό πως δεν θα μπορούσε να δεχτεί κάτι τέτοιο, εφόσον το όργανο αυτό θα προερχόταν όχι από κάποιον που θα ήταν ήδη νεκρός αλλά από έναν βαριά πάσχοντα ασθενή. Ο γιατρός, με αγάπη, εξήγησε στον πατέρα Νικόδημο πως δεν θα μπορούσαν να του τοποθετήσουν τεχνητή καρδιά χωρίς την ενυπόγραφη συγκατάθεση του για την μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος εξήγησε στον γιατρό πως η τεχνητή καρδιά είναι ένας επιστημονικός τρόπος παράτασης της ζωής, ενώ η μεταμόσχευση που του πρότεινε δεν έχει σχέση με την επιστήμη της ιατρικής, εφόσον η ζωή ενός ανθρώπου, την οποία ο Θεός δίνει και μόνο εκείνος έχει δικαίωμα να την αφαιρέσει, θα έπρεπε να αφαιρεθεί με ανθρώπινη παρέμβαση προκειμένου να ληφθεί από τον ασθενή η καρδιά του. Ο γιατρός, θέλοντας να βοηθήσει τον πατέρα Νικόδημο να ζήσει, του πρότεινε να υπογράψει για την μεταμόσχευση, ώστε να προχωρούσε η διαδικασία τοποθέτησης τεχνητής καρδιάς και παρόλα αυτά αν συνέχιζε να μην επιθυμεί την μεταμόσχευση, δεν θα προχωρούσαν, εκ των υστέρων, σε αυτή. Την λύση αυτή επικρότησαν και κάποιοι κληρικοί και λαϊκοί, φίλοι του πατρός Νικόδημου. Όμως ο ίδιος ο π. Νικόδημος απάντησε πως μια τέτοια κίνηση θα έμοιαζε με αυτό που πολλές φορές προτεινόταν σε μάρτυρες του Χριστού, που πιέζονταν να αλλαξοπιστήσουν, όταν τους έλεγαν να ομολογήσουν φανερά και εξωτερικά την αποδοχή της άλλης πίστης, κρατώντας κρυφά μέσα στην καρδιά τους την πίστη τους στον Χριστό. Τους έλεγαν «προσφέρετε θυμίαμα στα είδωλα για να σώσετε τη ζωή σας και κρατήστε την πίστη σας, μέσα σας». Ο γιατρός, βλέποντας την αμετακίνητη θέση του πατρός Νικοδήμου, προσπάθησε με φαρμακευτική αγωγή να καθυστερήσει την επιδείνωση της κατάστασης.
Ο π. Νικόδημος, αν και πολύ ταλαιπωρημένος, με την άδεια του γιατρού επισκέφθηκε για περίπου 2 μήνες τη μονή της μετανοίας του στο Άγιον Όρος. Κατά την διάρκεια της παραμονής του εκεί συνέβη ένα θαυμαστό γεγονός. Επισκέφθηκε το μοναστήρι του Οσίου Γρηγορίου ένας ιερέας, ο π. Σωτήριος, τον οποίο ο γράφων είχε γνωρίσει, 12 χρόνια πριν, στο νοσοκομείο «Σωτηρία», όταν εκεί νοσηλευόταν ο αδερφός του εν λόγω ιερέως Γεώργιος Σαλαμάρας με πρόβλημα ατελεκτασίας πνευμόνων. Είχε μεταφερθεί στο «Σωτηρία», από το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων όπου, λόγω εγκεφαλίτιδας, για το διάστημα από 16 Σεπτεμβρίου 1995 έως 24 Νοεμβρίου 1995 νοσηλευόταν στην εντατική, μηχανικά υποστηριζόμενος. Οι γιατροί, μετά το πέρας 2 μηνών από την στιγμή που βρέθηκε στην εντατική, ενημέρωσαν τον πατέρα Σωτήριο πως ο αδερφός του ήταν εγκεφαλικά νεκρός και πως δεν υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης και θα έπρεπε να τον βγάλουν από την μηχανική υποστήριξη. Του πρότειναν επίσης να δωρίσει τα όργανα του αδερφού του, για μεταμόσχευση. Ο π. Σωτήριος αρνήθηκε. Λίγες ημέρες μετά, οι γιατροί τον ενημέρωσαν πως την Κυριακή που πλησίαζε θα αποσυνέδεαν τον αδερφό του από τα μηχανήματα. Ο π. Σωτήριος, ζήτησε να το αναβάλλουν για την επόμενη μέρα ώστε να μπορούσε την ημέρα εκείνη να βρεθεί στην Θεία Λειτουργία και να προσευχηθεί για τον αδερφό του και την ίδια ημέρα ενημέρωσε τους δικούς του στο Καρπενήσι να κάνουν τις απαραίτητες προετοιμασίες για την κηδεία. Όταν την Κυριακή γύρισε στο νοσοκομείο, από την εκκλησία του αγίου Γεωργίου εξ Ιωαννίνων όπου εκκλησιάστηκε και αναζήτησε τον αδερφό του, μια ειδικευόμενη γιατρός η κυρία Βασιλάκη, τον ενημέρωσε πως ο αδερφός του είχε ξυπνήσει. Εκείνος απορημένος ρώτησε πως συνέβη αυτό, ενώ οι γιατροί δεν είχαν δώσει την παραμικρή ελπίδα ανάρρωσης. Η γιατρός απάντησε : «Εμείς περιμέναμε πως θα πέθαινε. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Ρώτα το Θεό σου». Οι γιατροί, μετά από αυτό το γεγονός, διέγνωσαν ατελεκτασία πνευμόνων και σύστησαν την διακομιδή του στο νοσοκομείο των Αθηνών «Σωτηρία». Το ίδιο διάστημα στο νοσοκομείο αυτό νοσηλευόταν και η μητέρα του πατρός Νικοδήμου Χρυσούλα Κάντζα. Ο π. Νικόδημος εκείνον τον καιρό βρισκόταν στο μοναστήρι του. Ο π. Σωτήριος γνώρισε στο νοσοκομείο την κυρία Χρυσούλα και τον γράφοντα.
Ο γράφων είχε μιλήσει στον πατέρα Σωτήριο για τον πατέρα Νικόδημο και αντίστοιχα είχε ζητήσει από τον πατέρα Νικόδημο να προσευχηθεί για τον αδερφό του πατρός Σωτηρίου. Να σημειωθεί πως οι δύο πατέρες δεν είχαν γνωρίσει ο ένας τον άλλο από κοντά. Δώδεκα χρόνια αργότερα ο π. Σωτήριος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, πήγε για προσκύνημα στην μονή Οσίου Γρηγορίου. Αναχωρώντας από το μοναστήρι, τον πλησίασε στην αυλή ο π. Νικόδημος συνοδευόμενος από άλλους μοναχούς και προσκυνητές. Ζητώντας την ευχή του πατρός Σωτηρίου, και χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι, είπε στους παρευρισκόμενους: «Να, ο π. εδώ, θα μας πει την γνώμη του για τις μεταμοσχεύσεις». Αμέσως ο π. Σωτήριος εξέφρασε την αρνητική γνώμη του για τις μεταμοσχεύσεις, εξηγώντας πως ο άνθρωπος, του οποίου τα όργανα πρόκειται να ληφθούν για μεταμόσχευση, είναι ζωντανός και άρα η αφαίρεση των οργάνων του είναι στην πραγματικότητα φόνος. Σαν επιβεβαίωση όσων έλεγε, διηγήθηκε όλη την ιστορία με τον αδερφό του που αναφέραμε παραπάνω. Ο π. Σωτήριος έπειτα, ρώτησε τον πατέρα Νικόδημο ποιο ήταν το όνομα του, κι όταν εκείνος του απάντησε, ο π. Σωτήριος είπε: «Είσαι ο γιός της κυρίας Χρυσούλας;”. Την θετική απάντηση του πατρός Νικοδήμου, ακολούθησε μια συζήτηση των δύο τους, κατά την οποία ο π. Νικόδημος δεν αναφέρθηκε καθόλου στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Είπε στον πατέρα Σωτήριο πως θα ενημέρωνε τον γέροντα για όσα του είχε πει για την εξέλιξη της περιπέτειας υγείας του αδερφού του ώστε ο γέροντας να αναπαυτεί. Μετά την κοίμηση του πατρός Νικοδήμου ο γράφων επικοινώνησε με τον πατέρα Σωτήριο για να τον ενημερώσει, αναφέροντας του και την αιτία που είχε οδηγήσει τον πατέρα Νικόδημο στο θάνατο. Τότε εκείνος είπε πως δεν γνώριζε το πρόβλημα του πατρός Νικοδήμου και στην συνέχεια εξιστόρησε την συνάντηση που είχαν στην αυλή του μοναστηριού. Όταν ο π. Νικόδημος επέστρεψε στον Πειραιά από το Άγιον Όρος, επισκέφθηκε πάλι τον θεράποντα γιατρό του. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, χειροτέρεψε ξαφνικά η υγεία του και μπήκε για νοσηλεία στο Ωνάσειο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά. Το διάστημα που βρισκόταν στην εντατική, και παρουσίᾳ του γράφοντος και του πατρός Παισίου αδελφού της μονής, ήλθε ο γιατρός του πατρός Νικοδήμου, πολύ προβληματισμένος και στεναχωρημένος, και ανέφερε πως δεν μπορούσαν να καθυστερήσουν άλλο και ήταν η τελευταία ευκαιρία του πατρός Νικοδήμου να δεχτεί την μεταμόσχευση. Ο π. Νικόδημος για άλλη μια φορά εξέφρασε την επιθυμία του για ζωή και ρώτησε τον ιατρό αν υπήρχε άλλη θεραπεία για το πρόβλημα του, έστω και σε πειραματική μορφή στο εξωτερικό (Ευρώπη ή Αμερική). Η απάντηση του γιατρού ήταν κατηγορηματική πως δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Τότε ο π. Νικόδημος ζήτησε από τον πατέρα Παϊσιο να ενημερώσει το μοναστήρι για να ετοιμάσουν τα της κηδείας του. Ο γιατρός βγαίνοντας από την εντατική σχολίασε με έκπληξη πως πρώτη φορά στην ζωή του και μετά από 3500 ασθενείς που είχε φροντίσει προσωπικά, έβλεπε έναν άνθρωπο που ήθελε πάρα πολύ να ζήσει και παρόλα αυτά ο ίδιος έβλεπε πως δεν είχε την δυνατότητα να τον βοηθήσει αφού όσο κι αν προσπαθούσε, συναντούσε πάντα την σταθερή και σθεναρή άρνηση του πατρός Νικοδήμου να δεχτεί την μεταμόσχευση. Η ζωή είναι το πολυτιμότερο δώρο που ο Θεός έχει χαρίσει στον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος στα χιλιάδες χρόνια που ζει πάνω σ´αυτόν τον πλανήτη προσπαθεί και θα προσπαθεί πάντα να κάνει ό,τι μπορεί για να διαρκέσει αυτή η επίγεια ζωή του περισσότερο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ιατρική επιστήμη ανακαλύπτει συνεχώς νέους τρόπους που υπόσχονται παράταση της ζωής. Ένας από αυτούς είναι και η μεταμόσχευση καρδιάς. Όμως είναι αποδεδειγμένο και παραδεκτό πως για να γίνει μεταμόσχευση αυτού του οργάνου ο δότης πρέπει να βρίσκεται εν ζωή, αφού όταν ο ασθενής πεθάνει η καρδιά του σταματά να λειτουργεί και είναι πλέον αδύνατο να δοθεί σε άλλον άνθρωπο. Επομένως, με απλά λόγια, για να παραταθεί η ζωή ενός ανθρώπου πρέπει να αφαιρεθεί η ζωή ενός άλλου. Αυτό είναι κάτι που ο π. Νικόδημος δεν μπορούσε για κανέναν λόγο να δεχτεί. Γιατί η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε κάθε άνθρωπο εξίσου και κανένας εκτός από τον Θεό δεν μπορεί να αποφασίζει για το πότε αυτή θα φτάσει στο τέλος της. Ο π. Νικόδημος μαρτύρησε με τη ζωή αλλά και με τον επίγειο θάνατό του αυτή την αλήθεια και παρέμεινε σταθερός σε αυτή την ομολογία του ως το τέλος. Γι αυτό και είναι πεποίθηση όσων τον γνώρισαν πως συνεχίζει να είναι ζωντανός. Άλλωστε, ο ίδιος ο Χριστός επιβεβαιώνει αυτή την αλήθεια με τα λόγια του:
“ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν “.
ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΡΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΣΙΑΚΗ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΔΕΛΦΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΑΦΕΙ ΟΛΙΓΟΝ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΝΙΚΟΔΗΜΟ
«ΔΥΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΥΖΗΤΟΥΝ»
-Τὰ ‘μαθες τὰ νέα ; Εὐλογία Θεοῦ στὴν πόλη μας.
-Τί ἔγινε γιὰ πὲς ;
-Ἦρθε ὁ Πατὴρ Νικόδημος ὁ Γρηγοριάτης ἀπὸ τὸ Ἅγιο ὅρος.
-Μὴν πιστεύεις ὅ,τι ἀκοῦς φίλε, πᾶμε ἀπὸ κόντα νὰ δοῦμε.
-Αὐτό σοῦ λέω τόση ὥρα ἔρχου καὶ εἶδε.
-Καὶ πάλι, τί θὰ μᾶς πεῖ ;Τί θὰ μᾶς κάνει; Ἕνας ἐξόριστος μοναχός, ἕνας φυλακισμένος σὰν κι ἐμᾶς στὴ φυλακὴ τῶν χοντρῶν ντουβαριῶν τῆς γκρίζας πόλης μας.
——————————————————————————————————–
-Πῶς σου φάνηκε ; Πές μου τώρα ποὺ εἴμαστε μόνοι.
-Τί νὰ σοῦ πῶ φίλε, σὰν νὰ μετέφερε τὸ Ἅγιο ὅρος στὸ σπίτι του.Εὐωδία θείκη,λιτότης, αὐθεντικότης.Καθαριότης καὶ σχολαστικότης γι’ αὐτὴ τὴ γυναῖκα ποὺ τὴν ὑπηρετεῖ πιστὰ σὰν ἀποκλειστικός της νοσοκόμος.
-Γλυκειὰ μορφὴ χαρούμενη ἀλλὰ καὶ ἀπαιτητικὴ πολλὲς φορές.
-Ἔμ, βλέπεις ὁ πόνος της μεγάλος,ἔχασε τὸ παιδὶ τῆς μικρό, νεοαρραβωνιασμένο.Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ἀρρώστια τῆς δύσπνοιας τὴν πνίγει.Ποῦ καὶ ποῦ ξεσπᾶ γιὰ τὴ μεγάλη ἀπώλεια ἡ μάνα,στὸ ἀκουμπηστῆρι της τὸν Νικοδημάκο ὅπως τὸν ἀποκαλεῖ.
-Ἀλλὰ νὰ δέχεται μετὰ τηλεφώνου ἐπισκεψεις,τι νὰ πῶ !
-Διάκριση φίλε.
-Τί ἐννοεῖς ; Ἐμεῖς ἀπὸ ἀγάπη πᾶμε κοντά του.
-Ἀγάπη μὲ ὑπακοὴ φίλε ὄχι ἀδιάκριτη ἀγάπη.Πολλοὶ οἱ ἐπισκέπτες καθημερινῶς στὸ ταπεινὸ κελὶ <<νοσοκομεῖο>>.
-Καὶ αὐτὸ τὸ διευχῶν τοῦ γέροντος γιὰ ὅλα!Τὰ ἀσήμαντα ἕως τὰ σημαντικα,τί σοῦ λέει ;
-Ἐμπιστοσύνη,ἀγάπη,ὑπακοή,ἄκρα ταπεινώση στὸ θέλημα τοῦ ὁρατοῦ Θεοῦ ὅπως ἀποκαλοῦσε τὸν Πνευματικό του.
-Τί εἶναι αὐτὰ τὰ οὐράνια λόγια θὰ σπάσει ἡ καρδία μου,γρήγορα τρέχω νὰ φιλήσω τὸ χέρι τοῦ πνευματικοῦ μου μὲ πιότερο σεβασμό,μὲ πιότερη ἀγάπη.
-Μὴ φεύγεις ἀκόμα,ἀπὸ ἄλλον ἀδελφὸ ἔμαθα ὅτι ἀπὸ μικρὸς ζητοῦσε ἀπ’ τὸ Θεὸ νὰ παρευρίσκεται στὸν πόνο τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.
-Ἀαα, τώρα βγάζει νόημα ἡ <<ἐξορία του>> ἀπὸ τὸ μοναστῆρι.Ὑπακοὴ στὸν γέροντα,θέλημα Θεοῦ γιὰ τὴν πόλη μας ποὺ γέμισε ἀπὸ πόνο,πικρία καὶ ψυχολογικὰ προβλήματα.
-Αὐτὸν τὸν ἄγγελο τῆς ἐλπίδας στὸν Κύριο ἠμων Ἰησοῦ Χριστὸ φαίνεται ὅτι διάλεξε ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ρουφήξει σὰν σφουγγάρι τὰ πολυποίκιλα προβλήματά μας.
——————————————————————————————————
-Πῶς πάει ὁ γιατρὸς τῶν ψυχῶν τῆς πόλης σας,ἔφυγα κι ἔχω μία νοσταλγία νὰ τὸν ξαναδῶ.
-Χρόνια τώρα διακονία στὴ μητέρα του καὶ σὲ ὅλους ἐμᾶς (εἴτε ἀπὸ κοντὰ εἴτε διὰ τηλεφώνου) . Αὐτη ἡ καρδία ρούφηξε-ρούφηξε…παροτι εἶναι γύρω στὰ 54 ὁ καρδιολόγος ποὺ τὸν παρακολουθεῖ τοῦ εἶπε ὅτι ἔχει καρδιὰ 90 χρόνων γέρου.Δύσκολα θὰ τὴν βγάλει φέτος.
-Ὑπάρχουν καὶ οἱ μεταμοσχεύσεις…
-Ὁ Νικόδημος τί λέει !!
-Ἡ ζωὴ του ὅλη φωνάζει θέλω τὴν καρδία μου νὰ κόψω χίλια κομματάκια καὶ νὰ τὴν μοιράσω στὸν κόσμο.
Ὁ καλὸς γιατρός μου, λέει ὁ π. Νικόδημος, ποὺ τόσο ἐμπιστεύομαι μοῦ προτείνει νὰ δεχτῶ καρδιὰ ἀπὸ πάσχοντα, βαριὰ πάσχοντα ἀδελφό. Ἀρνητὴς νὰ γίνω τῆς παιδικῆς μου προσευχῆς; Νὰ ἀναπαυτῶ ἐνῷ θέλω ὁλόψυχα νὰ ἀναπαύω τὰ ἀδέλφια μου;
-Θέλω νὰ ζήσω γιατρέ,ἐὰν ὑπάρχει κάποια ἐπιστημονικὴ ἀνακάλυψη ἐδῶ ἢ στὸ ἐξωτερικό…
Ἀναπήδησε ἀπὸ χαρὰ ὁ γιατρός, βεβαίως θὰ χρειαστοῦμε ὅμως μία ὑπογραφή ἐδῶ ἐπειδὴ τὰ μηχανήματα εἶναι προσωρινά.Ἐὰν βρεθεῖ κάποιος δότης ἐν τῷ μεταξὺ θὰ πρέπει νὰ πάρουμε τὸ μόσχευμα.
-Ὄχι! αὐτὸ γιατρὲ δὲν γίνεται μὲ τίποτα δὲν τὸ κάνω στὸν βαριὰ πάσχοντα ἀδελφό.
-Μὴν τὸ κάνεις Νικόδημε μόνο ὑπέγραψε νὰ μᾶς βοηθήσεις μὲ τὰ γραφειοκρατικὰ γιὰ νὰ βάλουμε τὴν τεχνητὴ καρδία καὶ βλέπουμε.
-Ὄχι!! δὲν συναινῶ στὶς μεταμοσχεύσεις καρδιᾶς οὔτε ἄμεσα οὔτε ἔμμεσα.Ὁ ἀδελφὸς γιὰ μένα ζεῖ καὶ εἶναι καὶ βαριὰ πάσχων !!
-Ἔ, τότε Νικόδημε… Θὰ ἐπέλθει τὸ μοιραῖο.
-Πατέρα Παισιε σὲ παρακαλῶ εἰδοποίησε τὸν γέροντα καὶ τὸ μοναστῆρι μας γιὰ τὰ τῆς ταφῆς.
-Ὁ ταπεινὸς μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ τὴν ταπείνωση,ὁ ἁπλὸς γιὰ τὴν ἁπλότητα,ὁ πρᾶος γιὰ τὴν πραοτητα.
-Ὁ Νικόδημός μας, βίωνε τὸν πόνο τοῦ ἀδελφοῦ μέρα μὲ τὴ μέρα,στιγμὴ τὴ στιγμή.
-Ἡ συμπόρευση μὲ τὸν πόνο, τοῦ κάθε ἐλαφρῶς ἢ βαριὰ πάσχοντος ἀδελφοῦ τὸν ἔκανε νὰ ξεχνάει τὸν δικό του πόνο.Νὰ ἀψηφει τὸ σῶμα του,νὰ ἑστιάζει στὸν πόνο τοῦ κόσμου,νὰ δίνεται συνεχῶς μὲ λόγο μὲ παρουσία καὶ μὲ προσευχὴ ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο.
-Γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τὸν ζήσαμε ἀπὸ κοντὰ ἐπέχει θέση νέου ὀσιομάρτυρα καὶ ὁμολογητὴ τῆς ὀρθόδοξου παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας.
-Εἴθε νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή του γιὰ καλή ἀντάμωση.
-Μὲ πολλὴ ἐκτιμήση στην Ι.Μ. Γρηγορίου καὶ στοὺς πατέρες πού μας δάνεισαν γιὰ πολλὰ ἔτη ἕναν ἀπὸ τοὺς θησαυρούς τους, σὲ ἐμᾶς τοὺς πτωχοὺς πνευματικὰ ἀδελφούς τοῦ ἀπατηλοῦ αὐτοῦ κόσμου…
Ὅλους μὲ περισια ἀγάπη μας συμπονοῦσες
Στὸν ὁρατὸ Θεὸ τὸν πνευματικό μᾶς ὁδηγοῦσες
Τὸν πόνο μας στὴν καρδία σου ἀκουμποῦσες
Μὲ τὴν προσευχή σου σὰν πατέρας μας φιλοῦσες.
Τὸν Κύριό μας γιὰ ὅλα δοξολογοῦσες
Καὶ τὴν Παναγία μητέρα μὲ δάκρυα ὑμνολογοῦσες
Χωρὶς νὰ τὸ θέλεις κοντά σου μᾶς τραβοῦσες
Στὸν ἴσιο δρόμο τοῦ Χριστοῦ μας ὁδηγοῦσες.
Μόνο ὁ Κύριος γνωρίζει τί περνοῦσες
Ὅταν μὲ ἀγάπη στὸν πνευματικὸ ἀπὸ ἐμᾶς ὑπακοὴ ζητοῦσες
Ὅλα τὰ ἀδέλφια σου ποὺ σ’ αὕτη τὴ ζωὴ ἀγαποῦσες
Πολὺ θὰ θέλαμε νὰ ἤσουν κοντά μας καὶ νὰ ζοῦσες.
«ΤΡΕΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ»
Ποιὸς θὰ μᾶς δώσει δάχτυλα νὰ γράψουμε γιὰ σενα;
Εσυ ἤσουν ἡ ἔμπνευση ὅλων μας, ποὺ σὲ γνωρίσαμε, μὲ χαρὰ γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε
Ἐσυ ἤσουν μικρὸ παιδὶ ὅταν ἔνιωσες γιὰ πρώτη φορά τὴ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδία σου καί ἀπὸ τότε, μυστικὰ στὸν Κύριο προσευχόσουν. Ὅλα τὰ ἀδέρφια σου στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστου νὰ μποῦν εὐχόσουν.
Ὁ Θεός σὲ φώτισε τὴν στολὴ τοῦ στρατιώτη νὰ φορέσης σὲ τοῦτον τὸν ἀγῶνα, μὲ ἀντίπαλο τὸν ἀνθρωποκτόνο διάβολο σὲ αὐτὸν τὸν ἀπατηλὸ αἰῶνα;
Ὁ Θεός σὲ βοήθησε νὰ καταταγεῖς στὶς ἐπίλεκτες δυνάμεις τῆς στρατευομένης ἐκκλησίας ἀπο τὰ 17 σου χρόνια;
Ὁ Θεός σὲ ὅρισε νοσοκόμο στὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν;
Ὁ Θεός σὲ ἔβαλε νὰ μᾶς ἐμψυχώνεις καθημερινὰ εἴτε φανερὰ εἴτε κρυφά;
Ψιθυριστὰ καὶ μὲ θαυμασμό τὸ φώναζες σὲ ὅλους μας. Θαρσεῖτε ἐγὼ νενικηκα τὸν κόσμο.Ἡ ἐσταυρωμενη ἀγάπη…!!!!
Πόσοι καὶ πόσοι σὲ φώναζαν κοντά τους, στὰ σπίτια τους ,γιὰ νὰ ἁπαλύνεις τὸν πόνο τους.
Ὁ προσωπικός μας γιατρός,ὁ Νικόδημός μας ἔγινες.Γιατί ἄραγε ;
Μήπως γιατί εἶχες μέσα σου τὸν μοναδικὸ ἰατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, τὸν Κύριό μας ;
Πῶς μὲς στὴν δίνη τοῦ πολέμου μὲ τόσους τραυματίες καὶ πόνο γύρω σου, ὁ ἴδιος συμπολεμιστὴς καὶ τραυματίας δοξολογεῖς τὸν Κύριο συνεχῶς;
Πῶς μὲ τὸ δόξα σοι Χριστέ μου ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὰ χείλη σου ἀποστομώνεις τὴν τυφλὴ ἄπιστη λογική μας ποὺ λίγα κατανοεῖ καὶ μυριάδες δὲν τὰ ὑποπτεύεται;
Πῶς στέκεις ὄρθιος ἀσάλευτος καὶ μέρα μὲ τὴν μέρα πιὸ ἀποφασισμένος γιὰ τὸν ἀγῶνα τὸν καλό;
Ποιὸς σὲ ἐμπνέει μὲ θάρρος γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβαση τοῦ πολέμου;
Πῶς μὲ τόση σιγουριὰ μας λὲς ἀκόμα κι ἂν βλέπεις τὸν ἀδελφό σου νὰ χάνεται ἐσὺ μέσα σου θὰ λὲς ὅτι ὁ Χριστός μας ἔστω καὶ τελευταία στιγμὴ θὰ τὸν σώσει.
Τόλμησα νὰ πάρω 3 πνευματικὲς διαστάσεις.
Ἅ: Ὕψος = ταπεινώση
Β: Βάθος = παρθενιά,καθαρότητα ψύχης
Γ: Μῆκος =ὑπακοὴ .
Θέλησα νὰ σὲ μετρήσω ὁ ἀχάριστος.
Ἐσὺ ἤσουν πού μᾶς μάλωνες ὅταν μακριὰ ἀπὸ ἐσενὰ συζητούσαμε γιὰ τὰ χαρίσματα πού σοῦ ἔχει δώσει ὁ θεός.
Ἐσὺ ἤσουν ποὺ τραβοῦσες ἀπαλὰ τὸ χέρι σου ὅταν θέλαμε νὰ τὸ ἀσπαστοῦμε.
Ἐσὺ ἤσουν ποὺ «νὰ χαίρεστε» μᾶς ἔλεγες καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Κύριού μας μὲς τὰ σπλάχνα μας σκορποῦσες.
Ἐσύ ἤσουν ποὺ ὅταν ὁ διάβολος μέσα ἀπὸ ἐμᾶς σὲ κατηγοροῦσε καθόλου δὲν ἀντιδροῦσες.
Ἐσύ ἤσουν ποὺ σὲ ὅλους μας μὲ ἀγάπη περισσή μᾶς παρηγοροῦσες καὶ μὲ ἰσότητα ἀδελφική μας μιλοῦσες.
Μόνο ὁ Κυριος μπορεῖ αὐτὸ τὸ ὕψος τῆς ταπείνωσης νὰ δεῖ καὶ νὰ μετρήσει ……
Θέλω νὰ τολμήσω, νὰ κοιτάξω τὸ βάθος καὶ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς σου.
Ἐσὺ ἤσουν ποὺ τοὺς λογισμούς μας μὲ ἁπλότητά μᾶς φανέρωνες.
Ἐσὺ ἄνδρες καὶ γυναῖκες σὰν ἀδελφούς μας προϋπαντοῦσες.
Ἐσὺ σήκωνες τὸν πόνο μας, τὸ ἄγχος μας,τὴν ἔλλειψη καὶ τὴν ὑπερβολή μας καὶ μὲ φωτεινοὺς λογισμοὺς τοὺς σκοτεινοὺς δικούς μας διέλυες.
Μόνο ὁ Κύριος μπορεῖ σὲ αὐτὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς νὰ ἐγκύψει.
Πῶς νὰ τολμήσω τὸ μῆκος τῆς ὑπακοῆς σου νὰ μετρήσω ;
Ἐσὺ ἤσουν ποὺ διευχῶν τοῦ γέροντος γιὰ ὅλα βροντοφωνοῦσες.
Ἐσὺ, ἐν ὑπακοῇ, τὸ ἀγαπημένο σου μοναστῆρι τοῦ Ὅσιου Γρηγορίου ἐν Ἄθῳ καὶ τοὺς ἀδελφούς σου μοναχοὺς ταπεινὰ ἀπὸ μακριὰ φεύγοντας χαιρετοῦσες.
Ἐσὺ ἤσουν ποὺ τὸν Πνευματικό σου, ὁρατὸ θεὸ ἀποκαλοῦσες καὶ τὸν ζυγὸ τῆς ὑπακοῆς μὲ πολλὴ χαρῆ βαστοῦσες.
Ἐσὺ ἤσουν πού μας παρηγοροῦσες μέχρι τὸ τέλος ὅταν ἄλλο πιά νὰ μιλήσεις δὲν μποροῦσες.
Ἐσὺ μὲ τὰ τελευταία λόγια σου βαριὰ ἀναστενάζοντας γλυκὰ στὴν ψυχή μας γιὰ τὸ Χριστο τὴν ἐσταυρωμενη ἀγάπη μᾶς μιλοῦσες.
Ἐσὺ μὲ ἀγάπη καὶ ὑπακοὴ τούς ἀδελφούς σου βοηθοῦσες, βλέποντας στον καθένα μας τὸ πρόσωπο τοῦ Κύριου ποὺ ἀγαποῦσες .
Ἐσὺ λόγῳ ὑπακοῆς τὴν σιωπὴ ποὺ τόσο ποθοῦσες,ἔλυνες χάρη τῶν ὀλιγόπιστων ἀδελφῶν σου καὶ ἀντίθετα στὸ θέλημά σου ἀπὸ ἀγάπη,ὧρες μας μιλοῦσες..
Μόνο ὁ Κύριος τὴν διακριτικὴ ὑπακοή σου μπορεῖ μὲ ἀκρίβεια νὰ μετρήσει.
ΓΙΑΤΙ ΕΝΩ ΔΩΡΕΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, ΕΥΚΟΛΑ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟΥΜΕ ;
ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΛΗ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΛΙΓΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ;
ΑΣ ΠΑΡΑΜΕΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣ ΣΕ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ.
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΓΙΔΟ ΠΩΣ ΑΝΤΕΞΕΣ ΟΛΟΙ ΑΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ
ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΙΔΟΥΜΕ,
ΣΩΣΤΟ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΑΔΕΛΦΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ;
ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ ΔΩΣΕ ΜΑΣ ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ,
ΟΤΙ ΠΡΩΤΟΣ ΕΣΥ ΑΔΕΛΦΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ.
ΤΙ ΠΙΟ ΑΔΕΛΦΙΚΟ ΤΙ ΠΙΟ ΣΤΟΡΓΙΚΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΝΑ ΣΥΜΠΟΝΟΥΜΕ,
ΕΣΥ ΝΙΚΟΔΗΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΝΑ ΤΟ ΖΟΥΜΕ;
ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΕΒΑΛΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΑΝ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΒΡΕΘΟΥΜΕ,
ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΟΥΜΕ.
ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΕΙΠΟΥΜΕ,
ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕΣ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ.
ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΕ ΝΙΚΟΔΗΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΠΟΝΟΥΜΕ,
ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΛΗ ΔΕΣΠΟΤΟΥ ΕΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ.
ΟΜΩΣ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ,
ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΠΑΡΑ ΚΥΡΙΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΜΕ.
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΕΥΚΟΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑΝΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ,
ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΛΥΠΗ ΜΑΣ ΕΣΤΑΘΗΚΕΣ , ΤΩΡΑ ΕΝΤΟΝΑ ΤΟ ΖΟΥΜΕ.
ΕΥΧΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΜΕ.
hristospanagia.gr
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 