Στάσου μήν προσπερνάς,Επείγουσα βοήθεια, ο αδερφός μας Παναγιώτης έχει ανάγκη από αιμοπετάλια και την προσευχή σου –Έκκληση για βοήθεια—Πολύτεκνη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της 5 παιδιά ζητά ρούχα, παπούτσια και κουβέρτες

Επείγουσα βοήθεια για αιμοπετάλια.

Αγαπητοί φίλοι καλός κι αγαπητός μας φίλος έχει ανάγκη τη βοήθειά μας.
Βρίσκεται στο Αττικό Νοσοκομείο πάσχοντας από Λευχαιμία.
Οποιος φίλος θέλει και μπορεί να προσφέρει αιμοπετάλια τα όποια είναι ζωτικό συστατικό για την ίαση της ασθένειας αυτής θα ήταν ένα αληθινό δώρο Θεού.

Σας ευχαριστούμε

ΘΑΝΟΣ και Φίλοι

Τα στοιχεία που πρέπει να δώσετε σε περίπτωση που θέλετε να δώσετε αιμοπετάλια είναι:

Παναγιώτης Σανταμούρης
7η Παθολογική κλινική του ΠΓΝ ΑΤΤΙΚΟΝ

Επικοινωνία 6976999088
Αλλά μπορείτε να επικοινωνήσετε και μαζί μου μέσω του μέηλ του ιστολογίου μας
koukthanos@gmail.com

Μπορείτε να δώσετε αιμοπετάλια σε οποιοδήποτε νοσοκομείο που διαθέτει την απαραίτητη μονάδα λήψης αιμοπεταλίων αναφέροντας απλά τα στοιχεία του ασθενούς για τον οποίο γίνεται η προσφορά.

Ενδεικτικά να πούμε ότι Νοσοκομεία στην Αθήνα είναι:
ΠΓΝ Αττικόν τηλ. 210 5831000
Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ τηλ. 213 2079100
ΓΝΑ Γεννηματάς τηλ. 213 2032000
Ευαγγελισμός  τηλ. 213 2041000

και στην Θεσσαλονίκη
ΓΝΘ. ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ τηλ. 231 3312000
ΑΧΕΠΑ  τηλ. 231 3303110

Σημείωση: Πιθανόν να πρέπει να κλείσετε ραντεβού ή να γνωρίζετε τις ώρες που λειτουργούν τα εν λόγω τμήματα αιμοδοσίας των νοσοκομείων.
Πληροφορίες για την λήψη αιμοπεταλίων

Η διαδικασία λήψης των αιμοπεταλίων.

Η διαδικασία λήψης των αιμοπεταλίων είναι απλή, ανώδυνη και ακίνδυνη για τον δότη. Διαρκεί 30 έως 40 λεπτά της ώρας, και τα υλικά που χρησιμοποιούνται είναι αποστειρωμένα και μιας χρήσης. Από τη φλέβα του δότη παίρνεται ολικό αίμα σε ένα σύστημα ασκών, από το οποίο διαχωρίζονται τα αιμοπετάλια με τη βοήθεια ειδικού μηχανήματος, ενώ το υπόλοιπο αίμα επιστρέφεται στον δότη. Το όλο σύστημα είναι κλειστό, δηλαδή το αίμα του δότη ρέει πάντοτε σε αποστειρωμένο κύκλωμα και δεν έρχεται ποτέ σε επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον. Αυτό εξασφαλίζει την πλήρη ασηψία και ασφάλεια του δότη.

Κάθε πότε μπορούν να δίνουν αιμοπετάλια οι εθελοντές. 

Οι εθελοντές μπορούν να δίνουν χωρίς κανένα φόβο αιμοπετάλια όποτε και όσες φορές θέλουν, επειδή ο οργανισμός αναπληρώνει αμέσως τα αιμοπετάλια που αφαιρούνται.
Ωστόσο, η λήψη αιμοπεταλίων δεν επαναλαμβάνεται σε διάστημα μικρότερο από δύο εβδομάδες.

Οι διαφορές μεταξύ της αιμοδοσίας και της λήψης αιμοπεταλίων.

Πρακτικά, οι διαφορές μεταξύ αιμοδοσίας και αιμοπεταλιοδοσίας είναι οι εξής:
·Η αιμοδοσία διαρκεί 10 έως 15 λεπτά, ενώ η λήψη αιμοπεταλίων 30 έως 40.
·Ο δότης μπορεί να δίνει αιμοπετάλια (μέχρι και) κάθε δύο εβδομάδες, ενώ για το ολικό αίμα ο αντίστοιχος χρόνος είναι 3 μήνες.
·Η ποσότητα των αιμοπεταλίων που λαμβάνεται από μια αιμοπεταλιοδοσία είναι πενταπλάσια εκείνης που λαμβάνεται από μια αιμοδοσία.

Τέλος να επαναλάβουμε ότι πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν μπορούν να λαμβάνουν αιμοπετάλια όλες οι υπηρεσίες αιμοδοσίας.
Συνεπώς αν πρόκειται να γίνετε δωρητής αιμοπεταλίων πρέπει να επικοινωνήσετε με την υπηρεσία αιμοδοσίας του εκάστοτε νοσοκομείου.

ΠΗΓΗ koukfamily.blogspot.com

Αδελφοί, ο Παναγιώτης, αδελφός αγωνιστής, υπέρ της πατρίδος και της πατρώας πίστεως,  χρειάζεται την προσευχή και το κομποσχοίνι σας. Εύχεστε υπέρ υγείας αυτού και ταχείας αναρρώσεως .

==========================

Έκκληση για βοήθεια: H 9χρονη Εμμανουηλία-Μαρία πρέπει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών και μας χρειάζεται

Έκκληση για βοήθεια απευθύνει η οικογένεια της 9χρονης Εμμανουηλίας-Μαρίας Παππά, από την Φαρκαδόνα Τρικάλων, που πάσχει από αναιμία τύπου Fanconi και πρέπει να υποβληθεί άμεσα σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. Σύμφωνα με τη μητέρα της Εμμανουηλίας, κ. Άρτεμις Πολυζώη, το παιδί έπρεπε να έχει κάνει τη μεταμόσχευση από τον περασμένο χειμώνα, όμως λόγω κορωνοϊού, η διαδικασία χρειάστηκε να αναβληθεί.

Το ζητούμενο της έκκλησης έχει να κάνει κατά βάση με το σπίτι στο οποίο ζει η οικογένεια, το οποίο είναι εντελώς ακατάλληλο για να φιλοξενήσει ένα παιδί που θα έχει υποβληθεί σε μία τόσο σοβαρή θεραπεία.

“Το σπίτι μας είναι γεμάτο υγρασία, το χειμώνα ζεσταινόμαστε με μία ξυλόσομπα, η οποία γεμίζει τον χώρο με στάχτες και βρωμιές. Υπάρχει άμεση ανάγκη να φτιάξουμε το σπίτι, για να μπορέσει να έρθει το παιδί μετά τη θεραπεία του”, μας λέει χαρακτηριστικά η κ. Πολυζώη.
Δυστυχώς η οικογένεια αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο έξοδο της ανακαίνισης, καθώς τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας είναι άνεργοι (η μητέρα έχει αποστείλει στο Infokids.gr τα σχετικά έγγραφα από τον ΟΕΑΔ που αποδεικνύουν την κατάστασή τους). Όπως η ίδια μας λέει, υπήρξε μια “υπόσχεση” από τον Δήμο να εργαστεί με σύμβαση εκεί ο σύζυγός της, όμως ακόμα δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη.

Αυτή τη στιγμή το παιδί βρίσκεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις πριν ξεκινήσει η μεταμόσχευσή του. Μέχρι το τέλος αυτής, θα πρέπει το σπίτι της οικογένειας να έχει ανακαινιστεί, ώστε να μπορέσει το παιδί να ζήσει ξανά σε αυτό με ασφάλεια. Η μάνα της Εμμανουηλίας, κ. Άρτεμις Παππά, κάνει έκκληση σε όποιον έχει τη δυνατότητα να προσφέρει χρήματα, για να βοηθήσει την οικογένειά της, στον παρακάτω λογαριασμό της EUROBANK:

Όσοι επιθυμούν να μπορούν να επικοινωνήσουν με τη μητέρα στο κινητό τηλέφωνο: 6946-704.910.

Έκκληση για βοήθεια: H 9χρονη Εμμανουηλία-Μαρία πρέπει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών και μας χρειάζεται Έκκληση για βοήθεια απευθύνει η οικογένεια της 9χρονης Εμμανουηλίας-Μαρίας Παππά, από την Φαρκαδόνα Τρικάλων, που πάσχει από αναιμία τύπου Fanconi και πρέπει να υποβληθεί άμεσα σε μεταμόσχευση μυελού των οστών. Σύμφωνα με τη μητέρα της Εμμανουηλίας, κ. Άρτεμις Πολυζώη, το παιδί έπρεπε να έχει κάνει τη μεταμόσχευση από τον περασμένο χειμώνα, όμως λόγω κορωνοϊού, η διαδικασία χρειάστηκε να αναβληθεί. Το ζητούμενο της έκκλησης έχει να κάνει κατά βάση με το σπίτι στο οποίο ζει η οικογένεια, το οποίο είναι εντελώς ακατάλληλο για να φιλοξενήσει ένα παιδί που θα έχει υποβληθεί σε μία τόσο σοβαρή θεραπεία. “Το σπίτι μας είναι γεμάτο υγρασία, το χειμώνα ζεσταινόμαστε με μία ξυλόσομπα, η οποία γεμίζει τον χώρο με στάχτες και βρωμιές. Υπάρχει άμεση ανάγκη να φτιάξουμε το σπίτι, για να μπορέσει να έρθει το παιδί μετά τη θεραπεία του”, μας λέει χαρακτηριστικά η κ. Πολυζώη. Δυστυχώς η οικογένεια αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο έξοδο της ανακαίνισης, καθώς τόσο η μητέρα όσο και ο πατέρας είναι άνεργοι (η μητέρα έχει αποστείλει στο Infokids.gr τα σχετικά έγγραφα από τον ΟΕΑΔ που αποδεικνύουν την κατάστασή τους). Όπως η ίδια μας λέει, υπήρξε μια “υπόσχεση” από τον Δήμο να εργαστεί με σύμβαση εκεί ο σύζυγός της, όμως ακόμα δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή το παιδί βρίσκεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις πριν ξεκινήσει η μεταμόσχευσή του. Μέχρι το τέλος αυτής, θα πρέπει το σπίτι της οικογένειας να έχει ανακαινιστεί, ώστε να μπορέσει το παιδί να ζήσει ξανά σε αυτό με ασφάλεια. Η μάνα της Εμμανουηλίας, κ. Άρτεμις Παππά, κάνει έκκληση σε όποιον έχει τη δυνατότητα να προσφέρει χρήματα, για να βοηθήσει την οικογένειά της, στον παρακάτω λογαριασμό: Οσοι επιθυμούν να μπορούν να επικοινωνήσουν με τη μητέρα στο κινητό τηλέφωνο: 6946-704.910. πηγή

Mine coins – make money: http://bit.ly/money_crypto

πηγή   https://www.amea-care.gr/%ce%ad%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%b2%ce%bf%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-h-9%cf%87%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%ce%bc%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%b7%ce%bb%ce%af/?fbclid=IwAR2OoON1n3VzlN_YwRVYgqh3gA9QeIyrRG8H6dcG0Mpk0mQXqtpXafTpeiw
=============================================================
================================================

Έκκληση για βοήθεια: Πολύτεκνη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της 5 παιδιά ζητά ρούχα, παπούτσια και κουβέρτες

iSpeech.org
Έκκληση για να βοηθήσουμε μια πολύτεκνη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τα 5 παιδιά της απευθύνει ο Σύλλογος Ανάσα Ευαισθησίας Ν Κιλκίς. Ειδικότερα, η μητέρα ζητά ρούχα, παπούτσια και κλινοσκεπάσματα για τα παιδιά.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε

Υπάρχει ανάγκη για ρούχα και παπούτσια για ένα 11χρονο αγόρι που φορά 36 νούμερο, για δίδυμα 8χρονα αγόρια με νούμερα 33 και 34, για 3,5 ετών αγόρι νούμερο 25, για 14χρονη νούμερο 39 και 17χρονη νούμερο 41. Επίσης χρειάζονται κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλαροθήκες.

Επικοινωνία

Τσιρογιάννη 16, Κ61100 Κιλκίς

697 772 4524 – 2341025338

Το κείμενο της έκκλησης

Ακολουθήστε μας στο:   Instagram!       Facebook!      Twitter!

πηγή: https://www.amea-care.gr/%ce%ad%ce%ba%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%ce%b2%ce%bf%ce%ae%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%ce%ba%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b7%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1/
=====================================================
=================================================
 Την προσευχή μας ζητάει και κ. Γιώργος που νοσηλεύεται μαζί με τον Παναγιώτη

Θεοφόροι, φορεῖς Θεοῦ…(Virgil Georghiou)

Ἦταν λοιπόν Κυριακή, καί ὕστερα ἀπό τήν θεία Λειτουργία. Καθόμουν καί παρατηροῦσα τούς χωρικούς, ὅπως ἔβγαιναν ἀπό τό ναό. Ὁ πατέρας μου στεκόταν στά σκαλοπάτια καί χαιρετοῦσε τόν καθένα τους.

Ὅλο τό χωριό βρισκόταν ἐκεῖ, γιατί τίς Κυριακές κανείς δέν χάνει τήν θεία Λειτουργία. Ἐκκλησιάζονταν καί γέροντες βουνίσιοι μέ πάλλευκη γενειάδα, πού θύμιζαν πατριάρχες τῆς Βίβλου, γυναῖκες, ἄνδρες, παιδιά, μέ κυριακάτικες στολές, λινές ἤ μάλλινες, κατάλευκες πάντα, ὅπως τό γάλα ἤ ὅπως τό χιόνι.

Λευκό εἶναι τό ἐθνικό χρῶμα τῆς Πετροντάβα. Λευκό πάντα, γιά ὅλες τίς ἡλικίες, γιά ὅλα τά φύλα. Λευκό στά ροῦχα πού ὅμως ἡ καθαρότητά του δέν συγκρινόταν μέ τήν καθαρότητα τῶν βλεμμάτων τῶν πιστῶν πού τά φοροῦσαν.

Καθώς ἔβγαιναν ἀπό τήν θεία Λειτουργία οἱ πιστοί ἔδειχναν μεταμορφωμένοι, καθαρισμένοι ἀπό κοσμικές ἔγνοιες, ἁγιασμένοι. Καί κάτι περισσότερο ἀπό ἁγιασμένοι, θεωμένοι… Ἤξερα τό γιατί. Γιατί τά πρόσωπά τους ἦταν ἔτσι ὡραῖα, γιατί τά βλέμματα τόσο φωτεινά, γιατί οἱ ἄσχημες γυναῖκες ὀμόρφαιναν, τά μέτωπα τῶν σκληροτράχηλων ξυλοκόπων ἄστραφταν φῶς, λές καί φόρεσαν φωτοστέφανο, τά παιδάκια θύμιζαν ἀγγέλους.

Βγαίνοντας ἀπό τή θεία Λειτουργία, ἄντρες καί γυναῖκες, μεταμορφώθηκαν σέ Θεοφόρους, ἔφεραν δηλαδή τόν Θεό. Εἶχαν κοινωνήσει καί μέσα στίς φλέβες τους ἔρρεε τό αἷμα τοῦ Θεοῦ.

Τέκνα Θεοῦ τώρα, θεωμένοι. Οἱ ἄνθρωποι τοῦτοι, χωρικοί ἄξεστοι, ἐξαθλιωμένοι καί πένητες, ἤξεραν τί ἦταν, γι’ αὐτό προσεύχονταν πρίν κοινωνήσουν καί ἔλεγαν: Κύριος, ὁ Θεός μου, οἶδα, ὅτι οὐκ εἰμί ἄξιος οὐδέ ἱκανός, ἴνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης τοῦ οἴκου τῆς ψυχῆς… Καί ὡς κατεδέξω ἐν σπηλαίῳ καί φάτνῃ ἀλόγων… καί ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ… οὕτω κατάδεξαι εἰσελθεῖν εἰς τόν οἶκον τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, τοῦ λεπροῦ καί ἁμαρτωλοῦ.

Καί μέ τή θεία Μετάληψη ὁ Θεός εἶχε εἰσέλθει «ὑπό τήν στέγην» κάθε ψυχῆς μέσα σέ ὅλες τίς ψυχές τῶν συχωριανῶν μας, πού βγαίνοντας ἔξω ἀπό τήν ἐκκλησία ἔφεραν πιά τόν Θεό ἐντός τους, καί βημάτιζαν προσεχτικά ὅπως βηματίζουμε ὅταν μεταφέρουμε ἕνα πράγμα πολύτιμο. Θεοφόροι, φορεῖς Θεοῦ.

Ὅταν κάποιος κρατάει ἕνα κερί ἤ μιά λαμπάδα, στό πρόσωπό του ἀντανακλᾶ ἡ φλόγα τους, ἀστράφτει. Ὅταν φέρει κάποιος ἐντός του τόν Θεό, τῶν φώτων τό Φῶς, φωτίζεται ἔσωθεν τόσο, ὥστε ἡ σάρκα του ὅλη, τό κορμί του, μεταμορφώνονται, ὀμορφαίνουν.

Οἱ ἠθοποιοί καθώς ἑρμηνεύουν τό ρόλο τους πάνω στή θεατρική σκηνή μεταμορφώνονται ἐντελῶς, τούς πλημμυρίζει τό φῶς τῶν προβολέων. Μέσα σέ τούτη τήν πλημμυρίδα φωτός δύσκολα θά ἀναγνώριζε ἀκόμα κι ὁ γονιός τόν γιό του ἤ τήν θυγατέρα του, τόσο πολύ ἀλλάζουν.

Τό ἴδιο δύσκολα κι ἐγώ ἀναγνώριζα τούς συχωριανούς μου τήν ὥρα πού βγαίνοντας ἀπό τό ναό μετέφεραν τόν Θεό «ὑπό τήν στέγην» τῆς ψυχῆς τους. Τόσο ὡραῖοι, φωτεινοί, θαυμάσιοι ἔδειχναν τώρα.

Δέν εἶδα ποτέ μου δέρμα, σῶμα, ὡραιότερα ἀπό ἐκεῖνα τῶν θεοφόρων ἀνθρώπων, πού κουβαλοῦσαν τήν ἐκθαμβωτική λάμψη Θεοῦ. Ἀποκτοῦσαν σάρκα θεωμένη, ἀνάλαφρη, δίχως ὄγκο, ἀλλοιωμένη ἀπό τήν ἀνταύγεια τοῦ θείου Πνεύματος.

Καθόμουν καί κοίταζα λοιπόν τίς κινήσεις τῶν θεοφόρων χωρικῶν ἔτσι, ὅπως κοιτάζει ὁ θεατής ἕνα θέαμα. Καί ὅμοια μέ τούς θεατές τῶν θεαμάτων, ἤμουν μαγεμένος.

Ὅλοι οἱ χωρικοί, ἀκτινοβολώντας σάν διαμάντια, βάδιζαν καί πλησίαζαν τόν πατέρα μου, ἔστεκαν μπροστά του, λίγα βήματα πιό πίσω, ἔσκυβαν καί προσκυνοῦσαν, ὅπως τό κάνουμε μπροστά στίς εἰκόνες, κι αὐτό μοῦ φαινόταν ἀπολύτως φυσιολογικό. Γιατί ὁ πατέρας μου ἦταν εἰκόνα.

Κατόπιν οἱ χωρικοί, μέ ἑνωμένες τίς δυό παλάμες σέ σχῆμα ποτηριοῦ, ἔπιαναν τό ἁπλωμένο δεξί χέρι τοῦ πατέρα μου, ὅπως ἀγγίζει κανείς ἅγιο λείψανο καί τό γλυκοφιλοῦσαν, τό ἀσπάζονταν ὅπως φιλοῦμε ἅγιο ἄρτο, τήν ἀναφορά, πρίν τήν βάλουμε στό στόμα καί τή φᾶμε. Ὁ κάθε πιστός, ἀσπαζόμενος τό δεξί του χέρι, πρόφερε:

– Εὐλόγησον, πάτερ.

Κι ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε:

– Ὁ Θεός νά σέ εὐλογεῖ, παιδί μου.

(Ἀπό τὴν 25η ὥρα στὴν αἰώνια ὥρα, ἐκδόσεις Ἔλαφος)

http://www.agiazoni.gr

http://paterikos.blogspot.com/2020/08/georghiou-virgil.html#more

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε…. Γ. Βερίτης

 

Βαπτιστής

Ι

Ω της ερήμου εσύ, μονάκριβε, σαν ποιο τραγούδι να σου ψάλλω;
Το στόμα της αλήθειας σ’ έκραξε των γεννητών τον πιο μεγάλο.
Άστρο ορθρινό! καθώς επρόβαλες μεσ’ στης αυγής τ’ απαλοθάμπη,
μας προμηνάς το ακτινοβόλημα του Ήλιου π’ ανέσπερος θα λάμπη.
Φωνή που κράζεις μεσ’ στην έρημο και στην κοιλάδα του Ιορδάνη,
είσαι γλυκό και πρώτο ανάκρουσμα της απολύτρωσης που φθάνει.

II

Στάθηκες πάντολμος κι ατρόμητος μέσα στου Ηρώδη το παλάτι,
κι αδέκαστη η φωνή σου αντήχησεν από ‘να θειο παλμό γεμάτη.
Δε θα δειλιάσουν τον αδείλιαστο και χίλιοι θάνατοι και χάροι.
Σκληρά του ελέγχου το μαστίγωμα χτύπά το αμαρτωλό ζευγάρι.
Ας σε παιδέψουν κι ας ρουφήξουνε σαν λύκοι το αίμα της καρδιάς σου για του Κυρίου τ’ άγιο θέλημα όλα σαν τίποτα μπροστά σου.

III

Κι ωρθώθη μπρος σου ο σπεκουλάτορας κι έσκυψες σαν το αρνί στο θύτη κι ουδέ φοβήθης το μαχαίρι του π’ άστραψε πάνω σου, ω προφήτη. Της Μαχαιρούντος το λιθόστρωτο με τ’ άγιο αίμα επορφυρώθη και το κεφάλι σου το πάντιμο δώρο στη μοιχαλίδα εδόθη. Μα πάλι ανάπαυση δεν έβρισκε στης αμαρτίας της το μεθύσι: Νεκρή σου η κεφαλή κι εφώναζεν• ουκ εξεστί σοι!

Γ. Βερίτης

Σὰν σήμερα (28 Αυγούστου) ἐκοιμήθη ὀσιακῶς ὁ μεγάλος διδάσκαλος τῆς νοερᾶς προσευχῆς καὶ ἀναβιωτὴς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς

Ἐπειδὴ σήμερα εἶναι μνήμη τῆς κοιμήσεως

τοῦ Ἁγίου Γέροντος Ἰωσήφ, δημοσιεύουμε κάποια ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Γέροντάς μου Ἰωσὴφ ὁ Ἡσυχαστὴς καὶ σπηλαιώτης» τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ τοῦ Φιλοθεΐτου. Τὴν εὐχούλα του νὰ ἔχουμε!

Τὸ τυπικό τοῦ Γέροντος Ἰωσήφ: …Ἐκοιμῶντο περίπου 3-4 ὧρες, ἀλλὰ ὁ Φραγκίσκος (μετέπειτα μοναχὸς Ἰωσὴφ) δὲν ξάπλωνε σὲ κρεββάτι. Συνήθως κοιμόταν καθιστὸς σὲ μία καρέκλα, καὶ τὶς περισσότερες φορὲς ὄρθιος στηριζόμενος σὲ ἕνα μπαστούνι σὲ σχῆμα Τ ἢ ἀκουμπώντας στὸν τοῖχο.

Μὲ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου ἐγείροντο γιὰ νὰ ἀρχίσουν τὴν ἀγρυπνία τους. Δὲν μιλοῦσαν μεταξύ τους, γιὰ νὰ μὴν ἀπωλέσουν τὴν νηφαλιότητα, ποὺ χάριζε στὸν νοῦ ὁ ὕπνος.

Ἔπιναν σιωπηλὰ ἕναν καφὲ γιὰ βοήθημα καὶ ἀπεσύροντο ὁ καθένας στὸ κελλί του γιὰ ὁλονύκτια προσευχὴ ἂν ἦταν χειμώνας, κι ἂν ἦταν καλοκαίρι στὴν ὕπαιθρο σὲ ἀπόστασι ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον.

Ἄρχιζαν μὲ τὸ «Τρισάγιο», τὸ «Πιστεύω» καὶ τὸν «Ν΄ ψαλμό». Κατόπιν καθόντα λίγο καὶ ἀδολεσχοῦσαν γύρω ἀπὸ τὸν θάνατο, τὴν κόλασι, τὴν χαρὰ τῶν Δικαίων στοὺς οὐρανοὺς καὶ ψυχωφελεῖς θεωρίες. Καὶ κατέληγαν μὲ τὴ σκέψι πὼς ὅλοι θὰ σωθοῦν καὶ μόνον αὐτοὶ θὰ πᾶνε στὴν κόλασι. Ἔτσι ἤρχοντο σὲ κατάνυξι, σὲ πένθος καὶ μετάνοια. Δὲν ἔμεναν ὅμως γιὰ πολὺ σ΄ αὐτὲς τὶς σκέψεις. Μόλις συγκεντρωνόταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ συνετρίβετο, ἄρχιζαν τὴν εὐχή…

Συνήθως ἔκαναν Νοερὰ προσευχὴ ὄρθιοι, γιὰ νὰ καταπολεμήσουν τὸν ὕπνο γιὰ 7-8 ὧρες, μὲ ἀπόλυτη συγκέντρωσι, ταπείνωσι καὶ συντριβὴ βυθίζοντας τὸ νοῦ μέσα στὴν καρδιά. Κατόπιν ἄρχιζαν τὶς μετάνοιες, ποὺ ἤσαν περίπου 3.500 γιὰ τὸν καθένα τους, καὶ ἐὰν ἔκανε κρύο καὶ περισσότερες! Διότι σπανίως ἀναβαν σόμπα, γιὰ νὰ μὴν τοὺς πολεμᾶ ὁ ὕπνος. Μετὰ τὶς μετάνοιες ἀκολουθοῦσε ὁ ἀπαραίτητος μοναχικὸς κανόνας μὲ κομποσχοίνια.

……………………………………………………………………………………………

….Μετὰ τὴν θεία Λειτουργία, εἶχε ἤδη ξημερώσει, ἔπιναν ἕνα ζεστὸ μὲ λίγο παξιμάδι.

Μερικὲς φορές, ὄχι πάντα, ἐὰν ἤσαν ἐξαντλημένοι ἀπὸ τοὺς κόπους τῆς ἀγρυπνίας, ἀνεπαύοντο ἄλλη μία ὥρα περίπου. Μετὰ ἐσηκώνοντο καὶ εἴτε ἔκανα πάλι προσευχὴ καὶ μελέτη εἴτε ἔψαχναν γιὰ ἀσκητὲς πρὸς ὠφέλειάν τους.

Ἔτσι ἀγγελικὰ ζοῦσαν οἱ δύο ἀγωνιστές. Μία ζωὴ αὐστηρὰ ἀσκητική, μέσα στὴν ἀφάνεια, στὴν ὑπακοὴ στὸν πάπα-Δανιὴλ τὸν Κατουνακιώτη καὶ στὴ νυκτερινὴ προσευχὴ καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ.

…Ἡ Νοερὰ προσευχὴ ἦταν ἡ κυριότερη ἀσχολία τοῦ Γέροντος. Ὅλη του τὴν δύναμι τὴν ἑστίαζε στὴν καλλιέργεια αὐτῆς τῆς προσευχῆς. Ὅλες του τὶς δραστηριότητες τὶς ρύθμιζε, ὥστε νὰ ἔχει ἄνεσι ὁ νοῦς στὴν προσευχή. Ὅπως ἔγγραψε ὁ ἴδιος: «Ἡ νοερὰ προσευχὴ εἰς ἐμένα εἶναι ὅπως ἡ τέχνη τοῦ καθενός, καθ΄ ὅτι ἐργάζομαι αὐτὴν τριαντὲξ καὶ ἐπέκεινα χρόνια, δηλαδή, σ΄ὅλη τὴν διάρκεια τῆς μοναχικῆς του ζωῆς. Καὶ πράγματι, ἐργαζόταν στὴν προσευχὴ μεθοδικὰ καὶ μὲ τάξι. Προσευχόταν μὲ ἐπιμονὴ καὶ βία, ἀλλὰ καὶ μὲ συντριβὴ καὶ ταπείνωσι. Ὅλη του ἡ ἡμέρα ἦταν μία προετοιμασία γιὰ τὴν νυκτερινή του προσευχή.

…Κάναμε πολλὲς ὧρες προσευχὴ τότε ποὺ ἤμασταν κοντὰ στὸν Γέροντα Ἰωσήφ, ἀλλὰ καὶ στὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν κοίμησί του. Καὶ ἦταν πλημμύρα ἡ Χάρις πού μού ἔδινε ὁ Κύριος, δι΄εὐχῶν τοῦ Γέροντός μου, διότι ἔκαμε Νοερὰ προσευχὴ μέχρι δέκα ὧρες ὄρθριος! Ὅταν μὲ πολεμοῦσε ὁ διάβολος μὲ πολλὴ κούρασι καὶ ἀμέλεια, αἰσθανόμουν ἄσχημα καὶ ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου: «ἄρρωστος δὲν εἶσαι! Ἔφαγες, ἤπιες, λοιπὸν ἐδῶ θὰ ἀγωνισθῆς, θὰ πεθάνης ἐδῶ προσευχόμενος!» Δὲν ὑποχωροῦσα. Καὶ μετὰ λίγην ὥρα ἤρχετο τόση παράκλησις, τέτοια εἰρήνη καὶ μακαριότης, ποὺ ἐπὶ τέσσερις ὧρες, νόμιζα ὅτι δὲν πατούσα στὴν γῆ καὶ ὅτι οἱ τέσσερις αὐτὲς ὧρες ἤσαν 10 λεπτά. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη εἶχα πολλὲς καταστάσεις. Ὁ Θεός μου εἶχε δώσει πολλὴ Χάρι»….

…Θάνατος ὄντως ὀσιακός. Σὲ μᾶς σκόρπισε ἀναστάσιμον αἴσθησι. Μπροστὰ μας εἴχαμε νεκρὸν καὶ ἤρμοζε πένθος, ὅμως μέσα μας ζούσαμε ἀνάστασι. Καὶ τοῦτο τὸ αἴσθημα δὲν μᾶς ἔλλειψε πλέον, ἀλλὰ μὲ αὐτὸ συνοδεύεται ἔκτοτε ἡ ἐνθύμησις τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντός μας.

Ὁ τάφος τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Ἡσυχαστῆ

Ἄποψη τοῦ τάφου τοῦ γέροντος Ἰωσὴφ ἀπὸ ἔξω

Τὰ σπήλαια τῶν δύο γερόντων Ἰωσὴφ καὶ Ἀρσενίου στὴν Νέα Σκήτη, Ἅγιον Ὅρος

Ἡ θέα ἀπὸ τὸ ἐσωτερικό τῆς σπηλιᾶς

Ψηλὰ στὸν βράχο τῆς σπηλιᾶς, διακρίνουμε κρίκους

ὅπου κρεμόταν μὲ σκοινὶ γιὰ τὶς πολύωρες ἀγρυπνίες

Τὸ στασίδι στὴν σπηλιὰ

Ἡ Νέα Σκήτη

ΠΗΓΗ.ΡΩΜΕΪΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Σε καιρούς μαζικής παράκρουσης

 

 

του Νεκτάριου Δαπέργολα

Διδάκτορος Ιστορίας

 

       Εδώ και πολλά χρόνια η πατρίδα βουλιάζει στην παρακμή και την παράνοια. Μία βαθιά πνευματική κρίση δεκαετιών, μέσα από την οποία ο λαός μας επιδέξια χειρουργημένος με το νυστέρι της αθεΐας, του ευδαιμονισμού και της ψευτοπροοδευτικής υστερίας όχι μόνο έχει φτάσει σε μία ουσιαστική απονέκρωση της ζώσας σχέσης του με τον ίδιο τον εαυτό του (την πίστη και τη γλώσσα του, το ιστορικό του παρελθόν, την παράδοση, ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα που τον κράτησε ζωντανό σε καιρούς χαλεπούς), αλλά έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την επαφή του και με την ίδια τη λογική.

 

      Ένας λαός από δεκαετίες εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από τον Θεό και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει το έλεός Του. Λαός που δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την καθημερινή και συστηματική εθνική, δημογραφική, οικονομική, εκπαιδευτική και πρωτίστως πνευματική διάλυση του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του. Που συνεχίζει να αποχαυνώνεται μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, να αναλίσκεται σε ανοησίες, να καταπίνει αμάσητα τόσα και τόσα νεοταξίτικα σκουπίδια. Που έχει ξεχάσει την αυθεντική ορθόδοξη πίστη των πατέρων του, που χαίρεται για τις ψευτοπροοδευτικές φωνές των νεοεποχιτών πολιτικών κι εκκλησιαστικών ταγών του και που εξεμεί ύβρεις εναντίον όσων του λένε πραγματικό λόγο αληθείας. Που πόρρω απέχει από το να πέσει στα γόνατα για να κλάψει για τις αμαρτίες του, από τη στιγμή που ακόμη δεν έχει καν στοιχειώδη επίγνωση περί αυτών. Που όχι μόνο αγνοεί παντελώς τι σημαίνουν πνευματικοί νόμοι και πώς λειτουργούν, αλλά και χλευάζει από πάνω, εξουθενώνοντας όσους το επισημαίνουν ως σκοταδιστές και φρενοβλαβείς.

      Και φυσικά τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι γενικεύουμε ισοπεδωτικά: σίγουρα υπάρχουν πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο που ζουν εν μετανοία. Και αυτό είναι καταλυτικής σημασίας, κυρίως μαζί με τις μεσιτείες της Παναγίας και των Αγίων μας (πάνω απ’ όλα, αυτή είναι η σκέπη και η ασπίδα που κρατάει ακόμη άφθορη την πατρίδα), καθώς και με τις αδιάλειπτες προσευχές των εν ζωή πνευματικών αγωνιστών της πίστης μας (στα μοναστήρια και στον κόσμο), που μας κρατούν ακόμη όρθιους, κόντρα στη γενική κατάρρευση, την ανομία, τη σαρκολατρεία, την εκτεταμένη διαστροφή, τον δαιμονισμό, το ατέλειωτο αίμα των εκτρώσεων, το ψυχοδιανοητικό παιδομάζωμα και την πνευματική γενοκτονία των παιδιών μας. Δεν ξέρουμε όμως έως πότε θα αρκεί αυτό, από τη στιγμή που το μείζον μέρος του λαού συνεχίζει να ζει εσκεμμένα μέσα στη λάσπη, πετώντας στα σκουπίδια κάθε προειδοποίηση και κάθε ευκαιρία που νυχθημερόν του δίνει ο Θεός. Και από τη στιγμή που αυτό που βλέπουμε γύρω μας δεν είναι εικόνα ενός λαού που μαθαίνει από τα παθήματά του και που δείχνει σημάδια ανάνηψης, αλλά αντίθετα είναι εικόνα μάλλον ολοένα και πιο ζοφερή, όλο και πιο σπιλωμένη από τη λάσπη της κενότητας, της αμετανοησίας και της βλασφημίας.

      Όσα βλέπουμε και ζούμε γύρω μας κατά τους τελευταίους μήνες της λεγόμενης επιδημίας του κορωνοϊού, εντείνουν δυστυχώς αυτή την εκτίμηση. Κυρίως ως προς τον τρόπο και την απίστευτη ευκολία με την οποία αφέθηκε μέγα μέρος του λαού μας να καταπιεί όλο αυτό το ανεκδιήγητο πλέγμα ανακριβειών, ψεμάτων και παλινωδιών, την ευκολία με την οποία κύλησε στον κατήφορο του τρόμου και μαζί της μισανθρωπίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού, την ευκολία με την οποία αποδέχθηκε ως περίπου προφανή και φυσιολογικό όλον αυτόν τον κυκεώνα όχι μόνο ξεκάθαρα φασιστικών αλλά και αμφιφανώς παρανοϊκών μέτρων, που το δυστοπικό καθεστώς πήρε (και καθημερινά συνεχίζει να παίρνει) δήθεν για την προστασία μας. Την ευκολία πάνω απ’ όλα με την οποία αποδέχθηκε τις κλειδωμένες και μετά αποστειρωμένες εκκλησιές, τις βέβηλες μάσκες και τις κατηργημένες λιτανείες, υποτροπιάζοντας εδώ και τόσους μήνες από την ολιγοπιστία στη βεβήλωση κι από εκεί στη βλασφημία και τον εμπαιγμό. Ένα εμπαιγμό που περιλαμβάνει φυσικά και τη νέα εξουθένωση όσων συνεχίζουν να μιλούν για τα αυτονόητα και τη σπίλωσή τους ως σκοταδιστών, ταλιμπάν και φρενοβλαβών συνωμοσιολόγων. Αλλά βέβαια, όταν εμπαίζεται και βλασφημείται ο ίδιος ο Θεός, αυτό το τελευταίο είναι το λιγότερο.

    Αν είναι όμως θλιβερά όλα αυτά, δεν είναι ωστόσο και ανεξήγητα. Όλα όσα προαναφέρθηκαν για τον εκμαυλισμό και τον αφελληνισμό αυτού του τόπου (ιστορικές διαδικασίες που ξεκίνησαν πριν από δύο και πλέον αιώνες και απλώς επιταχύνθηκαν δραματικά κατά την αποκληθείσα Μεταπολίτευση), ερμηνεύουν απολύτως και τη ρηχή πίστη και την απιστία και τον φόβο και την κενότητα και τη μισανθρωπία. Ερμηνεύουν απολύτως και την παράνοια. Είμαστε στη φάση που δρέπονται οι καρποί από τη μιαρή σπορά που κάποιοι έκαμαν συστηματικά σε αυτή την πατρίδα εδώ και πολλές δεκαετίες. Στη φάση που είχε προείδει ο Μέγας Αντώνιος, λέγοντας ότι θα έρθει εποχή που θα κυριαρχεί η τρέλα παντού και όποιον λέει την αλήθεια, θα τον καταδιώκουν ως τρελό. Σε αυτούς τους χρόνους πλέον είμαστε.

     Αλλά αν αυτό ισχύει όντως για μεγάλο μέρος του λαού μας, που στενάζει μπερδεμένο, ζαλισμένο και ουσιαστικά ακατήχητο, τι να ειπωθεί και για εκείνους που φέρουν τη μείζονα πνευματική ευθύνη; Εκείνους που έχουν το βάρος των ψυχών και που ευθύνονται όχι μόνο για το ότι άφησαν εδώ και τόσες δεκαετίες την κατάσταση να οδηγηθεί σε τούτο το πηχτό σκοτάδι, αλλά και για το ότι δεν κάνουν απολύτως τίποτε ούτε και τώρα για να επανευαγγελίσουν τον λαό , να τον κατηχήσουν, να τον τραβήξουν από το χέρι και πάλι προς το φως; Αλλά και πώς να γίνει ασφαλώς αυτό, όταν από θεματοφύλακες της ορθής πίστης, διδάχοι της προσευχής και ζώντες ως καθημερινό ολοκαύτωμα υπέρ του ποιμνίου τους έχουν καταντήσει (κατά το μείζον μέρος – και πάλι φυσικά δεν θα γενικεύσουμε ισοπεδωτικά) θεματοφύλακες καριερών, δάσκαλοι πλάνης και διασπορείς κακοδοξιών, κακόηχα και εκκωφαντικά αντηχεία εκκοσμίκευσης και απιστίας; Όταν αντί να αντιταχθούν στα αντίχριστα μέτρα του καθεστώτος, αυτοί σπεύδουν να τα προαναγγείλουν από μόνοι τους; Όταν κηρύσσουν μόνο υπακοή και ευπείθεια, όχι στους αγίους, αλλά στους εκκλησιομάχους πολιτικούς, στους κοσμικούς δήθεν ειδικούς και φυσικά στις δικές τους μεταπατερικές αθλιότητες; Όταν αντί να επιχειρήσουν να τονώσουν και να οικοδομήσουν στη σωστή πίστη τους ολιγόπιστους και κλονισμένους χριστιανούς (πράγμα όχι ακατανόητο, μετά από τόση πολυετή πνευματική κρίση και τόση χυδαία καθεστωτική προπαγάνδα), έρχονται να τους μπερδέψουν ακόμη χειρότερα, με το να κηρύσσουν οι ίδιοι τη βλασφημία της εντός των ναών απολύμανσης και μασκοφορίας, της μη προσκύνησης των εικόνων, της απόστασης από το αντίδωρο και από το χέρι του ιερέα; Όταν πατριάρχες κι επίσκοποι κυκλοφορούν μασκαρεμένοι εν μέσω της φοβεράς και αναιμάκτου θυσίας, όταν άλλοι επίσκοποι κηρύσσουν διωγμό κληρικών και λαϊκών των μητροπόλεών τους που αρνούνται να συμμετάσχουν στο άγος, όταν έτερος επίσκοπος φτάνει να πει ότι αν χρειαστεί, ας πάψουν να γίνονται και γάμοι, όσο διαρκεί η επιδημία; Και ουδείς ξέρει και ποια ακόμη μυστήρια έχουν μετά σειρά, ποια δόγματα, ποιες διδασκαλίες των αγίων, ποια αυτονόητα αιώνων που κάποιοι αθεολόγητοι και πλανεμένοι ρασοφόροι και εγκάθετοι θολολόγοι θα πλήξουν και θα προσπαθήσουν να καταργήσουν μέσα στον ζόφο της μεταπατερικής τους έπαρσης. Η παράνοια και η μαζική παράκρουση κλιμακώνονται και εντείνονται συνεχώς μέρα με τη μέρα. Γιατί αυτές κυριαρχούν ολόγυρα.

     Και επειδή τώρα κάποιοι θα αναρωτηθούν ίσως περί του δέοντος γενέσθαι, για το ποια μπορεί να είναι η λύση σε όλα αυτά, για το τι μπορεί να γίνει ώστε να φύγουμε από τον χώρο των διαπιστώσεων προς τον χώρο των δράσεων, θα ξεκαθαρίσω για μία ακόμη φορά το εξής: ο χώρος των διαπιστώσεων ήταν και παραμένει μείζονος σημασίας ειδικά από τη στιγμή που το βασικό πρόβλημα που μας ταλανίζει (δηλαδή η πνευματική κρίση και η απομάκρυνση από τον Θεό) δεν έχει ακόμη διαγνωστεί ως η πραγματική αιτία της αρρώστιας μας. Ο χώρος των διαπιστώσεων παραμένει λοιπόν μείζονος σημασίας ως αναγκαία συνθήκη για να περάσουμε στην αυτοκριτική και στο αυτεπίγνωτον, που είναι επίσης η αναγκαία συνθήκη για την ειλικρινή μετάνοια. Καθότι αυτή είναι η λύση. Η ειλικρινής μετάνοια, που θα φέρει πιο κοντά το θαύμα και το έλεος του Θεού. Ποιος ανόητος βλέποντας όλη αυτή την απόλυτη παράνοια γύρω μας, όλη τη λύσσα του πανίσχυρου, αντίχριστου και κρυπτοφασιστικού καθεστώτος, όλη την πνιγηρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει κλήρος και λαός, όλη τη γενική και καθολική παρακμή και αποχαύνωση, ποιος άραγε μπορεί να τολμήσει έστω να ελπίσει σε οτιδήποτε άλλο, σε κοσμικές δράσεις και σε ανθρώπινες κινήσεις και επιλογές;

      Και για όσους αποδέχονται (και ορθώς) το «συν Αθηνά και χείρα κίνει», λέγοντας πως πλην του Θεού, πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι, ιδού και η ανθρώπινη δράση που πρέπει πρωτίστως να πραγματοποιήσουμε, προσπαθώντας να «εκβιάσουμε το θαύμα». Πνευματικός αγώνας, άσκηση, μυστηριακή ζωή, αλλά και συνάμα προσπάθεια αδιάκοπη να φυλάξουμε αμώμητη την ορθή πίστη μας, συνεχής διαμαρτυρία και απείθεια στους βεβηλωτές, ανένδοτη ανυπακοή κι αντίδραση σε όσους έχουν ταχθεί στο να τη μολύνουν και να τη μαγαρίσουν. Αυτός θα είναι ο αγώνας μας, με τις πρεσβείες της Παναγιάς και των Αγίων μας. Όσο δεν το κατανοούμε αυτό και όσο αρνούμαστε πεισματικά να το πράξουμε, απομακρυνόμενοι όλο και περισσότερο από τον Θεό, τόσο και θα φουντώνει γύρω μας η τρέλα και το σκοτάδι. Και θα αγριεύουν ολοένα και πιο πολύ οι καιροί της μαζικής παράκρουσης…

ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΤΗΝ ΑΡΤΑ

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός μπορεί να γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Αιτωλίας, αλλά σύμφωνα με τους χρονικογραφους της εποχής είχε Ηπειρώτικες ρίζες… … Και αυτό γιατό ο πατέρας του Αγίου γεννήθηκε στο χωριό Γραμμένο των Ιωαννίνων. Πήγε στην Αιτωλία για να σωθεί από τις σφαγές και τις λεηλασίες των Τουρκαλβανών στην Ήπειρο. Το όνομα του πατέρα του ήτανε Δημήτριος «ήταν υφαντής στο επάγγελμά του και τη φρονιμάδα του συντηρούσε τη φαμελιά του«. Ο Άγιος αναφέρει σε μία διδαχή του: «Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήινος, η ματαία, είναι από του Αγίου Άρτης την επαρχίαν, από το Απόκουρο«. Απόκουρο την εποχή της Τουρκοκρατίας ονομαζόταν τον Ανατολικό τμημα της επαρχίας Τριχωνίδας του νομού Αιτωλοακαρνανίας, που υπαγόταν διοικητικά στη Ναύπακτο και εκκλησιαστικά στην Άρτα. Ο Πατροκοσμάς στην Άρτα Η μαρτυρική Ηπειρος με τα πολλά προβλήματα απασχόλησε ιδιαίτερα τον Άγιο Κοσμά. Η παρουσία του στην Ήπειρο προκάλεσε τον ενθουσιασμό των κατοίκων. Στην Ήπειρο τον βρίσκουμε στα 1775, στα 1777 και πάλι στα 1778 και 1779. Για τα κηρύγματα του Αγίου Κοσμά στην περιοχή της Άρτας, στα Τζουμέρκα και στο Ραδοβύζι, υπάρχουν προφορικές και γραπτές πληροφορίες. Το πέρασμα του Αγίου Κοσμά από την Άρτα και το Πέτα βρέθηκε γραμμένο σε ένα Ευαγγέλιο της Εκκλησίας στο Πέτα με χρονολόγηση: «1777 Δεκεμβρίου 3 ήλθε ένας ιεροκήρυκας εις την Άρταν και έκαμεν διδαχή…«. Δίδαξε στις 11 Ιανουαρίου 1778 και τον παρακολούθησαν 14.000 άνθρωποι. Θέμα του ήταν η αργία της Κυριακής και η απαγόρευση του παζαριού αυτή τη μέρα. Γι’ αυτό το λόγο οι Εβραίοι «πλήρωσαν τον κατή»  και τον έδιωξαν από την πόλη. Ο Άγιος πέρασε από το Κομπότι και τους Σελλάδες. Στους Χαλκιάδες ο Άγιος συνεχίζει το κήρυγμά του για την αργία της Κυριακής και τον παρακολούθησαν 10.000 άνθρωποι, κατά την «Ενθύμηση». Ο ναός των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης κτίστηκε στα 1775. Όταν οι κάτοικοι σχεδίαζαν τον ναό, ο Άγιος βρισκόταν στο χωριό τους. Πήρε το μπαστούνι του και σχεδίασε έναν μεγαλύτερο ναό. «Τι να τον κάνουμε τόσοι λίγοι που είμαστε«, ρώτησαν οι κάτοικοι. Και ο Άγιος τους απάντησε: «θα ρθει καιρός που δε θα σας χωράει«. Πράγματι το χωριό μεγάλωσε και αργότερα έκτισαν την εκκλησία της Παναγίας στις Καμάρες. Στους Χαλκιάδες ο Άγιος μίλησε πολλές φορές, αφού διώχτηκε από την Άρτα, λόγω της συκοφαντίας των Εβραίων. Η εκκλησία Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης στου Χαλκιάδες. Φωτό: orange news Συνέχισε ο Άγιος την περιοδεία του στη Ράχη, όπου σήμερα υπάρχει ο κοιμητηριακός ναός του Αγίου Κοσμά, έξω απ’ το χωριό. Στους Κιρκιζάτες ευλόγησε το χωριό που τον φιλοξένησε. Στο Νεοχώρι υπάρχει ο ναός του Αγίου Δημητρίου με τις εικόνες που διέσωσε απο τα ορμητικά νερά του Αράχθου ο Πατοκοσμάς, φυλαγμένες με ευλάβεια από τους κατοίκους. Έξω από το χωιρό κτίστηκε ο ναός του Αγίου Κοσμά στην τοποθεσία που κάτοικοι του χωριού μαρτυρούν οτι είδαν τον Άγιο. Ανέβηκε στα χωριά των Τζουμέρκων και πέρασε από τη Ροδαυγή, τα Πιστιανά, τους Κτιστάδες, τα Άγναντα, το Ρωμανό, τα Κουκούλια, τη Ράμια. Στα Θεοδώριανα, κήρυξε στην αυλή της εκκλησίας, εξομολόγησε τους κατοίκους και αυτοί του χάρισαν δύο πρόβατα, τα οποία ο Άγιος χάρισε στην εκκλησία, για να πληρώσουν τον δάσκαλο που τους έστειλε από το Ζαγόρι. Στο Αθαμάνιο (Λουψίστα) «λειψοί είστε και λειψοί θα μείνετε«, είπε ο Άγιος στους κατοίκους του χωριού, που κοροϊδευτικά του έδωσαν γάλα από γαϊδούρι. Στα Κάψαλα υπάρχει ο ενοριακός ναός του Αγίου Κοσμά, στο μέρος που δίδαξε ο Άγιος και έστησε σταυρό. Στην Κυψέλη υπάρχει η πέτρα με τον πέτρινο σταυρό, όπου ο Άγιος έκανε αγιασμό. Δίπλα, ο ναός του Αγίου Κοσμά. Πέρασε από τους Μελισσουργούς του καλοκαίρι του 1779, έμεινε τρεις μέρες και δίδαξε στον Άγιο Νικόλαο. Στο δυτικό μέρος του ναού, ανάμεσα στους άλλους Αγίους, δεσπόζει και η μορφή του Αγίου Κοσμά. Κοντά στον Άγιο Νικόλαο σώζεται και σήμερα ερειπωμένο το σπίτι της οικογένειας Παππά, όπου η νοικοκυρά ου φιλοξένησε τον Άγιο, έπλυνε το πουκάμισο του. Το «ρασονέρι» θεωρήθηκε αγίασμα για τους κατοίκους της περιοχής. Υπάρχουν τα τοπωνύμια «στο Σταυρό τ’ λάλησ‘» και «Σταυρός» όπου μίλησε κι έστησε τους ξύλινους σταυρούς. Ο ναός του Αγίου Νικολάου στους Μελισσουργούς Στη Σγάρα υπάρχει ο ενοριακός ναός του Αγίου Κοσμά. Ο Άγιος πέρασε και από τον Καταρράκτη. Πήγε στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης και μίλησε στους κατοίκους του χωριού, ανεβασμένος σε μια πέτρα, στην πλατεία. Μεταξύ άλλων, προφήτευσε: «Οταν θα χαθεί η πέτρα αυτή θα έλθει το τέλος του κόσμου«. Κάποιος ανεβασμένος σε μια κερασιά, ειρωνεύτηκε τον Άγιο που κήρυττε. Κάποια στιγμή έπεσε από την κερασιά και σκοτώθηκε, διηγούνται οι κάτοικοι με δέος. Οι κάτοικοι στο Τετράκωμο θυμούνταν πάντα το κήρυγμα του Πατροκοσμά για την αργία της Κυριακής και τηρούσαν με ευλάβεια την εντολή του. Τα ζωντανά τους, τα έβγαζαν για βοσκή μετά τη Θεία Λειτουργία την Κυριακή. Ο Άγιος Κοσμάς πήγε στις Πηγές και πέρασε από το μοναστήρι του Σέλτσου. Εκεί προφήτευσε: «Μια μέρα ο τόπος αυτός θα γίνει αγνώριστος«. Πράγματι, στο μέρος αυτό γίνεται το υδροηλεκτρικό φράγμα της Συκιάς και έχει αλλάξει όλη την περιοχή. Στις Πηγές έκλεψαν τον Άγιο, άλλοι λένε για τα τσαρούχια του, άλλοι για ένα μανάρι (αρνί ή κατσίκι) που του χάρισαν. Έξω από το χωριό, στο δρόμο που οδηγεί για την Καρδίτσα, βρίσκεται εικόνισμα του Αγίου Κοσμά. «Πέρασε από δω και του έκλεψαν τα τσαρούχια, όταν κάθισε να ξεκουραστεί«, λέει η παράδοση στην περιοχή.

Τα προφητικά λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού για τα έσχατα χρόνια που ζούμε

(†)  Μητροπολίτου Φλωρίνης  Αὐγουστίνου Καντιώτου

~ Θὰ προσπαθήσω, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω ἁπλᾶ, ὥστε νὰ μὲ καταλάβῃ κ᾽ ἕνα παιδί.

Τὰ θέματα εἶνε πολλά. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ θέματα δια­λέγω, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ μερικὲς μόνο ἀπὸ τὶς προφητεῖες τοῦ ἁγίου.

***

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, ὅσα γράμ­ματα κι ἂν μάθουμε, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνῃ ὕ­στερα ἀπὸ μιὰ ὥρα· εἴμαστε σὰν τοὺς τυφλο­πόντικες, δὲν βλέπουμε πιὸ πέρα. Ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς εἶχε μάτια πνευματικά. Πετοῦσε ψηλά, ἔβλεπε μακριὰ σὰν ἀετός, καὶ προεῖδε πράγμα­­τα, ποὺ ἔγιναν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια, πρά­γματα ποὺ γίνον­ται στὶς ἡμέρες μας. Ἦ­ταν πράγματι ἅγιος μὲ χάρισμα προφητικό.

Προεῖδε ὅτι θὰ ᾿ρθοῦν ἡμέρες δύσκολες, ὅ­τι θὰ ᾿ρθῇ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο. Καὶ ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ μεγάλο κακό· ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ πάψουν νὰ ἀγαποῦν τὸ Θεό. Καὶ πῶς θὰ γίνῃ αὐτό, πῶς οἱ ἄνθρωποι θὰ φύγουν ἀπὸ τὸ Θεό; ποιά θὰ εἶνε ἡ αἰτία;

Τὸ λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· «Τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρ­­­θῃ ἀπὸ τοὺς διαβασμένους» (ἐπισκ. Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ᾽Αθῆναι 201331, πρ. 54, σ. 308), ἀπὸ τὰ ἄθεα γράμματα. Καὶ τὸ εἴδαμε αὐτό. Δὲν κατηγορῶ τὰ σχολεῖα, ἀλλὰ μερικοὶ μάθαιναν λίγα γράμμα­τα καὶ κατόπιν γύριζαν στὰ χωριὰ κι ἄνοιγαν τὸ στόμα τους κ᾽ ἔλεγαν πὼς δὲν ὑπάρχει Θεὸς καὶ πὼς αὐ­τὸ τὸ ἀπέδειξε τάχα ἡ ἐπιστήμη. Μεγά­λο ψέμα. Οἱ ἀληθινοὶ ἐπιστήμονες πιστεύουν στὸ Θεό. Κάθε σπίτι ἔχει τὸν κατασκευα­στή του, καὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι τοῦ σύμπαντος τὸ κατασκεύασε ὁ Θεός· «Πᾶς οἶκος κατασκευά­ζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 3,4).

 

Εἶπε ἀκόμη ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι θὰ ᾽ρθῇ μεγά­λη πεῖνα· τέτοια πεῖνα, ποὺ γιὰ μιὰ φούχτα ἀλεύρι θὰ δίνῃς μιὰ φού­χτα χρυσάφι. «Μιὰ χού­­φτα μάλαμα μιὰ χούφτα ἀλεύρι» (ἔ.ἀ. πρ. 40, σ. 306). «Λυπη­ρὸν εἶνε νὰ σᾶς τὸ εἰπῶ· σήμε­ρον αὔ­ρι­ον καρτεροῦμεν δίψες, πεῖνες μεγά­λες ποὺ νὰ δίδωμεν χιλιάδες φλουριὰ καὶ νὰ μὴν εὑρίσκω­μεν ὀλίγον ψωμί» (ἔ.ἀ. πρ. 75, σ. 312). «Ἂν βρίσκουν στὸ δρόμο ἀσήμι, δὲν θὰ σκύβουν νὰ τὸ πάρουν· γιὰ ἕνα ὅμως ἀστάχυ θὰ σκοτώνωνται ποιός νὰ τὸ πρωτοπάρῃ…» (πρ. 53, σ. 308). Καὶ τὰ εἴ­δαμε αὐτά, ἀδέρφια μου, στὰ χρόνια τῆς Κατο­χῆς· ἐγὼ εἶδα παιδὶ στὴν Κοζάνη, στὴν Ἑ­στία τῶν σισσιτίων, νὰ σαλιώνῃ τὸ δάχτυλο καὶ νὰ σκύβῃ νὰ μαζεύῃ ψίχουλα γιὰ νὰ χορτάσῃ. Πέρασε ἡ ἐποχὴ ἐκείνη, μὰ θὰ εἶμαι ψεύτης ἂν δὲν σᾶς πῶ μιὰ ἀλήθεια· ὅτι θὰ ᾿ρθῇ κάποια πεῖνα στὴν πατρίδα μας χειρότερη ἀπὸ ἐκείνη τῆς Κατοχῆς. Καὶ θυμηθῆτε τὰ λόγια τοῦ ἁ­γίου Κοσμᾶ. Καλότυχοι δὲν θά ᾽νε αὐτοὶ ποὺ κάθονται στὶς μεγάλες πόλεις –μὴν τοὺς μακα­ρίζετε αὐτούς–, ἀλλὰ ὅσοι θὰ κάθωνται στὴν ὕπαιθρο. Οἱ πόλεις θὰ ἀδειάσουν, θὰ μείνουν ἔ­ρημες, μόνο σκυλιὰ θὰ ἀλυχτᾶνε μέσα στὴ Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Ἀ­θήνα.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς πρὶν διακόσα χρόνια ἔκανε προφητεῖες γιὰ τὶς ἀνακαλύψεις τῶν ἡμε­ρῶν μας. Τί εἶπε· «Θὰ ᾽ρθῇ καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρω­ποι θὰ ὁμιλοῦν ἀπὸ ἕνα μακρινὸ μέρος σὲ ἄλλο, σὰν νἆνε σὲ πλαγινὰ δωμάτια, π.χ. ἀπὸ τὴν Πό­λι στὴ Ρωσία» (πρ. 119, σ. 318)· ἐννοοῦσε τὰ τηλέφωνα καὶ τὸν ἀσύρματο, ποὺ τότε δὲν ὑπῆρχαν.

Εἶπε ἀκόμα ὁ ἅγιος· «Θὰ δῆτε στὸν κάμπο ἁ­­μάξι χωρὶς ἄλογα νὰ τρέχῃ γρηγορώτερα ἀ­πὸ τὸν λαγό» (πρ. 117, σ. 318)· ἐννοοῦσε τὰ αὐ­τοκίνητα.

Εἶπε ἐπίσης ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅτι «Θὰ ἔρ­θῃ καιρὸς ποὺ θὰ διευθύνουν τὸν κόσμο τὰ ἄ­λαλα καὶ τὰ μπάλαλα» (πρ. 44, σ. 307)· τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων δὲν θά ᾿χουν ἀξία, γιατὶ θὰ κυβερ­νοῦν οἱ μηχανές, «τὰ ἄλαλα καὶ τὰ μπάλαλα».

Εἶπε ὅμως καὶ κάτι ἄλλο ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· «Θὰ δῆτε νὰ πετᾶνε ἄνθρωποι στὸν οὐρανὸ σὰν μαυροπούλια καὶ νὰ ρίχνουν φωτιὰ στὸν κόσμο…» (πρ. 120, σ. 318-9)· ἐννοοῦσε τὰ πολεμικὰ ἀ­εροπλάνα. Αὐτὰ δὲν γράφτηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων· τὰ εἶπε τότε καὶ βγήκανε τώρα.

Σπουδαῖα ἀκόμη εἶνε κι αὐτὰ ποὺ εἶπε γιὰ πολέμους καὶ ἐξοπλισμούς. «Θὰ ἔρ­θῃ καιρὸς ποὺ θὰ φέρῃ γῦρες ὁ δι­ά­βολος μὲ τὸ κολοκύθι του» (πρ. 84, σ. 313)· καὶ πράγματι οἱ πύραυλοι καὶ τὰ διαστημόπλοια μοιάζουν μὲ κολοκύθι.

Προφήτευσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι θὰ γίνῃ ἕ­νας φοβερὸς πόλεμος, ὁ τελευταῖος, ποὺ «οἱ βράχοι καὶ οἱ λάκκοι θὰ εἶνε γεμᾶτοι κόσμο» (πρ. 73, σ. 312),«γεμᾶτοι φεύγοντας» (πρ. 28, σ. 305).

«Στὴν Πόλι θὰ χυθῇ αἷμα ποὺ τριχρονίτικο δα­­μάλι θὰ πλέξῃ (=πλεύσῃ)» (πρ. 58, σ. 308)· θὰ χυθῇ τόσο αἷμα, ὥστε θὰ κολυμπήσῃ τὸ μοσχάρι, θὰ φτάσῃ μέχρι τὰ χαλινάρια τοῦ ἀλόγου.

Καὶ εἶπε ἀκόμα, ὅτι ἡ γῆ θὰ ἀραιώσῃ. «Μετὰ τὸν πόλεμον οἱ ἄνθρωποι θὰ τρέχουν μισὴ ὥ­ρα δρόμο, γιὰ νὰ βρίσκουν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν κάμουν ἀδελφό» (πρ. 76, σ. 312). Θὰ σκοτωθοῦν τόσο πολλοὶ ἄνθρωποι, ὥστε θὰ περπατᾷς καὶ δὲν θὰ βρίσκῃς ἄνθρωπο.

Μὴ φοβηθῆτε, ἔλεγε στοὺς πιστοὺς ὁ ἅ­γι­ος Κοσμᾶς· στὸ τέλος δὲν θὰ νικήσῃ ὁ διάβο­λος, οἱ κακοὶ ἄνθρωποι θὰ τιμωρηθοῦν· θὰ νικήσῃ ὁ Χριστὸς καὶ αὐτὸς θὰ βασιλεύσῃ στὴ γῆ.

Κάπου ἔξω ἀπ᾽ τὰ Γιάννενα ὁ ἅγιος Κοσμᾶς συνάντησε ἕνα παιδὶ 17 – 18 χρονῶν ποὺ ἔ­βοσκε πρόβατα. Πλησίασε τὸν ἅγιο καὶ τοῦ λέει· –Δὲ μοῦ λές, παππούλη, τί θὰ γίνω ἐ­­γώ; Τὸν κοίτα­ξε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, τὸν ζύ­γισε, καὶ τοῦ λέει· –«Θὰ γίνῃς μεγάλος ἄν­θρω­πος… Καὶ στὴν Πόλι θὰ πᾷς, μὰ μὲ κόκκινα γέ­νεια» (πρ. 115, σ. 317). Τὸ παιδὶ αὐτὸ ἦταν ὁ Ἀλῆ πα­σᾶς. Μεγάλωσε, ἔ­φυγε ἀπὸ τὰ βουνά, πῆγε κάτω, ἔγινε πασᾶς· τυράννησε, ἔσφαξε, ἔπνιξε, ἀτίμασε, ἔβαψε τὰ χέρια του στὸ αἷμα. Ἀ­πέ­κτησε πλοῦτο, γέμι­σε πιθάρια χρυσάφι, ἔ­κανε κάστρο στὸ νησὶ τῶν Ἰωαννίνων. Ἔγινε θηρίο μεγάλο, ὑπερηφανεύ­τηκε, ἕως ὅ­του ἐ­παναστάτησε κ᾽ ἐναντίον τοῦ σουλτά­­νου. Κι ὁ σουλτᾶνος διέταξε τὰ στρατεύματά του, τὸν πολέμησαν, τὸν ἔπιασαν, τὸν σκότωσαν, καὶ τοὺς εἶπε νὰ πᾶνε τὸ κεφάλι του κομμένο στὴν Πόλι. Τό ᾽βαλαν αἱμόφυρτο πάνω σ᾿ ἕ­να πάσσαλο νὰ τὸ βλέπῃ ὁ κόσμος, τὸ πέρασαν ἀπὸ τὰ Γιάννενα καὶ ἄλ­λες πολιτεῖες, καὶ τέλος ἔφτασε στὴν Πόλι μὲ κόκκινα τὰ γένεια. Ἔτσι καὶ αὐτὸς ὁ προφητι­κὸς λόγος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ ἔγινε πραγματικότης.

Εἶπε ἀκόμα ὁ ἅγιος κι αὐτὴ τὴν προφητεία· «Μετὰ τὸ γενικὸ πόλεμο θὰ ζήσῃ ὁ λύκος μὲ τ᾽ ἀρνί» (πρ. 60, σ. 308). Εἶνε ποτὲ δυνατὸν νὰ βοσκή­σῃ λύκος μὲ ἀρνὶ καὶ νὰ μὴν τὸ φάῃ; Τί ἐννοοῦσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς; Ὑπάρχουν δύο λογιῶν λύκοι. Ὑπάρχει ὁ λύκος ποὺ ξέρετε, στὰ βουνά· ὑπάρ­χει ὅμως κ᾽ ἕνας ἄλλος λύκος, ὁ κακὸς καὶ δι­εστραμμένος ἄνθρωπος· ὁ φονιᾶς ποὺ βάφει τὰ χέρια του στὸ αἷμα, αὐτὸς ποὺ παλαμίζει τὸ Εὐαγγέλιο στὰ δικαστήρια, αὐ­τὸς ποὺ βλαστημάει τὰ θεῖα, αὐτὸς ποὺ δὲν πατάει στὴν ἐκ­κλησία, αὐτὸς ποὺ δέρνει τὴ γυ­ναῖκα του καὶ τυ­ραννάει τὰ παιδιά του, ὁ χαρτοπαίκτης, ὁ ἄσω­τος, αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μέσα του Θεό. Αὐτοὶ εἶνε τὰ θηρία τὰ μεγάλα· μὰ θὰ ᾿ρθῇ μέρα ποὺ κι αὐτοὶ θὰ γονατίσουν μπροστὰ στὸ Χριστό, ὅλοι αὐτοὶ οἱ λύκοι θὰ γίνουν ἀρνιά, καὶ ὅλος ὁ κόσμος θὰ γίνῃ ἕνα μαντρὶ μεγάλο μὲ πρόβα­τα ἥμερα, ποὺ θά ᾽χουν ἕνα ποιμένα, τὸν Χριστό.

***

Τελειώνοντας, ἀγαπητοί μου, τονίζω δύο πράγματα ποὺ ἀποδίδονται στὸν ἅγιο Κοσμᾶ.

Πρῶτον: Τὸν ρώτησαν κάποτε· –Πότε θὰ γί­νῃ τὸ μεγάλο κακό; Καὶ ἀπήντησε· –Ὅ­ταν θὰ δῆ­τε ν᾽ ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ νὰ γεμίζουν οἱ φυλακές. Στὴν τουρκοκρατία, χωρὶς καμπάνες γιατὶ οἱ Τοῦρκοι δὲν ἐ­πέτρε­παν, οἱ Χριστιανοὶ ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία· τώρα χτυπᾶνε καμπάνες μεγάλες, μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν πατᾶνε στὴν ἐκκλησιά, δὲν ὑ­πάρχει παιδὶ νὰ κρατήσῃ τὴ λαμπάδα. Ἄλλος εἶνε ξαπλωμένος στὸ κρεβά­τι του, ἄλλος παίρνει τὸ τουφέκι του καὶ πάει νὰ κυνηγήσῃ, ἄλλος κλείνεται σὲ κέντρα καὶ χαρτοπαίζει, ἄλλος πηγαίνει στὰ χωράφια του, καὶ ἄλλος ἀλλοῦ. Πραγματοποιήθηκε ὁ λόγος· ἄδειασαν οἱ ἐκκλησιὲς καὶ γέμισαν οἱ φυλακές.

Καὶ δεύτερον: Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἶπε, ὅτι ὁ δι­άβολος θὰ μᾶς κοσκινίσῃ. Θὰ κατεβῇ στὴ γῆ, ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (12,12)· κι ἀπὸ ὥρα σὲ ὥ­ρα περιμένουμε τὸν ἀντίχριστο, ποὺ θὰ μᾶς κοσκινίσῃ ὅλους· τὰ παλάτια καὶ τὸ λαό, τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς φτωχούς, τοὺς ἐργοστασιάρχες καὶ τοὺς γεωργούς, τοὺς παπᾶδες καὶ δεσποτάδες καὶ πατριάρχες.
Θὰ μᾶς κοσκινίσῃ ὅλους ὁ διάβολος. Ἀλλά, ἀδέρφια μου, μὴ φοβηθῆτε· ὄχι. Παραπάνω ἀπ᾽ ὅλα εἶνε ὁ Κύριος! Κι ἂν δὲν πιστεύῃ ἡ μάνα κι ὁ πατέρας σου, κι ἂν μέσ᾽ στὸν κόσμο μεί­νῃς ἕνας, νὰ γονατίζῃς μπροστὰ στὸ Χριστὸ καὶ νὰ λές· «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀ­πιστίᾳ» (Μᾶρκ. 9,24). Δὲν θὰ νικήσῃ ὁ διάβολος, δὲν θὰ νικήσουν οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ἄθεοι· θὰ νική­σῃ ὁ Χριστός, ποὺ ζῆ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰ­ῶνας, θὰ νικήσῃ ἡ Ὀρθόδοξος Πίστι. Κοντὰ στὸ Χριστό, μικροὶ καὶ μεγάλοι. Στὰ ἅγιά μας χώματα νὰ παλέψουμε ἔναντι τοῦ διαβόλου.

Καὶ ὁ Χριστός, εὔχομαι ἐγὼ ὁ ἁμαρτωλός, νὰ σᾶς φυλάῃ. Νὰ φυλάῃ τὸν τόπο σας, τὶς γυ­ναῖκες καὶ τὰ παιδιά σας. Νὰ εἶστε εὐλογημένοι καὶ τρισευλογημένοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου· ἀμήν.

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Γεωργίου Κυπαρισσίου τῆς ἀρχιερατικῆς περιφερείας Καλλονῆς – Σιατίστης τὴν 23-8-196…; ἑσπέρας. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 24-7-2017.

ΠΗΓΗ simeiakairwn.wordpress.com

Ἔλα ἅγιε Κοσμά νὰ ὁρμηνέψεις καὶ τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

….Τί θὰ ἔλεγε, ἄραγε, σήμερα ὁ ἅγιός μας, ὁ Πατροκοσμᾶς, ἂν τὸν εἴχαμε μπροστά μας –καὶ μποροῦμε βέβαια νὰ τὸν ἔχουμε πάντοτε πνευματικὰ μπροστά μας– τί θὰ ἔλεγε στὴ σημερινὴ δύσκολη ἀπὸ κάθε ἄποψη συγκυρία μας, ἐθνική, κοινωνική, ἐκκλησιαστική;

Τί θὰ ἔλεγε αὐτός, ποὺ κατάφερε –μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ μας– νὰ μεταμορφώσει τόσους καὶ τόσους ἀνθρώπους, ποὺ εἶχαν ἀγριέψει ἀπὸ τὴν ἀμάθεια, καὶ νὰ βγάλει παλληκάρια καὶ ἥρωες, ποὺ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια θὰ πότιζαν μὲ τὸ αἷμα τους τὸ δένδρο τῆς λευτεριᾶς κατὰ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἐθνική μας παλιγγενεσία;

Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ τί θὰ τοῦ λέγαμε ἐμεῖς μὲ πόνο ψυχῆς σὰν σὲ πατέρα καὶ ἀδελφό;Νὰ μερικὰ ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ νομίζω ὅτι θὰ τοῦ λέγαμε:

Ἔλα, ἅγιέ μας, μὲ τὸ τριμμένο ράσο, τὸν σταυρὸ καὶ τὸ κομποσχοίνι στὰ τίμια ροζιασμένα χέρια σου, μὲ τὴν εὐωδιὰ τοῦ λιβανιοῦ καὶ τὸν βουνίσιο ἀέρα, ποὺ ἀνέπνεες καθὼς ὄργωνες…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.588 επιπλέον λέξεις

Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

Τελικά, μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;

Χρίστος Παναγιώτου

Πατέρα Σπυρίδωνα, τήν εὐχή σας.

Ὁ λόγος, γιά τό τελευταῖο σας κείμενο: «Μπορεῖ ἡ μάσκα νά μοῦ στερήσει τόν Χριστό;…»(euxh.gr), πού μοῦ προκάλεσε ἐρωτηματικά, καί θά ἤθελα νά καταθέσω στήν ἀγάπη σας, καλόπιστα θεωρῶ, καί τίς δικές μου ἐντυπώσεις. Γενικότερα, μοῦ ἀρέσουν τά κείμενά σας, ἀλλά κατά τή γνώμη μου, τό ἐν λόγῳ κείμενο «πάσχει» ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως. Ἐπιτρέψατέ μου νά προσπαθήσω νά τεκμηριώσω τήν παραπάνω ἄποψή μου, δηλώνοντας ἐξ ἀρχῆς, ὅτι δέν σᾶς θεωρῶ, σέ καμιά περίπτωση, «ἄπιστο, ἀντίχριστο καί ὅτι δέν πιστεύετε στόν Χριστό», ὅπως λέτε ὅτι ἄλλοι σᾶς καταλογίζουν· παρά ταῦτα, οὐδείς ἄνθρωπος ἀλάνθαστος.
Γράφετε:«Ἀπό τή στιγμή πού εἶναι ἀπόφαση τοῦ κράτους καί τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, θά φορέσω τήν ἰατρική μάσκα ὅπου ὁρίζει ὁ νόμος».Θεωρεῖτε λοιπόν, ὅτι οἱ νόμοι τοῦ κράτους, πρέπει νά ἐφαρμόζονται (ἀδιακρίτως;) καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.300 επιπλέον λέξεις

Η Παναγία Προυσιώτισσα σώζει το Αγρίνιο και το Μεσολόγγι από την γρίπη

Θεομητορικό

Οκτώβριος 1918

Το Αγρίνιο δεν απαριθμεί περισσοτέρους από 15.000 κατοίκους. Μία επάρατος νόσος, η γρίπη, έχει ενσκήψει και θερίζει, κυριολεκτικώς, την πόλη και την γύρω περιοχή της. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μη θρηνή τα θύματά της. Φόβος συνέχει τους κατοίκους όλης της περιοχής, γιατί η κατάσταση δεν είναι καλύτερη στο Μεσολόγγι και στο Αιτωλικό.

Η επιστήμη φαίνεται ανίκανη να ανακόψει τη θανατερή πορεία της νόσου. Ο αριθμός των θανάτων μόνο μέσα στο Αγρίνιο φτάνει τον αριθμό των 40 έως 50 ημερησίως. Κανείς δεν συνοδεύει πια τους νεκρούς, οι οποίοι μεταφέρονται με δίτροχα κάρα από αχθοφόρους στο νεκροταφείο, όπου μετά από μια σύντομη ευχή τους ιερέως, πολλές φορές δε και χωρίς αυτήν, θάπτονται. Οι κάτοικοι όχι μόνον δεν επιμελούνται τους νεκρούς τους, αλλά και τους αποφεύγουν από τον φόβο της μεταδόσεως της ασθένειας.

Όλοι αποκαμωμένοι ψυχικά λες και περιμένουν με σταυρωμένα χέρια το μοιραίο. Καμιά ελπίδα από πουθενά δεν…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.618 επιπλέον λέξεις