Μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο σύγχρονο θεολόγο.

1η Νοεμβρίου εκοιμήθη ο πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής του παν. θεολογίας π. Ιωάννης Ρωμανίδης †, αφήνοντας πίσω του πλούσιο θεολογικό και ιστορικό έργο. Ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους θεολόγους (ίσως ο μέγιστος) του 20ού αιώνα και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας. Η σημασία του θεολογικού του έργου (διδακτικού, συγγραφικού, αγωνιστικού) κάνει πολλούς μελετητές να μιλούν για εποχή προ και μετά τον π. Ρωμανίδη.

Γράφει ο Κωστής Μπασογιάννης

Ο άνθρωπος που κατανόησε περισσότερο απ’ όλους τις ιστορικές και πνευματικές προϋποθέσεις της παρακμής της δυτικής θεολογίας και του εκφυλισμού της πνευματικότητας στο χώρο που σήμερα ονομάζουμε Δυτική Ευρώπη. Ο άνθρωπος, η μελέτη του έργου τού οποίου μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη εξήγηση και, σε ένα μεγάλο βαθμό, δικαιολόγηση όλων των σημαντικών δυτικών αντι-εκκλησιαστικών και κατ’ επέκταση αντι- χριστιανικών και αντι-θρησκευτικών ρευμάτων, ως απαντήσεις στην διαστρέβλωση της Χριστιανικής πίστης, που συντελέστηκε εκεί στα πλαίσια της Φραγκικής κατάκτησης της δυτικής Ρώμης. Ο ιερέας θεολόγος για τον οποίο μπορούμε να πούμε ότι η θεολογία της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας διακρίνεται στην προ Ρωμανίδου εποχή και την μετά Ρωμανίδη εποχή, κατά την οποία όποιος θέλει και έχει τις πνευματικές προϋποθέσεις μπορεί να κατανοήσει το μέγεθος και το ποιόν του χάσματος μεταξύ της Ρωμαίϊκης Ανατολικής Χριστιανικής παράδοσης και της δυτικής-Φραγκικής σχολαστικής Χριστιανικής θεωρίας. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης έδωσε την ευκαιρία στους πιστούς της Ανατολικής Ορθοδοξίας να αποκυρήξουν τις ευσεβιστικές και πουριτανικές δυτικές επιρροές και ν’ αναβαπτίσουν την παραδοσιακή πίστη τους στα βιωματικά νερά της πατερικής θεολογίας, μια ευκαιρία που μέρα με τη μέρα χάνεται, αφού όλο και περισσότερο εκείνη η μικρή αναλαμπή πνευματικότητας που είχε σιγοφέξει τα τελευταία χρόνια του εικοστού αιώνα στους κόλπους της Εκκλησίας μας, τρεμοσβήνει και χάνεται μέσα σε δίνες αυθαίρετης εσχατολογικής αμετροέπειας, σε ορυμαγδούς εκφασισμού και εθνοκαπηλείας, σε μια απόλυτα αντίχριστη παράδοση της άγιας πίστης του Χριστού στο καπιταλιστικό θηρίο. Είτε μέσω μιας ανυπόφορα μαλθακής και γλοιώδους ανοχής, είτε δια της αποδοχής και υιοθεσίας των πιο απάνθρωπων και κυνικών συστημάτων, μέχρι και εκείνου του εσχάτου καταντήματος της ανθρώπινης κοινωνίας, του φασισμού. Ποιός ξέρει τον Ρωμανίδη σήμερα; ποιός έχει διαβάσει έστω και μια αράδα από τα γραπτά του; Ποιός τον αξιοποιεί έστω και μόνο για το αυτονόητο, το πιο απλό που μπορεί να προκύψει από το έργο του: Την ικανότητα αναγνώρισης του αυθεντικού, του όντως πνευματικού και του αληθινού και τον διαφορισμό του από το πραγματικά ξένο, το ασύμβατο, το κίβδηλο; Πολύ λίγοι. Δεκατρία χρόνια από το θάνατό του δεκαοκτώ χρόνια από την πρώτη μου επαφή με το λόγο του, και βλέπω ότι λίγοι, πολύ λίγοι οδηγήθηκαν στα μονοπάτια εκείνης της γλυκύτατης κι ελπιδοφόρου αυστηρής ελευθερίας, της αυτογνωστικής εμπειρίας, μιας εμπειρίας μπροστά στην οποία η ψυχολογία του βάθους φαντάζει παιδικό παιγνίδι με κύβους πρώιμης λογικής, της απόλυτης αυτογνωστικής εμπειρίας που θα μπορούσε ένας λαός να ανακαλύψει στη «μετά Ρωμανίδη» εποχή. Αντ’ αυτού δημιουργήθηκαν, κατά την φαύλη συνήθεια των αδιάφορων ανθρώπων, διεκπεραιωτικά κάστρα διαχείρησης κάποιων μηχανικών παραδόσεων, παρεούλες και κύκλοι αδιάφοροι για τις αξίες και τις μεθόδους που κληρονόμησαν, συντροφιές απολυτότητας και πρόωρης ναρκισσιστικής αυτοαγιοποίησης, πάντα με τη συνήθεια της μηχανικής εκφοράς των κλισέ ταπεινοφροσύνης και αυτομεμψίας. Κυκλικές παρεούλες γύρω από κάποια βαμπίρ, ρασοφόρα ή μη. Η Αυτογνωσία, η αναγνώριση του οικείου και ο διαχωρισμός του από το ασύμβατο, και τέλος η διακριτική ιστορική λειτουργία έχουν προς το παρόν πάει περίπατο. Ας ελπίσουμε ότι θα επιστρέψουν με την ευκαιρία μίας κάποιας μελλοντικής μορφής της τάξεως και του μεγέθους του Ιωάννη Ρωμανίδη.

Ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους θεολόγους του 20ού αιώνα και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ίσως καί ο μέγιστος, διότι κατόρθωσε με το συγγραφικό έργο του, να φέρει την Ορθόδοξη θεολογία στο Λαό. Απεβίωσε 1η Νοεμβρίου αφήνοντας πίσω του πλούσιο θεολογικό και ιστορικό έργο. Η σημασία του θεολογικού του έργου (διδακτικού, συγγραφικού, αγωνιστικού) κάνει πολλούς μελετητές να μιλούν για εποχή προ και μετά τον π. Ρωμανίδη.

Αιωνία η μνήμη του †

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης μέσα από όλα τα γραπτά του και τις ομιλίες του, γίνεται φανερό ότι είχε φθάσει σε υψηλά επίπεδα θεοπτίας και Θεώσεως. Πραγματικός Θεολόγος. Μεγάλη σημασία έχει το ότι ο θεόπτης δεν φθάνει ποτέ σε στάδιο πλήρους τελειώσεως «αποβάλλουν την έννοια της στασιμότητας, γιατί πιστεύουν στην διαρκή τελείωση, την διαρκή ανοδική πορεία από δόξα σε δόξα.» Γι’ αυτό και δεν επαναπαύονται, αλλά συνεχίζουν τον αέναο δρόμο τους. Κάθε σημείο «τερματισμού» είναι και ένα νέο σημείο έναρξης προς μια νέα Θεϊκή ηδονή!

π. Ιωάννης Ρωμανίδης, η ζωή του

2 Μαρτίου 1927 – 1 Νοεμβρίου 2001
«Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ορθόδοξους θεολόγους του 20ού αιώνα και ανακαινιστής της Ορθόδοξης Θεολογίας, με την επιστροφή της στην γνησιότητα της αγιοπατερικής παραδόσεως. Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 2 Μαρτίου 1927 και απεβίωσε την 1 Νοεμβρίου 2001, αφήνοντας πίσω του πλούσιο θεολογικό και ιστορικό έργο.

Η ζωή του 

Οι γονείς του ήταν από την Ρωμαϊκή Καστρόπολη της Αραβησσού της Καππαδοκίας. Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 2 Μαρτίου 1927. Έφυγε από την Ελλάδα και μετανάστευσε στην Αμερική, στις 15 Μαΐου 1927 (σε ηλικία 72 ημερών), με τους γονείς του και μεγάλωσε στην πόλη της Νέας Υόρκης στο Μανχάταν στην 46η οδό μεταξύ της 2ας και της 3ης Λεωφόρου.
Ήταν απόφοιτος του Ελληνικού Κολεγίου Μπρούκλαϊν, Μασαχουσέτης, της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γέηλ, Διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (School of Arts and Sciences).

Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου στην Θεσσαλονίκη και Επισκέπτης Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού του Πανεπιστημίου Μπαλαμάντ, του Λιβάνου από το 1970.

Σπούδασε ακόμη στο Ρωσικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδίμηρου της Νέας Υόρκης, στο επίσης Ρωσικό Ινστιτούτο Αγίου Σεργίου στο Παρίσι και στο Μόναχο της Γερμανίας. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος το 1951 και έκτοτε διακόνησε ως εφημέριος σε διάφορες ενορίες των ΗΠΑ. Μεταξύ των ετών 1958 και 1965 υπηρέτησε ως καθηγητής στη Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού, παραιτήθηκε όμως το 1965, διαμαρτυρόμενος για την απομάκρυνση του π. Γεωργίου Φλορόφσκι από την Σχολή.
Η εκλογή του για την Έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έγινε στις 12 Ιουνίου 1968, αλλά δεν διωρίζετο, διότι κατηγορείτο ως «κομμουνιστής». Τελικά ο διορισμός του έγινε το 1970. Το 1984, για προσωπικούς λόγους παραιτήθηκε με πλήρη σύνταξη.

Απεβίωσε την 1 Νοεμβρίου 2001, αφήνοντας πίσω του πλούσιο θεολογικό και ιστορικό έργο.

Το έργο του

Έχει συγγράψει πλήθος μελετών, πολλές από τις όποιες είναι ακόμη ανέκδοτες και πρέπει να συνεκδοθούν σε σειρά τόμων. Τα κατάλοιπά του είναι ανάγκη να ασφαλισθούν διότι έχουν πολλά να προσφέρουν και αποκαλύψουν. Η διδακτορική του διατριβή περί του Προπατορικού Αμαρτήματος κυριολεκτικά επαναστατική, άνοιξε νέους δρόμους στην Ορθόδοξη Θεολογία, ακολούθησαν δε τα βιβλία του για την Ρωμιοσύνη, που είχαν την ίδια σημασία, για τον χώρο της Ιστορίας. Και των δύο αυτών χώρων, την έρευνα και κατανόηση, ανανέωσε ο π. Ιωάννης.

Το έργο και η προσφορά του στην επιστήμη έχουν διερευνηθεί συστηματικά στη διδακτορική διατριβή του Andrew Sopko, Prophet of Roman Orthodoxy – The Theology of John Romanides, Canada, 1998.

Εξ ίσου όμως μεγάλη υπήρξε η συμβολή και η προσφορά του στην Ορθόδοξη Εκκλησία με τη συμμετοχή του στους Θεολογικούς Διάλογους με Ετερόδοξους, ιδιαίτερα με τον Αγγλικανισμό, αλλά και αλλόδοξους (Ιουδαϊσμό και Ισλάμ). Το γεγονός δε, ότι μητρική του γλώσσα ήταν η Αμερικανική (Αγγλική), του εξασφάλιζε την άνεση που χρειαζόταν, για να αναπτύσσει με κάθε ακρίβεια τις θέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Συμμετείχε επίσης στο Διάλογο με την Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία (1978 κ.ε.) Στους Διάλογους αυτούς φαινόταν η ευρεία γνώση του στην πατερική παράδοση, αλλά και των παραχαράξεών της, στην Ανατολή και τη Δύση, κατ’ εξοχήν δε η γνώση της Θεολογίας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ακρογωνιαίου λίθου της Ορθόδοξης παράδοσης.

Ο π. Ιωάννης υποστήριζε την σχέση Θεολογίας και αγιοπνευματικής εμπειρίαςκαι τους σταθμούς της πνευματικής πορείας των Αγίων: κάθαρσις – φωτισμός – θέωσις, ως προϋπόθεση των Οικουμενικών Συνόδων και της αυθεντικής αποδοχής των, κάτι που θεωρούσε ότι έχει χαθεί στη Δύση, αλλά και στη δυτικίζουσα, κατά τη γνώμη του, σημερινή Ορθόδοξη θεολογική σκέψη. Η στροφή αυτή στην πατερικότητα, ως εκκλησιαστική γνησιότητα, συνέχισε και συνεπλήρωσε την ανάλογη κίνηση του π. Γεωργίου Φλορόφσκι, την πορεία του οποίου ακολούθησε στον οικουμενικό Διάλογο, θεωρούμενος και αυτός συχνά ενοχλητικός και όχι εύκολος συνομιλητής.

Εποχή προ και μετά Ρωμανίδη

Η σημασία του θεολογικού του έργου (διδακτικού, συγγραφικού, αγωνιστικού) κάνει πολλούς μελετητές να μιλούν για εποχή προ και μετά τον π. Ρωμανίδη. Διότι θεωρούν ότι έφερε αληθινή τομή και ρήξη με το σχολαστικό παρελθόν της Ελλαδικής Ορθοδοξίας, που λειτουργούσε ως βαβυλώνιος αιχμαλωσία στη θεολογία της. Η διατριβή του σφράγισε αποφασιστικά αυτή την αναγεννητική πορεία, σε σημείο, που και αυτοί οι για διαφόρους λόγους επικριτές ή ιδεολογικά αντίπαλοί του, να προδίδουν στα γραπτά τους την επιρροή του π. Ιωάννου στη θεολογική τους σκέψη.

Συγκεκριμένα, ο π. Ιωάννης:

α) Επανέφερε στον ακαδημαϊκό θεολογικό χώρο την προτεραιότητα της πατερικής εμπειρικής θεολογήσεως, παραμερίζοντας τον διανοητικό – στοχαστικό – μεταφυσικό τρόπο θεολογήσεως,

β) Συνέδεσε την ακαδημαϊκή θεολογία με την λατρεία και την φιλοκαλική παράδοση, καταδεικνύοντας την αλληλοπεριχώρηση θεολογίας και πνευματικής ζωής και τον ποιμαντικό – θεραπευτικό χαρακτήρα της δογματικής θεολογίας.

γ) Διείδε και υιοθέτησε στη θεολογική μέθοδο τον στενό σύνδεσμο δόγματος και ιστορίας και γι’ αυτό μπόρεσε να κατανοήσει όσο λίγοι την αλλοτρίωση και πτώση της θεολογίας στη Δυτική Ευρώπη, που επήλθε με την φραγκική κατάκτηση και επιβολή. Η καλή γνώση της ιστορίας, εξ αλλού, Φραγκοσύνης και Ρωμιοσύνης (προοριζόταν για καθηγητής της Ιστορίας στο Γέηλ) τον βοήθησε να διαπιστώσει και αναλύσει τη διαμετρική διαφορά Φράγκικου και Ρωμαίικου πολιτισμού, εισάγοντας ρωμαίικα κλειδιά στη διερεύνηση της ιστορίας και του πολιτισμού.

δ) Βοήθησε, έτσι, την πληρέστερη έρευνα και του Ελληνισμού, έξω από τις κατασκευασμένες δυτικές θέσεις, με την ορθή – ως απόλυτα τεκμηριωμένη – χρήση των ιστορικών ονομάτων του Ελληνικού έθνους, της σημασίας και δυναμικής τους στην Ιστορική του πορεία.

Οι ετερόδοξοι

Είναι γεγονός, ότι οι ετερόδοξοι ανεγνώριζαν περισσότερο από τους Ορθοδόξους την προσωπικότητα του π. Ιωάννου και τη σημασία του για την Ορθοδοξία. Εθεωρείτο ο καλύτερος ορθόδοξος ερευνητής του ιερού Αυγουστίνου, που βοηθούσε και τη δυτική θεολογία στην κατανόηση του, χαρακτηρίσθηκε δε «ο μεγαλύτερος σίγουρα των εν ζωή Ορθοδόξων θεολόγων, του οποίου τα συγγράμματα αποτελούν κριτική μελέτη του έργου του Αυγουστίνου υπό το φως της πατερικής Θεολογίας».

Πρέπει δε να λεχθεί, ότι στον π. Ιωάννη οφείλεται η σπουδαία επισήμανση, ότι η διδασκαλία του Βαρλαάμ του Καλαβρού, για τις θεοπτικές εμπειρίες των προφητών ως «φαινομένων φυσικών, γινομένων και απογινομένων» ανάγεται στο Περί Τριάδος έργο του ι. Αυγουστίνου.

Το μεγαλύτερο μέρος για την ανωτέρω βιογραφία, λήφθηκε αυτούσιο από ομιλία του κοσμήτορα της Θεολ. Σχ. του Πανεπ. Αθηνών πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού, που έγινε εκ μέρους του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Προέδρου του, κ. Δημητρίου Γονή. Η ομιλία αυτή δημοσιεύθηκε στο Ίντερνετ στη διεύθυνση: και το ανωτέρω διαμορφωμένο απόσπασμά της στη Βικιπαίδεια, με προσωπική άδεια του ομιλητή π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Βιβλιογραφία:
Μητρ. Ναυπάκτου Ιεροθέου, «Ο π. Ιωάννιδης Ρωμανίδης ως διδάσκαλος της Ορθοδόξου Δογματικής», Θεολογία, τομ.82, τ/χ.3 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2011), σελ.5-48.»

Το μεγαλύτερο μέρος για την ανωτέρω βιογραφία, λήφθηκε αυτούσιο από ομιλία του κοσμήτορα της Θεολ. Σχ. του Πανεπ. Αθηνών πρωτ. Γεωργίου Μεταλληνού, που έγινε εκ μέρους του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Προέδρου του, κ. Δημητρίου Γονή. Το ανωτέρω διαμορφωμένο απόσπασμά της στη Βικιπαίδεια, με προσωπική άδεια του ομιλητή π. Γεωργίου Μεταλληνού.

Εθνικές παρελάσεις: πολυπολιτισμικά καλλιστεία… (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Η e- βιβλιοθήκη

Του Θύμιου Παπανικολάου

Περιοδικό «Ρεσάλτο«

Παλιότερα σε κάθε εθνική επέτειο, τα μεγάλα λαρύγγια του καθεστώτος και οι ύαινες του κοσμοπολιτισμού, κάθε απόχρωσης, ούρλιαζαν εναντίον των εθνικών παρελάσεων, της σημαίας κλπ. 
Μια καταιγιστική πλύση εγκεφάλου προλείαινε ιδεολογικά και πολιτικά το έδαφος για τους απώτερους στρατηγικούς στόχους της ΥΠΕΡ-εθνικής ελίτ: Την ολική ισοπέδωση και κατάργηση θεσμών, εθίμων, συμβόλων που… αποτελούν συνεκτικούς ιστούς ιστορικότητας και σηματοδοτούν συλλογικά βιώματα κοινωνικής συνείδησης, αγωνιστικής μνήμης και εθνικής ταυτότητας.

Η ελληνική σημαία ήταν ένα από αυτά τα ιστορικά σύμβολα υπό διωγμό. Η απαξίωσή της περνούσε και μέσα από τη βαθμοθηρική χρησιμοποίησή της στις εθνικές επετείους, όπως και μέσα από την επιλογή αλλοδαπών σημαιοφόρων…Σήμερα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ο διωγμός των ιστορικών και εθνικών μας συμβόλων προωθείται με πιο πλάγιο, πονηρό και αποτελεσματικό τρόπο: Με τον ολοκληρωτικό ευτελισμό της ιστορικής μνήμης, των εθνικών συμβόλων και εθίμων.

Η «αριστεροί» της παγκοσμιοποίησης είναι πιο ευρηματικοί και αποτελεσματικοί από τους λοιπούς παραδοσιακούς κυβερνητικούς δωσίλογους…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 191 επιπλέον λέξεις

Ιστορίες από τον πόλεμο του ’40.

 

 

 

 

 

ΘΑΥΜΑΤΑ TOY AΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ

«Ἦταν ἕνας μουσουλμάνος ποὺ ὅμως εἶχε στὸ σπίτι του τὴν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Δημητρίου καὶ Γεωργίου. Εἶχε μαγαζὶ ὡραῖο, νοικοκυρεμένο. Μία φορά μπῆκαν κλέφτες καὶ τὸ ἔκλεψαν. Μόλις γύρισε τὸ εἶδε καὶ στενοχωρήθηκε καὶ λέει στοὺς Ἁγίους:-Καλὰ, ἐγὼ σᾶς ἔχω ἐδῶ γιὰ φύλακες καὶ ἐσεῖς ἀφήσατε νὰ μὲ κλέψουν; Καὶ σᾶς πιστεύω; Τί κάνατε ἐσεῖς; Σὲ λίγο ἔρχονται οἱ κλέφτες φορτωμένοι μὲ τὰ πράγματα ποὺ πήρανε.

–Σοῦ τὰ φέραμε πίσω. Τί εἶσαι σύ; Ἦρθαν δύο μὲ τὰ ἄλογα καὶ μᾶς κυνηγοῦσαν νὰ τὰ φέρουμε πίσω, ἀλλιῶς μᾶς εἶπαν δὲν θὰ προλάβουμε νὰ πᾶμε στὸ σπίτι μας!

Ποιοὶ ἦταν αὐτοί; Αὐτὸς κατάλαβε, δὲν εἶπε τίποτα καὶ πῆγε προσκύνησε τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς εὐχαρίστησε.»

Διήγηση κ. Διαμαντῆ:

«Ἐκεῖ στὴ Θράκη ποὺ ἦταν οἱ παπποῦδες μου ὑπῆρχε ἕνα ἁγίασμα «ἡ Παναγία ἡ Γαλαντοτροφοῦσα» ἢ «Γαλακτερὴ» κατὰ τοὺς ντόπιους. Ἐκεῖ, ὅσες γυναῖκες τάϊζαν τὰ παιδιά τους καὶ κοβόταν τὸ Γάλα, ἔπαιρνανἁγιασμό, τὸν πίνανε καὶ ἔφερνε ἡ μάνα γάλα. Κάποτε πῆγε στὸ μοναστήρι ὁ παππούς μου καὶ τοῦ εἶπε μία Μουσουλμάνα.

-Μιὰ ποὺ θὰ πᾶς στὴν Παναγία σας βάλε μου σὲ ἕνα μπουκαλάκι ἀπὸ τὸ ἁγίασμα νὰ μοῦ φέρεις γιὰ νὰ τὸ πιῶ νὰ βγάλω γάλα νὰ ταΐσω τὸ παιδί μου…

Ὁ παππούς μου πῆγε, ἀλλὰ σκέφτηκε:

-Ε, Μουσουλμάνα, θὰ πιεῖ ἀπὸ τὸν ἁγιασμό; Ποῦ ξέρει ἀπὸ αὐτά. Στὴν ἐπιστροφὴ παίρνει νερὸ ἀπὸ μία βρύση καὶ τῆς τὸ πηγαίνει γιὰ ἁγίασμα. Αὐτὴ ἐπειδὴ εἶχε πίστη καὶ ἤξερε γιὰ τὸ θαῦμα τῆς Παναγίας, τὸ ἤπιε μὲ πίστη, ἔκανε καὶ τὸν σταυρό της καὶ ἀμέσως ἔφερε γάλα. Καὶ δὲν τὸ πίστευε ὁ παππούς μου καὶ τὸ λέγανε καὶ στὸ χωριό.»

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ρωμνιός’ , 7 ΤΕΥΧΟΣ

Η Ορθοδοξία στην Τουρκία σήμερα

Ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦὉμολογητοῦ

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

Φώτης Μιχαήλ, Ἡ φωνή τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ

(Ὅποιος δέχεται τούς αἱρετικούς, δέχεται τόν διάβολο)

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Τόν τελευταῖο καιρό, δέν περνάει οὔτε μέρα σχεδόν, πού νά μή δημοσιεύεται τοὐλάχιστον μία συνάντηση Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων μέ ἀντίστοιχους αἱρετικούς ‘’συναδέλφους’’ τους!

Καί δέν φτάνουν οἱ αἴθουσες συνεδριάσεων καί τά χαλαρά τραπεζώματα γιά δαῦτες τίς δημοσιοσχετίστικες συναντήσεις, ἀλλά καταλήγουμε δυστυχῶς καί μέσα στίς ἁγιασμένες μας ἐκκλησιές, νά προσευχόμαστε παρέα μαζί τους! Μέ ποιούς; Μέ τούς αἱρετικούς!

Καί τούς βάζουμε μάλιστα στό κέντρο τῆς ἐκκλησιᾶς μας, δίπλα καί ἀπέναντι ἀπό τό Δεσποτικό, σέ πολυτελεῖς πολυθρόνες καί θρόνους περικαλεῖς καί ὑψηλούς!

Καί, ὧ τῆς ὕβρεως καί τῆς παρανομίας: Γίνεται ἡ Μεγάλη Εἴσοδος, περνᾶνε ἀπό μπροστά τους (μπροστά ἀπό τούς αἱρετικούς)τά Τίμια Δῶρα καί κανένας, μά κανένας ἀπό τούς δικούς μας παρισταμένους ἐκκλησιαστικούς ἀξιωματούχους δέν βγάζει ἄχνα διαμαρτυρίας!

Μήπως δέν ἐκφωνήθηκε τό ‘’τάς θύρας, τάς θύρας…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 394 επιπλέον λέξεις

O MOΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ.

(παρουσίαση διπλωματικής εργασίας)

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Mε ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουμε την διπλωματική εργασία της κυρίας Μαρίας Καρατζόγλου, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα με θέμα :

O MOΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΓΡΑΙΚΟΥ.

Η εργασία αυτή κατατέθηκε στη Θεολογική σχολή του  Α.Π.Θ. στο τμήμα Ποιμαντικής και κοινωνικής Θεολογίας (τομέας Αγίας Γραφής και Πατερικής Γραμματείας).

Εκπονήθηκε στην διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών της κ.Καρατζόγλου με επιβλέπουσα καθηγήτρια την κ. Άννα Καραμανίδου.

Η δημοσίευση έχει ιδιαίτερη ξεχωριστή θεολογική και ιστορική σημασία και  για τους εξής λόγους.

Α. Είναι η πρώτη δημοσιευμένη εργασία πανεπιστημιακού επιπέδου τα τελευταία χρόνια  ,που αφορά το έργο του Οσίου Μαξίμου του Γραικού.

Β. Παρουσιάζει σημαντικά στοιχεία από τον βίο και τους μοναστικούς αγώνες του Οσίου καθώς και διδαχές περί μοναχισμού, που υπάρχουν στα έργα του Οσίου Μαξίμου του Γραικού.

Για τον γράφοντα έχει επί πλέον ιδιαίτερη σημασία και για τους εξής  λόγους.

Α. Χρησιμοποιήθηκε στην εργασία  σαν βιβλιογραφική πηγή το ιστολόγιο -ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ, που διατηρούμε στο διαδίκτυο και το οποίο  η κ.Καρατζόγλου μνημονεύει στην εισαγωγή του πονήματός της.

Β. Στην εργασία γίνεται αναφορά και στον εκδοθέντα Παρακλητικό Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα του Οσίου Μαξίμου του Γραικού.

Γ. Γίνεται εκτενής αναφορά, ως βιβλιογραφικές πηγές, στα εκδοθέντα βιβλία του μακαριστού Αρτινού Κ,Τσιλιγιάννη,του οποίου η προσφορά στην ανάδειξη του Οσίου Μαξίμου του Γραικού είναι ανεκτίμητη.

Το ιστολόγιο-ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ.

Λειτουργεί από τον Ιανουάριο του 2013 και φιλοξενείται στην ηλεκτρονική διεύθυνση: maximostrivolis.wordpress.com .

Διαχειριστής του ιστολογίου είναι ο γράφων και σκοπός του  είναι η παρουσίαση της ζωής και του έργου της μεγάλης Αγιορείτικης προσωπικότητας που σημάδεψε ιδιαιτέρως την θρησκευτική ιστορία της Ρωσίας.

Μέχρι σήμερα στο συγκεκριμένο ιστολόγιο έχουν δημοσιευθεί 104 άρθρα σχετικά με τον Άγιο Μάξιμο τον Γραικό και το έχουν επισκεφτεί 5000 αναγνώστες.

Απόσπασμα από την εισαγωγή της διπλωματικής εργασίας.

Στην εισαγωγή της εργασίας της η κυρία Καρατζόγλου γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Στη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών η επίκουρη καθηγήτρια και σύμβουλός μου κ. Άννα Καραμανίδου με ενθάρρυνε να ασχοληθώ με τον άγιο Μάξιμο Γραικό, ο οποίος συγκαταλέγεται μεταξύ των λόγιων και επιφανέστερων ανδρών της ρωσικής Εκκλησίας του 16ου αι.

Ο άγιος Μάξιμος δεν μου ήταν εντελώς άγνωστος λόγω της καταγωγής μου από την γενέτειρα του αγίου, κατά το ήμισυ, την Άρτα. Ωστόσο οι γνώσεις που είχα για εκείνον ήταν γενικές και ελάχιστες μπροστά σε εκείνες, που απέκτησα ερευνώντας και μελετώντας τα έργα συγγραφέων, που έγραψαν για τον άγιο, αλλά κυρίως εντρυφώντας στα συγγράμματα του ιδίου του αγίου Μαξίμου.

Ο κύριος λόγος, που με ώθησε έπειτα από την παρότρυνση της κ. Καραμανίδου να μελετήσω και να συγγράψω την παρούσα εργασία ήταν το γεγονός ότι, ενώ είναι σπουδαίος πατέρας της Εκκλησίας της μεταβυζαντινής εποχής και πολύ δημοφιλής στους Ρώσους, στη χώρα μας δεν έχει τόσο μεγάλη αναγνώριση.

Πρακτικά αντιμετωπίσαμε την δυσκολία να αποκτήσουμε όσον τον δυνατόν περισσότερες πηγές και βοηθήματα λόγω της μεγάλης χιλιομετρικής απόστασης, που μας χωρίζει από τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα. Για το λόγο αυτό χρειάστηκε αρχικά να καταφύγουμε στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου, όπου προμηθευτήκαμε μια από τις πρώτες πηγές για τον άγιο Μάξιμο Γραικό στην ελληνική γλώσσα, το έργο Μαξιμος ο Γραικός, Ο πρώτος φωτιστής των Ρώσσων του καθηγητή Γρηγ. Παπαμιχαήλ (1874-1956) από τις εκδόσεις Ελληνικήδημιουργία (Αθήνα, 1951). Έπειτα από την προσφυγή μας και στις υπόλοιπες βιβλιοθήκες Κεντρική ΑΠΘ και Θεολογικής ΑΠΘ συλλέξαμε μία ικανοποιητική βιβλιογραφία για την εργασία μας.

Επίσης προσλάβαμε αρκετά στοιχεία από κάποιες διαδικτυακές τοποθεσίες, που περιείχαν κάποια έργα σχετικά με τον άγιο Μάξιμο Γραικό, όπως την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Ανέμη, το blog του π. Δημ. Αθανασίου που έχει δημοσιευμένα ορισμένα άρθρα σχετικά με τον

Έλληνα πατέρα. Επιπλέον, ο Μουσικοφιλολογικός Σύλλογος Σκουφάς μας προμήθευσε με μερικά έργα του κ. Κωνσταντίνου Τσιλιγιάννη (+2014), δικηγόρου-ιστορικού ερευνητή και συντοπίτου του αγίου Μαξίμου….»

Η ωφέλεια που απεκόμισα μέσα από αυτή την έρευνα ήταν πολύ μεγάλη, καθώς διαπίστωσα ότι το πνευματικό σκοτάδι και η άγνοια, που χαρακτήριζαν το πνευματικό περιβάλλον της Ρωσίας της εποχής του 16ου αιώνα, διόλου δε διέφερε από τη σημερινή κατάσταση. Η τυπολατρία, η θρησκευτική αδιαφορία και η απληστία ήταν τα κύρια γνώρισματα των Ρώσων Χριστιανών του της εποχής του αγίου, όπως είναι και στη σημερινή εποχή, καθώς αποτελούν τροχοπέδη στην ειλικρινή βίωση της χριστιανικής ζωής….»

 

Περιεχόμενα της εργασίας

Η εργασία έχει 190 σελίδες και τα περιεχόμενα είναι τα εξής.

Κλείνοντας την εργασία της η ερευνήτρια συγγραφέας γράφει τα εξής:

«…Ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός είναι μια μορφή που ξεχώρισε τον 16ο αιώνα, αν και άργησε να γίνει γνωστός στην πατρίδα του. Έζησε σε μια πολύ δύσκολη εποχή για την πατρίδα του λόγω της Τουρκικής κατοχής. Μολονότι σπούδασε πολλές επιστήμες στην Ιταλία της Αναγέννησης και του ουμανιστικού ρεύματος, ελάχιστα επηρεάστηκε στη διαμόρφωση της σκέψης και του χαρακτήρα του.

Το δυτικό, ουμανιστικό περιβάλλον δεν μπόρεσε να τον κυριεύσει και να τον αλώσει, γιατί μέσα του έκαιγε σταθερή η φλόγα της αγάπης και της αφιέρωσής του στο Θεό.

Όπως αναφέρει και ο καθηγητής – πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης: «Κάθε διδασκαλία, ὅσον καὶ ἂν εἶναι στολισμένη, χωρὶς τὰ ἔργα ὁμοιάζει μὲ ἄψυχον εἰκόνα· αὐτός ὅμως ποὺ ἐφαρμόζει ὅσα διδάσκει εἶναι ζωντανὴ καὶ ενεργὸς εἰκών. Δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἀσκήσῃ κανεὶς τὴν τέχνην τῆς μοναχικῆς ζωῆς μὲ στοχασμοὺς καὶ ὑποθέσεις· πρέπει νὰ μάθῃ τὴν τέχνην». Έτσι πιστεύουμε ότι ο άγιος Μάξιμος ο Γραικός ασκήθηκε στην τέχνη του μοναχικού βίου στη μονή της μετανοίας του, στο περιώνυμο Άγιον Όρος. Εκεί αναμορφώθηκε, απέκτησε ανδρείο και αγωνιστικό φρόνημα, ασκήθηκε στην υπακοή τηρώντας το σεβασμό στις αποφάσεις των Πατέρων. Εκεί φωτίστηκε ο νους του, γνώρισε την αμαρτωλότητά του και απέκτησε το χάρισμα της ταπεινώσεως.

Απέδειξε περίτρανα ότι έγινε γνήσιος αγιορείτης πατέρας, διότι ήθελε το μοναχισμό αυστηρό και ασκητικό, αγάπησε την ησυχία και δεν επιθύμησε ποτέ να αφήσει το κελλί του για οποιοδήποτε λόγο, εκτός αν οι Πατέρες τού το ζητούσαν. Με πολλές αναφορές στο έργο του έδειξε την ευλάβειά του στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, της προστάτιδας του Αγίου Όρους και το σεβασμό του στους θεοφώτιστους Πατέρες και ιδίως τον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας Άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, τον οποίο θεωρούσε μέγιστο θεολόγο.

Ενστερνίστηκε και τήρησε απαρέγκλιτα τα παραδεδομένα από τους Πατέρες και την Ορθόδοξη Παράδοση και έγινε σπουδαίος υμνογράφος. Στη Ρωσία, όπου κλήθηκε για να βοηθήσει μεταφράζοντας και διορθώνοντας τα εκκλησιαστικά βιβλία, έζησε από κοντά σε ατμόσφαιρα πλήρης αυτάρεσκης οιήσεως το πνευματικό περιβάλλον της Εκκλησίας και της Εξουσίας που διαπνεόταν από τη θεωρία της Τρίτης Ρώμης. Όχι μόνο με αναφορές μέσα από τα έργα του, αλλά και από τη συνολική πορεία της ζωής του, έγινε θερμός κήρυκας της μετανοίας, όπως μάλιστα τη βίωσε και ο ίδιος.

Αποδοκίμασε με κάθε μέσο την τυπολατρία, την κερδοσκοπία και φιλοχρηματία της Ρωσικής εκκλησίας, την προσκόλληση στην αστρολογία και σε άλλες κακοδοξίες και αιρέσεις, που είχαν παρεισφρήσει στους απλούς Χριστιανούς, στον κλήρο και στον μοναχισμό.Έφτασε στη μακρινή χώρα της Ρωσίας την κατάλληλη στιγμή για να προβληματίσει τον δημόσιο και εκκλησιαστικό βίο της. Ευεργέτησε παντοιοτρόπως την ρωσική γη και εκείνη του το ανταπέδωσε με τον χειρότερο τρόπο, την καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη υπό δυσμενείς και απάνθρωπες συνθήκες. Μετά θάνατον τιμήθηκε ως Άγιος και εκτιμήθηκε καθολικώς το έργο του.

Η διδασκαλία περί μοναχισμού και οι παραινέσεις του αγίου Μαξίμου, αλλά και κάθε Πατέρα της Εκκλησίας μας, αν και απευθύνονται σε πρόσωπα της μοναχικής ζωής, ωστόσο έχουν εφαρμογή και σε κάθε πιστό Χριστιανό, ο οποίος επιθυμεί να ωφεληθεί και να μαθητεύσει στο πως να τηρήσει στη ζωή του τα θεία προστάγματα, ώστε να έχει την ευλογία του Θεού στην παρούσα ζωή και να αποκτήσει τα αγαθά στην μέλλουσα.

Επιπλέον ο ίδιος ο άγιος υπήρξε φωτεινό παράδειγμα θάρρους, ανδρείας και ορθοπραξίας, που μας δίνει δύναμη και ελπίδα να μην απελπιζόμαστε, αλλά να υπομένουμε τις δυσκολίες της ζωής με καρτερία και πίστη ακλόνητη στο Θεό. Η διδασκαλία του αγίου Μαξίμου Γραικού, θεωρούμε πως έχει να δώσει σπουδαία μηνύματα και στο σύγχρονο άνθρωπο, που κυνηγά τις εφήμερες απολαύσεις, για να νιώσει την ευτυχία. Όμως, όπως τονίζει ο ιερός ποιμένας, ευτυχία αληθινή, χωρίς τον Χριστό, δεν υφίσταται.

 

 

 

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ

O Όσιος Μάξιμος ο Γραικός.O Φωτιστής των Ρώσων.

Ψηφίδες μνήμης στην θάλασσα της λήθης.

Επιμέλεια έρευνας: πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.

ΜΕΡΟΣ  Α

Εισαγωγικά

Η συμπλήρωση είκοσι ετών από την ημέρα της μετακομιδής των ιερών λειψάνων του Οσίου Μαξίμου του Γραικού στην Άρτα(12-10-1997) μας δίνει την αφορμή να παρουσιάσουμε μερικά γεγονότα  που σχετίζονται με την μεγάλη προσφορά της Αγιορείτικης Μονής Βατοπαιδίου στην τοπική εκκλησία, ώστε  η ιστορία να γράφεται σωστά.

Διαστρεβλωμένες απόψεις και η ιστορική αλήθεια.

Υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις για το ότι η Αρτινή κοινωνία μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα όχι μόνο ξέχασε αλλά παρασύρθηκε και πίστεψε διαστρεβλωμένες κενόδοξες απόψεις, που αλλοιώνουν τα ιστορικά γεγονότα της τοπικής εκκλησιαστικής ιστορίας. Η σύγχυση αποτυπώνεται και  σε δημοσιεύματα  που υποστηρίζουν   ότι

«στις 12 Οκτωβρίου εορτάζουμε την μετακομιδή των λειψάνων στον φερώνυμο ναό της πόλης», ενώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική.

Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας σημειώνουμε τα εξής:

Στις 12 Οκτωβρίου 1997 αντιπροσωπία της Μονής Βατοπαιδίου μετέφερε τεμάχιο λειψάνου του Οσίου Μαξίμου του…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.906 επιπλέον λέξεις

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ

 

 

          Α/ ΓΛΩΣΣΑ

 

Η γλώσσα είναι όργανο για τη μετάδοση νοημάτων και μηνυμάτων. Η γλώσσα όσο πιο καλά εκφράζει την ποικιλία των ψυχικών καταστάσεων και των πνευματικών μηνυμάτων του ανθρώπου ή πολύ περισσότερο του Θεού, τόσο πιο καλή είναι!

 

Η μετάδοση των νοημάτων, όταν χρησιμοποιείται γλώσσα κατανοητή, γλώσσα που «μιλάει» στο νου, αλλά και στην καρδιά, γίνεται αυτόματα. Αν αυτό δεν συμβαίνει, χρειάζεται ερμηνεία. Και επεξήγηση. Όταν ο μεταφραστής, δεν ξέρει καλά τη γλώσσα, δύσκολα θα αποδώσει σωστά τα όποια μηνύματα, χωρίς σ’ αυτό να φταίει η γλώσσα. Για να επιτύχει η μετάφραση, χρειάζεται να αντικατασταθεί η ακατανόητη πρωτότυπη λέξη με άλλες, που να αποδίδουν το ίδιο ή ανάλογο ισοδύναμο νόημα. Και τα μηνύματα-νοήματα του Θεού έχουν απέραντη αξία και ιερότητα.

 

Κάποιοι θα εκφράσουν τυχόν μια ένσταση: Μα είναι δυνατό, επιτρέπεται, να μεταφράζουμε μερικές λέξεις, που έχουν καθιερωθεί, ότι εκφράζουν βασικέ αρχές της πίστης μας: δόγματα και όρους; λόγια άγια και ουράνια; Επιτρέπεται να μεταφράζουμε τέτοιες λέξεις; Τι λένε οι άγιοι Πατέρες; Οι άγιοι Πατέρες απαντούν; Απαντούν: Ναι, επιτρέπεται. Και αυτό το «επιτρέπεται» έχει νομοθετηθεί με απόφαση, δόγμα, «όρο» Συνόδου με απολύτως αδιαμφισβήτητο κύρος. Δόγμα, που ξεκαθαρίζει στα της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε βαθμό, που δεν επιτρέπει αντίθετες εξάρσεις (γύρω από τα θέματα γλώσσας, και μετάφρασης από γλώσσα σε γλώσσα, ή από ιδίωμα μιας γλώσσας σε άλλο ιδίωμα της ίδιας γλώσσας) και είναι η απόφαση της Συνόδου του 1351 (Σύνοδος-άμυνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας έναντι στην σχολαστική θεολογία της Δύσης με πρωταγωνιστή τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά)! Λέει:

 

«Γιατί αγωνιζόμαστε; Για λέξεις; Ή για τις πραγματικότητες που δηλώνουν οι λέξεις; Και, αν η αξία και σημασία έχουν οι θεϊκές πραγματικότητες, και όχι οι λέξεις, πως το αντέχεις συ, να κολλάς στη σκιά των πραγματικοτήτων αυτών, στις λέξεις, και να καταντάς να παραμελείς την ουσία και να αφήνεις να χάνεται η ουσία; Ει (=εάν) τοις πράγμασι σύμφωνοι διατελούμεν, τι λέξει μέμφεσθε;» (Σύνοδος 1351, παρ. 8).

 

Και αποφαίνεται ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «Λέξεων εμοί ολίγος λόγος, ου γαρ εν ρήμασιν ημίν, αλλ’ εν πράγμασιν η αλήθειά τε και η ευσέβεια. Καν τις επί των πραγμάτων ομοφωνεί, προς τας λέξεις ου διαφέρομαι» (παρ. 9). Δηλ. Αν εκφράζουμε τα ίδια νοήματα, τις ίδιες θεϊκές πραγματικότητες, δεν κάνει, να λογομαχούμε και να γκρινιάζουμε για λέξεις, μη και δεν είναι οι πιο επιτυχημένες!

 

Η Σύνοδος του 1351 είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας ισόκυρη με Οικουμενική. Τα λόγια της είναι λίθος ακρογωνιαίος για την πίστη μας. Μας το επιβεβαιώνει και η αγία Γραφή με χίλιους τρόπους. Στην εισαγωγή του βιβλίου «Σοφία Σειράχ» διαβάζουμε: «Ουκ ισοδυναμεί αυτά εν εαυτοίς εβραϊστί λεγόμενα και όταν εις ετέραν γλώσσαν μετενεχθή», αλλά είναι προτιμότερο να καταλαβαίνουμε κάποια νοήματα, από το να μη καταλαβαίνουμε τίποτε, «δι’ ο αναγκαιότατον εθέμην….. μεθερμηνεύσαι τήνδε την βίβλον» (στιχ. 20-30). Και η μετάφραση των Ο΄ δεν είναι όσο θα έπρεπε καλή! Όμως για μας είναι κεφάλαιο, ωφέλεια ανεκτίμητη.

 

Και άρα, η μετάφραση, ακόμη και προκειμένου για τα πιο επίσημα δογματικά κείμενα, είναι επιτρεπτή. Και, όταν γίνεται για υποβοήθηση της κατανόησής τους, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ! Τα δόγματα συνετάγησαν, για να τα μελετάμε, για να μαθαίνουμε την πίστη μας και να πιστεύουμε με επίγνωση. Άρα και η μετάφραση ευχών λειτουργικών είναι ευλογία και όχι κατάρα, ευεργέτημα, όχι ζημία!

 

Η γλώσσα, στην όποια της μορφή, είναι όργανο επικοινωνίας, όργανο για διαπόρθμευση της πίστης, όχι αντικείμενο λατρείας. Και ούτε άλλαξε, ούτε επιτρέπεται να αλλάξει ρόλο.

 

 

Β/ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ

 

Ας δούμε την ημέρα της Πεντηκοστής, και το πώς διατυπώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς την περιγραφή του, για τα φαινόμενα που συνόδευσαν και ακολούθησαν το Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος:

«…Ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς το Πνεύμα έδιδεν αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξεις 2/β΄ 4).

Το ερώτημα είναι:  Σημαίνει το ίδιο η φράση:  «λαλείν ετέραις γλώσσαις», με τη λέξη:  «αποφθέγγεσθαι» (γλώσσες);  Η παρακάτω περιγραφή του Λουκά, μας το διευκρινίζει:

«Σταθείς δε ο Πέτρος συν τοις ένδεκα, επήρεν την φωνήν αυτού και απεφθέγξατο αυτοίς:  «άνδρες Ιουδαίοι …ενωτίσασθε τα ρήματά μου.  Ου γαρ ως υμείς υπολαμβάνετε ούτοι μεθύουσιν, εστιν γαρ ώρα τρίτη της ημέρας.  Αλλά τούτό εστιν το ειρημένον δια του προφήτου Ιωήλ:  […Εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσωσιν οι υϊοί υμών και αι θυγατέρες υμών… εκχεώ από του Πνεύματός μου, και προφητεύσουσιν…]…». (Πράξεις 2/β΄ 14 – 18).

Είδαμε εδώ, πώς ο Πέτρος ταυτίζει τη λέξη: «αποφθέγγεσθαι» με τη λέξη: «προφητεύσουσιν».  Ήδη όμως έχει αποδειχθεί στο κεφάλαιο 11, ότι ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Η «ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ», ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η «ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑ».  Συνεπώς, άλλο είναι το «αποφθέγγεσθαι», και άλλο το «λαλείν ετέραις γλώσσαις».  Ο Χριστιανός πρώτα λαμβάνει τη γλωσσολαλιά στην καρδιά, και κατόπιν εμπνέεται κατά διάνοιαν να κατανοεί τα λεχθέντα από το Χριστό, και τους προφήτες, ώστε να προφητεύει.  Το αν οι γλώσσες γίνουν «φθόγγοι», είναι θέμα του Αγίου Πνεύματος.

Οι γλώσσες που ακούστηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής από τους αποστόλους, ήταν γλώσσες ομιλούμενες, άγνωστες μεν στους αποστόλους, αλλά κατανοητές από εκείνους που τις άκουγαν: «Κρήτες και Άραβες, ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού»  (Πράξεις 2/β΄ 11).  Είναι φανερό από αυτά, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ των κατανοητών γλωσσών που ακούγονταν την ημέρα της Πεντηκοστής, και των ακατανόητων γλωσσών των γλωσσολάλων της Κορίνθου, όπως φαίνεται από όσα γράφει ο απόστολος Παύλος.  Η ομιλία ξένων αλλά γνωστών γλωσσών την ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν μία ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να ευαγγελιστούν οι ξενόγλωσσοι επισκέπτες της Ιερουσαλήμ, και να φανεί η ενωτική επίδραση της Χριστιανικής πίστης στους διαιρεμένους γλωσσικά λαούς.

Υπήρχαν λοιπόν, δύο είδη γλωσσών, που το καθένα είχε τα δικά του γνωρίσματα, και εκπλήρωνε τους δικούς του σκοπούς.  Ας δούμε λοιπόν τις διαφορές τους:

1/ Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν κατανοητές και σαφείς σε όλους τους    ακούοντες που τις μιλούσαν, (Πράξεις 2/β΄ 8,11), ενώ στην Κόρινθο η γλωσσολαλιά ήταν ακατανόητη στους ακούοντες.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 27,28).

2/ Στις Πράξεις, ο σκοπός των γλωσσών ήταν να φανεί στους γύρω η παρουσία του Αγίου      Πνεύματος, και η αυθεντικότητα και το Θεϊκό κύρος του Χριστιανικού κηρύγματος, (Πράξεις 8/η΄ 16,17.  10/ι΄ 44,45), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου, η γλωσσολαλιά γινόταν για την προσωπική οικοδομή του γλωσσολάλου.  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 4).

3/ Στις Πράξεις των Αποστόλων, δεν χρειαζόταν ερμηνευτής, ενώ στην Εκκλησία της  Κορίνθου ο ερμηνευτής ήταν απαραίτητος  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 28).

4/ Στις Πράξεις οι γλωσσολάλοι μιλούσαν στους ανθρώπους, ενώ στην Κόρινθο μιλούσαν «στο Θεό»  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 2).

5/ Στις Πράξεις οι ξένοι που άκουγαν τις γλώσσες «εξεπλήτοντο και εθαύμαζον»,  (Πράξεις 2/β΄ 7), ενώ στην Κόρινθο, ο Παύλος προειδοποιεί ότι οι άπιστοι θα περνούσαν τους γλωσσολάλους της Εκκλησίας, για «δαιμονισμένους».  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

6/   Στις Πράξεις η ομιλία γλωσσών, ήταν προφορική, κατανοητή και γνωστές ομιλούμενες γλώσσες. («ακούομεν αυτούς λαλούντας εν ταις γλώσσαις ημών τα μεγαλεία του Θεού», (Πράξεις 2/β΄ 11.  10/ι΄ 46)), Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν μυστική προσευχή, (μονόλογος), ή αυτοσχέδια ψαλμωδία  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), ακατανόητη στους παρισταμένους  (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 23).

7/   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες ήταν φαινόμενο που εκδηλώθηκε μόνο σε ειδικές περιστάσεις, για να δοθεί κύρος στο ευαγγελιστικό μήνυμα των αποστόλων, από την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, (περιπτώσεις Πεντηκοστής, Καισσάρειας, Εφέσου).  Στην Εκκλησία της Κορίνθου όμως, η γλωσσολαλιά ήταν συνήθης Εκκλησιαστική λειτουργία.

8/   Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι γλώσσες εκδηλώθηκαν έξω από την Εκκλησία, σαν σημείο ομαδικής επίσκεψης του Πνεύματος, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά παρουσιάζεται σαν χάρισμα ατομικής οικοδομής στους κόλπους της Εκκλησίας.

9/   Στις Πράξεις των Αποστόλων  ο σκοπός της ομιλίας γλωσσών ήταν ευαγγελιστικός, (Πράξεις 2/β΄ 11), ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου ο σκοπός ήταν οικοδομητικός  (Α΄ Κορινθίους 2/β΄ 4).

10/ Οι γλώσσες του βιβλίου των Πράξεων ήταν πρωτοφανή θαύματα, ενώ στην Εκκλησία της Κορίνθου η γλωσσολαλιά ήταν ένα συχνό χάρισμα, κάποτε αμφίβολο για την υπερφυσική του προέλευση.

Έχοντας υπ’ όψη αυτή τη διαφορά που υπήρχε στον χαρακτήρα, στο περιεχόμενο, καθώς και στο σκοπό του ενός γένους γλωσσών και του άλλου, δεν συγχωρούμεθα να θεωρούμε και τις δύο αυτές εκδηλώσεις  του Αγίου Πνεύματος σαν μια όμοια εμπειρία και να στηρίζουμε σ’ αυτή ένα κοινό για τις δύο περιπτώσεις δόγμα γλωσσολαλιάς.

Ο απόστολος μας πληροφορεί ότι υπήρχαν επίσης τότε, και διάφορα «είδη γλωσσών», όπως «γλώσσα ευχαριστίας» (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 16), «γλώσσα δοξολογίας» (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15), και «γλώσσα ψαλμωδίας» (Α΄ Κορινθίους 14/ιδ΄ 15).

Αυτά τα είδη γλωσσών, δεν ήταν παρά πολύμορφες εκφραστικές εκδηλώσεις προς το Θεό, των όσων γίνονταν εσωτερικά στο γλωσσολάλο.

Σημειώνεται, ότι το κείμενο δεν περιέχει τις διαστρεβλώσεις από τους Πεντηκοστιανούς, αλλά την Ορθόδοξη θέση, για την γλωσσολαλιά

15.10.17

Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

 

 

 

Νεομάρτυρες οι δυο Ρώσοι που είχαν αιχμαλωτιστεί από τον ISIS: Εκτελέστηκαν γιατί δεν ασπάστηκαν τον ισλαμ

Η e- βιβλιοθήκη

Τραγικό τέλος για τους δύο Ρώσους στρατιώτες που κατάφερε να αιχμαλωτίσει τις προηγούμενες ημέρες το Ισλαμικό Κράτος στην Ανατολική Συρία.

Οι δύο Ρώσοι στρατιώτες δεν ασπάστηκαν δημόσια το Ισλάμ και να ενταχθούν στις τάξεις του ISIS και έτσι εκτελέστηκαν.

Τα ονόματα των δύο στρατιωτών ήταν  Ρομάν Ζαμπολότνι 39 χρονών και Γκριγκόρι Τσουρκάνου 38 χρονών οι οποίοι εργαζόντουσαν στην ιδιωτική εταιρία παροχής ασφάλειας,  Wagner Private Military Company η οποία θέλει να δραστηριοποιηθεί και στην Ελλάδα.

η συνεχεια..

http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/enoples-sygkroyseis/636870_i-isis-ektelese-toys-dyo-aihmalotoys-rosoys-stratiotikoys

Δείτε την αρχική δημοσίευση