Δύο ιεραποστολικές εκδόσεις στην Ρουμανική γλώσσα.

 

Οι Εκδοτικοί Οίκοι  ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ και ΑΘΩΣ προχώρησαν στην έκδοση-μετάφραση δύο βιβλίων του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου στην Ρουμανική γλώσσα σε συνεργασία με τον Εκδοτικό οίκο Egumenita

Συγκεκριμένα το βιβλίο –Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΣΑ –Μεσίτις προς Θεόν-Φανερώσεις και θαύματα της Θεοτόκου (των πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου και της πρεσβυτέρας Χαρούλας Τσουλιάη) εκδόθηκε στα Ρουμανικά με τίτλο –IMPARATEASA TUTUROR –Mijlocitoare carte Dumnezeu (Ararari si minuni ale Maicii Domnului, σε ένα τόμο  407 σελίδων.

Το βιβλίο-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ ΖΩΗ-εκδόθηκε στα Ρουμανικά με τίτλο-MOARTEA si VIATA de dincolo de mormant  σε τόμο 406 σελίδων.

Τα περιεχόμενα των βιβλίων στην Ελληνική γλώσσα μπορείτε να τα δείτε αν πατήσετε το αντίστοιχο εικονίδιο που υπάρχει στο περιθώριο του ιστολογίου. Τα συγκεκριμένα βιβλία έχουν  μέχρι τώρα δύο επιτυχημένες  εκδόσεις στην ελληνική γλώσσα.

Ευχόμαστε «εκ μέσης καρδίας» οι νέες κυκλοφορίες να βοηθήσουν ποιλικοτρόπως τους αδελφούς μας Ορθοδόξους Ρουμάνους.

Η αληθινή θεογνωσία και αυτογνωσία

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

Μόνο ο νους που έχει καθαρθεί από τα πάθη και το σκοτάδι της αμαρτίας και έχει αγιασθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι σε θέση να αισθανθεί και να συλλάβει και να αγαπήσει αυτό που είναι άγιο, και να ζήσει απ’ αυτό και γι’ αυτό. Μόνο οι καθαροί μπορούν να γνωρίσουν τον Μόνο καθαρό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πρώτα θα Τον δουν στο πρόσωπο των αγίων Του, διότι ο Θεός «εν αγίοις επαναπαύεται». Και εκεί θα δουν και κάθε θείο δώρο, το οποίο έχει εναποτεθεί σε κάθε πλάσμα του Θεού.

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι δώρο του Θεού. Είναι τόσο μυστηριώδης και αινιγματική στην αμεσότητα και πραγματικότητά της, ώστε τίποτε μικρότερο από το Θεό δεν θα μπορούσε να τη δώσει στον άνθρωπο. Στον εσώτατο πυρήνα της η ανθρώπινη συνείδηση είναι θεοσυνείδηση. Διότι κατ’ ουσίαν η συνείδηση έχει δοθεί ως θείο δώρο στον άνθρωπο. Ο…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 850 επιπλέον λέξεις

Το πρόσωπο του Θεανθρώπου

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

Του π.Κωνσταντίνου Χατζηαγγελίδη(M.Th), της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως

                                                                                          Θεσσαλονίκη, 12-11-2018

Σεβαστοί πατέρες,

αγαπητοί  ἐν Χριστῶ  αδελφοί,

Αποτελεί  για  εμένα  ιδιαίτερη  χαρά  και  ευλογία  να  βρίσκομαι  ανάμεσά  σας,  έχοντας  λάβει  την  ανάθεση  της  αποψινής  ομιλίας  με  θέμα: «Το  πρόσωπο  του  Θεανθρώπου».

Είναι  πολύ  δύσκολο  να  ομιλήσει  ένας  απλός  λευΐτης,  όντας  αμαρτωλός,  για  το  γλυκύτατο  και  αναμάρτητο  πρόσωπο του  Κυρίου  μας  Ιησού  Χριστού.

Ο  Ίδιος,  όμως,  είπε  στο  κατά  Ματθαίον  ευαγγέλιο,  ότι  «ὃστις  ὁμολογήσει  ἐν  ἐμοί  ἒμπροσθεν  τοῦ  πατρός  μου  τοῦ  ἐν  τοῖς  οὐρανοῖς»(Ματθ. 10,32),  δίνοντάς  μας  το  δικαίωμα  αλλά  και  το  θάρρος  να  ομιλούμε  γι’  Αυτόν,  να  εκφράζουμε  και  να  διατυπώνουμε  την  πίστη  μας  μέσω  της  ομολογίας  μας  ότι  Αυτός  και  μόνο  είναι  ο  Σωτήρας  του  κόσμου.

Ζούμε,  αγαπητοί  μου  αδελφοί,  στην  πανθρησκειακή  χοάνη  της  «Νέας  Εποχής  του  Υδροχόου»,  όπου  το  πρόσωπο  του  Χριστού κακοποιείται  βάναυσα  ποικιλοτρόπως  μέσα από  ποικιλώνυμους  χώρους[1].

Δείτε την αρχική δημοσίευση 4.845 επιπλέον λέξεις

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

 

 

 

Γέννημα τῆς Θεσσαλονίκης καί ἔχοντας πιθανώτατα τό ὄνομα τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου Τά πρῶτα του γράμματα καί τήν ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα τά ἔμαθε σέ ἕνα ἀπό τά πνευ¬ματικά κέντρα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, στή Θεσσαλονίκη γεγονός πού ἐνισχύει τήν ἄποψη γιά τήν ἐκ Θεσσαλονίκης καταγωγή του, ὅπου τότε λειτουργοῦσε Ἑλληνική Σχολή, ἡ ὁποία ἦταν ἀπό τά πιό σημαντικά πνευματικά κέντρα τῆς ἐποχῆς καί εἶχε ἀναδείξει πολλούς ἐπιφανεῖς ἄνδρες.

Ἀργότερα μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐκεί παρακολούθησε τά μαθήματα τοῦ σοφοῦ διδασκάλου Θεοφάνους Ἐλεαβούλκου τοῦ Βεροιέως, ὁ ὁποίος δίδασκε δίπλα στήν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Χρυσοπηγῆς, στή συνοικία τοῦ Γαλατᾶ, μέχρι περίπου τό ἔτος 1550.

Ὁ νεαρός Θεσσαλονικεύς ὑπήρξε ἕνας ἀπό τούς καλύτερους μαθητές τοῦ Ἐλεαβούλκου, ἕνας ἀπό τούς «πολλά καλούς, λογίους και προκομμένους» ὅπως βεβαιώνει ἕνας ἄλλος μαθητής τοῦ Ἐλεαβούλκου, ὁ Ἱερόθεος μητροπολίτης Μονεμβασίας στόν «Χρονόγραφο» του. Προφανῶς μετά τό πέρας τῶν σπουδῶν του εἰσήλθε στή Μονή τοῦ Στουδίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἐκεῖ ὁ Δαμασκηνός ἔλαβε καί τή χειροθεσία τοῦ ὑποδιακόνου καί ὡς μοναχός καί ὑποδιάκονος ἐκήρυσσε ἐντός καί ἐκτός τῆς μονῆς. Πολλές ἀπό τίς ὁμιλίες τῆς περιόδου ἐκείνης, μετά ἀπό παρακλήσεις καί προτροπές πολλῶν, τίς συγκέντρωσε καί ἐξέδωσε στή Βενετία σέ ἕνα τόμο μέ τόν γενικό τίτλο «Θησαυρός».

Ὅμως τό κήρυγμά δέν ἦταν τό μόνο ἔργο του στή μονή Στουδίου.Ἐπεδόθη καί στό διδασκαλικό ἔργο καί προφανῶς διοργάνωσε ἕνα σχολεῖο μέσα στή μονή Στουδίου. Αὐτό συναγεται ἀπό τίς πληροφορίες πού ἔχουμε, ὅτι ὑπήρξε «διδάσκαλος γραμματικῆς» τοῦ κατόπιν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμία Β΄τοῦ Τρανοῦ.

Εἶναι προφανές ὅτι στούς μαθητές τοῦ σχολείου τοῦ Δαμασκηνοῦ συμπεριλαμβανόνταν καί ἀρκετοί ἀπό τούς ἄλλους μοναχούς τῆς μονῆς Στουδίου. Εἶναι λοιπόν πολύ πιθανόν ὅτι ὁ Δαμασκηνός εἶχε ὡς μαθητή του καί τόν τελευταίο γνωστό Στουδίτη, τόν λόγιο Ἅγιο Διονύσιο τόν Ρήτορα, ὁ ὁποίος μετά τή μονή Στουδίου μετέβη στό Ἅγιο Ὄρος, ὅπου έγκαταβίωσε στήν Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης μαζί μέ τόν δικό του μαθητή Ἅγιο Μητροφάνη καί ἐκοιμήθη ὁσίως τό ἔτος 1596 ἤ 1606, κατά διαφορετικές πληροφορίες διαφορετικῶν χειρογράφων.

Τό διάστημα 1550 μέ 1558 ὁ Δαμασκηνός βρισκόταν στά Μετέωρα, ἀπό ὅπου ἔστειλε Ἐπιστολή πρός τόν Γεώργιο Αἰτωλό  καί πρός τόν συμφοιτητή του Μεθόδιο. Κατά τό διάστημα αὐτό, ἐπίσης, συχνές ἦταν οἱ μετακινήσεις του μεταξύ Μετεώρων, Τρικάλων καί πιθανότατα καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τή χρονική αὐτή περίοδο ταξίδευσε ἀκόμη καί στή Βενετία γιά τήν ἔκδοση τοῦ «Θη-σαυροῦ».

Ὁ Δαμασκηνός ὑπήρξε καί ὑμνογράφος. Κατά τό ἔτος 1558, ὅταν  ἤδη εἶχε προαχθεῖ σέ ἱερομόναχο, συνέταξε ἀκολουθία στόν Ἅγιο Νεομάρτυρα Νικόλαο ἀπό τό χωριό Ψάρι τῆς Κορινθίας, μαρτυρήσαντα τό ἔτος 1544 στήν Κωνσταντινούπολη.

Το βασικό συμπέρασμα πού συνάγεται ἀπό τήν περίοδο τῆς διαμονῆς τοῦ Δαμασκηνοῦ στή μονή Στουδίου εἶναι ὅτι τόν διακατεῖχε ὁ ἴδιος πόθος πού διέπνεε πολλές ἄλλες φωτεινές προσωπικότητες τῆς νεώτερης ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας μας: ὁ πόθος νά διδαχθεί, νά μάθει, καί κατόπιν νά διδάξει τούς ἄλλους. Και ὁ Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης, εἴτε ὡς ὑποδιάκονος, εἴτε κατόπιν ὡς ἐπίσκοπος, ἐνσάρκωσε τόν διδακτικό του πόθο σέ πλῆθος συγγραμμάτων, πού τά ἕγραψε μάλιστα σέ ἁπλή γλώσσα, ὥστε νά εἶναι κατανοητά στούς πολλούς.

Τόν Αὔγουστο τοῦ ἔτους 1560, ὁ Δαμασκηνός πῆγε στήν Ἀγχίαλο. Λίγο ἀργότερα, κατά τό ἴδιο ἔτος 1560, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος «Λητῆς καὶ Ῥεντίνης».

Εἶναι ἐκπληκτικό ὅτι ὑπῆρξε γενική ἡ ἐκ μέρους τῶν συγχρόνων του μεγάλη ἐκτίμηση πρός τό πρόσωπό τοῦ Δαμασκηνοῦ. Στόν ἀνώτατο βαθμό ἐκφράστηκε μέ τήν  ἀναγνώριση τῆς ἀξίας του καί τήν ἐμπιστοσύνη πρός τήν ἠθική του ἀκεραιότητα ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν Μητροφάνους Γ΄ (1565 – 1572) καί Ἱερεμία Β΄ τοῦ Τρανοῦ (1572 – 1579, α΄ πατριαρχία).

Ὁ Πατριάρχης Μητροφάνης Γ΄, ὁ ὁποίο ἦταν ὁ ἴδιος πολύ μορφωμένος  ἔτρεφε τόση ἐκτίμηση καί ἐμπιστοσύνη πρός τόν Δαμασκηνό, ὥστε ἀνέθεσε σ’αὐτόν, τόν ἐπίσκοπο τῆς μικρῆς ἐπισκοπῆς Λιτῆς καί Ρενδίνης, καί ὅχι σέ κάποιον ἀπό τούς ἀρχιερεῖς τῶν μεγάλων μητροπόλεων, τό δύσκολο ἔργο νά ἐπισκεφθεῖ ὡς «Πατριαρχικός ἔξαρχος» τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Μικρᾶς Ρωσίας.  Κατ’ ἀντίθεση πρός τή λεγόμενη «Μεγάλη Ρωσία», δηλαδή τήν αὐτοκρατορία τῶν Ὀρθοδόξων Τσάρων τῆς Μόσχας, ἡ «Μικρά Ρωσία», περιλαμβάνουσα τήν Οὐκρανία καί τήν Λευκορωσία, βρίσκοταν τότε ὑπό τήν κυριαρχία τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ βασιλέως τῆς Πολωνίας καί Λιθουανίας Σιγισμούνδου Β΄(1544 – 1572), πράγμα πού δημιουργοῦσε μεγάλα προβλήματα στούς ἐκεῖ κατοικοῦντες πολυαρίθμους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς.

Ὅπως ἦταν φυσικό, ἀκόμη μεγαλύτερη ἐκτίμηση πρός τόν Δαμασκηνό ἔτρεφε ὁ ἑπόμενος πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄, ὁ ὁποίος ὑπῆρξε μαθητής του. Τήν πλήρη ἐμπιστοσύνη πρός τόν ἄλλοτε διδάσκαλό του ἀπέδειξε μέ τήν πρωτοφανή πράξη του νά διορίσει τόν Δαμασκηνό,  ἄν καί ἦταν μόνο ἐπίσκοπος καί ὄχι μητροπολίτης, ὡς τοποτηρητή τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως κατά τήν διάρκεια τῆς ἀπουσίας του σέ πατριαρχική περιοδεία στίς μητροπόλεις τοῦ χώρου ὅπου ἐκτείνεται ἡ σημερινή Ἑλλάς, ἀπό τήν 19η Ὀκτωβρίου τοῦ 1573 μέχρι τόν Ἰούλιο τοῦ 1574. Μετά δέ τήν ἐπάνοδο του στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ μέ συνοδική ἀπόφαση προήγαγε τόν Δαμασκηνό σέ μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἄρτης. Στήν Ναύπακτο ἐκοιμήθη ὁσίως ὁ Δαμασκηνός καί ἐτάφη τό ἔτος 1577. Ἡ μνήμη του τιμᾶται στίς 27 Νοεμβρίου.

Τή μεγάλη μόρφωση τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὅσο καί τίς ἰδιαίτερες ἀρετές του, ἀποκαλύπτουν καί τά ἴδια τά συγγράμματά του, κατ’ ἐξοχήν δέ τό γνωστότερο ἀπ΄ ὅλα, ὁ «Θησαυρός», ὁ  ὁποῖος ὄχι μόνο κατέστη ἀγαπητό ἀνάγνωσμα τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων μέ πολυάριθμες ἐκδόσεις του, ἀλλά διεδόθη καί στούς ἄλλους Ὀρθοδόξους μέ σερβικές, ρωσικές καί βουλγαρικές μεταφράσεις. Εἰδικά γιά τίς βουλγαρικές μεταφράσεις, τά λεγόμενα «Δαμασκηνάρια», ὑπῆρξε πολύ μεγάλη  ἡ συμβολή τους στήν ἐνίσχυση τοῦ Ὀρθοδόξου βουλγαρικοῦ λαοῦ κατά τήν Τουρκοκρατία.

Ἐκτός τοῦ «ΘΗΣΑΥΡΟΥ» ἄλλα ἔργα τοῦ Ἁγίου Δαμασκηνοῦ τοῦ Στουδίτου εἶναι τά ἑξῆς:

1. «Στίχοι ἡρωλεγεῖοι εἰς τήν κοίμησιν τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας». Ἀποτελεῖται ἀπό 124 στίχους σέ ὁμηρική διάλεκτο.

2. Ἀκολουθία καί ἐγκώμιο στόν Νεομάρτυρα Νικόλαο (14 Φεβρουαρίου). Ὁ Ἅγιος Νικόλαος καταγόταν ἀπό τήν Ἰχθύν τῆς Κορινθίας καί μαρτύρησε στήν Κωνσταντινούπολη τό 1554. Ἡ ἀκολουθία ἐγράφη ἀπό τόν Ἅγιο Δαμασκηνό τό 1558, πού τότε ἦταν ἱερομόναχος.

3. «Μερική διάγνωσις ἐκ τῶν παλαιῶν φιλοσόφων περί φύσεως, καί ἰδιωμάτων τινῶν ζώων, συναθροισθεῖσα παρά τοῦ ἐν ἀρχιερεῦσι λογιωτάτου κυρίου Δαμασκηνοῦ τοῦ Στουδίτου».

4. «Δαμασκηνοῦ ἐπισκόπου Ρονδίνης (Ρενδίνης) διάλογος μετά τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ἤτοι ταλανισμός κατά τῶν νῦν τῆς Ἑλλάδος ἐπισκόπων».

5. «Παραίνεσις πρός μοναχούς τούς θέλοντας σωθῆναι ἐν συνόπτῳ τοῦ ἐν ἐπισκόποις ἐλαχίστου Δαμασκηνοῦ Λιτῆς καί Ρενδίνης καί Προέδρου Πολυανῆς.

6. «Λόγος πεζῇ φράσει εἰς τόν Δεκάλογον τοῦ Μωϋσέως».

7. «Ὁμηρόκεντρα εἰς τήν κοίμησιν τῆς Θεοτόκου σύνθετα παρά τοῦ ταπεινοῦ ἐπισκόπου Λιτῆς καί Ρενδίνης Δαμασκηνοῦ».

8. «Προγνωστικά σημεῖα περί βροχῆς, ἀνέμου, ἐκ τῶν ἀστέρων, καί ἐκ τῆς σελήνης ἐκ διαφόρων ποιητῶν καί διδασκάλων, ποίημα κυροῦ Δαμασκηνοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἄρτης». (Σώζεται στόν κώδικα 1325 τῆς Μ. Λαύρας καί ἴσως εἶναι τό τελευταῖο ἔργο τοῦ Δαμασκηνοῦ).

9. Ἐπιστολές. Ὁ Μ. Ἰ. Γεδεών δημοσίευσε 14 ἐπιστολές τοῦ Δαμασκηνοῦ στήν «Ἐκκλησιαστική  Ἀλήθεια» Κωνσταντινου-πόλεως. Ὅλες εἶναι γραμμένες σέ ὡραία ἀττική διάλεκτο.

Εργογραφία

________________________________________

• Παραίνεσις προς τους θέλοντας σωθήναι μοναχούς, Βενετία, 1565 (;)

• Λόγος πεζή τη φράση εις τον Δεκάλογον του Μωυσέως, Βενετία, 1630

• Θησαυρός Δαμασκηνού υποδιακόνου και στουδίτου του Θεσσαλονικέως

• Μερική διάγνωσις εκ των παλαιών φιλοσόφων περί φύσεως και ιδιωμάτων τινών ζώων (Φυσιολόγιον)

• Στίχοι ηρωελεγείοι εις την Κοίμησιν της Θεοτόκου

• Προγνωστικά σημεία περί βροχής, ανέμου εκ των αστέρων και εκ της σελήνης διαφόρων ποιητών και διδασκάλων

• Κωμωδιάλογος Δαμασκηνού Ρεντίνης κατά αρχιερέων

• Κατάλογος χρονολογικός των πατριαρχών Κωνσταντινούπολης μέχρις Ιερεμίου

• Χρονογράφος

• Ομηρόκεντρα

Ειδική αποστολή στην Ουκρανία (Στα χρόνια της δουλείας, αλλά επίκαιρη όσο ποτέ…)

e- Ορθόδοξη Παρακαταθήκη

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ

 

Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας οδοδείκτες. Τον δρόμο του Θεού, αυτοί μας τον δείχνουν. Και μας τον δείχνουν όχι βεβαίως ακαδημαϊκά, αλλά μέσα από την πνευματική τους εμπειρία. Με τις διδαχές τους και προπάντων με την ίδια τους την ζωή.

Οι Άγιοι, δηλαδή οι Άνθρωποι του Θεού, είναι οι δάσκαλοί μας και οι βοηθοί μας στον αγώνα για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι αγώνες τους οι πνευματικοί και οι διδασκαλίες τους έχουν ισχύ διαχρονική και ο λόγος τους είναι πάντοτε σύγχρονος, ακέραιος και ασφαλής.

Είναι θαυμαστό, το πόσο επίκαιροι αναδεικνύονται κάθε φορά, που καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα είτε προσωπικά είτε γενικά της ζωής της Εκκλησίας μας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της επικαιρότητας του λόγου και των έργων των Αγίων μας αποτελεί ένας Άγιος καταγόμενος από την καρδιά της Μακεδονίας μας, από την Θεσσαλονίκη. Τον γιορτάζουμε στις 27 Νοεμβρίου και ονομάζεται…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 420 επιπλέον λέξεις

ΤΑ ΠΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης

Κοίτα ρε φίλε μου, τι σόι δικαιοσύνη[;] φτάσαμε να έχουμε στην Ινδογρεκία.

Ρίξανε 10 χρόνια φυλακή σε μεσόκοπη καθαρίστρια, επειδή λέει πλαστογράφησε το «απολυτήριο» Δημοτικού, για να διοριστεί στο δημόσιο!

Την Ε΄ Δημοτικού την έκαμε ΣΤ΄Δημοτικού!

Δέκα χρόνια [10!] χωρίς αναστολή.

Και η στυγερή εγκληματίας βρίσκεται τώρα στις φυλακές, ενώ εκατοντάδες βιαστές, φονιάδες, σαδομαζοχιστές, ληστές, βασανιστές και ανασκολοπιστές, γλεντάνε στον Ρέμο τα τελευταία τους προσοδοφόρα εγκλήματα…

Και μιλάμε ότι τελικά το απολυτήριο της ΣΤ΄Δημοτικού το πήρε,η γυναίκα. Αλλά το πήρε κατόπιν εορτής. Αφού πλέον είχε καταθέσει το πλαστό.

Επί χρόνια λοιπόν, καθάριζε τις σκάλες χωρίς να έχει απολυτήριο Δημοτικού!

Και φυσικά, αν απαιτείται πτυχίο δημοτικού για να καθαρίσεις μια σκάλα σε παιδικό σταθμό, προφανώς για να καθαρίσεις γραφείο πρωθυπουργού, θα χρειάζεται ντοκτορά .

Ποιος είχε διαφορίσει λοιπόν το γράμμα του Νόμου, από το Πνεύμα του Νόμου;

Γιατί Δικαστής είναι αυτός που ξέρει, τολμά και μπορεί να ξεχωρίσει το τι λέγουν οι κομπιούτερς και τα χαρτιά, με το τι λέγει ο Θεός και το Δίκαιο.

Που δεν καταγράφονται στους νομικούς κώδικες…

Αλλά εδώ μιλάμε για δικαστές made in Helladistan. Ποιο γράμμα, ποιο πνεύμα και ποιος νόμος; Ότι λένε τα χαρτιά…

10 χρόνια;

10 χρόνια, ακατέβατα! Και πρωτοδίκως είχε φάει 15!

Και ισόβια κάθειρξη να έλεγε το γράμμα του νόμου δηλαδή, ισόβια κάθειρξη θα της ρίχνανε.

Αυτό στην Ινδογρεκία, το αποκαλούν δικαιοσύνη…

Δέκα [10] χρόνια, λοιπόν. Ακατέβατα. Και χωρίς νόμους Παρασκευόπουλου και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά.

Ποια είναι; Η Κουφοντίνα είναι; Η Ηριάννα ή ο Ρουβικωνας, για να της βαράνε προσοχές εισαγγελείς, δικαστές, παραδικαστές, γραμματείς και νοτοπούλες.

Μια φτωχιά γυναίκα είναι, που χε να θρέψει στόματα. Και άλλαξε το Ε΄ σε ΣΤ’…

Σώπα, ρε…

Λες και άμα είχε πραγματικά βγάνει την ΣΤ΄ Δημοτικού [που τη έβγανε εν τέλει] θα ήταν άξια να χειρίζεται το σφουγγαρόπανο.

 

Δηλαδή όλο το αλβαναριό που βάφει, μπογιατίζει, μερεμετάει, χτίζει, γκρεμίζει και καθαρίζει τα μισά υπουργεία [στα άλλα μισά είναι Πακιστανοί], έχουν γνήσια πτυχία της Αλβανικής Ακαδημίας Επιστημών;

Έχουν ψάξει ποτέ οι δικαστές, οι εισαγγελείς, οι εφέτες, οι αρεοπαγίτες, οι γραμματείς και οι συριζαίοι του απέραντου κωλάδικου που άλλοτε λεγότανε Ελλάς, τι σόι πτυχία είναι αυτά που τους πλασάρει το αλβαναριό και ο πάσα ένας τριτοκοσμικός τυχοδιώκτης;

Καθότι έτσι και κάτσουν να ερευνήσουν αν είναι γνήσια κάτι πτυχία πανεπιστημίων από την Αλβανία, από τον Άνω Ζαμβέζη, από το κογκολιστάν ή το Πακιστάν, θα διαπιστώσουν ότι η φουκαριάρα η καθαρίστρια του ελληνικού δημοτικού, ξέρει περισσότερα γράμματα, από τον Αλβανό, που μοστράρεται για καθηγητής πανεπιστημίου, με πτυχίο από το φωτοαντιγραφικό του χωριού του!

Εδώ έγινε η κ. Νοτοπούλου υπουργός [και με γνήσια πτυχία] και θα κάτσουμε τώρα να αναρωτηθούμε αν η «πλαστογράφος» μας, ήταν δίκαιο να ξαραχνιάζει τις σχολικές αίθουσες, χωρίς απολυτήριο Δημοτικού;

Δηλαδή, αν δεν είχε ούτε καν απολυτήριο νηπιαγωγείου, θα σφουγγάριζε λιγότερο καλύτερα το γραφείο του κ. Διευθυντη;

Ωραίους νόμους ψηφίζουνε ρε στα κυνοβούλια τους…

Και κάθομαι τώρα εγώ και συλλογιέμαι…

Αν το δούμε το ζήτημα βάσει του Πνεύματος του Νόμου, Θεού και ανθρώπων, τότε χίλιες φορές καλύτερα, αν η γυναίκα δεν είχε τελειώσει το δημοτικό.

Κι αν δεν είχε πάει και καθόλου σε ελληνόφωνο σχολείο, ακομα πιο καλά.

Πιο στέρεες γνώσεις θα είχε και πολύ μεγαλύτερη ευρύτητα κατανόησης των γεγονότων και των κοινωνικών δράσεων, από όλους αυτούς τους πτυχιούχους ντενεκέδες που βγανουνε τα πανεπιστήμια της συμφοράς και της αριστεράς.

\

Διότι φίλε μου, τα ελληνόφωνα σχολειά σήμερις, αρχίζοντας από τα νηπιαγωγεία και φτάνοντας ως τα πανεπιστήμια, δεν είναι σχολεία, με την πραγματική έννοια του όρου.

Είναι φιδοφωλιές, όπου διαπλάθεται και παραμορφώνεται ο χαρακτήρας και ο νους του Έλληνα.

Είναι άντρα ημιμαθών εκπαιδευτικών, λειτουργικώς αναλφάβητων διευθυντών και προπαντός, είναι κολαστήρια της Κοινής Λογικής και της Συλλογικής Εθνικής Μνήμης, όπου το μόνο που πραγματικά διδάσκεται είναι η λήθη των συλλογικών μας ταυτοτήτων και η διαστρέβλωση της ιστορικης μας μνήμης.

Για δείτε την εκπληκτική φωτογραφία που σας έχω κοτσάρει, απάνου-απάνου…

Η κυρά Ελλάδα σκύβει ευλαβικά και φιλάει την Ελληνική σημαία, στα χέρια του στρατιώτη.

Ε λοιπόν, να ποια Γνώση έχουμε λησμονήσει εμείς οι ελληνόφωνοι γκρεκορωμιοί, που παινευόμαστε πως τελειώσαμε πανεπιστήμια.

Τη γνώση που πατάει στέρεα στη Γη, στο Φως, στη συλλογική μας συνείδηση, στα μνημεία μας, στην αρμύρα του Αιγαίου, στην ελιά και στο κλήμα.

Αυτά είναι πτυχία, αδέρφια μου. Κι αυτά τα είχανε άλλοτε οι προγιαγιάδες μας, οι προπαππούδες και οι ωραίοι νεκροί μας.

Αυτά είναι τα πτυχία της κυρά Ελλάδας, που την καθιστούν απολύτως ικανή να μπει στα σημερνά μας σχολεία – όχι για να καθαρίσει – αλλά για να βάνει κάτου εκπαιδευτικούς και προφεσσόρους και να τους διδάξει τι εστί Πατρίδα.

Τι εστί Συλλογική ταυτότητα.

Τι εστί άξιον να μας εμπνέει…

Από τέτοιες κυρα Ελλάδες αδέρφια μου, γυναίκες των απλών Ελλήνων, χτίστηκε ο πολιτισμός μας. Από τέτοιους ανθρώπους, του ιδρώτα και της πέτρας, σηκώθηκαν τα μνημεία μας και φωτίστηκαν οι νόες μας.

Και κάτι τέτοιες κυρ΄Ελλάδες, με τα χελωνόδερμα χέρια τους, σκάψανε τα αμπέλια μας, ανάστησαν τις κερασιές μας, ημέρεψαν το αρχιπέλαγος.

 Κάτι τέτοιες κυρά Ελλάδες, που δεν είχαν πατήσει το πόδι τους σε σχολείο, έχτισαν ναούς και κτίρια, υπουργεία και μέγαρα, βιβλιοθήκες και θέατρα.

Κάτι τέτοιες κυρά Ελλάδες μωρέ, μεγάλωσαν Παπαδιαμάντηδες και Δραγουμηδες.

Με πτυχίο τους τη ζωντανή μαθητεία στο πανεπιστήμιο των αγρών.

Και βρέστε μου εσείς σήμερα έναν δάσκαλο, που να έχει την τόλμη να βγει να να μολογήσει, πω;ς τέτοια πτυχία πια, δεν δίδονται στην Ελλάδα.

Και δεν δίδονται γιατί και οι ίδιοι οι δάσκαλοι, δεν έχουν τέτοιους δασκάλους να τους διδάξουν.

Μόνο ξέρουνε να πιπιλάνε τα αυτιά των παιδιών με το πόσο καλό είναι να τον παίρνεις από όλες τις τρύπες, με το τι ωραία που περνάνε στις γκέη οικογενειες, με το τι καντάρια πολιτισμό μας φέρνουνε πεσκέσι οι αλβανοκογκολέζοι και με το τι λέγει ο Μωάμεθ ότι πρέπει να κάμουν οι πιστοί μουσουλμάνοι στο ραμαζάνι.

Τέτοια θα της μαθαίνανε της καθαρίστριας στα γυμνάσια και στα λύκεια, αν πήγαινε και σ αυτά.

Και θα της μαθαίνανε επίσης, αυτό που ήξερε τα παλιά τα χρόνια, η κυρά Ελλάδα μας. Να αρπάζει την Ελληνική σημαία [το σύμβολο της δικιάς της συλλογικής ταυτοτητας!] και να το καίει!

Ε λοιπόν καλύτερα που δεν πήγε στα σχολειά τους.

Δεν της στράβωσαν οι δασκάλοι το μυαλό, όπως το έχουν στραβώσει σε αμέτρητα άλλα μαθητούδια, που βρέθηκαν στα νύχια τους.

Και να σας πω τώρα τι είδους τιμωρία της χρειάζονταν της καθαρίστριας, που πλαστογράφησε το ενδεικτικό της ΣΤ΄ δημοτικού [ενώ όσοι έχουν πλαστογραφήσει ντοκτορά και καραπτυχιάρες, είναι στην απόξω]

Θα της άρμοζε να την πάρουν και να της πουν – ξέχνα κυρά μου όσες αηδίες σε μάθανε οι δασκάλοι στο Δημοτικό και πάρε κι αυτό το κωλόχαρτο που σου δώσανε στην ΣΤ΄ τάξη, να το δώσεις στα παιδιά σου να σκουπιστούν…

Ξέχνα όσα σε έχουν μάθει οι προφεσόροι της χρεωκοπίας μας και τράβα να ζήσεις έναν χρόνο σιμά στην κυρά Ελλάδα. Κι όταν σου δώσει εκείνη το δικό της πτυχίο, να γυρίσεις πίσω εδώ και θα σε βάνουμε για συμβουλάτορα του Πρωθυπουργού μας – όποιος και να είναι τότε.

Είναι βέβαιο ότι μπροστά σε μια μαθήτρια της κυρά Ελλάδας, ο πάσα ένας καθεστωτικός αρχισυμμορίτης της εξουσίας, θα είναι σκέτο τούβλο.

ΚΙ ότι θα έχει πάρα πολλά να μάθει, που τώρα του τα έχουν αφαιρέσει από το μυαλό, οι μηχανικοί ελέγχου του νου και οι προφέσορες των διεθνών κογκλάβιων…

Αν μωρέ βρίσκονταν ένας δικαστής, που θα ήταν ικανός να πράξει κάτι τέτοιο, θα σας έλεγα ότι – να! Έχει ακόμα ελπίδες η κυρά Ελλάδα μας…

Γιατί, θα θυμάστε ασφαλώς, ότι και άλλα χρόνια [πιο παλιά] οι Έλληνες δικαστές φάνηκαν τόσο κάφροι, που πήγανε και καταδίκασαν [ή έστω ανέχτηκαν την καταδίκη] του Γέρου του Μωριά [τον Αρχιστράτηγο του έθνους μας, που μια νυφίτσα (σημ. Οίμου: ατάλαντη) τον αποκάλεσε γκέουλα…]

Ε λοιπόν, εξόν από εκείνους τους [κατα]δικαστές, υπήρχε όμως και ένας Τερτσέτης.

Και γι αυτό άντεξε η Ελλάδα άλλους δυο αιώνες…

Σήμερα;

Την εξαίρετη φωτογραφία την ξεπατίκωσα από το καλό μπλογκ: «Φιλοσοφία και Ερευνα«

 

ΠΗΓΗ

«Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δὲν πεθαίνουν»

Η θεωρία του Πανιλλυρισμού και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων

Η e- βιβλιοθήκη

«τα εγγύτατα της ξυμπάσης γνώμης… »    [Θουκυδίδης 1.22]Του Χρίστου Κράππα – ΜαθηματικούΑφιερωμένο στην επιτροπή των ομοτράπεζων των Σκοπιανών για την διαγραφή της Ιστορίας μας. Ίσως να έχει μείνει ένα κουκούτσι μυαλό μέσα στο κεφάλι τους και αφυπνιστούν και αντιδράσουν.Αγαπητά μου παιδιά, Ιωάννη και Κωνσταντίνε.   Σήμερα, θα μιλήσουμε ως συνέχεια της πρώτης επιστολής μου, για την εθνική συνείδηση που είχαν οι Έλληνες εδώ και χιλιάδες χρόνια και όχι με την απελευθέρωσή μας μετά την επανάσταση του 1821, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν οι Βαυαροί τύραννοι του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους  με την βασιλεία του Βαυαρού Όθωνα που μας επέβαλαν. Τις πληροφορίες και τα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσουμε, θα είναι έγκυρα από τους αρχαίους συγγραφείς, όπως μας τα παρέδωσαν ως παρακαταθήκη εις τους αιώνας των αιώνων για το Ελληνικό γένος που την αγαθή τύχη έχετε να ανήκετε.   Θα ξεκινήσω με την θεωρία που ανέπτυξαν οι Βούλγαροι το 1878 με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.243 επιπλέον λέξεις

Black Friday: Η νεωτερική ψευδαίσθηση της ευτυχίας

Η e- βιβλιοθήκη

Του Ανδρέα Βελισσάριου

Βαδίζοντας προς το 2019 υπάρχει ακόμα κόσμος που ξενυχτάει περιμένοντας ένα πολυκατάστημα να ανοίξει τις πύλες του για να αγοράσει ότι υπάρχει στο διάβα του. Φυσικά ξεπερνώντας τα όρια του άγριου marketing που έπεται ως άμεση απόρροια της “μαύρης παρασκευής”, αποκρύπτεται επιμελώς η πιο άθλια εκδοχή του καταναλωτισμού. Ουρές χιλιομέτρων που δημιουργούν χάος και έντονο προβληματισμό για το πώς ο κοινωνικός ιστός αλλοιώνεται και αποσυντίθεται αργά και βασανιστικά. Ένας λαός εγκλωβισμένος σε ένα παρωχημένο, υποτίθεται μεταμοντέρνο πολιτισμικό πλαίσιο, που όμως έχει πεθάνει. Κανείς δεν φαίνεται να αναζητά την αλήθεια που κρύβεται πίσω από βαρύγδουπες διαφημίσεις και βιτρίνες με ένα φθαρμένο glamour του χθες. Ο καταναλωτισμός ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι παράγωγο του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και δεν αποτελεί κάποιο συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Μέσω της ακραίας κατανάλωσης η εργατική τάξη προσπαθεί να αντιστρέψει την αποξένωση που υφίστανται, πέφτοντας όμως στην παγίδα να ανταγωνίζεται τον ίδιο της τον…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 547 επιπλέον λέξεις

Ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης ομιλεί στήν Ι. Μονή Οσίου Δαυίδ .