Monthly Archives: Νοέμβριος 2017

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης «Εμπειρίες και Θαύματα» – π. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης

Η e- βιβλιοθήκη

Από την Ημερίδα για τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη από τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Πανοράναματος

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης «Εμπειρίες και Θαύματα»
Ομιλητής π. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης

Είμαι εδώ γιατί κάνω υπακοή στα επίμονα αιτήματα του πατρός Αλεξίου και των συνεφημερίων του. Θα ήθελα όμως, κάνοντας υπακοή και στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος κ.κ. Χρυσόστομο τον Ποιμενάρχη μου, να εκφράσω δημόσια και την ευχαριστία του προς τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, τον Άγιο Ποιμενάρχη σας, τις ευχαριστίες του, γιατί στη Μητρόπολή του γίνεται αυτή η ημερίδα εις τιμήν και μνήμη του Αγίου γέροντος Ιακώβου.
Ο άμεσος διάδοχος του Αγίου γέροντος Ιακώβου ήταν ο πατήρ Κύριλλος. Ο πατήρ Κύριλλος, λοιπόν, μιμούμενος κι αυτός την βιωτή του Αγίου γέροντος Ιακώβου και με απλά αλλά μεστά λόγια έλεγε: «Ο Θεός περπατάει στη γη δια των Αγίων του. Ένας τέτοιος Άγιος είναι ο πατήρ Ιάκωβος.». Χθες όπως είπε και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Παύλος, είχαμε στο μοναστήρι…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 3.489 επιπλέον λέξεις

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης – Γυρίζω, και τί να δω;

it11

O μακαριστός ηγούμενος του όσιου Δαβίδ, γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (+1991), ζούσε θαυμαστές εμπειρίες σ’ όλες τις ιερές ακολουθίες, μα ιδιαίτερα την ώρα της θείας λειτουργίας.
Όταν λειτουργούσε, έλαμπε από καθαρότητα και μεγαλοπρέπεια. Συχνά, στη μεγάλη είσοδο ή στην αγία πρόθεση, τον έβλεπαν να μην πατάει στο έδαφος, αλλά να στέκεται και να βαδίζει στον αέρα.
Πολλές φορές αντίκριζε πάνω στην αγία τράπεζα αγγέλους και αρχαγγέλους να κρατούν το Σώμα του Κυρίου.

«Οι άνθρωποι», έλεγε, «είναι τυφλοί και δεν βλέπουν τι γίνεται μέσα στο ναό, στη διάρκεια της θείας λειτουργίας».
Κάποτε λειτουργούσα, αλλά δυσκολευόμουν να ξεκινήσω για τη μεγάλη είσοδο, από τα θαυμαστά που έβλεπαν τα μάτια μου. Ο ψάλτης έλεγε και ξανάλεγε: «Ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».
Ξαφνικά, νιώθω να με σπρώχνει κάποιος από τον ώμο και να με οδηγεί στην αγία πρόθεση. Νόμισα πως ήταν ο ψάλτης. Απόρησα, πως τόλμησε ο ευλογημένος να κάνει τέτοιαν ασέβεια -να μπει από την ωραία πύλη και να με σπρώξει. Γυρίζω, και τί να δω! Μια τεράστια φτερούγα, που είχε περάσει ο αρχάγγελος στον ώμο μου, με οδηγούσε να προχωρήσω για τη μεγάλη είσοδο…
Τί γίνεται στο ιερό την ώρα της λειτουργίας! Στο χερουβικό άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν, και συχνά αισθάνομαι τις φτερούγες τους να χτυπούν πάνω στους ώμους μου… Μερικές φορές δεν μπορώ ν’ αντέξω και κάθομαι στη καρέκλα. Οι άλλοι ιερείς νομίζουν πως κάτι έπαθα, δεν νιώθουν όμως αυτά που βλέπω και ακούω. Τί φτερούγισμα, παιδί μου, οι άγγελοι! Και μόλις ο ιερέας πει το «Δι’ ευχών», φεύγουν οι ουράνιες δυνάμεις. Τότε μέσα στο ναό απλώνεται απόλυτη ησυχία!».
«Απόψε παιδί μου», αποκάλυψε κάποτε σ’ ένα μοναχό, «συλλειτουργούσα με αγίους και αγγέλους σε θυσιαστήρια που δεν περιγράφονται. Σαν πεθάνω, να πεις πως κάποιος γέροντας συλλειτουργούσε κάθε νύχτα και συζούσε με την Αγία Τριάδα».
Κάτι ανάλογο του συνέβη και με τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο. Ο π. Ιάκωβος, τελειώνοντας μια φορά την προσκομιδή, ξεκίνησε για την αγία τράπεζα. Βλέπει τότε τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο να στέκεται δεξιά του, με τις παλάμες τη μια μέσα στην άλλη, όπως συνηθίζουν οι ιερείς να μεταλαβαίνουν το δεσποτικό Σώμα, σαν να ζητούσε κι εκείνος τη δική του μερίδα.

Πρώτη Ἀγρυπνία πρός τιμήν τοῦ Ὁσίου Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη 17-18 Νοεμβρίου 2017

Εκτύπωση
Πηγή: RumOrthodox

Πρώτη πανηγυρικὴ Ἀγρυπνία μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μνήμης τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη, τοῦ «μὲ συγχωρεῖτε», τοῦ διατελέσαντος Καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς καὶ σεβασμίας Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ στὴν Εὔβοια – Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 21.11.1991. Ἡ Ἀγρυπνία τελέσθηκε τὴν 17η πρὸς 18η Νοεμβρίου 2017 στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος τῆς κοινότητας Περιστερώνας (Μόρφου), τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου, χοροστατοῦντος τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Ἡ Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ εἶναι ποίημα Ἰσιδώρας, μοναχῆς ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ, μετὰ προσθηκῶν ἐξ ἑτέρας ἀκολουθίας, ποιηθεῖσης ὑπὸ Ἰωήλ, μητροπολίτου Ἐδέσσης.

Τὰ στιχηρὰ προσόμοια ἔχουν μελοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν πρωτοψάλτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριο Ἀντωνίου.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἀγρυπνίας ἔψαλλε χορὸς ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου μὲ χοράρχη τὸν πρωτοψάλτη κ. Μάριο Αντωνίου. Οἱ δὲ πιστοὶ εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ προσκυνήσουν τὸν ἐπιστήθιο Σταυρὸ τοῦ ἁγίου Γέροντος Ἰακὠβου, τὸν ὁποῖο ἔφερε ὡς Ἀρχιμανδρίτης, καὶ προσέφερε στὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο εἰς ἀνάμνησιν αὐτοῦ.

Εἶναι βεβαίως γνωστὸ πὼς ἡ ἐπίσημη ἔνταξη τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει ἀκόμη γίνει. Οἱ λόγοι ὅμως τέλεσης τῆς πανηγυρικῆς αὐτῆς Ἀγρυπνίας πρὸς τιμή του εἶναι ποικίλοι: Καταρχήν, ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰακώβου στὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῶν ἀνὰ τὸ πανορθόδοξον πιστῶν χριστιανῶν ἔχει παγιωθεῖ, ἕνεκα τοῦ θεοφόρου βίου, τῶν ζωηφόρων λόγων καὶ τῶν ποικίλων θεοσημειῶν ποὺ τέλεσε ὁ ὅσιος ζῶν καὶ συνεχίζει νὰ τελεῖ μετὰ θάνατον. Κατὰ τὸ ψαλμικό, «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα καὶ τὰ θαύματα αὐτοῦ». Παντοῦ ἁγιογραφοῦνται εἰκόνες του, εὐσεβεῖς ὑμνογράφοι συνθέτουν ἑορταστικοὺς ὕμνους πρὸς αὐτόν, οἱ πιστοὶ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς προσευχές τους μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους δύο συγχρόνους καὶ συνομίλους του ὁσίους, Πορφύριον τὸν Καυσοκαλυβίτην καὶ Παΐσιον τὸν Ἁγιορείτην. Ὁ θεόληπτος βίος καὶ ἡ σεπτή του μορφὴ καὶ μόνον, ἐπιφέρουν στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων «τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Καὶ νὰ τονισθεῖ ἐδῶ πώς, ἰδιαίτερα στὶς δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας, ἡ σύγχρονη ἁγιότητα ἀνανεώνει τὴν κλήση μας ὡς χριστιανῶν. Ταυτόχρονα, οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοὶ τῆς φιλαγίου νήσου τῆς Κύπρου καί, ὅλως ἰδιαιτέρως, τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, μαρτυροῦν τὴ ζῶσα παρουσία καὶ ἐνίσχυση τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου στὴ ζωή τους, καθὼς καὶ τὶς πολλαπλὲς θαυματουργικὲς καὶ εὐεργετικὲς παρεμβάσεις του. Ἐπὶ μίαν εἰκοσαετίαν ἡ Μητρόπολίς μας αἰσθάνεται τὴν «ἐξ ὕψους» συνεχὴ φροντίδα τοῦ Γέροντος Ἰακώβου. Ἔτσι, ἡ πανηγυρικὴ ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου Γέροντος, ποὺ καθιερώσαμε ἀπὸ ἐφέτος καὶ ποὺ θὰ συνεχισθεῖ σὺν Θεῷ, ἀποτελεῖ μία ἔκφραση υἱϊκῆς εὐχαριστίας πρὸς τὸν ὅσιο Πατέρα μας γιὰ τὴ μετὰ τὴν κοίμησή του θεόσταλτη παρουσία του στὴ ζωὴ τοῦ ποιμνίου μας. Καί, περαιτέρω, ἡ τέλεση τῆς Ἀγρυπνίας αὐτῆς συνιστᾶ τὴν κορύφωση τῆς τιμῆς τοῦ λαοῦ πρὸς τὸ ἅγιο πρόσωπο τοῦ Γέροντος Ἰακώβου, ἑνὸς ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ ποὺ ζῆ, ποὺ νίκησε τὸν θάνατο, ποὺ ἀποδεικνύει ἔμπρακτα τὴν ἀλήθεια τοῦ λόγου ποὺ ἀνέφερε συχνά: «Ζῆ, Κύριος ὁ Θεός, ὁ ποιῶν ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια».

 

Σύγχρονοι θεομάχοι

Αποτέλεσμα εικόνας για θεομάχοι

 

Του κ. Γεωργίου Τραμπούλη, θεολόγου

Ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου σε κείμενό του, το οποίο τιτλοφορείται “Ο κόσμος στον δρόμο του”, αναφερόμενος για την εποχή του, μεταξύ των άλλων έγραφε «Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει πορεία. Ας μη περιμένουμε πια τίποτα καλύτερο. Θα πηγαίνουμε ολοένα στα χειρότερα. Ανήφορος πια δεν υπάρχει. Όσοι έχουνε μέσα τους τον φόβο του Θεού, αυτοί οι λίγοι θ’ απομείνουνε, “το μικρόν ποίμνιον” που είπε ο Χριστός.». Αλίμονο που καταντήσαμε και να σκεφτούμε οι λόγοι αυτοί του μακαριστού Φωτίου γράφτηκαν στην δεκαετία του 1960, τι θα έγραφε άραγε στις ημέρες μας, όταν η ίδια η Πολιτεία θεσμοθετή και  δίνη το δικαίωμα στον πολίτη να προσδιορίζη το φύλο του. Όταν από την ηλικία των δέκα πέντε χρόνων δίνει την δυνατότητα να ορίζη ο άνθρωπος το φύλο του όχι μόνο με βάση τα χαρακτηριστικά του, αλλά και με βάση τον εσωτερικό και προσωπικό τρόπο, με τον οποίο το ίδιο το πρόσωπο βιώνει το φύλο του, ανεξάρτητα από το πως καταχωρήθηκε κατά την γέννησή του; Ανεξάρτητα πως τον όρισε ο Δημιουργός του;

Την στιγμή μάλιστα που η ίδια η Πολιτεία αναγνωρίζει αναφορικά με την απονομή δικαιοσύνης σε ανήλικα παιδιά ότι «τα παιδιά θεωρούνται εξ ορισμού ευάλωτα, λόγω της νεαρής τους ηλικίας, της μη ολοκληρωμένης σωματικής και ψυχολογικής ανάπτυξης και της συναισθηματικής τους ανωριμότητας».

Η ασέβεια και η παράνοια έχουν κυριεύσει τον κόσμο, στην εποχή μας. Καθ’ όλη την ανθρώπινη ιστορία υπήρχαν πάντα περίοδοι, όπου μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστατούσε από τον Πλάστη και Δημιουργό του και με αυθάδεια και αδιαντροπιά προσκυνούσε τα είδωλα, όμως η αυθάδεια που υπάρχει στις ημέρες μας δεν μπορεί να συγκριθή με καμία άλλη. Ο άνθρωπος στην εποχή μας με όλη την θρασύτητα και την αμάθειά του έχει επαναστατήσει κατά του Θεού, τον έχει απορρίψει και τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, νομίζοντας ότι έτσι θα απελευθερωθή από αυτόν. Με τις πράξεις του τον διακωμωδεί, τον υβρίζει και κηρύττει ότι δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος τους δύο τελευταίους αιώνες, με αποκορύφωμα στις ημέρες μας, με κάθε αναίδεια αποδομεί και κατεδαφίζει το μόνο που είναι δυνατόν να τον κρατά όρθιο, ώστε να σέβεται την βασιλική ύπαρξή του, την αγία Πίστη του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στραφή κατά της Πίστεως, κατηγορώντας την ως παράλογη και αντίθετη προς τον ορθό και λογικό λόγο, ως μωρή και οπισθοδρομική. Και αυτό διότι η Πίστη τον χαλιναγωγεί από τις άλογες επιθυμίες του και από τα ζωώδη ένστικτα της σάρκας του. Και δυστυχώς, όπως μας έχουν προειδοποιήσει και οι Πατέρες, όταν αναιρήται η Πίστη έχει σαν επακόλουθο ο άνθρωπος να απορρίπτη τον φόβο προς τον Θεό, την ύπαρξη της κολάσεως, αλλά και τον φόβο προς αυτήν. Έτσι πορεύεται με μαθηματική ακρίβεια στην απώλεια, τόσο την σωματική όσο και την ψυχική.

Αυτό όμως που επιτείνει την τραγικότητα της εποχής μας είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας όχι μόνο δεν αντιτίθεται και δεν αγανακτεί σε κάθε τι το βλάσφημο, το αντίχριστο και το επικίνδυνο για την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά το επιβραβεύει, τον ευχαριστεί και ο καθένας ανάλογα με τις συνειδησιακές αναστολές του το ακολουθεί. Λες και ο άνθρωπος δεν έχει αθάνατη και λογική ψυχή, αλλά μόνο σάρκα, για την οποία ζει, για να της ικανοποιή τις πιο χυδαίες και αισχρές ηδονές και ορέξεις της. Έτσι ο άνθρωπος απέρριψε τον νόμο του Θεού και κάνει λόγο για ανθρώπινα δικαιώματα, που του κατοχυρώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά του. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν ως θεμέλιο την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ειρήνη, για να επιτευχθή η πρόοδος της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο άνθρωπος στις ημέρες μας έπαψε να ετεροδιορίζεται και πια αυτοδιορίζεται, έπαψε να μιλά για τα διακαιώματα του Θεού έναντι του ανθρώπου. Αγωνίζεται να κατοχυρώση συνταγματικά και θεσμικά τα όποια ανθρώπινα δικαιώματα και μάλιστα τα έχει αναγάγει σε οικουμενικό ήθος. Έτσι στις ημέρες μας η άθεη κυβέρνηση, όχι μόνο της πατρίδας μας αλλά και πολλών “πολιτισμένων” κρατών, θεσμοθέτησαν το δικαίωμα στον πολίτη να αυτοπροσδιορίζη και το φύλο του. Όταν ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος ζητά τα δικαιώματα αυτά να έχουν απόλυτη ισχύ και άνευ όρων σεβασμό, από ποιόν άραγε τα διεκδικεί; Από κάποιον άνθρωπο η από τον Θεό, τον οποίο έχει απορρίψει; Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβις θα γράψη για τον άνθρωπο που παλεύει με τον Θεό « Αλίμονό του, εάν αυτός νικήσει τον Θεό και μείνει μόνος στο τόπο της μονομαχίας. Επειδή σ’ αυτή την περίπτωση δεν νίκησε αυτός, αλλά ο θάνατος».

Ο εκκοσμικευμένος άνθρωπος θέλει να πιστεύη ότι η νομική αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας είναι δείγμα προόδου για την κοινωνία στην οποία ζει, διότι έτσι κατοχυρώνονται τα νομικά δικαιώματα αυτής της μειονότητας. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Η έρευνα έχει αποδείξει ότι η ειδωλολατρία και ο ειδωλολατρικός τρόπος ζωής αυτοαναιρέθηκαν και ατόνισαν από μόνα τους στους πρώτους μετά Χριστό αιώνες. Αφενός, διότι ήταν ανώτερος ο νέος τρόπος ζωής που ευαγγέλισε ο χριστιανισμός στον κόσμο, ο οποίος και συντέλεσε στην εξάπλωση του χριστιανισμού. Αφετέρου οι χριστιανοί αυτοκράτορες με τους σχετικούς νόμους που θέσπισαν βοήθησαν στην εξάπλωση της πίστης και στην περιθωριοποίηση του ειδωλολατρικού τρόπου ζωής. Έτσι, επί Θεοδοσίου Α  καί αργότερα επί Ιουστινιανού «θεσπίσθηκαν αυτοκρατορικά διατάγματα που προέβλεπαν την καταδίκη κάθε είδους μη αναπαραγωγικής σεξουαλικής επαφής και με αυτόν τον τρόπο τέθηκε εκτός νόμου η ομοφυλοφιλία αλλά και η ανδρική πορνεία». Κατά ανάλογο αλλά αντίστροφο τρόπο η άθεη Πολιτεία στις ημέρες μας θεσμοθετεί νόμους, με τους οποίους επαναφέρει τον ειδωλολατρικό τρόπο ζωής, που είχε καταργήσει η χριστιανική Πολιτεία δέκα πέντε αιώνες πριν, επαληθεύοντας έτσι τους λόγους του μακαριστού Κόντογλου ότι ο κόσμος μας έχει πάρει τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. Εκτός βέβαια, εάν οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν “το άλας του κόσμου τούτου”, αντιληφθούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία στην οποία ζουν. Διότι,σύμφωνα με την πολιτική θεωρία των Βυζαντινών, η ποιοτική αναβάθμιση του κράτους και η αύξηση του κύρους του επιτυγχάνεται με την ηθική εξύψωση των υπηκόων του.

Ο ευαγγελικός λόγος, που μας έχει παραδώσει ο Θεάνθρωπος Χριστός και σκοπό έχει την σωτηρία και τον τρόπο της σωτηρίας του ανθρώπου, διατυπώθηκε στην προκειμένη πρίπτωση με το σωτηριώδες μήνυμα να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό άνθρωπο, να μισούμε και να φονεύουμε την αμαρτία, να αγαπούμε και να σώζουμε τον αμαρτωλό. Ο Χριστός δεν μας παρέδωσε να φονεύουμε τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας και χαρακτηριστικά τονίζει ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «καμία ιερά εξέτασις δεν δύναται να ανακηρυχθή ως ιερά. Εν τελευταία αναλύσει όλοι οι ουμανισμοί φονεύουν τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, εξοντώνουν τον άνθρωπο μαζί με την αμαρτίαν. Διότι δεν θέλουν τον Θεάνθρωπον, ο Οποίος είναι η μόνη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον φιλάνθρωπο Θεό, ώστε να γίνη κατά χάριν θεός, ο πεπτωκός άνθρωπος μόνο μέσα στην Εκκλησία και μέσω των μυστηρίων της Εκκλησίας μπορεί να αξιωθή να ξανα-αποκτήση το θείο κάλλος που απόλωσε με την πτώση.

Η αποστασία, την οποία βιώνει η σύγχρονη ανθρωπότητα, είναι καρπός της ανακήρυξης του ανθρώπου ως της υπέρτατης θεότητας και μάλιστα με συναίσθησή της προσωπικής του αυτάρκειας. Αυτή η αλαζονική του αυταπάτη τον έχει οδηγήσει σε πλήρη απομάκρυνση και επανάσταση από τον Δημιουργό του. Η μόνη διέξοδος, το μόνο φάρμακο, όπως μας τονίζει ο θείος Ιουστίνος, από το δράμα που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι «το αιώνιο μήνυμα του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου “Μετάνοια εις επίγνωσιν αληθείας”». Γένοιτο!

Ορθόδοξος Τύπος

Λόγος στα Είσόδια της Υπεραγίας Θεοτόκου Ἁγίου Πρόκλου Πατριάρχου Κων/πόλεως

Θεομητορικό

Eisodia-Stavronikita-lept-oval-2Νά πάλι ἑορτή.

Νά πάλι πανηγύρι.

Νά πάλι χαρούμενο ἀναψοκέρι γιά τήν μητέρα τοῦ Κυρίου.

Νά ἡ προπόρευσις τῆς ἀψεγάδιαστης νύμφης.

Νά τό πρῶτο ξεπροβόδισμα τῆς βασιλίσσης.

Νά τό σίγουρο σημάδι γιά τήν δόξα πού τήν περιμένει.

Νά προάγγελος τῆς χάριτος πού πρόκειται νά τήν ἐπισκιάση.

Νά γνώρισμα, πού φαίνεται ἀπό μακρυά, τῆς ὑπερβολικῆς της καθαρότητος.

Διότι ἐκεῖ πού ὁ ἱερέας εἰσερχόμενος ὄχι πολλές φορές, ἀλλά μόνον μία φορά τόν χρόνο, τελεῖ τίς μυστικές λατρεῖες, ἐκεῖ γιά νά παραμένη μόνιμα ὁδηγεῖται ἀπό τούς γονεῖς της οἱ ὁποῖοι ἀναδεικνύονται ἔτσι λειτουργοί τῆς χάριτος.

Ποιός γνώρισε παρόμοια περίπτωσι στό παρελθόν; Ποιός εἶδε ἤ ἄκουσε τώρα ἤ ἀπό παληά κορίτσι νά ὁδηγεῖται βαθειά στά Ἅγια τῶν ἁγίων, αὐτά πού, παρά λίγο θά ἦταν ἀπλησίαστα καί γιά τούς ἄνδρες, καί σ᾽ αὐτά νά μένη καί νά τρέφεται; Ἄραγε δέν εἶναι αὐτό τρανή ἀπόδειξις τῶν ἀσυνήθιστα μεγάλων θαυμασίων πού θά τῆς γίνουν μελλοντικά; Ἄραγε…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.979 επιπλέον λέξεις