ΑΓΓΕΛΟΙ ΦΩΤΟΣ(Ιωαν.Καρδάση)

Η e- βιβλιοθήκη

 Οι φωτεινοί άγγελοι.Κάτοικοι των «αιώνων(π. Ιωάννη Ρωμανίδη)                          

Σε προηγούμενη αναφορά εκτέθηκε η πατερική διδασκαλία για την διαφορά μεταξύ χρόνου, αιώνος και αϊδίου. Και αυτή η διδασκαλία είναι εμπειρική, καρπός της αποκαλυπτικής θεωρίας που έχουν οι Θεούμενοι Άγιοι.

Οι θεόπτες, μετέχοντας της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, βλέπουν τους αγγέλους και τους κεκοιμημένους Αγίους μέσα στην δόξα του Θεού και διακρίνουν μια άλλη διάσταση χρόνου. Αυτό, το υψηλότερο επίπεδο του χρόνου, το αποκάλεσαν «αιώνα» και το διέκριναν από τον αισθητό χρόνο της δημιουργίας που ζούσαν, πριν από την θεοπτική εμπειρία, αλλά και από το απρόσιτο Φως, στο οποίο κατοικεί ο Θεός και το οποίο αποκάλεσαν «αΐδιον». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέγει ότι αιώνας είναι ο χρόνος που θα σταματήση να κινήται, και χρόνος είναι ο αιώνας που μετράται κινούμενος. Πάντως, ο αιώνας είναι άλλο επίπεδο του…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.058 επιπλέον λέξεις

Σκέψεις και θέσεις ενός λαϊκού μέλους της Εκκλησίας για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης

 Υπό Παύλου Σαββίδη Θεολόγου
Η ανίερη και ανέραστη « ιερωσύνη» των παπικών και ο παραλογισμός ορισμένων «Ορθοδόξων».
Ο άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων|πόλεως, μέγας αγωνιστής της Ορθοδοξίας, και υπέρμαχος των αγίων εικόνων, στον προοιμιακό συγγραφικό έργο του επισημαίνει: «Σοφών ανδρών αι ερωτήσεις, μελέτης δέονται και νήψεως ου της τυχούσης, ίνα εν Κυρίω γένωνται αι επιλύσεις».

            Πολύς και βαρύς ο αποδεικτικός λόγος αρνήσεως ιερωσύνης των παπικών και συνεπεία τούτων η παντελής στέρησης της θείας χάριτος από πάσης ιεροπραξίας. Ο άσφαιρος, άκαιρος λόγος και πόλεμος ολίγων παρα-λογιζομένων επισκόπων και λαϊκών να αποδείξουν τα αντίθετα και να μίξουν τα άμεικτα, δηλώνουν αυτόχρημα θεολογική άγνοια, αλλά περισσότερη εκκλησιαστική και κανονική αταξία, και ως εκ τούτου σκανδαλισμό των ορθοδόξων συνειδήσεων!
            Φαίνεται τελικά πως η Σύνοδος της Κρήτης έχει αποδυθεί a priori σ’ έναν αγώνα της πάση θυσίας αναγνωρίσεως βαπτίσματος και ιερωσύνης των παπικών. Είναι ομολογουμένως άχαρι έργο να προσπαθείς ν’ αποδείξεις τα αυτονόητα στους ετσιθελικά επιμένοντας, οι οποίοι μάλιστα σεμνύνονται με βαρύγδουπους θεολογικούς τίτλους και επισκοπικές θέσεις…
Η άρνηση ιερωσύνης στους πάσης φύσεως και αποχρώσεως αιρετικούς και κυρίως στους παπικούς, είναι έργο θεολογικής δικαιοσύνης, αφού αυτοί οι ίδιοι απέκοψαν εαυτούς από τους κρουνούς της θείας χάριτος που εκπηγάζουν από το Σώμα του ζώντος Χριστού την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αλλά είναι και έργο αγάπης διότι έτσι κεντούν την συνείδησή τους, ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση και χρήζουνε θεραπείας και επιστροφής στην αρχέγονη αγάπη της εκκλησίας μας.
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και ιερουργούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας προς τι τότε να μην συλλειτουργούν και Κοινωνούν με τους εν Χριστώ ανατολικούς αδελφούς; Τι περιμένουν ή μάλλον τι φοβούνται και δεν προχωρούν;
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη τότε κάθε τους ιεροπραξία είναι έγκυρη. Αλλά μπορούν να μας υποδείξουν και αποδείξουν ότι ο αγιασμός τους των Θεοφανείων, ή και ένας καθημερινός «μικρός» αγιασμός παραμένει αναλλοίωτος και διαυγέστατος επί έτη μακρά;
Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και επομένως πλουσία την χάρη των μυστηρίων, που είναι τότε οι αγιασμένες και θεωμένες υπάρξεις, οι Πορφύριοι, Παϊσιοι, Ιάκωβοι, οι διορατικοί και προορατικοί, οι ασώματοι ασκητές τους, τα ευωδιάζοντα χαριτόβρυτα λείψανα και το «νέφος» των μαρτύρων; Κατά δε την παρατήρηση του πατερικού θεολόγου Νικολάου Π. Βασιλειάδη «Μόνον η Ορθοδοξία έχει Μάρτυρες…διότι μόνον οι Ορθόδοξοι Μάρτυρες ομολογούν άχραντη ανόθευτη, απαραχάρακτη την πίστι της ευαγγελικής αληθείας. Μόνον αυτοί χύνουν το αίμα τους, για να μένουν αμόλυντα τα θεοπαράδοτα Μυστήρια της Μιάς Εκκλησίας». Οι παπικοί –όσο και εάν ενοχλεί η υπενθύμηση αυτή- οντολογικά και θεολογικά στερούνται ιερωσύνης. «Κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η υπό των ετεροδόξων τελουμένη θεία Ευχαριστία δεν θεωρείται ως τοιαύτη, η δε συμμετοχή εις αυτήν μελών της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ουδέ ως «κατ’ οικονομίαν» επιτρεπομένη» (Ιερώνυμος Κοτσώνης). Γενικότερα δε κατά τον καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα «…όσοι ενόθευσαν την διδασκαλία της Εκκλησίας παρεισάγοντες ιδικής των επινοήσεως διδάγματα και παρέμενον αμετακίνητοι εις τα εσφαλμένα δόγματά των, απεκόπτοντο και εξεβάλλοντο του σώματος της Εκκλησίας».
            Αφελή ίσως για πολλούς τα ως άνω ερωτήματα. Όμως όλα αυτά και άλλα παραπλήσια συν Θεώ θα τα θεμελιώσουμε αποστολικοπατερικά, δογματικά, ηθικά και εκκλησιαστικά με το αιώνιο και αδιαπραγμάτευτο κύρος των Οικουμενικών μας Συνόδων.
Κομβικό σημείο επαναδιαπραγμάτευσης σχέσεων Ανατολής και Δύσεως, θεωρείται -η κατά το παρελθόν άγνωστος ορολογία- η λεγόμενη βαπτισματική θεολογία. Κατά τους ισχυρισμούς των ενθέρμων ορθοδόξων οικουμενιστών, η αναγνώρισης του βαπτίσματος των παπικών και όχι μόνον, συνεπάγεται και αναγνώριση της ιεροσύνης. Οι σοφιστείες αυτές του βαπτίσματος απορρίπτονται ασυζητητί. Ο λόγος εμφανής και απλός. Το βάπτισμα είναι έγκυρο μόνο με την τριπλή κατάδυση-βύθισμα εις την κολυμβήθρα και την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Αυτό είναι απαρασάλευτο και αδιαπραγμάτευτο ορθόδοξο δόγμα. Όμως η αιρετική και βλάσφημη διδασκαλία του filioque ανατρέπει εκ βάθρων όλο το μυστήριο της αγίας Τριάδος και κάθε επομένως επίκλησή της είναι άκαιρη, άκυρη και αιρετική. Ο καθηγητής κ. Βασίλειος Γιούλτσης βαθύτατος μελετητής του ιερού Φωτίου και της περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού διδασκαλίας γράφει: «Δια τον Φώτιον, ως και δι’ όλους τους ορθοδόξους, το δόγμα αποτελεί κυρίως έκφρασιν του περιεχομένου της πίστεως και κανόνα ζωής των ομολογούντων την πίστιν ταύτην. Όθεν απόκλισις εκ του ορθού δόγματος συνεπάγεται ουχί απλώς αλλοίωσιν των υπό της Εκκλησίας κηρυσσομένων αληθειών, αλλ’ εν ταυτώ διατάραξιν της ζωής των πιστών και διασάλευσιν των εν τη εκκλησιαστική κοινότητι διαμορφωθεισών σχέσεων…Η δυτική άποψις υποστηρίζουσα δια το άγιον Πνεύμα εκπόρευσιν εκ του Πατρός και του Υιού υποβιβάζει αυτό έναντι των ως άνω θείων προσώπων και διασπά ούτω την τριαδικήν ενότητα των ισαξίων και ισοσθενών υποστάσεων…Η ενότης δόγματος και ήθους απετέλει δια τους ορθοδόξους, γενικώς θεμελιώδη αρχήν, άνευ της οποίας ήτο αδιανόητος η θέσις του πιστού εντός του εκκλησιαστικού σώματος…». Επομένως δεν ημπορούν ατιμωρητί να παραβιάζονται τα δόγματα αφού κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη οι ιεροί και θείοι Κανόνες είναι «αι πηγαί των πνευματικών και ζωηρρύτων υδάτων και τα νοητά θεμέλια, δια των οποίων η Παναγία Τριάς «συνέστησε και συνέπηξε» την Καθολικήν Εκκλησίαν.
Η εκλογή προσώπων. Η προκλητική απουσία αγιασμένων αγιορειτών Ηγουμένων και Πατέρων Ορθοδόξων Αδελφοτήτων.
Είμαι ο πλέον ελάχιστος και τελευταίος να υποδείξω το εσφαλμένον της κάθε εκκλησίας προσμετρούσης επισκοπικής και μόνο ψήφου. Ίσως όμως και να είμαι ο πρώτος -ζητώ συγνώμη για την αναιδειά μου-όπου θα ανατρέξω στις Οικουμενικές Συνόδους για να αναφέρω ονόματα από τον Μοναχισμόν και την καθοριστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Ελάχιστα ονόματα σταχυολογούμε…Όμως αδικείται κατάφωρα και ο εγκόσμιος μοναχισμός εις τα ιεραποστολικά πρόσωπα των Αδελφοτήτων -περί των οποίων εσχάτως ο Μακαριότατος υπέδειξε την αναγκαιότητα της υπάρξεώς τους μέσα στην Εκκλησία. Κορυφαίοι θεολόγοι άξια θα εκπροσωπούσαν την Ελλαδική Εκκλησία.
Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνος έχουμε 96! υπογραφές Πρεσβυτέρων Ηγουμένων. Ενδεικτικά αναφέρω: «Μαριανός,.. Αγαπητός…ελέει Θεού πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης και έξαρχος των ευαγών μοναστηρίων αξιώσας υπέγραψα…».
Ο τόπος, ο χρόνος, η…νηστεία, ο οικονομικός ισο-λογισμός.
Ο τόπος σύγκλησης της Συνόδου είναι ο πλέον ακατάλληλος αφού η όλη ξενοδοχειακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω του ξενικού και εν πολλοίς αδιάντροπου τουρισμού δεν διαθέτει ούτε την ελαχίστη πνευματικότητα και οι άλλοι κίνδυνοι είναι εμφανέστατοι. Δεν είναι μόνον οι φωτογραφίες όπως σωστά υπογράμμισε ο άγιος Μεσογαίας. Να συμφύρονται επίσκοποι, εξυπακούεται πνευματικοί άνθρωποι, προορισμένοι για έναν ύψιστο σκοπό, είναι αδιανόητο. Ο αγιασμένος τόπος το Περιβόλι της Παναγίας μας ήταν ό,τι έπρεπε. ΄Ετσι θα απεκλείοντο και γυναίκες, των οποίων η παρουσία μάλλον δεν ωφελεί κατά την επιεικέστερη έκφραση.
Όταν η Σύνοδος θα συζητήσει και για τα θέματα της νηστείας-δεν θα κάνουμε λόγω περί ποικιλίας εδεσμάτων και εκλεκτής οινοποσίας- τη στιγμή που πλείστοι αδελφοί μας κυριολεκτικά και ευαγγελικά «λιμώ απόλλυντα»ι! πως θα πεισθούμε οι πιστοί για την ορθότητα των αποφάσεων, την στιγμή που οι εργασίες της Συνόδου θα διεξάγονται από Πεντηκοστής έως αγίων Πάντων, δηλαδή σε περίοδο απόλυτης κατάλυσις χωρίς έστω και μία ημέρα νηστείας για το θεαθήναι. Είναι αδιανόητο μία Σύνοδος για τόσα ύψιστα θέματα, να μην νηστεύσουν τα μέλη της, ζητώντας την χάρι και το φωτισμό εν συντριβή καρδίας του Παναγίου Πνεύματος Να υπενθυμίσουμε σε όλους τους ορθοδόξους εμπλεκόμενους της Συνόδου μία λεπτομέρεια που μάλλον προκλητικά παραθεώρησαν. Η εκκλησία της Αντιοχείας σε λατρευτική σύναξη καθοσιώνει τους δύο αποστόλους Βαρνάβα και τον Παύλο στο ιεραποστολικό τους έργο, στα έθνη, δια επιθέσεως των χειρών αλλά και δια της Νηστείας την οποίαν θεωρούν αναγκαιότατη για την ευλογία του αγίου Πνεύματος «λειτουργούντων και νηστευόντων…νηστεύσαντες» (Πραξ.ιγ’2-3).
Για τον οικονομικό ισο-λογισμό ποιός μπορεί, ή είναι, ο καθ’ ύλην αρμόδιος να δώσει απάντηση στις συνειδήσεις των πιστών, εν μέσω οικονομικής κρίσεως για την σπατάλη και διασπάθιση ή και διάθεση των πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κυριολεκτικά αχρείαστες στιγμές.
Καταληκτικά κλείνουμε με μία ορθόδοξη θέση -τοποθέτηση και με ένα ουσιώδες ερώτημα στους εκπροσώπους της ελλαδικής αλλά και αυτού του Πατριαρχείου, Εκκλησίας μας. Η πατερική παράδοση λέγει ότι «η μέν ασυνέπεια του ήθους προς το ορθόδοξο δόγμα συνιστά ηθικήν πτώσιν, ήτοι αμαρτίαν, η δε εκτροπή εκ του ορθοδόξου δόγματος συνιστά δογματικήν πλάνην, ήτοι αίρεσιν». Και το ερώτημα.
Ποια ευλογία και ποιο φωτισμό του αγίου Πνεύματος μπορεί να έχει η επισκοπική ψήφος-προς μεγάλην απογοήτευσιν των ορθοδόξων- την στιγμή κατά την οποίαν άλλοι διακριτικά και άλλοι προκλητικά αποστασιοποιήθηκαν ή και το χειρότερο, αρνήθηκαν οποιαδήποτε καταδίκη , την στιγμή κατά την οποίαν η ελληνική πολιτεία προπαραμονή Χριστουγέννων εψήφιζε και νομοθετούσε τις βδελυκτές σοδομικές αμαρτίες; Εδώ αμετάκλητα ισχύει το πατερικόν «Ο σιγών την αλήθειαν κρύπτει Χριστόν εν τάφω». Ποια ισχύ μπορεί να διαθέτει μία «μεταπατερική» ψήφος ή μία αθεολόγητη και επικίνδυνη εκκλησιολογία, που στερούνται αρετής και αγιότητος; Στην Σύνοδο δεν μας εκφράζουν ούτε οι σοφοί ούτε οι «ειδικοί» αλλά μόνον οι άγιοι και οι ταπεινοί.
Ποια σωτήρια Χάρη για το πλήρωμα της εκκλησίας, για εμάς τα λαϊκά μέλη, που δεν είμαστε μόνο για το δίσκο, μπορεί να έχουν οι ψήφοι Ελλάδος και Φαναρίου όταν τακτικά ή και σποραδικά οι διενέξεις για τις Νέες Χώρες « που τελειωμό δεν έχουν», κατασκανδαλίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα; Μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να επαναπαύεται το άγιον Πνέυμα που εν τω Ονόματί του συνεδριάζουν και αποφασίζουν οι κατά τα άλλα εν Χριστώ αδελφοί;
Είναι ευλογημένο, είναι θεμιτό, είναι επιτρεπτό στη Σύνοδο να παρευρίσκονται παρατηρητές αιρετικοί και να απουσιάζουν ορθόδοξα λαϊκά μέλη του Σώματος του Χριστού;

Την τελευταία λέξη όμως την έχει ο λαός του Θεού. Ναι μεν έστω και ανημέρωτος, απληροφόρητος, ή και το χειρότερο παραπληροφορημένος, προσεύχεται επώδυνα, για τις εργασίες της Συνόδου, όμως και αγρυπνεί και περιμένει.

ΠΗΓΗ. http://ekklisiaonline.gr/

ΑΝΟΙΚΕΙΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΙΧΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ κ. Ν. ΚΟΥΡΕΜΕΝΟΥ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

__________________

Σε κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Πύλη Εκκλησιαστικών ειδήσεων http://www.amen.gr, που τιτλοφορείται ‘’Η καταδίκη του θεολογικού φονταμενταλισμού : η ιστορική πρόσκληση της Πανορθόδοξης Συνόδου’’ που γράφει ο Δρ Νίκος Κουρεμένος (26/5/2016), επιλογικά αναφέρονται τα εξής : «Με αυτό το πρίσμα μπορούν να ερμηνευτούν οι έντονες και ακραίες αντιδράσεις μιας φωνασκούσας θεολογικής και εκκλησιαστικής μειοψηφίας, η οποία μετά το πέρας της Συνόδου δεν θα έχει λόγο ύπαρξης,  τουλάχιστον εντός των ορίων της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».  Είναι αναμφισβήτητα απαράδεκτα και ανεπίτρεπτα διχαστικά λόγια.

 

«…θα ήταν στρουθοκαμηλισμός η μη παραδοχή του έντονου προβλήματος της έκφρασης φονταμενταλιστικού και ιδεοληπτικού λόγου από ορισμένους κύκλους που ευτελίζουν τον πλούτο της ορθόδοξης παράδοσης σε μια στείρα ορθοδοξομανία και καθιστούν το σύγχρονο θεολογικό λόγο νοσηρή έκφραση παραθεολογίας», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Ν. Κουρεμένος.  Το να επιμένει κανείς στη μοναδικότητα της Εκκλησίας του Χριστού αποτελεί ευτελισμό του πλούτου της ορθόδοξης παράδοσης;  Αποτελεί στείρα ορθοδοξομανία και νοσηρή έκφραση παραθεολογίας;  Είναι απαράδεκτες τέτοιες αναφορές. H επιμονή στην αλήθεια, στην πραγματική εκκλησιαστική ενότητα αποσκοπεί.

 

Μάλιστα προβαίνει και στο χαρακτηρισμό της στάσης των συμμμετεχόντων στην Ημερίδα, ως «διχαστικό λόγο μιας φωνασκούσας μειοψηφίας».  Διχαστικός όντως ο λόγος του κ. Ν. Κουρεμένου, σε ύφος και αλλά περιεχόμενο. Αποτελεί έκφραση αντιπαλότητας.  Είναι πολύ λυπηρό να ακούονται τέτοια λόγια.  Τώρα που έχει προστεθεί και η φωνή του Αγίου Όρους, θα ανακαλέσει τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς του ο κ. Ν. Κουρεμένος και την ανεπίτρεπτη διχαστική αναφορά του;

 

Όταν γράφονται τέτοια κείμενα είναι προτιμότερο να γίνεται μια δεύτερη ανάγνωση, αφού προηγουμένως απαραίτητα αναγνωσθεί η γνωστή επιστολή του Αγίου Παϊσίου.  Έτσι θα αποφεύγονται ανεπίτρεπτες διχαστικές αναφορές και απαράδεκτοι για το Ορθόδοξο ήθος χαρακτηρισμοί.  Θα επαναλάβω τα διχαστικά και αναπίτρεπτα λόγια του κ. Ν. Κουρεμένου : «…η οποία μετά το πέρας της Συνόδου δεν θα έχει λόγο ύπαρξης,  τουλάχιστον εντός των ορίων της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».  Τέτοιες αναφορές λύπη μόνο προξενούν.

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ: «Έσχατος κριτής επί θεμάτων πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας».

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ: «Έσχατος κριτής επί θεμάτων πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας».

Εκτενή επιστολή για τους προβληματισμούς και τις αντιρρήσεις των Αγιορειτών για τα θέματα της Πανορθόδοξης Συνόδου έστειλε μετά από μακρές συνεδριάσεις κατά την εβδομάδα των Μυροφόρων η Έκτακτη Σύναξη των Ηγουμένων και Αντιπροσώπων των 20 Ιερών Μονών του Αγίου Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Μάλιστα αποφασίσθηκε η επιστολή να κοινοποιηθεί σε όλες τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Στην επιστολή τονίζεται ότι ο όρος «Εκκλησία» δεν μπορεί να λέγεται για τους ετερόδοξους. Επίσης εκφράζεται η αντίθεση του Αγίου Όρους για τις συμπροσευχές και τις λειτουργικές πράξεις με τους ετερόδοξους. Ο «έσχατος κριτής» για θέματα πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, που μπορεί να εκφράζουν ακόμα και μεμονωμένα πρόσωπα, αναφέρουν οι Αγιορείτες, και όχι μόνο οι Σύνοδοιόπως γράφει το κείμενο της Πανορθόδοξης. (Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανέτρεψε μόνος του τις αποφάσεις της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας).

Είναι αναγκαία η αναγνώριση ως Οικουμενικών των Συνόδων επί Μεγ. Φωτίου και αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, που έδωσαν απάντηση σε όλες τις κακοδοξίες του Παπισμού (φιλιόκβε, παπικό πρωτείο κλπ.), αναφέρεται στην επιστολή. Μόνο σοβαρές αλλαγές στα κείμενα της Πανορθόδοξης μπορεί να αναπαύσουν όλους τους Ορθοδόξους, γράφουν οι Αγιορείτες. Διαφορετικά, μπορεί η Σύνοδος να γίνει αφορμή για νέα σχίσματα.

Παρακάτω αναφέρονται μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της επιστολής:

α. « … η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος … να αποφύγη τον όρον «Εκκλησία» δια τους ετεροδόξους, χρησιμοποιούσα αντ᾽ αυτού τους όρους «χριστιανικά δόγματα και ομολογίαι».

β. « … η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας χρήζει ωσαύτως διασαφήσεως …. εις την ενότητα Αυτής ανήκουν μόνον τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού … Περί τούτων μόνον λέγεται το «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν», κατά την ερμηνείαν των θεοφόρων Πατέρων».

γ. « … Ο τρόπος διεξαγωγής και η πορεία των θεολογικών διαλόγων δεν αναπαύει το σύνολον του πληρώματος της Εκκλησίας, η δε καθ’ ημάς Ιερά Κοινότης κατά καιρούς και εις διαφόρους περιστάσεις έχει εκφρασθή δι᾽ επισήμων κειμένων κατά θεολογικών συμφωνιών μετά των ετεροδόξων και έχει διαμαρτυρηθή δια συμπροσευχάς και άλλας λατρευτικάς πράξεις (λειτουργικούς ασπασμούς κ.λπ.), δι’ ων δίδεται η εικών ψευδούς ενώσεως μετ’ αυτών … δέον να αποσαφηνισθή ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ως τινα διομολογιακήν προσαρμογήν η ως συμμετοχήν εις συμπροσευχάς και ετέρας λατρευτικάς πράξεις».

δ. « … δεν δυνάμεθα να μη εκφράσωμεν τον έντονον προβληματισμόν και τας ευλόγους αντιρρήσεις ημών δια την περαιτέρω συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε)».

ε. « … η εκκλησιαστική παράδοσις αναγνωρίζει ως έσχατον κριτήν επί θεμάτων πίστεως την συνείδησιν του πληρώματος της Εκκλησίας, την οποίαν εκφράζουν ενίοτε μεμονωμένα πρόσωπα η σύνοδοι ιεραρχών η ο πιστός λαός και η οποία επικυρούται δια συνοδικών αποφάσεων».

στ. « … δέον να περιληφθή αναφορά και εις τας μετά την αγίαν Ζ´ Οικουμενικήν μεγάλας Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας … καθ’ όσον δια της αναφοράς εις αυτάς τας συνόδους αι δογματικαί και εκκλησιολογικαί διαφοραί μετά των ετεροδόξων (περί το Φιλιόκβε, την κτιστήν Χάριν, το παπικόν πρωτείον κ.λπ.) αποσαφηνίζονται πλήρως»

ΠΗΓΗ.ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΑΚΤΙΝΕΣ

Στην Εγκύκλιο της Ι. Συνόδου να υπάρξουν ξεκάθαρες απαντήσεις (Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Περισσότερες πληροφορίες για την Ιεραρχία

Οι διαφορετικές πληροφορίες που κυκλοφορήθηκαν στα ΜΜΕ για τα αποτελέσματα της Ιεραρχίας της 24^ης και 25^ης Μαΐου τρ. έτους προκάλεσαν εύλογες απορίες και δικαιολογημένο ενδιαφέρον στον πιστό λαό. Ο υπογράφων προχώρησε σε περαιτέρω έρευνα επί του θέματος και κατέληξε σε επί πλέον πληροφορίες, ως προς το βασικό ερώτημα που κυριαρχεί στους πιστούς και γενικότερα στην κοινή γνώμη. Θα προσπαθήσει να δώσει μια σαφή απάντηση στο αν τελικά η Ιεραρχία αποφάσισε ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Προτεστάντες δεν αποτελούν Εκκλησία, αλλά Ομολογία ή Κοινότητα.

Η Ιεραρχία συζήτησε, μεταξύ των άλλων, επί των προτάσεων

απορρίψεως, τροποποιήσεων και βελτιώσεων στο κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», που περιλαμβάνει 24 παραγράφους. Για το συγκεκριμένο κείμενο ορισμένοι Μητροπολίτες πρότειναν να αποσυρθεί τελείως από τον Κατάλογο των θεμάτων της Πανορθόδοξης Συνόδου. Ο λόγος; Επειδή «το εν λόγω κείμενο δικαιώνει τας καινοφανείς αντιλήψεις της <βαπτισματικής θεολογίας>, της <διηρημένης εκκλησίας>, των <δύο πνευμόνων> και <κλάδων> ή και άλλων ανορθοδόξων θεωριών, αι οποίαι είναι εντελώς αμάρτυροι εις την Θεολογίαν των Αγίων Πατέρων της καθ’ ημάς Ορθοδόξου Εκκλησίας, δια της δικαιώσεως αυτών των καινοφανών θεωριών εις την πραγματικότητα το επίμαχον κείμενον αναγνωρίζει εκκλησιαστικότητα εις την κακοδοξίαν και την αίρεσιν». Η πρόταση περί αποσύρσεως του κειμένου δεν εγκρίθηκε.

Σημειώνεται ότι η εισήγηση του  Μητροπολίτου Ηλείας περί ψηφοφορίας επί εκάστης προτάσεως δεν εγκρίθηκε. Αντί αυτής ο Αρχιεπίσκοπος σε κάθε  πρόταση ερωτούσε το Σώμα της Ιεραρχίας αν αυτή εγκρίνεται, στη συνέχεια ερωτούσε ποιός δεν την εγκρίνει και κατέληγε στο συμπέρασμα «εγκρίνεται», ή «δεν εγκρίνεται».

Μετά την απόρριψη της πρότασης περί απόσυρσης ολόκληρου του κειμένου έγινε συζήτηση επί της παραγράφου 6, στην οποία αναγράφεται: «Κατά την οντολογικήν φύσιν της Εκκλησίας η ενότης αυτής είναι αδύνατον να διαταραχθή. Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ύπαρξιν άλλων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ’ αυτής…». Επ’ αυτής Μητροπολίτες υποστήριξαν: «Επειδή ο πληθυντικός <των Εκκλησιών και…> είναι δυνατό να παρερμηνευθή και να νομισθή υπό τινων ότι το κείμενο αυτό αναγνωρίζει την ανορθόδοξη θεωρία των Κλάδων προτείνεται στην εν λόγω παράγραφο αντί <χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών…> να γραφεί «χριστιανικών Ομολογιών και Κοινοτήτων...». Το ίδιο να διορθωθεί και όπου αλλού αναφέρεται ο όρος «Εκκλησίες» για τους μη Ορθοδόξους και να αντικατασταθεί με τον όρο «Ομολογίες ή Κοινότητες». Η πρόταση αυτή εγκρίθηκε.

Στη συνέχεια συζητήθηκε η πρόταση αι παράγραφοι του κειμένου 16, 17, 18, και 19, που αναφέρονται στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών να διαγραφούν τελείως. Η πρόταση απορρίφθηκε. Στην απόρριψη της πρότασης υπήρξε ισχυρή αντίδραση από Μητροπολίτες που ήθελαν να εγκριθεί η διαγραφή όλων των παραγράφων που αναφέρονται στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) και έγινε καταμέτρηση τους. Ησαν δέκα επτά επί 79 παρόντων.

   Η από τη μία πλευρά έγκριση της αναφοράς ως Ομολογιών ή Κοινοτήτων των Ρωμαιοκαθολικών και των Προτεσταντών  στις παραγράφους 6 και 20 και, από την άλλη, η απόρριψη της διαγραφής των παραγράφων 16, 17, 18 και 19 για το ΠΣΕ προκαλεί μια σοβαρή αντίφαση στους προτεινόμενους όρους.

Συγκεκριμένα στην παράγραφο 19 αναγράφεται: «Αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι–μέλη θεωρούν ως απαραίτητον όρον της συμμετοχής εις το ΠΣΕ το άρθρο –βάση του Καταστατικού αυτού, σύμφωνα με το οποίο μέλη αυτού δύνανται να είναι μόνο αι Εκκλησίαι και αι Ομολογίαι, αι αναγνωρίζουσαι τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ως Θεόν και Σωτήρα κατά τας Γραφάς και ομολογούσαι τον εν Τριάδι Θεόν, Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα κατά το Σύμβολον Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως…». Έτσι σύμφωνα με τις προτάσεις που εγκρίθηκαν ή απορρίφθηκαν στην Ιεραρχία στην παράγραφο 6 του κειμένου οι Αγγλικανοί λ.χ. αποτελούν «Ομολογία» και σύμφωνα με την παράγραφο 19 «Εκκλησία»!…

Σημειώνεται ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί έχοντας την αντίληψη ότι αυτοί αποτελούν την  Εκκλησία δεν μετέχουν στο ΠΣΕ και επικοινωνούν με αυτό διαμέσου παρατηρητών… Ελπίζεται ότι στις εύλογες απορίες και ανησυχίες των πιστών θα δώσει  απαντήσεις η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου επί των όσων συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν επί του θέματος. Κατά τις πληροφορίες μας, αυτή θα αναγνωσθεί στους Ιερούς Ναούς την Κυριακή του Τυφλού, 5 Ιουνίου.-

Πηγή: «Ἀκτίνες»

Η αποφράδα ημέρα κατά την οποία Ορθόδοξοι και Λατίνοι συλλειτούργησαν στην Αγιά Σοφιά! 12 Δεκεμβρίου 1452:

Φωτο: ὁ πάπας Φραγκίσκος ξεναγεῖται στὴν Ἁγιὰ Σοφιὰ
κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴν Πόλη τὸ 2014

Ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὴν 29η Μαΐου τοῦ 1453 ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα τῆς φθίνουσας δόξας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τοῦ λεγομένου Βυζαντίου. Γύρω ἀπὸ τὰ αἴτια τῆς πτώσης αὐτῆς ἐγράφησαν πολλά, τὰ ὁποῖα παρουσιάζουν τὴν κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν τότε ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία-Βυζάντιο, ἀφοῦ εἶχε χαθῆ ὅλη ἡ Μικρὰ Ἀσία, ἡ Ἀνατολικὴ Θράκη καὶ εἶχε μείνει μόνον ἡ Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ περίχωρά της. Οἱ κατὰ καιροὺς ἐχθροὶ εἶχαν προξενήσει μεγάλη ζημία, μὲ ἀποκορύφωμα καὶ τελειωτικὸ κτύπημα τὴν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τοὺς Φράγκους, κατὰ τὴν Δ΄ Σταυροφορία τὴν 13η Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1204. Ἡ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια (1261) ἀνακατάληψή της καὶ ἐλευθέρωσή της δὲν προσέφερε οὐσιαστικὰ πράγματα, διότι ἤδη ἡ Πόλη εἶχε καταστραφῆ καὶ λεηλατηθῆ ὁλοσχερῶς.

Πέρα ἀπὸ τὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ αἴτια ποὺ συνετέλεσαν στὴν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως πρέπει νὰ σημειωθοῦν ἰδιαιτέρως τὰ πνευματικὰ αἴτια στὰ ὁποῖα συνήθως δὲν δίνουμε μεγάλη σημασία.

Ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, Ὅπως λέγει σὲ ἄλλα κείμενά του, στὴν Κωνσταντινούπολη τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ζοῦσαν περίπου 70.000 κάτοικοι καὶ μάλιστα ὁ ἴδιος ἔκανε ἔκκληση στοὺς Κωνσταντινουπολίτας, χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἀνταπόκριση, νὰ συντελέσουν στὴν ἀνοικοδόμηση τῶν τειχῶν της, ἐν ὄψει τοῦ μεγάλου κινδύνου.

Ὅμως οἱ κάτοικοι, ἰδιαιτέρως οἱ πλούσιοι, ἀσχολούμενοι μὲ τὴν αὔξηση τῶν ἀτομικῶν τους ἐσόδων, ἀδιαφοροῦσαν, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ πόλη νὰ ὁμοιάζη, ὅπως λέγει, μὲ«σεσαθρωμένον» πλοῖον ποὺ ἦταν ἕτοιμο νὰ βυθισθῆ.

Στὴν ἀρχὴ τοῦ λόγου του ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ἐκφράζει τὴν ὀδύνη του, ἀφοῦ τὸ γένος περιστοιχίζεται ἀπὸ δεινά, τὰ ὁποῖα, ὅπως λέγει, «δάκνει μου τὴν καρδίαν, συγχεῖ τὸν νοῦν καὶ ὀδυνὰ τὴν ψυχήν». Κάνει λόγο γιὰ τὴν «ὁλόσωμον πληγὴν» καὶ τὴν «νόσον καθολικήν».

Τὸ γένος ἔχει περιπέσει σὲ ποικίλα πάθη καὶ ἁμαρτίες. Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἔγιναν «ὑπερήφανοι, ἀλαζόνες, φιλάργυροι, φίλαυτοι, ἀχάριστοι, ἀπειθεῖς, λιποτάκται, ἀνόσιοι, ἀμετανόητοι, ἀδιάλλακτοι». Ἔγιναν οἱ ἄρχοντες κοινωνοὶ ἀνόμων, οἱ ὑπεύθυνοι ἅρπαγες, οἱ κριτὲς δωρολῆπτες, οἱ μεσίτες ψευδεῖς, οἱ νεώτεροι ἀκόλαστοι, οἱ γηράσαντες μεθυσμένοι, οἱ ἀστοὶ ἐμπαῖκτες, οἱ χωρικοὶ ἄλαλοι, «καὶ οἱ πάντες ἀχρεῖοι». Συγχρόνως μὲ τὴν γενικὴ κατάπτωση τῶν ἀνθρώπων χάθηκε «εὐλαβὴς ἀπὸ τῆς γῆς, ἐξέλιπε στοχαστής, οὒχ εὔρηται φρόνιμος».

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον ἐπέπεσαν ἐκ δυσμῶν καὶ ἐξ ἀνατολῶν διάφοροι ἐχθροὶ καὶ λυμαίνονται τὴν αὐτοκρατορία.

Πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν ἡ βασιλεύουσα πολιορκήθηκε ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ καὶ μάλιστα ὑπὸ δυσμενέστερες συνθῆκες, ἀλλὰ πάντοτε ἡ Παναγία τὴν σκέπαζε καὶ τὴν βοηθούσε γιατι ὁ λαός, παρὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του, δὲν διαπραγματευόταν τὴν Πίστη του.

Ἔλεγε τὴ γνωστὴ ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρὰ φράγκικη τιάρα»!

Ὅμως, στὶς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, μόλις πέντε μῆνες πρὶν τὴν άλωση καὶ δεκατρία ἔτη μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ προδοτικοῦ ἑνωτικοῦ ὄρου τῆς Συνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, στὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας ἔγινε συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν στὸ ὁποῖο μνημονεύτηκε ὁ Πάπας καὶ ὁ λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος!

Τὸ ἀνίερο αὐτὸ συλλείτουργο ἔγινε γιὰ νὰ ἐπικυρώσει, οὐσιαστικά, τὴν «Ἕνωση». Προτίμησαν οἱ πρόγονοί μας τὴσυμμαχία τοῦ παναιρετικοῦ παπισμοῦ ἀπὸ τὴ συμμαχία τοῦ Θεοῦ, γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ «Πόλις ἑάλω». Ὁ γνωστὸς «Θρῆνος τῆς Πόλης» λέει: «Πάψετε τὸ Χερουβικὸ κι ἂς χαμηλώσουν τ΄ ἅγια, γιατί εἶναι θέλημα Θεοῦ ἡ Πόλη νὰ τουρκέψει».

«Τριακόσιους χρόνους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μαςἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικὸν καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερα τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς τὸ βασίλειον ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ ἤφερε τὸν Τοῦρκο μέσα ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴν καὶ τοῦ τὸ ἔδωκε διὰ ἐδικόν μας καλόν… Καὶ τί; Ἄξιος ἦτον ὁ Τοῦρκος νὰ ἔχη βασίλειον; Ἀλλὰ ὁ Θεὸς τοῦ τὸ ἔδωκε διὰ τὸ καλόν μας. Καὶ διατὶ δὲν ἤφερεν ὁ Θεὸς ἄλλον βασιλέα, ὁπού ἦτον τόσα ρηγάτα ἐδῶ κοντὰ νὰ τοὺς τὸ δώση, μόνον ἤφερε τόν Τοῦρκον μέσαθε ἀπὸ τὴν Κόκκινην Μηλιὰ καὶ τοῦ τὸ ἐχάρισε; Διατὶ ἤξευρεν ὁ Θεός πώς τὰ ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τὴν Πίστιν, καὶ ὁ Τοῦρκος δὲν μᾶς βλάπτει, ἄσπρα δώσ’ τον καὶ καβαλλίκευσε τον ἀπὸ τὸ κεφάλι. Καὶ διὰ νὰ μὴν κολασθοῦμεν τὸ ἔδωκε τοῦ Τούρκου καὶ τὸν ἔχει ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον ὡσὰν σκύλλον νὰ μᾶς φυλάη».

(Ἰωάννου Μενούνου, Κοσμᾶ Αἰτωλοὺ Διδαχές, ἐκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1999, Διδαχὴ ΕΑ, σελ. 269-270).

Αὐτὸς ὁ λόγος θὰ πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίσει καὶ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει: Ὁ Θεὸς προτίμησε νὰ πέσει ὁ ἑλληνισμὸς στὰ χέρια ἑνὸς τυραννικοῦ δυνάστη πού σκότωνε, βίαζε, ἔκλεβε, βασάνιζε καὶ ἀτίμαζε τοὺς χριστιανούς, γιατί εἴδεμε τὴν παντογνωσία του ὅτι ἂν ἔμενε ἐλεύθερος θὰ πάθαινε κάτι ἀπείρως χειρότερο: Θὰ ἔχανε τὴν ὀρθὴ Πίστη του καὶ θὰ ἐκλατινιζόταν! Προτίμησε ὁ Θεὸς ἡ βαριὰ σκλαβιὰ τῶν τεσσάρων αἰώνων ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ «ἐλευθερία» πού θὰ ἦταν, ὅμως, πνευματικὴ δουλεία! (τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήση, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῆ, ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ματθ. 16:26) Ὡς ἐκ τούτου, κατὰ τὸν Ἅγιο, ἡ Τουρκικὴ σκλαβιὰ  ἦταν εὐλογία Θεοῦ καὶ ὁ Τοῦρκος ἕνα «τσο-μπανόσκυλο» ποὺ μᾶς φύλαξε ἀπὸ τὸν Πάπα!

ΠΗΓΗ.ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Βαβέλ στο Κολυμπάρι;

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ12 ώρες ago

Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή αντιστρέφει το αποτέλεσμα του πύργου της Βαβέλ. Έτσι ψάλλουμε στο κοντάκιο της εορτής της Πεντηκοστής, «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος·ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε· καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα.» γράφει ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware στο βιβλίο του, Ὁ Ὀρθόδοξος Δρόμος.

Την Πεντηκοστή του 2016, η οποία εορτάζεται πανορθοδόξως την ίδια ημέρα, προγραμματίζεται να συλλειτουργήσουν οι προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών Πατριάρχες, Μητροπολίτες και Αρχιεπίσκοποι και εκπροσώπου της προκαθημένης της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο πρόεδρος Αυτής Αρχιεπίσκοπος. Όμως την αυτή ημέρα οι 8 εκκλησίες θα τιμούν τον Απόστολο Ιούδα και τον Όσιο Παϊσιο τον Μέγα και οι 6 προκαθήμενοι θα εορτάζουν την μνήμη των Μάρτυρος Γελασίου και Οσίου Ιλαρίωνος του νέου, ηγουμένου της Μονής Δαλμάτων. Παρά ταύτα το θέμα του ημερολογίου, δεν θα συζητηθεί στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο.

Ακόμα και αν την ονειρευτήκαμε να συνέρχεται στην Αγία Ειρήνη Κωνσταντινουπόλεως στον τόπο που το πάλαι ποτέ συνήλθον Πατέρες Άγιοι, ελπίζοντας στην μεταξύ των Εκκλησιών ειρήνη, θα την χαρούμε στην Μονή Γωνιάς με την κρυφή ελπίδα ότι η Οδηγήτρια «Εις ενότητα πάντας εκάλεσε».

Λίγες μέρες όμως πριν την Πεντηκοστή και αφού ακόμα ηχούν στα ώτα μας τα λόγια του Εμμανουήλ από του Ευαγγελίου της διαθήκης «ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. (Ιωάννου ιζ΄ 9-11) διαβάζουμε την ανακοίνωση της Εκκλησίας της Σερβίας που μας προμηνύει ακοινωνησίες.

Μετά την ολοκλήρωση της τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας στις 26 Μαΐου 2016 και αφού μελέτησε τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ασχολήθηκε με τις σχέσεις της Εκκλησίας της Σερβίας με άλλες αυτοκέφαλες εκκλησίες καταγράφοντας τις καλές σχέσεις με όλες, εκτός την γείτονα Εκκλησία της Ρουμανίας. Μας πληροφορεί λοιπόν πως είναι ανεξήγητη η κίνηση από πολλά χρόνια της Εκκλησίας της Ρουμανίας να εισέρχεται στα εδάφη της Ανατολικής Σερβίας, στις περιοχές Κράγινα του Τιμόκ και Μπανάτ και με Ρουμάνους κληρικούς να ασκεί λειτουργική και ποιμαντική εισπήδηση. Μάλιστα η χειροτονία και Επισκόπου για τις πόλεις Νεγκότιν και Μπορ με την κατά την επίσημη Ιστοσελίδα της Ρουμανικής Επισκοπής ονομασία, Ντάτσια Φελίξ και επίσκοπο τον Δανιήλ (Episcopia Dacia Felix (Serbia)) είναι πρόκληση για τους τρείς Σέρβους Επισκόπους, Μπρανιτσέβου Ἰγνάτιο, Βανάτου Νικάνωρα και Τιμοκίου Ιλαρίωνα, οι οποίοι και ποιμαίνουν την περιοχή που εγκαταστάθηκε ο προσφάτως (1/4/2016) ανυψωθείς και σε Αρχιεπίσκοπο Δανιήλ.

Και η ανακοίνωση της Σερβικής Εκκλησίας καταλήγει με ότι μετά τις πολλές και ατελέσφορες προσπάθειες επικοινωνίας με την Ρουμανική Εκκλησία, αποφάσισε για τελευταία φορά, με χριστιανική αγάπη και ευθύνη να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα και να θέσει το θέμα ενώπιον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, απειλώντας διακοπή Λειτουργικής Κοινωνίας με την Εκκλησία της Ρουμανίας. Μάλιστα η Αρχιεπισκοπή του Πεκίου, διαμαρτύρεται γιατί ενώ ποτέ δεν πλήρωσε την παλαιά Σερβική επισκοπή Τιμισοάρας, που υπήρχε υπό αυτήν πριν την αυτοκεφαλία της Ρουμανικής Εκκλησίας και έθεσε τις εντός Ρουμανίας Σερβόφωνες κοινότητες υπό το ωμοφόριο των τοπικών Ρουμάνων Επισκόπων, οι Ρουμάνοι ίδρυσαν ενορία μέχρι και στο Βελιγράδι.

Βέβαια η Ρουμανική Εκκλησία έχει παρόμοια θέματα με την υπό την Εκκλησία της Ρωσίας ημιαυτόνομη Εκκλησία της Μολδαβίας, ενώ πρόσφατα διευθέτησε διαφορά της με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Βέβαια δεν περνά απαρατήρητη και η ενόχληση της πρωτοθρόνου Εκκλησίας από τις κινήσεις του Πατριάρχου Δανιήλ, με την τοποθέτηση επισκόπων, με τους ίδιους τίτλους τους οποίους φέρουν οι Μητροπολίτες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην Ευρώπη.

Η Ευρώπη, την εξαρχία της οποίας φέρει στον τίτλο του ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, έγινε τόπος εγκαθιδρύσεως επισκόπων και από τις Εκκλησίες της Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή Σερβίας, Βουλγαρίας και Γεωργίας, δίπλα στους υπό την Μόσχα Ρώσσους Επισκόπους, τους έως το 2006 σχισματικούς και πάτρωνες των παλαιοημερολογιτών της Ελλάδος, εκ της Ρωσικής Εκκλησίας εκτός Ρωσίας ομοίους, αλλά και τους υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο Ρωσικής Παραδόσεως. Το θέμα της Διασποράς κουκουλώθηκε με τις λεγόμενες Επισκοπικές Συνελεύσεις και αφαιρέθηκε από τα θέματα της Αγίας και Μεγάλης.

Και ενώ στα Δυτικά της γηραιάς θυγατρός του Διός, ουδέποτε η ανατολή τόλμησε να εκλέξει Πατριάρχη της Δύσεως στην θέση του εν ακοινωνησία από το 1009 Επισκόπου Ρώμης, όταν ο Σέργιος Β΄ της Νέας Ρώμης διέγραψε από τα δίπτυχα τον Σέργιο Δ΄ της Πρεσβυτέρας Ρώμης, οι Δυτικοί εξαπέστειλαν Πατριάρχες και στα Ορθόδοξα αλλά και στα Μονοφυσιτικά Πατριαρχεία της Ανατολής. Και ότι και αν λένε οι σύγχρονοι «ομολογητές», οι Ανατολικοί έθεσαν Επισκόπους εις την Δύση μόλις τον 20ο αιώνα μάλιστα χωρίς ποτέ να συμπίπτουν οι τίτλοι τους, με τους τοπικούς Παπικούς Επισκόπους. Και είναι ο Γαλλίας και όχι ο Παρισίων και ο Θυατείρων και όχι ο Καναταουρίας.

Αλλά και στα Βορειοανατολικά της Ευρώπης από της Εσθονίας έως την Αμπχαζίας οι έριδες των διεκδικητών των εκκλησιαστικών επαρχειών, δεν απέχουν πολύ από το να δημιουργήσουν περισσότερους νεκρούς, από όσους θρηνεί η Ουκρανία, με 4 σχήματα Ορθοδόξων Εκκλησιών, το ένα μάλιστα υπό τον Κιέβου Σεραφείμ, Ελληνικής κατασκευής, δίπλα στους λεγομένους και Ελληνορύθμους Ουκρανούς τους επιγόνους του Μπρέστ. Και ενώ ο «Πατριάρχης Κιέβου» Φιλάρετος δεν μάθαμε αν ήθελε να πάει στην Κρήτη, όπως επιθυμούσε ο Ρώμης Φραγκίσκος, οι Σκοπιανοί γείτονες μας αναρωτιούνται ποιος θα εκπροσωπήσει την αυτοαποκολούμενη Εκκλησία τους. Μα φυσικά θα είναι εκεί ο Αχρίδος Ιωάννης, χειροτονία δικιά τους, των σχισματικών των Σκοπίων που αναγνωρίστηκε χωρίς άλλο από την Σερβική Εκκλησία, και τελικά κατάφεραν διώκοντας τον και τον ηρωοποίησαν. Από την Ελλάδα μας θα εκπροσωπηθούν οι 4 από τις 5 εκκλησιαστικές διοικήσεις της, Αυτοκέφαλη Εκκλησία, Νέες Χώρες, Κρήτη, Άγιον Όρος, Δεν περιελήφθη επίσκοπος εκ Δωδεκανήσων. Κοντά η Εκκλησία των χωρών Τσεχίας και Σλοβακίας η οποία δόξα τον Θεό ξεπέρασε τον σκόπελο του διχασμού της.

Από το πεδίο της μάχης δεν απεχώρησαν ακόμα τα Πρεσβυγενή Πατριαρχία της Αραβίας, και αυτό μας δημιουργεί αγωνία. Αντιόχεια και Ιεροσόλυμα δεν βρήκαν σημείο επαφής και ας έχουν και τα δύο, στον τίτλο τους την Αραβία και Μητροπολίτες Βόστρων. Η Μήτηρ των Εκκλησιών με την κακόηχη τιτλοδοσία, δεν κάνει το του ιδρυτή της έργο, ώστε φιλανθρώπως να δεχθεί την προαγωγή σε Μητροπολίτη Πέτρας για παράδειγμα, του εν Κατάρ εξάρχου της. Αφού η Πετραία Αραβία, είναι στα σημερινά της όρια, ας τον ονόμαζε έτσι μήπως και πάψει ο πετροπόλεμος.

Οι Αλεξανδρινοί ικανοποιημένοι με την παράδοση της βαρβαρικής πάσης Αφρικής, από Βαρθολομαίου του Α΄ εις Πέτρον τον Ζ΄, μπορούν να αναλαμβάνουν έργα ομονοίας, με την συμμετοχή του αρχαιοτάτου θρόνου της Κύπρου που διεκδικεί την 5η θέση στα Δίπτυχα, τα οποία δεν θα συζητηθούν στην Αγία και Μεγάλη, αφού την θέση κατέχουν οι Ρώσοι και δίνουν την επόμενη στους Γεωργιανούς, περιλαμβάνοντας και τον Ουσινκτώνος Τύχωνα μαζί με τον Τόκυο Δανιήλ στις τελευταίες θέσεις των.

Τώρα αν θα εκπροσωπηθούν οι παλαιοημερολογίτες της Ελλάδος δεν είναι γνωστό, αν και φημολογείται ότι επίσκοπος που ανακοινώθηκε ήδη η συμμετοχή του έχει την πρώτη χειροτονία του εξ αυτών. Ακόμα δεν κοινολογήθηκε αν θα συμμετέχουν ο Αρχιεπίσκοπος του Ποταμού Ιανουαρίου Χρυσόστομος και ο Επίσκοπος Υφάλου Αμβρόσιος και εκείνοι εκ Παλαιοημερολογιτών μη αναχειροτονηθέντες εκ της σημερινής Κανονικής Εκκλησίας τους. Λογικά η απόφαση της Πολωνικής Αυτοκέφαλου Εκκλησίας να επανέλθει στο Ιουλιανό ημερολόγιο από τις 15 Ιουνίου 2014, ενενήντα χρόνια μετά τις 12 Απριλίου 1924, οπότε και υιοθέτησε το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο, δεν μπορεί να συνδεθεί με τις σχέσεις που ανέπτυξε με τους υπό τον «Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Αυξέντιο τον Α΄» χειροτονηθέντες επισκόπους. Σίγουρα όμως οι Συνοδικοί Σύνεδροι, ακόμα και αν δεν συναντήσουν στον δρόμο τους διαμαρτυρομένους παλαιοημερολογίτες και ζηλωτές καλογήρους, τους οποίους θα απομονώσουν οι στην διάθεση της Μητέρας Εκκλησίας κρατικοί Χωροφύλακες, σε κάποιο τοίχο θα διαβάσουν ότι είναι προδότες της Ορθοδοξίας, όπως άκουσε και ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος μόλις επέστρεψε από το Σαμπεζύ τον παρελθόντα Ιανουάριο.

Σπουδάζοντες λοιπόν την διαθήκη και αναζητώντας την κληρονομία, διαβάζουμε την απάντηση στο ερώτημα του εορτάζοντάς την ημέρα της Πεντηκοστής Αποστόλου, όπως το κατέγραψε ο ηγαπημένος του Διδασκάλου Ιωάννης: «Λέγει αὐτῷ Ἰούδας, οὐχ ὁ Ἰσκαριώτης· Κύριε, καὶ τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν. ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμὸς, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν παρ’ ὑμῖν μένων· 26 ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν. Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν. μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδὲ δειλιάτω».

Με αυτήν την αδειλία ας ευχηθούμε στον εορτάζοντα τα 25 έτη Πατριαρχίας του, Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον Α΄, τον Ίμβριο, να τον αξιώσει ο Θεός στην οικογενειακή φωτογραφία της Κρήτης, να μην απουσιάζει κανείς εκ των πρώτων και των συν αυτοίς Επισκόπων, ώστε από κοινού να μαρτυρήσουν ότι τα όσα η κεφαλή της Μιάς Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ο Μέγας Αρχιερέας, μας διαβεβαίωσε περί του ότι «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ·» έγιναν και ισχύουν από της Πεντηκοστής νύν και αεί. Και με την μαρτυρία του Παρακλήτου Πνεύματος που τα «πάντα χορηγεί» να διασαλπίσουν στα πέρατα της Οικουμένης ότι η Αρχιερατική προσευχή που απηύθυνε ο Υιός προς τον Πατέρα, «ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς», εισακούσθηκε.

«Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;»

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ 

• 

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.              Κατηγοροῦν κάποιοι μεγαλόσχημοι τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάποιες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν ἐπικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ὅτι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν δείχνουν πειθαρχία. Καὶ ὅταν λέγουν Ἐκκλησία, ἐννοοῦν αὐτάρεσκα καὶ ἀταπείνωτα τὸν ἑαυτό τους ἢ κάποια ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἀποφάσεων καὶ κάποια πρόσωπα ὑψηλὰ ἱστάμενα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία.
.              Δὲν ὑπάρχει ὅμως χειρότερο ἐπιχείρημα μέσα στὴν ἱστορία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνότητος γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ θεοσδοτου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς λογικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παραχάραξη τῆς Ἀλήθειας.
.              «Αὐτοῦ ἀκούετε», φωνάζει ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ θαβωρίου ὅρους τῆς Μεταμορφώσεως. Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐχθροὺς διὰ τὸν Χριστόν». Δὲν ὑπηρετοῦμε λοιπὸν πρόσωπα οὔτε κολακεύουμε καὶ χαϊδεύουμε ἀξιώματα καὶ θρόνους χάριν τοῦ ὁποιουδήποτε δικοῦ μας συμφέροντος καὶ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸν Χριστὸ ὑπηρετοῦμε «πάσῃ θυσίᾳ». Δηλαδή, «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» ἐπικριτὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, τί ἔπρεπε νὰ κάνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴ ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα μὲ τὴ δική σας σκέψη; Νὰ ὑπακούσει στὸν πατριάρχη καὶ στὸ βασιλιὰ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ὑπογράψει τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάση του, αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ὁ «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας».
.              Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπὸν τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο καὶ δεδομένο. Τί σημαίνει ὅτι κάποιος εἶναι Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἢ Θεολόγος; Πόσους τέτοιους ἔχει καταδικάσει καὶ ἀναθεματίσει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικούς; Ἀκόμη καὶ πολυπληθεῖς συνόδους ἀνακήρυξε ληστρικές. Ὅλοι κρίνονται στὴν Ὀρθοδοξία.
.              Πρωτίστως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Κλῆρος καὶ λαός. Εἴμαστε «ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς μέσα στοὺς αἰῶνες», ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Ἐκκλησία εἶναι Ὁ Χριστός, Τὸ Εὐαγγέλιο, Ἡ Ἀλήθεια, ὁ Ἐπίσκοπος, Τὸ Ἱερατεῖο, Τὸ Θυσιαστήριο καὶ Ὁ πιστὸς Λαός. Ὅλα μαζί. Ὄχι λαοκρατία οὔτε ὅμως καὶ κληρικοκρατία. Ὄχι ἀναρχία οὔτε ὅμως καὶ ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφία. Συνοδικότητα καὶ Ὁμοφωνία. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀλήθειας τελικὰ βρίσκεται στὸν πιστὸ λαό. Τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα τὸ 1848: «…Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῶ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…».
.              Ὁ Χριστός μας ἐπίσης ὅταν ἀπέστειλε τοὺς μαθητές Του στὰ ἔθνη, τοὺς εἶπε «διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», δηλαδή : «δὲν θὰ λέτε ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων καὶ δικά σας πράγματα, ἀλλὰ μόνο ὅλα ὅσα σᾶς ἔδωσα Ἐγὼ ὡς ἐντολές».
.              Λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ κρίνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζονται στὴ Μεγάλη Σύνοδο εἶναι μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση.
.              Ἔλεος ! Καὶ αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ λόγου θὰ τὸ στερήσουν οἱ ἀρνητὲς τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς συνοδικότητος; Δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, ἐπίσκοποι, Ἅγιον Ὄρος, ἀδελφότητες; Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;
.              Θεολογικὰ κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθὼς πρέπει νὰ γίνεται, ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα εὐσεβῆ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια οἱ ἄνθρωποι οὔτε ζαλισμένο κοπάδι οἱ Χριστιανοί.
.              Ποῦ φτάσαμε ἐπιτέλους; Νὰ ἀντιγράφωνται στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ παπικὲς ἰσοπεδωτικὲς πρακτικὲς καὶ νὰ μιμεῖται ἡ ἀνελεύθερη κομματικὴ πειθαρχία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν; Δυστυχῶς.
.              Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσει σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο ὁ Πιστὸς Λαὸς οὔτε θὰ αὐτοκαταργηθεῖ, ἐπειδὴ τὸ θέλουν μερικοί.

 

 ΣΧΟΛΙΑ

1. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ

   Εἶναι, πλέον, φανερὸ ὅτι κάποιοι ἀπὸ τοὺς πρωτουργοὺς καὶ θερμοὺς ὑπερμάχους τῆς συγκλήσεως τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου ἔχουν ὄχι ἁπλῶς θορυβηθεῖ ἀλλά, κυριολεκτικῶς, πανικοβληθεῖ ἀπὸ τὸ μέγεθος καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα τῆς ἄχρι τοῦδε ἐκδηλωθείσης ἀντιδράσεως ἀναφορικὰ μὲ τὴ σύγκληση καὶ τὸ θεματολόγιό της, (ἐπὶ τῇ βάσει τῶν προβληματικῶν προσυνοδικῶν κειμένων ποὺ ὑπηρετοῦν κάλλιστα τὸν οἰκουμενιστικὸ συγκρητισμὸ καὶ τὴ νόθευση τοῦ Ὀρθοδόξου Ἤθους ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντικανονικῶν μεθοδεύσεων ποὺ ἀκολουθήθηκαν διὰ τοῦ ἀποκλεισμοῦ τῆς πλειοψηφίας τῶν ἐν ἐνεργείᾳ μητροπολιτῶν ἀπὸ τὴ συμμετοχὴ στὶς ἐργασίες της ἀλλὰ καὶ τῆς μετατροπῆς τῆς πλειοψηφίας τῶν ὅσων πρόκειται νὰ συμμετάσχουν σὲ αὐτὴ σὲ εἶδος τι “γλάστρας”, κατὰ τὴν προσφυᾶ ἔκφραση τοῦ Φλωρίνης Θεοκλήτου, καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα ἀσκήθηκε ὑπὸ τῶν ἐπαϊόντων καταλυτικὴ καὶ ἐξουθενωτικὴ κριτική), ἀλλὰ καί, κυρίως, ἀπὸ τὴ διαφαινόμενη διάθεση ἀποδοκιμασίας καὶ ἀρνήσεως συμμορφώσεως πρὸς τὸ περιεχόμενο τῶν τυχὸν ὑπ᾽ αὐτῆς ληφθησομένων ἀποφάσεων ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ὀρθοφρονοῦντος κλήρου καὶ λαοῦ.
   Γι᾽ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο ἔχουν ἐπιστρατεύσει διαφόρους ἐκκλησιαστικοὺς καὶ θεολογικοὺς παράγοντες φιλο-πατριαρχικοῦ, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, προσανατολισμοῦ, “διατρεχόντων” τὸ διαδίκτυο, προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα, σχετικῶς, διὰ τῆς παμπαλαίας καὶ δοκιμασμένης μεθόδου τῆς σοφιστείας.
   Πληροφοροῦμε τοὺς θεράποντες τῆς σκοπιμότητας ὅτι, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο, “λογαριάζουν χωρὶς τὸν ξενοδόχο”! Τουτέστιν χωρὶς τὸν ἔντιμο κλῆρο καὶ πιστὸ λαό, τὸ ἀγωνιστικὸ καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα τοῦ ὁποίου ἀδυνατοῦν νὰ κάμψουν ὅσες μεθοδεύσεις καὶ ἂν ἀκολουθήσουν πρὸς τοῦτο καὶ ὅ,τι καὶ ἂν σοφισθοῦν γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ συγκεκριμένου σκοποῦ.
   Ὑπενθυμίζουμε στοὺς προαναφερθέντες στυλοβάτες τοῦ ἑτοιμόρροπου οἰκοδομήματος τῆς “συνόδου” τῆς Κρήτης τί διαλαμβάνει, σχετικῶς, ἡ μνημειώδης ἐγκύκλιος τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1848: «Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῳ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…».
   Ἐχέτωσαν, λοιπόν, τοῦτο ὑπ᾽ ὄψιν! Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ἀποτελεῖ φέουδο καὶ τιμάριο μίας δράκας ἐπιόρκων ἀρχιερέων ποὺ στανικῷ τῷ τρόπῳ μποροῦν νὰ ἐπιβάλλουν στὶς συνειδήσεις τοῦ λοιποῦ κλήρου καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεών τους ποὺ ἀλλοιώνουν τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα καὶ ἀνατρέπουν τὸ Ὀρθόδοξο Ἦθος ἀλλὰ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ πορεύεται συντονίζοντας τὸ βηματισμὸ τῶν μελῶν Του μὲ τὴν ἀναλλοίωτη καὶ μὴ ἐπιδεκτικὴ τροποποιήσεων, ἀφαιρέσεων ἢ προσθηκῶν παρακαταθήκη ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Χριστό, τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὴ χορεία τῶν Πατέρων.

ΑΝΑΜΕΙΚΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΙΕΡΑΡΧΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.           Ἀνάμεικτα εἶναι τὰ συναισθήματα ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἔκτακτης συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν ἐν ὄψει τῆς Πανορθόδοξης Συνόδου. Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ Ἱεραρχία ἐπὶ διήμερο (24 καὶ 25 Μαΐου 2016) συζήτησε ἐπὶ τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Μητροπολίτου Ἠλείας κ. Γερμανοῦ, ποὺ εἶχε ὡς θέμα τὴν ἐνημέρωση «ἐπὶ τῶν παρατηρήσεων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, ἀφορωσῶν εἰς τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» καὶ συζήτηση ἐπὶ τῶν παρατηρήσεων αὐτῶν.
.           Τὸ πρῶτο θετικὸ εἶναι ὅτι ἔγινε συζήτηση καὶ ἐλήφθησαν ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν παρατηρήσεων τῶν Μητροπολιτῶν στὰ κείμενα τῆς Πανορθόδοξης. Δὲν εἰσακούστηκαν μεμονωμένες φωνές, ποὺ ἐξέφρασαν τὴν ἄποψη τοῦ Φαναρίου, νὰ μὴν συζητηθοῦν καθόλου οἱ ἐν λόγῳ παρατηρήσεις καὶ νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς οἱ προτάσεις, ὅπως κατατέθηκαν στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες χωρὶς καμία ἐπεξεργασία. Σημειώνεται ὅτι οἱ Ἱεραρχίες ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως τῆς Μόσχας, τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ἀντιοχείας καὶ τῆς Γεωργίας συζήτησαν καὶ ἔλαβαν ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν κειμένων τῆς Πανορθόδοξης.
.           Τὸ δεύτερο θετικὸ εἶναι πὼς οἱ περισσότερες παρατηρήσεις τῶν Μητροπολιτῶν ἐγκρίθηκαν ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία καὶ θὰ κατατεθοῦν ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὅπως προβλέπει ὁ Κανονισμὸς τῆς Πανορθόδοξης. Σημειώνεται ὅτι ὁ Κανονισμὸς δὲν ἔχει ἐγκριθεῖ ὁμόφωνα ἀπὸ τὴ συνάντηση τῶν Προκαθημένων στὸ Σαμπεζί, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2016, ἀφοῦ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας δὲν τὸν ὑπέγραψε, γι’ αὐτὸ καὶ ὁρισμένοι θεωροῦν ὅτι ἡ Πανορθόδοξη εἶναι οὐσιαστικὰ στὸν ἀέρα. Στὴν Ἱεραρχία ἐλέχθη πάντως ὅτι τὸ Φανάρι πιστεύει ὅτι θὰ ξεπεράσει τὴν παλαιότερη ἀπόφαση τῶν Προκαθημένων περὶ ὁμοφωνίας καὶ ὅτι ἡ Πανορθόδοξη θὰ διεξαχθεῖ κανονικά, μὲ τὴν ἁπλὴ καταγραφὴ τῆς διαφωνίας μίας ἢ περισσοτέρων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Μένει αὐτὸ νὰ φανεῖ στὴν πράξη.
.          Τὸ τρίτο θετικὸ εἶναι ὅτι πέρασε μὲ ψηφοφορία καὶ μὲ σχεδὸν ὁμοφωνία ἡ πρόταση νὰ προστεθεῖ στὸ κείμενο περὶ Αὐτονόμου ἡ ἑξῆς παράγραφος: «Ἐκκλησιαστικαὶ Ἐπαρχίαι περὶ τῶν ὁποίων ἐξεδόθη Πατριαρχικὸς Τόμος ἢ Πράξις δὲν δύνανται ἵνα αἰτήσωνται τὴν χορήγησιν αὐταῖς αὐτονομίας, διατηρουμένου ἀπαρασαλεύτως τοῦ ὑφισταμένου καθεστῶτος». Ἐπὶ τῆς ἐν λόγῳ προτάσεως διαφωνία ἐξέφρασε μόνο ὁ Μητροπολίτης Δράμας.
.           Τὸ τέταρτο θετικὸ εἶναι πὼς ἀποφασίστηκε νὰ μὴ συζητηθεῖ τὸ θέμα τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου καὶ νὰ ζητηθεῖ ἡ ἀπόσυρση καὶ ἡ μὴ συζήτηση τοῦ θέματος αὐτοῦ στὴν Πανορθόδοξη. Αὐτὸ ἐπειδὴ εἰσάγεται πρὸς ἔγκριση χωρὶς ὁμοφωνία, ἀφοῦ ὁ Πατριάρχης Γεωργίας καὶ ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας διαφώνησαν καὶ δὲν ἔχουν ὑπογράψει τὸ σχετικὸ κείμενο.
.           Ἀρνητικὸ εἶναι ὅτι κατὰ πλειονοψηφία καὶ μὲ δέκα ἑπτὰ ψήφους ἀρνητικὲς παρέμειναν ὡς ἔχουν τὰ κείμενα «Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνω κόσμῳ» καὶ «Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο», χωρὶς νὰ γίνουν δεκτὲς οἱ πολλὲς παρατηρήσεις, ποὺ εἶχαν κατατεθεῖ. Ἡ ἐπιχειρηματολογία περὶ παγίωσης καταστάσεων καὶ ὀνομασιῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν, στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους καὶ στὰ κοινωνικὰ ζητήματα, καθὼς καὶ οἱ καθιερωμένες ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εὐχὲς πρὸς ἑτεροδόξους καὶ ἡ συμβίωση μαζί τους σὲ ὁρισμένες περιοχὲς τῆς χώρας, ἦσαν οἱ λόγοι ποὺ ἔκαμαν τὴν πλειονοψηφία τῶν Ἱεραρχῶν νὰ ψηφίσει ὑπὲρ τοῦ νὰ παραμείνουν τὰ κείμενα ὡς ἔχουν.
.           Ἐπὶ τῶν θεμάτων τῆς Πανορθόδοξης, ποὺ συζητήθηκαν ἐπὶ διήμερο στὴν Ἱεραρχία καὶ τῶν ἀποφάσεων ποὺ πάρθηκαν, τὸ Δελτίο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου γράφει μία παράγραφο ἕξι γραμμῶν, ὅτι ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος «μελέτησε διεξοδικὰ τὶς προτάσεις τῆς Δ.Ι.Σ., μίαν πρὸς μίαν, καὶ προέβη σὲ περαιτέρω ἐπεξεργασία καὶ σὲ προσθῆκες. Ἡ τελικὴ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας θὰ ἀποσταλεῖ στὴ Διορθόδοξη Γραμματεία τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου καὶ θὰ ὑποστηριχθεῖ ἀπὸ τὸν Μακαριώτατο κατὰ τὶς συνεδριάσεις τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου»…
.         Ἐπειδὴ προφανῶς ἔγινε ἀντιληπτὸ ὅτι οὐδεμία ἐνημέρωση ὑπάρχει στὸν πιστὸ λαὸ ἐπὶ τῶν θεμάτων τῆς Πανορθόδοξης καὶ ἐπὶ τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἱεραρχίας καὶ ὅτι ὅλα συζητοῦνται καὶ ἀποφασίζονται ἀπὸ τὰ μέλη τῆς Ἱεραρχίας ἐρήμην του ὑπῆρξε μία τελευταία παράγραφος ποὺ ἀναφέρει: «Τέλος, λόγῳ τοῦ μεγάλου ἐνδιαφέροντος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ γεγονότος ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφάσισε νὰ ἐκδοθεῖ σχετικὸ κείμενο, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἐνημερώνεται ὁ λαὸς ἐπὶ τοῦ θέματος». Ἐλπίζεται ἡ ἐνημέρωση νὰ γίνει σύντομα καὶ νὰ εἶναι πλήρης καὶ σαφής.-

ΠΗΓΗ.ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΗΣ ΔΟΣΙΘΕΟΥ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ανέγνωσα με προσοχή αυτά που αναφέρει στο ιστολόγιο ΑΜΗΝ ο Καθηγούμενος της Ι. Μονής Παναγίας της Τατάρνης Αρχιμ. Δοσίθεος. Ξιφουλκεί λαύρος ο Γέροντας κατά των «υπερορθοδόξων, ζηλωτών, στερεοελλαδιτών». Όλοι αυτοί, πάλι κατά το Γέροντα, «ουδέν καλόν ευρίσκουσιν εις τας ενεργείας του Πατριαρχείου». 

Ο π. Δοσίθεος συγχέει δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους αντιοικουμενιστές με τους δεδηλωμένους εχθρούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι οι αντιοικουμενιστές σέβονται, τόσο τον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου όσο και τη σταυρωμένη Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν.  Όμως αυτό δεν εμποδίζει τους καλώς φρονούντας να αντιμάχονται πάσαν εκτροπήν εκ της Ορθοδόξου πίστεως, όπως συμβαίνει δυστυχώς στις μέρες μας. 

Εντυπωσιακοί, γλαφυροί και υψηλοί είναι οι λόγοι του καλλιεπούς Αρχιμανδρίτου υπέρ της Ορθοδοξίας, της οποίας, με χάρη περισσή, πλέκει το εγκώμιον. Όμως να μας επιτρέψει να μη συμμερισθούμε τα πιο κάτω: «Ο λαός του Θεού, η Ρωμιοσύνη, εμπιστεύεται πλήρως την δεξιάν οιακοστροφίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου της ιεράς ολκάδος». Δεν αντελήφθη ο Γέροντας Δοσίθεος τις κατ’ επανάληψιν συμπροσευχές του Παναγιώτατου και των μετ’ αυτού μετά πλειάδος αιρετικών και κακοφρόνων; Δεν περνάει μέρα που να μην προκαλέσουν την αυτοσυνειδησίαν των Ορθοδόξων κι αυτός βλέπει ότι όλα βαίνουσι καλώς; Δεν άκουσε τι έγινε στην Πόλη, κατά την υποδοχή του αιρεσιάρχου Πάπα στις 29.11.2014; 

Οφείλει να γνωρίζει ο Γέροντας ότι οι «σκοπίμως συγχέοντες οικουμενικότητα και οικουμενισμόν» είναι οι οικουμενιστές, οι οποίοι ανερυθριάστως, προκλητικότατα και «γυμνή κεφαλή» ονομάζουν, από του 1993 (Συμφωνία του Μπαλαμάντ), τον εκπεσόντα της αληθείας Παπισμόν «αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης». 

Αναφέρει επίσης ο Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος: «Τα όσα λέγονται και γράφονται περί της Πανορθοδόξου Συνόδου υπερβαίνουσι τα λύματα των οχετών…» Και «άμα τω ακούσματι αυτής της Συνάξεως ήρξαντο … λέγοντες μη φαγείν μήτε ποιείν εως αν ματαιώσωσι την Σύνοδον».Ομολογουμένως το λεξιλόγιο αυτό δεν περιποιεί τιμήν εις ουδένα και δη εις κληρικόν. Λυπούμαστε εκ μέρους του. Όλα όσα γράφτηκαν κατά της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μετά τη δημοσιοποίηση των θεμάτων που θα την απασχολήσουν, γράφτηκαν με πόνο ψυχής, από επισκόπους, καθηγητές κι όχι μόνο, διότι πάνε οι οικουμενιστές να μετατρέψουν σε «Εκκλησίες» τους παντοειδείς  αιρετικούς, Παπικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες (ίδε αρθρο 6 της Συνάξεως των Προκαθημένων του Σαμπεζύ), ενώ οι Σύνοδοι στην Εκκλησία πολεμούσαν και καταδίκαζαν τους αιρετικούς, αν αυτοί επέμεναν στις αντιχριστιανικές τους απόψεις. Άρα είναι άνω ποταμών και εν ταυτώ ατυχέστατη, η παρομοίωση των αντιοικουμενιστών με τους Εβραίους που κυνηγούσαν μανιωδώς και επεδίωκαν να φονεύσουν τον Απ. Παύλο (Πραξ. κβ΄ 23). 

Τέλος λόγου. Οι μοναχοί αείποτε ευρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, υπερασπίζοντας την αλήθεια της πίστεως. Γιατί, Άγιε Καθηγούμενε, εσείς δεν ακολουθείτε τη φιλόθεη και θεοφιλή αυτή πορεία;