Στη σκηνή της Βαϊοφόρου ο Χριστός εικονίζεται «καθήμενος επί πώλου όνου» κατά τον συνήθη, στην Ανατολή, γυναικείο τρόπο. Στο αριστερό του χέρι κρατεί ειλητάριο, ενώ με το δεξιό ευλογεί. Η διάταξη της εικόνας έχει συνήθως τον Κύριο πάνω στο πουλάρι, στο μέσον, περίπου, της όλης σύνθεσης.
Πίσω του (αριστερά ως προς τον θεατή) εικονίζονται οι μαθητές να ακολουθούν τον διδάσκαλό τους με σπουδή. Η κεφαλή του Χριστού -πλαισιωμένη πάντοτε από φωτοστέφανο- είναι συνήθως στραμμένη προς τους Ιουδαίους (σε κάποιες παραστάσεις ο Χριστός έχει στραμμένη την κεφαλή του προς τους αποστόλους) ενώ η έκφραση του προσώπου Του είναι πραεία και θλιμμένη, «προδηλούσα το πάθος».
Στο βάθος της εικόνας το κάστρο της Ιερουσαλήμ με ανοιχτές καστρόπορτες και πλήθος Εβραίων, ανδρών, γυναικών και παιδιών, που σπεύδουν να προϋπαντήσουν τον Χριστό. Το πλήθος σπρώχνεται να βγει από την πύλη, γέροντες και νέοι που κρατούν…
«Εδάκρυσεν ο Ιησούς» (ιω ια35)-ο συντομότερος στίχος του ευαγγελίου και σύνολης της Γραφής κρύβει μερικά από τα πιο βαθιά και συγκλονιστικότερα νοήματα…
Στην πρώτη Εκκλησία, το Σάββατο του Λαζάρου ονομαζόταν «αναγγελία του Πάσχα». Πραγματικά αυτό το Σάββατο αναγγέλει, προμηνύει, το υπέροχο φως και τη γαλήνη του επομένου Σαββάτου, του Αγίου και Μεγάλου Σαββάτου, που είναι ημέρα του Ζωηφόρου Τάφου.
Το πρώτο μας βήμα ας είναι η προσπάθεια να καταλάβουμε το εξής: ο Λάζαρος, ο φίλος του Ιησού Χριστού, είναι η προσωποποίηση όλου του ανθρωπίνου γένους και φυσικά κάθε ανθρώπου ξεχωριστά . Η Βηθανία, η πατρίδα του Λαζάρου, είναι το σύμβολο όλου του κόσμου, είναι η πατρίδα του καθενός. Ο καθένας από μας δημιουργήθηκε να είναι φίλος του Θεού και κλήθηκε σ’ αυτή τη θεϊκή Φιλία που είναι η γνώση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του, η συμμετοχή στη ζωή…
Μετά τη μεγαλειώδη και φοβερή Μεγάλη Εβδομάδα ήρθε ή λαμπρή και παραδείσια Διακαινήσιμος. ’Ένιωθα ότι ή ώρα της αναχώρησης έφθανε.
Ό Μάρκ, από την πλευρά του ήθελε να επιστρέφει στη Γαλλία.
Δεν ήθελα όμως να φύγω από τον ’Άθωνα χωρίς να ξαναδώ μια φορά τον πατέρα Πετρώνιο.
Πήγα με το πλοίο μέχρι τη Ρουμανική Σκήτη, όπου οι μοναχοί προσφέρθηκαν να με φιλοξενήσουν μερικές μέρες.
Στον τόπο εκείνο έβρισκα ένα άσυλο ειρήνης και μπορούσα να γευτώ τέτοια ηρεμία πού σπάνια είχα γνωρίσει προηγουμένως.
Αυτές τις έσχατες στιγμές αγιορείτικης γαλήνης, τις μοιράστηκα με τον Πετρώνιο, αυτό τον άνθρωπο του οποίου ή σοφία και ή πνευματικότητα τον κατέτασσαν στον κόσμο των αγγέλων.
Κάναμε μαζί μακρές πεζοπορίες στο μονοπάτι πού πηγαίνει απ’ την πλευρά της Μεγάλης Λαύρας, απ’ όπου αποκαλύπτεται μαγευτική ή ομορφιά της Χαλκιδικής.
Λένε ότι ή περιοχή αυτή είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας, λόγω της μορφολογίας των ακτών, πού παράξενα κομμένες, αλλού υψώνονται σαν φράχτες, άλλου καταλήγουν σε ακρωτήρια.
Οι διακριτοί ορεινοί όγκοι υψώνονται καταμεσής των χαμηλών επιπέδων σαν νησίδες στα νερά αρχιπελάγους.
Ή Χαλκιδική προχωρεί μέσα στη θάλασσα σαν ένα γιγάντιο ανοιχτό χέρι, τεντωμένο πάνω στα νερά, και καταλήγει σε τρία ακρωτήρια πού χωρίζονται από τούς βαθείς κόλπους της Κασσάνδρας και τού Αγίου Όρους.
Σ’ αυτό το τεντωμένο δάχτυλο, πού δείχνει προς την Ανατολή βαδίζαμε μαζί με τον Πετρώνιο, περιτριγυρισμένοι από αδιαπέραστα δάση γεμάτα δάφνες, βελανιδιές, κουμαριές, πεύκα και καστανιές, πάνω σ’ ένα κακοτράχαλο μονοπάτι πού όμως μάς πρόσφερε μεγαλόπρεπη θέα στη θάλασσα «με τα διαμάντια τού ήλιου», όπως λέει ένας Γάλλος ποιητής.
— Τον παλιό καιρό, αναφώνησε ό Πετρώνιος, οι άνθρωποι ήξεραν λίγα πράγματα, αλλά έκαναν πολλά. Σήμερα ξέρουν πολλά, αλλά δεν κάνουν και τίποτε σπουδαίο!
Ό Χριστός είπε: «Ό γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου έλαφρόν έστιν» (Κατά Ματθαίον, κεφ, ια’, 30) και εμείς, αντί να φέρουμε το ζυγό τού Χριστού, προτιμούμε να κουβαλάμε το ζυγό τού διαβόλου πού όμως είναι πολύ βαρύς.
Ό ρόλος της εκκλησίας είναι να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία, αλλά, δυστυχώς, ό κόσμος δεν ακούει.
Οι ίδιοι οι χριστιανοί αλληλοσκοτώνονται.
Να, αυτή τη στιγμή στη Γιουγκοσλαβία γίνεται κάτι πού ό Θεός δεν το θέλει.
Ή Θεοτόκος εμφανίστηκε σε παιδιά στη Βοσνία και τούς είπε: «Πείτε στον κόσμο να μετανοήσει και να προσεύχεται αδιαλείπτως, αλλιώς θα παρουσιαστούν μεγάλα προβλήματα».
Και νάτα τα προβλήματα, ήρθαν! Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
Ό Θεός δε θέλει οι άνθρωποι να μάχονται μεταξύ τους, αυτό είναι δουλειά του διαβόλου.
— Κατά τη γνώμη σας, πάτερ Πετρώνιε, τί είναι προτιμότερο για μένα, να μείνω στο Άγιο ’Όρος ή να πάω στη Γαλλία;
— Είναι πολύ δύσκολο να ζήσει ένας ξένος στο Άγιο Όρος, μου απάντησε εκείνος.
Θα είστε καλύτερα στη Γαλλία, όπου υπάρχουν ήδη ορθόδοξες κοινότητες.
Παρά τα όσα λέγονται, γίνονται σπουδαία πράγματα στη Δύση, σε πνευματικό επίπεδο.
— Γιατί οι άνθρωποι σήμερα στρέφονται στο βουδισμό ή σε σέκτες και όχι στο χριστιανισμό; ρώτησα.
— Λόγω του μεγάλου πνευματικού κενού για το όποιο κύριος υπεύθυνος είναι ό ρωμαιοκαθολικισμός. Υπό την επίδραση του αύγουστίνειου πεσιμισμού, παραμόρφωσε το μήνυμα του Ευαγγελίου με την έννοια ενός απρόσωπου ήθικισμού και ενός ξηρού διανοητισμού.
Ό καθολικισμός έχασε τις έννοιες της άσκησης και της ευθύνης έναντι της σωτηρίας. Δεν είναι μόνο ή ψυχή πού πρέπει να σωθεί αλλά ό άνθρωπος ολόκληρος, σώμα και ψυχή. Εξάλλου, ό Θεός δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο ενάντια στη θέλησή του. Δεν αρκεί μόνο να σκέπτεσαι το Ευαγγέλιο, πρέπει και να το εφαρμόζεις.
Ή χριστιανική πίστη είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Ό άνθρωπος πρέπει να διαμορφωθεί κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού, όπως ένας γλύπτης διαμορφώνει ένα κομμάτι μάρμαρο.
Υπάρχει όμως μεγάλη λαχτάρα για το Θεό στη Δύση και μια κίνηση επιστροφής προς την ορθοδοξία. Ανακαλύπτουν την πνευματική σημασία των εικόνων, ανανεώνεται ή λειτουργική ζωή ορισμένων κοινοτήτων, γνωρίζουν την προσευχή τού Ιησού.
Ή εικόνα έχει μεγάλη σημασία, αναπαριστά όχι μόνο τη Σάρκωση τού Χριστού αλλά και τη σάρκωση τού σχεδίου τού Θεού για τον άνθρωπο, δηλαδή την πραγμάτωση της σωτηρίας, διά των αγίων, πρότυπο των οποίων είναι ή Θεοτόκος.
— Ασφαλώς, είπα εγώ, αλλά στη Δόση βλέπουμε και μια αντίθετη κίνηση, δηλαδή τη μεγάλη έκκοσμίκευση.
— Φίλε μου καλέ, δε βλέπετε ότι και στις δυο περιπτώσεις αναγγέλλεται το λυκόφως των ειδώλων;
— Πώς να συνδράμουμε την εκκλησία;
— Κατά τη γνώμη μου, το μεγαλύτερο έργο πού μπορεί κανείς να κάνει για την εκκλησία είναι να βιώνει τη ζωή τού Ευαγγελίου.
Βλέποντας την αμηχανία μου ό Πετρώνιος μού εξήγησε ότι κατά τη γνώμη του αυτό δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά τη μοναστική ζωή.
— Αλλά, πρόσθεσε, αυτή δεν είναι μια οδός μόνο για τούς εκλεκτούς, ό δρόμος στην ουσία είναι ένας.
— Μα δεν μπορούν να γίνουν όλοι μοναχοί! αγανάκτησα εγώ.
— Αυτός ό μοναδικός δρόμος πρέπει να προσαρμόζεται στις δυνατότητες τού καθενός, αλλά, όπως υπάρχει ποικιλία χαρισμάτων έντός τού ίδιου πνεύματος, υπάρχει και ποικιλία τρόπων ζωής έντός της μιας και μοναδικής μοναστικής πνευματικότητας, πού δεν είναι τίποτε άλλο παρά ή ζωή εν Άγίω Πνεύματι.
-— Και ή άσκηση; Πιστεύετε ότι πρέπει να εφαρμόζεται απ’ όλους;
— Υπήρχε στην Κωνσταντινούπολη ένας στυλίτης πού έζησε επί σαράντα χρόνια στην κορυφή ενός στύλου, χωρίς ποτέ να ξαπλώσει, και για τροφή έπαιρνε λίγο ψωμί και λίγο νερό.
Έ λοιπόν, το φαντάζεστε ότι ό άνθρωπος αυτός έζησε πάνω από εκατό χρόνια;
— Τί αποδεικνύει αυτό;
— Αυτό δείχνει ότι ή άσκηση κάνει καλό στην υγεία, είπε ό Πετρώνιος γελώντας.
Ή σύγχρονη ιατρική γελιέται, όταν θέλει να παρουσιάσει τον άνθρωπο ως σωματική μόνο υπόσταση. Ό άνθρωπος είναι ένα πλάσμα πνευματικό πού ζει κυρίως από τη Θεία Χάρη.
Ή άσκηση φανερώνει την αληθινή φύση τού ανθρώπου και αυτή ακριβώς ή συγκεκριμένη μεταμόρφωση ολοκλήρου τού ανθρωπίνου προσώπου, σώματος και ψυχής, είναι ή αληθινή ευαγγελική ζωή.
— Αναφερθήκατε πριν από λίγο στα λόγια τού Χριστού: «Ό γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίο μου έλαφρόν εστίν».
Ότι ήταν ελαφρό το φορτίο για Εκείνον, τον Υιό τού Θεού, μπορώ να το καταλάβω, αλλά πώς να το πω ελαφρό για μένα;
— Ένας ζυγός, αποκρίθηκε ό Πετρώνιος, αποτελείται από δύο στοιχεία και γενικά σύρεται από δύο ζώα.
Όταν ό Χριστός μάς καλεί να σηκώσουμε το ζυγό του και λέει ότι είναι ελαφρός, αυτό σημαίνει ότι καλούμαστε να τον σηκώσουμε μαζί μ’ Εκείνον.
Κι έτσι, επειδή παίρνει επάνω Του όλα τα βάρη τού φορτίου, ό ζυγός γίνεται ελαφρός.
— Συγχωρέστε με πού ξαναγυρίζω, πολύ εγωιστικά, στο δικό μου πρόβλημα, αλλά πιστεύετε ότι πρέπει να μείνω στο Όρος ή να γυρίσω στη Γαλλία, κοντά στον πατέρα Πλακίδα;
— Πιστεύω ότι κοντά στον πατέρα Πλακίδα θα ήταν το καλύτερο.
Το μοναστήρι δεν είναι μεγάλο, νομίζω ότι έχει ησυχία και επιπλέον ό πατήρ Πλακίδας είναι ένας καλός πνευματικός πατέρας.
Μπορείτε να έχετε μαζί του στενή πνευματική σχέση και οικειότητα.
Επιστρέψαμε στη Ρουμανική Σκήτη για τον εσπερινό. Ακολούθησε το γεύμα και αμέσως μετά το απόδειπνο. Μέσα στη σιγή της νύχτας επέστρεψα στο δωμάτιο πού οι Ρουμάνοι πατέρες μου είχαν ετοιμάσει είχε θέα στη θάλασσα.
Κάθισα για ώρα να βλέπω το φως της σελήνης να ασημώνει τη σκοτεινή επιφάνεια του νερού. Αυτή τη Μεσόγειο πόσο την αγαπούσα! Είχα ήδη από την επίσκεψη μου στην Αλεξάνδρεια νιώσει αυτό το παράξενο αίσθημα εγγύτητας. Συνδετικό στοιχείο μεταξύ Ευρώπης και Αφρικής, Ανατολής και Δύσης, ή θάλασσα αυτή ένωνε τις πιο μακρινές ακτές, τις έκανε κοντινές, γειτονικές, όμορες.
Λατίνοι, Άραβες, Έλληνες, Εβραίοι, Τούρκοι μοιράζονταν από πολύ παλιά το αλμυρό αυτό σκαλοπάτι, προμηθευτή ψαριών και εμπορευμάτων, γλωσσών και λαών.
Σίγουρα, οι Σταυροφόροι την είχαν οργώσει από Δύση σ’ Ανατολή, αλλά ή ιατρική και τα μαθηματικά είχαν ακολουθήσει την αντίστροφη πορεία, για να μεταφέρουν πολιτισμό στους βαρβάρους της Δύσης.
Αποκοιμήθηκα τελικά, αλλά στο μυαλό μου είχαν εντυπωθεί τα λόγια του Πετρώνιου.
Εκείνη τη νύχτα ονειρεύτηκα κάτι παράξενο.
Ό Ρουμάνος στάρετς μου εμφανίστηκε, πιο φωτεινός από κάθε άλλη φορά, κι έβαλε μέσα στην καρδιά μου την αδιάλειπτη προσευχή.
Με το ξύπνημα, ή προσευχή τού Ιησού ήταν στα χείλη μου…
ALAIN DUREL. Η ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΤΕΡΜΟΝ
Από τον Καθηγητή του ΕΜΠ Ευριπίδη Μπίλη: Για τους σοβαρότατους λόγους που αναφέρει κατωτέρω ο συνάδελφος Θεόδωρος Καρυώτης, παρακαλείστε να στείλετε ταχυδρομικώς, όχι μόνο τώρα, αλλά και Χριστούγεννα και Πάσχα, μία οποιαδήποτε κάρτα στο Καστελλόριζο, στη δ/νση: Δημαρχείο ή Δημοτικό Σχολείο Μεγίστης
Μεγίστη,
851 11 ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ
Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, προς:
Megisti Municipality or Elementary School
Megisti,
GR-851 11 KASTELLORIZO
GREECE
Παρακαλείστε να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο του Καθηγητή Καρυώτη για να αντιληφθείτε τη σημασία της αποστολής.
Στόχος, να κατακλυσθεί το Ελληνικό Καστελλόριζο με κάρτες από όλον τον απανταχού του κόσμου Ελληνισμό.
Ευριπίδης
Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
Mια κάρτα δεν κοστίζει, αξίζει. ΜΙΑ ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΡΤΑ ΜΑΣ ΑΡΚΕΙ!!!!!!
Παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου, οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές.
Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο.
Επιμένουμε να σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί.
Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού.
Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά.
Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε,
και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.
Βλέποντας το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμβο, που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας.
Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας αδύνατη, την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον,
θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα
και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ..
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας,
«αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη «Ηρόδοτος», που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια» [1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την τοπο-στρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.
Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ.
Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση, αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κϋπρου δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα εφάπτονται
κι αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μάς παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελλόριζου.
Φθάνοντας οι Οθωμανοί Τούρκοι στην Μικρά Ασία ηττημένοι και διωγμένοι από τα μέρη και τους λαούς που πέρασαν, συνάντησαν μία πλούσια αυτοκρατορία αλλά ευάλωτη. Ξεκίνησαν αμέσως τις επιδρομές και τις λεηλασίες των πόλεων και της υπαίθρου. Οι μαρτυρίες είναι πολλές όπως και τα γραπτά όχι μόνον από Βυζαντινούς αλλά και από Σύριους συγγραφείς της εποχής που γράφουν αραβικά για την άφιξη των Οθωμανών. Οθωμανικές πηγές δεν έχουμε διότι Τούρκοι που να γράφουν εκείνη την μακρινή εποχή δεν υπάρχουν.
Όταν λεηλατούν τις πόλεις και τις πιο πλούσιες κατοικίες αυτών, επιστρέφουν στα οροπέδια της Νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας για να μείνουν στις τέντες τους και δίπλα στα άλογα τους που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού τους και κυριολεκτικά το πολυτιμότερο μέλος της οικογένειας τους. Στην αρχική φάση αποστρέφονται τις Βυζαντινές πόλεις και προτιμούν να τις λεηλατούν.
Μετά τις μεγαλύτερες και συνεχείς επιτυχίες τους αντιλαμβάνονται ότι η Μικρά Ασία θα είναι για πάντα ο…
(Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη μέρος 1ο) – ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ
Μια γωνιά του Παραδείσου . Αργολίδος Ιάκωβος Β΄ 1932-2013
Είναι του Παραδείσου σχεδόν όλες οι τρυφές , οι ωραιότητες , οι χάρες και οι χαρές , άγνωστες σε μας. Δεν αντέχει ο άνθρωπος για να τις
αντικρίσει. Θα σπάσει η καρδιά του μόλις έστω για ελάχιστα ακουμπήσει εκείνη στον Ουρανό του Ουρανού… Μας το είπε και των Εθνών ο μέγας Απόστολος, πως κανένα αυτί και μάτι ανθρώπου , δεν μπορεί να συλλάβει το κάλλος και τα αθάνατα αγαθά που περιμένουν τους δικαίους…
Το ίδιο συμβαίνει και στην θέα των Αγίων που θαυμάστωσε ο Κύριος . Δέος και αδυναμία έστω να θεαθούν, οι τηλαυγείς αστέρες που
εμφαίνουν τον μέγα Ήλιο . Κάποτε ένας απλούς Θεοτοκόφιλος είπε :- Παναγιά μου να μπορούσα μια φορά μόνο να σε δω και ας έχανα το ένα μου μάτι ! Και του παρουσιάστηκε η λύσασα το σκότος , του νοητού Ηλίου η κατοικία , η μόνη Αγνή και Άχραντος ! Στην θέα της όντως δεν άντεξε και τυφλώθηκε από το ένα του μάτι ! Μα ήταν τέτοια η χαρά του, η άφραστη τερπνότητα και η ανεπανάληπτη ευφροσύνη του , που αμέσως κραύγασε : -Παναγιά μου αν είναι να σε ξαναδώ , ας χάσω
το φως μου κι από το άλλο μάτι !
Και του ξαναεμφανίστηκε η Παναγία …Μόνο που τούτη τη φορά αντάμειψε την θυσιαστική του αγάπη, χαρίζοντάς του ολότελα το φως
!
Είναι τα χρώματα άγνωστα λοιπόν , άγνωστες και οι δεκάχορδες σιωπές του Παραδείσου ! Ελάχιστα μας δόθηκαν που να μπορούμε ν ατενίσουμε και να αφουγκραστούμε . Μα κι από αυτά τα λίγα τα φανερωθέντα , ο πόθος γίνεται δύναμη και αγώνας και δρόμος ατελεύτητος. Κόπος αδιάκοπος , πόνος αγιαστικός …Στάσεις λιγοστές , αναπαύσεις άληστες…
Χρόνια είχα να διαβώ την πύλη του ησυχαστηρίου της Παναγιάς του Ακαθίστου . Ακαθή και αυτή, πάνω στο βουνό με το αμάραντο ρόδο στην αγκάλη της , σκεπάζει από τα ανεμοδαρμένα ψηλά, ολάκερη την Αργολίδα. Πάνε σχεδόν τριάντα χρόνια από τότε που μια ευλαβέστατη γυναίκα η Ιωάννα , η κυρά Νίτσα όπως την φώναζαν , αποκοιμήθηκε με το μέγα Ωρολόγιον στην αγκαλιά . Μόλις είχε τελειώσει το μικρό απόδειπνο έξω από το σπιτάκι της, που στεκόταν πριν του χωραφιού της το αλώνι και την «τσάκωσε» ένας γλυκός απογευματινός
ύπνος .
Είδε τότε σαν σε ζωντανό όνειρο , μια μαυροφορεμένη γυναίκα ,να
καθαρίζει από τις πέτρες το αλώνι . Μόλις την ρώτησε ποια είναι και τι δουλειά είχε στο δικό της το μέρος , εκείνη της απάντησε : -Είμαι η Σοφία του Θεού και καθαρίζω εδώ που θα φτιαχτεί το σπίτι μου ! Έτσι και γίνηκε ! Μερίμνησε ο Ιάκωβος , ο ταπεινός Δεσπότης . Πήρε πληροφορία ασφαλή ! Ποκάρι ένδροσο απ τα νερά της Αγιάς Παρασκευής , μέσα στο αλώνι της Κυρίας Θεοτόκου, εκείνο το Θεόσταλτο ονείρατο. Έψαχνε καιρό μέρος αγνό και απόκοσμο , στα σύνορα του Παραδείσου , ταμείο αποταγής και ασκητικών παλαισμάτων, να απιθώσει τις δυο εικόνες της Μάνας που
κουβαλούσε σαν μόνη του κληρονομιά , όταν τον κάλεσε ο Κύριος απ τα αγιασμένα της Ηπείρου τα μέρη , να ποιμάνει της Αργολίδας τον λαό . Εκεί στο αλώνι της απλής εκείνης κυράς , προβάλλει από μακριά το μοναστήρι του Ακαθίστου . Η προηγούμενή μου φορά, ήταν πάλι σαν μια τέτοια μέρα .
Στο πανηγύρι της πέμπτης Παρασκευής της θυμιατισμένης Άνοιξης , που πλέον μόνο ελπίδα Ανάστασης μοσχοβολά , σαν το Τριώδι μεσιάσει τις σελίδες της κατάνυξης . Ήταν τότε και ο Γέροντας εδώ . Πασίχαρος και πάντα συγκινημένος ευλογούσε τους πάντες . Στην τράπεζα λίγο αργότερα μας είπε ιστορίες για οδοιπορίες του στην γλυκιά Ορθοδοξία . Ψαλτοτραγουδήσαμε όλοι μαζί ! Ήταν ωραία ! Αξέχαστα ! Σαν
φεύγαμε, ο Γιώργης που σύχναζε στα αγιομέρια των νερών , μυστικά με οδήγησε τότε σε ένα δωμάτιο κάτω από τη γη .
Μόλις είχε ξεκινήσει να παίρνει μορφή ένας μικρός Ναός , ακριβώς κάτω απ το καθολικό ! Στα δεξιά του ιερού βήματος ανοιγμένος ένας τάφος ! Εδώ θα έρθει κάποτε! μου είπε ο Γιώργης συγκινημένος
! Πόση προσπάθεια χρειάζεται αλήθεια και εμπνευσμένη πίστη , να φύγει εκείνο το β απ το μακάβριο , να μεταμορφωθεί αυτό σε Αναστάσιμο και …μακάριο . Ας την
χαρίζει ο Κύριος σε όλους μας !
Να μαι λοιπόν ξανά εδώ !Σάββατο του Ακαθίστου ! Ίδια μέρα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια . Τέσσερα μετά από την κοίμησή του Γέροντα ! Μαζί με τον Παναγιώτη φτάνουμε με λαχτάρα !
Απ το καθολικό , ακούγεται ψαλτός ο κανόνας της εορτής . Οι πατέρες και ο ηγούμενος Σεβαστιανός έξω περιμένουν τον Σεβασμιώτατο Νεκτάριο .-Να πάρουμε πρώτα την ευχή του Γέροντα ! Προλαβαίνουμε να κατέβουμε για λίγο στο εκκλησάκι της Ανάστασης ! Κράτησε για ελάχιστα αυτή η εωθινή επίσκεψη . Μα τον χρόνο τον σταματά η γαλήνη , τον πολλαπλασιάζει η εύλαλη σιωπή τον κάνει τόσο σημαντικό ένα φυλαγμένο δάκρυ . Γωνιά του Παραδείσου ! Πρόγευση , άρωμα , σταλιά κι υπόσχεση αιωνίου κάλλους και φωτός ανεσπέρου ! Αβίαστα βγαίνει τούτο στο πρώτο ξάφνιασμα σαν μπαίνουμε . Τι χορεία διαλεχτή προβάλει σε τούτο το ολοφώτεινο κελί ! Τι παρέα εκλεκτών και ταπεινών πρεσβευτών . Από πού να ξεκινήσεις και ως που να φτάσεις !
Θεόπτες συνεορταστές , Θεοφόροι συνδαιτυμόνες, ομοτράπεζοι συνδοξαστές στην θριαμβεύουσα Εκκλησία . Προσκαλεσμένοι του Ιακώβου , που εν ζωή τόσο τους αγάπησε και συμπορεύθηκε, ένα μαζί τους . Στο τέμπλο μια αλλιώτικη σύναξη των 3 Αγίων που σημάδεψαν τις δυο του γεννήσεις ! Ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρωνας που στο δικό του Σάββατο αντίκρισε το πρώτο φως της ημέρας .
Γι αυτό και έλαβε δυο ονόματα κατά την βάπτισή του : Δαμιανός-Θεόδωρος. Μαζί με τον Στρατηλάτη ο ιαματικός Ανάργυρος και από πάνω τους ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος , με «απεσκληρυμμένα πάντα τα γόνατα δίκην καμήλου» αφού συνέχεια προσήύχετο γονυπετής , ασιγήτως να διαλαλεί , πως πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη ! Θεέ μου πόσοι συνειρμοί σε αγκαλιάζουν ξαφνικά , στη θέα του στο τέμπλο ! Πάντα ο μακαριστός Ιάκωβος είχε προβλήματα με τα γόνατά του !Και μόλις χθες κάποιος αδελφός σχετικά μεγάλος σε ηλικία από την άλλη άκρη της Ελλάδας μου ανέφερε πάνω στην κουβέντα : – Είχατε εκεί στην Αργολίδα , έναν λήσταρχο του Παραδείσου ! Τον Ιάκωβο !
Αυτός αδελφέ μου έχω μάθει πως ό, τι ζητούσε απ τον Θεό το λάμβανε αμέσως ! Βάλαμε μετάνοια στο μαρμάρινο κιβούρι του. Στο μέρος της κεφαλής του , εξαίσια αγιογραφημένη η Σταύρωση του Κυρίου μας , απέναντί της η εις Άδου κάθοδός Του . Χαρμολύπη, πένθος χαροποιό , της Ορθοδοξίας η μόνη αλήθεια . Αντικριστά το εκούσιον Πάθος και η συντριβή του Θανάτου! Στο κέντρο ο Ευαγγελισμός της των πάντων Χαράς ! Όλη του η επί γης βιωτή , τόσο στενά δεμένη με τούτη την Άγια μέρα και το χαρμόσυνο άγγελμά της. Το είχε μαρτυρήσει , πως ο Κύριος θα τον έπαιρνε στην εορτή του Ευαγγελισμού . Και αυτή κρατά και την επαύριον ! Όντως την επομένη μέρα , στην Σύναξη του Πρωτοστάτη Αγγέλου , έφυγε για την Άνω Πατρίδα. Πλάι του τώρα ένα μικρό τραπέζι, με ακοίμητο καντήλι και ένα ψαλτήρι αφημένο . Τούτο το φάρμακο πάντα το σύστηνε ο Γέροντας στο εξομολογητήρι. Και αυτό νόσων πολυτρόπων
αλεξητήριον …Ευαγγέλιο και ψαλτήρι έλεγε , να έχουμε πάντα τον Κύριο μαζί μας ….Προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μούἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ.( Ψαλμ.15,8) . Μπροστά τώρα στην δική του Αγιογράφηση . Δεν κατατάσσονται οι Άγιοι σε χαρτιά , μα στις καρδιές και στην ευλογημένη συνείδησή μας . Αλλοίμονο αν περιμέναμε τις διατυπώσεις και δεν προσευχόμαστε για μεσιτεία στον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον ησυχαστή , τον Θεογνώστη Σωφρόνιο του Essex , τον Όσιο γέροντα της υπομονής Εφραίμ τον Kατουνακιώτη , τον Άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, που τόσο συκοφαντήθηκε και στεφανώθηκε .
Μα και στους απλούς και Θεοφωτίστους θαυματουργούς , Αγίους Ιάκωβο Τσαλίκη και τον Πατέρα Αθανάσιο τον Χαμακιώτη .Αυτός ο τελευταίος σαν να ενώνει στερρά και τόσο
συγκινητικά την Αρχιερατική διαδοχή στον φωταυγή ουρανό της Αργολίδας , μιας και οι 3 τελευταίοι της Δεσποτάδες ήταν δικά του πνευματικοπαίδια !
Στον τοίχο και ο πατέρας του Ιακώβου μας , ο Ιγνάτιος , της Άρτας ο αξέχαστος Αρχιερέας, οι Άγιοι Παϊσιος , Πορφύριος , Φιλούμενος από το φρέαρ του Ιακώβ που τόσο γαλήνευε τον Μακαριστό σαν το επισκεπτόταν ! Και η Αγία Σοφία της Κλεισούρας , να θυμίζει σε όλους τις προϋποθέσεις του Παραδείσου : Οι ταπεινοί θα τον κερδίσουν! Πολλά
υπομονήν να κάμνετε ! Δίπλα στην απεικόνιση του κτήτορος Ιακώβου, η Βασίλισσα της Άρτης , Αγία Θεοδώρα . Νέοι συνειρμοί τώρα . Αυταπόδεικτη η ακαταγώνιστη μεσιτεία του Αγίου Λήσταρχου … Δεν
σου κάνει καρδιά να ξαμακρύνεις . Μετά την απόλυση ξανά εδώ !
Τρισάγιο Αρχιερατικό και κόσμος πολύς , σχηματίζει ουρά να πάρει την ευχή του Αγίου . Σταυρώνονται πάνω του σταυροί και κομποσχοίνια . Ευχές μυστικές , ψυχής μετάνοιες στρωτές .
Την χαρμόσυνη ημέρα της συνάξεως του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , του ανακράζοντος του θείου μελωδήματος , τότε στο ξόδι του κυρού Ιακώβου , λίγοι στίχοι ξεπήδησαν μέσα από την ταλαίπωρη ψυχή μου . Τους ξαναθυμάμαι μαζί με την υπόσχεσή σου άγιε Γέροντα:
Αρχές Αγίας Σαρακοστής που θα θυμούνται όλοι,
ξεκίνησες τον δρόμο σου για την απάνω Πόλη…
Θα κάνει στάση ο Άγγελος στης Άρτας το γεφύρι,
κι έπειτα στου Μάη το πρώτο σου, Αργείων το πανηγύρι … Του Αγίου που αγάπησες και σου φανερωνόταν Για να σου πει το ευχαριστώ , που στο Άργος του βρισκόταν … Έδωσες μιαν υπόσχεση , με δάκρυ αγκαλιασμένη Κάθε ψυχούλα Αργολική την έχει φυλαγμένη
Θα είμαι πάντα είπες εδώ , μαζί σας! αδερφοί μου! Τεκνία μου αγαπητά , να χετε την ευχή μου …
Μη μας ξεχάσεις Ιάκωβε άξιε Ποιμενάρχη
Μακαριστέ μας Άγιε , λαμπρέ μας Ιεράρχη …
Και εμείς θα μνημονεύουμε αιώνια την μορφή σου , που φώτισε τον τόπο μας και την Αγία ψυχή σου …
Πως λαχταρώ να ξαναέρθω στου Παραδείσου τούτη τη γωνιά ! Είθε να μας αξιώσει ο Κύριος !
Πρέσβευε υπέρ ημών ! Χριστός Ανέστη!
Νώντας Σκοπετέας
Σάββατο Ακαθίστου 2017
Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε
να πεις Χριστός Ανέστη !
Ο Νικηφόρος Φωκάς, ο Ελ Νικφούρ των Αράβων, ο φόβος και ο τρόμος του Ισλάμ είναι μια εξόχως εμβληματική μορφή, πηγή παραδειγματισμού και έμπνευσης για όλους εμάς. Ουσιαστικά «ενσαρκώνει» και συγκεφαλαιώνει τον κεντρικό άξονα της πατρίδας μας της Ρωμανίας, της μίας δηλαδή διαχρονικής Ορθόδοξης Πολιτείας στη γη. Και αυτός ο άξονας δεν είναι άλλος παρά τα λόγια στην παράκληση που λένε: ”Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν, ουκ οίδαμεν προσκυνείν Θεώ αλλοτρίω.”
Το ξέρομε δηλαδή ότι είμαστε αμαρτωλοί, το ξέρομε ότι είμαστε βρωτοί και πεπτωκότες, και οι πράξεις μας δεν είναι αυτές που θα έπρεπε, όμως δεν απελπιζόμαστε μέσα στον κόσμο, δεν λυγίζομε, δεν υποχωρούμε και ελπίζοντας μόνο σε Σένα αγωνιζόμαστε για το καλύτερο και ό,τι μπορέσομε να κάνομε, και ό,τι καταφέρομε και ό,τι αξιωθούμε. Ξέρομε τις αδυναμίες μας και τις δυσκολίες του κόσμου, όμως συνεχίζομε με τη βοήθειά Σου να καταφάσκομε τον κόσμο, μη απελπιζόμενοι και μη παραιτούμενοι από τον αγώνα να φέρομε τά πράγματα «ως εν ουρανώ και επί της γης».
Έχομε επίγνωση ότι το πλαίσιο δεν αποτελείται από παραδείσιες, «γλυκανάλατες», «πολιτικώς ορθές», ιδανικές καταστάσεις, αλλά αποτελείται από σκληρή πραγματικότητα, σκληρό εαυτό, σκληρούς εχθρούς και αντίπαλους, σκληρές αμαρτίες. Όμως και από την άλλη μεριά υπάρχει σκληρή ασκητική και αγώνας, μετάνοια, αγάπη και ελπίδα σε Σένα τον έναν Θεό. Ο καθένας από μάς μόνος του, ασυγχύτως αλλά και όλοι μαζί ενωμένοι, αδιαιρέτως, ως σώμα. Ενωμένοι όλοι διαχρονικά και εσχατολογικά ως ένας Λαός, ως ο Λαός του Θεού. Αυτό είναι ο Νικηφόρος Φωκάς: η έκφραση του αμαρτωλού και πεπτωκότος, αλλά ταυτόχρονα καταφάσκοντος και αγωνιζόμενου Λαού του Θεού.
Εμείς οι Ηρακλειώτες τον αγαπούμε πολύ τον Νικηφόρο. Είναι ο νικητής, ελευθερωτής μας από δεσμά αιώνων. Τον ένατο αιώνα ορδές Σαρακηνών μουσουλμάνων από την Ισπανία κατέλαβαν την Κρήτη. Ίδρυσαν Ισλαμικό Κράτος και έθεσαν πρωτεύουσα του εμιράτου τους το Ηράκλειο, το οποίο περιτείχισαν με απόρθητα τείχη περιβαλλόμενα από μεγάλο και βαθύ κανάλι, κανάλι στο οποίο οφείλεται και η τότε ονομασία της πόλης ως Χάνδακας. Η μόνη δραστηριότητα των Σαρακηνών ήταν η πειρατεία και το δουλεμπόριο. Όλη η Μεσόγειος υπέφερε από τις συνεχείς επιδρομές. Τα παράλια ερήμωσαν, το θαλάσσιο εμπόριο υπέστρεψε πλήρως και κυρίως χιλιάδες αρπαγέντες αθώοι πουλιούνταν ως σκλάβοι συνεχώς στο μεγαλύτερο σκλαβοπάζαρο που υπήρχε τότε, αυτό του Χάνδακα. Ήταν τόση η δύναμη του κράτους αυτού, ώστε σε μιάν επιδρομή του μπόρεσε να καταλάβει και την ίδια την πόλη της Θεσσαλονίκης, τήν περιτείχιστη δεύτερη σε σημασία πόλη της αυτοκρατορίας.
Η Ρωμανία είχε κάνει έξι σοβαρές προσπάθειες να απελευθερώσει το νησί. Όλες αποτυχημένες. Μέχρι που ήρθε η σειρά του στρατηγού Νικηφόρου. Ο Νικηφόρος είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλούς θριάμβους στα πεδία των μαχών. Μάχες ατελείωτες στα ανατολικά σύνορα της πατρίδας μας, της Ρωμανίας για να απελευθερώσει και να ενισχύσει τους χριστιανούς απέναντι στη βία των εχθρών. Σκληρός και δίκαιος, ακούραστος ηγέτης, εδραίος και οραματιστής. Αυτόν διάλεξε η Ρωμανία για ηγούμενο της μεγάλης εκστρατείας. Και ο Νικηφόρος απεδέχθη το μεγάλο ρίσκο για την αγάπη του Χριστού και παρά τις τρομερές αντιξοότητες τα κατάφερε. Για τους Χριστιανούς και την αγάπη του Χριστού.
Αυτή η αγάπη του για τον Χριστό και το ερώτημά του πώς θα έπρεπε να Τον υπηρετήσει καλύτερα ήταν που διέτρεχε και καθόριζε όλη τη βιωτή του. Από μικρός αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να μονάσει ή αν θα υπηρετούσε καλύτερα τον Θεό μένοντας στον κόσμο και αγωνιζόμενος κατά τα μέτρα του δυνατού. Ήξερε πως μένοντας στον κόσμο και μάλιστα στα πιο υψηλά επίπεδα της επαγγελματικής και κοινωνικής ιεραρχίας η προσφορά του θα ήταν μεν πολύ μεγάλη, αλλά οι πιέσεις και οι πειρασμοί θα ήταν αφόρητοι. Σε σημείο τέτοιο ώστε να κινδυνεύει να χάσει την ίδια του την ψυχή. Το δίλλημα του Νικηφόρου είναι και δίλημμα πολλών ορθοδόξων. Ο Νικηφόρος έδωσε την προσωπική του απάντηση. Έμεινε στον κόσμο και προσπάθησε όσο μπορούσε με την εκκλησιαστική και ασκητική του ζωή να παραμείνει και κοντά στον Χριστό. Τα κατάφερε όμως;
Πάντα με νοσταλγία θυμάμαι τις συναρπαστικές διηγήσεις του πατέρα μου όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό για τις μάχες του Νικηφόρου σ’ αυτά εδώ τα χώματα που πατάμε για να μάς απελευθερώσει. Τα χώματα του Ηρακλείου. Και αργότερα, όταν μεγάλωσα, τη συγκίνηση που ένιωθα και νιώθω κάθε φορά που μπαίνοντας στην Εκκλησία του Αγίου Τίτου αντικρίζω αριστερά τη μεγάλη αγιογραφία του Νικηφόρου.
Η ορθόδοξη μας αγιογραφία έχει δυό διαστάσεις για να προστατεύσει και να αναδείξει την πραγματική ουσία, την τρίτη διάσταση, το βάθος. Και αυτή η τρίτη διάσταση είναι η ζωντανή, πραγματική σχέση του εικονιζόμενου Αγίου με τον προσκυνητή, τον προστρέχοντα σ’ αυτόν. Χαιρετιούνται, ασπάζονται και συζητούν. Ζυμώνονται. Και ο εικονιζόμενος κατεβαίνει από το πλαίσιο και ξαναμπαίνει στο τώρα, στον τόπο και χρόνο του τωρινού φωτός, στην πραγματική σκιά του τωρινού βάθους. Αλλά και ο προστρέχων ανεβαίνει και τοποθετείται στο κάδρο της αιωνιότητας, στο φως και την ησυχία του Ιερού Θυσιαστηρίου.
Την τελευταία φορά που αντικριστήκαμε με τον Νικηφόρο με κοίταξε βαθειά και μού μίλησε στην καρδιά. Με ρώτησε: «Και η Ρωμανία μας σήμερα; Πώς πάει η Ρωμανία μας;» Τον κοίταξα σχεδόν δακρυσμένος από τον πόνο. Τι να του έλεγα; Πως η λήθη έχει απλωθεί και πιά λίγοι τη θυμούνται; Πως τα σύμβολα και τα ονόματα για τά οποία αυτοί έδωσαν το αίμα τους διαστρεβλώθηκαν και αλλάχθηκαν για να διακοπεί η συνέχεια και η συνοχή; Πως οι Ρωμηοί όσοι δεν φύγανε μακριά, χωρίστηκαν σε έθνη-κομμάτια και αντιπαλεύονται μεταξύ τους; Τί να του πώ; «Στρατηγέ, …» πήγα να ψελλίσω και σταμάτησα από τον κόμπο στον λαιμό. Κατάλαβε. Με κοίταξε αποφασιστικά και μού είπε: «Έλα. Μη δειλιάζετε. Σταθείτε όρθιοι. Είμαστε και μεις εδώ. Όλοι μαζί, ως ένα σώμα. Και να έχετε θάρρος, γιατί ό,τι και να γίνει, τον τελικό νικητή Τον ξέρομε ποιος θα είναι».
Του Νικηφόρου του οφείλομε και του οφείλω πολλά. Και πάντα τον σεβόμουν και τον τιμούσα ως ελευθερωτή, ως αγωνιστή στρατηγό και ως σπουδαίο άνθρωπο. Δεν ήξερα όμως αν θα έπρεπε να τον τιμώ και ως Άγιο. Είναι μεν αγιογραφημένος στην εκκλησία του Αγίου Τίτου, αλλά μερικοί αυτό το απέδιδαν στο γεγονός ότι ήταν ο κτήτωρ του ναού. Άλλοι πάλι ισχυρίζονταν ότι μόνο εμείς εδώ του αποδίδομε τέτοιο σεβασμό, επειδή μάς ελευθέρωσε, αλλά σε άλλους τόπους οι άνθρωποι επικεντρώνονται στην τραχύτητα του βίου του. Ήταν Άγιος τελικά ο Νικηφόρος; Τα είχε καταφέρει; Ήταν σωστή η απόφασή του να παραμείνει στον κόσμο;
Αρχές του νέου έτους ξεφύλλιζα το ημερολόγιο του 2018 που είχε εκδώσει μια από τις Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Κρήτης. Έπεσα τυχαία στο τοπικούς Άγιους της Εκκλησίας μας. Σκέφτηκα να δω αν στη χορεία ήταν και ο Νικηφόρος. Άρχισα να φυλλομετρώ. Γενάρης, Φλεβάρης, τίποτα· Ιούνιος, Ιούλιος, δυστυχώς όχι· Οκτώβριος, Νοέμβριος, ουδέν. Απογοήτευση. Πουθενά ο Νικηφόρος.
Ετοιμαζόμουν να κλείσω το ημερολόγιο. Γύρισα την τελευταία σελίδα. Δεκέμβριος. Και ξαφνικά η απογοήτευσή μου μετατράπηκε σε απέραντη χαρά. Ήταν γραμμένο ξεκάθαρα: Δεκεμβρίου 11, Νικηφόρου του Φωκά. Δόξα σοι ο Θεός. Ο Νικηφόρος τα κατάφερε. Κέρδισε τη μεγαλύτερη μάχη που έδωσε, κέρδισε τη μάχη της ψυχής του. Αποφάσισε να μείνει στον κόσμο και να προσφέρει, όντας και παλεύοντας στο υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού, πειρασμών και πίεσης και τα κατάφερε. Και όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά συνεχίζει και σήμερα δίπλα στους απλούς ανθρώπους να αγωνίζεται ασταμάτητα για τον Χριστό, την ορθοδοξία, τον άνθρωπο, την χαρά και την ειρήνη. Άγιε Νικηφόρε, Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ όλων ημών και υπέρ της αγαπημένης σου Ρωμανίας.
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 