Ο Μέγας Βασίλειος μιλάει για τον επίσκοπο.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»

(Από την έκθεση για Π.Σ.Ε. του Επισκόπου Ράσκας κ.Αρτεμίου, που υπέβαλε στη Σύνοδο της Σερβικής Ιεραρχίας, δημοσιεύουμε αποσπασματικά τα εξής αξιοπρόσεκτα)

 …Η Εκκλησία είναι μία και καθολική και εις αυτήν είναι συγκεντρωμένη ομού όλη η αλήθεια, όλη η χάρις, όλα όσα ο Κύριος έφερε μετ΄αυτού είς την γην και παρέδωσε εις τους ανθρώπους και άφησε δια την σωτηρίαν των.

Είναι μία και καθολική, επειδή συγκεντρώνει όλους όσους θέλουν την σωτηρίαν, εις μίαν εσωτερική ενότητα, εις το σώμα του Θεανθρώπου Χριστού.

Ούτως, αυτή αύτη η ιδέα ενός «συμβουλίου» ή «ενώσεως» των Εκκλησιών είναι αδύνατος, ανεπίτρεπτος και απαράδεκτος δια την συνείδηση εκάστου Ορθοδόξου.

Τα όρια, τα εγκαθιδρυθέντα υπό των Αγίων Πατέρων μας, έχουν παραβιασθή, τα όρια μεταξύ αληθείας και ψεύδους, φωτός και σκότους, Χριστού και Βελίαρ.

Ο κύριος στόχος όλων αυτών των υπερεκχυλισμένων συναισθημάτων (ουσιαστικώς πρόκειται περί καθαράς υποκρισίας), είναι η επιθυμία όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να μάθουν την «αλήθεια», ότι είναι αδελφοί εν Χριστώ και μέλη της μιας και αληθούς Εκκλησίας ομού μετά των ετεροδόξων. Τούτο είναι το συζητήσιμο εις τας συναντήσεις, συνδιασκέψεις, το γραφόμενον εις τας εφημερίδας, τα περιοδικά, τα βιβλία, το ακουόμενον εις το ραδιόφωνον και εις την τηλεόρασιν. Πάντα ταύτα απαιτούνται δια να οδηγηθώμεν εις το «κοινόν ποτήριον», την κοινωνίαν μεταξύ ημών, το οποίον αποτελεί τον θεμελιώδη σκοπόν του «διαλόγου της αγάπης».
Πάντα ταύτα, σύμφωνα με τον π.Ιουστίνο Πόποβιτς, αποτελούν την προδοσία του Ιούδα, την τρομερή προδοσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ολόκληρης της Εκκλησίας Του.

…Ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία ελάμβανε από καιρού εις καιρόν υλικήν βοήθειαν από το Π.Σ.Ε., όπως φάρμακα, υποτροφίες, ταξίδια εις Ελβετίαν, οικονομικάς επιδοτήσεις, π.χ. για την κατασκευή του νέου κτιρίου της θεολογικής σχολής. Δι΄αυτά τα ψιχία βοηθείας έχομεν απωλέσει εις την πνευματικήν σφαίραν την καθαρότητα της πίστεως, την κανονικήν κληρονομίαν της Εκκλησίας και την πιστότητα εις την ιεράν Παράδοσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Η παρουσία αντιπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις τας διαφόρους οικουμενιστικάς συναθροίσεις ουδεμίαν κανονικήν δικαίωσιν έχει. Δεν πηγαίνομεν εκεί δια να ομολογήσωμεν θαρραλέως, ανοικτώς και απαρασαλεύτως την αιώνιον και αναλλοίωτον αλήθειαν της Ορθοδόξου Πίστεως και Εκκλησίας, αλλά δια να προβώμεν εις συμβιβασμούς και, περισσότερον ή ολιγώτερον, να συμφωνήσωμεν εις όλας τας αποφάσεις και σχηματισμούς, τους οποίους μας προσφέρουν οι μη ορθόδοξοι.

Διατοιούτων πράξεων εφθάσαμεν εις το Βελεμένδιον, εις το Σαμπεζύ και εις την Ασσίζυ, εφόσον πάντα ταύτα ομού περιλαμβάνουν απιστίαν και προδοσίαν της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεως.

Καθ΄όλην αυτήν την περίοδον των πτώσεων και ακόμη της απωλείας της Εκκλησίας του Αγίου Σάββα, μία μόνον και μοναδική φωνή ηκούετο, η φωνή του Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου του Τσέλιε (V1979), όστις μόνον απέμεινεν η ασάλευτος και άγρυπνος συνείδησις της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ήτο αυτός, όστις βαθέως ησθάνετο και λειτουργικώς εβίωνε το αποστολικόν και πατερικόν πνεύμα της αληθείας και έγραφε σχετικώς με το «κατόρθωμα» του Πατριάρχου Αθηναγόρα: «Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφορά του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και Πίστεως, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν και αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειαν του…»

Έχοντες κατά νουν, αφ΄ενός ό,τι ήδη ελέχθη, και αφετέρου τον αιώνιον και αλάνθαστον λόγον του Ευαγγελίου, «παν δένδρον εκ των καρπών αυτού επιγνώσεσθε», είναι εύκολον να καταλάβωμεν τι πρέπει να κάμωμεν.

Ήδη εις αυτήν την συνεδρίασιν πρέπει να αποφασίσωμεν: η Σερβική Ορθόδοξος Εκκλησία να αποσυρθή από το Π.Σ.Ε. και από όλους τους όμοιους οργανισμούς (όπως το Συμβούλιο Ευρωπαϊκών Εκκλησιών κ.α.) και να θέσωμεν τέλος εις την συμμετοχήν εις οικουμενιστικάς και αθεϊστικάς εκδηλώσεις.

Αυτό πρέπει να γίνει δια τους εξής λόγους:

1. Από υπακοή εις τον Άγιον Απόστολον Παύλον, όστις συμβουλεύει και επιτάσσει: αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού.
2. Τούτο (η συμμετοχή) ευρίσκεται εν ασυμφωνία με όλους τους ιερούς κανόνας της Ορθοδόξου Εκκλησίας, έναντι των οποίων έχουμε αμαρτήσει θανάσιμα.
3. Δεν υπάρχει ουδέ είς των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, όστις θα εδικαίωνε την ένωσιν και παραμονήν μας εις τον μη εκκλησιαστικόν οργανισμόν του Π.Σ.Ε. και άλλων ομοίων προς αυτόν.
4. Δια την σωτηρίαν των ψυχών μας, των ψυχών του ποιμνίου, το οποίον μας ενεπιστεύθη και το οποίον έχομεν καιρίως σκανδαλίσει και βλάψει από την παραμονήν μας εις τον οικουμενισμόν, ως επίσης και δια την σωτηρίαν εκείνων, οι οποίοι ευρίσκονται ακόμη εκτός της κιβωτού της σωτηρίας, της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, και τους οποίους η αποφασιστική και καθαρά πράξις μας δύναται να τους βοηθήση εις την αναζήτησίν των δια σωτηρίαν και δι΄αληθείαν, πράγμα το οποίον δεν επιτυγχάνει μία υποχωρητική και άθεος συντροφικότης με τον οικουμενισμόν.

«ΟΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ»

ΙΕΡΟΜ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Η ασθένεια είναι μία επίσκεψη του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι μία εκδήλωση της αγάπης Του, που έχει ως σκοπό την θεραπεία της ψυχής μας από την αρρώστια της αμαρτίας. «Ο Θεός δίνει τις αρρώστιες για την υγεία της ψυχής», λένε οι άγιοι Πατέρες.

Ο ιερός Χρυσόστομος μιλώντας για τον παράλυτο, που επί τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε την θεραπεία του, λέγει ότι η αρρώστια του «έδειξε την φιλανθρωπία του Θεού. Διότι πραγματικά, το να τον παραδώσει ο Θεός σε τέτοια αρρώστια, και το να παρατείνει την αρρώστια τόσο πολύ καιρό, είναι απόδειξη πολύ μεγάλης φροντίδος. Όπως ο χρυσοχόος βάζει το χρυσάφι στο χωνευτήρι και το αφήνει να δοκιμάζεται στην φωτιά μέχρις δότου το δει να γίνεται τελείως καθαρό, έτσι κάνει και ο Θεός: Επιτρέπει να δοκιμάζονται οι ανθρώπινες ψυχές στις συμφορές τόσο, όσο να γίνουν καθαρές και διάφανες, και να αποκομίσουν πολλή ωφέλεια από την δοκιμασία αυτή. Επομένως και αυτό είναι ένα είδος ευεργεσίας, και μάλιστα το μεγαλύτερο», καταλήγει ο Άγιος. Εάν οι λόγοι του ιερού Χρυσοστόμου μας φαίνονται υπερβολικοί, θα πρέπει να εξετάσουμε γιατί η αρρώστια θεωρείται ευεργεσία του Θεού. Η απάντηση, σύμφωνα με τους θεοφόρους Πατέρες, βρίσκεται στην πατρική φιλανθρωπία του Θεού, που με αγάπη και σοφία βρίσκει τον τρόπο να θεραπεύσει την άρρωστη ψυχή μας. Οι αρρώστιες, όπως και οι άλλες θλίψεις που παραχωρεί ο Θεός στην ζωή μας, είναι, κατά τους αγίους Πατέρες, «φάρμακα που θεραπεύουν την ψυχή μας και την πολυχρονισμένη κακία που βρίσκεται στο βάθος της, καθώς έχουν μέσα τους το πικρό και δηκτικό, και μπορούν να δώσουν στην ψυχή την υγεία ευκολότερα από τα άλλα μέσα», δηλαδή την νηστεία, την αγρυπνία, κλπ.

Η πνευματική ωφέλεια που προξενεί η σωματική ασθένεια είναι μία πραγματικότητα που βίωσαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ο Κύριος τους επισκεπτόταν με την ασθένεια, δεν ζητούσαν να απαλλαγούν από αυτήν, αλλά να τους δώσει δύναμη να υπομείνουν.

Ένας Γέροντας, που υπέφερε από υδρωπικία, έλεγε στους αδελφούς που πήγαιναν να τον περιποιηθούν: «Πατέρες εύχεσθε, ώστε να μην προσβάλει παρόμοια ασθένεια την ψυχή μου. Όσο για την σωματική ασθένεια, παρακαλώ τον Θεό να μην με θεραπεύσει αμέσως, διότι αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανακαινίζεται μέρα με την ήμερα». Αισθανόταν δηλαδή ο Άγιος αυτός, κατά το πρότυπο του αποστόλου Παύλου, την αυξανόμενη ωφέλεια στην ψυχή του από την οδυνηρή αυτή ασθένεια.

Ο μακαριστός γέροντας Παΐσιος μιλώντας από την εμπειρία της μεγάλης δοκιμασίας του έλεγε: «Όταν το σώμα δοκιμάζεται, τότε η ψυχή αγιάζεται… Μεγάλη τιμή θα μου έκαμε ο Χριστός να υπέφερα ακόμη περισσότερο για την αγάπη Του, αρκεί να με ενίσχυε, ώστε να αντέχω, και μισθό δεν θέλω… Όσο ωφελήθηκα από την αρρώστια δεν ωφελήθηκα από όλη την άσκηση που είχα κάνει μέχρι τότε». «Μεγάλο πράγμα η υγεία, άλλα και το καλό που προσφέρει η αρρώστια, η υγεία δεν μπορεί να το δώσει! Πνευματικό καλό! Είναι πολύ μεγάλη ευεργεσία, πολύ μεγάλη! Καθαρίζει τον άνθρωπο από την αμαρτία, και μερικές φορές του εξασφαλίζει και μισθό. Η ψυχή του ανθρώπου είναι σαν το χρυσάφι και η αρρώστια είναι σαν την φωτιά που την καθαρίζει. Βλέπεις, και ο Χριστός είπε στον απόστολο Παύλο: Η δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται. Όσο περισσότερο ταλαιπωρηθεί με κάποια αρρώστια ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο εξαγνίζεται και αγιάζεται, αρκεί να κάνει υπομονή και να την δέχεται με χαρά… Η σωματική αρρώστια βοηθά στην θεραπεία της πνευματικής αρρώστιας. Την εξουδετερώνει με την ταπείνωση πού φέρνει».

Αξίζει να αναφερθεί εδώ ή μαρτυρία μιας εκλεκτής ψυχής που έπασχε από μυασθένεια πάνω από 30 χρόνια και εκοιμήθη πριν από λίγο καιρό σε άσυλο ανιάτων:

«Η καρδιά μου αγαπούσε δυνατά τον Πλαστουργό της. Αυτός ήταν ο πλούτος και η τροφή μου! Αλλά αν όλα τα χρόνια ήμουν κάτω από την προστασία και την αγάπη Του, το 1980… βρέθηκα σε καταιγισμό αγάπης!… Από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών μου ήμουν ακίνητη… Τα μάτια δεν άνοιγαν για να δουν, αλλά και όταν άνοιγαν τα έβλεπα ή θαμπά ή διπλά. Δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου,… τα πνευμόνια δεν λειτουργούσαν από μόνα τους. Είχα πάντα οξυγόνο, μερικές φορές και αναπνευστήρα… Είχα για 3 συνεχή χρόνια ορό χωρίς να παίρνω από το στόμα ούτε μια κουταλιά γάλα. Έτσι δοκίμασα στον τέλειο βαθμό της την πείνα και την δίψα… Η δόση των καθημερινών μου φαρμάκων έφθανε τα 60-70 χάπια με άδειο τελείως στομάχι. Πολλές φορές πλησίασα την γεύση του θανάτου.

»Όλα αυτά φαίνονταν σαν ταλαιπωρίες, όμως η πραγματικότητα ήταν άλλη. Ποτέ δεν θα μπορέσω να περιγράψω την γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και χαρά… Βυθίζομαι σε ωκεανούς χαράς και ευτυχίας. Και αιτία αυτών η μακροχρόνια ασθένεια μου».

Έλεγε ο μακαριστός γέροντας Πορφύριος: «Ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: «Χριστέ μου, η αγάπη σου δεν έχει όρια». Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση… Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι όμως σηκώνοντας τον Σταυρό του Χριστού με υπομονή… Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστια μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού. Κατανύγομαι και ευχαριστώ τον Θεό. Είναι για τις αμαρτίες μου. Είμαι αμαρτωλός και προσπαθεί ο Θεός να με εξαγνίσει. Όταν ήμουν δεκαέξι χρονών παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει μια βαριά αρρώστια, έναν καρκίνο, για να πονάω για την αγάπη Του και να Τον δοξάζω μέσα από τον πόνο… Ο Θεός δε λησμόνησε το αίτημα μου, και μου έδωσε αυτήν την ευεργεσία μετά από τόσα χρόνια! Τώρα δεν παρακαλώ τον Θεό να μου πάρει αυτό που Του ζήτησα. Χαίρομαι που το έχω, για να γίνω κι εγώ συμμέτοχος στα πάθη Του από την πολλή μου αγάπη. Έχω την παιδεία του Θεού. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει». Η αρρώστια μου είναι μία ιδιαίτερη εύνοια του Θεού που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του… Γι’ αυτό δεν προσεύχομαι να με κάνει ο Θεός καλά. Προσεύχομαι να με κάνει καλό».

ΤΟ ΚΑΜΙΝΙ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ( π. Δημητρίου Μπόκου)

Η Αγία Άννα ,το θαύμα της τεκνογονίας – και τα Ιερά Λείψανα Της

 

Η  Αγία Άννα μαζί με το σύζυγό της Ιωακείμ, έφτασαν ως τις μέρες μας να θεωρούνται από όλους τους χριστιανούς ως «οι προστάτες των άτεκνων ζευγαριών»  και έτσι να προσφεύγουν με πίστη και αγάπη στον ναό μας, τον μοναδικό Ενοριακό Ιερό Ναό που υπάρχει αφιερωμένο στην μνήμη τους και δικαίως να ζητούν από αυτούς να μεσιτεύσουν στον Εγγονό τους Χριστό, για να λύσει τα δεσμά της ατεκνίας τους.

Στη ζωή της Άγιας Άννας υπήρχε και ένα μελαγχολικό σύννεφο.

Υπήρχε μια πίκρα διότι έμεινε στείρα. Ο Θεός, είχε δώσει στην ενάρετη ζωή της, για δοκιμασία, την στέρηση της μητρότητας. Τον καιρό, δε,  εκείνο, η ατεκνία είχε φοβερές κοινωνικές συνέπειες. Ο άτεκνος εθεωρείτο περιφρονημένος και ντροπιασμένος από τον Θεό και τους ανθρώπους.

Κανένας δεν έτρωγε ψωμί μ’ αυτόν που δεν είχε παιδί. Όταν πήγαινε στην Εκκλησία καθόταν τελευταίος. Και αν έδινε
λειτουργία, συνηθιζόταν να την δίνει τελευταίος στον Ιερέα. Ζητάει, λοιπόν, η Αγία Άννα να επιβλέψει ο Θεός στην ταπείνωση της και να της δώσει παιδί. Ζητάει ένα παιδί θειο δώρο, που θα τους απάλλασσε από την ντροπή της ατεκνίας. Και αυτό δεν το θέλει δικό της. Υπόσχεται και λέει: «Θά τό ἀφιερώσω Κύριε σέ Σένα».

Ο Θεός που αγαπάει το πλάσμα Του, είδε τα δάκρυα και τους αναστεναγμούς τους, απάντησε στις θερμές προσευχές τους.

Και πως έγινε αυτό; Έστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στον Ιωακείμ που ήταν στο βουνό και του λέγει: «Χαῖρε Ἰωακείμ, καί
εὐφραίνου, ἐγώ εἶμαι Ἀρχάγγελος Κυρίου καί ἦλθα νά σού πῶ, ὅτι πρόκειται νά γεννήσεις μία θυγατέρα, πού θά γεννήσει
ἀπό τήν παρθενία τῆς τόν Βασιλιά τοῦ κόσμου καί Θεό. Ἄφησε λοιπόν τήν πολλή σου λύπη καί πικρία τῆς  ψυχῆς σου καί πήγαινε στό σπίτι σου χαρούμενος. Φτάνουν οἱ τόσο πολλοί κόποι καί ἀναστεναγμοί. Ἄκουσε ό Θεός τή δέησή σου. Μόνο πήγαινε, πιστεύοντας στους λόγους μου και δόξαζε το Θεό.»

Ακούγοντας αυτά ο  Ιωακείμ πήγε αμέσως στην Άννα και της είπε τα:«Ἄννα, , ἐπήκουσε Κύριος της δεήσεώς σου καί συλλήψει καί γεννήσεις, καί λαληθήσεται τό σπέρμα σου ἐν ὅλη τή οἰκουμένη». Καί εἶπεν Ἄννα, «ζῆ Κύριος ὁ Θεός μου, ἐάν γεννήσω εἴτε ἄρρεν, εἴτε θῆλυ, προσάξω αὐτό δῶρον Κυρίω τῷ Θεῶ μου καί ἔσται λειτουργῶν αὐτῶ πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ».

Εκείνη λοιπόν τη νύχτα, συνέλαβε η άγια Άννα τη Δέσποινα Θεοτόκο από τη σπορά του Ιωακείμ, γιατί μόνο ο Χριστός, γεννήθηκε χωρίς σπορά ανδρός.

Ακολούθησαν ευτυχείς ημέρες απερίγραπτης χαράς για τους ευσεβείς Ιωακείμ και Άννα. Μετά τη γέννα, στις οχτώ μέρες, ήταν συνήθεια στους Εβραίους, οι γονείς του παιδιού να καλούν τους ιερείς, να τους φιλεύουν και να βάζουν το όνομα του παιδιού.  Σύμφωνα, λοιπόν, με τη συνήθεια αυτή, ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία Άννα καλέσανε τους ιερείς, τους φιλέψανε και ονομάσανε Μαριάμ.    Το όνομα Μαριάμ σημαίνει Βασίλισσα. Σημαίνει επίσης, δώρο, ελπίδα, κυρία, Ωραία. Ήταν η πιο άγια γυναίκα, Άφθαρτη και Αμόλυντη και γι’ αυτό λέγεται Παναγία.

Επί τρία ολόκληρα χρόνια χαρήκανε οι ευλαβείς γονείς την μικρή χαριτωμένη κόρη τους, έχοντάς την ανάμεσα τους και
υμνολογώντας ευχαριστίες στο Θεό.   Μόλις περάσανε τα τρία χρόνια, θυμήθηκαν οι γονείς της αυτό που τάξανε στο Θεό.
Να χαρίσουν δηλαδή τη θυγατέρα τους στην Εκκλησία.

Η Αγία Άννα για να τηρήσει την υπόσχεση της στο Θεό και να δώσει αυτό που έταξε, από τη διαδοχή του γένους της.
Είπε λοιπόν:»Μόνο να γίνει αυτό που έταξα στο Θεό και ας μείνω χωρίς κληρονόμο, και ας μείνουν τα υπάρχοντα μου σε
χέρια άλλων».

Τα περισσότερα ιερά Λείψανα των Αγίων της Ορθοδοξίας αποθησαυρίζονται σήμερα σε μοναστήρια και αποτελούν μεγάλο θησυαρό για την Ορθοδοξία. Στο Άγιο Όρος, στη Σκήτη της Άγιας Άννας, σώζεται μέρος από το αριστερό πόδι της Άγιας και αγιάζει αυτούς που πηγαίνουν και το προσκυνούν. Οι Αγιαννανίτες μοναχοί φυλάσσουν το σεπτό Λείψανο της με απεριόριστη πίστη και ευλάβεια, ενώ στην καθημερινότητα τους η Αγία Άννα φαντάζει σαν να είναι ένα προσφιλές και πολύ αγαπητό τους πρόσωπο που διάγει μαζί την καθημερινή ζωή τους, ενώ στις συνομιλίες τους δεν την προσφωνούν τόσο με το όνομα της, αλλά με την γλυκιά επωνυμία «η Γιαγιά». Πολλά θαύματα συνοδεύουν την ιστορία αυτού του ιερού Λειψάνου μα και την ευλάβεια του κόσμου στην Αγία και Θεοπρομήτορα Άννα, αλλά και την επίκληση του ονόματος της στην λύση των δεσμών της ατεκνίας και την απόκτηση παιδιού, αλλά και πολλά είναι τα μωρά αυτά που φέρουν το όνομα της, ή αυτό του ομοζύγου της Ιωακείμ, αφού προήλθαν από το θαύμα της ιδιαιτέρας ευχής της για την λύση των δεσμών της ατεκνίας.
Επίσης στο Άγιον Όρος και στην Ιερά Βασιλική Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική Μονή Κουτλουμουσίου βρίσκεται άφθορο μέρος του δεξιού ποδός της Αγίας Άννας και φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός, ενώ μέρος της αριστεράς χειρός της Αγίας βρίσκεται στη Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, του Αγίου Όρους.

Αποτμήματα όμως του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται και στην ομώνυμη Μονή Λυγαριάς Λαμίας και στη Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Μέρος της αδιαφθόρου σαρκός της Αγίας Άννας βρίσκεται στη Συλλογή της ρωμαιοκαθολικής Διεθνούς Σταυροφορίας Αγίων Λειψάνων, ενώ ένας καρπός της Αγίας βρίσκεται στο ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Παύλου «ἐκτός τῶν Τειχῶν» της Ρώμης. Ιερά Λείψανα και των δύο Αγίων, και του Αγίου Ιωακείμ και της Άγίας Άννας, θησαυρίζονται στον ομώνυμο Ναό μας και την ομώνυμη Ενορία τους, στο δυτικό μέρος της προσφυγικής Θεσσαλονίκης, στους Ανθόκηπους της Νέας Ευκαρπίας, μέσα στην ιδιαίτερη, όμορφη ασημένια και περίλαμπρη λειψανοθήκη τους, για να βρίσκονται αιωνίως σε αυτήν προς προσκύνηση και ευλογία των ενοριτών μας, αλλά και προσκυνητών του ναού μας, αλλά και των νέων ζευγαριών που και αυτοί προσκυνηματικά και προσευχητικά θα μπορούν να προσέρχονται στον ναό μας και να επικαλούνται τις πρεσβείες τους στον Εγγονό τους Χριστό, μαζί με την Παναγία, Θεοτόκο Κόρη τους για να τους χαρίσουν ένα παιδάκι.

Η Εὐχή εἰς τήν μεγαλώνυμον Θεοπρομήτορα Ἄνναν, η λύουσα τά δεσμά τῆς ἀτεκνίας  καί τής στειρότητος.

Τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν…Κύριε ελέησον.

Ἡ ἐξαίρετος ρίζα ἡ βλαστήσασα φυτόνἀγλαόκαρπον καί ἀειθαλές τήν ὑπερύμνητον Θεοτόκον, ἐξ ἤς προῆλθεν ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς καίτελειωτής τῆς πίστεως Ἰησοῦς Χριστός· ἡπολυρρυτος βρυσις, ἐξ ἤς προῆλθεν ὡς χειμάρρους τρυφῆς καί ποταμός εἰρήνης ἡ εὐλογημένη ἐν γυναιξίν, ἡ ἀναβλύσασα τήν ἄβυσσον τῶν ἀγαθῶν καί τό ἀπέραντον πέλαγος τῆς ἀγαθότητος καίἀτελεύτητου μακαριότητος·
ἡ προορισθεῖσα κυοφορῆσαι τήν λαμπροτέρανἀσυγκρίτως τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων, ἤν προεῖδον καί προηγόρευσαν αἵ προφητικαί σάλπιγγες· ἡγνωριζόμενη ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτῆς, τῆς βασιλίδος τῶν Ἀγγέλων καί ὑψηλοτέρας ὑπαρχούσης τῶν οὐρανῶν, ὡς σκεῦος ἐκλογῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί χάριτος δοχεῖον διαυγέστατον· ἡ τῆς δικαιοσύνης καί ἀμέμπτου βιοτῆς καί πολιτείας εἰκών καί σωφροσύνης λειμών εὐωδής καί ἠδυπνεῦστος· ἡ ἐκπληρώσασα τά ἐν τῷ νόμω προστάγματα ἐν εὐθύτητι καρδίας καί ζεούση εὐλαβεία καί πάση ἀκριβεία μετά τοῦ μακαρίου αὐτῆς ὁμοζύγου καί θεοφόρου Ἰωακείμ· ἡ νεύσει θεία συλλάβουσα ἐν ἡλικία προβεβηκυία καί τέξασα τήν πρό αἰώνων προορισθεῖσαν γενέσθαι Μητέρα Θεοῦ· ἡ τοῦ πανοικτήρμονος καί πανευϊλάτου Θεοῦ προμῆτορ, ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις καί προστασία τῶν εἰς σέ καταφευγόντων ἐκ πίστεως, ἡ παραμυθία τῶν καταπονουμένων καίἀνάψυξις τῶν τεθλιμμένων, ἡ τάς ἀτεκνούσας καί στειρευούσας γυναίκας εὐτεκνούσαςἀποδεικνύουσα τή τοῦ Ἐγγονοῦ σου χάριτι, προσδεξαι καί τήν δέησιν ἠμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν καί τήν δυσθυμίαν τῆς ἀπαιδίας τῶν ἱκετῶν σου εἰς εὐθυμίαν παιδοποιϊας μεταποίησον.
Δός καρπόν κοιλίας τοῖς ἐπικαλουμένοις σέ διαλύουσα αὐτῶν τῆς ἀκαρπίας τόν γνόφον καί ταῖς ἀτεκνούσαις γυναιξίν ὡς λυτήριον στειρότητος εὐτέκνους ποίησον ταῖς μακαρίζουσαις σέ καί δοξολογούσαις τόν Θεάθρωπον Ἐγγονόν σου καί ἠμῶν Πλάστην καί Κύριον.
Ναί, μακαρία καί χαριτόβρυτε Ἄννα, ἡ πάσινὡς σελήνη πλησιφαής ἐκπέμπουσα τό γαλήνιον καίἱλαρόν φῶς τῶν ἐν σοῖ θεοσδότων δωρεῶν, ἡ τῆς Σάρρας ἀναδειχθεῖσα τιμιωτέρα, τῆς Ἄννης τοῦΣαμουήλ λαμπροτέρα, τῆς Ἐλισάβετ ἐνδοξοτέρα καί πάσων τῶν δικαίων γυναικών, ὧν ὁ νόμος εὔφημον ποιεῖται μνείαν ἀξιωτέρα καί ὡς ἐκ τούτου πολλῆς τιμῆς καί χάριτος ἀξιωθεῖσα, πλῆσον χαρμονῆς καί ἀγαλλιάσεως τάς καρδίας τῶν εἰς σέ καταφευγόντων καί δός τήν χάριν σου τῶν/τῆ/ταῖςδούλων/η/αις σου,(…μνημόνευσις ονομάτων) τῶν/τη/ταῖς ἀπεκδεχομένων/η/αις τήν σήν ταχίνην ἀρωγήν καί βοηθείαν διανοίγουσα τῶν/της γυναικῶν/όςαὐτῶν/τῆς τήν γαστέρα, ἴνα διά τῆς σῆς μεσιτείας καί ἀντιλήψεως τύχη/ωσιν τοῦ ἐφέτου τῆς συλλήψεως τέκνου καί δοξάση/ωσιν τό πανάγιονὄνομα τοῦ Θεανθρώπου Ἐγγονοῦ σου καί Σωτῆροςἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ· Ὤ πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις σύν τῷ ἀνάρχω αὐτοῦ Πατρί καί τῷπαναγίω καί ἀγαθῶ καί ζωοποιῶ αὐτοῦ Πνεύματι νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.  Αμήν.

πηγή: ι.ν. Αγ. Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης Ανθοκήπων Θεσσαλονίκης

Λόγος Πανηγυρικός στην Κοιίμηση της Αγίας Άννας (Γερασίμου μοναχού Μικραγιαννανίτου)

Ἐπιστολή τοῦ Βέκκου πρός τόν ἰταλόν πάπαν δι’ ἧς ἀναθεματίζει πάντας τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς τούς μή δεξαμένους τήν ἑαυτοῦ δυσσέβειαν

Πηγή: Ἐπιστολή τοῦ Βέκκου πρός τόν ἰταλόν πάπαν δι’ ἧς ἀναθεματίζει πάντας τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς τούς μή δεξαμένους τήν ἑαυτοῦ δυσσέβειαν

Εθνικότητα, εθνικισμός και έθνος (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

 

Για εθνικότητα και εθνικισμό

Κάποιοι ταυτίζουν εθνικότητα και πίστη και από την ταύτιση αυτή υποφέρει τόσο η εθνικότητα όσο και η πίστη. Κάποιοι ταυτίζουν την επαναστατικότητα με τα βάναυσα μέσα του ταξικού αγώνα, πράγμα που συσκοτίζει το εθνικό ιδεώδες και παρασύρει τους ανθρώπους σε υποκατάστατα. Έτσι, κάποιος μπορεί να είναι εθνικιστής, μολονότι ολόψυχα περιφρονεί το έθνος του και φοβάται την επαφή με την λαϊκή ψυχή σαν άλλη επιδημία. Τέλος, κάποιοι ζουν με την ψευδαίσθηση πως μπορεί να υπάρξει αγαθός και προοδευτικός εθνικισμός, δίχως την ηθική και την ωραιότητα. Τίποτα στον κόσμο, το οποίο δεν δύναται να χαρακτηριστεί από την ηθική και την ωραιότητα δεν θα μπορέσει να περάσει την πύλη της αιωνιότητας και της αθανασίας.

Ο εθνικισμός οφείλει να έχει και ηθική και ωραιότητα: βαθιά και ιερή ηθική καθώς και υψηλή, κοσμική ωραιότητα.

 

Για το έθνος

Όπως ακριβώς το υνί που οργώνει τη γη λάμπει περισσότερο από εκείνο που κείται συνεχώς στον ήλιο και τον άνεμο, έτσι περισσότερο λάμπει και το έθνος που μέσα στην ιστορία του δεν προχωρά μονάχα σε ηλιόλουστες και ανθισμένες πεδιάδες αλλά και μέσα από σκοτεινές και στενόχωρες κλεισούρες.

 

Η σοφία του κόσμου δεν βρίσκεται συγκεντρωμένη στο κεφάλι κανενός μεμονωμένου λαού. Κάθε λαός έχει τις δικές του ιδιαίτερες εμπειρίες από την δική του πορεία.

Για τα μικρά έθνη είναι πολύ καλό και χρήσιμο, αρκετά χρήσιμο, να παρακολουθούν την ζωή των μεγάλων εθνών, να γνωρίζουν όλα τους τα χαρακτηριστικά, να παρακολουθούν την κάθε εναλλαγή στην ζωή τους. Όχι όμως και να τα λαμβάνουν όλα άκριτα, δίχως να εκτιμήσουν τις συνθήκες σχετικά με το τι θα υιοθετηθεί και θα προληφθεί.

Όπως ο άνθρωπος στην νεότητά του δεν αφήνεται να παρασυρθεί από καμιά αφηρημένη σκέψη αλλά είναι σφιχτοδεμένος με τη γη, παρόμοια και ένα έθνος στην νεότητά του ζει μέσα στον νεανικό θόρυβο, στην πραγματικότητα, στις αισθήσεις, στο χειροπιαστό, δίχως να αφήνεται στον σαρωτικό διαλογισμό του μηδενισμού, του φαινομενικού, του κακού ή της αμαρτωλότητας όλων των υπαρκτών, όλης της ύλης. Στον κάθε άνθρωπο έχουν δοθεί από τον Θεό δύο πεδία δράσης: ένα για τον οίκο του και ένα άλλο για τον πλησίον. Το ίδιο και σε κάθε έθνος, έχουν δοθεί δύο κύκλοι εργασιών και μέριμνας: για το ίδιο και για τα άλλα έθνη. Σε όποιον δόθηκαν τα περισσότερα, θα του ζητηθούν και περισσότερα, περισσότερη φροντίδα για τον ίδιο και τους άλλους.

 

(“ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ 282 ΣΟΦΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ”. ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”)

 

(Πηγή ηλ. κειμένου: apantaortodoxias.blogspot.gr)

http://alopsis.gr

 

Δικαιοσύνην καί ἀλήθειαν μάθετε οἱ ἐνοικοῦντες ἐπί τῆς γῆς

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ  ΜΗΝΑ

¨Ὑμνολογικά ἐγκώμια Ὀρθοδοξίας¨

«Ὑμνοῦσι τρισάριθμον μονάδα Θεότητος, τριαδικοῖς ἁγιασμοῖς, ἀκαταπαύστοις ἐν φωναῖς, τρανοῦντα τὸ ἄχραντον, τὰ Σεραφεὶμ θεολογίας μυστήριον, καὶ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν διδάσκοντα». (Κανών Ἀσωμάτων, Παρακλητική, Δευτέρα, ἦχος α’)

«Κόσμος ὁ σύμπας εὐφραίνου· ἰδοὺ γὰρ Κύριος, καθεῖλεν ἀπὸ ὕψους, ἀσεβείας τὸ κράτος, ἀρρήτῳ προμηθείᾳ· καὶ ταπεινοί, ἀνυψώθημεν σήμερον, Ὀρθοδοξίας πρός πίστιν δι’ εὐσεβοῦς, Βασιλίδος ὁδηγούμενοι». (Στιχ. προσ. ἑσπερ. Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἦχος α’)

«Τοὺς φωστῆρας τοὺς μεγάλους τῆς Ἐκκλησίας, Πέτρον καὶ Παῦλον εὐφημήσωμεν· ὑπὲρ ἥλιον γὰρ ἔλαμψαν, ἐν τῷ τῆς πίστεως στερεώματι, καὶ τὰ ἔθνη ταῖς ἀκτῖσι τοῦ κηρύγματος, ἐκ τῆς ἀγνοίας εἰς τὴν θείαν γνῶσιν ἐπανήγαγον, ὁ μὲν τῷ σταυρῷ προσηλωθείς, πρὸς οὐρανὸν τὴν πορείαν ἐποιήσατο, ἔνθα τῆς βασιλείας, παρὰ Χριστοῦ τὰς κλεῖς ἐγκεχείριστο, ὁ δὲ τῷ ξίφει ἀποτμηθείς, πρὸς τὸν Σωτῆρα ἐκδημήσας, ἐπαξίως μακαρίζεται, καὶ ἀμφότεροι τὸν Ἰσραὴλ καταγγέλλουσιν, ὡς εἰς αὐτὸν τὸν Κύριον, χεῖρας ἀδίκως ἐκτείναντα. Διὸ εὐχαῖς αὐτῶν, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, τοὺς καθ’ ἡμῶν κατάβαλε, καὶ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν κράτυνον, ὡς φιλάνθρωπος».(Στιχ. ἰδιόμ. ἑσπερ. Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, μνήμη  29/06)

«Ἔργοις λάμψαντες Ὀρθοδοξίας, πᾶσαν σβέσαντες κακοδοξίαν….» (Ἀπολυτίκιον ἁγίων Ἀθανασίου καί Κυρίλλου, Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, μνήμη τους 18/01) καὶ τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου: «Στύλος γέγονας ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν Ἱεράρχα Ἀθανάσιε…»

«Ὀρθοδοξίας ὁ φωστήρ, Ἐκκλησίας τὸ στήριγμα καὶ διδάσκαλε…» (Ἀπολυτ. ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, μνήμη του 14/11)

«Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος…» (Ἀπολυτ. ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Γραπτοῦ, Ἐπισκόπου Νίκαιας, μνήμη του 11/10)

«Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον…» (Ἀπολυτίκιον ἁγίου Γερασίμου τοῦ νέου ἀσκητοῦ ἐν Κεφαλληνία, μνήμη του 16/08)

«Σηλυβρίας τόν γόνον καί Ἐώας τό καύχημα, τῆς Ὀρθοδοξίας τόν Στύλον καί Αἰγίνης τό ἔρεισμα, Νεκτάριον ὑμνήσωμεν πιστοί…» (Ἀπολυτ. Ἁγ. Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, μνήμη του 9/11) καὶ μεγαλυνάριον τοῦ ἰδίου: «Τοῦ Εὐαγγελίου ταῖς καλλοναῖς ἐκλελαμπρυσμένος ὡς ὠράθης δί΄ ἀρετῶν, τῆς Ὀρθοδοξίας τά δόγματα σφραγίζεις, καί βεβαιοῖς τόν λόγον, Πάτερ, τῆς πίστεως».

«Πανοπλίαν ἄμαχον, ἐνδεδυμένος θεόφρον, τὴν ὀφρῦν κατέσπασας, τῆς Δυτικῆς ἀνταρσίας, ὄργανον, τοῦ Παρακλήτου γεγενημένος, πρόμαχος, Ὀρθοδοξίας προβεβλημένος· διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν· χαίροις ὦ Μᾶρκε, Ὀρθοδόξων καύχημα». (Κοντάκιον ἁγ. Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ», μνήμη του 19/01)

«Τῆς σοφίας ἐκφάντωρ λαμπρὸς γενόμενος, Ὀρθοδοξίας ἐδείχθης θεοπαγής προμαχών, τῶν Πατέρων καλλονὴ Φώτιε μέγιστε…» (Ἀπολυτ. ἁγ. Φωτίου τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Κων/λεως, μνήμη του 6/02)

«Δεῦτε τῶν Ὀρθοδόξων τὸ σύστημα, εὐφημήσωμεν τὸν Χριστολάτρην, τὸ τῆς εὐσεβείας ὑπόδειγμα, τὸν τοῖς Ἀναργύροις ἐφάμιλλον, καὶ τὰ ἴσα φέροντα τοῖς Ἀποστόλοις, ὡς πάντας γνώσει τῇ θείᾳ πλουτίσαντα καὶ πάντων τὰ ἤθη κατακοσμήσαντα…» (Στιχ. προσ. ἑσπερ. ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, μνήμη του 24/08)

«Ῥωμαλεότητι φρενῶν ὠχυρωμένος θεσπέσιε, τὰς βασάνους τῶν ἀθέων εἰς οὐδὲν ἐλογίσω, ἀλλ’ ἀνδρείως ὥρμησας πρὸς τὰ σκάμματα, τῷ δὲ θείῳ Πνεύματι λαμπρυνθείς τὴν διάνοιαν, βασιλέα παρανομώτατον ἤλεγξας, καὶ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν ἐκράτυνας…» (Στιχ. ἰδιόμ. Λιτῆς ἁγ. Χαραλάμπους, μνήμη του 10/02)

«Ἀντὶ ὅπλων, σταυρὸν ἀράμενος πανένδοξε, ἀντὶ θώρακος δέ, τὴν πίστιν ἐνδυσάμενος, πρὸς πάλην ἐξῆλθες ἐχθρῶν ἀοράτων καὶ ὁρωμένων, Μάρτυς, αὐτόκλητος, καὶ τούτων κατέβαλες τὰς παρατάξεις σθένει τοῦ Πνεύματος· οὗ ἐμφορηθεὶς πλουσίως Ὅσιε, κἀμοὶ παράσχου βραχεῖαν χάριν, φωταγωγοῦσάν μου τὸν νοῦν, ἀξίως τοῦ ὑμνῆσαί σου τοὺς γενναίους ἀγῶνας, ὀρθοδοξίας φωστήρ». (Ἀπολυτ. ἁγ. ὁσιομάρτυρος Ἀνδρέου τοῦ ἐν τῇ Κρίσει, μνήμη του 17/10)

«Νεοφανεῖς ἀστέρες σήμερον, ἐν τῷ τῆς ᾽Εκκλησίας ἀνέτειλαν στερεώματι, οὐκ ἀποτροπαίους ἐκβάσεις, ἀλλ’ ἀγαθῶν ἐπιρροάς τῇ οἰκουμένῃ μηνύοντες, ἅπαντες οἱ μετά τήν ἅλωσιν τῆς βασιλίδος, πολλαχοῦ γενόμενοι Χριστομάρτυρες. Δεῦτε οὗν φιλέορτοι πάντες, χρεωστικῶς αὐτοῖς προσείπωμεν λέγοντες χαίρετε, τῆς ὀρθοδόξου πίστεως οἱ χρηματίσαντες ἀνακαίνισις, καί τῆς ἀσεβείας τῶν ᾽Αγαρηνῶν ἡ κατάργησις χαίρετε, τῆς ᾽Ανατολικῆς ᾽Εκκλησίας ἡ δόξα, καί ἑτεροδόξων ἡ ἀναφαίρετος καταισχύνη χαίρετε, οἱ τύποι γενόμενοι ὑπομονῆς τοῖς πιστοῖς, καί τοῦ διά Χριστόν ἀθλεῖν ἐν καιρῷ τῷ προσήκοντι πάριτε μέσον ἡμῶν νοερῶς, τῶν δεινῶν ἐκλυτρούμενοι, καί πρεσβεύετε ἀπαύστως ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Δοξαστικόν μεγάλου ἑσπερινοῦ Πάντων τῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων τῶν μετά τὴν ἅλωσιν τῆς Κων/λεως μαρτυρησάντων).

Ὀρθοδοξία , ἡ μόνη ἀλήθεια ὑπό τον ἥλιον.

Ἅγιος Νικόλαος Ἀχρίδος: «Ὅλοι θέλομε νὰ δώσει ὁ Θεὸς ἑνότητα πίστεως στὸν κόσμο. Μὰ ἐσεῖς τὰ μπερδεύετε τὰ πράγματα. Ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Σὰν χριστιανοί, πρέπει νὰ ἐλεεῖτε ὅλο τὸν κόσμο, ὅλους τοὺς ἀνθρώπους! Ἀκόμη καὶ τὴν ζωή σας νὰ δώσετε γι΄αὐτούς. Ἀλλὰ τὶς ὰλήθειες τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ τὶς θίξετε. Γιατὶ δὲν εἶναι δικές σας. Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἰδιοκτησία μας, νὰ τὴν κάνουμε ὅ,τι θέλουμε.»

Λόγοι ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καί ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου περί Ὀρθοδοξίας:

«…Λοιπόν, μέσα στὴ θρησκεία, λέει ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ ἰδρυτὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ὅτι ὅλες οἱ ἄλλες θρησκείες, δὲν εἶναι ὅσο εἶναι αὐτὴ ἡ θρησκεία. Μία θρησκεία μόνον εἶναι: ἡ Ὀρθόδοξος χριστιανικὴ Θρησκεία. Καὶ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές. Τὰ ἄλλα πνεύματα, εἶναι πνεύματα πλάνης καὶ οἱ διδασκαλίες τους εἶναι μπερδεμένες… Πρέπει νὰ δοῦμε ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐγώ τὴν ἔχω ζήσει καὶ τὴν ξέρω, μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔχω ζήσει, μέσα σὲ ἁγίους ἀνθρώπους, ποὺ πέφτουν, στὸ πνεῦμα αὐτό τῆς ἀληθείας. Ὑπάρχουν πολλά φῶτα ποὺ βλέπει κανείς καὶ ἐντυπωσιάζεται. Μὰ ἕνα εἶναι τὸ Φῶς τὸ Ἀληθινό. Πρέπει νὰ τὰ σκεφτοῦμε αὐτά… καὶ θὰ δεῖτε ὅτι ἀξίζει νὰ λατρέψει κανείς τὸν μόνον ἀληθινόν Θεόν. Τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Δὲν μπορεῖ κάθε ἕνας νὰ λέει: “Εἶμαι ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ κι’ ἐγὼ φέρνω μιὰ νέα ἀλήθεια, πού ταιριάζει σήμερα στόν κόσμο”. Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ ὅπως τὶς ἔχει πεῖ ἀπό τὴν ἀρχή αὐτές εἶναι. Δὲν ὑπάρχουν ἄλλες ἀλήθειες, νέες. Κι ἐπειδή ὁ κόσμος προόδεψε καὶ ἡ ἐπιστήμη καὶ οἱ ἄνθρωποι πῆγαν στὰ ἄστρα. Κατάλαβες;…

..Μὰ θὰ πεῖς: «Γιατί νά γίνεται πόλεμος;» Ἅμα κάνουμε αὐτό τὸ πράγμα κι’ ἔχουμε μιὰ θρησκεία, δὲν θὰ μαλώνουμε, δὲν θὰ κάνουμε πολέμους, θὰ λείψουν ὅλα! Ἔτσι λένε, μὰ ἔτσι δὲν εἶναι. Τὶ νὰ τὴν κάνεις; Ἐμεῖς ἐδῶ οἱ Ἕλληνες, ἔχουμε μιὰ θρησκεία. Εἴμαστε Χριστιανοί. Ἄν ὑπάρχει ἀπό κανένας ξένος, εἶναι λίγοι. Ὅμως, βλέπεις σήμερα πώς ἀλληλοτρωγόμαστε καὶ ἔχουμε χίλια κόμματα. Κι ἀπό ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, γίνανε καὶ ἄθεοι καὶ ξέρω ἐγώ. Μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει. Καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουνε σὲ αὐτή τὴ θρησκεία.Ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἕνωση. Ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο. Ἡ ἀγάπη ἡ ἀληθινή εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ…

… Θὰ μοῦ πεῖς: «Γιατί δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;» Μὰ αὐτά εἶναι. Τὰ βλέπει ὁ Θεός, ἀλλά δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, ὥστε οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀποκτήσουν μιὰ ἐπίγνωση. Νὰ δοῦν τὸ χάος ὁλοζώντανο μπροστά τους. Νὰ ποῦν «Ἔ, πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε!Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω! Γυρίστε πίσω. Πλανηθήκαμε». Καὶ νὰ ἔρθουν πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ. Καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτό, ἐμεῖς ἐπιδιώκουμε. Καὶ ἔτσι θέλουμε τὰ πράγματα σιγά-σιγά νὰ γίνουν, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, ἐργάζεται μυστικά. Δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ελευθερία. Τὰ φέρνει ἔτσι καὶ σιγά, σιγά, σιγά πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ ποὺ πρέπει.» (Ἅγιος Πορφύριος, ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία ἀπό τό βιβλίο «Τό Πνεῦμα τό Ὀρθόδοξον εἶναι τό ἀληθές»).

«Οἱ διαθέσεις τοῦ Πάπα ἀνέκαθεν ἦταν νὰ ὑποτάξει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία  καὶ θὰ ἔλθει ἡμέρα, ποὺ ὁ διάλογος θὰ ματαιωθεῖ. Τίποτε δὲν πρόκειται νὰ γίνει». (Ἅγιος Πορφύριος)

– «Ὅπως φαίνεται, ὁ πατέρας μας ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, ποὺ λέγεται Παπικὴ Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δὲν τοῦ κάμνει καμίαν ἐντύπωση, ἐπειδὴ εἶναι πολὺ σεμνή». (Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Πατριάρχην Ἀθηναγόρα, Ἅγιος Παΐσιος)   «”Μία θρησκεία”, σοῦ λένε, “νὰ ὑπάρχει’’, καὶ τὰ ἰσοπεδώνουν ὅλα. Ρωτῆστε ἕναν χρυσοχόο: ‘’Κάνει νὰ ἀνακατέψουμε τὴν σαβούρα μὲ τὸν χρυσό;’’ Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καὶ ἀπαγόρευσαν τὶς σχέσεις μὲ αἱρετικό». (Ἅγιος Παΐσιος)   «Γιὰ τὸ παγκόσμιο συμβούλιο ἐκκλησιῶν ἔλεγε ὅτι εἶναι ‘’ἡ κουρελοὺ τοῦ διαβόλου’’». (Ἅγιος Παΐσιος)

Ἐπιπλέον, ὁ Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος περιγράφει ὡς αὐτήκοος μάρτυς γιὰ τὸν π. Εὐμένιο Σαριδάκη:

«Ὁ Γέροντάς μας, π. Εὐμένιος Σαριδάκης, μοῦ ἐκμυστηρεύθηκε, ὅτι μνημόνευσε στὴν Πρόθεση τὸν Εὐρωπαῖο γνωστὸ ἀνθρωπιστὴ Ραοὺλ Φολλερώ, παπικὸ στὸ δόγμα, ἐπειδὴ εἶχε εὐεργετήσει τὸ Λεπροκομεῖο καὶ ἦταν πολὺ καλὸς ἄνθρωπος. Τότε, ἄγγελος Κυρίου, τοῦ πέταξε τὴν μερίδα ἀπὸ τὸ ἅγιο Δισκάριο τρεῖς φορές. Τὴν τρίτη φορά, τοῦ ἐμφανίσθηκε λέγοντάς του, ὅτι ἐκεῖ (στὴν Πρόθεση) ἔχουν θέση μόνον τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦ ἐξήγησε, ὅτι στὴν Εὐχαριστιακὴ Ἀναφορά, μόνον τοὺς Ὀρθοδόξους μπορεῖ νὰ βάλει, γιατὶ αὐτοὶ ἀποτελοῦν τὰ μέλη τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας».

Μετά ἀπό αὐτά τά δίκαια καί ἀληθινά, ποῖοι εἶναι οἱ δαιμονισμένοι καί ποῖοι οἱ βλάσφημοι κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος; Ὅσοι συμφωνοῦν μέ τά γραφόμενα τῶν Πατέρων τῶν Ἁγίων ἤ ἐκεῖνοι πού τά ἀρνοῦνται καί τά πολεμοῦν;

Πατέρα μας!

Ὅταν τὰ σύννεφα βροντοῦν καὶ οἱ ὠκεανοὶ μουγγρίζουν, εἶναι σὰ νὰ σοῦ φωνάζουν: «Κύριέ μας!»
Ὅταν οἱ μετεωρίτες πέφτουν καὶ φωτιὲς ξεπηδοῦν ἀπὸ τὴ γῆ, εἶναι σὰ νὰ κραυγάζουν: «Δημιουργέ μας!»
Ὅταν τὰ ἄνθη μπουμπουκιάζουν τὴν ἄνοιξη καὶ τὰ χελιδόνια κουβαλοῦν μὲ τὸ στόμα τους ξερὰ χόρτα γιὰ νὰ φτιάξουν φωλιὲς γιὰ τὰ μικρά τους, εἶναι σὰ νὰ σοῦ τραγουδοῦν: «Δέσποτά μας!»
Κι ὅταν ἐγὼ σηκώνω τὰ μάτια μου πρὸς τὸ θρόνο Σου, σοῦ ψιθυρίζω: «Πάτερ ἡμῶν!»
Ὑπῆρχε κάποια ἐποχή, μία μακρὰ καὶ φοβερὴ ἐποχή, πού κι ὁ ἄνθρωπος ὅταν ἀπευθυνόταν σὲ Σένα, σὲ φώναζε Κύριο, Δημιουργό, Δεσπότη! Μάλιστα! Τότε πού ὁ ἄνθρωπος ἔνιωθε πώς εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀντικείμενο ἀνάμεσα στὰ ἄλλα. Τώρα ὅμως, μὲ τὴ χάρη τοῦ Μονογενοῦς Σου Υἱοῦ μάθαμε τὸ πραγματικό Σου ὄνομα. Γι’ αὐτὸ κι ἐγὼ τολμῶ, μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, νὰ Σὲ ὀνομάσω «Πατέρα».
Ἂν Σὲ ὁμολογήσω «Κύριο», ὑποκλίνομαι μπροστά Σου ἔντρομος, σὰν ἕνας ἀπὸ μία ἀμέτρητη στρατιὰ σκλάβων.
Ἂν Σὲ καλέσω «Δημιουργό», χωρίζομαι ἀπὸ Σένα, ὅπως ἡ νύχτα χωρίζεται ἀπὸ τὴ μέρα καὶ τὸ φύλλο ἀπὸ τὸ δέντρο.
Ἂν Σὲ κοιτάξω καὶ Σὲ ὀνομάσω «Δέσποτα», θὰ εἶμαι σὰν μία πέτρα ἀνάμεσα σὲ πέτρες, σὰν μία καμήλα ἀνάμεσα σὲ καμῆλες.
Ἂν ὅμως ἀνοίξω τὸ στόμα μου καὶ ψιθυρίσω «Πατέρα», ἡ ἀγάπη παίρνει τὸ μέρος τοῦ φόβου, ἡ γῆ μοιάζει ν’ ἀνεβαίνει καὶ νὰ ἐγγίζει τὸν οὐρανό. Κι ἐγὼ περπατῶ μαζί Σου.
Σὲ νιώθω σὰν σύντροφο στὶς ὀμορφιὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου καὶ μοιράζομαι τὴ δόξα Σου, τὴ δύναμή Σου.
Πάτερ ἡμῶν! Εἶσαι ὁ Πατέρας ὅλων μας. Ἂν σὲ καλοῦσα Πατέρα μου, θὰ μείωνα καὶ Σένα καὶ μένα.
Πάτερ ἡμῶν! Δὲ νοιάζεσαι μόνο γιὰ μένα, ἕνα ἄτομο, μὰ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Σκοπός Σου εἶναι ἡ βασιλεία Σου, ὄχι ἕνας μεμονωμένος ἄνθρωπος.
Ὁ ἐγωισμός μου σὲ καλεῖ, Πατέρα μου. Ἡ ἀγάπη μου Σοῦ φωνάζει: Πατέρα μας!
Στὸ ὄνομα ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀδελφῶν μου, προσεύχομαι καὶ λέω: «Πάτερ ἡμῶν»!
Στὸ ὄνομα ὅλων τῶν ὄντων πού μὲ περιβάλλουν καὶ μὲ τὰ ὁποῖα μὲ ἔχεις πλάσει,προσεύχομαι: «Πάτερ ἡμῶν!»
Προσεύχομαι σὲ Σένα, Πατέρα τοῦ σύμπαντος, προσεύχομαι γιὰ ἕνα πράγμα μόνο: Ἂς ἀνατείλει σύντομα ἡ μεγάλη μέρα πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, οἱ ζωντανοὶ κι οἱ νεκροί, ἁρμονικά, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τ’ ἀστέρια, τὰ θηρία κι ὅλα τὰ πλάσματα, θὰ Σὲ καλέσουν μὲ τὸ πραγματικό Σου ὄνομα: «Πάτερ ἡμῶν!», «Πατέρα μας!»
Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
http://www.imaik.gr/