Ιεραποστολή.π.Νίκων. (Ομιλία σε Ιερατική σύναξη στον Βόλο)

Η Μαρτυρία του Χριστού στα σύγχρονα έθνη

Εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε την χαρά να την διαδίδουμε. Όταν χαιρόμαστε καλούμε και τους άλλους να χαρούν μαζί μας.

Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι μια χαρά.  Καλή αγγελία και πρέπει να μεταδοθεί στους άλλους, σύμφωνα και με την εντολή του Χριστού μας.

Ιεραποστολή είναι εσωτερική και εξωτερική. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα Έθνη είπεν ο Κύριος. Η Ιεραποστολή είναι  όχι μόνο στους άλλους, στους ξένους αλλά και στους διπλανούς μας, στην οικογένειά μας, στο εσωτερικό. «Ότι ποιείτε εις ένα εκ των ελαχίστων αδελφών, εις εμέ ποιείτε». Είτε καλό, είτε κακό κάνετε στον αδελφό σας σε μένα το κάνετε.

Η Ιεραποστολή ή εσωτερική ή εξωτερική με τον ίδιο τρόπο επιτυγχάνεται ή αποτυχάνεται.

Πίσω από τον σταυρό πήγαινε το περίστροφο, πήγαιναν στην Αφρική για εκμετάλλευση. Πήγαιναν ξένοι ιεραπόστολοι στην Αφρικανοί και έλεγαν «…δέχεσθε την πίστη μας θα πάρετε, δεν την δέχεσθε, θα πεθάνετε». Αυτό δεν ισχύει για τους δικούς μας τους Ορθοδόξους…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.212 επιπλέον λέξεις

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ. Ὁ θάνατος ἔρχεται καί δέν μᾶς βρίσκει ἕτοιμους γιά τή μετάβαση σέ ἕναν ἄλλο κόσμο, γιατί δέν ἐκτιμήσαμε τόν χρόνο καί τόν ξοδέψαμε μάταια.

Η e- βιβλιοθήκη


SSSSSHHHHH

Για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από τον χρόνο, γιατί δίνεται για σωτηρία.

Τι έχει καταφέρει να κάνει καλό σε αυτή τη ζωή, όσο μεγαλώνει ο ανθρωπος από την τάφρο των παθών, έτσι θα  είναι το μέλλον σου;

Τι είδους τρέλα είναι αυτή όταν δεν γνωρίζουμε πώς να «σκοτώνουμε» τον χρόνο και να το χάνουμε με αδράνεια,  και κενές σκέψεις.

Ο θάνατος έρχεται και δεν μας βρίσκει έτοιμους  για τη μετάβαση σε έναν άλλο κόσμο, γιατί δεν εκτιμήσαμε το χρόνο και το ξοδέψαμε μάταια.

Στον θάνατο, ο χρόνος αλλάζει για πάντα, πρέπει να το θυμόμαστε συνεχώς, έτσι ώστε αυτή η αλλαγή να μην μας φέρνει φόβο, πικρία και απογοήτευση, έτσι ώστε οι δαίμονες να μην είναι ευχαριστημένοι με το θάνατο της ψυχής μας.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΗΛΙΑΣ ΤΗΣ  ΟΠΤΙΝΑΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/01/blog-post_381.html

Δείτε την αρχική δημοσίευση

Παγανιστική παρερμηνεία του Συνοδικού της Ορθοδοξίας

Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Πηγή:O.O.Δ.E

Μία από τις πιο συχνές συκοφαντίες πολλών Νεοπαγανιστών, είναι η διαστρέβλωση του Συνοδικού της Ορθοδοξίας. Παραπονούνται ότι δήθεν το Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναθεματίζει το Ελληνικό έθνος! Φυσικά αποκρύπτουν ότι τον καιρό που γράφτηκε το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, όχι μόνο δεν είχαν ακόμα υπάρξει οι Έλληνες ως έθνος, αλλά ότι και η ίδια η λέξη: «Έλληνας», είχε την έννοια «Ειδωλολάτρης». Και τέλος, αποκρύπτουν ότι το Συνοδικό της Ορθοδοξίας απευθύνεται σε Χριστιανούς, ανεξαρτήτως έθνους!

Ερμηνεία αποσπάσματος του Συνοδικού

 

Επτά αναθέματα κατά των «ΕΛΛΗΝΩΝ» από το Τριώδιον τα οποία περιέχονται στο «Συνοδικό της Αγίας Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας» και τα οποία αναγιγνώσκονται και σήμερα την Κυριακή της Ορθοδοξίας, παρατίθενται και εξηγούνται στη συνέχεια:

 

Κείμενο Εξήγηση
Επί τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενάργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν. Κτιστή γάρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίζει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις θείαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και την των κτισμάτων λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει προστριβομένοις. Μή ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος ανάθεμα τρις. Το κείμενο αυτό ξεκάθαρα αναφέρεται σε όσους πιστεύουν πώς οι ενέργειες και η δύναμη του Θεού καθώς και η ουσία του είναι κτιστά και ουσιαστικά μέρος του κόσμου και όχι η δημιουργική και τελική αιτία του η οποία βρίσκεται έξω απ’ τον κόσμο. Εναντίον αυτών καταφέρεται το παραπάνω απόσπασμα. Και αντιπαραβάλλει την ειδωλολατρική και γενικά τη μη Χριστιανική μυθολογία και θεολογία για να καταστήσει την διαφορά ακόμη ευκρινέστερη.
Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταίς δόξαις αυτών ταίς ματαίαις επομένοις, και, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ανάθεμα τρις. Αυτό πάλι είναι υπέρ των Χριστιανών. Γιατί φανερώνει ότι η Εκκλησία δεν αντιτίθεται στην μελέτη των αρχαίων σοφών αλλά στο να πιστεύουμε ότι όλα όσα είπαν είναι αληθή και αλάνθαστα. Και καλώς κάνει την διευκρίνιση αυτή και το ίδιο πίστευαν και οι αρχαίοι.
Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, εφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα, και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ανάθεμα τρις. Μερικές παθολογικές Πλατωνικές ιδέες αναφέραμε ήδη. Εδώ παρουσιάζονται μερικές ακόμη. Όπως βλέπεις το κείμενο κάνει σαφή διάκριση και δεν κατηγορεί τον Πλάτωνα ούτε το σύνολο του έργου του αλλά διευκρινίζει ότι διαφωνεί με κάποιες από τις ιδέες του που είναι εσφαλμένες, όπως π.χ. «το αυθυπόστατό της ύλης».
Τοις δεχομένοις και παραδίδουσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα, ότι τε προΰπαρξίς εστι των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν, ότι τέλος εστί της κολάσεως η αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και δια των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε, και παρέδοτο και δια πάσης της Παλαιάς και Νέας Γραφής ημείς παρελάβομεν ότι και η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αΐδιος, δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ανάθεμα τρις. Εδώ πάλι φαίνεται για άλλη μία φορά ότι η Εκκλησία με τα κείμενα αυτά δεν επιτίθεται εναντίων κανενός αλλά απλά οριοθετεί την πίστη της. Λέει λοιπόν ότι η Ελληνική διδασκαλία περί προΰπαρξης των ψυχών είναι εσφαλμένη, συνεχίζει όμως λέγοντας εξ ίσου εσφαλμένη είναι και η διδασκαλία περί καταργήσεως της κόλασης.

Ας προσέξουμε ότι η τελευταία αυτή διδασκαλία δεν είναι Αρχαιοελληνική, αφού οι Έλληνες δεν πίστευαν σε κόλαση. Άρα Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΔΩ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΛΛΑ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΜΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ τα οποία έχουν παρεξηγήσει και παραποιήσει την διδασκαλία της.

Επομένως καταλαβαίνουμε ότι δεν μεροληπτεί έναντι καμίας φυλής και παραδόσεως. Μένει όμως άγρυπνη και οποιαδήποτε πλαστογράφηση και διαστροφή του πιστεύω της την καταγγέλλει χωρίς να έχει πρόβλημα, από ποιόν χώρο προέρχεται η πλαστογράφηση αυτή.

Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα τρις. Τά των Ελλήνων δυσσεβή δόγματα.. Νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι το νόημα της φράσεως αυτής. Δηλώνει ότι η Εκκλησία με την Άγια αντίληψη που έχει για τον Θεό δεν μπορεί να συμβιβαστεί με χαμηλές περί θείου δοξασίες με τις οποίες είναι γεμάτες οι πολυθεϊστικές μυθολογίες μεταξύ των οποίων και η Ελληνική. Το ενδιαφέρον είναι ότι δεν είναι η Εκκλησία η πρώτη οπού εκφράζει τέτοιες θέσεις. Πολύ πριν απ’ την ίδρυσή της ο ΠΛΑΤΩΝ έλεγξε κάθε πάτρια ιδέα περί θεού και έδειξε το άτοπο αυτής. Μάλιστα φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοι μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν».

Ο Πλάτωνας όμως δεν ήταν ο μόνος. Ο ΞΕΝΟΦΑΝΗΣ Ο ΚΟΛΟΦΩΝΙΟΣ τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τέ θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοιςι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοίσ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τέ και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Άπ.,11)! Τούς θεούς θεωρούσε εξ ολοκλήρου ΑΠΟΚΥΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ, ΑΝΑΡΜΟΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΦΥΣΗ. Υποστήριζε μάλιστα πώς όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πώς οι θεοί πεθαίνουν!

Τέλος ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Υποστήριζε πώς ο Όμηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδραση στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κ.λπ.).

Δεν συνεχίζω. Τα παραπάνω δείχνουν την ορθότητα της Εκκλησίας όταν μιλά για δυσσεβή δόγματα.

Τοις την μωράν των έξωθεν (στο σημείο αυτό οι Νεοειδωλολάτρες προσθέτουν: «= Ελλήνων») φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμούσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και δια τούτο ανάστασιν, και κρίσιν, και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ανάθεμα τρις. Εδώ πάλι δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος Έλληνας αλλά προστίθεται εκ των υστέρων! Ας είμαστε σοβαροί. Στο κάτω κάτω το κείμενο αναφέρεται στην μετεμψύχωση και σε όσους αρνούνται την ανάσταση. Αν τώρα αυτοί είναι Έλληνες, Ινδοί, Χριστιανοί, Πολυθεϊστές και δεν ξέρω ‘γώ τι άλλο, δεν έχει σημασία.
Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντας, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισι κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ανάθεμα τρις. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Εφόσον το ανάθεμα σημαίνει αποκοπή και αποβολή από το σώμα της Εκκλησίας, η επιβολή του σαν ποινή έχει νόημα μόνο εφ’ όσον εφαρμόζεται σε μέλη της Εκκλησίας. Δεν έχει νόημα να αναθεματιστεί κάποιος Μουσουλμάνος, Εβραίος ή Δωδεκαθεϊστής αφού δεν είναι μέλη της Εκκλησίας, από τι θα αποκοπούνε από κάτι από το οποίο δεν ήταν ποτέ συνδεδεμένοι; Όχι φυσικά.

Επομένως με τα παραπάνω δείξαμε ότι το ανάθεμα αναφέρεται σε όσους είναι ήδη Χριστιανοί και νοθεύουν την πίστη τους με δοξασίες ξένες προς την πίστη τους όπως ειδωλολατρικές ή οι αιρετικές. ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.

   
Ένα τροπάριο

Ναούς ειδώλων (στο σημείο αυτό οι Νεοειδωλολάτρες προσθέτουν: «= ελληνικούς») καθείλετε αθλούντες, και εαυτούς της Τριάδος θείους ναούς εδομήσασθε, αθλοφόροι κυρίου αγγέλων συνόμιλοι.

Για άλλη μία φορά ο όρος «Ελληνικός» προστίθεται από έξω. Όπως είναι εμφανές όμως, στόχος του υμνογράφου δεν είναι να δείξει την αντίθεση με τον Ελληνισμό (αν υπήρχε αυτή) αλλά με τα είδωλα. Μπορούσε κάλλιστα να πει «Ναούς Ελλήνων..» Και οι δυο λέξεις έχουν ίδιο αριθμό συλλαβών και τονίζονται στην παραλήγουσα. Έτσι δεν θα χαλούσε το μέτρο ούτε το μουσικό μέλος. Γιατί λοιπόν λέει ειδώλων και όχι Ελλήνων, αν αυτό υπονοούσε;
Ένας μακαρισμός

Οι καλάμω του Σταυρού, εκ του βυθού της αγνωσίας τους λαούς αναγαγόντες Απόστολοι, την των Ελλήνων πλάνην απεμειώσατε από της γης, απλανείς σωτήρες γενόμενοι των πιστών, αληθώς όθεν μακαρίζεσθε.

Ποια είναι αυτή η πλάνη των Ελλήνων; Μπορεί να είναι η διάθεσή τους και η δίψα τους για την αλήθεια; Όχι, γιατί και οι Πατέρες μελέτησαν και έγιναν κοινωνοί αυτής της αναζήτησης. Μήπως είναι οι επιστήμες τους; Μάλλον όχι γιατί όπως είπα και πριν οι Βυζαντινοί, θεματοφύλακες της επιστήμης αυτής ήταν. Άλλωστε σε αυτούς χρωστάμε την διάσωση των αρχαίων χειρογράφων και με τον τρόπο αυτό την ιστορική μας συνείδηση. Αν δεν υπήρχαν οι Βυζαντινοί αντιγραφείς, σήμερα το όνομα του Πλάτωνα και του Σωκράτη, του Περικλή και του Θουκυδίδη αν δεν είχε εξαφανιστεί θα σωζόταν μέσα σε μυθολογική ομίχλη. Επομένως το απόσπασμα αναφέρεται στην περί θεού αντίληψη των αρχαίων η οποία ήταν όντως πλανεμένη.

Από τα παραπάνω είναι προφανής ο δόλος των Νεοπαγανιστών, η διαστρέβλωση των νοημάτων που επιχειρούν, αλλά και η αμάθεια όσων κακόπιστα εμπιστεύονται τις συκοφαντίες τους.

Δημιουργία αρχείου: 10-9-2007.

Αφιέρωμα στον Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Αείμνηστο Θεόκλητο Αβραντινή. (Έντεκα χρόνια από την κοίμησή του)!

Ο  Μητροπολίτης Θεόκλητος, θεοφάνεια στη Βόνιτσα 
    «…Οι Άγιοι της Εκκλησίας ζητούν μιμητάς στις ημέρες μας, και εύχονται και προσεύχονται να τους ακολουθήσουμε στη ζωή της Αγιότητος, να βαδίσουμε στην πορία τους, στα δικά τους αχνάρια.  Μην τους αρνηθούμε. Ο Κύριος περιμένει κι εμάς…».
Μητροπολίτης  Θεόκλητος  Αβραντινής
Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος
    Τη Δευτέρα που μας πέρασε, 12 Φεβρουαρίου 2018,συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτη Αιτωλίας και ΑκαρνανίαςΘεοκλήτου Αρβαντινή. Απλά και ταπεινά θα φέρω στη μνήμη μας τον ευγενικό, τον γλυκύτατο, τον ασκητικό, τον σεμνό, τον πράο, τον τίμιο, τον ειλικρινή, τον αφιλοχρήματο, τον φτωχό Επίσκοπο που επί σαράντα ολόκληρα χρόνια υπηρέτησε την Ιστορική Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ως οδηγό  θα έχω το βιβλίο μου, ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 343 μ. Χ. ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ, το οποίο και αφιέρωσα στη μνήμη του Αγίου αυτού Ιεράρχη.
          Ο Θεόκλητος, κατά κόσμο Λουκάς Αβραντινής, γεννήθηκε το 1920 στο χωριό Κάτω Βλασία Καλαβρύτων από πτωχούς  γονείς. Ήταν το τέταρτο από τα δέκα παιδιά της υπερπολύτεκνης οικογένειας του Ιωάννη και της Νικολίτσας Αβραντινή.  Φτώχια και δυστυχία την εποχή εκείνη και όπως ο ίδιος μου έλεγε, «…Ξυπόλητος πήγαινα στο Σχολείο για να μάθω γράμματα…»……..

     Τα εγκύκλια γράμματα τα έμαθε στο χωριό του και πολύ μικρός, δεκαπέντε χρονών, πήγε στην Ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας.  Στη Μονή της Αγίας Λαύρας ο Λουκάς ήταν υπό την επίβλεψη των Πατέρων της Μονής και γαλουχήθηκε στην Πίστη και την Αρετή μαθαίνοντας τα Ιερά Γράμματα της Εκκλησίας.
       Από τον Γέροντά του αείμνηστο Γαβριήλ Βλάχο εκάρη Μοναχός και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Γυμνάσιο των Καλαβρύτων. Στο βιβλίο του «Το δράμα των Καλαβρύτων», ο Δημήτριος Καλδίρης γράφει για τον Μοναχό Θεόκλητο:«Στις 29 Αυγούστου του 1942 γίνεται η πρώτη τρομοκρατική επιχείρηση των Γερμανών. Σιδηρόφραχτες φάλαγγες ξεκίνησαν από την Πάτρα με κατεύθυνση τα Καλάβρυτα. Με την ατσάλινη πλημμύρα των μηχανημάτων έσπερναν στο πέρασμά τους το θάνατο και την ερήμωση. Όταν έφθασαν στη Βλασία σκότωσαν τ΄αδέλφια Μπαρούση, το Γιώργη τον Τσεκούρα…  έπιασαν και το Θεόκλητο τον Αβραντινή. Τον έδεσαν σ΄ένα στύλο αλωνιού και τον βασάνιζαν δέρνοντας τον… Σώθηκε κι έταξε να μονάσει στο Μοναστήρι της Βλασίας, στον Άγιο Νικόλαο, ευχή που κράτησε μέχρι που ανέβηκε στο Μητροπολιτικό Θρόνο».
          Το 1943 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Θεόκλητο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας (1957 – 1962), όπου έλαβε και το όνομα Θεόκλητος. 
         Μέχρι το έτος 1949 υπηρέτησε στην Ιερά Μονή της Αγίας Λαύρας. Τον Ιούνιο του 1946 προχειρίσθηκε Πρεσβύτερος και του απονεμήθηκε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη και πνευματικού, από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αγαθόνικο και τον διόρισε Ηγούμενο στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας.
       Το έτος 1949 έδωσε εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από την οποία πήρε πτυχίο το έτος 1954.
          Κατά τη διάρκεια των σπουδών του υπηρέτησε ως εφημέριος στον Πανεπιστημιακό Ιερό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου «Καπνικαρέας». Το 1955 γίνεται Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών από τον Μητροπολίτη Θεόκλητο και όταν ο Μητροπολίτης γέροντάς του έγινε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών τον ακολουθεί ως Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και λίγο αργότερα λαμβάνει τον τίτλο του Μέγα Πρωτοσύγκελλου της Αρχιεπισκοπής των Αθηνών. 
        Στις 21 Νοεμβρίου 1965,  εκλέχτηκε από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. 
 
        Το έργο του πολυποίκιλο και όσοι τον γνώρισαν προσωπικά, μόνο καλά λόγια έχουν να πουν. Βοήθησε και χτίστηκαν πάρα πολύ Ιεροί  Ναοί σε όλο το Νομό, ίδρυσε φιλόπτωχα ταμεία, οικοτροφεία, γηροκομείο και ορφανοτροφείο, ενώ ποτέ δεν έχασε την επαφή με τους πιστούς της Μητροπόλεώς του. Αφοσιώθηκε στο έργο του ως καλός Ποιμένας με ένα και μοναδικό σκοπό, την Θρησκευτική, Ηθική και Εθνική ανασυγκρότηση όλης της Μητροπόλεώς του.
          Ευλαβής, Ορθόδοξος αγωνιστής Κληρικός, με πίστη που ακτινοβολούσε, άριστος και φλογερός κήρυκας του Θείου Λόγου.Αγαπήθηκε από όλους τους πιστούς για το ήθος του, την προσφορά του και το μεγάλο έργο στην περιοχή της Μητροπόλεως και όχι μόνο.
   Πέρα από τα ποιμαντικά του καθήκοντα, τα οποία περιελάμβαναν περιοδείες μέχρι των πλέον απομεμακρυσμένων χωριών της μεγάλης αυτής Μητροπόλεως, τον εγκαινιασμό πολλών Ιερών Ναών, επισκέψεων σε όλα τα Σχολεία του Νομού, την άμεση επικοινωνία με όλους τους κατοίκους της περιφέρειας και τους Κληρικούς, προχώρησε στην κατασκευή σημαντικών έργων και δίκαια τον αποκαλούσαμε, «Ο Δεσπότης των πολλών και μεγάλων Έργων». Κατά τους χρόνους της Κατοχής τιμήθηκε με το παράσημο ανδρείας.
         Κατά περιόδους τοποθετήθηκε με αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου τοποτηρητής των Ιερών Μητροπόλεων Άρτας και Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου.  Ήταν ο μακροβιότερος Μητροπολίτης των Μητροπόλεων του Νομού Αιτωλίας και Ακαρνανίας από το 343 μ. Χ. μέχρι σήμερα, αφού υπηρέτησε ως Επίσκοπος επί σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Τα έργα του Μητροπολίτου Θεοκλήτου είναι πάρα πολλά γι΄ αυτό θα αναφέρουμε μερικά από αυτά  ονομαστικά.
•-Ανέγερση νέων Μητροπολιτικών Γραφείων στο Μεσολόγγι.
•-Δημιουργία Εκκλησιαστικού Μουσείου.
•-Ανέγερση νέου κτιρίου για τη στέγαση του Δροσίνειου Ορφανοτροφείου στο Μεσολόγγι. Θεμελίωσε και ολοκλήρωσε την ανέγερση νέας πτέρυγας κελιών  στην Ιερά Μονή Αγίου Συμεών στο Μεσολόγγι.
•-Ηλεκτροφωτισμός όλου του χώρου στην Ιερά Μονή Αγίας Ελεούσας, ανέγερση Μοναστικού συγκροτήματος, κατασκευή Σταυρού ύψους 16 μέτρων, προτομή του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, προτομή του Καλόγηρου Γιάννη Γούναρη, ανακατασκευή του δρόμου προς την Ιερά Μονή.
•-Ανακατασκευή των  Ιερών Μονών Κατερινούς στη Γαβαλού Μακρυνείας και Αγγελοκάστρου.
•-Αγορά οικοδομήματος  στην Πάτρα για τις ανάγκες των σπουδαστριών  από την Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.
•-Ανέγερση κτιρίου στις Κατασκηνώσεις Αγίου Γεωργίου Αστακού.
•-Ανέγερση  Οικοτροφείου για κορίτσια στην Αμφιλοχία.
•-Ανέγερση Οικοτροφείου για αγόρια στον Αστακό.
•-Ανέγερση πολλών  Ιερών Ναών σε όλη την περιφέρεια της Μητροπόλεως.
•-Αποπεράτωση πτέρυγας και λειτουργία του Σελιβείου Γηροκομείου Μεσολογγίου.
•-Λειτουργία  μαθητικών Κατασκηνώσεων στην περιοχή της Αμφιλοχίας.
•-Λειτουργία  μαθητικών Οικοτροφείων στο Θέρμο, Αμφιλοχία, και στον Αστακό.
•-Λειτουργία Πνευματικών Κέντρων στον Αστακό, στο Αγρίνιο και στην Κατοχή.
•-Λειτουργία Σχολής Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής στο Μεσολόγγι και στο Αγρίνιο.
•-Με δικά του χρήματα έχτισε στην Κορέα  αίθουσα κατηχητικού Σχολείου αφιερωμένη στη  μνήμη της μητέρας του και την ονόμασε, «Αίθουσα Νικολίτσας Αβραντινή».
•-Καθιέρωσε κάθε Κυριακή θρησκευτικές ομιλίες από το Ραδιοφωνικό Σταθμό Μεσολογγίου.
•-Καθιέρωσε τις μηνιαίες Ιερατικές συνάξεις στο Αγρίνιο.
•-Καθιέρωσε Κύκλους μελέτης της Αγίας Γραφής σε Μεσολόγγι και Αγρίνιο.
•-Καθιέρωσε την Εορτή των Τριών Ιεραρχών, 30η Ιανουαρίου, με εκδηλώσεις προς τιμήν των Εκπαιδευτικών της Μητροπόλεως.
•-Χειροτόνησε πολλούς νέους κληρικούς και φρόντιζε για την επιμόρφωσή των σε Ιερατικές  Ανώτερες Σχολές.
•-Καθιέρωσε την Ημέρα της Αγάπης με σειρά εκδηλώσεων.
•-Καθιέρωσε  εβδομάδα αιμοδοσίας, γιατί ήταν και ο ίδιος αιμοδότης.
•-Πραγματοποιούσε συχνές επισκέψεις σε Νοσοκομεία, Στρατιωτικές Μονάδες, Δημόσιες Υπηρεσίες και Κατασκηνώσεις.
•-Επανεξέδωσε το περιοδικό της Ιεράς Μητροποόλεως, «ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ».
•-Ετησίως  τύπωνε το ημερολόγιο τσέπης και τοίχου της Ιεράς Μητροπόλεως, με διάφορα κάθε χρόνο θέματα χριστιανικού περιεχομένου.
•-Τύπωσε  την συλλογή ποιημάτων του Αειμνήστου Κ. Καλλινίκου με τίτλο: «Δάφναι και Μυρσίναι».
•-Τύπωνε και διένειμε  πληθώρα εγκυκλίων Ποιμαντορικού, Διδακτικού, Κοινωνικού, Κατηχητικού και Εθνικού ενδιαφέροντος και άλλα θέματα.
•-Με τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων Αρχιερατείας του, ο Δήμος της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου με ΟΜΟΦΩΝΗ απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του απένειμε το ΧΡΥΣΟΥΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ της πόλεως σε ένδειξη Τιμής, Ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης στο μεγάλο του έργο.
Διέθεσε από  τους μισθούς της Ιερατικής του σταδιοδρομίας και άλλων  οικονομιών του, ποσό 50.000.000 δραχμών και συνέστησε κοινωφελές Ίδρυμα που το ονόμασε «ΘΕΟΚΛΗΤΕΙΟΝ ΚΟΙΝΟΦΕΛΕΣ ΙΔΡΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ και ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ» με έδρα το Μεσολόγγι. Το σχετικό Π.Δ. δημοσιεύτηκε στο υπ΄αριθ. Φ.Ε.Κ. τ. Β΄ Αρ. 99/16 – 2 – 1994. Το ίδρυμα αυτό έχει σκοπό την παροχή, από τους τόκους του κεφαλαίου του, δέκα γαμήλιων βοηθημάτων κάθε χρόνο σε ισάριθμες κόρες πολυτέκνων οικογενειών της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας. 
-Επίσης διέθεσε 15.000.000 δραχμές για την ανέγερση του Μνημείου των  Κληρικών στον Κήπο των Ηρώων. 
-Ο Μητροπολίτης Θεόκλητος ήταν Μέγας χορηγός προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, της Εξαρχίας του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσύλημα, της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, των Ορθοδόξων Εκκλησιών στα Βαλκάνια. 
 
      Ο ταπεινός στο φρόνημα και μεγάλος στην αρετή, λαοφίλητος Αρχιερέας, τον βλέπουμε να είναι πρότυπο αγαθού, ανεξίκακου και συγχωρητικού.Πικράθηκε πολύ στα τελευταία χρόνια της ζωής του, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον Επισκοπικό του Θρόνο και συνέχισε μακριά από αυτόν την αδιάλειπτη ψυχοτρόφο άσκηση.
        Δεν ανταπέδωσε το κακό διά του κακού σ΄αυτούς που τον πίκραναν, τηρώντας αυτό που έγραψε ο Απόστολος  Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, «Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν».
       Ο Μητροπολίτης Θεόκλητος υπέκυψε στη μοίρα των ανθρώπων και πέρασε στην Αιωνιότητα. Την 12ην Φεβρουαρίου 2007 και ώρα 15.40 ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Θεόκλητος άφησε την τελευταία του πνοή, αναχώρησε για τους ουρανούς… εκεί που ψάλλουν… οι Αγγέλοι… 
           Η σορός του Μακαριστού Θεοκλήτου τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος Μεσολογγίου. Κόσμος πολύς από όλα τα μέρη του Νομού και όχι μόνο ερχόταν για να προσκυνήσει το σκήνωμά του. Οι σημαίες σε όλες τις Δημόσιες υπηρεσίες μεσίστιες κατά την ημέρα της κηδείας, οι υπηρεσίες και τα Σχολεία ήταν κλειστά.
       Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε με τιμές εν ενεργεία Επισκόπου, την Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2007, στον Άγιο Σπυρίδωνα Μεσολογγίου προεξάρχοντος του Σου Μητροπολίτου Άρτας κ. Ιγνατίου, ως εκπροσώπου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συμμετείχαν οι Σοι Μητροπολίτες, Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Γλυφάδας κ.  Παύλος και Πατρών κ. Χρυσόστομος και Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς.
          Παρευρέθηκαν Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές από όλες τις Ιερές Μονές του Νομού ως και εκπρόσωποι άλλων Μητροπόλεων και Ιερών Μονών. Ο Δήμαρχος της Ιεράς Πόλεως του Μεσολογγίου, Βουλευτές, εκπρόσωποι Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών, εκπρόσωποι Φορέων και Συλλόγων από το Νομό και πλήθος κόσμου.
          Επικήδειους λόγους εκφωνήθηκαν, από τον Σο Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο, από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Μάρκο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, από τον Σο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμά, από τον Δήμαρχο της Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου, τον Εκπρόσωπο της Νομαρχίας, τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου Μεσολογγίου και άλλους φορείς. Συλλυπητήρια τηλεγραφήματα έστειλαν, η Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Μητροπολίτες  και άλλες προσωπικότητες.
      Ακολούθησε περιφορά της σορού του εκλιπόντος Ιεράρχου στους δρόμους της πόλης του Μεσολογγίου μέχρι την κεντρική πλατεία και στη συνέχεια η πομπή των αυτοκινήτων κατευθύνθηκε στην Ιερά Μονή Αγίας Ελεούσας,  όπου έγινε η ταφή του αείμνηστου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Θεοκλήτου.
        Η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας την Κυριακή της Ορθοδοξίας, 25 Φεβρουαρίου, θα τελέσει Μνημόσυνο στη μνήμη του Μακαριστού Θεοκλήτου στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Μεσολόγγι και τη Δευτέρα, 26 Φεβρουαρίου, εορτή του Αγίου Θεοκλήτου θα τελέσει Θεία Λειτουργία στο Εκκλησάκι έξω από το Επισκοπικό Μέγαρο στο Μεσολόγγι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου.

Στον αγιασμο των υδάτων στη Βόνιτσα

1α3

Δέσποτα Παντοκράτορ, ο πάσαν την κτίσιν εν σοφία δημιουργήσας, ο δια την άφατόν σου πρόνοιαν και πολλήν αγαθότητα, αγαγών ημάς εις τας πανσέπτους ημέρας ταύτας, πρός καθαρισμόν ψυχών και σωμάτων, προς εγκράτειαν παθών, προς ελπίδα αναστάσεως, ο δια τεσσαράκοντα ημερών πλάκας χειρίσας τα θεοχάρακτα γράμματα τω θεράποντί σου Μωσεί, παράσχου και ημίν, Αγαθέ, τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι, τον δρόμον της νηστείας εκτελέσαι, την πίστιν αδιαίρετον τηρήσαι, τας κεφαλάς των αοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε της αμαρτίας αναφανήναι, και ακατακρίτως φθάσαι προσκυνήσαι και την αγίαν Ανάστασιν, Ότι ηυλόγηται και δεδόξασται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

«Το στάδιον των αρετών ηνέωκται· οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε» (Τροπάριο των αίνων)

1. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗf


«Στάδιον αρετών»,χαρακτηρίζει ο υμνωδός την περίοδο  της Μεγάλης Σαρακοστής, γιατί είναι περίοδος εντονότερου πνευματικού αγώνα και οι αθλητές μπαίνουν ελεύθερα στον πνευματικό στίβο με ετοιμότητα, με δύναμη και προ πάντων  με θέληση να αγωνιστούν. Αν η περίοδος των τριών προηγούμενων Κυριακών του Τριωδίου θεωρηθούν ως περίοδος «προπόνησης» στη βάση των αρετών που είναι η ταπεινοφροσύνη και η μετάνοια, η περίοδος που αρχίζει από αύριο είναι περίοδος διάθεσης και αγωνιστικής πορείας. Αν στον αθλητικό στίβο μπαίνει περιορισμένος αριθμός αθλητών και βραβεύονται μόνο οι τρεις πρώτοι, στον πνευματικό στίβο βραβεύονται όλοι όσοι θα αγωνιστούν «νομίμως» (Β΄ Τιμ. β΄5), ανεξάρτητα από τη σειρά που θα τερματίσουν.


Ο πνευματικός αγώνας επικεντρώνεται σε τρία βασικά σημεία. (1) Στην προσφορά της συγχώρησης στο συνάνθρωπο. (2) Την ειλικρινή και όχι υποκριτική άσκηση και προβολή των αρετών και ιδιαίτερα της νηστείας. Και (3) Την επικέντρωση της προσοχής του ανθρώπου στους πνευματικούς και ουράνιους θησαυρούς οι οποίοι, σε σχέση με τους γήινους είναι άφθαρτοι και αιώνιοι.

 

Βάση, λοιπόν, και θεμέλιο αυτού του αγώνα είναι
η αγάπη και η προσφορά της συγχώρησης στο συνάνθρωπο. Ο Θεός προσφέρει τη συγχώρηση στον άνθρωπο. Με βάση αυτή την εμπειρία της  συγχώρησης που μας προσφέρει ο Θεός, οφείλουμε και εμείς να συγχωρούμε το  συνάνθρωπο. Αν αρνηθούμε να το πράξουμε, τότε αρνούμαστε την ίδια στιγμή την αγάπη προς τον Θεό. Ο Απόστολος της αγάπης, ο Ιωάννης, μας τονίζει: «Αγαπητοί μου, ας αγαπάμε ο ένας τον άλλο, γιατί η αγάπη προέρχεται από το Θεό. Όποιος αγαπάει δείχνει ότι έχει αναγεννηθεί από το Θεό και ότι γνωρίζει το Θεό. Όποιος δεν αγαπάει δε γνώρισε το Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη» (Α΄ Ιωάν. δ΄ 7-8).

 

Αν, λοιπόν, σκοπός και στόχος του πνευματικού μας αγώνα είναι, η διά της εφαρμογής του  θελήματος του, η ομοίωση μας με το Θεό, τότε μοναδικός δρόμος είναι ο δρόμος της αγάπης. Η εμπειρία της συγγνώμης που δεχόμαστε με την καταφυγή στο Θεό και τη συγχώρηση από αυτόν δημιουργεί, κατά την Κυριακή προσευχή, τη δέσμευση και υποχρέωση «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» (Ματθ. στ΄ 12), όπως κι εμείς τα χαρίζουμε στους δικούς μας οφειλέτες.

 

Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο:; «Αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματα τους, θα συγχωρήσει κι εσάς ο Ουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους συνανθρώπους σας τα παραπτώματα τους, ούτε κι ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας παραπτώματα».

 

Άρα δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική ζωή και αγώνας πνευματικός αν δεν απαρνηθούμε την μνησικακία, Μια τέτοια ζωή θα είναι υποκριτική και σαν τέτοια ο Θεός όχι μόνο την αποστρέφεται, αλλά και την καταδικάζει.

 

Η άσκηση, λοιπόν, των αρετών θα πρέπει να είναι ειλικρινής και όχι υποκριτική. Σε μια τέτοια αρετή αναφέρεται ο Κύριος στη συνέχεια. Πρόκειται για τη  νηστεία. Μάλιστα τη «Μεγάλη Σαρακοστή» μερικοί την ταυτίζουν με τη νηστεία και ειδικότερα με τα νηστεία των τροφών. Η νηστεία των τροφών είναι μέσο παιδαγωγικό. Αν διαφοροποιήσουμε αυτό το σκοπό και τη μετατρέψουμε σε αυτοσκοπό τότε οδηγούμαστε σε εκτροπή και η νηστεία μας από θεάρεστη πράξη όπως πρέπει να είναι στο τέλος καταντά υποκριτική και άρα θεομίσητη.

 

Πέραν όμως από την υλική νηστεία, που αποτελεί μέσο χρήσιμο για να φτάσουμε στο σκοπό και που είναι χρονικά περιορισμένη, έχουμε και την πνευματική νηστεία. Αυτή αποτελεί σκοπό και αυτοσκοπό της Χριστιανικής ζωής και αφορά όλη την ύπαρξη του ανθρώπου καθώς και όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η αληθινή νηστεία δεν εξαντλείται μόνο με την αποχή των τροφών, έστω κι αν είναι ειλικρινής και πραγματική, αλλά ολοκληρώνεται με την αποξένωση από τα πάθη. Κατά τον υμνωδό «νηστεία καθαρά μακρυσμός αμαρτίας, αλλοτρίωσις παθών».

 

Αν η σωματική νηστεία δεν συμπληρωθεί με την πνευματική νηστεία, δηλαδή την αποχή από τα πάθη και την αμαρτία, τότε χάνει τον πραγματικό της χαρακτήρα, μετατρέπεται σε απλό τύπο, απλή συνήθεια και εξομοιώνεται με τη νηστεία των δαιμόνων. Λέει ο υμνωδός «βρωμάτων νηστεύουσα, ψυχή μου και παθών μη καθαρεύουσα, μάτην επαγάλλη τη ατροφία∙ ει μη αφορμή σοι γένηται προς διόρθωσιν, ως ψευδής μισείται παρά του Θεού και τοις κακίστοις δαίμοσιν ομοιούται τοις μηδέποτε σιτουμένοις».

 

Αν, λοιπόν, η νηστεία των τροφών δε γίνεται αφορμή για τη διόρθωση των παθών τότε είναι μάταιη. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει: «Τιμή γαρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, αλλά αμαρτίας αναχώρησις, ως γε τη των βρωμάτων αποχή  μόνον ορίζων την νηστείαν, ούτως εστίν ο μαλιστα ατιμάζων αυτήν». Την αληθινή σχέση της νηστείας με την αμαρτία εκφράζει πολύ ωραία ο υμνωδός: «Νήστευσον, ψυχή μου, κακίας και πονηρίας, κράτησον οργής και θυμού και πάσης αμαρτίας. Ιησούς γαρ τοιαύτην θέλει νηστείαν, ο φιλανθρωπότατος Θεός  ημών».

 

Τέλος η νηστεία μας τότε μόνο θα έχει αξία όταν τη δική μας στέρηση την αναπληρώνουμε με τη βοήθεια σε κείνον που δεν έχει. Και στις μέρες μας είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν έχουν. Διαφορετικά αν νηστεύουμε απλώς για να θησαυρίζουμε, ενώ στερείται  ή και πεθαίνει ο συνάνθρωπος μας, τότε αυτή η νηστεία μας είναι άκαρπη.

 

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι και το τρίτο μήνυμα του σημερινού ευαγγελίου. Η απόσταση από τα πρόσκαιρα και γήινα αγαθά αποτελούν για το Θεό τη βάση της Χριστιανικής ζωής. «Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη  γη, όπου τους αφανίζει ο σκόρος και η σκουριά κι όπου οι κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν». Δυστυχώς εμείς αγνοήσαμε τα πιο πάνω. Όμως φροντίστε να μας τα θυμίσει η Τρόικα με το «κούρεμα». Κι ακριβώς την επόμενη μέρα της τραγικής εκείνης απόφασης διαβαζόταν και πάλι το σημερινό ευαγγέλιο! Τυχαίο το γεγονός ή αφορμή για να δώσουμε σημασία στο περιεχόμενο των λόγων του Ιησού;

 

Αδελφοί μου, «ώρα ημάς εξ’ ύπνου εγερθήναι». Προτού χρεοκοπήσουμε οικονομικά χρεοκοπήσαμε πνευματικά και ηθικά. Ας ξαναβρούμε τον εαυτό μας μέσα από μια νέα αγωνιστική πορεία και μάλιστα κάθαρσης εσωτερικής, πνευματικής. Χάσαμε μια μάχη. Ας κερδίσουμε τον πόλεμο μέσα από τη δική μας αναγέννηση. Ας ριχτούμε πάλι στον αγώνα της νηστείας των τροφών, αλλά ιδιαίτερα των παθών. Ας διακριθούμε στην επιείκεια και τη συγχώρεση. Ας προσηλωθούμε ιδιαίτερα στην προσφορά και την αγάπη. Όλοι μπορούμε να προσφέρουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας. Η προσφορά μας αυτή θα είναι η πιο σημαντική και για τους συνανθρώπους μας. Ας μην την αρνηθούμε. Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης-Μητρόπολη Πάφου

Πηγή: «ΑΚΤΙΝΕΣ»