ΕΥΛΟΓΗΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ
Κατά τίς ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού ευδόκησε ή Πρόνοια Του καί πληροφορηθήκαμε από την Άγκυρα πώς είναι δυνατόν να αποφυλακιστούν συνάνθρωποι μας πού βρίσκονται σε φυλακές της Τουρκίας, έφ’ όσον καταβλη¬θούν τα χρέη τους προς το δημόσιο. Καί του Θεού προη¬γουμένου καί συνεργούντος θαυμαστός, ως καί πιστών ορθοδόξων χριστιανών Ελλήνων, φίλων καί γνωστών, βοηθούντων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ελευθερώθηκαν ήδη 400 ψυχές ανδρών, γυναικών καί παιδιών.
Με την δύναμη, χάρη καί ευλογία της Αγίας Τριάδος, με τίς πρεσβείες της Ύπεραγίας Θεοτόκου Μαρίας, των Α¬γίων Αγγέλων καί των Αγίων Πάντων, καθώς καί τίς ευ¬χές, προσευχές καί αυτοπροαίρετες συνδρομές ιερών Μο¬νών καί ευλαβών χριστιανών Ελλήνων, αποφυλακίστηκαν σε διάστημα 4 χρονών 400 κρατούμενοι από διάφορες φυλα¬κές τίς Τουρκίας. Από αυτούς οί περισσότεροι ήσαν χρι¬στιανοί Έλληνες της Τουρκίας καί οί λιγότεροι μουσουλ¬μάνοι κυρίως της Τουρκίας.
Το θαυμαστό αυτό αποτέλεσμα κατά 95% επετέλεσε ή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού φιλανθρωπία, είσακούων τίς καυτές προσευχές των συγχρόνων φυλακισμένων ομολογητών καί μαρτύρων της πίστεως ορθοδόξων χριστιανών Ελλήνων της Τουρκίας. Από ανθρωπινής πλευράς συνέδραμαν καί κατάλληλα πρόσωπα, πού επέλεξε ή Θεία Πρό¬νοια, από την Τουρκία καί την Ελλάδα, για να διευκολύ¬νουν, εξυπηρετήσουν καί διακονήσουν στην ανθρωπιστική φιλανθρωπική καί χριστιανική θεάρεστη αυτή υπόθεση της αποφυλακίσεως δοκιμαζόμενων σκληρός συνανθρώπων μας χριστιανών Ελλήνων καί μουσουλμάνων.
Μετά Θεόν οφείλομε καί από την στήλη αυτή να εκ¬φράσουμε πολλές καί θερμές ευχαριστίες όχι μόνον στις πι¬στές ψυχές, πού βοήθησαν στο μέτρο του δυνατού οικονο-μικά, αλλά ιδιαιτέρως τίς ηρωικές εκείνες ψυχές, πού σαν καλές μάνες έπλυναν τίς πληγές των αποφυλακισθέντων, τους μαγείρευσαν καί έκαναν τον πόνο τους δικό τους πό¬νο. Αυτές οί ψυχές έκαμαν την μεγαλύτερη ευάρεστη θυσία ανακουφίζοντας τα ψυχικά καί σωματικά τραύματα των α¬δελφών του Κυρίου μας. Προσέφεραν σπουδαία υπηρεσία με την ανιδιοτελή αγάπη τους, σαν τον καλό Σαμαρείτη, στα πρόσωπα των ελαχίστων αποφυλακισθέντων αδελφών τους, στον ίδιο τον Θεάνθρωπο μας Ίησοϋ Χριστόν. Ό Κύριος πλουσίως θα αμείψει τον κόπο της αγάπης τους, πνευματικός καί υλικός, πρόσκαιρος καί αιωνίως.
Στην συνέχεια παραθέτουμε ενδεικτικά λίγες μαρτυρίες ευλαβών γυναικών πού φρόντισαν τίς μαρτυρικές ψυχές μετά την αποφυλάκιση τους.
Λόγια καρδιακού πόνου αυτόπτων μαρτύρων
Πιστεύω οί δικές τους προσευχές έφτασαν μέχρι τον ουρανό, μέχρι τον Θεό, μέχρι την Παναγία.
Αυτοί οί άνθρωποι πέρασαν πολλά μαρτύρια, έφαγαν ξύλο, βρίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, ταπεινώθηκαν μόνο καί μόνο γιατί πιστεύουν στον Θεό, πού αυτός τους παρηγορούσε όλα τα χρόνια της δοκιμασίας τους.
Μέσα στα μπουντρούμια των φυλακών, μέσα στα υγρά σκοτεινά κελιά, το μόνο φως τους, ή μόνη τους παρηγοριά, ή μόνη τους συντροφιά ήταν ό Κύριος. Ήταν οί Άγγελοι του. Αυτοί τους έδιναν δύναμη καί κουράγιο. Αυτοί ήταν οί γιατροί τους σε όλες τίς αρρώστιες τους καί αυτοί σε όλες τίς δυσκολίες τους.
……..Τέτοια πίστη, τέτοια αφοσίωση στον ουρανό, ποτέ μου δεν συνάντησα, ποτέ. Λέτε καί άνοιξαν οί ουρανοί καί ανε¬βοκατέβαιναν οί Άγγελοι πάνω – κάτω καί έγιναν νοσοκό¬μοι στις αρρώστιες τους, στις δυσκολίες τους, στις δυστυχίες τους. Το τι πέρασαν, πόσα υπέφεραν μόνον ό Θεός καί οί ίδιοι το ξέρουν. Δεν μιλούν. Είναι βουβοί. Είναι αμίλη¬τοι. Μόνο κλαίνε. Ακόμα δεν μπορούνε να πιστέψουν ότι ήρθαν στα σπίτια τους, στις οικογένειες τους. Αντικρίσαμε συγκινητικές στιγμές αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα, χαρά καί ευγνωμοσύνη.
Σε κάθε σπίτι αφήναμε εικόνες, κεριά, κομποσχοίνια, θυμίαμα, βιβλία, κασέτες. Μόνο χρήματα δεν είχαμε να α¬φήσουμε για λίγα φάρμακα, για λίγα τρόφιμα, για λίγη συ-μπαράσταση υλική πού τόση ανάγκη είχαν.
Μέχρι πού θα πεθάνω θα θυμάμαι τούτη την φοβερή ε¬μπειρία καί το θαυμαστό αυτό έργο πού έζησα. Ή καρδιά μου ποτέ δεν θα ξεχάσει. Ή ζωή εδώ είναι πολύ χειρότερη από την κατοχή… Ίσως δυσκολευθήκατε και χρεωθήκατε για να βρείτε τα απαραίτητα χρήματα, όμως καί καλά έγινε, διότι σώθηκαν τόσες ψυχές………………
Στα μάτια μου ακόμη ζουν τα φοβερά βασανιστήρια όλων των πονεμένων ανθρώπων πού έζησαν στιγμές κόλα¬σης… Ας ευχηθούμε ή Ανάσταση του Χριστού μας να σταματήσει τον πόνο, την βία, την φυλακή
…Εδώ καί καιρό ζούμε μέσα στον παράδεισο της α¬γάπης του Κυρίου, του έργου πού δημιούργησε κάτω από πολλές δυσκολίες.
Το έργο αυτό, βέβαια, της αγάπης όλων όσων σας βοη¬θούν, θα ήταν πιο εύκολο αν μπορούσε να γίνει από διαφο¬ρετικές συνθήκες καί σε διαφορετικό χώρο, και το κυριότερο χωρίς να σε παρακολουθούν, να φοβάσαι την σκιά σου, να φοβάσαι να κοιμηθείς… Φθάσαμε στο σημείο να φοβό¬μαστε να φάμε… Πρώτα αγιασμό πίνουμε καί μετά τρώμε.
Το έργο αυτό της αγάπης των ευσεβών χριστιανών προς τους πονεμένους φυλακισμένους αδελφούς μας είναι τεράστιο. Είδα με τα μάτια μου το χαμόγελο. Αυτό το χαμό¬γελο πού είχαν να κάνουν χρόνια τα αδέλφια μας αυτά. Εί¬δα κλαμένα μάτια, είδα πόνο, όμως είδα καί ανακούφιση καί χαρά. Χίλιες φορές δόξα στον Κύριο μας καί ευχαρι¬στίες σε όσους κοπίασαν γι’ αυτό.
Δυστυχώς οί περισσότεροι δεν είναι σε θέση να τα¬ξιδέψουν. Είναι χάλια. Ζαλίζονται. Έχουν πληγές. ειναι ταλαιπωρημένοι Όπως καί να έχη όμως ή κατάσταση, οί μαρτυρικές ει¬κόνες του Θεού, πού βλέπουμε να γίνονται καλά, να στηρί¬ζονται, να ηρεμούν, να γελούν τα πονεμένα τους χείλη, να κοιτούν τα μάτια τους με αξιοπερίεργο φόβο, να γυρνούν στα σπίτια τους. Όλα αυτά αξίζουν κάθε θυσία, κάθε κίνδυ¬νο. Φυτά των φυλακών, πληγιασμένα κορμιά, γεμάτα ψύλλους, ψείρες, γεμάτα αίματα, μόνον κόκαλο καί πετσί…, να συνέρχονται… Χίλιες φορές δόξα στον Θεό καί στην Παναγία καί χίλιες ευχαριστίες σε όλους πού σας βοηθούν.
Στην ζωή μας ποτέ τα μάτια μας δεν είδαν τέτοιες ει¬κόνες ντροπής, πόνου, φρίκης καί απελπισίας. Ό Θεός πι¬στεύουμε ακράδαντα ότι έφερε την χαρά της Αναστάσεως του πιο γρήγορα στις οικογένειες αυτές πού αποφυλακί¬στηκαν οί δικοί τους άνθρωποι…
Σάς παρακαλούμε όσο μπορείτε να βοηθάτε, διότι αυτό το έργο ό Θεός το πραγματοποίησε, έγινε με την ευχή Του… Είμαστε όλοι πάρα πολύ κουρασμένοι, αλλά ή κού¬ραση μας είναι γλυκεία.
«Αν το κράτος ήταν σωστό, τότε δεν θα χάνονταν τό¬σοι χριστιανοί με διάφορα τεχνάσματα, πονηρίες, ψευτιές…
Έζησα καί τα μάτια μου είδαν πολλά στους βασανι¬σμένους αυτούς ανθρώπους πού είναι στα χέρια μας. Οπωσδήποτε όμως πρέπει να γυρίσουν στον τόπο τους. Είναι ίσως ή πιο επικίνδυνη, ή πιο λεπτή καί ή πιο ουσιώδης απο¬στολή. Ό Θεός δεν θα μας εγκατάλειψη, διότι ό σκοπός εί¬ναι ιερότατος. Γι’ αυτό καί αυτά τα πλάσματα του Θεού, δεν θα τα εγκαταλείψουμε. Είναι χρέος μας να τα πάμε στα σπίτια τους. Εύχεστε.
…Μόλις γύρισα από την τακτοποίηση στα σπίτια τους μερικών αρρώστων πού ή χάρη του Θεού με την δική σας φροντίδα αποφυλάκισε. Ήταν χάλια οι καημένοι. Άρρωστοι, με πολύ πυρετό, με ρίγος, με σημάδια στα πρόσω¬πα καί σε όλο το κορμί τους.
Τα πρόσωπα τους ήταν πολύ πονεμένα καί ταλαιπωρη¬μένα. Στην ζωή μου δεν έζησα τέτοια συγκίνηση και τόσο πόνο. Όλη μου ή ζωή ήταν με στερήσεις καί πίκρες. Τα χείλη μου δεν γέλασαν ποτέ καί ή καρδιά μου πάντα πονε¬μένη, όχι, όμως, πιο μεγάλα από τα βασανιστήρια τους όχι, όμως, σταυρό πιο βαρύ από τον σταυρό τους. Είδαν τα μάτια μου πολύ πόνο, λύπη, δάκρυα, μα καί πολύ ευλογία. Πολύ χαρά. Είδα στα πρόσωπα τους την πύλη του παραδεί¬σου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να υπηρετείς τέτοια πλάσματα, τέτοιες εικόνες του Θεού.
Με συγκλονισμένη καρδιά καθάριζα τίς πληγές τους, έ¬πλενα τα κεφάλια τους για να φύγουν οί ψείρες με καυτό νερό καί ξύδι με μπεταντίν. Μαζί τους κάναμε τίς πιο ό¬μορφες παρακλήσεις προς την Μάνα μας Παναγία….
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, καί τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν, χαρισάμενος.
…Εφέτος ό Χριστός ανεστήθη πολύ πιο νωρίτερα, για¬τί έσωσε από βέβαιο θάνατο, όλεθρο καί καταστροφή εικό¬νες του, δημιουργήματα του, φυλακισμένους αδελφούς μας ξεχασμένους από όλους. Εικόνες Θεού πού είχαν να ακού¬σουν ΚΑΛΗΜΕΡΑ χρόνια. Κανένας δεν έδινε σημασία στα ταλαιπωρημένα αυτά πρόσωπα πού ήταν έτοιμα να σφαγούν στον βωμό του συμφέροντος, της αδικίας, της πα¬ρανομίας καί της ψευτιάς. Εικόνες Θεού πού μπορούσαν α¬πό χρόνια να έχουν βγει καί να δοξολογούν το όνομα του Θεού ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ στα σπίτια τους. Πικραμένα χείλη πού ξέχασαν τι θα πει μια στιγμή χαράς, μια στιγμή ευτυχίας. Παιδιά πού άνοιξαν τα μάτια τους μέσα καί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Όταν τα αλλά μεγάλωσαν μέσα στα σπίτια καί στις κούνιες τους, αυτά είχαν για εικόνα τα γκλόπς των αστυνομικών, τους ξυλοδαρμούς, τα μαχαιρώ¬ματα μεταξύ των κρατουμένων, τίς χειροπέδες, καί για παι¬δική χαρά ένα δωμάτιο με σιδεριές. Αμφιβάλλω αν είδαν ποτέ τον ήλιο, την λάμψη του, την ζεστασιά του. Τίς παγωμένες νύχτες καί μέρες του χειμώνα, τα καυτά δάκρυα της Μάνας πού τα σκέπαζε με την κουρελού, καθώς καί οί προ¬σευχές τους, ήταν για αυτούς μοναδική ελπίδα, παρηγοριά καθώς τίποτε δεν είχαν να περιμένουν από κανέναν. Καί ήλθε ή Χάρις του Κυρίου, ήλθε ή ευλογία καί ή χαρά Του, καί ανάστησε τίς εικόνες καί τα πλάσματα Του…
Καί εμείς ταπεινές διακόνισσες, παρά την άμαρτωλότητά μας, αξιωθήκαμε να ζήσουμε από κοντά την χαρά των δοκιμαζόμενων αυτών ψυχών. Είναι εντελώς αδύνατον να μπορέσουμε να περιγράψουμε αυτά πού είδαμε, γιατί αυτά τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Αυτά πού ζήσαμε εί¬ναι θεϊκές εμπειρίες χαραγμένες για πάντα στο νου και στο μυαλό μας, καί όσο καί αν προσπαθήσουμε είναι αδύνατον να σας μεταφέρουμε πώς αισθανθήκαμε όταν αγκαλιάσαμε τον φυλακισμένο πού βγήκε μετά 20 χρόνων κράτηση όσα κι αν προσπαθήσουμε να σας δώσουμε το νόημα, τα δά-κρυα πού χύσαμε δύο άγνωστοι αγκαλιασμένοι, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, υστερούμε, δεν μπορούμε.
Ύστερα πώς να σας περιγράψουμε τι αισθάνεται ό ί¬διος, όταν ό ίδιος του δεν έχει πιστέψει ακόμη ότι ζει, αν το ζει στο όνειρο ή στην πραγματικότητα ή στον ύπνο του.
Ή κυρία ακόμη νομίζει ότι κοιμάται καί ονειρεύεται
καί παρακαλά τον Θεό να μη ξυπνήσει από αυτό το πανέ¬μορφο όνειρο καί βρεθεί στην οδυνηρή πικρή πραγματικό¬τητα. Θα χρειαστούν πολύ χρόνο για να προσγειωθούν στην πραγματικότητα. Είναι όλο ανασφάλεια. Εκεί πού κλαίνε, γελάνε’ εκεί πού χαίρονται πέφτουν σε λήθαργο σκέψεων. Φοβούνται να περπατήσουν στον δρόμο…
…»Έγινε εφέτος πρόωρη ανάσταση τόσων σκλαβωμέ¬νων καί πικραμένων αδελφών μας, πού έκαμαν ανάσταση ε¬λεύθεροι. Κοντά στα σπίτια τους καί τους δικούς τους αν-θρώπους, καί χαμογέλασαν τα πικραμένα χείλη τους. Δόξασοι ό Θεός.
…Ευχόμαστε ολόψυχα ό Κύριος μας να σας κάνη κα¬τά 100% μέτοχο της προσωπικής μας χαράς, πού μας κάμα¬τε, με την μεγάλη καί ευεργετική καλοσύνη πού μας δείξατε…. (Οικογένεια αποφυλακισθέντος).
Για πρώτη φορά αυτό το έτος κατάφερα με την βοή¬θεια καί τη φροντίδα σας να εορτάσω ελεύθερα την Ανά¬σταση του Χριστου, να δεχθώ την Θεία Κοινωνία καί να παρακολουθήσω τίς όμορφες τελετές της Εκκλησίας μας κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδος.
Όσο σκέφτομαι πιο ήρεμα τώρα λέω’ «τι είναι αυτά ό¬λα όσα πέρασα, σε σχέση με οσα πέρασε ό Κύριος μας; Τί¬ποτε». Γι’ αυτό πρέπει να ευχαριστώ καί να δοξάζω τον Κύ-ριο ημέρα καί νύκτα για το θαύμα πού μου έδειξε παρόλο πού δεν το άξιζα.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα δώρα της αγάπης Σας….
(Από σημείωμα αποφυλακισθέντος)
Με πολλή συγκίνηση σας γράφω δύο λέξεις ευγνωμο¬σύνης για την ανάσταση τόσων φυλακισμένων αδελφών μας πού δοκίμασαν τόση χαρά. Δόξα τω Θεώ.
Πώς γνωρίσαμε τον μακαριστό π. Χριστόφορο
Τον Φεβρουάριο του 2001 εστάλησαν κάποια χρήματα για την αποφυλάκιση δύο κρατουμένων σε φυλακή της Τουρκίας. Όταν ό απεσταλμένος επήγε για την ρύθμιση της υποθέσεως τους έζησε την έξης σκηνή, την οποία μετα¬φέρουμε από επιστολή του:
Είμαι πολύ αναστατωμένος, πολύ έκθαμβος γι’ αυτό πού έζησα σήμερα στις φυλακές της………….
Αφού μίλησα με τον Διευθυντή των φυλακών για την υπόθεση των δύο αδελφών μας, μου λέει: Μου κάμει εντύ¬πωση, πώς εσύ ενδιαφέρεσαι για δύο Τούρκους καί αφήνεις μέσα ένα γέρο χριστιανό ορθόδοξο. Πετάχτηκα από την καρέκλα καί ζήτησα να τον δω, αν γινόταν. Ναι, μου είπε’ αν μπορείς, βοήθησε τον.
-Μου έφεραν έναν υποβασταζόμενο γέροντα καταβε¬βλημένο. Μιλούσε άπταιστα Ελληνικά. Ζήτησα την αδεία του διευθυντού καί μιλήσαμε στα ελληνικά… Τα μεγάλα ά-σπρα του μαλλιά αχτένιστα, βρώμικα τα γένια του… Πρωτοπρεσβύτερος π. Χριστόφορος, μου είπε. Κεραυνός στο κεφάλι, μου ήλθε. Μέχρι το 1968 ήταν στην …….. Πέρασε των παθών του τον τάραχο. Μετά βγήκε στην σύνταξη, καί έφυγε στο χωριό του. Ζούσε ειρηνικά. Ό πατριάρχης Άθηναγόρας του έδωσε μία μικρή σύνταξη, όμως κόπηκε από τον πρώτο χρόνο. Έτσι δεν μπορούσε να ζήση με την πενι¬χρότατη σύνταξη του. Έκαμε ιδιαίτερα στα τούρκικα σε παιδιά του Γυμνασίου. Το τουρκικό κράτος του στείλε ένα φιρμάνι χρέους 3.000 δολαρίων από φορολογική δήλωση. Διαμαρτυρήθηκε, μα τίποτε. Στο δικαστήριο έδωσε διαβεβαίωση στην ιεροσύνη του, καί καταδικάστηκε να πλήρω¬ση το χρέος ή 10 χρόνια φυλακή. Έτσι, μη έχοντας χρήμα-τα, είναι ήδη 5 χρόνια μαρτυρικά στις φυλακές. Ρώτησα και έμαθα ότι με 1.500 δολ. βγαίνει καί είναι καί εντάξει.
«Έκλαιγε» αποφάνθηκε σε αρμόδια όργανα με πολλά γράμματα μέχρι τώρα, αλλά ουδεμία απάντηση.
Καταλαβαίνεις, τι είδαν τα μάτια μου, κ. Στυλιανέ; Τον Χριστόν φυλακισμένο. Τον φίλησα το χέρι. Του υποσχέ¬θηκα να κάμω ότι μπορέσω. Όμως δεν έχουμε μέρες πολ¬λές, γιατί θα τον μεταφέρουν σε άλλη φυλακή….
Είμαι συγκλονισμένος, αδελφέ μου, ένας φυλακισμένος κληρικός. «Ένα σφαγιασμένο αρνίο για τον Κύριο μας. Με ένα κρυφό ιεραποστολικό θαυμάσιο έργον ίσως με έστειλε ό Κύριος μας για να σωθεί, θέλω πολύ. Μήπως μπορούμε να τον βοηθήσουμε; Ένας φυλακισμένος κληρικός. Αν μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε… Μέγας ό Κύριος καί θαυ-μαστά τα έργα της πίστεως Του. Πόσα θαυμαστά μας επιφυλάσσει ό καλός Θεός!
Ό πάτερ Χριστόφορος είναι τόσα χρόνια φυλακή, για ομολογία πού δεν φοβήθηκε να δώσει στην καρδιά της Τουρκίας. Ας τον βοηθήσουμε… Είναι δύσκολη ή ιεραπο¬στολή εδώ.
Τεράστιο έργο ιεραποστολής έκαμε ό π. Χριστόφο¬ρος για να βοηθήσει τους αδελφούς μας. Στο δικαστήριο κανένας δεν τον βοήθησε… Ένας δικός μας πήγε να τον βοηθήσει σαν μάρτυρας στην δίκη. Κατάληξη 5 χρόνια κά¬θειρξη για ψευδομαρτυρία. Τα παιδιά του, εδώ καί 3 χρόνια τον στερούνται, καί υποφέρουν. Μπορούσε να αναίρεση την κατάθεση του για να γλιτώσει. Όμως για την αγάπη του στον Χριστό καί τον π. Χριστόφορο δεν το έκανε. Προ¬τίμησε να ακολουθήσει τον πατέρα στην φυλακή.
Το μόνο παράπονο, πού έκανε στον π. Χριστόφορο ή¬ταν, ότι μας ξέχασε ό Θεός, που είναι; Ό Θεός αργεί, παιδί μου, του είπε, αλλά δεν λησμονεί. Κάμε υπομονή καί προσευχή καί θα δεις. Δυστυχώς, αδελφέ μου, δεν μου επέτρε¬ψαν να τον δω τον Είναι σε άσχημη κατάσταση από ξύλο καί βασανιστήρια. τι κάνουν οί ιθύνοντες, που είναι;
Κύριε Στυλιανέ, είμαι σίγουρος ότι θα λυγίζατε στην θέα του εξαϋλωμένου ασκητού γεροντάκου πού αντίκρισα. Ένας κληρικός καί ένας λαϊκός φυλακή για την αγάπη , του Κυρίου μας. Ό π. Χριστόφορος μου μίλησε πιο πολύ για
τον καί με παρακάλεσε γι’ αυτόν. Δεν θα αντέξει Πολύ.. Ύστερα έχει τόσα παιδάκια… Δεν έχω να τους ψωνίσω τρόφιμα, τι κρίμα!
Περίλυπος είναι ή ψυχή μου, έως θανάτου. Ή περίπτω¬ση του επείγει, λόγω ασθενείας καί οικογενείας καί του π. Χριστόφορου επίσης επείγει, ιερέας φυλακή για την αγάπη του Κυρίου! Θεέ μου, γιατί τόση πίκρα καί τόσα βάσανα;
Ανοίγω την καρδιά μου, πού πονά, καί κλαίω μπρος στον άγιο Φιλόθεο καί τον παρακαλώ να βοηθήσει να αντέ¬ξουν οί δύο φυλακισμένοι αδελφοί μας, πού ό Κύριος έφερε στο δρόμο μας τώρα. Τον π. Χριστόφορο πού είναι στις τε¬λευταίες ημέρες, πού μπορεί να βγει, πριν τον πάρουν στα βάθη της Τουρκίας καί από κει….. τέρμα, καί τον κ….. να αντέξει λίγο, ως πού να κάνουμε κάτι.
Σάς εξομολογούμε τον πόνο, την θλίψη καί την αγωνία πού έζησα σ’ αυτό το ταξίδι. Πάμπολλα τα προβλήματα. τι μπορούμε να κάνουμε; Πώς να κοιμηθούμε όταν αδελφοί μας λιώνουν στην φυλακή για την ομολογία τους ότι είναι χριστιανοί; Πώς μπορώ να κλείσω τα μάτια μου καί να κοι¬μηθώ; Πώς;
Προσευχηθείτε να αντέξουν τίς κακουχίες της φυλα¬κής. Αυτά είναι ή κορυφή της πυραμίδας όλων αυτών πού ζω… Εύχεστε.
Έκαμα πάν το δυνατόν, ανθρωπίνως, να βγουν δύο α¬δέλφια μας ετοιμοθάνατοι από βασανιστήρια καί δοκιμα¬σίες, από την φυλακή, όμως χωρίς την δική σας συμπαρά-σταση καί βοήθεια τίποτε δεν θα κατάφερνα. Δεν τελειώσα¬με, παιδί μου, με αυτούς τους ανθρώπους. Τους βάλαμε στο Νοσοκομείο. Πρέπει για όλες τίς εξετάσεις καί τα μέτρα για την αποκατάσταση της υγείας τους να πληρώσουμε……… , πού εμείς δεν τα ‘χουμε.
Επίσης πήγα στο σπίτι του π. Χριστόφορου. Χρειάζεται πόρτες, παράθυρα, σκεπή, βάψιμο συνεργείο για να το κάνουν κουκλί, καί το φως, νερό κοινόχρηστα για να έιναι κατοικήσιμο. Αλλού
δεν έχει που να πάει ο άνθρωπος, και έχει εδώ τεράστιο έργο. Μεγάλη ιεραποστολή. Αρκεί να ανάκτηση καί το κου¬ράγιο του καί τίς δυνάμεις του.
…Θα γυρίσω μόλις τακτοποιηθούν οί εκκρεμότητες του σπιτιού του π. Χριστόφορου και τα έξοδα του νοσοκο¬μείου. Δεν μπορώ να τους αφήσω στο δρόμο… Τον βγάλαμε από την φυλακή, να τον αφήσουμε ετοιμοθάνατο στον δρό¬μο, χωρίς στέγη;
Εις μνημόσυνο του ηρωικού Πρεσβυτέρου π. Χριστόφορου,
Για όλους μας σήμερα είναι μεγάλη Παρασκευή, διό¬τι μας άφησε ό π. Χριστόφορος.
Ή ψυχή του πέταξε σαν πουλάκι κοντά στον Κύριο.
Αφού ζήτησε συγγνώμη από όλους, εξομολογήθηκε καί κοινώνησε. Τον αφήσαμε το βράδυ ήρεμο καί μειλίχιο. Το πρωί ή νοσοκόμα διαπίστωσε πώς δεν ανέπνεε, ότι είχε πεθάνει. Είπανε ανακοπή καί βρογχικό άσθμα. Τον μεταφέ¬ραμε σπίτι του καί τον θάψαμε στα παιδιά. Εκεί ζητούσε να βρίσκετε κοντά στα παιδιά, για να τα βλέπει. Έφυγε στον προορισμό του. Γεμάτος βάσανα, πίκρα καί πόνο. Πέ¬ρασε πολλά, καί ξεκουράζετε τώρα κοντά στον Θεό, κοντά στους Αγίους. Από εκεί θα μας δίνη την ευχή του καί την ευλογία του. Ας είναι αιώνια ή μνήμη του. Την ευχή του να έχουμε όλοι. Μας έφυγε ένας εργάτης του Ευαγγελίου α¬πό κοντά μας, ένας μαχητής, ένας στρατιώτης του Κυρίου, ένας πατέρας. Έχουμε έναν πρέσβη θερμό στον Κύριο καί στην Παναγία μας.
Έφυγε ό γέροντας του πόνου καί της αγάπης. Έφυγε μια αγνή ψυχή χτες βράδυ Χίλιες φορές με ζή¬τησε συγγνώμη πού με κούρασε. Εγώ, μου είπε, άρχισα ή¬δη το ταξίδι μου. Πάω κοντά Του… τι λες, Γέροντα, του εί¬πα. Έχεις έργο ακόμη, έχεις τα παιδιά, έχεις κόσμο να φροντίσεις. Ουδείς, παιδί μου, αναντικατάστατος, μου απάντησε. Ό Κύριος θα φροντίσει για όλους καί για όλα… Μό¬νο σε παρακαλώ να μεταφέρεις την ευγνωμοσύνη μου στον κ…. για ότι έκαμε για μένα καί τα παιδιά μου, τα ορφανά του Θεού… Του στέλνω την ευχή μου καί ταπεινά εύχομαι πάντοτε ό Κύριος να τον ενισχύει να του δίνει κου¬ράγιο, φώτιση καί αγάπη να βοήθα τους πονεμένους, όσο μπορεί καί έχει δύναμη.
Ό π. Χριστόφορος ήταν ό άνθρωπος πού τελείωσε πάνω στον Σταυρό, πάνω στην πυρά του μαρτυρίου, πάνω στον πόνο, στην αγωνία καί την στέρηση. «Έφυγε από κο¬ντά μας σαν περιστεράκι.
Μας έφυγε ό Γέροντας της αγάπης, της υπομονής, της δοκιμασίας ό πατήρ Χριστόφορος. Σαν πουλάκι πέταξε στον ουρανό. Πήραμε την ευχή του καί τον ενταφιάσαμε κοντά στα ορφανά του. Έτσι θέλησε να βλέπει, είπε, καί
να παρακολουθεί τα παιδιά του.
Μας έφυγε ένας σπουδαίος άνθρωπος αγιότητας, αρε¬τής, πίστεως, εγκράτειας, αφοσιώσεως, υπομονής καί πραότητας. Όμως τον κλάψαμε διότι ήταν στήριγμα για όλους μας. Βασανίστηκε πολύ από τότε πού βγήκε από την φυλα¬κή. Υπέφερε, ταπεινώθηκε. Τα παιδιά, τα ορφανά τον α¬γκάλιαζαν, τον χάιδευαν, τον φιλούσαν. Πόσο πόνεσαν! Ό…. μίλησε καί είπε ότι βρίσκεται από σήμερα κοντά στον Κύριο, κοντά στον Θεό μας, γι’ αυτό πρέπει να είμα¬στε χαρούμενοι. Πρόκειται για αφανή άγιο.
Θέλησε ό Κύριος καί πήρε στην αγκαλιά του τον γέ¬ροντα της δοκιμασίας καί της υπομονής, τον ήρεμο, πράο καί ταπεινό, τον άνθρωπο της αγάπης π. Χριστόφορο σε ηλικία 72 ετών. Τον θάψαμε κοντά στα παιδιά, πού κλαίνε απαρηγόρητα ακόμη.
Την ήμερα της κηδείας το πρόσωπο του π. Χριστόφορου ήταν τόσο ιλαρό, τόσο φωτεινό, τόσο ήρεμο τόσο ιλαρό. Είχε καί την ευκαμψία. Το χέρι Του συνεχώς γλιστρούσε και αναγκαστήκαμε να το δέσουμε καί όταν ήταν η ώρα της ταφής του καί τα λύσαμε είχε ευκαμψία. Όταν σηκώσαμε το κεφάλι για να βγάλουμε το μαξιλάρι, λύγιζε
Ό μικρός …..„.., μου είπε ότι δύο ημέρες πριν κοιμη¬θεί πήγε καί τον είδε στο νοσοκομείο. Όταν μπήκε στην πόρτα του θαλάμου ένιωσε ένα πολύ έντονο άρωμα, πολύ ω¬ραίο, πού εξαφανίστηκε μόλις τον πλησίασαν. Ήταν με τα μάτια ανοικτά καί μιλούσε με κάποιον. Όταν τον ρώτησε είπε, ότι είχε επίσκεψη….
Άλλο ένα παιδί, μου είπε, ότι πολλές φορές πού , τον υπηρετούσε στο ιερό στις λειτουργίες, έκλαιγε γονατιστός στην ωραία πύλη. Συνεχώς έκλαιγε καί όταν σηκωνόταν το πρόσωπο του ήταν φωτεινό, έλαμπε.
Ό μακαριστός π. Χριστόφορος έλεγε: Ή ελεημοσύνη είναι σαν την σκιά μας. Μας ακολουθεί παντού καί όταν ο ήλιος φωτίζει καί όταν γίνεται μικρότερη έχει την αξία της, γιατί και τότε δεν εξαφανίζεται. Μας λείπει πολύ. Μας
λείπουν τα όμορφα λόγια του, ή αγάπη του για τα ορφανά.
Για τον εαυτό του δεν νοιαζόταν καθόλου, παρά μόνον γι’ αυτά. Ότι είχε, ότι του έδιναν, όλα έτρεχε καί τα έδινε στα παιδιά.
Στο 40νθήμερο μνημόσυνο του πατρός Χριστόφορου ήταν όλα πολύ όμορφα. Τα ορφανά παιδιά μας έδειξαν πόσο τον λάτρευαν, καί τον αγαπούσαν καί τον είχαν στήριγμα.
Καί κάτι συμπληρωματικό.
Τώρα πού ανθίζουν τα λουλούδια καί είναι Άνοιξη τώρα πού ή φύσις καί αυτή χαίρεται την Ανάσταση Του Θεανθρώπου καί την χαράν Του, θυμήθηκα πόσο πολύ αγα¬πούσε τα λουλούδια ό π. Χριστόφορος. Με τίς ώρες, κάνο¬ντας προσευχή, τα φρόντιζε, τα περιποιούνταν, τα κλάδευε τα σκάλιζε, έβαζε λίπασμα, μα προπαντός τα μιλούσε. Ναι, τα μιλούσε. Κι’ εκείνα λες καί είχαν αυτιά, τον άκουγαν. Έκοβε τα πιο δροσερά, τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα, τα πιο εύοσμα, τα πιο μικτά καί τα έφερνε στο βάζο της Παναγίας.
Μπρος στην μικρούλα εικόνα της Παναγίας πού είχε. Εκεί έκαμε όλες τίς ακολουθίες του, τον κανόνα του, την προ¬σευχή του, το κομποσχοίνι του, τους χαιρετισμούς, το από-δειπνο, καί σε αυτήν την φωτογραφία πού του είχατε στεί¬λει εσείς με τον νεοφανέντα Άγιο της Πάρου τον Φιλόθεο.
Πόσες ώρες της ημέρας καί της νύκτας περνούσε εκεί, πό¬σες προσευχές δεν έχει κάμει, πόσες συνομιλίες, πόσα δά¬κρυα…….Ακόμη τα λουλούδια πού έβαλε για τελευταία φο¬ρά στην εικόνα του Αγίου Φιλόθεου καί της Παναγίας μέ¬νουν καί διατηρούν την φρεσκάδα τους παρόλο πού τόσον καιρό ήταν στο νοσοκομείο καί έλειπε από το σπίτι. Δόξα τω Θεώ….
Ό π. Χριστόφορος έλεγε:
Το κομβοσχοίνι είναι σαν τον οδηγό του αυτοκινή¬του. Όσο πιο καινούργιος είσαι τόσο πιο αργά το κυλάς α¬νάμεσα στα δάκτυλα σου, όμως αργά καί σταθερά. Όσο κυλά ό καιρός τόσο ό οδηγός τρέχει μεν αλλά δεν είναι στα¬θερός. Έτσι καί με το κομβοσχοίνι. Μπορεί να κυλά γρή¬γορα ανάμεσα στα δάκτυλα αλλά πάντα χρειάζεται προσο¬χή, πολύ προσευχή καί ταπείνωση, γιατί ή έπαρσης δεν αρ¬γεί να έλθει. Ή πνευματικότητα είναι ταπείνωση καί σταύ¬ρωση καί υπομονή καί θυσία.
Ό δρόμος για τον ουρανό είναι σαν τον λαβύρινθο.
Ή αρχή του νήματος είναι ό Κύριος πού θα μας οδήγηση αμέσως. Αν στο δρόμο μας , μας πιάσει ό εγωισμός καί απο¬μακρυνθούμε από το νήμα, τότε χαθήκαμε….
Γράμματα ευγνωμοσύνης του π. Χριστοφόρου
Τουρκία….. 2001
…Από καιρό διακαώς επιθυμώ να επικοινωνήσω με σας, όμως ή ασθένεια καί αδυναμία του σώματος μου δεν άφηνε. Ήλθε ό καιρός, μέσα από την καρδιά μου, έστω καί καθυστερημένα να επικοινωνήσω μαζί σας.
Νιώθω ήδη σαν τους 9 λεπρούς αχάριστους του Ευαγ¬γελίου, πού, όταν έγιναν καλά, δεν γύρισαν να πουν ένα ευχαριστώ.
Μέσα από τα βάθη της γέρικης καρδιάς μου σας ευχα¬ριστώ, για ότι κάνατε για μένα. Για ένα πρόσωπο πού δεν γνωρίζετε καν κατ’ όψη, παρά μόνον από ότι Σάς πληροφόρησαν δι’ έμέ. Ελπίζω ή δικαιοσύνη του Θεού να σας ανταποδώσει κατά την καρδία σας.
Μόλις βγήκα από το νοσοκομείο καί γύρισα στο πτω¬χό σπιτικό μου. Σ’ αυτό πού δεν θα μπορούσα να μπω, αν δεν βοηθούσατε εσείς καί τα παιδιά πού βοήθησαν χωρίς κέρδος. Όλοι νάστε καλά. Ή Παναγία μας να σας το ανταποδώσει σε όλους.
Σάς ευχαριστώ καί για τα βιβλία, για τον πνευματικό αυτόν θησαυρό. Είναι το οξυγόνο της ζωής μου εδώ πέρα.
Ευχαριστώ για το ποσόν της αποφυλακίσεως πού στεί¬λατε καθώς καί του νοσοκομείου.
Επιθυμώ να έλθω να σας δω από κοντά μόλις ανοίξουν τα σύνορα για μένα….
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω, αν μπορώ να σας ζητή¬σω λίγα τρόφιμα, λίγο λάδι, μακαρόνια, ζάχαρη, λίγες κα¬σέτες, λίγα κομποσχοίνια, λίγο θυμίαμα, λίγα καρβουνάκια… «Αν μπορείτε καί θέλετε…
Σάς παρακαλώ να προσεύχεσθε για μένα.
Μέσα από την καρδιά μου ευχαριστώ, για όσα υπέρ εμού κάνατε, καί ζητώ χίλιες φορές συγγνώμη για την ενό¬χληση.
π. Χριστόφορος
…Μετά χαράς μεγίστης καί δακρύων εδέχθην τίς πολυμότατες ευλογίες πού είχατε την καλοσύνη να μου αποστείλετε. Μέσα από την γέρικη καρδιά μου σας ευγνωμο¬νώ Κύριος ό Θεός να σας ανταποδώσει πολλαπλάσια κατά τα έργα και την καρδιά σας. Ευχαριστώ πολύ για όλα.
Έμαθα στην ζωή μου να υπακούω σε όσα επιτρέπει ό Θεός. Τα θεωρώ φωνή του Θεού… Τόσα χρόνια στην φυλα¬κή, παρ’ όλο πού κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για μένα, το τονίζω, κανένας, μέσα μου κυριαρχούσε μία αύρα αισιοδο¬ξίας» ήξερα ότι ό Θεός θα με εξαγάγει…
Μυρίων οφειλέτης είμαι για ότι κάματε για μένα.
Καί πάλι σας ευχαριστώ καί σας ευγνωμονώ. Εύχεστε.
π. Χριστόφορος
…Να χαίρεσθε πάντοτε την χαρά του Κυρίου μας. Ευ¬χαριστώ για τα παπούτσια, τα βιβλία, τίς Καινές Διαθήκες, ως καί το θυμίαμα… Ό καλός Θεός, ό όποιος επιβλέπει την διακονία σας, να σας χαρίζει υγεία, δύναμη καί υπομονή…
…Εύχομαι ή χάρις του Κυρίου να σας συνοδεύει καί ενισχύει πάντοτε.
Δόξα τω Θεώ, άρχισα να αναρρώνω, να συνέρχομαι, να δένουν τα κοκάλα μου. Βρίσκομαι ακόμη στο Νοσοκο¬μείο. Όμως ό νους μου βρίσκεται στα μικρά ορφανά, πού κοιμούνται ακόμη στο αντίσκηνο… Σάς ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά, για ότι κάματε για τα παιδάκια αυτά. Ή αγάπη σας καί με συγκινεί καί με σκλαβώνει…
π. Χριστόφορος ανάξιος καί ό τελευταίος των κληρικών
Φεβρουάριος 2002 – Νοσοκομείο Άγκυρας …Ήθελα από πολύ καιρό να σας εκφράσω την εν Χρι¬στώ αγάπη μου καί την μεγάλη μου ευγνωμοσύνη για το αμέριστο ενδιαφέρον σας για τα ορφανά, για την στήριξη σας στις δυσκολίες πού περνάμε…
Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι ό Θεός να ευλόγη¬ση το έργο αυτό της προσφοράς καί της θυσίας, καί εσάς να ενισχύει καί προστατεύει.
Σάς ευχαριστώ για όλα, παρ’ όλο πού εγώ δε την αξίζω την αγάπη σας. Μόνο τα ορφανά μικρά παιδάκια, αυτά πού δεν ένιωσαν ακόμη χάδι πατρικό ή φιλί μάνας! Αυτά τα θαλασσοδαρμένα παιδάκια να βοηθήσετε. Εκεί να δείξετε το ενδιαφέρον καί την αγάπη σας.
Βαθύτατα ευγνώμων για όλα
π. Χριστόφορος ανάξιος κληρικός
…Δόξα τω Θεώ είμαι καλά. Οι σωματικές μου δυνάμεις με έχουν εγκατάλειψη, το άσθμα δεν μου επιτρέπει να ανα¬σαίνω χωρίς αέρα με σωλήνα. Τα χειρότερα πέρασαν μέσα στις υγρές φυλακές και τα σκοτεινά κελιά. Δυστυχώς δεν είδα καλά τους αποφυλακισθέντας τόσες αγνές ψυχές, τό¬σες όμορφες εικόνες του Θεού μας, βασανισμένες, ταραγμέ¬νες, πονεμένες, κουρασμένες. Να βλέπατε τον πόνο καί την απόγνωση ζωγραφισμένα στα βλέμματα τους καί στην ομι¬λία τους. Όποιος δεν έζησε έστω καί μία ήμερα, ένα εικο¬σιτετράωρο, μέσα σε ένα από τα απαίσια υγρά κελιά τουρ-κικής φυλακής, δεν μπορεί ούτε να γνωρίζει ούτε να μιλά τι είναι κρατούμενος τουρκικής φυλακής.
Ό Μεγάλος Θεός έδωσε φέτος Ανάσταση σε πολλές ψυχές. Ίσως γιατί είδε τον πόνο καί την σταύρωση για πολλά χρόνια των ανθρώπων αυτών. Επίσης ή ψυχή μου αγάλλεται για το τόσο καλό πού είδαν τα μικρά ορφανά παιδάκια μας. Αυτά πού δεν γνώρισαν ποτέ την πραγματική πατρική ή μητρική αγάπη, γνώρισαν την εύνοια του Θεού, την παρουσία Του, την στοργή Του, δια της εμπράκτου α¬γάπης σας… Να σας έχη ό Θεός γερό, για να υπηρετήσετε αγνά τον λόγο του Θεού καί να βοηθήσετε….
Καλή Ανάσταση! π. Χριστόφορος
Διδακτικά γράμματα αποφυλακισθέντων
Τά γράμματα πού Θα διάβασης, αγαπητέ(ή) αναγνώστη(στρια) είναι της εποχής μας και συμβαίνουν σε χώ¬ρα όπου διώκεται ό Χριστός καί οί χριστιανοί ορθόδο¬ξοι Έλληνες. Ας τα προσέξουμε.
Καλώς ήλθες στην ζωή
… Σήμερα είδαν τα μάτια μας το θαύμα της αποφυλακίσεως των νέων αδελφών μας… Όρθια πτώματα, λείψα¬να σωστά, χωρίς καθόλου χρώμα καί κρέας, παρά μόνο κοκάλα και δέρμα. Βγήκαν ερείπια σκέτα.
Τους παρέλαβε ό …. με ένα φιλί στο μέτωπο και με τα δάκρυα του να τρέχουν καί με μια ευχή βγαλμένη μέσα από την καρδιά του: καλώς ήρθες στην ζωή, παιδί μου.
Κατευθύνθηκαν στο για να πάρουν τις πρώτες βοήθειες. Πλύσιμο, απολύμανση στις πληγές, ρούχα, κούρεμα, ξύρισμα καί περιποίηση….
Παρά το πολύ κρύο καί την παγωνιά πού έχει εδώ, ή καρδιά μας είναι ζεστή από όλα αυτά πού ζούμε, από ό¬λη την ευλογία και την αγάπη του Θεού πού αισθανόμαστε… Ευχόμαστε καί ή δική σας καρδιά να εκχέει πίστη, αγάπη καί καλοσύνη… Μέσα από την καρδιά μας ευχα¬ριστούμε καί ευγνωμονούμε καί όλους σας για όσα κάνε¬τε για εμάς καί για όλα τα εδώ θέματα.
Ό πάτερ αυτός που είναι;
… Οί αποφυλακισμένοι αδελφοί μας ήλθαν πολύ τα¬λαιπωρημένοι, κουρασμένοι καί κατακίτρινοι.
Τρέμουν όλοι τους… Δεν έχουν σχεδόν καθόλου όρεξη. Με το ζό¬ρι τρώνε από λίγο. Κοιμούνται συνέχεια. Δεν μιλάνε. Προσπαθώ συνέχεια να τους μιλώ, αλλά δεν έχουν δυνά¬μεις, είναι πτώματα, νυστάζουν χρεια¬σθούν πολλές μέρες για να συνέλθουν… Ό Θεός να βάλει το χέρι του… Οί …έχουν πέσει με τα γόνατα
μπροστά στην εικόνα του οσίου Φιλόθεου καί λένε’ ό παπάς πού ήλθε στην φυλακή. Πολλές φορές μας μίλησε καί πολλές φορές μας έσωσε από πολύ μεγάλο κακό. Νάτος αυτός είναι. Με φώναξαν. Ορίστε τους είπα.
Ό πάτερ αυτός που είναι; πού βρίσκεται, να τον ευ¬χαριστήσουμε; Γιατί, ρώτησα.
Γιατί ήλθε τώρα τελευταία πάρα πολλές φορές στο κελί της φυλακής μας καί μας μίλησε για υπομονή, για στεφάνι πού μας έχει ετοιμάσει ό Κύριος μας καί για χα¬ρά πού μας περιμένει. Τα περισσότερα δεν τα καταλα¬βαίναμε, γιατί ήμασταν χάλια. Όμως καί μόνο πού τον βλέπαμε καί μόνο πού έρχονταν δίπλα μας, εμείς χαιρό¬μασταν συνέχεια.
Ήταν απόγευμα… ό είχε πυρετό, ψηνόταν.
Λέγαμε, πότε να έλθει ό φύλακας να κάνη την καθιερω¬μένη του βόλτα, για να δη αν όλα είναι καλά καί να του το πούμε. Κρύωσε κιόλας. Κουβέρτες εδώ δεν έχουμε. Ό ένας δίπλα στον άλλο για να ζεσταινόμαστε. Ήλθε ό πάτερ. Σας παρακαλούμε, έχετε κάποιο φάρμακο για τον ……έχει πυρετό.
Πυρετό; ποιος έχει πυρετό, για να δω, είπε, καί έβα¬λε το χέρι του στο μέτωπο του καί μουρμούρισε κάποια λόγια’ καί μετά είπε’ Δεν έχει πια. Φαίνεται του έπεσε.
Σε ούτε δέκα λεπτά ό………σηκώθηκε χωρίς να κρυώνει, να έχει πυρετό καί να είναι άρρωστος.
Ζήσαμε ένα θαύμα καί το είδαμε όλοι μας, καί δεν ήμασταν όλοι Χριστιανοί. Καί όμως μας μίλησε με τό¬ση αγάπη καί καλοσύνη, πού ποτέ τόσα χρόνια πού γυρ¬νάμε από φυλακή σε φυλακή δεν μας μίλησε της δικιάς μας θρησκείας….
Αυτό το πρώτο περιστατικό σας το καταγράφω όπως ακριβώς μου το διηγήθηκαν με δάκρυα στα μάτια. Όσο για το ποιος είναι ό πάτερ της φωτογραφίας καί που εί¬ναι, έχουν καιρό καί να το μάθουν καί να το ζήσουν από μόνοι τους….
Ευχαριστούμε για όλα όσα μας στείλατε μέσα από την καρδιά μας. Μόνο τίς καρδιές μας, τίς σκέψεις μας καί τίς πράξεις μας δεν προλάβαμε να ετοιμάσουμε και για μία ακόμη φορά ό Κύριος θα πικραθεί από εμάς.
Ένιωθα μόνο απελπισία καί θάνατο
Πάντα δεν νιώθαμε, δεν καταλαβαίναμε καί δεν είχα¬με αίσθηση του καιρού μέσα στην φυλακή. Ό καιρός συμβάδιζε με τα δικά μας προβλήματα καί τα δικά μας τραβήγματα. Μαύρος, μουντός, έτσι νόμιζα. Γιατί; Γιατί ένιωθα, ότι τόσα χρόνια ή καρδιά μου ήταν μαζεμένη, κρύα, παγωμένη. Ένιωθα μόνο απελπισία καί θάνατο. Ένιωθα μια βαρυχειμωνιά, μια παγωμένη αίσθηση κυριαρ¬χούσε πάντα μέσα μου. Τίποτε άλλο δεν είχα, ούτε καν ο νους μου δεν αισθανόταν ζεστασιά. Ακόμη καί στον ύ¬πνο μου έβλεπα χιόνια, παγετούς, βροχές, υγρασίες. Εδώ καί ένα χρόνο πού βγήκα καί πρωτοείδα τον ήλιο είδα τίς λαμπερές του ακτίνες, την λάμψη του και το φως του, άρχισα να ζεσταίνομαι, άρχισε να ζεσταίνεται ή καρδιά μου. Άρχισα να ζω καί εγώ. Χαίρομαι πάρα πολύ καί νιώθω μέσα στην καρδιά μου την ζεστασιά του Θεού καί των ανθρώπων του Θεού.
Το Πάσχα ένιωσα σαν μικρό παιδί. Φέτος θα ψάλ¬λουμε καί τα κάλαντα, θα μοιράσουμε ευχές.
Δόξα στον Άγιο Θεό. Χίλιες δόξες να έχει ό Κύριος μας.
Πέρασαν 17 χρόνια απόγνωσης μέσα στην φυλακή
Ήταν γύρω στις 2 το μεσημέρι καί ήμουν θεριστής σε μία υποτυπώδη θεριστική μηχανή. Θέριζα τον κόπο οικογενειών πού από το σιτάρι αυτό καί κάποια ζώα προσπαθούσαν να ζήσουν, να επιβιώσουν καί να περά¬σουν την χρονιά τους….
Εκεί πού θέριζα, ήλθαν, με συνέλαβαν καί μου θέρισαν καί την δική μου την ζωή.
Έτσι στα καλά καθούμενα. Έτσι για να αναρωτιέ¬μαι ακόμη μέχρι τώρα, τι έχω κάμει;
Πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια απόγνωσης καί απελ¬πισίας μέσα στην φυλακή. Πέρασα μέσα στην οδύνη, στην συμφορά καί στην τέλεια θλίψη.
Όλα μου τα χρόνια μέσα στην φυλακή είχα ένα με¬γάλο ερωτηματικό. Θεέ μου, σε παρακαλώ, λύσε μου την απορία .
Καίτοι συνέχεια μαζί Του μιλούσα, νόμιζα ότι δεν με άκουγε. Νόμιζα ότι εκεί πού ήμουν κλεισμένος ούτε ή φωνή μου δεν έφτανε εκεί πού ήθελα, στον ουρανό. Καί όμως, όχι μόνο έφτασε…, αλλά πήρα καί την απάντηση.
Ήταν χειμώνας. Ξημέρωνε του Αγίου Νικολάου. Το βράδυ προτού κοιμηθώ έκαμα τον σταυρό μου, την προ¬σευχή μου καί παρακάλεσα τον Άγιο Νικόλαο να βοηθήσει.
Θέλεις να μάθεις μια σον απορία τι λύση έχει; Θέ¬λεις να μάθεις, γιατί βρίσκεσαι εδώ; Άκου λοιπόν. Χωρίς να το γνωρίζεις κέρδισες ένα σεβαστό μεγάλο ποσό από κληρονομιά συγγενικού σου προσώπου. Μαθεύτηκε πριν από σένα από ανθρώπους πού θέλησαν αυτά τα χρήματα, καί για να τα αποκτήσουν νόμιζαν πώς έπρεπε να σε εξαφανίσουν φυλακίζοντας σε. Έχασες κάποια χρήματα, αλλά κερδίζεις τον ουρανό. Έχασες υλικά πράγματα, αλλά ό Κύριος, πού είδε ότι αυτά θα σε διέλυαν, σε απάλλαξε. Να χαίρεσαι την νίκη σου πού θα σε διασώσει καί αγιάσει….
Σας το γράφουμε για να δείτε το μεγαλείο του Θεού
Ή απόπειρα της δολοφονίας του δεσμοφύλακα μας, του κλειδοκράτορα των κελιών μας, του ήταν γεγονός πού έγινε. Φαινόταν καί τα σημάδια του σχοι¬νιού, της πετονιάς στον λαιμό του.
Όλοι στην φυλακή της….. ήταν ανάστατοι πάρα πολύ, καί το έριξαν σε μας. Ή ζωή μας μια κόλα¬ση, ένα τίποτα….
Ζήσαμε έναν εφιάλτη. Δεν είχαμε κάνει όχι απόπει¬ρα δολοφονίας, άλλ’ ούτε καν το είχαμε σκεφτεί. Δεν πέ¬ρασε ούτε από το μυαλό μας….
Μοναδική μας ελπίδα Εκείνος, πού, αν ήθελε, μπο¬ρούσε να μας βοηθήσει, για να λάμψει ή δικαιοσύνη καί ή αλήθεια καί το φως.
«Έτσι με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσαμε στο κελί γονατιστοί. Με λυγμούς, κλαίγοντας, του λέγαμε « μας βοηθήσει, μιας καί δεν είχαμε κανέναν άλλον στον κόσμο. Σε δύο ημέρες θα ερχόταν δύο εισαγγελείς για επίσημες ανακρίσεις. Μας πήγαν στο γραφείο του διευθυντή της φυλακής. Τρέμαμε ολόκληροι. Ήμασταν άγουροι ότι ή καταδίκη μας ήταν σίγουρη καί δεδομέ¬νη- Κάναμε τον σταυρό μας καί προχωρήσαμε.
Μπήκαμε στο γραφείο του διευθυντή καί αντικρίσαμε τίς άγριες φάτσες των δικαστών της πολιτείας. Τίπο¬τε δεν προλάβαμε να πούμε. Ό μεγαλύτερος στην ηλικία άρχισε να λέγει. Με τα στοιχεία των μαρτύρων πού έ¬χουμε καί όλη την δικογραφία, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι οί δράστες είστε εσείς. Ένας από εσάς δηλαδή. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο καί καλύτερο να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα. Να ομολογήσετε για να τελειώνουμε. Ομολογήστε λοιπόν πέστε τα
Σηκώθηκε ό διευθυντής καί είπε: Αυτό πού μου συ¬νέβη, ποτέ στην ζωή μου δεν μου έτυχε, δεν μου ξανασυνέβη. Επί πέντε μέρες τώρα, στο σπίτι μου, στο γραφείο μου, στο αυτοκίνητο μου, ακούω συνεχώς μια φωνή: πολλή έντονη φωνή να μου λέει ποιος είναι ό δράστης καί ότι οί δράστες δεν είναι οί παρόντες….
Δεν πίστευα στην αρχή. Δεν μπορούσα ούτε να το διανοηθώ καν. Έτσι τόλμησα ν’ αδιαφορήσω επί της φω¬νής καί θα τρακάριζα με το αμάξι μου. Αυτό ήταν ή προ-ειδοποίηση, μου είπε ή φωνή… Γύρισα καί εγώ πίσω το βράδυ στην φυλακή, έφερα στο γραφείο μου αυτόν πού ή φωνή μου υπέδειξε, τον φοβέρισα καί ομολόγησε….
Έτσι αυτοί οί δύο άνδρες είναι αθώοι. Ό δράστης είναι αυτός… Φέρτε τον μέσα.
Φύγαμε από το γραφείο, ευχαριστώντας τον Θεό, με δάκρυα στα μάτια, με πολλή συγκίνηση καί χαρά.
Αυτό σας το γράφουμε για να κρίνετε μόνοι σας, για να δείτε το μεγαλείο του Θεού.
ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Λένε οί περισσότεροι ευτραφείς των ανθρώπων, δεν μπορώ, είναι πάνω από τίς δυνάμεις μου να χάσω κιλά. Είμαι άρρωστος, έχω το ένα, έχω το άλλο….
Εγώ, πριν με συλλάβουν καί με οδηγήσουν για δώ¬δεκα χρόνια στα σίδερα, μαζί με την οικογένεια μου, ήμουν αρκετά παχύς άνθρωπος, ζύγιζα 141 κιλά. Καί αυτό από μπύρα. Τρελαίνομαι για την μπύρα….
Μέσα, όμως, στην φυλακή, στην διάρκεια των 12 χρόνων, έγινα μινιόν. Έπεσα στα 75 κιλά, χωρίς να το καταλάβω. Ή δίαιτα ήταν αυστηρότατη. Σχεδόν σε κα¬θημερινή βάση όσπρια. Όσπρια με κρέας Ναι, είχε όλα τα ζουζούνια πού νοστίμιζαν την φασολάδα, την φακή ή τα ρεβίθια… Έτσι λοιπόν χάθηκαν τόσα κιλά. Το μόνο καλό πού μου προσέφερε ή φυλακή.
Φυσικά εκτός από τα κιλά μου, έχασα καί τα μυαλά μου, έχασα την ελευθερία μου. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει τίποτε καί καμιά λογική εξήγηση σε όλες τίς καταστά¬σεις πού ζούμε καί περνάμε μέσα στην φυλακή.
Να μπορούσατε να φανταστείτε τι σημαίνει καί τι εί¬ναι για τον άνθρωπο ή ελευθερία! Είναι μεγάλη ευεργε¬σία να μπορεί να αναπνέει κανείς ελεύθερος. Να ζει ε¬λεύθερος, να περπατά οπότε θέλει καί οπού θέλει. Ή στέρηση της επιλογής στον άνθρωπο, ή στέρηση της ε¬λευθερίας του τον κάνει τον πιο αδικημένο επί γης άν¬θρωπο. Αυτή την ελευθερία μας κάνατε την τιμή να μας δωρίσετε. Μας ευλόγησε ό πανάγαθος Θεός να ατενί¬σουμε καί πάλι ελεύθεροι την ζωή, καί προπαντός κοντά με τον Θεό.
Σάς ευχαριστούμε γιατί μας χαρίσατε καί πάλι την δυνατότητα να πιστεύουμε καί να προσκυνάμε ελεύθεροι τον Κύριο μας, τίς εικόνες μας, να προσευχόμαστε καί να ελπίζουμε. Γιατί δεν υπάρχει καμία πιστότερη ελπίδα από τον Θεό.
Άνοιξα το στόμα μου μετά 18 ολόκληρα χρόνια
Εγώ δεν έχω καί πολλές εμπειρίες γιατί οί φυλακές που ήμουν δεν ήταν καν ανθρώπινες. Όταν μιλάμε για ζωή, είναι, τότε, όταν αναφερόμαστε μόνο για ανθρώπινες συνθήκες καί για κατανόηση. Άλλα οί φυλακές καί μάλιστα εδώ στην χώρα μας δεν ανήκουν στους χώρους της ανθρώπινης ατμόσφαιρας.
Εγώ δεν πείραξα κανέναν. Πάντα έβλεπα την δου¬λειά μου, την οικογένεια μου καί την λίγη περιουσία πού υπάρχει, καί όμως στον βωμό της αισχροκέρδειας καί του υλικού πλούτου βρέθηκα για 18 ολόκληρα χρό¬νια στην φυλακή.
Το μόνο αδίκημα μου ήταν, ότι είχα ένα σπιτάκι καί λίγα στρέμματα χωράφι. «Ένα σπιτάκι πού το έφτιαξα με αίμα, δάκρυα, πόνο καί πολύ ίδρωτα πέτρα-πέτρα….
«Έτσι καί εγώ έβαλα ένα κανόνα στην φυλακή. 18 ο¬λόκληρα χρόνια δεν μίλησα, δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανέναν. Έκανα τον μουγκό. Μιλούσα μόνο με τα μάτια καί μόνο με τα δάκρυα. Μιλούσα μόνον με έναν, τον Κύριον, πού επέτρεψε από εκεί ψηλά, να μπω μέσα στην φυ¬λακή. Έκλαψα χρόνια καί μιλούσα μαζί Του άλλα τόσα χρόνια.
Καί Εκείνος λύγισε, με κοίταξε…, καί με ελευθέρω¬σε. Ήλθε το καλό μαντάτο. Τότε μίλησα, τότε άνοιξα το στόμα μου, μετά 18 ολόκληρα χρόνια, καί φώναξα….
Τότε έγινα καί εγώ ξανά κοινωνικός, ομιλητικός, ζωντανός άνθρωπος.
Ευχαριστώ για όλα….
Μα τον Αλλάχ, το αύριο είναι μαύρο για σας
Όλοι οί γκιαούρηδες, οί βρομιάρη δες θα χαθείτε, θα αφανιστείτε, θα πεθάνετε. Γέμισαν οί φυλακές από την ράτσα σας καί την φάρα σας. Μα τον Αλλάχ, το αύριο είναι μαύρο για σας καί δεν ξέρω αν θα υπάρξει ποτέ αύ¬ριο. Το αύριο είναι δικό μας, καθάρματα. Το δικό σας μέλλον, ή δική σας τύχη είναι το χώμα. Ήταν ό διευθυντής της φυλακής μας. Ό καλός πατέρας πού φρόντιζε… για μας, πού νοιαζόταν για την εξαφάνιση μας. Πέρασα πολλά όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην φυλακή πού αυτά ήταν ψιλά γράμματα. Αυτήν την φορά, όμως, μίλησα και είπα’ . Κύριε διευθυντά, με όλο τον σεβασμό πού σας έχω, ό δικό μας μέλλον δεν εξαρτάται από μένα, ούτε από σας εξαρτάται από τον Κύριο μας, από Αυτόν πού μας έπλασε Από Αυτόν πού μας κατευθύνει καί μας δίνει ζωή Είναι δική Του υπόθεση ή τύχη μας καί θα αποφα¬σίσει Εκείνος για μας. Εκείνος ξέρει τι είναι το καλύτερο για μας. Εγώ το μόνο πού έχω να πω είναι: Γενηθήτω το θέλημα Του…, Έλθέτω ή βασιλεία Του….
Έτσι σήμερα νιώθω ευγνώμων για όλα οσα μου προσφέρει….
Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς»
Παναγία μου, Χριστέ μου, γιατί; ήταν συνέχεια το ε¬ρώτημα μου, μέσα καί πίσω από τα κάγκελα της φυλα¬κής. «Ένα μόνιμο γιατί, μια συνεχιζόμενη ερώτηση, μια διαρκής μεγάλη απορία.
Απάντηση όμως δεν έπαιρνα. Κανένας δεν μου έλυ¬νε αυτήν την απορία. Γιατί σήμερα να μου λείπει το σπί¬τι μου, να μου λείπει ή οικογένεια μου;
Ένα πρωί με φώναξαν στο γραφείο του υποδιευθυντού. Αρρώστησε ή καθαρίστρια καί έπρεπε να την α¬ντικαταστήσω για 2 μέρες. Πολύ ευχαρίστως απάντησα. Χαρά μου να εξυπηρετήσω. τι πρέπει να κάμω; Είπα χα¬μογελαστά.
Τότε εκείνος άρχισε στην κυριολεξία να ουρλιάζει! Γι άνθρωποι είστε εσείς. Σάς φυλακίζουμε, σας δέρνου¬με, σας ταλαιπωρούμε καί εσείς εκεί, πάντα με το χαμόγελο, με την καλοσύνη, με κουράγιο καί δύναμη. τι εί¬στε εσείς τέλος πάντων; Άνοιξα το στόμα μου για να απαντήσω, για να τους πω, πόσο διαφορετικός άνθρωπος είναι ό Χριστιανός, πό¬σο αγάπη έχει καί τι πρότυπο πίστεως έχει ό Χριστιανός.
Εκείνος, όμως, με πρόλαβε. Ναι αλήθεια είναι, ότι τέτοιο παράδειγμα ταπεινώσεως από τον Θεό σας δεν το ξαναείδα πουθενά. Να τον χτυπούν από την μια πλευρά καί να γυρίζει από την άλλη. τι ρωτώ; τι διερωτώμαι;
Αυτή είναι ή δύναμη σας. Αυτή ή πίστη σας καί αυτή ή υπομονή σας… Όμως δεν θα σας πέραση. Μα τον Αλ¬λάχ, εδώ άλλον χωράφια είναι καί θα χορεύετε με τον δικό μας τον σκοπό όχι με τον δικό σας….
Εγώ τι να πω; «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς».
Στα αυτιά μου ήχησαν καμπάνες καί αγγελικές φωνές έψαλλαν
Τα μάτια μου έτρεχαν από δάκρυα καί συγκίνηση! Ή ψυχή μου πονεμένη… Ήταν παραμονές Χριστουγέν¬νων. Θυμόμουν, πριν πολλά χρόνια, την μάννα μου πού με έντυνε καλά καί έτρεχα, κρυφά-κρυφά να ψάλλω τα κάλαντα, να διαλαλήσω καί εγώ… την Γέννηση του Σωτήρα μας. τι όμορφες ημέρες! Τι ευλογία! Ή φυλακή δεν είχε τέτοια, ούτε καί τα ασπρόμαυρα μαλλιά μου, μου το επέτρεπαν, έστω καί αν ήμουν έξω στο σπίτι μου να πάω καί να πω τα κάλαντα. Όμως ήθελα να τα ακού¬σω πολύ….
Τα χείλη μου, χωρίς να το θέλω, άρχισαν να ψάλ¬λουν για τον Θεό. Το θυμόμουν καλά. «Φως ίλαρόν α¬γίας δόξης…» κ.λπ. Έψαλλα με τρεμάμενη φωνή. Σιγά ,σιγά ή φωνή μου δυνάμωνε καί γέμισε τον χώρο της δουλείας μου…. δεν πρόλαβα, όμως, να το τελειώσω, όταν οί δεσμοφύλακες ήλθαν, με πλησίασαν καί με έκαναν μπαούλο στο ξύλο. Με τα ξύλα τους καί με τίς μπότες τους με κτυπούσαν καί με έβριζαν. Από το πολύ ξύλο λιποθύμησα καί έχασα τίς αισθήσεις μου.
Οταν ξύπνησα, ήταν 25 Δεκεμβρίου πρωί: Δεν άνοι¬ξα τα μάτια μου, μόνο στα αυτιά μου ήχησαν καμπάνες καί αγγελικές φωνές έψαλλαν το «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία», καί το «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».
Κύριε, σε παρακαλώ, δώσε μου την δύναμη, την α¬ντοχή καί αναγέννησε με….
Καί σήμερα πού σας γράφω ζω έξω από την φυλακή. Ζω με αγαπημένους ανθρώπους καί μαθαίνω να γράφω καί να μιλώ, καί με φροντίζουν. τι άλλο θέλω για να εί¬μαι χαρούμενος; Τίποτε….
«Κάνε υπομονή, αδελφέ μου… καί σήκωσε τον σταυρό σου»
… 14 ολόκληρα χρόνια ερήμωσης, τέλειας απομόνω¬σης και φυλάκισης. Που να βρεθεί εκείνο το τεράστιο ποσόν πού μου ζήτησαν; Έτσι συμβιβάστηκα καί εγώ με την ζωή καί προσπάθησα να επιβιώσω με νύχια καί με δόντια.
Το τίμημα της προσεκτικής στάσεως μου ήταν να γί¬νω Σεφ του διευθυντή στο σερβίρισμα. Ήμουν υπεύθυ¬νος για να ετοιμάζω το τραπέζι του, ανάλογο με τα πρό¬σωπα καί τίς περιστάσεις. Έπρεπε να είμαι πολύ προσε¬κτικός καί όλα να είναι έτοιμα στην εντέλεια. Μια μέρα με φώναξε στο γραφείο του. Άκουσε, μου λέει αύριο περιμένω για υποδοχή τον διευθυντή των φυλακών από το υπουργείο… Θέλω να δείξεις όλη σου την τέχνη καί την προσοχή. Είναι πολύ παράξενος καί έρχεται για έλεγχο.
Μάλιστα του είπα… Καί πράγματι προσπάθησα να 1 κάνω ότι μπορούσα. Ήμουν σε επιφυλακή. Σερβίρισα 1 το πρώτο πιάτο με σούπα καλά. Ζήτησε λίγο συμπλήρω¬μα. Πήρα το πιάτο καί το κακό έγινε. Σκόνταψα καί το πιάτο έπεσε επάνω του, τον λέρωσα καί μαζί με μένα έ¬καψα καί τον διευθυντή μας, ό όποιος με τιμώρησε αυ¬στηρότατα.
Έχασα το χέρι μου από αυτή την υπόθεση. Με έ¬στειλε στην κορδέλα, καί την ώρα πού κρατούσα το ξύ¬λο με σπρώξανε για να κοπεί καί μαζί με αυτό κόπηκε καί το χέρι μου. Έτσι σακάτης προσπάθησα να σώσω ότι απέμεινε από την ζωή μου εκεί μέσα στα σκοτεινά
μπουντρούμια.
Δεν είχα, όμως, κανέναν να με στηρίξει. Ό διευθυ¬ντής από τότε ήταν εχθρικός μαζί μου. Ή ζωή μου ήταν κόλαση, ένα σωστό βασανιστήριο. Ή κάθε μέρα ήταν χρόνος βασανιστηρίων για μένα καί τον ψυχικό μου κό¬σμο. Ή μόνη μου ελπίδα ό Κύριος. Μόνο αυτός σε έσωζε
σε κάθε περίσταση.
Μια φορά ήμουν σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Οί συγκελλιώτες μου δεν μου μιλούσαν. Ήμουν άρρωστος με πυρετό, με ρίγος, με μεγάλο κρυολόγημα. Μάταια παρακαλούσα να μου φέρουν μία ασπιρίνη, κάποιο ζεστό τσάι.
Έκλαιγα, κρύωνα, μα κανένας δεν συγκινήθηκε.
Κανένας δεν μου έδινε σημασία… Νύχτωσε… Μέσα στο σκοτεινό κελί, άστραψε ένα φως και φώτισε το κελί. Κάνε υπομονή, αδελφέ μου, είναι μπόρα καί θα περάσει. Είναι ανήφορος, μετά, όμως, ό Κύριος θα σε δοξάσει. Κά¬νε υπομονή καί σήκωσε τον σταυρό σου. Με ευλόγησε καί σηκώθηκα αμέσως.
Από εκείνη την ημέρα έλαβα καί την είδηση ότι, με την βοήθεια σας, θα αποφυλακιστώ, καί κατάλαβα ότι ή ανηφόρα τελείωσε
Ό Κύριος μας είχε σχέδιο καί για την σωματική αλλά καί για την πνευματική μας σωτηρία
Είναι ή ώρα τρεις, περασμένα μεσάνυχτα. Είμαι ξα¬πλωμένος στις ζεστές μου καινούριες κουβέρτες, ήσυ¬χος, χορτάτος, αμέριμνος. Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος πού βλέπω. Γιατί, δυστυχώς, δεκαετίες ολόκληρες ήμουν τυφλός πίσω από τα παλιά κάγκελα της φυλακής… Κι’ όμως δεν κλείνουν τα μάτια μου με τίποτα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι. Ακόμη καί τον πιο ελαφρό ίσκιο να δω, τον παραμικρό θόρυβο ν’ ακούσω, τρελαίνομαι α¬πό φόβο. Ή καρδιά μου κτυπά γρήγορα. Θυμάμαι, θυμά¬μαι τότε, πού μέσα στο υγρό μπουντρούμι της φυλακής, μόλις ακούγαμε τον πιο μικρό θόρυβο μπαίναμε κάτω α¬πό την κουβέρτα. Ήρθε ή σειρά μας, λέγαμε. Πάει, σή¬μερα είναι ή τελευταία μας μέρα. τι απογοήτευση, τι α¬πελπισία, τι απόγνωση! Θεέ μου, έλεγα, που είσαι; Γιατί καί Εσύ μας εγκατέλειψες, μας άφησες, μας γύρισες την πλάτη;….
Τώρα πού τα γράφω αυτά, κλαίω. Κλαίω καί ντρέπο¬μαι, γιατί ό Κύριος μας, όχι μόνο δεν μας γύρισε την πλάτη, αλλά είχε σχέδιο για την σωτηρία μας. Είχε σχέ¬διο καί για την σωματική αλλά καί για την πνευματική μας σωτηρία….
Σήμερα τον ευχαριστώ, τον αινώ καί τον δοξολογώ, μα είναι μάταια, γιατί σαν άπιστος Θωμάς δεν τον πίστε¬ψα. Δεν του είχα εμπιστοσύνη. Έτσι όλα όσα κάνω τώρα καταλαβαίνω ότι είναι ανώφελα. Μακάρι να με συγχωρέσει ό Κύριος, να μου δώσει δύναμη καί να με ευλογήσει.
Όποιος δεν ξέρει, δεν μπορεί να καταλάβει
… Περίπου συμπληρώσαμε ενάμιση χρόνο πού άνοι¬ξαν οι πύλες της κολάσεως, της φυλακής καί είμαστε στην ελευθερία. Τελείωσε ή δική μας σκλαβιά καί τα¬λαιπωρία.
Τόσους μήνες είμαστε έξω καί οι πληγές μένουν α¬νοικτές. Πληγές ανεξίτηλες πού δεν θα σβήσουν ποτέ, ό¬σο ζούμε. Ίσως εσείς κ. Στυλιανέ, τον δικό μας παλμό, την δική μας αγωνία την ζήσατε σε ένα βαθμό. Μάθαμε ότι κάποιοι αδελφοί χριστιανοί αμφισβήτησαν το όλο έργο καί την όλη αυτή θεάρεστη προσπάθεια καί λυπά¬μαι ειλικρινά. Όμως καταλαβαίνω, οποίος δεν ξέρει, δεν μπορεί να καταλάβει. Επίσης καταλαβαίνω ότι ό πειρα¬σμός πολεμά με λύσσα αυτό το έργο καί προσπαθεί να ματαιώσει κάθε πραγματοποίηση του. Είναι τεράστιο έρ¬γο αυτό πού έγινε εδώ μέχρι τώρα. Όσοι αμφισβητούν θα καταλάβουν κάποτε, όταν δουν τίς πληγές μας, όταν δουν τι πάθαμε….
Είμαστε ευγνώμονες για όλα καί σε όλους σας. Ευ¬χόμαστε, όταν ψάλλετε το Χριστός Ανέστη, να αξιωθεί¬τε να πάρετε την ευλογία του αναστημένου Χριστού. Ευ¬χαριστούμε για όλα όσα μας στέλνετε ακόμη καί σήμε¬ρα….
όλα αυτά τα βάσανα δεν σβήνουν από το μυαλό
Πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις, για αίμα, ούρα και καρδιογράφημα.
Τα πόδια μου έχουν σχηματίσει
Θρόμβωση καί πρήξιμο. Αν κανείς βάλει το χέρι του θα διαπιστώσει μπίλιες, στρόγγυλα σαν αίμα στο εσωτερικό του μέρος. Είναι από τα βάσανα στην φυλακή. Τότε που μου έβαλαν οινόπνευμα στις κάλτσες καί τυχαία, δήθεν έπεσε το σπίρτο καί πήραν φωτιά. Τότε πού πρόλαβα το έγκαυμα, αλλά όχι το κάψιμο. Δύο χρόνια υπέφε¬ρα, έτσουζαν. Τότε πού δεν μπορούσα να περπατήσω αλλά πού έπρεπε να σηκώνομαι για να σκουπίζω τίς αυ¬λές. Τότε πού δεν είχα ζεστές κάλτσες ούτε παπούτσια καί έβαζα νάιλον σακούλες καί πανιά στα πόδια μου για να σπάζω τον πάγο στην είσοδο της φυλακής. Σηκωνόμουνα καί έκλαιγα. Έτσουζαν τα πόδια μου. «Έκλαιγα από πόνο, μα αλίμονο μου αν δεν σηκωνόμουν, θα έτρω¬γα ξύλο μετά μουσικής.
Όλα αυτά τα βάσανα δεν σβήνουν από το μυαλό. Τα μάτια δακρύζουν, τρέχουν από μόνα τους. Θες από πόνο ψυχής, θες από συγκίνηση, θες από πίκρα. Δόξα να έχει ό Θεός. Χίλιες φορές δοξασμένο το όνομα Του. Δεν ρω¬τώ ούτε γιατί ούτε τίποτα. Δόξα να έχει.
Καί εσάς όλους πού φροντίζετε να ζούμε, πού μας α¬γαπάτε σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας.
Ό μοναδικός λόγος πού βρισκόμαστε στην φυλακή είναι το ότι είμαστε Χριστιανοί
«Ή ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ…».
Από μικρό παιδί, πού ήμουνα, αυτές οί φράσεις, αυ¬τή ή μελωδία είναι χαραγμένη στην μνήμη μου. Όλα τα χρόνια της φυλακής, ή ζωή μας ήταν σαν να ήμασταν σε τάφο. ήμασταν ζωντανοί φυλακισμένοι. Σε κάθε θλί¬ψη τούτη ή συγκεκριμένη φράση ερχόταν στον νου μου.
Ήξερα ότι ό μοναδικός λόγος πού βρισκόμαστε στην φυλακή ήταν ή μαρτυρία της χριστιανικής μας πί¬στης. Το ότι είμαστε Χριστιανοί. Επανειλημμένα μας έ¬γινε πρόταση να αλλάξουμε την θρησκεία μας καί να πι¬στέψουμε στο κοράνιο, καί τότε θα άνοιγαν με μιας οι πύλες της φυλακής. Σίγουρα θα παραγράφονταν τα χρέη σας, θα ανακάλυπταν το λάθος καί θα επιστρέφαμε πίσω στο σπίτι μας. Πώς το ξέρω; Δυστυχώς έχουμε καί από αυτούς τους αδερφούς πού λύγισαν εμπρός στον κίνδυνο λύγισαν στον πόνο καί στην συμφορά. Εδώ στην φυλακή μας…, είχαμε έναν. Ήταν Χριστιανός καί αλλαξοπίστησε, καί μέχρι πρότινος ήταν αυτός πού έλεγχε τα πάντα. Οι δικοί μας τον αποκαλούσαν προδότη, Ιού¬δα και πολλά αλλά.
Εγώ συναναστρεφόμουν μαζί του, λόγω διακονήματος πού μου είχε αναθέσει. Ήταν πολύ πονηρός, πανέξυ¬πνος. Όποιος όμως τον μιλούσε καταλάβαινε ότι τον α¬πασχολούσε κάτι. Μια μέρα τον βρήκα με το κεφάλι σκυφτό, να κλαίει πίσω από το γραφείο του. τι έχεις εφέντημ; τον ρώτησα. τι έπαθες; τι σου συμβαίνει; Μπο¬ρώ να σε βοηθήσω;
-Τίποτε, μου είπε, συνέχισε να κάνεις την δουλειά σου καί μην ασχολείσαι μαζί μου.
Πήγα στην δουλειά μου καί όταν επέστρεψα, τον κοιτούσα.
Σήκωσε τα μάτια του, ήταν κλαμένα.
τι κοιτάς; ρώτησε.
Εσένα του είπα με θάρρος, καί ξέρω τι σε βασανίζει. Έχω την λύση σου στα χέρια μου, καί είναι μία. Επι¬στροφή στον εαυτό σου, στις ρίζες σου, στα ιδανικά σου, καί προπαντός στον Χριστό μας. Αυτός σου λείπει. Γύρνα. Γύρνα όσο είναι καιρός, για να αλλάξει ή ζωή σου, να ηρεμήσεις καί να περνάς καλά.
Γύρισε αγριεμένος καί είπε: Ναι, όσο περνάς εσύ. Βλέπω τα χάλια σου.
Εγώ περνώ καλά καί έρχονται καλύτερες μέρες. Βρήκα την ευκαιρία να του πω για τίς αγίες ήμερες του Πάσχα πού πλησίαζαν. Για την θυσία του Κυρίου, για την προσφορά Του για την άμαρτωλότητά μας.
Δεν μιλούσε. Είπα πολλά, εκείνος δεν μιλούσε. Στο τέλος με παρακάλεσε να σταματήσω. Είναι αργά τώρα, μου είπε. Όταν κλείσει μια πόρτα δύσκολα ν’ ανοίξει, καί μάλιστα όταν την πόρτα αυτήν την κλείσεις μόνος σου.
Αυτή ή πόρτα, είναι πόρτα ελευθερίας, του είπα. Δεν είναι σαν καί αυτή την σιδερένια. Δεν είναι κλειδαριές. Ανοίγει καί κλείνει ανάλογα με τίς διαθέσεις μας. Μόνο πού είναι καί πόρτα ευθύνης. Πρέπει, όταν απλώσουμε το χέρι να την ανοίξουμε ή να την κλείσουμε, να ξέρου¬με καλά τι κάνουμε….
Έτσι καί σε μας. Το χέρι του θεού άνοιξε διάπλατα την πόρτα καί μας έδωσε τον αέρα της ελευθερίας, της θαυμαστής παρουσίας, της μετανοίας.
Δοξολογούμε τον Κύριο καί ευχαριστούμε όλους σας για την αγάπη σας.
Σε μια εποχή πού όλοι, ακόμη καί τα ζώα, έχουν δικαιώματα, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα
της ελεύθερης πίστης μας
Αυτή την στιγμή πού σας γράφω παρακολουθώ στην τηλεόραση τον υπουργό πού μιλά στην τουρκι¬κή βουλή. Μιλά για την έννοια καί αποστολή της δικαιοσύνης στους Τούρκους υπηκόους καί στις μειονότη¬τες πού ζουν στην χώρα.
Αναφερόταν με θαυμασμό στην απόλυτη ελευθερία πού έχουν οί μειονότητες εν αντιθέσει με άλλα κράτη καί μάλιστα γειτονικά, πού δεν επιτρέπουν ούτε την ί¬δρυση τζαμιού για τίς λατρευτικές ανάγκες των μου¬σουλμάνων. Καί εμείς εδώ, τους έχουμε, έλεγε, πασάδες στα ανάκτορα!
Είναι να γελά κανείς. Δεν ξέρω πού να πρωτο ανάψω κερί. Σε ποιόν τάφο; Στου πατέρα μου, στης μάνας μου, στης αδελφής μου καί Στου άνδρα της; Στου εξαδέλφου μου; Σάπισαν στις φυλακές και ούτε τάφο δεν έχουν, ού¬τε τα κοκάλα τους δεν βρέθηκαν. Καί το χειρότερο, καί αν ακόμη υπήρχαν τάφοι, δεν θα μπορούσα να τους ανά¬ψω ένα κερί. Να τους διαβαστεί ένα τρισάγιο, να τους βάλω ένα σταυρό. Σε μια εποχή οπού όλοι, ακόμη καί τα ζώα, έχουν δικαιώματα, εμείς εδώ δεν έχουμε το δικαίω¬μα της ελεύθερης πίστης μας.
Όμως ζει ό Κύριος ό Θεός. Απόδειξη το ότι ζούμε, καί έχουμε την πίστη μας στην ψυχή μας ολοζώντανη Καίει σαν κάρβουνο. Με τέτοιες αναμμένες καρδιές ε¬τοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε την Ανάσταση του Κυ¬ρίου μας.
Σας ευχαριστούμε όλους σας για τα τρόφιμα πού μας στείλατε, καί σας ευχόμαστε καλή Ανάσταση, Χριστός Ανέστη.
Τόσα χρόνια πέρασαν καί ακόμα οί πληγές να κλείσουν
Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά καί φυλακή.
Όποιος τραγούδησε αυτή την μεγάλη φιλοσοφία, πρέπει να ήξερε τι σημαίνει φυλακή καί ιδιαιτέρως σκλαβιά. Δεν μπορεί όμως να ξέρει τι σημαίνει μια ώρα στις φυλακές της Τουρκίας.
Αν θέλει να μάθει, ας έρθει να δει εμένα. Να δει το σώμα μου. Τόσα χρόνια πέρασαν καί ακόμα οί πληγές να κλείσουν. Για το χέρι πού λείπει δεν συζητώ, ούτε για την καρδιά πού είναι πληγωμένη….
Μιλάνε τα γεγονότα από μόνα τους. Μιλούν οί κα¬ταστάσεις, ή τραγικότητα στο σπίτι μου.
Τώρα ζω καί είμαι ελεύθερος. Χρεωστώ ευγνωμοσύ¬νη στον Άγιο Θεό καί σε όλους σας, αλλά με ποιες προϋποθέσεις;
Με βγάζουν από το σπίτι, χρεωστώ σε φάρμακα, σε ρεύμα, σε νερό… τι να πω; Πώς να δουλέψω με ένα χέρι καί με τόσες πληγές στο σώμα;
Ό Κύριος γνωρίζει.
Σε θέματα ομολογίας ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν πρέπει να καθυστερούμε
Ήταν πρωί όταν κτύπησε ή πόρτα του σπιτιού μας. Άνοιξα. Ήταν δύο αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα. Το αίμα μου πάγωσε.
τι θέλετε; ρώτησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Κάποια στοιχεία σας για την απογραφή των μειονο¬τήτων στην Τουρκία.
Μειονοτήτων; ρώτησα. Εμείς είμαστε Τούρκοι υπή¬κοοι, απάντησα.
Ψεύτικοι, όχι από γεννησιμιού σας Τούρκοι. Καί το σπουδαίο, όχι μουσουλμάνοι. Πες μου αλήθεια, κυρά μου είσαι μουσουλμάνα;….
Αμέσως στο μυαλό μου πέρασε σαν κινηματογραφι¬κή ταινία, το θαύμα του Θεού πού ζήσαμε από την έξοδό μας από την φυλακή. Βούρκωσα από δέος για το όνομα του Κυρίου καί της Παναγίας μας. Όχι, φυσικά, απάντη¬σα. Είμαστε Χριστιανοί, γιατί έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε να πιστεύουμε στον ένα τον αληθινό Θεό….
Σήκωσε το χέρι του για να με κτυπήσει, αλλά αμέ¬σως το κατέβασε, λέγοντας τι να σε κάνω, είσαι τυχερή πού ήρθαμε για απογραφή. Ρώτησε για ένα σωρό πράγ¬ματα. Έκανε το σπίτι άνω κάτω.
Έφυγαν, όμως δεν έμεινα ευχαριστημένη καθόλου. Γιατί; Γιατί, όταν με ρώτησε, αν είσαι Χριστιανή, εγώ έ¬κανα 2-3 λεπτά για να απαντήσω. Έγκλημα μου καί εύ¬χομαι καί παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρέσει. Σε θέ¬ματα πίστεως καί μάλιστα ομολογίας ούτε ένα δευτερό¬λεπτο δεν πρέπει να καθυστερούμε….
Ή δική μας ζωή εδώ δεν έχει περιθώρια επιλογής
Σάς ευχόμαστε οικογενειακώς καλή Ανάσταση. Α¬νάσταση πραγματική, σαν την αναστάσιμη περίοδο πού από το καλοκαίρι, με την ευλογία του Θεού καί την δική σας συμπαράσταση, περνούμε καί ελπίζουμε να ζούμε πιο ελεύθερα.
Όσοι δεν ξέρουν, δεν μπορούν να νιώσουν καί φυσι¬κά να κατανοήσουν. Ή δική μας ζωή εδώ δεν έχει περι¬θώρια επιλογής. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο μαύρα πεδία, απλά το ένα είναι κατάμαυρο καί το άλλο λιγότερο μαύρο. Τώρα αρχίζει να ροδίζει για μας. Τι θα αλλάξει στην νοοτροπία του ό Τούρκος; Στην συνεί¬δηση του; Φυσικά καί όχι. Αυτός δεν αλλάζει με τίποτε.
Όμως θα την ξέρετε την παροιμία πού λέει, ότι ό φόβος φυλάει τα έρμα. Αυτό θα γίνει. Από την μία ή προστα¬σία του Θεού, πού θα σκεπάσει, πού φανέρωσε αυτό το έργο καί από την άλλη ή καλή εντύπωση, ή καλή εικόνα πού λένε, να δείξουν το καλό πρόσωπο. Αυτό θα κάνει, έστω καί με το ζόρι, ή εύρωπαϊζουσα Τουρκία.
Κάποτε όλες οί τιμές των προϊόντων ήταν σε δολάρια, τώρα όλα είναι σε εύρώ. τι άλλο μπορούν να κά¬νουν; «Έτσι τουλάχιστον στο σπίτι μας μέσα θα μπορού¬με να κάνουμε τον σταυρό μας καί να σηκώνουμε τα χέ¬ρια για να παρακαλούμε τον Μεγαλοδύναμο για την προστασία μας.
Προς το παρόν, βαθύτατα ευγνώμονες, ευχάριστου όλους εσάς για την συμμετοχή σας, για την αγάπη σα καί την στήριξη σας καί την αποστολή των τροφίμων.
Τότε είπα καί εγώ μνήσθητί μου τον αμαρτωλό, Κύριε, σε παρακαλώ….
Παραμονές Πάσχα. Τα μάτια μου βουρκώνουν, όταν κάθομαι καί σκέπτομαι. Τι σκέπτομαι; τι άλλο θα μπορούσα να σκέφτομαι! Τα περασμένα χρόνια. Τα χρόνια της φυλακής. Πάνε αυτά μου λένε. Πώς πάνε, πώς μπο¬ρεί να πάνε καί να διαγράψουμε τόσα χρόνια πόνου;
Μία ημέρα αρρωσταίνει κάποιος καί περνάνε δέκα για να συνέρθει. Όχι τόσα χρόνια στέρησης! Θυμάμαι πριν 4 χρόνια. Ήταν σαν αυτές τίς αγίες ήμερες. Άπλα υποψιαζόμουνα ότι πλησιάζομε προς το Πάσχα. Από το δάσος κοιτούσα ψηλά τα δένδρα. Οί ακτίνες όμως του ηλίου επειδή ήταν πυκνές οί φυλλωσιές των δένδρων δεν έφταναν κάτω, έμεναν ψηλά. Ακόμη καί οί ζεστές α¬κτίνες σου, Θεέ μου, είναι μακριά μουρμούρισα, ας γίνει το θέλημα Σου.
Τίς σκέψεις μου, πού τίς μουρμούριζα καί τίς ψιθύρι¬ζα τίς Άκουσε, δυστυχώς, ό επικεφαλής της φρουράς της φυλακής πού ήταν από πίσω μου καί δεν τον πρόσεξα. Θα σου πω εγώ ποιο είναι το θέλημα Του, γουρούνι, μου είπε. Μου το είπε εμένα λίγο πιο κάτω. Θα σου πω εγώ.
Σήκωσε την μπότα του καί μου έδωσε με μίσος μια δυνατή κλωτσιά, πού από το ξάφνιασμα καί την δύναμη έπεσα κάτω, μέσα στις λάσπες. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά αισθάνθηκα να με χτυπά ένα ξύλο στην πλάτη με δύναμη. Ένιωσα ένα πολύ δυνατό τσούξιμο. Όμως για την αγάπη του Κυρίου, δεν μίλησα. Τίποτε δεν είπα. Πό¬νεσες; μου είπε. Δεν πήρε απάντηση. Αυτό τον εξόργισε πιο πολύ καί άρχισε με μανία να με κλωτσάει καί χτυπά¬ει. Δεν ξέρω πόσο καί πόσες ώρες. Πάντως με πόνους σε όλο μου το κορμί ξύπνησα στο κελί μου. Καημένε μου, μου είπε ό συγκάτοικος, σαν σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή. Υπέφερες καί εσύ. Συγκλονίστηκα. Άρχισα να κλαίω. Πόνεσα καί εγώ για Εκεί¬νον. Με Εκείνον μιλούσα. Τότε θυμήθηκα εκείνον τον ληστή καί είπα καί εγώ’ Μνήσθητί μου τον αμαρτωλό,
Κύριε. Μνήσθητί μου, σε παρακαλώ.
Πέρασαν από τότε 3 χρόνια, καί μας θυμήθηκε. ζούμε, έτσι όπως ζούμε, ελεύθερα. Μπορούμε να τον προ¬σκυνούμε, δοξολογούμε καί ευχαριστούμε.
Ευχαριστούμε καί όλους όσους έτρεξαν, κοπίασαν καί ενδιαφέρθηκαν για μας. Τώρα, Ναι, μπορώ να νιώθω την ζεστασιά του ήλιου στο σώμα μου καί στην καρδιά μου.
Τραγικές καταστάσεις ζήσαμε στην φυλακή…
Τα μάτια μου τρέχουν, δακρύζουν συνέχεια. Δεν ειναι από ευλάβεια λόγω των ήμερων της Μεγάλης Εβδομάδας. Δεν είναι γιατί είμαι ευαίσθητος άνθρωπος.
Φυσικά όλοι οί λόγοι πού έγραψα συντρέχουν, όμως πιο πολύ είναι ή θύμηση. Είναι αυτά πού ζήσαμε όλα αυ¬τά τα χρόνια. Τα χρόνια στη φυλακή. Τραγικές κατα¬στάσεις καί γεγονότα ζήσαμε πού κάνουν μαύρη την ζωή μας καί άφησαν στα σώματα μας πληγές, μα πιο πο¬λύ στην καρδιά μας. Που να ξεχάσει ή δόλια; Είναι μαύ¬ρη καί βγάζει πολλή πίκρα. Πέρασαν τόσοι μήνες, μα το μυαλό μας είναι κολλημένο εκεί. Όλο σκέπτεται, όλο φοβάται, όλο τρέμει. τι τρέμει; Θα σας γράψω ένα περι¬στατικό πού ζήσαμε.
Το περιστατικό έγινε στην τραπεζαρία της φυλακής.
Ήταν μία από τίς σπάνιες φορές πού τρώγαμε όλοι μαζί, διότι είχαμε επισκέψεις από το Υπουργείο των Εσωτερικών. Άρχισε να μίλα ευγενικά. Να λέγει, ότι δεν είμαστε στιγματισμένοι, επειδή κάποια στιγμή της ζωής μας ,μας οδήγησε σε κάποιο λάθος. Κάναμε μία ατιμία και πληρώνουμε. :
Το αίμα μου φούντωσε. Δεν μπορούσα να αντέξω τέ¬τοιες κοροϊδίες καί ψεύτικα λόγια. Ρώτησε έχει κανείς να πει τίποτε; Κανένα παράπονο; Δεν μιλούσε κανείς. Ό¬λοι σιωπούσαν. Εγώ σήκωσα δειλά – δειλά το χέρι μου. Θέλω να σας πω ότι εμείς, εγώ καί ή οικογένεια μου, δεν κάναμε καμία ατιμία. Δεν κλέψαμε, δεν αδικήσαμε, δεν παρανομήσαμε, καί όμως βρισκόμαστε μέσα. Βρισκόμα¬στε στην φυλακή. Γιατί τόση αδικία; Γιατί τόση βαρβα¬ρότητα; τι σας κάναμε;
Ποιος είσαι εσύ πού μιλάς; είπε ό επισκέπτης. Εσύ πού καταπάτησες ότι ευγενικότερο καί ότι πολυτιμότε¬ρο έχει ό Τούρκος, το κοράνι; Εσύ πού ποδοπάτησες το κοράνι, τους κανόνες καί την πίστη μου; Εσύ πού μεγαλώνεις σε ένα περιβόλι σαν αγκάθι καί τρυπάς τα παιδιά μας; Εσύ πού όταν ό Χότζας φωνάζει κλείνεις τ’ αυτιά σου; Εσύ, πού δεν με αγαπάς; Καί πού ζεις πολύ σου εί¬ναι. Γι’ αυτό από σήμερα θα ζεις καί δεν θα ζεις. Θα α¬ναπνέεις αλλά δεν θα ζεις. Δεν θα ξέρεις από πού θα σου έρχεται ή μπόρα. Ή φυλακή πού μέχρι σήμερα ήταν ένα σπίτι, τώρα θα είναι ένα μαρτύριο. Φύγε από μπροστά μου αλήτη, δολοφόνε της πίστης μου καί της συνειδήσε¬ως μου.
Πάρτε τον….
Δεν θα σας γράψω τίποτε άλλο. Τίποτε! βγάλτε μό¬νοι σας συμπέρασμα!!
Δακρύζω μπρος στα θαύματα καί στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού.
Ακόμη δεν μπορώ να κάνω μπάνιο μόνος μου. Τα χέρια δεν σηκώνονται ψηλά, δεν φτάνουν το ύψος του κεφαλιού. Ούτε μπορώ να τα ζορίσω, κάτω από τα χέρια, στις μασχάλες, υπάρχουν μεγάλες πληγές. Επουλωμένες φυσικά αλλά πληγές πού τα αγγεία ακόμα δεν έκλεισαν καί οί μυς πού υπάρχουν πονάνε ακόμη πολύ. Τόσο πο¬λύ πού δεν μπορώ να μην τα σκέπτομαι.
Επτά ολόκληρες ήμερες με είχαν δεμένα τα χέρια μου με σχοινί, ψηλά, όρθιο, καί ανά μία ώρα με γκλόπ μου χτυπούσαν τίς μασχάλες με δύναμη. Έχει δημιουργηθεί ένα πρήξιμο σαν ένα πορτοκάλι. Δεν έκλειναν τα χέρια. Δεν έπιαναν τα δάκτυλα ούτε πιρούνι. Δεν αιμα¬τωνόνταν καθόλου.
Ξεχνιέται αυτό; Ζητούσαν να υπογράψω για το σπί¬τι. Εγώ είπα’ ή υπογράψω ή όχι χαμένος θα είμαι στην φυλακή. Ή υπογράψω ή όχι το σπίτι θα το χάσω. Του¬λάχιστον ας μην υπογράψω να έχω την συνείδηση μου ήσυχη, ότι δεν τους το χάρισα. Δεν πίστευα ότι θα βγω. Όμως τώρα πού βγήκα πήγα να δω τι απέγινε το όμορφο σπιτάκι μου με τα δένδρα καί τον κήπο. Εκείνο το σπίτι πού γεννήθηκα εγώ καί τα παιδιά μου, είναι τώρα ένα μοντέρνο Ξενοδοχείο 5 αστέρων. Με πείραξε» δεν λέω ούτε ψάχνω να βρω ποιος καί γιατί το έκανε. Δεν με νοιάζει. Εγώ χαίρομαι πού ζω, χαίρομαι πού είμαι πα¬ρόν στην ζωή καί ευχαριστώ τον Κύριο, πού μου έδωσε αυτήν την δυνατότητα να δοξάζω το όνομα Του καί να προσκυνώ την εικόνα Του, έστω καί στα κρυφά, καί να διαβάζω τα διδακτικά βιβλία της πίστης μας.
Δακρύζω μπρος στα θαύματα πού ζω. Δακρύζω στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Αυτόν τον χρόνο έζησα μέσα σε αγρυπνίες, σε εξομολογήσεις, όσα δεν έζησα από μικρό παιδί.
Παρακαλώ τον Κύριο να μας αξιώσει όλους να πάμε κοντά Του, καί να σας έχει όλους σας καλά
Αντί ένα ευχαριστώ άρχισαν να με τυραννούν για να πεθάνω….
Ή περίοδος από τα Χριστούγεννα μέχρι το Πάσχα πέρασε πολύ γρήγορα…. Με ζεστή καρδιά, γεμάτη από συγκίνηση, από σεβασμό καί θαυμασμό για όσα περνάμε ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε στις καρδιές μας τον Βασιλέα τον βασιλευόντων, τον Κύριόν μας. Τον προ¬στάτη καί Αφέντη της ζωής μας. Ή περίοδος αυτή πέρα¬σε γρήγορα, γιατί ό Κύριος ευλογεί κάθε μας κίνηση, ό¬λων πού βγήκαμε από την φυλακή.
Μετά από τόσες μπόρες καί συμφορές, μετά από τό¬σες πίκρες, έτσι εν ψυχρώ, όταν έσπασα το πόδι μου, με νάρκωσαν. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Αναρωτήθηκα, πώς ένας φυλακισμένος τυγχάνει τέτοιας τιμής να πάει στο νοσοκομείο, καί μάλιστα μετά συνοδείας; Καί όταν μετά 4 ήμερες συνήλθα καί ξύπνησα στην εντατική, μου έλειπε το ένα νεφρό μου. Το δώσανε για να σώσουνε την γυναίκα του διευθυντή της αστυνομίας. Ήμουν εγώ ό τυ¬χερός…, καί αντί ένα ευχαριστώ, άρχισαν να με τυραν¬νούν για να πεθάνω, για να μην ζω και υπάρχει μάρτυ¬ρας πού το λέει αυτό.
Όμως μέσα στην φυλακή πού να τολμήσω να μιλή¬σω; Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί γέμισε το σπί¬τι μας από τρόφιμα. Μόνο ό Θεός ξέρει πόσο τα χρεια-ζόμαστε, τι ανάγκες έχουμε….
Μέσα από το βάθος της καρδιάς μου ευχαριστώ ό¬λους σας για την αγάπη καί την καλοσύνη σας.
Καιγόμουν όταν τα σκεπτόμουν μέσα από την φυλακή
Παραμονές των Χριστουγέννων στο σπίτι μας ζού¬σαμε από πριν τούτες τίς όμορφες καί αγιασμένες ήμέρες της περιόδου αυτής της νηστείας. Ζούσαμε την γέν¬νηση του Θεανθρώπου. Ζούσαμε αυτήν την προεόρτια αύρα. Διαβάζαμε, νηστεύαμε, προσευχόμασταν πιο εντα¬τικά πιο θερμά καί κοινωνούσαμε πιο τακτικά.
Είναι όμορφη καί ευλογημένη αυτή ή χριστουγεννιάτικη περίοδος με γιορτές καί μεγάλες προσδοκίες.
Μεγάλο γεγονός καί κοσμοσωτήριο περιμένουμε. Καιγόμουν όταν τα σκεπτόμουν όλα αυτά μέσα από την φυλακή. Έλιωνα από καημό, από στεναχώρια, από θλί¬ψη καί πόνο. Λαχταρούσα να ξαναζήσω προεόρτιες καί ευτυχισμένες γιορτινές μέρες…
Καί εισάκουσε ό Θεός την προσευχή μας, την επιθυ¬μία μας. Εισάκουσε τον διακαή πόθο μας καί μας λύτρωσε….
Σας ευχαριστούμε για όλα.
Μετά από ατελείωτες ώρες ξύλου, θλίψεως καί συμφοράς, ήρθε ή ευλογημένη επίσκεψη του Θεού
Προ εξι ημερών του Πάσχα ήλθε Ιησούς, λέει κά¬που το Ευαγγέλιο. Δηλαδή λίγες μέρες πριν από το Πά¬σχα έκανε επίσκεψη.
τι περίεργο! Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, πέρυσι έκα¬νε το ίδιο, την ίδια κίνηση αγάπης. «Έκανε επίσκεψη σε κάποιους ανάξιους καί τιποτένιους, σαν καί εμάς, πού δεν μας άξιζε καθόλου μια τέτοια επίσκεψη.
«Αγαπημένοι μου εν Χριστώ αδελφοί….», ήταν ή αρχή του γράμματος σας. Ποιος να το πίστευε; Μετά α¬πό τόσες δεκαετίες απελπισίας, μετά από ατέλειωτες ώ¬ρες ξύλου, θλίψεως καί συμφοράς, ήρθε ή ευλογημένη ε¬πίσκεψη του Θεού, μέσω του γράμματος σας. Το τι αι¬σθάνομαι από τότε, τόσο εγώ, όσο καί ή γυναίκα μου καί τα παιδιά μου δεν περιγράφεται. Αισθήματα ευγνω¬μοσύνης καί ευχαριστίας μας διακατέχουν καί ή καρδιά μας είναι πλημμυρισμένη από δοξολογία στον Θεό. Σάς ευχαριστώ για όλα.
Να ευγνωμονείς τον Θεόν…, σε λίγο καιρό θα βγεις
Ερχόταν συχνά στο γραφείο του διευθυντή. Είπα να μην σας το γράψω, να το θάψω στην μνήμη μου. Άλλα αυτοί δεν σέβονται τίς πράξεις τους, εγώ θα σεβαστώ τα
λόγια μου;
Ήμουν για ένα μεγάλο διάστημα σ’ αυτή την φοβε¬ρή φυλακή με την χειρότερη φήμη από όλες τίς φυλακές της χώρας μας Εκεί λοιπόν βρέθηκα ως σερβιτόρος του διευθυντή.
Μαγείρευα ειδικά μενού καί τα σερβίριζα…, ανάλο¬γα με περιστάσεις. «Ένας από τους πιο γνωστούς καί τα¬κτικός επισκέπτης καί φίλος του, ήταν ό ………………….
Ναι, τον ξέρω προσωπικά. Ήταν φίλος της οικογέ¬νειας μου. Όταν ήμασταν όλοι στο σπίτι τον είχαμε συ¬χνά στο σπίτι. Ήταν ακούσια ή εικόνα πού έβλεπα στο γραφείο του τρομερού διευθυντού. Μπεκρόπιναν, δεν κρατούσαν καμία νηστεία, κάπνιζαν καί γελούσαν με α¬στεία χυδαία….
Κάποια μέρα, δεν άντεξα καί σε κάποια στιγμή πού έμεινε μόνος του, τον μίλησα, τον παρακάλεσα λίγο να βοηθήσει να περνώ καλά. Τον θύμισα ποιος είμαι καί την οικογενειακή μου κατάσταση.
Μου είπε’ «θεώρησε το θέμα σου τελειωμένο. Από αύριο θα είσαι σπίτι σου……
Χάρηκα, πέταξα από την χαρά μου. «Έκλαιγα όλη την νύχτα ευχαριστώντας τον Θεό για την χαρά πού μου έδωσε.
Καί εκεί μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, μια αναλαμπή στο κελί. «Ένα φως καί μια ήρεμη γλυκεία φωνή ακού¬στηκε.
Ηρέμησε, παιδί μου, μην χαίρεσαι από τώρα άδικα. Αύριο φεύγεις, άλλ’ όχι από την φυλακή. Απλά μετατίθεσαι από εδώ άλλου. Καί να ευγνωμονείς τον Θεό πού δεν πεθαίνεις. Όμως σε λίγο καιρό θα βγεις. Αυτή σου ή μετάθεση θα αποβεί πάρα πολύ ευλογημένη για την ε¬λευθερία σου…
Έτσι καί έγινε….
Σήμερα ζω ευτυχισμένος, αν καί δεν έχω τίποτε. Ού¬τε καί είμαι αρτιμελής. Είμαι σακατεμένος. Όμως ζω, α¬ναπνέω ελεύθερα, καί είμαι χαρούμενος πού κοινωνώ με¬τά τόσα χρόνια….
Όλους σας ευχαριστούμε για την χαρά πού μας προ¬σφέρετε.
Ή μεγαλύτερη θωράκιση μας είναι ή πίστης μας
Σεισμός, σεισμός, βοήθα μας Χριστέ μου, Παναγία μου, φώναξε ή γυναίκα μου, καί έτρεχε από εδώ καί από εκεί. Εγώ έμεινα εκεί σιωπηλός με κατεβασμένο το κε¬φάλι. Σε μια στιγμή μου λέει’ είσαι αναίσθητος, δεν φο¬βάσαι; Γύρισα καί την κοίταξα ατάραχα. Την είπα κάθι¬σε εδώ. Φοβάσαι εσύ τον σεισμό; Εσύ πού δεν φοβήθηκες τόσα χρόνια φυλακής; Εσύ πού έζησες μετά από τόσα βασανιστήρια, τόσο ξύλο, τόση μοναξιά; Φοβάσαι! τον σεισμό εσύ πού έζησες το θαύμα καί το μεγαλείο του Θεού; Μαζί δεν ζήσαμε εδώ καί ένα χρόνο τόσα θαύ¬ματα; Ντρέπομαι καί για σένα καί για μένα πού πτοήθηκα προς στιγμήν από τίς φωνές σου. Όμως ρωτάω: Ένας χριστιανός, όταν είναι κάτω από την αγάπη καί την προστασία του Θεού, μπορεί ή πρέπει να φοβάται; Σίγουρα όχι.
Δίδαγμα για όλους ότι ή μεγαλύτερη θωράκιση μας είναι ή πίστη μας.
Θερμές ευχαριστίες σε όλους σας για την αγάπη σας. Γέμισε το σπίτι από όλα τα καλά του Θεού.
Ανατριχιάζουμε στο διάβασμα αυτών των γεγονότων
Ειλικρινά μας κάνατε το καλύτερο καί πολυτιμότερο δώρο. Ένα βιβλίο πού κάθε του σελίδα είναι ένας καημός, ένα τεράστιο βάσανο, μια αληθινή περιπέτεια Ακό¬μη καί εμείς πού ζήσαμε καί νιώσαμε όλες αυτές τίς εμπειρίες, ανατριχιάζουμε στο διάβασμα αυτών των γεγονότων καί των καταστάσεων. Αυτά φυσικά είναι μόνον ή κορυφή της πυραμίδας όλων όσων συνέβησαν απλά τώρα ελαττώθηκαν λίγο τα επεισόδια, όχι για άλλο λόγο αλλά διότι ελαττωθήκαμε καί εμείς. Αφανιστήκαμε καί εμείς και καταστραφήκαμε από όλες τίς απόψεις
Ό μόνος λόγος πού συρρικνώθηκαν όλες αυτές οί καταστάσεις είναι ότι δεν υπάρχουν σήμερα Έλληνες με περιουσία στην χώρα μας, εκτός από μερικούς
ο Θεός θα μας κρίνει όλους μας. Μέσα από τα μύχια της καρδιάς μου σας ευγνωμονώ τι εμφανίσατε με αυτόν τον απλό τρόπο και το σωστό τρόπο το τι περνάμε……
Στη ζωή μου δεν έζησα τέτοια ευτυχισμένη περίοδο.; Χαλάλι τόσα χρόνια πού ήμουν στα κάτεργα.
Πέρυσι, σαν νεόφερτος, βρέθηκα στην θέση αυτών πού βγήκαν τώρα, και βλέπουν τον ουρανό καί αναπνέ¬ουν ελεύθερα.
Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από τίς όμορφες γιορτές καί όλα τα της εκκλησίας μας.
Εφέτος όμως κατασυγκινηθήκαμε όλοι μας, από δε-; ος και χαρά, από ιερότητα στιγμών ανεπανάληπτων πού ζήσαμε. Πρώτος ό γέροντας πού δεν μπορούσε να διαβά¬ζει από το κλάμα. Έκλαιγε συνέχεια. Στο τέλος των βα¬πτίσεων παρεκάλεσε να κάνουμε ατομική προσευχή, για πέντε λεπτά, ό καθένας ξεχωριστά.
Στην ζωή μου δεν έζησα καί δεν νομίζω ότι θα ξαναζήσω τέτοια ευτυχισμένη περίοδο. Χαλάλι τόσα χρόνιο πού ήμουν στα κάτεργα για το τίποτα. Ό Κύριος με αποζημίωσε με τέτοιο θαυμαστό τρόπο…. Μείναμε εκεί κα στο τραπέζι οπού ακούσαμε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα καί χριστουγεννιάτικους ύμνους. Τα έψαλλαν με όλη τους την ψυχή για τον Θεό, αλλά καί για μας.
Χριστός γεννιέται, χαρά μεγάλη στην οικουμένη.
Νιώσαμε ζεστασιά καί ότι έχουμε ένα στήριγμα
Για δεύτερη φορά ακούσαμε τα ωραία σας μηνύματα. Το γράμμα σας μας άγγιξε, νιώσαμε ζεστασιά καί ότι έχουμε ένα στήριγμα, ένα χέρι πού μας βοηθά, μια καρδιά πού μας σκέπτεται καί στηρίζει, ένα αδελφό καί φίλο….
Για μας τα γράμματα σας είναι παρηγοριά, είναι| βάλσαμο καί στήριγμα. Για μας ή καλημέρα σας αυτί είναι ελπίδα σωτηρίας. Είναι διαβεβαίωση ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά έχουμε προστάτες καί αδελφούς.
Εύκολο είναι να βαπτίσεις ψυχές, δύσκολο είναι να τίς κατευθύνεις, να τις οδηγείς σωστά καί να τίς αγαπάς. Εύκολα είναι τα λόγια, αλλά οί πράξεις είναι δύσκο¬λες….
Ευχαριστήρια επιστολή
Κύριε Στυλιανέ, χαίρετε.
Σάς ζητώ συγγνώμη πού δεν σας έγραψα. Ή αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω να διαβάζω καί να γράφω, καί δεν μου είναι εύκολο να εξομολογούμαι τίς σκέψεις μου καί αυ¬τά πού θέλω στον καθένα… Όμως στην κυρία… έχω ε¬μπιστοσύνη…
Αυτή την φορά οί εξετάσεις ήταν πιο πολλές…
Λίγες μήνες είναι πού βγήκαμε από το κολαστήριο της φυλακής. Ζήσαμε κάτω από τίς πιο άθλιες συνθήκες. Κάτω από βασανιστήρια τρομερά. Ή ψυχή μας μαύρη, οί καταστάσεις φοβερές.
Κατόπιν, πού ή θέληση του Θεού, με την αγάπη όλων σας, μας έβγαλε έξω, προσπαθήσαμε να ζήσουμε με γιατρούς, θεραπείες, φάρμακα καί τεχνίτες αναπνοές….
Στο σπίτι της κυρίας ζήσαμε την αγάπη του
Χριστού. Ζήσαμε θαύματα. Ανεβαίναμε κάθε μέρα πνευ¬ματικά. Νιώθαμε την παρουσία του Θεού μέσα μας καί γύρω μας. Νιώθαμε ένα χέρι να μας προστατεύει. Αισθα-νόμασταν ότι έχουμε σπίτι, φίλους, συγγενείς καί αδέλ¬φια….
Εξ ονόματος όλων της οικογένειας μας σας υπόσχο¬μαι ότι θα τιμήσουμε το σπίτι αυτό πού ευλόγησε με την παρουσία του ό άγιος Φιλόθεος….
Ευχαριστούμε για την αγάπη σας, για τα τρόφιμα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΌΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ .
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ και ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980).
ΤΕΤΡΑΜΗΝΙΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ.
ΤΕΥΧΟΣ 5. ΜΑΙΟΣ –ΙΟΥΝΙΟΣ 2002.
ΤΕΥΧΟΣ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ- ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2004-09-12
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗ.
Η διήγηση.
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 