Εις μνημόσυνον Γέροντος Αθανασίου Φακίνου

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
Συμπληρώνονται φέτος τέσσερα χρόνια από την προς Κύριον εκδημία του μακαριστού Γέροντα π.Αθανάσιου Φακίνου.
Στις 28 Φεβρουαρίου 2013 συνέβη το τελευταίο οριακό επεισόδιο της επίγειας ζωής του, που ήταν όμως «άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχή».
Όλοι σήμερα αναπολούμε με συγκίνηση τη φωτεινή μορφή του αγαπητού και σεβαστού εκείνου Γέροντα.
Αναπολούμε και μνημονεύουμε, ενθυμούμαστε και ευγνωμονούμε, θαυμάζουμε και ευχαριστούμε και δοξάζουμε το Θεό που μας χάρισε τον της ευσεβείας διδάσκαλο.
Συγχρόνως όμως αισθανόμενοι εντονότατα την έλλειψη του πατρός και το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε, ομολογούμε την κατάσταση της πνευματικής ορφάνιας την οποία πλέον βιώνουμε.
Η πεντηκονταετής «εν Άρτη» παρουσία του ήταν μια συνεχής διακονία θυσιαστικής αγάπης.
Διακόνησε ακούραστα χιλιάδες ανθρώπων θεραπεύοντας, νουθετώντας, παρηγορώντας.
«Κοπιώντες και πεφορτισμένοι», νέοι και γέροντες, κληρικοί και μοναχοί, ξένοι και άγνωστοι, άρρωστοι και πονεμένοι, βρήκαν βάλσαμο στο πετραχήλι του π. Αθανασίου.
Σκορπούσε απλόχερα ευγένεια και αγάπη, μετέδιδε πίστη και ελπίδα, δίδασκε με την παρουσία του την αγία απλότητα, μοίραζε αφειδώλευτα τους καρπούς από τα χαρίσματα που του είχε δώσει ο Θεός και εργαζόταν ακούραστα στο έργο του ευαγγελισμού των ανθρώπων, στην ιερουργία του λόγου του Θεού, τη διακονία του μυστηρίου της Εξομολογήσεως, στην οικοδομή του Σώματος της Εκκλησίας.
Το βλέμμα του αγκάλιαζε τους πάντες, η καρδιά του χωρούσε όλους, ήξερε καλά την τέχνη του «συγχωρείν». Ο πατερικός στοχασμός του, η αφιλοχρηματία του, η Ευαγγελική φιλανθρωπία του, η μετριοφροσύνη, η μειλιχιότητα, η πραότητα, η πίστη προς το Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον υπήρξαν οι αρετές που ενσάρκωνε ο π. Αθανάσιος.
Αγάπησε πολύ τους ανθρώπους και τον τόπο αλλά επίσης κέρδισε τον σεβασμό και την αγάπη του λαού, που τον σεβόταν και τον υπεραγαπούσε. Η ευταξία, η ιεροπρέπεια και η λειτουργική του χάρη τον έκαναν έναν από τους ωραιότερους μυσταγωγούς της θείας λατρείας. Πάντοτε χαμογελαστός, προσηνής, φιλάρετος, λαμπρός συνεχιστής της γνήσιας Ορθόδοξης μοναχικής παραδόσεως και της μοναχικής ακρίβειας.
Γνωρίσαμε τον Γέροντα τον «πεπλησμένον σοφίας, πείρας εκκλησιαστικής και εκκλησιαστικού φρονήματος, αγαπώντα την τάξιν και την ευπρέπειαν της Εκκλησίας και τηρούντα τα κεκανονισμένα θέσμια, σεβόμενος τους αιωνίους εκκλησιαστικούς θεσμούς, τους υπό των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων καταρτισθέντας και ευλογηθέντας».
Μακαρίζουμε εκείνον τον «σύσκηνον» του Χριστού ζητώντας επιμόνως να ικετεύει τον φιλάνθρωπο Χριστό για τους κληρικούς της Εκκλησίας για τους χριστιανούς, για τους αμφιβάλλοντες περί την πίστη, για τους αθέους, για τους «ψυχοσωματικά οδυνόμενους», για κάθε άνθρωπο εμπερίστατο.
Και ως πνευματική παρηγοριά, ας έχουμε υπόψη, τα λόγια του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης.
«.. Είναι ανάμεσά μας έστω και αν δεν τον βλέπουμε· είναι στα άδυτα ο ιερέας, στα ενδότερα του καταπετάσματος. Εγκατέλειψε της σαρκός το παραπέτασμα. Δεν λατρεύει με σύμβολα και σκιές τα επουράνια. Βλέπει τον Χριστό κατά πρόσωπο και Τον παρακαλεί για μας και για τα αγνοήματα και αμαρτήματά μας»
Γέροντα, τώρα πια σε νοιώθουμε ταχυδρόμο των προσευχών και των δεήσεών μας, των δακρύων και των εκ βάθους στεναγμών μας.
Μας δίδαξες με τη ζωή σου το φόβο του Θεού.
Σε ευχαριστούμε.
Η μνήμη σου ας είναι αιωνία και άληστος(αλησμόνητος).
Ο π. Αθανάσιος όπως τον γνωρίσαμε (Μια γραπτή ανώνυμη μαρτυρία)
Ο π. Αθανάσιος υπήρξε ένας χαρισματούχος κληρικός και άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα και χαρίσματα. Η όψη του σου έφερνε στη μνήμη αγιογραφίες από τους τοίχους των εκκλησιών, το βλέμμα του σε διαπερνούσε λες και διάβαζε τις σκέψεις σου, η στάση του μία διαρκής προσευχή, ο τρόπος που τελούσε τα μυστήρια σε ταξίδευε σε άλλους κόσμους, θεϊκούς. Όταν λειτουργούσε σου έδινε την εντύπωση ότι μόνο το σώμα του ήταν παρόν στην Αγία Τράπεζα ενώ η ψυχή του συλλειτουργούσε με τους Αγίους στον Παράδεισο.
Στο μοναστήρι της Φανερωμένης λειτούργησαν και μίλησαν πολλοί κληρικοί. Μητροπολίτες, αρχιμανδρίτες και απλοί ιερείς που σε εντυπωσίαζαν με την μελωδική τους φωνή και τα ατσάλινα κηρύγματά τους. Κανένας όμως δεν σε οδηγούσε στους ουρανούς παρά μόνο αυτός ο απλός ιερομόναχος που ούτε η φωνή του εντυπωσίαζε (αυτή που με πολλές προσπάθειες\ καταφέραμε να ακούσουμε) ούτε και τα σπάνια 2λεπτα με 3λεπτα κηρύγματά του τα οποία μπορεί για κάποιους να μην είχαν ειρμό αλλά είχαν ουσία. Κοντά του καθημερινά συνέρρεαν πολλοί άνθρωποι με πολλές ανάγκες υλικές και πνευματικές με σκοπό να τους ανακουφίσει και σε αντίθεση με την αυστηρότητα, που πολλοί του καταλόγιζαν, τους δέχονταν όλους ανεξαιρέτως και κανείς δεν έφευγε με παράπονο.
Οι αγρυπνίες του, η αυστηρή νηστεία και εγκράτεια του που φανερώνονταν σε κάθε του κίνηση, η αδιάκοπη προσευχή του, η ταπεινοφροσύνη του και όλα τα χαρίσματα τα οποία όσο κι αν προσπαθούσε να αποκρύψει τόσο αυτά εκδηλώνονταν τον έκαναν έναν ζωντανό Άγιο.
Πλέον ο π. Αθανάσιος βρίσκεται κοντά στο Θεό δίπλα στον Άγιο γέροντά του όσιο γέροντα Αθανάσιο Χαμακιώτη, και τους άλλους αγίους γεροντάδες της εποχής μας αλλά και όλους τους Άγιους της Εκκλησίας μας. Πλέον η πόλη μας και εν γένει ο νομός της Άρτας απέκτησε μετά την Αγία Θεοδώρα, τον Άγιο Μάξιμο τον Γραικό, τον Άγιο Ζαχαρία και τους άλλους αγίους της περιοχής μας έναν επιπλέον Άγιο που αν θέλει ο Θεός θα φανερώσει στους συμπολίτες μας .Έναν Άγιο που θα πρεσβεύει για όλους. Και για μας που τον γνωρίσαμε αλλά και για όλους τους αρτινούς και όσους τον επικαλούνται.
(δημοσιεύτηκε στο Ιστολόγιοtaneatismikrospilias24.weebly.com/ (http://taneatismikrospilias24.weebly.com/))

Kαι μια ακόμα μαρτυρία για τον Γέροντα.

ΣΉΜΕΡΑ, 28 ΦΛΕΒΑΡΗ 2017, ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ 4 ΧΡΟΝΙΑ, ΠΟΥ ΈΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ, Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΆΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ, Ο ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΑΚΙΝΟΣ. Ο ΠΑΠΠΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΡΤΙΝΩΝ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΝ ΆΛΛΩΝ, ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ, ΕΛΥΝΕ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ Ή ΌΠΟΙΑ ΆΛΛΑ. ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΗΣΑΝ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ.
ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΗΡΕΜΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΡΙΑ.
ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ, ΥΠΗΡΧΕ Η ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Η ΗΡΕΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ.
Η ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ, Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ, Η ΣΥΜΠΟΝΕΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ, ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΚΑΠΟΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΝΤΡΕΠΟΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ Ή ΔΕΝ ΉΞΕΡΕΣ ΠΏΣ ΝΑ ΤΟΥ ΤΟ ΠΕΙΣ. ΆΡΧΙΖΕ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΑΝΕΜΩΝ ΚΑΙ ΥΔΑΤΩΝ Ο ΙΔΙΟΣ, ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ, ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΟΥΣΕ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΘΕΜΑ! ΈΤΣΙ, ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΠΑΙΡΝΕΣ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ «ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ», ΚΑΙ ΟΙ ΆΛΛΟΙ (ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ), ΔΕΝ ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΕΙΔΗΣΗ.
Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ Η ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, Η ΑΝΕΞΙΚΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ.
ΑΝ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙ «ΤΙ ΘΑ ΤΟΥ ΠΕΙ» (ΣΑΝ ΣΕ ΜΕΝΤΙΟΥΜ ΔΗΛΑΔΗ, ΌΠΩΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΣΕ ΓΕΡΟΝΤΕΣ, ΓΙΑ….ΝΑ «ΔΟΥΝ» ), ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΓΕΡΩΝ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ, ΝΑ ΠΕΙ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. ΟΥΔΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ. ΑΛΛΑ, ΟΤΑΝ ΈΒΛΕΠΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΉΘΕΛΕ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟΝ ΤΟΝ ΣΤΕΝΟ, ΕΚΕΙ, ΚΑΘΟΤΑΝ ΚΑΙ ΜΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΤΙΣ ΩΡΕΣ. ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΕΠΕΜΠΕ ΣΤΑ ΟΙΚΕΙΑ ΕΔΑΦΙΑ.
ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ, ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΨΑΛΜΩΝ ΑΠ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ, ΌΠΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΜΟΥ ΈΛΕΓΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΑ, ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕ: ΕΔΩ, ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ, ΞΕΡΕΙΣ; -ΌΧΙ, ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΟΥΣΑ. ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ, ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΕΞΗΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΕΙ. ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΡΟΦΘΑΙΝΑ ΝΑ ΣΗΜΕΙΩΝΩ ΔΙΠΛΑ,ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ, ΌΣΑ ΠΡΟΦΘΑΙΝΑ.
ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ, ΤΟΣΟ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ, ΌΣΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ. ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ, ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΠΈΣΕΙ ΕΞΩ. ΌΛΑ -ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ή ΕΥΤΥΧΩΣ- ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΌΠΩΣ ΤΑ ΈΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΠΕ.
ΚΙ ΟΤΑΝ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΣΙΩΠΗΛΟΣ Ή ΕΠΑΙΖΕ ΣΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΜΕΛΩΔΙΑ, ΗΤΑΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΟΥ ΕΞΑΫΛΩΝΟΤΑΝ. ΓΙΝΟΤΑΝ ΔΙΑΦΑΝΟΣ, ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΩΝ. ΑΥΤΗ Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥΛΗ, ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ. ΑΡΚΕΤΟΙ, ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΘΑΥΜΑΣΕΙ ΕΤΣΙ, «ΔΙ ΟΛΙΓΟΝ» !!!
Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ. Ο ΓΛΥΚΟΣ ΚΑΙ ΑΠΛΟΣ ΠΑΠΠΟΥΛΗΣ, «ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΝΕΦΕΡΕ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ», ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΛΗ, ΜΑΣ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑΕΙ.
ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ, ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ ΤΟΝ ΠΙΚΡΑΝΑΜΕ, ΤΟΝ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΣΑΜΕ.
ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝΕ ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΝΕΚΡΙΚΗ ΚΑΣΑ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ, ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΕΡΗ ΚΡΥΑ ΝΥΧΤΑ,ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ, ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΩΣ ΤΟ ΠΡΩΪ, ΔΙΩΧΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΓΙΑΤΙ «Ο ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ». ΝΑΙ. ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΤΕ. ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ.
ΛΟΙΠΟΝ ΝΑΙ. ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΣΕΒΑΣΜΟ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΡΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΙΛΑΡΟΙ (;;;!!!) ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ. ΝΑΙ. ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΝΗΨΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΑΥΤΗ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΜΩΣ ΒΕΒΑΙΗ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ. ΕΥΧΟΜΑΙ! ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΣΑΝ ΕΜΑΣ.
ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΠΑΠΠΟΥΛΗ ΜΑΣ.
ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΠΑΤΕΡΑ ΑΘΑΝΑΣΙΕ!

Antigone Skopelitou

Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΝΩΜΗΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ. Чин прощения в монастыре Оптина пустынь (2017 г.)

To χέρι που δίνει(π.Δημ.Μπόκου)

«Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο Θεολόγος και Παιδαγωγός της Ερήμου»

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΕ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΧΡΙΣΤΟΣ( ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ)

       

 

                       

Ο νους πριν από τη σάρκωση, που έγινε από την Παρθένο, δεν ενώθηκε με το Θεό Λόγο και ούτε από τότε ονομάστηκε Χριστός, όπως ισχυρίζονται μερικοί ψευδολογώντας. Αυτό το ατόπημα προέρχεται από τις φλυαρίες του Ωριγένη, που δογμάτισε για την προΰπαρξη των ψυχών. Εμείς όμως παραδεχόμαστε ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε και ονομάστηκε Χριστός από τη στιγμή που σκήνωσε στη μήτρα της Αγίας Αειπαρθένου και έγινε άτρεπτα σάρκα και η σάρκα χρίστηκε με τη θεότητα. «Γιατί αυτή είναι η χρίση της ανθρωπότητος», όπως λέγει ο θεολόγος Γρηγόριος. Και ο πολύ ιερός Κύριλλος Αλεξανδρείας γράφοντας προς τον βασιλέα Θεοδόσιο λέγει τα εξής: «Εγώ βέβαια ισχυρίζομαι ότι δεν πρέπει να ονομάζεται Χριστός Ιησούς ούτε ο Λόγος του Θεού χωρίς την ανθρωπότητα, ούτε βέβαια ο ναός (η σάρκα) που γεννήθηκε από γυναίκα και δεν ενώθηκε με το Λόγο. Γιατί ο Λόγος του Θεού, φερόμενος μυστικά μαζί με την ανθρωπότητα με ένωση κατά το σχέδιο της οικονομίας νοείται ως ο Χριστός. Και προς τις βασίλισσες γράφει τα εξής: «Μερικοί λένε ότι το όνομα Χριστός αρμόζει στον Λόγο, που γεννήθηκε από τον Θεό Πατέρα και νοείται και υπάρχει μόνος και καθεαυτόν. Εμείς όμως δεν μάθαμε να πιστεύουμε έτσι ή να μιλούμε. Όταν ο Λόγος έγινε σάρκα, τότε λέμε ότι και ονομάστηκε Χριστός Ιησούς. Επειδή χρίστηκε με το έλαιον της αγαλλιάσεως, δηλαδή με το Άγιον Πνεύμα από τον Θεό Πατέρα, γι’ αυτό ακριβώς ονομάζεται Χριστός. Και ότι η χρίση έγινε στην ανθρώπινη φύση, κανείς από όσους συνήθως σκέφτονται σωστά δεν θα διστάσει να το δεχτεί». Και ο αείμνηστος Αθανάσιος στο λόγο του για τη σωτηριώδη ενανθρώπηση λέγει κάπου τα εξής: «Ο Θεός που προϋπήρχε, πριν τη σάρκωσή του δεν ήταν άνθρωπος, αλλά Θεός προς τον Θεό, ως αόρατος και απαθής. Ούτε λοιπόν το όνομα Χριστός χρησιμοποιείται χωρίς τη σάρκα, επειδή στο όνομα αυτό ακολουθεί το πάθος και ο θάνατος». (Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δ΄ 6).

 

                                                Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Η υπόσταση του Θεού Λόγου πριν από τη σάρκωση ήταν απλή και ασύνθετη και ασώματη και άκτιστη, όταν όμως σαρκώθηκε έγινε υπόσταση στη σάρκα και σύνθετη από τη θεότητα, που είχε πάντοτε, και από τη σάρκα που προσέλαβε και φέρει τα ιδιώματα των δυο φύσεων, γνωριζόμενη σε δυο φύσεις, ώστε η ίδια να είναι μια υπόσταση άκτιστη στη θεότητα και κτιστή στην ανθρωπότητα, ορατή και αόρατη. Αλλιώτικα αναγκαζόμαστε ή να χωρίζουμε τον ένα Χριστό λέγοντας δυο τις υποστάσεις ή να αρνούμαστε τη διαφορά των φύσεων και να εισάγουμε τροπή και σύγχυση (Δ΄ 5).

 

25.2.17

 

            Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

 

«Ο Χριστός εφημερεύει»

Παναγιώτης Δημακάκος:Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών περιγράφει  περίπτωση θείας παρέμβασης στο χειρουργείο

Στον Γιώργο Ρήγα

Ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια και, τελικά, εκεί είναι που συναντά τον Θεό. Τέτοιο είναι το παράδειγμα του Παναγιώτη Δημακάκου, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος σημειώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»: «Θρησκεία και επιστήμη είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια».
Φλογερός ευπατρίδης και πρωτοπόρος στον τομέα της αγγειοχειρουργικής, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, γνώρισε την αναγνώριση σε μεγάλα ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε για να δημιουργήσει στον τόπο του. Παρά τις πολλές διακρίσεις του, με σεμνότητα και συγκίνηση εξομολογείται πως έχει την προσευχή ως νοερό όπλο. Με προσωπική του φροντίδα, το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έγινε χώρος προσκυνήματος, ενώ το παρεκκλήσι του αγίου στο νοσοκομείο αγιογραφήθηκε με τα θαύματά του.

Από τη μακρά εμπειρία σας στο χειρουργικό τραπέζι, έχετε ζήσει περιπτώσεις θείας παρέμβασης;
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Μπορώ να σας πω την περίπτωση ενός αρρώστου 52 ετών από τη Σαμοθράκη, με 5 παιδιά, όπου είχε αποφραγμένη την αορτή του. Καθάρισα την αορτή και είδα ότι οι βλάβες αυτές προχωρούσαν και στις νεφρικές αρτηρίες. Αν μείνουν οι νεφροί μία ώρα χωρίς ροή αίματος και οξυγόνο, νεκρώνουν. Αυτό τότε δεν φαινόταν στις εξετάσεις και είχε ήδη περάσει μισή ώρα, ώσπου να καθαρίσω την αορτή και να την κλείσω. Συνειδητοποιώ πλέον ότι θα έχω έναν νεφροπαθή ασθενή, που θα πρέπει 2 και 3 φορές την εβδομάδα να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση. Με λούζει κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας, τα νεότερα παιδιά βέβαια δεν συνειδητοποιούν τίποτα, και εκείνη την ώρα ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα». Όπως έχω ανοιχτή την αορτή και εκφύονται τα αγγεία, «τυφλά» βγάζω με τις λαβίδες ό,τι σκληρά αθηρώματα και σε λιγότερο από μισή ώρα κάνω την πιο «τρελή» επέμβαση που θα μπορούσα να κάνω. Πέντε παιδιά τον περίμεναν εκεί έξω κι εγώ έκανα κάτι ανορθόδοξο!
Όταν κάναμε την επομένη μια ενδοφλέβια αγγειογραφία, που μας φωτογραφίζει τις αρτηρίες, ομολογώ ότι ο ασθενής φαινόταν, όχι σαν να είναι χειρουργημένος, αλλά όπως τον γέννησε η μάνα του. Σαν να μην είχε αρρωστήσει ποτέ! Τότε στην επίσκεψή μου επάνω έκανα ομολογία στους νέους συναδέλφους μου: «Δεν χειρούργησα εγώ, παρακάλεσα και χειρούργησε κάποιος άλλος». Δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό.

Ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα»

Μπορούμε να μιλήσουμε και για περιστατικά που έχουν επανέλθει;
Θυμάμαι το παράδειγμα ενός ασθενούς που παρουσίασε ανακοπή της καρδιάς και είχε διάρκεια ανάνηψης πλέον της μίας ώρας. Όταν επανήλθε, με σοβαρότητα και ικανοποίηση, σαν να συμμετείχε ενεργά στην όλη διαδικασία. «Γιατρέ, είχατε σοβαρό πρόβλημα μαζί μου. Αργήσατε και κουραστήκατε πολύ», μου είπε και με ευχαρίστησε. Οι άρρωστοι σε «αποχωρητικές» καταστάσεις, όταν καταβάλλουμε προσπάθειες επανόδου τους στη ζωή, φαίνεται ότι συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Κάποιοι μαρτυρούν ότι βρέθηκαν σε κάποιον κόσμο φωτεινό και όμορφο. Είναι ικανοποιημένοι. Κάποιοι άλλοι περιγράφουν λεπτομέρειες από τις ιατρικές μας ενέργειες, ακόμη κι από συζητήσεις, κατά τον χρόνο της ανάνηψης.

Εσείς προσωπικά έχετε προσευχηθεί για ασθενείς σας;
Χειρούργησα μια γυναίκα 65 ετών στην καρωτίδα, σε μια, κατά τα άλλα, επέμβαση ρουτίνας. Η ασθενής όταν ξύπνησε από τη νάρκωση ήταν ημιπληγική από τη μία πλευρά, στο χέρι και στο πόδι, δεν επικοινωνούσε κι έλεγε πράγματα ασυνάρτητα. Στην αγγειογραφία και στο κρανίο όλα έδειχναν απολύτως φυσιολογικά. Μιλώ με τους συγγενείς κι ανοίγω για δεύτερη φορά, προκειμένου να ελέγξω. Ακολούθησε συμβούλιο καθηγητών, ειδικών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να δώσει απάντηση. Αποφασίσαμε την παραμονή της ασθενούς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας μέχρι την άλλη ημέρα το πρωί, σε βαθιά νάρκωση. Δεν θα ξεχάσω την ημερομηνία: 8 Νοεμβρίου 2006, παραμονή του Αγίου Νεκταρίου. Δεν μπορούσα να εκκλησιαστώ, γιατί είχα στις 7 το πρωί προγραμματισμένο χειρουργείο. Γινόταν αγρυπνία στον Ι.Ν. του Αγίου Νεκταρίου στο Νέο Ηράκλειο. Στάθηκα για πολλή ώρα, παρακάλεσα τον άγιο και κοινώνησα. Την επομένη νωρίς το πρωί άνοιξα τον μικρό ναό που έχουμε φτιάξει για τον άγιο στο Αρεταίειο, άναψα ένα κεράκι, ζήτησα και πάλι τη βοήθειά του και πήγα και χειρούργησα. Η ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα, πήρε το πρόγευμά της κανονικά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, με φυσιολογική επικοινωνία μαζί μας.

Νιώθετε την παρουσία του αγίου στο Αρεταίειο;
Ο άγιος, αφότου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1908 στην Αίγινα, σπάνια την εγκατέλειπε. Απέκρυπτε, μάλιστα, το πρόβλημα της υγείας του, υποφέροντας σιωπηλά τους σωματικούς πόνους και το βαρύ μαρτύριο. Όταν, όμως, η κατάστασή του επιδεινώθηκε, δέχθηκε την υπόδειξη του γιατρού για εισαγωγή σε νοσοκομείο της Αθήνας. Έκτοτε παραμένει μεγάλη η ευλογία του για το Αρεταίειο και το πανεπιστήμιό μας, αφού φιλοξένησε για νοσηλεία τον μεγάλο άγιο του 20ού αιώνα. Σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του ιατρού Καραπλή, οι γάζες που είχαν χρησιμοποιηθεί με την κοίμησή του ευωδίαζαν και γι’ αυτό δεν τις πέταξαν, αλλά τις τοποθέτησαν μέσα στη γη. Νοσηλεύτηκε στη γ’ θέση (απορίας), όπου στην παρακείμενη κλίνη νοσηλευόταν ύστερα από ατύχημα ένας παραπληγικός ασθενής. Από τότε κιόλας, αμέσως μετά την κοίμησή του, εκδηλώθηκε το πρώτο από μια σειρά θαυμάτων του Αγίου Νεκταρίου στο νοσοκομείο μας. Κατά την αλλαγή του ιερού λειψάνου, η μοναχή Ευφημία τοποθέτησε τη φανέλα του αγίου στο κρεβάτι του παραπληγικού, ο οποίος αιφνίδια σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει ελεύθερα. Έκτοτε, στο δωμάτιο υπάρχει η εικόνα του, ένα καντήλι που καίει συνεχώς και από το 2000 είναι τόπος προσκυνήματος, χωρίς να νοσηλεύονται ασθενείς. Όνειρό μου ήταν ο χώρος αυτός να γίνει εκκλησία και μάλιστα είχα βρει και τα οικονομικά μέσα για να το υλοποιήσω… αλλά η διοίκηση δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από αυτά.

Αμέσως μετά την κοίμησή του Αγίου Νεκταρίου, εκδηλώθηκε το πρώτο από μια σειρά θαυμάτων του στο νοσοκομείο μας. Κατά την αλλαγή του ιερού λειψάνου, η μοναχή Ευφημία τοποθέτησε τη φανέλα του αγίου στο κρεβάτι του παραπληγικού, ο οποίος αιφνίδια σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει ελεύθερα

Πολλοί επιστήμονες κοιτάζουν με δυσπιστία ό,τι δεν εξηγείται με όρους επιστημονικούς. Τι θα τους λέγατε;
Ο αληθινός επιστήμονας αναζητά την αλήθεια. Επειδή ο Θεός αλήθεια εστί, εξαρτάται από τον Θεό. Γίνεται έτσι λάτρης, μύστης, ακόλουθος, μαθητής του. Ο ίδιος, ομολογώ, δεκαετίες τώρα, δεν χειρουργώ χωρίς να έχει προηγηθεί προσευχή και, κατά κανόνα, καθαρίζω με το αντισηπτικό την περιοχή του δέρματος που θα χειρουργήσω, ξεκινώντας με το σημείο του Σταυρού για ευλογία. Αν, μάλιστα, βρεθώ σε δύσκολα χειρουργεία, κάνω νοερά προσευχή. Σας εξομολογούμαι ότι πολλές φορές «εφημερεύει» ο ίδιος ο Χριστός και ζούμε την παρουσία του.
Με τις μαρτυρίες αυτές μπορώ να πω σε κάθε συνάδελφο: το απόλυτο είναι θεία κτίση. Το σχετικό με την πρόοδο της επιστήμης, την πείρα, την Τέχνη, την τόλμη και την αρετή χειρουργούμε. Δεν ανήκει, όμως, σε εμάς το 100%. Μπορεί να έχω εκτελέσει μία επέμβαση 200.000 φορές και ύστερα από τόση πείρα να παρουσιάσει κάποιος μια εμπλοκή, ένα κακό. Γι’ αυτό ο ίδιος προσωπικά έχω την προσευχή ως νοερό όπλο.
Η ασθένεια είναι κρίκος θρησκείας και επιστήμης. Αυτές οι δύο είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια.

Από τη μακρά εμπειρία σας, έχετε γνωρίσει ασθενείς που ξεπέρασαν το κλινικό πρόβλημα με όπλο την πίστη τους;
Ασθενείς με πίστη έχουν ιδιαίτερο χάρισμα, είναι γαλήνιοι, ήρεμοι, γεμάτοι ελπίδα και προσευχόμενοι συγκεντρώνουν περισσότερη δύναμη. Το θαύμα, άλλωστε, είναι προϊόν πίστεως, δώρο μέγιστο για όσους την κατέχουν, δύναμη ανεξάντλητη. Το θαύμα εμφανίζεται σιωπηλά, αθόρυβα, και, ξαναλέω, επιτυγχάνεται μέσω πίστεως, η οποία ούτε υποχρεωτική ούτε καταναγκαστική είναι, αλλά εδρεύει και πηγάζει από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.

Ποια εφόδια πρέπει να έχει ένας νέος γιατρός;
Το κάλλος της ιατρικής επιστήμης βρίσκεται στην εμπιστοσύνη, την οποία ο ίδιος ο Δημιουργός έχει εκδηλώσει για την ιπποκράτεια επιστήμη, για τον διάκονο του ανθρώπινου πόνου στην Παλαιά Διαθήκη: «Και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος». Ο γιατρός είναι το πρώτο και το τελευταίο πρόσωπο που βλέπει κανείς όταν έρχεται και όταν εγκαταλείπει τα γήινα. Στην ενδιάμεση λοιπόν ζωή, η αποστολή του είναι να φροντίζει την καλή ποιότητα υγείας, διότι χαρά μεγαλύτερη δεν υπάρχει από το να είναι κανείς υγιής. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχής είναι ο ζητιάνος, όταν είναι υγιής, συγκριτικά με έναν άρρωστο βασιλιά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο γιατρός πρέπει να είναι ένας οικουμενικός ευπατρίδης, όταν πλησιάζει τον άρρωστό του, στοργικός πατέρας, όπως ο Κύριος που μας δημιούργησε, με τριπλή προσωπικότητα: καλό επιστήμονα, ανθρωπιστή και με πίστη στον Χριστό. Αν έχει αυτές τις προϋποθέσεις, τότε μπορεί να δει και τις περιπτώσεις που αναφέραμε με τη θεία παρέμβαση σε πολλές στιγμές της ζωής του.

Έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις. Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί!

Τι φοβάστε από την κρίση στον τόπο;
Ένα έθνος και μία πατρίδα μπορεί να ελπίζουν, αν η νεολαία υπερέχει των γερόντων, αν οι γεννήσεις υπερέχουν των θανάτων. Τώρα εμείς έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις. Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί! Χίλια ελληνόπουλα κάθε πρωί σκοτώνονται. Αν κοιτάξεις το καρδιογράφημα ενός εμβρύου, θα δεις την καρδιά του να χτυπά από την 4η εβδομάδα. Μιλάμε για δολοφονίες σε άτομα που δεν μπορούν να αμυνθούν. Δείτε τα νούμερα: Πετάμε στους οχετούς 350.000 ζωές τον χρόνο, δηλαδή μια πόλη σαν την Πάτρα. Αντί να στηρίξουμε, λοιπόν, την οικογένεια και τα νέα ζευγάρια, που φοβούνται εξαιτίας της οικονομικής ανασφάλειας, δημιουργούμε αφύσικους στην οικογένεια θεσμούς.
πηγή.ΚΙΒΩΤΟΣ

Iωσήφ Βρυεννίου.Άληπτος λόγος και ενωτικός.(Ιω.Καρδάση)

ΔΙΑΒΑΤΙΚΟ

 

                                            Του Β. Χαραλάμπους

______

Θολωτό  διαβατικό στην είσοδο

κι άνωθεν η Αντιφωνήτρια Θεοτόκος.

 

Τ΄ απόσκιο καμαροσκεπές διαβατικό

της του Βατοπαιδίου μονής

ή κάλλιον ετούτο

στη σκέπη της Μεγαλόχαρης

παρηγοριά στον κάματο

παρηγοριά «εν ταις θλίψεσιν».

 

Από τούτο το διαβατικό

αρχινά το παρηγόρημα.

 

*Ζωγραφιά Μονής Βατοπαιδίου, Β.Χ.

Μια φορά και έναν καιρό, περπάτησε μαζί μας μια Γυναίκα…

Περπάτησε μαζί μας η Κυρά… Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια ηλιογέννητη καλότυχη βασιλοπούλα, που ζούσε μέσα στα βελούδα, στα μετάξια καί στα όνειρα…

Ρηγουλα τ’ όνομά της, που πα να πει βασιλοπούλα.

Παλάτι της, το αρχοντικό των Μπενιζέλων.

Νανούρισμα να κοιμηθεί το καλότυχο, ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς».

Έτσι θα μπορούσε ν’ αρχίσει κανείς ν’ ανιστορεί το βίο της Άγιας Φιλοθέης, της Κυράς.

Οι χρόνοι που γεννήθηκε η Ρηγουλα ήταν οι χρόνοι που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα καί τα πλάκωνε η σκλαβιά».

Ήτανε τότες οι χρονιές που «σβυσμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα».

Ήτανε τότες που ο Σταυρός πολεμούσε με τα μισοφέγγαρα.

Μεγάλο το έχει του γονιού κι η μόνη κληρονόμος η Ρηγουλα. Πρέπει λοιπόν, ανάλογα στο γένος καί στα πλούτη της, να μορφωθεί η μοναχοκόρη των Μπενιζέληδων.

Καί μεγαλώνει, βασιλοπούλα ίδια, η Ρηγούλα καί φτάνει τη στιγμή που οί γονείς όλου του κόσμου ονειρεύονται, να παντρευτεί! Κακοπαντρεύεται όμως η μοσχοθυγατέρα καί στον τρίτο χρόνο πεθαίνει ο άνδρας της. Μα κι οι γονείς της πέθαναν κι αυτοί καί μένει έτσι ολομόναχη στον κόσμο.

Τη θλίψη της, την πίκρα της, όμως, ή Ρηγουλα την κάνει κινητήρια δύναμη.

Η πίστη της νερό φουσκωμένο, μπόλικο, τρέχει και πριν φανεί ένας Κοσμάς Αιτωλός, πρίν έρθει ο Ευγένιος Βούλγαρης, ο Μηνιάτης, πρώτη αυτή πιάνει το ασύλληπτο πως όποιος χαθεί για την Ορθοδοξία πρέπει να θεωρηθεί χαμένος καί για το Γένος.

Πετάει μ’ απόφαση τα ρούχα της Αθηναίας κυράς η Μπενιζέλου, μαζί πετάει καί τ’ όνομα της, το Ρηγουλα.

Φορεί τα ρούχα της καλογριάς, φορεί κι ένα καινούργιο όνομα: Φιλοθέη η Αθηναία.

Και η μεγάλη περιουσία των Μπενιζέλων χρησιμοποιείται για να χτιστεί ο Παρθενώνας της Φιλοθέης.

Στην αρχή έχει πλάι της τίς υπηρέτριες του πατρικού της, τις μαθαίνει τέχνη καί γράμματα.

Σιγά σιγά στην καρδιά της Τουρκοκρατημένης Αθήνας δημιουργείται μια Πρόνοια που όμοια της καί πλάι της μονάχα η Βασιλειάδα μπορεί να σταθεί.

Διακόσιες κοπέλλες, από τα πρώτα σπίτια της Αθήνας, αφήνουν μισοτελειωμένα τα προικόπανα κι έρχονται πλάι στην Κυρά.

Γιατί, Κυρά ονομάζουν οί Αθηναίοι την καλογριά τους.

Φτιάχνει το πρώτο γηροκομείο της Αθήνας πλάι στο μοναστήρι κι ανάβει έτσι το πρώτο φως μες στην Αθήνα.

Για τα παιδιά πάλι που θα κρατήσουν όλο το βάρος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, άλλο κτίριο, να μάθουν τέχνη, γράμματα, να μάθουν πως είναι Χριστιανοί κι Έλληνες.

Καί μόλις μπαίνουν σε αυλάκι αυτά, σηκώνει τα μανίκια η Φιλοθέη και φτιάχνει Νοσοκομείο, μα καί ξενοδοχείο με την παλιά, την πρώτη έννοια της λέξης.

Για τους ξένους, τους γυρολόγους που, καθώς γύριζαν στον τόπο τους, λέγαν πως κάτι καινούργιο γίνεται στην Αθήνα.

Κι ο οδοιπόρος, που πορευότανε κάτω από το λιοπύρι της Αττικής και ξεραίνονταν τα σωθικά του από τη δίψα, έβρισκε πηγή να δροσιστεί αττ’ το πηγάδι που άνοιξε η Κυρά έξω από την Αθήνα, το «Ψυχικό».

Την Κυρά που την ξέρουν πια οί Έλληνες μα και οί Τούρκοι, που ψάχνουν να βρουν αφορμή να την τσακίσουν την καλογριά.

Καί βρήκαν την αιτία:

Κάτι Ελληνοπούλες, που τις είχαν αρπάξει οί αλλόθρησκοι, θέλουν να σώσουν την πίστη τους. Προσπέφτουνε στην ηγουμένη.

Τις κρύβει η Κυρά, μα πιάνεται άπ’ τους Τούρκους που τη βασανίζουνε σκληρά «την πίστη σου ή τη ζωή σου».

Μα άρχοντες σεβαστοί μιλούν στους Τούρκους κι ημερεύουνε έτσι τ’ αγρίμια.

Καί λεύτερη ή καλογριά, ξεκινάει να πάει απέναντι στη Τζια να ετοιμάσει καί εκεί μοναστηράκι.

Εστία αντίστασης στον κατακτητή καί τον αλλόθρησκο.

Βράδυ, παραμονή του Διονυσίου του Αρεοπαγίτη ήτανε, συνάχτηκαν για ολονυχτία οί καλογριές καί τότες ήτανε που σπάσανε τίς πόρτες οί αντίχριστοι.

Την πιάσανε, την χτύπησαν τόσο, όσες ήταν και οι καλωσύνες της, καί πεθαμένη, πες, την παρατήσανε.

Βοτάνια, γιατροσόφια της βάζαν στίς πληγές οι καλογριές, μα η βουλή του Θεού ήταν ν’ αναπαυτεί ο εργάτης Του.

Στις 19 Φεβρουαρίου ξεκουράστηκε.

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ηλιογέννητη καλότυχη βασιλοπούλα, που ζούσε μέσα στα βελούδα, στα μετάξια καί τα όνειρα.

Και πούλησε τα βελούδα, τα μετάξια καί τα όνειρα.

Και πούλησε τα βελούδα καί τα μετάξια καί τα ‘κανε σπιτικό για τους κατατρεγμένους.

Μια φορά κι έναν καιρό, μαζί μας επερπάτησε μια Γυναίκα, άξια Γυναίκα να την πεις, μαζί μας επερπάτησε η Οσία Φιλοθέη.

Γαλάτειας Γρηγοριάδου Σουρέλη

»Πειραϊκή Εκκλησία» Φεβρ.2001

Η προφητεία της Σίβυλλας της Ερυθραίας για την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

Οι χρησμοί των Σιβυλλών, όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο κεφάλαιο, εφυλάσσοντο από δέκα ένοπλους άνδρες στον ναό του Διός στο Καπιτώλιο της Ρώμης. Μεταξύ αυτών των χρησμών, όπως μας πληροφορεί ο Μάρκος Αντίμαχος, μόνον οι χρησμοί της Σίβυλλας της Ερυθραίας ήταν υπογεγραμμένοι με το όνομά της. Όλοι οι άλλοι χρησμοί ήταν ανυπόγραφοι και ημιτελείς.

Μεταξύ των υπογεγραμμένων χρησμών της Ερυθραίας υπήρχε και ένας χρησμός που προανήγγειλε την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Ο πρώτος άνθρωπος που διέσωσε και διακήρυξε δημόσια αυτόν τον χρησμό, μετά Χριστόν, ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος!

Το Πάσχα του 325 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος απηύθυνε έναν λόγο προς τους «Αγίους Συλλόγους» του Χριστιανισμού. Ο τίτλος αυτού του λόγου, όπως καταγράφηκε από τον Ευσέβιο που ήταν παρών στην σύνοδο, ήταν «Βασιλέως Κωνσταντίνου λόγος ον έγραψε τω των αγίων συλλόγω» (Οration to the Saints).

Ο Robin Lane Fox, καθηγητής Κλασσικής και Αρχαίας Ιστορίας στο New College του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 3.307 επιπλέον λέξεις