Monthly Archives: Σεπτεμβρίου 2020
Κυριακή Αʼ Λουκά: Η μεγάλη ψαριά (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
(Λουκ. ε’ 1-11)
Δοτήρας κάθε αγαθού είναι ο Κύριος. Κι όλα τα δώρα του Θεού είναι τέλεια. Έχουν τέτοια τελειότητα, που κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν. Το θαύμα δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένα δώρο του Θεού, αξιοθαύμαστο. Οι άνθρωποι θαυμάζουν τα δώρα του Θεού, λόγω της τελειότητάς τους.
Αν οι άνθρωποι ζούσαν με την αγνότητα και την αναμαρτησία του παραδείσου, δε θα περίμεναν από το Θεό ν’ αναστήσει νεκρούς, να πολλαπλασιάσει τους άρτους ή να γεμίσει τα δίχτυα με ψάρια, για να πουν ύστερα: «Κοιτάξτε το θαύμα!» Θα το έλεγαν αυτό για κάθε πλάσμα του Θεού, κάθε στιγμή και με κάθε ανάσα της ζωής τους. Καθώς όμως οι άνθρωποι συνήθισαν στην αμαρτία, κάθε θαύμα από τ’ αναρίθμητα που κάνει ο Θεός στον κόσμο, έχει γίνει για τους ανθρώπους συνηθισμένο θέμα. Για να μη μείνουν τα θέματα αυτά όμως τελείως απαρατήρητα, για να μην υποβιβαστούν εντελώς, ο Θεός με την ευσπλαχνία Του προς τον άρρωστο άνθρωπο του δίνει ένα ακόμα θαύμα από τ’ αμέτρητα που του έχει δωρίσει, για να τον ξυπνήσει από τη σκοτεινή και ψυχοφθόρα συνήθεια να μη βλέπει κάτι υπερφυσικό στα θαύματα.
Με κάθε θαύμα Του ο Θεός θέλει να θυμίσει στους ανθρώπους πρώτο, πως παρακολουθεί τον κόσμο, τον κυβερνά με την παντοδύναμη θέλησή Του και τη σοφία Του· δεύτερο, πως οι άνθρωποι δεν μπορούν χωρίς Εκείνον να κάνουν τίποτα. Καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να ευοδοθεί χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Καμιά συγκομιδή που έγινε χωρίς την ευλογία του Θεού δε φέρνει αποτέλεσμα. Κάθε ανθρώπινη σοφία που στρέφεται ενάντια στο Νόμο του Θεού, είναι αδύνατη να κάνει καλό από μόνη της ή να προσφέρει έστω κι ένα κόκκο σινάπεως. Ακόμα κι αν φαίνεται πως κάνει καλό για κάποιο διάστημα, δεν είναι η ανθρώπινη σοφία που το πραγματοποιεί, αλλά το έλεος του Θεού που, έστω για μια φορά, δεν εγκαταλείπει ακόμα και τον σκληρότερο από τους εχθρούς Του. Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους, δεν εκδικείται. Υπομένει τους ανθρώπους, περιμένει τη μετάνοιά τους. Θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α’ Τιμ. β’ 4).
Υποταγμένος από συνήθεια σ’ αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος πιστεύει μερικές φορές πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα χωρίς τη βοήθεια του Θεού, ακόμα κι αντίθετα στον ίδιο και στο Νόμο Του. Νομίζει ο υποταγμένος άνθρωπος πως μπορεί να γίνει καλός ή πλούσιος ή σοφός ή διάσημος μόνο με τις δικές του προσπάθειες. Αυτή η υποταγή του όμως πολύ σύντομα είτε τον οδηγεί στην απόγνωση, δίνοντάς του έτσι τη σοφία για να επιστρέψει με επίγνωση στο Θεό, είτε τον απομακρύνει, κυριευμένο από την αφόρητη αγωνία του κόσμου, ωσότου χάσει εντελώς την ανθρώπινη αξία του ή παραδοθεί κυριολεκτικά σα σκιά στα χέρια των αόρατων πονηρών δυνάμεων.
Εκείνος, αντίθετα, που πιστεύει πως ο κόσμος αυτός είναι ένα από τα θαύματα του Θεού, όπως κι ο ίδιος, ερευνά πάντα τους τρόπους της θείας πρόνοιας, παρατηρώντας με δέος την άπειρη σειρά των θαυμάτων. Τέτοιος άνθρωπος μπορεί να μιλήσει όπως ο απόστολος Παύλος: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώ επότισεν, αλλ’ ο Θεός ηύξανεν· ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο αυξάνων Θεός» (Α’ Κορ. γ’ 6-7). Κάποια ανάλογη σκέψη εκφράζεται με μια παροιμία που υπάρχει σε πολλούς λαούς: «Ο άνθρωπος προτείνει, μα ο Θεός ρυθμίζει».
Ο άνθρωπος προτείνει σχέδια, ο Θεός τ’ αποδέχεται ή τ’ απορρίπτει. Ο άνθρωπος κάνει σκέψεις, λέει λόγια και πράττει έργα· ο Θεός είτε τα υιοθετεί είτε όχι. Τί υιοθετεί ο Θεός; Αυτά που είναι δικά Του, που προέρχονται από Εκείνον. Ό,τι δεν είναι δικό Του, δεν προέρχεται από Εκείνον, το απορρίπτει. «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ρκστ’ 1). Όταν οι «οικοδομούντες» οικοδομούν στο όνομα του Θεού, θα φτιάξουν παλάτι, ακόμα κι αν τα χέρια τους είναι αδύνατα και τα υλικά τους φτωχά. Αν όμως οι οικοδομούντες χτίζουν στο δικό τους όνομα, αδιαφορώντας για το Θεό, το έργο των χεριών τους θα πέσει, όπως έγινε με τον πύργο της Βαβέλ.
Ο Πύργος της Βαβέλ δεν είναι το μοναδικό κτίσμα στην ιστορία που κατέπεσε. Υπήρχαν και πάρα πολλοί άλλοι πύργοι, που οικοδομήθηκαν από εγκόσμιους κυβερνήτες, στην επιθυμία τους να μαζέψουν όλα τα έθνη κάτω από μια οροφή – τη δική τους – και κάτω από ένα χέρι – το δικό τους. Πολλοί πύργοι πλούτου, δόξας και μεγαλείου που οικοδόμησαν ιδιώτες, με την επιθυμία να κυβερνήσουν τα πλάσματα του Θεού, το λαό του Θεού, να γίνουν δηλαδή μικροί θεοί, σκορπίστηκαν κι έγιναν καπνός. Οι πύργοι που έχτισαν όμως οι απόστολοι κι οι άγιοι, καθώς κι άλλοι θεάρεστοι άνθρωποι, δεν σκορπίστηκαν. Πολλές βασιλείες που δημιούργησε η ματαιότητα των ανθρώπων, έπεσαν και διαλύθηκαν σαν σκιά. Η αποστολική Εκκλησία όμως ζει ως σήμερα και θα στέκεται όρθια πάνω στους τάφους πολλών από τις σημερινές βασιλείες. Τα παλάτια του Ρωμαίου Καίσαρα, που πολέμησε την Εκκλησία, έγιναν στάχτη. Τα χριστιανικά σπήλαια κι οι κατακόμβες όμως παραμένουν μέχρι σήμερα. Εκατοντάδες βασιλιάδες κι αυτοκράτορες κυριάρχησαν στη Συρία, στην Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τα μαρμάρινα παλάτια τους είναι μερικές μαρμαρένιες πλάκες σε μουσεία. Τα μοναστήρια και τα ησυχαστήρια όμως που έχτισαν την ίδια εποχή άνθρωποι της προσευχής και ερημίτες μέσα σε χαράδρες και σε αμμουδερές ερήμους, στέκονται όρθια μέχρι σήμερα κι αναδίδουν την ευωδία των προσευχών και του θυμιάματος που ανεβαίνει στο Θεό εδώ και δεκαέξι ή δεκαεπτά αιώνες. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να κατεδαφίσει το έργο του Θεού. Τα ειδωλολατρικά παλάτια κι οι πόλεις καταστρέφονται, τα παραπήγματα του Θεού όμως παραμένουν όρθια. Αυτό που κρατά το δάχτυλο του Θεού στέκεται πιο σταθερά από εκείνο που κρατά ο Άτλας στους ώμους του.
***
«Όπως μη καυχήσηται πάσα σαρξ ενώπιον του Θεού» (Α’ Κορ. α’ 29). Η σάρκα είναι όπως το χορτάρι, που περιμένει να ολοκληρωθούν οι μέρες του κι έπειτα να ξεραθεί, να γίνει στάχτη. Είθε ο παντοδύναμος Κύριος να μας φυλάξει όλους από τη σκέψη πως είναι δυνατό να κάνουμε κάτι καλό χωρίς τη βοήθεια και την ευλογία Του. Είθε η σημερινή περικοπή του ευαγγελίου να λειτουργήσει σαν μια προειδοποίηση πως τέτοιες μάταιες σκέψεις δεν πρέπει ποτέ να γεννηθούν μέσα μας. Το σημερινό ευαγγέλιο μας διδάσκει πως οι προσπάθειες των ανθρώπων είναι μάταιες, αν ο Θεός δεν βοηθήσει. Οι απόστολοι του Χριστού ψάρευαν, μα δεν έπιαναν τίποτα. Όταν ο Χριστός όμως τους είπε να ξαναρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα, έπιαναν τόσα ψάρια, ώστε τα δίχτυα δεν άντεχαν το βάρος τους και σκίζονταν. Ας παρακολουθήσουμε τη διήγηση:
«Εγένετο δε εν τω τον όχλον επικείσθαι αυτώ του ακούειν τον λόγον του Θεού και αυτός ην εστώς παρά την λίμνην Γεννησαρέτ. και είδε δύο πλοία εστώτα παρά την λίμνην οι δε αλιείς αποβάντες απ’ αυτών απέπλυναν τα δίκτυα, εμβάς δε εις εν των πλοίων, ο ην του Σίμωνος, ηρώτησεν αυτόν από της γης επαναγαγείν ολίγον· και καθίσας εδίδασκεν εκ του πλοίου τους όχλους» (Λουκ. ε’ 1-3). Αυτό ήταν ένα από τα περιστατικά που γίνονταν όταν συνάζονταν μεγάλα πλήθη για ν’ ακούσουν το λόγο του Θεού από τα χείλη του Χριστού. Για να τον βλέπουν και να τον ακούν όλοι, δε θα μπορούσε να διαλέξει καλλίτερο τόπο από μια βάρκα. Στην παραλία υπήρχαν δύο πλοιάρια κι οι ψαράδες ασχολούνταν με το πλύσιμο των διχτυών. Τα πλοιάρια αυτά ήταν κλασσικά μικρά ψαροκάικα, σαν κι αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα στη λίμνη Γεννησαρέτ. Το πλοιάριο όπου μπήκε ο Κύριος ανήκε στο Σίμωνα, τον μετέπειτα απόστολο Πέτρο. Ο Κύριος ζήτησε από το Σίμωνα ν’ απομακρύνει λίγο το πλοιάριο από την αμμουδιά κι έπειτα κάθισε εκεί κι άρχισε να διδάσκει τα πλήθη.
«Ως δε επαύσατο λαλών, είπε προς τον Σίμωνα· επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών εις άγραν» (Λουκ. ε’ 4). Την ώρα που έμπαινε στο πλοιάριο ο Κύριος στόχευε σε πολλούς στόχους. Πρώτο, του ήταν πιο εύκολο να διδάσκει τους ανθρώπους από το πλοιάριο, να τους βοηθήσει και να θρέψει τις ψυχές τους με τη γλυκιά διδαχή Του. Δεύτερο, ήξερε πως οι ψαράδες ήταν στενοχωρημένοι κι απογοητευμένοι επειδή όλη τη νύχτα είχαν κοπιάσει και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Έτσι ήθελε να τους παρηγορήσει με μια καλή ψαριά, να ικανοποιήσει τις σωματικές κι άλλες ανάγκες τους, γιατί ο Θεός φροντίζει και για το σώμα μας, όπως και για την ψυχή μας, είναι «ο διδούς τροφήν πάση σαρκί» (Ψαλμ. ρλε’ 25). Τρίτο, ο Κύριος ήθελε να ικανοποιήσει τις ψυχές των εκλεκτών Του, ενισχύοντας την πίστη τους σ’ Εκείνον, στην παντοδυναμία Του και στην απεριόριστη ευσπλαχνία Του. Τελευταίο, μα σπουδαιότερο, ο Κύριος ήθελε να κάνει ξεκάθαρο στους μαθητές Του, και μέσω αυτών σ’ όλους εμάς, πως μαζί μ’ Εκείνον και μέσω Εκείνου, όλα είναι δυνατά· πως όλοι οι κόποι των ανθρώπων χωρίς τη βοήθειά Του είναι τόσο μάταιοι, όσο άδεια ήταν και τα δίχτυα των ψαράδων που κόπιασαν όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι. Ο Κύριος πέτυχε το πρώτο στόχο Του και τώρα προχωρούσε στο δεύτερο. Είπε λοιπόν στο Σίμωνα να πάει στα βαθιά και να ξαναρίξει τα δίχτυα.
«Και αποκριθείς ο Σίμων είπεν αυτώ· επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν· επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον. και τούτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ· διερρήγνυτο δε το δίκτυον αυτών. και κατένευσαν τοις μετόχοις τοις εν τω ετέρω πλοίω του ελθόντας συλλαβέσθαι αυτοίς· και ήλθον και έπλησαν αμφότερα τα πλοία, ώστε βυθίζεσθαι αυτά» (Λουκ. ε 5-7). Ο Σίμων δεν ήξερε ακόμα ποιός ήταν ο Χριστός. Τον ονόμασε «επιστάτη», δηλαδή «κύριο», του έδειξε σεβασμό δηλαδή, όπως έκαναν και πολλοί άλλοι. Βρισκόταν μακριά όμως από του να πιστέψει το Χριστό ως Υιό του Θεού και Κύριο. Στην αρχή παραπονέθηκε πως είχαν κοπιάσει όλη νύχτα και δεν έπιασαν ούτε ένα ψάρι, επειδή σεβόταν το Χριστό όμως ως καλό και σοφό δάσκαλο, ήθελε να τον υπακούσει και να ξαναρίξει τα δίχτυα.
Ο Θεός δεν ανταμείβει ποτέ τους κόπους των ανθρώπων τόσο πολύ, όσο ανταμείβει μια υπάκουη καρδιά. Η ολοπρόθυμη υπακοή του Πέτρου αποδείχτηκε πολύ μεγάλη, από το γεγονός ότι έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τα λόγια του Χριστού, μ’ όλο που πρέπει να ήταν κατάκοπος και άυπνος, μούσκεμα και απογοητευμένος, μετά από μια νύχτα άκαρπης προσπάθειας. Γι’ αυτό και η υπακοή του ανταμείφθηκε αμέσως από το έλεος του Χριστού και την υπακοή των ψαριών, αφού Εκείνος που δημιούργησε τα ψάρια, τους έδωσε εντολή με το πνεύμα Του να συγκεντρωθούν και να γεμίσουν τα δίχτυα. Τα ψάρια δεν έχουν φωνή. Ο Κύριος όμως τους έδωσε εντολή με τη δική Του φωνή να πάνε στα δίχτυα, όπως με τη φωνή Του έδωσε εντολή στους ανέμους να σταματήσουν και στην ταραγμένη θάλασσα να γαληνέψει.
Τα ψάρια δεν άκουσαν τη φωνή του Κυρίου για να συναχτούν μέσα στα δίχτυα. Τά ‘φερε εκεί η δύναμή Του. Με το να μαζευτούν στα δίχτυα τόσο πολλά ψάρια, ο Κύριος αντάμειψε πλούσια την ολονύκτια προσπάθεια των ψαράδων, εξανέμισε τις ανησυχίες τους και κάλυψε τις σωματικές ανάγκες τους. Έτσι την ίδια μέρα πέτυχε και το δεύτερο στόχο Του.
Σαν είδε τόσο μεγάλο πλήθος από ψάρια, που δεν είχε δει ποτέ ως τότε στη ζωή του ο Σίμων κι ένας άλλος που ήταν μαζί του στη βάρκα, έκανε σινιάλο στους συναδέλφους του να πλησιάσουν με τη δική τους βάρκα. Και δε γέμισε μόνο η βάρκα του Σίμωνα με ψάρια, μα κι η βάρκα του Ιακώβου και του Ιωάννη. Και γέμισαν τόσο πολύ, ώστε από το βάρος των ψαριών κινδύνευαν να βουλιάξουν. Κι ίσως να είχαν βουλιάξει, αν δεν ήταν κοντά τους ο Κύριος.
«Ιδών δε Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοις γόνασιν Ιησού λέγων· έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι, Κύριε. θάμβος γαρ περιέσχεν αυτόν και πάντας τους συν αυτώ επί τη άγρα των ιχθύων η συνέλαβον. ομοίως δε και Ιάκωβον και Ιωάννην, υιούς Ζεβεδαίου, οι ήσαν κοινωνοί τω Σίμωνι» (Λουκ. ε’ 8-10). Γεμάτος δέος από το αναπάντεχο θέαμα, ο Πέτρος έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού. Ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλε πως τέτοια καλή ψαριά οφειλόταν στην παρουσία του Χριστού στο πλοιάριο κι όχι στις δικές του προσπάθειες. Το περιστατικό αυτό συγκλόνισε τον Σίμωνα ως τα τρίσβαθα της ψυχής του, γι’ αυτό και στη συνέχεια δεν ονόμασε πια τον Ιησού «επιστάτη», αλλά «Κύριο». Κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «επιστάτης», «αφεντικό», μα μόνο ένας Κύριος υπάρχει. Όταν άκουγε το σοφό δάσκαλο να διδάσκει τα πλήθη από το πλοίο που βρισκόταν κοντά στην ακτή, ο Σίμων τον ονόμασε «Επιστάτη» ή «Διδάσκαλο». Τώρα όμως που είδε το θαυμαστό αυτό έργο Του, τον ομολόγησε «Κύριο».
Προσέξτε πόσο πιο δυνατά μιλάνε τα έργα από τα λόγια! Αν πούμε ακόμα και τα γλυκύτερα λόγια, οι άνθρωποι θα μας αποκαλέσουν διδάσκαλους των ανθρώπων. Αν όμως τα λόγια μας τα υποστηρίζουμε με τα έργα μας, τότε θα μας ονομάσουν ανθρώπους του Θεού. Ίσως την ώρα που άκουγε ο Σίμων τα λόγια του Χριστού, να σκεφτόταν μέσα του πόσο όμορφα και σοφά διδάσκει. Ο καρδιογνώστης που τα έβλεπε όλ’ αυτά, κάλεσε μετά το Σίμωνα στα βάθη, για να του αποδείξει πως πραγματοποιεί όσα λέει.
Ας δώσουμε προσοχή στον τρόπο που μίλησε ο Σίμων στον Κύριο. Αντί να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του και το θαυμασμό του για ένα τόσο μεγάλο θαύμα, εκείνος είπε: Έξελθε απ’ εμού. Το ίδιο δε ζήτησαν οι κάτοικοι των Γαδάρων από το Χριστό όταν θεράπευσε το δαιμονισμένο; Το ίδιο ζήτησαν κι εκείνοι, μα δεν είχαν το ίδιο κίνητρο με τον Πέτρο. Οι Γαδαρηνοί απομάκρυναν το Χριστό από τον τόπο τους από πλεονεξία, επειδή οι δαίμονες που έβγαλε ο Χριστός από το δαιμονισμένο οδήγησαν τους χοίρους στον πνιγμό. Ο Πέτρος όμως συνέχισε: ότι ανήρ αμαρτωλός ειμι. Ο λόγος που ζήτησε ο Πέτρος από τον Κύριο να φύγει από κοντά του, ήταν η αίσθηση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς του.
Η αίσθηση αυτή της αμαρτωλότητας ενώπιον του Θεού είναι μια πολύτιμη πέτρα για την ψυχή. Ο Κύριος την εκτιμά περισσότερο απ’ όλους τους τυπικούς ύμνους δοξολογίας κι ευχαριστίας. Όταν ο άνθρωπος ψάλλει πολλούς τέτοιους ύμνους στο Θεό χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητάς του, δεν ωφελείται καθόλου. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας οδηγεί στη μετάνοια, η μετάνοια οδηγεί στο Χριστό κι ο Χριστός πραγματοποιεί την αναγέννηση. Η αίσθηση της αμαρτωλότητας είναι το ξεκίνημα στο δρόμο της σωτηρίας του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος που έχει περιπλανηθεί πολύ σε παραπλανητικούς δρόμους, δεν έχει τίποτα καλλίτερο να κάνει από το να βρει το σωστό δρόμο. Κι όταν τον βρει, το μόνο που του απομένει είναι να τον ακολουθήσει, χωρίς να κοιτάξει προς τα δεξιά ή τ’ αριστερά του. Τί ωφέλησε τον Φαρισαίο η προσευχή που έκανε στην εκκλησία, όταν προσπαθώντας να εγκωμιάσει το Θεό, εγκωμίαζε τον εαυτό του; Δε δικαιώθηκε ενώπιον του Θεού, όπως έκανε ο τελώνης που χτυπούσε το στήθος του κι έκραζε: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ!» (Λουκ. ιη’ 13).
Αυτό ήταν το ξεκίνημα της μύησης του Πέτρου στην πίστη του Χριστού. Η ολοκλήρωση έγινε αργότερα, όταν πολλοί από τους ακόλουθους του Χριστού άρχισαν ν’ απομακρύνονται από το Χριστό, ενώ ο Πέτρος του είπε: «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. στ’ 68). Τώρα όμως, στο ξεκίνημα, κατάπληκτος από τη δύναμη του Χριστού, του λέει: Άπελθε απ’ εμού.
Ο Πέτρος δεν ήταν ο μοναδικός που καταλήφθηκε από δέος. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, οι γιοί του Ζεβεδαίου, καθώς κι όλοι οι άλλοι που ήταν μαζί τους, βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση. Όλοι τους ξεκίνησαν με φόβο για τον Κύριο, και τέλειωσαν με αγάπη για Εκείνον. Όπως διαβάζουμε στις Παροιμίες, «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» (Παρ. α’ 7).
Στο φόβο που ένιωθε ο Πέτρος, καθώς γονάτιζε μπροστά Του, ο εύσπλαχνος και πάνσοφος Κύριος απάντησε: «μη φοβού· από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών» (Λουκ. ε’ 10). Ο κόσμος αυτός είναι μια θάλασσα γεμάτη πάθη, η Εκκλησία Μου είναι πλοίο και το Ευαγγέλιό μου δίχτυ, όπου θ’ αλιεύσεις ανθρώπους. Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Μαζί μου όμως θα έχετε τόσο καλές ψαριές, που θα γεμίσουν τα δίχτυα σας. Φτάνει να είστε υπάκουοι σε Μένα, όπως κάνατε και σήμερα. Και τότε δε θα σας φοβίζει κανένα βάθος και ποτέ δε θα γυρίσετε με άδεια χέρια από το ψάρεμα.
«Και καταγαγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ» (Λουκ. ε’ 11). Εγκατέλειψαν τα πλοιάρια. Ας τα πάρουν άλλοι κι ας τα κάνουν ό,τι θέλουν. Ο Πέτρος άφησε και το σπίτι του και τη γυναίκα του. Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και τον πατέρα τους. Κι όλοι τους τον ακολούθησαν. Για ποιό λόγο να στενοχωρηθούν; Δεν είχαν αγωνιστεί όλη νύχτα άσκοπα; Εκείνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, θα μπορούσε να θρέψει κι αυτούς και τις οικογένειές τους. Εκείνος που στολίζει τα κρίνα του αγρού και τα κάνει πιο θαυμαστά ακόμα κι από το βασιλιά Σολομώντα, ο ίδιος θα φροντίσει και για το δικό τους ντύσιμο. Η τροφή και το ντύσιμο είναι το ελάχιστο που έχουν να φροντίσουν. Εδώ ο Κύριος τους καλεί στο μέγιστο: στη βασιλεία του Θεού. Όταν μπορεί να τους δώσει το μέγιστο, είναι δυνατό να μην μπορέσει να τους δώσει το ελάχιστο; Ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος έγραψε αργότερα: «πάσαν την μέριμναν υμών επιρρίψαντες επ’ αυτόν, ότι αυτώ μέλλει περί υμών» (Α Πέτρ. ε’ 7). Τέλος, αν τον υπακούν ακόμα και τα κωφάλαλα ψάρια στο νερό, πως δε θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι αυτοί, τα λογικά όντα;
Ολόκληρο το περιστατικό αυτό έχει κι ένα βαθύτερο νόημα. Το πλοίο σημαίνει το σώμα. Τα σχισμένα δίχτυα σημαίνουν το παλιό πνεύμα του ανθρώπου. Τα βάθη της θάλασσας σημαίνουν το βάθος της ψυχής του ανθρώπου. Όταν ο Κύριος κατοικεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος αυτός απομακρύνεται από την ακτή του υλικού κόσμου και πηγαίνει από τις αισθητικές σκιές στα πνευματικά βάθη. Στα βάθη αυτά ο Κύριος του αποκαλύπτει τ’ αμέτρητα πλούτη των δωρεών Του, για τις οποίες αγωνιζόταν μάταια σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Οι δωρεές αυτές είναι τόσο μεγάλες, ώστε το παλιό πνεύμα δεν μπορεί να τις αντέξει και σχίζεται. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως δε βάζουν καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά.
Όταν ο υπάκουος άνθρωπος βλέπει τ’ αρίφνητα πλούτη των δωρεών Του, γεμίζει δέος και κατάπληξη τόσο για την παντοδυναμία του Θεού, όσο και για τις δικές του αμαρτίες. Θα ήθελε σ’ αυτήν την περίπτωση να κρυφτεί από το Θεό, να φύγει ο Θεός από κοντά του κι ο ίδιος να γυρίσει στο παλιό του πνεύμα και στην παλιά του ζωή. Μόλις όμως η λαμπρότητα του Θεού κι η ευσπλαχνία Του αποκαλυφθούν στον άνθρωπο, τότε του φανερώνεται ακαριαία η αμαρτωλότητα κι η αναξιότητά του, η αποξένωσή του απ’ Αυτόν.
Ο Θεός δε θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο που έχει οδηγήσει στα βάθη. Δε θα λάβει σοβαρά την κραυγή του έξελθε απ’ εμού. Ξέρει ότι η κραυγή αυτή βγαίνει από έναν άρρωστο άνθρωπο, γι’ αυτό και του δίνει θάρρος και τον παρηγορεί με τα λόγια, «μη φοβού».
Όταν ο Θεός χορηγεί σ’ έναν υπάκουο άνθρωπο τα θεϊκά κι ανεκλάλητα χαρίσματά Του, δε θέλει τα χαρίσματα αυτά να σταματήσουν σ’ εκείνον, όπως το τάλαντο που έκρυψε ο πονηρός δούλος στη γη. Ο Θεός ζητάει από τον υπάκουο άνθρωπο να μοιραστεί τα χαρίσματά του με άλλους. Γι’ αυτό ο Πέτρος κάλεσε τους ανθρώπους του άλλου πλοιαρίου να κάνουν χώρο για να βάλουν κι εκεί ψάρια. Μοίρασαν τη σοδειά τους με τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, καθώς και με τους συντρόφους τους. Ο Ιάκωβος, ο Ιωάννης κι οι σύντροφοί τους κουράστηκαν κι αυτοί για να σύρουν τα δίχτυα, ν’ αδειάσουν τα ψάρια και να κωπηλατήσουν ως την ακτή. Κάθε υπάκουος άνθρωπος που λαβαίνει το δώρο του από κάποιον άλλον, πρέπει να ξέρει πως το δώρο αυτό προέρχεται από το Θεό, όχι από άνθρωπο. Έτσι πρέπει αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, ν’ αρχίσει να εργάζεται για τη διατήρηση, τον πολλαπλασιασμό και τη μετάδοση του δώρου.
Τί σημαίνει τώρα το γεγονός των υπάκουων ψαράδων που τράβηξαν τα πλοιάριά τους στην ακτή, τα εγκατέλειψαν, όπως κι οτιδήποτε άλλο κατείχαν κι ακολούθησαν το Χριστό; Πως ο άνθρωπος που είναι προικισμένος από το Θεό, όταν προχωρεί στα βαθιά, εγκαταλείπει το σώμα με τα πάθη του, καθώς και κάθε εφάμαρτο δεσμό με το οποίο ήταν δεμένος ως τότε, εγκαταλείπει δηλαδή τα πάντα. Εγκαταλείπει όχι μόνο το σώμα και τους δεσμούς του, αλλ’ ακόμα και το παλιό πνεύμα του με όλες τις ιδέες του. Και τότε ακολουθεί Εκείνον που ντύνει όσους καλεί με το νέο ένδυμα της σωτηρίας, που καλεί πάντα τους υπάκουους πιστούς στα πνευματικά βάθη.
Ο Κύριος είπε πως ο Πέτρος θα γίνει αλιέας ανθρώπων. Από του νυν ανθρώπους έση ζωγρών. Αυτό σημαίνει πως οι απόστολοι, οι επίσκοποι, οι λοιποί κληρικοί, καθώς και όλοι οι χριστιανοί, που ο Θεός τους προίκισε με τα χαρίσματά Του, πρέπει να εργαστούν με αγάπη για να ψαρέψουν – δηλαδή να σώσουν – όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούν, με τη βοήθεια των χαρισμάτων τους. Ο καθένας θ’ αγωνιστεί ανάλογα με το χάρισμά του: Εκείνος που έλαβε πολλά χαρίσματα θά ‘χει πλουσιότερη σοδειά, όποιος έλαβε λιγότερα θά ‘ναι λιγότερο υπεύθυνος, όπως φαίνεται κι από την παραβολή των ταλάντων. Ο δούλος που έλαβε πέντε τάλαντα έφερε δέκα, ο άλλος που έλαβε δύο τάλαντα, έφερε τέσσερα. Κανένας όμως δεν πρέπει να υπερηφανευτεί για τα χαρίσματα του Θεού σα νά ‘ταν δικά του, να τα κρύβει από τους ανθρώπους και να τα θάβει στον τάφο του σώματός του. Τέτοιος άνθρωπος θα κατακριθεί από μόνος του στη γέεννα του πυρός, εκεί που είναι ο βρυγμός κι ο τρυγμός των οδόντων.
***
Η ευαγγελική αυτή περικοπή είναι γεμάτη από διδαχές για μας, για τη γενιά μας, όπως και τα δίχτυα των ψαράδων ήταν γεμάτα από τα ευλογημένα ψάρια. Ας μπορούσαν οι σύγχρονοι άνθρωποι να πάρουν από το σημερινό ευαγγέλιο τουλάχιστο το μάθημα της υπακοής στο Θεό! Όλες οι άλλες διδαχές τότε θα ήταν ακόλουθές της κι όλα τα καλά που επιθυμεί η καρδιά του ανθρώπου θ’ αλιεύονταν στα χρυσά δίχτυα της ευαγγελικής υπακοής.
Έχουμε μπροστά μας δύο παραδείγματα υπακοής: την υπακοή των ψαριών και την υπακοή των αποστόλων. Ποιά από τις δύο είναι πιο σπουδαία; Αυτό είναι αυταπόδεικτο. Τα ψάρια υπακούνε στην εντολή του Κυρίου και θυσιάζουν τη ζωή τους στα πόδια Του. Ο Κύριος τα δημιούργησε για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ανθρώπου.
Προσέξτε όμως πώς τα ψάρια λειτουργούν και για την πνευματική του ανάγκη. Σ’ εκείνους που έχουν απομακρυνθεί από το Θεό, στους επαναστατημένους κι ανυπάκουους ανθρώπους, λειτουργούν ως παράδειγμα υπακοής στο Δημιουργό τους. Τα ψάρια αυτά δε θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερο γνωστά αν είχαν αφεθεί να ζήσουν και να κολυμπούν στη Λίμνη της Γεννησαρέτ. Εξαγόρασαν τη ζωή τους με τη μεγάλη τιμή να υπηρετήσουν το σχέδιο του Κυρίου, του Λυτρωτή, σαν παράδειγμα και επίπληξη στον ανυπάκουο άνθρωπο. Τ’ ανεξιχνίαστο έλεος του Κυρίου είναι φανερό εδώ: ο Κύριος χρησιμοποιεί όλα τα πλάσματά Του για να επαναφέρει τον άνθρωπο στο δρόμο που έχασε, να τον αφυπνίσει, να τον διεγείρει και να τον υψώσει πάλι στην προτέρα του αξία και δόξα.
Το παράδειγμα της υπακοής των αποστόλων είναι επίσης συγκινητικό. Οι απλοί άνθρωποι συνήθως έχουν πιο στενούς δεσμούς με τα σπίτια και τις οικογένειές τους από τους κοσμικούς ανθρώπους. Οι κοσμικοί έχουν πολλούς και ποικίλους δεσμούς με τον κόσμο. Κι αν ακόμα χαλαρώσει ένας δεσμός τους, έχουν πολλούς άλλους. Κι όμως, οι απλοί ψαράδες τα εγκατέλειψαν όλα, έσπασαν τους λίγους αλλά πολύ δυνατούς δεσμούς τους με τον κόσμο, με τα σπίτια και τις οικογένειές τους και ακολούθησαν τον Κύριο στα μεγάλα και πλούσια πνευματικά βάθη χωρίς να πάρουν τίποτα μαζί τους, παρά μόνο τον εαυτό τους. Ο χρόνος έδειξε πως ο Κύριος τους αντάμειψε πλούσια για την υπακοή τους. Αναδείχτηκαν στύλοι της Εκκλησίας του Θεού στη γη και μεγάλοι άγιοι στην ουράνια βασιλεία Του. Ας βιαστούμε λοιπόν κι εμείς ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμα της υπακοής τους. Η νύχτα της επίγειας διαδρομής μας τελειώνει. Όλοι οι κόποι της νύχτας είναι έτσι κι αλλιώς μάταιοι, τα δίχτυα μας είναι άδεια, οι καρδιές μας γεμάτες κακία, οι ψυχές κι ο νους μας λιμοκτονούν, αφού έχουν στερηθεί τη βοήθεια του Θεού.
Ο πράος Κύριος στέκεται δίπλα στο πλοίο του καθενός μας και μας καλεί. Εκείνος, ο παντογνώστης Δημιουργός, ζητάει από τον καθένα μας να τον αφήσουμε να μπει στο πλοίο και να ταξιδέψουμε μαζί Του μακριά από τις σκιές και τις φουρτούνες της ζωής, στα μεγάλα βάθη της πνευματικής θάλασσας. Εκεί θα γεμίσουμε το πλοίο μας με όλα τα αγαθά που επιθυμούμε. Ας τον υπακούσουμε τώρα, την ώρα που μας καλεί, γιατί όταν χαράξει η μέρα δε θα τον δούμε πια ως αιτούντα, αλλ’ ως Κριτή. Ας μην απορρίψουμε το αίτημά Του να μπει στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως δεν το απέρριψε ο Πέτρος. Δε μας το ζητάει για δική Του χάρη, αλλά για δική μας. Να ξέρεις πως δεν είναι εύκολο στον Πάναγνο να μπει κάτω από ακάθαρτη στέγη. Να ξέρεις πως αυτό που κάνει είναι θυσία, που την κάνει όμως από αγάπη για μας. Δε μας ζητάει να μπει μέσα για να πάρει, άλλα για να δώσει. Το μόνο που θέλει, είναι να δεχτούμε τη βοήθεια και τη θυσία Του. Αδελφοί μου, ας αφουγκραστούμε τη φωνή που μας καλεί, προτού φτάσει στ’ αυτιά μας η φωνή του Κριτή.
Δόξα και αίνος στον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Απόσπασμα από το βιβλίο «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013)
Συνιστούμε ανεπιφύλακτα στους επισκέπτες της ιστοσελίδος μας το εξαιρετικό βιβλίο με τις ομιλίες του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς:
Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες
σχόλιοΓ.Θ: Ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος ελευθέρωσε την Πόλη από τους διαβολοφόρους του 1204 αλλά στην συνέχεια υποτάχθηκε στην αίρεση τους, στον παπισμό… και προσπάθησε να πιέσει και άλλους να υποταχθούν σε αυτόν. Οι Άγιοι Είκοσι Έξι Οσιομάρτυρες Ζωγραφίτες είναι μερικά από τα θύματά του
Τό Ἅγιον Ὄρος, ἐκτός ἀπό Ὁσίους καί ἀσκητές Ἁγίους καί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀνέδειξε καί πλῆθος Ὁσιομαρτύρων καί Νεομαρτύρων. Ἡ ὑπεράσπιση μέχρι θανάτου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, χωρίς καμμία ὑποχώρηση καί παραχώρηση, συνόδευε πάντοτε τούς ἀσκητικούς καί νηπτικούς ἀγώνες τους, ἀφοῦ «οὐδέν ὠφελεῖ βίος ὀρθός δογμάτων διεστραμμένων» ( Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος).
Ἔτσι, ὅταν τό 1274, στή Σύνοδο τῆς Λυών ὁ Αὐτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1261-1282) ὑπέγραψε ψευδοένωση μέ τούς Λατίνους, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει τήν πολιτική ὑποστήριξη τοῦ Πάπα καί νά μπορέσει νά ἀνασυγκροτήσει τήν ἀποδιοργανωμένη ἀπό τήν λατινική κατοχή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, οἱ Ἁγιορεῖτες ἀντέδρασαν, ὅπως ἄλλωστε καί ἡ πλειοψηφία τοῦ κλήρου καί τοῦ…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 788 επιπλέον λέξεις
ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗΣ…
Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Εδώ και πολλά χρόνια η πατρίδα βουλιάζει όχι μόνο στην παρακμή αλλά και στην παράνοια.
Μία βαθιά πνευματική κρίση δεκαετιών, μέσα από την οποία ο λαός μας όχι μόνο έχει φτάσει στην ουσιαστική απονέκρωση της σχέσης του με τον ίδιο τον εαυτό του (την πίστη και τη γλώσσα του, το ιστορικό του παρελθόν, την παράδοση, ένα ολόκληρο αξιακό σύστημα που τον κράτησε ζωντανό επί αιώνες), αλλά έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την επαφή του και με την ίδια τη λογική.
Ένας λαός από δεκαετίες εκμαυλισμένος, που έχει βολευτεί μέσα στον βούρκο της αποστασίας από τον Θεό και αρνείται πεισματικά να ελευθερωθεί από τα δεσμά και να ξαναζητήσει το έλεός Του.
Λαός που δεν αντιδρά σχεδόν για τίποτε, αλλά παρακολουθεί απαθής την καθημερινή και συστηματική εθνική, δημογραφική, οικονομική, εκπαιδευτική και πρωτίστως πνευματική διάλυση του τόπου του και του μέλλοντος των ίδιων των παιδιών του.
Που συνεχίζει να αποχαυνώνεται…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.211 επιπλέον λέξεις
Ερμηνεία των Καταβασιών του Τιμίου Σταυρού.(Επιλογή)
᾿Ωδή α´. ῏Ηχος πλ. δ´
«Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τήν ᾿Ερυθράν διέτεμε, τῷ ᾿Ισραήλ πεζεύσαντι· τήν δέ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραώ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τό ἀήττητον ὅπλον· διό Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὅτι δεδόξασται».
῾Ο Μωυσῆς, ἀφοῦ χάραξε σέ εὐθεία γραμμή στό νερό μέ τή ράβδο του τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, χώρισε στά δύο τήν ᾿Ερυθρά θάλασσα, γιά νά περάσει πεζῆ ὁ ᾿Ισραηλιτικός λαός. Τήν ἴδια δέ (τή θάλασσα), ὅταν γύρισαν μέ ἅρματα τοῦ Φαραώ καταδιώκοντας τό λαό, ἀφοῦ τήν χτύπησε πλαγίως, τήν ἕνωσε πάλι (γιά νά πνίξει τούς διῶκτες), ἀφοῦ σχημάτισε στό πλάτος τῆς θάλασσας τό ἀήττητο ὅπλο τοῦ σταυροῦ. Γιαυτό ἄς ἀνυμνοῦμε τό Θεό μας, γιατί μέ ὅ,τι ἔκανε δοξάσθηκε ἡ δύναμή του.
῾Η ὑπόθεση τῆς ὠδῆς ἀναφέρεται στή θαυμαστή διάσωση τῶν ῾Εβραίων ἀπό τό διωκτικό μένος καί τήν κακότητα τοῦ Φαραώ, ἡγεμόνα τῶν Αἰγυπτίων. Τά γεγονότα εἶναι γνωστά. Οἱ ῾Εβραῖοι στενάζουν…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 2.471 επιπλέον λέξεις
Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.(Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου)
«Τον 7ο αιώνα υψώθηκε πανηγυρικά ο τίμιος Σταυρός στα Ιεροσόλυμα, για να τον δει και να τον προσκυνήσει όλος ο λαός.*
Εκείνου του γεγονότος ανάμνηση είναι η τελετή της υψώσεως του Σταυρού, που γίνεται κάθε χρόνο,στις 14 Σεπτεμβρίου, στους ενοριακούς και μοναστηριακούς ναούς. Αυτή η Ύψωση, όμως, είναι εξωτερική. Υπάρχει, θα λέγαμε, και μια πνευματική Ύψωση του Σταυρού που συντελείται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.
Πότε;
Όταν κάποιος σταθερά αποφασίζει να αυτοσταυρωθεί, νεκρώνοντας τα πάθη του. Όποιος δεν το κάνει, δεν είναι αληθινός Χριστιανός. Το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος: «Οι του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Όσοι, δηλαδή, είναι του Χριστού, έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του.
Όταν κάποιος σταθερά αποφασίζει να αυτοσταυρωθεί, νεκρώνοντας τα πάθη του. Όποιος δεν το κάνει, δεν είναι αληθινός Χριστιανός. Το λέει ξεκάθαρα ο απόστολος: «Οι του Χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Όσοι, δηλαδή, είναι του Χριστού, έχουν σταυρώσει τον αμαρτωλό εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες του.
Οι Χριστιανοί, λοιπόν, υψώνουν μέσα τους αυτόν τον Σταυρό και τον κρατούν υψωμένο σε όλη τους τη ζωή.Έτσι είναι, άραγε; Ο καθένας ας ρωτήσει τη…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 454 επιπλέον λέξεις
Κωμικοτραγικές σχέσεις λόγῳ ἐπιδημίας!
Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου
Καθηγουμένου Ἱ.Μονῆς Μεταμορφώσεως Σοχοῦ Λαγκαδᾶ
Ἀπορεῖ κανείς καί ἐξίσταται γιά τήν ἐξέλιξη τῶν κοινωνικῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων μέ τήν λεγόμενη ἐπιδημία τοῦ μεταδοτικοῦ ἰοῦ.
Ἄν ζοῦσε ὁ Ἀριστοφάνης στήν ἐποχή μας θά ἔγραφε τήν ὡραιότερη, τήν πιό πρωτότυπη κοινωνική κωμωδία.
Ἄν ζοῦσε ὁ Αἰσχύλος στήν ἐποχή μας θά ἔγραφε τήν πλέον πρωτάκουστη, τήν καταπληκτικώτερη κοινωνική τραγωδία.
Γιατί ὄντως ἐδῶ ἔχουμε μιά παγκόσμια κωμικοτραγωδία.
Πῶς κατάντησαν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μέ μιά ἐπιδημία! Μήπως κρίνονται πιό πολιτισμένοι οἱ ἀρχαιότεροι ἀπό μᾶς ἄνθρωποι, πού ἀντιμετώπιζαν πιό ἀνθρώπινα καί πιό πολιτισμένα τίς σχέσεις στίς παληές ἐπιδημίες;
Ἐδῶ βλέπεις νά προσβάλλονται βίαια οἱ φιλίες, οἱ συγγένειες, οἱ δεσμοί καί σύνδεσμοι οἱ κοινωνικοί. Πανικός, φοβία καί βία, ἀνασφάλεια, ὑποψία καί καχυποψία, τρόμος καί τρομοκρατία. Γιά ἕνα συνηθισμένο ἰό συγκλονίζονται, γκρεμίζονται τά πάντα; ἡ φιλία, ὁ αὐθορμητισμός, ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐμπιστοσύνη, τό φιλότιμο. Πράγματα τόσο ἀνθρώπινα, τόσο πολιτισμένα, τόσο ἑλληνοπρεπῆ.
Μήπως ὁ λεγόμενος σύγχρονος πολιτισμός μας ἔγινε περισσότερο ἐγωκεντρικός, τρομοκρατικός, συμφεροντολογικός, ἀπόκοσμος, ἀποστασιοποιημένος, ἀνασφαλής, μηδενιστικός;
Μήπως πρακτικά ἐφαρμόζουμε τό μηδενιστικό δόγμα τοῦ Σάρτρ, ὁ ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι «ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου» ἤ ἡ ἀρρώστεια μου, ἤ ἡ δυστυχία μου, ἤ ἡ ἀνασφάλειά μου, ἤ ἡ τρομοκρατία μου, ἤ ὁ θάνατός μου;
Μήπως ἡ ὑλιστική καί ἀντίχριστη ἐποχή μας λησμόνησε τήν ἀλήθεια ὅτι «ὁ ἄλλος εἶναι ὁ παράδεισός μου, εἶναι ὁ θεός μου»;
Ὅλα αὐτά ἔρχονται ὡς φυσιολογικά ἐρωτήματα ὅταν ἀκοῦς καί βλέπεις γύρω σου ἀνθρώπους τρομοκρατημένους, ἀλλόφρονες, δίχως χαμόγελο, μασκοφορεμένους, σέ ἀπόσταση ἀσφαλείας ἀπομακρυσμένους, κομπλεξικούς καί σέ λίγο μέσα σέ γυάλες, ἀπομονωμένους (!!!) ἀπό τά ἴδια τους τά παιδιά, τούς συζύγους, τούς φίλους, τούς γείτονες, τούς συναδέλφους.
Τώρα, πού λές, φίλε ἀναγνώστη, θά μᾶς βάλουν τόν καθένα σέ μιά γυάλα μεγάλη, γιατί θά ἀπαγορεύεται εἴτε νά βλέπεις, εἴτε νά ἀκοῦς τόν ἄλλον. Διότι καί μέ τό βλέμμα –λένε– μεταδίδεται ὁ ἰός καί μέ τή φωνή στό αὐτί περνάει ὁ ἰός!! Μόνο μέ ἕνα μεγάλο κινητό θά βλεπόμαστε καί θά μιλᾶμε!!! Θά ἔχει πολύ γοῦστο ὁ καθένας ἔξω ἀπό τό γυάλινο κλουβί του νά᾿χει τό ἕνα χέρι ἔξω τυλιγμένο μέ ὑαλοβάμβακα, πού θά κρατάει ἕνα μέτρο μή τυχόν καί πλησιάσει ὁ διπλανός του, ὁ πατέρας, ἡ μάνα, τό παιδί του, ὁ παππούς, ἡ γιαγιά, ὁ φίλος, ὁ συνάδελφος, ὁ καθηγητής, ὁ μαθητής. Μέ τό μέτρο αὐτό θά μετράει ὁ καθένας μας ἑνάμισο μέτρο ἀπόσταση!!
Μή τυχόν καί κοντέψει ἕνα ροῦπι, χαθήκαμε!!!
Σ᾿ αὐτό τό γυάλινο κλουβί θά τρῶμε καί θά πίνουμε φαΐ καί νερό μέ ὁρούς!! Θά ἀπαγορευθεῖ τό σπιτικό μαγείρεμα καί τό φυσικό γάργαρο νεράκι καί ὅ,τι παράγει ἡ Φύση!!!
Ἐπίσης δέν χρειάζεται νά δοῦμε πῶς εἶναι οἱ ἐξωγήινοι (ἄν ὑπάρχουν βέβαια). Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πού γεννηθήκαμε σ᾿ αὐτόν τόν ὄμορφο πλανήτη, πάνω στή γῆ, θά γίνουμε ἐξω-γήϊνοι!!!
Ὅσο γιά τήν ἀναπνοή, ἐκεῖ θά γελάει «πᾶς πικραμένος»!!! Θά ἔχουμε λέει ἀναπνευστήρα δηλ. φυσιτήρι, διότι τό ὀξυγόνο τῆς Φύσης μπορεῖ νά φέρνει τόν τρομοκράτη ἰό καί ἀλλοίμονό μας!
Ὡραία ζωή θά πῆς. Καλύτερα νά μήν τήν ζῶ τέτοια ζωή. Μά δέν κατάλαβες, φίλε μου, ὅτι ἐκεῖ θά καταλήξουμε; Καί ποῦ εἶσαι ἀκόμα… Ἡ Νέα Μετανεωτερική Ἐποχή, ἡ Παγκοσμιοποίηση θά μᾶς κάνει ἀνθρωποειδῆ, μούμιες, πιθηκάκια, ἀρκουδάκια καί ὅπως ὁ παληός ἀρκουδιάρης ἔτσι θά χτυπᾶνε καί μεῖς θά χορεύουμε. Ὄχι ὅπως χορεύουμε κοντά κοντά. Προσοχή!! Μέσα ἀπό τό γυάλινο κλουβί καί μέ τή μεζούρα στό χέρι!!
Καλά ἔλεγε ὁ μπαρμπα-Μακρυγιάννης ὅτι μᾶς φέρανε τήν «παραλυσία» καί στήν Πατρίδα μας. Ποῦ εἶναι ἡ Δημοκρατία καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα; Ποῦ μᾶς πάει ἡ παραλυμένη καί ἡ πουλημένη στόν μαμωνᾶ τοῦ χρήματος Εὐρώπη;
Ἀντιλαμβάνεσθε «ὅτι ἀνήκουμε στή Δύση» (σ᾿ αὐτό τό ἀνιστόρητο δόγμα). Ὄχι στήν Ἑλλάδα, ὄχι στήν Ὀρθοδοξία, ὄχι στή Ρωμιοσύνη!!
Δικτατορία, Ἀστυνόμευση, Βία. Ἀπό ἄνθρωποι, πού «ἄνω θρώσκουν», σέ Νούμερα. Θά ἀπαγορεύεται νά λές «πατέρας, μητέρα», ἀλλά Νο1, Νο2 καί σύ θά εἶσαι ἕνα ζωάκι, ἕνα νούμερο.
Θά μοῦ πῆς τώρα: Πῶς κατάντησε καί πῶς θά καταντήσει ἀκόμα ὁ ἄνθρωπος!! Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πανέμορφη, ἀφοῦ τοῦ ἀπαγόρευσαν «οἱ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» νά ἀσπάζεται τήν εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἀφοῦ τόν ἄνθρωπο τόν πουλᾶνε σάν ἕνα κομμάτι κρέας καί τοῦ ἀπαγορεύουν ἀκόμα καί τήν ὑπαρξιακή σχέση του μέ τό Θεανθρώπινο Σῶμα καί Θεανθρώπινο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ του.
Ἀκούστηκε μάλιστα ὅτι οἱ Χριστιανοί θά γίνουμε «σοῦπερ παπικοί», ἀφοῦ θά ἀπαγορεύσουν τή θεία Κοινωνία καί δέν θά κοινωνᾶνε οὔτε μέ τό μπισκοτάκι τῶν Παπικῶν. Ὁ Δυτικός Ὀρθολογισμός, Σχολαστικισμός σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο!
Μήπως στό τέλος ἕνας ἁπλός ἰός θά μεταβάλλει τήν κοινωνία σέ μιά ἄγρια κοινωνία, τόν σύγχρονο πολιτισμό σ᾿ ἕνα ἄγριο πολιτισμό; Διότι ὁ ἄνθρωπος «ὁ ἀκοινώνητος ἤ θηρίο γίνεται ἤ θεός». Θεός ἀποκλείεται, ἀφοῦ τοῦ ἀπαγορεύουν τήν Θεία Λειτουργία καί Θεία Μετάληψη τοῦ Θεανθρώπου, δηλαδή τήν θέωσή του. Ἄρα γίνεται θηρίο. Λοιπόν θηριόγνωμος πολιτισμός! Νά τόν χαιρόμαστε! Ποιός ξέρει τί ἔχει νά γεννήσει σέ λίγο ἕνας τέτοιος πολιτισμός θηρίων καί ἀγρίων ἀνθρώπων ἤ ἀνθρωποειδῶν;;; Ποιός ξέρει ἄραγε, ὁ λεγόμενος ἀθεϊστικός, τεχνολογικός πολιτισμός τί ἔχει νά δημιουργήσει, νά φέρει στούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί σέ ὅλη τήν Δημιουργία καί τή Φύση τοῦ Θεοῦ;
Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι στίς μέρες μας ὁ λόγος τοῦ Ντοστογιέφσκυ «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται».
«Ἦταν πού ἦταν στραβό τό κλῆμα, τὄφαγε καί ὁ γάϊδαρος». Δηλαδή ὑπῆρχε πού ὑπῆρχε ἡ ὑποτίμηση καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ προσώπου στή Νέα Ἐποχή τήν Μετανεωτερική, πού εἰσήλθαμε, ἦρθε καί ἡ ἀπόσταση, ἡ ὑποψία, οἱ ὑποτονικοί δεσμοί τῆς κοινωνίας καί οἱ ἀντικοινωνικές σχέσεις ἐξαιτίας μιᾶς ἀμφιλεγόμενης καί ἀμφιβόλου ἐπιδημίας.
Καί πᾶμε πρός τό χάος, ἀφοῦ δέν πᾶμε «διά Χριστοῦ καί ἐν Χριστῷ»
Κυριακή πριν την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. ομιλία κ.Δημητρίου Τσαντήλα, θεολόγου & ιεροκήρυκα.
Τὸ μεῖζον μέρος τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ Ζωηφόρου Σταυροῦ στὸ Ἅγιον Ὅρος
Ὁ Τίμιος Σταυρός, γνωστὸν ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων Σωκράτους, Θεοδωρήτου, Σωζομένου, Ρουφίνου, Ἱερωνύμου, Σουπληκίου, Ἀμβροσίου, ἐξιστορούντων ἀπαραλλάκτως πάσας τὰς λεπτομερείας, ὄτε ἀνεκαλύφθη τῷ 325 μ. Χ. ὑπὸ τῆς αὐτοκράτειρας τοῦ Βυζαντίου Ἁγίας Ἑλένης μετὰ τὴν ἀναγραφὴν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐπὶ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ Λαβάρου ὁ τὲ μεταβάσα εἰς Ἱεροσόλυμα κατεδάφισε τὸν Ναὸν τῆς Ἀφροδίτης καὶ ἀπεκάθηρε τὰς ἀκαθαρσίας καὶ τὰς τῶν πετρῶν σωρείας, ὡς καὶ τὸ εἴδωλον τοῦ Διὸς τὸ ἐπὶ Ἀδριανοῦ τοῦ Αἰλίου (117-138 μ.Χ.) ἀνεγερθέν, ἵδρυσε δὲ ἐκ βάθρων αὐτόθι τὸν ἱερὸν Ναὸν τῆς Θείας τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, ἐν ᾧ εὗρε τὸν τὲ Σταυρὸν καὶ τὸν Τάφον τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐντολὴ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς Κωνσταντίνου, εἰς ὃν εὐθὺς ἀνήγγειλε τὴν….ἀποκάλυψιν ταύτην.
Τότε Ἐπίσκοπος ἦν Ἱεροσολύμων ὁ Ἅγιος Μακάριος, ὃν μετὰ 25 ἔτη ἀπὸ τῆς εὑρέσεως τοῦ Σταυροῦ διεδέχθη ὁ Κύριλλος.Μετὰ τὴν εὕρεσιν ταύτην τοῦ Σταυροῦ μέρος μὲν τοῦ Τιμίου Ξύλου ἠνέχθη εἰς Κωνσταντινούπολη χάριν εὐλογίας, τὸ δὲ λοιπὸν καταλειφθὲν ἐν Ἱεροσολύμοις ὑπὸ τῆς βασιλομήτορος ἐν…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 666 επιπλέον λέξεις
Eκκλησία καί Θεία Εὐχαριστία στήν ἐποχή τοῦ Covid—19
Ὑπό Νικολάου Ξιώνη
Ἀναπληρωτῆ Καθηγητῆ Δογματικῆς καί Συμβολικῆς Θεολογίας
Εἰσήγηση στό 18ο Ἱερατικό Συνέδριο τῆς ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ-10-9-2020 (Περίληψη)
Πρίν λίγους μῆνες τό ἑλληνικό κράτος μέ τή σύμφωνη γνώμη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποφάσισε τή σφράγιση τῶν ἱερῶν ναῶν, τήν ἀναστολή τέλεσης ὅλων τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί τήν ἀπαγόρευση τῆς θ. Εὐχαριστίας καί κοινωνίας τῶν πιστῶν. Ὡς πρός τήν ὀρθότητα αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως καί τό θεολογικό περιεχόμενο τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς, ἡ ὁποία στηρίζεται σέ μία παραμορφωμένη ἐκκλησιολογία, θά ἦταν σωστό νά ἀφήσουμε νά μιλήσουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ἑρμηνεύοντας τή θ. Εὐχαριστία προτάσσει τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας καί ἐξηγεῖ τό περιεχόμενό της, πρίν προχωρήσει στήν ἐπισήμανση καί ἀνάλυση τῶν συμβόλων της. Σκοπός του εἶναι νά θέσει τό ἑρμηνευτικό πλαίσιο ἀντίληψης καί κατανοήσης τῆς θ. Εὐχαριστίας καί κατ’ ἐπέκταση ὅλων τῶν μυστηρίων καί ἀκολουθιῶν. Ἔτσι προτάσσει ὁ ἅγ. Μάξιμος τίς ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις ἑρμηνείας καί ἐπισημαίνει τήν ἀναφορικότητα τῶν μυστηρίων σέ αὐτήν τήν ἴδια τή φύση τῆς Ἐκκλησίας.
Βασική προϋπόθεση, λοιπόν, γιά τήν κατανόηση τῆς θ. Εὐχαριστίας εἶναι, κατά τόν Μάξιμο τόν Ὁμολογητή, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τόν τύπο καί τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ —καί ὄχι τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅ,τι εἶναι ὁ Θεός κατ’ οὐσίαν, σύμφωνα μέ τόν Μάξιμο, εἶναι ἡ Ἐκκλησία κατ’ ἐνέργειαν· καί ὅπως ὁ Θεός εἶναι μία οὐσία, ἔτσι καί ὁλόκληρος ὁ κόσμος δημιουργεῖται καί περικρατεῖται ἀπό τή θεία δημιουργική πρόνοια, μέσῳ τῆς ὁποίας συνδέεται τό ἕνα δημιούργημα μέ τό ἄλλο καί ὅλα μαζί μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Καί τούτη ἡ ἑνότητα ὁλόκληρης τῆς δημιουργίας πραγματώνεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, διότι μόνον μέσῳ αὐτῆς καί διά τῆς θ. Εὐχαριστίας καταλύεται κάθε φυσική διαφοροποίηση καί κάθε φυλετική, ἐθνική, προσωπική ἤ ἐπαγγελματική διαφορά τῶν ἀνθρώπων, καθιστώντας τά πάντα Χριστός.Ἔτσι ἡ θ. Εὐχαριστία δέν ἀποτελεῖ μία ἁπλῆ τελετή, ἡ ὁποία ἐκφράζει τό θρησκευτικό συναίσθημα τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, ἀλλά σέ αὐτήν ἐμφαίνεται ἡ μία Ἐκκλησία καί πραγματώνεται κατ’ ἐνέργειαν ἡ θεοποίηση ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως.
Βεβαίως ἡ ἑνότητα αὐτή δέν γίνεται ἀντιληπτή ἀπό τούς ἀκατήχητους. Ἀναφέρεται στούς κατηχουμένους καί στούς πιστούς. Ἐπειδή ὅμως οἱ κατηχούμενοι, παρόλο πού κατανοοῦν τήν ἑνότητα τῆς μίας δημιουργίας καί τῆς κτιστῆς πραγματικότητας μέ τόν ἕναν Θεό, ἀλλά ἀδυνατοῦν νά μετέχουν σέ αὐτήν, μετέχουν μόνον στό τυπικό μέρος τῶν ἀναγνωσμάτων καί τῶν ἱερῶν ψαλμῶν καί ἀποκλείονται ἀπό τίς ἱερουργίες καί θεωρίες τῶν τελείων, δηλαδή ἀπό τή θ. Λειτουργία τῶν πιστῶν. Ἡ διάκριση αὐτή γίνεται ἐξ αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους νά γίνουν «ἑνοειδεῖς», νά φθάσουν δηλαδή στήν καθαρότητα ἐκείνη πού θά τούς ἐπιτρέψει νά ὑπερβοῦν τήν ὑλική καί κοσμική πραγματικότητα καί διερχόμενοι ἀπό τίς φάσεις τῆς θείας ἀποκαλύψεως, ὅπως αὐτές δηλώνονται μέ τήν ἀνάγνωση τῶν κειμένων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀρχικῶς, καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, στή συνέχεια, νά μετέχουν τῆς παρουσίας τοῦ ἑνός Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἑπομένως, τόσο οἱ ἀβάπτιστοι ὅσο καί οἱ κατηχούμενοι ἀποκλείονται ἀπό τή θ. Λειτουργία τῶν πιστῶν, διότι στεροῦνται τῆς ἐν ὕδατι καί πνεύματι ἀναγεννήσεως, στεροῦνται τῆς σωματικῆς καθάρσεως καί τῆς ἐν πνεύματι ἀνακαινίσεως τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», ὥστε νά καταστοῦν ἱκανοί νά τραφοῦν μέ «τροφήν ξένην», ὅπως χαρακτηριστικά ἐξηγεῖ ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί ἐνῶ οἱ μή χριστιανοί ἀλλά καί οἱ κατηχούμενοι ἀποκλείονται ἀπό τή θ. Λειτουργία, διότι στεροῦνται τῶν προϋποθέσεων τῆς θ. Κοινωνίας, τίς ὁποῖες ἐξασφαλίζει τό μυστήριο τοῦ βαπτίσματος, ἀποτελεῖ ἀντίφαση καί πνευματική «σχιζοφρένεια» γιά τούς πιστούς καί πολύ περισσότερο γιά τούς ἱερεῖς ἤ τούς ἐπισκόπους, ἡ ἀπαγόρευση μετοχῆς στή θ. Εὐχαριστία καί στή θ. Λειτουργία, διότι μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπιστρέφουν στήν προβαπτισματική κατάσταση τῶν κατηχουμένων.
Ὁ τρόπος ἐπιστροφῆς τῶν πιστῶν χριστιανῶν στήν προβαπτισματική κατάσταση περιγράφεται ἀπό τόν ἀπ. Παῦλο στήν Πρός Γαλάτας ἐπιστολή. Ἐκεῖ ἐπισημαίνει τή μεταστροφή τῶν πιστῶν χριστιανῶν ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ σέ ἕνα ἄλλο εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο στηριζόμενο στόν ἰουδαϊκό νόμο παραποιεῖ τό δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εὐαγγέλιο.
Αὐτός ὁ τρόπος ἐπιστροφῆς τῶν χριστιανῶν ἀπό τήν πνευματική κατάσταση τῶν πιστῶν στόν ἠθικό τρόπο ζωῆς τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἐπιστροφή τῶν σημερινῶν χριστιανῶν ἀπό τήν ἐλευθερία τῆς πίστεως καί τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τή συμβατικότητα τῆς ζωῆς, στήν προβαπτισματική κατάσταση τῶν κατηχουμένων, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό ἕναν ἠθικό, κοινωνικό τρόπο συμπεριφορᾶς. Οἱ σημερινοί χριστιανοί καί ἀκόμη χειτότερο οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἐπίσκοποι, πού ἐμπιστεύονται τό «νόμο» τῶν ἀνθρώπων (τούς «εἰδικούς» ἐπιστήμονες) καί ἀπορρίπτουν τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πίστη στόν ἀληθινό Λόγο τοῦ Θεοῦ, μέ τό νά φοβοῦνται ἐντός τῆς μυστηριακῆς ζωῆς καί κοινωνίας τή μετάδοση λοιμωδῶν ἀσθενειῶν, ἐπιστρέφουν ὡς σύγχρονοι Γαλάτες στήν προτέρα κατάσταση τοῦ νόμου τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ ὁπισθοδρόμηση αὐτή εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς παραποιημένης ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία βασίζεται στά νεότερα φιλοσοφικά ρεύματα τῆς Δύσεως καί ἑρμηνεύει τήν Ἐκκλησία ὡς κοινωνία ἀνθρώπων.
Ἀντιθέτως, γιά τήν ἐκκλησιολογία τῶν Πατέρων, ἡ ὁποία ἑρμηνεύει τήν ἐκκλησιαστική σύναξη ὡς μυστηριακή κοινωνία τῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μέ αὐτήν τήν ἴδια τήν κεφαλή, τόν Χριστό, ἡ παρουσία τοῦ πιστοῦ ἐντός τοῦ ναοῦ σημαίνει τήν ὑπέρβαση τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, στίς ὁποῖες δέν συμπεριλαμβάνεται μόνον ἡ διαβίωση ἀλλά καί ἡ σωματική ὑγεία, καί δηλώνει σαφῶς τή συνειδητή μετοχή στήν παρουσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ.
Δέν ἀποτελεῖ μία ἐνθύμιση, ἀλλά ὁ ἄρτος καί ὁ οἶνος «μεταποιεῖται εἰς σῶμα καὶ αἷμα Θεοῦ», πού σημαίνει ὅτι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ ἄρτος εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί αὐτός ὁ ἴδιος ὁ οἶνος εἶναι τό αἷμα του, τά ὁποῖα παρέλαβε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἁγία Παρθένο καί τά ὁποῖα ἑνώθηκαν ἀληθῶς μέ τή θεότητα.
Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, προκειμένου νά ἐμβαθύνει περισσότερο καί ἐξηγήσει τή μεταβολή τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, δίνει τό παράδειγμα τῆς φυσικῆς μεταβολῆς αὐτῶν τῶν στοιχείων σέ σῶμα καί αἷμα ἀπό τόν ἐσθίοντα καί πίνοντα αὐτά. Ὅπως δηλαδή ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός μεταβάλλει τίς τροφές καί τά διάφορα ὑγρά κατά τή βρώση καί τήν πόση σέ σῶμα καί αἷμα, ἔτσι καί ὁ ἄρτος, ὁ οἶνος καί τό ὕδωρ διά τῆς ἐπικλήσεως καί ἐποιφητήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταποιοῦνται σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ.
Ἡ μεταβολή αὐτή διαφέρει ἀσφαλῶς ἀπό τή «μετουσίωση» (Transsubstantiation), ἡ ὁποία ὑποστηρίζεται ἀπό τούς ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους τά ὑλικά στοιχεῖα τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου ἀλλάζουν καί μεταβάλλονται κατ’ οὐσίαν σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἐνῶ τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά παραμένουν ὡς ἔχουν. Ἡ ἐξήγηση αὐτή ἀπορρίπτεται ἀπό τήν ὀρθόδοξη πατερική διδασκαλία, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στή μεταβολή, πού σημαίνει τήν μεταβολή τῶν ἰδιοτήτων τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ αὐτές, πού φυσικῶς ἔχει ἡ θεότητα καί μετεῖχε καθ’ ὑπόστασιν ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν, δηλαδή, ὁ πιστός κοινωνεῖ τῶν ἀχράντων μυστηρίων, δι’ αὐτῶν κοινωνεῖ τῶν μεταβληθέντων ἰδιοτήτων τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου στίς ἰδιότητες τῆς θεότητος, ἐνῶ ἡ οὐσία αὐτῶν τῶν στοιχείων —σέ ἀντίθεση μέ τή δυτική θεολογία— παραμένει ἡ ἴδια.
Ἡ μεταβολή αὐτή γίνεται ἀκριβῶς κατά τόν ἴδιο τρόπο πού μεταβάλλεται τό φθαρτό καί ἐμπαθές σῶμα σέ ἄφθαρτο καί ἀπαθές, χωρίς τό ἴδιο νά μετουσιώνεται ἀπό κτιστό, πού εἶναι κατά φύση, σέ ἄκτιστο. Ἔτσι ὁ κοινωνών τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου κοινωνεῖ τῶν ἰδιοτήτων τῆς θεότητος, οἱ ὁποῖες περιχωροῦνται («κατά συνανάκρασιν») στά ὑλικά στοιχεῖα, ὅπως συνέβαινε καί στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία μετεῖχε τῶν θείων ἰδιοτήτων —μέ βάση τήν ἀντίδοση τῶν ἰδιωμάτων— χωρίς ἡ ἴδια νά μεταβάλλεται στήν οὐσία τῆς θεότητος.
Σέ αὐτήν, λοιπόν, τήν παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐδῶ καί τώρα, ὁ πιστός θά πρέπει νά προσέρχεται στή θεία μετάληψη «μετά παντός φόβου και συνειδήσεως καθαρᾶς και ἀδιστάκτου πίστεως», διότι δέν κοινωνεῖ ἄρτο καί οἶνο, ἀλλά κοινωνεῖ τῶν ἰδιοτήτων τῆς θεότητος. Εἰδάλλως, στούς «ἐν ἀπιστίᾳ ἀναξίως» μετέχοντας, γίνεται κόλαση, πρᾶγμα πού φαίνεται σαφῶς στήν περίπτωση τοῦ Ἰούδα, στόν ὁποῖον εἰσῆλθε ὁ Σατανᾶς, μόλις κοινώνησε τοῦ ἐμβαπτισμένου ἄρτου ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό.
Ἡ διαφορετική ἐπίδραση τῆς θ. Κοινωνίας δέν σημαίνει φυσικά, ὅτι στή δεύτερη περίπτωση, κατά τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος κοινωνεῖ ἀναξίως τῶν ἀχράντων μυστηρίων, δέν λαμβάνει τίς σωτηριώδεις ἐνέργειες τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ κολασμός τοῦ ἀνθρώπου κατά τή θεία μετάληψη ὀφείλεται σέ αὐτόν τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος «ἐμπαίζει» —τρόπον τινά— τόν Θεό, διότι κοινωνεῖ τῆς σωτηριώδους ἐνεργείας τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου χωρίς νά πιστεύει καί νά ἀποδέχεται, ὅτι αὐτός τοῦτος ὁ ἄρτος καί αὐτός τοῦτος ὁ οἶνος εἶναι πράγματι τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τό διαφορετικό, ἑπομένως, ἀποτέλεσμα τῆς θ. Κοινωνίας ὀφείλεται στόν διαφορετικό τρόπο προσέλευσης στό μυστήριο. Ἐάν προσέρχεται ὁ πιστός μέ δισταγμό καί ἀμφιβολίες, τότε, ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού ἀκολουθεῖ τούς τύπους καί τά ἠθικά σχήματα τῆς προετοιμασίας τοῦ καλοῦ χριστιανοῦ, εὑρισκόμενος κατ’ οὐσίαν στήν προβαπτισματική κατάσταση τῶν κατηχουμένων, ἀδυνατεῖ νά κοινωνήσει τῶν θείων ἰδιοτήτων, ἀδυνατεῖ νά γίνει «ἑνοειδής», καί ὡς νέος Ἰούδας δίνει τή δυνατότητα κατά τήν κοινωνία νά εἰσέλθει ὁ Σατανᾶς μέσα του.
Ὡστόσο ὑπάρχει ἡ πιθανότητα δικαιολογούμενος κάποιος νά ἀντιτάξει καί νά ὑποστηρίξει, ὅτι ἡ ἀμφιβολία σέ πολλούς χριστιανούς δέν ἀφορᾶ στή θ. Κοινωνία, ἀλλά στόν συγχρωτισμό τῶν ἀνθρώπων κατά τή συνάθροισή τους ἐντός τοῦ ναοῦ. Τήν ἀπάντηση σέ αὐτήν τήν ἀντίδραση παρέχει ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος παραλληλίζει τήν Ἐκκλησία μέ τόν ἕναν Θεό, διότι αὐτή εἶναι κατ’ ἐνέργειαν, ὅ,τι εἶναι ὁ Θεός κατ’ οὐσίαν. Ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή, εἶναι μία, διότι κατά τή σύναξη, ἡ ὁποία δέν εἶναι μία ἁπλῆ συνάθροιση, ἀλλά μυστηριακή κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἑνώνονται ὅλοι οἱ πιστοί ἐντός αὐτῆς στόν ἕναν «καινό» ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ. Ἡ ἑνότητα αὐτή δέν πραγματώνεται κατά τόν ἴδιο τρόπο μέ αὐτούς πού κοινωνοῦν τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί τοιουτοτρόπως μετέχουν τῶν θείων ἰδιοτήτων, ἀλλά κοινωνοῦν κατ’ ἐνέργειαν, ὅπως ὁ πνευματικός κόσμος τῶν ἀγγέλων. Τήν ἀπάντηση σέ αὐτήν τήν ἀντίδραση παρέχει ὁ ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀναφέρθηκε στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας, παραλληλίζει τήν Ἐκκλησία μέ τόν ἕναν Θεό, διότι αὐτή εἶναι κατ’ ἐνέργειαν, ὅ,τι εἶναι ὁ Θεός κατ’ οὐσίαν. Ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή, εἶναι μία, διότι κατά τή σύναξη, ἡ ὁποία δέν εἶναι μία ἁπλῆ συνάθροιση, ἀλλά μυστηριακή κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἑνώνονται ὅλοι οἱ πιστοί ἐντός αὐτῆς στόν ἕναν «καινό» ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ. Ἡ ἑνότητα αὐτή δέν πραγματώνεται κατά τόν ἴδιο τρόπο μέ αὐτούς πού κοινωνοῦν τοῦ σώματος καί τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί τοιουτοτρόπως μετέχουν τῶν θείων ἰδιοτήτων, ἀλλά κοινωνοῦν κατ’ ἐνέργειαν, ὅπως ὁ πνευματικός κόσμος τῶν ἀγγέλων.
Στή μυστηριακή, ἑπομένως, ζωή τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει φθορά, ἀσθένεια ἤ θάνατος. Αὐτά χαρακτηρίζουν τούς ἀνθρώπους πού διαστρέφουν τήν ἀλήθεια καί ἀρνοῦνται τή θεότητα, ἐγκλωβιζόμενοι ἐγωιστικῶς στόν ἑαυτό τους, στή δύναμη καί στήν ἐξουσία τοῦ κτιστοῦ ὄντος. Ὁ θάνατος ἀναφέρεται στούς μή χριστιανούς καί ἀβάπτιστους, οἱ ὁποῖοι ἀδύναμοι νά φθάσουν στήν ἑνοειδία μέ τόν Θεό, παραμένουν ἄγευστοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ γεγονότος τῆς καινῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, καί ἔτσι ἀποφεύγουν τόν «συνωστισμό» τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ’ ὅσον αὐτή ὅπως καί οἱ ὑπόλοιπες κοινωνικές συναθροίσεις καί ἐκδηλώσεις ἀποτελεῖ μία ἁπλῆ «συνάθροιση» ἀτόμων. Ἔτσι ἐμπράκτως ἀρνοῦνται τήν κατ’ ἐνέργειαν μυστηριακή κοινωνία, πού καθιστᾶ τήν Ἐκκλησία σῶμα Χριστοῦ, καί ὡς ἐκ τούτου ἀρνοῦνται τόν ἴδιο τόν Χριστό.
Ἡ ἄρνηση αὐτή εἶναι πολύ πιό σημαντική ἀπό τήν αἵρεση, διότι δέν εἶναι μία ἁπλῆ διαφοροποίηση ἀπό τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, δέν ἀποτελεῖ μία διαφορετική ἑρμηνεία τοῦ δόγματος, ὅπως συμβαίνει μέ τούς αἱρετικούς. Ἡ ἄρνηση τῆς θεότητος τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία στηρίζεται στήν ἀμφιβολία καί ἄρνηση τῆς θεϊκῆς του δύναμης καί ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέ τήν ἀπόδοση τῶν θαυμάτων στίς φυσικές δυνάμεις τῶν κτιστῶν ὄντων, ὅπως στήν περίπτωση τῶν Φαρισαίων, ἤ μέ τήν ἀπόδοση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου στό ἀνακαινισμένο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως συμβαίνει σήμερα στήν ἐποχή τοῦ κορονοϊοῦ, σημαίνει βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι πολύ σοβαρότερη ἀπό τήν αἵρεση. Διότι ὁ Φαρισαῖος ἤ ὁ κατά τό ὄνομα μόνον χριστιανός δέν προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύσει τό μυστήριο, ὅπως κάνει ὁ αἱρετικός, ἀλλά ἀρνεῖται αὐτό τό ἴδιο τό μυστήριο, δέν ἀλλοιώνει τήν πίστη στήν προσπάθειά του νά τήν κατανοήσει, ἀλλά τήν ἀναιρεῖ ἀντιστρέφοντας τήν ἀλήθεια καί ἀποδίδοντας στά ἔργα τῆς θεότητος ἰδιότητες καί συνθῆκες τῆς κτιστῆς φύσεως. Αὐτή του ἡ πράξη εἶναι ἔργο δαιμονικό καί ἐκφράζει τήν ἀπόλυτη πνευματική του διαστροφή καί ὑπαρξιακή του ἀλλοίωση πρός τό μή ὄν καί τήν ἀνυπαρξία.
Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο διατυπώθηκε ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ γιά τό ἀσυγχώρητο τῆς βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φαίνεται σαφῶς ὅτι ἡ βλασφημία σημαίνει ὄχι μόνον τήν ἀμφισβήτηση τῆς θείας δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τήν ἀντιστροφή τῆς ἀλήθειας.
Καί τοῦτο, διότι στήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τοῦ ὁποίου ὁ Χριστός τότε ἐξέβαλλε τά δαιμόνια καί σήμερα ἀνακαινίζει διά τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τόν κόσμο, οἱ βλάσφημοι ἀναγνωρίζουν τίς δαιμονικές δυνάμεις καί βλέπουν τή φθορά καί τόν θάνατο, ἀποκρύπτοντας τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στά «σημεῖα» τῆς θείας ἀποκαλύψεως.
Ἔτσι, τόσο τότε, κατά τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, ὅσο καί σήμερα, κατά τήν ἐποχή τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀλήθειας καί ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς, ἡ βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά πρέπει πάντοτε νά ἑρμηνεύεται στήν προοπτική τῆς ἀντιστροφῆς τῆς ἀλήθειας, βάσει τῆς ὁποίας ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται μέ τήν ἀντικατάστασή του καί τή θεοποίηση τῶν κτιστῶν ὄντων.
Σέ αὐτήν τήν προοπτική, ἡ ὁποιαδήποτε ἐκδήλωση ἀμφιβολίας καί ὡς ἐκ τούτου ἄρνησης τῆς σωτηριώδους θείας ἐνεργείας, εἴτε διστάζοντας νά κοινωνήσουμε τῶν θείων μυστηρίων καί νά συμμετέχουμε στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε προβληματιζόμενοι καί φοβούμενοι νά ἀποφεύγουμε τόν ἐκκλησιασμό καί τήν προσκύνηση τῶν ἱ. εἰκόνων καί λειψάνων ἤ νά χρησιμοποιοῦμε τήν ἰατρική μάσκα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, σημαίνει τή βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου, εἶναι ἀσυγχώρητη.
Αὐτό θά πρέπει νά προβληματίζει τόν σημερινό χριστιανό καί ὅλως ἰδιαιτέρως τούς κληρικούς καί ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι, οἱ μέν πρῶτοι μέ τή βάπτισή τους στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, οἱ δέ δεύτεροι μέ τή χειροτονία τους ὡς διάκονοι καί ὑπόλογοι τῆς παρακαταθήκης πού ἔλαβαν, ὄχι μόνον πρέπει νά μήν βλασφημοῦν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπιστρέφοντας «ἀνοήτως», κατά τόν Παῦλο, στήν προβαπτισματική τους κατάσταση, ἀλλά καί νά προστατεύουν τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἀπό μία τέτοια ὀλέθρια γιά τή ζωή τους πράξη.
ΠΗΓΗ. Φίλοι Ὁσίου Νικοδήμου
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 