O Άγιος Ρεμίγιος,Επίσκοπος Ρένς, Απόστολος των Φράγκων (1η Οκτωβρίου)

Άγνωστο θαύμα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Πριν από 6 χρόνια όταν ήμουν 15 χρονών και όντας ορφανή από πατέρα, οι προσευχές μου κάθε βράδυ έκρυβαν παράπονο γιατί ο θεός μου πήρε πολύ νωρίς τον πατέρα μου και παρότι τον παρακάλαγα να τον δω έστω και στα όνειρα μου, οι επιθυμία αυτή δεν εκπληρωνόταν.

H απάντηση του Θεού στα παράπονα μου δεν άργησε να έρθει. Η απάντηση ήρθε μέσα από ένα όνειρο. Είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σε μία παράξενη εκκλησία και περίμενα σε μία προσκυνηματική ουρά.

Μπροστά μου υπήρχαν παιδιά διάφορων εθνικοτήτων. Καθώς περίμενα στο τέλος αυτής της προσκυνηματικής ουράς κάποιοι άνθρωποι από τον γυναικωνίτη υπέδειξαν να πάω μπροστά και στην εντολή αυτών των ανθρώπων τα παιδιά υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη για να περάσω εγώ. Βρέθηκα μπροστά από την εικόνα που απεικόνιζε έναν Άγιο που δεν τον είχα ξαναδεί. Ήταν παππούλης και είχε γκρίζα γένια. Καθώς την κοίταζα, ο παππούλης αυτός σαν φάσμα βγήκε από την εικόνα και μου είπε να πάω δεξιά.

Όταν γύρισα προς την μεριά που μου υπέδειξε υπήρχε μία λάρνακα από την οποία βγήκε ο ίδιος παππούλης που είχα δει πριν στην εικόνα. Όχι όμως σαν το φάσμα της εικόνας με χρώματα που χρησιμοποιεί ο αγιογράφος αλλά με σάρκα και οστά. Τον πλησίασα και καθίσαμε και οι δύο πάνω στην λάρνακα. Δεν με φόβιζε, είχα την αίσθηση ότι καθόμουν με κάποιον δικό μου σε ένα παγκάκι και όχι με έναν άγιο πάνω σε μία λάρνακα. Με κοίταζε στα μάτια με αγάπη και τρυφερότητα. Τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη και και στοργικότητα και ομόρφυναν το γερασμένο και σκυθρωπό σώμα του. Με αγκάλιασε πατρικά και μου μίλησε σε μια άλλη γλώσσα , όχι στα ελληνικά οι στις άλλες γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να επικοινωνούσαν οι ψυχές μας. Μου είπε πως από εδώ και πέρα αυτός θα είναι πατέρας για εμένα. Η αγκαλιά του γέμισε την ψύχη μου γαλήνη και η μυρωδιά του έκανε το όνειρο πραγματικό.

Ξύπνησα με την σκέψη του και με πολλά ερωτήματα για το ποιος είναι αυτός ο παππούλης. Όμως μαζί με τα πολλά ερωτήματα είχα και μία απάντηση στην ερώτηση ‘έχω εγώ πατέρα;’. Φυσικά και είχα απλά δεν ήξερα πως τον λένε. Ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου η οποία είναι κατηχήτρια και γνωρίζει πολλά σχετικά με τους αγίους και τους βίους τους. Όμως κανένας από όσους μου είπε δεν ανταποκρίνονταν στην περιγραφή που της έδινα. Ήξερα μόνο ότι είχε γκρίζα γένια, ήταν παππούλης, κοντός και σκυθρωπός και κατά πάσα περίπτωση ξένος μιας και η εκκλησία δεν έμοιαζε ελληνορθόδοξη, ούτε οι οι υπόλοιποι προσκυνητές ήταν Έλληνες, ούτε ο παππούλης μου μίλησε στα ελληνικά. Η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσευχηθώ σε εκείνον για να μου αποκαλύψει ποιος είναι. Η απάντηση στην προσευχή μου δεν ήρθε μέσα από όνειρο αυτήν την φορά αλλά από ένα δώρο γενεθλίων που μου έκανε ο πνευματικός μου πατέρας ( στον οποίο δεν είχα πει καν το όνειρο). Άνοιξα το δώρο και διαπίστωσα πως ήταν ένα βιβλίο. Όταν το άνοιξα είδα τον την ΄παράξενη εκκλησία’ (παράξενη για εμένα γιατί ήταν ρωσική) την οποία είχα δει στον ύπνο μου, την εικόνα του αγίου, την λάρνακα του, καθώς και τον παππούλη! Έτσι έμαθα το όνομα του …. Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, προστάτης των ορφανών. Έτσι έμαθα το όνομα του πατέρα μου, τον πατέρα όλων των ορφανών, των θλιμμένων, των αδυνάτων, των φτωχών των αδικημένων. Ο άγιος δεν με αφήνει ποτέ μόνη αλλά είναι πάντα κοντά μου και παρουσιάζεται πολλές φορές στα όνειρα μου για να με στηρίξει, να με παρηγορήσει και να με συμβουλεύσει στις δύσκολες στιγμές.

Ο Θεός μου πήρε τον πατέρα μου αλλά φρόντισε να μου στείλει έναν άφθαρτο ( το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου βρίσκεται στον Σαν Φρανσίσκο) ο οποίος βρίσκεται και στην γη και μας θυμίζει ότι όποιος ακολουθεί τον Χριστό δεν έχει λόγο να φοβάται τον θάνατο … εκείνος δεν τον έφθειρε. Πως είναι δυνατόν ο ναός μιας άγιας ψυχής να γίνει πάλι χώμα;

Αισθάνομαι τυχερή αλλά ταυτόχρονα , έχω την ευθύνη, από την στιγμή που ο θεός επέτρεψε σε εμένα την πιο αμαρτωλή να συμβεί αυτό, να μάθουν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και μαζί με την δική μου αλλαγή, να φέρει αλλαγή και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που αυτήν την στιγμή που διαβάζουν τα λόγια αυτά αναζητούν ένα καταφύγιο και μια πατρική αγκαλιά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ως δεκαπεντάχρονη ήταν να φτιάξω μία σελίδα στο facebook με όνομα SAINT JOHN MAXIMOVITCH( ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ) που σήμερα αριθμεί πάνω από 3000 μέλη. Στην αγκαλιά που μου χάρισε εκείνος, χωράμε πολλοί!

Μαρία Τσάλλα.

https://www.facebook.com/groups/211026374035/permalink/10151823170044036/

Άγνωστοι Έλληνες: Η «σφραγίδα» των Ελλήνων στην Συρία

Σε προηγούμενες μελέτες μας «ταξιδέψαμε» ως τα βάθη της Ασίας και την Αμερική, προκειμένου να ακολουθήσουμε τα χνάρια των αρχαίων Ελλήνων που όχι μόνο έφτασαν ως εκείνα τα μέρη αλλά δημιούργησαν επιπλέον αποικίες, κληροδοτόντας το στίγμα του πολιτισμού, της παράδοσης και της κουλτούρας μας…

Μπορεί βέβαια να γύριζαν όλον τον κόσμο, στο τέλος όμως πάντα επέστρεφαν στα γνώριμα σε αυτούς νερά της Μεσογείου, όπως ακριβώς έκανε και ο Οδυσσέας μετά την πολυετή περιπλάνησή του.

Έτσι κι εμείς θα επιστρέψουμε στην όμορφη θάλασσα της Μεσογείου και στις χώρες που την περιβάλλουν, προκειμένου να σας «τροφοδοτήσουμε» με πληροφορίες για την δράση των Ελλήνων σε εκείνα τα μέρη.

Θα ξεκινήσουμε με την Συρία, την χώρα, της οποίας τα σύνορα εκτείνονται από τον Ευφράτη ποταμό ως την Αραβική έρημο και την Μεσόγειο.
Ορισμένες εκ των πόλεών της έχουν γίνει γνωστές μέσω των εκστρατειών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, καθώς η Συρία αποτελούσε μέρος της Περσικής Αυτοκρατορίας.
Με την νίκη όμως των Ελλήνων πέρασε στα «χέρια» της ελληνικής κυριαρχίας αρχικά με επικεφαλής τον Μ. Αλέξανδρο, έπειτα τον Πτολεμαίο και τέλος τον Σέλευκο.  

Ας σημειωθεί πως κάποιοι Σύριοι, ακόμα και σήμερα, θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των Σελευκιδών!
Το όνομά της μάλιστα προέρχεται από το ελληνικό «σάρμα» (=σχισμή του εδάφους). Αλλά και το σημιτικό όνομά της «Αράμ» ετυμολογείται από το ελληνικό ρήμα αίρω (= υψώνω).

Οι Έλληνες της εποχής, που ζούσαν στην Συρία, διέπρεπαν στην στρατιωτική τέχνη, στην λογοτεχνία, στο εμπόριο, καθώς και σε άλλους τομείς. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τέσσερις Ρωμαίοι Αυτοκράτορες (Σεπτίμιος, Αλέξανδρος Σεβήρος, Καρακάλλας, Ηλιογάβαλος) ήταν ελληνικής καταγωγής!

Πολλές πόλεις της Συρίας βρίθουν κτηρίων αρχαίου ελληνικού τύπου, ελληνικών βιβλιοθηκών και θεάτρων, καθώς και αμέτρητων λουτρών.

Ανάμεσα σε αυτές και η πόλη Χαμιντιέ, όπου ζουν μέχρι σήμερα οι περίφημοι Χαμεντιανοί, των οποίων η διάλεκτος έχει τις ρίζες της στην κρητική. Υπολογίζονται περί τους 3.000 επί του συνολικού πληθυσμού της περιοχής, ο οποίος ανέρχεται στους 5.000.
Δηλώνουν μάλιστα ότι, αν και μουσουλμάνοι, εφαρμόζουν την μονογαμία και θεωρούν ότι τα αγόρια και τα κορίτσια έχουν το δικαίωμα να μορφώνονται εξίσου.

Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και η πόλη «Παλμύρα», η οποία γνώρισε μεγάλη ακμή την εποχή των Αντωνίνων και έπειτα της Ζηνοβίας, η οποία, σύμφωνα με δικούς της ισχυρισμούς, ήταν απόγονος της Κλεοπάτρας (κόρη του βασιλιά Πτολεμαίου ΙΒ’) και επομένως ελληνικής καταγωγής, παρ’ ότι η συμβατική ιστορία το αμφισβητεί.
Οργάνωσε το πολίτευμα της Παλμύρας με βάση το αντίστοιχο ελληνικό και μετέτρεψε την εν λόγω πόλη σε κέντρο καλλιέργειας ελληνικών γραμμάτων. Χάριν στην δράση της το ελληνικό στοιχείο σταδιακά εκτόπιζε το ασιατικό…
Έχτισε περίλαμπρα οικοδομήματα ελληνικής αισθητικής, τα οποία έγινα αντικείμενο θαυμασμού από όλον τον κόσμο, γι αυτό και πολλοί, μεταξύ τους και οι Άραβες, δεν μπορούσαν να διανοηθούν πως πρόκειται για ανθρώπινες κατασκευές. Εκεί έδρασαν μεταξύ άλλων ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο στωϊκός Απολλοφάνης, ο Ποιητής Αρχίας, κ.α.
Με το τέλος της Ζηνοβίας ήρθε και η παρακμή της πόλης…

Άξια αναφοράς, όμως, είναι και η πόλη Βόστρα (σήμερα αποκαλείται Μπόσρα), η οποία διοικούνταν από Έλληνες Βασιλείς, που εξυμνούνται από πολλούς αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, όπως ο Στράβων. Γεμάτη αρχαία ελληνικά θέατρα, όπου παίζονταν αρχαία ελληνικά έργα, κίονες ιωνικού ρυθμού, αετώματα, βιβλιοθήκες, κλπ.

Αλλά και άλλες αρχαίες ελληνικές πόλεις, αμέτρητες στον αριθμό τους: Αντιγόνεια, Αντιόχεια, Αρσινόη, Αχαΐα, Βέροια, Δάφνη, Δημητριάς, Ελλάς (η ύπαρξή της μαρτυρείται και από τον Στέφανο Βυζάντιο: «ἒστι δὲ καὶ ἂλλη πόλις Ἑλλάς κοίλης Συρίας»), Ηράκλεια, Ιθάκη, Ιεράπολη, Καλλίπολη, Μέγαρα, Λαοδικεία, Πιερία, Τύρος, Σελεύκεια, Χαλκίς, Ωροπός, Τεγέα, Έμεσα (σήμερα: Χομς, πατρίδα του φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού), κ.α.

Επιπροσθέτως, η Δαμασκός, μία εκ των αρχαιότερων ελληνικών πόλεων, η οποία πήρε το όνομά της από μυθικό ήρωα της Αρκαδίας. Ο Ηρώδης έχτισε στην περιοχή θέατρο και γυμνάσιο κατά τα ελληνικά πρότυπα.
Όλες αυτές οι πόλεις με τα περίτεχνα οικοδομήματα ξεκίνησαν, κατά τα αρχαία χρόνια, να «ξεπηδούν» στον χάρτη, εξαιτίας  του ερχομού του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή της Ανατολής. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι χτίστηκαν όχι από τους Έλληνες που ήρθαν μαζί με τον Μ. Αλέξανδρο αλλά από τους Έλληνες που ζούσαν ήδη εκεί και απλώς περίμεναν «μία σπίθα» για να μεγαλουργήσουν!

Ο σοφιστής Λιβάνιος αναφέρει μάλιστα, ότι η πόλη Ιώνη, κοντά στην Αντιόχεια, υπήρξε ελληνική αποικία του 7^ου αι. π.Χ. (Λιβανίου Λόγοι, 1^ος τόμος). Τονίζει ακόμη πως η εν λόγω πόλη χτίστηκε συγκεκριμένα από Αργείους και έπειτα εγκαταστάθηκαν σε αυτήν Κρήτες και Κύπριοι.
Άραγε τι απέγιναν οι απόγονοι των Ελλήνων που έζησαν εκεί;

Κάποιοι σαφώς σφαγιάστηκαν, καθώς η Συρία ήταν ανέκαθεν τόπος πολλών εχθροπραξιών εναντίον του ντόπιου πληθυσμού,  είτε από Άραβες, είτε από Ασσύριους, είτε από Ρωμαίους…
Οι υπόλοιποι όμως; Δεν μπορεί να εξαφανίστηκαν όλοι…

Να σημειωθεί πως ακόμη και σήμερα σημειώνονται βιαιοπραγίες εναντίον της πολιτισμικής κληρονομιάς των Ελλήνων!

Άλλωστε μιλήσαμε για την φυλή των Χαμεντιανών που δηλώνει ακόμα παρούσα, βροντοφωνάζοντας την ελληνική της καταγωγή και διατηρώντας, στον βαθμό που μπορεί βέβαια, όρθιο τον Ελληνισμό και όλα όσα αυτός σημαίνει…

Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε μπορεί κανείς να προσεγγίσει την αλήθεια μόνος του, ερευνώντας και εξετάζοντας κριτικά τις πληροφορίες που εισπράττει σε καθημερινή βάση. Δυστυχώς η παιδεία μας δεν έχει τον ρόλο που της πρέπει σε αυτόν τον τομέα αλλά και σε πολλούς ακόμη…

ΠΥΓΜΗ.gr

Η επιστήμη της συγχώρεσης από τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη…

 

Μορφωμένος άνθρωπος ο κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε ορθολογιστικά. Είχε αναπτύξει το νου και όχι την καρδιά. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχωρήσει εύκολα τους άλλους. Ειδικά αυτούς που έβλεπε κατώτερους και εμπαθείς. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ιάκωβο, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές.

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρότερο;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, που δυσκολευόταν να το κατανοήσει:

— Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνει, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκιο;

— Όλους μας βλέπει ο Θεός αδιάκοπα και ξέρει καθαρά και ολοφάνερα ότι αμαρτάνουμε. Γιατί μας συγχωρεί και μας ανέχεται και μας περιμένει να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε άφεση αμαρτιών;

— Πάλι δεν σας καταλαβαίνω, πάτερ μου. Τι πρέπει να κάνουμε; Να πούμε στην αμαρτία μπράβο; Να την επαινέσουμε σιωπώντας;

— Ποτέ δεν πρέπει να επαινούμε την αμαρτία, είπε ο π. Ιάκωβος. Συγχωρούμε τον αμαρτωλό και όχι την αμαρτία. Εάν δεν κάνουμε αυτήν την διάκριση, αυτό το διαχωρισμό μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, θα βρισκόμαστε πάντοτε σε λάθος δρόμο.

— Τότε, τι πρέπει να κάνουμε; Πώς να αντιμετωπίζουμε αυτό το θέμα;

— Έχεις δει τους σιδεράδες, που μαστορεύουν τα σίδερα; Δεν τα πιάνουν τα αναμμένα σίδερα με τα χέρια τους, γιατί θα καούν, εξήγησε ο Γέροντας. Έχουν ειδικές τσιμπίδες και δαγκάνες και έτσι τα πλησιάζουν και τα μαστορεύουν. Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και για κάθε πρόβλημα και για κάθε θέμα, που πλησιάζουμε. Να έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία και στα πνευματικά θέματα τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Αυτό ισχύει και για το θέμα της συγχωρήσεως των άλλων.

— Μα, πάτερ μου, εγώ έθεσα ένα συγκεκριμένο ζήτημα. Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, που αμάρτησε φανερά και χωρίς καμία δικαιολογία; Εγώ θέλω να μάθω τι πρέπει να κάνω στην περίπτωση αυτή.

— Το «χωρίς καμιά δικαιολογία» πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη, γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε, είπε ο π. Ιάκωβος. Μόνον ο Θεός γνωρίζει τα βάθη της ψυχής του κάθε ανθρώπου. Μόνον Εκείνος ξέρει τι συμβαίνει. Εμείς βλέπουμε απ’ έξω. Εκείνος βλέπει το από μέσα. Ας θυμηθούμε και την διδασκαλία του Χριστού για τα ποτήρια, όταν μιλούσε για την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων. Απ’ έξω φαίνονται καθαρά. Μέσα, όμως, είναι γεμάτα από βρωμιά και αδικία και αρπαγή. Να το πω και με ένα άλλο παράδειγμα. Όταν πηγαίνουμε στο γιατρό να μας θεραπεύσει, δεν του λέμε εμείς τι να κάνει. Εκείνος ξέρει τη δουλειά του. Εμείς απλώς του λέμε ότι πονάμε και σε ποιο μέρος υποφέρουμε. Τη στιγμή, που λέμε «εγώ θέλω» σταματούμε την διαδικασία της γνώσεως, για το θέμα, που πρέπει να μάθουμε. Η αλήθεια μας δίδεται όταν τη ζητήσουμε ταπεινά, όπως ζητούμε την υγεία μας από τον γιατρό. Δεν μπορούμε να διατάξουμε την αλήθεια, άλλα να την παρακαλέσουμε να μας δοθεί, να μας αποκαλυφθεί. Γιατί ή αλήθεια είναι ο Θεός, που δεν μπορούμε να τον διατάξουμε, άλλα μόνον να τον παρακαλέσουμε και να τον αγαπήσουμε.

— Ναι, πάτερ μου, αλλά τότε τι γίνεται; Αν δεν πω στο γιατρό εγώ τι θέλω πώς θα με εξετάσει και πώς θα με θεραπεύσει;

— Όχι, όχι, όχι, παιδί μου, αυτό είναι λάθος, ξανάπε ο Γέροντας. Ο γιατρός ξέρει τι θέλεις, όταν τον επισκέπτεσαι. Εσύ το μόνο, που μπορείς να πεις είναι ότι πονάς και σε ποιο σημείο νιώθεις τον πόνο σου. Τα υπόλοιπα είναι δική του δουλειά. Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν να προσευχόμαστε σαν τα μικρά παιδιά, που κλαίνε όταν πονούνε. Και δείχνουνε το μέρος όπου πονάνε.

— Πάλι δεν το καταλαβαίνω, πάτερ μου, το νόημα των λόγων, που μου λέτε, απάντησε ο κ. Σταύρος. Δεν πονώ εγώ, αλλά θέλω να ξέρω τι στάση, να κρατήσω σε κάποιον, που αμάρτησε φανερά. Θα τον συγχωρήσω ή όχι;

— Τη συγχώρηση πρέπει να τη δίνουμε σε όλους, όπως κάνει και ο ίδιος ο Θεός. «Βρέχει επί δικαίους και αδίκους», λέγει το Ευαγγέλιον. Διότι όλοι είμαστε αμαρτωλοί και όλοι θα έπρεπε να καταδικασθούμε, για τις αμαρτίες μας, λίγες ή πολλές. Για αυτό πρέπει να συγχωρούμε και να ευχόμαστε στον Θεό να συγχωρήσει και τον αμαρτωλό και εμάς, που αμαρτάνουμε και πολύ συχνά δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε.

Αν, όμως, είμαστε αδύναμοι πνευματικώς και η συμπεριφορά του άλλου μας επηρεάζει αρνητικά, τότε πρέπει να μη τον κατηγορούμε, αλλά να τον αποφεύγουμε και να μην έχουμε μαζί του συναναστροφές και συνέπειες. Και αν είναι αιρετικός τότε να τον αποφεύγουμε τελείως και να μη τον δεχόμαστε. Γιατί η συντροφιά με τους αιρετικούς είναι επικίνδυνη, μπορεί να μας δηλητηριάσει και να μας θανατώσει πνευματικά. Γενικώς για τους αμαρτωλούς πρέπει να θυμόμαστε τα λόγια του Μ. Βασιλείου: «Φθείρουν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί». Δηλαδή ή συντροφιά με τους αμαρτωλούς μπορεί να φθείρει και τους καλούς χαρακτήρες.

— Αυτό το γνωρίζω, συνέχισε ο κ. Σταύρος, που επέμενε στην γνώμη του. Αυτό, που δεν ξέρω είναι το πώς και το γιατί της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων.

— Το πώς μας το είπε ο Χριστός: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. ιε’ 5).

Χρειάζεται η δική του βοήθεια, είπε ο Γέροντας. Για αυτό και πρέπει να ζητούμε συνεχώς την βοήθειά του. Αν εκείνος δεν βοηθήσει, τίποτε καλό δεν μπορούμε να κάνουμε. Όσον για το «γιατί», αυτό μας το λέγει το Ευαγγέλιο: «Εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος• εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Ματθ. στ’ 14-15). Να γιατί πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους, όσον και αν αμάρτησαν. Από την συγχώρηση, αγαπητέ μου, αρχίζει η αγάπη. Διάβασε το ιγ’ Κεφάλαιο της Α’ Επιστολής του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους και τότε θα καταλάβεις το γιατί πρέπει να συγχωρούμε.

— Την έχω διαβάσει, πάτερ μου, αλλά πάλι αδυνατώ να κατανοήσω τι θέλετε να πείτε με το πώς και το γιατί…

— Τότε θα σου μιλήσω, φίλτατε, με άλλο παράδειγμα, για να γίνω πιο σαφής, ξανάπε ο π. Ιάκωβος. Άνοιξε την δεξιά σου παλάμη από το μέσα μέρος και τέντωσε την όσον μπορείς.

Ο κ. Σταύρος τέντωσε την παλάμη του δεξιού του χεριού και περίμενε. Τότε ο Γέροντας πήρε το ποτήρι με το νερό, που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι και έριξε λίγο πάνω στην παλάμη του επισκέπτη του. Το νερό, καθώς ήταν φυσικό, κύλησε από το χέρι και χύθηκε κάτω και δεν έμεινε στην ανοιχτή παλάμη ούτε σταγόνα.

— Τώρα κάνε κούρμπα την παλάμη σου, είπε ο Γέροντας.

— Τι θα πει κούρμπα, πάτερ μου; Δεν ξέρω την λέξη…

— Κούρμπα στο χωριό μου λένε την καμπύλη, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Κάνε, λοιπόν, την παλάμη σου κυρτή, σαν λακκούβα, όπως παίρνεις το νερό, για να πλυθείς.

Υπάκουσε ο κ. Σταύρος και ο Γέροντας έριξε πάλι στην χούφτα του λίγο νερό από το ποτήρι και έμεινε το νερό στο χέρι του κ. Σταύρου.

— Αυτό είναι, που πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να μάθουμε μιαν αλήθεια και πιο πολύ όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε κάποιον αμαρτωλό, εξήγησε ο π. Ιάκωβος. Σκύβουμε το κεφάλι της λογικής μας μπροστά στην αλήθεια, ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, που νομίζει ότι όλα τα ξέρει και όλα μπορεί να τα καταλάβει, ομολογούμε την αδυναμία μας και τότε ο Θεός μας δίνει άφθονη την χάρη του και για να καταλάβουμε και για να ενεργήσουμε σωστά.

Αυτό κάνουμε και όταν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να πλησιάσουμε τον Χριστό της αγάπης, που συγχωρεί και βοήθα όσους ζητούν ταπεινά την βοήθεια του. Χωρίς ταπείνωση, ούτε τον εαυτόν μας μπορούμε να συγχωρήσουμε και να τον αγαπήσουμε πραγματικά.

Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός και με την ζωήν και με τον λόγον του. Και αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, αν θέλουμε να δούμε «Θεού πρόσωπον». Να ταπεινωθούμε πρώτα μπροστά στον Θεόν, ως αμαρτωλοί που είμαστε και Εκείνος θα μας βοηθήσει να ταπεινωθούμε και μπροστά στους ανθρώπους, να τους συγχωρήσουμε και να καταλάβουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται τίποτα.

Ο κ. Σταύρος φαίνεται ότι κατάλαβε αυτήν τη φορά και έσκυψε το κεφάλι του μπροστά στον Γέροντα, σαν να ζητούσε συγχώρηση για την διανοητική του έπαρση και την ψυχική του αλαζονεία. Γιατί αυτό το νόσημα της έπαρσης και της αλαζονείας τυφλώνει και ξεστρατίζει την ψυχή του ανθρώπου. Τότε ο π. Ιάκωβος, που είδε διακριτικά την μεταστροφή του επισκέπτη του, θέλησε να βάλει, ωσάν περισπωμένη στο ρήμα «αγαπώ» τον επίλογο της κουβέντας τους, είπε:

— Ο Χριστός μας έδωσε τον λεγόμενον «χρυσόν κανόνα» ζωής ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους: «Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και υμείς ποιείτε αυτοίς ούτος γαρ εστίν ο νόμος και οι προφήται» (Ματθ. ζ’ 12). Δηλονότι, αν θέλεις να σε συγχωρούν οι άλλοι, συγχώρησε τους άλλους πρώτος εσύ. Αμήν.