Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κισάμου καί Σελίνου κ. Ἀμφιλοχίου, κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου(30.11.2009).

 

 

«Ἄνωθεν μέν Δαυΐδ ἀναστέλλει ἁμαρτωλόν, ὡς ἐμέ, διηγεῖσθαι Θεοῦ εὐλόγως τά διακαιώματα∙ ὅμως πρός πίστιν διδάσκει πάλιν, καί ἐν δάκρυσι πλείστοις ἐξαγορεύει…» (Οἶκος, Ὄρθρου Λ΄ Νοεμβρίου).

 

Παναγιώτατε καί Θειότατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ὑπήκων εἰς τήν Ὑμετέραν εὐλογίαν καί προτροπήν εὑρίσκομαι ἐνώπιον τῆς πανηγυριζούσης ταύτης ὁμηγύρεως, ἐνώπιον ὑμῶν σεβαστοί πατέρες καί τιμιώτατοι ἀδελφοί, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν τῆς ἑορτίου μνήμης τοῦ Ἱδρυτοῦ καί Προστάτου τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὑπερνικῶν τήν ὡς ἄνω ἀναστολήν τοῦ προφητάνακτος, ὄχι διά νά διδάξω πρός πίστιν ἤ ἐπιστηριγμόν, ἀλλά ἵνα ἐξαγορεύσω ἐκ μυχοῦ καρδίας καί ἐν συστολῇ πολλῇ τήν βιουμένην ἀνά τούς αἰῶνας Ἀλήθειαν καί ποικίλως ἐκφραζομένην ὑπό τῶν ἐν Ἀποστολικῇ διαδοχῇ κλεϊσάντων τόν πανίερον αὐτόν Θρόνον καί τά νῦν προβαλλόντων, οὐχ ἡσσόνως, τό μέγεθος καί τήν σπουδαιότητά του εἰς τήν σύγχρονον ἀνήσυχον, καί ἐν πολλοῖς, μέλαιναν πραγματικότητα.

Τήν ἀπαρχήν τῆς ἀποστολικότητός Της, τοῦτο μέν ὡς ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ὡς παρουσίας, δηλονότι, τῆς χάριτος καί ἐμπειρίας τοῦ μυστηρίου τῆς Πεντηκοστῆς, τοῦτο δέ, ὡς ἀποστολικῆς παραδόσεως, τῆς συνεχείας, ἤτοι, τῆς συνειδήσεως και τῆς ταυτότητος τοῦ μηνύματος τό ὁποῖο προσέλαβε, ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ὀφείλει εἰς τόν κλεινόν καί πρωτόκλητον τῶν Ἀποστόλων, σήμερον ἑορταζόμενον Ἅγιον Ἀνδρέαν.

Ὁ τῆς ἀνδρείας ὄντως ἐπώνυμος ἠμπορεῖ νά μή συγκαταλέγηται ἐν τῇ χορείᾳ τῶν προκρίτων καί πρωτοκορυφαίων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ἀναμφιβόλως ὅμως ἔχαιρε προτεραιότητος καί διακρίσεως ἔναντι τῶν ὑπολοίπων καί ἀνεγνωρίζετο ἡ οἰκειότης του πρός τόν Διδάσκαλον. Συνεργός καί διάκονος ὑπάρχων τό πρότερον εἰς τό μετανοίας κήρυγμα τοῦ Προφήτου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυρίου, Ἰωάννου, ὑπῆρξεν διά βίου ἀνήρ σεμνός καί αἰδέσιμος, κατά τόν βιογράφον αὐτοῦ, καί μέ τήν βαθεῖαν φρόνησιν ἡ ὁποία ἐκόσμει τόν χαρακτῆρα του, ἀνίχνευε τήν ἀλήθειαν πού ὑπῆρχεν εἰς τό βάθος τῶν κειμένων τῆς ἰουδαϊκῆς γραμματείας καί ἐζήτει ἐπιμόνως νά ἑρμηνεύσῃ τάς ῥήσεις τῶν προφητῶν ἀναφορικῶς μέ τήν ἔλευσιν τοῦ Μεσσίου καί νά ἀνεύρῃ τί τό πραγματικόν νόημα, τίς ἡ ἀλήθεια τῶν καλυπτομένων ὑπό παραπετάσματος, ὑπό σκότους καί σκιᾶς Μεσσιανικῶν προσδοκιῶν.

Χαρακτηριστικῶς καί ἰδιαζόντως ἀναφέρει ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα περικοπή, ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου ὅτι, ὅταν ἔλαβεν χῶρα ἡ συνάντησις Ἀνδρέου καί Ἰωάννου μετά τοῦ Ἰησοῦ εἰς τόν τόπον ὅπου ἐφιλοξενεῖτο «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη» (Ἰωάν. 1.40). Ἦτο ἡ ὥρα τῆς ἀποκαλύψεως, ἡ στιγμή τῆς Ἀληθείας, τοῦ περάσματος ἀπό τήν ἁπλήν ἱστορικήν γνῶσιν εἰς τήν χριστολογικήν ἀναγνώρισιν. Ἦτο ὁ σταθμός τῆς μεταβάσεως ἀπό τήν προφητείαν εἰς τήν ἐκπλήρωσιν, ἀπό τήν ἱστορικήν πραγματικότητα εἰς τήν ἐσχατολογικήν προοπτικήν, ἀπό τόν χρόνον εἰς τήν αἰωνιότητα. Ἦτο ἡ στιγμή τῆς προσωπικῆς ὑπό τοῦ Χριστοῦ κλήσεως τοῦ Ἀνδρέου καί τοῦ Ἰωάννου, ἡ ἀποδοχή τῆς ὁποίας ἐπρόκειτο νά καταστῇ ἀφετηρία καινοῦ βίου.

Ἡ πρόσληψις τῶν ὅσων συνεζητήθησαν μετά τοῦ Ἰησοῦ ὑπό τοῦ Ἀνδρέου, δέν ἦτο ἀποτέλεσμα γνώσεως πού προῆλθεν ἀπό τόν περιβάλλοντα αὐτόν αἰσθητόν καί ἱστορικόν κόσμον, ἀπό πληροφορίας καί ἐμπειρίας πού τοῦ παρεῖχεν ὁ περίγυρός του καί ἡ ἐποχή του, ἀλλά προϊόν θείας ἀποκαλύψεως καί φανερώσεως. Μιᾶς ἀποκαλυπτικῆς στιγμῆς πού δέν ἔχει ποτέ τήν ἔννοιαν τῆς τελικότητος, ἀλλά τῆς ἀρχῆς καί ἐνάρξεως μιᾶς δυσκόλου πορείας πρός τήν πλήρωσιν καί τήν ὁλοκλήρωσιν.

Διά τοῦτο καί κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς ὁ Πρωτόκλητος μαθητής «ἔνδον λαβών ἐν καρδίᾳ τό πῦρ τό νοερόν τό φωτίζον διανοίας  καί φλογίζον ἁμαρτίας, λάμπει μέν ταῖς μυστικαῖς ἀκτῖσι τῶν διδαχῶν, ἐν ταῖς τῶν ἐθνῶν ἀφωτίστοις καρδίαις∙ φλέγει δέ πάλιν τάς φρυγανώδεις τῶν ἀσεβῶν μυθουργίας∙ τό πῦρ γάρ τοῦ Πνεύματος τοιαύτην ἔχει τήν ἐνέργειαν», κατά τόν ποιητήν Ἀνδρέαν Ἱεροσολυμίτην.(Στιχ. Ἰδιόμ. Λιτῆς).

Μέ κατηυγασμένην τήν διάνοιαν ἀπό τάς τελειοτάτας μαρμαρυγάς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος μεταλαμπαδεύει εἰς τάς ἀκτάς τῆς Μαύρης Θαλάσσης, τήν Βιθυνίαν, Θράκην καί Ἑλλάδα τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, χερσῶν τήν θάλασσαν καί γεωργῶν τήν ξηράν. Ἡ ἀποστολική δέ μαρτυρία του καί τό προνοιακόν σχέδιον τοῦ Θεοῦ ἐγγίζει καί τήν μικράν τότε πόλιν τοῦ Βύζαντος, καθαγιάζοντας τήν Ἐκκλησίαν ἐκείνην ἡ ὁποία ἔμελλε καθοριστικῶς νά πρωτεύσῃ εἰς τήν περιχαράκωσιν καί ἐξάπλωσιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Τό κήρυγμα ἀλλά καί ἡ ζωή τοῦ Πρωτοκλήτου δέν ἀποτελοῦν παρά διδασκαλίαν Σταυροῦ καί Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, κατηγλαϊσμένην ὑπό τῶν ἐκφαντορικῶν ἐλλάμψεων τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Τήν οὐσίαν αὐτήν τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς βιώνει ἔκτοτε, ἀπό τοῦ πρώτου ἐπισκόπου του Στάχυος, καί ἀνά τούς αἰῶνας μέχρι σήμερον, διαδόχως καί κατά ἀδιάσπαστον συνέχειαν, ὁ οὕτω ἐνωρίτατα ἀναδεικνυόμενος Πάνσεπτος Οἰκουμενικός Θρόνος, ἡ Πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἱστορία Της καταγγέλει, ὡς ταπεινά φρονῶ, σελίδας μόνον δόξης καί ἀκτινοβολίας, εἴτε καταστεφομένης ὑπό λαμπρῶν καί ἐνδόξων ἐπιφανειῶν, εἴτε δοκιμαζομένης καί μεστουμένης ἀνά τόν χρόνον ὑπό ἄθλων μαρτυρίου, αἵματος, αἰχμαλωσίας καί ὑποδουλώσεως, πολλάκις ἄχρι θανάτου, γενομένη «κατά πάντα καί διά πάντα» μιμητής τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου Βασιλέως τῆς Δόξης, καί τοῦ σήμερον λαμπρῶς ἑορταζομένου ἐνδόξου πάτρωνός Της.

Καί αἱ ἔνδοξοι ἐπιφάνειαι ἀλλά καί τό ἀτιμωτικόν μαρτύριον θά ἀπετέλουν μόνον ἀνθρωπίνους ἐκφάνσεις τῆς ἱστορίας μιᾶς Ἐκκλησίας, ἔστω καί Πρωτοθρόνου,  αἱ ὁποῖαι θά περιεβάλοντο, μεθ’ οὐ πολύ, διά τῆς λήθης, τῆς ἀμφιβολίας, ἤ καί τῆς ἀπορρίψεως, ἐάν εἰς αὐτάς δέν ἦτο παρόν τό Ἅγιον καί Τελεταρχικόν Πνεῦμα, ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό Ὁποῖον ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» καί «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας». Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατοχύρωσις τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας διά συγκλήσεως τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱ ὁποῖαι συνεκροτήθησαν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἤ εἰς περιοχάς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθιστᾷ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Νέας Ρώμης μαρτυρικήν καί ἐν ταὐτῷ ὁμολογιακήν Ἐκκλησίαν, θεματοφύλακα τῆς Πίστεως καί τῆς Ἀληθείας. Καί ἐάν ὁ χρόνος καί ἡ ἀνάγκη διατυπώσεως τοῦ δόγματος καί ὁριοθετήσεως τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας ἔχει παρέλθει, ἡ Μητρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας δέν δύναται νά ἀποποιηθῇ τοῦ ἱεροῦ καί ἐπιτακτικοῦ χρέους Της καί τῆς μείζονος εὐθύνης Της, τοῦτο μέν διά τήν διατήρησιν τῆς ἐνεστώσης ἑνότητος τῆς πίστεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, τοῦτο δέ διά τήν οἰκοδομήν τῆς διαρραγείσης τοιαύτης μετά τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν ἀδελφῶν «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης καί ἐν τῇ γνώσει τῆς ἀληθείας», διά νά χρησιμοποιήσω τούς λόγους Σας, Παναγιώτατε. (Ὁμιλ. Α.Θ.Π. ἐνώπιον τοῦ Καρδιναλίου τῶν Παρισίων Jean Marie Lustiger, Νοεμ. 2005).

 

Ὅτε ἔλαβε χῶραν ἡ συνομιλία τοῦ Ἀνδρέου μέ τόν Χριστόν «ὥρα δέ ἦν ὡς δεκάτη». Ἀλλά καί ὅτε οἱ Ἕλληνες ἀνέβησαν εἰς Ἱεροσόλυμα διά νά ἑωρτάσουν τό Πάσχα καί ἐζήτουν νά ἰδοῦν καί συνωμιλήσουν μετά τοῦ Χριστοῦ, ἐπλησίασαν τόν Φίλιππον καί ἐξέφρασαν εἰς αὐτόν τόν πόθον τους∙ διστάζων δέ οὗτος, μετέφερεν τό αἴτημά των εἰς τόν Ἀνδρέαν. Καί ἐκεῖνος ἔχων πεπλατυσμένην τήν καρδίαν καί εὐρύ τό πνεῦμα, ἔχων κατανοήσει τήν ἀποστολήν καί τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Διδασκάλου μή ἐγκλωβιζόμενον εἰς τά στενά ὅρια μιᾶς ἐσκληρυμένης καρδίας τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, ἀλλά προοριζόμενον καί ἀπευθυνόμενον εἰς τόν σύμπαντα κόσμον, σπεύδει πρός τόν Ἰησοῦν καί μεταφέρει τήν ἐπιθυμίαν τῶν Ἑλλήνων. Ἦτο ἡ κρίσιμος στιγμή τῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς Ἱστορίας τῆς καθολικῆς Ἀνθρωπότητος, ὑπερβαίνοντας τήν στενότητα τῶν θριγκίων τῆς Ἰσραηλιτικῆς αὐλῆς.

 

Εἰς τήν σημερινήν ἐποχήν, κατά τήν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος αἰσθάνεται ὄχι μόνον κεκορεσμένος ὑπό τῶν ἐπιτευγμάτων του  τῆς τεχνικῆς καί τῆς ἐπιστήμης ἀλλά καί ἐν πολλοῖς ἐγκλωβισμένος ἐπικινδύνως εἰς αὐτά.

 

Ὅτε αἱ πολύμορφοι ἀνέσεις, ἡ πληθώρα τῶν ἀγαθῶν, ἡ διά σπουδῆς κάλυψις τῶν οὕτω ἀφθόνως παρουσιαζομένων ὡς οὐσιωδῶν χρειῶν τῆς ζωῆς τόν καθιστοῦν τῷ ὄντι δέσμιον καί δυστυχῆ, παρά τοῦ χαρίζουν τήν ὑπεσχημένην καί ποθητήν ἐλευθερίαν καί εὐτυχίαν, πολλῷ δέ μᾶλλον τόν ὁδηγοῦν εἰς ἔντονον προβληματισμόν καί νέα ἀδιέξοδα.

 

Ὅτε αἱ κοινωνίαι καθίστανται πολυπολιτισμικαί καί αἱ ταυτότηται τῶν λαῶν ἀλλοιώνονται παρά τάς ὅποιας προσπαθείας ἀκριβοῦς ἀποτυπώσεως καί κωδικοποιήσεώς των.

 

Ὅτε ἡ ἀνεργία, ἡ χρῆσις ναρκωτικῶν καί λοιπῶν ἐξαρτησιογόνων οὐσιῶν, ἡ οἰκονομική ὀλισθηρότης τοῦ βίου, ἡ ἀμφισβήτησις τῶν παραδεδομένων ἀξιῶν καί ἡ ἔλλειψις προτύπων συμβάλλουν εἰς τήν προβολήν ἑνός ζοφεροῦ παρόντος καί προμηνύουν ἕν ἀβέβαιον, δυσοίωνον καί ἀπαισιόδοξον μέλλον.

 

Ὅτε ἡ ἀνελευθερία τῶν ἀπολυταρχικῶν καθεστώτων, ἤ ἡ ἐπιβολή τῆς δυνάμεως τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς ἐπί τῶν ἀσθενεστέρων λαῶν μέ στόχον τήν ἐκμετάλλευσίν των δημιουργοῦν πολώσεις, πού κάθε ἄλλο παρά ἀμβλύνουν τάς ἐντάσεις καί τάς ὀξύτητας.

 

Ὅτε σύμπασα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνοδυνᾶται μετά τοῦ ἀλόγως καί ἀπερισκέπτως διαχειριζομένου τόν φυσικόν πλοῦτον ἀνθρώπου, ἐμφορουμένου καί διαπνεομένου ὑπό τοῦ ὑπερμέτρου καταναλωτισμοῦ καί τοῦ ἀνοικείου πλουτισμοῦ.

 

Ὅτε ἡ κατακερματισμένη καί διῃρημένη ἐκκλησιαστική περί τήν πίστιν ἑνότης ἀποπροσανατολίζει καί διχάζει ἔτι περισσότερον τόν σήμερον ἀναμφιβόλως στρεφόμενον πρός τάς πνευματικάς καί ἀνθρωπιστικάς ἐπιστήμας, πρός τήν θρησκείαν καί τήν ἐσωτερικήν ζωήν ἄνθρωπον.

 

Σήμερον, τήν ἐσχάτην αὐτήν στιγμήν τῆς κρισίμου καμπῆς τῆς ἀγωνιούσης καί μέ προσδοκίαν καί ἐλπίδα ἐνατενιζούσης τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρωπότητος, ἡ ἔκφρασις τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας καί τῆς Πίστεως τῶν Πατέρων κρούει τήν θύραν τῆς καρδίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

 

Αὕτη δέ μή μένουσα ἀνάλγητος εἰς τήν κραυγήν τοῦ πόνου τοῦ ἀπέλπιδος ἀνθρώπου, πολλῷ δέ μᾶλλον, βαστάζουσα τήν βαρύτιμον κληρονομίαν τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου ἐπί τῶν ὤμων Της καί τήν πλουσίαν πατερικήν Διδαχήν τήν ἐκπεφρασθεῖσαν διά τήν διακονίαν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἵσταται γενναίως εἰς τό ὕψος τῶν περιστάσεων αἴρουσα, ὡς ἄλλος Κυρηναῖος, τόν σταυρόν τῆς βασάνου τῆς πολυπαθοῦς ἀνθρωπότητος.

 

Ἰδιαίτερα μάλιστα κατά τά τελευταῖα ἔτη, εἰς τό θεόσοφον πρόσωπον τοῦ παγκοσμίως κατηξιωμένου καί θεοδωρήτου Οἰακοστρόφου Της, ἡ σύμπασα Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει τόν Πατριάρχην τοῦ Γένους, τόν πιστόν θεράποντα καί λειτουργόν τοῦ Κυρίου, τόν στύλον καί ἑδραίωμα τῆς Ἐκκλησίας, τόν κληρονόμον τῆς Βασιλείας, τό πτύον τό λικμίζον τά ζιζάνια τῆς πλάνης καί τά ἀχυρώδη διδάγματά της, τόν ἐφάμιλλον τῶν μεγίστων προκατόχων τοῦ Θρόνου Του.

 

Ἀλλά καί ὁ καθολικός κόσμος ἐν τῷ αὐτῷ προσώπῳ εὑρίσκει τόν συνοδίτην καί συνοδοιπόρον ἐν ταῖς ζάλαις τοῦ βίου, τό ἀκεσώδυνον φάρμακον ἐν ταῖς δειναῖς ἐτάσεσι, τόν ἔνθερμον προστάτιν ἐν τοῖς πικοίλοις κινδύνοις, τόν ταχύν ἀντιλήπτορα ἐν ταῖς ἀνάγκαις, τόν ποιμένα ὁ ὁποῖος τίθησι τήν ψυχήν Του ὑπέρ τῶν λογικῶν προβάτων.

«Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν∙ ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν∙» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας). Αὐτό εἶναι τό κήρυγμα τῆς Μητρός, Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, αὐτή εἶναι ἡ λαλιά καί ἡ φρόνησίς Της κατά τούς γενομένους θεολογικούς διαλόγους μετά τῶν Ἑτεροδόξων καί μή ἀδελφῶν. Αὐτήν τήν πατρῴαν πίστιν ἔχει ἀνάγκην ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά ἐναγκαλισθῇ, νά ἀσπασθῇ καί νά ἐγκολπωθῇ καί διά τοῦ πνευματικοῦ του ἀγῶνος νά φθάσῃ εἰς τήν μέθεξιν τῆς ἅπαξ ἀποκαλυφθείσης θείας Ἀληθείας. Καί καθώς ἡ πίστις καί ὁ ἁγιασμός, ἡ προσωπική τελείωσις καί ἡ θέωσις κατανοοῦνται μόνον ὡς ἐκκλησιολογικά γεγονότα παρά ὡς ἀτομικά ἐπιτεύγματα, ἡ ἐπαναφορά ὅσων ἀφίστανται τῶν κόλπων τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς ἐχούσης τήν βεβαιότητα τοῦ πληρώματος τῆς Ἀληθείας καί τῆς Χάριτος, καθίσταται ἀφετηριακός παράγων οἱασδήποτε προσπαθείας.

 

Αὐτή ταύτη δέ ἡ γνῶσις καί ἀποκρυστάλλωσις τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ ἐπιβάλλει ἐπιτακτικήν τήν ἀνάγκην καί τῆς ἐξακολουθήσεως τῆς συνδιαλλαγῆς μετά τοῦ συγχρόνου κόσμου, ὡς χρέος ἀγάπης Χριστοῦ πρός τούς ἀδελφούς μας τούς «ἐκτός τῆς αὐλῆς ταύτης» εὑρισκομένους, καί παρουσιάσεως τοῦ πολυτίμου τούτου μαργαρίτου καί τῆς τιμαλφοῦς παραδόσεως τήν ὁποίαν κατέχομεν. Ἡ πατρική οἰκία καί ἡ γονική ἀγκάλη ἀπό τάς ὁποίας ἐν ἐλευθερίᾳ οὗτοι ἀπεσκίρτησαν  εἶναι ἀνάγκη νά μένουν πάντοτε ἀνοικταί διά τήν ὁλοκλήρωσιν τῆς ἱστορίας  τῆς ἐπιστροφῆς καί τῆς ἐπανεντάξεως τῶν ἀνθρώπων τῶν ἐπικινδύνων ἐπιλογῶν, καί διά τήν ἐπίτευξιν τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς, ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ σήμερον λαμπρῶς τιμώμενος Ἀπόστολος Ἀνδρέας, ἐκ τοῦ οὐρανίου στερεώματος εὑρισκόμενος μετά τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας τῶν πρωτοτόκων χαίρει καί ἐπαγάλλεται, ὅτι ὁ πολύπαθος βίος του, τό κήρυγμα, τό μαρτύριο καί ὁ σταυρικός του θάνατος ἐστάθησαν αἱ ἀδιάσειστοι βάσεις ἐπί τῶν ὁποίων ἐπήχθη καί ἐμεγαλούργησεν τό ἱερόν Θυσιαστήριον τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας. Στρέφοντες δέ τούς ὀφθαλμούς μας εἰς τήν περιβάλλουσαν ἡμῖν πραγματικότητα, ἀναμφιβόλως ἀναγνωρίζομεν τήν κενωτικήν ἀγάπην τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρου ἐφαπλουμένην εἰς ἑκάστην ἐσχατιάν τῆς γῆς, ἐκπεμπομένην ἐκ τοῦ τηλαυγοῦς Φαναρίου, ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας καί καλοῦσαν ἕναν ἕκαστον ἐξ ἡμῶν ἵνα ἐξέλθῃ τῆς οἰκείας αὐτοῦ βουλήσεως καί γνώμης, πρός ὑπάντησιν τοῦ ἠγαπημένου Νυμφίου. Καί ἀκριβῶς ὁ μυστηριώδης αὐτός τόπος εἰς τόν ὁποῖον τελεσιουργεῖται ἡ συνάντησις Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἡ θέωσις ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος διά τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ.

Διά ταῦτα πάντα, «Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου, ὡς στελέχη βλέπων τά ἔκγονά σου, χαῖρε εὐφραίνου, προσάγων ταῦτα τῷ Χριστῷ Ποιμενάρχα». (Ἦχος Βαρύς, Ἀντίφ. Γ΄τοῦ ὄρθρου.) Γένοιτο!

Πληροφορίες για τον Απόστολο Ανδρέα από τα Απόκρυφα

ΒΑΣ. Χ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

Ἀπὸ «Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία», τόμ. 2ος, Ἀθῆναι 1963.

Εὐαγγέλιον [Ἀνδρέου]. Τούτου δὲν περισώζεται οὐδὲν ἀντίγραφον, ἀλλὰ πιθανῶς τὸ περιεχόμενον εἶναι ὅμοιον πρὸς τὸ τοῦ αἱρετικοῦ δοκητοῦ Λευκίου ἔργον «Πράξεις καὶ περίοδοι» τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, περὶ οὗ γίνεται λόγος κατωτέρω. Εἶναι δὲ γνωστόν, διότι ἀναφέρεται τὸ ὄνομα τοῦ ἀποκρύφου τούτου Εὐαγγελίου εἰς τὸν κατάλογον τῶν ἀποκρύφων εὐαγγελίων, τὰ ὁποῖα καταδικάζει τὸ περίφημον Decretum Gelasianum. Tὸ διάταγμα τοῦτο τοῦ πάπα Γελασίου—ἔργον τοῦ ΣΤ’ αἰῶνος—ἐν τῷ ε’ κεφαλαίῳ πραγματεύεται περὶ τῶν κανονικῶν καὶ ἀποκρύφων βιβλίων.

Πράξεις. Τὸ ἀπόκρυφον τοῦτο βιβλίον, φέρον τὴν ἐπιγραφὴν «Πράξεις καὶ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου», συνεγράφη ὑπὸ τοῦ αἱρετικοῦ Λευκίου, διὰ τοῦτο ἐχρησιμοποιεῖτο μετὰ πολλῆς ἐπιφυλάξεως ὑπὸ τῶν ἀρχαίων. Ὁ Λεύκιος οὗτος, ἀνήκων εἰς τὰς γνωστικὰς αἱρέσεις, ἠσχολήθη ἰδιαιτέρως μὲ τὴν δρᾶσιν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἥν ὅμως ἔχει κατὰ τοιοῦτον μυθιστορηματικὸν τρόπον συνθέσει, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νὰ διακρίνη τις, ποῖα ἐκ τῶν ἀναφερομένων γεγονότων εἶναι ἀληθινὴ παράδοσις. Οὕτω δὲν δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ἂν εἶναι ἀληθινὴ ἡ ἐν τῷ ἀνωτέρῳ ἀποκρύφῳ περιεχομένη ἐγκύκλιος τῶν ἐν Ἀχαΐᾳ πρεσβυτέρων περὶ τοῦ ἐνδόξου τέλους τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου. Τὸ θέμα τοῦτο τῆς ἀξίας τῶν ἔργων τοῦ Λευκίου διαπραγματεύονται ἐκτενῶς ὁ Lipsius (Apokryphen Apostelgeschichten, I, σ. 543-622), ὁ βολλανδιστὴς συγγραφεὺς Bonnet (Analecta Bollandiana, XIII, σ. 309-378) καὶ ὁ Tischendorf (Acta Apostolorum apocrypha, Λειψία 1851).

Ἀνδρέου καὶ Ματθείου Πράξεις. Τούτου ἡ πλήρης ἐπιγραφὴ εἶναι «Πράξεις Ἀνδρέου καὶ Ματθείου εἰς τὴν πόλιν τῶν ἀνθρωποφάγων». Καὶ τοῦ ἀποκρύφου τούτου συγγραφεὺς εἶναι ὁ Λεύκιος, καὶ εἰς τοῦτο ἐστηρίχθη ὁ κατὰ τὸν Ι’ αἰῶνα ἀκμάσας μοναχὸς Ἐπιφάνιος κατὰ τὴν συγγραφὴν τοῦ ἔργου του «Περὶ τοῦ βίου, τῶν πράξεων καὶ τῆς τελευτῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου» περιληφθέντος εἰς PG 120, 216-260. Κατὰ τὰ ἀπόκρυφα ταῦτα, ὁ Ἀνδρέας κατὰ τὰς περιοδείας του ἀνὰ τὸν Πόντον μετέβη καὶ εἰς τὴν Σινώπην, ἧς οἱ κάτοικοι ἦσαν τόσον ἀνήμεροι εἰς τὸ ἦθος, ὥστε ἐθεωροῦντο ὑπὸ τῶν γειτόνων ὡς ἀνθρωποφάγοι. Τὸ κήρυγμα ἐν ἀρχῇ δὲν εἶχε μεγάλα ἀποτελέσματα καὶ ἐπὶ πλέον συνελήφθη καὶ ἐφυλακίσθη ὁ συνοδεύων τὸν Ἅγιον Ἀνδρέαν Ματθείας, ἵνα καταβροχθισθῇ. Ὁ Ἀνδρέας ἀποφυλακίζει αὐτὸν διὰ θαύματος καὶ φεύγει μετ’ αὐτοῦ καὶ τῶν ἄλλων συνεργατῶν του διὰ νὰ κηρύξῃ τὸ Εὐαγγέλιον εἰς ἄλλα μέρη. Κατὰ τὴν δευτέραν ἐπίσκεψιν εἰς Σινώπην συλλαμβάνεται ὑπὸ τῶν κατοίκων της ὁ Ἀνδρέας καὶ ὑφίσταται ἀνήκουστα μαρτύρια ὑπ’ αὐτῶν, διότι εἶχεν ἀποφυλακίσει τὸν Ματθείαν. Ἀλλ’ ὁ Ἅγιος ἔμεινεν ἀκλόνητος εἰς τὴν ἐμπιστοσύνην του πρὸς τὸν Χριστὸν λέγων: «Μὴ ἐγκαταλείπῃς με, Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐγὼ γὰρ γινώσκω, ὅτι οὐκ εἶ μακρὰν τῶν δούλων σου» (Πράξεις Ἀνδρέου καὶ Ματθ. 25, σ. 158, παρὰ Παν. Τρεμπέλα, «Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας», 1956, σ. 22). Πράγματι ὁ Κύριος ἔστειλε τρομερὸν κατακλυσμὸν εἰς τὴν πόλιν, ὥστε οἱ Σινωπεῖς συνῆλθον καὶ μετενόησαν δι’ ὅσα ἀπετόλμησαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ὅστις συνεχώρησεν αὐτοὺς καὶ δεηθεὶς τῷ Ὑψίστῳ, ἐγένετο αἴτιος νὰ καταπαύση ὁ κατακλυσμός. Μετὰ τὸ θαῦμα πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον.

Πράξεις καὶ Περίοδοι ἐγκωμίῳ συμπεπλεγμέναι. Ἄλλο ἀπόκρυφον βιβλίον, ἐκδοθὲν ὑπὸ τοῦ Bonnet καὶ ὅμοιον κατὰ τὸ περιεχόμενον πρὸς τὸ προηγούμενον. Ὑπὸ τοῦ Bonnet ἐδημοσιεύθη καὶ «Μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου». Ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ περιεχομένου τῶν Πράξεων Ἀνδρέου καὶ Ματθείου ἔχομεν καὶ Πράξεις τοῦ Ἀνδρέου εἰς τὴν κοπτικὴν καὶ τὴν αἰθιοπικὴν γλῶσσαν, ἐν ταῖς ὁποίαις μετὰ τοῦ Ἀνδρέου παρουσιάζονται συνεργαζόμενοι καὶ ὁ Ἀπ. Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος. Τοῦ τελευταίου ἀποκρύφου βιβλίου μόνον ἀποσπάσματα περισώζονται εἰς τὴν κοπτικὴν γλώσσαν.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Τὰ μνημονευθέντα ἔργα τῶν Tischendorf, Lipsius καὶ Bonnet. Στεφάνου Θωμοπούλου, Ἀπόστολος Ἀνδρέας, 1899. Παν. Τρεμπέλα, Ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας, 1956. Ε. Ηοlweck, A biographical Dictionary of the Saints. P. Peterson, Andrew, Brother of Simon Peter, His History and his Legends, Leyden, 1958 (Brill.). F. Dvornik, The Idea of Apostolicity in Byzantion and the Legend of the Apostle Andrew, Dumbarton Oaks Studies, IV, Cambridge Mass., 1958.

ΠΗΓΗ.ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ

«Εγώ δεν είμαι δικαστής για να χωρίζω την περιουσία σας» (Λκ. 12, 14). (Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας)

«Κάποιος από το πλήθος είπε στον Ιησού: «Διδάσκαλε, πες στόν αδελφό μου να μοιραστεί την κληρονομιά μαζί μου». Κι ο Ιησούς του είπε: Άνθρωπέ μου, εγώ δεν είμαι δικαστής για να χωρίζω την περιουσία σας» (Λκ. 12, 13-14).

 

Τέτοιου είδους υποθέσεις είναι έργο των δικαστών. Με την απάντησή του ο Κύριος έδωσε στους ανθρώπους εκείνους να κατανοήσουν ότι δεν είναι δικό του έργο να λύει τα κοινωνικά και τα πολιτικά προβλήματα. Οι Ιουδαίοι είδαν στο πρόσωπο του Μεσσία έναν μεγάλο βασιλιά, ο οποίος θα ανύψωνε τον εκλεκτό λαό του πάνω από όλους τους άλλους λαούς της γης και θα είχε απεριόριστη εξουσία.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός στο διάλογό του με τον Πόντιο Πιλάτο είπε ότι είναι βασιλιάς, αλλά η βασιλεία του δεν είναι από τον κόσμο τούτο. Τα λόγια του αυτά ήταν ακατανόητα για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης. Όμως εμείς οι χριστιανοί καταλαβαίνουμε το πραγματικό τους νόημα. Ο Κύριος είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, διά του οποίου δημιουργήθηκε ο κόσμος. Γι’ Αυτόν το να θεωρείται ένας από τους βασιλιάδες της γης είναι πολύ κατώτερο από το πραγματικό του αξίωμα ως Βασιλιά και ευεργέτη όλου του σύμπαντος κόσμου.

Στην παλαιά εποχή με τα κοινωνικά και τα πολιτικά ζητήματα ασχολούνταν οι βασιλιάδες και οι νομοθέτες, όπως, για παράδειγμα, ο Λυκούργος και ο Σόλων στην αρχαία Ελλάδα. Στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία υπήρχε ολόκληρο σύστημα ρωμαϊκού δικαίου, το οποίο μέχρι σήμερα διδάσκεται στα πανεπιστήμια. Όμως οι νόμοι αυτοί δεν μπόρεσαν να σώσουν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από την ολοκληρωτική καταστροφή που της επέφεραν οι Βάνδαλοι. Όπως επίσης δεν μπόρεσαν αυτοί οι νόμοι να την προφυλάξουν και από την ηθική διαφθορά που κατέλαβε όλα τα στρώματα του λαού. Το ίδιο και στην Ελλάδα…

Ο Σωτήρας του κόσμου ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πιο καλά από όλους τους βασιλιάδες και τους νομοθέτες γνωρίζει που βρίσκεται η ρίζα του κακού και μας το λέει καθαρά στο Ευαγγέλιό του. «Ο καλός άνθρωπος βγάζει το καλό από το αγαθό απόθεμα της καρδιάς του, κι ο κακός από το κακό απόθεμα της καρδιάς του βγάζει το κακό. Γιατί το στόμα του ανθρώπου μιλάει από το περίσσευμα της καρδιάς» (Λκ. 6, 45). «Γιατί από την καρδιά βγαίνουν πονηρές σκέψεις, φόνοι, μοιχείες, πορνείες, κλοπές, ψευδομαρτυρίες, βλαστήμιες.» (Μτ. 15, 19).

Οι αυστηροί νόμοι μπορούν ως ένα βαθμό να εμποδίσουν τους εγκληματίες να κάνουν τα εγκλή­ματά τους. Αλλά, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου, οι ρίζες του καλού και του κακού βρίσκονται στην καρδιά του ανθρώπου. Στο να απαλλαγούμε από την κακία και την αμαρτία περισσότερο συμβάλλει η καθαρότητα της καρδίας και όχι οι ωραίοι νόμοι και οι διάφορες τιμωρίες που αυτοί επιβάλλουν. Την καθαρότητα της καρδίας την πετυχαίνουμε με την βαθιά πίστη στο Θεό, την αγάπη και το φόβο του. Με το φόβο του Θεού, με το δέος δηλαδή, και όχι με το φόβο που έχει ένας δούλος απέναντι στον κύριό του.

Ο Χριστός καλεί όλους τους ανθρώπους να μην μεριμνούν περί του φαγητού και του ενδύματος και να μην σκέφτονται τα προβλήματα της αυριανής ημέρας. Όλα αυτά τα γνωρίζει ο Κύριος και θα μας τα δώσει αν πρώτα απ’ όλα επιζητούμε την Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη του. Πολλοί άνθρωποι δεν πιστεύουν σ’ αυτά τα λόγια του Κυρίου.

Εμείς, όμως, από πείρα γνωρίζουμε ότι αυτά είναι αληθινά. Αν όλοι οι άνθρωποι ζούσαν σύμφωνα μ’ αυτό το λόγο του Χριστού, τότε δεν θα υπήρχαν ούτε οι πόλεμοι εξαιτίας του πλούτου…

Αν και είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός: «εγώ δεν είμαι δικαστής για να χωρίζω την περιουσία σας» (Λκ. 12, 13-14), αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς οι μαθητές του δεν πρέπει να συμμετέχουμε στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Στους όρθρους των μεγάλων εορτών προσευχόμαστε στους αγίους και θαυματουργούς μητροπολίτες Μόσχας και πάσης Ρωσίας, τον Πέτρο, τον Αλέξιο, τον Ιωνά και τον Φίλιππο, οι οποίοι υπήρξαν στενοί συνεργάτες και σύμβουλοι των τσάρων και σε κάποιες περιπτώσεις για κάποιο χρονικό διάστημα τους αντικατέστησαν και στο θρόνο τους, Το ίδιο βλέπουμε και στους βίους των μητροπολιτών Κιέβου και Νόβγκοροντ και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις άλλων μεγάλων ιεραρχών.

Δεν συμμετέχουν καθόλου στην κοινωνική ζωή μόνο οι έγκλειστοι και οι ερημίτες. Όλοι οι άλλοι χριστιανοί ως υπήκοοι ενός κράτους είναι υποχρεωμένοι να τηρούν τα καθήκοντά τους. Αυτή είναι η εντολή του Κυρίου, ο οποίος είπε: «Απόδοτε ουν τα Καί­σαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» (Μτ. 22, 21), «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Μτ. 5, 8). Ας προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας να καθαρίσουμε την καρδιά μας, ζητώντας την βοήθεια του Θεού με τα λόγια του προφήτη Δαβίδ: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα εύθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου» (Ψαλ. 50, 12). Αν θα ενεργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο θα είμαστε δίκαιοι τόσο ενώπιον των ανθρώπων αλλά κυρίως ενώπιον του Θεού. Αμήν.

 

(Αγ. Λουκά, Αρχιεπ. Κριμαίας, «Λόγοι και ομιλίες», τ. Γ΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 146- 149)

Ο Κύπριος Άγιος Φιλούμενος που κατακρεούργησαν οι σιωνιστές Εβραίοι στις 29 Νοεμβρίου 1979

Ο άγιος ιερομάρτυρας του 20ού αιώνος Φιλούμενος ο Κύπριος καταγόταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Από μικρός μαζί με τον αδελφό του Ελπίδιο μαθήτευε κοντά στη γιαγιά του Λωξάντρα τα ιερά γράμματα του Χριστού. Ήτοι βίους αγίων και ύμνους της Εκκλησίας. Ο άγιος κάποια στιγμή μαζί με τον αδελφό του πηγαίνουν στη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου και εκεί μένουν πέντε χρόνια. Ακολούθως πηγαίνουν στα Ιεροσόλυμα. Ο άγιος Φιλούμενος έμεινε στα Ιεροσόλυμα 46 χρόνια. Ο άγιος βρήκε μαρτυρικό θάνατο από φανατικούς σιωνιστές Εβραίους οι οποίοι τον κατακρεούργησαν την ώρα του εσπερινού στο Φρέαρ του Ιακώβ στο οποίο διέμενε, πιστός φύλακας αγίων τόπων και τρόπων αιωνίων.
Η Εκκλησία της Κύπρου και ιδιαιτέρως η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου σήμερα εορτάζει τη μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Φιλουμένου του νέου, του Κυπρίου. Ο νεομάρτυς αυτός γεννήθηκε το 1913 και ήταν παιδί του Γεωργίου και της Μαγδαληνής Χασάπη ή Ουρουντιώτη, καθώς και ο δίδυμος αδελφός του αρχιμανδρίτη Ελπιδίου. Οι γονείς του αν και κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου, έμεναν στην ενορία του Αγίου Σάββα στη Λευκωσία, αφού ο πατέρας του αγίου είχε δικό του πανδοχείο και φούρνο. Μαζί με τον αδελφό του Ελπίδιο έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο για προσευχή και διάβαζαν Βίους Αγίων, από όπου ιδιαιτέρως τους συγκίνησε ο βίος του Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτη, που κατά κάποιον τρόπο επέδρασε πάνω τους, ώστε να θέλουν να ακολουθήσουν τον μοναχικό βίο. Επίσης, εκτός από τη μητέρα τους, ιδιαίτερη επίδραση στο να αποκτήσουν εκκλησιαστική και ορθόδοξη συνείδηση είχε πάνω τους και η γιαγιά τους Λωξάντρα. Σε ηλικία 14 ετών τα δύο αδέλφια πηγαίνουν στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου και μετά στα Ιεροσόλυμα, όπου φοιτούν στο εκεί Γυμνάσιο. Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο το 1939 ο μεν Ελπίδιος υπηρέτησε ως πρεσβύτερος σε διάφορους τόπους και εκοιμήθη στις 29 Νοεμβρίου 1983. Ο δε Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα και το 1979 διορίστηκε υπεύθυνος στο Φρέαρ του Ιακώβ. Όπου, εκεί το Νοέμβριο του 1979 την ώρα που ο άγιος τελούσε τον Εσπερινό, τον δολοφόνησαν με τσεκούρι φανατικοί Εβραίοι.
Μια εβδομάδα πριν, μια ομάδα φανατικών σιωνιστών πήγε στο μοναστήρι του Φρέαρ του Ιακώβ, ισχυριζόμενοι ότι ήταν Εβραϊκός ιερός τόπος και απαιτώντας όπως όλοι οι Σταυροί και οι εικόνες να απομακρυνθούν. Βέβαια, ο άγιος επεσήμανε ότι το πάτωμα στο οποίο ήταν τώρα είχε κατασκευαστεί από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο πριν από το 331 μ.Χ. και ότι χρησιμοποιήθηκε ως Ορθόδοξος Χριστιανικός ιερός τόπος για δεκαέξι αιώνες πριν το ισραηλινό κράτος έχει δημιουργηθεί, και ότι ήταν στα χέρια των Σαμαρειτών οκτώ αιώνες πριν από αυτό, (το υπόλοιπο του αρχικού ναού είχε καταστραφεί κατά την εισβολή του Σάχη Χοσράν Παρνίς στον έβδομο αιώνα, κατά την οποία οι Εβραίοι είχαν σφαγιάσει όλους τους Χριστιανούς της Ιερουσαλήμ.) Η ομάδα έφυγε με απειλές, ύβρεις και αισχρότητες του είδους που οι ντόπιο χριστιανοί υποφέρουν τακτικά. Μετά από λίγες μέρες, στις 29 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια μιας χειμαρρώδης νεροποντής, μια ομάδα σιωνιστών γύρισε στο μοναστήρι. Ο άγιος είχε ήδη βάλει το πετραχήλι του για τον Εσπερινό. Η αποσπασματική κοπή των τριών δακτύλων με το οποίο έκανε το σημείο του Σταυρού του έδειξε ότι είχε βασανιστεί σε μια προσπάθεια να τον κάνουν να αρνηθεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.Το πρόσωπο του είχε χαραχθεί άγρια στη μορφή του Σταυρού. Η εκκλησία και ιερά σκεύη είχαν όλα καταστραφεί από την διάπραξη της ιεροσυλίας.
Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία του και ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών. Μετά από τέσσερα χρόνια στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνος διατηρούσε μερική αφθαρσία και το τοποθέτησαν σε υάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος στο ναό της Αγίας Σιών.
O ιερομάρτυς Φιλούμενος συγκαταλέκθηκε μεταξύ των αγίων της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων στις 30 Αυγούστου του 2008, οπότε και το άφθορο άγιο σκήνωμα του μεταφέρθηκε στο προσκύνημα του φρέατος του Ιακώβ όπου και μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού.
Η μνήμη του τιμάται την 29η Νοεμβρίου, εξαιρέτως Δε στην κοινότητα της Ορούντας με παννύχιο αγρυπνία.

noctoc-noctos

Όσοι παραμελούν τις αρετές, αυτοί χρησιμοποιούν μάταια την ψυχή τους.

Δεν θα παραλείψω στη διήγηση αυτούς που έχουν ζήσει μέσα στην περιφρόνηση για να επαινέσω έτσι τα κατορθώματά τους και για να ασφαλίσω τους αναγνώστες. Υπήρξε στην Αλεξάνδρεια κάποια μοναχή ταπεινή στην εμφάνιση, σοβαρή στην προαίρεση, πάρα πολύ πλούσια σε υλικά αγαθά, χωρίς να δώσει ποτέ δωρεάν ούτε έναν οβολό σε ξένο, σε μοναχή, στην εκκλησία, σε φτωχό. Αυτή παρ’ όλες τις πολλές, νουθεσίες των πατέρων δεν απάλλασσε τον εαυτό της από την περιουσία της. Είχε και συγγενείς απ’ τους οποίους υιοθετεί τη θυγατέρα της αδελφής της, στην οποία μέρα-νύχτα υποσχόταν την περιουσία της, επειδή είχε χάσει τον πόθο της για τον ουρανό. Γιατί κι αυτό είναι ένας τρόπος για να μας εξαπατά ο διάβολος, δηλαδή με το πρόσχημα της αγάπης για τους συγγενείς, μας προετοιμάζει να υποφέρουμε για την πλεονεξία μας. Είναι απ’ όλους παραδεκτό ότι αυτός δεν ενδιαφέρεται για τους συγγενείς, αφού μας προτρέπει σε αδελφοκτονίες, μητροκτονίες και πατροκτονίες. Αλλά κι αν ακόμη φανεί ότι ενδιαφέρεται για τους συγγενείς, δεν το κάνει αυτό από πραγματικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς, αλλά για να εξασκήσει την ψυχή τους στο κακό, επειδή γνωρίζει την απόφαση του Θεού που λέει ότι· «Οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν την βασιλεία του Θεού». Μπορεί βέβαια κανείς, όταν παρακινείται από θεϊκή φρόνηση, ούτε την ψυχή του να καταφρονήσει, αλλά και τους συγγενείς του να βοηθήσει, αν βέβαια έχουν ανάγκη. Όταν όμως κάποιος υποτάξει τελείως την ψυχή του στη φροντίδα των συγγενών, παραβιάζει τον νόμο του Θεού, αφού δεν υπολογίζει καθόλου την ψυχή του. Ψάλλει ο ιερός ψαλμωδός γι’ αυτούς που φροντίζουν την ψυχή τους με φόβο Θεού, λέγοντας· «Ποιός θα ανεβεί στο όρος του Κυρίου;» αντί για το πιο σπάνιο· «Ή ποιός θα σταθεί στον άγιο τόπο του Θεού; Αυτός που έχει καθαρά χέρια και ο καθαρός στην καρδιά, αυτός δηλαδή που δεν χρησιμοποίησε μάταια την ψυχή του». Γιατί όσοι παραμελούν τις αρετές, αυτοί χρησιμοποιούν μάταια την ψυχή τους, επειδή νομίζουν ότι διαλύεται μαζί με τη σάρκα τους.

Αυτήν τη μοναχή θέλησε να την ανακουφίσει από την πλεονεξία, όπως λέμε, με εγχείρηση ο αγιότατος Μακάριος, ο πρεσβύτερος, που ήταν προϊστάμενος στο πτωχοκομείο των αναπήρων, και σοφίστηκε το εξής τέχνασμα. Ήταν στα νιάτα του τεχνίτης πολύτιμων λίθων, αυτόν που ονομάζουμε Καβιδάριο. Πηγαίνει και της λέει· «Πολύτιμες πέτρες, αληθινά σμαράγδια και υάκινθοι έπεσαν στα χέρια μου, δεν ξέρω αν τις βρήκαν ή αν τις έκλεψαν. Δεν υπάρχει τιμή γι’ αυτές, γιατί είναι ανεκτίμητης αξίας. Αυτός που τις έχει τις πουλάει πεντακόσια νομίσματα. Αν νομίζεις ότι σου συμφέρει να τις πάρεις· από την πώληση μιας πέτρας μπορείς να πάρεις τα πεντακόσια νομίσματα, τις υπόλοιπες μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις για τον στολισμό της ανεψιάς σου». Κρεμασμένη απ’ τα χείλη του η μοναχή δελεάζεται και πέφτει στα πόδια του. «Πέφτω στα πόδια σου», του λέει, «ας μη τις πάρει κανείς άλλος». Την προτρέπει λοιπόν αυτός λέγοντας· «Έλα στο σπίτι μου να τις δεις». Αυτή δεν άντεχε να περιμένει, αλλά του προσφέρει τα πεντακόσια νομίσματα λέγοντας· «Πάρε τις πέτρες όπως θέλεις, γιατί εγώ δεν θέλω να δω αυτόν που τις πουλάει». Αυτός αφού πήρε τα πεντακόσια νομίσματα, τα πρόσφερε για τις ανάγκες του πτωχοκομείου.

Όταν πέρασε ένας χρόνος, επειδή σύμφωνα με τη γνώμη όλων ο γέροντας είχε μεγάλη υπόληψη στην Αλεξάνδρεια, σαν φιλόθεος και ελεήμονας που ήταν, – έδρασε μάλιστα μέχρι εκατό ετών και τον πρόλαβα κι εγώ – ντρεπόταν να του θυμίσει την αγορά. Τέλος όταν τον βρήκε στην εκκλησία του λέει·  «Σε παρακαλώ, τί έχεις να μου πεις για τις πολύτιμες εκείνες πέτρες για τις οποίες δώσαμε τα πεντακόσια νομίσματα;». Αυτός απάντησε· «Από τότε που μου έδωσες τα χρήματα, τα έδωσα για να αγοράσω τις πολύτιμες πέτρες. Αν θέλεις έλα στο σπίτι μου να τις δεις, γιατί εκεί βρίσκονται, έλα και εξέτασέ τες εάν σου αρέσουν, διαφορετικά πάρε πίσω τα χρήματά σου». Αυτή έσπευσε με μεγάλη ευχαρίστηση. Στέγαζε στο Πτωχοκομείο στον πάνω όροφο τις γυναίκες και στο ισόγειο τους άνδρες. Αφού την πήρε την οδήγησε στην είσοδο και της λέει· «Τί θέλεις πρώτα να δεις; Τους υάκινθους ή τα σμαράγδια;». Αυτή του λέει· «Ό,τι νομίζεις εσύ». Την ανεβάζει στον πάνω όροφο και της δείχνει ανάπηρες γυναίκες με κατεστραμμένα πρόσωπα και της λέει· «Να οι υάκινθοι». Την κατεβάζει πάλι κάτω και της λέει δείχνοντας τους άνδρες· «Να τα σμαράγδια, αν σου αρέσουν, διαφορετικά πάρε τα χρήματά σου». Έτσι συγχυσμένη εκείνη βγήκε έξω και έφυγε και από τη μεγάλη λύπη της, επειδή δεν έκανε την ελεημοσύνη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αρρώστησε. Αργότερα ευχαρίστησε τον πρεσβύτερο, όταν η κόρη που κηδεμόνευε πέθανε μετά από έναν άτεκνο γάμο.

Συναντήσαμε τον αββά Ιωάννη τον αναχωρητή, που λέγεται και Πυρρός, και μας διηγήθηκε τα εξής· «Άκουσα να λέει ο άββάς Ιωάννης ο Μωαβίτης ότι· Υπήρχε στην αγία πόλη κάποια μοναχή πολύ ευλαβής και με προκοπή βάδιζε τον δρόμο του Θεού. Επειδή τη φθόνησε ο διάβολος, εμπνέει σε κάποιον νεαρό έναν σατανικό έρωτα γι’ αυτήν. Η θαυμάσια εκείνη μοναχή, όταν αντιλήφθηκε την επιβουλή του δαίμονα και την απώλεια του νεαρού, αφού πήρε σ’ ένα καλαθάκι μερικά βρεγμένα όσπρια καταφεύγει στην έρημο. Έτσι προσφέρει στον νεαρό με την αναχώρησή της τη σωτηρία του με την απουσία ενοχλήσεων, και στον εαυτό της την ασφάλεια που παρέχει η έρημος.

Ύστερα από πολύ καιρό λοιπόν, σύμφωνα με την οικονομία του Θεού, για να μη μείνει άγνωστη η ενάρετη διαγωγή της, την βλέπει ένας αναχωρητής στην έρημο του αγίου Ιορδάνη και της λέει· «Αμμά, τί κάνεις σ’ αυτή την έρημο;». Αυτή, επειδή ήθελε να ξεφύγει από τον αναχωρητή, του λέει· «Συγχώρεσέ με, έχασα τον δρόμο, αλλά δείξε αγάπη, πάτερ, για το όνομα του Κυρίου, και οδήγησέ με». Αυτός με τη φώτιση του Θεού πληροφορήθηκε την ιστορία της και της λέει· «Πίστεψέ με, αμμά, ούτε τον δρόμο έχασες, ούτε τον ψάχνεις. Αλλά αφού γνωρίζεις ότι το ψέμμα προέρχεται από τον διάβολο, πες αληθινά την αιτία εξαιτίας της οποίας ήλθες εδώ». Τότε του λέει η μοναχή· «Συγχώρεσε με, αββά, επειδή κάποιος νεαρός σκανδαλίστηκε εξαιτίας μου, γι’ αυτό ήλθα σ’ αυτή την έρημο, επειδή έκρινα πως είναι καλύτερα να πεθάνω εδώ, παρά να γίνω εμπόδιο σε κάποιον σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου». Της λέει πάλι ο γέροντας· «Πόσον καιρό είσαι εδώ;». Του απαντά· «Έχω με τη χάρη του Χριστού δεκαεπτά χρόνια». Πάλι της λέει ο αναχωρητής· «Από πού βρίσκεις τροφή;». Αυτή, αφού παρουσίασε το καλαθάκι της και τα βρεγμένα όσπρια που είχε αυτό μέσα, λέει στον αναχωρητή· «Αυτό το καλαθάκι που βλέπεις, μαζί μου βγήκε από την πόλη έχοντας μέσα του κι αυτά τα λίγα βρεγμένα όσπρια και έτσι οικονόμησε ο Θεός τα πράγματα για μένα την ταπεινή, ώστε τόσον καιρό από αυτά τρώω και δεν λιγόστεψαν. Κι αυτό να ξέρεις πάτερ μου, ότι η αγαθότητα του Θεού έτσι με προφύλαξε, ώστε τα δεκαεπτά αυτά χρόνια δεν με είδε άνθρωπος παρά μόνον εσύ σήμερα. Εγώ όμως όλους τους έβλεπα». Κι αυτά αφού έμαθε ο αναχωρητής δόξασε τον Θεό.

 

(Δημ. Γ. Τσάμη, «Μητερικόν», εκδ. Αδελφ. Η Αγία Μακρίνα, Θεσ/νίκη, σ. 109-115)

 

O Άγιος Μεγαλομάρτυς Ιάκωβος ο Πέρσης.

 

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο άγιος Ιάκωβος ήταν επί των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου, χριστιανός από γονείς χριστιανούς, κατοικούσε στην πόλη Βηθλαβά, στη χώρα των Ελουζησίων, από γένος έντιμο και λαμπρό, και ετιμάτο πολύ από τον βασιλιά Ισδιγέρδο. Γι’  αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή τον αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς των Περσών, απομακρύνθηκε από την πίστη των Χριστιανών και ακολούθησε τον βασιλιά, οδηγούμενος έτσι στην απώλεια με την άρνηση του Χριστού. Όταν όμως η μητέρα του και η σύζυγός του διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτόν, διότι προτίμησε την αγάπη του βασιλιά από την αγάπη του Χριστού, και για την πρόσκαιρη δόξα επέλεξε την αιώνια ντροπή και κατάκριση – κάτι που του το μήνυσαν με γράμματα που του έστειλαν – πληγώθηκε στην ψυχή και απομακρύνθηκε από τη μάταια θρησκεία του βασιλιά, οπότε άρχισε να κλαίει για όσα αμάρτησε, καθώς αποστάτησε από τον Χριστό. Για τον λόγο αυτό οδηγείται σε εξέταση, ενώ ο βασιλιάς δυσαρεστήθηκε  πάρα πολύ από το γεγονός. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί πικρό θάνατο, με την κατάτμηση λίγο λίγο της αρμονίας του σώματος: των χεριών και των ποδιών και των βραχιόνων, ώστε να μείνει μόνον σ’ αυτόν το κεφάλι με την κοιλιά. Έπειτα του αφαίρεσαν και το κεφάλι με μαχαίρι».

Η μητέρα και η σύζυγος του αγίου Ιακώβου έπαιξαν τον ρόλο του αλείπτη, δηλαδή του πνευματικού προπονητή του, όταν η συναισθηματική προσκόλληση του αγίου στον βασιλιά των Περσών τον απομάκρυνε από την πίστη του Χριστού. Όπως σημειώνει ο υμνογράφος: «Νουθεσίαν εμφρόνως δεξάμενος των οικειοτάτων σου χαίρων εχώρησας προς τους αγώνας». (Δέχτηκες τη νουθεσία των πιο οικείων προσώπων σου με φρόνηση, και με χαρά προχώρησες προς τους μαρτυρικούς αγώνες). Και: «πεισθείς τη καλή συζύγω…ανεδείχθης μάρτυς θαυμαστός».  Όπως συνέβαινε ιδίως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε και αναφάνηκε ο συγκεκριμένος αυτός θεσμός: να καθοδηγούνται από έμπειρους πνευματικούς, τους αλείπτες ονομαζομένους,  οι αρνησίχριστοι, ώστε μετά από προετοιμασία να πηγαίνουν στο μαρτύριο, ομολογώντας την πίστη τους εκεί που αρνήθηκαν τον Χριστό, έτσι και με τον Ιάκωβο: χωρίς να έχουν συνείδηση επακριβώς του συγκεκριμένου ρόλου τους η μητέρα και η γυναίκα του, αυθόρμητα, έγιναν το όργανο του Θεού για να μεταστραφεί και πάλι εκείνος, και μάλιστα να φτάσει στο μαρτύριο. Και τι μαρτύριο; Τέτοιο που ο υμνογράφος μάς προτρέπει να στενάξουμε και να κλάψουμε, βλέποντας το τι πέρασε με την ομολογία του Χριστού. «Από ψυχής στενάξωμεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντες πικρώς τον Μάρτυρα μελιζόμενον».

Το τρομερό αυτό μαρτύριο όμως που υπέστη – «των δακτύλων και των χειρών, και βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως και ποδών και κνημίδων σου, μέχρι μηρών εκαρτέρησας» – δηλωτικό της γνήσιας μεταστροφής και μετάνοιάς του, τον έκανε να αναφανεί ως νέο αστέρι εκ Περσίδος, καθοδηγητικό των υπολοίπων χριστιανών. Ο άγιος Θεοφάνης δηλαδή, ο υμνογράφος του αγίου Ιακώβου, έκθαμβος μπροστά πια στα φοβερά μαρτύριά του, τον θεωρεί ως αντίστοιχο με το αστέρι που καθοδήγησε κατά τη Γέννηση του Κυρίου τους εκ Περσίδος μάγους. Ο άγιος Ιάκωβος μάς φέρνει μπροστά στον Χριστό μέσω του μαρτυρίου του. Εκείνον προβάλλει το πάθος του, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως μαρτύριο «κοινωνίας των παθημάτων του Χριστού». «…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος, και προς την αληθή επίγνωσιν καθοδηγήσαντος». Και: «Εκ Περσίδος αστέρα νεοφανή ο Χριστός ανατείλας τοις επί γης, τον θείον Ιάκωβον…δι’ αυτού τον ζόφον της πλάνης απήλασε». (Ο Χριστός ανέτειλε στους ανθρώπους τον θείο Ιάκωβο ως νεοφανή αστέρα…και δι’  αυτού έδιωξε τη σκοτεινιά της πλάνης). Ο παραλληλισμός που κάνει ο υμνογράφος, λόγω της αφορμής που του δίνει η εκ Περσίας καταγωγή του Ιακώβου, είναι καταπληκτικός. Διότι έτσι τονίζει με πράγματι μοναδικό τρόπο τη δύναμη του χριστιανικού μαρτυρίου: ο θάνατος ενός χριστιανού δίνει τη μεγαλύτερη ώθηση στην πίστη των ανθρώπων. Είναι όντως ένα φως που καθοδηγεί τους εν σκότει ευρισκομένους.

Ο Θεοφάνης όμως, πέραν των ανωτέρω, κάνει και δύο ακόμη σημαντικές επισημάνσεις.  Πρώτον∙ ο άγιος Ιάκωβος τελικώς με τη μεταστροφή του αποδεικνύεται πράγματι έξυπνος. Ενώ ένας κοσμικός άνθρωπος, με κριτήρια απιστίας, θα έλεγε ότι εκμεταλλευόμενος τη σχέση του με τον βασιλιά, όπως και τη θέση και τα πλούτη που του εξασφάλιζε η γνωριμία του αυτή, τότε ήταν πραγματικά έξυπνος, με τα κριτήρια της πίστεως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Και δικαίως: έξυπνος τελικώς είναι εκείνος που προκρίνει το αιώνιο από το πρόσκαιρο και το φθαρτό. Κι αυτό έκανε ο άγιος Ιάκωβος. «Ρεόντων το φθαρτόν και ευδιάλυτον παρείδες εμφρόνως, Στεφανηφόρε∙ ως αγχίνους δε προέκρινας των αεί προσμενόντων  το ασάλευτον». (Περιφρόνησες, στεφανηφόρε Ιάκωβε, γιατί είχες φρόνηση, το φθαρτό και το ευδιάλυτο των πρόσκαιρων πραγμάτων. Σαν έξυπνος δε άνθρωπος προτίμησες το ασάλευτο των αιωνίων πραγμάτων). Πόσο πρέπει να τονίζουμε την αλήθεια αυτή και σήμερα, που δυστυχώς δεν μπορούμε να δούμε το προέχον των αιωνίων από τα προσωρινά και φθαρτά. Και είμαστε και χριστιανοί.

Δεύτερον∙ ο άγιος Ιάκωβος, όπως τον παρουσιάζει ο υμνογράφος, εξαγγέλλει επίσης μία αλήθεια που δεν λαμβάνεται υπόψη όσο πρέπει: ό,τι υφίσταται ένας πιστός χάριν της πίστεώς του, τόσο αυτό που υφίσταται αναπληρώνεται αντιστοίχως από τον Θεό και γίνεται η δόξα του. Σαν τον Σταυρό του Κυρίου: το Πάθος έγινε η δόξα Του. Με τη διατύπωση του ιδίου του υμνογράφου: «Ει και τα μέλη μου αισθητά όντα τέμνετε, αλλ’ έχω Χριστόν, νοητώς μοι τα πάντα γινόμενον». (Αν και τα μέλη μου που είναι αισθητά τα κομματιάζετε, όμως έχω τον Χριστό, που νοητά γίνεται τα πάντα για μένα). Με άλλα λόγια: ο πιστός, έστω κι αν βλέπει να του παίρνουν τα πάντα (για παράδειγμα σήμερα, τον μισθό, τη σύνταξη, τις κοινωνικές παροχές, την εργασία),  όσο έχει τον Χριστό, όσο η πίστη του είναι ζωντανή, θα βλέπει Εκείνον να του αναπληρώνει ό,τι έχασε με τρόπο θαυμαστό. Αλλά καταντάμε κουραστικοί κάθε φορά: έχουμε την πίστη Του; Κρατάμε τον Χριστό;

Τα ψέματα για τον όσιο Νίκωνα τον «Μετανοείτε»

Ο βασικός συκοφάντης του αγίου Νίκωνος, ονομάζεται (ως συνήθως) Βλάσης Ρασσιάς. Τον συκοφαντεί τόσο στο συκοφαντικό κείμενό του: «Ιστορίες αγάπης» (απάτης), όσο και στο βιβλίο του: «Επίτομος ιστορία των Σπαρτιατών». Στο παρακάτω άρθρο, θα δείξουμε για μια ακόμα φορά τον δόλο των συκοφαντών Νεοπαγανιστών, με άφθονα στοιχεία. Γιατί οι Νεοπαγανιστές, είναι μια πάστα ανθρώπων, που όσο περισσότερο βλέπεις τις απάτες τους, τόσο περισσότερο σιχαίνεσαι τη δαιμονική τους θρησκεία!

Οι ψευδείς συκοφαντίες κατά του αγίου

Ήταν ο άγιος Νίκων Αρμένιος;

Έγινε προσπάθεια εθνικής αλλοίωσης των Λακώνων;

Περί του δήθεν φόνου του Αντιόχου

Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου;

Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Ιουδαίους της Σπάρτης;

Προέτρεψε ο Όσιος Νίκων σε καταδίωξη Εθνικών και καταστροφή ιερών;

Δολοφόνησε ο Όσιος Νίκωνας κάποιον που ήταν Εθνικός;

Οι ψευδείς συκοφαντίες κατά του αγίου

Ο Βλάσης Ρασσιάς, στο απαράδεκτα ψευδές και συκοφαντικό του κείμενο στο ΥΣΕΕ: «Ιστορίες Αγάπης» («ιστορίες απάτης» έπρεπε να γράψει), κατηγορεί ψευδώς τον άγιο Νίκωνα για τα εξής:

«850 – 900 Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε” και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους».

Τα παραπάνω ψεύδη, διανθίζονται και από τα εξής που γράφει στο συκοφαντικό του βιβλίο για τη Σπάρτη:

«945 – 988 Ο σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο επιλεγόμενος «Μετανοείτε», εκτός από την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής (των Μελιγγών και Εζεριτών, ή τσουβαληδόν των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί) εφρόντισε επίσης και για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου («…ός την δουκικήν μεν αρχήν διείπε της των εθνικών χώρας…», «Βίος Νίκωνος» 156 β) . Ο Αρμένιος προσηλυτιστής εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο (τη δολοφονία αυτή, ο βιογράφος του Νίκωνος την παρουσιάζει βεβαίως ως… μεταθανάτιο θαύμα του «Οσίου» !), εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται από την λεγομένη «Διαθήκη» του, με αφορμή μια από τις πολλές επιδημίες («θανατικά») της εποχής, παρεκίνησε από τις Αμύκλες τους επήλυδες χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25) να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής και να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν…» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως δημοσιεύθηκε στο «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια στην πάλαι ποτέ «κατείδωλον» Σπάρτη, έκτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» πάνω στο ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Θεάς Χαλκιοίκου Αθηνάς, αφού προηγουμένως πέθανε («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών), ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων»

Εκτός από τα παραπάνω, στο ίδιο αυτό δεύτερο κείμενο, ο κος Ρασσιάς γράφει πολλά ακόμα ανιστόρητα ψεύδη, όμως επειδή δεν έχουν σχέση με τον άγιο Νίκωνα, θα τα αφήσουμε για άλλα άρθρα. Εδώ θα ασχοληθούμε τα (ήδη αρκετά) ψέματα του κου Ρασσιά, ειδικά για τον άγιο Νίκωνα. Από τα παραπάνω ψευδή κείμενα λοιπόν, εξάγονται οι εξής συκοφαντίες του Ρασσιά για τον άγιο Νίκωνα:

1. Κατηγορείται ότι ανάγκασε με τη βία τους τελευταίους ειδωλολάτρες της Λακωνίας να γίνουν Χριστιανοί («εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας»).

2. Ότι είχε ένοπλους μοναχούς προς αυτό το σκοπό («τους ένοπλους μοναχούς του»).

3. Ότι κατέσφαξε τους δούκες και τους ιερείς τους («εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους»).

4. Για «κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων».

5. Για σφαγή «παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής».

6. «Για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου» και ότι έβαλε άλλους «να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους»

7. Ότι «εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο».

8. Ότι παρακίνησε τους επίλυδες Χριστιανούς της περιοχής, «να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής».

9. Υπονοούν ότι σκότωσε έναν εθνικό που τον εμπόδιζε, με τα εξής λόγια: «(«συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά».

Επίσης, στα παραπάνω κείμενα, γίνονται οι εξής δηλώσεις:

1. Ο άγιος Νίκων ήταν… Αρμένιος: «τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε”».

2. Όλα τα ανωτέρω, συνέβαιναν «ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων».

Όλα τα παραπάνω, ο Ρασσιάς τα υποστηρίζει ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, μάλιστα τολμάει να παραπέμψει στο βίο του αγίου, τον οποίο έχει κακοποιήσει ασύστολα!

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τους δύο αυτούς τελευταίους ισχυρισμούς, και μετά θα προχωρήσουμε στη διάψευση των Νεοειδωλολατρικών συκοφαντιών.

Ήταν ο άγιος Νίκων Αρμένιος;

Τα όσα γράφουμε για τον Όσιο Νίκωνα προέρχονται από το βιβλίο «Βίος, Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και ασματική Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του «Μετανοείτε»». Εν Αθήναις 1933, τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου, το οποίο περιέχει τον βίο του Οσίου, όπως αυτός κατεγράφη και βρίσκεται σε μοναστηριακούς βυζαντινούς κώδικες.

Η καταγωγή του Οσίου Νίκωνα ήταν σύμφωνα με το βίο του: «η παρά το Αρμενικό θέμα, Πολεμωνιακή χώρα», η οποία αντιστοιχεί προς την αρχαία Παφλαγονία και ταυτίζεται με τον Πολεμωνιακό Πόντο. Περιλαμβάνει αυτή η χώρα τις προς ανατολάς χώρες του Αρμενικού Θέματος του αρχαίου βασιλείου του Πόντου: Από τον Θερμώδοντα ποταμό μέχρι την Τραπεζούντα. Κατά τη λατινική έκδοση της Πατρολογίας του Migne (P.G.), πατρίδα του Όσιου Νίκωνα είναι ο Πολεμωνιακός Πόντος.

Ο Πολεμωνιακός Πόντος, όπως φαίνεται στο χάρτη στον τόμο Ζ’, σελ. 440 της «Ιστορίας του Ελλ. Εθνους», περιελάμβανε τη παραθαλάσσια λωρίδα γης μεταξύ Αμισού και Τραπεζούντας. Περιελάμβανε την Τραπεζούντα, όχι την Αμισό, την Κερασούντα και την Νεοκαισάρεια. Πρόκειται δηλαδή για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που σήμερα όλοι έχουμε κατά νου ως «Πόντο». Ειδικά κατά τον 10ο αι., κατά τον οποίο έζησε ο όσιος Νίκων, το «θέμα Αρμενιακών» περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Σινώπης, Αμισού, Αμάσειας και Νεοκαισάρειας (χάρτης: «Τα θέματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά τον δέκατο αιώνα», τόμος Η΄). Δηλαδή είναι ο δυτικός Πόντος. Από τον Πόντο λοιπόν κι όχι από την Αρμενία κατάγονταν ο Όσιος Νίκων.

Άρα ο Όσιος Νίκων ήταν Πόντιος Έλληνας. Άλλο Αρμενία, άλλο Αρμενικό Θέμα. Τα γραφόμενα από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι «ούτος εκ της των Αρμενίων ώρμητο χώρας» (Μηναίον έκδοσις Ανδρέως Σπινέλου εν Ενετία, 1551) ή ότι «κατήγετο εξ Αρμενίας» (Μέγα ωρολόγιον, έκδοσις εις Βενετία, 1870) είναι λανθασμένα.

Συνεπώς, προκαλείται η εξής απορία στον καθένα: Καλά, αφού ο Ρασσιάς υποτίθεται ότι διάβασε το βίο του Οσίου Νίκωνος, πώς γράφει γι’ αυτόν ότι ήταν Αρμένιος;

1) Δεν διάβασε, στον βίο του αυτό το «Πολεμωνιακή»;

2) Μήπως δεν το πρόσεξε;

3) Ή το πρόσεξε, αλλά δεν έψαξε να βρει πού βρίσκεται αυτή η Πολεμωνιακή χώρα;

4) Μήπως το πρόσεξε και το έψαξε, αλλά τότε σκέφτηκε «ας πω επίτηδες ότι ήταν Αρμένιος, για να προκαταλάβω εναντίον του Όσιου Νίκωνα τους εθνικιστές», οι οποίοι κρίνουν τους ανθρώπους βάσει της εθνικότητάς τους κι όχι των πράξεών τους; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Έγινε προσπάθεια εθνικής αλλοίωσης των Λακώνων;

Κατηγορίες κατά Βυζαντινών «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων»

Ισχυρίζεται ο κος Ρασσιάς ότι στον καιρό του αγίου Νίκωνα, «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων». Με αυτό υπονοεί ότι οι Ειδωλολάτρες ήταν μεγάλος πληθυσμός, και ότι χρειαζόταν μια τέτοια πολιτική για να καμφθεί το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Όμως ούτε αυτό είναι αλήθεια. Αν και για τους «επήλυδες» Χριστιανούς έχουμε ξεχωριστό άρθρο με αναίρεση αυτής της δήλωσης, για να δούμε τα πράγματα με τη σειρά, θα κάνουμε μια αναδρομή στα στοιχεία που δείχνουν την παρουσία των Χριστιανών στην περιοχή.

Είναι γνωστό το κείμενο του Κων/νου Πορφυρογέννητου, ότι επί Βασιλείου Α’ Μακεδόνος εκχριστιανίστηκαν οι τελευταίοι Παγανιστές της Λακωνίας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως η Μάνη και η Λακωνία δεν είχαν ήδη κατά πλειοψηφία γίνει χριστιανικές, αιώνες πριν τον Βασίλειο τον Α’. Οι μαρτυρίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν το αντίθετο. Η Λακωνία είχε αξιόλογο χριστιανικό πολιτισμό, αιώνες πριν το Νίκωνα ή τον Βασίλειο Α’:

551 μ.Χ. Επί Ιουστινιανού κτίζεται στα ερείπια της Ομηρικής ακρόπολης το κάστρο της Μάϊνας και ιδρύεται η επισκοπή Μαϊνης.

886 – 911. Στην έκθεση του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού μνημονεύεται για πρώτη φορά η επισκοπή Μαϊνης, ότι ήταν από τις αρχαιότερες του Μοριά και ανήκε στην Μητρόπολη Κορίνθου.

Τα ακόλουθα στοιχεία για το Χριστιανισμό στη Λακωνία προέρχονται από το «Πότε οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί», του Ανάργυρου Κουτσιλιέρη, Διδάκτορος φιλοσοφίας:

«- Στα Άλυκα έχουμε την τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Ανδρέα. Διασωθέντα τμήματα του γλυπτού διακόσμου ανήκουν στον έβδομο αιώνα.

– Στο Μοναστήρι στην Κυπάρισσο η εκκλησούλα της Παναγίας είναι κτισμένη με υλικά που προέρχονται από παλαιοχριστιανική βασιλική. Παρετήρησαν οι αρχαιολόγοι ότι σε φυσικό βράχο είχε σκαλιστεί επισκοπικός θρόνος. Δηλαδή σε παλαιοχριστιανικούς χρόνους στην Κυπάρισσο – παλαιά Καινήπολη – υπάρχει έδρα Επισκόπου.

– Στην Κυπάρισσο υπάρχει και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.

– Ο Δ. Παλλάς, αρχαιολόγος διεθνούς προβολής και κύρους, μικρό τμήμα του γλυπτού διακόσμου το χαρακτήρισε ως προερχόμενο από καλλιτεχνικό κέντρο ευρισκόμενο εκτός της Μάνης. Παρετήρησε αττικό ύφος. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι οι καλλιτέχνες της Μάνης είχαν επαφή με τα εκτός της Μάνης καλλιτεχνικά κέντρα. Σημασία την οποία δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε έχει και η διαπίστωση ότι η βασιλική του Μοναστηρίου πρέπει να εκτίσθη τον 6ο ή τον 5ο αιώνα.

– Αποφασιστικής σημασίας στοιχεία γενικά για την ιστορία της Μάνης και ειδικά για τη Χριστιανική ζωή και δράση των Μανιατών έφεραν οι ανασκαφές στη χερσονίδα Τηγάνι. Γλυπτά του έκτου αιώνος που εχρησιμοποιήθησαν στην τοιχοδομία της βασιλικής δείχνουν ότι στο Τηγάνι υπήρχε παλαιοχριστιανικό κτίσμα. Άλλωστε χριστιανικό κτίσμα σε χερσονησίδα είναι ασφαλώς παλαιότερο της Αραβοκρατίας.

– Πολλά και σημαντικά ευρήματα έδειξαν ότι η χριστιανική ζωή στο Τηγάνι άρχισε από τους πρώτους αιώνες της διάδοσης του Χριστιανισμού και διετηρήθη επί σειρά αιώνων.

– Γλυπτός διάκοσμος παλαιοχριστιανικής βασιλικής βρέθηκε και στο Οίτυλο.

– Στην αυλή των δικαστηρίων του Γυθείου απόκεινται τμήματα γλυπτού διάκοσμου παλαιοχριστιανικής βασιλικής που βρίσκονται στην ακρόπολη του αρχαίου Γυθείου. Φαίνεται πιθανό ότι στο Γύθειο υπήρχε και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.

Οι έρευνες των ειδικών επιστημόνων της χριστιανικής αρχαιολογίας (TRANQAIR και MEGAU) πείθουν απολύτως, ότι στη Μάνη εκαλλιεργήθη ο ονομασθείς θαυμαστός πολιτισμός της παλαιοχριστιανικής βασιλικής και σημαντικά δημιουργήματα της χριστιανικής τέχνης. Οι εκκλησίες του Μυστρά, δεν θεωρούνται πλέον άσχετες προς την καλλιτεχνική παράδοση που εδημιουργήθη στη Μάνη.

Τα αποτελέσματα των αρχαιολογικών ερευνών απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός έφτασε στη Μάνη από τους πρώτους αιώνες της διαδόσεώς του.

Είναι βέβαιο ότι οι χριστιανικές κοινότητες εδημιουργήθησαν στη Μάνη πολλούς αιώνες προ της εποχής του Βασιλείου του Μακεδόνος.

Ο αραβικός κίνδυνος υπεχρέωνε τους κατοίκους του Γυθείου, της Λας, της Τευθρώνης, της Καινήπολης, της Μέσσας κ.λ.π. να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες των οικισμών και χωριών που βρίσκουμε στα υψώματα του Ταϋγέτου, από το Ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι το Μαλεύρι και τη Μελτίνη.

Αυτοί που άφησαν τα παράλια ζητώντας ασφάλεια στον Ταΰγετο δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά χριστιανοί.»

Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα της περιοχής η Καινήπολη ήταν θρησκευτικό κέντρο, γνώρισε μεγάλη ακμή στη Ρωμαϊκή εποχή που διατηρήθηκε και τη Βυζαντινή εποχή μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού. Το 467 μ.Χ. οι κάτοικοι απέκρουσαν τους Βανδάλους, ενώ το 533 ο Βελισσάριος προσέγγισε στο λιμάνι με τον αυτοκρατορικό στόλο.

Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον 6ο αιώνα, μάλλον μετά από ισχυρό σεισμό (άρα οι εκκλησίες χτιστηκαν πολύ πριν τον Άγιο Νίκωνα). Στη περιοχή βρίσκονται ορισμένες εκκλησίες, που μερικές έχουν κτιστεί στη θέση αρχαιοελληνικών και με τα υλικά τους. Διακρίνουμε στον Άγιο Αντρέα κιονόκρανα και επιγραφή, στην Αγία Παρασκευή και στον Άγιο Πέτρο (Βασιλική 5ου ή 6ου αι.)

Τα παραπάνω φαίνονται και στις ανασκαφές του καθηγητή Δρανδάκη (1958). Βρήκε τρεις παλαιοχριστιανικές Βασιλικές τον Άγιο Πέτρο, τον Άγιο Ανδρέα και την Κοίμηση της Θεοτόκου, κτισμένες στο τέλος του Πέμπτου ή στις αρχές του Έκτου αιώνα. Αυτό ανατρέπει τις πληροφορίες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, ότι οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί από τον όσιο «Νίκωνα τον Μετανοείτε» το (868—898 μ.Χ.). Αν ο αυτοκράτορας έχει δίκιο, η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι, μετά το Διάταγμα του Μεδιολάνου (313 μ.Χ.) περί ανεξιθρησκείας, υπήρχαν στη Μάνη μέχρι τον Ένατον αιώνα και Χριστιανοί και Ειδωλολάτρες. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης, ότι ουδέποτε διώχθηκαν, αλλά επί τόσους αιώνες, έστω και ως μικρή μειονότητα, λάτρευαν ελεύθερα τους θεούς τους.

Για μια φορά ακόμα οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστές. Συνεπώς, τα ψεύδη τους οι Ν/Π, ότι ως τον 9ο αιώνα οι Μανιάτες δεν ήταν Χριστιανοί, ας τα πούνε σε κανέναν άσχετο. Μόνο τέτοιους κατορθώνουν να πείσουν πια.

Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί ήταν πλειοψηφία τότε, προς τι οι μεταναστεύσεις των Χριστιανών από τους Βυζαντινούς, για να αλλοιωθεί δήθεν η εθνική σύνθεση των ντοπίων; Ποιους να αλλοιώσουν; Τους Χριστιανούς;

Ο Ρασσιάς δεν έχει ιδέα από ιστορία, προφανώς, ώστε να γνωρίζει ότι ύστερα από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων, μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε αραιώσει, και χρειάζονταν εποικισμοί, για να αφομοιωθούν όχι οι ντόπιοι Έλληνες, αλλά οι εγκατεστημένοι Σλάβοι. Οι έποικοι αυτοί ήταν Μικρασιάτες, δηλαδή Έλληνες. Όσο Έλληνες ήταν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες του 1922, άλλο τόσο ήταν και οι Έλληνες έποικοι που αφομοίωσαν τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδας.

«Με τη μετακίνηση σλαβικού πληθυσμού στη Μ. Ασία η βυζαντινή εξουσία επιτύγχανε δύο πράγματα: από τη μια αποδυνάμωνε αριθμητικά το σλαβικό στοιχείο του ελλαδικού χώρου και από την άλλη διευκόλυνε το έργο της αφομοίωσής τους, καθώς οι Σλάβοι που μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν ισχυρό ελληνικό πληθυσμό και υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Αλλά το δημογραφικό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε και αντίστροφα, δηλαδή μεταφέρθηκαν ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας «επί τας Σκλαβηνίας», για να ενισχύσουν το ελληνικό στοιχείο σ’ αυτές τις περιοχές.

Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Νικηφόρος μετά την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας στην Πελοπόννησο προχώρησε συστηματικά στην ενίσχυση του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού, διευκολύνοντας την επιστροφή των παλαιών κατοίκων και μεταφέροντας πληθυσμό από την Μ. Ασία. Ο Νικηφόρος πριν από την εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το 809-810, εφάρμοσε το ίδιο μέτρο και στις Σκλαβηνίες του βορειοελλαδικού χώρου, όπου εγκατέστησε πληθυσμούς που μετέφερε «εκ παντός θέματος της Μ. Ασίας» (Θεοφάνης, Α’, σ.486, 10-12 κ.ε.)» (σ. 91)

Ας μη λένε λοιπόν ψέματα οι Νεοπαγανιστές, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν θρησκευτικοί ήταν οι λόγοι, κάποιας δήθεν Νεοπαγανιστικής μειονότητας. Η αλήθεια είναι, ότι οι λόγοι ήταν καθαρά εθνικοί, για υποστήριξη του Ελληνικού στοιχείου. Και πέραν αυτού, η λέξη: «έποικοι» που επικαλείται ο Ρασσιάς, την εποχή εκείνη είχε διαφορετική σημασία!

Περί του δήθεν φόνου του Αντιόχου

Καιρός όμως να προχωρήσουμε στην αναίρεση των συκοφαντιών κατά του αγίου, για να δείξουμε και εκεί τη δολιότητα και την απάτη των Νεοπαγανιστών:

Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε τον δούκα Αντίοχο, ο οποίος είχε «την δουκικήν αρχήν της των εθνικών χώρας» κι ο οποίος τάχα ήταν Παγανιστής ο ίδιος.

Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ο Αντίοχος αυτός.

Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος γράφει ρητά στο «Προς ίδιον υιόν Ρωμανόν» (κεφ. 50, σ. 232, στ. 31) ότι στους Μιληγγούς και Εζερίτες στέλνονταν άρχοντες διορισμένοι από την Κωνσταντινούπολη, εκπρόσωποι της βυζαντινής εξουσίας.

Ο γερμανός ιστορικός Hopf γράφει:

«Πλην αυτών [Αράβων επιδρομέων] φθείρουσι την χώραν [Λακωνία] και άγριοι γείτονες, οι Σλάβοι Μιληγγοί, οίτινες, καίπερ τασσόμενοι υπό δούκα διοριζόμενου υπό του αυτοκράτορος, οίος ο υπό τον βιογράφον του Νίκωνος αναφερόμενος Αντίοχος, διατηρώσι την τε ειδωλολατρείαν και ποιαν τινα ανεξαρτησία, επιχειρούντες αυθαίρετας ληστρικάς επιδρομάς εναντίον των ποιμνίων των Λακεδαιμονίων, ληστεύουσι ειρηνικούς οδοιπόρους και προάγουσι ως μαχαιροβγάλται τους πλεονεκτικούς σκοπούς των επιχωρίων αρχόντων».

Συμπέρασμα: ο δούκας Αντίοχος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αφού ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Βυζαντινό Ορθόδοξο Αυτοκράτορα. Μόνο Ορθόδοξοι γίνονταν άρχοντες στο Βυζάντιο. Απλώς διοικούσε την χώρα των Σλάβων Παγανιστών.

Τι λέει ο βίος του Οσίου:

(Στην διαθήκη του Οσίου, πληροφορούμαστε, ότι το μοναστήρι του είχε και δυο μετόχια, ένα στο Σκλαβοχώριο, και άλλο στο Παρώριο, τα οποία υπάγονταν στην κυρίαρχη μονή και τα οποία είχαν αποκτήσει περιουσία μεγάλη, από δωρεές ευσεβών Χριστιανών.)

«Του ενός από τα δύο μετόχια η κτηματική περιουσία γειτνίαζε προς εθνικάς γαίες, των οποίων την επιμέλεια και εποπτεία είχε κάποιος ονόματι Αντίοχος, άνδρας αλαζόνας και αυθαίρετος, ιταμός και βίαιος, και όχι λίγο πλεονέκτης και άδικος. Όταν αυτός παρατήρησε ότι οι εθνικές γαίες γειτνίαζαν προς τις γαίες του μετοχίου, διέταξε, εντελώς αυθαίρετα, οι γαίες του μετοχίου να συμπεριληφθούν στις εθνικές γαίες, θεωρούμενες αφεξής ως τέτοιες. Μάταια οι διαμένοντες στο μετόχιο διαμαρτύρονταν και τον παρακαλούσαν να κόψει αυτές τις ιερόσυλες σκέψεις και αποφάσεις περί δήμευσης της περιουσίας του μετοχίου, επιδεικνύοντας σ’ αυτόν όσα ο Όσιος έλεγε στη διαθήκη του.

Οι παρακλήσεις τους και οι διαμαρτυρίες τους ήταν σα λύρα σε αυτιά γαϊδάρου, γιατί ο Αντίοχος, παρακινούμενος από το πάθος της πλεονοεξίας, έμενεν ασυγκίνητος, και ως λέγει ο Ησαϊας, «ίνα φάγη τα γεννήματα των οικείων έργων».

Αφού μετέβη επιτόπου και έστησε τη σκηνή το επί των διαμφισβητούμενων κτημάτων, διέταξε,για να περιβάλουν με μάντρες τις εθνικές γαίες, να περιλάβουν εντός της μάντρας και τα διαμφισβητούμενα κτήματα του μετοχίου. Δεν περιορίστηκε μέχρις εδώ, αλλά και την προσωρινή σκηνή του μετέβαλε σε καταγώγιο θεραπείας των ακατονομάστων παθών του αισχρού και πορνικού του βίου, και τόλμησε να κάνει τέτοιες πράξεις στον ιερό εκείνο περίβολο, αναιδέστατα, φέρνοντας στη σκηνή και φαύλες γυναίκες.

Πλην ταχέως απόλαυσε των καρπών των έργων του. Καθ’ όσον εμφανίστηκε σε αυτόν εντός της σκηνής ο Όσιος, την ώρα που κοιμόταν, τη νύχτα, αφού προηγουμένως παρατήρησε αυτόν αυστηρά, και απείλησε με φοβερές απειλές, κατάφερε κατ’ αυτού στην πλευρική χώρα δια της σταυροφόρου ράβδου του ένα θανατηφόρο χτύπημα. Ξυπνώντας ο Αντίοχος έντρομος και γεμάτος φρίκη φώναξε τους υπηρέτες του και τους παρακινούσε εκλιπαρώντας τους, να συλλάβουν τον δράστη για να μη το σκάση. Επειδή όμως ο Όσιος ήταν μόνο σε εκείνον ορατός, και στους υπηρέτες αθέατος, του είπαν αυτοί πως κανέναν δε βλέπουν. Τότε κατάλαβε από πού και γιατί ήρθε σε αυτόν η συμφορά, και ότι ο εμφανισθείς στον ύπνο του και κτυπήσας αυτόν μοναχός ήταν ο Όσιος Νίκων, που τον καταδίωκε ως ανόσιο. Αμέσως σηκώθηκε και ίππευσε, εγκατέλειψε το μετόχι κατευθυνόμενος με τους ανθρωπους του στη Σπάρτη. Πέθανε όμως καθ’ οδόν στα χέρια αυτών λόγω του θανατηφόρου χτυπήματος υπό το κράτος ισχυρότατων και δριμύτατων πόνων, με εφαρμογή του γραφικού χωρίου, ότι «ψυχαί παρανόμων απολούνται άωραι, και φαύλοι εν θανάτω εξαισίω». Το σώμα του μετακομισθέν στη Σπάρτη, πυρπολήθηκε την επόμενη νύχτα υπό πυρός καταπεμφθέντως αοράτος και μετεβλήθη σε τέφρα.» (σελ. 163, 164, 165).

Η «διένεξη» μεταξύ Αντίοχου και Νίκωνα δεν ήταν λοιπόν για θρησκευτικούς λόγους (Χριστιανοί κατά Εθνικών), διότι:

1) ο Αντίοχος ήταν, όπως είπαμε Βυζαντινός άρχων διορισμένος από τον Αυτοκράτορα, κι όχι Εθνικός.

2) η διαμάχη αφορά γαίες, κτήματα, κι όχι προσπάθεια εκχριστιανισμού των Σλάβων ή άλλων Παγανιστών.

3) Μετά θάνατον δεν υπάρχει φόνος, δυστυχώς για τον Ρασσιά, που θέλει με το ζόρι να μας πείσει ότι ο Νίκων δολοφόνησε (…εν ζωή φυσικά) τον Αντίοχο. Υπάρχει μόνο θαύμα. Συνεπώς δεν εξόντωσε κανέναν για θρησκευτικούς λόγους ο Όσιος Νίκων, πολύ δε περισσότερο εφόσον ο Αντίοχος πέθανε ΜΕΤΑ τον θάνατο τού Οσίου Νίκωνα.

4) Το ότι ο Όσιος Νίκωνας ήταν που τον χτύπησε θανάσιμα, Ο ΙΔΙΟΣ ο Αντίοχος ήταν ο μόνος που το δήλωσε, καθώς τον άγιο τον έβλεπε ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον πράγματι έλεγε αλήθεια, πρόκειται περί θαύματος, και ο Νίκων ήταν πράγματι άγιος.

5) Το να κατηγορεί το Ρασσιάς τον Όσιο Νίκωνα, ότι σκότωσε πράγματι τον Αντίοχο αυτός, εφόσον ο Όσιος δεν ήταν τότε ζωντανός, έμμεσα παραδέχεται ότι ήταν πράγματι άγιος!!!

Άρα, ούτε για θρησκευτικούς λόγους πέθανε ο Αντίοχος, ούτε ήταν Ειδωλολάτρης, ούτε ο Όσιος Νίκωνας τον σκότωσε εν ζωή, αλλά αν θέλει ο κος Ρασσιάς να θεωρήσει ότι τον σκότωσε ο άγιος, ας παραδεχθεί ότι τον χτύπησε με τη δύναμη της Αγιοσύνης του, ως άγιος του Υψίστου, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.

Συμπέρασμα: Οι Νεοπαγανιστές σε τίποτα δεν είναι συνεπείς και αληθινοί, αλλά είναι πλήρεις απάτης και δόλου, αναξιόπιστοι σε όλα όσα λένε.

Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου;

Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι έσφαξε τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου

Ο μοναδικός ιστοριογράφος της εποχής, είναι ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ο Βασιλέας των Ρωμ(α)ιών.

Γράφει ο Κων/νος ότι κατά τις μέρες του βασιλιά Θεοφίλου και του γιού του οι Σλάβοι της πελοποννήσου «αποστατήσαντες γεγόνασι ιδιόρυθμοι, λεηλασίας και ανδραποδισμούς και πραίδας και εμπρησμούς και κλοπάς εργαζόμενοι» απεστάλη λοιπόν ο στρατηγός Θεόκτιστος κι όχι κάποιος παπάς. Σε επόμενη βασιλεία πάλι επαναστάτησαν, και πάλι εστάλη στρατός. Καμία αλήθεια δεν περιέχει ο ισχυρισμός τού Ρασσιά ότι δήθεν οι παπάδες σκότωσαν τους «ειρηνικούς» παγανιστές Σλάβους. Σε περιπτώσεις λεηλασιών και αποστασίας και εμπρησμών και φόνων που έγιναν από «τους καλούς αυτούς ανθρώπους του Παγανισμού», η κρατική μηχανή προστάτεψε τους πολίτες της.

Τι γράφει ο βίος του Οσίου για τους Σλάβους παγανιστές:

«Αυτή την ερήμωση του μετοχίου επακολουθεί ληστρική επιδρομή των Μιληγγών, ανδρών αιμοχαρών και κακούργων, εκ φύσεως κακών και το έργο της ληστείας κατ’ επάγγελμα ασκούντων. Αυτοί, κατέβηκαν μια μέρα από τα κρησφύγετά τους και εφώρμησαν κατά του μετοχίου της μονής του Οσίου, με σκοπό να αρπάξουν τα κοπάδια της. Περικύκλωσαν το μετόχιο και τα κοπάδια, ένοπλοι όλοι και βοηθούμενοι από νέους ορμητικούς, άρπαξαν από το κοπάδι όσα μπόρεσαν και σαν άγρια θηρία τα απήγαγαν στην πατρία και χώρα τους, θέλοντας να τα φάνε.

Αλλά απατήθηκαν, (…) Όταν δηλαδή οι άρπαγες των ποιμνίων του μετοχίου έφτασαν στην πατρίδα τους και νόμιζαν ότι ήταν ασφαλείς και κατείχαν ασφαλώς τη λεία τους, τότε φανέρωσε κι ο Όσιος τη δύναμή του. Ενώ αμέριμνοι κοιμώνταν εμφανίζεται αυτός έχοντας μαζί του και δυο ισχυρούς σκύλους. Πλησιάζοντας και κατενεγκών κατ’ αυτών και επί των παρειών τους εξαπέλυσε ισχυρά χτυπήματα, εξαπέλυσε ενντίον τους, τοις εφάνη, και τους δύο σκύλους, οι οποίοι δάγκωσαν πολλές φορές και προκάλεσαν μώλωπες στα σώματά τους. Και αυτά υπέστησαν στον ύπνο. Αλλά, όταν έντρομοι από την ταραχή ξύπνησαν, βεβαιώθηκαν ότι αυτά δεν ήταν όνειρο αλλά πραγματικότητα. Και όντως ήταν πραγματικότητα, αφού όλοι όσοι ξύπνησαν είχαν μελανιές, και οιδήματα, και χτυπήματα ματωμένα στις σάρκες τους, τα οποία είχαν προκαλέσει οι σκύλοι. (..)

Αυτά παθαίνοντας μεταμελήθηκαν αμέσως και ελεεινολογόντας τον εαυτό τους ζήτησαν ειλικρινά συγγνώμη από τον όσιο, για όσα κακά έφεραν στο μετόχι της μονής του, και παρακάλεσαν τους συγγενείς τους, να σπεύσουν στο μοναστήρι του οσίου και να ικετεύσουν αυτόν υπέρ της σωτηρίας τους, και να επιστρέψουν τα πάντα που είχαν ληστέψει. Όχι μόνο αυτό αλλά υπόσχονταν ότι στο μέλλον ουδέποτε θα τολμήσουν τέτοιες ληστρικές πράξεις. Αφού έγιναν αυτά, αμέσως αποκαταστάθηκαν στην υγεία τους (…) Εκτοτε τόσος φόβος τους κατέλαβε αυτούς και όλους τους συμπατριώτες τους, ώστε κάνοντας συνέλευση αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη ληστεία και όλες τις αγριότητες της φυλής τους, αφετέρου να προσφέρουν ετησίως στο μοναστήρι του οσίου κεριά και θυμιάματα και να τιμούν και γεραίρωσιν όση αυτοίς δύναμις τον άγιον» (σελ. 172, 173, 174, 175)

ΠΡΟΣΟΧΗ: στο αρχαίο κείμενο, του ΕΝΟΣ (Κουτλουμουσίου) από τους ΔΥΟ κώδικες του βίου του Νίκωνος, γράφει :

«…Τελχίνες τινε και βάσκανοι δαίμονες εξώρμησαν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ους δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν….»

ενώ στο ΔΕΥΤΕΡΟ κώδικα αντί για «Αθρικών» γράφει: «Εθνικών»: «…των Εθνικών ην δη και και Μιληγγούς καλείν..»

Δηλαδή αναφέρεται σε Σλάβους. «Εθνικούς που τους καλούσαν Μιληγγούς». Όχι σε «Εθνικούς Μανιάτες». Δηλαδή είναι οι Μιληγγοί, που εν τέλει εκχριστιανιστηκαν έπειτα από ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ θαύμα του οσίου, κι όχι ζώντος αυτού ούτε με την απειλή χρήσης βίας από τον αυτοκρατορικό στρατό.

Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι ο Όσιος Νίκων έσφαξε τους Μιληγγούς. Αυτό είναι ψέμμα, όπως αποδεικνύεται από το βίο του Οσίου. Μετά θάνατον θαύμα δεν λογαριάζεται ως «φόνος». Κανείς δεν έσφαξε κανέναν. Απλώς οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν τον βίο του Οσίου Νίκωνος, και κάθε θαύμα του μεταθανάτιο το παρουσιάζουν ως εν ζωή φόνο! Δίχως αποδείξεις. Δίχως στοιχεία. Δίχως ενδείξεις. Μόνο και μόνο για να βρουν κάτι να κατηγορήσουν τον άγιο. Τέτοιοι απατεώνες είναι οι Νεοπαγανιστές!

Ο Γρηγορόβιος γράφει ότι ο Νικων «κατήχησε παρά του Ταυγέτου οικούντα Σλαβικά φύλα των Μελιγγών και Εζεριτών, ων ήρχε ο δούξ Αντίοχος». Τους κατήχησε λοιπόν, και δεν τους έσφαξε όπως ψευδώς λέει ο Ρασσιάς.

Ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Σλάβους Παγανιστές «Τελχινούς», δηλαδή δαίμονες, «σε μια προσπάθεια δαιμονοποιήσεώς τους». Δηλαδή, για να τους παρουσιάσουν ως κακούς και επικίνδυνους, εξ αιτίας του Παγανισμού τους. Αποκρύπτει εξ επίτηδες(;) ο Ρασσιάς ότι οι Παγανιστές αυτοί Σλάβοι ήταν βάρβαροι ληστές˙ όπως γράφει κι ο Γερμανός ιστορικός Hopf (το κείμενο είναι παραπάνω), αυτοί οι (σύμφωνα με το Ρασσιά) «φιλήσυχοι αγαθοί Σλάβοι Παγανιστές» επιχειρούσαν τακτικά ληστρικές επιδρομές κατά των κοπαδιών των Λακώνων, λήστευαν και σκότωναν ειρηνικούς οδοιπόρους και, τέλος, αυτά τα παγανιστικά αγγελούδια χρησίμευαν ως έμμισθοι μαχαιροβγάλτες στην υπηρεσία τοπικών «αρχόντων». Φυσικά τέτοιοι βάρβαροι δικαίως αποκαλούνταν «Τελχινοί», διαβολικοί, από τους Έλληνες, καθόσον έσπειραν τον τρόμο και την αναστάτωση στη Λακωνία. Δεν υπήρξε προσπάθεια δαιμονοποίησής τους: μόνοι τους, με τα έργα τους οι Παγανιστές Σλάβοι κέρδιζαν επάξια τέτοιους χαρακτηρισμούς.

Πολύ σωστά, λοιπόν, ο Ρασσιάς αποκαλεί τους Μιληγγούς «ανεπίδεκτους εκχριστιανισμού»! Όσο πιο βαρβαρικός και αιμοχαρής ήταν κάποιος λαός, τόσο πιο ανεπίδεκτος εκχριστιανισμού ήταν!

Βέβαια, οι Νεοπαγανιστές είναι τόσο πορωμένοι κατά του Χριστιανισμού, ώστε φτάνουν να συμπαθούν (ο Ρασσιάς) τους βάρβαρους Σλάβους Παγανιστές, (ο Αμυράς) τους βάρβαρους Σαρακηνούς κατακτητές της Κρήτης, που έκαναν επιδρομές στη Λακωνία και το Αιγαίο αντίστοιχα. Ίσως κατάγωνται από αυτούς, γι’ αυτό έχουν τόσο μεράκι.

Το ενδιαφέρον είναι, ότι ενώ ο Ρασσιάς αποκαλεί υποτιμητικά (κατ’ αυτόν) τον Όσιο Νίκωνα: «Αρμένιο», εδώ ταυτίζεται πλήρως, και συμφωνεί, και θεωρεί «δικούς του» παγανιστές, τους Σλάβους μαχαιροβγάλτες ειδωλολάτρες, που καταλήστευαν τον κόσμο! Το πιο παράξενο είναι, ότι εν τέλει ο Ρασσιάς και οι άλλοι Νεοπαγανιστές, αποδέχονται τους (αποδεδειγμένα ξένους και βάρβαρους) Σλάβους της Λακωνίας, αλλά απορρίπτουν τους (κατά μεγάλη πιθανότητα) Έλληνες Ορθόδοξους εκ Μικρασίας ή Πόντου. Τέτοια ελληνικότητα έχουν οι Νεοπαγανιστές.

Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Ιουδαίους της Σπάρτης;

Ψευδείς κατηγορίες κατά του Οσίου Νίκωνα ότι έσφαξε τους Ιουδαίους της Σπάρτης.

Οι Νεοπαγανιστές, παρασυρμένοι από τα ψεύδη του κου Ρασσιά, ισχυρίζονται πως ο Όσιος Νίκων κατέσφαξε τους Ιουδαίους της Λακεδαιμονίας. Αυτό είναι αναληθές. Να τι γράφει ο βίος του:

(Όταν οι κάτοικοι της Σπάρτης τον παρακάλεσαν να έρθει στην πόλη, για να τους απαλλάξει από λοιμό), «..Εδέχθη να μεταβεί στη Σπάρτη και υποσχόταν να την απαλλάξει εάν οι κάτοικοι πρώτα απέλαυναν άνευ όρων και περιορισμών τους Ιουδαίους της Σπάρτης, για να μην τους μιαίνουν αυτοί με τα βδελυρά ήθη και την ιουδαϊκή θρησκεία τους» (αρχαίο κείμενο: «εί γε και αυτοί το προσοικούν αυτοίς Ιουδαϊκόν φύλον έξω της αυτών πόλεως απελάσειαν, ίνα μη κατά χρόνον είη αυτούς τοις βδελυροίς ήθεσι και μιάσμασι της ιδίας θρησκείας»). Αυτοί δέχτηκαν και «με την παρουσία του η νόσος ελαττωνόταν και οι Ιουδαίοι αποικίζονταν έξω από την πόλη» (αρχαίο κείμενο: «..και οι Ιουδαίοι έξω της πόλεως απωκίζοντο») (σελ. 97).

Πού είδαν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Νίκων έσφαξε τους Ιουδαίους; Στον ύπνο τους; Δεν ντρέπονται να λένε τέτοια ψέμματα; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ελληνικά; «Απωκίζοντο» γράφει ο βίος. Όχι «εφονεύοντο». Τους Νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει όμως τί γράφει ο βίος. Αυτοί θέλουν απλώς να σπιλώσουν ένα χριστιανό Άγιο πάσει θυσία, ακόμη και με διαστρέβλωση κειμένων.

Και όχι μόνο αυτό. Πως είναι δυνατόν, αυτοί που ονομάζουν τους Χριστιανούς: «Εβραίους», και «Εβραιόψυχους», και «Ιουδαιοχριστιανούς», να κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι έσφαξαν τους Εβραίους; Μα τόσος παραλογισμός;

Όμως αν δεν ήταν παράλογοι, δεν θα λάτρευαν δαιμονικά ξόανα!

Προέτρεψε ο Όσιος Νίκων σε καταδίωξη Εθνικών και καταστροφή ιερών;

Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνος, ότι προέτρεψε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν Παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.
Ψέμμα επίσης είναι ότι ο Όσιος Νίκων τάχα παρεκίνησε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν τα τελευταία παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.

Χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές προς (ψευτο)-«απόδειξη» τα λόγια του Οσίου: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν…»».

Τα «μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον», τα οποία προέτρεψε ο Όσιος Νίκων να τα χαλάσουν, δεν είναι τα «πτωχικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών», όπως ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αλλά σφαγεία και αγορές που έκαναν οι Ιουδαίοι μπροστά στην εκκλησία του αγίου Επιφάνειου (σελ. 22 και 210). Ο Ρασσιάς «ξεχνά» να αναφέρει τι λέει παρακάτω η φράση «Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν…» Το κόβει εκεί με δόλο. Η φράση ολόκληρη λέει: «και να σφάζουν το Σάββατον». Οι Ιουδαίοι γιόρταζαν τα Σάββατα, και τις Κυριακές έκαναν αγορά, προσβάλοντας έτσι την ιερή χριστιανική μέρα, και αναγκάζοντας τον Όσιο Νίκωνα να προτρέψει τους άρχοντες να εμποδίσουν την εμπορία σφαγίων από τους Ιουδαίους κατά τις Κυριακές και να την μεταθέσουν τα Σάββατα. Καμμία σχέση με «παγανιστικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών». Μόνο στη φαντασία του Ρασσιά υπάρχουν τέτοια ιερά στον άγιο Επιφάνειο, σύμφωνα με τον βίο του Οσίου Νίκωνα τον οποίο τολμάει να επικαλείται.

Μάλιστα, για να δείξουμε ακόμα περισσότερο το δόλο του κου Ρασσιά, θα θυμίσουμε ότι ο ίδιος γράφει για το παραπάνω απόσπασμα: «με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν» Και ενώ βλέπει σαφώς ότι το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο δεν κολλάει με τα ψέματά του, αντί να πει «έκανα λάθος», καταλήγει ότι είναι «άσχετο». Και φυσικά τα πάντα στην ιστορία είναι άσχετα με τα παραμύθια του!

Δολοφόνησε ο Όσιος Νίκωνας κάποιον που ήταν Εθνικός;

Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε κάποιον που δήθεν ήταν Εθνικός, επειδή αντιστέκονταν στην κατασκευή ναού.

Οι Νεοπαγανιστές ή δεν ξέρουν τι λένε, ή είναι εκ πεποιθήσεως ψεύτες και απατεώνες, ή δεν έχουν διαβάσει τον βίο του Οσίου Νίκωνα. Σε κανένα τμήμα του βίου δεν αναφέρεται πως ο άνθρωπος που εμπόδιζε τον Νίκωνα να κτίσει την εκκλησία ήταν Παγανιστής. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Ιωάννης Άρατος, και ήταν ευπατρίδης Λακεδαιμόνιος (σελ. 22) και (λήμμα ‘Αρατος)]. Δε γνωρίζω κανέναν Εθνικό της εποχής εκείνης που να είχε εβραϊκό όνομα. Εθνικός και να έχει εβραϊκό όνομα, είναι πρωτάκουστο. Συνεπώς, ο Ιωάννης Άρατος, που όντως παρεμπόδιζε τον Όσιο Νίκωνα, δεν ήταν Εθνικός, αλλά Ορθόδοξος.

Ο Ρασσιάς υπαινίσσεται («μυστηριωδώς») ότι κι αυτόν τον έσφαξε ο Όσιος Νίκων. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς αποδείξεις. Χωρίς ενδείξεις. Με την παγανιστική αυθαίρετη εξαγωγή συμπερασμάτων. Το κείμενο μιλά για θαυματουργικό θάνατο-τιμωρία εκ Θεού.

Ο Ιωάννης Άρατος έβριζε, διέβαλε και απειλούσε τον Όσιο Νίκωνα. Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του ότι δυο άντρες τον επιτιμούσαν που έβρισε και απείλησε τον Όσιο. Την άλλη μέρα ξύπνησε με σφοδρό πυρετό και άρρωστος. Αντιλαμβανόμενος ότι έφταιξε, ζήτησε να του φέρουν τον Όσιο Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο Όσιος του είπε: «τα όσα έκανες σε μένα, αδελφέ, από τη δική μου πλευρά είναι συγχωρεμένα. Επειδή από το Θεό έχει οριστεί η μετάστασή σου, κανείς δε μπορεί να αλλάξει τη βουλή του Θεού» (αρχαίο κείμενο: «τα επ’ εμοί πραχθέντα σοι, αδελφέ, όσον εις εμέ ήκον, συγχωρετέα σοι. Επεί δε άνωθεν η του βίου σοι ώριστε μετάστασις, ουδείς έσται του λοιπού, ως φησιν ο προφήτης, ο δυνάμενος βουλήν Θεού διασκεδάσαι») κι έφυγε (σελ. 105). Ο Άρατος πέθανε μετά από 2 μέρες από την αρρώστεια.

Παρατηρούμε ότι ο Χριστιανός Νίκων αποκαλεί «αδελφέ» τον Ιωάννη Άρατο. Ένας χριστιανός δεν αποκαλεί αδελφό έναν Εθνικό, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Αφού τον αποκαλεί «αδελφέ» κι αφού ο Άρατος έχει χριστιανικό όνομα, συμπεραίνουμε λογικώς ότι δεν ήταν Εθνικός, όπως πασχίζουν οι Νεοπαγανιστές να μας πουν, για να φανούν θύματα.

Ο Όσιος Νίκωνας στην Κρήτη

Για να τελειώνουμε με τις κακοήθειες των Νεοπαγανιστών, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε άλλη μία συκοφαντία που κυκλοφορεί μεταξύ Νεοπαγανιστών, ότι ο άγιος έσφαξε δήθεν και τους… Κρητικούς Εθνικούς!!! (Ούτε χασάπης να ήταν!) Και εδώ όμως λένε ψέματα! Απλώς εκτοξεύουν λάσπη από το βρώμικο μυαλό τους, χωρίς το παραμικρό στοιχείο.

Καμιά πληροφορία από τον βίο του δεν μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Όσιος Νίκων «κατέσφαξε τους Κρήτες Εθνικούς», όπως άθλια ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Να τονίσουμε, πως δεν αναφέρονται καν «Κρήτες Εθνικοί», αλλά μόνο Κρήτες εξισλαμισμένοι.

Συγκεκριμένα, όταν έφτασε στο νησί ο Όσιος, βρήκε κάποιους ιθαγενείς Κρήτες να έχουν αφομοιωθεί τελείως από τους Μουσουλμάνους. Τα βδελυρά ήθη και όργια των Σαρακηνών ήταν κυρίαρχα παντού και είχαν μεταδοθεί σε όλους. Αμέσως λοιπόν άρχισε αυτός να κηρύττει μεγαλοφώνως το «Μετανοείτε». Όλοι οι κάτοικοι, ο συμπεφυρμένος στην ασέβεια και τα όργια των Σαρακηνών όχλος μαινόμενος εξεγέρθη και ήθελαν να τον σκοτώσουν. Τους θορυβούσε το καινοφανές και το ασύνηθες του κηρύγματος, διότι καθώς προείπαμε, ήταν όλοι προκατειλημμένοι στη δεισιδαίμονα πλάνη των Σαρακηνών.

Όταν ο Όσιος τους είδε, ούτε ο θόρυβος τον αποθάρυνε ούτε η εξέγερσή τους τον πτόησε. Εννόησε το ανυπότακτο, το αδυσώπητο και το αμείλικτο των κατακτητών Σαρακηνών αλλά και των αφομοιωμένων κατοίκων, και άλλαξε δρόμο και μέθοδο σωτηρίας τους. Άρχισε να επικοινωνεί απ’ ευθείας και κατ’ ιδίαν με διάφορους από των εξέχοντων ισχυρών παραγόντων. Σκοπός της επικοινωνίας ήταν να σχηματιστεί γνώμη συμπαθής γι’ αυτόν. Αφού το πέτυχε αυτό, με τον καταπλήσσοντα ενάρετό του βίο και παντού το όνομά του ευφημώς και με σεβασμό προφέρονταν, και αφού έγινε στο τέλος αντικείμενο εξαιρετικού θαυμασμού, άρχισε να ασκεί αυστηρό έλεγχο επί των πράξεων αυτών που τον συναναστρέφονταν.

Ήδη όλος ο προηγουμένος αδυσώπητος και αμείλικτος και ασεβής όχλος, άρχισε να θαυμάζει τον Όσιο. Η αρετή του κατηύγασε το νου και γέμισε με σύνεση τις καρδιές όλων. Το σφοδρό μίσος, η οργή ο θυμός και η μανία, κάτω από την δύναμη της καταυγάζουσας αρετής μετατράπηκαν σε εύνοια, σε αγάπη, σε επίδοση στο καλό και σε προκοπή και αύξηση στη χριστιανική πίστη.

Έκτοτε οι Κρήτες πιστεύσαντες σε αυτόν, ως απόστολο σταλμένο από το Θεό, διελάλησαν σε όλο το νησί τα σχετικά με αυτόν. Τιμώντας τον θεϊκώς, θεωρούσαν νόμο κάθε του εντολή, και γι’ αυτό υποτάσσονταν σε αυτήν.

Στην Κρήτη ο Όσιος εργάστηκε με θαυμαστή επιδεξιότητα και δραστηριότητα, και αφού προηγουμένως κατέστησε εκποδών κάθε εμπόδιο στο έργο του, επιδόθηκε στο συνήθες του κήρυγμα. Έχοντας ως ορμητήριο την πόλη Γόρτυνα, εντός μιας πενταετίας κατόρθωσε να μεταστρέψει όλους τους Κρητικούς στην αληθινή πίστη. Έχτισε ναούς, εγκατέστησε ιερείς και διακόνους, και εν γένει τακτοποίησε τα πάντα, ώστε «μηδένα των Κρητών καλείψαι ασυντελή του καλού».

Αποδείξαμε, λοιπόν, τη γελοιότητα κι αυτών των ισχυρισμών του «ερευνητή» Ρασσιά και των «παπαγάλων» Νεοπαγανιστών που επαναλαμβάνουν τα ψεύδη του, ως φανατισμένοι και αμαθείς, που δε διάβασαν ποτέ τους τίποτε πλην των βιβλίων του «ερευνητή» τους.

Και βεβαίως, να διαβεβαιώσουμε για μια ακόμα φορά, τόσο τον κύριο Ρασσιά, όσο και τους παπαγάλους του, ότι δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε κανένα ψέμα τους αναπάντητο. Θα εκτεθούν σε ΟΛΕΣ τις απάτες τους, όπως εκτέθηκαν και στο παρελθόν οι δαιμονικοί ψευτοθεοί τους, και οι αιμοχαρείς ομόθρησκοί τους διώκτες των Χριστιανών.

http://www.oodegr.com/

Ο Όσιος Πατήρ ημών Στυλιανός ο Παφλαγών.(26 Νοεμβρίου)

 

«Ο όσιος Στυλιανός αγιάστηκε ήδη από τη μήτρα της μητέρας του και έγινε κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Έδωσε μάλιστα ό,τι περιουσία  είχε στους πτωχούς και ακολούθησε τον μοναχικό βίο, ξεπερνώντας όλους στην επίπονη άσκηση και τη σκληραγωγία. Έπειτα πήγε στην έρημο, κι αφού βρήκε ένα σπήλαιο ως τόπο κατοικίας, δεχόταν τροφή από θείο άγγελο κι έγινε θεραπευτής ποικίλων ανιάτων παθών. Όταν κάποτε ο φθοροποιός θάνατος, προσβάλλοντας  νεογνά, έκανε άτεκνες αυτές που είχαν γεννήσει, οι μητέρες επικαλούνταν το όνομα του αγίου και φτιάχνοντας το τίμιο εικόνισμά του ξαναγίνονταν και πάλι ικανές προς τεκνοποιία. Όταν πέθανε, το σώμα του κατατέθηκε στη χώρα των Παφλαγόνων, επιτελώντας πολλές ιάσεις και θαυματουργίες».

Ο όσιος Στυλιανός είναι γνωστός ως προστάτης, κυρίως, των παιδιών: των νηπίων, των βρεφών, των νεογνών. «Εξαιρέτως νεογνών και νηπίων και βρεφών προστάτης εδείχθης θερμότατος». Το ιδιαίτερο αυτό χάρισμά του ως προς τα παιδιά, όπως σημειώνει το συναξάρι του,  δεν του δόθηκε αυθαίρετα. Ο ίδιος ο Θεός φανέρωσε τη θέλησή Του να θεραπεύονται τα παιδιά μέσω αυτού: η επίκληση του ονόματός του γινόταν ίαμα σ’ αυτά και στις μητέρες τους. «Ο Χριστός σε εμεγάλυνε, χάριτι πολλή, και θείοις θαύμασι, και νεογνών και νηπίων ακέστορα (=θεραπευτή, σωτήρα), Πάτερ, τω κόσμω σε έδειξε». Ποια η αιτία που πρέπει να εννοήσουμε για το χάρισμα αυτό; Γιατί κατεξοχήν αυτός να θεωρείται ο ευεργέτης των παιδιών; Η απάντηση μάλλον σχετίζεται με αυτό που κατά κόρον θίγει ο υμνογράφος της ακολουθίας του, εν προκειμένω ο μακαριστός γέροντας π. Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης: ότι αγιάστηκε ήδη από την κοιλιά της μητέρας του. «Θεώ από παιδός ανετέθη»∙ «ηγίασε, Πάτερ, σε ο Θεός μητρός εκ κοιλίας»∙ «αγιασθείς από μητρώας νηδύος». Και τούτο διότι ο Θεός προείδε, μέσα στα πλαίσια της παγγνωσίας Του, τη θετική προς Αυτόν στάση του, οπότε τον χαρίτωσε με πλούσια χαρίσματα και σημεία. «Απαλών εξ ονύχων σε ο Θεός προσελάβετο, προειδώς του βίου σου την χρηστότητα». Η από τόσο νωρίς κλήση του από τον Θεό μάλιστα κάνει τον υμνογράφο να τον παραλληλίζει με γιγάντια από το παρελθόν αναστήματα, που και αυτά είχαν κληθεί με αντίστοιχο τρόπο: τον προφήτη Σαμουήλ, τον προφήτη Ιερεμία, τον προφήτη και Πρόδρομο του Κυρίου, Ιωάννη τον Βαπτιστή («Σαμουήλ ως ένθεος», «ως ο κλεινός Ιερεμίας», «ώσπερ ο μέγας Βαπτιστής»).

Ο περιορισμός όμως των χαρισμάτων του μεγάλου Στυλιανού μόνο στον κόσμο των παιδιών θα ήταν μία συρρίκνωση μη αληθινή της θαυμαστής παρουσίας του στην Εκκλησία. Και τούτο διότι η Εκκλησία μας τον προβάλλει, πέρα από προστάτη των παιδιών, και ευρύτερα ως έναν από τους στύλους της, ως ένα από τα στηρίγματά της: «στύλος άσειστος της Εκκλησίας, Στυλιανέ, ανεδείχθης, μακάριε», κατά το γνωστό απολυτίκιό του. Χρειάζεται να το εξηγήσουμε. Η Εκκλησία μας βεβαίως στηρίζεται στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Οποίος αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της, γι’  αυτό και ως θεοΐδρυτη «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», όμως ο ίδιος ο Χριστός θέλησε να μαρτυρείται στον κόσμο και να στερεώνονται οι άνθρωποι και μέσω των πιστών Του. Εκείνος ήταν που είπε ότι οι μαθητές Του θα αποτελούν τους μάρτυρές Του στον κόσμο όλο, όπως και ότι το όνομά Του θα βλασφημείται ή όχι εξαιτίας τους. Από την άποψη αυτή, ο πιστός που με συνέπεια ακολουθεί τον Κύριο, σαν τον όσιο Στυλιανό – «τω Χριστώ ηκολούθησας τελείω φρονήματι» – γίνεται και αυτός ένας στύλος της Εκκλησίας, κατά το θέλημα του ίδιου του Χριστού: οι άνθρωποι μπορούν να στηρίζονται επάνω του, βλέποντας σαν σε διαφάνεια την παρουσία Εκείνου.

Ποιο το κύριο γνώρισμα της αγιασμένης ζωής του, κατά τους ύμνους της Εκκλησίας μας; Ο άγιος Στυλιανός «αξίως διέπρεψε ηθών καθαρότητι και αγώσιν ιεροίς αρετών τελειότητος, ώσπερ άγγελος». (Διέπρεψε στην καθαρότητα των ηθών και στους ιερούς αγώνες για να αποκτήσει την τελειότητα των αρετών ως άγγελος). Κι αυτό θα πει ότι αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του, ώστε να ζήσει την αγάπη του Θεού, ήταν η εγκράτεια. Επανειλημμένως η ακολουθία του αναφέρει ότι υπήρξε «στήλη έμψυχος της εγκρατείας», «της εγκρατείας αληθής υποτύπωσις». Δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλεται «ως άσαρκος», «φθαρτών την αίσθησιν ολικώς βδελυξάμενος», ζώντας σε ένα σπήλαιο και τρεφόμενος από άγγελο του Θεού. Μιλώντας όμως για εγκράτεια δεν πρέπει να την εννοήσουμε με έννοια αιρετική: ως αποχή των αισθητών από μίσος προς αυτά ή ως μία άρνηση γενικότερα προς τη ζωή. Η εγκράτεια, κατά την πίστη μας, είναι η απομάκρυνση από τη γοητεία που ασκεί ο κόσμος  στον άνθρωπο μέσω των αισθήσεών του, διότι έχει προσανατολίσει εν αγάπη και θείω έρωτι τον νου και την καρδιά του προς τον Θεό. Η εγκράτεια δηλαδή είναι μία γενική αρετή, που χαρακτηρίζει όλη τη ζωή του ανθρώπου. «Ο πιστός πάντα εγκρατεύεται».

Που σημαίνει: δεν είναι δυνατόν να στραφεί κάποιος προς τον Θεό, αν ταυτοχρόνως δεν καταβάλλει προσπάθεια απεγκλωβισμού του από τον μαγνήτη των παθών. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν». Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να είναι κανείς με τον Θεό, να ακολουθεί τα ίχνη του Χριστού, χωρίς να θέλει να νηστεύει. Η νηστεία, ως στοιχείο εγκράτειας, δηλώνει το πού έχει ρίξει ο πιστός το κέντρο βάρους της ψυχής του. Αδυναμία νηστείας – εννοείται χωρίς να υπάρχει ιατρικός λόγος – σημαίνει ότι η ψυχή είναι «δεμένη» με τα πράγματα του κόσμου τούτου και όχι με τον Χριστό.  Έτσι η εγκράτεια κατανοείται πρωτίστως με θετική διάσταση. Για να χρησιμοποιήσουμε μία εικόνα: είναι σαν το ελατήριο εκείνο που συμπιεζόμενο, μπορεί να φαίνεται ότι μικραίνει, μαζεύει όμως τεράστια ενέργεια. Κι η ενέργεια αυτή μπορεί να δώσει μεγάλη ώθηση πετάγματος. Η εγκράτεια λοιπόν, ασκούμενη σωστά στην Εκκλησία, δίνει εκείνη την τεράστια ενέργεια, προκειμένου κανείς να «πετάξει», να ακολουθήσει δηλαδή τα χνάρια του Χριστού. Στην πραγματικότητα είναι το «απαρνησάσθω εαυτόν» που είπε ο Κύριος, για να γίνει κάποιος ακόλουθος και μαθητής Του. «Κατεπλάγησαν την σην ασκητικήν διαγωγήν οι ορώντες σε, σοφέ, άσαρκον βίον εν σαρκί πολιτευόμενον έρωτι τω αγίω» θα σημειώσει για τον άγιο Στυλιανό επί του θέματος ο υμνογράφος. Δηλαδή: Αυτοί που σε έβλεπαν, σοφέ, να ζεις από άγιο θεϊκό έρωτα άσαρκο βίο μέσα σε σάρκα, έμειναν έκπληκτοι για την ασκητική σου διαγωγή. Είθε, με τις πρεσβείες του οσίου μεγάλου Στυλιανού, η χάρη του Θεού να δώσει να ζούμε και εμείς με λίγη εγκράτεια, σ’  έναν κόσμο που ταλανίζεται μεν από όλων των ειδών τις κρίσεις, αλλά είναι βουτηγμένος κατά το πλείστον στις διάφορες εμπαθείς ηδονές.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης.

Εγκώμια στην Αγία Αικατερίνη την Μεγαλομάρτυρα

Ἦχος γ΄. Αἱ γενεαὶ πᾶσαι.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζομέν σε, Μάρτυς Αἰκατερίνα.
Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, σὲ μακαριοῦσι, σοφὴ Αἰκατερίνα.
Ἄγγελος οὐρανόθεν, κατῆλθεν σ’ ἐνισχύων, Μάρτυς ἐν τῷ σταδίῳ.
Δῆμος φιλομαρτύρων, ἀθροίσθετε ὑμνῆσαι, τὴν νύμφην τοῦ Κυρίου.
Εὐφραίνετε πλουτοῦσα, τὰ σπάργανά σου Μάρτυς, Πόλις Ἀλεξανδρέων.
Εἱρκτὴν παρθενομάρτυς, καὶ αἰκισμοὺς ὑπέστης, ὑπὲρ τοῦ σοῦ Νυμφίου.
Ἐξέστησαν Ἀγγέλους, τὰ τρομερά σου ἄθλα, Αἰκατερίνα Μάρτυς.
Ἐν ὄρει τῷ Σιναίῳ, Χριστὸς Αἰκατερίνα, φυλάττει σου τὸ σῶμα.
Ἐκ βλάβης καὶ κινδύνων, σκέπε Αἰκατερίνα, τοὺς πανηγυριστάς σου.
Ἡ οἰκουμένη πόθῳ, τελεῖ Αἰκατερίνα, μνήμην σου τὴν ἁγίαν.
Θωπεῖαι Μαξιμίνου, οὐκ ἔχυσάν σου κάμψαι, ψυχὴν γενναίαν Μάρτυς.
Ὀφρῦν τε καὶ τὸ θράσος, σοφὴ τοῦ Μαξιμίνου, κατέβαλες γενναίως.
Ὁ σὸς Νυμφίος πέμπει, τροφήν σοι οὐρανόθεν, ἐν τῇ εἱρκτῇ σου Μάρτυς.
Ῥητόρων φιλοσόφων, καθεῖλες παρουσίαν, δυνάμει τῶν σῶν λόγων.
Σοφὴ Αἰκατερίνα, δέχετε οὐρανόθεν, τροφὴν ὦ ξένον θαῦμα.
Τάγματα τῶν Ἀγγέλων, ὁρῶντα ἐν σταδίῳ, σοὺς ἄθλους κατεπλάγη.
Τὰ στίφη τῶν Ἀγγέλων, δέχεται τῆς πανσόφου, Αἰκατερίνης πνεῦμα.
Τοὺς ἐν Σιναίῳ ὄρει, τὸ σῶμά σου τιμώντας, Αἰκατερίνα σκέπε.
Τοὺς σὲ ὐμνοῦντας λύσιν, πταισμάτων ταῖς λιταῖς σου, Αἰκατερίνη δίδου.
Τοὺς τὴν σεπτήν σου μνήμην, τελούντας μετὰ πόθου, Αἰκατερίνα φρούρει.
Τῶν εὐσεβῶν τὰ πλήθη, τιμᾶ Αἰκατερίνα, τὴν θείαν ἄθλησίν σου.
Ὑπὲρ τῶν οὗ τιμώντων, Αἰκατερίνα Μάρτυς, τὸν Κύριον δυσώπει.
Χαίροις Αἰκατερίνα, τὸ κλέος τῶν παρθένων, ὡραῖα Χριστοῦ νύμφη.
Ψυχὰς τὰς τῶν ῥητόρων, δῶρα τῷ σῷ Νυμφίῳ, Αἰκατερίνα πέμπεις.
Ὡμότητα τυράννου, καὶ ἀπειλὰς βασάνων, οὐδόλως ἐπτοήθης.
Ὦ θαύματος μεγίστου! Πῶς τὴν τροφὴν λαμβάνει, ἐξ οὐρανοῦ ἡ Μάρτυς.

Δόξα Πατρί καί Υἱῶ καί Ἁγίω Πνεύματι.
Τριαδικόν.
Ὦ τρίφωτε Θεέ μου, λιτῆς Αἰκατερίνης, ἐλέησον τὸν κόσμον.
Καί νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Θεοτοκίον.
Ἀμόλυντε Παρθένε, σὺν τῇ Αἰκατερίνῃ, τὸν Σὸν Υἱὸν δυσώπε.

ΠΗΓΗ.http://xristianos.gr/forum/

Η Υπατία, η Αγία Αικατερίνη και η κινηματογραφική ταινία «AGORA»

 Εισαγωγικά.
Η “AGORA” είναι άλλη μία κινηματογραφική ταινία με υψηλό επίπεδο από δημιουργικής και τεχνικής άποψης (σκηνικά, οπτικά εφέ, ερμηνείες κ.λπ.) αλλά με στρεβλό έως επικίνδυνο περιεχόμενο από ιστορικής άποψης, γεγονός που μειώνει δραματικά την αξία της και της προσδίδει σκοτεινή σκοπιμότητα!

Ιδιαίτερη σημασία έχει το ότι ο σκηνοθέτης του έργου Αλεχάντρο Αμεναμπάρ κατά την δική του ομολογία υπήρξε αγνωστικιστής* και είναι άθεος**. Έτσι γίνεται κατανοητό γιατί παρουσιάζει τους χριστιανούς ως σκοταδιστές, φανατικούς και αδαείς, ενώ εσφαλμένα (ή σκόπιμα) τους αποδίδει εγκλήματα, παρουσιάζοντας μάλιστα τον Άγιο Κύριλλο, Πατριάρχη Αλεξανδρείας ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας της φιλοσόφου Υπατίας.

Από το πλήθος ανακριβειών της ταινίας, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές επισημαίνουμε τα εξής: Στο έργο ο έπαρχος Ορέστης παρουσιάζεται ως χριστιανός που προσπαθούσε να διατηρεί ισορροπίες μεταξύ Ιουδαίων, Εθνικών και χριστιανών της Αλεξάνδρειας. Η αλήθεια είναι ότι πιθανότατα έγινε χριστιανός από συμφέρον, αλλά αποκαλούνταν ειδωλολάτρης εξαιτίας της άδικης συμπεριφοράς και του μίσους του απέναντι στους χριστιανούς, τους οποίους υπέβαλλε σε φρικτά βασανιστήρια.

Ο μοναχός Αμμώνιος στο έργο παρουσιάζεται ως φανατικός που για να εντυπωσιάσει τους ειδωλολάτρες περπατούσε ξυπόλυτος στη φωτιά. Η αλήθεια είναι ότι ΠΟΤΕ οι χριστιανοί δεν έκαναν θαύματα για εντυπωσιασμό ή για λόγους προσηλυτισμού, κάτι που είναι ξένο και απαράδεκτο κατά το Ευαγγέλιο.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές οι χριστιανοί κατηγόρησαν το Σάββατο τους Ιουδαίους, γιατί βρίσκονταν στο θέατρο αυτή τη μέρα που η θρησκεία τους ορίζει να ακούνε το λόγο του Θεού στις Συναγωγές τους, αλλά δεν τους λιθοβόλησαν όπως δείχνει η ταινία.

 

 

Επίσης ο πατριάρχης Κύριλλος παρουσιάζεται ως μισογύνης, που θεωρούσε τις γυναίκες κατώτερες, ενώ είναι γνωστό ότι στο έργο του τονίζει την θέση της γυναίκας που εξυψώνεται στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να αρνείται την διδασκαλία του Χριστού που εξύψωσε τη γυναίκα ως ισότιμη με τον άνδρα. Ο Άγιος Κύριλλος είχε βαθειά μόρφωση και ήταν γνώστης της αρχαίας φιλοσοφίας και της επιστήμης της εποχής του. Καμμία αναφορά των ιστορικών πηγών δεν υπάρχει ότι δήθεν αποκαλούσε την Υπατία μάγισσα, αντίθετα φαίνεται ότι σεβόταν την επιστημονική της γνώση και σοφία.

Σημειώνουμε ότι πολλοί χριστιανοί ήταν μαθητές της Υπατίας, όπως ο Συνέσιος Επίσκοπος Κυρήνης, ο Ευόπτιος Πτολεμαΐδος κ.α. ενώ ισχυρές ενδείξεις υπάρχουν ότι αυτή είχε μεταστραφεί στο Χριστιανισμό και μάλιστα ότι το πρόσωπό της ταυτίζεται με το πρόσωπο της Αγίας Αικατερίνας.

Και βέβαια οι χριστιανοί εκείνης της εποχής στην Αλεξάνδρεια δεν ήταν καθόλου σκοταδιστές, άλλωστε η Ανατολή ανέδειξε μεγάλους εκκλησιαστικούς πατέρες (Μέγας Βασίλειος, Μέγας Αθανάσιος, Ωριγένης, Γρηγόριος Νύσσης κ.α.) που κατείχαν την ελληνική παιδεία και την χρησιμοποιούσαν στα έργα τους.

Τέλος, καμία ιστορική πηγή δεν αποδίδει στον Άγιο Κύριλλο προτροπή ή άλλου είδους ηθική αυτουργία για το φόνο της Υπατίας. Αντίθετα, ο θάνατός της φαίνεται καταπληκτική «πολιτική» κίνηση για τους Ιουδαίους, καθώς με αυτόν πέτυχαν ταυτόχρονα α) να θανατώσουν τη μεγαλύτερη Ελληνίδα επιστήμονα της εποχής, β) να κατασυκοφαντήσουν τον μισητό εχθρό τους Άγιο Πατριάρχη Κύριλλο, γ) να παρουσιάσουν τους χριστιανούς ως επικίνδυνους δολοφόνους, δ) να τους δυσφημίσουν στους Έλληνες Εθνικούς και ε) να δημιουργήσουν έχθρα μεταξύ Ορέστη και Κύριλλου.

Προσοχή λοιπόν στους ιστορικούς μύθους του κινηματογράφου, γιατί η εικόνα γίνεται ισχυρότατη προπαγάνδα, που έντεχνα δηλητηριάζει τις απόψεις μας!!

* «Αγνωστικιστής», είναι αυτός που δεν δέχεται ούτε τον θεϊσμό, ούτε τον αθεϊσμό, θεωρώντας τους ακραίους, και που πιστεύει ότι το ερώτημα για το αν υπάρχει κάποια ανώτερη, πέρα και πάνω από την φύση δύναμη, παραμένει άνευ απάντησης, και ότι δεν είναι δυνατόν να το γνωρίσουμε. Η λέξη αγνωστικιστής προέρχεται από το ελληνικό στερητικό «α», και «γνώσις».
** «Άθεος», ονομάζεται αυτός που δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός. Άλλοι από τους αθέους είναι κάθετοι και δογματικοί, λέγοντας: “δεν υπάρχει Θεός”, και άλλοι λένε: “δεν έχω αποδείξεις ότι υπάρχει Θεός”.

ΠΗΓΕΣ: 
1. “Υπατία – Αγία Αικατερίνη: Στα παρασκήνια της ιστοριογραφίας”, της Κων/νας Παλαμιώτου Θωμαΐδου, σχολικής συμβούλου φιλολόγων, διδάκτορος Φιλοσοφίας Παν/μίου Αθηνών.
2. “Οι ιστορικές ανακρίβειες της ταινίας “AGORA” του Αλ. Αμεναμπάρ”, της Ειρήνης Α. Αρτέμη, πτυχ.Θεολογίας-Φιλολογίας, υπ. διδάκτορος Θεολογίας Παν/μίου Αθηνών.

Γιάννης Ιγγλέζος – Φιλόλογος

.Στα παρασκήνια της ιστοριογραφίας της Κωνσταντίνας Παλαμιώτου-Θωμαΐδου, Σχολικής Συμβούλου Φιλολόγων, Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών.

Με αφορμή την πρεμιέρα κινηματογραφικής ταινίας «Agora», σχετικά με τις συνθήκες θανάτου της Φιλοσόφου Υπατίας, ο οποίος εσφαλμένα αποδίδεται σε Χριστιανούς και εμπλέκει και τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Κύριλλο, η κυρία Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαΐδου, Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων, Δρ. Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, δημοσίευσε μια σχετική με το θέμα ενδιαφέρουσα φιλολογική μελέτη της.

Ακολουθεί το κείμενο της μελέτης της η οποία αρχικά αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα freemonks.gr:

—————————————————————————————————————————————————

Στην Αλεξάνδρεια στα τέλη του 4ου και στις αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. στην περιρρέουσα φιλοσοφική και θεολογική ατμόσφαιρα κυριαρχούσε η πολυφωνία και η ένταση καθώς και η παρουσία δύο αντιδιαμετρικά αντιθέτων προσωπικοτήτων: του Κυρίλλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας και του Επάρχου Ρώμης Ορέστου, ο οποίος συμπαθούσε τους οπαδούς της Εθνικής θρησκείας.

Εκτός από τους χριστιανούς και τους εθνικούς, υπήρχαν ακόμη οι αιρετικοί Νοβατιανοί και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν οι κατεξοχήν αντίπαλοι των χριαστιανών καθώς, αφενός μεν «έχαναν» από τους κόλπους τους όσους εδέχοντο την Νέα Θρησκεία και απάρτιζαν την ομάδα των νεοφώτιστων Ιουδαιοχρισταινών, αφετέρου δε «διεκδικούσαν» από τους χριστιανούς τον προσηλυτισμό των Εθνικών, οι οποίοι τότε έμοιαζαν να ψάχνουν μια μονοθεϊστική θρησκεία σε αντικατάσταση της θρησκείας των παρηκμασμένων ήδη ειδώλων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα οι βιαιότητες των Ιουδαίων εναντίον των Χριστιανών εθορύβησαν τον Πατριάρχη Κύριλλο, ο οποίος μετά το κλείσιμο των ναών των σχισματικών Νοβατιανών, έθεσε ως κατεξοχήν στόχο της αντιπαράθεσής του την ανταπόδωση των βιαιοτήτων των Ιουδαίων με το κλείσιμο των συναγωγών τους. Σε αυτή τη δράση του αντιτάχτηκε πρωτίστως ο Έπαρχος Ρώμης Ορέστης, ο οποίος ήδη είχε προχωρήσει σε διωγμούς, φυλακίσεις και θανατώσεις Χριστιανών.

(Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενδεικτικό της εποχής είναι το ακόλουθο: Σε εξέγερση μοναχών κατά του Ορέστου, που ευνοούσε τους Εθνικούς, συνελήφθη ένας από αυτούς ο Αμμώνιος, ο οποίος αφού υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της ανάκρισης απέθανε. Αν και ήταν ταραχοποιός και φανατικός δεν του άξιζε βεβαίως τέτοια τύχη).

Οι Έλληνες της Αλεξάνδρειας ήταν κυρίως Εθνικοί και Χριστιανοί. Ωστόσο ορισμένοι από αυτούς εδέχοντο την Ιουδαϊκή θρησκεία και ονομάζοντο, όπως γνωρίζουμε και από τις Πράξεις των Αποστόλων, προσήλυτοι. Η νεοπλατωνική φιλοσοφία επίσης είχε εκπροσώπους τόσο στην εθνική όσο και στη χριστιανική θρησκεία, ανάλογα με την βαρύτητα που απέδιδαν οι εκφραστές της στην μεταφυσική ή στην ορθολογική εκδοχή των διδασκαλιών της αντιστοίχως.

Στον ιστορικό περίγυρο της εποχής, εξέχουσα γυναικεία προσωπικότης υπήρξε η φιλόσοφος Υπατία αριστοκρατικής καταγωγής, νεαρά, μορφωμένη, ωραία, διακρινόμενη τόσο για τη σοφία όσο και για την αρετή της. Δεν σώζονται συγγράμματά της φιλοσοφικά, είναι ωστόσο γνωστό από παράλληλες ιστορικές πηγές, όπως το λεξικό Σούδας, ότι εξέφρασε την ορθολογική εκδοχή του νεοπλατωνισμού ενώ συγχρόνως ήταν μαθηματικός, γεωμέτρις και αστροφυσικός.

Ορισμένες πληροφορίες για την ίδια έχουμε επίσης από τον μαθητή της Συνέσιο τον Κυρηναίο τον μετέπειτα επίσκοπο Πτολεμαΐδος. (P.G. 66, 132)

Η χαρακτηριστική επιθυμία της για ενάρετο και άσπιλο βίο, καθώς και η επιθυμία της να παραμείνει αγνή υπήρξε από της εποχής της ακόμη παροιμιώδης, όπως και ο απότομος και «τραυματικός» τρόπος που απογοήτευσε όσους την πλησίαζαν με ερωτικού είδους προθέσεις.

Η εξαίρετη αυτή γυναικεία προσωπικότης βρέθηκε στη μέση της θύελλας των θρησκευτικών μηχανογραφιών των Ιουδαίων της Αλεξάνδρειας της εποχής της. Οι συνθήκες θανάτου της είναι σκοτεινές και αδιευκρίνιστες ακόμη σήμερα καθώς υποτίθεται ότι διαμελίστηκε από φανατισμένο όχλο με την προτροπή ή την ανοχή του Πατριάρχου Κυρίλλου, ενώ ως κίνητρο αυτής της άνευ επαρκούς λόγου δολοφονίας θεωρήθηκε η ερωτική της σύνδεση με τον Έπαρχο Ορέστη. Καμία λογική ωστόσο δεν μπορεί να τεκμηριώσει ως αληθοφανή την εκδοχή αυτή, εφόσον η Υπατία εξαιτίας της ιδεολογικής της αντίθεσης απέναντι στις ερωτικές σχέσεις της εποχής της δεν είχε καμμία τέτοιου είδους σύνδεση με τον Ορέστη (παρά τους «ευσεβείς πόθους» του ιδίου και των εχθρών των Ιουδαίων).

Αντιθέτως ο θάνατός της φαινόταν καταπληκτική «πολιτική» κίνηση για τους Ιουδαίους καθώς με αυτόν οι ίδιοι επέτυχαν ταυτοχρόνως:

α) να θανατώσουν την μεγαλύτερη Ελληνίδα φιλόσοφο και επιστήμονα της εποχής της,

β) να κατασυκοφαντήσουν τον υπ’ αριθμόν έναν εχθρό τους Πατριάρχη Κύριλλο,

γ) να παρουσιάσουν τους χαρακτηριστικά ήπιους, γαλήνιους, ειρηνοποιούς και μακρόθυμους Χριστιανούς εκείνης της εποχής ως αιμοδιψείς δολοφόνους,

δ) να δυσφημίσουν τη Νέα Θρησκεία στη συνείδηση των Ελλήνων Εθνικών και

ε) να συνδέσουν το πρόσωπο του Ορέστου αρνητικά με τον Κύριλλο και να εδραιώσουν τη συμπάθεια του πρώτου απέναντί τους.

Το ισχυρότερο όμως επιχείρημα όλων είναι ότι η φιλόσοφος Υπατία είχε μεταστραφεί στον Χριστιανισμό. Υπέρ της θέσης αυτής συγκλίνουν τα ακόλουθα ενδεικτικά στοιχεία:

Υπάρχει παράδοση της Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως ότι η Αγία Αικατερίνη (αν και χρονολογικά ο βίος της τοποθετείται στους χρόνους πριν το 305 μ.Χ. –έτος του μαρτυρίου της- την εποχή του Έπαρχου Κώνστα ή Κέστου, του οποίου μάλιστα θεωρήθηκε θυγατέρα, όχι όμως από έγκυρες ιστορικές πηγές αλλά από συναξάρια) σε φιλοσοφικό διάλογο με 50 σοφούς της εποχής της τους αποστόμωσε μεταστρέφοντάς τους προς τον Χριστιανισμό και ξυπνώντας έτσι το μένος του Ρωμαίου αυτοκράτορος, ο οποίος επεδίωξε και τελικώς επέτυχε τον μαρτυρικό θάνατό της. Για τη ζωή της Αγίας έχουμε 4 πηγές: τον Συμεών τον μεταφραστή (P.G.116,276-301, τον Αθανάσιο τον Ταχυγράφο και 2 άγνωστους συναξαριστές.

Η περιγραφή αυτή καθώς και η αναφορά στο όνομά της το οποίο ήταν διαφορετικό και έγινε αργότερα, λόγω της αμέμπτου ηθικής της Αεικαθερίνα (αει = πάντα, καθερίνα = καθαρή) και εκ παραφθοράς Αικατερίνα (γενική πτώση: Αικατερίνης, αργότερα δε Αικατερίνη), ισχυροποιεί την υπόθεσή μας ότι η Υπατία και Αγία Αικατερίνη είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.

Η βασικότερη ωστόσο παράδοση, η οποία συνδέει τη ζωή της Αγίας Αικατερίνης με αυτή της φιλοσόφου Υπατίας, έρχεται από τη Λαοδικεία της Μικράς Ασίας.

Ο συγγραφέας Β. Μυρσιλίδης αναφέρει στο σύγγραμμά του Βιογραφία της φιλοσόφου Ελληνίδος Υπατίας, Αθήναι 1926, ότι στο χωριό Δενισλί, στο οποίο ο ίδιος υπηρέτησε ως διευθυντής της Σχολής της Ελληνικής Κοινότητας το 1897, στις 25 Νοεμβρίου υπήρχε εορταστική πανήγυρις στην οποία είχε λάβει μέρος και ο ίδιος «εις τιμήν και μνήμην Υπατίας φιλοσόφου και μάρτυρος».

Ακόμη στη βιογραφία του, ο ίδιος αναφέρει ότι στο Δενισλί της Λαοδικείας υπήρχε και ναός «εκ βάθρων εις τιμήν και μνήμην της Υπατίας, της φιλοσόφου και μάρτυρος» και ότι ο Ναός αυτός πανηγύριζε στις 25 Νοεμβρίου «της παρθενομάρτυρος Αγίας Αικατερίνης υπό το όνομα της οποίας τα πλήθη των πέριξ οικούντων πιστών εορτάζουν την σοφήν ρήτορα κόρην Υπατίαν». (Β Μυρσλίδη, Βιογραφία και περιοδικό «Κιβωτός» Νοέμβριος και Δεκέμβριος 1953).

Η Υπατία, Ελληνίς φιλόσοφος και μάρτυρας, προστάτιδα της σπουδάζουσας νεολαίας και ιδιαιτέρως της φιλοσοφίας, τουλάχιστον κατά τη χριστιανική παράδοση της Μικράς Ασίας είναι κατά την αντίληψή μας το ίδιο πρόσωπο με την παρθενομάρτυρα Αγία Αικατερίνα, της οποίας τα οστά ανακαλύφθηκαν τον 8ο αιώνα μ.Χ. στο όρος Χαρήβ και βρίσκονται έως σήμερα στη Μονή Σινά.

Σε κάθε περίπτωση, κι αν ακόμη δεχτούμε ότι όλες οι ομοιότητες του βίου της παραβλεφτούν, ωστόσο είναι εύλογο να διαπιστώσουμε τουλάχιστον αυτό:

α) η φιλόσοφος Υπατία υπήρξε χριστιανή και

β) η δολοφονία της έγινε κάτω από συνθήκες συνωμοτικού σχεδίου των Ιουδαίων της εποχής εκείνης και καμμιά έγκυρη ιστορική πηγή δεν αποδεικνύει ότι την προκάλεσαν χριστιανοί.