Ο Άγιος Ραφαήλ,το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία και τα συλλείτουργα των ημερών μας

 

 

 

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Δεκατρία χρόνια μετά τήν προδοτική ψευτοσύνοδο τῆς Φερράρας, ὁ συνυπογραφείς ἑνωτικός ὅρος ἐφαρμόζεται πλέον καί στήν πράξη: Ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα ἔρχονται στήν Κωνσταντινούπολη καί στίς 12 Δεκεμβρίου 1452 (πέντε μῆνες πρίν ἀπό τήν Ἅλωση) συλλειτουργοῦν μέ τούς δικούς μας μέσα στήν Ἁγιά Σοφιά.

Ἡ ὑβριστική αὐτή ἑνωτική λειτουργία σήμανε καί τό τέλος τῆς χιλιόχρονης Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ προδοσία τῆς Πίστεως, ὅπως μαθαίνουμε ἀπό τά Βιβλία μας τά Ἱερά, ποτέ δέν μένει ἀτιμώρητη. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σηκώθηκε ἀπό τήν Πόλη καί ἀντ’ αὐτῆς ἐγκαταστάθηκε ἡ χατζάρα τοῦ Τούρκου.

Στήν συγκεκριμμένη, ὅμως, ἀποστασία (συλλείτουργο μέ αἱρετικούς), κάποια παλληκάρια τῆς Πίστεώς μας διαμαρτυρήθηκαν καί ἀντέδρασαν σθεναρά. Ἀνάμεσά τους καί ὁ γνωστός σέ ὅλους μας θαυματουργός Ἁγιος τῆς νήσου Λέσβου, ὁ Ἅγιος Ραφαήλ.

Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ ἦταν διορισμένος ἀπό τόν ἵδιο τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο ὡς σύμβουλός του καί πρωτόπαπας. Στήν κρίσιμη, ὅμως, ὥρα (τήν ὥρα τοῦ προδοτικοῦ συλλείτουργου) δέν ὑπολόγισε οὔτε ἀξιώματα οὕτε φιλίες αὐτοκρατορικές. Κινούμενος στήν ἴδια ἐκκλησιολογική καί πνευματική γραμμή μέ τόν Γεννάδιο, συμβουλεύει τόν αὐτοκράτορα νά σταματήσουν κάθε σχέση μέ τούς παπικούς. Προτείνει στόν βασιλιᾶ νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν σωτηρία τῆς Πόλης καταφεύγοντας ὅχι στήν δῆθεν βοήθεια τοῦ ἀντίχριστου Βατικανοῦ, ἀλλά στήν δοκιμασμένη κραταιά προστασία τῆς Παναγιᾶς μας.

Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ, ἐνῷ ἦταν καλεσμένος ἀπό τόν ἵδιο τόν αὐτοκράτορα, δέν πάτησε τό πόδι του στό προδοτικό συλλείτουργο. Στοιχημένος στήν ἁγιοπατερική μας Παράδοση, ἀρνήθηκε νά συμπροσευχηθεῖ μέ τούς ἑνωτικούς λατινόφρονες καί μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη, δηλαδή τοῦ πάπα. Ὁ βασιλιᾶς, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἐξοργίστηκε μέ τήν σθεναρά Ὀρθόδοξη στάση τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ καί ἔδωσε ἀμέσως διαταγή νά ἐξοριστεῖ. Νά πῶς βρέθηκε ὁ Ἅγιός μας στήν Λέσβο, ὅπου καί ἀργότερα μαρτύρησε: Ἐξορισμένος στό νησί γιά τά ἀνόθευτα Ὀρθόδοξα φρονήματά του καί τήν προσήλωσή του στήν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση.

Στίς ἡμέρες μας, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, τό ἔμπρακτο παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ ἀποδεικνύεται, δυστυχῶς, ὅτι δέν ἔχει πέραση. Σήμερα, οἱ ἴδιοι ἐκκλησιαστικοί ἀξιωματοῦχοι, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι σεμνύνονται τόν Ἅγιο Ραφαήλ, ὅχι μονάχα δέν ἀντιδροῦν στήν συμπροσευχητική παρουσία καρδιναλίων καί παστόρων μέσα σέ Θεία Λειτουργία στό Φανάρι, στό Κολυμπάρι καί ἀλλαχοῦ ἐν Εὐρώπῃ καί Ἀμερικῇ, ἀλλά τοὐναντίον ἐπιχαίρουν καί καυχῶνται γιά τά προδοτικά τους αὐτά ‘’κατορθώματα’’.

Ἀπόδειξη, τά ἀτελείωτα πάρε-δῶσε μέ τήν πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀλλοπίστων, ἡ ἐνυπόγραφη ‘’συνοδική’’ ἀναγνώριση τῶν άντιχρίστων ἀποφάσεων τοῦ λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν, τά ἐντατικά μαθήματα ἱερωμένων γιά τήν ἐμπέδωση τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευτοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἡ μετάλλαξη τῶν περισσοτέρων ἀντιαιρετικῶν γραφείων σέ κέντρα συνεργασίας μέ ‘’ἑτεροδόξους ἀδελφούς’’,  ἡ μετατροπή Ἱερῶν Μονῶν σέ ἄντρα ‘’μεταπατερικῆς θεολογίας’’ καί διδασκαλεῖα ‘’σύγχρονων φιλοσοφικῶν θεωριῶν’’, καί πάνω ἀπ’ ὅλα τό μένος ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων ἐναντίον κάθε Ρωμηοῦ ρασοφόρου (παπᾶ ἤ μοναχοῦ), πού δηλώνει ἐλάχιστος μιμητής τοῦ νεοφανοῦς καί θαυματουργοῦ Ἀγίου μας, τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, τοῦ μαρτυρήσαντος στήν νῆσο Λέσβο.

Ἡ ἀποστασία μας ἀναμφιβόλως ἔχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.

Οἱ ὑψηλά ἱστάμενοι, στήν συντριπτική τους πλειονότητα, ὑπηρετοῦν χωρίς συστολή τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἴτε μέ τήν σιωπή τους εἴτε  μέ τά ἔργα τους. Εἶναι παραλογισμός –γιά νά μήν ποῦμε καθαρή ὑποκρισία- ἀπό τήν μιά μεριά νά διδάσκεις, ὅτι ‘’ἑορτή Ἁγίου ἴσον μίμησις Ἀγίου’’ καί ἀπό τήν ἄλλη νά βάζεις στά ἕξι μέτρα κάθε πιστό (παπά ἤ λαϊκό), πού προσπαθεῖ μέ φιλότιμο νά ἐφαρμόσει τήν Χρυσοστομική παρότρυνσή σου.

Οἱ πιό κάτω (τίμιοι παπάδες καί εὐλαβεῖς μοναχοί), ζῶντας ὑπό καθεστώς ὁμηρίας καί τρομοκρατίας, σιωποῦν περιμένοντας τάχα εὐνοϊκότερες ἡμέρες γιά νά ἀντιδράσουν.

Ἐνῷ οἱ πιστοί, ὡς ἀνεπίσκοποι πλέον, καταλήγουν στήν ἀδιαφορία ἤ στήν σύγχυση.

Θά βγοῦν ἐπιτέλους μπροστά μερικοί Ἐπίσκοποι, μέ ἔψιλον κεφαλαῖο, γιά νά πιάσουν ὄντως σκοπιά, νά φυλάξουν τό ποίμνιο καί νά κρατήσουν ἀνόθευτη τήν πολυτίμητη Ὀρθοδοξία μας; Ἤ θά συνεχίσουμε τόν ἴδιο ἐκκοσμικευμένο (οἰκουμενιστικό) χαβά, περιγράφοντας τά δεινά τοῦ λαοῦ μας ἁπλῶς καί μόνον ὡς ‘’κρίση’‘ καί ’’ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα’’, καί ὅχι ὡς θεομηνία καί Θεία Δίκη γιά τά τεκταινόμενα στόν χῶρο τῆς Πίστεως;

 

Η εικόνα της Ανάστασης, στην Ορθόδοξη παράδοση, της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας

ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ  ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

«Η εικόνα είναι ζωγραφισμένος ο ευαγγελικός λόγος» –  Λ. Ουσπένσκυ.

Του  Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

«Ο Χριστός ίσταται όρθιος», αναφέρει ο Φώτης Κόντογλου, για την  Ορθόδοξη εικόνα της Ανάστασης «κατ’ ενώπιον με σφοδράν κίνησιν, κρατών δια μεν της δεξιάς τον Αδάμ, δια δε της αριστεράς την Εύαν σύρων εκ των τάφων».  Ο Φώτης Κόντογλου είναι ο μεγάλος Αγιογράφος, ο οποίος κατ’ ουσία υπενθύμισε το Ορθόδοξο κάλλος της θεολογούσας εικόνας.

Το Πηδάλιον της Εκκλησίας μας γράφει αναφερόμενο σε αυτό που η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος λέγει  :  «…εκείνο όπου η Γραφή και το Ευαγγέλιον φανερώνει δια των ρημάτων, τούτο ο ζωγράφος παριστάνει δια των εικόνων». Δικαίως ο Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης, χαρακτηρίζει την εικόνα «οδηγό της θεώσεως του ανθρώπου».

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που γράφει ο καθηγητής κ. Ανέστης Κεσελόπουλος στο σύγγραμμα του  ‘’Η Λειτουργική Παράδοση στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη’’, για τις…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 926 επιπλέον λέξεις

Λόγος στην Αγία Ανάσταση του Χριστού

Λόγος στην Αγία Ανάσταση του Χριστού   ΑΓΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ Ο Ήλιος της δικαιοσύνης ο τριήμερος ανέτειλε σήμερα κι᾽ ολόκληρη εφώτισε την πλάση. Ο τριήμερος και προαιώνιος Χριστός, η Αμπελος η αληθινή, καρποφόρησε και τον κόσμο πλημμύρισε από χαρά. Την αβασίλευτη αυγή ας δούμε. Πριν έρθη η αυγή, ας τη δούμε σήμερα και απ᾽ τη φωτοπλημμύρα ας γεμίσουμε από χαρά. Τις πόρτες του Άδη ανοίγει ο Χριστός και οι νεκροί σηκώθηκαν από τον ύπνο. Αναστήθηκε ο Χριστός που ανασταίνει τους πεσμένους και ανάστησε μαζί Του τον Αδάμ. Αναστήθηκε ο Χριστός, Αυτός που ανασταίνει όλους και ελευθέρωσε την Εύα απ᾽ την κατάρα. Αναστήθηκε ο Χριστός που Αυτός μόνος ανασταίνει και χαροποίησε τον ακατάστατο πρώτα κόσμο, σε όλα το ρυθμό και την τάξη εγκαθιστώντας. Αναστήθηκε ο Κύριος, όπως αυτός που κοιμάται, και τους εχθρούς Του όλους τους χτύπησε και τους ντρόπιασε. Αναστήθηκε και δώρησε χαρά σ᾽ όλη την κτίση. Αναστήθηκε και άδειασε η φυλακή του Άδη. Αναστήθηκε και τη φθορά της φύσης σε αφθαρσία τη μετάλλαξε. Αναστήθηκε ο Χριστός, κι᾽ αποκατάστησε τον Αδάμ στην παλιά δόξα της αθανασίας. Η νέα κτίση, πού φέρνει ο Χριστός, με την Ανάστασή Του ανανεώνεται. Με τη νέα ομορφιά του Χριστού ας στολισθούμε· η Εκκλησία του Χριστού ο καινούργιος ουρανός γίνεται σήμερα, ένας ουρανός πιο λαμπρός από τον ουρανό που αντικρύζομε. Γιατί δεν περιμένει τον ήλιο που κάθε μέρα βασιλεύει, αλλά τον Ήλιο που υψωμένο στο Σταυρό τον ντράπηκε τούτος ο δούλος ήλιος και χάθηκε. Έχει τον ήλιο, που γι᾽ αυτόν είπε ο προφήτης· θ᾽ ανατείλη για τους φοβισμένους τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Ιησού, Ήλιο που την Εκκλησία καταυγάζει φωτεινός και αιώνιος. Γι᾽ αυτόν λέει η Γραφή· «Ο Ήλιος βγήκε στη γη και ο Λώτ μπήκε στη Σιγώρ». Ο Λώτ προτυπώνει το Νόμο και Σιγώρ σημαίνει μικρότητα. Αυτός ο Ήλιος κάνει σοφούς τους άσοφους. Αυτός ο Ήλιος είναι το θεμέλιο της πίστεώς μας. Γι᾽ αυτόν τον Ήλιο της δικαιοσύνης, το Χριστό, έχει γίνει ουρανός η Εκκλησία και δεν έχει φεγγάρι που μεγαλώνει και μικραίνει, αλλά χάρη, που λάμπει πάντα. Δεν ανατέλλει κάποια κινούμενα αστέρια, αλλά αστέρια νεοφώτιστα μέσα από την κολυμβήθρα. Δεν έχει βροχερά σύννεφα η Εκκλησία, αλλά δασκάλους θεολόγους. Δεν κρέμεται πάνω σε θολά νερά, αλλά έχει θεμελιωθεί πάνω στα ιερά δόγματα. Δεν φέρνει χειμωνιάτικη βροχή και δεν συγκινεί τους ανθρώπους με φωνές αγριοπουλιών αλλά με τις ομιλίες των δασκάλων. «Αυτή είναι ημέρα, που δημιούργησε ο Κύριος. Ας νιώσωμε την πνευματική της αγαλλίαση και τη θεϊκή ευφροσύνη της». Αυτή είναι για μας η πιο γιορτινή απ᾽ όλες τις εορτές. Αυτή είναι η εορτή, για την οποία το Άγιο Πνεύμα μας προτρέπει και μας λέει: «Ετοιμάστε εορτή κρατώντας πυκνόφυλλα κλαδιά ως τις άκρες του θυσιαστηρίου». Αυτή είναι όλου του κόσμου η εορτή, που τον ανακαινίζει και τον σώζει. Αυτή η εορτή είναι όλων των εορτών η κορυφή και η ακρόπολη· αυτή είναι ημέρα πού την ευλόγησε ο Θεός και την αγίασε, γιατί αυτή τη μέρα σταμάτησε από όλα τα έργα Του, ολοκληρώνοντας τη σωτηρία των ζωντανών και των νεκρών. Τη μέρα αυτή σταμάτησε των μολυσμένων ειδωλολατρών τις τελετές και τους χορούς. Τη μέρα αυτή σταμάτησε τη δύναμη όλων των εχθρών. Τη μέρα αυτή σταμάτησε την κνίσσα και τις ειδωλικές θυσίες· αυτή τη μέρα σταμάτησε τη δύναμη του τυράννου και εξουδετέρωσε το κεντρί του θανάτου. Σ᾽ αυτή σταμάτησε τις Ιουδαϊκές θυσίες και τις πρωτομηνιές· σ᾽ αυτή έβαλε καινούργιους νόμους και κανόνες στη χτίση· σ᾽ αυτή σταμάτησε το Πάσχα του Μωσαϊκού νόμου και των Ιουδαίων και ολοκλήρωσε κάθε τύπο, σκιά και προφητεία. Κατά το Πάσχα μας, το Πάσχα το αληθινό, θυσιάστηκε ο Χριστός και ιδού η καινούργια χτίση του Χριστού, η καινούργια πίστη του Χριστού, οι καινούργιοι νόμοι, ο καινούργιος λαός του Θεού. Καινούργιος, όχι παλιός Ισραήλ και νέο Πάσχα, νέα και πνευματική περιτομή· νέα και αναίμακτη θυσία· νέα και θεϊκή Διαθήκη. Σήμερα ανανεωθείτε και «πνεύμα ευθές», νέο φρόνημα, εγκαταστείστε στις καρδιές σας, για να δεχθείτε της νέας κι αληθινής εορτής τα μυστικά και να δοκιμάσετε σήμερα τρυφή ουράνια, πραγματική και να φύγετε φωτισμένοι στα μυστικά του νέου Πάσχα και που δεν παλιώνουν, και πήραν τη θέση των αντίστοιχων μυστικών του παλιού, για να αντιληφθείτε πόση είναι η απόσταση και η διαφορά των δικών μας από τα Ιουδαϊκά και ποιά σύγκριση μπορεί να σταθεί των άδειων τύπων με την αλήθεια. Ας αρχίσουμε το λόγο για την Ανάσταση του Χριστού και την εμφάνισή Του απ᾽ αυτό το σημείο. Έστειλε κάποτε ο Θεός από ψηλό βουνό για τη σωτηρία του λαού το νομοθέτη Μωυσή, για να φέρη τον τύπο του νόμου. Στάλθηκε κι ο νομοθέτης Κύριος, Θεός από Θεό, όρος από όρος της ουρανίας οροσειράς για τη σωτηρία του λαού μας, που είναι η αλήθεια. Αλλά ο Μωυσής έδωσε ελευθερία από το Φαραώ και τους Αιγυπτίους, ενώ ο Χριστός μας ελευθέρωσε από το διάβολο και τους δαίμονες. Ο Μωυσής σκότωσε κι έθαψε στην άμμο εκείνον τον Αιγύπτιο που νίκησε τον Ιουδαίο. Θανάτωσε κι ο Χριστός το διάβολο, εξαποστέλλοντάς τον στην άβυσσο. Συμφιλίωσε ο Μωυσής τους δύο αδελφούς του που φιλονικούσαν· συμφιλίωσε κι ο Χριστός τους δύο λαούς Του, ενώνοντας τα ουράνια με τα επίγεια. Εκεί η κόρη του Φαραώ ήρθε να λουστεί και βρήκε και πήρε τον Μωυσή. Η Εκκλησία, κόρη του Χριστού, με το Βάπτισμα παίρνει το Χριστό, όχι τριών μηνών από το κοφίνι, όπως τον Μωυσή, αλλά τριήμερον από τον τάφο αντί του Μωυσή. Εκεί τυπικά και νύχτα έκαμε ο Ισραήλ το Πάσχα του· εδώ μέσα στο φώς της ημέρας εορτάζομε το Πάσχα. Εκεί στης ημέρας το βράδιασμα· εδώ στο τέλος των χρόνων αυτού του αιώνα. Εκεί τα πορτόφυλλα σημαδεύτηκαν με το αίμα· εδώ των πιστών οι καρδιές σφραγίζονται με το Αίμα του Χριστού. Εκεί ήταν θυσία νυχτερινή και σε ώρα νύχτας έγινε της Ερυθράς το πέρασμα· εδώ είναι σωτηρία και φωτεινή η Ερυθρά θάλασσα του Βαπτίσματος και με τη φωτιά του Πνεύματος φωτίζει· εδώ αληθινά Πνεύμα Θεού πνέει και φανερώνεται πάνω στο ίδιο νερό και συντρίβει την κεφαλή του δράκοντα άρχοντα των δρακόντων, των δαιμονικών λαών του διαβόλου. Εκεί ο Μωυσής σώζει τους Ισραηλίτες με νυχτερινό βάπτισμα· εκεί το σύννεφο γίνεται σκέπη του λαού· στο λαό του Χριστού η δύναμη του Υψίστου ρίχνει τον ευεργετικό ίσκιο της. Εκεί για τη σωτηρία του λαού χόρεψε η Μαρία, του Μωυσή η αδελφή: εδώ που γίνεται η σωτηρία των Εθνικών η Εκκλησία του Χριστού στο σύνολό της γιορτάζει. Εκεί στην πέτρα τη φυσική καταφεύγει ο Μωυσής για νερό· εδώ στην πέτρα της πίστεως, τον Χριστό, καταφεύγει ο λαός. Εκεί οι πλάκες του νόμου συντρίβονται προμηνύοντας ότι κάποτε θα παρέλθει και θα παλιώσει ο νόμος· εδώ αμετάβλητοι οι θεϊκοί νόμοι σώζονται. Εκεί το μοσχάρι καιγόταν στη φωτιά για τιμωρία του λαού· εδώ θυσιάζεται ο Αμνός του Θεού για του λαού τη σωτηρία. Εκεί με το ραβδί η πέτρα δέχεται κτύπημα· εδώ η Πέτρα, ο Χριστός δέχεται τρύπημα στην πλευρά. Εκεί βγαίνει απ᾽ την πέτρα νερό· εδώ Αίμα και νερό πηγάζει απ᾽ τη ζωοποιό πλευρά. Εκείνοι δέχτηκαν απ᾽ τον ουρανό το κρέας των ορτυκιών· εμείς απ᾽ τα ουράνια ύψη δεχόμαστε το περιστέρι του Πνεύματος. Εκείνοι πρόσκαιρο μάννα έφαγαν και πέθαναν· εμείς τον Αρτο τρώμε για να ζούμε στον αιώνα. Μα εκείνα, παλιά πράγματα και σκιές ψεύτικες πάλιωσαν και τελείωσαν· του δικού μας λαού η πίστη αυξάνει και θάλλει και μένει παντοτεινά. Αυτή είναι η προτύπωση του δικού μας Πάσχα· το σκιερό πέρασμα των διατάξεων του νόμου. Έτσι πρέπει να κοιτάξεις την εορτή και έτσι να εξετάσεις τα όσα ο Μωυσής και οι Προφήτες λένε για την ημέρα· η Ανάσταση θα σε πείσει, γιατί όλους τους έχει η απιστία τυλίξει. Είναι πολλοί οι τύποι της εορτής και απερίγραπτοι για την Ανάσταση από τους νεκρούς και τη συνέχιση της ζωής. Αξιόπιστος μάρτυράς της, είναι η θυσία του Ισαάκ· τύπος της ο λάκκος του Ιωσήφ, όπου τον έρριξαν τ᾽ αδέλφια του και απ᾽ όπου βγήκε αθάνατος· τύπος της ο λάκκος του Ιερεμία, όπου μια φορά από τη φθορά και το βόρβορο βγήκε. Του Χριστού την Ανάσταση υποτυπώνει το κήτος του Ιωνά, από όπου βγήκε σε τρεις μέρες. Έχεις στη διάθεσή σου κι άλλο σημάδι για το δεσμωτήριο του Άδη, το δεσμωτήριο του Ιωσήφ, όπου τον κατασφάλισε η παράνομη συναγωγή κι απ᾽ όπου βγήκε αβλαβής έπειτα από τρία χρόνια, όπως βγήκε ο Χριστός σε τρεις μέρες από τους νεκρούς. Μαζί μ᾽ αυτούς κι ο Δανιήλ με το λάκκο των λεόντων προτυπώνει τον τάφο του Σωτήρα, απ᾽ όπου βγήκε ο Ιησούς και σώθηκε από τον Άδη και το θάνατο, όπως από λιοντάρια. Με αυτά να ελέγξεις τους Ιουδαίους και να τους επιτιμήσεις. Έτσι ν᾽ απολογηθείς για το πάθος και την Ανάσταση του Χριστού. Αυτά τα όπλα σύμμαχος σου χαρίζει ο λόγος· αυτά τα μυστήρια σου διδάσκει η εορτή. πηγή

Αναστάσεως φέγγος (του Β. Χαραλάμπους)

____________

Η ουράνιος χαρά

από το φέγγος της Αναστάσεως

την καρδίαν επλήρωσεν

ετούτων των αφανών ασκητών

που μαζεύτηκαν στο μικρό ναΐσκο του Κελλίου

αψηλά στα Καρουλιώτικα βράχια

για την αγρυπνία της Ανάστασης.

Οι λιγοστοί ετούτοι ερημίτες

‘’άλλω τρόπω’’ διαλαλούν

την χαρά του φέγγους της Αναστάσεως.

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός*

νυν πάντα πεπλήρωται φωτός

νυν πάντα πεπλήρωται φωτός

‘’το φέγγος της Αναστάσεως ελήλυθεν’’**.

* Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός (Από την Ακολουθία του Πάσχα)

* *‘’το φέγγος της Αναστάσεως ελήλυθεν’’ (Αγίου Επιφανείου Κύπρου)

Τη επιφωσκούση εκείνη ημέρα

                                             Του Β. Χαραλάμπους

______________

Ώρα ωσεί έκτη

και το σκότος την οικουμένην εκάλυψεν.

Ο φυλακτήρ της οικουμένης

ησφαλισμένος εν τω Τάφω.

Ο Φωτοδότης Κύριος

εν τω μνημείω σωματικώς.

Κουστωδία τηρεί τον Τάφον

μετά Λογγίνου του Κεντυρίωνος.

Ο Ζωοδότης Κύριος

εν τω Τάφω σωματικώς ημέρας τρείς.

Οψέ των Σαββάτων

το έλεος Αυτού

τας μυροφόρους προήγεν

τον Τάφον θεωρήσαι.

Τη επιφωσκούση εκείνη ημέρα

η των Προφητών πρόρρησις εβεβαιώθη

ο Δεσπότης πάντων ηγέρθη.

Ο Κεντυρίων ουκ ακούει τας εντολάς του Πιλάτου

εκ νυκτός αγνωσίας εξέρχεται

τοις πάσι καταγγέλλων ότι ηγέρθη ο Κύριος.

Ο αντιμετρών τας προθέσεις* ημών Κύριος

την του Λογγίνου πρόθεσιν ιδών

το έπαθλον της χαράς Αυτού εδωρήσατο αυτώ.

Ο ξενίσας αυτόν Τάφος Ζωοδόχος γέγονεν.

Ανέστη ο Ζωοδότης Κύριος

χαρά εν όλω τω  κόσμω γέγονεν.

Ανέστη ο του θανατου νικητής

της λύπης ο όλεθρος μέγας.

Ανέστη ο Κύριος.

Ανέστη ο Κύριος.

Ανέστη ο Κύριος.

*«Κατά τας προθέσεις ημών αντιμετρεί τα έπαθλα και τα του Πνεύματος εκάστου χαρίσματα» (Αγίου Συμεών – Λόγος περί της του Χριστού Αναστάσεως, ‘’Λόγος ΙΓ’’)

Ἀνάσταση, ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

http://omothimadon.gr/?p=47202#more-47202

Τὰ πρόβατα θὰ νικήσουν τοὺς λύκους.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΝΟΡΙΤΗΣ

Ἡ ἐλπίδα εἶναι μία ἀπὸ τὶς τρεῖς ἀρετὲς κατὰ τὸν Παύλειο λόγο (πίστη, ἀγάπη, ἐλπίδα), ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶναι καὶ βίωμα τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ ἐλπίδα τοῦ χριστιανοῦ δὲν εἶναι τυφλή. Πηγάζει ἀπὸ τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Ἀγωνιζόμαστε, κάνομε θυσίες, ὑφιστάμεθα δεινὰ ἀγόγγυστα, δίνομε τὴ ζωή μας, γιατί ἔχομε ἕνα τελικὸ στόχο, τὴν ἐπικράτηση τῆς νέας δημιουργίας, τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ δική μας προσδοκία, ἡ χριστιανική,  στηρίζεται στὴν Ἀνάσταση. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀπολήγει στὴ δική μας μετοχὴ στὸν κόσμο τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτὸ Ἀνάσταση καὶ ἐλπίδα εἶναι πράγματα ἀλληλοσυνδεδεμένα.

Στὸ γεγονός, ἀκριβῶς, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στηρίχθηκε καὶ ἡ πίστη, σωστότερα ἡ ἐλπίδα τῶν χριστιανῶν καὶ γιὰ τὴν δική μας ἀνάσταση, τὴν κοινὴ ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων σ’ ἕνα νέο κόσμο ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας. Ἡ ἀναμονὴ τῆς πληρότητας τῆς ζωῆς στὸ μέλλον, τῆς ὄντως ζωῆς, φωτίζει μ’ ἕνα καινούριο φῶς καὶ τὸ παρὸν μας σ’  αὐτὴ τὴ ζωή. Τῆς δίνει νόημα ἐσχατολογικό, προοπτικὴ αἰωνιότητας.

Γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἀνοίξει τὸν δρόμο τῆς αἰώνιας ζωῆς ὁριστικὰ γιὰ ὅλους μας. Ἔτσι μποροῦμε νὰ ξεπεράσομε τὸ ἄγχος, τὴν ἀμφιβολία, τὴν ἀβεβαιότητα γιὰ τὸ μέλλον.

Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι εὔγλωττη σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Οἱ χριστιανοὶ ἀντιμετώπισαν μαρτύρια καὶ διωγμούς, κοινωνικοὺς ἐξοστρακισμοὺς καὶ βασανιστήρια μὲ μοναδικὸ ὅπλο τὴν βέβαιη ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου νίκησαν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο μὲ τὴν δύναμη τῆς προσδοκίας τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Καὶ ἡ Ἐκκλησία προσελκύει καὶ σώζει ἀνθρώπους βασισμένη σ’ αὐτὴ τὴν προσδοκία, ποὺ κατακλείει τὸ σύμβολο τῆς πίστεως: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Εἶναι ἡ προσδοκία τῆς ὁλοκληρωμένης καὶ ἀτελεύτητης ζωῆς, ποὺ τόσο ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος.

Καταλαβαίνει ἑπομένως κανεὶς εὔκολα γιατί ἡ Ἐκκλησία χαρακτήρισε ὡς ἄγκυρα ἐλπίδας τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεως καὶ γιατί ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ περιμένει τὴν ἔλευσή της μὲ ἀδημονία.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι βάση τῆς πίστης μας στὸ Χριστό. Χωρὶς αὐτὴν ἡ πίστη σ’  Αὐτὸν εἶναι μάταιη. Τὸ εἶπε ξεκάθαρα ὁ Ἀπ. Παῦλος: «Εἰ δὲ Χριστὸς κηρύσσεται ὅτι ἐκ νεκρῶν ἐγήγερται, πῶς λέγουσι τινὲς ἐν ὑμῖν ὅτι ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν;  εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται· εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν…» (Κόρ. Α΄ 15, 12-14).

Ἀλλά, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι συνυφασμένη καὶ μὲ τὴν πορεία τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, ἰδιαίτερα ὅταν ἡ Πατρίδα μας βρισκόταν ὑπόδουλη κάτω ἀπὸ ἀλλόδοξους δυνάστες. Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι ἀρκετοὶ Νεομάρτυρες, πού θυσιάστηκαν γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθόδοξη Πίστη μας στὰ μαῦρα χρόνια της τουρκοκρατίας, βάδιζαν στὸ μαρτύριο ψάλλοντας τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη». Ὅταν δέ, τὴν Πασχαλιά, οἱ ραγιάδες ἀντάλλασσαν μεταξύ τους ἀναστάσιμες εὐχές, ἐννοοῦσαν καὶ τὴν ἀνάσταση τῆς σκλαβωμένης Πατρίδας.

Γι’  αὐτὸ καί κάθε χρόνο, τὴν Ἁγία Τεσσαρακοστή, ἐνόψει της ἀναμονῆς τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Ἀνάστασης, οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, ὀργανωμένα καὶ μὲ σύστημα, πολεμοῦν τὴν πίστη τοῦ χριστιανοῦ στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἀνάσταση. Τὴ μία διοχετεύουν πληροφορίες ἀπό τὰ ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια, ποὺ δῆθεν διαψεύδουν τὰ ἀληθινὰ Εὐαγγέλιά μας, τὴν ἄλλη δημοσιεύεται με στόμφο και θόρυβο κάποια ἐπιστημονικοφανὴς διακήρυξη ὅτι ὁ Χριστὸς μας ἦταν ἕνας ἄνθρωπος κοινὸς καὶ θνητὸς καὶ ἡ Ἀνάστασή του μύθευμα τῶν Μαθητῶν Του. Στις μέρες μας «βγῆκε στόν ἀέρα» ἡ στοχευμένη ἀμφισβήτηση τοῦ θαύματος τοῦ Ἁγίου Φωτὸς τῆς Ἀνάστασης. Ἀμφισβητώντας τὸ Ἅγιον Φῶς, ἀμφισβητοῦν τὴν Ἀνάσταση.

Ὅμως, ἀδελφοί μου, ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς (Ὀρθόδοξης) Ἐκκλησίας Του ἔχει περάσει πλέον, παγκοσμίως καὶ στὴν Ἑλλάδα, σὲ ἄλλα ἐπίπεδα. Μεθοδικά, ἐπιχειρεῖται ὁ ἐξοβελισμὸς κάθε ἐθνικοῦ καὶ ὀρθόδοξου καὶ στὴ θέση τους προωθοῦνται νοθευμένα ὑποκατάστατα πίστης καὶ ἀξιῶν. Σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν Πατρίδα μας, τὸν τελευταῖο καιρό, φυσᾶνε ἄνεμοι σαρωτικοί, ἐκθεμελιωτικοὶ τῶν ἀξιῶν καὶ τῶν ἰδανικῶν μας. Σκοπός τους εἶναι νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς Πίστεως, τῆς Πατρίδος, τῆς Παραδόσεώς μας καὶ τῆς Φυλῆς μας.

Τὸ βλέπουμε αὐτὸ καθημερινὰ καὶ στὰ ὑψηλὰ κλιμάκια τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν κοινωνία μας. Χτυπιοῦνται μὲ λύσσα ἡ Ἐκκλησία, ἡ Οἰκογένεια, τὸ Σχολεῖο, ἡ Ἱστορία, ἢ ἴδια ἡ ὑπόσταση τοῦ Ἔθνους μας. Βιώνουμε ἕνα νέο σύγχρονο διωγμὸ κατὰ τῆς Πίστεως.

Ἐχθροὶ ἀδίστακτοι, θρασεῖς, προκλητικοί, ἄθεοι καὶ ἄπιστοι, πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπειλοῦν τὰ λογικὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀπέναντι σ΄ αὐτὴ τὴν ἐπίθεση, δυστυχῶς, ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ δείχνουμε νὰ δειλιάζουμε καὶ νὰ  λουφάζουμε – σιωποῦμε. Παρουσιαζόμαστε χωρὶς γενναιότητα καὶ “πνεῦμα δυνάμεως”. Εἴμαστε σὰν ναρκωμένοι.

Κι ὅμως μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τρία λαμπρὰ χαρίσματα ὡς ἀντίδοτα τῆς δειλίας, τὸ πνεῦμα τῆς ὁποίας ἐνισχύεται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα δυνάμεως, ὁμολογίας, παρρησίας, θάρρους, ἀνδρείας, γιὰ νὰ ὁμολογοῦμε:  Τὸ Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου,  τὴ Μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὴν πίστη μας στὸ Χριστό.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα ἀγάπης γιὰ νὰ συνεχίσουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον μας, ἀκόμη καὶ τοὺς ἐχθρούς μας. Νὰ μισοῦμε τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν ἀπιστία, ὄχι ὅμως τοὺς διῶκτες μας, γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει νὰ ζητᾶμε τὴ μετάνοιά τους.

Μᾶς ἔδωσε Πνεῦμα σωφρονισμοῦ, γιὰ νὰ εἴμαστε συνετοὶ στὴ συμπεριφορὰ μᾶς “φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις, ἀκέραιοι ὡς αἳ περιστεραί, ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων” καὶ νὰ μὴ ἐκθέτουμε χωρὶς λόγο τὸν ἑαυτό μας σὲ κίνδυνο.

Ἀδελφοί, ἀναρωτηθήκατε ποιὸ στόχο ἔχει αὐτὴ ἡ ὀργανωμένη πολεμικὴ κατὰ τῆς Πίστεως; Δὲν βλέπετε ὅτι ὁδηγεῖ: 1.- Σὲ ἀποστασία τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ σταδιακὴ προσχώρηση στὸ στρατόπεδο τοῦ Ἀντιχρίστου. 2.- Σὲ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Δόγμα καὶ τὸ Ἦθος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔκλυση τῶν ἠθῶν, ἐκμαυλισμὸ τῶν μαζῶν καὶ θρίαμβο τῆς ἁμαρτίας στὴν ἀκραία ἔκφραση τῆς διαστροφῆς. 3.-  Σὲ διαστρέβλωση τοῦ μαθήματος τῆς Ἱστορίας, ἀλλοίωση τῶν Θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα καὶ ἀποχριστιανισμὸ τοῦ σχολικοῦ γίγνεσθαι. 4.-  Σὲ κατάργηση τῶν Ἑορτῶν καὶ τῶν Συμβόλων καὶ σταδιακὴ ἐπιβολὴ τῆς Πανθρησκείας. 5.- Σὲ κατάργηση τῶν συνόρων, ἀνακάτεμα τῶν πληθυσμῶν καὶ ἐξαφάνιση τῶν Ἐθνικῶν Κρατῶν μὲ τὴν παράδοσή τους καὶ τὸν πολιτισμό τους. 6.- Καταπίεση μὲ νόμους καὶ πρόστιμα τῶν Χριστιανῶν γιὰ κάμψη τοῦ φρονήματός τους 7.- Ἐξίσωση τῶν αἱρέσεων μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ σχίσματα τῶν Ἐκκλησιῶν.

Αὐτὴ ἡ ἄθλια προσπάθεια τῆς ἀθεΐας καὶ τῶν διωγμῶν τί ἀποτελέσματα μπορεῖ νὰ ἔχει; Κινδυνεύει μήπως ἡ Ἐκκλησία μας; Ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα ἔρχονται μετά τούς διωγμούς, ὅπως ἔχει ἀποδειχθεῖ διαχρονικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Διότι: Τὰ πρόβατα νίκησαν τοὺς λύκους. Οἱ πολέμιοι νικήθηκαν καὶ χάθηκαν, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία “ὑπὲρ τὸν ἥλιον λάμπει”. Τὸ “πνεῦμα τῆς δυνάμεως τῶν μαρτύρων” νίκησε ἀκόμη καὶ τοὺς δημίους τους. Τὸ αἷμα τῶν ἁγίων μαρτύρων ἔγινε τὸ λίπασμα γιὰ τὴν ἄνθηση καὶ καρποφορία τῆς Ἐκκλησίας μας. Μετὰ τοὺς διωγμοὺς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἦρθε ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Μ. Κῶν/νοῦ. Μετὰ τὴ φοβερὴ αἵρεση τοῦ ἀρειανισμοῦ ἦρθαν οἱ Ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ μᾶς χαρίσθηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Μετὰ τὴν ἐπάρατη Εἰκονομαχία ἦρθε ἡ δόξα τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας. Μετὰ τὸ κρέμασμα τοῦ πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ἐ΄ φούντωσε ἡ Ἐπανάσταση καὶ ἦρθε τὸ θαῦμα τοῦ 1821. Μετὰ τὰ 70 χρόνια σκληροῦ ἀθεϊσμοῦ στὴ Ρωσία, δὲν προλαβαίνουν τώρα νὰ βαφτίζουν χριστιανοὺς καὶ νὰ χτίζουν ἐκκλησίες οἱ ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας τοῦ Βορρᾶ.

Καὶ στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας, μετὰ τὴν ἀποστασία καὶ τὸν Ἀντίχριστο, θὰ ἔρθει ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ, ἡ δόξα τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ἡ ἐπιστροφὴ τῶν Ἑβραίων. Δηλαδή, ὅπως λέγει καὶ ὁ ἅγιος Παϊσιος:  “Ἐκεῖ ποὺ ὀργώνει, ὁ διάβολος σπέρνει ὁ Χριστός, καί, μετὰ τὴ δαιμονικὴ καταιγίδα ἔρχεται ἡ θεϊκὴ λιακάδα”.

Ὅμως καὶ ἐμεῖς δὲν πρέπει, ἀδελφοί, νὰ μένουμε ἄπραγοι ὡς ναρκωμένοι μπροστὰ σ΄  αὐτὴν πνευματικὴ λαίλαπα. Ὀφείλουμε, ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε ἀληθινοὶ χριστιανοί:  Νὰ ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ μᾶς ὁμολογήσει κι Αὐτὸς στὸν Οὐρανό. Νὰ μὴ ντρεπόμαστε τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ νὰ καυχιόμαστε γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια. Νὰ κρατᾶμε τὸ Σταυρὸ στὴ ζωή, στὸ σπίτι μας καὶ στὸ σῶμα μας. Νὰ διακηρύττουμε τὴν ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ παντοῦ καὶ πάντοτε. Νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς δίνει δύναμη καὶ πνεῦμα θάρρους ὑπάρξεως καὶ λόγου. Νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴ μετάνοια τῶν ἐκκλησιομάχων. Νὰ ἐργαζόμαστε γιὰ τὴ διάδοση τοῦ θείου λόγου καὶ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πεπλανημένων.

Ἀδελφοί, μὴ πτοεῖσθε. Ἐμεῖς εἴμαστε μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ μὲ τὴν πλευρὰ τῆς νίκης, τῆς Ἀνάστασης. Ἀφῆστε τοὺς ἐναντίους «νὰ λακτίζουν πρὸς κέντρα». Θυμηθεῖτε τί ἔλεγε τὸ χρυσὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη: «Ἀπὸ πόσους πολεμήθηκε ἡ Ἐκκλησία… Ἀλλὰ ποτὲ δὲν νικήθηκε! Πόσοι τύραννοι! Πόσοι Στρατηγοί! Πόσοι βασιλεῖς! Ὁ Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, o Γάιος, ὁ Κλαύδιος, ὁ Νέρων, ἄνθρωποι μὲ τεράστια δύναμη, τὴν πολέμησαν, ἐνῶ ὅταν ἀκόμη στὰ σπάργανά της. Ἀλλὰ δὲν κατάφεραν νὰ τὴν ξεριζώσουν… Ποῦ εἶναι, ὅσοι πολέμησαν τὴν Ἐκκλησία;» Δὲν γίνεται πιὰ λόγος γι’ αὐτούς. Ἔχουν λησμονηθεῖ… Ποῦ εἶναι ἡ ‘Ἐκκλησία; Ὑψώνεται ὑπεράνω του οὐρανοῦ καὶ λάμπει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιο. Εἶναι ὀδυνηρὸ νὰ κλωτσάει κανεὶς σὲ μυτερὰ καρφιά. Δὲν χαλάει τὰ καρφιά. Τὰ ποδιὰ τοῦ ματώνει. Τὰ κύματα δὲν τὴν διαλύουν τὴν πέτρα. Αὐτὰ διαλύονται σὲ ἀφρό… Τίποτε δὲν εἶναι δυνατότερο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἄνθρωπε. Ἂν ἔχεις πόλεμο μὲ ἕναν ἄνθρωπο, ἡ θὰ νικηθεῖς ἢ θὰ νικήσεις. Ἂν ἔχεις πόλεμο, ὅμως, μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νὰ νικήσεις… Ἀκουέτωσαν ταῦτα Ἕλληνες. Ἀκουέτωσαν Ἰουδαῖοι…».

            Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐλπίδα μας. Ὁμολογεῖστε ἄφοβα τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία Του καὶ ἡ νίκη τῶν προβάτων ἐπὶ τῶν λύκων εἶναι βέβαιη.

            Χριστὸς Ἀνέστη. Ἀληθῶς Ἀνέστη!

ΟΜΟΘΥΜΑΔΟΝ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019

Η ΑΛΛΗ ΜΑΡΙΑ (π. Δημητρίου Μπόκου)

 

«…ήλθε Μαρία η Μαγδαληνή

και η άλλη Μαρία θεωρήσαι τον τάφον» (Ματθ. 28, 1)

Έγερνε στο τέρμα της η μέρα που ο άνθρωπος θανάτωσε τον Θεό, η Παρασκευή εκείνη του Πάσχα, η πιο ιδιαίτερη μέρα στην ιστορία του ανθρώπου. Οι τελευταίες αχτίνες χάιδεψαν μελαγχολικές το σώμα του μεγάλου νεκρού στον γυμνό λόφο του Κρανίου, καθώς τις αποτραβούσε βιαστικά ο πατέρας τους ήλιος, μη υποφέροντας άλλο να βλέπει, θέαμα φριχτό, τον Κτίστη του επάνω στον σταυρό.

Το θλιβερό δειλινό αγκάλιαζε με το θαμπό του φως την τραγική φιγούρα της μάνας, που ολημερίς συνέπασχε με τον σταυρωμένο της γιο. Εκείνος τώρα κρεμόταν άψυχος, νεκρός, καθηλωμένος στον σταυρό. Η ρομφαία του Συμεών είχε κάνει κομμάτια την καρδιά της. Εκεί στα πόδια του σταυρού θα είχε αφήσει την πνοή της κι αυτή, αν δεν την είχε δυναμώσει ο γιος της, που φάνταζε αδύναμος στα μάτια όλων κι εγκαταλειμμένος, μα που γι’ αυτήν δεν έπαυε να είναι ο παντοδύναμος Θεός. Θα ’σβηνε η μάνα από τον πόνο της, γιατί δεν πόνεσε ποτέ κανένας σαν αυτήν. Κι αυτό, γιατί και η αγάπη της ξεπερνούσε κάθε αγάπη.

Και τώρα; Τι θ’ απογινόταν ο μονογενής της άταφος, γυμνός, αναρτημένος στον σταυρό; Οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των ληστών που είχαν σταυρωθεί μαζί του, για να ξεψυχήσουν. Μα αυτόν δεν τον πείραξαν. Δεν τους δόθηκε τέτοιο δικαίωμα. «Οστούν ου συντριβήσεται αυτού». Δεν ήταν ένας κοινός κατάδικος, αν «και μετά ανόμων ελογίσθη». Ήταν ο πασχάλιος αμνός του κόσμου, άμωμος, τέλειος, αρτιμελής, διαλεγμένος ιδιαίτερα χωρίς ψεγάδι. Αμνός που προοριζόταν για τροφή, τροφή για να ζήσει ο κόσμος. «Ο βασιλεύς των βασιλευόντων» προσφέρθηκε εκούσια να σφαγεί και να δοθεί, ως «αρνίον εσφαγμένον», «εις βρώσιν τοις πιστοίς».

Μια λόγχη μόνο τόλμησε να τρυπήσει την πλευρά του, για να εξέλθει «αίμα και ύδωρ», αιώνια μαρτυρία του πραγματικού του θανάτου, εικόνα των δύο Διαθηκών, Παλαιάς και Καινής, και συνάμα συμβολική απαρχή της μέλλουσας αναγέννησης του πλάσματός του.

Μα να, που στο αχνό λυκόφως της Παρασκευής κάποιες σκιές γλιστρούν ως τον σταυρό. Οι κρυφοί μαθητές του τολμούν. Ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, άρχοντες επίσημοι, αψήφησαν τον φόβο των Ιουδαίων κι επιχείρησαν ο,τι δεν τόλμησαν οι απόστολοι.

Αποκαθήλωσαν τον σεπτό νεκρό απ’ τον σταυρό. Τον άλειψαν με μύρα, σμύρνας και αλόης μίγμα, «ως λίτρας εκατόν», που έφερε μαζί του ο Νικόδημος. Τον σαβάνωσαν με καθαρό σεντόνι. Τον έβαλαν σε τάφο καινούργιο, λαξεμένο σε βράχο, σ’ έναν κήπο κοντά στον Γολγοθά. Δεν είχαν καιρό να τον πάνε μακριά.

Αλλοιωμένος απ’ το γεγονός της σταύρωσης ο Ρωμαίος κεντυρίωνας Λογγίνος, μετά την αναφορά του στον Πιλάτο για τον θάνατο του Ιησού, πιστός στον λόγο του προς τη μητέρα, συνέδραμε με δύο αφοσιωμένους πραιτωριανούς του τους κρυφούς μαθητές.

Η μάνα έσφιξε στην αγκαλιά της το αιμόφυρτο άψυχο σώμα του παιδιού της και, βλέποντας πλέον τη ζωή «εν τάφω», αναλύθηκε σε σπαραχτικό, πλην θεοπρεπή, επιτάφιο θρήνο. Την κτίση ολόκληρη κάλεσε με το ανθρώπινο γένος αντάμα να τη συνδράμουν στο πρωτόγνωρο πένθος της. «Κλαύσατε και θρηνήσατε συν εμοί, τη του Θεού υμών μητρί».

Στην άφατη θλίψη της ράγισαν και τα άψυχα. Για μια ακόμη φορά τα σπλάχνα της δονήθηκαν ισχυρά. Στο πένθιμο σύννεφο που κάλυπτε πυκνό την ταλαιπωρημένη της ψυχή, στιγμές-στιγμές αναδύονταν πονεμένες οι μορφές των προπατόρων της, που ποικιλότροπα σε άλλες εποχές παλιές προτύπωσαν το πάθος του δικού της γιου.

–  Αγία μου μητέρα, Σάρρα! Και συ, Αβραάμ, αγαπημένε μου πατέρα! Τι πόνο αβάσταχτο κατάφερε ν’ αντέξει η καρδιά σας! Τότε που φορτωμένο με τα ξύλα της θυσίας του προπέμπατε για τη σφαγή τον λατρευτό σας γιο, τον Ισαάκ. Τον γιο μου με τον πολυστέναχτο σταυρό στον ώμο εικόνιζε από τότε ο δικός σας γιος. Πως νοιώθω τώρα τον βαθύ σας πόνο! αναφωνούσε η μάνα μες στους στεναγμούς.

Μα ήρθε η ώρα που η πέτρα κύλησε βαρειά κλείνοντας τη θύρα του σκαμμένου βράχου. Το μνημείο σφραγίστηκε. Η νύχτα του Πάσχα είχε πέσει καταθλιπτική. Ο σκοτεινός τάφος έκρυψε την πηγή της ζωής. Όμως και έτσι, πάλι οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να ησυχάσουν. Και νεκρός ακόμα ο Υιός του Ανθρώπου τους τρόμαζε. Η παράξενη πρόρρησή του για τριήμερη έγερση τους τρέλλαινε. Μια ισχυρή κουστωδία ανέλαβε τη φρούρηση του τάφου. Δεν υπήρχαν πια περιθώρια για απρόβλεπτα λάθη. «Η εσχάτη πλάνη» θα ήταν «χείρων της πρώτης».

Στηριγμένη στο χέρι της Μαγδαληνής Μαρίας «η άλλη Μαρία», πονεμένη ως τα κατάβαθα μα όχι απελπισμένη, αποτραβήχτηκε. Η Σαλώμη, κόρη του Ιωσήφ, και ο γιος της Ιωάννης, πιστοί στον λόγο του Διδασκάλου, την έφεραν σπίτι. Καιρός ήταν! Η τσακισμένη μάνα έπρεπε να ησυχάσει. Το σπίτι του Ζεβεδαίου ήταν ζεστό. Όλοι τους εκεί της ήταν αγαπητοί. Δικοί της άνθρωποι, παιδιά και εγγόνια του Ιωσήφ, μέλη της δικής της οικογένειας.

Ήταν μεγάλη η μέρα εκείνου του Σαββάτου. Μέρα του Πάσχα. Ιερή. Και «όλοι ησύχασαν κατά την εντολήν». Αυτήν που δόθηκε τη νύχτα του πρώτου τους Πάσχα. Τη νύχτα της εξόδου τους από την Αίγυπτο. Καμμιά δουλειά δεν επιτρεπόταν τη μέρα της μεγάλης γιορτής. Οι γυναίκες έχοντας έτοιμα αρώματα και μύρα περίμεναν υπομονητικά τη δεύτερη νύχτα.

Μα ο νους της μάνας έτρεχε. Ακολουθούσε τον γιο της βήμα-βήμα. Τον συνόδεψε στην επώδυνη ατιμωτική πορεία του ως τον σταυρό. Συμπορευόταν και τώρα νοερά μαζί του στη θριαμβευτική του κάθοδο στον Άδη. Ήξερε ότι γέννησε Θεό και όχι άνθρωπο η Μαρία. Μα ο άρχοντας του κόσμου τούτου πλανήθηκε οικτρά. Δεν μπόρεσε να καταλάβει εγκαίρως το μέγα μυστήριο, που «εν σιγή», κι απ’ τους αγγέλους ακόμα μυστικά, τελεσιουργήθηκε. Πίστεψε πως θανάτωσε αδύναμο άνθρωπο, μα βρήκε μπροστά του παντοδύναμο Θεό. Ο πονηρός δράκοντας δέθηκε. Λούφαξαν οι σκοτεινές του στρατιές.

Οι φυλακισμένες ψυχές περίμεναν έτοιμες. Αιώνες ανυπομονούσαν στα σκοτεινά υποχθόνια βασίλεια. Οι μεγάλοι προφήτες, Μωυσής, Ησαΐας και λοιποί, τους μετέφεραν τα παρήγορα μηνύματα για την έλευση του ελευθερωτή. Ο τραγικός Αισχύλος τους μιλούσε για τον γιο της παρθένου Ιούς, που κάποια στιγμή θα ελευθέρωνε τον δεσμώτη πάνω στον βράχο του Καυκάσου Προμηθέα και θα έσπαζε τα δεσμά όλων τους.

Πρόσφατα ο Θεοδόχος Συμεών τις ξεσήκωσε. Βεβαίωσε ότι πήρε βρέφος τεσσαρακονθήμερο στα χέρια του τον ερχόμενο Κύριο. Και μόλις πριν από λίγο κατέφθασε «χαίρων» ο Πρόδρομος Ιωάννης, κομίζοντας χαρμόσυνο «ευαγγέλιο». Το συνταρακτικό νέο ήταν πως είχε βαπτίσει με τα χέρια του στον Ιορδάνη τον αναμενόμενο Λυτρωτή. «Νυν εγγύτερον η σωτηρία», τους είπε. «Ήγγικεν» η ώρα. Μπορούσαν τώρα οι δεσμώτες να σηκώσουν τα κεφάλια τους. Να ανακύψουν γεμάτοι ελπίδα και χαρά. Η απολύτρωση πλησίαζε.

Και να, που το σκοτεινό βασίλειο του Άδη άστραψε στο φως και «η δόξα Κυρίου» περιέλαμψε τα πάντα: Ουρανό και γη και τα καταχθόνια. Ο θάνατος νικήθηκε κατά κράτος. Το φαρμακερό του κεντρί έσπασε. Το βασίλειό του σκυλεύθηκε. Έγινε λάφυρο στα χέρια του νικητή. Τα θεμέλιά του σαλεύθηκαν. Οι χάλκινες πύλες του Άδη άνοιξαν διάπλατα. Ο Χριστός, νικητής του θανάτου, τις έσπασε και πάτησε πάνω τους. Οι σιδερένιοι μοχλοί και τα κλείθρα τους τινάχτηκαν μακριά. Οι πυλωροί παρέλυσαν από τον φόβο. Παγγενής ο Αδάμ και η Εύα άπλωσαν τα χέρια τους στον νικητή και αυτός τους ύψωσε στα ουράνια.

Ένα πρωτόφαντο θέαμα, μια θριαμβική πορεία ακολούθησε. Ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών», εν μέσω πολλών αδελφών, με αρίθμητη πανστρατιά πίσω του ανέβηκε «εις ύψος». Εισήλθε ως «Μέγας Αρχιερεύς» στα επουράνια «Άγια των Αγίων», στον μέχρι τότε κλεισμένο παράδεισο. Είχε προσφέρει μια για πάντα τον εαυτό του ιλαστήρια θυσία για όλους.

Τα Χερουβίμ που φρουρούσαν τη σφραγισμένη πύλη της Εδέμ, παραμέρισαν. Η στρεφομένη «φλογίνη ρομφαία» τους έσβησε παραδόξως, καθώς αντίκρυσε προπορευόμενο το ξύλο του Σταυρού. Ο ληστής πλησίασε πρώτος και άνοιξε, «βαλών» ως «κλείδα το “μνήσθητί μου”». Ο Παράδεισος «πάλιν ηνέωκται». Ο Αδάμ και η Εύα επανήλθαν στο σπίτι τους. Η εξορία τους έληξε πλέον. «Το αρχαίον κάλλος» άστραψε ξανά στα πρόσωπά τους.

«Ο νέος Αδάμ» έλυσε μια για πάντα την κατάρα «της προμήτορος Εύας». «Ο αρχαίος όφις» κατάφερε μόνο να πληγώσει τη φτέρνα του. Μα «ο Υιός της Παρθένου» είχε συντρίψει τώρα οριστικά την κεφαλή του.

Η πλατειά καρδιά της μάνας τα ’νοιωθε όλα αυτά, τα ζούσε και φούσκωνε όλο και πιο πολύ απ’ τη λαχτάρα. Πήγαινε να σπάσει απ’ την ανυπομονησία.

–  Γιέ μου! Μη με αφήνεις μόνη μου! ψιθύριζε. Μη φεύγεις προσπερνώντας με, εμένα τη μητέρα σου, σιωπηλός. Μην ξεχάσεις να κάμεις ο,τι προείπες. Δείξε μου την ανάστασή σου.

Το Σάββατο έφυγε. Η νύχτα σκέπασε ξανά τα πάντα, μα πριν καλοφέξει, στης τρίτης μέρας την αυγή, η μάνα σηκώθηκε. Οι γυναίκες γύρω της την κατάλαβαν. Ετοίμασαν τα μύρα για τον τάφο. Μα η μάνα δεν περίμενε. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Πήρε το δρόμο πρώτη μες στο σύθαμπο της αυγής. Την πρόλαβε η Μαγδαληνή και βάδισαν μαζί μέχρι τον τάφο.

Μα σαν έφτασαν εκεί πάγωσαν. Ένας φωτεινός άγγελος βρισκόταν μπροστά τους. Η όψη του έλαμπε σαν αστραπή, τα ρούχα του κατάλευκα σαν χιόνι. Καθόταν πάνω στην πέτρα που είχε αποκυλίσει από τη θύρα του μνημείου.

–  Μη φοβάστε! τους είπε. Ξέρω πως ζητάτε τον σταυρωμένο Ιησού. Μα δεν είναι εδώ. Αναστήθηκε. Κοιτάξτε το άδειο μνημείο, όπου βρισκόταν το σώμα του.

Λέγοντας αυτά παραμέρισε. Τις άφησε να μπουν στον τάφο και να δουν. Ήταν αλήθεια λοιπόν! Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήταν εκεί. Η φθορά του τάφου δεν μπόρεσε να αγγίξει το άγιο σώμα του.

–  Και τώρα, συνέχισε ο άγγελος, τρέξτε! Πείτε τη χαρμόσυνη είδηση στους μαθητές. Ιδιαίτερα στον Πέτρο. Θα τους συναντήσει όλους ξανά στη Γαλιλαία.

Οι γυναίκες βγήκαν απ’ το κενό μνημείο εκστατικές. Έτρεμαν απ’ τη χαρά και τον φόβο. Πήραν τον δρόμο τρέχοντας να φέρουν το νέο στους μαθητές.

Η λαχτάρα της μάνας έφτασε στο αποκορύφωμα. Δεν εύρισκε διέξοδο να καταλαγιάσει.

– Γιέ μου! μουρμούριζε συνεχώς και έτρεχε.

Μα να, μπροστά της ολοζώντανος, αστραφτερός, ερχόταν Εκείνος να τη συναντήσει. Η μάνα τον ατένισε και σάστισε. Τίποτε πια δεν θύμιζε το καταπληγωμένο άψυχο κορμί, που είχε αγκαλιάσει σφιχτά για τελευταία φορά πριν κλείσει ερμητικά ο τάφος. Μπροστά της έστεκε φωτεινός, ολόλαμπρος, ο Κύριος της δόξας. Ο Υιός του Θεού.

–  Χαίρετε! αντήχησε στ’ αυτιά της η γνώριμη γλυκειά φωνή.

Η μάνα πλησίασε διστακτική. Από κοντά της η Μαγδαληνή.

–  Μη φοβάστε! ξανάπε Εκείνος.

Η μάνα έπεσε στα πόδια του. Τα κράτησε ευλαβικά. Δεν ήταν όραμα, αέρας, φαντασία. Έπιανε σάρκα και οστά. Στα χέρια της κρατούσε αληθινό ανθρώπου σώμα. Στα πόδια και στα χέρια φαίνονταν τα σημάδια όπου μπηχτήκαν τα καρφιά. Μα ήταν σώμα ζωντανό, θεραπευμένο από πληγές, λαμπερό, νεανικό, υγιέστατο. Σώμα διαφορετικό, αθάνατο.

Η μάνα έβλεπε και προσκυνούσε τώρα ταπεινά, «εν ετέρα μορφή», όχι απλώς τον γιο της, μα τον ίδιο τον Θεό.

Η καρδιά της πλημμύρισε από χαρά. Ήρθε στη θέση της ξανά. Ο γιος της δεν την είχε αγνοήσει. Δεν την προσπέρασε σιωπηλός. Της φανερώθηκε αναστημένος και την τίμησε, όπως της είχε υποσχεθεί, στης τρίτης μέρας την αυγή, τη «μία των Σαββάτων». Της αποκάλυψε την άνω Ιερουσαλήμ, τη νέα Σιών, την καινή κτίση που εγκαινίασε. Της έδειξε το ανέσπερο φως της όγδοης ημέρας που άπλετο αναπηδούσε απ’ το κενό μνημείο.

Άνοιξε η μάνα την καρδιά της διάπλατα και λούστηκε στο φως αυτό. Η ψυχή της χόρτασε. Ο αναστημένος γιος της τη μεταμόρφωσε. Της έδωσε νέα πνοή.

Και στο εξής, για την υπόλοιπη ζωή της από ’κεί και μπρος, η μάνα ήταν πια… μια «άλλη Μαρία».

Πάσχα 2013

 

Διαδίδω την «Α ν τ ι υ λ η»

Εκτυπώνω/προωθώ σε φιλικά μου e-mails

 

Ο τυφλός προ του Σταυρού (Ιωάννης Πολέμης)

Τὶ εἶν’ ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;

-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζί μὲ κάποιον πλᾶνο.

-Ποιοὶ νἆν οἱ δυὸ, ποὺ ἐκδικητής ὁ χάρος τοὺς προσμένει;

-Κλέφτες, φονιάδες, ἄρπαγες, κακούργοι ξακουσμένοι.

-Καὶ ποιὸς ὁ πλᾶνος ποὺ κὶ αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζὶ τους;

-Τοὺς Φαρισαίους ρώτησε, εἰναι δουλειὰ δικὴ τους!

-Θὰ πάω νὰ δῶ…

Εἶπα νὰ δῶ κὶ ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι.

Τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι

δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχή μέσα στὰ στήθη εἶν’ ἄδεια,

ὅταν μὲ μάτια ὁρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!

Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμή ποὺ ἐστάθη αὐτός μπροστὰ μου

καὶ μ’ εὐσπλαχνίσθη, κὶ ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ απὸ χάμου

κὶ ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλό ἐκείνο,

μοῦ εἶπε νὰ πάω στοὺ Σιλωάμ τὴ στέρνα να τα πλύνω!

Ὅταν τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρὸς μου,

στὴν ὄψη του εἴδα ὅλες μαζὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου.

Μοσχοβολοῦσε κὶ ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά του…

Φῶς καὶ τὰ χεἰλη, κὶ ἡ φωνή, τὰ μάτια κὶ ἡ ματιά του.

Στὰ χείλη του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια του ἡ ἐλπίδα…

Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυὸ μου μάτια κὶ εἴδα

κάθε ποὺ ζεῖ καὶ ποὺ δὲν ζεῖ, κὶ εἴδα παντοῦ γραμμένη

τὴν ὄψη του, λὲς κὶ ἤτανε καθρέπτης του ἡ οἰκουμένη.

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἀς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο

ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω

κόσμος, περιγελάσματα κὶ ὀχλοβοή κὶ ἀντάρα

χίλιες φωνές σὰν μιὰ φωνή κὶ ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.

Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,

καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει

τρεῖς μαυροφόρες μοὺ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.

Θὲ νἆναι μάνα ἡ δὐστυχη! Ξάφνω, μὲ μιὰς σωπαίνει

τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι

πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι

σταυροί· κανεῖς δὲν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν

μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Νὰ, καὶ τὸν τρίτον ὑψώνουν

Πῶς; Σὺ ποὺ μοῦδωσες τὸ φῶς, ἐσένα πλᾶνο λένε;

Κὶ ἦταν γραφτό τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν γιὰ νὰ κλαῖνε;

Τὶ νὰ τὰ κἀνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ’ οὐρανοῦ τὰ κάλλη;

Πάρε τὸ φῶς ποὺ μοῦδωσες καὶ τύφλωσέ με πάλι!

Η τραγικότητα των σημερινών εορταζόντων το Πάσχα Χριστιανών-

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

      Καθὼς ἡ Μ. Ἑβδομάδα φθάνει στὴν κορύφωσή της καὶ ἀναλογιζόμενοι τὴν ἐξέλιξη τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων καὶ δὴ τῶν Χριστιανῶν, μποροῦμε σίγουρα νὰ διαπιστώσουμε, ὅτι παράλληλα μὲ τὴν κορύφωση τῶν ἱερῶν Παθῶν κορυφώνεται καὶ ἡ τραγικότητα τῶν σημερινῶν ἑορταζόντων τὰ Πάθη αὐτά.

Ποτὲ δὲν ἦταν οἱ ἑορτάζοντες Χριστιανοὶ τόσο ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὴν συνειδητοποίηση τοῦ τί ἑορτάζουμε τὸ Πάσχα, ὅσο σήμερα. Καὶ ποτὲ δὲν ὁμοίασαν οἱ ἄνθρωποι τόσο πολὺ τοῦ Ἰούδα, ὅσο οἱ σημερινοί. Ἔχουμε χάσει τὸ νόημα καὶ τὴν σημασία τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος μας. Ὁ ἑορτασμὸς κατήντησε μία συγκινησιακὴ ὑπενθύμιση κάποιων γεγονότων.

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καὶ τῆς προσφορᾶς πολλῶν προσωπικῶν ἐπιλογῶν, πῶς θὰ καταλάβουμε τὸ μήνυμα τῆς ἀνιδιοτέλειας, τῆς αὐταπάρνησης, τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης τῆς ἑορτῆς αὐτῆς; Ὅταν κυριαρχεῖ ἡ ἔκφραση μὴν εἶσαι θῦμα, πῶς θὰ βιώσουμε τί ἐστι θυσία; Πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν μία καὶ στενὴ ὁδό;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς ὑποτιθέμενης ἀλληλεγγύης καὶ τοῦ βιασμοῦ τῆς ἀγάπης, πῶς θὰ νιώσουμε τὴν πραγματικὴ Ἀγάπη ποὺ ἐνσαρκώθηκε γιὰ τὴν σωτηρία μας; Πῶς θὰ καταλάβουμε,
ὅτι ἀγάπη χωρὶς ἀλήθεια δὲν ὑπάρχει; Πῶς θὰ πράξουμε τὰ τῆς

ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ ἀπορρίψουμε τὰ τῆς ἀγάπης τοῦ κόσμου;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς προσωπικῆς ἀνάδειξης, τοῦ κύρους καὶ τῆς αὐθεντίας, πῶς θὰ ἀρνηθοῦμε τὴν δόξα τῶν ἀνθρώπων, πῶς θὰ βιώσουμε τὴν ταπείνωση τοῦ νιπτῆρος, τὴν ἄκρα ταπείνωση τοῦ Σταυροῦ; Πῶς θὰ νοοήσουμε τὸ «Tί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ».

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς ὠφελιμιστικότητας, πῶς θὰ ἀφήσουμε τὴν σαλότητα καὶ τὸ ἀνθρωπίνως παράλογο τῶν πράξεων καὶ λόγων τοῦ Κυρίου; Πῶς θὰ ἐπιδιώξουμε τὴν μετάνοια τῆς πόρνης καὶ θὰ ἀρνηθοῦμε τὰ ἀργύρια τοῦ μαθητοῦ; Πῶς θὰ νοήσουμε τὸ «…Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;».

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς ἀνθρώπινης παντοδυναμίας, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὸ πάντα δυνατὰ τῷ Θεῷ; Πῶς δὲν θὰ ποῦμε καὶ ἐμεῖς σὰν τὸν Πιλάτο, ὅτι δὲν βλέπεις Κύριε, ὅτι ἔχουμε τὴν ἐξουσία νὰ σὲ ἀφήσουμε ἢ νὰ σὲ παραδόσουμε; Πῶς θὰ ἀρνηθοῦμε τὴν δύναμη τῆς ἐξουσίας καὶ θὰ ὑποταχθοῦμε ὡς δοῦλοι ἀγαθοὶ στὴν δύναμη τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγάπης;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς παρακοῆς, τοῦ ἰδίου θελήματος καὶ τῆς διάλυσης τοῦ οἰκογενειακοῦ ἱστοῦ, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν ὑπακοὴ στὸν Πατέρα καὶ στὶς ἐντολές Του, πῶς θὰ τρέξουμε ἐμεῖς ὡς πατέρες στὸν ἁμαρτωλὸ μὴν περιμένοντας πρῶτα τὴν συγγνώμη του καὶ τὴν συντριβή του;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ἐγώ, πῶς θὰ χωρέσει ὁ ἄλλος, ὁ συνάνθρωπος, ὁ ἀδελφός; Στὴν κοινωνία τοῦ καλύτερου καὶ ἐκλεκτοῦ πῶς θὰ ἐπαινεθεῖ ὁ τελευταῖος καὶ δοῦλος; Πῶς θὰ κάνουμε πράξη τὸ «ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ ὑπερτονισμοῦ τοῦ θαύματος καὶ τῆς ἀνάγκης ἀναζήτησής του, πῶς θὰ φυτρώσει ὁ λόγος, ὁ κεντρίζων τῆν συνείδηση λόγος καὶ ἡ μετάνοια, ποὺ εἶναι ἴσως τὸ μεγαλύτερο θαῦμα, ποὺ μποροῦμε νὰ βιώσουμε, ἀλλὰ δὲν ἀναζητοῦμε;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς προσωπικῆς ἑρμηνείας καὶ προσαρμογῆς τῶν καταστάσεων κατὰ τὸ δοκοῦν, πῶς θὰ διακρίνουμε τὴν διαχρονικότητα, τὸ ἀσάλευτο καὶ τὸ αἰώνιο τῶν πράξεων καὶ ἐντολῶν τοῦ Κυρίου;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ συμφέροντος, πῶς θὰ ἀναζητήσουμε τὴν ὁμόνοια καὶ τὴν ἐν ἀληθείᾳ, τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μοναδικὸ θεμέλιο τῆς ὁμονοίας;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ θεάτρου καὶ τῆς ἀπολαύσεως, πῶς θὰ διακρίνουμε μεταξὺ μουσικῆς τέρψης, αἰσθητικῆς ἱκανοποίησης, ψυχικῆς γαλήνης καὶ τοῦ βάθους τῶν νοημάτων καθὼς καὶ τὴν μὲ αὐτὰ συνδεδεμένη καὶ ἀπαραίτητη συμφωνία τῶν πράξεων μας;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ συμβιβασμοῦ καῖ τῆς διπλωματίας, πῶς θὰ κατορθώσουμε τὴν ὑπέρβαση, πῶς θὰ ἐπιδιώξουμε τὸ ἀσυμβίβαστο μὲ τὸν κόσμο, πῶς ἀρνηθοῦμε τὴν ἀποσυναγωγία γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴν βασίλεία τῶν οὐρανῶν;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τῆς συνεχοῦς ἀναφορᾶς καὶ τῆς ἀναζήτησης τῆς προσωπικῆς σωτηρίας, πῶς θὰ καταλάβουμε τὸ πραγματικὸ νόημα τοῦ «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν»;

Στὴν σημερινὴ κοινωνία τοῦ σχετικισμοῦ, τῆς ἀνεκτικότητας καὶ τῶν πολλῶν ἀληθειῶν, πῶς θὰ δεχθοῦμε τὴν Μία Ἀλήθεια, πῶς θὰ μᾶς συνταράξει τὸ «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἔσομαι πρὸς ὑμᾶς καὶ ἀνέξομαι ὑμῶν»;

Εἴθε ἡ σταύρωση καὶ ἡ ἀνάσταση ποὺ ἔρχεται νὰ σημάνει καὶ τὴν προσωπική μας πραγματικὴ συσταύρωση καὶ τὴν πραγματικὴ ἀνάστασή μας.

Καλὴ ἀνάσταση!

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Πατερική Παράδοση

Ο νοσηρός συναισθηματισμός, των ‘’εκουσίων’’ σταυρώσεων Παπικών στις Φιλιππίνες

Του Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

________________

Ο συναισθηματισμός των Παπικών ένεκα του ολισθήματος της εκκοσμίκευσης, έχει παρεισφρύσει  δυστυχώς και σε αυτό τον τρόπο εορτασμού των  Αγίων Παθών, με αποκορύφωμα νοσηρού συναισθηματισμού, το γεγονός των ‘’εκουσίων’’ σταυρώσεων ανθρώπων στις Φιλιππίνες, τη χώρα που έχει τους περισσότερους Παπικούς.

Το αποτρόπαιο και οδυνηρό αυτό γεγονός πραγματοποιείται δυστυχώς κάθε χρόνο, με μόνο καρπό τη λύπη και τον αποτροπιασμό για τη συναισθηματική κατάντια.  Αρκεί ο σωτήριος οδυρμός της μετανοίας και ο δοξολογικός χαρακτήρας της μεγάλης ευχαριστίας για την άφατο Αυτού οικονομία, για τον εορτασμό των  Αγίων Παθών.

«Επί τω οδυρμώ νυν προσθήσωμεν οδυρμόν», οδυρμόν  για τις αμαρτίες του ο καθένας.  Για τούτο ψάλλομε «Ρύπον πάντα εμπαθή απωσάμενοι».  «Φθάσαντες πιστοί, το σωτήριον Πάθος, Χριστού του Θεού, την άφατον αυτού μακροθυμίαν δοξάσωμεν, όπως τη αυτού ευσπλαχνία, συνεγείρη και  ημάς, νεκρωθέντας τη αμαρτία, ως αγαθός και φιλάνθρωπος», ψάλλομε εις τα Στιχηρά Ιδιόμελα των Αίνων της Αγίας και Μεγάλης Δευτέρας.

Ο αντιλαμβανόμενος Ορθοδόξως τα σωτήρια Πάθη, ψάλλειαυτό που ψάλλομε στην Εκκλησία μας :  «Φιλάνθρωπε Χριστέ ο Θεός, των πταισμάτων δώρησαι την άφεσιν, τοις προσκυνούσιν εν πίστει τα άχραντα Πάθη σου».  Εις το Τροπάριον της Προφητείας ψάλλομε «Εν ψυχή συντετριμμένη προσπίπτομέν σοι και δεόμεθα σου Σωτήρ του κόσμου.  Συ γαρ ει Θεός μετανοούντων».

Στο Κάθισμα κατά το εσπέρας της Κυριακής των Βαΐων εις το Λυχνικόν, ψάλλομε «Τα Πάθη τα σεπτά, η παρούσα ημέρα, ως φώτα σωστικά, ανατέλλει τω κόσμω· Χριστός γαρ επείγεται, του παθείν αγαθότητι, ο τα σύμπαντα εν τη δρακί περιέχων, καταδέχεται αναρτηθήναι εν ξύλω, του σώσαι τον άνθρωπον».

Εις τα Στιχηρά Ιδιόμελα των Αίνων της Αγίας και Μεγάλης Δευτέρας ψάλλομε «Δεύτε  ουν και ημείς κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν, ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ», για να μας συνανυψώσει εις την Άνω Ιερουσαλήμ «εν τη Βασιλεία των ουρανών».

Αυτά αρκούν για τον εορτασμό των σωτηρίων Παθών. Το λυπηρό γεγονός του νοσηρού συναισθηματισμού, το γεγονός των ‘’εκουσίων’’ σταυρώσεων ανθρώπων στις Φιλιππίνες, τη χώρα που έχει τους περισσότερους Παπικούς, τη νοσηρή θρησκευτικότητα καταδεικνύει.