«Μπαμπά, γιατί δεν βλέπω το Χριστό ;»

Εισαγωγικά.

Δημοσιεύουμε την  θαυμάσια ομιλία του π.Γεωργίου Γανωτή,που εκφωνήθηκε στον Βόλο το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου σε Συνέδριο Ορθοδόξων ψυχοθεραπευτών με θέμα «Ψυχοθεραπεία και Ποιμαντική: Αποκαλύψεις της ύπαρξης» και μας στάλθηκε με e-mail.

————————————-

 

Σεβασμιώτατε , αγαπητοί πατέρες ,οργανωτική επιτροπή  της “orthopsy 2012”, ελλογιμώτατοι καθηγητές  και εκπαιδευτικοί  χαίρετε!

Είναι αλήθεια ότι εμείς ‘‘οι μεγάλοι’’, είτε ως γονείς ,θείοι ή νονοί, είτε ως ιερείς ή κατηχητές της ενορίας μας, είτε ως δάσκαλοι έχουμε βρεθεί αμήχανοι να απαντήσουμε σε κάποια ερώτηση

«Μπαμπά,  γιατί δεν βλέπω το Χριστό ;»

ενός ‘‘ μικρού ’’ του νηπιαγωγείου ή του δημοτικού που έχει σχέση με το Θεό ,τη ζωή ,την αγάπη,  το θάνατο την ύπαρξη ή την ανυπαρξία.

Και  αυτή η αμηχανία δεν είναι μόνο δικό μας κατόρθωμα. Είναι αλήθεια ότι ο υπαρξιακός προβληματισμός είναι ένα αδικημένο και παραμελημένο θέμα η παραμέληση του οποίου αντανακλά την λανθασμένη αντίληψη που έχουμε για την σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας .Όμως και το παιδικό εμπόριο που κερδίζει δισεκατομμύρια ευρώ από την μετάλλαξη  παιδιών και εφήβων  σε καταναλωτικούς,  μονίμως ανικανοποίητους πελάτες έχει καταφέρει ( με τη δική μας ανοχή στη χρήση της τηλεόρασης  ) να απωθήσει από την παιδική ψυχή την ενασχόληση με τον θησαυρό της υπαρξιακής αναζήτησης.

Όσοι λοιπόν είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε μια τέτοια αμηχανία  , στην προσπάθειά μας να πάρουμε θέση  κάναμε το πρώτο μας λάθος να απαντήσουμε ως μεγάλοι, με το μυαλό και τις γνώσεις μας ,νομίζοντας ότι έτσι θα καλύψουμε την απορία και θα γίνουμε πειστικοί. Όμως γρήγορα έρχεται η δεύτερη ερώτηση , η τρίτη και σύντομα καταλαβαίνουμε ότι ο μικρός μας φίλος δεν έμεινε ιδιαίτερα ικανοποιημένος.

Δεν έχουμε καταλάβει πως δεν πείθουμε γιατί η απόσταση που έχουμε πάρει από την παιδική μας ηλικία είναι τόση όση και η απόσταση που μας χωρίζει απ’ την κατανόηση του Θεού και του μυστηρίου της ύπαρξης. Ένας μικρούλης όσο αδύναμος κι αν φαίνεται έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Είναι πολύ πιο κοντά στο σημείο μηδέν της ύπαρξής του δηλαδή πολύ κοντά στο Δημιουργό και Πατέρα όλων μας

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας ρωτήσω αν είχατε ποτέ την απορία ποια ήταν η πρώτη ερώτηση του Χριστού στην παιδική του ηλικία και τι απάντηση Του δόθηκε……..

……..Όταν ο παις Ιησούς δωδεκαετής βρέθηκε με τη μητέρα του και τον Ιωσήφ προσκυνητής στον ναό του Σολομώντος και συμπληρώθηκαν οι μέρες της εορτής , ο παις Ιησούς παρέμεινε στο ναό και «ξέχασε» να ακολουθήσει τους γονείς του στη Ναζαρέτ. Τρεις μέρες έψαχναν να τον βρουν και τέλος όταν τον βρήκαν στο ναό να συζητά με τους ιερείς και του παραπονέθηκαν για την ταλαιπωρία , πήραν την αναπάντεχη απάντηση που τη διετύπωσε ο Ιησούς ως ερώτηση: – Δεν ξέρατε ότι πρέπει να είμαι στο σπίτι του πατέρα μου;

        Ο Ιησούς θεώρησε την απάντηση αυτονόητη, οι γονείς όμως έμειναν έκθαμβοι και σκεπτικοί. Απάντηση δεν πήρε  Κι όμως ο Ιησούς σ’ αυτήν την ηλικία θεώρησε το πράγμα αυτονόητο και το είπε χωρίς καμμιά έκσταση. Φαίνεται ότι αυτή η συνείδηση κυοφορούνταν από πολύ νωρίτερα στην αγία καρδούλα του.

Όλα τα παιδιά κάνουν τέτοιες αυτονόητες ερωτήσεις με ψυχραιμία και αφοπλιστική ηρεμία  που πραγματικά «στριμώχνουν» εμάς τους μεγάλους και συχνά μας  αναστατώνουν. Και ξέρετε γιατί μας αναστατώνουν; Γιατί εμείς οι μεγάλοι αυτές τις ίδιες ερωτήσεις ενώ είναι και δικές μας δεν τολμούμε να τις κάνουμε στον εαυτό μας και τις απωθούμε για να μπορούμε με λιγότερες ενοχές και με αφασία συνειδήσεως να κρατήσουμε πεισματικά την απόσταση «ασφαλείας» που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού.

       Η ευθύτητα , η ειλικρίνεια και η ηρεμία με την οποία διατυπώνονται οι απορίες των παιδιών δείχνουν ότι αυτές δεν οφείλονται σε παιδική ανωριμότητα, αλλά στην σύγκρουση που γίνεται μέσα τους ανάμεσα στον κόσμο, που αντικρύζουν, και σ’ έναν άλλο κόσμο που θεωρούν αυτονόητον, τον κόσμο από τον οποίον προέρχονται.

  Αυτή η επισήμανση αγαπητοί μου είναι πολύ σημαντική και θα δούμε πως θα γυρνάμε συχνά σ’ αυτήν!

Έτσι ,  ρωτάνε τα παιδιά :     α)      ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ

Παύλος  ( 5 χρονών ) – Μπαμπά, γιατί δεν βλέπω τον Χριστό;

–         Γιατί θέλει περισσότερο να τον αγαπάμε με την καρδιά μας

–         Και πότε θα τον δω; ……Θέλω να τον βλέπω!

–         ……………………!!!

Απ’ αυτόν τον διάλογο ανακαλύπτουμε πολλά για την παιδική  αναζήτηση του Θεού.

• Ρωτάει  για τον Χριστό και όχι για τον Θεό. Θέλει ο Θεός να έχει όνομα . Άλλωστε τον Χριστό τον έχει δει σε εικόνες , στην αγκαλιά της Παναγίας , σε αγιογραφίες , του είναι γνώριμο πρόσωπο αλλά αυτό δεν του φτάνει , θέλει να τον χαρεί με όλες του τις αισθήσεις!
• Δεν αμφισβητεί την ύπαρξή Του . Αντιθέτως την θεωρεί δεδομένη.
• Το ότι δεν βλέπει τον Χριστό επειδή έχει ταπεινή καρδούλα το θεωρεί δική του αδυναμία.
• Δεν πείθεται από την δογματική και συναισθηματική απάντηση ( παρ’ όλο που θεωρείται καλή απάντηση)
• Πιστεύει ότι κάποια στιγμή θα τον δει, το πείσμα του αυτό φανερώνει μεγάλη αγάπη για τον Χριστό και ανυπομονησία για την χαρά της δευτέρας παρουσίας ( ζει τον Παράδεισο! )
• Θέλει να ζει μαζί του , να Τον βλέπει συνέχεια.
•  Δεν φοβάται να Τον δει γιατί είναι αθώο χωρίς ενοχές και η καρδούλα του είναι πεντακάθαρη.

 

 

β) ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Πολλές φορές μας εκπλήσσει η ιδέα που ήδη έχει σχηματιστεί στα μικρά παιδιά:

 

Γιώργος (4 χρονών)

–         Μπαμπά, ποιο είναι το αγαπημένο φαΐ των αγγέλων;

–         Μα οι άγγελοι παιδί μου δεν τρώνε.

–         Τι λες μπαμπά! Εγώ μια μέρα θα πάρω μια σκάλα , θα ανέβω στον ουρανό και θα τρυπήσω τα σύννεφα να πέσουν τα φαγητά των αγγέλων να τα φάω!

 

• Η ύπαρξη των αγγέλων είναι δεδομένη.
• Εδώ βλέπουμε την ομοιότητα  που αισθάνεται πως έχει το παιδί με τους αγγέλους
• Τα παιδιά πολλές φορές είναι τόσο σίγουρα που μας  διαψεύδουν αμέσως καθώς η δική μας αλήθεια δεν τα εξυπηρετεί στην ταύτισή τους με αυτό που αγαπάνε και θαυμάζουν κι εδώ αυτό είναι οι άγγελοι
• Το παιδί γνωρίζει ότι ο άγγελος είναι πολύ χαρούμενος . Με τι άραγε; Μα μ’ αυτό που και το παιδί χαίρεται!( στη συγκεκριμένη περίπτωση ,το καλό φαΐ)

γ)   ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ

 

μαθήτρια  6 χρονών

 21^ου δημ. Σχολ      –     Μαμά, πώς γεννιούνται τα παιδιά;

–         Αγαπιέται ο μπαμπάς με τη μαμά, παντρεύονται και…

–         Κι ύστερα;

–         Ύστερα ,ξεκινά μια ζωούλα στη κοιλιά της μανούλας

–         Πού; Εκεί  που πάνε τα φαγητά;

–         Ναι……

–         Και από πού βγαίνει το μωρό;

–         Από κει που ……να, εδώ από κάτω!

–         Πού; Από κει που κάνουμε τα τσίσα;

–         Ναι…

–          Κι εσύ έτσι με γέννησες μαμά;

 

• Σ’ αυτήν την ηλικία δεν ενδιαφέρει τα παιδιά τόσο ο τρόπος της σύλληψης όσο το ίδιο το γεγονός της γέννησης . Την καινούρια ζωή την θεωρούν άλλοτε ως δεδομένη εξαιτίας της αγάπης των γονέων και άλλοτε φυσικό αποτέλεσμα του γάμου ( πολλές φορές αρνούνται να δεχτούν ότι μια γυναίκα που δεν έχει παντρευτεί μπορεί να γεννήσει! )
• Τα παιδιά δυσκολεύονται να δεχτούν ως περιοχή όπου συντελείται αυτό το εκπληκτικό γεγονός την περιοχή των περιττωμάτων και της φυσικής συστολής Ακόμα κι αν δώσει η μητέρα μια ρεαλιστική απάντηση, με κάθε αθωότητα, το παιδί δεν ικανοποιείται, δεν συμβιβάζεται. Κανένα παιδί δεν μπορεί να φανταστεί τη μανούλα του στη σεξουαλική διαδικασία της σύλληψης. Φαίνεται πως ,ακόμα και να μην το ξέρουν, τα παιδιά έχουν σαν πρότυπο της μητρότητος την Παρθένα Παναγία μητέρα του Χριστού.
• Δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στο θαύμα της ύπαρξης της ζωής και ιδιαιτέρως της δικής τους γι’ αυτό πιστεύουν πως η δική τους γέννηση πρέπει να ήταν πιο σπουδαία , πιο ιερή !

δ)   ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

 

Μιχάλης ( πρώτη δημοτικού) – Πώς  πέθανε η Παναγία παππού;

                         – Να, πέρασαν τα χρόνια  ήρθε η ηλικία της και ….πέθανε

-Γριά η Παναγία παππού; Πού την είδες την Παναγία γριά;

– Εσύ πώς λες ότι πέθανε;

– Εγώ λέω πως η Παναγία πέθανε από τον πόνο της , όταν είδε τον γυιό της σταυρωμένο!

 

 

Παύλος:   5 χρονών:   –     Πού πάμε όταν πεθάνουμε;

–         Στον ουρανό κοντά στον Θεό.

–         Εσύ πού θα πας;

–         Κι εγώ…..

–         Εσύ, κι εσύ, κι εσύ( δείχνει κι άλλους παρευρισκομένους ) άμα πεθάνετε θα πάτε στον ουρανό;

–         Εσύ πού θα πας ;

–         Εγώ δε θα πάω , δε θα πεθάνω!!!

• Τα παιδιά συνταιριάζουν την αρχέτυπη εικόνα της μάνας τους με την Θεοτόκο και έτσι  δεν μπορούν να φανταστούν την Παναγία γερόντισσα, γριά.. Μέσα στην καρδούλα τους η εικόνα της Παναγίας σκορπά μια ομορφιά και μια γαλήνη που τα παιδιά την θεωρούν αλώβητη από τον χρόνο. Μόνο ο μεγάλος πόνος , δηλαδή το κακό , η αδικία , ο διάβολος , θα μπορούσε να είναι η αιτία του θανάτου!
• Η ζωή είναι δεδομένο ότι συνεχίζεται μετά τον θάνατο. Άρα το ερώτημα είναι ποιος είναι ο καινούριος τόπος της ύπαρξης ( μέσα στις καρδιές των παιδιών η Ανάσταση είναι αληθινή γιατί αυτή νικά την στεναχώρια του Θανάτου  και συνεχίζει την χαρά της Ζωής)
• Ο θάνατος των μεγάλων ανθρώπων μπορεί να είναι κατανοητός και αποδεκτός , ποτέ όμως ο δικός τους θάνατος , ή ο θάνατος ενώ παιδιού ο οποίος φαίνεται να μην δικαιολογείται στις συνειδήσεις τους ακόμα κι αν πάρουν τη δογματική απάντηση γενικά για το θάνατο. ( Συντέκνισσα Παπαδιαμάντη – Γιατί, παπά, πεθαίνουν τα μικρά παιδάκια; ). Τα παιδιά ζούνε ήδη την χαρά του Παραδείσου όπου δεν χωρά ο θάνατος!

ε) Στις μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου οι υπαρξιακές ερωτήσεις των παιδιών έχουν πιο πολύ σχέση με την αδικία , τον πόλεμο, τους χωρισμούς των γονέων

–         Γιατί γίνονται πόλεμοι;

–         Γιατί ο Θεός αφήνει τους κακούς να σκοτώνουν παιδιά στον πόλεμο;

–         Γιατί δε σκοτώνει τους κακούς αφού είναι κακοί;

 ( ερώτηση μαθήτριας Στ΄21^ου Δημ.Σχ.):

–         Γιατί αφού ο Θεός τα ξέρει όλα έπλασε τον άνθρωπο ενώ ήξερε ότι δεν θα τον υπακούσει και θα τιμωρηθεί;

–         Γιατί ο Θεός δίνει παιδιά σ’ αυτούς που δεν αγαπιούνται και όλο μαλώνουν  και σ’ άλλους που αγαπιούνται δε δίνει;

–         Γιατί δεν έρχεται ο μπαμπάς στο σπίτι;

 

 

• Αυτό που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις ερωτήσεις παιδιών μεγαλύτερων τάξεων του δημ. Σχολείου είναι η αρχή της αμφισβήτησης της δικαιοσύνης του Θεού. Γίνονται αυστηρά με τον Θεό και την ανoχή  Του στο κακό. Κι επίσης του προσθέτουν καθαρά ανθρώπινες αδυναμίες .( Ενας μαθητής στο κατηχητικό του Αγίου Αντρέα οδ. Λευκωσίας όταν ερωτήθηκε γιατί ο Θεός μπέρδεψε με πολλές γλώσσες τους ανθρώπους στον Πύργο της Βαβέλ  απάντησε : Γιατί φοβήθηκε τους ανθρώπους ! )
• Η πιο δραματική ίσως απορία των παιδιών είναι γιατί χωρίζουν οι γονείς τους. Δεν μπορούν τα παιδιά να φανταστούν την αγάπη να πεθαίνει και διαμαρτύρονται δικαίως. Δεν μπορούν να αγαπήσουν μόνο τον ένα από τους δύο γονείς ακόμα κι αν ο δεύτερος τα παραμελεί ή και τα κακοποιεί κι αυτό γιατί βλέπουν και τους δυο σαν έναν όπως ακριβώς τους ένωσε  ο θεός μέσα στην εκκλησία.

(Εδώ βέβαια θέλω να επισημάνω πως η παραμέληση είναι χειρότερη από την κακοποίηση. Οι μαθητές στο σχολείο που τρώνε ξύλο από τους γονείς τους είναι πιο ευτυχισμένοι από τα παιδιά που δεν βλέπουν τους γονείς τους.)

 

         Γι’ αυτά τα ερωτήματα Δεν θα μπω στον πειρασμό της σωστής απάντησης καθώς πρώτον δεν υπάρχει μία μόνο απάντηση για όλα τα παιδιά. Δεύτερον , έχει πολύ μεγάλη αξία να κατανοήσουμε με πολύ σεβασμό και αγάπη το βάθος , την αλήθεια την ιερότητα αυτών των ερωτήσεων  και τρίτον και πιο σημαντικό γιατί εδώ πρέπει να σταθούμε λιγάκι στη δυναμική του αναπάντητος ερωτήματος. Θα μπούμε καλύτερα στο νόημα με ένα ανέκδοτο που κρύβει μια μεγάλη αλήθεια:

–         Μπαμπα , γιατί συμβαίνει αυτό…..;

–         Δεν ξέρω παιδί μου!

–         Μπαμπά , γιατί συμβαίνει το άλλο……;

–         Δεν ξέρω παιδί μου!

–         ( Η μητέρα ) Άσε παιδί μου τον πατέρα σου, τον ζάλισες!

–         (  Ο πατέρας )  Άσε βρε γυναίκα το παιδί να ρωτήσει. Αν δεν ρωτήσει πώς θα μάθει;

Βέβαια μπορεί εδώ κάποιος να κοροϊδέψει αυτόν τον πατέρα. Όμως ο πατέρας αυτός πρώτον ακούει το παιδί του ( πολύ σπουδαίο πράγμα να ακούς , να ασχολείσαι με το παιδί σου ) και δεύτερον του μαθαίνει ότι υπάρχουν και αναπάντητα ερωτήματα.

Αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε δύσκολες ερωτήσεις όπως αυτές που διατυπώνουν τα παιδιά που « κρίνουν » τον Θεό;

Μήπως γιατί είμαστε ένοχοι εμείς που καλούμαστε να απαντήσουμε; Άραγε υπάρχει ένα κακό στον κόσμο που να μην φταίμε όλοι μας;

Ένα κοριτσάκι άκουσε έναν τρελό στο δρόμο που έβριζε ασταμάτητα. Σοκαρισμένο γυρνάει στον παππού του που το κράταγε από το χεράκι και τον ρωτά:

–         Ώστε λέτε και σεις τέτοια;

–         …….!

Το κοριτσάκι δεν βλέπει και δεν ακούει έναν ‘‘ τρελό ’’αλλά έναν άνθρωπο κι αυτό το κάνει γιατί ξέρει ν’ αγαπά και όχι να κατακρίνει, να βάζει ταμπέλες και να απομονώνει. Θεωρεί τον μεγάλο άνθρωπο πολύ σπουδαίο, τον θαυμάζει και τον εξυψώνει. Δεν θέλει να τον βλέπει να αμαρτάνει.

Ο παππούς της δεν της απάντησε και πολύ καλά έκανε. Άφησε τη μικρή να βγάλει μόνη της τα συμπεράσματά της . Πολλοί από μας σε τέτοιες περιπτώσεις απαντούν :

– Μη δίνεις σημασία. Είναι τρελός ! ( Καλύτερα να μην απαντήσεις παρά να το πεις αυτό)

 

Αγαπητοί μου πιστεύω πράγματι πως δεν ωφελεί να απαντήσουμε σε όλα γιατί μόνο έτσι το παιδί θα αναζητήσει τον Θεό! Ας μεγαλώσει ξέροντας ότι θα έχει και αναπάντητα ερωτήματα και θα μάθει να προσεύχεται κυρίως γι’ αυτά που δεν έχουν λογική. Γι’ αυτά που εμείς οι μεγάλοι δεν μπορέσαμε είτε με τα λόγια είτε με τα έργα μας να το βοηθήσουμε.

Το πιο σπουδαίο κι αυτό που πάντα μας μένει στο νου είναι η ερώτηση που τολμά να κάνει αυτός ο μικρός άνθρωπος. Ερωτήσεις που αν είχαμε λίγο θάρρος και πίστη θα τις τολμούσαμε κι εμείς . Έχουμε όμως πολύ δρόμο μπροστά μας , εμείς οι αποδέκτες αυτών των ερωτήσεων για να μοιάσουμε λιγάκι στους μικρούς αυτούς ήρωες της Αληθινής Ζωής , τα παιδιά.

Ο  δρόμος αυτός περνάει αδιαμφισβήτητα μπροστά από την ανάληψη των ευθυνών μας να ξανακαλέσουμε αυτόν τον απωθημένο υπαρξιακό προβληματισμό και να τον κάνουμε όπως σήμερα σ’ αυτό το συνέδριο τόσο θέμα σοβαρής   μελέτης  και διδασκαλίας -γιατί όχι και στα πανεπιστήμιά μας που στερούνται δυστυχώς τέτοιων θεμάτων-όσο και προσωπικής μας ενασχόλησης καθώς η σωτηρία μας όπως μας είπε καθαρά ο Χριστός μας έχει ως προϋπόθεση πρώτον να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να Τον πλησιάζουν  και δεύτερον να μοιάσουμε σ’ αυτά τα παιδιά !

Σας ευχαριστώ πολύ ,

 

Πατήρ Γεώργιος Γανωτής

Εφημέριος στο Ιερό Παρεκκλήσιο της Οσίας Ξένης κάτω Πατησίων

Δάσκαλος στο 21^ο δημοτικό σχολείο Αθηνών

Εμπειρίες του Αγίου Νήφωνος,επισκόπου Κωνσταντιανής από την Θεία Λειτουργία.»

«Ο ΑΓΙΟΣ Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε νά δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.
Κάποτε, σε Μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη ή βασιλεία… », ο άγιος
είδε φωτιά νά κατεβαίνει από τον ουρανό και νά καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα, χωρίς εκείνος νά καταλάβει τίποτα.
Αργότερα, όταν άρχισε νά ψάλετε ο τρισάγιος ύμνος από το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους. Στον ‘Απόστολο, φανερώθηκε ο μακάριος Παύλοςνά καθοδηγεί τον αναγνώστη.

Στο «Αλληλούια», μετά τον’ Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.
Και στό Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.
Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος ν’ ανοίγει ο ουρανός και νά ξεχύνεται
Μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. «Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον ‘Αμνό, το Χριστό και Υιό του Θεού και νά!

Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος!
Το κρατούσαν ατά χέρια τους άγγελοι, πού το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, πού ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.

Ήρθε ή στιγμή της μεγάλης εισόδου.
Ο λειτουργός πλησίασε για νά πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο. 
τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος. ‘Όταν βγήκαν τα ‘Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους νά φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ’ το λειτουργό.
Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.
Όταν ο ιερέας έφτασε στην άγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ’ αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος νά τα βλέπει.

Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε.
Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων.
Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «…μεταβαλών τω Πνευματι σου τω Άγίω. Αμήν’ Αμήν’ Αμήν». Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο νά παίρνει μαχαίρι και νά σφάζει το Βρέφος. το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο.

Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά.
‘Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο» Άρτο εκφωνώντας «τα αγια τοις άγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε«ΕΙς άγιος, εις Κύριος…», κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά: Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα αγια τοις άγίοις»; -για μας όλους το λέει, παιδί μου. και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού νά προσέλθει όποιος είναι άγιος!
και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, πού ήταν απλοϊκός.
Νά… Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις νά γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. » Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις.» Αν περιγελάς η ορίζεις η κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε.» Αν όμως δεν είσαι, φύγε …;.
Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετα φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Ό άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. «Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.
Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. ‘Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι. Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή.

Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν νά εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα, έτσι πού ο αμαρτωλός φαινόταν νά μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του. Όταν τελείωσε ή λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των άγίων αγγέλων! 
Ξαφνικά ή στέγη του ναού σαν νά σχίστηκε στα δύο. ‘Από κεί οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.»

Πηγή: misha.pblogs.gr

Πραγματικές και διδακτικές ιστορίες για την συγχώρεση των εχθρών.

Μια παλαιά ιστορία λέγει τα εξής.

Ένας πατέρας, όταν εγέρασε, διένειμε την περιουσία του στα παιδιά. Κράτησε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι.

– Αυτό, τους είπε, θα το δώσω σ’ εκείνον που έχει κάμει την πιο καλή πράξη.

Έμενα, του είπε ο ένας, μου είχε εμπιστευθή ένας φίλος μου ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Χωρίς κανένα χαρτί. Χωρίς καμμιά απόδειξη. Μπορούσα να τον γελάσω. Και να τα κρατήσω όλα! Μα του τα επέστρεψα όλα! Δεν είναι σπουδαία πράξη αυτό;

– Καλή είναι η πράξη σου, παιδί μου. Αλλά αλλοίμονο αν δεν το έκανες αυτό. Δεν θα ήσουν έντιμος άνθρωπος. Θα ήσουν απατεώνας και καταχραστής. Αν ενεργούσες αλλιώς, θα έπρεπε να εντρέπεσαι σε όλη σου την ζωή.

Εγώ, είπε ο δεύτερος, είδα μια φορά ένα παιδάκι, πού είχε πέσει στην θάλασσα και από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόταν. Εβούτηξα στη θάλασσα με τα ρούχα. Και το έσωσα! Δεν είναι σπουδαία η πράξη αυτή;

Έκαμες, παιδί μου, απλώς το χρέος σου. Τίποτε περισσότερο! Αλλοίμονο να άφηνες το μικρό παιδί να πνιγεί! Αυτό δεν το κάνουν ούτε οι άνθρωποι του υποκόσμου!

Εγώ, είπε ο τρίτος, ευρήκα τον εχθρό μου να κοιμάται σε ένα απόκρημνο βράχο. Είχε στον ύπνο του γυρίσει λίγο. Και ήταν έτοιμος να πέσει κάτω και να σκοτωθή. Τον ξύπνησα και τον τράβηξα μακριά από τον βράχο. Και σώθηκε.

Γεμάτος χαρά και με όψη που έλαμπε, είπε ο γέρος πατέρας:

– Μπράβο, παιδί μου! Αυτή είναι αληθινά σπουδαία πράξη. Να κάνεις καλό στον εχθρό σου. Και να τον σώζεις, από κακό που θα πάθαινε, χωρίς να του φταις εσύ.

Συ, αδελφέ μου, τι καλές πράξεις έχεις κάμει; Αξίζουν τίποτε στα μάτια του Θεού;

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ)

Από τον βίο του Αγίου Διονυσίου του εν Ζακύνθω.

Ο άγιος Διονύσιος, ο μεγάλος ιεράρχης, που το λείψανο του σώζεται άφθαρτο στην Ζάκυνθο, τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνητρίας στην Ζάκυνθο.

Η ψυχή του ευφραινόταν στην γαλήνη της ζωής στο μοναστήρι• χόρταινε και γέμιζε χαρά. Μα δεν άργησε να τον βρη μια μεγάλη θλίψη. Κάποιος εσκότωσε τον αδελφό του Κωνσταντίνο Σιγούρο! Είναι εύκολο να φαντασθή κανείς πόσο πόνεσε η ψυχή του αγίου! Οι άγιοι λυπούνται για το κάθε κακό, που γίνεται στον κόσμο. Πόσο περισσότερο, για τόσο μεγάλα εγκλήματα!

Αλλά να, μια ήμερα έρχεται στο μοναστήρι ένας ξένος έντρομος. Πέφτει στα πόδια του Αγίου και τον καθικετεύει:

– Λυπήσου με, άνθρωπε του Θεού! Κρύψε με. Ψάχνουν να με βρουν! Και αν με βρουν, θα με σφάξουν σαν αρνί! Σώσε με!…

– Γιατί, παιδί μου, Τι κακό έκαμες;

– Σκότωσα άνθρωπο! Λυπήσου με! Κρύψε με! Από στιγμή σε στιγμή φθάνουν! Με έχουν πάρει από πίσω!….

– Ποιοι, παιδί μου; Ποιοι;

– Οι Σιγούροι! Σκότωσα τον αδελφό τους!…

Τρέμει ο άγιος από τον πόνο. Δάκρυα τρέχουν στα μάπα του. Και με φωνή σβησμένη ψελλίζει:

Και τι σου έφταιξε ο καλός αυτός άνθρωπος;

Μα δεν προχωρεί. Θυμάται τον λόγο του Χριστού: Αγαπάτε τους εχθρούς σας. Συγχωρείτε και ευεργετείτε τους εχθρούς σας, αν θέλετε να είσθε τέκνα του επουρανίου Πατέρα. Και ακόμα ο άγιος Διονύσιος θυμάται πως ήταν πνευματικός πατέρας. Και αγκάλιασε το φονιά του αδελφού του. Και τον έκρυψε.

Και μετά από λίγο έφθασαν οι αδελφοί του. Με μαχαίρια και τουφέκια. Για να πάρουν εκδίκηση για το χυμένο αίμα.

Σπίθες πετάνε τα μάτια τους. Οργή και μίσος βγαίνει από το στόμα τους. Βράζει η καρδιά τους.

Και ο άγιος προσποιείται, πως συμφωνεί μαζί τους. Και κάνει πως δεν ξέρει τίποτε! Δεν είδε, τάχα, τίποτε! Και δεν άκουσε τίποτε! Θρηνούν και κλαίνε όλοι μαζί. Και μετά; Ο άγιος διώχνει με ευγένεια τα αδέλφια του από το μοναστήρι. Τους δείχνει τόπους μακρινούς, που τάχα θα μπορούσε να είναι κρυμμένος ο φονιάς. Και εκείνοι τρέχουν! Να τον βρουν!…

Όταν πια εκείνοι ήταν μακριά, ο άγιος πηγαίνει κοντά στον εχθρό του, τον φονιά του αδελφού του. Και με λόγια γεμάτα αγάπη και καλοσύνη και συγγνώμη, προσπαθεί να μαλακώσει τη σκληρή καρδιά του φονιά! Ο φονιάς πέφτει στα πόδια του. Και ζητεί συγγνώμη. Και υπόσχεται ότι θα μετανοήσει ειλικρινά. Και ο άγιος τον συγχώρεσε, και όχι μόνο αυτό. Του είπε:

– Φύγε μακριά! Σε ξένα μέρη. Να μη μπορούν πια να σε βρουν οι Σιγούροι. Και ζήσε εκεί εν μετάνοια. Για να σε ελεήσει ο Θεός.

Μα δεν περιορίστηκε σ’ αυτό ο άγιος. Εφρόντισε και με δική του βάρκα να τον στείλει μακριά. Και τον συνόδευσε, μέχρι που αναχώρησε. Σαν να ήταν φίλος του. Και του έδωσε τροφές για το ταξίδι. Και χρήματα για τις πρώτες του ανάγκες στην ξενιτιά!

Ἡ συγχώρηση (Μία ἀληθινή ἱστορία)

Πρίν πολλά χρόνια καί μετά τήν λήξη τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ καί τοῦ ἀδελφοκτόνου πολέμου, σέ κάποιο χωριό, ἔγινε ἕνας φόνος, γιά πολιτικούς μᾶλλον λόγους καί ἐξαιτίας τοῦ μεγάλου φανατισμοῦ, πού ἐπικρατοῦσε ἐκείνη τήν ἐποχή. Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ὁ Πέτρος Γ. καί μέ τίς μαρτυρίες πέντε συγχωριανῶν του δικάστηκε καί καταδικάστηκε σέ 30 χρόνια φυλάκιση. Ὁ κατηγορούμενος ὅμως ἰσχυρίζετο συνεχῶς ὅτι ἦτο ἀθῶος. Κλείσθηκε σέ ἀγροτικές φυλακές, ἀλλά μέρα-νύχτα διαλαλοῦσε καί μονολογοῦσε ὅτι ἦτο ἀθῶος.

Σ’ αὐτές τίς φυλακές πήγαινε μιὰ φορά τόν μήνα ἕνας εὐλαβέστατος ἱερεύς καί λειτουργοῦσε στό ἐκκλησάκι πού ὑπῆρχε καί κατόπιν ἐδέχετο γιά ἐξομολόγηση ὅσους ἐκ τῶν φυλακισμένων τό ἐπιθυμοῦσαν. Ὕστερα ἀπό 5-6 μῆνες, πῆγε καί ὁ ἐν λόγω χωριανός στόν εὐλαβῆ ἐκεῖνον ἱερέα καί ἐξομολόγο, καί ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καί μπροστά στό πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ, βεβαίωνε μέ ὅρκους ὅτι ἦταν ἀθῶος.

Ἀπό τότε πού ἐξομολογήθηκε μέσα στίς φυλακές ὁ Πέτρος Γ., ἄλλαξε τελείως διαγωγή καί ἔγινε ὁ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς καί τῆς μελέτης τοῦ Εὐαγγελίου, πού τοῦ δώρησε ἐκεῖνος ὁ καλός ἱερεύς. Μέσα σ’ ἕναν χρόνο ἀλλοιώθηκε τόσο πολύ, πού ὅλοι οἱ συγκρατούμενοί του καί βαρυποινίτες ἄρχισαν νά τόν σέβωνται καί νά τοῦ φέρωνται φιλικά. Καί μέ τήν Χάρι καί τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ γρήγορα πείσθηκε ὁ εὐλαβής ἱερεύς γιά τήν ἀθωώτητά του, ὥστε τοῦ ἐπέτρεπε νά κοινωνῆ κάθε φορὰ πού λειτουργοῦσε στίς φυλακές.

Ὁ ἱερεύς προσπάθησε κάτι νά κάμη μέσω κάποιων δικηγόρων, ἀλλά οἱ μάρτυρες ἦσαν ἀπολύτως κατηγορηματικοί, γιατί ἦσαν δῆθεν παρόντες στόν φόνο. Παρά ταῦτα ὁ Ἐξομολόγος πίστευε ὅτι ὄντως ἦτο ἀθῶος καί θύμα σκευωρίας. Ὁ Πέτρος Γ. ὄχι μόνο προσηύχετο μέ τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού τό ἔμαθε ἀπό τό βιβλίο «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ», ἀλλά μελετοῦσε τό Εὐαγγέλιο καί κοινωνοῦσε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, σκορπώντας σέ ὅλους τοὺς συγκρατουμένους του πολλή καλωσύνη. Συγχωροῦσε δέ μέ ὅλη του τήν καρδιά καί τούς κατηγόρους του καί αὐτόν ἀκόμα τόν ἄγνωστο φονιά. Δέν φταῖνε, οἱ καημένοι, ἔλεγε. Φταίει τό πολιτικό καί ἰδεολογικό πάθος, φταίει καί ὁ διάβολος πού τούς σκοτεινίασε τό μυαλό κι ἔτσι κρύψανε τήν ἀλήθεια. Θεέ μου, συγχώρεσέ τους· καί ἀπό μένα νά ‘ναι συγχωρεμένοι. καί χάρισέ τους πλούτη καί ἀγαθά πολλά, ἀλλά χάρισέ τους προπαντός καί ἰδιαιτέρως φωτισμό καί ὑγεία.

Ἔτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω τῆς καλῆς καί ἀρίστης διαγωγῆς καί ἐπειδή ἔκανε καί στίς τότε ἀγροτικές φυλακές, ὅπου ἐμειώνετο ἡ ποινή, ἀποφυλακίσθηκε. Ἦτο πλέον 50 ἐτῶν. Στό χωριό ὅμως δέν ἔγινε δεκτός, ἐπειδή τόν πίστευαν ὅλοι γιά φονιά καί κυρίως οἱ συγγενεῖς τοῦ φονευμένου. Ἔτσι, μετακόμισε σέ μία γειτονική πόλι καί ἔκαμε τόν ἐργάτη, τόν οἰκοδόμο καί κυρίως τόν μαραγκό, δουλειά πού τήν ἔμαθε στήν φυλακή. Ἡ ζωή του ὅμως ἐξακολουθοῦσε νά εἶναι ζωή ἑνός ἀληθινοῦ χριστιανοῦ, μέ τήν ἀκριβῆ συμμετοχή στά Μυστήρια, μέ τήν σωστή τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί ἰδιαιτέρως μέ τήν προσευχή. Ἡ προσευχή ἦταν τό ὀξυγόνο τῆς ζωῆς του. Ἡ Εὐχή καί τό Εὐαγγέλιο ἦσαν γι’ αὐτόν «ἄρτος ζωῆς» καί «ὕδωρ ζῶν».

Μία κοπέλα 42 ἐτῶν, θεολόγος σέ κάποιο Γυμνάσιο τῆς περιοχῆς, πληροφορήθηκε ἀπό τόν Πνευματικό τῶν φυλακῶν, πού ἦτο καί δικός της Πνευματικός, τά πάντα γιά τόν Πέτρο Γ. καί ἰδιαιτέρως γιά τό πόσο ἦτο ἀφοσιωμένος στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία Του. Πῆγε, τόν βρῆκε καί κατόπιν τόν ζήτησε ἡ ἴδια σέ γάμο!. Ἀπό τόν εὐλογημένο αὐτό γάμο προῆλθαν δυό παιδιά, ὑγιέστατα.

Ὕστερα ἀπό μερικά χρόνια, στό χωριό πού ἔγινε ὁ φόνος, κάποιος ἀρρώστησε βαρειά μέ ἀνεξήγητους φοβερούς πόνους σέ ὅλο του τό σῶμα. Ἡ ἐπιστήμη μέ τούς γιατρούς καί τίς κλινικές ἐξετάσεις, πού ἦσαν προηγμένες, στάθηκαν ἀδύνατον νά τόν βοηθήσουν!!! Οὔτε κἄν τήν αἰτία δέν μπόρεσαν νά ἐντοπίσουν!

Ἔτσι, μιὰ βραδυά στό σπίτι του, ἀφοῦ ἐπέστρεψε ἀπό τό νοσοκομεῖο, σ’ αὐτήν τήν φοβερή κατάστασι, ἄρχισε νά κραυγάζη μέσα στούς φοβερούς του πόνους ὅτι αὐτός ἦτο ὁ φονιάς καί μέ τούς 4 ψευδομάρτυρες, τούς ὁποίους ἐξηγόρασε μέ μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τόν Πέτρο Γ., ποὺ συμπτωματικά περνοῦσε ἀπό ἐκεῖνο τό σταυροδρόμι, τήν ὥρα πού ἔγινε ὁ φόνος.

Φώναξαν τόν ἀστυνόμο τοῦ τμήματος τοῦ χωριοῦ, ὑπέγραψε τήν ὁμολογία του κατονομάζοντας καί τούς 4 ψευδομάρτυρες καί συνεργούς του. Ποιά νομική διαδικασία ἀκολουθήθηκε μετά, δέν γνωρίζω. Ἡ ὁμολογία του ὅμως ἔκανε κρότο στό χωριό, προκαλώντας σύγχυσι, ταραχές καί πολλές κατάρες, οἱ ὁποῖες βάραιναν τόν φονιά.

Παρά ταῦτα, ἡ ψυχή τοῦ φονιᾶ δέν ἔφευγε. Κι αὐτός ἐξακολουθοῦσε νά τσιρίζη καί νά κραυγάζη. Ὁ Πέτρος Γ., ὅπως ἦτο ἑπόμενον, τό ἔμαθε. Δέν κίνησε ὅμως καμιά διαδικασία γιά τήν ἀποκατάστασι τῆς τιμῆς του μέ ἀναθεώρησι τῆς δίκης, μέ μηνύσεις κατά τῶν ἐνόχων καί ἄλλων ἐνδίκων νομίμων μέσων. Ἀλλά τί ἔκανε; Πῆγε στό σπίτι τοῦ φονιά!…Οἱ πάντες πάγωσαν. Οἱ περισσότεροι χωρικοί, ὅταν τόν εἶδαν νά περνάη μέσα ἀπό τό χωριό, ἀπό τήν ντροπή τους κρύφθηκαν. Πάγωσε καί ὁ φονιάς ὅταν τόν ἀντικρυσε, καί μέ γουρλωμένα τά μάτια ἀπό τήν ἔκπληξι καί τήν φρίκη, τόν ἄκουσε νά τοῦ λέη: Γιῶργο, σέ συγχωρῶ μέ ὅλη μου τήν καρδιά. Καί σ’ εὐχαριστῶ, γιατί ἤσουν ἡ αἰτία νά γνωρίσω τόν Χριστό μέ τήν Ἐκκλησία Του καί τά ἅγια Μυστήριά της. Εὔχομαι νά Τόν γνωρίσεις κι ἐσύ, μέ μετάνοια καί προσευχή! Τόν ἀγκαλίασε, τόν φίλησε καί ἔφυγε, ἐνῶ κάποια δάκρυα κρυφά ἔτρεχαν ἀπό τά μάτια του.

Ὁ θρίαμβος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ ἦλθε, ὕστερα ἀπό 35 χρόνια! Ἀλλά ὑπῆρξε καί θρίαμβος τῆς ἐμπιστοσύνης, τῆς πίστεως καί τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς τοῦ ἀδικημένου Πέτρου Γ. στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καί ταυτόχρονα στέφανος δόξης στήν ὑπομονή καί μακροθυμία, πού ἔδειξε τόσα χρόνια. Εὐλογήθηκε ἡ μετέπειτα ζωή του, ὅπως προείπαμε, μ’ ἕναν χριστιανικό γάμο καί μέ οἰκογένεια πού ἦτο «κατ’ οἶκον ἐκκλησία» καί μέ δύο τρισευλογημένα παιδιά. Καί μάλιστα, μετά τήν ὁλοκάρδια συγχώρησι πού ἔδωσε καί τήν ἀγάπη πού ἔδειξε πρός ὅλους, πολλαπλασιάσθηκε ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στό σπιτικό του. Εἶχε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ πάνω του, τήν εὐλογία τῆς Παναγίας, τήν προστασία τῶν Ἁγίων καί τήν συμπαράστασι τῶν Ἀγγέλων.

Ἐκοιμήθη ὁσιακῶς σέ ἡλικία 80 ἐτῶν, τό 1999. Παρών στήν κοίμησί του ἦτο καί ὁ ἐννενηντάχρονος ἱερεύς τῶν φυλακῶν, πού μοῦ διηγήθηκε αὐτό τό γεγονός, γιά νά μέ διαβεβαιώση ὅτι λίγο πρίν τό τέλος τοῦ Πέτρου Γ., Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι πλημμύρισαν τό δωμάτιό του, τούς ὁποίους ἔβλεπε ὄχι μόνο ὁ ψυχορραγῶν μέ τά μάτια του, ἀλλά καί ὁ ἐν λόγω ἱερεύς. Αὐτοί καί παρέλαβαν τήν ψυχή του, μετά τό τελευταῖο σημεῖον τοῦ σταυροῦ πού ἔκανε ὁ Πέτρος Γ., λέγοντας:

– Ἄγγελέ μου! Ἄγγελέ μου!, δέν τήν ἀξίζω αὐτή τήν τιμή. Καί τοῦτο εἰπών, ἐκοιμήθη!.

Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, παρ’ ὅλο πού ἦταν ἔγγαμος καί ζοῦσε μέσα στόν σημερινό κόσμο, μετά ἀπό τήν τεράστια καί ἄδικη δοκιμασία καί ταλαιπωρία του στήν φυλακή, μαζί μέ βαρυποινίτες, εἶχε καρπούς τῆς Εὐχῆς, τῆς θείας Κοινωνίας καί τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς. Ἡ ἔγγαμη ζωή του δέν τόν ἐμπόδισε νά λέγη μέρα-νύχτα τήν Εὐχή, ὅπως τήν ἔμαθε ἀπό τό βιβλίο «Οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο, Ἡ Εὐχή μέσα στόν Κόσμο, Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου)

—————————————————————————————–

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.Ένα συγκλονιστικό γεγονός που συνέβη στην Τουρκοκρατούμενη Κύπρο το 1974 .

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Ηπειρωτικόν Μέλλον (Ιούλιος 1999) 

 

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!
Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;
Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:
Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαρειά.

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:
Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους!

Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.

Αρχιμ. Γρηγόριος Λίχας Ι. Μ. Προφήτου Ηλίου Πρεβέζης.

Το σακί με τις πατάτες-Μία διδακτική ιστορία για την συγχώρηση

Οταν ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ως μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν, μας έβαλε να το δούμε αυτό πρακτικά.

– Αύριο, μας είχε πει, να φέρετε όλοι στο σχολείο μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.

Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα είχε ο καθένας μας ο,τι μας είχε ζητήσει.

Τότε εκείνος λέει:

– Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.

Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.

Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:

«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

(http://www.dkaravasilis.gr/)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΧΘΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ! Μια αληθινή ιστορία

Του Johann Christoph Arnold

Όταν η διάσημη δολοφόνος Κάρλα Φαίη Τάκερ εκτελέστηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1998, στο Χάντσβιλλ του Τέξας, μία μικρή ομάδα διαδηλωτών ενάντια στη θανατική ποινή έκαναν μία ολονυχτία με αναμμένα κεριά. Αλλά πολλές περισσότερες εκατοντάδες ήταν εκεί έξω από τη φυλακή για να χαρούν για το θάνατό της. Ένα πανό που κρατούσε κάποιος τα έλεγε όλα: «Είθε ο Παράδεισος να σε βοηθήσει. Είναι τόσο σίγουρο όσο η κόλαση, ότι εμείς δεν θα σε βοηθήσουμε!»

Μέσα στη φυλακή, ωστόσο, ένας άνδρας, ονόματι Ρον Κάρλσον, προσευχόταν για την Κάρλα  και όχι στην αίθουσα των μαρτύρων όπου βρίσκονταν οι οικογένειες των θυμάτων της Κάρλα, όπου λογικά θα έπρεπε να είναι, αλλά στο χώρο που η φυλακή παρείχε για την οικογένεια της δολοφόνου.

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που γνώρισα τον Ρον και άκουσα το αξιοθαύμαστο ταξίδι του από το μίσος στη συμφιλίωση, αλλά αυτά που μου είπε είναι κολλημένα στο μυαλό μου λες και ήταν χτες:

«Λίγο μετά που είχα γυρίσει σπίτι μετά από μία μέρα κοπιαστικής δουλειάς  (ήταν 13 Ιουλίου του 1983)  χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο πατέρας μου. Είπε, «Ρόν, πρέπει να έρθεις αμέσως στο μαγαζί. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η αδελφή σου δολοφονήθηκε.» Έπεσα στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ακόμα κι όταν είδα στην τηλεόραση το σώμα της αδελφής μου να το μεταφέρουν έξω από ένα διαμέρισμα. Η Ντέμπορα ήταν αδελφή μου, και με είχε μεγαλώσει. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει όταν ήμουν πολύ μικρός, έξη χρονών. Δεν είχα αδελφούς  μόνο μία μεγαλύτερη αδελφή  και γι’ αυτό η Ντέμπορα ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα. Πολύ ιδιαίτερο.

H Ντέμπορα φρόντιζε πάντα να έχω ρούχα, και να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι. Με βοηθούσε στα μαθήματά μου, και με χτυπούσε στα χέρια αν έκανα κάτι λάθος. Είχε γίνει η μητέρα μου.

Τώρα ήταν νεκρή, με δεκάδες μώλωπες από γροθιές σ’ όλο της το σώμα, και την πληγή από σφαίρα στην καρδιά της.  Η Ντέμπορα δεν ήταν άνθρωπος που είχε εχθρούς. Απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος, την λάθος ώρα. Οι δολοφόνοι είχαν έρθει να κλέψουν ανταλλακτικά μοτοσικλετών από το σπίτι που αυτή έμενε, και όταν ανακάλυψαν τον Τζέρρυ Ντην,  τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν μαζί,  τον χτύπησαν μέχρι θανάτου. Βρίσκονταν κάτω από μεγάλη επήρεια ναρκωτικών. Μετά ανακάλυψαν την Ντέμπορα κι έτσι έπρεπε να την σκοτώσουν κι αυτήν ..».

To Xιούστον ήταν ανάστατο. Οι εφημερίδες περιέγραφαν με πηχυαίους τίτλους το έγκλημα, και η πόλη ζούσε σε φόβο. Μερικές βδομάδες αργότερα οι δολοφόνοι – δύο ναρκομανείς, η Κάρλα Τάκερ και ο Ντάνιελ Γκάρετ – παραδόθηκαν από συγγενείς. Στη συνέχεια δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Ντάνιελ αργότερα πέθανε στη φυλακή. Ωστόσο ο Ρον δεν αισθανόταν ανακούφιση: «Χάρηκα που συνελήφθηκαν, φυσικά, αλλά ήθελα να τους σκοτώσω εγώ ο ίδιος. Είχα γεμίσει με απόλυτο μίσος, και ήθελα να ισοφαρίσω. Ήθελα να χτυπήσω την καρδιά της Κάρλα όπως εκείνη είχε κάνει στην αδελφή μου».

Ο Ρον λέει ότι από πριν το θάνατο της αδελφής του, είχε πρόβλημα με το ποτό και τα ναρκωτικά, αλλά μετά χειροτέρεψε πολύ. Ένα χρόνο αργότερα και ο πατέρας τους πυροβολήθηκε από ληστές.

«Συχνά μεθούσα, και βυθιζόμουν στα ναρκωτικά όπως LSD και μαριχουάνα και ότι άλλο έβρισκα. Επίσης συνεχώς τσακωνόμουν με τη γυναίκα μου. Ήθελα να σκοτώσω τον εαυτό μου…

Τότε ένα βράδυ, αισθανόμουν ότι δεν άντεχα άλλο, και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω κάτι για το μίσος και την οργή που με πλημμύριζαν. Είχαν γίνει τόσο άσχημα μέσα μου, που ήθελα συνεχώς να κάνω κακό σε αντικείμενα και ανθρώπους. Βάδιζα στο ίδιο μονοπάτι με τους δολοφόνους της αδελφής μου και του πατέρα μου. Εκείνο το βράδυ όμως αποφάσισα να ανοίξω τη Βίβλο, και άρχισα να διαβάζω.

Ήταν αλήθεια παράξενο. Ήμουν κάτω από επήρεια ναρκωτικών και διάβαζα το Λόγο του Θεού! Αλλά όταν έφτασα εκεί που σταύρωσαν τον Ιησού έκλεισα απότομα το βιβλίο. Για κάποιο λόγο με χτύπησε στην καρδιά όπως ποτέ πριν: «Θεέ μου», σκέφτηκα, «σκότωσαν ακόμα και τον Ιησού!».

Τότε έπεσα στα γόνατά μου  και δεν το είχα κάνει ποτέ πριν αυτό – και ζήτησα από τον Θεό να έρθει στη ζωή μου και να με αλλάξει όπως Εκείνος ήθελε να είμαι, και να είναι Κύριος της ζωής μου. Αυτό ήταν βασικά που συνέβη εκείνο το βράδυ.

Αργότερα διάβασα περισσότερο τη Βίβλο, και μία γραμμή από το Πάτερ Ημών – εκείνη η γραμμή που λέει «συγχώρησέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε» – πήδηξε έξω από το κείμενο προς εμένα. Το νόημα φαινόταν καθαρό: «Δεν θα συγχωρηθείς αν δεν συγχωρήσεις.» Θυμάμαι ότι επιχειρηματολογούσα με τον εαυτό μου : «Δεν μπορώ Εγώ να το κάνω αυτό, ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο». Και ο Θεός φαινόταν να μου απαντάει αμέσως, «Καλά, Ρον, Εσύ δεν μπορείς. Αλλά μέσω Εμένα μπορείς».

Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία μέρα μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο, και με ρώτησε αν ήξερα ότι η Κάρλα ήταν σε μία φυλακή στην πόλη μας. «Θα πρέπει να πάς εκεί και να της πεις τις σκέψεις σου», μου είπε. Αυτός ο φίλος δεν ήξερε την πνευματική μου πορεία, και δεν του είπα τίποτα. Αλλά αποφάσισα να πάω να δω την Κάρλα.

Όταν πήγα εκεί και την αντίκρισα της είπα ότι είμαι ο αδελφός της Ντέμπορα. Δεν είπα τίποτα άλλο στην αρχή. Με κοίταξε παράξενα και είπε, «Ποιος είπες ότι είσαι;» Επανέλαβα, αλλά ακόμα με κοιτούσε αποσβολωμένη, σαν να μην πίστευε αυτό που άκουγε. Μετά ξέσπασε σε κλάμα.

Είπα, «Κάρλα, ό,τι και να βγει απ’ αυτό, θέλω να ξέρεις ότι εγώ σε συγχωρώ, και δεν έχω τίποτα εναντίον σου.» Εκείνη τη στιγμή όλο το μίσος και η οργή έφυγε. Ήταν σαν ένα μεγάλο βάρος να σηκώθηκε από τους ώμους μου».

Ο Ρον λέει ότι μίλησε πολύ ώρα με την Κάρλα, και στη διάρκεια της συνομιλίας του ανακάλυψε ότι κι εκείνη, επίσης, πρόσφατα είχε πιστέψει στον Θεό, και ότι η πίστη της είχε αλλάξει τη στάση της για τη ζωή. Ήταν τότε που ο Ρον αποφάσισε ότι έπρεπε να ξαναπάει και να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν:

«Στην αρχή απλά ήθελα να πάω και να την συγχωρήσω και να φύγω, αλλά μετά από εκείνη την πρώτη επίσκεψη χρειαζόμουν να πάω ξανά. Ήθελα να ανακαλύψω αν ήταν ειλικρινής για τη χριστιανική πορεία την οποία ισχυριζόταν ότι είχε. Επίσης ήθελα να μάθω γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν, γιατί δολοφονούν ο ένας τον άλλο. Ποτέ δεν το έμαθα αυτό, αλλά έμαθα ότι η Κάρλα ήταν ειλικρινής. Επίσης ανακάλυψα, μέσα από αυτήν, ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν και ότι ο Θεός είναι ζωντανός.

Η μητέρα της Κάρλα ήταν πόρνη και ναρκομανής, και εισήγαγε την κόρη της από πολύ νεαρή ηλικία σε όλα αυτά. Η Κάρλα είχε αρχίσει να κάνει ενέσεις ηρωίνης από δέκα ετών. Στη φυλακή ήταν που άλλαξε η ζωή της 180 μοίρες – μέσω μίας διακονίας που ασχολούνταν με γυναίκες και έδινε Βίβλους και μιλούσε για το νόημα της ζωής με τον Θεό». Ο Ρον επισκεπτόταν κάθε δύο μήνες την Κάρλα, ενόσω αυτή ανέμενε την εκτέλεσή της, για τα επόμενα δύο χρόνια, και επίσης αλληλογραφούσε με αυτήν. Σύντομα είχαν γίνει στενοί φίλοι.

Θυμάται: «Οι άνθρωποι γύρω μου δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έλεγαν πως είναι ολοφάνερο ότι κάτι πάει στραβά με εμένα – ότι θα έπρεπε να μισώ τον άνθρωπο που σκότωσε την αδελφή μου, όχι να την πλησιάζω. Ένας συγγενής μου είπε ότι ντρόπιαζα τη μνήμη της αδελφής μου με τον τρόπο που ενεργούσα, και ότι πιθανώς «τα κόκαλά της να έτριζαν στο τάφο της». ΄Ενας άλλος έκανε μία δημόσια δήλωση τη μέρα της εκτέλεσης της Κάρλα για το πόσο χαρούμενος ήταν που σε λίγο θα ήταν νεκρή.»

Η ίδια η Κάρλα είχε μείνει έκπληκτη από τη στάση του Ρον απέναντί της. Μιλώντας σε μία τηλεοπτική συνέντευξη λίγο πριν την εκτέλεσή της, είχε πει: «Είναι απίστευτο, φανταστικό! Η συγχώρεση είναι ένα πράγμα. Αλλά το να πάει κάποιος πέρα από αυτό και να με πλησιάσει – να με αγαπήσει ενεργά;» Της ήταν πολύ πιο εύκολα να κατανοήσει την οργή χιλιάδων ανθρώπων που ήθελαν το θάνατό της: «Μπορώ να κατανοήσω την οργή τους. Ποιος δεν θα μπορούσε; Είναι μία έκφραση του πόνου και της πληγής τους. Το ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι αξίζω συγχώρεση. Αλλά ποιος την αξίζει; Μου έχει δοθεί μία νέα ζωή, και η ελπίδα – η υπόσχεση – ότι ο θάνατος δεν είναι η τελική πραγματικότητα». Η Κάρλα προχώρησε στον θάνατό της γενναία, χαμογελώντας καθώς έκανε την τελευταία της δήλωση: «Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό που έκανα … ελπίζω ο Θεός να σας δώσει ειρήνη μέσω του θανάτου μου».

Όσο για τον Ρον, επιμένει ότι δεν χρειαζόταν η εκτέλεσή της: «Δεν ωφελεί … Σίγουρα μου λείπει η αδελφή μου. Αλλά μου λείπει επίσης και η Κάρλα …».

(Μετάφραση από το περιοδικό The Plough Reader, Άνοιξη 2000).

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.

Συνέντευξη με τον Jean Claude Larchet, ένα σύγχρονο εκφραστή της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη.

Εισαγωγικά.
Ο Jean Claude Larchet γεννήθηκε το 1949 στη βορειοανατολική Γαλλία. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, είναι συγγραφέας δεκαπέντε βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων που αφορούν τη θεολογία και την πνευματικότητα των Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία μεταφράστηκαν σε δώδεκα γλώσσες. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους πατρολόγους και ένας σημαντικός εκφραστής της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη. Ζει και εργάζεται ως καθηγητής στη Γαλλία. Διευθύνει, σε δύο γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, μία συλλογή βιβλίων αφιερωμένων σε σύγχρονους πνευματικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο γέροντας Παϊσιος, ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο γέροντας Χαράλαμπος, ο γέροντας Πορφύριος.

ΕΡΩΤΗΣΗ.Αναφερόμενος στο επιστημονικό σας έργο θα ήθελα να τονίσω ότι έχετε εκδώσει πολυάριθμες μελέτες ορθοδόξου Πατρολογίας. Θεωρείστε λοιπόν ένας Πατρολόγος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Ναι, γιατί το σύνολο του έργου μου στηρίζεται στην διδασκαλία των Πατέρων. Ειδικότερα, αφιέρωσα τρεις μελέτες στον μεγάλο Πατέρα ’γιο Μάξιμο τον Ομολογητή, είναι ένα σημαντικό μέρος του έργου μου, αλλά επίσης ασχολήθηκα κυρίως με το ζήτημα των νοσημάτων και ό,τι σχετίζεται με αυτά, όπως η οδύνη, τελικά ο θάνατος, καθώς και με ζητήματα Βιοηθικής. Όλες αυτές οι μελέτες σχετικά με τα νοσήματα, ο αριθμός των οποίων είναι δέκα, βασίζονται στην πατερική διδασκαλία και παρουσιάζονται ως απάντηση στα ερωτήματα και τις συγκεκριμένες ανησυχίες του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι λοιπόν ταυτόχρονα μια εργασία, η οποία στηρίζεται στην πατερική παράδοση αλλά δεν έχει μουσειακό χαρακτήρα. Πρόκειται για μία αυθεντική παράδοση, πιστή στην διδασκαλία του Ιησού, των Αποστόλων και των Πατέρων, η οποία δίδει απαντήσεις στις ανησυχίες και τις ανάγκες των ανθρώπων κάθε εποχής.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Κατά την γνώμη μου τίθεται ένα ερώτημα, αναφορικά με τον όρο που χρησιμοποιείτε «θεραπευτική». Μπορούμε να αναλύσουμε λίγο τον όρο, καθώς μου φαίνεται ότι δεν χρησιμοποιείτο. Είναι τις τρεις τελευταίες δεκαετίες που χρησιμοποιούμε τον όρο «θεραπευτική», αν δεν κάνω λάθος.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Είναι βέβαια ένας όρος που προέρχεται από τα ελληνικά, αλλά τον οποίο τον χρησιμοποιούμε ευρέως στα γαλλικά, εννοώντας την θεραπεία μιας ασθένειας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε επίσης τον όρο «θεραπεία», «φροντίδα», προκειμένου να επιτύχουμε την θεραπεία. Πράγματι, η έννοια της θεραπευτικής επανέρχεται σε πολλά από τα βιβλία μου. Έτσι έχω γράψει μια μελέτη σχετικά με την «θεραπευτική των ψυχικών νοσημάτων» που διαφέρουν από τα πνευματικά νοσήματα. Πιστεύω ότι αυτό που είναι πράγματι νέο είναι η χρήση της έκφρασης «θεραπεία των πνευματικών νοσημάτων», καθώς η έκφραση αυτή δεν απαντάται στα πατερικά κείμενα, απαντάται όμως σ’ αυτά σαν έννοια.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Αυτή είναι άλλωστε και η πρωτοτυπία της μελέτης σας. Μου φαίνεται ότι έχετε γράψει μια τριλογία. Δυστυχώς έχουμε μόνο το ένα μέρος της, αυτό για τα πνευματικά νοσήματα. Έχετε συγγράψει επίσης ένα έργο για την θεραπευτική των σωματικών νοσημάτων….

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Το πρώτο μου βιβλίο ονομάζεται «θεολογία της νόσου» το οποίο αναφέρεται στις σωματικές νόσους. Σε αυτό το έργο προσπαθώ να δω ποια είναι η θέση του Χριστιανισμού απέναντι στην ιατρική, διότι ετέθη το ζήτημα στην ιστορία του Χριστιανισμού. Ορισμένοι απέρριψαν την ιατρική ισχυριζόμενοι ότι θα πρέπει να φτάσουμε στην θεραπεία δια της θρησκευτικής οδού, άλλοι πάλι δέχονταν την ιατρική αδιακρίτως, και δείχνω ότι από πολύ νωρίς υπάρχει αποδοχή της ιατρικής, αλλά χριστιανοποιώντας την. Δηλαδή, οι Πατέρες έλεγαν ότι πρέπει να αποδεχτούμε την Ιατρική ακόμη κι αν αυτή είναι κοσμική γνώση, μόνο που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ο Θεός ο οποίος δημιουργώντας τον κόσμο μας έδωσε τα φάρμακα μέσω των φυτών αλλά και την διάνοια των ανθρώπων, οι οποίοι εφηύραν επιπλέον φάρμακα από αυτά που μας προσφέρει η φύση. Είναι ο Θεός που χάρισε την διάνοια στους ιατρούς, είναι Αυτός ο δημιουργός της θεραπείας, είναι Αυτός που θεραπεύει δια μέσου της Ιατρικής και των ιατρών. Το δεύτερο μέρος αυτού του βιβλίου έγκειται στο να δείξει με ποιον τρόπο πρέπει να αποδεχτούμε, να κατανοήσουμε και να βιώσουμε από χριστιανικής επόψεως τις προσωπικές μας νόσους. Πώς τα νοσήματα, που είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, μπορούν αν είμαστε ικανοί να τα ζήσουμε πνευματικά με την χάρη του Χριστού, να γίνουν κάτι ωφέλιμο πνευματικό για μας. Αλλά υπάρχει ένας χριστιανικός τρόπος που πρέπει να ιδιοποιηθούμε, αυτό είναι που ήθελα να εξηγήσω στο εν λόγω έργο μου.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Μια άλλη ερώτηση. Έχω την εντύπωση ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν την ανθρώπινη φύση στο σύνολο της ασθενή. Μπορούμε να σταθούμε λίγο στην ανθρώπινη ασθένεια μετά την πτώση των πρωτοπλάστων;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πράγματι, η βάση της χριστιανικής ανθρωπολογίας είναι ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού και προορίζεται για να κατακτήσει το καθ’ ομοίωση με Αυτόν, ότι δεν δημιουργήθηκε τέλειος αλλά οδεύει για την τελείωσή του. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι η ανθρώπινη φύση προσβλέπει προς τον Θεό, και ότι αρχικά υπήρξε αγαθή, δηλαδή, έννοιες τις ὁποῖες συνδέουμε με την ανθρώπινη φύση, όπως «αλλοίωση», «νόσος», «θάνατος» δεν υπήρχαν στην αρχή. Εμφανίστηκαν εκ των υστέρων ως αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος των πρωτοπλάστων, που επιβεβαιώθηκε και αργότερα με τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι η πτώση του ανθρώπου μετά το προπατορικό αμάρτημα εισάγει ταυτόχρονα στο σώμα και στην ψυχή ένα αριθμό προβλημάτων επιδείνωσης, που αβίαστα μπορούμε τις ονομάσουμε νόσους, γιατί αναμφισβήτητα πρόκειται για διαταραχή της αρχικής υγιούς καταστάσεως. Είναι αντίστοιχο με την κατηγορία που ονομάζω «πνευματικές νόσους». Πρόκειται για νόσους που αρχικά δεν υπήρχαν αλλά εμφανίστηκαν ως αποτέλεσμα της αμαρτίας.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Στην εισαγωγή του έργου αναφέρεστε στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού που απελευθερώνει την ανθρώπινη φύση από την τυραννία του διαβόλου και των δαιμόνων. Μπορούμε να σταθούμε λίγο στην τυραννία αυτή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πράγματι, αναφέρομαι σε αυτήν την θεώρηση, που είναι σημαντική, αλλά δεν είναι και η μόνη. Έχουμε δηλαδή, κυρίως ιστορικούς ή σχολιαστές που έχουν την τάση να θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός δεν αντιμετωπίζει τις νόσους, κυρίως τις ψυχικές παρά μόνο αναφορικά με την ενέργεια των δαιμόνων. Είναι μόνο ένας από τους παράγοντες. Είναι βέβαιο ότι μετά το προπατορικό αμάρτημα, ο διάβολος και οι δαίμονες που είναι διαφορετικά δημιουργήματα από εμάς, όπως οι άγγελοι και οι τάξεις, απόκτησαν επάνω στον κόσμο και τους ανθρώπους μια δύναμη που δεν είχαν πρωτύτερα και τους την επέτρεψαν οι άνθρωποι λόγω της αμαρτίας. Διότι αποστρεφόμενοι το θέλημα του Θεού χάσαμε την προστασία Του, δίνοντας έτσι εξουσία στους δαίμονες και στον διάβολο, που έγινε Κύριος του κόσμου τούτου. Είναι λοιπόν βέβαιο, για παράδειγμα, ότι οι αμαρτίες και τα πάθη, που είναι πνευματικές νόσοι, οξύνθηκαν, υποδαυλίστηκαν και καλλιεργήθηκαν από τη δράση του διαβόλου. Είναι επίσης σίγουρο ότι οι άνθρωποι παρέμειναν σχετικά ανήμποροι σε αυτή τη δράση του διαβόλου μέχρι τον ερχομό του Χριστού. Υπήρχε βεβαίως η χάρις που είχε δοθεί σε όσους σέβονταν τον Νόμο, αλλά η πλήρης εξουσία και η νίκη επί του διαβόλου κατέστη δυνατή μόνο εν Χριστώ και δια του Χριστού, διότι ο ίδιος ο Χριστός νίκησε το διάβολο, όχι μόνο δια του Πάθους και της Αναστάσεώς Του, όπως λέμε κατά κόρον, αλλά και με σύνολο του βίου Του, καθώς ήδη από τότε που ήταν στην έρημο και μπήκε στον πειρασμό αλλά αντιστάθηκε σ’ αυτόν, ήδη έχουμε ένα μέρος της νίκης επί των δαιμόνων. Ο Αγ. Μάξιμος, για παράδειγμα, αναφέρει ο Χριστός δια της αντιστάσεώς Του απέναντι στον πειρασμό στην έρημο ήδη νίκησε για μας όλους τους πειρασμούς που συνδέονται με την ηδονή. Επί του Σταυρού ακολούθως. Κατά την διάρκεια του πάθους Του, νίκησε για μας όλα τους πειρασμούς που συνδέονται με τις φοβίες μας για την οδύνη και τον θάνατο.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Όπως σημειώνετε, όταν χρησιμοποιείται ο όρος λυτρωτής, υπάρχει στην δυτική θεολογία μια τάση ανάλυσής του με δικανικούς όρους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Όντως. Το μυστήριο της σωτηρίας μας είναι μυστήριο σύμφωνα με την έκφραση που χρησιμοποιούμε, δηλαδή ταυτόχρονα προτάσσεται αλλά δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε πλήρως μολονότι μπορούμε να το εκφράσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Απόστολοι, και ο ίδιος ο Χριστός εξέφρασε με παραβολές, χρησιμοποίησαν εικόνες, όπως άλλωστε και οι Πατέρες. Πράγματι, μια από τις πιο σημαντικές εικόνες που χρησιμοποιεί ο Απόστολος Παύλος είναι η εικόνα της εξαγοράς. Ο Χριστός –λυτρωτής που μας εξαγοράζει δια του αίματος, των παθών του, της οδύνης Του. Είναι εικόνα που στην Δύση αναπτύχθηκε μονοδιάστατα. Έτσι, για παράδειγμα, στην θεολογία του Ανσέλμου έχουμε μια θεώρηση της εν Χριστώ οικονομίας βασισμένη αποκλειστικά στην εξαγορά. Είναι μία θεώρηση απολύτως κατανοητή για τους ανθρώπους της εποχής κατά την οποία έγραψαν οι απόστολοι. Ο ρωμαϊκός κόσμος, όπως γνωρίζετε, είχε πολύ αναπτυγμένη νομική οργάνωση αλλά και δικανική νοοτροπία. Ήταν επίσης η εποχή όπου έλαβε τέλος η δουλεία. Εξαγόραζαν την ελευθερία των σκλάβων. Ήταν εικόνες ζωντανές για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Αυτές οι εικόνες δεν είναι βέβαια λανθασμένες, αλλά πιστεύω ότι μιλάνε λιγότερο στον σύγχρονο άνθρωπο. Αντιθέτως, πιστεύω ότι η εικόνα της θεραπείας μιλάει περισσότερο στο σύγχρονο άνθρωπο. Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει έμπνευση στον δυτικό κόσμο για την θεραπευτική. Υπάρχουν πολλές αιρέσεις που αναπτύσσονται και γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, παρουσιάζοντας μεθόδους για την απόκτηση υγείας, όχι μόνο σωματικής ή ψυχικής αλλά και πνευματικής. Ο Βουδισμός, εν τέλει, γνωρίζει μεγάλη απήχηση γιατί προτείνει την εσωτερική ειρήνη, μια μορφή απελευθέρωσης από τις αγωνίες, από τις εξαρτήσεις και άλλα παρόμοια προβλήματα. ’ποψή μου είναι ότι βρίσκουμε στον Χριστιανισμό όχι μόνο κάτι ανάλογο αλλά και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Η ιδέα του Χριστού που έρχεται για να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, είναι μια εικόνα πραγματικά παραδοσιακή και θεμελιώδης, που την βρίσκουμε από τις απαρχές του Χριστιανισμού. Το ίδιο το όνομα του Ιησού στα εβραϊκά σημαίνει ο «Θεός θεραπεύει». Η λέξη «σωτηρία», δεν σημαίνει απλά σωτηρία αλλά επίσης θεραπεία. Και στα ιταλικά, για παράδειγμα, η λέξη salute σημαίνει ταυτόχρονα σωτηρία και θεραπεία. Είναι λοιπόν μια εικόνα καταλυτική που οι Πατέρες καλλιέργησαν. Γιατί πρέπει να πούμε ότι στην αρχαιότητα υπήρχε η τάση οι θρησκείες να είναι και θεραπείες. Έτσι, για παράδειγμα, είχαμε την λατρεία του Ασκληπιού, η οποία ήταν πολύ ανεπτυγμένη. Οι πρώτοι χριστιανοί συγγραφείς, οι πρώτοι Απολογητές, αποδεικνύουν ότι ο Ασκληπιός ήταν ψευδο- ιατρός και ότι ο πραγματικός ιατρός που έρχεται για να θεραπεύσει τους ανθρώπους σε όλα τα επίπεδα είναι ο Χριστός .
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.

Έχω την εντύπωση ότι σε πολλά πατερικά κείμενα η θεραπευτική της ανθρώπινης φύσεως που προτείνουν οι Πατέρες είναι η άσκηση.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

Ναι, όπως δείχνω και στο παρόν έργο μου, ο ρόλος της ασκήσεως είναι καθοριστικός και πρόκειται για μια μέθοδο θεραπευτικής. Η άσκηση είναι ένας όρος που δεν θα πρέπει να τον κατανοούμε με την στενή έννοια του. Δεν είναι μόνο η νηστεία, η αγρυπνία, η επίπονη εργασία κ.λπ., αλλά περιγράφει επίσης στην πρωταρχική της σημασία στην ελληνική μια προσπάθεια, ένα είδος εξάσκησης που περιλαμβάνει το σύνολο της πνευματικής ζωής. Αντιπροσωπεύει όλα όσα πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να σωθεί από την πλευρά του, αλλά ξέρουμε ότι δεν είναι ο άνθρωπος μόνος του που με τη δική του προσπάθεια μπορεί να σωθεί, είναι ο Χριστός που μας σώζει. Αν σωνόμαστε δια της χάριτος του Κυρίου, πρέπει και από την πλευρά μας να κάνουμε κάποια πράγματα για να μπορέσουμε να δεχτούμε αυτήν την χάρη. Είναι ξεκάθαρο αυτό σε όλα τα επίπεδα. Όταν για παράδειγμα δεχόμαστε την Θεία Ευχαριστία ξέρουμε ότι και η διάθεση στην οποία βρισκόμαστε την ώρα που μεταλαμβάνουμε είναι πολύ σημαντική για το μυστήριο με το οποίο μεταδίδεται η χάρις του Χριστού. Όταν προσευχόμαστε πριν από το μυστήριο, αιτούμαστε η μετάληψη του αίματος και του σώματος του Χριστού να είναι θεραπεία για την ψυχή και το σώμα μας, σωτηρία μας. Όχι για την καταδίκη μας, τον θάνατό μας, την ασθένεια μας. Γιατί αν δεχθούμε την χάρη με άσχημη διάθεση, όχι μόνο η χάρη δεν είναι αποτελεσματική, αλλά μπορεί να στραφεί και εναντίον μας λόγω της αναξιότητάς μας. Υπάρχει λοιπόν κάτι πολύ σημαντικό που δεν το βρίσκουμε στην Δύση και στην Ορθοδοξία το ονομάζουμε «συνεργία». Υπάρχει μια μορφή συνεργασίας μεταξύ του Θεού που μας σώζει και του ανθρώπου που έχει την «διάθεση» για να δεχτεί την Χάρη Του. Και τα δύο είναι πολύ σημαντικά. Ακριβής αυτό είναι η άσκηση, το σύνολο της διαθέσεως στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος προκειμένου να δεχτεί την χάρη του Θεού που τον σώζει και τον οδηγεί στην θέωση.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ

Στην έρευνά σας γίνεται ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια διχοτόμηση στην ανθρωπότητα ανάμεσα στο παλαιό και τον νέο άνθρωπο. Εφόσον ο σκοπός του Χριστιανισμού είναι η θέωση του ανθρώπου, στο έργο σας εκθέτετε όλες τις πρακτικές με τις οποίες ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει την Θεία Χάρη. Ορισμένοι θα απορήσουν με τις ευρύτατες γνώσεις σας για τους Πατέρες της Εκκλησίας, μολονότι προέρχεστε από μια χώρα με πολύ πλούσια επίσης θεολογική παράδοση. Να πούμε στους ακροατές της εκπομπής μας γιατί μεταστραφήκατε στην Ορθοδοξία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Είναι κάτι πολύ παλιό, καθώς μεταστράφηκα σε νεαρή ηλικία, όταν ήμουν 21 ετών. Ήμουν καθολικός πριν. Αν σκεφτείτε ότι τώρα είμαι 60 ετών αυτό σημαίνει ότι εδώ και περίπου σαράντα χρόνια είμαι ορθόδοξος. Είμαι λοιπόν ένας που από τον καθολικισμό στο οποίο ανήκα, όπως άλλωστε και η οικογένειά μου, μεταστράφηκα στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Πώς συνέβη αυτό; Μου είπατε κατ’ ιδίαν ότι οφείλεται και στον τρόπο με τον οποίο οι ορθόδοξοι θεολόγοι του 20 ου αιώνα ερμήνευσαν τους Πατέρες της Εκκλησίας.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Ναι, να πω ότι όταν έγινα Ορθόδοξος γνώριζα πολύ καλά την καθολική θεολογία, είχα μελετήσει τα έργα των μεγάλων καθολικών θεολόγων του Μεσαίωνα, κυρίως τον Θωμά τον Ακινάτη, ήταν μία προσέγγιση πολλή αφαιρετική, νοησιαρχική και ορθολογική. Για παράδειγμα, η θεολογία του Θωμά του Ακινάτη στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον Αριστοτέλη και η μέθοδός του έχει φιλοσοφική προσέγγιση. Όταν λοιπόν άρχισα κατά την διάρκεια των φιλοσοφικών σπουδών να διαβάζω τους Πατέρες ήταν για μένα μια εξαιρετική ανακάλυψη. Διότι ήταν ταυτόχρονα πολύ υψηλή θεολογία όπου μπορούσα να βρω για όλα τα εν δυνάμει προβλήματα μια άποψη αλλά την ίδια στιγμή στηριζόταν εξ ολοκλήρου στις πηγές του Ευαγγέλιου, ήταν ζωντανή, δηλαδή μου έδινε την εντύπωση ότι δεν ήταν μια θεολογία νοησιαρχική αλλά βιωματική. Όταν προέκυψε η ανάγκη για μια έρευνα για τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη στο πλαίσιο των φιλοσοφικών σπουδών μου να συμβουλευτώ σχολιαστές του Διονυσίου Αρεοπαγίτη, ανακάλυψα το έργο του V . Lossky, ειδικό επί του θέματος. Εκείνη την εποχή, μαζί με τον V . Lossky ανακάλυψα και άλλους ορθόδοξους θεολόγους πιο πρόσφατους, οι οποίοι είχαν μια θεώρηση πολύ εγγύς προς αυτήν των Πατέρων. Τότε συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μια παράδοση στην Ορθόδοξη Εκκλησία και μία πιστότητα των σύγχρονων ορθοδόξων θεολόγων προς τους θεολόγους των παρελθόντων αιώνων, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ένα οργανικό σύνολο ομοιογενές. Διαπίστωσα εκ νέου ότι οι θεολόγοι, οι καλύτεροι από αυτούς τους οποίους και μελετούσα, έχουν μια προσέγγιση αντίστοιχη αυτής των Πατέρων, δηλ. μια θεολογία όχι αφηρημένη αλλά συνδεδεμένη με την πνευματική, την εκκλησιαστική, την λειτουργική ζωή, την ζωή των μυστηρίων. Είναι κάτι που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα και καθόρισε την προσέγγιση μου προς την Ορθοδοξία. Κάτι βέβαια που αργότερα έγινε ακόμη βαθύτερο με την συνάντηση μου με τον μετέπειτα πνευματικό μου πατέρα, τον στάρετς Σέργιο, για τον οποίον μάλιστα έγραψα κι ένα βιβλίο που εκδόθηκε στις εκδόσεις Ακρίτας πριν μερικά χρόνια.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Η παρουσία της Ορθόδοξης Θεολογίας στη Δύση περιορίζεται στην ρωσική διασπορά στο Παρίσι με τους μεγάλους θεολόγους, όπως ο V. Lossky , o Boulgakov κ.ά.;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Δεν νομίζω ότι περιορίζεται έτσι. Οι συγκεκριμένοι θεολόγοι είναι σημαντικοί για την Γαλλία, καθώς εκεί έζησαν, αλλά επηρέασαν και πολλούς Έλληνες επίσης θεολόγους. Για παράδειγμα, η θεολογία του Σεβ. Μητροπολίτη Ιωάννη Ζηζιούλα, του Χρίστου Γιανναρά βασίζεται στην φιλοσοφία ορισμένων φιλοσόφων της σχολής του Παρισιού, ειδικά του Berdiaeff και το κίνημα του Υπαρξισμού και του Περσοναλισμού, ο Bulgakov επίσης επηρέασε πολύ αλλά γνωρίζουμε ότι η θεολογία του είναι προβληματική, καθώς ανέπτυξε την θεολογία της Θείας Σοφίας καθιστώντας την τέταρτη υπόσταση στην Αγία Τριάδα. Το έργο του Bulgakov, όπως γνωρίζετε, καταδικάστηκε από την Εκκλησία της Ρωσίας. Ένας άλλος θεολόγος που έζησε στο Παρίσι και θεωρώ ότι υπήρξε πιο σημαντικός είναι ο πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκι, ο οποίος αργότερα δραστηριοποιήθηκε στις Η. Π. Α., καθώς βέβαια και ο Meyendorff που εργάσθηκε για κάποια χρόνια στην Γαλλία, ο Schmemann που στην συνέχεια ανέπτυξε στις Η. Π. Α. ορισμένες πολύ σπουδαίες απόψεις της Εκκλησιολογίας και της Ορθόδοξης Θεολογίας. Ο Schmemann συνεισέφερε πολλά στον τομέα της Λειτουργικής, ενώ ο Meyendorff έκανε σπουδαίες μελέτες για τον Αγ. Γρηγόριο Παλαμά που βοήθησαν στην εκ νέου ανακάλυψη του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά που θεωρείται τώρα ένας μεγάλος Πατέρας αλλά για πολλά χρόνια ήταν σχεδόν λησμονημένος. Για παράδειγμα, διαβάζουμε την Δογματική του Ιουστίνου Πόποβιτς και δεν υπάρχει ούτε μια λέξη για τον ’γιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος ανακαλύφθηκε και πάλι από τον το 1930 – 1940 χάρη στον Meyendorff . Εντούτοις νομίζω ότι δεν θα πρέπει να υπερβάλουμε την επίδραση αυτής της σχολής των Παρισίων, η οποία χαρακτηρίζεται κατ’ εξοχήν από την ρωσική θεολογία του 19 ου αιώνα, δηλαδή ένα συνδυασμό φιλοσοφίας και θεολογίας με πολλές επιδράσεις από άλλα ρεύματα, κυρίως το σοφιολογικό ρεύμα που έχει τις ρίζες του στον Γερμανικό ιδεαλισμό, που επηρέασε πολύ τους Boulgakov, Soloviev αλλά και το σύνολο της σχολής των Παρισίων.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.

Στις ημέρες μας υπάρχει κάποια άλλη σχολή ορθόδοξων σπουδών; Μου φαίνεται ότι αντιπροσωπεύετε ένα νέο κύμα. Είστε υπέρ της επιστροφής στις πατερικές πηγές;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Πράγματι, συχνά με εντάσσουν στο νεοπατερικό κίνημα μαζί τους Lossky, Meyendorff κ. α. αλλά έχω μία προσέγγιση ιδιαίτερη. Για παράδειγμα, στις μελέτες μου για τον ’γιο Μάξιμο τον Ομολογητή έχω μια προσέγγιση που χρησιμοποιεί τις επιστημονικές μεθόδους της Δύσεως αλλά είναι απόλυτα συμβατή με την ορθόδοξη προσέγγιση, αλλά είναι πολύ σημαντική για την παρουσίαση της πατερικής διδασκαλίας μ’ έναν τρόπο που μπορεί να γίνει αντικείμενο διαλόγου και να πείσει τους δυτικούς θεολόγους συνομιλητές. Φροντίζω πάντοτε στα έργα μου, σε ό,τι έχω γράψει σχετικά με τα νοσήματα, την οδύνη και τον θάνατο να απαντήσω δια μέσου των Πατέρων σε ερωτήματα και ανησυχίες του σήμερα. Πιστεύω ότι η αληθινή παράδοση δεν είναι επανάληψη του παρελθόντος αλλά μια πιστότητα προς το σύνολο της διδασκαλίας της Εκκλησίας, η οποία σε κάθε εποχή φροντίζει να απαντήσει στις ανάγκες του κόσμου, να διαδώσει το μήνυμα του Χριστού με λέξεις και απαντήσεις που λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες του κόσμου. Έτσι, αν θέλετε, υπάρχει ταυτόχρονα η έγνοια να αντιμετωπίσουμε πολύ σημαντικά ζητήματα για τον καθένα μας, όπως η ασθένεια, η οδύνη και ο θάνατος, αλλά και να δώσουμε μία απάντηση που είναι πραγματικά ορθόδοξη και εγγράφεται στην πατερική παράδοση, για την οποία μιλήσαμε ήδη. Ταυτόχρονα φροντίζω να συμπεριλάβω επίσης την Αγία Γραφή αλλά και το σύνολο της λειτουργικής παράδοσης, καθώς στα λειτουργικά κείμενα υπάρχει όλη η διδασκαλία της Εκκλησίας, υπάρχει όλη διδασκαλία των μεγάλων πνευματικών μας, διδασκαλία ζώσα που δεν περιλαμβάνεται πάντοτε σε θεωρητικά βιβλία, αλλά αποτελεί κατά την γνώμη μου αδιάσπαστο μέρος της Ορθόδοξης παράδοσης. Κατά την γνώμη μου όταν εκφράζουμε την Ορθόδοξη Παράδοση και απευθυνόμαστε στον κόσμο δεν μιλάμε αφορμώμενοι από κάποιον τομέα αποκλειστικά, από την Λειτουργική, την Πατρολογία, την πνευματικότητα. Για μας όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία σχηματίζουν μια ολότητα που συνδέεται οργανικά και πολύ απλά αποτελεί τον χριστιανικό βίο, την εν Χριστώ ζωή.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Πώς βλέπετε γενικά την θρησκευτικότητα στη Δύση σήμερα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Η θρησκευτική ζωή βεβαίως είναι δύσκολη, καθώς υπάρχει μια αξιοσημείωτη ανάπτυξη του κινήματος του υλισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα υπάρχει μια οικονομική κρίση που εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο ολόκληρο και συχνά οι άνθρωποι που μεγάλωσαν ως καταναλωτές δεν έχουν προετοιμαστεί πνευματικά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ζωής. Υπάρχει λοιπόν και μία ηθική κρίση. Για παράδειγμα υπάρχει κρίση στο θεσμό του γάμου, υπάρχουν πολύ λίγοι γάμοι και πολλοί νέοι που συζούν χωρίς να έχουν παντρευτεί. Ταυτόχρονα υπάρχουν πολλά διαζύγια στη Γαλλία αλλά και σε γειτονικές χώρες, όπως για παράδειγμα στην Γερμανία, όπου η αναλογία είναι ένα διαζύγιο για κάθε δύο γάμους. Πιστεύω ότι αυτή η κρίση θα εξαπλωθεί σύντομα και στην Ελλάδα και ότι βλέπουμε ήδη τις εκφάνσεις της. Είναι πολύ σημαντικό να σκεφτούμε για όλα αυτά τα προβλήματα. Υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση της οικονομίας που λαμβάνει χώρα στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ταυτόχρονα υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση ιδεολογική, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την συντριβή της θρησκευτικότητας. Έχει δηλαδή ως σκοπό να αναπτύξει τον υλισμό. Είναι σημαντικό ως Χριστιανοί να είμαστε ικανοί να απαντήσουμε σε όλα τα προβλήματα που τίθενται. Νομίζω ότι η λύση δεν είναι να αποτραβιόμαστε από όλα τα άσχημα που συμβαίνουν και αναπτύσσονται γύρω μας, αλλά η πραγματική λύση είναι μια θετική μαρτυρία του χριστιανικού μας βίου. Είναι σημαντικό ο χριστιανικός μας βίος να αποτελεί ένα ιδανικό, να προσφέρει μια αξία, κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή των ανθρώπων που δεν υπάρχει αλλού. Μόνο μαρτυρώντας με τον τρόπο ζωής μας μπορούμε να συνεισφέρουμε κάτι στο κόσμο. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε. Αν δούμε, οι πρωτοχριστιανικοί χρόνοι ήταν επίσης δύσκολοι: υπήρχαν πολλές θρησκείες, πολλές αιρέσεις, διωγμοί κατά του Χριστιανισμού. Σε όλα αυτά οι Χριστιανοί απάντησαν δια της μαρτυρίας τους, πολλοί έγιναν μάρτυρες. Η λέξη μαρτύριο σημαίνει μαρτυρία, μαρτυρία με την ίδια την ζωή τους. Πιστεύω ότι δίνοντας θετική μαρτυρία με το βίο μας, ζώντας τον βίο μας ολόψυχα χριστιανικά μπορούμε να συνεισφέρουμε κάτι στον κόσμο παρ’ όλες τις δυσκολίες.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Είστε υπέρ του διαλόγου της Ορθοδοξίας με τον Καθολικισμό ή τον Προτεσταντισμό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.
Ο χριστιανός πρέπει να είναι πάντα υπέρ του διαλόγου, αλλά υπάρχουν πολλές μορφές διαλόγου. Κατά την γνώμη δεν σημαίνει τίποτα η έκφραση ότι κάποιος είναι «υπέρ ή κατά του Οικουμενικού Διαλόγου», καθώς υπάρχουν τουλάχιστον πέντε διαφορετικές μορφές Οικουμενισμού. Προσωπικά πιστεύω ότι ως Χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε ανοιχτοί και πάντα έτοιμοι για διάλογο με οποιοδήποτε άνθρωπο. Είναι η Χάρις που μας κάνει συζητούμε με τους άλλους και να μαρτυρούμε την πίστη μας. Απλά, αυτό που πρέπει να αποφεύγουμε είναι οι ψευδο-συναντήσεις ή οι συμφωνίες που βασίζονται πάνω σε ατυχείς θεολογικά συμφωνίες. Προσωπικά έχω γράψει ένα σημαντικό αριθμό θεολογικών άρθρων δείχνοντας ότι ορισμένες συμφωνίες που έχουν γίνει σε θέματα όπως το filioque ή με ορισμένες συμφωνίες με τους Προ Χαλκηδονίους δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές και ότι έδιναν την εντύπωση στα Μ. Μ. Ε. ότι έβρισκαν κάποιες λύσεις σε προβλήματα που υπάρχουν από αιώνες αλλά δεν λύθηκαν. Θα σας ομολογήσω ότι είμαι απαισιόδοξος σχετικά με την έκβαση του διαλόγου Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας, διότι αυτήν την στιγμή έχουμε στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ένα Πάπα που ευνοεί την επιστροφή στην αντίληψη περί Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 19 ου αιώνα, καθώς αναπτύσσει μια προσήλωση στα πιο ακραία δόγματα. Ο διάλογος λοιπόν μεταξύ των δύο Εκκλησιών επικεντρώνεται υπερβολικά στο ζήτημα του πρωτείου της Εκκλησίας της Ρώμης αλλά πιστεύω ότι κατά βάθος μένουν τα δογματικά ζητήματα τα οποία είναι πολύ πιο σημαντικά και που δεν αντιμετωπίζονται απλά λέγοντας ότι δεν είναι σημαντικά, καθώς ξέρουμε ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν είμαστε ικανοί να τα λύσουμε. Πράγματι, με το ζήτημα του Filioque δεν υπάρχει καμία βελτίωση και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση επί του θέματος. άλλα ζητήματα που χωρίζουν την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από την Ορθόδοξη, όπως του καθαρτηρίου πυρός, της άσπιλης σύλληψης, το αλάθητο του Πάπα είναι ζητήματα πολύ σημαντικών διαφορών, που δεν αντιμετωπίζονται όμως στο διάλογο. Κατά την γνώμη μου, γι’ αυτόν τον λόγο ο διάλογος δεν μπορεί να προχωρήσει.
–
ΕΡΩΤΗΣΗ.Κε Larchet , αναφέρεστε σε νοσήματα, έχετε συγγράψει μία τριλογία σχετικά με τα ψυχικά, σωματικά και πνευματικά νοσήματα. Πώς μπορούμε να τα διακρίνουμε και ποια η σχέση μεταξύ τους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Είναι σημαντικό να διακρίνουμε τα ψυχικά από τα πνευματικά νοσήματα. Γι’ αυτό το λόγο ορισμένοι μιλούν για σωματικά νοσήματα από την μια και τα νοσήματα της ψυχής από την άλλη. Δεν μου αρέσει η έκφραση «νοσήματα της ψυχής» γιατί είναι μια έκφραση διφορούμενη που μπορεί να σημαίνει είτε τα ψυχικά νοσήματα είτε τα πνευματικά νοσήματα, που είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στην πραγματικότητα πρέπει να διακρίνουμε τρία τελείως διαφορετικά πράγματα. Υπάρχουν τα σωματικά νοσήματα, τα νοσήματα του σώματος, υπάρχουν τα ψυχικά νοσήματα που αφορούν τον ψυχικό μας βίο και τέλος τα πνευματικά νοσήματα που είναι κάτι διαφορετικό. Τι είναι λοιπόν τα νοσήματα του σώματος; Όλος ο κόσμος γνωρίζει: ό,τι διαταράσσει το σώμα μας. Τι είναι τα ψυχικά νοσήματα; Είναι προβλήματα που προσβάλλουν τον ψυχικό μας κόσμο, όπως υπερβολική ανάπτυξη της φαντασίας μας, διαταραχές μνήμης, προβλήματα λογικής, φοβίες απέναντι σε συγκεκριμένα αντικείμενα, διαταραχές ορέξεως που έχουν ψυχικά αίτια κ.λπ. Τέλος υπάρχουν τα πνευματικά νοσήματα. Τι είναι αυτά; Διαταραχές στην σχέση μας με τον Θεό. Δηλαδή, εφόσον ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα Θεού, αυτό σημαίνει πως ό,τι έχει και είναι καθορίζεται από κάποια συγκεκριμένη σχέση με τον Θεό, υπέρ Αυτού ή κατά Αυτού. Τα πνευματικά νοσήματα λοιπόν είναι νοσήματα της σχέσης μας με τον Θεό, συμπεριλαμβάνοντας τόσο τις δραστηριότητες του σώματός μας όσο και του ψυχισμού μας. Συνεπώς, τα πνευματικά νοσήματα δεν είναι απλά νοσήματα του νου, του πνεύματος που βρίσκεται πέραν του σώματος και της ψυχής σε τρίτο επίπεδο, αλλά περιλαμβάνουν την ολότητα της υπάρξεώς μας, στην σχέση αυτής, θετική ή αρνητική, με τον Θεό. Αυτά τα τρία είδη λοιπόν νοσημάτων μπορεί να συνυπάρχουν. Ένας άνθρωπος μπορεί να πάσχει από σωματικά, ψυχικά και πνευματικά νοσήματα, τα οποία μπορεί να σχετίζονται μεταξύ τους ή να μην έχουν σχέση. Για παράδειγμα, υπάρχουν σωματικά νοσήματα που η αιτία τους είναι φυσική, αν και όλες οι ασθένειες έχουν την ρίζα του στην πτώση του ανθρώπου, στο προπατορικό αμάρτημα. Αλλά στην παρούσα φάση της ανθρωπότητας, υπάρχουν άνθρωποι που είναι υγιείς αλλά πάσχουν από ασθένειες, από καρκίνο ή κάτι άλλο, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε και από τους βίους σύγχρονων αγίων, όπως του γέροντα Πορφυρίου, ή του γέροντα Παϊσίου που ήσαν ασθενείς, από ασθένειες που έχουν φυσικά αίτια και όχι πνευματικά. Τα σωματικά νοσήματα όμως μπορούν να έχουν και ψυχικά αίτια οπότε μιλάμε για ψυχοσωματικές ασθένειες, όπως επίσης μπορεί ένα σωματικό νόσημα να έχει πνευματική αιτία. Για παράδειγμα, όταν έχουμε κάποιο πάθος, ας πούμε γαστριμαργία, όταν τρώμε πολύ, αναπτύσσουμε ασθένειες, όπως καρδιακά προβλήματα, προβλήματα κυκλοφορικού συστήματος, ή πάλι όταν εξοργιζόμαστε δημιουργούνται προβλήματα στον οργανισμό μας, όταν επίσης έχουμε άγχος προερχόμενο από το πνεύμα μας έχουμε διαταραχές στον οργανισμό κ.λπ. Συνεπώς τα πνευματικά νοσήματα μπορούν να έχουν τρεις διαφορετικές αιτίες: σωματικά αίτια, πράγμα που είναι ξεκάθαρο για τους Πατέρες, όπως άλλωστε τονίζει και ο Γρηγόριος Νύσσης . Για παράδειγμα, αν καταναλώνουμε πολύ αλκοόλ αυτό δημιουργεί προβλήματα σε ψυχικό επίπεδο, άρα έχουμε σωματικό αίτιο. Μπορεί επίσης να έχει ως αίτια τον ίδιο τον διάβολο, τη δράση του διαβόλου, δεν πρέπει όμως να υπερβάλλουμε αυτήν την επίδραση. Συμβαίνει ορισμένα μόνο άτομα να είναι δαιμονισμένα, αλλά δεν μπορούμε να εξηγήσουμε όλα τα πνευματικά νοσήματα από την δαιμονοκαταληψία και να τα ανάγουμε στη δράση του διαβόλου. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που οφείλονται στην δαιμονοκαταληψία . Και βέβαια υπάρχουν πνευματικά αίτια ορισμένων πνευματικών νοσημάτων. Για παράδειγμα, η παράνοια συχνά συνδέεται με την αλαζονεία, η κατάθλιψη συνδέεται με αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν θλίψη ή ακηδεία . Το να βρει κανείς τα αίτια σε κάθε περίπτωση είναι κάτι πολύπλοκο. Τα ψυχικά νοσήματα σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούν να θεραπευτούν χάρη σε μια θεραπευτική του σώματος, σ’ άλλες πάλι χάρη σε θεραπευτική του πνεύματος και σε άλλες πάλι με μια ιδιαίτερη προσέγγιση για τα ψυχικά νοσήματα. Προσωπικά δεν είμαι αντίθετος στη ψυχοθεραπεία. Δεν πιστεύω ότι η θεραπευτική των πνευματικών νοσημάτων μας επιτρέπει να παρακάμψουμε την ψυχοθεραπεία. Αυτό μπορεί να ισχύει στην περίπτωση που ένα πνευματικό νόσημα συνδέεται άμεσα με ένα ψυχικό νόσημα. Αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ένα ψυχικό νόσημα δεν συνδέεται με ένα πνευματικό. Έτσι βλέπουμε ανθρώπους υγιείς, υγιείς σε επίπεδο πνευματικό που εντούτοις παρουσιάζουν ψυχικά προβλήματα, αυτό γίνεται, όπως και υγιείς που πάσχουν από σωματικές ασθένειες. Πρέπει να υιοθετήσουμε μία προσέγγιση μετριοπαθή για όλα αυτά. Σε ένα άλλο βιβλίο μου που τιτλοφορείται « Πνευματική συνείδηση » όπου εξετάζω αυτούς τους τρεις τύπους νοσημάτων δείχνω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με ορισμένες ψυχοθεραπείες γιατί το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν ψυχοθεραπείες που είναι ανώδυνες, αλλά ορισμένες ψυχοθεραπείες βασίζονται σε μια ανθρωπολογία λεπτομερώς δομημένη. Για παράδειγμα η φροϋδική ή γιουγκική ψυχανάλυση. Αποδεικνύω ότι σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει ασυμβατότητα της ανθρωπολογίας και της θεολογίας. Για παράδειγμα, ο Φρόϋντ κηρύσσει τον αθεϊσμό στην βάση του συστήματός του, συνεπώς έχει μια θεώρηση του ανθρώπου που δεν συμβιβάζεται με αυτήν του Χριστιανισμού. Και στον Γιουγκ υπάρχουν προβλήματα θεολογικής φύσεως, για παράδειγμα ο Γιουγκ θεωρεί ότι ο Σατανάς είναι το τέταρτο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος και ότι ο άνθρωπος για να έχει μία φυσιολογική ψυχική ανάπτυξη οφείλει να συμπεριλάβει το κακό στη ζωή του, κάτι που είναι εντελώς ασύμβατο με τον Χριστιανισμό. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί με την ψυχοθεραπεία και να χρησιμοποιούμε την διορατικότητα. Πιστεύω ότι αυτό που είναι σημαντικό στην προσέγγιση των νοσημάτων είναι η διορατικότητα. Οι μεγάλοι πνευματικοί Πατέρες, οι γέροντες, έχουν αυτή την διορατικότητα, όπως τους γνωρίσαμε διαβάζοντας τον βίο τους, είναι ικανοί όταν κάποιος τους πλησιάζει να διαγνώσουν αμέσως την αιτία του νοσήματος. Ο πατέρας Πορφύριος για παράδειγμα ήταν ικανός να πει «έχετε αυτήν την ασθένεια», ή «η αιτία είναι σωματική, ψυχική, πνευματική» κ.λπ. Βέβαια, το πρόβλημα είναι ότι στις μέρες μας δεν έχουμε πολλούς γέροντες που έχουν αυτή την διορατικότητα και είναι ικανοί να μας μιλήσουν έτσι. Μπορούμε όμως να βρούμε τέτοια περιστατικά σε έργα των Πατέρων.
–
………………………………………………………………
Μτφρ . Θεοφάνης Δρακόπουλος
ΠΗΓΗ. http://www.apostoliki-diakonia.gr

Κριτήριο πίστεως και έργων η αγάπη. (Κυριακή Β΄ Λουκά)

Η ευαγγελική περικοπή, που ακούσαμε σήμερα, προέρχεται από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, όπου στην Ομιλία αυτή συγκεντρώνεται σχεδόν όλο το διδακτικό υλικό του κηρύγματος του Ιησού κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης του, προβάλλεται το συνολικό πλαίσιο διαμόρφωσης της χριστιανικής ζωής. Εδώ στο Ευαγγέλιο του Λουκά, όπου προβάλλονται τα γεγονότα στην ιστορική τους εξέλιξη, όπως δηλαδή ακριβώς πραγματοποιήθηκαν, έχουμε μιαν άλλη ενδιαφέρουσα παράδοση. Ο Λουκάς επιμερίζει την Ομιλία αυτή και κάθε φορά επικεντρώνει την προσοχή των πιστών σ’ ένα κεντρικό σημείο. Σήμερα κέντρο αναφοράς είναι η βίωση της αγάπης. Στην αγάπη καταξιώνεται και η πίστη και η ουσία της χριστιανικής ηθικής. Κριτήριο αληθινότητας είναι η αγάπη.
Στους προηγούμενους στίχους του ευαγγελικού Αναγνώσματος η έμφαση ήταν στην αγάπη, ιδιαίτερο προς τους ξένους, τους αλλόφυλους και αλλόθρησκους, προς αυτούς που χαρακτηρίζουμε συνήθως ως εχθρούς μας. Είναι ενδιαφέροντα τα συνθήματα: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», «καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς», «ευλο¬γείτε τους καταρωμένονς υμίν», «προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς» και «τω τύπτοντί σε επί την σιαγόνα πάρεχε και την άλλην». Ακόμη, εάν κάποιος θελήσει να σου πάρει το ιμάτιο, δώσε του και τον χιτώνα! Μην αρνηθείς να δώσεις κάτι σ’ αυτόν που έρχεται κοντά σου ως επαίτης και αυτήν την προσφορά μην την εκμεταλλευθείς μετά.
Αυτό είναι ένα θαυμάσιο πλαίσιο λειτουργίας της χριστιανικής ζωής. Μια διαρκής έκφραση της αγάπης, χωρίς όρια και περιορισμούς. Μια νέα συμπεριφορά και ένα νέο ήθος ζωής, που έρχεται ως ώριμος καρπός της χριστιανικής πίστεως. Η στάση ζωής εδώ διαμορφώνεται έξω από ηθικές επιταγές και κοινωνικές συμβατικότητες. Ούτε πρόκειται για μια ρομαντική θεώρηση της ζωής και των κοινωνικών σχέσεων. Έχουμε, αντίθετα, μια υπέρβαση των προσωπικών δικαιωμάτων, θυσία του ατομικού συμφέροντος και ενσυνείδητη αγνόηση της επιθετικότητας και κακότητας των άλλων. Διαμορφώνουμε μια τάση «μετά λόγου» και ενσυνείδητη. Ασφαλώς και δεν είμαστε αφελείς, βιώνοντας την αγάπη.
Αυτό το πλαίσιο συμπεριφοράς, παίρνει στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μια πιό συγκεκριμένη μορφή, βάσει του «χρυσού κανόνα» της χριστιανικής ηθικής δεοντολογίας. Τονίζεται με έμφαση και προτάσσεται κάθε άλλης αρχής το ανεπανάληπτο της χριστιανικής συμπεριφοράς: «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ποιείται αυτοίς ομοίως». Ασφαλώς εδώ δεν έχουμε κάποιον θεωρητικό κανόνα, ή ηθικιστικό αξίωμα, μιας γενικής ηθικής αντίληψης. Πρόκειται για στάση ζωής και ήθος πνευματικής εμπειρίας. Γι’ αυτό και προτάσσεται της όλης περικοπής. Πώς, όμως, αναλύεται αυτό το αξίωμα του «χρυσού κανόνα» στην καθημερινή ζωή;

Σχέση ηθικής καθαρότητας και αγάπης

Θα περιμέναμε, εύλογα, η Εκκλησία να επιλέξει ως αποστολικό Ανάγνωσμα για σήμερα τον «ύμνο της αγάπης» από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου. Εκείνο το περίφημο κείμενο, που όμοιο δεν υπάρχει στην παγκόσμια φιλολογία και που όχι μόνο εκθειάζει υπέρμετρα την αγάπη αλλά και της δίνει απόλυτο κύρος και αξία έναντι κάθε άλλης αξίας και αρετής. Θα ήταν, όμως, η επιλογή αυτή ένα είδος ταυτολογίας.
Γι’ αυτό και επιλέγεται ένα κείμενο από την Β΄ προς Κορινθίους που αναφέρεται στην ηθική καθαρότητα του ανθρώπου. Φαίνεται πως υπάρχει άμεση και λειτουργική σχέση μεταξύ αγνότητας και αγάπης. Όποιος δεν είναι αγνός και καθαρός δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά. Η αγάπη αναπτύσσεται και ανθοφορεί σε αγνούς και καθάριους λειμώνες. Ο σαρκικός βούρκος πνίγει και νεκρώνει την αγάπη.
Ακούσαμε στο αποστολικό Ανάγνωσμα, ότι ο άνθρωπος και το ανθρώπινο σώμα είναι «ναός Θεού». Και ότι για να έχουμε «αγιωσύνην εν φόβω Θεού» ανάγκη είναι όπως «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρ¬κός και πνεύματος». Δεν υπάρχει «μολυσμός» μόνο στη σάρκα, υπάρχει και στο πνεύμα. Η διαφθορά και η αμαρτία είναι καθολική, στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή του ανθρώπου. Δεν μπορεί κάποιος να πει «είμαι βρώμικος στο σώμα, μα καθαρός στην ψυχή», ή «έχω σαρκικές αδυναμίες αλλά αγαπώ τους ανθρώπους». Αυτό θα δήλωνε μάλλον διαστροφή.
Στο κείμενο της επιστολής του αποστόλου Παύλου, πριν από την ευαγγελική περικοπή, γίνεται αναφορά στους ανθρώπους χωρίς Θεό και χωρίς Χριστό. Ομιλεί για τους ανθρώπους και τον κόσμο των ειδώλων, για τους ανθρώπους που λατρεύουν τον Βελίαρ, δηλαδή εκείνους που έχουν ως λατρεία τη σάρκα, το σώμα και τις σαρκικές επιθυμίες. Σ’ αυτό τον κόσμο δεν υπάρχει ουσιαστική αγάπη. Οι άνθρωποι της σάρκας ζουν εκεί με υποκατάστατα της αγάπης. Είδωλα για μας σήμερα είναι οι άνθρωποι της εξουσίας, του χρήματος, της βρώμικης και σαρκικής ηδονής.
Η κάθαρση «από παντός μολυσμού σαρκός», αλλά και η καθαρότητα και αγνότητα του πνεύματος και της ψυχής μας, είναι βασική προϋπόθεση της κοινωνίας με τον Θεό. Η «αγιωσύνη», που τονίζει το αποστολικό Ανάγνωσμα, είναι μια σύνθετη έννοια, που αγκαλιάζει το σώμα και την ψυχή μας. Στον κόσμο των ειδώλων, παλαιών και σύγχρονων, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί η καθαρότητα, η αγιότητα και η βίωση της αγάπης. Αυτά είναι εμπειρίες ζωής μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, στον κόσμο του λαού του Θεού.
Γι’ αυτό το ιερό κείμενο αναφέρει με έμφαση την αναγκαιότητα της καθαρότητας και της αγιότητας και τη βίωση της αγάπης μεταξύ των μελών της Εκκλησίας, ώστε ο Θεός να αναπαύεται στην κοινωνία μαζί τους· «ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός και αυτοί έσονταί μοι λαός».
Είμαστε «ναός» ενός «ζώντος Θεού». Και όπως καλλωπίζουμε έναν ναό και τον περιποιούμαστε με απέραντο σεβασμό, έτσι αξίζει να «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος», διότι είμαστε κι εμείς κατοικητήριον του Θεού. Σ’ αυτό τον άγιο χώρο βιώνεται η αγάπη και κοινωνούμε με την αγάπη, αφού «ο Θεός αγάπη εστίν».
Η συμπερασματική κατάληξη των δύο ιερών Αναγνωσμάτων είναι τελικά η βίωση της αγάπης. Όχι ασφαλώς μιας αγάπης απογυμνωμένης από κάθε αρετή, μιας ορμέμφυτης και βιολογικής αγάπης, αλλά συνειδητής και χαρισματικής, που ξεπερνάει και τα όρια του εαυτού μας και του κόσμου μας. Μια αγάπη ανιδιοτελής, με διάθεση προσφοράς και θυσίας, που ακολουθεί τα ίχνη του Χριστού. Αυτή η αγάπη είναι χάρις και δωρεά του άγιου Πνεύματος και είναι έκφραση αγιοπνευματικής ζωής και βιοτής.
Καθώς δε ο ευαγγελιστής Λουκάς θεωρεί τον κάθε πιστό να είναι και μαθητής του Ιησού Χριστού, διευρύνοντας την έννοια της μαθητείας πέρα από τους Δώδεκα, η χαρισματικότητα και η λειτουργία της αποστολικότητας αγγίζει τελικά όλους μας. Όλοι μας καλούμαστε να διακονούμε την Εκκλησία που σημαίνει να διακονούμε αυτή την ίδια την αγάπη. Η ενότητα θεολογίας και πνευματικό¬τητας, αγιότητας και ζωής, που θέσαμε στην αρχή ως ζητούμενο από την ανάγνωση των ιερών κειμένων της ημέρας είναι δυνατό τελικά να πραγματοποιηθεί στη βίωση της αγάπης.
Η αγάπη και κατ’ επέκταση η διακονία, δεν είναι μια απλή αρετή. Είναι η αρετή των αρετών, η «μείζονα των αρετών», κατά την έκφραση του αποστόλου Παύλου. Σ’ αυτή την αρετή και την εμπειρία καταξιώνεται η θρησκεία και η Εκκλησία, δηλαδή η αποκάλυψη, η προφητεία και η αποστολικότητα. Ο ίδιος ο Κύριος, απαντώντας στην ερώτηση των Φαρισαίων περί της σπουδαιότερης εντολής και αρετής, απάντησε: «Αγαπήσεις κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου… και αγαπήσεις τον πλησίον σον ως σεαυτόν. Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος κρέμαται και οι προφήται».
Η οδός της αγάπης είναι η οδός της ορθής θρησκευτικότητας. Η εμπειρία της αγάπης είναι η βίωση της Αγιότητας. Όλα τα άλλα είναι παρεπόμενα. Στην αγάπη καταξιώνεται η διακονία της Εκκλησίας. Εκτός της αγάπης δεν υπάρχει αποστολική συνέχεια. Υπάρχουμε στη ζωή γιατί λειτουργεί η αγάπη. Υπάρχουμε στην πίστη γιατί η Εκκλησία διακονεί την αγάπη και τον κόσμο.

(Γεωργίου Π. Πατρώνου, Ομοτ. Καθηγητού Παν/μίου, «Κήρυγμα και Θεολογία», εκδ. Αποστ. Διακονία, σ.182-184, 186-189)

Ο πόλεμος των λογισμών.(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης)

Εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν πνευματικά, έχουν να διεξαγάγουν ένα δύσκολο και ανηλεή πόλεμο με τους λογισμούς σε κάθε στιγμή της ζωής τους• έναν πνευματικό, αόρατο πόλεμο. Η ψυχή τους πρέπει να λειτουργεί ακατάπαυστα ως ένα μάτι καθαρό, ικανό να παρατηρεί και να παρακολουθεί τους λογισμούς που ο πονηρός ενσπείρει στην καρδιά τους και να τους εξοβελίζει. Η καρδιά των ανθρώπων αυτών πρέπει να φλέγεται πάντα από πίστη, ταπείνωση κι αγάπη. Διαφορετικά ο πονηρός διάβολος βρίσκει εύκολα είσοδο και προσπαθεί να μειώσει την πίστη ή και να την εξαλείψει τελείως και να ενσπείρει κάθε κακή επιθυμία, που μετά ο άνθρωπος δε θα μπορέσει να την απομακρύνει ούτε με δάκρυα. Γι’ αυτό μην αφήνεις την καρδιά σου να ’ναι ψυχρή, ιδιαίτερα την ώρα της προσευχής. Ν’ αποφεύγεις με κάθε τρόπο την αδιαφορία. Πολλές φορές στα χείλη βρίσκεται η προσευχή και στην καρδιά η πονηρία, η δυσπιστία ή και η απιστία ακόμα. Έτσι ο άνθρωπος φαίνεται να είναι με τα χείλη του κοντά στο Θεό και με την καρδιά του μακριά απ’ Αυτόν. Την ώρα που προσευχόμαστε, ο πονηρός μετέρχεται τα πάντα για να ψυχράνει την καρδιά μας, να την εξαπατήσει με κάθε μέσο που εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Να προσεύχεσαι και να προσέχεις ταυτόχρονα, να θωρακίζεις την καρδιά σου.
Αν προσεύχεσαι για να ζητήσεις κάτι από το Θεό, τότε πριν από την προσευχή σου φρόντισε να οπλιστείς με θερμή και ακλόνητη πίστη. Μην αφήσεις να μπουν στην ψυχή σου σπέρματα αμφιβολίας ή απιστίας. Θα είναι άσχημο για σένα την ώρα που προσεύχεσαι η καρδιά σου να ταλαντεύεται ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, η πίστη σου να μην είναι σταθερή. Μην περιμένεις να σου δώσει ο Κύριος αυτό που ζήτησες με αδύναμη πίστη. Τέτοια προσευχή προσβάλλει τον Κύριο, κι ο Θεός δε δίνει τις δωρεές Του στους βλάσφημους. «Πάντα όσα αν αιτήσησθε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε» (Ματθ. κα’ 22), είπε ο Κύριος. Αυτό σημαίνει πως αν αμφιβάλεις, αν η πίστη σου δεν είναι σταθερή, δε θα λάβεις.
Είπε ακόμα πως «εάν εχητε πίστιν και μη διακριθήτε… καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται» (Ματθ. κα’ 21). Επομένως, αν αμφιβάλετε κι είστε ολιγόπιστοι, δε θα έχετε τη δύναμη να κάνετε τα έργα αυτά. «Αιτείτω δε εν πίστει, μηδέν διακρινόμενος· ο γαρ διακρινόμενος έοικε κλύδωνι θαλάσσης ανεμιζομένω και ριπιζομένω», λέει ο απόστολος Ιάκωβος. «Μη γαρ οιέσθω ο άνθρωπος εκείνος ότι λήψεταί τι παρά Κυρίου, ανήρ δίφυχος ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού» (Ιακ. α’ 6-8). Η ψυχή που αμφιβάλλει ότι ο Θεός μπορεί να της δώσει εκείνο που ζητά, θα τιμωρηθεί από το Θεό για την απιστία της. Θα θλίβεται, θα την κατατρώγει η αμφιβολία.
Μην παροργίζεις τον Παντοδύναμο Κύριο ούτε με την παραμικρή σκιά αμφιβολίας -ιδιαίτερα εσύ, που έχεις γνωρίσει από πρώτο χέρι και μάλιστα επανειλημμένα την παντοδυναμία Του. Η αμφιβολία είναι βλασφημία εναντίον του Θεού. Είναι αναίδεια, είναι ψέμα του πονηρού πνεύματος που φωλιάζει στην καρδιά σου εναντίον του πνεύματος της αλήθειας. Να τη φοβάσαι την αμφιβολία, όπως φοβάσαι το φαρμακερό φίδι, ή θα έλεγα καλύτερα, να μη της δίνεις καμιά σημασία.
Να θυμάσαι πως όταν προσεύχεσαι, ο Θεός περιμένει από σένα μια σταθερή απάντηση στην ερώτηση που σου κάνει εσωτερικά, μυστικά: «Πιστεύεις πώς μπορώ να το κάνω αυτό;» Στην ερώτηση αυτή η απάντηση που πρέπει να δώσεις από τα βάθη της ψυχής σου είναι: «Ναι, Κύριε!» (Ματθ. θ’ 28).
Όταν νιώθεις πως σε κυριεύει η αμφιβολία ή η δυσπιστία, να κάνεις τον εξής συλλογισμό: Πρώτα-πρώτα ζητώ από το Θεό κάτι που υπάρχει, πραγματικό, δεν ζητώ κάτι το φανταστικό, το ανύπαρκτο. Μα ό,τι υπάρχει, την ύπαρξή του την έχει από το Θεό. «Πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Ιωάν. α’ 3). Επομένως τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν δε γίνεται χωρίς τη θέλησή Του.
Όλα έλκουν τήν ύπαρξή τους από Εκείνον, ή γίνονται επειδή Εκείνος το θέλει ή το επιτρέπει, με τα μέσα και τις δυνάμεις με τις οποίες Εκείνος έχει προικίσει τα πλάσματά Του. Σε όλα όσα υπάρχουν ή γίνονται, ο Θεός είναι ο Παντοδύναμος Κύριος, ο οποίος καλεί «τα μη όντα ως όντα» (Ρωμ. δ’ 17). Αλλά κι αν ακόμα είχα ζητήσει κάτι το οποίο δεν υπάρχει, Εκείνος θα μπορούσε να το δημιουργήσει και να μου το δώσει.
Δεύτερο, αυτό πού ζητώ με την προσευχή μου μπορεί να μου δοθεί, αφού ό,τι είναι αδύνατο στους ανθρώπους είναι δυνατό στο Θεό. Κι απ’ αυτή την άποψη δεν μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε δυσκολία, αφού ο Θεός μπορεί να κάνει για μένα αυτό που κατά τη γνώμη μου φαίνεται αδύνατο. Είναι μεγάλη δυστυχία που η πίστη μας εμποδίζεται από την κοντόφθαλμη λογική μας — την αράχνη αυτή που μπλέκει την αλήθεια στον ιστό της κριτικής, της επιχειρηματολογίας και του ορθού λόγου. Η πίστη αγκαλιάζει και δέχεται την αλήθεια άμεσα, ενώ ο ορθός λόγος φτάνει σ’ αυτήν μέσα από δολιχοδρομίες. Η πίστη είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα πνεύματα, ενώ η λογική είναι το μέσο επικοινωνίας ανάμεσα στα αισθητά. Η πρώτη αναφέρεται στο πνεύμα, η δεύτερη στην ύλη.

Η κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας

Έχουμε όλοι τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε, επειδή υπάρχει μια απεριόριστη κι αιώνια Σοφία (Σκέψη), όπως ακριβώς μπορούμε ν’ αναπνέουμε, επειδή υπάρχει ένα διάστημα με ανεξάντλητο αέρα. Αυτός είναι κι ο λόγος που κάποιες φωτεινές ιδέες, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, ονομάζονται εμπνεύσεις. Οι σκέψεις μας ρέουν ακατάπαυστα, αφού η ύπαρξη του Πνεύματος της Σοφίας είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό λέει κι ο απόστολος: «Οχ ότι ικανοί έσμεν αφ’ εαυτών λογίσασθαί τι ως εξ εαυτών, αλλ’ η Ικανότης ημών εκ του Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). Γι’ αυτό επίσης είπε κι ο ίδιος ο Σωτήρας μας: «Όταν δε παραδώσωσιν υμάς, μη μεριμνήσητε πως ή τι λαλήσετε· δοθήσεται γαρ υμίν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε» (Ματθ. ι’ 9).
Βλέπεις πως τόσο η σκέψη (έμπνευση) όσο κι ο ίδιος ο λόγος μας έρχονται απ’ έξω. Αυτή βέβαια είναι μια κατάσταση χάριτος και μας δίνεται μόνο σε περίπτωση που έχουμε ανάγκη. Ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή όμως οι φωτεινές ιδέες προέρχονται είτε από το φύλακα άγγελό μας είτε από το Πνεύμα του Θεού. Κάθε σκοτεινή κι ακάθαρτη σκέψη αντίθετα προέρχεται από τη διεφθαρμένη μας φύση κι από το διάβολο, που είναι πάντα έτοιμος να μας παγιδέψει. Πώς λοιπόν πρέπει να συμπεριφέρονται οι χριστιανοί; Ο ίδιος ο «Θεός εστίν ο ενεργών εν ημίν» (Φιληπ. β’ 13). Γενικά μπορούμε να πούμε πως σ’ όλον τον κόσμο βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη δομή του ορατού κόσμου, και ιδιαίτερα της γης, στην περιστροφή και τη ζωή της γήινης σφαίρας, στη διασπορά των στοιχείων (φως, νερό, αέρας, πηλός, φωτιά), ενώ άλλα στοιχεία είναι διασκορπισμένα στα ζωντανά όντα (πουλιά, ψάρια, ερπετά, θηρία κι ανθρώπους). Βλέπουμε την κυριαρχία της σκέψης στη σοφή δομή τους, στις δυνάμεις τους, στη φύση και στις συνήθειες τους. Την παρατηρούμε στη δομή των φυτών, στην ανάπτυξή τους. Με λίγα λόγια, την κυριαρχία της σκέψης και της σοφίας τη βλέπουμε.

(Αγίου Ιωάννου Κρονστάνδης, Η εν Χριστώ ζωή μου, τ. Α΄)

Η θεολογία του πρίγκιπα-βατράχου.(Από το ημερολόγιο της Λινέτ Χοπ)

Η Λινέτ Χοπ και ο σύζυγός της Νέηθαν Χοπ είναι Αμερικανοί ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, που πρόσφεραν πνευματικό και κοινωνικό έργο στην Αλβανία τα έτη 1998-2006. Η Λινέτ ασθένησε από καρκίνο και, μετά από οδυνηρό αγώνα, κοιμήθηκε στις 27 Αυγούστου 2006, αφού είχε επιστρέψει από τις ΗΠΑ στην Αλβανία, για να ζήσει εκεί το τέλος της επίγειας ζωής της και να ταφεί εκεί.

Η συγκλονιστική πορεία της ως ιεραποστόλου και ως καρκινοπαθούς καταγράφεται στο βιβλίο του π. Λουκά Βερόνη Η ελπίδα της Λινέτ, εκδόσεις «Ακρίτας», όπου παρατίθενται και εκτενή αποσπάσματα από το ημερολόγιό της.

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από τις σελ. 94-96 του βιβλίου. Γράφει η Λινέτ.

Πολλοί άνθρωποι κάθε μήνα χτυπάνε την πόρτα μας ζητώντας φαγητό, φάρμακα, ρούχα, παπούτσια και χρήματα. Δεν ξέρουμε πώς, αλλά μας βρίσκουν και πάντα βλέπουμε καινούργια πρόσωπα στην πόρτα μας. Πολλοί έρχονται από χωριά έξω από τα Τίρανα και ταξιδεύουν με λεωφορείο μέχρι το σπίτι μας.

Με τα χρόνια έχουμε κανονίσει με τους τακτικούς μας επισκέπτες να έρχονται μία φορά τον μήνα για να παίρνουν μία μεγάλη σακούλα με βασικά τρόφιμα. Οι περισσότεροι είναι πανευτυχείς μ’ αυτό το πρόγραμμα, αλλά κάθε τόσο κάποιος εμφανίζεται με μια καινούργια ιδέα γι’ αυτά που θα έπρεπε εμείς να κάνουμε γι’ αυτόν.

Πριν μερικούς μήνες, ήρθε για να ζητήσει τρόφιμα ένας κοντός, πολύ καταβεβλημένος άνδρας. Νομίζω ότι πρέπει να χτυπούσε πόρτα πόρτα, ζητώντας βοήθεια, και απλώς έτυχε να πέσει πάνω μας. Είπε ότι ήταν από μια πόλη κάπου δύο ώρες με το αυτοκίνητο από τα Τίρανα και ότι είχε έξι παιδιά. Του δώσαμε μία σακούλα με τρόφιμα, κι από τότε άρχισε να χτυπάει την πόρτα μας σχεδόν καθημερινά, καμιά φορά και περισσότερες φορές μέσα στη μέρα. Ήρθε στις 5 μ.μ. και ξανάρθε στις 10 μ.μ.

Αν του δώσω μία μπανάνα, βρίσκω το φλούδι της στο κεφαλόσκαλο. Αν του δώσω ψωμί, τυρί και ντομάτα, βρίσκω τα απομεινάρια της ντομάτας στα σκαλιά. Άρχισε να με στενοχωρεί και παραπονέθηκα στον Νέηθαν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είχε σκοπό να συνεργαστεί με το μηνιαίο μου πρόγραμμα παροχής τροφίμων.

Τι κάνουμε τώρα; Ο Νέηθαν πρότεινε να έχω διαθέσιμα τρόφιμα γι’ αυτόν, αν τύχαινε να περάσει. Ο άνθρωπος αυτός ήταν, κατά τη δική του έκφραση, «φουκαράς», και δεν θα μπορούσε να ενταχθεί σε πρόγραμμα. Επιπλέον, ήταν τόσο πεινασμένος κάθε φορά που ερχόταν, που έτρωγε ό,τι κι αν του δίναμε και, φυσικά, πρέπει να προσθέσω ότι πετούσε τα υπολείμματα στα σκαλιά.

Ενώ προβληματιζόμουν με την πρόταση του Νέηθαν, η ιστορία του πρίγκιπα που είχε γίνει βάτραχος ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μου. Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η ιστορία, γιατί η ηρωίδα, μια νεαρή πριγκίπισσα, δεν ήταν υποδειγματικός χαρακτήρας. Αρνήθηκε να κρατήσει το λόγο της – μια συμπεριφορά όχι και τόσο ταιριαστή σε μια πριγκίπισσα. Υπόσχεται στον βάτραχο ότι, αν τη βοηθήσει να ξαναβρεί τη χρυσή της μπάλα, που κατά λάθος έριξε μέσα στη λίμνη, θα μπορεί να τρώει από το πιάτο της και να κοιμάται στο μαξιλάρι της. Αυτός της βρίσκει τη μπάλα, αλλά όταν αργότερα έρχεται να διεκδικήσει την ανταμοιβή του, αυτή τον περιφρονεί, του κλείνει την πόρτα κατάμουτρα, τον πετάει κάτω απ’ το τραπέζι και τσιρίζει όταν αυτός πηδάει πάνω στο μαξιλάρι της.

Αφότου σκέφτηκα αυτή την ιστορία, μου ήρθε η ιδέα ότι ο Χριστός είναι σαν τον πρίγκιπα-βάτραχο. Για κάποιο λόγο επέλεξε να μας επισκεφτεί με ένα τρόπο που βρίσκουμε δυσάρεστο – «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων» (*). Αν θέλω να βρω τον πρίγκιπα πρέπει να αγκαλιάσω τον βάτραχο. Απορρίπτοντας τον βάτραχο, με όποια μορφή κι αν έρχεται σε μένα, σημαίνει ότι θα χάσω τον πιο αγαπημένο και λατρεμένο απ’ όλους τους πρίγκιπες, τον Χριστό.

Όσο για τον «φουκαρά», αυτόν που έρχεται στην πόρτα μου, τώρα παίρνει φαγητό κάθε μέρα και επιπλέον τη μηνιαία σακούλα με τα τρόφιμα.

Αυτές οι εμπειρίες δίνουν νέο νόημα στα λόγια του αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες (κεφ. 6, στίχ. 9): «Το δε καλόν ποιούντες μη εκακκώμεν» [ας μην αποθαρρυνόμαστε στο να κάνουμε το καλό]. Στ’ αλήθεια, το να κάνεις το καλό είναι πολύ κουραστικό και έχεις τον πειρασμό να το αποφύγεις, αλλά επιμένοντας, αμείβεσαι με όλο και μεγαλύτερη ικανότητα να αγαπάς, κι αυτό αξίζει τον κόπο.

*****

(*) «Εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (=αφού το κάνατε σε έναν από αυτούς τους ελάχιστους, σε μένα το κάνατε»): λόγια του Χριστού στο κατά Ματθαίον, κεφ. 25, στίχοι 31-46, με τα οποία αναφέρει ότι θα αξιολογήσει τις πράξεις των ανθρώπων κατά τη δευτέρα παρουσία

Ὁ θρυλούμενος γάμος τοῦ Χριστοῦ : Μήπως τὸ Defencenet.gr προωθεῖ ἀνεπιγνώστως τὴ Μασονία;

Τοῦ Μοναχοῦ Σεραφεὶμ

Μιὰ πρόσφατη ἀνάρτηση στὴν ἔγκριτη εἰδησεογραφική ἱστοσελίδα Defencenet.gr ἀναδεικνύει καὶ πάλι τὸ θέμα τῆς προβολῆς μασονικῶν καὶ θεοσοφιστικῶν διδασκαλιῶν στὸ εὐρύ κοινό, ἀλλά καὶ τῆς διεισδύσεως ἀποκρυφιστῶν ἢ ἐπηρεασμένων ἀπὸ τὸν ποικίλο ἀποκρυφισμό ἐρευνητῶν στοὺς διαύλους εἰδήσεων τοῦ Διαδικτύου (τὰ λοιπά ΜΜΕ εἶναι ἐν προκειμένῳ γενικῶς «ξεγραμμένα» ἤδη ἀπό δεκαετιῶν). Μετὰ ἀπὸ μερικοὺς μῆνες ἐπιμόνου προσπαθείας τῆς ἱστοσελίδος Defencenet.gr μέσῳ συγκεκριμένων «εἰδήσεων» νὰ ἐξωραΐσει καὶ ἐπικαιροποιήσει τὸν ἀρχαιοελληνικό ἐθνισμό καὶ τὴν εἰδωλολατρία, ἡ διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας κλιμακώθηκε μὲ τὴ νέα δῆθεν «εἴδηση» (ἀπὸ τὴν Καθηγήτρια Karen L. King τοῦ Harvard), βάσει σπαράγματος ἀρχαίου κοπτικοῦ αἱρετικοῦ χειρογράφου τοῦ 4ου μ.Χ. αἰ., ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἦταν ἴσως νυμφευμένος … (τὸ ἴδιο αὐτὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Harvard θεωρεῖ βέβαια ὅτι καὶ ὁ τέως Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος κ. Γ.Α.Παπανδρέου εἶναι ἀκριβοπληρωτέος διδασκαλικὸς φωστὴρ τῶν πολιτικῶν ἐπιστημῶν… !).

● Ἀντιφάσεις στὴ θρησκευτικὴ γραμμὴ τoῦ Defencenet.gr

Ἡ ἀνάρτηση αὐτή, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ παρόμοιες προηγούμενες, μᾶς προβληματίζει, ἐπειδὴ ἡ ἱστοσελίδα Defencenet.gr πλὴν τῆς κατὰ κοινὴν ὁμολογίαν ἀρτίας συνολικῆς ἐνημερώσεως ποὺ παρέχει ἐπί θεμάτων γεωπολιτικῶν καὶ γεωστρατηγικῶν, ἐθνικῶν, κ.λπ. διέπεται ἀπὸ φρόνημα πατριωτικό, ἀντι-νεοταξικό καὶ ἀντι-νεοεποχικὸ μὲ σεβασμὸ στὴν Παράδοση τοῦ Γένους καὶ (ἐν γένει καὶ) τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι στὸ ὀρθόδοξο πνεῦμα ἐναντίον τῆς προωθουμένης Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, ἡ ἱστοσελίδα ὀρθῶς ἐπισήμανε (10/05/2012) ὅτι ἡ προσπάθεια καθιερώσεως κοινοῦ οὐδετέρου θρησκευτικοῦ συμβόλου γιὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τοῦ Λονδίνου ἐντασσόταν στὸ σχέδιο δημιουργίας παγκοσμίου κυβερνήσεως, ἡ ὁποία προϋποθέτει «παγκοσμίους φόρους, κοινὴ πίστη καὶ κοινὴ σημαία» [1]. Παρομοίας σημασίας ἦταν καὶ ἡ εἴδηση τοῦ Defencenet.gr περὶ τῆς ἀναμείξεως τῆς ὀρθοδόξου Ρωσίας στὴ διατήρηση τῶν χριστιανικῶν συμβόλων στὴν Εὐρώπη, ἐναντίον τῆς νεοταξικῆς πολιτικῆς κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἐθνῶν [1α], ὅπως καὶ ὁ σεβασμὸς μὲ τὸν ὁποῖον ἡ ἱστοσελίδα ἀναφέρεται στὰ πρόσωπα καὶ τὶς προφητεῖες τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ καὶ συγχρόνων ὁσίων Γερόντων [3].

Ἐφ΄ὅσον λοιπόν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, πῶς τὸ Defencenet.gr υἱοθετεῖ τὴν ἀναθεωρητικὴ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ ἐθνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τήν, πολύ συνήθη τελευταῖα, πολεμικὴ κατὰ τοῦ πανυπερτίμου Θείου Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τῆς Μασονίας καὶ τῆς Θεοσοφίας, ὅπως θὰ ἀποδείξουμε παρακάτω; Πῶς, ἐνῷ πολεμεῖ πολλάκις τὸν ἐθνο-μηδενισμὸ τῆς κας Ρεπούση καὶ τῶν λοιπῶν δραγώνων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ὡστόσο ἐγκολπώνεται στὰ ἐν λόγῳ εἰδησεογραφικὰ ἄρθρα μιὰν ἐπίσης ἀθεμελίωτη «ρεβιζιονιστικὴ» ὀπτικὴ τοῦ ἀρχαίου ἐθνισμοῦ καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ προσπαθώντας νὰ τὰ συμβιβάσει μὲ τὴν χριστιανικὴ Πίστη, κατὰ τὴν προοπτικὴ τῆς Helena P. Blavatsky (The Secret Doctrine), τοῦ Albert Pike (Morals and Dogma), τῆς Alice Bailey (The Reappearance of the Christ), του Benjamin Creme (Share International) καὶ τῶν λοιπῶν Μασόνων, Θεοσοφιστῶν καὶ Νεοεποχιτῶν διανοουμένων; Ἀναντιρρήτως δέ, τελικὸς στόχος ὅλων τῶν ὡς ἄνω ἀποκρυφιστῶν ἦταν καὶ εἶναι ἡ συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν γιὰ τὴν δημιουργία τῆς Πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, συγχώνευση ὅμως ποὺ περιλαμβάνει ἐπίσης καὶ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, ἔστω καὶ στὶς πιὸ «εὐγενεῖς» της μορφές, τοῦ πλατωνισμοῦ, νεο-πλατωνισμοῦ κ.λπ.

Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ἢ μᾶλλον εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ὅλα τὰ παραπάνω ἀποδομητικά τῆς γνησίως νεοελληνικῆς, ὀρθοδόξου, ταυτότητός μας στοιχεῖα δὲν ἀπηχοῦν ἀκριβῶς τὸ φρόνημα τῶν συντελεστῶν τῆς ἱστοσελίδος Defencenet.gr συνολικῶς, ἀλλὰ μόνον συγκεκριμένων συνεργατῶν, ποὺ ἐνίοτε ἀντλοῦν τὰ ἐπιχειρήματά τους καὶ ἀπό καθαρῶς ἐσωτεριστικὲς-ἀποκρυφιστικὲς πηγὲς (ὅπως τὴν ἱστοσελίδα Esoterica.gr ), προβάλλοντάς τα ὡς ἐπιστημονικὲς εἰδήσεις. Ὁ ἐσωτερισμὸς ὅμως ἐπικρίνεται ἐπισήμως ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὡς μορφὴ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ἡ ὁποία τονίζει τὴν αὐτο-θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Σύμφωνα μὲ τὸ Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων «Τελικὰ γι’ αὐτοὺς [τοὺς ἐσωτεριστὲς] Θεὸς εἶναι μόνο ὁ ἑαυτός τους. Δὲν ὑπάρχει Θεὸς ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι ὁ Θεὸς τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ ἑνωθοῦμε κατὰ χάρη […] Τὰ πάντα γιὰ τοὺς ἀποκρυφιστὲς βρίσκονται μέσα μας». [4] Περὶ τούτου, κατωτέρω.

● Ἡ μοναδικὴ σημασία τῆς παρθενίας τοῦ Χριστοῦ

Πρὶν προχωρήσουμε στὴν ἐξέταση τῶν θεμάτων καθ’ ἑαυτά, ἀπαντοῦμε στὴν καταληκτήρια ἐρώτηση τοῦ ἀρθρογράφου «Τί σημασία ἔχει, ἆραγε, ἂν ἦταν παντρεμένος ὁ Ἰησοῦς ἢ ὄχι;» γιὰ νὰ μεταβοῦμε καὶ στὴν κατάδειξη τοῦ ἀπωτέρου στόχου τέτοιων ψεμμάτων καὶ νὰ τὰ ἐντάξουμε στὴν νεο-εποχικὴ προπαγάνδα ἀπ’ ὅπου καὶ προέρχονται καὶ ὅπου δομικῶς ἀνήκουν.

Ὅσοι παραδέχονται, ἀντιθέτως πρὸς τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὅτι ἐνδέχεται «ὁ Ἰησοῦς νὰ ἦταν παντρεμένος»:

(α) Ὑπονομεύουν τὴν ἱστορικὴ ἀξιοπιστία τῶν Εὐαγγελίων καὶ συνόλου τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία μαρτυρεῖ ὑπὲρ τῆς ἀγαμίας καὶ παρθενίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ βεβαίως διαψεύδονται ἀπὸ αὐτά• ὁ Χριστός, ὡς ὁ ἐπὶ πάντων Θεός, ἦταν τόσο ξένος πρὸς τὶς διαφυλικὲς σχέσεις, ὥστε οἱ μαθητές Του ἐξεπλάγησαν ὅταν Τὸν εἶδαν μόνον νὰ συνομιλεῖ μὲ τὴν Σαμαρείτιδα «καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει» [5]. Ὁ ἐπιστήθιος φίλος καὶ ἠγαπημένος Του μαθητής ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὴν Ἀποκάλυψη, ἀναφέρει περὶ τῶν 144,000 ἐκλεκτῶν καὶ παρθένων, ὅτι «μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν• παρθένοι γάρ εἰσι» [6]. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει γράψει τέτοια φράση, ἐὰν ἐμαρτυρεῖτο ἄλλο παράδειγμα βιοτῆς στὸν Κύριο; Ἤδη στὴν ἀρχὴ τοῦ β΄ αἰ. μ.Χ. καὶ ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος, ἐπαινεῖ τὴν παρθενία ὡς τιμὴ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ: «Εἴ τις δύναται ἐν ἁγνείᾳ μένειν εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ Κυρίου, ἐν ἀκαυχησίᾳ μενέτω» [7]. Σημαίνει αὐτὸ ἀναντιρρήτως τὴν παρθενίαν τοῦ Κυρίου ἢ ὄχι; Διότι πῶς δύναται κανεὶς νὰ τιμᾷ τὸν Κύριο μὴ ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη Του; Καὶ βεβαίως τὴν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος καὶ τὴν εἰλικρίνεια της μαρτυρίας τους οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ μαθητές τους ἐπισφράγισαν μὲ τὸν μαρτυρικό τους θάνατο.

(β) Καταλήγουν στὸ νὰ ὑποδείξουν τὸν Χριστὸ ὡς ὑποκριτή, ὁ Ὁποῖος θέτει –κατὰ τὸ κάκιστον παράδειγμα τῶν Φαρισαίων – φορτία ποὺ ὁ Ἴδιος δὲν αἴρει [8]. Διότι πῶς ὁ Χριστός, ἐφ’ ὅσον προέβαλλε τὸν Ἑαυτό Του ὡς αἰώνιο ὑπόδειγμα στοὺς μαθητές Του, «ὑπόδειγμα γὰρ ἔδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε» [9] ἦταν δυνατὸν νὰ μὴ τηρήσει ὁ Ἴδιος αὐτὸ στὸ ὁποῖο παρακινοῦσε τοὺς ἀνθρώπους; Διότι κήρυσσε τὴν ἀνωτερότητα τῆς παρθενίας καὶ παρακινοῦσε στὴν τήρησή της: «εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» [10].

(γ) Ἀπομειώνουν τὴν θεότητα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Παντοδυναμία καὶ Ὁμοουσιότητά του πρὸς τὸν Πατέρα. Διότι ὁ Χριστός, ὁ «ἐπὶ πάντων Θεός» [11], ὡς (συν)δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος κόσμου, «ὅτι ἐξ αὐτοῦ καὶ δι’ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν τὰ πάντα» [12], δὲν εἶχε τὴν ἀνάγκη γάμου διὰ νὰ φέρει στὴν ὕπαρξη νέους ἀνθρώπους, ἀλλὰ καθὼς εἶχε ἐνεργήσει καὶ κατὰ τὴν Γένεση τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ γῆς στὴν στιγμιαία πλάση τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ [13], ἔτσι γενικῶς δι΄ ἑνὸς λόγου Του μπορεῖ νὰ καλέσει «τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα»• «αὐτὸς γὰρ [ὡς Θεὸς] εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν» [14]. Πλὴν τούτου, ὁ γάμος ὑπῆρξε ἀντίδοτο τοῦ θανάτου καὶ εἰσήχθη μετὰ τὴν πτώση ἐκ τοῦ Παραδείσου καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς φθορᾶς [15] • ὁ Χριστός, ὡς Νέος Ἀδάμ ἔπρεπε νὰ εἶναι παρθένος καὶ νὰ ἔχει προέλθει ἐκ τῆς Παρθένου, ἐφ’ ὅσον καὶ ὁ Ἀδὰμ ἦταν προπτωτικῶς παρθένος, προελθὼν ἐκ τῆς παρθένου γῆς [16]. Ἡ βλασφημία περὶ δῆθεν νυμφεύσεως τοῦ Χριστοῦ προσπαθεῖ νὰ Τὸν ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὴν δυνατότητα τῆς ἐν Ἑαυτῷ ἀνακεφαλαιώσεως τῆς κτίσεως [17] καὶ νὰ Τὸν δείξει ὑποκείμενον στὴ μεταπτωτικὴ φθορὰ καὶ τὸν θάνατο, κατὰ τὸν χοϊκὸν Ἀδάμ, πρᾶγμα ἄτοπον, ἐφ’ ὅσον ὡς Θεός εἶναι ὁ Ἰησοῦς ὄχι μόνον ὑπεράνω τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ αἰώνιος Ζωὴ τῶν ἀνθρώπων: «ἐγένετο ὁ πρῶτος ἄνθρωπος Ἀδὰμ εἰς ψυχὴν ζῶσαν• ὁ ἔσχατος Ἀδὰμ εἰς πνεῦμα ζωοποιοῦν … ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ … καὶ καθὼς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου» [18].

(δ) Ὑπονομεύουν τὴν λαμπρότητα τῆς θεϊκῆς, ὄχι ἀνθρωπίνης, ἀρετῆς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἐμμέσως καὶ συνειρμικῶς ἐπίσης τὴν Πίστη στὴν Θεότητά Του, ἐφ’ ὅσον ὁ Χριστὸς φαίνεται διὰ τῆς δῆθεν νυμφεύσεως νὰ ὑπολείπεται σὲ ἀφιέρωση στὸν Πατέρα καὶ ἄσκηση, ἔναντι τόσων ἄλλων δημιουργημάτων Του, Δικαίων καὶ Ἁγίων τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν τὴν ὁδὸ τῆς παρθενίας καὶ ἀγαμίας, ὡς ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὁ Βαπτιστὴς Ἰωάννης, ἡ ἰδία ἡ Κυρία Θεοτόκος κ.ἄ., ἐνῷ κατ’ ἀλήθειαν ἡ ἀρετὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀπροσμέτρητη καὶ ἄκτιστη, πηγὴ τῆς ἀνθρωπίνης ἀρετῆς• «ἐκάλυψεν οὐρανοὺς ἡ ἀρετὴ αὐτοῦ» [19] καὶ «ἐκ τοῦ πληρώματος Αὐτοῦ πάντες ἐλάβομεν καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος», «χωρὶς δὲ Αὐτοῦ οὐ δυνάμεθα ποιεῖν οὐδέν» [20].

Τέλος, ἡ πλέον σημαντικὴ παράμετρος, ἡ ὁποία μᾶς εἰσάγει καὶ στὸν πυρῆνα τοῦ θέματός μας, εἶναι ἡ ἑξῆς:

(ε) Ἡ αἱρετικὴ δοξασία περὶ νυμφεύσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βάλλει ἐπίσης κατὰ τῆς μοναδικότητός Του ἔναντι τῶν ἱδρυτῶν τῶν ἀνθρωπίνων θρησκειῶν, τῶν «μεγάλων μυστῶν» κατὰ τοὺς Μασόνους. Τοῦτο, διότι ἡ παρθενία εἶναι κυρίως συμβολὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ στὴν ἀνθρώπινη εὐσέβεια, ἔστω μὲ ἐξαίρεση τὴν μικρῆς ἐκτάσεως τήρησή της στὸν πρὸ Χριστοῦ ἐθνικὸ κόσμο, καὶ ὑπὸ τελείως διαφορετικὲς προϋποθέσεις (λ.χ. δυαλιστικὴ ἀπόρριψη τοῦ σώματος ὡς «σήματος = μνήματος»)[21]. Πρέπει νὰ ὑποτιμηθεῖ, χάριν τῆς μασονικῆς, θεοσοφιστικῆς καὶ New Age διδασκαλίας, τὸ Θεανδρικὸν καὶ Θεοπάρθενον Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν ἀνθρώπων ἱδρυτῶν θρησκειῶν, τῶν «μυστῶν», τῶν «μαχάτμας», σχεδὸν οὐδεὶς ἄλλος ἐκ τῶν ὁποίων ὑπῆρξε ἄγαμος ἢ παρθένος• πρέπει ὁ Θεάνθρωπος νὰ ἐξισωθεῖ στὴ συνείδηση τοῦ κόσμου μὲ τὸν Βούδδα, τὸν Ἑρμῆ τὸν Τρισμέγιστο, τὸν Κρίσνα, τὸν Μωάμεθ, τὸν Γκάντι κ.λπ., ὥστε νὰ ἀπαλειφθεῖ πᾶσα ἔννοια ὑπεροχῆς τοῦ μισητοῦ στὴ Μασονία Χριστιανισμοῦ καὶ νὰ προλειανθεῖ τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ δῆθεν ἀνωτέρου πάντων ἐρχομένου ψευδο-Μεσσία «Μεγάλου Ἐκπαιδευτοῦ» (κατὰ τὸν Θεοσοφιστὴ Charles Leadbeater, βλ. Dr Mary Rocke, The coming of the World Teacher, London 1917).

Πλὴν τούτου, ἡ «ἀνακάλυψη» τῆς Καθηγήτριας K.L. King τοῦ Χάρβαρντ – ὅπως ἄλλωστε διαπιστώνει καὶ ἡ εἴδηση τοῦ Defencenet.gr – ἀλληλοσυμπληρώνεται «ὅλως … τυχαίως» (!) μὲ τὸν μῦθο περὶ σχέσεως Χριστοῦ καὶ Μαρίας Μαγδαληνῆς, μῦθο προσφιλέστατο στοὺς ἀποκρυφιστικοὺς κύκλους• χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ὁ «Κώδικας Ντά Βίντσι», ἔργο τοῦ Dan Brown, προπαγανδιστῆ τῆς Μασονίας (βλ. The Lost Symbol), ἀλλὰ καὶ ὁ κατάκριτος ἡμέτερος βλάσφημος Νίκος Καζανταζάκης, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ὄχι ἁπλῶς Μασόνος [22], ἀλλὰ καὶ Θεοσοφιστής μαζὶ μὲ τὸν Ἄγγελο Σικελιανό [23], μὲ φανερὲς ἀποκρυφιστικὲς ἐπιδράσεις στὰ ἔργα του (ὅπως στὶς «Ἀδελφοφάδες») [24], πέραν τοῦ ἤδη γνωστοῦ βλασφήμου «Τελευταίου Πειρασμοῦ». Φρονοῦμε, ὅτι τὸ αἰσχρὸ αὐτὸ μύθευμα δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ τὴν πρωταρχικὴ σημασία ποὺ δίνουν οἱ μυστικὲς Ἑταιρείες στὸν ἔρωτα, τὴ «δημιουργικὴ δύναμη», ὡς ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχεγόνου «ἀρρενοθήλεος» ἀνθρώπου (καὶ ὄχι παρθένου, ὅπως ἡ Ἐκκλησία φρονεῖ περὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔας) κατ’ εἰκόνα τοῦ «ἀρρενοθήλεος» Διὸς καὶ τοῦ θεοῦ τῆς ἑβραϊκῆς Καββάλας.

Ἡ ἀπομείωση τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴ Μασονία φαίνεται σὲ ὅσα διακηρύσσει, ὡς ὅτι «Πάντα τὰ μεγάλα πνεύματα τῆς γῆς, ὅσα ἔλαμψαν εἰς τὸ πνευματικόν της στερέωμα, ταύτην τὴν κατεύθυνσιν ἔδωκαν. Ὁ Βούδδας, ὁ Ζωροάστρης, ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωκράτης, ὁ Πλάτων, ὁ Καμπανέλλα καὶ πολλοὶ ἄλλοι» [25]. Τὸ βιβλίο «Οἱ Μεγάλοι Μύσται» τοῦ Μασόνου Edouard Schure, ἐπιμεληθὲν παλαιότερα ἀπὸ τὸν ἐπίσης Τέκτονα Καθηγητὴ Θεολόγο Νικόλαο Λούβαρι (†1961) συμπαραθέτει καὶ πάλι ὡς ἰσοτίμους τοὺς μύστες Ραμά, Κρίσνα, Ἑρμῆ, Μωϋσῆ, Ὀρφέα, Ζωροάστρη, Πλάτωνα, Ἱερεμία, Πυθαγόρα, Γκοτάμα Βούδδα, Μαχαβίρα, Κομφούκιο, Ἰησοῦ, Μωάμεθ, Μαχάτμα Γκάντι, Φαραώ Ἀμένοφι κ.λπ. [26] Παρομοίως στὸ μασονικῆς προελεύσεως κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου, διδάσκεται ὅτι «σὲ κάθε κοσμικὸ κύκλο ὁ ἕνας ἢ ὁ ἄλλος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς διδασκάλους ἔρχεται σὰν διδάσκαλος γιὰ αὐτὴν τὴν ἐποχή – ὡς Κρίσνα, ὁ Βούδδας, ὁ Χριστός, ὁ Μωάμεθ» [27] . Πόσο, ἀλήθεια, «συμβάλλει» τὸ «τεκμήριο» τῆς Karen L. King στὴν ὑποτίμηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἐξίσωσή Του μὲ τοὺς ἱδρυτὲς τῶν θρησκειῶν, γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος εἶπε ὅτι «κλέπται εἰσὶ καὶ λησταὶ», «ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται». [28]

Ὡστόσον, ἡ Μασονία δὲν ἔχει τέτοιους προβληματισμούς, διότι κατὰ τὴν ἀρειανική της ἀντίληψη περὶ Ἰησοῦ, Αὐτὸς δὲν ὑπῆρξε Θεός, ὁμοούσιος τῷ Πατρί, ἀλλ’ ἁπλῶς μέγας ἄνθρωπος, ἕνα ἐξυψωθὲν «ἀνθρώπινον πνεῦμα» : «ἡ θεία ὄντως μορφὴ τοῦ Ναζωραίου θὰ παραμένῃ εἰς τὴν κορυφὴν τῆς κλίμακος τὴν ὁποίαν ἀγωνίζεται νὰ ἀνέλθῃ τὸ ἀνθρώπινον πνεῦμα διὰ νὰ φθάσῃ τὴν Πηγὴν ἐξ ἧς ἀπέρρευσεν» [29].

● Ἡ ἀτζέντα τῆς νεο-εποχικῆς προπαγάνδας

Βεβαίως, ἀπὸ τὴ Μασονία δὲν περιμέναμε τίποτε καλύτερο. Ὅμως τὸ Defencenet.gr θὰ ἀνεχθεῖ νὰ προωθεῖ καὶ στὸ μέλλον τέτοια νεο-εποχικὰ κατασκευάσματα, τὰ ὁποῖα συμπληρώνουν – στὸν πνευματικὸ τομέα – τὸ παράλληλο «ἄλεσμα» ποὺ στὸν οἰκονομικὸ καὶ πολιτικὸ τομέα ἐπιτελεῖ ἡ παγκοσμιοποίηση τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τῆς ὀποίας θῦμα εἶναι τώρα ἡ Πατρίδα μας;

Ὅπως ὁ δαρβινιστὴς ἐξελικτικὸς Charles Dawson «συνέθεσε» ὁλόκληρο τὸ σκελετὸ τοῦ «ἀνθρώπου τοῦ Piltdown» τὸ 1912 βάσει θραυσμάτων ἀνθρωπίνου κρανίου καὶ τῆς σιαγόνας ἑνὸς οὐραγκοτάγκου, ἔτσι ἀκριβῶς τώρα ἀπὸ τοὺς «γνωστοὺς ἀγνώστους» συντίθεται ἡ ἀντίληψη περὶ τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ βάσει ἑνὸς σπαράγματος χειρογράφου ἀμφιβόλου προελεύσεως (πιθανώτατα γνωστικῆς, δηλ. αἱρετικῆς) καὶ βέβαια ὄχι χριστιανικῆς, καὶ θεωρεῖται τοῦτο ἀξιοπιστότερο ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ὁμοιομόρφου χριστιανικῆς παραδόσεως, ἐκτεινομένης παγκοσμίως καὶ εἰς τὸ βάθος χιλιετιῶν. Τὸ φαινόμενο αὐτό, ἀναλόγου σημασίας μὲ τὸν «συνωστισμὸ στὴ Σμύρνη» τῆς κας Ρεπούση, τὸ ἔχουμε ξαναδεῖ, μεταξὺ ἄλλων, καὶ στὰ ἀθλιολογήματα τῆς στρατευμένης νεο-εποχιτικῆς προπαγάνδας τῶν Μ.Μ.Ε., ὡς π.χ. περὶ τοῦ δῆθεν «πραγματικοῦ τάφου τοῦ μὴ ἀναστάντος Χριστοῦ» στὰ Ἱεροσόλυμα, τῆς δῆθεν «ἀμφισβητήσεως τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ» ἀπὸ μερίδα τῶν πρώτων Χριστιανῶν, τῆς ἰδιότητος τοῦ Ἰησοῦ ὡς … βουδδιστοῦ μοναχοῦ κ.λπ. [30].

Δίχως νὰ θέλουμε νὰ ἐπεκταθοῦμε στὰ ὅρια σελίδων μιᾶς διατριβῆς, καταθέτουμε ἐν συνόψει τὴ θεματολογία θρησκευτικῶν «εἰδήσεων» σταχυολογημένων ἀπὸ τὸ Defencenet.gr, οἱ ὁποῖες προηγήθηκαν τοῦ θλιβεροῦ ἄρθρου περὶ νυμφεύσεως τοῦ Χριστοῦ, καὶ οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὴ μασονικὴ ἀτζέντα τὴν ὁποία προωθοῦν• θὰ ἀκολουθήσει σύντομος σχολιασμός τους:

(α) Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν ἦταν εἰδωλολάτρες ἀλλὰ ἰδεολάτρες (12/06/2012)

(β) Ἀρχαῖοι Ἕλληνες καὶ Μονοθεϊσμὸς (14/06/2012),

(γ) Ὀρφικὴ κοσμογονία –Βασικὲς ἀρχὲς (19/06/2012),

(δ) Τὰ μυστήρια τῆς ἀρχαίας Κρήτης καὶ ἡ διαδικασία τῆς μύησης (19/06/2012),

(ε) 19 Ἰουνίου 1951: Πεθαίνει ὁ κορυφαῖος Ἄγγελος Σικελιανός (19/06/2012)

(στ) Ὑπῆρχε προηγμένη τεχνολογία στὴν ἀρχαιότητα; (19/06/2012)

(ζ) Δελφικὲς Ἐντολὲς : Ἡ κληρονομιὰ τῶν Ἑλλήνων (19/06/2012)

(η) Δαίμων: ἡ πιὸ εὐσεβὴς λέξη τῶν ἀρχαίων (21/06/2012)

(θ) Ὁ φόβος τῆς Κόλασης ἀνάχωμα στὸ ἔγκλημα, κίνητρο γιὰ παραγωγικότητα! (21/06/2012)

(ι) Ἡ Παναγία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων (14/08/2012),

(ια) Ἰχὼρ μύθευμα ἢ ἱστορία; (19/09/2012)

(ιβ) Καταρρίπτεται ἡ θεωρία τοῦ ἀνύμφευτου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ ἕναν πάπυρο; (19/09/2012)

● Ἀρχαιολατρία μὲ ἢ χωρὶς ἐπένδυση χριστιανισμοῦ, μασονικῆς πάντως προελεύσεως

Ὅλες οἱ παραπάνω «εἰδήσεις», οἱ ὁποῖες εἶναι μόνον αὐτὲς ποὺ ὑπέπεσαν περιστασιακῶς στὴν ἀντίληψή μας καὶ πιθανῶς ὄχι οἱ μόνες παρόμοιες, ἀποσκοποῦν εἴτε στὴ δικαίωση καὶ ἀποκατάσταση τοῦ ἐθνισμοῦ εἴτε – πολὺ χειρότερα – στὴν προώθηση ἑνὸς ἐθνισμοῦ πιὸ «συμβατοῦ» μὲ τὸν Χριστιανισμό, κατὰ τὶς προθέσεις τῆς Θεοσοφίας, ἡ ὁποία ἰσχυρίζεται ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν κοινὴ προέλευση καὶ εἶναι οὐσιαστικῶς ταυτόσημες ἀλλήλαις, μὲ ἐλάχιστες ἀποκλίσεις• ἡ Ἕλενα Μπλαβάτσκυ ἔγραφε (1888) στὸ περιοδικό της, Lucifer, ὅτι ἕνα μικρὸ μέρος ἀληθείας εὑρίσκεται σὲ κάθε θρησκευτικὸ καὶ φιλοσοφικὸ σύστημα, ἔργο δὲ τῆς Θεοσοφίας εἶναι νὰ τὸ φιλτράρει καὶ καθαρίσει ἀπὸ τὸν δογματισμό [31]. Ἀκριβῶς στὸ πνεῦμα αὐτό, ἴσως ὅμως χωρίς ἐπίγνωση, σχετικὸ ἄρθρο τοῦ Defencenet.gr προβάλλει μὲν τὴν προφητεία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ τοῦ Βατοπεδινοῦ (27/05/2012) γιὰ τὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν μας, ἀλλὰ στὸ πλαίσιο αὐτὸ προβαίνει καὶ στὶς ἐξῆς θέσεις, ἐνδεικτικὲς θρησκευτικῆς συγχύσεως:

«Ἑπειδὴ ζοῦμε σὲ παμπόνηρους καιροὺς εἶναι φυσικὸ ὁ Ἕλληνας νὰ στρέφεται στὶς δύο πρωταρχικὲς πηγές του, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν Ἀρχαιοελληνισμό. Οἱ πιὸ ἔξυπνοι μάλιστα συνδυάζουν καὶ τὰ δύο, καθότι τὰ ἀρχέτυπα τῆς ἑλληνορθοδοξίας μας προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα καὶ διασώθηκαν μέσῳ τῆς Ὀρθοδοξίας μας. Ὅποιος ἀμφιβάλλει ἂς διαβάσει τὰ κείμενα τοῦ Ἑρμῆ τοῦ Τρισμέγιστου ὅπου ὁ Ἑρμῆς μιλάει γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό, καὶ γιὰ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ ποὺ δημιούργησε τὸ Σύμπαν. Καὶ φυσικά εἶναι ἀσύστολο ψεῦδος ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι ἦταν εἰδωλολάτρες, δὲν ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ!» [32]

Ἐδῶ λοιπόν ἔχουμε τὴν πλήρη ἀποκάλυψη τῆς πίστεως τοῦ συντάκτη τοῦ ἄρθρου. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ Πίστη γίνεται ἀποδεκτὴ – κατ’ αὐτὸν – ὄχι ὡς ἀποκάλυψη «ἅπαξ παραδοθεῖσα» [33] διὰ τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καὶ Λόγου, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀπὸ Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας, ἀλλ’ ὡς γέφυρα διασώσεως καὶ συνεχείας τῶν ἀρχαιοελληνικῶν μυθευμάτων. Ἀτυχῶς γιὰ τὸν «πιὸ ἔξυπνο» συντάκτη τοῦ ὡς ἄνω ἄρθρου τοῦ Defencenet.gr, δὲν ὑπάρχει καμμία ἀληθὴς σχέση τῆς θεολογίας Ἑρμῆ τοῦ Τρισμεγίστου, ὅπου πρυτανεύει ὁ πανθεϊσμός (τὰ πάντα εἶναι ἐκ φύσεως θεός), μὲ τὴ σαφέστατη διάκριση Θεοῦ – κτίσεως, ἀκτίστου καὶ κτιστοῦ, τῆς «μὴ πιὸ ἔξυπνης» Ὀρθοδοξίας. Τὸ Λεξικὸ τοῦ Σουΐδα μᾶς ἀναπτύσσει τὴν πανθεϊστική αὐτὴ ὀπτικὴ τοῦ ἑρμητισμοῦ τοῦ Ἑρμῆ τοῦ Τρισμεγίστου ὡς ἑξῆς: «ἐκτὸς τούτου [τοῦ ἐν τριάδι θεοῦ] οὐ θεός, οὐκ ἄγγελος, οὐκ οὐσία τις ἄλλη. πάντων γὰρ κύριος καὶ πατὴρ καὶ θεός, καὶ πάντα ὑπ’ αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ ἐστιν» [34]. Νομίζουμε εἶναι σαφέστατος ἐδῶ ὁ πανθεϊσμός καὶ ἡ ἀπόκλιση ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἐκτὸς ἂν κάποιος εἶναι ἀμέτοχος τῆς θεολογίας. Ὁ πανθεϊσμὸς αὐτὸς φαίνεται καὶ στὰ ἴδια τὰ ἄρθρα τοῦ Defencenet.gr, ὅπου γίνεται λόγος περὶ «τοῦ θείου χαρακτῆρος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός» (ὁπότε εἴμαστε κατὰ φύσιν θεοί) καὶ περὶ τοῦ ὅτι «μία εἶναι ἡ θεία φύση τοῦ κόσμου». Τώρα, πῶς γίνεται βάσει τῆς κοινῆς θεολογικῆς λογικῆς, νὰ καταρρίπτει ὁ ἀρθογράφος τὴν ἀρχαιοελληνικὴ πολυθεΐα βάσει τοῦ πανθεϊσμοῦ (!), νὰ διατείνεται πρωτοφανῶς ὅτι «δὲν ὑπάρχει ἀντίφαση μεταξὺ θεϊσμοῦ καὶ πανθεϊσμοῦ» καὶ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὑπῆρξαν ταυτοχρόνως μονοθεϊστὲς καὶ πανθεϊστές, ἐκφεύγει πλέον τῶν στενῶν ὁρίων τῆς διαπραγματεύσεως αὐτῆς. Πάντως, βλέπουμε πράγματι ἐδῶ τὴν ἀναγνώριση τῆς κατ’ οὐσίαν θεϊκότητος τοῦ ἀνθρώπου, δόγμα τοῦ ἐσωτερισμοῦ τῶν μυστικῶν Ἑταιρειῶν, ὅπως προείπαμε, καὶ ὄχι βεβαίως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἀκόμη πάντως καὶ ἂν δὲν γινόταν προσπάθεια νὰ ἀναμειχθεῖ ἡ ἀρχαιοελληνικὴ θεολογία μὲ τὴ χριστιανικὴ ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια, καὶ πάλιν ἡ προώθηση τοῦ ἀρχαιοελληνισμοῦ ἔχει ἀποδεδειγμένα προέλευση ἀπὸ τὶς μυστικὲς Ἑταιρεῖες. Ὅπως ἀποδεικνύει ὁ Καθηγητὴς Π.Ν. Τρεμπέλας, βάσει μασονικῆς βιβλιογραφίας, ἡ Μασονία καυχᾶται πὼς διέσωσε τὰ ἀρχαῖα μυστήρια [35]. Παρομοίως καυχᾶται καὶ ὁ Μασόνος Τιμολέων Τ. Βρατσάνος: «Εἶναι λοιπὸν ὁ Τεκτονισμὸς ἡ συνέχεια τῶν Ἀρχαιοτάτων Μυστηρίων τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ ἔχει τοὺς ἰδίους μὲ ἐκεῖνα σκοποὺς καὶ προορισμό … Ὁ σημερινὸς τέκτων γνωρίζει καλὰ ὅτι ἡ μύησίς του στὰ τεκτονικὰ μυστήρια τὸν ἔκαμε τέκτονα ὅμοιο μὲ τὸν Ποσειδῶνα καὶ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τὸν Ἀμφίωνα καὶ τὸν Χριστό». [36]

Ἐπιστημονικὰ ἄρθρα τοῦ ὁσιολ. Μοναχοῦ π. Ἀρσενίου καὶ τοῦ Δρ. Χαραλάμπους Μηνάογλου ἐπισημαίνουν καὶ ἐξόχως ἀναλύουν τὴ σχέση τῆς νεο-ειδωλολατρίας (ἢ ἀρχαιολατρίας) μὲ τὸν Ἐλευθεροτεκτονισμό καὶ τὴ Νέα Ἐποχὴ (New Age)• ὁ Δρ. Μηνάογλου τονίζει ὅτι ἡ σχέση μασονίας καὶ εἰδωλολατρίας δὲν εἶναι ἀμφίδρομη, ἀλλὰ μονόδρομη: «ὁ τεκτονισμὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ προωθεῖ καὶ χρησιμοποιεῖ τὴν εἰδωλολατρία, μιᾶς καὶ τὸ κῦρος τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ φέρει, τοῦ εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ νὰ ἑδραιώσει τὴν κοινωνικὴ του παρουσία … Δὲν ἐπιδιώκουν πρωτίστως τὴν ἐπαναφορά της, καθὼς δὲν γνωρίζουν πῶς ἀκριβῶς ἐπετελεῖτο, ἀλλὰ δείχνουν τὴν προτίμησή τους στὸν συγκρητισμό. Ἡ ἀνάμειξη ὅλων τῶν θρησκειῶν σὲ μία πανθρησκεία εἶναι ἡ πλέον συμφέρουσα λύση γιὰ τοὺς τέκτονες, οἱ ὁποῖοι ἐξασφαλίζουν μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τόσο τὴν ἀποκοπὴ τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὸν Θεό, ὅσο καὶ τὴν δική τους παγκόσμια κυριαρχία». Ὁ π. Ἀρσένιος ἀναλύοντας δεκαπέντε κοινὰ σημεῖα τῆς νεο-ειδωλολατρίας (ὅρο τὸν ὁποῖο κατοχυρώνει, παρὰ τὴν ἀπαρέσκεια τῶν ἀρχαιολατρῶν) μὲ τὸ ρεῦμα τῆς New Age, ἐπισημαίνει: «ἡ νεοειδωλολατρία ὡς ρεῦμα, ἰδιαίτερα μάλιστα οἱ ἐπιμέρους τάσεις καὶ ὁμάδες τοῦ νεοσαμανισμοῦ, οἰκοπαγανισμοῦ, τοῦ κινήματος τῶν μαγισσῶν (Wicca), τῆς γυναικείας πνευματικότητος (λατρείας τῆς θεᾶς) κ.ἄ.ὅ. κατὰ γενικὴ σχεδὸν παραδοχὴ τῶν ἐρευνητῶν ἐντάσσονται στὸν χῶρο τῆς Νέας Ἐποχῆς». [37]

Τὸ ἐπίσημο Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων «φωτογραφίζει» τὴν ἀρθρογραφία τοῦ Defencenet.gr ὅταν γράφει• «Ἡ πιὸ ἐπικίνδυνη ὅμως τάση νεο-ειδωλολατρίας εἶναι αὐτὴ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ταυτίσει τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη μὲ τὴ διδασκαλία περὶ εἰδωλολατρίας. Καταβάλλεται μία ἔντεχνη προσπάθεια ἀποκρυφιστικῆς ἑρμηνείας τῶν Γραφικῶν χωρίων καὶ συγκριτικῆς θεώρησης τοῦ Χριστιανισμοῦ […] δὲν βάλλεται εὐθέως ὁ Χριστιανισμός, ἀλλὰ καταβάλλεται προσπάθεια ταύτισης καὶ ἐξίσωσης τῶν Χριστιανικῶν ἀληθειῶν μὲ ἐκεῖνες τῶν ἀρχαίων παγανιστικῶν ἀντιλήψεων». [38]

● Συνοπτικὴ κατάδειξη τῆς μασονικῆς σημασίας τῶν ἄρθρων

(α) Ἡ προσπάθεια τῶν δύο πρώτων σχετικῶν ἄρθρων τοῦ Defencenet.gr, τῆς 12ης και 14ης Ἰουνίου, νὰ δειχθεῖ ὅτι οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἦσαν μονοθεϊστές καὶ ἰδεολάτρες ἀλλὰ ὄχι εἰδωλολάτρες, πλὴν τοῦ ὅτι συγκρούεται μὲ τὰ πορίσματα τῆς σοβαρῆς ἐπιστημονικῆς ἐρεύνης, βοηθεῖ τὸ σχέδιο τῆς Μασονίας νὰ μεταδώσει τὸ ψευδὲς μήνυμα τῆς οὐσιαστικῆς ὁμοφωνίας ὅλων τῶν θρησκειῶν, ὅπως φαίνεται χαρακτηριστικῶς στὸ λῆμμα «Τριὰς» τῆς προαναφερθείσης Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας: «Ὅλα δηλαδὴ τὰ Μυστήρια ἐδίδασκον τὸν Μονοθεϊσμὸν συνδυαζόμενον ὅμως μὲ τὴν ἰδέαν τῆς Τριάδος, τοῦ ἑνὸς τουτέστι Θεοῦ εἰς τρία πρόσωπα. Ἐδίδασκον ἐπίσης τὸ δόγμα τῆς ἀναστάσεως καὶ τὴν ἀθανασίαν τῆς ψυχῆς» [39]. Ἐν πρώτοις πρέπει νὰ τονισθεῖ, ὅτι ἂν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες δὲν ἦσαν πολυθεϊστὲς καὶ εἰδωλολάτρες, τότε ὅλη ἡ σχετικὴ ἀπέραντη γραμματεία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας θὰ ἦταν ἄχρηστη καὶ θὰ ἐμφανίζονταν οἱ ἀπολογητὲς Πατέρες νὰ «δέρουν εἰς ἀέρα»• πρᾶγμα, βεβαίως, ἄτοπον, καθ΄ ὅσον οἱ Ἅγιοι Πατέρες οὔτε φαντασιόπληκτοι ἦσαν οὔτε χασομέρηδες γιὰ νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ὑποθέσεις ἄνευ οὐσιαστικοῦ πνευματικοῦ ἀντικρύσματος γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ συγκεκριμένο ἄρθρο τοῦ Defencenet.gr προσπαθώντας νὰ δείξει ὅτι ὁ ἀρχαῖος ἐθνισμὸς ἦταν μονοθεϊστικός, δὲν διστάζει νὰ ἐπικαλεσθεῖ πρὸς τοῦτο τὸν πλατωνικὸ μονοθεϊσμὸ τοῦ ἀριστοτελισμοῦ (πανθεϊστικῶς δὲ παρερμηνευόμενον) καὶ τὸν πανθεϊσμὸ τοῦ ἑρμητισμοῦ, ποὺ ὅμως εἶναι μερικὲς θεολογικὲς τάσεις τῆς ἀρχαιότητος καὶ ὄχι ἡ κυρίαρχη, ἡ δὲ δεύτερη περιορίζεται μόνο στὸ ὕστερη ἀρχαιότητα, στὸ πλαίσιο τοῦ νεο-πλατωνισμοῦ (3ος – 6ος αἰ. μ.Χ.) • εἶναι ὅμως αὐτό ἱστορικῶς ὀρθό; Μποροῦμε π.χ. νὰ κατανοήσουμε τὴ Ρωμηοσύνη βάσει τοῦ ἑλλαδιτισμοῦ ἢ τὸν Ὀθωμανισμὸ μέσῳ τοῦ Κεμαλισμοῦ;

Ἐπικρίνοντας τὴν προκατειλημμένη τάση ἀφομοιώσεως τῶν θρησκειῶν στὴν ἱστορικὴ ἔρευνα, ὁ Jean Pierre Vernant, Καθηγητὴς τῶν Πανεπιστημίων Collège de France καὶ São Paulo καὶ ἐπίτιμος διδάκτωρ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Κρήτης, ἐξέχων ἱστορικὸς καὶ ἀνθρωπολόγος, εἰδικευμένος στὴ μελέτη τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, γράφει: «Σήμερα, ἡ ἀπόρριψη τῆς μυθολογίας βασίζεται σὲ μιὰ προκατάληψη ἐναντίον τῆς διανόησης στὰ θέματα θρησκείας. Ἐρευνητὲς αὐτῆς τῆς στάσεως πιστεύουν ὅτι ὄπισθεν τῆς διαφορετικότητος τῶν θρησκειῶν – ὅπως καὶ πέραν τῆς πληθώρας τῶν θεῶν τοῦ πολυθεϊσμοῦ – κεῖται ἕνα κοινὸ στοιχεῖο ποὺ διαμορφώνει τὸν πρωτόγονο καὶ παγκόσμιο πυρῆνα ὅλης τῆς θρησκευτικῆς ἐμπειρίας»• καὶ ἀφοῦ περιγράψει τὶς προεκτάσεις τῆς τάσεως αὐτῆς συνεχίζει• «Συνεπῶς, ἡ ἄρνηση ἀπὸ κάποιους ἐρευνητὲς νὰ λάβουν ὑπ΄ ὄψη τὸ μῦθο, γίνεται ξεκάθαρη: ὁδηγεῖ ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὀλιγότερο ἢ περισσότερο συνειδητά, εἶχε τὴν πρόθεση νὰ ὁδηγήσει. Ἐξαλείφοντας τὶς διαφορὲς καὶ ἀντιθέσεις ποὺ διακρίνουν τοὺς θεοὺς ἀπ’ ἀλλήλων, ἐξαλείφεται οἱαδήποτε πραγματικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν πολυθεϊσμῶν ἑλληνικοῦ τύπου καὶ τῆς χριστιανικῆς μονοθεΐας, ἡ ὁποία τότε γίνεται ἕνα πρότυπο. Αὐτὴ ἡ ἰσοπέδωση τῶν θρησκευτικῶν πραγματικοτήτων, ὥστε νὰ τὶς κάνει νὰ ταιριάξουν σὲ ἕνα μόνο καλοῦπι, δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τὸν ἱστορικό».[40]

Ἱκανοποιεῖ ὅμως αὐτὴ ἡ ἰσοπέδωση τὴ Μασονία, τὴ Θεοσοφία καὶ τὴν New Age ποὺ ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ καταδείξουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν κοινὸ πυρῆνα• σύμφωνα μὲ τὶς πρώτη καὶ δεύτερη θεμελιώδεις ἀρχές της, ἡ Θεοσοφικὴ Ἑταιρεία ἀποσκοπεῖ «εἰς τὸν σχηματισμὸν πυρῆνος παγκοσμίου ἀδελφότητος τῆς ἀνθρωπότητος, ἄνευ διακρίσεως φυλῆς, πίστεως, φύλου, τάξεως ἢ χρώματος» καὶ τὴν «ἐνθάρρυνσιν τῆς συγκριτικῆς μελέτης τῶν θρησκειῶν, τῆς φιλοσοφίας, τῆς ἐπιστήμης».[41]

(β) Στὸ ἄρθρο τοῦ Defencenet.gr περὶ Λεμουρίας, ὅσο καὶ ἂν γίνεται προσπάθεια νὰ τοῦ δοθεῖ ἐπιστημονικὴ ἐπίφαση μὲ τὴν ἐπίκληση τῆς «τεχνολογίας» τῶν Λεμουρίων, ἔχουμε καὶ πάλι τὴν κλασσικὴ περίπτωση ἀποπείρας τοῦ νεο-εποχικοῦ ἀποκρυφισμοῦ νὰ ἐπενδύσει τὶς μαγικές του θεωρίες μὲ ἐπιστημονικοφάνεια. Εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτικὴ καὶ πάλι ἡ Μασονικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία: «Λεμούριοι (LEMURIENS). Οἱ κάτοικοι τῆς καταποντισθείσης ἡπείρου Λεμουρίας οἵτινες κατὰ τὴν ἀπόκρυφον παράδοσιν ἀποτελοῦν τὴν τρίτην τῶν ἐπὶ τοῦ πλανήτου ἀνθρωπίνων φυλῶν αἵτινες εἶναι ἐν ὅλῳ ἑπτά […] Ἦσαν γίγαντες, διότι ἦσαν ἡ πρώτη φυλὴ ἡ προικισμένη μὲ ὑλικὸν σῶμα, ἀρχικῶς δὲ ἦσαν ἑρμαφρόδιτοι […] Τὴν περὶ τῆς ὑπάρξεως τῆς φυλῆς ταύτης παράδοσιν ὡς καὶ τὸ ἑρμαφρόδιτον αὐτῆς διατηροῦν αἱ πλεῖσται τῶν μυθολογιῶν τῶν ἀρχαίων λαῶν» [42].

Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐπιστημονικοῦ προβληματισμοῦ περὶ τῶν δῆθεν ἀρχαίων ἡπείρων Λεμουρίας καὶ Ἀτλαντίδος, ἐρωτοῦμε: Τὸ ἑρμαφρόδιτον τῶν Λεμουρίων καὶ τὸ ἄυλον τῶν Προλεμουρίων συνᾴδει μὲ τὴν ἐπιστήμη ἢ μήπως μὲ τὶς μασονικὲς ἀποκρυφιστικὲς δοξασίες περὶ τοῦ ἀρχεγόνου «Ἑρμαφροδίτου – ἀρρενοθήλεος» («ἡ στιγμὴ ἐντὸς κύκλου») καὶ περὶ τῶν διαφορετικῶν ἐπιπέδων – «σωμάτων» τοῦ ἀνθρώπου (φυσικοῦ, αἰθερικοῦ, ἀστρικοῦ) ; Καὶ ἀκόμη εἶναι τυχαία ἡ ἐνασχόληση τοῦ ἀρθρογράφου τοῦ Defencenet.gr μὲ τὸ θέμα αὐτό; Γιατί ὄχι περὶ τῆς τεχνολογίας λ.χ. τῶν ἀρχαίων Γότθων ἢ τῶν Ρώσων ἢ τῶν Κινέζων, ἀλλὰ τῶν μυθικῶν «Λεμουρίων», θέματος ποὺ ἐμπίπτει στὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῆς Μασονίας;

(γ) Ἡ ἀπενοχοποίηση τῆς λέξεως «δαίμων» ἐπίσης δὲν εἶναι θέμα ἁπλό. Καὶ πάλι, ὑπάρχει «συμπτωματικὴ» (… !) προσπάθεια τῆς Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας νὰ περάσει τὴν ἴδια γραμμὴ περὶ ἀδιαφόρου χρήσεως τοῦ ὅρου «δαίμων»: «Μέση λέξις παρ’ ἀρχαίοις, σημαίνουσα δαίμονα ἀγαθὸν καὶ δαίμονα κακὸν ἢ πονηρόν• […] ἡ ἐν ἑκάστῳ ἀνθρώπῳ δύναμις παρὰ τὴν ψυχήν, ἡ προστατεύουσα καὶ καθοδηγοῦσα αὐτόν• ἐνιαχοῦ ἡ δύναμις αὕτη λέγεται σήμερον ὁδηγός […] Ἀπὸ τὰ ὀλίγα σῳζόμενα τοῦ Ἑρμοῦ τοῦ Τρισμεγίστου βλέπομεν ὅτι καὶ αὐτὸς διδάσκει τὴν περὶ δαιμόνων δοξασίαν» [43]. Βέβαια, «ἐντελῶς κατὰ σύμπτωση» παρομοία προσπάθεια νὰ δοθεῖ θετικὴ ἔννοια στὴ λέξη «δαίμων» ἔκανε πρὸ ὀλίγων ἐτῶν καὶ τὸ γνωστὸ κατεστημένο τοῦ Hollywood μὲ τὴν παιδικὴ ταινία «The Golden Compass» (ἑλλην. τίτλος «Ἡ Πυξίδα τοῦ Βορρᾶ», NewLine 2007). Ἡ ταινία, ἡ ὁποία προκάλεσε τὴν ἀντίδραση τοῦ Βατικανοῦ (L’ Osservatore Romano, 19 Δεκ 2007) γιὰ τὰ ἔντονα ἀντι-εκκλησιαστικά της μηνύματα (ἡ δική μας Ἱερὰ Σύνοδος ἀείποτε καθεύδει γιὰ τὸ τί ἀποκρυφιστικὰ σκουπίδια βλέπουν οἱ Χριστιανοὶ στὰ media ), παρουσιάζει μεταξὺ πολλῶν ἄλλων καὶ κάθε ἄνθρωπο νὰ ἔχει ἕνα συνοδὸ «δαίμονα» μὲ μορφὴ ζώου, ὡς προέκταση τῆς ψυχῆς του. Ὁ σεναριογράφος καὶ σκηνοθέτης της ταινίας Chris Weitz καὶ οἱ πρωταγωνιστὲς σὲ συνέντευξή τους εἶπαν: «Στὸν κόσμο τῆς Λύρας [τῆς ἡρωΐδος], ποὺ εἶναι ἕνα σύμπαν παράλληλο στὸ δικό μας, δὲν εἶσαι ποτὲ μόνος• πάντοτε ἔχεις αὐτὸν τὸν ἰσόβιο συνοδὸ ποὺ εἶναι κάθε ἄλλη ἰδιότητα τοῦ ἑαυτοῦ σου […] καθένας ἔχει τὸ ζῶο του, ἕναν δαίμονα, ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ ἐσώτερο πρόσωπο, ποιό εἶναι» [44]

Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ρεῦμα αὐτὸ τῆς Νέας Ἑποχῆς, ποὺ προσπαθεῖ νὰ κάνει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐξοικειωθεῖ μὲ ὅ,τι θεωροῦσε ὡς τώρα σατανικό, ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε πάντοτε σαφὴς ὡς πρὸς τὰ πνεύματα τῆς πονηρίας• οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι παρὰ τὶς ἀγαθὲς ρίζες τοῦ «σπερματικοῦ λόγου» δὲν ἠμπόρεσαν πάντοτε νὰ ἀποφύγουν τὶς ἐπιδράσεις τῶν σκοτεινῶν πνευμάτων. Ἡ κρηπὶς τῶν δογμάτων καὶ συμπερίληψη τῶν Πατέρων, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀντεπεξερχόμενος κατὰ Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ, ἑρμηνεύει συναφῶς τὰ περὶ τοῦ «δαιμονίου» τοῦ φιλοσόφου Σωκράτους• ἀφοῦ ἀναφέρει τὰ ἔργα καὶ τὶς διδασκαλίες ἁμαρτίας τῶν φιλοσόφων, προσθέτει: «Οὔτε τὸ δαιμόνιο ποὺ συνόδευε τὸν Σωκράτη, στὸ ὁποῖο καὶ πειθόταν σἐ ὅλη του τὴ ζωή, δὲν φανέρωσε σὲ σένα, τὸν δικό μας φιλόσοφο, ποιός ἦταν ὁ φωτισμὸς ἐκείνων [τῶν φιλοσόφων]; Οὔτε καὶ ἀπὸ τὸν δράκοντα ποὺ φανερώθηκε, ὅταν πέθαινε ὁ πλατωνικὸς Πλωτῖνος, ἠμπόρεσες νὰ συνειδητοποιήσεις ποιός ἦταν ὁ φωτισμὸς ἐκείνων καὶ ποιό τὸ δαιμόνιο ποὺ τοὺς συνόδευε, τὸ ὁποῖο ἐκεῖνος ὀνομάζοντας θεῖον, προσπαθοῦσε – καὶ ζώντας καὶ κατὰ τὸν θάνατο – πρὸς ἐκεῖνο νὰ ἀνυψώνει τὸ θεῖον ποὺ ὑπῆρχε, ὅπως ὁ ἴδιος λέγει, μέσα του; Ἀλλὰ ἄκουσε τὸν Πύθιο Ἀπόλλωνα καὶ θὰ μάθεις ἀπὸ ποῦ ὑπῆρχε σ’ ἐκείνους ὁ φωτισμός». [45]

Δὲν προβληματίζεται ὁ ἀρθρογράφος γιὰ τὸ ὅτι ἡ σημασιολογικὴ ἀλλοίωση τῆς λέξεως «δαίμων» τὴν ὁποία ἐπιτηδεύει συμπίπτει μὲ τὰ ἐνδιαφέροντα τῆς Μασονίας καὶ πολὺ περισσότερο μὲ αὐτὰ τοῦ («μή Ἕλληνος» … ) Chris Weitz ;

(δ) Γιὰ νὰ μὴν ἀναλύουμε τὰ ὑπόλοιπα θέματα καθ’ ἕνα, περιοριζόμαστε χάριν συντομίας στὸ νὰ καταδείξουμε ὅτι ὅλα, ὁμοίως μὲ τὰ παραπάνω ἐκτεθέντα, ὑπηρετοῦν τὴ μασονικὴ καὶ νεο-εποχικὴ στοχοθεσία: τὴν ἀντικατάσταση τοῦ χριστιανικοῦ ἤθους ἀπὸ τὸ οὑμανιστικὸ (δελφικὲς ἐντολὲς), τὴν ἐκ νέου νοηματοδότηση τῶν θρησκευτικῶν ὅρων καὶ συνειρμῶν (δαίμων=ἄγγελος, Ἁθηνὰ=Παναγία Θεοτόκος), τὴ μύηση τοῦ ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ στὶς ἀρχαῖες τελετές γονιμότητος καὶ λατρείας τῆς «γαίας» (μυστήρια ἀρχαίας Κρήτης), τὴν ἡρωοποίηση τῶν νέων ἀποστατῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ( Ἄγγγελος Σικελιανός), τὴν ἀνάδειξη τῆς ὑπερφυσικῆς φυλετικῆς ἀνωτερότητος τῶν Ἑλλήνων ( Ἰχώρ), τὴν τεχνήεσσα ἀμφισβήτηση τῆς κολάσεως (ὡς παραγώγου τοῦ ἀνθρωπίνου φόβου ἔναντι τοῦ mysterium tremendum) τὴν ἐξοικείωση μὲ τὴν παγανιστικὴ ἄποψη περὶ τῶν ἀρχῶν καὶ τῆς δῆθεν παγκοσμίου ἀποδοχῆς, σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες, τῆς θεϊκῆς «Τριάδος» (ὀρφικὴ κοσμογονία). Γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ θέματα – σᾶς διαβεβαιοῦμε – θὰ βρῆτε ἀνάλογη ἐνασχόληση στὴν ἀποκρυφιστικὴ (καὶ μασονικὴ) φιλολογία. Εἰδικῶς περὶ τῆς Ἀθηνᾶς καὶ τῆς συνδέσεώς της μὲ τὴν Θεοτόκο ἀπὸ τὸ Defencenet.gr, διαβεβαιώνει ὁ Δρ. Χ. Μηνάογλου: «Ἰδιαίτερη σημασία ἔχει ἡ περίπτωση τῆς Ἀθηνᾶς, καθὼς ἀποτελεῖ τὴν θεότητα ποὺ περισσότερο ἔχει υἱοθετήσει ἡ νεοελληνικὴ συνείδηση … Ἐπιλέγεται ἀπὸ τοὺς τέκτονες, οἱ ὁποῖοι ἐκμεταλλεύονται τὴν παραδοσιακὴ ἀγάπη τῶν Ἑλλήνων γιὰ τὴ γνώση, μιᾶς καὶ ἡ κόρη τοῦ Δία συμβόλιζε τὴ σοφία. Ὡς τέτοιο σύμβολο μπορεῖ νὰ γίνει εὐκολότερα καὶ εὐρύτερα ἀποδεκτὸ ἀνάμεσα στοὺς Ρωμηούς. ἀπὸ ὅσο θὰ γινόταν ὁ Διόνυσος, γιὰ παράδειγμα, τὸ σύμβολο τῆς κραιπάλης». Τὰ ἴδια σημειώνει ὁ κ. Μηνάογλου γιὰ τὴν προτίμηση τῆς Μασονίας στὸν Ὀρφισμό. [46]

● Ἐπίλογος

Τὸν τελευταῖο λόγο δίνουμε στὸν προαπελθόντα (2010) ἑλληνολάτρη Γιάννη Φουράκη, ὁ ὁποῖος μὲ ἀπρόσμενη εἰλικρίνεια ἀποκαλύπτει ποιοί εὑρίσκονται ὄπισθεν τῆς πολεμικῆς κατὰ τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, μέσῳ τῆς ἑλληνολατρίας – ἀσχέτως ἂν ὁ ἴδιος ἐννοοῦσε αὐτὴ τὴν Ἑλληνορθοδοξία διαφόρως ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν τελευταία του ὁμιλία, στὴν Αἴθουσα Προβολῆς τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ «ΑΛΣ», στὶς 24 Σεπτεμβρίου 2010.

«ΦΟΥΡΑΚΗΣ: Εἴπαμε, λοιπόν, γιὰ τὶς ὀργανώσεις τὶς κεντρο-ελληνικές, ὅπως παραδείγματος χάριν τὸ “ Ἰδεοθέατρον”, τὸ “Πάνθεον”, τὸ “ Υ.Σ.Ε.Ε”, τὴν “ Ἑλληνικὴ Λέσχη”, “ Ἑλληνικὴ Ἑστία”, “ Ἡ Ἀρχαία Ἑλληνικὴ Λατρεία” καὶ τὸ “Περιστύλιον”, ἂν ἐρευνήσουμε ποιοί εἶναι οἱ ἱδρυτὲς αὐτῶν, καὶ ἅλλων πολλῶν, δυστυχῶς θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ὅλοι εἶναι Μασόνοι. Καὶ νὰ διερωτηθοῦμε … ΑΚΡΟΑΤΡΙΑ: Τῶν ἀρχαιόφιλων; Ἔχω μείνει ἄναυδη! ΦΟΥΡΑΚΗΣ: Ναί, ναί, τί … ΑΚΡΟΑΤΡΙΑ: Γιατὶ δὲν ξέρω ποιόν νὰ πιστεύσουμε … ΦΟΥΡΑΚΗΣ: Μά, ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι … Ὅλοι μας, ὅλοι μας ἐμεῖς, οἱ ὁποῖοι τὰ τελευταῖα χρόνια παριστάνουμε τοὺς ταγοὺς καὶ τοὺς συγγραφεῖς εἴμαστε κοινοὶ ἀπατεῶνες• μὴ ἐξαιρουμένου καὶ τοῦ ὁμιλοῦντος. Ἔτσι; Καὶ ἄλλοι, ἄλλοι, εἶναι συνειδητοὶ πράκτορες. Καὶ τί νὰ σᾶς πῶ, γιὰ τὸν “Δαυλό”; Ἔ, γιὰ τὸν “Δαυλό”, ὁ ὁποῖος πράγματι … εἶχε σημαντικὰ ἄρθρα! Ποιός ἦταν ὁ σκοπός; Νὰ κηλιδώσει τὴν Ἑλληνορθοδοξία! ΑΚΡΟΑΤΡΙΑ: Ὁ Κεραμυδᾶς, ὅλοι αὐτοί; ΦΟΥΡΑΚΗΣ: Τί … ὁ Κεραμυδᾶς, τί νὰ σᾶς πῶ, δὲν θέλω, ὁ Θεὸς νὰ συγχωρέσει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ Κεραμυδᾶς ἦταν ἐνσυνείδητο πρακτοράκι• ἐδῶ στὴν Μπακάκου ἀπὸ πάνω, στὸν 4ο ὄροφο … ΑΚΡΟΑΤΡΙΑ: Αἰσθάνομαι ἠλίθια! ΦΟΥΡΑΚΗΣ: Ὅλοι μας! μακάρι νὰ ἤσαστε ἡ μόνη. Ἐγὼ ποὺ εἶμαι μὲς στὸ κύκλωμα εἶμαι ἀκόμη περισσότερο ἠλίθιος.»

Καὶ ὁ ὁμιλῶν συνεχίζει περὶ τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τῶν συγγραφέων Καλογεράκη καὶ Ἀναστασάκη, μὲ τὸν δεύτερο ἐκ τῶν ὁποίων ἦλθε σὲ σύγκρουση κατὰ τὴ διάρκεια τηλεοπτικῆς ἐκπομπῆς [47]

Κατακλείοντας τὸ ἄρθρο αὐτὸ θέλουμε νὰ τονίσουμε ὅτι δὲν ἀρνούμαστε σὲ κανέναν τὸ δικαίωμα νὰ πιστεύει σὲ ὅ,τι θέλει• ὅμως χάριν τῆς Ἀληθείας, ποὺ εἶναι ὁλόκληρη μόνον ὁ Χριστός, ἀρνούμαστε τὴ διαστρέβλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέσῳ τῆς ἀναμείξεώς της μὲ στοιχεῖα τοῦ ἐθνισμοῦ καὶ τῆς νεο-εποχικῆς πανθρησκείας, ὅπως εἶναι λ.χ. ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος, πολὺ περισσότερο ὅταν δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀπὸ τοὺς φορεῖς τῆς ἀναμείξεως αὐτῆς καταπολεμεῖται ὁ ἰσοπεδωτισμὸς τῆς Νέας Παγκοσμίου Τάξεως.

Εἶναι ἄξια προσοχῆς τὰ ἑξῆς στοιχεῖα στὴν ἀτζέντα τῶν προαναφερθέντων ἄρθρων τοῦ Defencenet.gr : (α) ἡ μασονικῆς τάσεως θεματολογία συγκεκριμένων θρησκευτικῶν εἰδήσεων τῆς ἱστοσελίδος, (β) οἱ ἰδιαίτερες ἀναφορὲς στὸν Ἑρμῆ τὸν Τρισμέγιστο, τὸν εἰσηγητὴ τῆς Ἀλχημείας καὶ τῆς μαγείας, νεοπλατωνικὸ ἥρωα σφόδρα ἀγαπητὸ στὴ Μασονία, ἐξ οὗ καὶ ἡ ὕπαρξη Ἑρμητικῆς Μασονίας (Hermetische Freimaurerei ) [48] , καὶ (γ) ἡ νεοταξικὴ ἐπιβουλὴ κατὰ τῆς μοναδικῆς θεανδρικῆς ἀρετῆς τοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ τελευταῖο ἄρθρο περὶ τοῦ χειρογράφου καὶ τῆς Karen L. King.

Θέλει τὸ ἀγαπητὸ Defencenet.gr νὰ λάβει σοβαρῶς ὑπ’ ὄψιν τοὺς φιλικῆς προθέσεως προβληματισμοὺς αὐτούς περὶ τῆς θρησκευτικῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, ἡ ὁποία ὑποστασιάζει τὴ «Δελφικὴ Ἰδέα» τοῦ Ἄγγελου Σικελιανοῦ, ἂν πράγματι ὑπερασπίζεται πλὴν τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία;

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Ἔρχεται ἡ Πανθρησκεία – Οὐδέτερο σύμβολο πίστης στοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες τοῦ Λονδίνου http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=41442&Itemid=52

[1α] Προσφυγή Ρωσίας στὸ ΕΔΑΔ γιὰ τὸ διωγμὸ ποὺ ὑφίσταται ὁ Χριστιανισμὸς στὴν Εὐρώπη http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=49651&Itemid=139

[3] Παρεμπιπτόντως καὶ πάντοτε στὰ πλαίσια καλόβουλης κριτικῆς ἐπισημαίνουμε ὅτι εἶναι λάθος ἡ μοναδικῆς ἀξίας προφητεία τῶν ἑβδομήκοντα ἑβδομάδων τοῦ Προφήτου Δανιὴλ (κεφ. 9ον ) ἡ ὁποία ἐφαρμόζεται μόνον στὸ Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι ἀφορᾷ στὰ γεγονότα ἀπὸ τὸ 450 π.Χ. μέχρι τὴν 4η δεκαετία μ.Χ., νὰ ἐφαρμόζεται στὸν Ἀντίχριστο. Ἐννοοῦμε, τὴν εἴδηση τοῦ Defencenet.gr τῆς 11ης Σεπτεμβρίου περὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

[4] Αρχιμ. Χριστοφοροσ Τσιακκασ, Ἐγκυκλοπαιδικὸ Λεξικὸ Θρησκειῶν καὶ Αἱρέσεων, Παραχριστιανικῶν-Παραθρησκευτικῶν Ὁμάδων καὶ Σύγχρονων Ἰδεολογικῶν Ρευμάτων, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τροοδιτίσσης, Κύπρος 2002, σελ. 341.

[5] Ἰω. 4, 27

[6] Ἀπ. 14, 4

[7] Πρὸς Πολύκαρπον 5, PG 5, 724A.

[8] Ματθ. 23,4 καὶ Λουκ. 11,46

[9] Ἰω. 13, 15. Πρβλ. καὶ Α΄ Ἰω. «Ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν».

[10] Ματθ. 19, 12. Πρβλ. καὶ Α΄ Κορ. 7, 26-34.

[11] Ρωμ. 9, 5

[12] Ρωμ. 11, 36

[13] Ἰω. 9, 32

[14] Ρωμ. 4, 17 • Ψαλμ. 148, 5

[15] Γεν. 4, 1

[16] Πρωτοπρ. Θ. Ζησησ, Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ κόσμου κατὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Χρυσόστομον, Πατερικὰ 2, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 188ἑ. • «Ὁ Ἀδὰμ πλασθεὶς ἐκ παρθένου γῆς καὶ ζωοποιηθεὶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἠστόχησεν. Ὁ νέος Ἀδὰμ, ἐκ παρθένου γυναικὸς καὶ δι΄ Ἁγίου Πνεύματος γεννηθείς, ἐπιχειρεῖ νὰ ἐπιτύχῃ εἰς ὅ,τι ἀπέτυχεν ὁ πρῶτος». Περὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ ὅτι «ἐν τῷ Παραδείσῳ παρθενία ἐπολιτεύετο» καθὼς καὶ γιὰ τὴν παρθενία τοῦ Νέου Ἀδὰμ Χριστοῦ, βλ. Ο Αυτοσ, Τέχνη Παρθενίας• γάμος καὶ ἀγαμία εἰς τὰ περὶ παρθενίας πατερικὰ ἔργα, Πατερικὰ 3, ἐκδ. Βρυέννιος, Θεσσαλονίκη 1997.

[17] Ἐφ. 1, 10

[18] Α΄ Κορ. 15, 45.47.49

[19] Ὀβδ. 4, 3 καὶ Ἀββ. 3, 3

[20] Ἰω. 1, 16 Πρβλ. 15, 5.

[21] Βλ. Πρωτοπρ. Θ. Ζησησ, Τέχνη Παρθενίας, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 167-187. Δυαλισμός (μεταφυσικὸς ἢ κοσμολογικὸς τοῦ Πλάτωνος): ἡ θεωρία πὼς διακρίνονται σαφῶς ὡς τελείως ἀνεξάρτητες καὶ αὐθυπόστατες ἀρχὲς ἡ ὕλη καὶ οἱ ἰδέες

[22] Μ. Φυσεντζιδησ, Ἐπιφανεῖς καὶ Διάσημοι Ἕλληνες Ἐλευθεροτέκτονες 1880-1970, τόμ. Α΄, ἐκδ. «Βογιατζῆ», Ἀθήνα 2008, σελ. 62-69.

[23] Αρχιμ. Χαραλαμπησ Βασιλοπουλοσ, Ξεσκέπασμα τῆς Θεοσοφίας, ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἂθῆναι 1989, σελ. 55. Τὰ ἀποκαλυπτικὰ στοιχεῖα τοῦ τεύχους αὐτοῦ, ὅπως καὶ πολλῶν ἄλλων παρομοίων, προέρχονται ἀπὸ τὸν πρώην Μασόνο συνεργάτη τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, τὸν Dr. D.C. Yermak. Περὶ τῶν ἐπιδράσεων τοῦ Νιτσεϊσμοῦ, τῆς Θεοσοφίας, τοῦ φυσιοκρατικοῦ μυστικισμοῦ καὶ τοῦ νεοπαγανισμοῦ ἐπὶ τοῦ Σικελιανοῦ ποιεῖται λόγον, παρὰ τὴν ἐπαινετικὴ του τάση, καὶ ὁ Ε.Ν. Μοσχοσ, «Σικελιανὸς Ἄγγελος», Θ.Η.Ε. 11 (1967) 142.

[24] Ὁ Καθηγητὴς Λιαντίνης ἐπεσήμανε σὲ ὁμιλία του (1998), ὅτι συγκεκριμένο τμῆμα τῶν «Ἀδερφοφάδων» τοῦ Νίκου Καζαντζάκη (κεφ. VII) εἶναι ἐπὶ λέξει δάνειο ἀπὸ τὴν αἰγυπτιακὴ «Βίβλο τῶν Νεκρῶν» (Will Durant, Our Oriental Heritage, chap. VIII, p. 196). Βλ. LiantinisORG, Ὁ Νίκος Καζαντζάκης δὲν εἶναι μεγάλος συγγραφέας, http://www.youtube.com/watch?v=mduuzWvVyRc

[25] Αντ. Γ. Ανδριανοπουλοσ, Τί εἶναι ὁ Τεκτονισμός, Ἀθῆναι 1931, σελ. 39• παρὰ τῷ Αρχιμ. Χριστοφοροσ Τσιακκασ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 574

[26] Εδ. Συρε, Οἱ Μεγάλοι Μύσται, μτφρ. Ν. Καπνᾶ, ἐκδ. Ἀργ. Παπαζήση, Ἀθήνα 1949[3]. Ὑπάρχουν νεότερες, ἀλλὰ καὶ σύγχρονες ἐκδόσεις.

[27] Benjamin Creme, Breaking the biggest story in history (transcript from Los Angeles Press Conference, November 25, 1997), «Every cosmic cycle, one or other of these Masters comes into the world as a teacher for that time ― as Krishna, the Buddha, the Christ, Mohammed. These are all Masters, coming all of them from the same spiritual center of the world, the Spiritual Hierarchy of Masters and initiates who make the next kingdom up above the human». http://www.share-international.org/background/bcreme/BC_pressconf.htm

[28] Ἰω. 10,8 καὶ Ματθ. 24, 23.24

[29] Β.Α. Λαμπροπουλοσ, Τὸ Μαῦρο Λεξικὸ τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας, ἐκδ. Βασδέκης, 2001[2] , σελ. 152. Σύμφωνα μὲ τὸν Β. Λαμπρόπουλο (στὴν εἰσαγωγή του) τὸ Μαῦρο Λεξικὸ εἶναι ἐπιτομὴ τῆς Μασονικῆς Ἐγκυκλοπαιδείας.

[30] Ὅπως τὸ ντοκυμαντὲρ The Lost Tomb of Jesus τοῦ DiscoveryChannel, ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι βρέθηκαν σὲ δύο σαρκοφάγους τὸ 1980 στὰ Ἱεροσόλυμα «τὰ ὀστᾶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τῆς γυναίκας του Μαρίας Μαγδαληνῆς», καὶ τὸ ἀνάλογο τοῦ BBC, The Secret Family of Jesus, ποὺ ἰσχυρίζεται ὅτι δὲν πίστευαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λοιπὴ προπαγάνδα περιλαμβάνει ἀκόμη πιὸ θεοσοφιστικοῦ περιεχομένου φίλμ, ὅπως τὸ σχετικὸ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ ὡς βουδδιστοῦ μοναχοῦ: BBC, Did Jesus Die?

[31] Helena P. Blavatsky, “To the Readers of “Lucifer”, Lucifer, January 1888: «There is, and can be, but one absolute truth in Kosmos. And little as we, with our present limitations, can understand it in its essence, we still know that if it is absolute it must also be omnipresent and universal; and that in such case, it must be underlying every world-religion–the product of the thought and knowledge of numberless generations of thinking men. Therefore, that a portion of truth, great or small, is found in every religious and philosophical system, and that if we would find it, we have to search for it at the origin and source of every such system, at its roots and first growth, not in its later overgrowth of sects and dogmatism. Our object is not to destroy any religion but rather to help to filter each, thus ridding them of their respective impurities. In this we are opposed by all those who maintain, against evidence, that their particular pitcher alone contains the whole ocean. How is our great work to be done if we are to be impeded and harassed on every side by partisans and zealots? It would be already half accomplished were the intelligent men, at least, of every sect and system, to feel and to confess that the little wee bit of truth they themselves own must necessarily be mingled with error, and that their neighbours’ mistakes are, Eke their own, mixed with truth».

[32] Ἰωσὴφ Βατοπαιδινός: «Θὰ ὑπάρξει πολιτειακή ἀνωμαλία» http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=43003&Itemid=131

[33] Ἰούδα 3, 3

[34] Λεξικὸ Σουΐδα, Θύραθεν Ἐκδόσεις, Θεσσαλονίκη, ἄ.χ., σελ. 463.

[35] Π.Ν. Τρεμπελασ, Μασσωνισμός, ἐκδ. «Σωτήρ», Ἀθῆναι 1986, σελ. 85-96.

[36] Βιβλίον τοῦ Μαθητοῦ, Ἀθῆναι 1953, σελ. 6. Παρὰ Β.Α. Λαμπροπουλοσ, Ντοκουμέντα τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας, Ἀθήνα 1977, σελ. 23.

[37] Μοναχοσ Αρσενιοσ Βλιαγκοφτησ, «Νεοειδωλολατρία καὶ “Νέα Ἐποχὴ”», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας• Δωδεκαθεϊσμὸς – Ὑποτίμηση Παλαιᾶς Διαθήκης – Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες, Πρακτικὰ Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, ἐκδ. Θεοδρομία, Θεσσαλονίκη 2004, σελ. 364 καὶ 364-376. Χαρ. Μηναογλου, «Τεκτονισμὸς καὶ εἰδωλολατρία στὸν ἑλληνικὸ χώρο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, ἔνθ ἀνωτ., σελ. 327.331ἑ.

[38] Ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 660.662

[39] Β.Α. Λαμπροπουλοσ, Τὸ Μαῦρο Λεξικὸ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 393.

[40] Jean-Pierre Vernant, «Greek religion», The Encγcloρedia οf Religiοn, τόμ. 6, ἐκδ. Mircea Eliade, Macmillan Publishing Company, New York 1987, σελ. 101• «Today, the rejection of mythology is based on an anti-intellectualist presumption in religious matters. Scholars of this standpoint believe that behind the diversity of religions – just as beyond the plurality of gods of polytheism – lies a common element that forms the primitive and universal core of all religious experience … Thus, the refusal of some scholars to take myth into account becomes clear: it leads exactly to that which from the beginning was meant, more or less consciously, to be proved. By effacing the differences and the oppositions that distinguish the gods from one another, any true difference is effaced between polytheisms of the Greek type and Christian monotheism, which then becomes a model. This flattening out of religious realities to make them fit a sinlge mold cannot satisfy the historian».

[41] Πρβλ. Κ.Ν. Μελισσαροπουλοσ, «Θεοσοφικὴ Ἑταιρεία», Νεώτερον Ἐγκυκλοπαιδικὸν Λεξικὸν 9 (ca. 1960) 555

[42] Β.Α. Λαμπροπουλοσ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 227.

[43] Β.Α. Λαμπροπουλοσ, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 285ἑ.

[44] NewLine, The Golden Compass: Defining Daemons, http://www.youtube.com/watch?v=5alYLJS4OrE . «In Lyra’s world which is a parallel universe to our own, you’re never alone; you always have this companion for life who is every other facet of you […] everybody has his animal, a daemon, which represents the inner person, who they are […] as a child your daemon is able to take whatever form it wants to […] I think having a daemon is like instead of wearing, you know, a heart on your sleeve, it’s your heart walking side by side by you. I think the daemon is the voice inside your head, a gut feeling so maybe you shouldn’t do that, and that’s what the daemons are, except they just express it outloud and they’re visible, they’re out there […] The worst think that could happen is that someone would take your daemon away from you; and the most terrifying thing would be to see a human being without their daemon, because it would be as though operating somebody without their head».

[45] Ἐπιστολὴ Α΄ Πρὸς Βαρλαὰμ 46, Γρηγοριου του Παλαμα Συγγραμματα, ἐκδ. Π. Χρηστου, τόμ. Α΄, Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 252• «Οὐδέ τὸ συμπαρομαρτοῦν τῷ Σωκράτει δαιμόνιον, ᾧ καὶ διετέλει διὰ βίου πειθόμενος, ὑπέφηνέ σοι τῷ καθ᾿ ἡμᾶς φιλοσόφῳ τίς ἐκείνων ὁ φωτισμός; Οὐδ᾿ ὑπὸ τοῦ φανέντος δράκοντος, τοῦ πλατωνικοῦ θνῄσκοντος Πλωτίνου, συνιδεῖν ἐδυνήθης τίς ἐκείνων ὁ φωτισμός καὶ τί τὸ συνὸν ἐκείνοις δαιμόνιον, ὃ θεῖον ἐκεῖνος καλῶν τὸ ἐν αὐτῷ καθάπερ αὐτὸς λέγει, θεῖον ἀνάγειν ἔσπευδε πρὸς ἐκεῖνο καὶ διὰ βίου καὶ τελευτῶν; Ἀλλ᾿ ἄκουσον Ἀπόλλωνος τοῦ Πυθοῖ καὶ μαθήσῃ πόθεν ἐκείνοις ὁ φωτισμός.»

[46] Χαρ. Μηναογλου, «Τεκτονισμὸς καὶ εἰδωλολατρία στὸν ἑλληνικὸ χώρο», ἔνθ’ ἀνωτ., σελ.330 (καὶ ὑποσημ. 11).

[47] Ὁμιλία τοῦ Φουράκη Π. Ἰωάννη στὴν ΑΛΣ. 12 ἀπὸ 17 http://www.youtube.com/watch?v=z-PWCGozs3Q

[48] Στὸ γερμανικὸ μασονικὸ Λεξικὸ τῶν Λένχοφ καὶ Πόζνερ, γίνεται παραδεκτὸ ὅτι στὴ διείσδυση στὴ Μασονία (κυρίως τὴ γαλλικὴ Μασονία) ἀλχημιστικῶν καὶ μαγικῶν στοιχείων τὸν 18ο αἰ. εἶχε σημαντικὸ ρόλο ὁ Ἑρμῆς ὁ Τρισμέγιστος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται καὶ εἰσηγητής τους. Ἐξ αὐτῆς τῆς αἰτίας αὐξήθηκαν καὶ οἱ ἑρμητικοὶ συμβολισμοὶ στὰ τελετουργικὰ τῶν ἀνωτάτων βαθμῶν: «Er gilt auch als Erfinder der Alchimie und der Magie, daher der Name hermetische Kunst für Alchimie, die in einer hermetischen Kette als Geheimlehre weitergegeben wurde… Zur Zeit der Infiltrierung der Freimaurerei mit alchimistischen und magischen Bestandteilen (18. Jahrhundert) spielt daher auch der H.T. eine Rolle. Eine hermetische Maurerei (s.d.) bestand damals besonders in Frankreich in zahlreichen Systemen … Im 18. Jahrhundert war die Zahl der alchimistischen, hermetisch gedeuteten Symbole in manchen freimaurerischen Hochgradriten sehr beträchtlich». E. Lennhof –O. Posner, Internationales Freimaurer Lexikon, Amalthea Verlag, Wien-München 1975, σελ. 690.

Δημοσιεύθηκε στο φύλλον τῆς 28.9.12 τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου»

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον http://www.egolpion.com

27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Ορθοδοξία και σοφία. (Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, Καθηγουμένου Ι. Μ. Μ. Βατοπαιδίου)

[…] Η σοφία έχει άμεση σχέση με την δικαιοσύνη, και είναι δίκαιο ο άνθρωπος, ως δημιούργημα, να ακολουθεί έναν τρόπο ζωής, ο οποίος να είναι πλήρης αγάπης προς κάθε συνάνθρωπο, προς όλη την κτίση, επειδή «ο Θεός αγάπη εστίν» (Α΄ Ιω. 4,8) και ο άνθρωπος εξομοιώνεται με τον Θεό, όταν φθάσει την ακρότατη των αρετών, που είναι η αγάπη. Και σ’ αυτό κατ’ ούσίαν προτρέπει ο Θεός εμάς, τα παιδιά Του, με την εντολή Του να αγαπούμε ο ένας τον άλλο. Αυτό όμως που καταστρατηγεί την δικαιοσύνη, την σοφία και την αγάπη είναι η πονηρία, που προέρχεται από την υπερήφανη επιθυμία του ανθρώπου να ξεχωρίσει, ως άτομο, από τους συνανθρώπους του.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργείται από τον πονηρό άνθρωπο η κακία. Η κακία δεν είναι σοφία ή εξυπνάδα, όπως θεωρείται σήμερα, αλλά ανοησία.
Η σοφία είναι ιδιότητα του Θείου. Εξάλλου με αυτήν ο Θεός δημιούργησε όλη την κτίση. Ακόμη και αυτήν την στιγμή με σοφία, δύναμη και αγάπη διατηρεί ο Θεός τον κόσμο.
Η κακία δεν είναι δημιούργημα του Θεού. Όλοι οι φυσικοί νόμοι δείχνουν πως με απερίγραπτη ακρίβεια συνεργάζονται, για να υπάρχει στην γη μας η ζωή. Αν ο Θεός ήταν δημιουργός της κακίας, τότε η κακία του θα ήταν ταυτόχρονα παντοδύναμη και τα αποτελέσματα αυτής της κακίας θα ήταν εμφανή, με το να καταστρέφει ό,τι δημιουργεί, και αυτή του η κακία να είναι η χαρά και η ηδονή του. Όμως αντίθετα εμείς διαπιστώνουμε ότι όλοι οι φυσικοί νόμοι που έχουν τεθεί, λειτουργούν «λίαν καλώς», και μόνον οι τεχνικές παρεμβάσεις του ανθρώπου, εξαιτίας της ασοφίας του, καταστρέφουν την φύση προς τιμωρία του.
Ο άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, είναι το μόνο δημιούργημα, που έχει την δυνατότητα να κατανοεί τους φυσικούς νόμους, που διέπουν την κτίση, διά της λογικής και της σοφίας. Μπορεί να καθορίζει τις σχέσεις του με την κτίση και το φυσικό περιβάλλον, διότι από τον ίδιο τον Δημιουργό του δόθηκε η εντολή να εξουσιάζει πάνω σε όλα τα κτίσματα της αισθητής δημιουργίας.
Η ανυπέρβλητη σοφία, με την οποία δημιουργήθηκε το σύμπαν, με τους μοναδικούς φυσικούς νόμους που το διέπουν, προκαλεί εκστατική διάθεση δοξολογίας προς το Θείον, όχι μόνον στους απλοϊκούς πιστούς, αλλά και στους ίδιους τους επιστήμονες που το μελετούν, όπως τον Αϊνστάιν, ο οποίος, μετά την εκπληκτική ανακάλυψη του νόμου της μετατροπής της ύλης σε ενέργεια, αναφώνησε: «είναι αδύνατον να μην υπάρχει Θεός». Την μεγαλύτερη σοφία -αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ανθρωποπρεπή αυτή έκφραση για το Θεΐον- χρησιμοποίησε ο Θεός στην κατασκευή του ανθρώπου. Ενώ για όλη την κτίση χρησιμοποίησε μόνο τον λόγο, αφού όπως λέει η Γραφή, «είπε και εγεννήθησαν, ενετείλατο και εκτίσθησαν» (Ψαλ. 32,9), για τον άνθρωπο μόνο έδειξε από την αρχή την ιδιαίτερη αγάπη και ευαισθησία Του. Μαζί με τα υπόλοιπα δύο πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είπε: «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. 1,26), Οπότε μετά την δημιουργία του ανθρώπου και τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος εσκίρτησαν από πνευματική ευχαρίστηση, όταν είδαν το δημιούργημα να είναι ένα αντίτυπο του Προτύπου, ένας μικρός θεός. Απ’ όλη την δημιουργία μόνος ο άνθρωπος μπορεί αυτόβουλα, εκούσια να εννοήσει, να θαυμάσει, να δοξολογήσει, να ευχαριστήσει την παντοδύναμη Σοφία του Θεού και να γίνει μέτοχος και κοινωνός των θείων δωρεών της ακτίστου Χάριτός Του.
Στα ανθρώπινα δεδομένα η σοφία εκφράζεται σε διαφόρους τομείς, όπως στον σχεδιασμό, στην επιτυχία προγραμμάτων με συγκεκριμένους στόχους και στο διορατικό βάθος του χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων. Τα προηγούμενα βρίσκονται σε οριζόντιο επίπεδο και θα έλεγε κανείς γήινο.
Είναι όμως και ένας άλλος τομέας, όπου η σοφία χρειάζεται πολύ περισσότερο, ο τομέας των ιδιαιτέρων σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Οι σχέσεις αυτές μεταξύ των ανθρώπων ξεκινούν από την γη και έχουν μία κάθετη προοπτική, η οποία ανάλογα με το χειρισμό ή οδηγεί τους ανθρώπους πολύ υψηλά ως τους υπερβατικούς αόρατους πνευματικούς χώρους ενώσεως με το Θειο ή πολύ χαμηλά στον ατομισμό, στην μόνωση, στην πνευματική αίσθηση του άγχους που είναι πρόγευση της κολάσεως.
Η σοφία του Θεού έχει ήδη εκφραστεί μέσα στο γενικό σχέδιο της δημιουργίας του κόσμου με υπερφυή και πολλές φορές ακατάληπτο τρόπο. Έχει τοποθετήσει τους στόχους της Δημιουργίας, που είναι η παραγωγή, ή αν θέλετε η δημιουργία «τεχνητών θεών». Η σοφία Του εκφράστηκε διά της αγάπης σε μία ασύγκριτη κατασκευή, την κατασκευή του ανθρώπου,
Υπερφυής και ακατάληπτος είναι ο τρόπος της δημιουργίας του σύμπαντος. Σε πολλά πράγματα η ανθρώπινη επιστήμη και ο πειραματισμός δίνει απαντήσεις, όμως αυτό δεν απασχολεί τον Δημιουργό Θεό.
Για τον Κύριο, ο λόγος της δημιουργίας, δηλαδή η σκοπιμότητά της, είναι σαφώς η δημιουργία θεών, ως έκφραση της υπερφυσικής Του αγαθότητας, που τον αναγκάζει, κατά κάποιο τρόπο, να εξέλθει από τον εαυτό Του και να επιθυμεί να μεταδώσει από τις απερίγραπτες αρετές και ιδιότητές Του στους ανθρώπους, που έχουν την δυνατότητα, αλλά και επιθυμούν να του μοιάσουν στον χαρακτήρα.
Σε αυτό το σημείο, ο ίδιος ο Θεός συνέλαβε ένα υπερφυές σχέδιο, που είναι και θα παραμείνει ακατανόητο στους αιώνες, θα δημιουργεί πάντοτε έκπληξη και θαυμασμό σε όσους εννοούν μεν το σχέδιο, το γεγονός και την αγαθότητα που το προήγαγε, αδυνατούν όμως να εννοήσουν τον τρόπο ή το πώς υλοποιήθηκε.
Ο Θεός Λόγος σχεδίασε και πραγματοποίησε την ενανθρώπησή Του με υπερφυή και μυστηριώδη τρόπο για την λογική του ανθρώπου. Εμφανίστηκε ανάμεσά μας ως άνθρωπος -πρότυπο για μίμηση-, οδηγός για τις σχέσεις που οδηγούν στην ανάβαση, ενυπόστατο φως αθανασίας για τους θνητούς, ζωντανή αλήθεια, όπου μπορεί να καθρεφτίζεται κάθε ανθρώπινο πρόσωπο και να βλέπει πόσο προσεγγίζει τον σκοπό της δημιουργίας του και της υπάρξεώς του ή πόσο απέχει από αυτόν. Η αλήθεια πλέον για κάθε έναν άνθρωπο δεν είναι ιδέα ή έννοια, δεν είναι αυτόβουλος προοπτική, που την χαράζει κανείς όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται, αλλά είναι πρόσωπο, το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Εξάλλου ο Κύριος είναι ο μόνος που τόλμησε να πει «εγώ ειμί η αλήθεια»(Ιω. 14, 6)[…]
(Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού, Καθηγουμένου Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου, «Αθωνική Παρουσία», Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 20, σ. 276-281, -αποσπάσματα-.)

Για τον κομερκιάριο(φοροεισπράκτορα) Μόσχο.

 

Επισκεφτήκαμε τον αββά Ευστάθιο τον ηγούμενο στο κοινόβιο του σπηλαίου του αγίου Σάββα. Κι ήταν εκεί κάποιος κομερκιάριος στο όνομα Μόσχος. Κι όταν πήγαμε στην Τύρο, μας διηγήθηκε: «Όταν ήμουν κομερκιάριος, πήγα να λουστώ αργά το βράδυ και βρίσκω στο δρόμο μια γυναίκα που έστεκε στο σκοτάδι. Εγώ πήγα και την πλησίασα κι αυτή δέχτηκε να με ακολουθήσει. Εγώ τότε, από τη διαβολική χαρά δεν λούστηκα, αλλά όρμησα στο δείπνο. Και μολονότι την παρότρυνα πολύ, δεν δεχόταν να γευτεί· τέλος πάντων σηκωθήκαμε να κοιμηθούμε και, μόλις πήγα να τη φιλήσω, έκραξε μεγαλόφωνα με δάκρυα: «Αλίμονό μου, στην άθλια». Εγώ τότε τρόμαξα και ρωτούσα την αιτία. Αυτή με περισσότερα δάκρυα μου λέει: «Ο άνδρας μου είναι πραματευτής και ναυάγησε κι έχασε και τα δικά του και τα ξένα. Κι είναι στη φυλακή από τα χρέη. Και μη έχοντας τι να κάνω, για να του πάρω τουλάχιστον ψωμί, αναγκάστηκα από την πολλή καταισχύνη να δώσω το σώμα μου, για να βρούμε τουλάχιστο ψωμί. Γιατί τα άρπαξαν όλα». Και λέω: «Τί υπόλοιπο χρωστάς:» Και λέει: «Πέντε λίτρες χρυσάφι». Πήρα λοιπόν το χρυσάφι και της το έδωσα λέγοντας: «Βλέπεις ότι δεν σε άγγιξα, φοβούμενος την κρίση του Θεού. Πάρε και βγάλε τον και προσευχηθείτε για μένα».
Κατόπι, μετά από αρκετό καιρό, συκοφαντούμαι στο βασιλιά ότι σκόρπισα τα χρήματα του κομέρκιου(το τελωνείο). Και στέλνει ο βασιλιάς και διαρπάζει το σπίτι μου και με σέρνει με το πουκάμισο στην Κωνσταντινούπολη και με βάζει στη φυλακή και κάνω κάμποσο καιρό με το παλιό πουκάμισο. Κάποια μέρα λοιπόν άκουσα ότι ο βασιλιάς θέλει να με σκοτώσει. Και λοιπόν ξέγραψα τη ζωή μου και κοιμήθηκα κλαίγοντας και οδυρόμενος. Και βλέπω κάποια που έμοιαζε με την έγγαμη γυναίκα η οποία είχε τότε τον άνδρα της στη φυλακή να λέει: «Τί είναι αυτό που έχεις, κύριε Μόσχε; γιατί είσαι κλεισμένος εδώ:» Κι όταν εγώ είπα ότι συκοφαντήθηκα και νομίζω πως θα με σκοτώσει ο βασιλιάς, μου λέει: «Θέλεις να μιλήσω για σένα στο βασιλιά και να σε απολύσει;» Και της λέω: «Και σε γνωρίζει ο βασιλιάς;» Και λέει: «Ναι». Και ξύπνησα κι απορούσα τι είναι αυτό. Και ξαναπαρουσιάζεται δεύτερη και τρίτη φορά λέγοντας το ίδιο: «Μη φοβάσαι, γιατί αύριο σε απολύει».
Και κατά τα χαράματα με παίρνουν στο παλάτι κατά διαταγή του βασιλιά. Κι όταν μπήκα και με είδε με το βρώμικο ρούχο, μου λέει: «Σε σπλαχνίζομαι, στο εξής φρόντισε να διορθωθείς». Έβλεπα δε και τη γυναίκα εκείνη να στέκει στα δεξιά του βασιλιά και να μου λέει: «Έχε θάρρος και μη φοβάσαι». Παραγγέλλει να ξαναπάρω την περιουσία μου ο βασιλιάς και, δίνοντάς μου πολλά αγαθά, με αποκατάστησε στη θέση μου, κάνοντάς με και τοποτηρητή.
Την ίδια νύχτα λοιπόν φανερώνεται η ίδια γυναίκα και μου λέει: «Ξέρεις ποιά είμαι; αυτή που σπλαχνίστηκες και δεν άγγιξες το σώμα μου για το Θεό. Να που σε λύτρωσα κι εγώ από τον κίνδυνο. Βλέπεις τη φιλανθρωπία του Θεού; Δηλαδή έμενα λυπήθηκες κι εγώ έδειξα μεγάλη ευσπλαχνία για σένα».

(Ιωάννου Μόσχου, «Λειμωνάριον», εκδ. Ι.Μ.Σταυρονικήτα-Αγ. Όρος, σ.209-211)