Category Archives: ΣΥΡΙΑ
Μαρτυρικός ο θάνατος των δύο Μητροπολιτών στη Συρία
Βασανίστηκαν μέχρι θανάτου για να προχωρήσουν στο Ισλάμ οι δύο Μητροπολίτες που απήχθησαν στη Συρία στις 22 Απριλίου 2013, ο Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος, αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας και ο Συρορθόδοξος Μητροπολίτης κ. Γιοχάνα Ιμπραήμ. Δράστες φανατικοί ισλαμιστές που χρηματοδοτούνταν και εξοπλίζονταν από τις ΗΠΑ και τη Σαουδική Αραβία, ενώ ενέχονται και οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στο έγκλημα.
του Κωνσταντίνου Μπλάθρα*
Φρικτό και μαρτυρικό θάνατο βίωσαν τον Δεκέμβριο του 2016 οι δύο Σύροι αιχμάλωτοι επίσκοποι ο Ελληνορθόδοξος Μητροπολίτης Χαλεπίου κ. Παύλος Γιαζίγκι (ο μικρότερος αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. Ιωάννη) και ο Συρορθόδοξος Μητροπολίτης κ. Γιοχάνα Ιμπραήμ, οι οποίοι είχαν απαχθεί από τζιχαντιστές. Αυτό είναι το συμπέρασμα έρευνας που δημοσιεύει το ιστολόγιο medium.com και διεξήγαγε ο Σύρος Mansur Sahib, ο οποίος ζει στις ΗΠΑ, με την βοήθεια των Nadine Martin, Klaus Ulbricht και Fatih Mehmetoglu.
Σύμφωνα με τα ανεπιβεβαίωτα από επίσημες πηγές στοιχεία της έρευνας, και οι δύο σκοτώθηκαν από μαχητές του ομίλου Nur al-Din al-Zenki, που θεωρήθηκε ως «ανεξάρτητος» συμμετέχων στη συριακή διαμάχη και λάμβανε χρήματα και όπλα από τη Σαουδική Αραβία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι συντάκτες της έρευνας ισχυρίζονται ότι άτομα που σχετίζονται με την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ συμμετείχαν στην απαγωγή. Στις γειτονιές του Χαλεπίου εκείνη την εποχή ήταν «πολλές ξένες υπηρεσίες πληροφοριών» που δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν επιτύχει οτιδήποτε χωρίς τη βοήθεια των «συνηθισμένων τρομοκρατών», γράφουν μέλη της ομάδας του Mansur Salib.
Οι δημοσιογράφοι θεωρούν τον πιο πολύτιμο μάρτυρα τον Γιασέρ Μουχτί, ο οποίος ονομάζεται «φύλακας» των δύο μητροπολιτών. Αργότερα συνελήφθη από κυβερνητικές δυνάμεις και κατέθεσε. Ωστόσο, η επίσημη έρευνα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, καθώς δεν βρέθηκαν τα λείψανα των μαρτύρων-επισκόπων.
ΗΠΑ και Τουρκία συνυπεύθυνες
Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, τα οποία δημοσίευσε ο Μάνος Χατζηγιάννης, στο σάιτ exapsalmos.gr, στις 16 Ιανουαρίου, και οι δύο Μητροπολίτες υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και ένας από αυτούς (πιθανότατα ο Μητροπολίτης Παύλος) απεστάλη για θεραπεία σε νοσοκομείο στην τουρκική πόλη Αντάκια (Αντιόχεια) το 2015. Στην απαγωγή, σύμφωνα με την έρευνα, εμπλέκεται και η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των ερευνητών οι Μητροπολίτες βασανίστηκαν βίαια ενώ φυλακίστηκαν από τους ισλαμιστές. Πρώτον, έκοψαν τους τένοντες στα πόδια τους, έτσι ώστε οι ιερείς να μην μπορούν να τρέξουν μακριά. Στερήθηκαν ύπνο, φαγητό, νερό και τους χτυπούσαν συνεχώς. Οι δράστες έφτασαν στο σημείο να αποκόπτουν κομμάτια δέρματος από το σώμα τους, να τους πνίγουν σε βαρέλια προσπαθώντας να τους αναγκάσουν να μεταστραφούν στο Ισλάμ. Μετά από βασανιστήρια ένας από τους επισκόπους σχεδόν έσβησε, οπότε οι τζιχαντιστές έπρεπε να τον βγάλουν προσωρινά στην Τουρκία για την αποκατάσταση.
Ο Yasir Muhdi είπε επίσης ότι ο Μητροπολίτης μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Αντιόχειας Devlet Hastanesi στην τουρκική επαρχία Hatay. Οι ερευνητές, ετά από μακρά αναζήτηση, κατόρθωσαν να έρθουν σε επαφή με έναν από τους υπαλλήλους του νοσοκομείου, ο οποίος ανώνυμα κατέθεσε ότι στις αρχές του 2015, ένας ηλικιωμένος άνδρας πήγε στο νοσοκομείο και κρατήθηκε σε ξεχωριστό δωμάτιο στον τελευταίο όροφο. Ένοπλοι ήταν πάντα φρουρά μπροστά στην είσοδό του. Ο ασθενής παραδόθηκε σε κρίσιμη κατάσταση υγείας και χρειάστηκε επειγόντως μετάγγιση αίματος. Το σώμα του άνδρα ήταν γεμάτο μώλωπες, δύο δάχτυλα στο αριστερό του χέρι ήταν σχεδόν κομμένα και η άρθρωση του γόνατος του δεξιού ποδιού σπασμένη εντελώς. Δύο εβδομάδες αργότερα, απομακρύνθηκε κρυφά το βράδυ, και η τύχη του είναι άγνωστη στον υπάλληλο από τότε.
Στα τέλη του 2016, όταν ο Συριακός Αραβικός Στρατός απελευθέρωνε με επιτυχία τις γειτονιές του Χαλεπίου οι απαγωγείς αισθάνθηκαν τον κίνδυνο. Μέχρι εκείνη την εποχή, οι Επίσκοποι ήταν σε αιχμαλωσία για περισσότερα από τρία χρόνια. Η απελευθέρωση του χωριού Mashad θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες για τον Al-Zenki και τους δυτικούς του προστάτες. Διάφορες ειδικές υπηρεσίες της Συρίας αναζητούσαν τους Μητροπολίτες, καθώς η ελευθερία τους ήταν θέμα αρχής. Αν οι είχαν βρεθεί σε αυτόν τον οικισμό, οι μαχητές θα το πλήρωναν με τη ζωή τους. Γι‘ αυτό, στις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, χωρίς να έχει επιτύχει τη μεταστροφή τους στο Ισλάμ και αφού οι δράστες είχαν τις αντιληφθεί τις δυσκολίες με την περαιτέρω μεταφορά τους σε άλλο μέρος της χώρας, ένας από τους κυβερνητές της ομάδς Al-Zenki (σύμφωνα με τον Yasir Muhdi ήταν ο Abu Hassan) αποφάσισε να πυροβολήσει τους επισκόπους και να κρυψει τα σώματά τους.
Η έρευνα λέει ακόμη πως όταν ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Αβραμόπουλος, το 2013, μίλησε τηλεφωνικά με τον ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης Σάμπρα, ο τελευταίος υποσχέθηκε με κάθε δυνατό τρόπο να διευκολύνει την απελευθέρωση των Επισκόπων, οι οποίοι εκείνη την εποχή θα μπορούσαν να απελευθερωθούν. Ωστόσο, ο Σάμπρα δεν είχε σκοπό να ανταποκριθεί στο ελληνικό αίτημα, καθώς η συριακή αντιπολίτευση είχε εντελώς διαφορετικά σχέδια για τους Επισκόπους.
Η έρευνα καταλήγει πως οι Μητροπολίτες Παύλος Γιαζίγκι και Γιοχάννα Ιμπραήμ δολοφονήθηκαν για την χριστιανική πίστη τους από τους μαχητές του Nour al-Din al-Zenki που για μεγάλο χρονικό διάστημα χρηματοδοτήθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τη Δύση. Η επιμονή και η σταθερότητα αυτών των Ιεραρχών τους τοποθετούν σε σειρά με άλλους εθνικούς ήρωες της Συρίας, που έδωσαν τη ζωή τους για τη δόξα της πατρίδας τους, καταλήγει η έρευνα.
«Συνεχείς προσπάθειες για την αναζήτηση των δύο Επισκόπων μας»
Εν τω μεταξύ, ανακοίνωση εξέδωσαν το Ελληνορθόδοξο και το Συρορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας, σχετικά με τη δημοσίευση των πιο πάνω πληροφοριών.
Όπως τονίζεται στην ανακοίνωσή τους που εκδόθηκε στις 20 Ιανουαρίου (δημοσιεύεται στο orthodoxia.info): «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών, πολλές ανησυχητικές αναφορές και δηλώσεις σχετικά με την υπόθεση και τύχη των δύο απαχθέντων μητροπολιτών Χαλεπίου Παύλου Γιαζίγκι και του Συρορθόδοξου μητροπολίτη Γιοχάννα Ιμπραήμ, οι οποίοι απήχθησαν στις 22 Απριλίου 2013 στη δυτική ύπαιθρο του Χαλεπίου Συρίας, έχουν δει το φως της δημοσιότητας.
Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής και το Συρορθόδοξο Πατριαρχείο Αντιοχείας και πάσης Ανατολής παρακολουθούν στενά αυτές τις εκθέσεις που είναι απόλυτα ανεξάρτητες από τις συνεχείς προσπάθειες μας για την αναζήτηση των δύο Επισκόπων μας που αγνοούνται και είμαστε αποφασισμένοι να μην αφήσουμε ούτε πέτρα μέχρι να εντοπίσουμε τον τόπο και τη μοίρα τους.
Από αυτή την άποψη, δεν επιβεβαιώνουμε ούτε αμφισβητούμε την εγκυρότητα αυτών των αναφορών ή τις διάφορες άλλες δηλώσεις που λαμβάνουμε από διάφορες πηγές σε καθημερινή βάση.
Εκφράζοντας την ειλικρινή μας ευγνωμοσύνη σε όλα τα άτομα και τις οντότητες που ανησυχούν για την τύχη των Επισκόπων μας και ειδικά εκείνων που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να βοηθήσουν να ρίξουν φως στη δοκιμασία τους, ζητούμε από όλους να προσευχηθούν για τους δύο Αρχιεπίσκοπους και προσκαλούμε όσους μπορούν να βοηθήσουν στην επίσημη προσπάθειά μας να τερματίσουμε αυτή την ανθρωπιστική υπόθεση.
*”Χριστιανική” 24 Ιανουαρίου 2020
Ομιλία Αρχιμανδρίτη Αντωνίου Μαλούφ – ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ
ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ: Συγκίνησε ο Σύρος Πανοσολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Μαλούφ στην εκδήλωση «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ» με την ομιλία του στο Δημαρχείο Αμαρουσίου την 1η Δεκεμβρίου 2019 με θέμα «Η καθημερινή ζωή των Χριστιανών της Συρίας, πριν και μετά τον πόλεμο».
Μεγάλη εκδήλωση της ΕΚΚΛΗΣΙΑ Online με θέμα τους Χριστιανούς της Συρίας και τους διωγμούς τους οποίους υφίστανται από το 2011 πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο Αμαρουσίου την 1η Δεκεμβρίου 2019 με θέμα «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΡΙΑ».
Βασικοί ομιλητές της εκδήλωσης ήταν:
- Ανδρέας Καραγιάννης, εκδότης και νομικός της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΕΚΚΛΗΣΙΑ Online
- Νατάσα Κότσαρη, νομικός
- Αρχιμανδρίτης π. Αντώνιος Μαλούφ με θέμα «Η καθημερινή ζωή των Χριστιανών της Συρίας, πριν και μετά τον πόλεμο».
Ο Εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίων Ακινδύνων, Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Μαλούφ στηρίζει παντοιοτρόπως επί οκταετία το ενοριακό και φιλανθρωπικό έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η προσπάθεια που επιτελεί με την πολύτιμη συνδρομή του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου για την αναστήλωση του Ιερού Ναού των Αγίων Ακινδύνων.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία του Αρχιμανδρίτη π. Αντώνιου, εφημέριου Ι.Ν. Αγίων Ακινδύνων και σε βίντεο.
Διαβάστε επίσης για τον μοναδικό Ιερό Ναό των Αγίων Ακινδύνων στους Αγίους Αναργύρους Αττικής.
Ομιλία Αρχιμανδρίτη π. Αντώνιου Μαλούφ
Οι χριστιανοί της Συρίας ποτέ δεν ήταν φιλοξενούμενοι. Ποτέ δεν ήταν μια φυλή η οποία προερχόταν από την έρημο και ποτέ δεν αποτέλεσε μία μεταφορά πληθυσμού από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Αντίθετα ήταν ένας πληθυσμός γηγενής.
Οι χριστιανοί της Συρίας χρονολογούνται πριν να φτάσει ο Απόστολος Παύλος, ο διδάσκαλος των εθνών, στην περιοχή και αυτό αναφέρεται στην πράξη των Αποστόλων στην Καινή Διαθήκη. Αναφέρεται χαρακτηριστικά η συνάντηση του Σαούλ (μετέπειτα Απόστολος Παύλος), με τον Κύριο στην πορεία του προς τη Δαμασκό για να διώξει τους Χριστιανούς. Η εμφάνιση του Κυρίου στο Σαούλ και η εντολή του να βαπτιστεί από τον Απόστολο Ανανία υποδηλώνει και ιστορικά την παρουσία χριστιανικής κοινότητας. Η χριστιανική κοινότητα αυτή θα αποτελέσει την πρώτη οργανωμένη χριστιανική κοινότητα στη Συρία. Ο Απόστολος Ανανίας υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος Δαμασκού.
Εφόσον η Βηθλεέμ αποτέλεσε τον τόπο που έγινε η ενσάρκωση του Θείου Λόγου, η Γέννηση του Κυρίου από την Μαριάμ η Συρία αποτελεί τον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστιανισμός. Το προηγούμενο αποδεικνύεται από την πλούσια ιστορία της εκκλησίας μας, με τους πολλούς Αγίους, τους Μάρτυρες, τους σημαντικούς Πατέρες και τους Μοναχούς της Εκκλησίας μας.
Για πρώτη φορά στην ιστορία αποδόθηκε το όνομα Χριστιανοί στην Αντιόχεια της Συρίας. Η Αντιόχεια εκείνης της εποχής ήταν η πρωτεύουσα της Συρίας και όλης της Μέσης Ανατολής. Το γεγονός αυτό την έκανε να την διεκδικούν πολλοί λαοί. Στην μεταβυζαντινή περίοδο μπήκε υπό την κυριαρχία των Γάλλων και στη συνέχεια των Τούρκων, με αποτέλεσμα η πρωτεύουσα της Συρίας να μεταφερθεί από την Αντιόχεια στη Δαμασκό. Όμως η Αντιόχεια παρέμενε και παραμένει ένα από τα θεολογικά κέντρα της ορθοδοξίας, ακόμα και σήμερα ο Πατριάρχης της Αντιόχειας λέγεται Πατριάρχης Αντιόχειας παρόλο που η έδρα του είναι στη Δαμασκό.
Στη Συρία έχουμε την διάκριση του Χριστιανισμού από τον Ιουδαϊσμό. Καθοριστικές στιγμές στην ιστορία του Χριστιανισμού συνέβησαν στη Συρία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν οι Τοπικοί Σύνοδοι, σημαντικοί δάσκαλοι της οικουμένης όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ιωάννης Δαμασκηνός ο μελωδός της εκκλησίας, ο Ισαάκ και ο Εφραίμ οι Σύριοι, ο Συμεών ο Στυλίτης, ο Ρωμανός ο Μελωδός της Εμέσης, η Ισαπόστολος Θέκλα και άλλοι Πατέρες του Χριστιανισμού.
Με την είσοδο του Ισλάμ στην Συρία τον 7ον Αιώνα, αλλάζει σημαντικά ο τρόπος ζωής των Χριστιανών. Πολυάριθμες ήταν οι κατοχές στην περιοχή, άλλες σκληρές και άλλες λιγότερο. Παρατηρήθηκαν μετατροπές ναών σε τζαμιά, έγιναν διωγμοί, μπήκαν δυσβάσταχτοι φόροι, και γενικά πάρθηκαν σκληρά μέτρα σε όσους ήθελαν να παραμείνουν Χριστιανοί. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την μειώσει του χριστιανικού πληθυσμού με συνέπεια την μείωση της χρήσης των Ελληνικών και των Αραμαικών στις μεγάλες πόλεις όπως είναι η Αντιόχεια και η Δαμασκός. Μέχρι σήμερα υπάρχουν δύο τρία χωριά που μιλάνε αραμαικά και ένα χωριό που μιλανε ελληνικά και μάλιστα την κρητική διάλεκτο.
Στη σύγχρονη Συρία οι χριστιανοί ζούσαν ειρηνικά με όλους τους συμπατριώτες τους οι οποίοι ήρθαν μετά, όπως αναφέρθηκε πιο πριν, με προστατευμένα τα ανθρώπινα και θρησκευτικά τους δικαιώματα. Οι Χριστιανοί στη Συρία ζούσαν χωρίς διακρίσεις, ίσοι ανάμεσα σε ίσους. Πολλές είναι οι περιπτώσεις στις οποίες οι Χριστιανοί είχαν και έχουν αναλάβει θέσεις ευθύνης, κυβερνητικές θέσεις και θεσμικές θέσεις, έχουν σχολεία, έχουν εκκλησίες, έχουν μοναστήρια, έχουν ξεχωριστό δικαστήριο για αστικά θέματα και αποτελούν μια διακεκριμένη τάξη τόσο από μόρφωση, όσο και οικονομικά στην οικονομία της Συρίας. Αυτή αποτελεί τη γνήσια κοινωνία της Συρίας.
Το ποσοστό των Χριστιανών πριν τον πόλεμο ανερχόταν στο 22% του πληθυσμού. Υπήρχαν χριστιανικά χωριά στα οποία η μόρφωση είναι τόσο μεγάλη που μόνο το 1% είχε δημοτική εκπαίδευση, ενώ οι υπόλοιποι ήταν γιατροί, δικηγόροι, επιστήμονες, υπουργοί, πολιτικοί μηχανικοί, πυρηνικοί επιστήμονες, έμποροι και τεχνίτες.
Δυστυχώς αυτή η πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη σταμάτησε απότομα, εξαιτίας της σκληρότερης στιγμής που μπορεί να περάσει ένα κράτος, δηλαδή αυτής του πολέμου.
Ο πόλεμος στη Συρία είναι εξωτερικός πόλεμος και αυτό που κακός νοείται ότι είναι εμφύλιος. Πλήττονται και Χριστιανοί και μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι, και Αλεβήτες και μειονότητες.
Οι Τζιχαντιστές χτυπούν πόλεις και χωριά, καταστρέφουν μνημεία και πολιτιστικούς χώρους της χώρας, που χρονολογούνται τρείς αιώνες. Η ιστορική Παλμύρα που ήταν μνημείο της UNESCO καταστράφηκε, εκκλησίες της Μεσοποταμίας και της ιστορικής Απαμίας δεν υπάρχουν πια, έκαψαν το ιστορικό μοναστήρι της Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας και έκαψαν το χωριό της Μαλουλας, το οποίο ήταν και αυτό υπό την προστασία της UNESCO. Απήγαγαν Δεσπότες όπως ο Μητροπολίτης Χαλεπιού Παύλος, ιερείς καλόγριες, γυναίκες, παιδιά και στρατιώτες. Άλλη μια περίπτωση ήταν ο πατέρας Σωτήριος που ήταν ιερέας της πόλης Κατάνης ο οποίος μεσολάβησε να απελευθερωθούν 2 γιατροί ενορίτες του πηγαίνοντας λύτρα στους απαγωγείς, οι οποίοι πήραν τα χρήματα και τον σκότωσαν. Ολόκληρο χωριό στα σύνορα με τον Λίβανο σφαγιάστηκαν και τα νεκρά σώματα πετάχτηκαν στο πηγάδι του χωριού μέχρι αυτό να γεμίσει.
Τίθενται τα ερωτήματα :
- Ποίος σκοτώνει τους χριστιανούς της Συρίας;
- Ποιός κρύβεται πίσω από αυτούς που σκοτώνουν;
- Γιατί είναι στόχος οι χριστιανοί;
Πλέον στο τόπο που γεννήθηκε ο Χριστιανισμός ο Χριστιανικός πληθυσμός ανέρχεται μόλις στο 1%. Οι Χριστιανοί της Συρίας είναι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο. Όσοι έμειναν και αποκεφαλίστηκαν αποτελούν τους νέους μάρτυρες της Εκκλησίας, που δεν πρόδωσαν τα πιστεύω τους.
Όλοι μιλούν για πρόσφυγες αλλά ποιοι μιλάνε για τους Χριστιανούς της Συρίας.
Ποιοι είναι οι πρόσφυγες στην Ευρώπη;
Είναι οι Χριστιανοί της Συρίας;
Οι Χριστιανοί της Συρίας δεν θέλουν να φύγουν από την πατρίδα τους. Στην αρχή του πολέμου τους είπαν ότι πλοία σας περιμένουν στο λιμάνι για να σωθείτε, όπως σαν επαναλαμβάνονται τα ίδια λόγια που ειπώθηκαν στην καταστροφή της Σμύρνης. Η απάντηση των Χριστιανών ήταν εδώ γεννηθήκαμε εδώ θα πεθάνουμε, αυτό που θέλουμε είναι να μας στείλετε την Ειρήνη. Όμως μέρα με τη μέρα η κατάσταση άρχισε να δυσκολεύει και το περιβάλλον για τους Χριστιανούς ήταν τρομερό. Ρουκέτες πέφτουν στα σπίτια των Χριστιανών και στα σχολεία των παιδιών τους, στο Πατριαρχείο, στον Καθεδρικό ναό, στις εκκλησίες, στο νοσοκομείο, στις γειτονιές και στους δρόμους. Κάψανε το Χαλέπι την κλειστή αγορά και τη Μητρόπολη στο Χαλέπι. Έριξαν 80 ρουκέτες στη Δαμασκό σε μία ώρα για να αναγκάσουν στους Χριστιανούς να φύγουν. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να μη μπορούμε να ζήσουμε οι ίδιοι στην πατρίδα μας.
Οι Χριστιανοί δεν έχουν όπλα και θέλουν να ζουν ειρηνικά σε κράτος που να υπάρχουν προστατευτικούς νόμους.
Μόνη δύναμη των Χριστιανών είναι το μολύβι. Το μολύβι εκείνο που μετέφρασε τότε τα Βιβλία από τα Ελληνικά και Αραμαικά που αποτελούσαν την επίσημη και την δημοτική γλώσσα της Συρίας στα Αραβικά και μόρφωσε όλους τους Άραβες. Αυτό πάλι το μολύβι θα δώσει ξανά την απάντηση που θα φέρει την ισορροπία στην περιοχή και θα απομακρύνει το φόβο, τις εχθροπραξίες και θα δημιουργήσει το ανάχωμα στα ξένα συμφέροντα που επιβουλεύονται το πλούτο της Συρίας.
Σήμερα με το τερματισμό του πολέμου μέσα στις οικονομικές δυσκολίες προσπαθούν οι Χριστιανοί να σβήσουν της πληγές του πολέμου. Ακόμα και αυτοί που ζουν σε κράτη της διασποράς έχουν ως αναφορά της κατά τόπους εκκλησίες.
Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι Χριστιανοί στα κράτη υποδοχής είναι να επισκέπτονται της εκκλησίες και στην πορεία να βρίσκουν σχολείο για τα παιδιά τους. Διότι ξέρουν ότι η εκκλησία προσφέρει το Χριστό, ενώ το σχολείο το μολύβι.
Από τα προηγούμενα θα πρέπει τα κράτη να αντιληφθούν τι έχουν υποστεί οι Χριστιανοί της Συρίας και να μη τους αντιμετωπίζουν ως απλούς μετανάστες, αλλά ως πρόσφυγες που κυνηγήθηκαν λόγω της θρησκείας τους. Όλοι λένε ότι είναι μετανάστες και δεν λένε ότι είναι πρόσφυγες διωγμένοι από την πατρίδα τους για το Χριστό. Η ζωή των Χριστιανών της Συρίας ακολουθεί τα λόγια ότι ο Χριστός ξένος Γεννήθηκε και εγώ (ο πρόσφυγας) ξένος έγινα υπέρ Αυτού.
Τιμή και μνήμη σε έναν ήρωα: ο Khaled al-Assad, διευθυντής Αρχαιοτήτων της Παλμύρας
Παλμύρα φωτ 001. Ο Khaled al-Assad, δείχνει όλος υπερηφάνεια ένα ταφικό μνημείο που μεταφέρθηκε στο τοπικό Μουσείο. Είναι οι δικοί του άνθρωποι αυτοί. Οι Παλμυρινοί του 2ου και 3ου αι.
Ο πρωτοπόρος και αναντικατάστατος Σύριος αρχαιολόγος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην Παλμύρα. Συνταξιοδοτήθηκε το 2003, αλλά έμεινε στην αγαπημένη του πόλη, στην αγαπημένη όαση με τα μαγευτικά περιβόλια, στην σκληρή έρημο που αγαπάει όσους τη σέβονται, και συνέχισε το έργο του. Τον Μάιο του 2015, καθώς προχωρούσαν οι δυνάμεις του ΙΣΙΣ από το Ιράκ προς τη «νύφη της ερήμου», πρωτοστάτησε στο θάψιμο των πιο πολύτιμων αρχαιοτήτων, για να τις διαφυλάξει από τους εισβολείς τζιχαντιστές. Έθαβε την ψυχή της Συρίας για να την ξαναβρούν οι επόμενες γενεές. Ο ίδιος ήταν πια 82 χρονών.
Οι μαυροφορεμένοι δολοφόνοι μπήκαν στην Παλμύρα στις 21 Μαΐου. Τον συνέλαβαν. Τον ανέκριναν. Ήθελαν να τους αποκαλύψει τις κρυψώνες. Υπέστη βασανιστήρια. Δεν έβγαλε άχνα. Την Τρίτη 18 Αυγούστου του 2015, τον αποκεφάλισαν μπροστά στο Μουσείο και κρέμασαν το σώμα του σε έναν κίονα του αρχαιολογικού χώρου.
Ας μη σταθούμε στο αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά στις αξίες που υπερασπίστηκε αυτός ο άνθρωπος αρνούμενος να παραδώσει τα ιερά και όσια. Την ψυχή της Συρίας.
«Η επικίνδυνη ζωή Χριστιανών στη Συρία»
Φοβερή δημοσιογραφική αποστολή – Εύγε – «Η επικίνδυνη ζωή Χριστιανών στη Συρία»
Ο πατέρας Μωυσής από το Χαλέπι μιλάει στην «Κ» για τη σκληρή καθημερινότητα, τα προβλήματα των χριστιανών και τους αντάρτες.
Προσπαθούσαμε για μέρες να επικοινωνήσουμε ώστε να προγραμματίσουμε τη συνάντησή μας. Μια όμως «κοβόταν» η γραμμή, άλλοτε δεν «έπιανε» καν. Συνήθως, μου έστελνε ένα μήνυμα. «Σήμερα θα είναι δύσκολη ημέρα», μου έγραψε ένα πρωινό ο πατέρας Μωυσής από το Χαλέπι της Συρίας. «Eίχαμε βομβαρδισμούς και έπρεπε να μετακινηθούμε» μου εξήγησε αργότερα σε άπταιστα ελληνικά.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, ο 32χρονος ελληνορθόδοξος κληρικός, τρεις μοναχές και λίγοι ιερείς, μπορεί να έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν από το κτίριο της μητρόπολης –που έχει βομβαρδιστεί και καταστραφεί ολοσχερώς–, δεν έχουν όμως σκεφτεί ποτέ να φύγουν από τη Συρία, παρότι θα μπορούσαν…
«Η εκκλησία είναι μεγάλη παρηγοριά για τον κόσμο εδώ», μου εξηγεί.
Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 2011, στο Χαλέπι παρακολουθούσαν για έναν ολόκληρο χρόνο τα νέα για τις συμπλοκές στη χώρα τους από τις τηλεοράσεις σαν να είναι κάτι μακρινό. Μέσα σε ένα βράδυ όμως, οι αντάρτες κατέλαβαν την πόλη. «Τις πρώτες δύο μέρες μάς ήρθε ξαφνικό, δεν ξέραμε τι να κάνουμε, αλλά μετά ο μητροπολίτης μας ανέλαβε δράση».
Οργάνωσε επιτροπές με τους επικεφαλής όλων των εκκλησιών και των τζαμιών για τις πρώτες ανάγκες (στο Χαλέπι υπάρχουν τουλάχιστον 12 μητροπόλεις διαφόρων δογμάτων και κοινοτήτων). Ξεκίνησαν να μαγειρεύουν, έφτιαξαν καταφύγια στα υπόγεια των εκκλησιών για να μπορεί να κοιμηθεί ο κόσμος που είχε χάσει το σπίτι του. Ακόμα θυμάται την πρώτη φορά που ένιωσε να απειλείται η ζωή του.
Ηταν ένα φθινοπωρινό πρωινό του Οκτωβρίου και το τελευταίο πράγμα που θυμάται ήταν ένας εκκωφαντικός θόρυβος. Οταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, βρέθηκε μέσα στα συντρίμμια του γραφείου του και θυμάται να προσπαθεί να καταλάβει εάν είναι ζωντανός. «Βγήκα έξω από τη μητρόπολη και εκεί κατάλαβα το τι είχε συμβεί και είπα “δόξα τω Θεώ”. Οχι που γλίτωσα, αλλά που η ρουκέτα έπεσε εκεί που έπρεπε να πέσει. Εάν έπεφτε λίγα μέτρα πιο πάνω, θα χτυπούσε τα μικρά παιδιά του κατηχητικού, λίγα μέτρα πιο κάτω δεκάδες οικογένειες που έπαιρναν φαγητό στην αυλή της μητρόπολης. Λίγο πιο δεξιά θα πέθαινα εγώ…».
Ο πατέρας Μωυσής έκανε τότε τρεις ημέρες να μιλήσει. Σήμερα, στον πέμπτο χρόνο πλέον του εμφυλίου πολέμου, η ζωή στο Χαλέπι παραμένει δύσκολη, αλλά όπως μου είπε όταν βρεθήκαμε, έχουν συνηθίσει να ζούνε με τον πόνο τους. Συναντηθήκαμε στο μοναστήρι της Παναγίας της Μπαλαμάντ στον Λίβανο. Σαράντα λεπτά από τα σύνορα με τη Συρία. Εκεί βρέθηκε πρώτη φορά ο πατέρας Μωυσής το 2002. Εκεί, στη θεολογική σχολή έμαθε ελληνικά και σπούδασε (στα ελληνικά) Θεολογία. Τώρα εκεί διδάσκει σε αραβόφωνους φοιτητές την Παλαιά Διαθήκη.
Επικίνδυνη διαδρομή
Η διαδρομή από το Χαλέπι στο Μπαλαμάντ παραμένει επικίνδυνη. Ενα χιλιόμετρο από το κέντρο της πόλης βρίσκεται το στρατόπεδο του Ισλαμικού Κράτους, ακριβώς απέναντι αυτό της Αλ Νούσρα. Ο μοναδικός περιφερειακός δρόμος που θεωρητικά είναι ανοιχτός για να μπορεί να βγαίνει ο κόσμος για βασικές ανάγκες ελέγχεται συνεχώς από τον στρατό γιατί κάθε βράδυ οι τζιχαντιστές τοποθετούν νάρκες.
«Εχει τύχει να περιμένω για ώρες να σταματήσουν τις συμπλοκές ή τις ρουκέτες. Τι να κάνουμε όμως; Δεν μπορούμε να είμαστε φυλακισμένοι».
Το βράδυ, κουρασμένος από το μακρύ ταξίδι, κάθησε με κάποιους φοιτητές της σχολής από τη Συρία. Είχε φέρει μαζί του παραδοσιακά συριακά γλυκά από αμύγδαλο να τους φιλέψει και είχε στύψει να πιουν πορτοκαλάδα. Εκείνοι με αγωνία τον ρωτούσαν για την κατάσταση στις πόλεις τους και εκείνος προσπαθούσε να τους καθησυχάσει. Ο Μωυσής στο Χαλέπι είναι ο πρωτοσύγκελλος της μητρόπολης, αλλά τρία χρόνια μετά την απαγωγή του δεσπότη του, του Παύλου, προσπαθεί να συνεχίσει το έργο του και να είναι κοντά όχι μόνο στους ελληνορθόδοξους χριστιανούς αλλά και στους μουσουλμάνους «Με τους οποίους ζούμε μαζί. Και παλιά και τώρα, μέσα στον πόλεμο». Στο μοναστήρι του Λιβάνου έφτασε εκείνο το βράδυ και ο επίσκοπος Ηλίας, από την Κοιλάδα των Χριστιανών, με τον επίσκοπο Δημήτριο από τη Σάφιτα. Οι πόλεις τους είναι πλέον σχετικά ασφαλείς και για αυτό χριστιανοί από όλη τη Συρία έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Και οι δύο ανήκαν για χρόνια στην αδελφότητα του Χαλεπίου. Μου διηγούνται ιστορίες από τα πρώτα –ειρηνικά– χρόνια εκεί, όταν με τη βοήθεια της Ελλάδος ο μητροπολίτης Παύλος είχε καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει έργα «που άλλοι δεν κάνουν ούτε σε μια ολόκληρη ζωή»: ένα σχολείο «γιατί στενοχωριόταν που δεν ήξεραν τα παιδιά να λένε το “Πάτερ ημών”», ένα πρωτοποριακό κέντρο υγείας, κατασκηνώσεις, ραδιοφωνικούς σταθμούς, κέντρα εκμάθησης ελληνικών. Τα ελληνικά ήταν για τον Παύλο πολύ σημαντικά. «Δεν μπορείς να είσαι θεολόγος εάν δεν μιλάς καλά ελληνικά», έλεγε συνεχώς στους νέους που σκέπτονταν να ακολουθήσουν τον δρόμο της Εκκλησίας. Ο ίδιος πρωτοπήγε στην Ελλάδα για σπουδές τη δεκαετία του ’80, έγινε διάκονος σε ένα μικρό εκκλησάκι της Θεσσαλονίκης και πέρασε μήνες στο Αγιον Ορος. Οταν γύρισε στη Συρία προσπάθησε να μεταδώσει την αγάπη που είχε αποκτήσει για την Ελλάδα στα πνευματικά του παιδιά. Ξεκίνησε να τους μαθαίνει ο ίδιος ελληνικά σε ένα μικρό δωμάτιο στο πίσω μέρος της εκκλησίας, ενώ εξασφάλισε υποτροφίες από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ώστε να σπουδάσουν εκεί.
Απόγονοι των Ελλήνων
Τελευταίο του φιλόδοξο σχέδιο ήταν ένα κέντρο ελληνικών σπουδών. «Οι άνθρωποι στο Χαλέπι και ιδιαίτερα οι ορθόδοξοι νιώθουν απόγονοι των Ελλήνων και ήθελαν να μάθουν τη γλώσσα», εξηγεί ο επίσκοπος Δημήτριος. Ολες οι λεπτομέρειες για το κέντρο είχαν συμφωνηθεί στα χαρτιά και ήταν θέμα χρόνου το έργο να ξεκινήσει με τη στήριξη του ελληνικού κράτους, αλλά ο πόλεμος τούς πρόλαβε. Μου δείχνουν φωτογραφίες από ξέγνοιαστες εποχές στο Χαλέπι. Από το σχολείο που είχε βραβευτεί ως πρότυπο, την εκκλησία στην οποία λειτουργούσε ο Παύλος και ήταν ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο κάθε Κυριακή, το κτίριο της μητρόπολης όπου οι μοναχές μετέφραζαν θρησκευτικά κείμενα από τα ελληνικά στα αραβικά. Σχεδόν τίποτα όμως από όλα αυτά δεν υπάρχει πια. Ο Δημήτριος, που ήταν για τέσσερα χρόνια διευθυντής του σχολείου, θυμάται πως όταν του πρωτοείπανε πως οι τζιχαντιστές κατέστρεψαν το σχολείο του, δεν το πίστεψε. Του έστειλαν όμως πέντε βίντεο όπου οι αντάρτες περιπλανώνται μέσα στα συντρίμμια.
«Είχαν καταστρέψει τα πάντα με πολύ μίσος, με τα όπλα, με τα πόδια τους». Στο τριώροφο κτίριο έχουν απομείνει μόνο οι τοίχοι, γεμάτοι όμως πλέον με συνθήματα όπως «ο Αλλάχ είναι μεγάλος».
Τζιχαντιστές απήγαγαν 13 μοναχές
Ολόκληρες πόλεις χριστιανικές στη Συρία έχουν χαθεί. Εκκλησίες έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, όχι μόνο από τυφλούς βομβαρδισμούς αλλά και από τα χέρια των τζιχαντιστών. Μπαίνουν μέσα στα ιερά, σπάνε τους σταυρούς, προσπαθούν να αφαιρέσουν τα πρόσωπα της Παναγίας, του Χριστού ή των αγίων από τις θρησκευτικές εικόνες. Αυτό συνέβη και στο αρχαίο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στην πόλη της Μααλούλας. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, είχε βρει καταφύγιο η 14χρονη Θέκλα όταν ειδωλολάτρες την κατεδίωξαν για να απαρνηθεί τον χριστιανισμό. Εκεί λένε πως κρύφτηκε και προσευχήθηκε, και το βουνό άνοιξε για να την προστατεύσει.
Υστερα από 19 αιώνες, οι τζιχαντιστές προειδοποίησαν πως θα κατεδίωκαν τις μοναχές αλλά εκείνες αρνούνταν να εγκαταλείψουν το μοναστήρι τους. Το φθινόπωρο του 2012 άνδρες με καλυμμένα τα πρόσωπα μπήκαν στο μοναστήρι και τις απήγαγαν. Λίγες ώρες αργότερα ένα βίντεο βγήκε στη δημοσιότητα. Οι δεκατρείς μοναχές κάθονταν σιωπηλές σε ένα σαλόνι. Η ηγουμένη κοιτάει διστακτικά την κάμερα και απευθυνόμενη στον κόσμο λέει: «Μην ανησυχείτε για εμάς, ήρθαμε εδώ με τη θέλησή μας. Ο Θεός να έχει καλά αυτούς που μας υπηρετούν εδώ». Ουδείς πείθεται. Οι γονείς δύο εξ αυτών, με καταγωγή από τον Λίβανο, καταφέρνουν να συναντήσουν τον ισχυρό άνδρα του Λιβάνου, τον Αμπάς Ιμπραήμ, επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Εκείνος τις ακούει και αποφασίζει πως θα κάνει τα πάντα για να τις απελευθερώσει.
Οπως εξηγεί στην «Κ», χρησιμοποιεί κάθε επαφή που έχει στη Συρία αλλά και στην Τουρκία για να καταφέρει να μιλήσει απευθείας με τους τζιχαντιστές. Για τρεις μήνες ασχολείται καθημερινά με την υπόθεση αυτή. Επειτα από σκληρή διαπραγμάτευση και τη βοήθεια της συριακής κυβέρνησης, δέχεται τους όρους των απαγωγέων και κλείνεται η «συμφωνία»: οι μοναχές θα απελευθερωθούν αρκεί να βγουν από τις συριακές φυλακές 141 κρατούμενοι. Το απόγευμα της απελευθέρωσης, οι τζιχαντιστές βάζουν τις μοναχές σε μαύρα τζιπ. Με τις μαύρες χαρακτηριστικές σημαίες να ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα και φωνάζοντας «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» ξεκινάει η αυτοκινητοπομπή. Λίγο πριν φτάσουν όμως, ο επικεφαλής τους τηλεφωνεί στον Ιμπραήμ. Εχει αλλάξει γνώμη. «Θέλουμε να απελευθερώσετε και άλλα άτομα από τις φυλακές», του ανακοινώνει. Ο Ιμπραήμ όμως είναι κάθετος πως δεν δέχεται καμία αλλαγή στη συμφωνία. «Εκλεισα το κινητό μου και έδωσα εντολή στους άνδρες μου να φύγουν από το σημείο». Ολοι κρατούν την ανάσα τους, το ίδιο και ο Ιμπραήμ που βρισκόταν από νωρίς στα σύνορα, εκεί όπου θα γινόταν η ανταλλαγή. Μισή ώρα αργότερα τα τζιπ των τζιχαντιστών με τις μοναχές εμφανίζονται.
Η επιχείρηση ολοκληρώνεται με επιτυχία. Οι μοναχές μεταφέρονται στο Πατριαρχείο Αντιοχείας στη Δαμασκό αλλά ζητούν να επιστρέψουν στο μοναστήρι τους. Η εικόνα που αντικρίζουν είναι αποκαρδιωτική. Η εκκλησία, το μοναστήρι είχαν ολοσχερώς καταστραφεί, το ίδιο και όλες οι εικόνες… Οσο για τον Ιμπραήμ, πριν από ένα μήνα ο Πάπας τον κάλεσε για να τον ευχαριστήσει για όσα κάνει για τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής. Για τις μοναχές της Μααλούλας αλλά και για πολλές άλλες υποθέσεις απαγωγών που έχει χειριστεί – κάποιες γνωστές και κάποιες που, όπως λέει, πρέπει να παραμείνουν απόρρητες. «Ηταν για εμάς πολύ σημαντικό να στείλουμε ένα μήνυμα σε όλους τους χριστιανούς που απειλούνται, πως είμαστε στο πλευρό τους, ότι τους προστατεύουμε, ότι θέλουμε να μείνουν στην περιοχή». Ισως από τις δυσκολότερες υποθέσεις που έχει αναλάβει είναι αυτή της απαγωγής του μητροπολίτη Παύλου. Τρία χρόνια ακριβώς από τη μυστηριώδη εξαφάνισή του, ο φάκελος παραμένει ανοιχτός με πολλά ερωτήματα. Για αυτόν τον λόγο οι συνεργάτες του μας είχαν προειδοποιήσει πως δεν επιθυμεί να συζητήσει την υπόθεση αυτή. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει όμως από το γραφείο του, θέλησε να μας αποκαλύψει μια άγνωστη μέχρι τώρα πληροφορία:
«Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, υπάρχουν στοιχεία τα οποία όμως δεν δημοσιοποιούνται. Δουλεύουμε με μυστικότητα και πιστεύουμε πως πολύ σύντομα θα φτάσουμε στο τέλος της ιστορίας αυτής».
Το θρίλερ με τον μητροπολίτη Παύλο
Το πρωινό πριν από την απαγωγή του, ο Παύλος ήταν χαρούμενος. Μόλις είχε βρει το μοναστήρι στη Βόρεια Ελλάδα που θα φιλοξενούσε 13 από τις μοναχές του από τη Συρία, ενώ το σχέδιό του για να βγουν με ασφάλεια από το φλεγόμενο Χαλέπι είχε ήδη τεθεί σε εφαρμογή. Μια μια οι μοναχές έμπαιναν στα λεωφορεία της γραμμής για να μην τραβήξουν την προσοχή των τζιχαντιστών. Είχαν ήδη περάσει στον Λίβανο και από εκεί θα έρχονταν αεροπορικώς στην Ελλάδα. Ο Παύλος βιαζόταν να επιστρέψει πίσω στη μητρόπολή του για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Οι δικοί του τον παρακαλούσαν να αναβάλει το ταξίδι έως ότου σταματήσουν οι βομβαρδισμοί στο Χαλέπι, αλλά εκείνος ήταν ανένδοτος.
Την Κυριακή των Βαΐων έφτασε στην Τουρκία, είχε προγραμματίσει να μείνει κάποιες ημέρες στην Αντιόχεια, περιοχή της μητρόπολής του. Ο Συρορθόδοξος μητροπολίτης Χαλεπίου όμως επικοινωνεί μαζί του, του λέει πως βρίσκεται στα σύνορα και αποφασίζουν να ταξιδέψουν μαζί, άμεσα για τη Συρία. Δύο ημέρες νωρίτερα, είχε πραγματοποιηθεί στο Χαλέπι συνάντηση όλων των ιεραρχών των εκκλησιών για να συγκεντρώσουν τα λύτρα για την απελευθέρωση δύο ιερέων που είχαν απαχθεί μερικούς μήνες νωρίτερα. Ο Συρορθόδοξος μητροπολίτης προσφέρθηκε να παραδώσει τα χρήματα. Πράγματι την Κυριακή των Βαΐων έφτασε στο σημείο που του είχαν υποδείξει, αλλά του είπαν πως δεν είχαν φέρει τους ιερείς και πως θα έπρεπε να ξαναέρθει την επομένη. Ετσι, ήταν πλέον γνωστό πως ο μητροπολίτης είχε πάνω του τα λύτρα αλλά και γνωστή η διαδρομή που θα ακολουθούσε από την Τουρκία για το Χαλέπι.
Η τελευταία επικοινωνία
Ξέρουμε πως το αυτοκίνητο με τους μητροπολίτες ξεκίνησε από τα σύνορα στις δύο το μεσημέρι. Μαζί τους, πέρα από τον οδηγό, ταξίδευε και ο Ηλίας Φουάντ, ένας Σύρος που τους είχε υποσχεθεί ασφαλή διέλευση από τα σημεία των τζιχαντιστών. Το αυτοκίνητο πέρασε με ασφάλεια από δύο σημεία ελέγχου. Λίγο μετά τις 14.30, ο Παύλος τηλεφώνησε στη μητρόπολη για να τους ενημερώσει πως σε ένα τέταρτο θα ήταν εκεί. Η ώρα όμως περνούσε και ο Παύλος δεν είχε εμφανιστεί. Στις 5.37 το απόγευμα, οκτώ άτομα έλαβαν από το κινητό του το ίδιο ακριβώς μήνυμα στα αραβικά: «Μας έχει απαγάγει η Αλ Κάιντα και μας πάνε κάπου στην Τουρκία…».
Είναι η τελευταία του επικοινωνία.
Ο Παύλος (δεξιά) σε παλιότερη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στη Συρία
Ο Ηλίας Φουάντ –άγνωστο πώς– καταφέρνει να αποδράσει. Ο ίδιος ισχυρίστηκε στις συριακές αρχές πως αντάρτες τούς σταμάτησαν, τον έβγαλαν από το αυτοκίνητο, σκότωσαν επιτόπου τον οδηγό και εξαφανίστηκαν με τους δύο μητροπολίτες. Από εκείνη την ημέρα, έχουν γίνει τα πάντα για τον εντοπισμό τους. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών προσπάθησε μέσω της διπλωματικής οδού, ενώ οι μυστικές υπηρεσίες ξεκίνησαν μια δική τους παράλληλη δράση. Ξέρουμε σήμερα πως έξι μήνες μετά την απαγωγή υπήρξε μια πληροφορία –που αξιολογήθηκε ως έγκυρη– πως οι μητροπολίτες ζουν.
Η ΕΥΠ ζήτησε τη συνδρομή των Αμερικανών και εκείνοι με τη σειρά τους ανέθεσαν την επιχείρηση στην επίλεκτη στρατιωτική ομάδα κομάντο, την DELTA. Οι λεπτομέρειες εκείνης της αποστολής παραμένουν άκρως απόρρητες, ξέρουμε όμως ότι δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που προσεγγίζουν τους κοντινούς του Παύλου προφέροντας διάφορες πληροφορίες για το πού μπορεί να βρίσκεται. Το ίδιο συνέβη και με πληροφορίες από έναν άνδρα, τον περασμένο Δεκέμβριο. Οι δικοί του, συνηθισμένοι σε τέτοιου είδους ισχυρισμούς, ζήτησαν αυτό που ζητούν κάθε φορά. Μια απόδειξη πριν ξεκινήσουν οποιαδήποτε συζήτηση. Εκείνος επανήλθε με μια απάντηση. Απάντηση σε μια ερώτηση που θεωρητικά μόνο ο Παύλος θα μπορούσε να γνωρίζει.
Εκτοτε όμως ο άνδρας αυτός εξαφανίστηκε. Tις δηλώσεις του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών στην «Κ» –πως υπάρχουν στοιχεία και πως δουλεύουν σε ένα απόρρητο επίπεδο για τον άμεσο εντοπισμό του– οι δικοί του τις άκουσαν με μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Τρία χρόνια μετά την απαγωγή του, είναι όλοι έτοιμοι να μάθουν την αλήθεια για το τι είχε συμβεί στον δεσπότη τους εκείνο το απόγευμα.
Ρεπορτάζ: ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ
Σχεδίαση σελίδας: VALENTINA VILLEGAS NIKAS
Καθημερινή
το είδαμε ΕΔΩ
Xριστός Ανέστη στη Σαιντανάγια…..
Χριστός Ανέστη ……στην Παναγία τη Σαιντανάγια ήχησαν εν μέσω πολέμου χαρμόσυνα οι καμπάνες ο συναγερμός της Νίκης …Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν….Στην Ακρόπολη της ορθοδοξίας στη Συρία στις Θερμοπύλες του πνεύματος χοροστατούντος του αρχιεπισκόπου Δαμασκού Λουκά Κούρυ πραγματοποιήθηκε η Αναστάσιμη ακολουθία.Το φως το ανέκπτωτο το ανέσπερον χαράχθηκε ανεπαίσθητα όσο και ειρηνικά στις καρδιές των ανθρώπων χρωμάτισε τη καθημαγμένη γη με ελπίδα …Δεύτε λάβετε Φως ..φως ανακατεμένο με αίμα θυσίας, με δάκρυα, με νερό από την πλευρά που ελογχίσθη, φως μετουσιωμένο χώμα, φως χοικό όσο και υπερούσιο.Ανέτειλε εκ του Άδη από τα έγκατα της γης …….Φως ιλαρόν Αγίας Δόξης …Φως εκ Φωτός Θεόν Αληθινόν εκ Θεού Αληθινού…Φως ο Πατηρ Φως ο Υιός Φως το Πνεύμα το Άγιον της Τρισηλίου Θεότητας νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός η γη και τα καταχθόνια..
dimpenews.com
Χριστιανοί διαφορετικών δογμάτων ενώθηκαν σε μια προσευχή;;!!!!!!!!!!!
!
Χριστιανοί ενωμένοι σε προσευχή για τους απαχθέντες Μητροπολίτες!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-Τι λέει το κοινό ανακοινωθέν (ΦΩΤΟ)
Τρία χρόνια μετά την απαγωγή των δύο Μητροπολιτών Ιωάννου και Παύλου στη Συρία Χριστιανοί διαφορετικών δογμάτων ενώθηκαν σε μια προσευχή, ενώ εκδόθηκε και κοινό ανακοινωθέν…
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ και το Κοινό Ανακοινωθέν:
Εκδοθέν Υπό των
Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και πάσης Ανατολής
Συρορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας και πάσης Ανατολής
Τρία χρόνια μετά την απαγωγή των δύο Μητροπολιτών Ιωάννου και Παύλου.
Balamand
21 Απριλίου 2016
Αγαπητά μας πνευματικά τέκνα
Αδελφοί συμπατριώτες και συνάνθρωποι
Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια απήχθησαν οι δύο μητροπολίτες Χαλεπίου, Ιωάννης Ιμπραχίμ και Πάυλου σε μια περιοχή κοντά στο Χαλέπι κατά την επιστροφή τους από μια ανθρώπινη αποστολή για απελευθέρωση δύο ομήρων.
Έκτοτε δεν υπάρχει καμία επίσημη πληροφορία ούτε από κυβερνήσεις ούτε από οργανισμούς, ούτε απο μικρές ή μεγάλες δυνάμεις.
Ο φάκελός τους, εδώ και τρία χρόνια, απεικονίζει τα πάθη πολλών ανθρώπων από τη βία, τον φόνο, την απαγωγή, των εκ διωγμό από τα πάτρια εδάφη και τις καταστροφικές εκρήξεις. Όλα αυτά συμβαίνουν υπό
τον μανδύα διαφόρων ονομασιών και συμβόλων που δεν περιόρισαν τα δάκρυα των μητέρων που θρηνούν τα παιδιά τους στη Συρία και σε όλον τον κόσμο. Πολλές καρδιές έλιωσαν προσευχόμενες για τον τερματισμό αυτού του δράματος που άρχισε πριν από πέντε χρόνια με μια ονομασία που δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο της.
Εμείς που θέτουμε σήμερα τούτο το δράμα ενώπιον της κοινής γνώμης και των οφθαλμών όλου του κόσμου, αποσκοπούμε στο να διαβεβαιώσουμε τις ακλόνητες αρχές μας που διακηρύξαμε μαζί με άλλους συνανθρώπους μας.
Αν ο σκοπός της απαγωγής είναι ο εκφοβισμός των Χριστιανών, δηλώνουμε ευθαρσώς ότι είμαστε απόγονοι εκείνων που εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ενεδύθηκαν το Χριστό σ’ αυτή την γη, όχι αλλού. Εμείς δεν είμαστε πανίσχυροι ούτε μας ακολουθούν πανίσχυρες δυνάμεις. Ανήκουμε σε αυτή την γή. Ζυμώνουμε τον άρτο μας και αντλούμε δύναμη από αυτή την καταγωγή και έτσι διατηρούμε την ανατολίτικη Αντιοχειανή ταυτότητα μας παρά τις δυσκολίες και τις κακουχίες. Εμείς δεν αφήσαμε πόρτα που να μην χτυπήσουμε, αλλά η πρώτη και η τελευταία ελπίδα μας είναι στο Θεό και την πρώτη και τελευταία δύναμη μας την αντλούμε από το φιλότιμο των δικών μας και την αγάπη τους και την προσήλωση τους στην Εκκλησία. Εμείς θα παραμένουμε στην Ανατολή μας και θα χτυπάμε τις καμπάνες μας, θα ανεγείρουμε τις εκκλησίες μας με τους σταυρούς μας. Όμως τα χέρια που πειράζουν τους σταυρούς ή τις καμπάνες θα μαζευτούν από τους αδελφούς μας μουσουλμάνους όλων των κοινοτήτων. Οι μουσουλμάνοι της Δαμασκού, οι άνθρωποι της μετριοπάθειας, που υφίστανται όπως και εμείς την πικρία της τυφλής βίας και τον καταδικαστέο αφορισμό, τον ξένο προς το παρελθόν και το παρόν των σχέσεων μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Το χέρι αυτό θα μαζευτεί από μια ιστορία αδελφοσύνης που εμείς και όλες οι κοινότητες της Συρίας ζήσαμε και ζούμε μαζί. Ιεροσύλησαν τους Σταυρούς των ναών και έκαψαν Εκκλησίας και Τζαμιά, μας στέρησαν αγαπημένα τέκνα που μαρτήρησαν για την αλήθεια στον κόσμο της ανομίας και του ψεύδους. Ο Λαός μας μετανάστεψε και η χώρες κομματίστηκαν. Όλα τα δεινά πάθη αυτά τα θέτουμε στην Γολγοθά του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Το σκοτάδι του κόσμου τούτου διασκορπίζεται από το φως της Παναγίας Παρθένος, την οποία μακαρίζουν και οι χριστιανοί και οι μουσουλμάνοι, την οποία ικετεύουμε εκτενώς να επαναφέρει όλους τους απαχθέντες, που ανάμεσά τους βρίσκονται και οι δυο αδελφοί Μητροπολίτης και οι σεβαστοί ιερείς.
Εμείς παραμένουμε σε αυτήν την γη και δεν θα αφήσουμε κανένα μέσο για την υπεράσπισή της και την παρουσία μας σε αυτή. Δεν ήμασταν μειονότητα, ούτε θα είμαστε. Και το καλύτερο γι’ αυτούς που ομιλούν για τις μειονότητες και ανοίγουν τις αγκαλιές τους για την υποδοχή των Σύρων όλων των κοινοτήτων, να φροντίζουν με όλες τους τις δυνάμεις για την εύρεση μιας λύσης που θα απαλλάξει από μια ευθύνη και ένα νέο οικονομικό βάρος. Θα μας απαλλάξει επίσης από τον κόπο του ταξιδιού της μετανάστευσης και των κινδύνων των θαλασσών. Εμείς εκτιμούμε κάθε έκφραση αλληλεγγύης εκ μέρους κυβερνήσεων ή οργανισμών, αλλά και συγχρόνως δηλώνουμε ότι εμάς δεν μας σώζει η μετανάστευση, ούτε είμαστε λαός που ζητάει προστασία, αλλά ζητάει την ειρήνη. Αυτή η ειρήνη δεν επιμερίζεται σε μειονότητες και πλειοψηφίες, αλλά είναι ειρήνη πατρίδων που στηρίχτηκε και στηρίζεται στην κοινή διαβίωση, πατριωτισμό και ήπιο θρησκευτικό λόγο. Η ειρήνη δεν αποκτάται με τον αυστηρό εξωτερικό οικονομικό αποκλεισμό, ούτε με την στέρηση της τροφής, ούτε με τις εξωτερικές οικονομικές ποινές, που βλάπτουν μόνον τα νήπια, τα εγκαταλελημένα βρέφη και τον φτωχό άνθρωπο, για τους οποίους λυπάται ο κόσμος, αλλά ταυτοχρόνως τους θεωρεί ένα φθηνό αντικείμενο στην αγορά του όπλου και των συμφερόντων.
Απευθυνόμενοι στην διεθνή κοινότητα, αναφέρουμε αυτό που είπαμε προηγουμένως: Ευχαριστούμε για τα συναισθήματα αδελφοσύνης, υποστήριξης, αποδοκιμασίας και καταδίκης, αλλά εμείς μετά την παρέλευση τριών χρόνων αποδίδουμε μεγάλες ευθύνες για την αγνόηση αυτής της καταδικαστέας απαγωγής, και της ευθύνης της απόλυτης σιωπής για την εξέταση αυτού του φακέλου. Γι’ αυτό κάνουμε έκκληση προς όλους να ανταλλάξουν την γλώσσα των αποδοκιμασιών και των υποσχέσεων με τίς αποτελεσματικές πράξεις που εκφράζουν την καλή θέληση.
Εμείς ανανεώνουμε την έκκλησή μας για την απελευθέρωση των δύο αδελφών μας και καλούμε τις χώρες των λήψεων αποφάσεων και εκείνους που έχουν την εξουσία του λύειν και του δένειν πολιτικώς να τερματίσουν αυτό το ανθρώπινο δράμα, που όσο και να θέλουμε να το περιγράψουμε δεν απεικονίζει το μέγεθος του δράματος του Συριακού λαού. Εμείς αξιολογούμε και εκτιμούμε κάθε τοπική ή διεθνή προσπάθεια συνάντησης μαζί που είναι η εγγύηση για την εδραίωση της ειρήνης στην Συρία, στην Ανατολή και στον κόσμο.
Προσευχόμενοι υπέρ της ειρήνης στη Συρία, στην Ανατολή και σε όλον τον κόσμο, χαιρετίζουμε το όμορφο Χαλέπι, τους γεμάτους ελπίδα κατοίκους του, τις θερμές καρδιές που αγάπησαν τον Ιωάννη Ibrahim και τον Παύλο Yazigi. Στέλνουμε χαιρετισμό στα τέκνα μας στην Πατρίδα και τη διασπορά, σε εκείνους που τους ενώνει η αγάπη προς την Πατρίδα και τα πάτρια εδάφη. Απευθύνουμε χαιρετισμούς σε όλους τους ανά τον κόσμο Αντιοχείς που ενώνονται με το δεσμό της προσευχής.
Εν όψει των αγίων εορτών της ένδοξης Ανάστασης του Κυρίου, προσευχόμαστε και παρακαλούμε τον Κύριο της Ανάστασης τον Ιησού Χριστό να μετακινήσει αυτό το βαρύ λίθο από την Ανατολή και να σπείρει μέσα μας το φως της Ανάστασης Του. Ικετεύουμε τον Αναστάντα Θεό να ενισχύσει κάθε μητέρα ή πατέρα ή αδελφό ή φίλο, που τον άγγιξε η φωτιά αυτής κρίσης και να παρηγορήσει τις καρδιές όλων με την ελπίδα της Ανάστασης. Προσευχόμαστε προς τον Εσταυρωμένο που ενίκησε τη δύναμη του θανάτου και ενταφίασε τη δύναμη του κακού και ενδυνάμωσε τις καρδιές των μαθητών Του, να γεμίσει τις καρδιές των τέκνων μας ελπίδα και να αποκαταστήσει την ειρήνη στη γη της ειρήνης, στη γη της πληγωμένης Ανατολής, που επιζητεί την επούλωση των πληγών της. Εμείς είμαστε τέκνα της Ανάστασης και του φωτός και η προσευχή μας σήμερα προς τον Κύριο της Ανάστασης και των φώτων να περιβάλλει με τον παράκλητο φως Του και να θέσει υπό τη θεία σκέπη Του τα τέκνα μας που υπεραμύνονται τη γη και να ελεήσει τις ψυχές των μαρτύρων και να επαναφέρει κάθε απαχθέντα ασφαλή στους δικούς του.
Στους αδελφούς μας δύο Μητροπολίτες λέγουμε: Είστε οσμή θυμιάματος μέσα σε αυτό το σκότος των γεγονότων. Είστε μια λάμψη θείων ύμνων ανάμεσα σε αυτά τα συγκρούμενα συμφέροντα. Εσείς που βαδίζετε υπό το φως του προσώπου του Αγίου Θεού, από το οποίο αντλείτε τη δύναμη για εσάς και για το ποίμνιό σας. Μαζί σας συμπροσευχόμαστε προς τον Σωτήρα και τους αγίους Του να διώξει το πέπλο θλίψης από τα μάτια μας και να περιβάλλει τους μάρτυρές μας με το αΐδιο φως Του και να προστατεύει τους δικούς μας ανθρώπους.
Γένου μεθ’ ημών Κύριε και χορήγησε στις ψυχές μας τη δύναμή Σου και στερέωσε τις καρδιές μας με τη δύναμη της ελπίδας και το σωτηριό Σου έργο. Γένου στήριγμα για μας και τείχο προστασίας και ράντιζε τις ψυχές μας με το φως της ειρήνης Σου και τίμησε τα πνεύματά μας με τη λάμψη της ευσπλαγχνίας Σου.
Ενδύναμωσε τους απαχθέντες και επανέφερέ τους στους δικούς τους. Γένου Κύριε με τους μετανάστες και δώς μας τη δύναμη για να τους παρηγορήσουμε κατά το δυνατόν. Φρόντισε τα ορφανά παιδιά και ελέησον τους μάρτυρές μας και ελάφρυνε τον πόνο των καρδιών τους. Χάρισε μας το φως της ειρήνης Σου και στεφάνωσε τη ζωή μας με την λαμπρή παρουσία Σου.
o Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής
των Ελληνορθοδόξων
+ Ιωάννης Ι΄
ο Αντιοχείας και Πάσης Ανατολής
των Συρορθοδόξων
+ Μαρ Ιγνάτιος Εφραίμ Β΄
ΠΗΓΗ.ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ-ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Κυριακή της Ορθοδοξίας στον « Ιερό Βράχο » της Συρίας στην Παναγία την Σαιντανάγια
Εορτασμοί για την Κυριακή της Ορθοδοξίας στη Συρία 20.3.16 με επίκεντρο το θαυματουργό προσκύνημα μονή της Παναγίας της Σαιντανάγια.Η μοναστική αδερφότητα ο ελληνορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Δαμασκού Lucα Khoury και πλήθος πιστών γιόρτασαν με πρωτοφανή παλμό την αναστήλωση των εικόνων την Αναστήλωση της Συρίας……Μπάντα παιάνιζε εορταστικά εμβατήρια και η σημαία της Αραβικής Συριακής Δημοκρατίας πλατάγιαζε ακαθήλωτη στον « ιερό βράχο » της Συρίας…
dimpenews.com
Φώτης Κόντογλου: Τα βουνά και μοναστήρια της Συρίας και Μεσοποταμίας
Το μέγα βουνό ο Αμανός στέκεται σαν κάστρο ανάμεσα στη Συρία κ’ στην Κιλικία, κι’ είνε παρακλάδι του Ταύρου, άγριο και μεγαλοπρεπέστατο, πυκνοφυτεμένο με λογής λογής δέντρα και με κέδρα. Έχει κλεισούρες φοβερές κι’ απέραστες, και θρέφει πολλά αγρίμια και θερία. Σε μια κορυφή του ήτανε κτησμένος ναός για τούτο τα συναξάρια λένε για δαύτο «πολλής πάλαι γέμον πολυθέου μανίας». Τούρκικα το λένε Αλμά Νταγ. Μέσα στις σπηλιές του άγιασανε πολλοί αναχωριτές, Συμεωνής ο Παλαιός, Θεοδόσιος ο εν τω Σκοπέλω, απάνου στο ακρωτήρι που βγαίνει στη θάλασσα, κι’ άλλοι πολλοί.
Άλλο μεγάλο βουνό της Συρίας είναι ο Λίβανος, στ’ αραβικά λεγόμενο Τζέμπελ ελ Λιμπνάν, δασωμένο από βαλανιδιές, οξυές κι’ από τα περιβόητα τα κέδρα. Βουνό θεοαγάπητο και υμνολογημένο. Ο Σολομώντας έκανε από τα κέδρα του τη σκέπη του ναού του, από κει κόβανε ξύλα κ’ οι Φοίνικες και σκαρώνανε τα καράβια τους. Πολλοί πετέρες αγιάσανε απάνω του, κι’ ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Αβραάμης. Στον Αντιλίβανο, πούνε αντίκρυ στο Λίβανο και βγαίνει στη θάλασσα, μόνασε ο άγιος Μάρωνας.
Το Κάσιον όρος βρίσκεται κοντά στην Αντιόχεια, και κει λατρεύανε οι ειδωλολάτρες το Δία. Αυτό είνε που το γράφουνε τα συναξάρια Θαυμαστόν Όρος, απ’ όπου πήρε την ονομασία ο όσιος Συμεών ο Θαυμαστορείτης. Σε τούτο το βουνό συμπεραίνω πως βρισκότανε κ’ η λεγόμενη Κορυφή, κ’ εκεί απάνω θαν ασκήτεψε ο όσιος Ευσέβιος ο Παλαιός ο εν τη Κορυφή, γιατί ο Θεοδώρητος, ο δεσπότης της Κύρου, γράφει στο συναξάρι του «κατ’ αυτήν την ακρωνύχίαν τέμενος ην δαιμόνων, υπό των γετόνων λίαν τιμώμενον». Ο προσκυνητής Ιωάννης Φωκάς τούτα γράφει στο οδοιπορικό του κατά τα 1185 μ.Χ., εξιστορώντας αυτό το βουνό. «Το δε Θαυμαστόν Όρος μεταξύ της Θεουπόλεως Αντιόχου και της θαλάσσης λοφούμενον, εξαίσιόν τι χρήμα και οφθαλμών αγλαΐα τοις εντυγχάνουσι βλέπεται· μεθοριάζον γαρ την τε πόλιν και την Ρωσώ, εξ εκατέρων αυτού των μερών το όρος έχει τον Σκόπελον και τον λεγόμενον Καύκασον. Ο δε ποταμός Ορόντης ειλιγμών απείρων περιδινήσει περί τους πρόποδας ρέει του όρους και τη θαλάσση το ρείθμον εκπτύει. Τούτο του όρους τη κορυφή ο μέγας αφησυχάσας ανήρ εκείνος, και αναβάσεις θέμενος εν καρδία, μετάρσιος εν σώματι γίνεται και φιλονικεί μετά σώματος γενέσθαι αιθέριος και μέσον είναι Θεού και ανθρώπων. Και όπως είργασται τούτι το παράδοξον τω θεοφιλεί εκείνω ανδρί, εγώ δηλώσω. Χερσί λαξευτόν εις βάθος κοιλάνας την Θαυμαστού κορυφήν Όρους, μονόλιθον η μονοφυή μονήν απηργάσατο, ης μέσον αυτοφυή λαξεύσας κίονα, εν αυτώ τας βάσεις έθετο, επί πέτρας, κατά το λόγιον, τους πόδας ερείσας, περί δε ανίσχοντα ήλιον ναόν έγειρε περικαλλή τω Θεώ προσέφερον». Σε άλλο μέρος γράφει πάλι για τα μέρη γύρω στην Αντιόχεια, «εντεύθεν το περιβόητον της Δάφνης προάστειον παντοίων φυτών περιστρεφανούνται αναδρομή, και το θαυμαστόν έστιν Όρος, ου πολιστής ο θαυμαστός Συμεών. Τούτοις ομορεί το Μαύρον Όρος και ο Σκόπελος, εν οις το πάλαι μεν πολλοί θεοφιλές άνθρωποι τον Θεόν εκζητήσααντες εύρον, και νυν των σωζομένων είσι, και τας λόχμας των αυτών οικούσιν ορέων, εκείνου της καλλονής εφιέμενοι». Σ’ αυτό το Μελάν Όρος βρισκότανε η μονή του Αγίου Ρωμανού. Τα δε Όρη της Ρωσού ή της Ρώσσου, που βρίσκουνται γραμμένα στα συναξάρια, θάνε αυτός ο Σκόπελος που βρίσκεται σιμά στα θεμέλια της αρχαίας πολιτείας της Ρώσου στην Κιλικία.
Ταλίμας πάλι λέγεται ένα βουνό της Συρίας που αγωνίσθηκε απάνω του ο όσιος Θαλάσσιος κι’ άλλοι ασκητάδες. Κοντά σ’ αυτό βρίσκεται και το βουνό Ταργελάς, στο οποίο είχε τ’ ασκητήριό του ο άγιος Λιμναίος, καθώς και κάποιο άλλο, Ραμά λεγόμενο, που ασκήτεψε ο όσιος Ιωάννης ο μαθητής του Λιμναίου.
Το Γαυγάλιον είναι βουνό της Μεσοποταμίας, στο οποίο απάνω αγιάσανε πολλοί όσιοι, ο άγιος Δανιήλ, ο άγιος Συμεών κι’ άλλοι Μακάριοι άνθρωποι.
Στη Συρία βρίσκεται και το όρος Παράτομον, όπου ασκήτεψε ο όσιος Αβραάμης. Ίσως λέγανε μ’ αυτό το όνομα καμμιά απόγκρεμνη κορυφή του Λιβάνου.
Όρος Πτερύγιον λεγότανε κάποιο βουνό της Φοινίκης, όπως διαλαβαίνει η Λαυσαϊκη Ιστορία. Εκεί ασκούσανε πολλοί αναχωρητές.
Κοντά στη Νίσιβη της Μεσοποταμίας βρισκότανε το Όρος των Σιγόρων, κατοικητήριο αγιών ασκητών.
Όσο για τα αγρίμια και για τα θηρία που θρέφανε αυτά τα βουνά, υπάρχουνε ακόμα και σήμερα, εξόν από τα λεοντάρια. Αλλά και τα λεοντάρια βρισκόντανε ως τα κατοπινά τα χρόνια, όπως φαίνεται από γραψίματα πολλά, κι’ από το Οδοιπορικό ενός προσκηνητή από τη Σαξωνία, που τον λέγενε Βιλλιβάρδο και που ήρθε στην Ανατολή κατά τα 754 μ.Χ. Γράφοντας για της Συρίας τα μέρη, σημειιώνει και τούτα, μιλώντας γα κάποιους ταξειδιώτες: «Ύστερ’ από τούτο το μέρος, περάσανε έναν μεγάλο κάμπο γεμάτον εληόδεντρα, και μαζί τους είτανε κ’ ένας Αράπης με δυο καμήλες και μ’ ένα μουλάρι, που πήγαινε αγώγι κάποια γυναίκα μέσα στο δάσος. Εκεί που περπατούσανε, συναπαντήσανε ένα λεοντάρι, κι’ ώρμησε να τους φάγει, μ’ ανοιχτό στόμα και με μουγκρίσματα. Τότες ο Αράπης τους είπε: ¨μη φοβόσαστε, ας πάμε καταπάνω του¨. Τραβήξανε λοιπόν το δρόμο τους και πήγανε κοντά στο λεοντάρι, και εκείνο, με τη βοήθεια του παντοδύναμου Θεού, γύρισε απ’ άλλον δρόμο κ’ έφυγε. Αφού περπατήξανε από τούτο το μέρος, φτάξανε στην πολιτεία που τη λένε Ταλαμαΐδα κοντά στην ακροθαλασσιά».
Ταλαμαΐδα λέγανε, ως φαίνεται τη Πτολεμαΐδα, αλληώς λεγόμενη Άκρα ή Άγιος Ιωάννης της Άκρας. Σήμερα τη λένε Άκκα, και την έχω ιστορίσει σ΄ ένα ταξίδι που έκανα σε κείνα τα μέρη.
Τα πρώτα μοναστήρια τα χτίσανε στη Μεσοποταμία τρακόσια χρόνια μετά Χριστό και τα λέγενε Μάντρες. Οι καλόγεροι φορούσανε μαύρα ράσα από γιδότριχα ή βροβιές, κ’ είχανε μακρυά μαλλιά, είτανε ξυπόλυτοι, και τρώγανε μια φορά την ημέρα, άλλοι ψωμί κι’ αλάτι, άλλοι λάχανα και όσπρια βρασμένα.
Τα πειό σπουδεία μοναστήρια βρισκόντανε γύρω στην Αντιόχεια, χτισμένα στα λογγάρια και στα δασωμένα βουνά. Στην αρχή είτανε κελλιά σκόρπια, μονάχα πως τα κυβερνούσε ένας προεστώς, πάτηρ ή ηγούμενος, και κάνανε όλοι μαζί την προσευχή τους, από τα γλυκοχαράματα ίσαμε την ώρα πώβγανε ο ήλιος. Ύστερα δευτερώνανε, και πήγαινε ο καθένας στη δουλειά του, άλλος φυτουργούσε, άλλος έπλεκε ζεμπίλια και κοφίνια, άλλος λάτρευε τους άρρωστους, κι άλλος άλλα.
Μεγάλη φήμη είχε το μοναστήρι του Αγίου Ευτρεπίου κοντά στην Αντιόχεια, όπου καλογέρεψε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Άλλα μοναστήρια, χτισμένα κοντά στην Αντιόχεια, είιτανε η μονή των Γιγάντων, του Αγίου Ρωμανού, και του Αγίου Μηνά.
Κάμποσα μοναστήρα βρισκόντανε στον Αμανό. Εκεί πέρα έχτισε δυο τρία κι’ ο Συμεών ο Στυλίτης. Το μεγάλο βρίσκεται ακόμα ρεπασμένο κα το λένε Καλαάτ Σεμάν.
Σιμά στην Αντιόχεια είτανε χτισμένο το μοναστήρι του οσίου Συμενών του Θαυμαστορείτη.
Πολλά ασκηταριά είχαν και σχολειά, όπως το ασκητήρι του Διοδώρου και του Καρτερίου.
Κοντά στην Αντιόχεια είτανε ένα μεγάλο χωριό Γίνδαρος και κει σιμά είιτανε χτισμένη από τον άγιον Αστέριο Λάυρα μεγάλη.
Κοντά στην Έδεσσα βρισκότανε το μοναστήρι του Μαρματθαίου, στο οποίο καλογέρεψε ο όσιος Ισαάκ.
Στη δυτική Συρία, απάνου στο βουνό Κορυφή, βρισκότανε το Μοναστήρι του Αγίου Ευσεβίου. Σ΄ένα άλλο μέρος εκεί κοντά, Γελέδα, λεγόμενο, είχε χτισμένο Μοναστήρι ο όσιος Αμμιανός.
Κοντά στη Ρωσό, πολιτεία επίσημη ανάμεσα στη Συρία και στην Κιλικία, βρισκότανε κάμποσα μοναστήρια. Μέσα σ΄αυτά, ξεχώριζε το μοναστήρι του Αγίου Θεοδοσίου, απάνου στο βουνό το λεγόμενο Σκόπελος.
Κοντά στο χωριό Νικέρτα, είτανε το μοναστήρι του οσίου Αγαπητού. Κοντά στο χωριό Ιουγάτο, στη Βορεινή Συρία, είχε χτισμένο μοναστήρι ο όσιος Παύλος.
Κοντά στο χωριό Ζεύγμα του Ευφράτη υπήρχε το φημισμένο κοινόβιο του οσίου Πουπλίου. Σιμά στο ποτάμι του Τίγρη είτανε χτισμένο το μοναστήρι του Ντιλαΐτη.
Στη Φοινίκη υπήρχανε πολλά μοναστήρια.
Για την Τύρο και γαι την Πτολεμαΐδα γραφει ο άγιος μάρτυρας Αντωνίνος στα 570 μ. Χ. «Η πολιτεία Τύρος έχει άνδρες αντρειωμένους. Η ζωή σ’ αυτό το μέρος είνε ελεεινή κ’ υπάρχει τέτοια παραλυσία, που δε μπορώ να την περιγρλαψω, καταγώγια γεμάτα αμαρτωλές γυναίκες, μεταξωτά κι’ άλλα τέτοια. Από κει πήγαμε στη Πτολεμαΐδα, που είναι πολιτεία ηθική, και βρήκαμε καλά μοναστήρια».
Σε κάποιο μέρος λεγόμενο Τελέδα υπήρχε μοναστήρι χτισμένο από τους αββάδες Ευσέβωνα κ’ Αβίβιο, που είτανε μαθητάδες του αγίου Ευσεβίου. Σήμερα τα ερείπια τα λένε Τελ Αντά.
Άλλα ξακουστά μοναστήρια είτανε τούτα:
Το μοναστήρι του οσίου Μάρωνα, απάνου στη δεξιά οχτιά του Ορόντη ποταμού.
Το μοναστήρι του αγίου Ανίνα του θαυματουργού, μέσα στην έρημο, κοντά στη Νεοκαισάρεια του Ευφράτη, λεγόμενο από τους ντόπιους Μπετ μαρ Ανίνα.
Η μονή του Σαουήλ.
Η μονή του αγίου Ραββουλά κοντά στο Λίβανο.
Πέντε μοναστήρια είτανε στην Αμίδα, κι’ απ’ αυτά σημεώνουμε το μοναστήρι των Εδεσηνών, και το μοναστήρι του Σαμουήλ, κ’ ένα άλλο λεγόμενο Γκυλν, κι’ άλλα πολλά.
Πολλά μοναστήρια είτανε στην Κιλικία. Στα Ανάζαβρα υπήρχε η Λαύρα των Αιγυπτίων.
Κοντά στη Σελεύκεια ανθούσανε πολλά μοναστήρια, από τα οποία γνωρίζουμε το μοναστήρι της Θεοτόκου της Ελεούσας, το μοναστήρι της Αγίας Θέκλας, στο οποίο καλογέρεψε ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, καθώς και το μοναστήρι του οσίου Θεοδοσίου του εν τω Σκοπέλω.
Φώτης Κόντογλου
Από το βιβλίο «Ο Μυστικός Κήπος »
Εκδόσεις Αστήρ, 1944
Η ΣΥΡΙΑ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ , ΠΡΙΝ ΟΙ «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟΝΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ!
ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 