Category Archives: ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ
Οσία Σοφία της Κλεισούρας, Oσία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα, Οσία Σοφία μοναχή ή Οσία Σοφία ; Ένα σύγχρονο αγιολογικό θέμα.
έρευνα:πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου
Εισαγωγικά
Ένα θέμα, που αφορά τη νεοφανή Οσία, η οποία ασκήτεψε στη Μονή Κλεισούρας της Καστοριάς, είναι το τελικό όνομα με το οποίο θα πρέπει να τη μνημονεύουμε.
Η Οσία είναι Αγία, που την ευλαβούνται και οι Γ.Ο.Χ και οι νεοημερολογίτες .
Όμως το θέμα περιπλέκεται και μόνο από μια μικρή έρευνα στα επίσημα γραπτά κείμενα (επίσημη Συνοδική Πράξη αγιοκατάταξης-ακολουθίες-κ.α.) στα βιβλία που έχουν εκδοθεί και σε άλλα στοιχεία που υπάρχουν.
Τα ονόματα: Η οσία Σοφία της Κλεισούρας, Oσία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα, Οσία Σοφία μοναχή και Οσία Σοφία Χοτοκουρίδου είναι αυτά που καταγράφονται.
Επίσης στο μεγαλύτερο μέρος του σχετικού υλικού που κυκλοφορεί (κείμενα, εικόνες κλπ.), υπάρχει η επίμονος παρουσίαση της Αγίας ως απλής λαϊκής, ως Σοφίας, χωρίς να αναγνωρίζεται η Μοναχική Ιδιότητα της Οσίας Γερόντισσας και χωρίς καμία απολύτως αναφορά στο Μοναχικό Όνομα Αυτής, τ.ε. Μυρτιδιώτισσα.
Πρώτη φορά έμαθα για τη σύγχρονη Αγία Γερόντισσα όταν κυκλοφόρησε η βιογραφία της από την Ιερά Μονή Αγ.Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής. Τότε υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή της Κοζάνης. Εκεί είχα την ευκαιρία να γνωρίσω Ποντίους, που οι πρόγονοί τους ήλθαν στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα της Ποντιακής γενοκτονίας και οι περισσότεροι ακολουθούσαν το παλαιό εορτολόγιο. Μάλιστα δε στην Πτολεμαΐδα υπάρχει και ενορία του παλαιού ημερολογίου της Συνόδου των Ενισταμένων. Η πνευματική σχέση της Οσίας με τον επίσκοπο Κυπριανό (τότε Αρχιμανδρίτη) φαίνεται και από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται.
Στο παρακάτω άρθρο γίνεται μια προσπάθεια καταγραφής των στοιχείων που υπάρχουν, ώστε τελικά να αποκατασταθεί η αλήθεια.
Καταγραφή των υπαρχόντων στοιχείων
Α. Μαρτυρία από τον τάφο της.
Φωτογραφίες που υπάρχουν από τον τάφο της Οσίας μαρτυρούν τη μοναχική της ιδιότητα, χωρίς να αναφέρεται το μοναχικό της όνομα. Όπως φαίνεται στην πλάκα που υπήρχε κάτω από τον Σταυρό του τάφου γράφεται.
| ΣΟΦΙΑ ΧΟΤΟΚΟΥΡΙΔΟΥ ΜΟΝΑΧΗΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. ΑΠΕΒΙΩΣΕ 6.5.74.ΕΤΩΝ.78 |
Άξιο απορίας παραμένει το γεγονός ότι η Οσία τάφηκε πίσω από το παρεκκλήσιο του Τιμίου Προδρόμου, που βρίσκεται σε αρκετή απόσταση από τη Μονή. Γραπτές πληροφορίες λένε ότι αυτός ο χώρος ήταν το κοιμητήριο της Μονής, χωρίς όμως αυτό να επιβεβαιώνεται ….
β. Κείμενο επίσημης Αγιοκατάταξης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Στο επίσημο κείμενο της Αγιοκατάταξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου πουθενά δεν γίνεται αναφορά για τη μοναχική ιδιότητα της Οσίας.
Στην τελευταία παράγραφο διαβάζουμε: «Διο και θεσπίζομεν Συνοδικώς και εν Αγίω διακελευόμεθα Πνεύματι όπως η ειρημένη Οσία Σοφία Χοτοκουρίδου συναριθμείται ταις Αγίαις της Εκκλησίας…»
Γ. Ακολουθία της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας –ποίημα Χαραλάμπου Μπούσια.
Πρόκειται για την ακολουθία που χρησιμοποιείται κατά την εορτή της Οσίας. Δεν αναφέρεται πουθενά η μοναχική της ιδιότητα. Το Συναξάριο που γράφεται στην ακολουθία είναι το παρακάτω.
| Τῇ ΣΤ΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός Μαϊου, Μνήμη τῆς Ὁσίας καὶ θεοφόρου Μητρὸς ἡμῶν Σοφίας, τῆς ἐν τῇ Μονῇ τῆς Παναγίας τῆς Κλεισούρας θεοφιλῶς ἄρτι ἀσκησάσης. Χάριτι σοφισθεῖσα, Σοφία θείᾳ, Σοφῶς ἤσκησας ἄρτι, ἐν τῇ Κλεισούρᾳ.Ἡ Ὁσία καὶ θεοφόρος Μήτηρ ἡμῶν Σοφία, ἡ ῥακένδυτος, αλλὰ πνευματοφόρος Ἀσκήτρια τῆς Κλεισούρας, ἐγεννήθη ἐν Ἀρδάσσῃ τοῦ Πόντου τῷ 1883. Ἀκολουθήσασα τῶν προσφύγων τῷ δρόμῳ μετὰ τὴν ἐπὶ τῆς γενετείρας αὐτῆς κώμης ἐπιδρομῆς τῶν υἱῶν τῆς Ἄγαρ καὶ τὴν στέρησιν τοῦ αὐτῆς συζύγου καὶ τέκνου ἦλθεν εἰς Ἀναῤῥάχην Ἑορδαίας. Ποθοῦσα τὴν ἀσκητικὴν πολιτείαν, τὴν πρώτην αὐτῆς καλιὰν τῶν ἀγώνων ἔπηξεν ἐν τῇ Μονῇ τοῦ Ἁγίου Μάρκου Φλωρίνης, ἔνθα παρέμεινεν ἐπὶ διετίαν. Τῇ προτροπῇ ὅμως τῆς Κυρίας Θεοτόκου, κατεστάθη ἐν τῇ Μονῇ Αὐτῆς, τῇ ἐν Κλεισούρᾳ τῆς Καστορίας κειμένῃ, ἔνθα ἐπὶ τεσσαράκοντα καὶ ἑπτὰ συναπτὰ ἔτη θεοφιλῶς ἠγωνίσατο. Οὐκ ἔχουσα κλίνη πρὸς ἀνάπαυσιν τοῦ χοϊκοῦ αὐτῆς σαρκίου, ὑπέμεινε τὸ ψῦχος τοῦ χειμῶνος καθημένη παρὰ τὴν ἑστίαν τοῦ αὐλείου χώρου τῆς Μονῆς, τὴν ἀπέναντι τῆς μεσημβρινῆς θύρας τοῦ Καθολικοῦ, ἀτενίζουσα τὴν ἱλαρὰν μορφὴν τῆς Θεοτόκου ἐν τῷ αὐτῆς ὑπερθύρῳ. Λιτοδίαιτος καὶ ῥακένδυτος καὶ ἐνίοτε χρησιμοποιοῦσα μωρὰς προσποιήσεις τῆς ἀρετῆς ἤνυσε τρίβον καὶ σχολάζουσα τῇ ἀδιαλείπτῳ καρδιακῇ προσευχῇ κατὰ μέθεξιν ἐθεώθη. Πλουσίαν εἵλκυσε τὴν χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καὶ ηξιώθη οὐ μόνον διορατικοῦ χαρίσματος ἀλλὰ καὶ ἰαματικοῦ. Προσηνὴς πάντοτε ὑπεδέχετο τοὺς τῆς Μονῆς ἐπισκέπτας διδάσκουσα αὐτοὺς τὴν μετάνοιαν και τὴν χρηστοήθειαν. Προϊδοῦσα τὴν τελευτην αὐτης ἐκοιμήθη τὸν ἐμπρέποντα Ὁσίοις ὕπνον τῇ ΣΤ΄ Μαϊου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1974. τὰ ἱερὰ αὐτῆς λείψανα, ἀνακομισθέντα και εὐωδιάζοντα ἀποθησαυρίζονται εἰς τὴν Ἱερὰν τῆς Κλεισούρας Μονήν, παρέχοντα τοῖς πιστοῖς ἰάματα. |
Δ. Ακολουθία Αγίας Σοφίας. Ποίημα Πορφυρίου Μοναχού(ν.η.). 2001
Η Ακολουθία αυτή δημιουργήθηκε το 2001, «κατ’ αίτησιν Αρχιμανδρίτου Παύλου Αποστολίδη, τότε μεν Ηγουμένου-Εφημερίου Μονής-Σωματείου Παναγίας Σουμελά, στο Βέρμιο, τώρα δε Μητροπολίτη Δράμας».
Στο Συναξάριο της ακολουθίας αναγράφονται τα εξής:
Τῇ ς΄. Μαΐου μηνός, κατά τό σωτήριον έτος 1974, ἐκοιμήθη εἰς τήν κατά Κλεισούραν μονήν τοῦ Γενεσίου τῆς Θεοτόκου ἡ οσίας μνήμης καί μεγάλης ἀσκήσεως γερόντισσα Σοφία, ἡ διά τοῦ μεγάλου καί ἀγγελικοῦ σχήματος ἐπικληθεῖσα Μυρτιδιώτισσα μοναχή, ἡ ταφή δέ τοῦ σεπτοῦ αὐτῆς λειψάνου ἐγένετο κατά τήν επομένην, τήν εβδόμην τοῦ ἰδίου μηνός. ἡ ανακομιδή δέ τῆς αγίας αὐτῆς κάρας καί τῶν λοιπῶν ὀστέων ἐγένετο κατά τήν 7ην Ιουλίου μηνός, μετά παρέλευσιν ετών επτά, κατά τό ἔτος 1981. Ἐπανεύρεσις δέ καί μετακομιδή κατά τό εσπέρας Τετάρτης προ τῆς Ἀναλήψεως, |
Στην υπόλοιπη ακολουθία η Οσία προσφωνείται ως Σοφία, χωρίς να αναφέρεται πουθενά το μοναχικό της όνομα.
Ε. Το βιβλίο –Σοφία η ασκήτισσα της Παναγίας. Έκδοση Ιεράς Μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας. Α Έκδοση 2002.
Στις σελίδες 158 και 159 του παραπάνω βιβλίου και στην ενότητα: Η κουρά της Σοφίας, γράφονται τα εξής:
«..Σημασία πάντως έχει ότι η ίδια, αν και φορούσε μαύρα, δεν θυμάται κανείς να την είδε με τα καλογερικά ενδύματα, ούτε με το σχήμα. Μόνο λόγο πριν ξεψυχήσει, φώναξε τον τυπικό ηγούμενο της Παναγίας και του είπε: «παιδί μου Νεκτάριε, ήρθαν ο Κυπριανός και με έκανε καλογριά και με είπαν Μυρτιδιώτισσα».
Επίσης στην σελίδα 92, του ίδιου βιβλίου και στην ενότητα: Επιστολή από τις Οινούσες, γράφονται τα εξής.
«..Μοναχές από το γυναικείο Κοινόβιο Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσών της Μητροπόλεως Χίου, με τις οποίες η Σοφία διατηρούσε πνευματικούς δεσμούς και παρεβρισκόταν στην κουρά της, στέλνοντάς μας ένα σχέδιο του αγιογραφείου της μονής τους, με τη μορφή της Σοφίας περιγράφουν στιγμές από τη γνωριμία τους στο μοναστήρι της Παναγίας Κλεισούρας (Επιστολή 18-6-1998).
«Με τη μακαριστή Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα είχαμε ισχυρούς πνευματικούς δεσμούς. Αγαπούσε ιδιαίτερα και σεβόταν τη Σεβαστή Μητέρα μας Μαρία Μυρτιδιώτισσα Μοναχή προσκυνήτρια (κατά κόσμο Κατίγκω Πατέρα). Η σεβαστή μητέρα μας την επισκέφτηκε τρείς φορές, κάθε φορά με διαφορετικές αδελφές. Σε κάθε αδελφή έλεγε κάτι από την προσωπική πνευματική της ζωή, που έδειχνε το διορατικό της χάρισμα… Χαρακτηριστικό γεγονός ήταν το κόψιμο των μαλλιών της. Είχε μια τεράστια κοτσίδα, σχεδόν το ¼ του σώματός της. Ήταν μια συμπαγής μάζα από άλουστα κι αχτένιστα μαλλιά, αγκάθια, χώματα και ακαθαρσίες προβάτου. Ήταν ο κανόνας της για 40 περίπου χρόνια. Το ψαλίδι για τις μοναχικές κουρές ήταν τελείως άχρηστο για να κόψει αυτό το φοβερό μπέρδεμα. Έτσι ο γερο – φύλακας έφερε ένα μεγάλο ψαλίδι που κούρευε τα πρόβατά του. Με κόπο πολύ και τεράστια υπομονή της έκοψε η σεβ.Μητέρα μας την κοτσίδα και εκείνη αθώα ψυχούλα της έδινε συνέχεια ευχές που ξαλάφρωσε το κεφαλάκι της. Τελευταία φορά την επισκεφτήκαμε την 22 Ιουνίου 1973….»
Επίσης στη σελίδα 95 γράφονται και τα εξής. «…Έχουμε τα μαλλιά της κουράς της…».
Σχόλια – Συμπεράσματα
- Αποτελεί άξιο απορίας γιατί αναφέρεται ότι μοναχές της κοινοβιακής Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσών απέστειλαν την επιστολή και όχι η Μονή (ηγουμενοσυμβούλιο).
- Όταν ηγουμένη της Μονής ήταν η Μαρία Μυρτιδιώτισσα, η Μονή ακολουθούσε το παλαιό εορτολόγιο και ανήκε σε Σύνοδο των Γ.Ο.Χ.
- Επαληθεύεται η κουρά της Οσίας, με ανάδοχο την ηγουμένη Μαρία Μυρτιδιώτισσα.
- Να σημειώσουμε εδώ ότι η ιερά μονή Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσσών Χίου, που ίδρυσε η Γερόντισσα Μαρία Μυρτιδιώτισσα Πατέρα ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο, χωρίς εκκλησιαστική κοινωνία με την Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε το σεβασμό που χαίρει η Γερόντισσα (όπως και άλλοι Γέροντες του παλαιού) από τους Ορθόδοξους χριστιανούς του ν.ημ., σεβασμό που εκδηλώθηκε κατά την κοίμησή της.
Με χαρά είδαμε ότι το ησυχαστήριο της Παναγίας αναγράφεται – για λόγους ιστορικούς, αλλά και σεβασμού – στον κατάλογο των ιερών μονών της μητρόπολης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών ν.ημ. (, σελ. 82- https://docs.google.com/file/d/0B2BZaUpVes2oY1M0bUNOejF5VVU/edit).
Επισημαίνουμε επίσης ότι εδώ φαίνεται η σχέση της οικογένειας Πατέρα με πνευματικούς ανθρώπους και του π.ημ. (π.χ. Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, γιατρός Αλέξανδρος Καλόμοιρος) και του ν.ημ. (π.χ. Φ. Κόντογλου, Δ. Παναγόπουλος, π. Θεόκλητος Διονυσιάτης). Βεβαίως και με το Γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο, που ανήκε στην Εκκλησία του ν.ημ., αν και ήταν φίλος του παλαιού
ΣΤ. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?v=z2Zn2JDI6rg υπάρχει video με τίτλο- ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ – Η ΑΣΚΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ, όπου αναφέρονται τα εξής.
«..Την 12η Οκτωβρίου 1971 έγινε η κουρά της. Ήταν 85 ετών. Ως Μυρτιδώτισσα μοναχή πλέον ομολογούσε την εμπειρία της κουράς της. Έλεγε.
«Φως μέσα στο φως. Ήταν όλοι εκεί. Τι λόγια ήταν αυτά. Η Παναϊα ηγάπησεν τόσον πολλά εμένα την αμαρτωλέσα».
Περιγραφή όσων θαυμαστών έλαβαν χώρα κατά την πλουσίως ευλογημένη εκείνη περίσταση, παρατίθεται στο βιβλίο του Μητροπολίτου κ. Κυπριανού, Η Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα, Η Ασκήτρια της Κλεισούρας, 1886-1974, Φυλή Αττικής 1998, σελ. 153-159.
Η Κανονικότητα της κουράς της Οσίας Σοφίας.
Η Οσία Γερόντισσα δέχθηκε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα τον Οκτώβριο του 1971, μετονομασθείσα από Σοφία σε Μυρτιδιώτισσα Μοναχή, από τον τότε Αρχιμανδρίτη Κυπριανό, μετέπειτα Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής του Πατρίου Ημερολογίου, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής. Ανάδοχος παρέστη η μακαριστή γερόντισσα Μαρία Μυρτιδιώτισσα Μοναχή, Κτιτόρισσα και Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσσών Χίου.
Ένα σοβαρό εκκλησιαστικό θέμα που προέκυψε έχει σχέση με την κανονικότητα της κουράς της.
Στο βιβλίο—Σοφία η Ασκήτισσα της Παναγίας (Έκδοση Ι.Μ.Γενεθλίου της Θεοτόκου Κααστοριάς-Έκδοση 2002) και στις σελίδες 158 και 159 αμφισβητείται πλήρως η κανονικότητα της κουράς της Οσίας, επειδή έγινε χωρίς την άδεια του οικείου Μητροπολίτη. Χαρακτηριστικό είναι και το παρακάτω απόσπασμα.
«Οι ιεροί κανόνες της Εκκλησίας, όταν γίνεται μια αντικανονική κουρά, επιβάλλουν ο μεν κληρικός να τιμωρείται, ο δε μοναχός να μεταφέρεται σε άλλο μοναστήρι, όπου τηρείται η εκκλησιαστική ευταξία. Στην περίπτωση της Σοφίας ποιοι ιεροί κανόνες να εφαρμοσθούν και ποιος να τους εφαρμόσει¨(σελ.159 του παραπάνω βιβλίου).(;;;;;;;)
Όμως θα πρέπει στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε και τα παρακάτω.
- Η Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας, όσο ζούσε η Οσία ήταν ΔΙΑΛΥΜΕΝΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΜΟΝΗ, με τυπικά διορισμένο ηγούμενο από την Μητρόπολη Καστοριάς. Τότε διοικούνταν από το διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου των απανταχού Κλεισορέων «Ο Άγιος Μάρκος», με έδρα τη Θεσ/νίκη. Αυτό πλήρωνε για τη γενική συντήρηση της Μονής αλλά και τον ηγούμενο αυτό τον προσκαλούσε.(σελ.158 )
- Η Οσία ήταν φιλοξενούμενη στη Μονή, χωρίς ποτέ να γίνει δόκιμη, μια και το μοναστήρι ήταν ανδρικό. Πολλές φορές διώχτηκε από εκεί αλλά η Παναγία, με θαυματουργικό τρόπο την ξαναέφερνε πίσω. Επομένως με αυτές τις συνθήκες μπορούμε να θέτουμε θέματα κανονικότητας;
- Η Οσία Γερόντισσα Σοφία -Μυρτιδιώτισσα, τυγχάνει πρόσωπο ΚΟΙΝΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ τόσο από τους πιστούς του παλαιού ημερολογίου όσο και από τους νεοημερολογίτες.
- Το ότι ασκήτεψε σε νεοημερολογιτικό μοναστήρι δεν είναι παράξενο. Και ο γέροντας Αββακούμ ο ανυπόδητος, αν και ήτανε ζηλωτής, ανήκε στην αδελφότητα της Μεγίστης Λαύρας η οποία μνημόνευε και μνημονεύει κανονικά του οικουμενικού πατριάρχη.
- Η ανάδοχός της, γερόντισσα Μαρία Πατέρα, δεν πρέπει καθόλου να μας παραξενεύει το ότι ανήκε σε άλλη παράταξη του παλαιού ημερολογίου, αφού όπως και ο Κυπριανός η γερόντισσα ήταν γνωστή για την μετριοπαθή ( μη ακραία δηλαδή) στάση της, καθώς είχε και πνευματικές σχέσεις με ανθρώπους του νέου ημερολογίου. Άρα, δεν πρέπει να μας φαίνεται παράξενο το ότι δέχθηκε να γίνει ανάδοχος της Οσίας Μυρτιδιώτισσας, ειδικά τη στιγμή που η πρόταση αυτή έγινε από πνευματικό της αδελφό (τόσο η γερόντισσα Μαρία, όσο και ο γέροντας Κυπριανός ήτανε πνευματικά παιδιά του γέροντα Φιλόθεου Ζερβάκου). Τέλος πριν κλείσουμε, αξιοπρόσεκτο είναι να λάβουμε υπόψη μας ότι: Πρώτος ο Μητροπ. Κυπριανός και η δικαιοδοσία του (Ιερά Σύνοδος Ενισταμένων), διακήρυξαν τοπικώς την αγιότητα της μακαριστής Γεροντίσσης Μυρτιδιωτίσσης και αγιογράφησαν εικόνα της.
Τα παραπάνω ελπίζω να θεωρούνται αρκετά προς αποκατάσταση της αλήθειας.
- Ο Αρχμ. Κυπριανός ήταν αρχικά ιερεύς της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος το 1969 προσχώρησε στους Αυξεντιακούς Γ.Ο.Χ. Η προσχώρησή του αυτή είχε ως συνέπεια την καθαίρεσή του από τη Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος του Ν.Η.
- Η Ιερωσύνη και η καθαίρεση
Οι διάφορες υπηρεσίες στις τοπικές εκκλησίες, δηλαδή οι Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτες, Σύνοδος, επιβάλλουν κατά καιρούς πειθαρχικές ποινές σε κληρικούς που ανήκουν στην εκκλησιαστική τους «δικαιοδοσία». Όπως π.χ., αργία, καθαίρεση, ακοινωνησία, στέρηση μισθού κλπ. Καμμία όμως, από αυτές τις διοικητικές ποινές, δεν μπορεί να αφαιρεί από τον Ιερέα τη Χάρη της Ιεροσύνης, διότι η Ιερωσύνη παραμένει ανεξάλειπτη.
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Θεολογία, επειδή τη Χάρη της Ιερωσύνης την παρέχει ο Τριαδικός Θεός, δεν μπορεί να την αφαιρέσει άνθρωπος, και επομένως είναι ανεξάλειπτη.
Επειδή η Ιερωσύνη είναι ανεξάλειπτη, αυτό σημαίνει, ότι και τα ιερά Μυστήρια, που τελούν Κληρικοί, που τυχόν έχουν(προσωρινά) διοικητικά καθαιρεθεί, είναι έγκυρα. Συνεπώς, αυτή η ποινή της καθαίρεσης, ουσιαστικά ταυτίζεται με μια διοικητική απαγόρευση τέλεσης ιεροπραξιών, την οποία επιβάλλει κάποια χρονική στιγμή η εκκλησιαστική Διοίκηση σε κάποιον κληρικό. Μπορεί όμως να έρθει η επόμενη διοίκηση, και να κάνει άρση – ακύρωση της ποινής αυτής.
Μήπως όμως, έχει αποφασίσει, κάτι η Διοικούσα Εκκλησία Ελλάδος, (κρατική Αρχή), για το θέμα του ανεξάλειπτου της Ιερωσύνης ή η Εκκλησία, γενικώς;
Σύμφωνα με τον καθηγητή του πανεπιστημίου κ. Παναγιώτη Μπούμη,
«η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει αποφασίσει επισήμως για το θέμα αυτό».
Ο κ. Μπούμης αναφέρει: «Στο προκείμενο ζήτημα, δηλ. για το ανεξάλειπτο ή όχι της ιερωσύνης, μπορούμε να εφαρμόσουμε τους λόγους του Κυρίου: ‘’Όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν ουρανώ’’(Ματθ. 18, 18)».
Σύμφωνα πάλι με τον ίδιο καθηγητή, η καθαίρεση δεν μπορεί να καταργήσει τη Χάρη της Ιερωσύνης. Και λέει: «Καθαίρεση, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι είναι η αναστολή της ενεργείας του χαρίσματος της ιερωσύνης».
Ο ίδιος γράφει για την καθαίρεση, ότι δεν αφαιρεί τη Χάρη της Ιερωσύνης: «Επειδή ακριβώς η καθαίρεση είναι αναστολή της ενεργείας του χαρίσματος της ιερωσύνης, και όχι αφαίρεση αυτού, γι’ αυτό, εάν τυχόν ένας καθηρημένος κληρικός αθωωθεί από άλλο δικαστήριο, επανέρχεται στην τάξη των κληρικών, χωρίς νέα χειροτονία».
(βλέπε: Μπούμης Ι. Παναγιώτης, «Κανονικόν Δίκαιον», σελ.203-204).
Σχετικά με τη δυνατότητα αθώωσης του κληρικού από την ποινή της καθαιρέσεως από άλλο εκκλησιαστικό όργανο, ο κανονολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αμίλκας Αλιβιζάτος παραθέτει το παράδειγμα του μητροπολίτη Ευσταθίου, ο οποίος καθαιρέθηκε από τη σύνοδο της Παμφυλίας όμως η Γ΄, Τρίτη, Οικουμενική Σύνοδος (431)
«απεκατέστησεν αυτόν εις την ιερατικήν του τιμήν, επιτρέψασα εις αυτόν την ιερουργίαν».
Σε μελέτη δε του ιδίου καθηγητή του πανεπιστημίου Αμίλκα Αλιβιζάτου, ο κ. καθηγητής διδάσκει ότι διά της καθαιρέσεως δεν αφαιρείται το θείον της Ιερωσύνης Χάρισμα (Βλ. Αμ.Αλιβιζάτου, Περί χάριτος των ποινών των κληρικών σ.19).
Σύμφωνα με τη δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας η Ιερωσύνη ανήκει στα Μυστήρια που δεν επαναλαμβάνονται και είναι έργο της Θείας Χάριτος. Η καθαίρεση είναι πειθαρχικό μέσο της Εκκλησίας, μη δυνάμενο να άρει τη Χάρη του Μυστηρίου, αλλ’ απλώς αναστολή των εκδηλώσεων αυτής.
(Βλ. σχετικά: Α. Χριστοφιλοπούλου, Η οργάνωσις της Εκκλησίας της Ελλάδος σ. 41επ. Χ. Ανδρούτσου, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας σ. 314. Π.Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας τ. 3σ. Πρβλ. Πρωτ.Πατρών 467/1916. Π. Παναγιωτάκου, Η ιερωσύνη…σ.113 επ. 121 επ.Η θεία Χάρις εν τω καθαιρεθέντι παραμένει. Πρβλ. και Ευγενίου Βουλγάρεως,Κανονικαί Επιστάσεις σ. 277 επ. Βασιλείου, Μητροπολίτου Σμύρνης,Περί του κύρους χειροτονίας υπό καθηρημένου Επισκόπου σ. 18. Δ. Πετρακάκου,Τινά περί του κύρους των χειροτονιών σ. 21. Πρβλ. ωσαύτως και τας Α.Π.222/1934, 359/1934,Εφετ.Αθηνών 1356/1949. Μελετίου Μητροπολίτου Κυθήρων, Γάμος κληρικών καταχθέντων εις την τάξιν των λαϊκών ανίερος εν: ΑΕΚΔ 1964 σ. 13.επ.).
Αυτά σημαίνουν, ότι όποτε και αν, ένας τιμωρημένος – καθηρημένος Επίσκοπος ή Ιερέας, τελέσει κάποιο Μυστήριο, μπορεί η Διοίκηση της Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος, Μητροπολίτες, Σύνοδος, να τον ξανά τιμωρήσουν, π.χ. διότι δεν υπάκουσε, διότι δεν εφάρμοσε την ποινή.
Όμως το Μυστήριο που τελείται κάθε φορά, είναι Κανονικό Μυστήριο. Τελείται από το Άγιο Πνεύμα.
Από όσα έχουν εκτεθεί παραπάνω συμπεραίνουμε ότι τελικά η Οσία εκάρη μοναχή και μάλιστα με το μοναχικό όνομα Μυρτιδώτισσα. Είχε δε εκκλησιαστική κοινωνία με όλους τους χριστιανούς και κληρικούς νέου και παλαιού ημερολογίου.
- Το Μοναχικό Σχήμα είναι ανεξάλειπτη δωρεά της Χάριτος του Θεού, η οποία δεν αίρεται από κανέναν με κανένα τρόπο!
* * *
Ένα σύγχρονο θαύμα της Οσίας,επαληθεύει την μοναχική της ιδιότητα.
Αναδημοσίευση από http://www.hsir.org
Το ακόλουθο Θαύμα, αποδεικνύει και βεβαιώνει πασιφανώς, ότι η Αγία Γερόντισσα είχε πλήρη συνείδηση και συναίσθηση της Μοναχικής ιδιότητός της και του Μοναχικού ονόματός της, ώστε να απαιτήσει να δοθεί αυτό σε παιδί που θα γεννιόταν μετά την προς Κύριον εκδημία της…
Το αδιαμφισβήτητο αυτό γεγονός, το οποίο δεν είναι βεβαίως το μοναδικό, ομιλεί αφ’ εαυτού, αποτελεί δε τιμή προς την Αγία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα και θέτει προ των ευθυνών τους αυτούς, οι οποίοι πέφτουν στο ασυγχώρητο αμάρτημα της αρνήσεως των Δωρεών της Χάριτος του Θεού.
Η ευλαβής Ευθυμία Νικολαΐδου, κάτοικος Θεσσαλονίκης, πνευματικό τέκνο του τότε Αρχιμ. π. Κυπριανού, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγίου Κυπριανού Φυλής, επισκεπτόταν τακτικά την Αγία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα στη Μονή της Παναγίας στην Κλεισούρα και συνομιλούσε μαζί της.
Σε μία επίσκεψή της, λίγους μόλις μήνες πριν από την Κοίμηση της Οσίας, η Γερόντισσα της απεκάλυψε τα εξής:
«Τώρα που θα επιστρέψεις στην Θεσσαλονίκη, θα γνωρίσεις ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι, που ψάχνουν κουμπάρο για να τους παντρέψει.
Να τους παντρέψεις εσύ και να βαφτίσεις το πρώτο παιδάκι που θα κάνουν, που θα είναι κορίτσι, και να του δώσεις το όνομά μου· να το πεις ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ»!…
Πράγματι, η γυναίκα όταν επέστρεψε, γνώρισε το ζεύγος, τον Νικόλαο Γράμπα, τέταρτο γιό του Αντωνίου Γράμπα (Γ.Ο.Χ-+ 1996), και τη Θεοδώρα Κλησσιάρη του Κωνσταντίνου, κατοίκους Κυμίνων Θεσσαλονίκης. Τους έκανε την πρόταση, σύμφωνα με τα λεχθέντα από την Αγία Γερόντισσα, αλλά δεν τους είπε τίποτε για το φύλο και για το όνομα του πρώτου παιδιού, παρά μόνο ότι είχε τάμα να δώσει εκείνη ένα όνομα στο πρώτο τους παιδί. Εκείνοι δέχθηκαν.
Ο Γάμος τελέστηκε στον Ιερό Ναό των Αγίων ΙΒ΄ Αποστόλων του Πατρίου Ημερολογίου, τον Νοέμβριο του 1974, ενώ η Αγία Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα είχε ήδη κοιμηθεί εν Κυρίω προ επτά περίπου μηνών. Η δε Βάπτιση του πρώτου παιδιού, το οποίο πράγματι ήταν κορίτσι, έγινε και πάλι στον Ιερό Ναό των Αγίων ΙΒ΄ Αποστόλων το 1976. Στις επίμονες ερωτήσεις του πατέρα Νικολάου Γράμπα, σχετικά με το όνομα που θα δινόταν στο παιδί, η νονά απαντούσε· Μην ανησυχείτε· το όνομα που θα δώσω στο παιδί θα σας αρέσει· είναι πολύ ωραίο όνομα!
Όταν οι συγγενείς άκουσαν το όνομα ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ, ξαφνιάστηκαν! Μάλιστα, η μία από τις δύο γιαγιάδες έλεγε μισοελληνικά-μισοβουλγάρικα: «Σιό (τι) όνουμα είνει αυτό, Ματσανιώτισσα»!! Σύντομα όμως το ξεπέρασαν, με τη βοήθεια μάλιστα και της νονάς, η οποία τους εξήγησε πλέον λεπτομερώς τα περί της προρρήσεως της Αγίας Γερόντισσας Μυρτιδιώτισσας της Κλεισούρας και τους είπε: Αν θέλετε, μπορείτε να την φωνάζετε ΜΥΡΤΩ, αλλά όταν θα κοινωνεί και όταν θα παντρευτεί, ο Ιερέας να την αποκαλεί κανονικά με το όνομά της: ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ.
Η Μυρτιδιώτισσα (Μυρτώ) Γράμπα είναι σήμερα παντρεμένη και ζει στα Νέα Μάλγαρα Θεσσαλονίκης, οι δε γονείς της Νικόλαος και Θεοδώρα κατοικούν στα Κύμινα και είναι ενορίτες του Ιερού Ναού μας των Αγίων ΙΒ΄ Αποστόλων. Η ευσεβής νονά, Ευθυμία Νικολαΐδου, είχε κοιμηθεί εν Κυρίω περί το 1979-1980, όταν η αναδεκτή της ήταν ακόμη πολύ μικρή.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΩΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ
Μία μεγάλη ευθύνη του Αγιογράφου.(Αναδημοσίευση από την σελίδα http://agiografikesmeletes.blogspot.gr/).
Στον σύνδεσμο http://hsir.org/p/jjc έχουν αναρτηθεί, από τον Επίσκοπο Γαρδικίου κ. Κλήμεντα, σημαντικές καταθέσεις για ένα πολύ σοβαρό εκκλησιαστικό θέμα, το οποίο έχει προκύψει και αναπόφευκτα έχει εικονολογικές προεκτάσεις, εφόσον η Ορθόδοξη Εικονογραφία είναι ταγμένη στην υπηρεσία της Εκκλησίας, η οποία είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας», κατά τον Απόστολο Παύλο.
Διαβάζουμε λοιπόν στην οφειλομένη αυτή, όπως πιστεύουμε, και αναγκαία κατάθεση, η οποία τοποθετεί τα πράγματα στην ορθή τους βάση, και τα εξής:
«Στο σχετικό υλικό που κυκλοφορεί (κείμενα, εικόνες κλπ.), υπάρχει η επίμονος παρουσίασις της Αγίας ως απλής λαϊκής, ως Σοφίας, χωρίς να αναγνωρίζεται η Μοναχική Ιδιότης της Οσίας Γεροντίσσης και χωρίς καμμία απολύτως αναφορά στο Μοναχικό Όνομα Αυτής, τ.ε. Μυρτιδιώτισσα……η Αγία Γερόντισσα είχε πλήρη συνείδησι και συναίσθησι της Μοναχικής ιδιότητός της και του Μοναχικού ονόματός της, ώστε να απαιτήση να δοθή αυτό σε παιδί που θα εγεννάτο μετά την προς Κύριον εκδημία της»…
* *
Επειδή το θέμα μας έχει απασχολήσει στην Εικονολογική του διάσταση, εδώ και μερικά χρόνια (από τότε που για πρώτη φορά είδαμε, με δυσάρεστη, ομολογούμε, έκπληξη, σε Έκθεση Εικόνων την «Αγία Σοφία») ας μας επιτραπεί να καταθέσουμε, για πρώτη φορά, ένα σημείο ευαρέσκειας της Οσίας για την Ιερά Εικόνα της ως Οσίας Μυρτιδιωτίσσης, όχι ασφαλώς για την τεχνική της αρτιότητα, αλλά διότι την παρουσιάζει με Μοναχική ενδυμασία και με το Μοναχικό της όνομα… Συνέχεια του άρθρου στους παρακάτω συνδέσμους
1.http://agiografikesmeletes.blogspot.gr/2012/07/blog-post_04.html
«Ο Ευαγγελιστής Λουκάς ως Θεομητορικός Αγιογράφος και οι εικόνες.»
πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
(Απόσπασμα απο το βιβλίο-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ -ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΥΡΤΟΣ)
Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς ήταν ο πρώτος ζωγράφος της Παναγίας.
Ο Λουκάς δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά εθνικός, σύμφωνα δε με την παράδοση καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας.Υπήρξε ένας από τους στενότερους και προσφιλέστερους συνεργούς του Αποστόλου Παύλου.
Ο Μουσειολόγος και ερευνητής Μιχ. Δουλγερίδης σε σχετικό άρθρο του σημειώνει τα εξής:
«Από την εισαγωγή του Ευαγγελίου του μπορούμε να προβούμε σε ορισμένες εκτιμήσεις….. Είναι εύλογο ο «κράτιστος Θεόφιλος» για τον οποίο ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο και στην συνέχεια και τις Πράξεις των Αποστόλων, κατά παραγγελία να έλαβε την υποχρέωση να στείλει και δύο πορτραίτα εικόνων των ηρώων της πίστης που γράφει, της Παναγίας και του Ιησού. Για να έχει και οπτική εικόνα το πώς ήταν η Παναγία και ο Ιησούς που ευαγγελίζεται στο κείμενό του, ή ακόμα να έχει ως σύμβολο πίστης. Κατά μια άλλη εκδοχή, να αναθέσει την εικονογράφηση σε κάποιον επαγγελματία ζωγράφο που πολύ πιθανόν να είχε δει ή ακούσει περιγραφές για την Παναγία και τον Ιησού ή πάλι να περιέγραψε τα χαρακτηριστικά αυτός ο ίδιος ο Λουκάς και να παρίστατο την στιγμή της εκτέλεσης της ζωγραφικής για την πιστή απόδοση της μορφής και των χαρακτηριστικών της Παναγίας και του Ιησού. Υπάρχει και η άλλη άποψη ότι ο Λουκάς αναφέρεται στα θεολογικά κείμενα ως ιατρός στο επάγγελμα και πουθενά ότι είχε ζωγραφικές ικανότητες. Πολλοί πιστεύουν ότι πιθανόν εξ αιτίας της γλαφυρότητας που παρουσίασε και περιέγραψε μέσα στο Ευαγγέλιό του την μορφή και την ζωή της Παναγίας, επειδή πράγματι είναι ο μόνος από τους τέσσερις ευαγγελιστές για τον οποίο έχουμε τις σημαντικότερες πληροφορίες για την Παναγία, που κυριολεκτικά την περιγράφει τόσο έντονα και δηλώνει ότι είναι γνώστης πολλών πληροφοριών για την μορφή της, είναι σαν να ζωγραφίζει την φυσιογνωμία της. Είναι μια άποψη που υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα θεολόγων και μελετητών και η οποία έχει μια επιστημονική θέση».
Γραπτές μαρτυρίες που έρχονται να στηρίξουν την άποψη αυτή είναι περίπου πέντε αιώνες αργότερα από την εποχή που έζησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Η πρώτη καταγεγραμμένη πληροφορία που υπάρχει σε κείμενο είναι του Θεοδώρου Αναγνώστου ο οποίος στο έργο του «Εκλογαί εκ της Εκκλησιαστικής Ιστορίας Α΄, μας πληροφορεί ότι: «…η Ευδοκία Πουλχερία την εικόνα της Θεομήτορος, ην ο απόστολος Λουκάς καθιστόρησεν, εξ Ιεροσολύμων απέστειλε….».Σύμφωνα με αυτή την πληροφορία η Ευδοκία, η σύζυγος του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β, ενώ βρισκόταν στους Αγίους Τόπους, πιθανόν για προσκύνημα, αγόρασε την εικόνα της Θεομήτορος και την έστειλε στην Κωνσταντινούπολη, ως δώρο προς την αυτοκράτειρα Πουλχερία, την σύζυγο του αυτοκράτορα Μαρκιανού. Μαρτυρίες για την ύπαρξη της εικόνας της Παναγίας από τον Απόστολο Λουκά μας παρέχει και ο Αρχιεπίσκοπος Ανδρέας της Κρήτης, ο οποίος στο έργο του «Περί της των αγίων εικόνων προσκυνήσεως»¨γράφει: «..Τρίτον υπόδειγμα Λουκάν τον Απόστολον και Ευαγγελιστήν άπαντες οι τότε ειρήκασιν οικείαις ζωγραφήσαι χερσί αυτόν τε τον Σαρκωθέντα Χριστόν και την αυτού Άχραντον Μητέρα και τούτων τας εικόνας έχειν εις την Ρώμην εις οικίαν εύκλειαν. Και εν Ιεροσολύμοις δ΄επ΄ακριβείας κείσθαι ταύτας φασίν». Επίσης στην Συνοδική επιστολή (836μ.Χ) των Αγιοτάτων Πατριαρχών Χριστοφόρου Αλεξανδρείας, Ιώβ Αντιοχείας και Βασιλείου Ιεροσολύμων προς Θεόφιλον αυτοκράτορα Κων/πόλεως αναφέρεται η εξής διήγηση. Όταν η Παναγία είδε το «Πορτραίτο της» με τον Ιησού στην αγκαλιά της, τόσο ευχαριστήθηκε που ευλόγησε τον ίδιο τον Ευαγγελιστή –ζωγράφο καθώς και την εικόνα στην οποία απεικονίστηκε και του είπε:
«Η Χάρις μου μετ΄αυτής έσται».
Το 10ο αιώνα για τον Ευαγγελιστή Λουκά ως ζωγράφο αναφέρεται και ο Συμεών ο Μεταφραστής. Αυτός χαρακτηρίζει τις εικόνες του Ευαγγελιστή Λουκά «φιλίας θερμοτάτης τεκμήριον» μετά της Θεοτόκου. Ο καθηγητής Μάρκος Σιώτης σημειώνει τα εξής: «Ο χαρακτηρισμός αυτός σημαίνει ότι η μακραίωνη παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας αναγνώριζε την μετά της Θεοτόκου σύναψη στενών προσωπικών σχέσεων σεβασμού, τιμής και αγάπης του Ευαγγελιστή Λουκά με την Θεοτόκο …..»
Οι στενές προσωπικές σχέσεις του Ευαγγελιστή Λουκά με την Θεοτόκο αναπτύχθηκαν κατά την συνεχή και πάνω από δύο χρόνια παραμονή του Ευαγγελιστή στην Παλαιστίνη, όταν ο διδάσκαλος και συνεργάτης του Απ.Παύλος ήταν φυλακισμένος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης (58-60) μ.Χ .Κατά το διάστημα αυτό ο Ευαγγελιστής είχε την δυνατότητα να κινείται συχνότερα μεταξύ Καισαρείας και Ιεροσολύμων.
Μία άλλη μαρτυρία είναι και αυτή του Νικηφόρου Κάλλιστου ο οποίος στην Εκκλησιαστική του Ιστορία ΙΕ΄,14 γράφει: «ενώ την σταλείσαν εξ Αντιοχείας εικόνα του Λόγου Μητρός ανετίθει, ην ο Λουκάς, ο Θείος Απόστολος χερσί καθιστόρει, ζώσης έτι και τον τύπον ορώσης και την χάριν τη μορφή ενιείσης».Η αυτοκράτειρα Πουλχερία δώρισε την εικόνα του Ευαγγελιστή Λουκά στην ιδρυθείσα από αυτήν Μονή των Οδηγών, από την οποία έλαβε και η εικόνα αυτή του Αποστόλου Λουκά το όνομα ΟΔΗΓΗΤΡΙΑ και θεωρείται προστάτης της Κων/πόλεως.
Ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Θεόφιλο γράφει τα εξής:
«Βλέπε μοι και τον Ευαγγελιστήν και Απόστολον Λουκάν, ουχί της Παναχράντου και Αειπαρθένου Μαρίας την τιμίαν εικόνα ανιστόρησε και προς Θεόφιλον έπεμψε;». Και πάλι : «Και γαρ ο θεσπέσιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς τον θείον και σεβάσμιον χαρακτήρα της πανάγνου Θεομήτορος Μαρίας έτι εν σαρκί αυτής ζώσης εν Ιερουσαλήμ και τας διατριβάς ποιουμένης εν τη αγία Σιών, ζωγραφικαίς μίξεσι την της πανάγνου στήλην εν πίναξι διεχάραξεν, ως εν κατόπτρω τη μετέπειτα γενεά καταλελοιπως».(P.G τομ .95 σελ.321 και 349 .Ι.Δαμασκηνού .Λόγος αποδεικτικός περί των Αγίων και Σεπτών Εικονων)
Οι εικονογραφικές μαρτυρίες για τον Ευαγγελιστή Λουκά ως Θεομητορικό Αγιογράφο.
Η παλιότερη απεικόνιση του Ευαγγελιστού Λουκά να ζωγραφίζει την Παναγία προέρχεται από εικονογραφημένο Ευαγγέλιο που υπάρχει στην βιβλιοθήκη του Harvard (Cambridge Mass cod.gr.25,φ.52ν ).Το χειρόγραφο είναι του 11ου αιώνα ,αλλά οι μικρογραφίες του 12ου.Παρόμοιες απεικονίσεις υπάρχουν:
-Σε Ευαγγέλιο της Μονής Αγ.Αικατερίνης Σινά (13ος αιώνας) καθώς και σε φορητή εικόνα.(1788)
-Σε τετραευαγγέλιο του 15ου αιώνα στο Βατικανό
-Σε φορητή Κρητική εικόνα του 15ου που βρίσκεται στο Μουσείο εικόνων Recklinghaysen στη Γερμανία
-Σε φορητή εικόνα του του 14ου αιώνα στην Μονή Χρυσαλινιώτισσας στην Κύπρο
-Σε φορητή εικόνα του 1560/1567 στο Μουσείο Μπενάκη.
-Σε αγιογραφία στην Μονή Φιλανθρωπινών στο Νησί των Ιωαννίνων.(1542)
-Σε φορητή εικόνα του 16ου αιώνα της Εθνικής Πινακοθήκης –Συλλογή Αλ.Σούτσου.
-Σε φορητή εικόνα του 17ου αιώνα στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών –Συλλογή Λοβέρδου.
-Σε αγιογραφίες στο Ναό του Αγίου Νικολάου Βίτσας (1618/9) ,στον ναό του Αγ.Μηνά (1619/20) στο Μονοδένδρι καθώς και στο ναό των Ταξιαρχών στο Καπέσοβο της Ηπείρου.
-Στη Μονή Χιλανδαρίου σε αγιογραφία (1683/4) στον ναό του Αγ.Ιωάννου του Προδρόμου.
–Σε αγιογραφία (1735) στην Μονή Φανερωμένης Σαλαμίνας.
-Σε φορητές εικόνες στο Βυζαντινό Μουσείο Βενετίας –στο Παλαιο Μουσείο Ζακύνθου,στο Μοσείο Μπενάκη και στο ναό της Παναγίας Δεξιάς στη Θεσσαλονίκη κ.α.
Αξιομνημόνευτη είναι η αγιογραφία που υπάρχει στην Μονή Κύκκου στην Κύπρο όπου εικονίζεται ο Ευαγγελιστής Λουκάς να προσφέρει στην Παναγία την εικόνα που έφτιαξε,στον τύπο της Κυκκώτισσας
Οι εικόνες που αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά.
Η ευσεβής παράδοση κάνει λόγο για 70 ή 72 εικόνες με αποστολική προέλευση ,αριθμός που είναι περισσότερο συμβολικός και αντιστοιχεί στον ευρύτερο κύκλο των Αποστόλων κατά την Ανάληψη. Τρείς είναι οι εικονογραφικοί Θεομητορικοί τύποι που θεωρούνται ότι προέρχονται από τον Ευαγγελιστή Λουκά.
Α.Η Παναγία η Οδηγήτρια,
Β.Η Κυκκώτισα ή Ελεούσα.
Γ.Η Παναγία η Αγιοσορίτισσα.
Δ. Η Παναγία του Μεγάλου Σπηλαίου ή «Μεγασπηλαιώτισσα»
Ε.Η Παναγία η Προυσιώτισσα στην Ευρυτανία ,
ΣΤ.Η Παναγία της μονής Ιβήρων στο Άγιο Όρος.
Ο Φώτης Κόντογλου στο΄έργο του «Έκφρασις» γράφει τα εξής:
«Εις τον χρωστήρα του Αγίου Ευαγγελιστού Λουκά απεδόθησαν έκπαλαι ολίγαι άγιαι εικόνες της Θεοτόκου ως η Πορταίτισσα εν τη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους ,η της Μονής του Σουμελά εν Τραπεζούντι ,η της Μονής του Προυσσού εν Ακαρνανία ,και τινες άλλαι».(Τόμος Α σελ.4160-έκδοση 1960).
Στον Ευαγγελιστή Λουκά αποδίδονται ακόμα και εικόνες της Παναγίας του Μαχαιρά, της Παναγίας της Χρυσορροιάτισσας στην Κύπρο καθώς και ορισμένες που βρίσκονται στην Ρώμη.
Εικόνες της Παναγίας που βρίσκονται στην Ρώμη και αποδίδονται στον Ευαγγελιστή Λουκά.
Στην Ρώμη θεωρούνται ότι υπάρχουν οκτώ εικόνες που ακολουθούν Αποστολική παράδοση και αυτές είναι:
-Η Παναγία δεομένη από de Monastiro Rossario.
-H εικόνα Santa Maria Nova ,που συνδέεται με την αχειροποίητη εικόνα της Παναγίας της Λυδδας.
-Η εικόνα Santa Maria ad Martures που βρίσκεται στο Πάνθεον της Ρώμης,
-Η εικόνα Salus Populi Romani που βρίσκεται στην Βασιλική της Santa Maria Maggiore.
-Η Παναγία η Παρηγορήτισσα που βρίσκεται στο ναό της Αγίας Μαρίας της Νέας .
-Η Παναγία Συνήγορος που βρίσκεται στο Πεδίο του Άρεως στην Ρώμη.
-Η Παναγία του Αγίου Λουκά στην Μπολώνια.
-Η Παναγία η Παρηγορήτισσα του Τορίνου.
Απόψεις νεότερων ερευνητών΄
Η κυρία Αγνή Σαμολαδά στην εργασία της με θέμα «Ο ευαγγελιστής Λουκάς ζωγράφος της Παναγίας»(Α.Π.Θ.Φιλοσοφική σχολή –Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας –Τομέας Αρχαιολογίας 2006) σημειώνει συμπερασματικά τα εξής:
«To εικονογραφικό θέμα με τον Ευαγγελιστή καθισμένο, να ζωγραφίζει την εικόνα της Παναγίας μπροστά στο καβαλέτο του, συναντιέται για πρώτη φορά στη βυζαντινή τέχνη τον 11ο αιώνα, σε μια μικρογραφία στο χειρόγραφο του Πανεπιστημίου του Cambridge Mass, πολύ αργότερα δηλαδή από την πρώτη γραπτή μαρτυρία που έχουμε. Στη συνέχεια, η παράσταση αυτή εξελίχθηκε και γνώρισε ευρύτατη διάδοση σε Ανατολή και Δύση με τις παραλλαγές που ήδη έχουμε δει.
Δυστυχώς, κανένα άλλο στοιχείο δεν έχουμε προς το παρόν, για να μπορέσουμε να αποδείξουμε με βεβαιότητα την ισχύ της παράδοσης αυτής που θέλει το Λουκά ζωγράφο της εικόνας της Παναγίας. Αντιθέτως, μάλιστα, περισσότερες θα λέγαμε ότι είναι εκείνες οι ενδείξεις οι οποίες οδηγούν στη διάψευση αυτής τη παράδοσης και στην αναγωγή της στα επίπεδα του θρύλου.
Οι υποθέσεις βέβαια που έχουν διατυπωθεί είναι αρκετές, γεγονός καθόλου αξιοπερίεργο δεδομένης της γοητείας του θέματος. Αναφέρω ενδεικτικά ορισμένες από αυτές και έτσι θα τελειώσω, αφήνοντας τον αναγνώστη να προβληματιστεί.
Ο Λουκάς μνημονεύεται μέσα στο Ευαγγέλιο, εκ στόματος αποστόλου Παύλου, ως γιατρός, αλλά όχι και ως ζωγράφος. Επίσης, πριν από τον 4ο αιώνα δεν έχουμε απεικονίσεις ιερών προσώπων μέσα σε ναούς, αλλά μόνο συμβόλων, επιχείρημα που πολλοί χρησιμοποιούν για να αποδείξουν το ανέφικτο να έχει γίνει μια αγιογραφία στον 1ο αιώνα.
Οι απόψεις οι οποίες τάσσονται εναντίον της ισχύς της παράδοσης επικαλούνται τα παρακάτω επιχειρήματα:
1.Ο Λουκάς μνημονεύεται στα θεολογικά κείμενα και στο Ευαγγέλιο, εκ στόματος αποστόλου Παύλου, ως ιατρός και πουθενά ότι είχε ζωγραφικές ικανότητες. Πολύ πιστεύουν ότι εξαιτίας της γλαφυρότητας που παρουσίασε και περιέγραψε μέσα στο Ευαγγέλιό του τη μορφή και τη ζωή της Παναγίας, επειδή πράγματι είναι ο μόνος από τους τέσσερις Ευαγγελιστές από τον οποίο έχουμε τις περισσότερες και σημαντικότερες πληροφορίες για την Παναγία, που κυριολεκτικά την περιγράφει τόσο έντονα και δηλώνει ότι είναι γνώστης πολλών πληροφοριών για τη μορφή της, είναι σαν να ζωγραφίζει την φυσιογνωμία της. Είναι μια άποψη που υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα θεολόγων και μελετητών, και η οποία έχει μια επιστημονική θέση.
2.Ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν μπορεί να ζωγράφισε καμιά εικόνα, γιατί δεν υπήρχαν αγιογράφοι τον καιρό των αποστόλων, αλλά παρουσιάστηκαν πολύ αργότερα, από τον 4ο αιώνα και μετά και ήταν κυρίως καλόγεροι. Αυτή η διάδοση προήλθε από μια μεταγενέστερη παράδοση και διαδόθηκε σκόπιμα από μοναχούς για να ενθαρρυνθεί η εικονολατρία, όμως δεν έχει καμιά απολύτως ιστορική βάση. Οι φερόμενες ως εικόνες του Λουκά, προφανώς ζωγραφίστηκαν από κάποιον αγιογράφο μοναχό τον 9ο αιώνα μ.Χ. που ονομαζόταν Λουκάς και ο λαός από λάθος ή σκόπιμα συνέδεσε τις εικόνες αυτές με το όνομα του ευαγγελιστή Λουκά.
3. Κάποιοι θεωρούν ακόμα ότι η κατασκευή, η χρήση και η προσκύνηση των εικόνων είναι αντίθετη με το Λόγο του Θεού και την αποστολική παράδοση. Παρουσιάσθηκε από τον 4ο αιώνα και μετά και προέρχεται από τις ειδωλολατρικές συνήθειες των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Ο αληθινός χριστιανός δε πρέπει να βλέπει αντικείμενα όταν λατρεύει το Θεό, αλλά να του προσφέρει τη λατρεία που Αυτός θέλει. Και ο Θεός θέλει λατρεία πνευματική.
Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι οποίοι καλοπροαίρετα πιστεύουν στην ορθότητα αυτής της παράδοσης και χρησιμοποιούν τα ακόλουθα επιχειρήματα:
1.Ο ευαγγελιστής Λουκάς είναι δυνατόν να φιλοτέχνησε τις εικόνες της Παναγίας Βρεφοκρατούσας που αποδίδονται σ’ αυτόν από την ισχυρή παράδοση κατ’ επιταγή των τότε ιεραποστολικών απαιτήσεων. Αυτός, ως συνοδός και συνεργάτης του αποστόλου Παύλου, ασφαλώς ερωτήθηκε πολλές φορές από τους διαφόρους νέους χριστιανούς για τα χαρακτηριστικά της μορφής και του παραστήματος του θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της Θεοτόκου. Αυτός πρέπει να ήταν, για το Λουκά, ο ουσιαστικός λόγος κατασκευής των εν λόγω εικόνων. Η επιθυμία του δηλαδή να ανταποκριθεί στο τόσο φυσικό αίτημα όλων των χριστιανών. Όπως ήταν επόμενο, έγιναν ήδη από πολύ νωρίς πάρα πολλά αντίγραφα των εικόνων αυτών, τα οποία αποδόθηκαν και αυτά στον Λουκά, λόγω του ότι υπήρξε το πρότυπό τους.
2. Επειδή είναι δύσκολο ο Λουκάς να είχε γνωρίσει τη Θεοτόκο Βρεφοκρατούσα, μάλλον πρόκειται για μια ευλαβή μητρική αξίωση της Θεοτόκου προς τον ευαγγελιστή. Ίσως πάλι η Θεοτόκος κατείχε αντίγραφο της εικόνας εκείνης του Πέρση ζωγράφου που συνόδευε τους Μάγους της Ανατολής, την οποία θα είχε φυλάξει και την οποία θα είχε θέσει στη διάθεση του Λουκά.
3.Πιθανόν να έχουν εκτελεστεί εικόνες από τον ευαγγελιστή Λουκά, με τη μορφή της Παναγίας, καθώς ακόμη και του Χριστού, διότι, όπως και ο ίδιος μαρτυρεί στην εισαγωγή του Ευαγγελίου του, σκοπός ήταν να γράψει πληροφορίες για τα γεγονότα που σχετίζονταν με την ζωή του Ιησού, των μαθητών Του και της Μητέρας Του, όπως στη συνέχεια έγραψε και για τις Πράξεις των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, του οποίου υπήρξε μαθητής.
4. Είναι εύλογο ο ίδιος ο «κράτιστος» Θεόφιλος, για τον οποίο ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο και στη συνέχεια και τις Πράξεις των Αποστόλων, κατά παραγγελία να έλαβε την υποχρέωση να στείλει και δυο πορτρέτα εικόνων των ηρώων της πίστης που του γράφει, της Παναγίας και του Χριστού, για να έχει και οπτική εικόνα του πώς ήταν η Παναγία και ο Ιησούς που ευαγγελίζεται στο κείμενο του, ή ακόμα να τις έχει ως σύμβολο πίστης.
5. Κατά μια άλλη εκδοχή ο Θεόφιλος ανέθεσε την εικονογράφηση σε κάποιον επαγγελματία ζωγράφο που πολύ πιθανόν να είχε δει ή να είχε ακούσει περιγραφές για την Παναγία και τον Ιησού ή πάλι να περιέγραψε τα χαρακτηριστικά αυτός ο ίδιος ο Λουκάς και να παρίστατο την στιγμή της εκτέλεσης της ζωγραφικής για την πιστή απόδοση της μορφής και των χαρακτηριστικών της Παναγίας και του Ιησού.
…. Αναμφισβήτητο πάντως γεγονός αποτελεί ότι η παράδοση αυτή, που έχει ριζώσει βαθιά στην πολιτισμική ιστορία των ορθόδοξων Ελλήνων, είναι ακόμα ζωντανή μεταξύ των πιστών, έστω και αν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς διατηρούν ορισμένες επιφυλάξεις σχετικά με την αλήθεια κάποιων αποδόσεων. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να υιοθετήσουμε τα λόγια του ηγουμένου του 19ου αιώνα Κυρίλλου Καστανοφύλλη, ο οποίος έγραψε για την ιστορία της εικόνας που τιμάται στο μοναστήρι του Προυσού: «Αλλά τι πειράζει κι αν δεν είναι βέβαιο πως η Προυσιώτισσα είναι μία εικόνα από εκείνες του Αποστόλου; Μήπως μόνο σ’ εκείνες δόθηκε χάρη; Εμείς άλλωστε βλέπουμε τόσες άλλες, που δεν είναι του Ευαγγελιστή Λουκά, να θαυματουργούν. Κι αυτή λοιπόν, ακόμη κι αν είναι μία από εκείνες του Αποστόλου Λουκά, αυτό δεν μας πειράζει ούτε λιγοστεύει την πίστη και ευλάβειά μας σ’ Αυτήν».
Πηγές
1. Καζαμία-Τσέρνου, Λουκάς Μ. Καζαμία-Τσέρνου, Ο Λουκάς ζωγραφίζει την Παναγία, Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής τόμος 1, Θεσσαλονίκη 2001.
2.Καλοκύρης, Θεοτόκος Κ. Καλοκύρης, Η Θεοτόκος εις την Εικονογραφία Ανατολής και Δύσεως, Θεσσαλονίκη 1972.
3.Ο ευαγγελιστής Λουκάς,ζωγράφος της Παναγίας. Αγνή Σαμολαδά Α.Π.Θ. Θεσ/νίκη 2006.
4.Παναγίες Θαυματουργές. Αρχ.Θεοφύλακτου Μαρινάκη.Θεσ/νίκη.2002
5.Παναγία.Ελπίς και Καταφυγή. Ευλαμπία Κυπριανίδου-Βασιλάκου.Αθήνα Εκδόσεις Επτάλοφος.
6.Σαράντα εικόνες της Παναγίας. Αρχιμ.Νεκταρίου Ζιόμπολα.
ΠΕΝΤΕ Αξιωματικοί θα ΣΩΣΟΥΝ την ΕΛΛΑΔΑ
Δεν πρόκειται να γίνει πραξικόπημα.
Πάει αυτή η εποχή που γινόταν ανατροπές και επαναστάσεις και μετά απαριθμούσαμε τραγωδίες βλ. Κυπριακό.
«Θα γίνει κάτι άλλο», αυτό μας διαμήνυσαν δίχως να μας το προσδιορίσουν πολλοί Πατέρες, αν και σήμερα από τα διαδραματιζόμενα κάτι ψηλαφούμε. Αντίθετα εμείς προσδιορίζουμε κάτι πολύ δυνατό – πνευματικό που θα μας ταρακουνήσει όλους.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Η καθημερινότητα μας έγινε άκρως ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ όταν διαβάζεις:
«Βόμβα» η Μόρια -Πάνω από 15.000 πρόσφυγες και μετανάστες στον καταυλισμό.» https://www.iefimerida.gr/ellada/bomba-moria-pano-apo-15000-prosfyges-metanastes
«Περισσότεροι από 20 αλλοδαποί παράνομοι μετανάστες επιχείρησαν μπλόκο σε δρόμο στο Σουφλί, στο αυτοκίνητο της καθηγήτριας και υποψήφιας περιφερειακής συμβούλου Έβρου Κατερίνας Φωτιάδου, η οποία ευτυχώς ενήργησε γρήγορα και ψύχραιμα και μπόρεσε να διαφύγει.
Όπως όμως προκύπτει από την καταγγελία της τα περιστατικά αυτά στους δρόμους του Σουφλίου γίνονται πολύ συχνά και ο κόσμος φοβάται πλέον να μετακινηθεί καθώς είναι σαφές ότι οι αλλοδαποί στήνουν ένα είδος ενέδρας με άγνωστους αλλά προφανώς μη φιλικούς σκοπούς»
https://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/esoteriki-asfaleia/817666_allodapoi-paranomoi-metanastes-stinoyn-enedres-se-polites
Είναι με αυτά και τόσα άλλα που συμβαίνουν και φυσικά δεν είναι μόνο το προσφυγικό και η μη σωστή διαχείριση του, δηλ. με όλα αυτά, να μην χαθεί το ΧΑΜΟΓΕΛΟ των πολιτών; λες και ζούμε σε μια παρατεταμένη κατοχή.
ΕΜΠΟΔΙΑ ορθώνονται έμπροσθεν μας και αναγκάζουν να ψάχνουμε κάτι να βρούμε σαν ΕΛΠΙΔΑ εναγωνίως για να στηρίξουμε την επόμενη μέρα μας.
Τις ημέρες που βιώσαμε με το ανθρώπινο ολοκαύτωμα στο ΜΑΤΙ της Αν. Αττικής μάθαμε κάτι συγκλονιστικό και το ξαναφέρνουμε στην επικαιρότητα τώρα αρχές Νοεμβρίου για να τιμήσουμε και να αναλογιστούμε.
Ένας φίλος βοσκός από το Αγιοτόκο και σήμερα καταταλαιπωρημένο νησί της Λέσβου που τον γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες σε προσκυνηματικές μας εξορμήσεις σε αυτό που σήμερα στοχοποιήθηκε από τα γεωπολιτικά πλάνα της νέας εποχής γενόμενο κυματοθραύστης της Ευρώπης στα προσφυγικά στίφη της απελπισίας και των εμφωλευόντων πυρήνων τζιχαντιστών.
Μας εκμυστηρεύθηκε τον αβάστακτο πόνο που έχει στα εσώψυχα του, να μην μπορεί να εργαστεί με άνεση, όπως παλαιά δηλ. να βοσκήσει αμέριμνα τα πρόβατα του.
Ήταν Ιούλιος 2018 όταν μας έλεγε:
– Τι να σου πω αδελφέ
Εκεί που λέγαμε ότι εξαλείφτηκαν οι λύκοι και τα τσακάλια, μας προέκυψαν άνθρωποι πεινασμένοι που έρχονται από απέναντι, από τα μικρασιατικά παράλια.
Αν σου πω πόσα πρόβατα έχασα τους τελευταίους μήνες θα αναρωτηθείς γιατί δεν τα πουλάω και να ησυχάσω;
Αλλά τα αγαπάω τα ζώα μου αλλά και τούτη την γη και όπως ξέρεις έχω πάντα μαζί μου στο ταγάρι μου λάδι, φυτιλάκια και θυμίαμα για να ανάβω τα ξωκλήσια της Μυτιληναίας Γης.
Μια προηγούμενη μέρα πήγα στο ερειπωμένο μοναστηράκι των ΑΓΙΩΝ ΑΚΙΝΔΥΝΩΝ στα Μιστεγνά.
– Ο πάνω ναός ήταν κλειστός και πήγα στο κάτω εκεί κοντά στο αγίασμα.
Μου έκανε έκπληξη που πρωί – πρωί πριν ακόμα χαράξει ο ήλιος τα κανδήλια ήταν αναμμένα και ο χώρος ευωδίαζε θυμίαμα.
Ένα παλληκάρι, αξιωματικός με ευθυτενές παρουσιαστικό κρατούσε το θυμιατήρι και θύμιαζε τον προαύλιο χώρο πιο πέρα.
Μπράβο είπα μέσα μου, «θα είναι κανένας αξιωματικός από την διπλανή στρατιωτική μονάδα που ήρθε να ανάψει τα κανδήλια.»
Με χαρά τον πλησίασα, τον χαιρέτισα.
Όταν τον ρώτησα πως τον λένε , μου είπε
«ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ»
Τότε κατάλαβα ότι ήρθε να προσκυνήσει τον ΑΓΙΟ του Προστάτη γιατί πολλοί από το νησί φέρουν το όνομα αυτό.
Προσπάθησα να γίνω φιλικός μαζί του, αλλά αυτός ήταν σοβαρός ..όταν τον ρώτησα από πού κατάγεται μου απάντησε κοφτά «από την Περσία»
Εκεί «τα έπαιξα», στο μυαλό μου πέρασε η σκέψη μήπως είναι τυχόν μεταμφιεσμένος σαν αξιωματικός από αυτούς που μας έρχονται από τις Μυστικές υπηρεσίες των χωρών της Μέσης Ανατολής;
Αλλά και πάλι σκέφτηκα, αν ήταν έτσι θα μου το έλεγε;
Επέμενα να μου διευκρινίσει από πού είναι ακριβώς και αυτός μου είπε.
«από την Περσία είμαι το ίδιο και οι φίλοι μου και γνωρίζουμε αυτό το μέρος πολύ καλά»
«εσύ να μην στενοχωρείσαι με την κατάσταση αυτή που υπάρχει σήμερα στο νησί, θα αλλάξει σύντομα»
«ΠΕΝΤΕ αξιωματικοί θα σώσουν ΑΥΤΟ και την ΕΛΛΑΔΑ»
Με τα τελευταία αυτά λόγια εξαφανίστηκε σαν αστραπή από μπροστά μου.
Ο φίλος μου βοσκός έχει Γέροντα αγιορείτη που όταν του περιέγραψε το παράδοξο αυτό συμβάν, του είπε ότι αυτός που είδε ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ. Όσο δε αναφορά για τους Πέντε αξιωματικούς που θα σώσουν την Ελλάδα είναι οι ΠΕΝΤΕ ΑΓΙΟΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Ανεμπόδιστος, Ελπιδοφόρος και Αφθόνιος, όλοι τους αξιωματούχοι από την Περσία ορμώμενοι.
«Η νήσος Λέσβος τιμάει τους ΑΓΙΟΥ ΑΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ιδιαίτερα πέρα από την εορτή τους στις 2 Νοεμβρίου αλλά και στις 5 με 6 ΜΑΙΟΥ εκάστου έτους.
Στον Ιερό Ναό τους στα Μιστεγνά της Λέσβου που είναι μονόκλιτη βασιλική με σταυροειδή στέγη και κοσμείται με ωραιότατο ξυλόγλυπτο τέμπλο. Ο ιστορικός αυτός ναός ανεγέρθηκε το 1896 και αποτελούσε καθολικό μονής, η οποία χρονολογείται τον περασμένο αιώνα»
Να γιατί είπε στον Βοσκό ο εμφανιστείς με παράδοξο τρόπο αξιωματικός, ότι η καταγωγή του είναι από την Περσία;
«Μέσα στο πλήθος των ενδόξων και καλλινίκων μαρτύρων, που θυσίασαν την ίδια τους τη ζωή για την αγάπη του Χριστού, εξέχουσα θέση κατέχουν οι τιμώμενοι στις 2 Νοεμβρίου Άγιοι ένδοξοι μάρτυρες Ακίνδυνος, Πηγάσιος, Ανεμπόδιστος, Ελπιδοφόρος και Αφθόνιος.
Οι αήττητοι αυτοί αθλητές της πίστεως κατάγονταν από την Περσία και αξιώθηκαν να μαρτυρήσουν για τον Ιησού Χριστό το 330μ.Χ. επί των ημερών του βασιλιά των Περσών, Σαβωρίου του Β΄.»
Εκείνο που μας κάνει εντύπωση είναι το γεγονός της τιμής των ΠΕΝΤΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ– Αξιωματούχων με καταγωγή από την Περσία ιδιαίτερα στην νήσο ΛΕΣΒΟ που δέχεται σήμερα πέρα από την πλειοψηφία των προσφύγων και πυρήνες με ακραίους ισλαμιστές με μίσος σε οτιδήποτε Χριστιανικό, όπως και ο τύραννος βασανιστής των ΑΓΙΩΝ ΑΚΙΝΔΥΝΩΝ βασιλιάς Σαβώριος ο Β΄.
Τιμή ΑΓΙΟΥ μίμηση ΑΓΙΟΥ για αυτό και παραθέτουμε το εμπεριστατωμένο συναξάρι τους από την εργασία του.
κ. Χαράλαμπου Τσαβδαρίδη
Την εποχή αυτή ο Σαβώριος είχε εξαπολύσει αδυσώπητο διωγμό εναντίον των χριστιανών και οι Άγιοι Ακίνδυνος, Πηγάσιος και Ανεμπόδιστος κρύβονταν σ’ ένα σπίτι, όπου δίδασκαν και καθοδηγούσαν πνευματικά τους χριστιανούς ενισχύοντάς τους στην πίστη.
Μόλις πληροφορήθηκε ο Σαβώριος τη χριστιανική δράση των τριών μαρτύρων, διέταξε να τους φέρουν μπροστά του και αμέσως τους ρώτησε για την καταγωγή και το επάγγελμά τους.
Εκείνοι όμως με παρρησία ομολόγησαν την πίστη τους στον ένα και αληθινό Θεό, γεγονός που εξόργισε τον τύραννο Σαβώριο, ο οποίος έδωσε την εντολή να τους κτυπήσουν με ραβδιά σε όλο τους το σώμα.
Όμως οι άγιοι με καρτερία και υπομονή υπέμειναν τα φρικτά βασανιστήρια προσευχόμενοι στον Θεό. Βλέποντας ο τύραννος με απορία την ψυχική δύναμη των μαρτύρων, διέταξε να τους κρεμάσουν και να τους κατακάψουν μέχρι να παραδώσουν την ψυχή τους.
Όμως και πάλι οι τρεις άγιοι υπέμειναν τη φωτιά χάρη στη δύναμη της προσευχής τους, κατόρθωσαν δε με τη θαυματουργική χάρη του Θεού να απελευθερωθούν από τα σχοινιά και γεμάτοι χαρά να παρουσιασθούν μπροστά στον Σαβώριο, ο οποίος εξοργισμένος άρχισε να τους αποκαλεί μάγους.
Τότε ο Ακίνδυνος του απάντησε ότι όσα θαυμαστά γίνονται, είναι αποτέλεσμα της θαυματουργικής δύναμης του Ιησού Χριστού και για να το κατανοήσει αυτό, του είπε ότι θα μείνει κωφάλαλος.
Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα λόγια του ο Ακίνδυνος και ο Σαβώριος δεν μπορούσε να ακούσει και να μιλήσει, επικοινωνούσε δε μόνο με νοήματα.
Οι τρεις άγιοι έφυγαν και ο τύραννος συμπεριφερόταν σαν δαιμονισμένος, αφού με νοήματα προσπαθούσε να δώσει εντολή να τους δέσουν, αλλά κανείς από τους υπηρέτες δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα.
Τότε οι άγιοι άρχισαν να προσεύχονται στον Θεό για να φωτίσει τον τύραννο και τους υπόλοιπους, ώστε να αντιληφθούν την πλάνη, στην οποία έχουν πέσει.
Και τότε οι Άγγελοι εμφανίστηκαν στον ουρανό με μια ασυνήθιστη λάμψη. Όμως ο τύραννος έμεινε απαθής με την ίδια σκληρότητα και τότε ο Ακίνδυνος βλέποντας την επιμονή του στην πλάνη, προσευχήθηκε για να επανακτήσει ο Σαβώριος την ομιλία του.
Το θαύμα έγινε, αλλά και πάλι ο βασιλιάς γεμάτος κακία και σκληρότητα διέταξε τους υπηρέτες να φέρουν σιδερένια κρεβάτια και να ανάψουν από κάτω φωτιά.
Στη συνέχεια έδεσαν τους μάρτυρες, οι οποίοι ζήτησαν από τον Θεό να τους ενισχύσει στην πίστη, ώστε να υπομείνουν τα βασανιστήρια, αλλά και να φωτίσει αυτούς που παρακολουθούσαν το μαρτύριο των αγίων.
Και τότε πολλοί ομολόγησαν την παντοδυναμία του Θεού, για τον Οποίο οι τρεις μάρτυρες δέχονταν με αγαλλίαση τα βασανιστήρια, ενώ τους ζήτησαν να προσευχηθούν για τη συγχώρηση των αμαρτιών τους.
Μετά την προσευχή των αγίων επακολούθησε δυνατή βροχή με βροντές και αστραπές, γεγονός που προκάλεσε τον τρόμο στους απίστους.
Ο βασιλιάς όμως Σαβώριος παρέμεινε αμετανόητος και ασυγκίνητος, και ζήτησε από τους μάρτυρες να αρνηθούν τον Χριστό και να θυσιάσουν στα είδωλα.
Τότε οι άγιοι μπήκαν στον ναό και προσκύνησαν γονατιστοί τον αληθινό Θεό και όχι τον Δία, όπως περίμενε ο βασιλιάς.
Ακολούθησε ισχυρός σεισμός, κατά τον οποίο το είδωλο του Δία γκρεμίστηκε και καταστράφηκε.
Τότε ο Σαβώριος εξοργίστηκε τόσο πολύ, ώστε διέταξε να ρίξουν αλυσοδεμένους τους μάρτυρες μέσα σε μεγάλα καζάνια με καυτό μολύβι.
Οι τρεις άγιοι δοξολογούσαν τον Θεό και δέχονταν με υπομονή το μαρτύριο.
Βλέποντας ο βασιλιάς ότι δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα, βύθισε με κακία τους τρεις αγίους μέσα στο πυρακτωμένο μολύβι, το οποίο του έκαψε τα χέρια.
Στη συνέχεια οι άγιοι με τη χάρη του Θεού απελευθερώθηκαν από τις αλυσίδες και βγήκαν από τα βασανιστήρια σώοι και αβλαβείς.
Ένας από τους στρατιώτες, που βασάνιζαν τους μάρτυρες, ονόματι Αφθόνιος, είδε το θαύμα και πίστεψε στον Ιησού Χριστό.
Τότε ο Σαβώριος προσπάθησε με δώρα και υποσχέσεις να τον επαναφέρει στη θρησκεία των ειδώλων, αλλά η σταθερή πίστη του και η ακλόνητη ομολογία του για την παντοδυναμία του ενός και αληθινού Θεού, τον οδήγησε στον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο σύμφωνα με την εντολή του βασιλιά.
Μάλιστα οι τρεις άγιοι τον ενίσχυσαν στην πίστη του και τον ενθάρρυναν προς το μαρτύριο λέγοντάς του, ότι είναι ο πρώτος που αξιώνεται της αιωνίου θεϊκής δόξας.
Στη συνέχεια ο Σαβώριος διέταξε να βάλουν τους μάρτυρες μέσα σε ασκιά από δέρματα βοδιών και να τους ρίξουν στη θάλασσα για να πνιγούν.
Όμως τα ασκιά σχίσθηκαν και οι άγιοι σώθηκαν και παρουσιάστηκαν στον βασιλιά. Τότε εκείνος νόμισε, ότι οι στρατιώτες δεν ακολούθησαν τη διαταγή του και έδωσε εντολή να τους ρίξουν στη θάλασσα, αφού τους κόψουν πρώτα τα χέρια.
Τότε οι τέσσερις δήμιοι πίστεψαν στον Ιησού Χριστό και με το μακάριο τέλος τους συναριθμήθηκαν στους μάρτυρες του Κυρίου.
Στη συνέχεια οι Άγιοι Ακίνδυνος, Πηγάσιος και Ανεμπόδιστος οδηγήθηκαν στη φυλακή, ο δε βασιλιάς εξοργισμένος κάλεσε τους συγκλητικούς, τους ανώτατους δηλαδή άρχοντες, για να τον βοηθήσουν στην εξόντωση των τριών μαρτύρων.
Στο κάλεσμα αυτό του βασιλιά δύο συγκλητικοί, ο Ελπιδοφόρος και ο Φιλόλογος, κατηγόρησαν με υβριστικές εκφράσεις τον βασιλιά για την ασπλαχνία και τη σκληρότητά του, γεγονός που τους οδήγησε στον θάνατο.
Μάλιστα ο Ελπιδοφόρος ανήκε στους λεγόμενους κρυπτοχριστιανούς.
Ο βασιλιάς Σαβώριος διέταξε στη συνέχεια να ανοίξουν τρεις λάκκους και να ρίξουν μέσα τους τρεις μάρτυρες ανάμεσα σε θηρία και ερπετά.
Οι άγιοι ζήτησαν προσευχόμενοι τη βοήθεια του Θεού και Άγγελοι έβγαλαν τους μάρτυρες από τους λάκκους σώους και αβλαβείς.
Όμως νέα βασανιστήρια τους περίμεναν. Τους κρέμασαν και άρχισαν να κατασχίζουν τις σάρκες τους. Αλλά και πάλι υπέμειναν το μαρτύριο με καρτερία και υπομονή.
Η ακλόνητη πίστη τους στον Σωτήρα και Λυτρωτή Χριστό και η ξεχωριστή γενναιότητα προσέλκυσαν πολλούς άρχοντες και στρατιώτες στο να ασπασθούν τον ένα και αληθινό Θεό, οι οποίοι στη συνέχεια οδηγήθηκαν κατ’ εντολή του βασιλιά στον θάνατο.
Ο Σαβώριος προσπάθησε και πάλι με απειλές, αλλά και με δώρα να πείσει τους τρεις αθλητές της πίστεως να εγκαταλείψουν τον Χριστό και να προσκυνήσουν τα άψυχα είδωλα.
Η σθεναρή τους πίστη, τους οδήγησε αλυσοδεμένους στη φυλακή, ενώ ετοιμάστηκε ένα πυρακτωμένο καμίνι για να τους ρίξουν μέσα.
Το μίσος και η σκληρότητα του βασιλιά έφτασε και μέχρι την ίδια την μητέρα του, όταν ο Ακίνδυνος του είπε ότι ορθά η μητέρα του τον ονόμασε Σαβώριο, που σημαίνει πατέρας των δαιμόνων.
Όταν μάλιστα ρωτήθηκε η μητέρα του, αν πράγματι έχει αυτή τη σημασία το όνομά του, εκείνη απάντησε θετικά προκαλώντας τη λυσσαλέα οργή του βασιλιά, ο οποίος και τη γρονθοκόπησε. Βλέποντας τη μανία του γιου της, η μητέρα ζήτησε από τον Θεό να μην συγχωρήσει την ασέβειά του.
Στο μεταξύ οι τρεις μάρτυρες ευρισκόμενοι μπροστά στο πυρακτωμένο καμίνι ζήτησαν για μια ακόμη φορά το έλεος και τη βοήθεια του Θεού και κάλεσαν τους στρατιώτες να τους ρίξουν μέσα. Εκείνοι όμως επέδειξαν δειλία και αφού πήραν θάρρος από την ομολογία πίστεως των τριών αγίων, έκαναν το σημείο του Σταυρού και έπεσαν μέσα στο καμίνι 28 στρατιώτες μαζί με τους τρεις αγίους και τη μητέρα του βασιλιά.
Μέσα από το πυρακτωμένο καμίνι εμφανίστηκε χορός Αγγέλων, που παρέλαβε τις ψυχές τους και τις παρέδωσε στον δικαιοκρίτη και αγωνοθέτη Θεό, ενώ άρρητη ευωδία κατέκλυσε όλο τον τόπο.
Έτσι στις 2 Νοεμβρίου του 330μ.Χ. τελείωσε η επίγεια δράση των τριών ενδόξων και καλλινίκων αθλητών της πίστεως για να τιμούνται και να δοξάζονται εσαεί από τους χριστιανούς μαζί με τους συναθλητές Αφθόνιο και Ελπιδοφόρο.
Οι αθλητικοί αγώνες και το ένδοξο μαρτύριο των πέντε αθλοφόρων μαρτύρων του 4ου μ.Χ. αιώνα, οι οποίοι είναι γνωστοί με την προσωνυμία «Άγιοι Ακίνδυνοι», υμνούνται και γεραίρονται και μέσα από τις ασματικές ακολουθίες, που έχουν συνταχθεί προς τιμήν τους, ενώ σημαντική είναι και η λατρευτική τιμή τους στον Ελλαδικό χώρο. Οι εκ Περσίας ένδοξοι και καλλίνικοι μάρτυρες τιμούνται ιδιαίτερα στη Λέσβο, αφού συνολικά υπάρχουν πέντε ιεροί ναοί επ’ ονόματί τους, ευρισκόμενοι στα Μιστεγνά, την Ερεσό, τη Βαρειά, τη Μυχού και την πόλη της Μυτιλήνης δίπλα από τον μεγαλοπρεπή ιερό ναό του Αγίου Θεράποντος.»
Πράγματι μόνο ΑΓΙΟΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟΙ μπορούν να σώσουν την ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΑ ΕΛΛΑΔΑ από πλείστους όσους κινδύνους που μας περίζωσαν και ήδη ενεργούν.
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Οι τρεις πένες που έσπασαν στο χέρι του αυτοκράτορα! Όταν προστατεύει ο Θεός…
(Πώς ο Θεός έσωσε τον Μέγα Βασίλειο από την εξορία που ήταν έτοιμος να υπογράψει ο αυτοκράτορας Ουάλης).
… Ο Βασίλειος με όλα τούτα τα θαυμαστά σημάδια συγκίνησε βαθειά τον Ουάλη. Αυτό φανερώνει η γενναία του χειρονομία να δωρήσει στο Βασίλειο πλούσια κτήματά του, για την περίθαλψη πτωχών και αρρώστων, ίσως μάλιστα λεπρών.
Παρ’ όλα τούτα, παρ’ όλη τη συγκίνηση του Ουάλη δεν απογοητεύθηκαν οι αρειανοί.
Κοντά του, στο παλάτι του, είχαν πολλές κάθε μέρα ευκαιρίες για να διαβάλουν τον αδιάβλητο, να λασπώνουν το λευκό Βασίλειο, να παρουσιάζουν σαν λύκο το αγαθό αρνί. Η μέθοδός τους δε λάθεψε.
Κατάφεραν να γίνει το νέο διάταγμα της εξορίας του Βασιλείου. Πάλεψε κι ο Ουάλης πολύ με τον εαυτό του. Για πολλές μέρες ανέβαλε την υπογραφή του.
Ένα πρωινό άνοιξε προσεκτικά την τυλιγμένη μεμβράνη και πήρε τον «κάλαμων» να βάλει την υπογραφή.
Μόλις όμως ο κάλαμος ακούμπησε στη μεμβράνη τσακίστηκε.
Του δίνουν δεύτερο κάλαμο. Σπάζει κι αυτός αμέσως.
Λίγος ιδρώτας φάνηκε στο πρόσωπο του βασιλιά. Ταράσσονται κάπως και οι παλατιανοί αρειανόφρονες.
Θέλουν να τελειώσουν το γρηγορότερο. Σπασμωδικά του βάζουν στο χέρι τρίτο κάλαμο. Είχε κι αυτός την ίδια περίεργη τύχη!
Όλα τώρα στον Ουάλη έγιναν φανερά. Δεν έπρεπε. Το Βασίλειο τον προστάτευε ο Θεός.
Το δεξί του χέρι έτρεμε πολύ. Κυριεύθηκε ολόκληρος από φόβο και δέος.
Πήρε οριστικά την απόφαση να μην ενοχλήσει το Βασίλειο, ποτέ πια, ποτέ κόντρα στον εκλεκτό του Θεού.
Έτσι αποφάσισε τρομαγμένος ο κοσμικός άρχοντας. Κι ένοιωθε πώς τον κυνηγούσε το θειο πνεύμα του Βασιλείου.
Μέχρις εδώ έφθανε. Δεν προχώρησε θαρρετά. Δεν είχε τόλμη. Δεν εγκολπώθηκε δηλαδή το πνεύμα του Βασιλείου, μόνο το φοβήθηκε, το θαύμασε.
(πηγή: Θεοδωρήτου, Εκκλησιαστική Ιστορία ΣΤ 16)
(βιβλίο: Η ζωή ενός Μεγάλου, Παπαδόπουλου Στυλιανού, εκδ. Αποστολ. Διακονία σελ. 349-350)
Πηγή: http://www.sostis.gr/blog/
ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Προσευχή» στόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο ἤ ἔντεχνα σχεδιασμένη παγίδα πιστῶν μετά κεκαλυμμένης μαγείας;
Ἐρώτηση:
Μοῦ ἔδωσαν ἕνα φυλλάδιο μέ μία προσευχή τό ὁποῖο σᾶς ἀποστέλλω, ἡ ὁποία τιτλοφορεῖται «Προσευχή στόν Ἅγιο Ἰούδα τό Θαδδαῖο». Ἐγγυᾶται ἀποτελέσματα γιά ὅ,τι ζητήσει κανείς. Δέν μοῦ ἀρέσει τό γεγονός ὅτι λέει πώς πρέπει «οἱ προσευχές νά ἀπαγγέλλονται 6 φορές τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες. Παρακαλῶ σχολιάστε, πρόκειται περί πλάνης; Εὐχαριστῶ ἐκ τῶν προτέρων.
«Αγιώτατε Απόστολε, Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, πιστέ υπηρέτη και φίλε του Ιησού, η Ορθοδοξία, σ’ όλον τον κόσμο σε τιμά και σε επικαλείται ως Προστάτη των απελπισμένων υποθέσεων, αυτών για τις οποίες έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
Προσευχήσου για μένα. Είμαι τόσο απελπισμένος/η και μόνος/η. Σε ικετεύω κάνε χρήση αυτής της ιδιαίτερης Χάρης που σου έχει δοθεί, να φέρνεις ορατή και γρήγορη βοήθεια όπου δεν υπάρχει καμμία σχεδόν ελπίδα βοηθείας. Βοήθησέ με τούτη την ώρα της ανάγκης, για να μπορέσω να λάβω την παρηγοριά και την βοήθεια της Αγίας Τριάδος, σ’ όλες μου τις ανάγκες, δοκιμασίες, και βάσανα – (εδώ εκφράζετε το αίτημά σας) – και να μπορώ να υμνώ τον Χριστό μαζί με σένα και με όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.
Υπόσχομαι, ω ευλογημένε Άγιε Ιούδα Θαδδαίε, να ενθυμούμαι πάντοτε αυτή τη μεγάλη Χάρη. Να σε τιμώ πάντοτε, ιδιαίτερα ως τον πιο δυνατό προστάτη μου, και μ’ ευγνωμοσύνη να ενθαρρύνω την ευλάβεια προς εσένα, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα της Αγίας Τριάδος να λατρεύεται και να υμνείται απ’ όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, στους αιώνες των αιώνων, ΑΜΗΝ.
Είθε το όνομα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, να υμνείται και να δοξάζεται τώρα και παντοτεινά, ΑΜΗΝ.
‘Αγιε Ιούδα Θαδδαίε δεήσου για μας και άκουσε τις προσευχές μας, ΑΜΗΝ.
Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Ιησού Χριστού. Ας είναι ευλογημένο το όνομα της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Μαρίας. Ας είναι ευλογημένος ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος.
Σ’ όλο τον κόσμο και σ’ όλους τους αιώνες, ΑΜΗΝ.
Πάτερ Ημών ……
Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου.
Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου, ο Ιησούς.
Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών νυν και αεί και την ώρα του θανάτου ημών, ΑΜΗΝ».
«** Π Ρ Ο Σ Ε Υ Χ Η Ε Ν Ν Ε Α Η Μ Ε Ρ Ο Υ **
Αυτή η προσευχή λέγεται όταν συναντάμε προβλήματα ή όταν δεν φαίνεται να υπάρχει βοήθεια και έχουμε σχεδόν απελπιστεί.
Οι προσευχές του εννεαημέρου πρέπει να απαγγέλονται εξ (6) φορές την ημέρα, επί εννέα (9) συνεχείς ημέρες. Οι προσευχές εισακούγονται την εννάτη και πριν και ποτέ μέχρι τώρα δεν απέτυχαν. Θα λάβετε τη Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι αν φαίνεται. (υπογραμμίσεις δικές μας).
(Διαδώστε την ευλάβεια στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο). Ο Άγιος Απόστολος Ιούδας έχει γράψει μία Επιστολή η οποία ευρίσκεται στην Καινή Διαθήκη, πριν από την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Την διαδίδετε και αυτή με την παρούσα Ευλογία».
Ἀπάντηση:
Ἀγαπητέ ἀναγνώστη, πρόκειται περί πλάνης. Ὁ Ἰούδας ὁ Θαδδαῖος, ἦταν ἕνας ἀπό τούς δώδεκα Ἀποστόλους καί, ἀπό ὅ,τι φαίνεται (εἶναι λίγα τά βιογραφικά στοιχεῖα πού ἔχουν διασωθεῖ), ἀδελφός τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἄρα καί κατά σάρκα ἀδελφός τοῦ Κυρίου.
Ἡ παροῦσα προσευχή μᾶς προβλημάτισε πολύ, γιά τέσσερις κυρίως λόγους:
- Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο «πρέπει» νά ἐκτελεῖται, καί μάλιστα μέ ἐγγυημένα ἀποτελέσματα.
- Τά λόγια καί ἡ μορφή της.
- Ἡ προέλευσή της, ἡ ὁποία δείχνει νά πηγάζει ἀπό προσευχή τῆς παπικῆς ἐκκλησίας.
- Ἡ ἐμμονή της σέ ἕνα ὄνομα «Ἰούδα», καί γενικότερα σέ ἀναβίωση«ἀγνώστων».
1. Προβληματισμός γιά τόν τρόπο ἐκτέλεσης τῆς προσευχῆς
Κατ’ἀρχάς ὅπως πολύ σωστά ἀναφέρεις, καμμία προσευχή δέν «ἐγγυᾶται» ἀποτελέσματα καί μάλιστα μέσα σέ ἕνα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, π.χ. σέ 9 συνεχεῖς ἡμέρες. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ΠΟΤΕ ὁ Θεός θά ἀποφασίσει νά πραγματοποιήσει τό αἴτημά μας; Εἶναι σάν νά ἐκβιάζω τόν Θεό νά ἐνεργήσει α)ὁπωσδήποτε β) γιά ὁποιοδήποτε θέμα καί γ) ὅποτε θέλω ΕΓΩ. Ἄρα κατεβάζω τόν Θεό στά δικά μου μέτρα καί σταθμά.
α) ὁπωσδήποτε:
Ὁ Κύριος ὅταν προσεύχεται στήν Γεθσημανῆ αἰτεῖται στόν Θεό Πατέρα « .. εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο». Ἐδῶ δέν λέει «ὁπωσδήποτε», λέει «εἰ δυνατόν». Ἄρα μᾱς διδάσκει ὁ Κύριος στήν Γεθσημανῆ (μαζί καί μέ ἄλλα), ὅτι δέν ἐκβιάζουμε τόν Θεό, ἀκόμα καί ἄν εἴμαστε καί ἐμεῖς «θεοί». Ἀκόμα, τό αἴτημα τοῦ Κυρίου δέν ἔγινε δεκτό, ἀποδεχόμενος ὁ Ἴδιος τό θέλημα τοῦ Πατρός. Μέσῳ τῆς προσευχῆς λοιπόν:
- Αἰτούμεθα, δέν ἐκβιάζουμε,
- μπορεῖ νά γίνει ἀποδεκτό τό αἴτημά μας μπορεῖ καί ὄχι,(ἴσως καί νά μήν εἶναι γιά τό καλό μας – βλέπε καί ἑπόμενη παράγραφο),
- ἀποδεχόμαστε τό Θέλημα τοῦ Κυρίου.
β) γιά ὁποιοδήποτε θέμα:
Ὁ ἐμπνευστής τῆς «προσευχῆς» αὐτῆς προτείνει νά τήν λέμε «ὅταν συναντᾶμε προβλήματα, ὅταν δέν ἔχουμε βοήθεια καί ὅταν ἔχουμε ἀπελπισθεῖ».
Καί ἄν αὐτό τό ὁποῖο αἰτοῦμαι δέν εἶναι γιά τό καλό μου; Ἤ εἶναι γιά τό κακό τοῦ ἄλλου; Πάλι δουλεύει ἡ μυστήρια αὐτή «προσευχή τοῦ Ἰούδα»; Ἐγγυᾶται ἀποτελέσματα ἀνεξαρτήτως τοῦ αἰτήματος; Καί καλά, ἕνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός πού ζεῖ μέσα στήν ἐκκλησία, πού ζεῖ ἐν μετανοίᾳ, ἐξομολογεῖται, μεταλαμβάνει τῶν ἀχράντων μυστηρίων … πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν ἔχει βοήθεια «ἀπό κανένα» ἤ νά «ἔχει ἀπελπισθεῖ»; Μήπως ἑπομένως αὐτή ἡ «προσευχή» προσπαθεῖ ἐντέχνως νά βρεῖ «ὀπαδούς» σέ ὅσους Ὀρθοδόξους ἔχουν χαλαρή σχέση μέ τήν ἐκκλησία; Καί ἄν εἶναι ἔτσι, καί οἱ Ἰεχωβάδες τήν ἴδια μέθοδο τῆς χαλαρῆς σχέσης μέ τήν ἐκκλησία δέν χρησιμοποιοῦν γιά νά προσεγγίσουν κάποιους ἀφελεῖς Ὀρθοδόξους;
γ) ὅποτε θέλω ΕΓΩ.
- Ὁ ἄνθρωπος σήμερα θέλει γρήγορες λύσεις σέ ὅλα. Ἐδῶ καί τώρα. Δέν λειτουργεῖ ἔτσι ἡ προσευχή. Ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ματαιοδοξία καί πλεονεξία τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα καί αὐτή ἡ μαγεία.
- Χρειάζεται πολύ μεγάλη ἁγιότητα γιά νά ἐνεργήσει ὁ Κύριος ἄμεσα σέ ἕνα αἴτημα, καί πάλι ἐάν ὁ Κύριος θελήσει. Μήπως εἴμαστε καί ἐμεῖς Ἅγιοι;
- Ἡ μοναδική στιγμή στήν Ἱστορία πού ἔγινε «προγραμματισμένη» ἐπίσκεψη τῆς Θείας Χάριτος ἦταν αὐτή τῆς Πεντηκοστῆς, διότι ὁ Κύριος εἶχε προειδοποιήσει τούς μαθητές του ὅτι θά τούς ἀποστείλει τό Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό πού ἀναφέρει τό φυλλάδιο ὅτι «θά λάβετε τήν χάρη πού ζητᾶτε ὅσο ἀπραγματοποίητη καί ἄν φαίνεται(!)» θά μποροῦσε νά παραπέμψει ἀκόμα καί σέ πλάνη τύπου πεντηκοστιανῶν. Δηλαδή ὅσο χάρη καί νά ζητήσω θά τήν λάβω; Ἄρα μπορῶ νά φτάσω καί στήν θέωση ἔτσι ἁπλά; Ἄρα τί χρειαζόμαστε τήν διδασκαλία τῶν πατέρων, τήν μετάνοια, τήν Θεία Κοινωνία, τήν ἴδια τήν ἐκκλησία τοῦ Κυρίου; Εἰσερχόμαστε στόν παράδεισο «Θεωμένοι» μέσα σέ 9 ἡμέρες!! Ἔ καί κάποιος ἄλλος ὑποσχέθηκε «Θέωση» στήν Εὕα σέ μία στιγμή, καί βρέθηκε ἐκτός παραδείσου.
- Ἕνας μεγαλόσχημος μοναχός κάνει δύο χιλιάδες ἤ καί περισσότερες μετάνοιες καθημερινά, χώρια τά κομποσκίνια, οἱ προσευχές κατ’ ἰδίαν, ἡ «ἀδιάλειπτη» προσευχή, ἡ συμμετοχή του στίς ἀκολουθίες κλπ. Γιά νά συγκρίνουμε τό «6 φορές τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες μέ τό π.χ 2000 μετάνοιες καί 100 κομποσκοίνια καί 2 ἀκολουθίες τήν ἡμέρα γιά 1,2, 10, 20, 50 χρόνια, ὅλη του τήν ζωή (τοῦ μοναχοῦ). Τί περιμένει; Νά τόν ἀκούσει ὁ Θεός τήν 1η ἡμέρα, τήν 10η, τόν 1ο χρόνο, πότε; Τήν Θεία Χάρη δέν μπορεῖ νά τήν ἐκβιάζει κανείς. Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ἔλαβε τήν χάρη σέ 2 μῆνες ἀπό τότε πού πῆγε στό Ἅγιο Ὅρος νά ἀσκητέψει, καί ὅταν πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ στόν πνευματικό του γιά νά ἐπιβεβαιώσει ἄν τό ὅραμα πού εἶδε ἦταν ἐκ Θεοῦ ἤ ἐκ τοῦ Πονηροῦ, ὁ πνευματικός του, ἀφοῦ τοῦ ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἦταν ἐκ τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι τοῦ ἰδίου τοῦ εἶχε πάρει 40 χρόνια προσευχῆς γιά νά ἀξιωθεῖ τῆς Χάριτος. Σέ κάποιον λοιπόν παίρνει 2 μῆνες σέ κάποιον ἄλλο 40 χρόνια, σέ ἄλλον ποτέ …
2. Προβληματισμοί πού προκύπτουν ἀπό τά λόγια καί τήν μορφή τῆς ἰδίας τῆς προσευχῆς.
Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ προσευχή αὐτή δέν δείχνει κάτι τό ὕποπτο. Θά μποροῦσε ἐνδεχομένως κανείς, καλῇ τῇ πίστῃ, νά πεῖ αὐτή τήν προσευχή μία φορά στόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο μέ τό αἴτημά του καί ἄν ὁ Κύριος ἀποφασίσει νά δώσει τήν ἀπάντησή του ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ, μέ τήν μεσιτεία τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου, ἄς εἶναι εὐλογημένο. Ὄχι ὅμως καί ἀκολουθώντας τίς ὁδηγίες περί 6 φορῶν τήν ἡμέρα ἐπί 9 ἡμέρες κλπ
Σημεῖα πού προξενοῦν ἐντύπωση:
- Ἡ χρήση τῆς δημοτικῆς γλώσσας (ὅταν ὅλες οἱ ἐπίσημες παρακλήσεις ἔχουν συνταχθεῖ στήν καθαρεύουσα). Ἀλλά ἄς ἦταν καί στήν καθαρεύουσα, γιατί οἱ λέξεις «Ὀρθοδοξία/Ὀρθόδοξοι» ἀναφέρονται ἐπίμονα 3 φορές στίς λιγοστές (12 περίπου) γραμμές τῆς «προσευχῆς»; Μήπως ὁ ἐμπνευστής τῆς προσευχῆς αὐτῆς ἔχει ἄγχος νά δώσει «ταυτότητα» Ὀρθοδόξου;
- Τό σημεῖο τῆς προσευχῆς : « .. νά σέ τιμῶ πάντα ὡς τόν πιό δυνατό προστάτη μου καί μέ εὐγνωμοσύνη νά ἐνθαρρύνω τήν εὐλάβεια πρός ἐσένα ..». Οὐδέποτε ἕνας Ἅγιος περιμένει ἀπό τόν πιστό ἀνταπόδοση, τί κερδίζει ὁ ὁποιοσδήποτε Ἅγιος ἀπό ἐμᾶς ἤ τήν ὑπόσχεσή μας νά τόν τιμοῦμε ἤ νά διαδίδουμε τό ὄνομά του; Ἔχει ἀνάγκη ἀνταπόδοσης, ἀναγνώρισης, ἤ δόξας; Ἰδιαίτερα «ἀνθρωποκεντρικό» καί ἐκκοσμικευμένο τό φρόνημα τοῦ συντάκτη τῆς προσευχῆς, ἐάν ὄχι ἑωσφορικό.
- Ἡ ὁποιαδήποτε προσπάθεια νά δημιουργήσει κανείς ἕναν «τύπο» προσευχῆς βάσει τῆς ὁποίας ὁ Θεός πρέπει νά λατρεύεται ἐν γένει ἀπό τούς πιστούς εἶναι ἐπικίνδυνο καί ἐκτός παραδόσεως τῆς Ὀρθόδοξου πίστεως. Σύγχρονοι ὑμνογράφοι σάν τόν μακαριστό Ἁγιορείτη Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, ἔλαβαν ἐπίσημα εὐλογία (ἄδεια), α) γιά νά συνθέσουν ακολουθίες και ὕμνους καί β) γιά νά τούς δημοσιεύσουν. Ἀλλιῶς θά ἦταν πολύ εὔκολο ὁ καθένας νά ἔκανε αὐθαιρέτως ὅ,τι ἤθελε (ὅπως καί οἱ προτεστάντες).
- Ἀναρωτιέται κανείς, χάθηκαν τόσες διαθέσιμες παρακλήσεις Ἁγίων, ἤ τῆς Παναγίας μας; Σέ ὅλο τό λατρευτικό μέρος τῆς ἐκκλησίας μας δέν μπορεῖ νά βρεῖ κανείς παρηγοριά, καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά τήν βρεῖ εἶναι ἀπό ἕνα αὐθαιρέτως δημιουργημένο φυλλάδιο; Μία ἐγκεκριμένη παράκληση στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου θά ἦταν ὁπωσδήποτε προτιμότερη καί μέσα στήν λειτουργική τάξη τῆς Ἐκκλησίας.
- Τό ὅτι ἡ προσευχή αὐτή ἐμφανίζεται ὡς πρόλογος σέ φυλλάδιο μίας τέτοιας παράκλησης πρός τόν Ἰούδα τόν Θαδδαῖο (ἐντέλει ὑπάρχει) καί φέρει τήν ἄδεια τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.(http://www.pigizois.net/latreia/paraklitikoi_kanones/index.htm). Πιθανότατα βρίσκεται ἐκεῖ ἀπό λάθος καί ἡ ἐν λόγῳ Ἱερά Μητρόπολη τῆς Ἰστοσελίδας «pigizois.net» δέν τό ἔχει προσέξει.
3. Ἡ προέλευσή της, δείχνει νά πηγάζει ἀπό προσευχή τῆς παπικῆς ἐκκλησίας.
Βρήκαμε ἑκατοντάδες ἀναφορές στό διαδίκτυο (στήν Ἀγγλική γλώσσα) σχετικά μέ τήν προσευχή αὐτή. Ἴσως ἡ πιό ἐνδιαφέρουσα ἀναφορά εἶναι ἡ ἑξῆς:http://www.catholic-saints.info/catholic-prayers/prayer-to-saint-jude-thaddeus.htm καί μάλιστα γιά 2 λόγους:
- Προλογεῖ: “Προσευχή πρός τόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο, εὐχαριστηθεῖτε ἀπό τίς παρηγορητικές λέξεις αὐτῆς τῆς παραδοσιακῆς Καθολικῆς προσευχῆς!” («Prayer to Saint Jude Thaddeus, Enjoy the comforting words of this traditional Catholic Prayer»).
- Τό Ἀγγλικό κείμενο εἶναι σχεδόν ἴδιο μέ τό Ἑλληνικό (!!!). Στό Ἑλληνικό ἔχει προστεθεῖ βέβαια «…ἡ Ὀρθοδοξία, σ’ ὅλον τόν κόσμο σέ τιμᾶ…», «…ὑμνεῖται ἀπ’ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς..». Φαίνεται δηλαδή νά πήραμε μία μή ὀρθόδοξη προσευχή καί νά τίς δώσαμε εὔκολα «ταυτότητα» ὀρθόδοξης !
Ἄλλοι δείχνουν νά ἀφαιροῦν τήν ἀναφορά στήν Ἁγία Τριάδα, (http://www.stjude-shrine.org/prayers.htm καί http://forums.contracostatimes.com/topic/st-jude-thaddeus-prayer – στήν τελευταία δίδεται μάλιστα ἡ ΙΔΙΑ εἰδική ἔμφαση στόν 9ήμερο τρόπο προσευχῆς) καί ἄλλοι νά ἔχουν συνθέσει ὁλότελα διαφορετική προσευχή http://www.mycatholictradition.com/jude-thaddeus.html
Νομίζω πώς ὀφείλουμε νά συμπεράνουμε ὅτι ἡ προέλευση τῆς προσευχῆς αὐτῆς ΔΕΝ εἶναι Ὀρθόδοξη. Κάποιος τήν δανείστηκε ἀπό τούς αἱρετικούς, τήν μετέφρασε στήν νεοελληνική γλῶσσα καί τῆς ἔδωσε Ὀρθόδοξη «Ἰθαγένεια» !!
4. Ἡ ἐμμονή σέ ἕνα ὄνομα «Ἰούδα» καί γενικότερα σέ ἀναβίωση «ἀγνώστων».
Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι, ὅταν τοποθετήσει κανείς μερικά ἀπό τά κομμάτια τοῦ νεοεποχίτικου “puzzle”, βλέπουμε τά ἑξῆς:
- «Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰούδα (Ἰσκαριώτου!!)»
- «Προσευχή τοῦ Ἰούδα (Θαδδαίου – Ἀδελφοθέου)».
- «Λειτουργία τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου». Θά πεῖτε ποιά ἡ σχέση τῶν παραπάνω; Ἡ ἀναβίωση τῆς λειτουργίας αὐτῆς στίς ἡμέρες μας ἀντιπροσωπεύει τίς τάσεις τῆς «Λειτουργικῆς Ἀνανέωσης» πού ὑπάρχει σήμερα. Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ἀδελφός κατά σάρκα καί τοῦ Ἰούδα τοῦ Θαδδαίου καί οἱ δυό μαζί κατά σάρκα ἀδελφοί τοῦ Κυρίου. Σύμπτωση;
Ἐν τέλει, φαίνεται πώς ἡ Νέα Ἐποχή προσπαθεῖ νά μᾶς μπερδέψει μέ Ἰοῦδες καί ἀδελφούς τοῦ Κυρίου (μέ ὅλη τήν εὐσέβεια πού ὀφείλουμε στόν Ἰούδα τόν Θαδδαῖο καί τόν Ἀπόστολο Ἰάκωβο) πού κατά κάποιο τρόπο ἀντιπροσωπεύουν μία χαμένη πίστη ἤ μία χαμένη ἐκκλησία πού πρέπει νά ἀναβιώσει ἐπί τῶν ἡμερῶν μας γιά νά ἐπιστρέψουμε στίς δῆθεν ρίζες τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Λίγο ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, λίγο κώδικας Ντα Βίντσι, λίγο ἀπό ὅλα …
Συμπέρασμα.
Πρόκειται περί πλάνης. Μία προσευχή χωρίς στοιχεῖα Ὀρθόδοξης προέλευσης, ἀντιθέτως μέ στοιχεῖα παπικῆς.
Ὁ τρόπος τοῦ ἐγγυημένου ἀποτελέσματος σέ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα παραπέμπει στήν καλύτερη περίπτωση σέ ἀνθρωποκεντρική ἐκκοσμικεύση ἤ, στήν χειρότερη περίπτωση, σέ λευκή μαγεία. Τό γεγονός ὅτι προλογεῖ τό βιβλιαράκι τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου μᾶς προβληματίζει ἰδιαίτερα· ἡ μόνη λογική ἐξήγηση εἶναι ὅτι ὅποιος εἰσήγαγε τήν «προσευχή» αὐτή στό ἐπίσημο φυλλάδιο τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα (πού φέρει τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) τό ἔκανε αὐθαίρετα – ἀφήνοντας νά ἐννοηθεῖ τάχα ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔδωσε εὐλογία καί γιά αὐτό! Ἀσφαλέστερη ἡ ἀνάγνωση τοῦ παρακλητικοῦ κανόνα τοῦ Ἁγίου ἤ ἁπλά τό «Ἅγιε Ἰούδα Θαδδαῖε πρέσβευε ὑπέρ ἠμῶν – Ἀμήν» καί χωρίς νά περιμένει κανείς ἄμεσα ἀποτελέσματα ὅπως προαναφέραμε γιά νά μήν ἀποκτήσει ἑωσφορικό φρόνημα.
στις 12:00:00 μμ
Οι Άγιοι της Βορείου Ηπείρου.
Η Βόρειος Ήπειρος, ως αναπόσπαστο τμήμα της Ενιαίας Ηπείρου είναι Ελληνική από την αυγή της Ιστορίας. Πέτρες και επιγραφές, μάρμαρα, τάφοι και ναοί επιμαρτυρούν την αδιαμφισβήτητη και ανόθευτη ελληνικότητά της στο πέρασμα των αιώνων. Η Βόρειος Ήπειρος, Ορθόδοξη και Ελληνική, υπήρξε πατρίδα ηρώων, μαρτύρων, ευεργετών, γενέτειρα και τροφός σπουδαίων Ελλήνων. Υπήρξε όμως και χώρος που λάμπρυναν με την ιερή τους παρουσία Άγιοι της Εκκλησίας μας. Άγιοι εν πολλοίς άγνωστοι που με το ιερό πυρ της Ορθοδοξίας φώτισαν τόσο τον Βορειοηπειρωτικό όσο και ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Άγιοι που δια των πρεσβειών τους προς τον δωρεοδότη Κύριο ενδυνάμωσαν τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας στη ζοφερή περίοδο της τυραννίας από τον αλβανικό ολοκληρωτισμό.
Η ΣΦΕΒΑ αφιερώνει με ευλάβεια το Ημερολόγιο του 2015 στους Αγίους της Βορείου Ηπείρου με εδραία την πίστη ότι αποτελούν πάντοτε σκέπη και κραταίωμα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στον αγώνα για δικαίωση και Εθνική Ελευθερία.
Ο Άγιος Μάρτυς Δάναξ
Ο Άγιος Δάναξ καταγόταν από τον Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου. Υπηρετούσε στην Εκκλησία του Αυλώνος ως αναγνώστης και είχε πάρει στο σπίτι του, για ασφάλεια, τα ιερά σκεύη της Εκκλησίας, για να μην πέσουν στα χέρια των απίστων, που έκαναν συχνά επιδρομές. Αυτοί τον βασάνισαν για να τους τα παραδώσει και να προσκυνήσει τα είδωλα. Ο Άγιος υπέμεινε με καρτερία και υπομονή τα βασανιστήρια και αποκεφαλίστηκε στις 16 Ιανουαρίου του 313, ημέρα κατά την οποία η αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του.
Ο Άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο κηπουρός
Ο νεομάρτυς Χρήστος καταγόταν από τα μέρη του Γενούσου ποταμού της Βορείου Ηπείρου. Σε ώριμη ηλικία έφυγε από το χωριό του και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν ως κηπουρός. Κάποιος Τούρκος τον συκοφάντησε στο δικαστή, ότι κάποτε υποσχέθηκε να γίνει μωαμεθανός και τώρα αρνείται. Ο άγιος συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο, όπου ομολογεί πως έιναι χριστιανός και δεν θα αρνηθεί την ορθοδοξία, όσα βασανιστήρια κι αν του κάνουν. Ο δικαστής εξοργισμένος απ’την εμμονή του στην ορθόδοξη πίστη, διέταξε να τον ραβδίσουν για πολλή ώρα και να τον ρίξουν στην φυλακή. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 12 Φεβρουαρίου, ημέρα κατά την οποία ο μακάριος Χρήστος αποκεφαλίσθηκε κατά το έτος 1748.
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Νικήτας
Ο Άγιος ιερομάρτυς Νικήτας καταγόταν από την Βόρειο Ήπειρο και γεννήθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα. Η αγάπη του προς το Χριστό ήταν τόσο μεγάλη, ώστε άφησε τα εγκόσμια και πήγε στο «Περιβόλι της Παναγίας» στο Άγιον Όρος, στη Σκήτη της Αγίας Άννης, όπου έγινε μοναχός. Με τη χάρη του Θεού, χειροτονήθηκε διάκονος και μετά έλαβε το αξίωμα της ιεροσύνης στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος. Μετά από πολλή προσευχή και με τις ευχές των Πατέρων της Σκήτης, ξεκίνησε για τον μεγάλο αγώνα να βοηθήσει τους σκλαβωμένους αδελφούς των Σερρών και της Δράμας, να μείνουν σταθεροί στην πίστη προς τον αληθινό Θεό. Βλέποντας οι Τούρκοι στο πρόσωπό του τον μεγάλο αντίπαλο ενάντια στην εξάπλωση του εξισλαμισμού, τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στην φυλακή των Σερρών. Εκεί, τον βασάνισαν καίγοντάς τον σε διάφορα μέρη του σώματος. Επάνω στο κεφάλι του έβαλαν ένα στεφάνι με αγκάθια και στα νύχια του μυτερά καλάμια. Μετά από πολλά μαρτύρια, τον κρέμασαν στις 19 Φεβρουαρίου 1809. Η μνήμη του τιμάται την ημέρα του μαρτυρίου του.
Ο Άγιος Δονάτος Επίσκοπος Ευροίας, Δρίνας και Αγίων Σαράντα
Ο Άγιος Δονάτος γεννήθηκε το 330 στην Εύροια της Θεσπρωτίας και μορφώθηκε στο Βουθρωτό της Βορείου Ηπείρου, όπου έμεινε μέχρι το 360 πού χειροτονήθηκε επίσκοπος Ευροίας, Δρίνας και Αγίων Σαράντα. Με τη μεγάλη μόρφωση που είχε, και ιδιαίτερα με την αγία του ζωή, έγινε αιτία να γίνουν χριστιανοί πάρα πολλοί ειδωλολάτρες. Έλαβε μέρος στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 380 μ.Χ. εναντίον των Αρειανών και των Πνευματομάχων. Ο Άγιος ελευθέρωσε από δαιμόνιο την θυγατέρα του αυτοκράτορα Μεγάλου Θεοδοσίου και αυτός, για να τον ευχαριστήσει, του παραχώρησε τόπο κοντά στην επαρχία του, για να κτίσει ο άγιος ένα ναό. Στην Κωνσταντινούπολη παρέμεινε τρία χρόνια και μετά επέστρεψε στην επαρχία του, που εποίμανε θεοφιλώς. Διέθετε τα πάντα για το ποίμνιό του και για τον εαυτό του δεν κρατούσε τίποτε. Μόλις ετελείωσε το κτίσιμο του ναού, παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό το 388. Ετάφη κοντά στον Ναό που ίδρυσε, στον τόπο που ονομαζόταν Ομφάλιον. Το άγιο λείψανό του με τη Χάρη του Θεού συνεχίζει να κάνει θαύματα σ’ όσους ζητούν τις πρεσβείες του με πίστη. Η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του στις 30 Απριλίου.
Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Ιωάννης ο Βλαδιμήρου
Ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από το χωριό Βλαντιμήρ της Βουλγαρίας από βασιλικό γένος. Έζησε στα τέλη του 9ου και τις αρχές του 10ου αιώνα. Από μικρός ο άγιος έδειχνε σημεία ενάρετης ζωής και θείας χάριτος με νηστείες, αγρυπνίες και ελεημοσύνες. Μετά το θάνατο των γονέων του έγινε βασιλιάς. Παρόλες τις ευθύνες και τα προβλήματα του αξιώματός του, συνέχιζε με τον ίδιο ζήλο τον αγώνα για την κάθαρση της καρδιάς του από τα πάθη. Έκτισε μοναστήρια, εκκλησίες, ξενοδοχεία, νοσοκομεία και φιλανθρωπικά ιδρύματα. Ενδιαφέρθηκε για την εσωτερική ιεραποστολή του λαού του και την ανέθεσε σε εκλεκτούς πνευματικούς ανθρώπους. Το 1015 εφονεύθη διά ξίφους από τον αδελφό της συζύγου του. Τότε ακούστηκαν από τον ουρανό ψαλμωδίες και ο τόπος γέμισε από άρρητη ευωδία. Το παρθενικό του σώμα κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές. Ασθενείς και ανάπηροι που ασπάσθηκαν με ευλάβεια το άγιο λείψανό του, θεραπεύτηκαν. Στο μέρος που έθαψαν το άγιο λείψανο του μάρτυρα έκτισαν Ναό προς τιμήν του. Ύστερα οι χριστιανοί πήραν το χαριτόβρυτο λείψανό του και το έφεραν στομοναστήρι που έκτισε ο ίδιος. Στη λάρνακα του αγίου υπάρχει η εξής ελληνική επιγραφή: «Νυνί ευφραίνεται πιστώς, πόλις η Δυρραχίου Τριβαλλών, ένθα κείται το σώμα το ιερόν». Η αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 22 Μαΐου.
Ο Όσιος Νήφων ο Χειμαρριώτης ή Καυσοκαλυβίτης
Ο όσιος Νήφων καταγόταν από το Λούκοβο της Βορείου Ηπείρου. Ο πατέρας του ήταν ιερέας. Σε ηλικία 10 ετών τον πήρε ο αδελφός του πατέρα του και τον πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Μεσοποτάμου, κοντά στο Δέλβινο. Από μικρός άρχισε να μελετά την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων και έγινε πολυμαθέστατος. Επειδή διψούσε να ζήσει τελειότερα την μοναχική ζωή, αποφάσισε να φύγει από τον μοναστήρι και πήγε υποτακτικός σε ένα γέροντα σιναΐτη στο Γηρομέρι και μετά το θάνατο του γέροντα πήγε στο Άγιον Όρος, και εγκαταστάθηκε στα μέρη της Μεγίστης Λαύρας. Εκεί έγινε υποτακτικός του θαυμαστού ασκητή Θεόγνωστου. Με τη συνεχή άσκηση έφθασε σε μεγάλα ύψη αρετής και πάρα πολλοί μοναχοί επιθυμούσαν να γίνουν υποτακτικοί του οσίου. Επειδή όμως αγαπούσε την ησυχία, έφυγε και πήγε κοντά στον Άγιο Μάξιμο τον Καυσοκαλυβίτη και ησύχαζε μαζί του αρκετά χρόνια. Ο όσιος, ο οποίος γνώριζε από πριν για την κοίμησή του, έφυγε από τον μάταιο κόσμο στις 14 Ιουνίου 1330 σε ηλικία 96 ετών. Η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του την ημέρα της κοιμήσεως του.
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Άστιος
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Άστιος ήταν επίσκοπος Δυρραχίου. Έζησε όταν αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Τραϊανός και ηγεμόνας στο Δυρράχιο ο Αγρικόλαος (98 μ.Χ.). Συνελήφθη απ’ τους άρχοντες της πόλεως, γιατί ήταν χριστιανός και οδηγήθηκε στον Αγρικόλαο, ο οποίος προσπάθησε να πείσει τον Άγιο να θυσιάσει στα είδωλα. Ο Άγιος έμεινε σταθερός στην πίστη του προς τον Σωτήρα Χριστό και τότε ο Αγρικόλαος διέταξε να πεθάνει με μαρτυρικό θάνατο. Οι στρατιώτες τον οδήγησαν στον τόπο της εκτελέσεως, αφού πρώτα τον κτύπησαν δυνατά με μαστίγια από νεύρα βοδιών, τα οποία στο κάτω μέρος είχαν μολύβια. Παρά τις συνεχείς πιέσεις ν’αρνηθεί τον Χριστό ο άγιος Ιερομάρτυς δεν δέχθηκε να θυσιάσει στα είδωλα. Γι’ αυτό τον άλειψαν με μέλι και τον σταύρωσαν σ’ έναν ξύλινο σταυρό έξω απ’ το τείχος της πόλεως. Ήταν καλοκαίρι και εκεί βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τις μέλισσες. Έτσι πήρε ο μακάριος το στεφάνι του μαρτυρίου απ’ τον αγωνοθέτη Χριστό. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 6 Ιουλίου.
Ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος Κοσμάς ο Αιτωλός
Ο Άγιος ιερομάρτυς και ισαπόστολος Κοσμάς, γνωστός ως Αιτωλός, γεννήθηκε στο χωριό Μέγα Δέντρο το 1714, αλλά στην καταγωγή του ήταν Ηπειρώτης. Ο Άγιος Κοσμάς έλαβε μεγάλη μόρφωση για την εποχή του. Το 1759 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους και πήρε το όνομα Κοσμάς. Αργότερα, χειροτονήθηκε ιερέας. Η ζωή του στη Μονή ήταν ήρεμη. Δεν αναπαυόταν όμως, αφού σκεφτόταν πόσοι αδελφοί του υπέφεραν. Ο λόγος του Απ. Παύλου: «μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος» (Α΄ Κορ. 10, 24) τον ξεσήκωσε και ρίχτηκε στη σκληρή περιπέτεια του ευαγγελισμού των αδελφών του. Την εποχή που άρχισε την δράση του ο Άγιος Κοσμάς, το Ελληνικό έθνος από θρησκευτική, εθνική και κοινωνική άποψη, βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο εξισλαμισμός των Ελλήνων είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ολόκληρα χωριά εξισλαμίζονταν ομαδικά και έχαναν την πίστη τους, την εθνική συνείδηση και τη γλώσσα. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη, και αφού πήρε τον ευλογία του Πατριάρχη, το 1760 ο άγιος Κοσμάς άρχισε το ιεραποστολικό του έργο, το οποίο επισφράγισε με το μαρτύριό του. Έκανε 4 περιοδείες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ιδιαίτερα αγάπησε τη Βόρειο Ήπειρο στον ιερό χώρο της οποίας βρήκε μαρτυρικό τέλος στις 24 Αυγούστου 1779. Το κήρυγμά του ήταν θρησκευτικό, ηθικοκοινωνικό, εθνικό. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την ημέρα του μαρτυρίου του,στις 24 Αυγούστου.
Ο Όσιος Σωφρόνιος ο Αγιαννανίτης
Ο όσιος Σωφρόνιος καταγόταν από τη Βόρειο Ήπειρο. Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς κατά τον 18ο αιώνα. Από μικρή ηλικία διακρινόταν για τη σεμνότητα του βίου και τη θεοσέβειά του. Όταν μεγάλωσε, πήγε στο Άγιον Όρος στη Σκήτη της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης, όπου δοκιμάσθηκε στον πνευματικό αγώνα. Ζούσε σε τέλεια ησυχία επί 50 ολόκληρα χρόνια και με τη δύναμη του Κυρίου νέκρωσε τις σαρκικές επιθυμίες και έγινε σκεύος εκλογής και ενεργείας του Παναγίου Πνεύματος. Έφθασε σε μεγάλο ύψος απαθείας. Μετά από πίεση έγινε ιερέας. Η ενάρετη και αγγελική του ζωή και η πνευματική του τελειότητα ήταν υπόδειγμα και στους άλλους αγωνιζομένους Πατέρες του Αγίου Όρους. Έτσι ο όσιος Σωφρόνιος αγωνίστηκε τον καλό αγώνα και ευαρέστησε τον Κύριο. Κοιμήθηκε ειρηνικά και έλαβε από τον αγωνοθέτη Χριστό το στέφανο της αιωνίου ζωής περί το 1770. Το τίμιο λείψανό του, θεία προνοία μένει άγνωστο. Η επίσημη ανακήρυξή του ως αγίου από την Εκκλησία μας δεν έγινε ακόμη. Στη Σκήτη της Αγίας Άννης τιμάται ως άγιος και έχει συμπεριληφθεί στη χορεία των Αγιαννανιτών Πατέρων, οι οποίοι εορτάζονται στις 18 Αυγούστου.
Ο Όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης
Ο όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης καταγόταν από το Δυρράχιο της Βορείου Ηπείρου. Από μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα. Η μητέρα του, η οποία ήταν ευσεβής και φιλόθεος, τον ανέθρεψε με μεγάλη προσοχή και τον προέτρεψε να μάθει τα ιερά γράμματα, γιατί ήταν πολύ έξυπνος, καλλίφωνος και όλοι τον ονόμαζαν αγγελόφωνο. Την εποχή εκείνη ο βασιλιάς ζητούσε εύλαλους και καλλίφωνους νέους και τους οδηγούσε στο βασιλικό σχολείο να μάθουν μουσική. Ένας απ’αυτούς τους νέους που επελέγη ήταν και ο Ιωάννης, τον οποίο και έφεραν στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα φάνηκε η υπεροχή του έναντι των άλλων συμμαθητών του, γι’ αυτό ο βασιλιάς τον αγαπούσε και σκεπτόταν να τον παντρέψει με μια πλούσια νέα. Ο Ιωάννης όμως βρήκε την ευκαιρία και αφήνοντας τις δόξες και τις τιμές που τον περίμεναν, πήγε στη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους. Ο όσιος έκτισε κελί και εκκλησία προς τιμήν των Αρχαγγέλων έξω από τη Μονή, για να ησυχάζει κατά τις 6 ημέρες της εβδομάδας. Τις Κυριακές και τις εορτές δεν έλειπε από το δεξιό χορό, όπου έψαλε με πολύ τέχνη και κατάνυξη. Κάποτε, ένα Σάββατο του Ακαθίστου Ύμνου, αφού έψαλε με επιμέλεια τα ιδιόμελα και τον κανόνα της Θεοτόκου, από τον πολύ κόπο αποκοιμήθηκε στο στασίδι όρθιος, οπότε παρουσιάζεται η Κυρία Θεοτόκος και του λέει: «Χαίροις, Ιωάννη τέκνον μου,. Ψάλλε μοι και δεν θέλω σε εγκαταλείψει». Και του έδωσε ένα χρυσό νόμισμα. Όταν ξύπνησε, βρήκε στο δεξιό χέρι του το νόμισμα και χάρηκε ευχαριστώντας τη Θεομήτορα. Το νόμισμα το αφιέρωσε στην Εκκλησία. Από την πολλή ορθοστασία όμως σάπισε το πόδι του, αλλά η Δέσποινα το θεράπευσε. Του παρουσιάστηκε και του είπε: «Ας είσαι από του νυν υγιής» και αμέσως θεραπεύτηκε. Ο όσιος προείδε την ημέρα της κοιμήσεώς του και αφού έλαβε συγχώρηση από όλους τους αδελφούς, τους παρήγγειλε να τον ενταφιάσουν στο κελί των Αρχαγγέλων. Άφησε την πρόσκαιρη ζωή και πέρασε στην αιωνιότητα την 1η Οκτωβρίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του.
Ο Όσιος Σοφιανός Επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου
Από το 1640 άρχισαν οι φοβερότεροι εξισλαμισμοί στην περιοχή Αργυροκάστρου της Βορείου Ηπείρου, που προκάλεσαν πραγματική αναστάτωση. Τα δύο μέσα που περιόρισαν το κακό, και έτσι ο Ελληνισμός δεν εξοντώθηκε, ήταν η Εκκλησία και το Σχολείο. Και πρώτος ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως και Αργυροκάστρου Σοφιανός. Δεν γνωρίζουμε ούτε πού, αλλά ούτε και πότε χειροτονήθηκε. Μόνον ότι εκοιμήθη ειρηνικά το 1711, στην Ιερά Μονή Αγίου Αθανασίου στην Πολίτσανη. Σ’ αυτήν την Μονή όχι μόνο εμόνασε, αλλά και το 1672 σύστησε σχολή, όπου δίδαξε προτρέποντας τους μαθητές και μοναχούς σε αληθινή σταυροφορία για την διάδοση του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού στην περιοχή Ζαγοράς, Ρίζου και Αργυροκάστρου. Παραιτήθηκε από Μητροπολίτης και άρχισε τις περιοδείες του σ’ όλες τις περιοχές που πριν διοικούσε. Έμπαινε στα σπίτια, συμβούλευε, προέτρεπε και κυρίως καταφερόταν εναντίον της εξωμοσίας και των μικτών γάμων. Με την δράση του περιόρισε τους εξισλαμισμούς, δυνάμωσε το θρησκευτικό αίσθημα των Χριστιανών Ελλήνων και όταν αποσύρθηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου δεν έπαψε να παραδίνει μαθήματα μέχρι της κοιμήσεώς του το 1711. Αυτό αποδεικνύεται από τη χρονολογία που βρίσκεται στο κιβώτιο, που φυλάσσεται η κάρα του, στην ίδια Ιερά Μονή. Δίκαια οι κάτοικοι της περιοχής τον θεωρούν άγιο. Αν στο αλύτρωτο εκείνο τμήμα της Βορείου Ηπείρου σώζονται Έλληνες, αυτό οφείλεται, εκτός από τον μεγάλο εθναπόστολο άγιο Κοσμά τον Αιτωλό,και στον όσιο Σοφιανό.
Ο Άγιος Ιερομαρτυς Ελευθέριος Επίσκοπος Αυλώνος
Ο Άγιος ένδοξος ιερομάρτυς Ελευθέριος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά το τέλος του 1ου μ.Χ. αιώνα από ευσεβείς και πλούσιους γονείς, όχι μονάχα στα υλικά αγαθά, αλλά περισσότερο στις αρετές. Η μητέρα του Ανθία είχε διδαχθεί την ορθόδοξη πίστη απ’ τους μαθητές του Απ. Παύλου, και αυτή την πίστη την μετέδωσε στον μικρό Ελευθέριο. Ο άγιος τοποθετήθηκε επίσκοπος στον Αυλώνα από τον άγιο Ανίκητο, Αρχιερέα της Ρώμης, σε ηλικία 20 ετών. Όταν ο βασιλιάς της Ρώμης Αδριανός εδίωκε τους χριστιανούς, ο Ελευθέριος ήταν ένας από τους μάρτυρες. Μετά από φυλακίσεις και πολλά βασανιστήρια, ο άγιος αποκεφαλίσθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 120 μ.Χ. Για την πίστη και την αγάπη του για τον Χριστό και την υπομονή που έδειξε κατά το χρόνο των βασανιστηρίων, έγινε η αιτία 500 περίπου ειδωλολάτρες να πιστέψουν και να ομολογήσουν τη δύναμη του Κυρίου, ότι Αυτός είναι ο αληθινός Θεός και να λάβουν αργότερα μαρτυρικό θάνατο για την αγάπη Του. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του στις 15 Δεκεμβρίου.
Από το ημερολόγιο 2015 της ΣΦΕΒΑ
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ’ την Βόρειο Ήπειρο
Ο άγιος Κωνσταντίνος ο Μέγας και οι αρνητές της αγιότητάς του
του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου – συγγραφέα
ΓΕΝΙΚΑ: Είναι γεγονός ότι η στάση των ιστορικών απέναντι στο Μέγα Κωνσταντίνο είναι αντιφατική. Για άλλους υπήρξε δολοφόνος και καιροσκόπος, για άλλους, το θαύμα της ιστορίας. Αυτό συμβαίνει διότι επικράτησαν ιδεολογικές εκτιμήσεις χωρίς επισταμένη έρευνα των πηγών. ‘Έται όμως, η Ιστορία χρησιμοποιείται διασκευέασμένη κατά το δοκούν, για να “αποδειχθούν” πράγματα που δεν θεμελιώνονται, ενώ επιχειρείται να ερμηνευθούν ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα μέσα από το πρίσμα των συνθηκών που σήμερα επικρατούν.
Οι άμεσες πηγές που αντιστοιχούν στην περίοδο των χρόνων του Μ. Κων/νου είναι ο ιστορικός της Εκκλησίας Ευσέβιος, που ήταν, όμως, προσωπικός φίλος του Κων/νου, ο ιστορικός Λακτάντιος, που ήταν με τη σειρά του φίλος του γιου του Κων/νου, Κρίσπου, και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Πέρα από τις πηγές αυτές, έχουμε τον ειδωλολάτρη ιστορικό Ζώσιμο (425-518) που έγραψε την Ιστορία του 150 χρόνια μετά το θάνατο του Κων/νου, βασιζόμενος όμως σε πηγές άλλων ειδωλολατρικών έργων.
Μάλιστα οι περισσότερες πληροφορίες του δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να διασταυρωθούν με καμιά άλλη πηγή. Έτσι παρ’ όλο που ζει αρκετά χρόνια μετά τον μεγάλο αυτοκράτορα, στο έργο του εμφανίζεται απορριπτικός απέναντι του και λιβελογραφεί. Κι ενώ τα δεδομένα της Ιστορίας του δεν επιβεβαιώνονται, χρησιμοποιούνται όμως κατά κόρον από συγχρόνους αρνητές της προσφοράς και της αγιότητος του Μ. Κων/νου. “Ο φανατισμός του Ζωσίμου και η λιβελογραφική επίθεση εναντίον του Κωνσταντίνου, φαίνεται στο ότι του αποδίδει την παρακμή της αρχαίας θρησκείας και της αυτοκρατορίας σε στιγμή όπου στην εποχή του ΜεγάλουΚωνσταντίνου η αυτοκρατορία, της Ρώμης, αποκτά τη μεγαλύτερη έκταση και τη μεγαλύτερη ενότητα και αίγλη.” (π. Γ. Μεταλληνός) Βασιζόμενοι στα έργα του Ζώσιμου πολλοί νεοειδωλολάτρες, χιλιαστές οι αθεϊστές (Βολταίρος) τοποθετούνται αρνητικά έναντι του Κωνσταντίνου.
Ο Μοντεσκιέ πίστευε ότι η ίδρυση του «βυζαντινού» κράτους, όπως το ονόμασαν για να διαφοροποιηθεί από τον (αρχαίο) ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό, με υιοθέτηση νέας θρησκείας, μετακίνηση της πρωτεύουσας και ριζική διοικητική ανασύνταξη, “απετέλεσε στρατηγική κίνηση της ηγετικής τάξης μεγαλοκτηματιών και υψηλών στελεχών της διοίκησης και του στρατού, για διαφυγή από το παρελθόν τής παρηκμασμένης και παραπαίουσας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με ιδεολογική επικάλυψη (!) το χριστιανισμό”. Ο κορυφαίος ιστορικός του νέου Ελληνισμού, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, γράφει: “Πρώτη ομάδα, που εμίσησε τον Μέγα Κωνσταντίνο, ως πρόμαχο του νέου θρησκεύματος, είναι οι του αρχαίου θρησκεύματος οπαδοί. Οι ειδωλολάτρες της εποχής, όπως ο Ζώσιμος. Ο Ζώσιμος του αποδίδει όλες τις συμφορές. Και σήμερα (19ος αι.) αποδίδονται στον Κωνσταντίνο, αναπόδεικτα, όλα αυτά τα οπαία επικαλείται ο Ζώσιμος και οι νεοειδωλολάτρες. Δεύτερο, επιτίθενται στον Μέγα Κωνσταντίνο, από τον 18ο κυρίως αιώνα, οι οπαδοί του Διαφωτισμού.” Στην προσπάθεια αναίρεσης της προσφοράς του Μ. Κων/νου, κατά τον Παπαρρηγόπουλο, συνετέλεσε και η παπική αρχή. Μπορεί να είναι ο Μέγας Κωνσταντίνος αναγεγραμμένος στο αγιολόγιο του παπισμού (τουλάχιστον στους Ουνίτες), αλλά δεν παύει να τον αποστρέφονται οι ρωμαιοκαθολικοί επειδή μετέφερε την πρωτεύουσα στη Νέα Ρώμη οδηγώντας στην αφάνεια την Παλαιά Ρώμη. Μάλιστα, μετά το Σχίσμα, κανένας πάπας ή ηγεμόνας της Δύσης, δεν ονομάσθηκε Κωνσταντίνος! Κατά τον π. Γ. Μεταλληνό μια τέταρτη ομάδα που στρέφεται εναντίον του είναι οι δυτικόφρονες“οι οποίοι ακολουθούν πάντοτε κάποιαν Ευρώπη, κάποια Δύση, χωρίς να ενδιαφέρονται αν αυτά που λέγονταιείναι ορθά ή όχι”.
Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ: Το πλήρες όνομα του Αγίου ήταν Imperator Ceasar Clavdius Valerius Constantinus. Γεννήθηκε στη Ναϊσό (Νις) της Σερβίας στις 22 Φεβρουαρίου γύρω στο 280. Τα νεανικά του χρόνια τα πέρασε προληπτικά όμηρος στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του συναυτοκράτορα Γαλερίου, για να εμποδιστεί ο πατέρας του, Κωνστάντιος Χλωρός, να επαναστατήσει εναντίον του αυτοκράτορα. Στην αρχή νυμφεύφθηκε τη Νινευίνα και μ’ αυτή απέκτησε τον Κρίσπο. Για πολιτικούς λόγους, αναγκάστηκε να χωρίσει τη Νινευίνα και να νυμφευθεί την κόρη του συναυτοκράτορα Μαξιμιανού, Φαύστα. Απέκτησε απ΄αυτή τρεις γιους. Τον Κωνσταντίνο, τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα που βασίλευσαν και οι τρεις. Ο Διοκλητιανός εφαρμόζοντας νέο σύστημα διοίκησης, την τετραρχία, ήταν ο πρώτος Αύγουστος και Καίσαρ, ενώ δεύτερος Αύγουστος ήταν ο Γαλέριος, βοηθός του στην Ανατολή. Ο Μαξιμιανός επίσης συναύγουστος, είχε καίσαρα τον Κωνστάντιο Χλωρό, τον πατέρα του Κωνσταντίνου. Το 305 παραιτήθηκαν ο Διοκλητιανός και ο Μαξιμιανός, και ο Χλωρός ανακυρήχθηκε Αύγουστος στην Δύση και ο Γαλέριος στην Ανατολή. Το 306 πέθανε ο Κωνστάντιος Χλωρός και στις 25 Ιουλίου του 306, ο στρατός ανεκύρηξε τον Κωνσταντίνο αυτοκράτορα. Ο Μαξέντιος, ο γιος του Μαξιμιανού, το ίδιο έτος στις 28 Οκτωβρίου, ανακηρύχθηκε και αυτός αυτοκράτορας. Το 311 τον Γαλέριο διαδέχτηκε ο Λικίνιος που έλαβε ως σύζυγο την Κωνσταντία θετή αδερφή του Κωνσταντίνου. Στις 28 Οκτωβρίου του 312 ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο στη Μουλβία γέφυρα. Η σύγκλητος ανακήρυξε τότε πρώτο Αύγουστο τον Κωνσταντίνο. Το 313 ο Λικίνιος με τη σειρά του νίκησε τον Μαξιμίνο. Έτσι, ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρώτος Αύγουστος και ο Λικίνιος δεύτερος. Τότε (313) εκδόθηκε το διάταγμα των Μεδιολάνων, περί ελευθερίας των θρησκειών. Όμως το 321 ο Λικίνιος επανέφερε τους διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Αργότερα επήλθε η σύγκρουση μεταξύ των δύο και η ήττα του Λικινίου. Το 324 ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας και η αχανής αυτοκρατορία απέκτησε ενότητα και κεντρική εξουσία. Από την Ιρλανδία, μέχρι την Περσία. Το 325 συγκάλεσε την Α’ Οικουμενική Σύνοδο κατά του Αρείου και το 330 εγκαινίασε τη νέα πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη. Στις 22 Μαΐου του 337 πέθανε στο Δρέπανο της Βιθυνίας, τόπο καταγωγής της μητέρας του Ελένης. Βαπτίστηκε από τον φίλο του, Ευσέβιο Νικομηδείας, με λευκό χιτώνα, ως κατηχούμενος, ενώ μετά από λίγο αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία περίπου εξήντα ετών. Η σωρός του μεταφέρθηκε και ετάφη στη νέα πρωτεύουσα (Νέα Ρώμη).
ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ: Ο Άγιος Κωνσταντίνος με το έργο του ανέτρεψε τον ρου της Ιστορίας με τις σημαντικές θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις του. Ας δούμε εν συντομία κάποιες παραμέτρους του έργου του:
α΄ έδωσε τη δυνατότητα στους δούλους να γίνουν απελεύθεροι. Δεν κατήργησε τη δουλεία, εκείνη την εποχή φαινόταν αδύνατο, αλλά άλλαξε το περιεχόμενο της δουλείας.
β΄ Είναι ο πρώτος Ρωμιός-Ορθόδοξος, θα λέγαμε, αυτοκράτορας στην Ιστορία, γιατί είναι αυτός ο οποίος, καταλαβαίνοντας ότι το μέλλον της αυτοκρατορίας ήταν πλέον στην ανατολή, χτίζει τη Νέα Ρώμη, τη νέα πρωτεύουσα, αποστρεφόμενος το λατινόφωνο περιβάλλον της Δύσης. Κατάλαβε εγκαίρως τη σημασία της περιοχής του παλαιού Βυζαντίου, που ήλεγχε το πέρασμα στη Μαύρη θάλασσα (Βόσπορος). Άλλωστε η απόσταση από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Θούλη (Ισλανδία) και από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Κίνα είναι περίπου η ίδια.
γ΄ Έγινε ο αυτοκράτορας που δεν έχασε κανένα πόλεμο, ούτε εσωτερικό, ούτε εξωτερικό.
δ΄ Νομοθετικά: Κατήργησε την ποινή του σταυρικού θανάτου, ανανέωσε το οικογενειακό δίκαιο, καταδίκασε τη μοιχεία, ανύψωσε τη θέση της μητέρας, προστάτεψε τα παιδιά απ’ την κατάχρηση της πατρικής εξουσίας και τα κορίτσια απ’ την απαγωγή. Ρύθμισε ζητήματα διαζυγίου, κληρονομίας, προίκας, κ.ά. Με νόμο τιμωρούσε εκείνους που προξενούσαν τον θάνατο των σκλάβων και περιόρισε τη σωματική τιμωρία. Απαγόρευσε το στιγματισμό στα πρόσωπα των σκλάβων. (Είχαν τη συνήθεια να στιγματίζουν με καμένο σπαθί, τα πρόσωπα των σκλάβων).
ε΄ Θέσπισε ευεργετικές νομοθεσίες για ανάκληση των εξορίστων και απελευθέρωση των καταδικασμένων για την πίστη τους στους προηγουμένους διωγμούς, καθώς και για την τιμή των Αγίων Μαρτύρων και την απόδοση των κατασχεθέντων εκκλησιαστικών κτημάτων στους νομίμους κατόχους τους (τις Εκκλησίες), ενώ με νόμους προήγαγε τους Χριστιανούς σε αξιώματα και επιχορήγησε την ανοικοδόμηση νέων ναών, καθώς και την ανακαίνιση παλαιοτέρων. Ακόμη, με διάταγμα, προτρέπει, αλλά δεν εξαναγκάζει, τους παραμένοντες στην απιστία να γίνουν Χριστιανοί, προστάζοντας να μην ενοχλεί πλέον κανείς κανένα για την πίστη του.
Θεσμοθέτησε πρώτος την Κυριακή, ως την κατεξοχήν ημέρα προσευχής, και την καθιέρωσε με νόμο ως ημέρα αργίας.
Τα κυριότερα όμως των έργων του είναι:
- Η συγκληση της Α΄Οικουμενικης Συνοδου,
2, Η αποστολή της μητέρας του, Αγίας Ελένης, στα Ιεροσόλυμα και η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού.
- Η οικοδόμηση της Κωνσταντινουπόλεως.
- Η ολοκλήρωσή του στη χριστιανική πίστη με τη βάπτισή του.
ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ:Η Εκκλησία ανέδειξε τον Άγιο Κων/νο Ισαπόστολο. Ο λόγος είναι ότι χάρη σε ενέργειες του Κωνσταντίνου φωτίστηκαν την εποχή του αρκετά γειτονικά της Αυτοκρατορίας έθνη. Έτσι στα χρόνια της αγίας βασιλείας του φωτίστηκαν στη χριστιανική πίστη οι Ινδοί (από το φιλόσοφο Μερόπιο και τους μαθητές του Αιδέσιο και Φρουμέντιο). Ακόμη οι Ίβηρες (Γεωργιανοί), που πίστεψαν αρχικά από μια αιχμάλωτη χριστιανή, την Αγία Νίνα, ενώ στη συνέχεια ο Ισαπόστολος αυτοκράτορας έστειλε στο βασιλιά των Ιβήρων, Μιριάν, ιερείς μαζί με εικόνες, άγια λείψανα και τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού. Σε λίγο διάστημα, όχι μόνο οι βασιλείς, αλλά και πλήθη λαού βαπτίστηκαν Χριστιανοί. Την ίδια εποχή πίστεψαν στον Χριστό και οι Αρμένιοι, πάλι με ενέργειες του Μ. Κωνσταντίνου και την αποστολική δράση του Αγίου Γρηγορίου, επισκόπου και φωτιστού της Μεγάλης Αρμενίας. Όταν παρατηρήθηκαν εχθρικές προετοιμασίες των Περσών κατά των Ρωμαίων, ο Κωνσταντίνος ανησύχησε, όχι μόνο για τον πόλεμο, αλλά και την τύχη των χριστιανών στην Περσία, για τους οποίους επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στέλνοντας επιστολές στο βασιλιά της χώρας (οι ανησυχίες του επαληθεύτηκαν, καθώς από το 343 ο Σαβώρ εξαπέλυσε διωγμούς σ’ όλη την Περσία, αναδεικνύοντας πλήθη Μαρτύρων). Ετοιμάστηκε μάλιστα, για εκστρατεία εναντίον των Περσών, επικαλούμενος τον Θεό και παραλαμβάνοντας ως συνοδούς και μερικούς επισκόπους, για να τον ενισχύουν με τις ευχές τους. Περνώντας όμως από τη Νίκαια ασθένησε και κατέφυγε στην Ελενόπολη για θεραπεία, καθώς εκεί υπήρχαν θερμά ιαματικά λουτρά. Όμως η ασθένειά του αυτή τελικά θα τον οδηγήσει στο θάνατο, λίγους μήνες αργότερα, κι αφού ο Κωνσταντίνος βαπτισθεί.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ: Όταν ο κατηχούμενος, ήδη, αυτοκράτορας ασθένησε, κάλεσε κοντά του τους Ορθοδόξους επισκόπους, που τον συνόδευαν, και εξέφρασε την επιθυμία να λάβει το άγιο Βάπτισμα, λέγοντας τα ακόλουθα λόγια: «Είναι πια καιρός να απολαύσω κι εγώ την αθανατοποιό σφραγίδα (Βάπτισμα και Χρίσμα)… κάτι το οποίο σκεπτόμουν να λάβω στον Ιορδάνη ποταμό, όπου, όπως αναφέρεται, μετέσχε του λουτρού του Βαπτίσματος και ο Χριστός, ως πρότυπο για μας. Αλλ’ ο Θεός, που γνωρίζει το συμφέρον μας, με αξιώνει να το λάβω εδώ. Ας τελεσθεί λοιπόν τούτο χωρίς αναβολή.» Τότε οι αρχιερείς βάπτισαν τον Κωνσταντίνο και τον μετέλαβαν τα άχραντα Μυστήρια. Κι αυτός, έπειτα, φόρεσε τα λευκά ενδύματα του Βαπτίσματος, τα οποία και δεν απέβαλε μέχρι την κοίμησή του! Δεν θέλησε να περιβληθεί τη βασιλική πορφύρα! Έτσι λοιπόν, ευτυχισμένος, αφού τακτοποίησε τα της διαδοχής και διαθήκης του, κοιμήθηκε εν Κυρίω το μεσημέρι της 22ας Μαΐου του 337, ανημέρα της Πεντηκοστής.
ΤΑ “ΜΕΛΑΝΑ” ΣΗΜΕΙΑ: Α΄ Ο ΚΡΙΣΠΟΣ: Ο Κων/νος αγαπούσε πολύ το γιο του Κρίσπο, τον εκτιμούσε μάλιστα ιδιαίτερα μετα τη συμβολή του στη νίκη κατά του Λικίνιου. Είναι λοιπόν λογικό η Φαύστα να τον μισήσει διότι πίστευε πως ο Κρίσπος θα επεσκίαζε τους δικούς της γιους. Από φθόνο στον Κρίσπο κατήγειλε στον πατέρα του Κρίσπου πως αυτός είχε επιχειρήσει να την ατιμάσει και πως σχεδίαζε να τον δολοφονήσει! Ο Κωνσταντίνος την πίστεψε και χωρίς να ερευνήσει διέταξε να θανατωθεί ο γιος του. Η Αγία Ελένη, στην είδηση του θανάτου τουεγγονού της ταράχτηκε και ήλεγξε αυστηρά τον Κων/νο γαι το σοβαρό του λάθος.
Εκείνος, μετανοιωμένος, διέταξε ανακρίσεις. Όταν αποδείχθηκε η σκευωρία, η Φαύστα τιμωρήθηκε με θάνατο. Τα δύο αυτά γεγονότα τον έκαναν να θρηνεί σ’ όλη του τη ζωή και να επιδιώκει τη μετάνοια. Μάλιστα, προς τιμή του αδικοσκοτωμένου Κρίσπου έστησε αργυρό ανδριάντα, με την επιγραφή· «Τω ηδικημένω υιώ μου».
Συνεπεία των δύο αυτών γεγονότων πολλοί επικριτές του Μ. Κωνσταντίνου ξιφούλκησαν εναντίον του. Όμως, όταν συνέβησαν αυτά τα γεγονότα, ο Μέγας Κωνσταντίνος δεν ήταν Χριστιανός. Επίσης, “ο Κωνσταντίνος δεν ενέργησε με κακία και εμπάθεια, αλλά έπεσε θύμα ραδιουργίας και συκοφαντίας, ενώ την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν δικαστήρια για την απονομή δικαιοσύνης, εφόσον η σχετική εξουσία ήταν στα χέρια των αυτοκρατόρων, που δίκαζαν σύμφωνα με τις καταθέσεις των μαρτύρων, χωρίς να αποκλειστεί η ύπαρξη λάθους” (π. Μεταλληνός). Ακόμη ας μην ξεχνάμε πως Άγιος είναι εκείνος που επιδεικνύει πραγματική μετάνοια για τις αμαρτίες του, αλλάζει ζωή, και αγωνίζεται έπειτα σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Άλλωστε πολλοί των Αγίων υπήρξαν προηγουμένως αμαρτωλοί και χάρις στην έμπρακτη μετάνοιά τους συγχωρέθηκαν από το Θεό και αναδείχτηκαν Άγιοι, μάλιστα θαυματουργοί. Ο προφητάναξ Δαβίδ έπεσε στο αμάρτημα του φόνου και της μοιχείας, ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έπεσε και αυτός στο αμάρτημα του φόνου.
Αλλά και οι δύο μετανόησαν πικρά. Έπραξαν έργα γνήσιας μετάνοιας, συγχωρέθηκαν, ευαρέστησαν τον Θεό, και τελικά αναδείχθηκαν και οι δύο μεγάλοι Άγιοι! Ακόμη, η θεμελιώδης διδασκαλία της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία ο βαπτιζόμενος καθαρίζεται, τόσο από το προπατορικό αμάρτημα, όσο και από κάθε άλλο προσωπικό αμάρτημα (αν είναι μεγάλης ηλικίας), ισχύει και στην περίπτωση του Μ. Κωνσταντίνου.
Β΄Ο ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΣ: Ο Μαξιμιανός ήθελε να γίνει αύγουστος, αυτοκράτορας, και διώχθηκε από τον γιο του Μαξέντιο. Έτσι κατέφυγε στην κόρη του (ήταν πεθερός του Κωνσταντίνου), Φαύστα, ζητώντας προστασία από τον Κωνσταντίνο. Το 310 όμως οργάνωσε συνωμοσία κατά του Κωνσταντίνου. Ο Μαξιμιανός διέδωσε ότι ο Κωνσταντίνος φονεύθηκε στον πόλεμο κατά των Γερμανών, και πήρε ένα μέρος του στρατού με το μέρος του αυτοανακηρυσσόμενος αυτοκράτορας. Ο Κωνσταντίνος επέστρεψε και ο Μαξιμιανός κλείστηκε στο φρούριο της Μασσαλίας. Ο Κωνσταντίνος τον συνέλαβε, αλλά τον συγχωρησε με τη μεσολάβηση και της γυναίκας του, Φαύστας. Ακολούθησε όμως νέα συνωμοσία του Μαξιμιανού και της Φαύστας τώρα, για να δολοφονηθεί ο Κωνσταντίνος. Η προσπάθεια απέτυχε. Η Φαύστα ενοχοποίησε τον πατέρα της. Ο Μαξιμιανός αναγκάστηκε να αυτοαπαγχονιστεί καταλαβαίνοντας ότι τα πράγματα ήταν πια δύσκολα. Κατηγορούν γι’ αυτό τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν ήταν ο Ανώτατος Δικαστής (Pontifex maximus) και ο ανώτατος αρχιερεύς. Αυτά έτσι τα βρήκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επομένως, κάθε πράξη έπρεπε να δικαστεί από τον ανώτατο δικαστή.
Δεν είναι λοιπόν δυνατόν να αποδίδουμε μονομερώς την ευθύνη, όπως όταν κανείς είναι πρόεδρος της δημοκρατίας και υπογράψει θανατική ποινή η οποία ορίζεται από το δικαστήριο, είναι υποχρεωμένος να το πράξει.
Γ΄ Η ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΞΕΝΤΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΙΟ ΟΡΑΜΑ: Ο Μαξέντιος θέλησε να γίνει ο μόνος αυτοκράτορας και στράφηκε κατά του Κωνσταντίνου επικαλούμενος τον θάνατο του πατέρα του, του Μαξιμιανού. Διέταξε την καταστροφή των αγαλμάτων του Κωνσταντίνου. Ο Κωνσταντίνος μέσω των Άλπεων συναντάται με το στρατό στην γέφυρα του Τίβερη, δύο χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη.
Εδώ εμφανίζεται η γνωστή θεοσημία, όπως το περιγράφει ο ιστορικός Ευσέβιος. Ο Κων/νος είδε νωρίς το απόγευμα στον ουρανό τον Σταυρό και τα γράμματα που έλεγαν «Τούτω Νίκα». Δηλαδή με αυτό το σύμβολο ας νικάς. Ο Λακτάντιος παραθέτει το κείμενο εις τα Λατινικά. Ο Άγιος Αρτέμιος και ο στρατός εβεβαίωσαν πως το είδαν και αυτοί το σύμβολο, άρα το είδε πλήθος στρατιωτών και όχι μόνον ο Κωνσταντίνος. Από τότε ο Κωνσταντίνος κατασκεύασε το λάβαρο του Σταυρού με το μονόγραμμα, το Χριστόγραμμα ΧΡ, Χριστός, σε ένα στεφάνι. Το ίδιο παρήγγειλε να γίνει και στις ασπίδες των στρατιωτών του. Ο Ζώσιμος, όπως και άλλοι ειδωλολάτρες συγγραφείς, αποσιωπά το γεγονός. Στις 28 Οκτωβρίου του 312 γίνεται η μάχη, στην οποία ο στρατός του Μ. Κων/νου (25.000 άνδρες) κατενίκησε αυτόν του Μαξέντιου (100.000 στρατιώτες)! Κάποια στιγμή,πάνω στη σύγκρουση, έσπασε η γέφυρα του Τίβερη και πολλοί στρατιώτες πνίγηκαν στο ποτάμι, ανάμεσά τους και ο Μαξέντιος. Πάλι κατηγορούν τον Κωνσταντίνο. Όμως η σκοπιμότητα γίνεται φανερή, ιδίως μετά την απόφαση του Κων/νου, που δεν κατεδίκασε κανένα στρατιώτη του αντιπάλου στρατεύματος. Δεν εφάρμοσε κανένα μέτρο εναντίον τους. Τρία χρόνια μετά ο Κωνσταντίνος έχτισε τη θριαμβική αψίδα που υπάρχει μέχρι σήμερα στη Ρώμη.
Δ΄Ο ΚΩΝ/ΝΟΣ “ΔΙΩΚΤΗΣ” ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΩΝ: Κατά τον Ζώσιμο, ο Άγιος Κωνσταντίνος προκάλεσε το μίσος των ειδωλολατρών, οι οποίοι για να τον εκδικηθούν και να τον προσβάλουν, βεβήλωσαν τα αγάλματά του. Όμως εκείνος, όταν του είπαν τι είχε γίνει, έπιασε το πρόσωπό του και είπε «ευτυχώς εγώ δε βλέπω κανένα τραύμα στο πρόσωπό μου». Δεν καταδίωξε τους ειδωλολάτρες, αλλά ούτε και τήρησε φιλική στάση απέναντί τους. Με επιστολές του συμβούλευε τους κατοίκους ειδωλολατρικών περιοχών να στραφούν προς τη χριστιανική πίστη. Αυστηρότητα έδειξε μόνον προς τους αιρετικούς ή αυτούς που πίστευε ότι διασάλευαν την τάξη στους κόλπους της χριστιανικής θρησκείας. Γι’ αυτό πότε εξόριζε το Μέγα Αθανάσιο, πότε εξόριζε τον Άρειο. Ήθελε να αποφύγει τις διενέξεις και τις συγκρούσεις. Γι’ αυτό και ο Μέγας Αθανάσιος, για να προφυλαχθεί κατά πολλούς ιστορικούς, επειδή τον απειλούσαν με δολοφονία οι Αρειανοί, στάλθηκε εξόριστος στη Δύση (στο σημερινό Πριρ, γενέτειρα του Μαρξ). Εκεί ο Αθανάσιος μετέφερε τον κοινοβιακό μοναχισμό του αγίου Αντωνίου και του αγίου Παχωμίου. Όμως δεν αδίκησε την εθνική θρησκεία, μάλιστα κατά τον ίδιο το Ζώσιμο επέβλεψε την ανοικοδόμηση εθνικών ναών. Συγκεκριμένα ο Κωνσταντίνος χρηματοδότησε, ως αρχηγός του κράτους, δύο ειδωλολατρικούς και δύο χριστιανικούς ναούς. Δηλαδή προσπαθούσε να τηρήσει ισορροπία και να εξασφαλίσει την ισότητα των πολιτών. Ένα σημαντικό ακόμη λάθος των αρνητών του Κων/νου είναι το θρυλούμενο πως εκείνος ανακήρυξε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους.
Όμως, αυτό έγινε στις 28 Φεβρουαρίου του 380 από τον Θεοδόσιο τον Α’. Ο Κωνσταντίνος εξησφάλισε απλώς ελευθερία σε κάθε θρήσκευμα, οπότε και οι Χριστιανοί απέκτησαν το δικαίωμα της ελεύθερης Λατρείας. Η λίγο πριν το θάνατό του βάπτιση και η ευμενής αντιμετώπιση της Εκκλησίας δεν υποκρύπτει κανέναν καιροσκοπισμό. Γιατί κανείς πολιτικός δεν στηρίζεται ποτέ στη μειοψηφία αλλά στην πλειοψηφία. Όμως, την εποχή που ο Μέγας Κωνσταντίνος έδειχνε το ενδιαφέρον του για τον Χριστιανισμό, οι πιστοί αποτελούσαν μια μειοψηφία της τάξης του 10% στην αχανή Αυτοκρατορία (Άντολφ φον Χάρμερ: Η εξάπλωση του Χριστιανισμού κατά τους πρώτους αιώνες)!
Ο Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΓΙΟΣ: Η κηδεία του Αγίου έγινε στο Ναό των Αγίων Αποστόλων, στο χώρο που είχε ο ίδιος ο αυτοκράτορας ετοιμάσει, δίπλα σε ιερά λείψανα Αγίων και Αποστόλων, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Εκεί το τίμιο λείψανό του, επετέλεσε πολλά θαύματα! Πρέπει να δοξάζουμε το Θεό, που ανέδειξε τον Κων/νο αυτοκράτορα σε μια εποχή κρίσης θεσμών και αξιών, μετά από τρεις αιώνες σκληρών διωγμών και φρικτών θανατώσεων εκατομμυρίων αθώων, μόνο και μόνο για την πίστη τους στον Χριστό! Ο Μ. Κωνσταντίνος ασπάσθηκε τον χριστιανισμό, όχι μόνο ως ένας απλός πολίτης της, αλλ’ ως ο αυτοκράτορας της! Το ότι βαπτίσθηκε στο τέλος της ζωής του αποδεικνύει πως δεν υπήρχε οποιαδήποτε σκοπιμότητα στην επιλογή του αυτή, αλλά προερχόταν από γνήσια εσωτερική του ανάγκη.
Έτσι ένας Ρωμαίος μονοκράτορας, μετά από τόσες νίκες και δόξα, που είχε τη θέση pontifex maximus (μέγιστος αρχιερέας της ειδωλολατρικής θρησκείας, που του αποδίδονταν τιμές λατρείας, αν και ο ίδιος κατήργησε τη λατρεία στο πρόσωπό του), να βαπτισθεί Χριστιανός; Άλλωστε η αναγνώριση της αγιότητας ενός κεκοιμημένου ορθοδόξου χριστιανού δεν είναι προϊόν ανθρώπινης αυθαιρεσίας. «Τους δοξάζοντάς με, δοξάσω», λέγει ο ίδιος ο Θεός. Μόνο ο Θεός, στην Ορθόδοξη Εκκλησία ανακηρύσσει και δοξάζει τους Αγίους Του. Ο Κωνσταντίνος αξιώθηκε, ενόσω ακόμη ζούσε άμεσης με οράματα θεϊκής καθοδήγησης, στάθηκε μοναδικό όργανο στα χέρια της θείας Προνοίας για τη στερέωση και επικράτηση της λατρείας του μόνου Αληθινού Θεού στον κόσμο. Αλλά και μετά θάνατο τον δόξασε ο Κύριος! Καθότι δεν πρέπει να παραβλέπεται το ότι και μετά την κοίμησή του οι προσευχές και μεσιτείες του προς τον Θεό θαυματουργούν, όπως εξάλλου αναφέρουν και αρχαία τροπάρια προς τιμή του. Σημαντικό στοιχείο ακόμη είναι το ότι ο Κωνσταντίνος «εκράτηνε την πίστην της Νικαίας», διότι το να επιτρέψει να συγκληθεί η Σύνοδος και να αποφασίζει η Σύνοδος, με τη Χάρη του Θεού, ανεδεικνύει ότι εκείνος ισχυροποίησε πραγματικά την πίστην των Ορθοδόξων Πατέρων της Εκκλησίας. Και κάτι ακόμη:
“Δεν υπάρχει αγιο-ποίηση στην Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά αναγνώριση της αγιότητος. Ο Θεός με έκτατες επεμβάσεις, με λείψανα που ευωδιάζουν, που θαυματουργούν, και με τις θεοσημείες αυτές αποδεικνύει την επέμβασή του στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε τιμάμε τον υπό του Θεού διατηρηθέντα και αναγνωρισθέντα άγιο.” (π. Μεταλληνος).
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος τονίζει:«Και αν ακόμα διέπραξε και κάποια ανομήματα ο Κωνσταντίνος, αυτό δεν οφείλεται σε αγριότητα ψυχής, αλλά γιατί ο ίδιος γεννήθηκε και έζησε μέσα σε καθιερωμένες από αιώνες ολέθριες έξεις και παραδόσεις. Οι προκάτοχοι και οι συνάρχοντές του, κανένα δε σεβάσθησαν θείο ή ανθρώπινο νόμο. Είναι απορίας άξιο όμως και θαυμασμού, ότι κατανικώντας τόσο μεγάλους πειρασμούς, κατόρθωσε να κατανοήσει και να ομολογήσει τις αρχές του Ευαγγελίου.»
Ο Άγιος Ραφαήλ,το «ενωτικό» συλλείτουργο στην Αγία Σοφία και τα συλλείτουργα των ημερών μας
Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Δεκατρία χρόνια μετά τήν προδοτική ψευτοσύνοδο τῆς Φερράρας, ὁ συνυπογραφείς ἑνωτικός ὅρος ἐφαρμόζεται πλέον καί στήν πράξη: Ἀπεσταλμένοι τοῦ πάπα ἔρχονται στήν Κωνσταντινούπολη καί στίς 12 Δεκεμβρίου 1452 (πέντε μῆνες πρίν ἀπό τήν Ἅλωση) συλλειτουργοῦν μέ τούς δικούς μας μέσα στήν Ἁγιά Σοφιά.
Ἡ ὑβριστική αὐτή ἑνωτική λειτουργία σήμανε καί τό τέλος τῆς χιλιόχρονης Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ προδοσία τῆς Πίστεως, ὅπως μαθαίνουμε ἀπό τά Βιβλία μας τά Ἱερά, ποτέ δέν μένει ἀτιμώρητη. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ σηκώθηκε ἀπό τήν Πόλη καί ἀντ’ αὐτῆς ἐγκαταστάθηκε ἡ χατζάρα τοῦ Τούρκου.
Στήν συγκεκριμμένη, ὅμως, ἀποστασία (συλλείτουργο μέ αἱρετικούς), κάποια παλληκάρια τῆς Πίστεώς μας διαμαρτυρήθηκαν καί ἀντέδρασαν σθεναρά. Ἀνάμεσά τους καί ὁ γνωστός σέ ὅλους μας θαυματουργός Ἁγιος τῆς νήσου Λέσβου, ὁ Ἅγιος Ραφαήλ.
Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ ἦταν διορισμένος ἀπό τόν ἵδιο τόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο ὡς σύμβουλός του καί πρωτόπαπας. Στήν κρίσιμη, ὅμως, ὥρα (τήν ὥρα τοῦ προδοτικοῦ συλλείτουργου) δέν ὑπολόγισε οὔτε ἀξιώματα οὕτε φιλίες αὐτοκρατορικές. Κινούμενος στήν ἴδια ἐκκλησιολογική καί πνευματική γραμμή μέ τόν Γεννάδιο, συμβουλεύει τόν αὐτοκράτορα νά σταματήσουν κάθε σχέση μέ τούς παπικούς. Προτείνει στόν βασιλιᾶ νά ἀγωνιστοῦν γιά τήν σωτηρία τῆς Πόλης καταφεύγοντας ὅχι στήν δῆθεν βοήθεια τοῦ ἀντίχριστου Βατικανοῦ, ἀλλά στήν δοκιμασμένη κραταιά προστασία τῆς Παναγιᾶς μας.
Ὁ Ἅγιος Ραφαήλ, ἐνῷ ἦταν καλεσμένος ἀπό τόν ἵδιο τόν αὐτοκράτορα, δέν πάτησε τό πόδι του στό προδοτικό συλλείτουργο. Στοιχημένος στήν ἁγιοπατερική μας Παράδοση, ἀρνήθηκε νά συμπροσευχηθεῖ μέ τούς ἑνωτικούς λατινόφρονες καί μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη, δηλαδή τοῦ πάπα. Ὁ βασιλιᾶς, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, ἐξοργίστηκε μέ τήν σθεναρά Ὀρθόδοξη στάση τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ καί ἔδωσε ἀμέσως διαταγή νά ἐξοριστεῖ. Νά πῶς βρέθηκε ὁ Ἅγιός μας στήν Λέσβο, ὅπου καί ἀργότερα μαρτύρησε: Ἐξορισμένος στό νησί γιά τά ἀνόθευτα Ὀρθόδοξα φρονήματά του καί τήν προσήλωσή του στήν Ἁγιοπατερική μας Παράδοση.
Στίς ἡμέρες μας, σέ ἀνάλογες περιπτώσεις, τό ἔμπρακτο παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ ἀποδεικνύεται, δυστυχῶς, ὅτι δέν ἔχει πέραση. Σήμερα, οἱ ἴδιοι ἐκκλησιαστικοί ἀξιωματοῦχοι, οἱ ὁποῖοι λένε ὅτι σεμνύνονται τόν Ἅγιο Ραφαήλ, ὅχι μονάχα δέν ἀντιδροῦν στήν συμπροσευχητική παρουσία καρδιναλίων καί παστόρων μέσα σέ Θεία Λειτουργία στό Φανάρι, στό Κολυμπάρι καί ἀλλαχοῦ ἐν Εὐρώπῃ καί Ἀμερικῇ, ἀλλά τοὐναντίον ἐπιχαίρουν καί καυχῶνται γιά τά προδοτικά τους αὐτά ‘’κατορθώματα’’.
Ἀπόδειξη, τά ἀτελείωτα πάρε-δῶσε μέ τήν πανσπερμία τῶν αἱρετικῶν καί τῶν ἀλλοπίστων, ἡ ἐνυπόγραφη ‘’συνοδική’’ ἀναγνώριση τῶν άντιχρίστων ἀποφάσεων τοῦ λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν, τά ἐντατικά μαθήματα ἱερωμένων γιά τήν ἐμπέδωση τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευτοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἡ μετάλλαξη τῶν περισσοτέρων ἀντιαιρετικῶν γραφείων σέ κέντρα συνεργασίας μέ ‘’ἑτεροδόξους ἀδελφούς’’, ἡ μετατροπή Ἱερῶν Μονῶν σέ ἄντρα ‘’μεταπατερικῆς θεολογίας’’ καί διδασκαλεῖα ‘’σύγχρονων φιλοσοφικῶν θεωριῶν’’, καί πάνω ἀπ’ ὅλα τό μένος ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀξιωματούχων ἐναντίον κάθε Ρωμηοῦ ρασοφόρου (παπᾶ ἤ μοναχοῦ), πού δηλώνει ἐλάχιστος μιμητής τοῦ νεοφανοῦς καί θαυματουργοῦ Ἀγίου μας, τοῦ Ἁγίου Ραφαήλ, τοῦ μαρτυρήσαντος στήν νῆσο Λέσβο.
Ἡ ἀποστασία μας ἀναμφιβόλως ἔχει λάβει τεράστιες διαστάσεις.
Οἱ ὑψηλά ἱστάμενοι, στήν συντριπτική τους πλειονότητα, ὑπηρετοῦν χωρίς συστολή τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, εἴτε μέ τήν σιωπή τους εἴτε μέ τά ἔργα τους. Εἶναι παραλογισμός –γιά νά μήν ποῦμε καθαρή ὑποκρισία- ἀπό τήν μιά μεριά νά διδάσκεις, ὅτι ‘’ἑορτή Ἁγίου ἴσον μίμησις Ἀγίου’’ καί ἀπό τήν ἄλλη νά βάζεις στά ἕξι μέτρα κάθε πιστό (παπά ἤ λαϊκό), πού προσπαθεῖ μέ φιλότιμο νά ἐφαρμόσει τήν Χρυσοστομική παρότρυνσή σου.
Οἱ πιό κάτω (τίμιοι παπάδες καί εὐλαβεῖς μοναχοί), ζῶντας ὑπό καθεστώς ὁμηρίας καί τρομοκρατίας, σιωποῦν περιμένοντας τάχα εὐνοϊκότερες ἡμέρες γιά νά ἀντιδράσουν.
Ἐνῷ οἱ πιστοί, ὡς ἀνεπίσκοποι πλέον, καταλήγουν στήν ἀδιαφορία ἤ στήν σύγχυση.
Θά βγοῦν ἐπιτέλους μπροστά μερικοί Ἐπίσκοποι, μέ ἔψιλον κεφαλαῖο, γιά νά πιάσουν ὄντως σκοπιά, νά φυλάξουν τό ποίμνιο καί νά κρατήσουν ἀνόθευτη τήν πολυτίμητη Ὀρθοδοξία μας; Ἤ θά συνεχίσουμε τόν ἴδιο ἐκκοσμικευμένο (οἰκουμενιστικό) χαβά, περιγράφοντας τά δεινά τοῦ λαοῦ μας ἁπλῶς καί μόνον ὡς ‘’κρίση’‘ καί ’’ἀκραῖα καιρικά φαινόμενα’’, καί ὅχι ὡς θεομηνία καί Θεία Δίκη γιά τά τεκταινόμενα στόν χῶρο τῆς Πίστεως;
Ἔκθεσις περί τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγ. Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου (Καθηγητοῦ Ἀντ. Μάρκου)
ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΓΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 