Ένα συγκλονιστικό θαύμα των αγίων Αρχαγγέλων

Ένα συγκλονιστικό θαύμα των αγίων Αρχαγγέλων στην Ιερά Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.

«Όπου επισκιάσει η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις..

Υπό του Αρχιμανδρίτου π. Γαβριήλ Διονυσιάτου

Κατ’ Οκτώβριο του 1913, ο τότε επιτελάρχης του στρατού μας, στρατηγός Βίκτωρ Δουσμάνης, μας έστειλε συνοδεία δύο στρατιωτών ένα ανεψιό του ψυχοπαθή, Ιωάννη, ονόματι και επιστολή εν η ανέφερε «ότι ο εν λόγω εισαχθείς και παραμείνας επί έτος εις το ψυχιατρείον της ιδιαιτέρας πατρίδος του Κερκύρας, ουδεμία βελτίωση ή θεραπεία είδε, έφ’ ω συστήσει και των ιατρών τον στέλλομε εις τα αγία μέρη σας ίνα τον λυπηθεί ο Πανάγαθος Θεός και τον απαλλάξει της επήρειας του Σατανά, καθότι επείσθημεν όλοι ότι μόνο ή Χάρις του Θεού δύναται να τον θεραπεύσει».

Ήμουν τότε, ως νεόκουρος μοναχός, εις την υπηρεσία του γέροντος και απλοϊκού Ηγουμένου, όστις καίτοι νέον την ηλικία με εσυμβουλεύετο εις τα διοικητικά του καθήκοντα και με ρώτησε αν πρέπει να βαστήξωμεν τον ψυχοπαθή αυτόν νέον. Απαραιτήτως του είπον και ανενδοίαστος πρέπει να τον βαστήξομε και να κάμνωμεν ότι πνευματικός επιβάλλει ή χριστιανική αγάπη, αλλά και διότι ο στρατηγός θείος του είναι ο δεύτερος συντελεστής της απελευθερώσεως μας εκ του Τούρκικου ζυγού μετά τον βασιλέα Κωνσταντίνο. Τον κρατήσαμε, εγκλείσαντες αυτόν σε ασφαλές δωμάτιο εις τον ξενώνα της Μονής, διότι είχε τάσι αυτοκτονίας, ως μας είπον οι συνοδοί του στρατιώτες αλλ’ είχε και το καλόν να μη επιτίθεται εις τους ανθρώπους, ιδία δε προς τους Ιερείς, πού τον διάβαζαν ήτο ήρεμος και ευπειθής.

Σε ερώτηση μου δε, γιατί τόσον τους σέβεται, μου απήντησε διότι φορούν την ποδιά αύτη με τις φούντες, εννόων το Ιερόν Επιτραχήλιο. Το μόνο ενοχλητικό του ελάττωμα ητο να λέγει προς ενίους αδελφούς καταλεπτώς με δαιμονική ενέργεια τα αμαρτήματα των, προδήλως τα ανεξομολόγητα.

Βοηθός εις τον ξενώνα, ήτοι παραρχοντάρης, ως ονομάζεται εις το Άγιον Όρος, ήτο νέος μοναχός συνομήλιξ μου, Ηπειρώτης την καταγωγή , αλλ’ επί έτη υπάλληλος εις ξενοδοχείο των Αθηνών, τεταγμένος προς τοις άλλοις να υπηρετεί και τον εν λόγω ψυχοπαθή. Οσάκις όμως μετέβαινε παρ’ αύτω, του ανέφερε συνεργία του εν αύτω δαιμονίου, όλα του τα ηθικά παραπτώματα καταλεπτώς, έφ’ ω και μίαν πρωίαν ελθών εις το Ηγουμενείων με παρακαλεί, να ειπώ του Γέροντος να τον απαλλάξει της τοιαύτης υπηρεσίας προς τον ασθενή, διότι τον ρεζίλευε, ως μας είπεν, με τάς αποκάλυψες του. Θεία νεύσει τον ρώτησα τότε, «μήπως δεν εξομολογήθεις πάτερ» και εις απάντησιν του ότι ντρέπεται να ειπεί, τον προέτρεψα αδελφικώς και επιμόνως να υπάγει εις τον πνευματικόν παπά Νεόφυτο, εις την Νέαν Σκήτη και του εξομολογηθεί ειλικρινώς. Με ήκουσε ευτυχώς και προς το εσπέρας επιστρέψας μου ανήγγειλε περιχαρής, ότι εξομολογήθη και ξαλάφρωσε, ομού δε ανήλθομεν εις τον ξενώνα και μετέβημεν εις τον ασθενή. Μόλις μας είδεν ούτος από το παράθυρο του δωματίου του ήρχισε να απειλή τον αδελφόν, ότι θα του τα ψάλει πάλιν και να αρχίσει από το εξώφυλλο ως έλεγε, αλλ’ αμέσως εξηγριώθη και εμβλέψας προς τάς ανοικτάς παλάμες του ήρχισε να φωνάζει και να υβρίζει• «ποιος τα έσβησε, ποιος άτιμος τα απάλειψε και δεν βλέπω τίποτε, τι κακό που μ’ έκανε;» και αλλά πολλά. Ημείς κατ’ αρχήν μείναμε άναυδοι, ότε δε συνήλθομεν εκ ταύτης, κατάπληκτοι δια την δύναμιν της Ιεράς Εξομολογήσεως, μετά δακρύων σταυροκοπούμενοι δοξάζαμε τον Πανάγαθο Θεόν τον δίδοντα τοιαύτην σωστική χαράν τοις δούλοις Του.

Το γεγονός τούτο μας ενεθύμισεν, όσα γράφει ο Άγιος Ιωάννης εις το βιβλίον του «Κλίμαξ» περί του ληστού, του εξομολογηθέντος εν μέσω της Εκκλησίας εις επήκοον πάντων κατ’ επιταγήν του Ηγουμένου και έβλεπε κατ’ αυτό, εις εκ των ενάρετων αδελφών ότι παρά τω εξομολογούμενο ληστή ύστατο άγγελος Κυρίου με ανοικτή βίβλο εις τάς χείρας και μόλις ο ληστής εξεφώνει την αμαρτίαν ο άγγελος την έσβηνε από το βιβλίον. Αυτό είναι ή πρώτη απόδειξης εκ της δαιμονοκρατίας του εν λόγω ψυχοπαθούς νέου.

Η δευτέρα είναι ή εξής: Την παραμονή της εορτής των Αγίων Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, καλέσας με ο αείμνηστος γέρων Ηγούμενος, μου είπε να προσλάβω και έτερον αδελφόν και να κατεβάσω τον ασθενή εις την εκκλησίαν κατά την αγρυπνία. Τον φέραμε τοποθετήσαντες αυτόν εις αρχαρικά στασίδια, εν μέσω ημών. Καθ’ όλη την αγρυπνία ψιθύριζε ασυνάρτητα και ενίοτε μούγκριζε, αλλά τον καθησυχάζαμε. Κατά την ψαλμωδία του δοξαστικού «Όπου επισκίαση ή χάρις σου Αρχάγγελε εκείθεν του διαβόλου διώκεται ή δύναμις», τότε αστραπιαίος διέφυγε εκ μέσου ημών και δια της μικράς πύλης της Λιτής, από την οποίαν ουδέποτε διήλθε, διηυθύνθη προς την ύπερθεν της θαλάσσης πτέρυγα της Μονής.

Τούτο αναστάτωσε όλον το Εκκλησίασμα, διεκόπη ή ψαλμωδία και όλοι τρέξαμε κοντά του, ίνα προλάβωμεν το αποφευκτέον, αλλ’ ω των θαυμάσιων σας Άγιοι Αρχάγγελοι, εκεί εις την μικράν στοά «καμάρα», την προς τον εν λόγω εξώστη άγουσα, οπού ένθεν και ένθεν είναι ιστορημένοι εις ολόσωμο τοιχογραφία οι Άγιοι Αρχάγγελοι, ύστατο καθηλωμένος όρθιος ο εν λόγω και εις την αγωνιώδη ερώτηση μας, «τι έπαθες Γιάννη», «δεν έπαθα τίποτα», απήντησε, «οι Άγιοι Αρχάγγελοι με έκαμαν καλά, ξαλάφρωσα, δεν έχω τίποτε, πάμε στην Εκκλησίαν». Επανήλθαμε στον ναό, παρέμεινε ήσυχος έως τέλους του Όρθρου και εις την Λειτουργία ομοίως και μεθ’ ημέρας, δια του πλοίου της γραμμής επέστρεψε καλώς έχων εις Αθήνας, οπόθεν ελάβομεν ευχαριστήριο επιστολή του επιτελάρχου στρατηγού.

Ταύτα νομίζω ότι αρκούν να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο περί της δυνάμεως της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Επανερχόμενος εις το θέμα της Μετανοίας λέγω και αύθις ότι είναι κλίσης Θεού προς τον άνθρωπον. Ό ουράνιος Πατήρ, εν τη απείρω αγάπη Του αναζητεί τον καθένα μας, ως ποτέ τον Πρωτόπλαστων εν τω Παραδείσω, «Αδάμ που ει», Ανθρωπε μου πιστέ που είσαι, που ευρίσκεσαι πνευματικός;

Και ημείς εν τη απονιά μας, αντί να προστρέξωμεν εις την σωτήριον κλήσιν, των εντολών Του, εις την φωνή της Εκκλησίας μας, εις τας νύξεις της συνειδήσεως μας, καταφεύγομε εις σοφιστείας, εις προφάσεις και ενώ δια το θνητό σώμα μας καταβάλλομε προσπάθεια εξικνουμένην μέχρις ανεπίτρεπτου φιλαυτίας και καταξοδευόμεθα εις ιατρούς, λουτρά, εγχειρήσεις κ.λπ. δια την Αθάνατον ψυχήν μας ης ουκ εστίν αντάξιος ό κόσμος ως λέγει το ιερόν Ευαγγέλιον, ολιγωρούμε και δεν προστρέχομε εις το σωτήριον λουτρό τής Μετανοίας, ίνα λάβωμεν εντελώς δωρεάν την ψυχική υγεία.

Κατά την Μεγάλην Τεσσαρακοστή Ακούομεν εν τη Εκκλησία ψαλλόμενη την αυτοκριτική του μετανοούντος ανθρώπου:

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις; Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείστε, ανάνηψαν ουν, ινα φείσηταί σου Χριστός ο θεός ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών».

Αυτή την ανάνηψιν εύχομαι από ψυχής εις πάντας τους αγαπητούς εν Χριστώ αδελφούς, κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς, ίνα δια τής μετανοίας εξιλεώσωμεν την δικαιοσύνην Του και επιτύχωμεν το έλεός Του, όπερ κατανικάτε κρίσεως κατά τον προφήτη και Ίνα συναισθανόμενοι την αμαρτωλότητά μας, είπωμεν μετ’ αυτού και ημείς:

«Εάν ανομίας παρατήρησης, Κύριε, Κύριε, τις υποστήσεται; Αφες ημίν Κύριε, σώσον ημάς δωρεάν ότι παρά Σοι ό ιλασμός εστίν. Αμήν».

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Πηγή: dosambr

Γιατί η νεφέλη στο Θαβώριο όρος κατεβαίνει στην εορτή της Μεταμόρφωσης στις 6 Αυγούστου με το Ιουλιανό ημερολόγιο και όχι με κάποιο άλλο;

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

ΑΠΑΝΤΗΣΗ.. Για να απαντήσουμε στην ερώτηση θα πρέπει να ξεκαθαριστούν  πρώτα  κάποιοι  όροι.

– Άλλο το ιστορικό γεγονός της Μεταμόρφωσης του Χριστού και άλλο η εορτή και η ιστορική της εξέλιξη.  

-Άλλο ημερολόγιο και άλλο εορτολόγιο.

ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ : κατάλογος στον οποίο έχουν καταγραφεί οι γιορτές ενός έτους καθώς και το σχετικό βιβλίο της εκκλησίας με πληροφορίες για τις εορτές και τους εορταζομένους αγίους.

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Είναι σύστημα μέτρησης του χρόνου σε ημέρες, μήνες και έτη, με το οποίο γίνεται δυνατή η χρονική κατάταξη παρελθοντικών ή μελλοντικών γεγονότων.

Την εορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος το ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ την καθορίζει στις 6 Αυγούστου (σταθερά) και το ημερολόγιο την ημέρα (διαφορετική κάθε χρονια).

Α.. Η  Μεταμόρφωση του Χριστού, ως ιστορικό γεγονός, έγινε 40 μέρες πριν το Πάθος και ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ θα έπρεπε να εορτάζεται εντός της Μεγάλης Σαρακοστής (Μάρτιο μήνα).Λόγω όμως του χαρμοσύνου χαρακτήρα της εορτής και του πενθίμου της Τεσσαρακοστής μεταφέρθηκε στις 6 Αυγούστου.

Επομένως θα έπρεπε η νεφέλη, για να αποδειχθεί ο ισχυρισμός ότι το σωστό εκκλησιαστικό ημερολόγιο είναι το Ιουλιανό, να εμφανίζεται κάθε χρόνο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ 40 μέρες πριν το Πάθος του Χριστού  ΕΡΩΤΗΣΗ. Εμφανίζεται;;;;;;

Β.  Το μεγάλο αυτό θαύμα της Μεταμορφώσεως του Κυρίου γίνεται αντικείμενο ιδιαίτερου εορτασμού μετά τον 4ο αι., αφού στις δύο πιο βασικές πηγές της λειτουργικής ζωής της εποχής, όπως είναι οι Αποστολικές Διαταγές  και το Οδοιπορικό της Αιθερίας  δεν αναφέρεται ύπαρξη τέτοιας εορτής.

Γ .Για τον καθορισμό της 6^ης ( στ΄) Αυγούστου ως ημερομηνίας τελέσεως της εορτής διατυπώθηκαν διάφορες απόψεις. Κατά την επικρατέστερη, η εορτή αυτή καθιερώθηκε να εορτάζεται σαράντα περίπου ημέρες πριν από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), ώστε να προτάσσεται και της εορτής αυτής, που φέρει γενικά «τα ίσα τη Μ. Παρασκευή», νηστεία, ανάλογη προς αυτήν της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.Eπίσης στις 6 Αυγούστου έγιναν τα εγκαίνια του ναού που υπάρχει  στο Θαβώρ.

Δ. Σύμφωνα με μια άλλη θεώρηση η Εκκλησία των Ιεροσολύμων προέβη στον καθορισμό της εορτής της Μεταμορφώσεως την 6η Αυγούστου σε αντικατάσταση της ιουδαϊκής εορτής της Σκηνοπηγίας, που γιορτάζονταν  το θέρος κατά την εποχή της συγκομιδής των καρπών. Γιαυτό ίσως και σε ορισμένα συριακά -ιακωβιτικά μηνολόγια την 6η Αυγούστου αναγράφεται εορτή με το όνομα «Εορτή της Σκηνοπηγίας του όρους Θαβώρ», ή «Εορτή της Σκηνοπηγίας», ή « Εορτή της Σκηνοπηγίας, φανέρωση της δόξας του Κυρίου μας στο όρος Θαβώρ». Επιπλέον μερικοί συσχετίζουν την εορτή και προς την κατά την 17ην του μηνός Tammuz, (στο μέσον, δηλαδή, του θέρους και 40 ημέρες μετά την εορτήν των εβδομάδων) τελούμενη από τους Εβραίους εορτή φανερώσεως της δόξας του Μωϋσή, όταν κατέβηκε «φωτόμορφος»από το όρος Σινά.

Ε.Η πρώτη σαφής μαρτυρία περί υπάρξεως της εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου στην ‘Εκκλησία των ‘Ιεροσολύμων περιέχεται στο βίο του αγίου Σάββα, που έγραψε ο Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης τον 6ο αι. ῞Οπως είναι, δηλαδή, γνωστό το έτος  ο αυτοκράτορας ‘Ιουστίνος ο Α’ συγκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη Σύνοδο, η οποία αποφάσισε την ανάκληση όσων εξορίστηκαν από τον μονοφυσίτη αυτοκράτορα ‘Αναστάσιο τον Δίκορο και την ένταξη της Δ’ Οικουμενικής στα δίπτυχα. Στο βίο, λοιπόν, του αγίου περιγράφεται η επίσημη υποδοχή από την ‘Εκκλησία των ‘Ιεροσολύμων των αυτοκρατορικών αυτών διαταγμάτων, που έγινε μέσα στην πανηγυρική ατμόσφαιρα της εορτής της 6ης Αυγούστου. Στο εύλογο ερώτημα αν η εν λόγω εορτή θεσπίστηκε για το λόγο αυτό ή προϋπήρχε, το πιθανότερο είναι το δεύτερο. Επελέγη δε προς πανηγυρισμό του γεγονότος της κατίσχυσης του δόγματος της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου, εξ αιτίας ακριβώς της νοηματικής εγγύτητας του δόγματος αυτού προς το περιεχόμενο της εορτής της Μεταμορφώσεως. Είναι ενδεικτικό της κατά την εποχή αυτή γενικότερης εκκλησιαστικής ανάδειξης της περιοχής το γεγονός, ότι στη Σύνοδο της Κων/ λεως το 553 παρίσταται και επίσκοπος Θαβώρ, ο Σεβήρος.

ΣΤ. Το πρώτο δε στοιχείο της εορτής που εμφανίζεται ιστορικά είναι ο καθορισμός του όρους Θαβώρ, ως χώρου ιδιαίτερης λειτουργικής ανάμνησης του γεγονότος αυτού. Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη για το θέμα μας σημασία αν σκεφθεί κανένας, ότι στις σχετικές μαρτυρίες των τριών συνοπτικών ευαγγελιστών δεν κατονομάζεται ρητά το όρος, όπου έγινε η Μεταμόρφωση του Κυρίου. Έτσι σύμφωνα με την αρχαιότερη διήγηση του Μάρκου, προς την οποία συμφωνεί και ο Ματθαίος, το θαύμα αυτό συνέβη γενικά «εις όρος υψηλόν», ενώ αντίθετα ο Λουκάς χρησιμοποιεί την έκφραση «εις το όρος», υπονοώντας προφανώς μια συγκεκριμένη ορεινή τοποθεσία, γνωστή στους μαθητές από προηγούμενες συναντήσεις τους με τον Κύριο εκεί. Όμως, παρά ταύτα, σύμφωνα με παλιά παράδοση της Εκκλησίας, της οποίας ο αρχαιότερος μάρτυρας είναι ο Ωριγένης, το Θαβώρ «εστι το όρος της Γαλιλαίας, εφ’ ου μετεμορφώθη Χριστός». Το που στηρίζεται η παράδοση αυτή για το Θαβώρ, αναφερόμενο στις διάφορες πηγές και ως Θαβώριον όρος, Ιταβύριον όρος ή Αταβύριον όρος , ως το όρος της Μεταμορφώσεως δεν είναι ακριβώς γνωστό.

Πολλοί από τους νεότερους ιδιαίτερα μελετητές αμφισβήτησαν την ορθότητά της, θεωρώντας ως πιθανότερο χώρο τελέσεως του θαύματος της Μεταμορφώσεως το όρος Ερμών. Στηρίζουν δε την άποψη αυτή κυρίως σε τρία βασικά επιχειρήματα:

(α)Το Ερμών είναι στην κυριολεξία όρος, αφού η πιο υψηλή κορυφή του φτάνει τα 2.759 μέτρα πάνω από τη Μεσόγειο, και με την έννοια αυτή εναρμονίζεται καλλίτερα με τον βιβλικό προσδιορισμό υψηλόν όρος, όπου έγινε η Μεταμόρφωση.

(β) Βρίσκεται κοντά στην Καισάρεια Φιλίππου, και σε απόσταση μιας περίπου ημέρας που χρειάστηκαν για να κατέβουν από το όρος οι μαθητές μετά την Μεταμόρφωση, όπως γράφει ο Λουκάς.

(γ) Από τη φύση του εξασφάλιζε καλλίτερα τις συνθήκες ηρεμίας και απομόνωσης που αναζητούσε ο Κύριος εν όψει της Μεταμόρφωσής του και (δ) εξίσου με το Θαβώρ εξυμνείται στην Π. Διαθήκη ως χώρος φανέρωσης της θείας δόξας (Ψαλμ. 89, 13: Θαβώρ και Ερμών εν τω ονόματί σου αγαλλιάσονται).

Στην φαινομενική πειστικότητα των επιχειρημάτων αυτών , αντιτάσσεται ομόφωνα η παράδοση της Εκκλησίας θεωρώντας ότι το Θαβώρ είναι το υψηλό όρος, όπου έγινε η Μεταμόρφωση του Χριστού. Και απόδειξη η ΝΕΦΕΛΗ, που εμφανίζεται κάθε χρόνο για να υπενθυμίσει και να επιβεβαιώσει ότι.

1.Η  Μεταμόρφωση του Χριστού ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ και αυτό αποτελεί αδιαπραγμάτευτο γεγονός για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

2.Η μεταφορά της εορτής από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή στις 6 Αυγούστου, είχε και σοβαρούς δογματικούς και ιστορικούς  λόγους ,που αναφέρθηκαν προηγουμένως και δεν έχει καμία σχέση με ημερολόγια και ημερομηνίες.

Θαύματα αγίου Αρσενίου Καππαδόκη

Αμέτρητα είναι τα θαύματα που οφείλονται στον μεγάλο αυτόν Άγιο, όχι μόνο κατά τη διάρκεια που ήταν εν ζωή, αλλά και μετά την κοίμησή του. Ένα πολύ μικρό δείγμα αυτών αναφέρονται πιο κάτω (τα θαύματα που αναφέρονται στη συνέχεια είναι παρμένα από το βιβλίο »Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης» που έγραψε ο ίδιος ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος ήταν βαπτιστικός του Αγίου):

• Ο Σολομών Κοσκερίδης διηγήθηκε ότι είχαν πάει μία παράλυτη Τουρκάλα στον Χατζεφεντή (έτσι έλεγαν τότε τον Άγιο Άρσένιο) μέσα σε μια μπατανία, την οποία διάβασε και έγινε αμέσως καλά.

• Από το Κελμίρι είχαν φέρει μια γυναίκα λεπρή στον Χατζεφεντή (Άγιος Αρσένιος), την οποία διάβασε και καθαρίσθηκε η λέπρα της. Και, όπως διηγείται ο Πρόδρομος Κορτσινόγλου, το πρόσωπό της μετά φαινόταν σαν πρόσωπο παιδιού, τρυφερό.

• Η Σωτηρία Χριστοφορίδου διηγήθηκε ότι μια Τουρκάλα τυφλή, ονόματι Μεριάμα, την είχαν φέρει στον Πατέρα Αρσένιο, ο οποίος την διάβασε και ήρθε το φως της.

• Από το Σατί, θυμάται ο Ανέστης Καραούσογλου ότι κάποιος Ιερεύς είχε γυναίκα στείρα και έφερε στον Χατζεφεντή (Άγιος Αρσένιος) ένα φόρεμα της πρεσβυτέρας να το διαβάσει, για να αποκτήσει παιδιά. Ο Πατήρ Αρσένιος, αφού το διάβασε, είπε στον Ιερέα: »Η πρεσβυτέρα σου θα γεννήσει κόρη και να την ονομάσεις Εύα», όπως και έγινε.

• Η Στέλλα Κογλανίδου διηγείται ότι είχαν φέρει στο πατρικό της σπίτι, στα Φάρασσα, έναν βουβό Τούρκο ηλικίας τριάντα ετών, και ο πατέρας της τον πήρε και τον πήγε στον Πατέρα Αρσένιο, για να  τον διαβάσει και να γίνει καλά. Ενώ ο Χατζεφεντής (Άγιος Αρσένιος) του διάβαζε το Ευαγγέλιο, πριν ακόμη τελειώσει, ο βουβός άρχισε να μιλάει. Στη συνέχεια τον πήγε πάλι στο σπίτι του και ο βουβός μιλούσε.  Δηλαδή τον φιλοξένησε και θεραπευμένο, και την άλλη μέρα τον πήραν οι συγγενείς του και έφυγαν.

• Η Αμαλία Ελευθεριάδου (Ιεχωβίτισσα τώρα) διηγείται πως ο Χατζεφεντής (Άγιος Αρσένιος) έλεγε από πριν ότι θα πάμε στην Ελλάδα και ότι αυτός θα ζήσει μόνο σαράντα ημέρες εκεί. Κάποιος Φαρασιώτης, όταν τον άκουσε τον Χατζεφεντή του είπε: «Τι είσαι συ που τα ξέρεις αυτά; Θεός;» Ο Χατζεφεντής τότε απάντησε: «Είμαι πιστός δούλος του Θεού και το ξέρω.»

• Στην μνήμη του Αγίου Χρυσοστόμου, είχαν καθίσει οι πανηγυριώτες μετά την Θεία Λειτουργία έξω από τον Ναό και έτρωγαν. Εκεί στον Άγιο Χρυσόστομο ήταν ένα Αγίασμα το οποίο έβγαινε άφθονο από μια τρύπα ενός βράχου και έπεφτε σαν καταρράκτης από ψηλά κάτω στον Ζεμαντή ποταμό. Άλλοτε πάλι τραβιόταν πίσω τελείως και χανόταν. Ενώ λοιπόν έτρωγαν οι άνθρωποι, σηκώθηκε μια γυναίκα να πάρει λίγο νερό. Εκείνη τη στιγμή το νερό τραβιόταν πίσω, και η γυναίκα έτρεξε στον Χατζεφεντή (Άγιος Αρσένιος) και του το είπε. Ο Χατζεφεντής πήρε το Ευαγγέλιο και πήγε στην τρύπα του βράχου, γονάτισε και διάβασε λίγο, και το νερό ήρθε αμέσως. Αυτό συνέβαινε πολλές φορές· τραβιόταν το νερό και ερχόταν πάλι μετά από αρκετό διάστημα. Ο Αναστάσιος Λεβίδης λέγει ότι ήταν το φυσικό φαινόμενο παλίρροια και άμπωτις. Ο δούλος όμως του Θεού Χατζεφεντής παρακαλούσε το Αφεντικό του, τον Θεό, και του το έφερνε όποτε ήθελε, χωρίς να περιμένει.

• Ο Γαβριήλ Κορτσινόγλου –ο δεύτερος Αναγνώστης του Πατρός Αρσενίου – είχε διηγηθεί το εξής: «Είχαμε πάει μια φορά στον Άγιο Χρυσόστομο με τον Χατζεφεντή και με τον Θείο μου Πρόδρομο για Θεία Λειτουργία. Ενώ ο Χατζεφεντής ετοιμαζόταν (φορούσε τα Ιερά του), εγώ πήγα στο Αγίασμα να πάρω νερό για τη Θεία Λειτουργία. Μόλις έφθασα στο Αγίασμα, εκείνη την στιγμή το νερό τραβιόταν μέσα, και έτρεξα στον Χατζεφεντή, ο οποίος ήρθε αμέσως με την φυλλάδα στην μασχάλη του, ενώ με τα χέρια τύλιγε τα κορδόνια από τα επιμάνικα στον δρόμο που περπατούσε. Μόλις διάβασε στο μάτι του βράχου, το νερό άρχισε να βροντάει κα να έρχεται. Γέμισα μετά και πήγαμε για την Θεία Λειτουργία».

• Επάνω σ΄έναν βράχο, μέσα σε μια σπηλιά ήταν ένα Εξωκλήσι της Παναγίας (σό Κάντσι).  Οι Φαρασιώτες είχαν προεκτείνει προς τα έξω του βράχου σανιδένιο εξώστη για ευρυχωρία.  Για να φθάσουν μέχρι εκεί, έπρεπε να ανεβούν σαράντα σκαλοπάτια σκαλιστά στον βράχο και άλλα εκατό είκοσι που είχαν φτιαγμένα με σανίδες.  Σ’ αυτό λοιπόν το Εξωκλήσι είχε πάει να λειτουργήσει ο Πατήρ Αρσένιος και ο Πρόδρομος, ως συνήθως.  Όταν τέλειωσε η Θεία Λειτουργία , ο Πατήρ βγήλε λίγο στον εξώστη.  Εκεί που ακουμπούσε ξεκαρφώθηκε μια σανίδα και ο Πατήρ έπεσε κάτω στον γκρεμό.  Ένας γεωργός που τον είδε από απέναντι να πέφει άφησε τα βόδια του στον ζυγό και έτρεξε, για να συμμαζέψει το σκορπισμένο του κορμί, όπως νόμιζε.  Ο πρόδρομος δεν είχε καταλάβει τίποτε, γιατί ήταν μέσα στον Ναό και τον συγύριζε.  Όταν λοιπόν έφθασε ο γεωργός εκεί κοντά στον γκρεμό κάτω, είδε το κορμί του του Πατρός Αρσενιίου ολόκληρο αλλά ακίνητο, και πήγε να το πιάσει.  Ο Πατήρ όμως είπε στον γεωργό: «Μη μ’ αγγίζεις. Δεν έχω τίποτε.»

Έμενε ακίνητος ο Πατήρ, όχι γιατί είχε χτυπήσει, αλλά από μεγάλη συγκίνηση, δίοτι την ώρα που έπεφτε κάτω στον γκρεμό, τον πήρε στην αγκαλιά της μια Γυναίκα, τον κατέβασε και τον άφησε.  Είχε νιώσει τον ευατό του, όπως έλεγε, εκείνη την ώρα, σαν να ήταν μωρό παιδί στην αγκαλιά της μητέρας του.  Σηκώθηκε λοιπόν μετά από την συγκίνηση εκείνη και ανέβηκε από τον γκρεμό και τα εκατόν εξήντα σκαλοπάτια, που μόνον αυτά συμπλήρωσαν πενήντα μέτρα ύψος, και πήγε ξανά στο Εξωκλήσι της Παναγίας και διηγήθηκε ότι έγινε στον Πρόδρομο, ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στο συγύρισμα του Ναού και δεν είχε ακόμη καταλάβει τίποτε.  Ο γεωργός επίσης πήγε μετά στα Φάρασσα και το ομολογούσε.

• Ένας Τούρκος από το χωριό Τελέληδες είχε μολύνει το Αγίασμα του Αγίου Χρυσοστόμου, και ο Άγιος, για να τον παιδαγωγήσει, τον τιμώρησε Τον έφεραν και αυτόν στον Χατζεφεντή, για να τον διαβάσει να γίνει καλά.  Ο Πατήρ όμως τον κράτησε μια εβδομάδα, χωρίς να το διαβάσει.  Ο Ψάλτης του, που έβλεπε να κρατάει τον Τούρκο μια εβδομάδα, παραξενεύτηκε και είπε στον Πατέρα Αρσένιο:

-Ναχω την ευχή σου, τι κρατάς μια εβδομάδα αυτόν τον Τούρκο, ενώ άλλους αρρώστους πιο βαριά τους διαβάζεις και γίνονται αμέσως καλα;

 -Τον κρατώ για να  κάνει κάνονα, γιατί αυτός έχει χοντρό κεφάλι και δεν τόχει σε τίποτε, μόλις τον κάνω καλά να πάει αμέσως να ξαναβουτήξει το κασσιδιάρικό του κεφάλι στον Αγιασμό.

Όταν τέλειωσε η εβδομάδα, τότε τον διάβασε και επανήλθε το πρόσωπό του στην θέση του και του έκανε παρατήρηση του Τούρκου:

-Άλλη φορά, όταν βλέπεις τα βακούφια των Χριστιανών, να τα προσκυνάς από μακρυά και να παίρνεις δρόμο.

• Είχαν φέρει κάποτε από τους Τελέληδες μια τυφλή Μουσουλμάνα, ονόματι Φάτμα, ημέρα Τετάρτη στον Χατζηαφέντη, να την διαβάσει να γίνει καλά.  Επειδή ήταν έγκλειστος, αφού χτυπήσαν την πόρτα του κελλιού του αρκετά οι συνοδοί της τυφλής, την άφησαν απ’ έξω και πήγαν στο Μεσοχώρι.  Εκείνη την ώρα μια Φαρασιώτισσα, που της είχε αγκυλωθεί το χέρι της, πήγε στο κελλί του Χατζηαφέντη και πήρε από το κατώφλι της πόρτας του χώμα, άλειψε το παθεμένο χέρι της και έγινε καλά.   (Έτσι έκαναν όλοι οι Φαρασιώτες αυτές τις δύο ημέρες, που έμενε έγκλειστος, και δεν τον ενοχλούσαν).  Όταν λοιπόν είδε την τυφλή, την ρώτησε γιατί περιμένει και η τυφλή της είπε την αιτία.  Τότε η Φαρασιώτισσα της απάντησε:

– Τι κάθεσαι και χασομεράς;  Δεν ξέρεις ότι ο Χατζηαφέντης την Τετάρτη και την Παρασκευή δεν ανοίγει;  Πάρε χώμα από το κατώφλιτης πόρτας και τρίψε τα μάτια σου να γίνεις καλά, όπως κάνουμε και όλοι αυτές τις ημέρες, όταν αρρωσταίνουμε.

Η Φαρασιώτισσα έφυγε και πήγε στην δουλειά της.  Η Μουσουλμάνα όμως είχε παραξενευθεί στην αρχή γι’ αυτό που άκουσε, αλλά μετά έψαξε και βρήκε το κατώφλι, πήρε χώμα και έτριψε τα μάτια της και αμέσως άρισε να βλέπει θαμπά.  Από την χαρά της τότε πήρε μια πέτρα και χτυπούσε σαν τρελλή την πόρτα του Πατρός Αρσενίου, ο οποίος άνοιξε και, επειδή είδε πως ήταν Μουσουλμάνα, ενώ δεν μιλούσε αυτήν την ημέρα, έκανε διάκριση και την ρώτησε τι θέλει.  Του είπε τον λόγο και ο Πατήρ πήρε το Ευαγγέλειο και την διάβασε και αμέσως της ήρθε όλο της το φως.  Εκείνη τότε από την χαρά της έπεσε στα πόδια του και τον προσκυνούσε με ευλάβεια, αλλ’ ο Πατήρ την μάλωσε και της είπε:

– Εάν θέλεις να προσκυνήσεις, να προσκυνήσεις τον Χριστό που σου έδωσε το φως και όχι εμένα.

Έφυγε μετά χαρούμενη να βρείς τους συνοδούς της και ανεχώρησαν για το χωριό τους.

• Φαρασιώτες από την Δράμα και εγκατεστημένοι στην Θεσσαλονίκη διηγήθηκαν ότι οι δυο Σέχοι (αρχηγοί Μουσουλμανικών φυλών και μάγοι ) από το Χατζή – Πεχτές είχαν επισκεφθεί τον Πατέρα Αρσένιο.  Ο Πατήρ τους δέχθηκε και τους έφτιαξε καφέ.  Οι Σέχοι όμως άρχισαν τις άνοητες και ζαλίσμενες ερωτήσεις, που έφερναν μόνο πονοκέφαλο.  Ο Πατήρ, για να τους ξεφορτωθεί, τους είπε:

– Δεν μπορώ να σας ακούω, γιατί πονάει το κεφάλι μου.

Εκείνοι  όμως δεν κατάλαβαν και είπε ο ένας στον Πατέρα Αρσένιο:

-Παπάς Εφέντης, θα σου φτιάξουμε ένα μουσχά (χαϊμαλί) και, άμα το φορέσεις, σ’ όλη σου την ζωή δεν θα σε πονέσει το κεφάλι σου.

Ο Πατήρ τους απάντησε τότε αυστηρά:

– Έχω μεγαλύτερη δύναμη από την δική σας και μπορώ να σας κάνω με την δύναμη του Χριστού να μην κουνηθήτε καθόλου από τον τόπο που κάθεσθε.

Τους άφησε αμέσως τότε και πήγε δίπλα στο κελλί του.  Όταν είχαν αποτελειώσει τον καφέ τους οι Σέχοι και θέλησαν να φύγουν, με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να κουνηθούν από τον τόπο που κάθονταν, διότι ένιωθαν να είναι δεμένοι με ένα αόρατο δέσιμο.   Αναγκάσθηκαν τότε να φωνάξουν τον Πατέρα Αρσένιο, για να τους λύσει.  Ο Πατήρ πήγε αμέσως, αλλά δεν τους μίλησε μόνο νόημα τους έκανε να φύγουν, και έτσι μπόρεσαν να ξεκοκκαλώσουν από τον τόπο τους.  Οι Σέχοι κατάλαβαν το σφάλμα τους και ζήτησαν συγχώρεση από τον Πατέρα και τους είπαν φεύγοντας:

– Παπάς Εφεντής, συγχώρα μας η δύναμη σου είναι μεγάλη, γιατί την παίρνεις από την μεγάλη σου πίστη.  Εμείς με τον σατανά δουλεύουμε.

• Ο Παναγιώτης του Εντζαραπίδη, όταν ήταν είκοσι ετών, είχε τρελλαθεί εξ’ αιτίας μιας κοπέλας, που είχε ερωτευθεί.  Η τρέλλα του ήταν πολύ σοβαράς μοφής και δεν μπορούσαν να τον δέσουν.  Τελικά ο αδελφός του μαζί με τους άλλους, την ώρα που κοιμόταν, τον έδεσαν και τον έφεραν στο Χατζεφεντή.  Μόλις άνοιξε την πόρτα του κελλιού του ο Πατήρ για να δει ποιοι χτυπούν και τι θέλουν, ο τρελλός παρόλο που ήταν και δεμένος με αλυσίδες, όρμησε στον Πατέρα Αρσένιο να τον χτυπήσει με τα αλυσοδεμένα χέρια του.  Ο Χατζηαφέντης είπε εκείνη την στιγμή: « Κύριε Ιησού Χριστέ!».  Και πάλι είπε : «Κάτω σατανά».  Ο τρελλός  μαζεύθηκε αμέσως σαν κουβάρι.  Μετά πήρε το Ευαγγέλιο, τον διαβάσε και έγινε αμέσως καλά.  Ύστερα δημιούργησε και οικογένεια. (Αυτό το διηγούνται οι Φαρασιώτες από την περιοχή της Δράμας).

• Είχαν ληστέψει μια φορά πάλι οι Τούρκοι Ιερά Σκεύη της Εκκλησίας.  Οι Φαρασιώτες ανησυχούσαν και προσπαθούσαν να βρουν τους κλέφτες.  Ο Χατζεφέντης όμως ατάραχος τους λέγει:  «Μην ανησυχείτε, θα δείτε τον Αϊ-Γιώργη να τα φέρνει ξωπίσω».  Όταν οι ληστές έφθασαν στο Καζάν- Ταγή, ενώ ήταν μέρα και ο ουρανός καθαρός, έπεσε απότομα μια παράξενη μαυρίλα μπροστά τους, που ήταν αδύνατο να προχωρήσουν, ούτε καν τον ποταμό Φεραχτίν ήταν δυνατόν να περάσουν, που είχαν μπροστά τους.  Κατάλαβαν τότε οι ληστές  ότι ήταν από το Θεό αυτό το παράξενο φαινόμενο, και γύρισαν προς τα Φάρασα, για να επιστρέψουν τα Ιερά Σκεύη.  Όταν όμως προχώρησαν λίγο τον δρόμο προς τα Φάρασα και η μαυρίλα είχε φύγει, το θεώρησαν για τυχαίο γεγονός και γύρισαν ξανά με τα φορτωμένα ζώα για το χωριό τους.  Με το γύρισμα όμως για το χωριό τους ένιωσαν κάποιον να τους δέρνει αόρατος και να τους φέρνει έτσι καταπόδι μέχρι τα Φάρασα.  Έφθασαν με τα κλεμμένα Ιερά Σκεύη στα Φάρασα και φώναζαν τους Φαρασιώτες οι κλέφτες να τα ξεφορτώσουν γρήγορα, γιατί αυτοί με τα χέρια τους προστάτευαν τα κεφάλια τους από τις ξυλιές που ένιωθαν αόρατως να τρώνε.

• Η Οσία Καραμουρατίδου, όταν ήταν νεόνυμφη, φορούσε μια μανδήλα παρδαλή Σμυρνιότικη.  Ο Πατήρ Αρσένιος επανειλημμένως της έκανε παρατηρήσεις για να την πετάξει και να φοράει και αυτή σεμνά, όπως όλες οι Φαρασσιώτισσες αλλά εκείνη δεν άκουγε.  Μια ημέρα που την είδε πάλι να την φοράει, της είπε αυστηρά:

– Φράγκικες αρρώστιες στα Φάρασα δε θέλω.  Εάν δεν συμμορφωθείς, να το ξέρεις, τα παιδιά που θα γεννάς, αφού θα βαπτίζονται, θα φεύγουν αγγελούδια και συ δεν θα χαρείς κανένα.

   Δυστυχώς και πάλι δεν είχε συμμορφωθεί, αλλά μόνον της έφυγαν δυο αγγελούδια, τότε πέταξε τη παρδαλή μανδήλα και πήγε στον Πατέρα Αρσένιο και ζήτησε συγχώρεση.  Ο Πατήρ, αφού την συγχώρεσε, της είπε:

– Πήγαινε τώρα στην ευχή του Χριστού και το πρώτο παιδί που θα γεννήσεις θα είναι αγόρι και θα το ονομάσουμε Αρσένιο.  Το δεύτερο μετά θα είναι κόρη και θα το ονομάσουμε Ειρήνη.

Όπως και έγινε.

•      Κάποτε πήγαν τρεις Τούρκοι να ληστέψουν τον Χατζηεφέντη.  Επειδή άκουγαν ότι τρέχει πολύς κόσμος στον Πατέρα Αρσένιο, νόμιζαν ότι θα έχει πολλά χρήματα, ενώ ο Πατήρ χρήματα ούτε έπιανε στα χέρια του.  Οι ληστές λοιπόν πήγαν ημέρα Τετάρτη, για να τον βρουν σίγουρα στο κελί του, επειδή είχαν υπόψη τους ότι την Τετάρτη και την Παρασκευή  έμενε έγκλειστος στο κελί του.  Οι μεν δυο κλέφτες κάθισαν απ’ έξω, ο δε τρίτος, αφού μπήκε από το παράθυρο, άνοιξε τη πόρτα του κελιού του και πέρασε το ένα πόδι μέσα.  Ο Πατήρ Αρσένιος, εκείνη την ώρα διάβαζε την νυχτερινή του ακολουθία και όταν άκουσε θόρυβο, έριξε μια ματιά προς τη πόρτα, την στιγμή ακριβώς που περνούσε το ένα του πόδι ο ληστής μέσα στο κελί του.  Εκείνη η ματιά όμως του Πατρός Αρσενίου, λες και ήταν δυνατόν ηλεκτρικό ρεύμα, τον κοκάλωσε, όπως βρισκόταν, με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο απ΄ έξω και οπλισμένο με τα μαχαίρια και τα φυσεκλίκια του.  Ο Πατήρ, μετά την ματιά εκείνη, συνέχισε την ακολουθία του ατάραχος.

    Οι άλλοι δυο όμως ληστές που ήταν απ’ έξω ανησυχούσαν, γιατί άραγε και υα τους έπαιρνε η ημέρα και μπήκαν και αυτοί.  Όταν είδαν το σύντροφό τους ακίνητο με το πόδι μέσα στο κελί και τα άλλο απ’ έξω, στο μικρό διάδρομο τους έπιασε τρόμος.  Παρακάλεσαν τότε το Πατέρα Αρσένιο να τους συγχωρέσει και να λύσει το σύντροφο τους από εκείνο το αόρατο δέσιμο.  Ο Πατήρ, χωρίς να διακόψει την ακολουθία του, έκανε νόημα να φύγει, και έτσι μπόρεσε νε λυθεί, και έφυγαν.  Οι Τούρκοι αυτοί μετά το ομολογούσαν και στους άλλους Τούρκους αυτό που έπαθαν και έλεγαν:  «Αμάν, αμάν٠ μην πάτε να ληστέψετε τον Χατζηεφέντη!». (Αυτό το ανέφεραν οι Φαρασιώτες από την Θεσσαλονίκη).

•    Ο Πρόδρομος Εζνεπίδης διηγήθηκε πως μια φορά είχαν έρθει πολλοί Τούρκοι (Τσέτες) στο χωριό (Φάρασσα) και έτυχε εκείνος να είναι άρρωστος στο κρεβάτι και να σπαρταράει σαν το ψάρι από δυνατό ρίγος.  Όταν τον ειδοποίησαν, βρέθηκε σε δύσκολη θέση σαν Πρόεδρος, γιατί έφερνε ευθύνη του χωριού, και είπε σ’ αυτούς που ήταν γύρω του να τον πιάσουν, όπως ήταν, και να τον πάνε στον Χατζηεφέντη.  Όπως και έκαναν.  Ο Χατζηεφέντης, όταν τον είδε σ’ αυτή τη κατάσταση και έμαθε που είχαν έρθει οι  Τούρκοι, ούτε καν τη φυλλάδα του πήρε να τον διαβάσει, αλλά χωρίς να χασομερήσει καθόλου πήρε ένα τσεραστούπι (κανδηλοκέρι), το ευλόγησε, το τύλιξε στο δεξί του χέρι και του είπε: «Πήγαινε παλικάρι, στην ευχή του Χριστού και διώξε τους Τούρκους να μην μπουν στο χωριό μας».  Αμέσως έγινε καλά με την ευχή του, συγκέντρωσε τα παλληκάρια του χωριού και τους έδιωξε, χωρίς να έχουν ούτε τραυματία.

• Ο Πρόδρομος Εζνεπίδης διηγήθηκε ότι μια φορά είχαν πάει πολλοί Τούρκοι (Τσέτες), για να πατήσουν τα Φάρασα.  Στο χωριό οι άνδρες έλειπαν, άλλοι στα μακρινά κτήματα και άλλοι στα ταξίδια.

   Αναγκάστηκε τότε να μαζέψει τα μικρά παιδιά, μόνο για να δείξουν στόχο γύρω από το Κάστρο ότι είναι πολλοί, και μετά τα έδιωξε, για να κρυφθούν.

   Μερικοί γέροι που ήταν, και αυτοί σκόρπισαν, και τελικά έμεινε μόνος του με την απόφαση να σκοτωθεί καλύτερα παρά να δει του Τούρκους στο χωριό.  Είχαν τελειώσει όμως οι σφαίρες του και μετά τον έπιασαν ζωντανό οι Τούρκοι.  Αφού τον έδεσαν γερά, τον πήγαν στο σπίτι του και τον ανέβασαν στο δώμα (ταράτσα), όπου είχαν στήσει τη κρεμάλα του. Εκεί τον βασάνιζαν, για να τους δώσει ότι είχε και μετά να τον τελειώσουν.  Εκείνη τη στιγμή όπου τον βασάνιζαν, δεν ξέρει πως του ήρθε, είπε στου Τούρκους:

«Ό,τι έχω, τα έχω στον Χατζεφεντή».

    Οι Τούρκοι δεν χασομερούν και τον πηγαίνουν στον Πατέρα Αρσένιο.  Όταν άνοιξε την πόρτα του ο Πατήρ και είδε αυτή τη σκηνή, πολύ πληγώθηκε, και μάλιστα μάλωσε τους Τούρκους, που τον είχαν δεμένο, για να τον ελευθερώσουν γρήγορα, και μάλιστα τους είπε και «παλιότουρκους».  Ο αρχηγός τους θύμωσε και τράβηξε το χατζάρι του, για να κόψει τον Χατζεφεντή. Ο Χατζεφεντής τότε λέγει στον Τούρκο Καπετάνιο:

– Γρήγορα κατέβασε το χέρι σου κάτω ξερό.

Ώ του θαύματος! Το χέρι του Τούρκου κατέβηκε ξερό κάτω αγκυλωμένο και το χατζάρι του έπεσε κάτω καταγής.  Όταν είδαν αυτό οι άλλοι Τούρκοι της συμμορίας, άρχισαν να τρέμουν από φόβο και ο αρχηγός με κλάματα να παρακαλεί να του κάνει καλά το χέρι του.  Ο Πατήρ Αρσένιος τότε του σταύρωσε το χέρι του και το θεράπευσε.  Και αφού έλυσαν και τον Πρόεδρο, τους μάλωσε, για να μην ξαναπατήσουν στο χωριό.  Πράγματι από εκείνη τη συμμορία δεν είχε ξαναπατήσει κανείς στα Φάρασσα.

• Ο Ανέστης Καραούσογλου διηγήθηκε ότι από τα Άδανα ένας μεγάλος εργοστασιάρχης, ονόματι Κοσμάς Συμεωνίδης, είχε τη γυναίκα του στείρα και έστειλε στον Χατζεφεντή ένα φόρεμα της, για να το διαβάσει, ο οποίος το διάβασε και της το έστειλε και, αφού το φόρεσε η γυναίκα του, στο χρόνο απέκτησε παιδί.

• O Κυριάκος Σεφερίδης, ο Αναγνώστης του Πατρός Αρσενίου, διηγήθηκε ότι είχαν φέρει μια φορά μια δαιμονισμένη Τουρκάλα από τους Τελέληδες αλυσοδεμένη, με φοβερό δαιμόνιο, που την έλεγαν Τετέβη, την οποία διάβασε ο Χατζεφεντής με το Ευαγγέλιο και έδιωξε τον δαίμονα από την γυναίκα και έγινε αμέσως καλά.

• Ο Κυριάκος Σεφερίδης διηγήθηκε ότι μια μέρα είχαν φέρει στα Φάρασα έναν δαιμονισμένο από το Σίσι, υιόν αξιωματικού Τούρκου. Μόλις ο Χατζεφεντής του διάβασε το Ευαγγέλιο, έγινε καλά και καθόταν σαν το αρνί ήσυχος, ενώ πριν έσχιζε τα ρούχα και το πρόσωπό του με τα νύχια του.

www.agiosarsenios.com/

Πηγή

«ΠΑΡΑΚΑΛΑ ΤΗΝ ΡΗΝΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΜΕΙ ΚΑΛΑ»!(Άγνωστο θαύμα της Αγίας Ειρήνης στην Άρτα

«Αγία Ρηνούλα, δεν βρήκα λόγια να σου πω ευχαριστώ γιατί δεν βρίσκω λόγια ούτε για τα μάτια του κόσμου να περιγράψω τη δυστυχία της μάνας να’ χει το παιδί της άρρωστο και ανήμπορο……

Θέλω να σκέφτομαι μόνο το καλό που μου ’κανες. Και γρήγορα μάλιστα. Τόσο γρήγορα που ενώ σκεφτόμουνα τι να γράψω για να παρακαλέσω την Παναγία, εις το όνομά Σου και με τις δικές Σου μεσιτείες το κοριτσάκι μου έγινε πάραυτα καλά!Δύο μήνες το είχα στο κρεββάτι, επειδή είχε πέσει από έναν καναπέ χωρίς ούτε καν οφθαλμοφανή τραυματισμό. Πήγα σε γιατρούς, επαρεκάλεσα, πήρα γεροντάδες, τίποτα.

Παραμονή της γιορτής μου (Εισόδια της Θεοτόκου, 21 Νοεμβρίου 2012) άφησα το παιδί με τη μάνα μου (ο πατέρας του έλειπε στην Αμερική) και επήγα αγρυπνία στο μοναστήρι Κάτω Παναγία Άρτας.

Και φεύγοντας, αγόρασα μία εικόνα της Αγίας Ρηνούλας, του Αγίου Νικολάου και Αγίου Ραφαήλ, μεγάλη η Χάρη Τους.Την άλλη μέρα είπα στο παιδί μου:

– Παιδί μου (Δαυιδούλα – έχει το όνομα του Οσίου Δαυίδ του εν Ευβοία – 5,5 χρονών), εγώ δεν μπορώ να σε κάμω καλά! Είμαι άνθρωπος αμαρτωλός. Παρακάλα την Αγία Ρηνούλα, που είναι και κοριτσάκι να σε κάμει καλά!​Και μάλιστα της είπα:

– Να της κάμεις 1 ζωγραφιά να τη στείλουμε να παρακαλέσεις! Έτσι της είπα.

– Κοίτα μαμά, μου είπε, φορά και φόρεμα ροζ (έτσι ήταν στην εικονογράφηση). Την επαρακάλεσε και με δικά της λογάκια και έγινε καλά! Δεν προλάβαμε ούτε τη ζωγραφιά να στείλουμε!– Κάνε και μια ζωγραφιά να πεις Ευχαριστώ, της είπα τις επόμενες ημέρες. Το έκαμε και αυτό.Σου στέλνω Αγία Ρηνούλα τις ζωγραφιές της.Προς Δόξαν Κυρίου

Μ. Μαρία

7/2/2013, Άρτα

Πηγή: Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ εις Άνω Σούλι Μαραθώνος το «σπιτάκι της Μέλιας»



Τον κοι­νώ­νη­σαν οι ά­γιο Α­νάρ­γυ­ροι

• 

Δι­ή­γη­ση Στυ­λια­νοῦ…: «Στίς 27‒9‒2001 ἔ­πα­θα ἕ­να βα­ρύ ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο (θρομ­βω­τι­κό) καί τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι ἦ­ταν σέ πλή­ρη ἀ­κι­νη­σί­α. Ὁ λό­γος μου ἦ­ταν ἀρ­γός καί ὄ­χι στα­θε­ρός. Ἔ­μει­να στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο δέ­κα μέ­ρες καί ὕ­στε­ρα πῆ­γα στό σπί­τι. Κα­τά τό τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου τοῦ ἰ­δί­ου ἔ­τους ἄρ­χι­σα νά ση­κώ­νω­μαι καί νά κυ­κλο­φο­ρῶ μέ μπα­στού­νι.

»Στίς 9‒1‒2002 καί ἐ­νῶ ἔ­κα­να ἀντι­πη­κτι­κή ἀ­γω­γή, πα­θαί­νω τό δεύ­τε­ρο ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο καί ταυ­τό­χρο­να πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Πά­λι τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι μέ­νουν χω­ρίς κί­νη­ση. Οἱ για­τροί λέ­νε ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α γι­ά μέ­να. Μ᾽ αὐ­τή τήν ἀ­γω­γή δέν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται ὁ θρόμ­βος πού προ­κά­λε­σε τό ἐγ­κε­φα­λι­κό καί τήν πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Βρί­σκο­μαι καί πά­λι στό ΑΧΕΠΑ στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου. 

»Στίς ἐν­νέ­α πρός δέ­κα Ἰ­α­νου­α­ρί­ου, στίς τρεῖς με­τά τά με­σά­νυ­χτα, ἐ­νῶ μέ εἶ­χε πά­ρει γι­ά λί­γο ὁ ὕ­πνος, ξύ­πνη­σα καί εἶ­δα ὅ­λο τόν θά­λα­μο φω­τι­σμέ­νο ἄ­πλε­τα μέ ἕ­να λευ­κό φῶς πού δέν μπο­ρῶ νά τό πε­ρι­γρά­ψω. Γύ­ρι­σα πρός τήν πόρ­τα καί ἀντί νά δῶ κά­ποι­α νο­ση­λεύ­τρια, βλέ­πω δυ­ό ἄν­δρες μέ γα­λά­ζια ἄμ­φια, μέ μορ­φή γα­λή­νια, τήν ὁ­ποί­α γα­λή­νη με­τά­δω­σαν καί σέ μέ­να πρίν ἀ­κό­μη τούς μι­λή­σω. Ὅ­ταν πλη­σί­α­σαν κοντά μου τούς ρώ­τη­σα ποι­οί εἶ­ναι καί μέ πρα­εῖ­α φω­νή μοῦ εἶ­παν: “Ὁ Κο­σμᾶς καί ὁ Δα­μια­νός εἴ­μα­στε, Στυ­λια­νέ, για­τροί εἴ­μα­στε”. 

»Ὁ ἕ­νας κρα­τοῦ­σε ἕ­να μι­κρό Ἅ­γιο Πο­τή­ριο μέ τήν λα­βί­δα. Ὁ ἄλ­λος ἕ­να δο­χεῖ­ο γυ­ά­λι­νο μέ ἕ­να Σταυ­ρό στήν μέ­ση καί τρί­α κλω­νά­ρια βα­σι­λι­κό. Πλη­σί­α­σαν, μέ ρά­ντι­σαν μέ τόν ἁ­για­σμό καί ἔ­πει­τα ρά­ντι­σαν καί τόν ἄλ­λο ἀ­σθε­νῆ τοῦ θα­λά­μου, τόν Ἀ­να­στά­σιο ἀ­πό ἕ­να χω­ριό τῆς Κο­ζά­νης. Στήν συ­νέ­χεια ἔρ­χονται νά μέ κοι­νω­νή­σουν. Τούς εἶ­πα ὅ­τι τήν προ­η­γού­με­νη μέ­ρα τό ἀ­πό­γευ­μα εἶ­χα φά­ει κρέ­ας καί μοῦ ἀ­πάντη­σαν: “Μή στε­νο­χω­ρι­έ­σαι, ἐ­μεῖς τό γνω­ρί­ζου­με. Καί ἕ­να νά γνω­ρί­ζης. Αὐ­τόν πού ἐ­μεῖς φέ­ρα­με σέ σέ­να, Αὐ­τόν καί ἐ­σύ ἀ­πό ἐ­δῶ καί στό ἑ­ξῆς θά δί­νεις στούς ἀν­θρώ­πους”. 

»Μοῦ ἔ­δω­σαν τό μά­κτρο καί μέ κοι­νώ­νη­σαν. Τό ἴ­διο ἔ­κα­ναν καί στόν Ἀ­να­στά­ση. Ἀφοῦ μᾶς εὐ­λό­γη­σαν, ἔ­φυ­γαν καί τό φῶς ἔ­σβη­σε μό­νο του. Τό­τε τι­νά­χθη­κα πά­νω στό κρεβ­βά­τι καί ἔ­νι­ω­σα κά­τι πα­ρά­ξε­νο. Πρίν ἀ­κό­μα ἀρ­χί­σω νά σκέ­φτω­μαι καί νά συ­νει­δη­το­ποι­ῶ τί συ­νέ­βη, ἔ­νι­ω­θα τήν εὐ­λο­γί­α τους. Ἔβγα­λα ἀ­πό τό στό­μα μου τόν Ἅ­γιο Ἄρ­το καί τό χέ­ρι μου κοκ­κί­νι­σε. Τό­τε κα­τά­λα­βα πώς ἦ­ταν κά­τι τό ἀ­λη­θι­νό, κά­τι τό ὑ­παρ­κτό. Μέ δέ­ος τόν κα­τέ­λυ­σα. Δό­ξα­σα τόν Θε­ό καί πραγ­μα­τι­κά πε­ρί­με­να μέ ἀγά­πη μέ­σα μου τόν θά­να­το. 

»Ἀλ­λά συ­νέ­βη τό ἀντί­θε­το. Ἐ­νῶ ἤ­μουν μέ 80 τοῖς ἑ­κα­τό ἀ­να­πη­ρί­α καί σύμ­φω­να μέ τό νό­μο 2643 ἤ­μουν ἄ­το­μο μέ εἰ­δι­κές ἀ­νάγ­κες, ἀ­πό ἐ­κεί­νη τήν στιγ­μή ἄρ­χι­σαν ὅ­λα νά πη­γαί­νουν πρός τό κα­λύ­τε­ρο. Ἡ ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τῆς ὑ­γεί­ας μου ἦ­ταν γρή­γο­ρη, θε­α­μα­τι­κή καί οἱ για­τροί ἀ­πο­ροῦ­σαν γι᾽ αὐ­τό.  

»Ὅ­ταν με­τά ἀ­πό λί­γους μῆ­νες βρέ­θη­κα μέ κά­ποι­ον Γέ­ροντα Ἁ­γι­ο­ρεί­τη καί τοῦ δι­η­γή­θη­κα ὅ­λα αὐ­τά, μοῦ εἶ­πε: “Στυ­λια­νέ, τί ἦ­ταν αὐ­τό πού σοῦ ἔφε­ραν οἱ Ἅ­γιοι ἐ­κεί­νη τή νύ­χτα; Ἦ­ταν ὁ Χρι­στός, τό Σῶ­μα καί τό Αἷ­μα Του, ἡ θεί­α Κοι­νω­νί­α. Ποι­ός εἶ­ναι αὐ­τός πού δί­νει στούς ἀν­θρώ­πους τήν θεί­α Κοι­νω­νί­α; Ὁ Ἱ­ε­ρέ­ας. Στυ­λια­νέ, παι­δί μου, ἦρ­θε ἡ ὥρα γι­ά τόν θά­να­το, ὄ­χι τόν πνευ­μα­τι­κό, ἀλ­λά τόν θά­να­το τοῦ πα­λαι­οῦ Στυ­λια­νοῦ, ἦρ­θε ἡ ὥ­ρα γι­ά νά γί­νης Ἱ­ε­ρέ­ας”. 

»Ἔ­τσι στίς 14‒12‒2003, χω­ρίς προ­η­γου­μέ­νως νά τό ἔ­χω σκε­φθῆ πο­τέ, χει­ρο­το­νή­θη­κα Δι­ά­κο­νος ἀπό τά εὐ­λο­γη­μέ­να χέ­ρια τοῦ ἀ­ει­μνή­στου Μη­τρο­πο­λί­του Σι­σα­νί­ου καί Σι­α­τί­στης Κυ­ροῦ Ἀντω­νί­ου, καί στίς 23‒5‒2004 πρε­σβύ­τε­ρος σέ ἡ­λι­κί­α 41 ἐ­τῶν». 

(Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)

» – Καλά έκανες κύριε Κώστα και με πήρες για την Θεσσαλονίκη. Πάντα τέτοιες μέρες πριν την γιορτή μου έρχομαι με άλλους νεομάρτυρες αδελφούς και συναντούμε στην Θεσσαλονίκη τον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ… πάνω στο μαρτύριο του στηρίχτηκαν και τα δικά μας μαρτύρια για τον ΧΡΙΣΤΟ…»

Ένα κ

Καταπληκτικό γεγονός…

                             
Βαρυχειμωνιά είχε πλακώσει τέτοιες ημέρες όχι πολλά χρόνια πριν στην Δυτική Μακεδονία. Ήταν οι χρονιές που «έψηναν» στα κάστανα την συμφωνία των Πρεσπών.

Η Εγνατία οδός φρακαρισμένη στο χιόνι και μετά δυσκολίας γινόταν η κυκλοφορία με αλυσίδες.

Κάποιος αδελφός είχε μια υποχρέωση στην όμορφη πόλη των Γρεβενών της Ελληνικοτάτης Μακεδονίας μας ( για να μην ξεχνιόμαστε ) και επέστρεφε στην Θεσσαλονίκη.

Λίγο έξω από τα Γρεβενά εκεί στον κόμβο με το χωριό του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ που η παράδοση το θέλει γενέτειρα του Αγίου Νεομάρτυρος εξ Ιωαννίνων , σταμάτησε για να βάλει αλυσίδες.

Τα χέρια του είχαν παγώσει και δυσκολευόταν, αλλά μόλις σήκωσε τα μάτια μπροστά στο καπό, βλέπει ένα παλληκαράκι με λεπτό μουστακάκι να του χαμογελάει και να του προτείνει να τον βοηθήσει.

Πράγματι όλα τελείωσαν στο άψε – σβήσε.

Ευχαριστώντας το παλληκάρι αυτό, άκουσε να του λέει:

» Αν πας Θεσσαλονίκη, μπορείς να με πάρεις και εμένα, θέλω να πάω στον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ για να τον προσκυνήσω.»

Τάχασε ο οδηγός , το μυαλό του κατακλύστηκε από σκέψεις διάφορες

«τόσες ώρες με έναν άγνωστο και που ξέρεις τι είναι και τι μπορεί να σου κάνει στην διαδρομή;»

Βλέποντας όμως το καθαρό πρόσωπο του νέου δεν δίστασε να του πει:

– εντάξει παλληκάρι μου , ευκαιρία να προσκυνήσω και εγώ μαζί σου την ΧΑΡΗ του ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.

O νέος του συστήθηκε:

» Με λένε Γιώργο και ασχολούμαι με άλογα στην περιοχή «

Όλα γύρω παγωμένα αλλά το αυτοκίνητο τσουλούσε λες και ήταν πάνω σε ένα αερόστρωμα.

Και φυσικά η συζήτηση με τον νέο περιεστράφει γύρω από τα τότε τεκταινόμενα για το Σκοπιανό και τις αντιδράσεις του κόσμου.

Έλεγε, έλεγε ο οδηγός…είχε πιάσει όλους τους πολιτικούς και τους ανεβοκατέβαζε γενιές 14ερες.

Ο συνοδηγός τον άκουγε με προσοχή , κουνώντας το κεφάλι του , λες και επικροτούσε, ότι άκουγε από τον συνομιλητή του.

Αφού πέρασαν τις σήραγγες της Εγνατίας και στην μεγάλη κατηφοριά της Βέροιας ο νέος άρχισε να σταυροκοπιέται συνέχεια.

Καλά του λέει ο οδηγός

-τι σε έπιασε ξαφνικά, για πόσες εκκλησίες και αγίους σταυροκοπιέσαι;, τον ρώτησε.

και ο νέος του απάντησε:

«η Βέροια είναι γεμάτη με πολλούς νεομάρτυρες από τα χρόνια της σκλαβιάς που δεν τους ξέρετε, αλλά για μένα είναι φίλοι μου»

Παράξενα πράγματα είπε μέσα του οδηγός και ξεκίνησε πάλι να του μιλάει για τους πολιτικούς που διαπραγματευόταν για την ονομασία της Μακεδονίας.

Αφού πέρασαν τον Κόμβο στο ΚΛΕΙΔΙ μπήκαν στην μεγάλη ευθεία προς την Θεσσαλονίκη.

Στέγνωσε το στόμα του οδηγού να μιλάει και σώπασε για λίγο,

όταν άκουσε τότε τον συνοδηγό του να του αποκαλύπτει, ότι αυτό που άνοιξαν οι Σκοπιανοί με τους φίλους τους

«θα το λύσει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ, όταν ξαναεπιτεθούν οι τούρκοι στην Ελλάδα»

Μόλις το παλληκάρι είπε την λέξη ¨τούρκοι¨ το πρόσωπο του έκανε συσπάσεις πόνου και κοιτούσε τα πόδια του.

– τι έχεις; τον ρώτησε , σαστισμένος ο οδηγός.

Αμίλητος ο νέος δίπλα του.

Σε ένα φανάρι μέσα στην Θεσσαλονίκη έσκυψε ο οδηγός να δει τα πόδια του νέου που έδειχνε ότι πονάει.

και τι να δει ..

τα πάντα είχαν γεμίσει αίματα

– ΠΑΝΑΓΙΑ μου είπε ,να σε πάω σε κοντινό νοσοκομείο.

» όχι αδελφέ μου , δεν είναι τίποτε πάντα τέτοια μέρα ανοίγουν οι πληγές στα πόδια μου που μου έκαναν οι τούρκοι, να με πας στον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ» του σύστησε.

-ποιοι τούρκοι και γιατί να μην τον πάω στο νοσοκομείο , αφού είμαι υπεύθυνος για την υγεία του; αναρωτήθηκε ο οδηγός για τα παράδοξα

Τελικά τον έπεισε να τον πάει σε νοσοκομείο της πόλης.

Εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε από όσα του είπε ο νέος για τους τούρκους, έβλεπε τα αίματα στις μοκέτες της θέσης του συνοδηγού και τρόμαζε με τις εικόνες αυτές.

Έξω από το νοσοκομείο μεταξύ της στάθμευσης των επειγόντων και μέχρι να φωνάξει ένα καροτσάκι , ο νέος είχε εξαφανιστεί από την θέση του συνοδηγού, ρώτησε , ξαναρώτησε σε όλο το νοσοκομείο , κανείς δεν είδε τον νέο αυτό, όπως τον περιέγραφε.

Πήγε και στον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ αλλά και εκεί δεν τον βρήκε μόνο προσκύνησε τον ΑΓΙΟ στην λάρνακα του που μυρόβλυζε

Στο μυαλό του μπήκαν πάλι πολλοί λογισμοί

– τι παράξενα πράγματα είναι όλα αυτά , καλύτερα να μην τον έπαιρνα μαζί μου στο ταξίδι.

Μέχρι και στην αστυνομία σκέφτηκε να πάει και να καταγγείλει το συμβάν.

Το βράδυ αποκαμωμένος από τα γενόμενα, βλέπει τον νέο, συνταξιδευτή του κατ΄όναρ να του λέει:

» – Καλά έκανες κύριε Κώστα και με πήρες για την Θεσσαλονίκη.

– Πάντα τέτοιες μέρες πριν την γιορτή μου έρχομαι με άλλους νεομάρτυρες αδελφούς και συναντούμε στην Θεσσαλονίκη τον ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ… πάνω στο μαρτύριο του στηρίχτηκαν και τα δικά μας μαρτύρια για τον ΧΡΙΣΤΟ.

– Είμαι ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο εξ Ιωαννίνων που με κρέμασαν οι τούρκοι κτυπώντας αλύπητα πρώτα τα πόδια μου, σέρνοντας με.

– Από τα αίματα που είδες, θα μείνει ένα μόνο μικρό σημείο πάνω στην μοκέτα ξεραμένο αίμα, να το κόψεις και είναι το δώρο που σου κάνω για το ταξίδι που μου χάρισες.

– Όλα θα γίνουν κατά το ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ για την πατρίδα και μην ανησυχείς, έχουν γνώση οι φύλακες.

– Αυτά τα αίματα μας θα τρομάξουν τους τούρκους που θα ξαναέλθουν με τις πλάτες άλλων…»
πηγή: Κωνσταντίνος Σύμπουρας

Μᾶς συμφέρει νὰ ἀρκεστοῦμε στὴν ἐπιστημονικὴ λογική;

 Παῦλος μοναχός, Βιολόγος, MD Μοριακῆς Βιολογίας καὶ Βιοϊατρικῆς – Βουλευτήρια Ἁγίου Ὄρους. 

   Τί παράξενο, σὲ λίγες μέρες θὰ γιορτάσουμε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἕνα θαῦμα ποὺ ὑπερβαίνει τὶς ἰατροβιολογικὲς ἐπιστῆμες καὶ κυρίως τὴν Γενετική, μὲ ἐπιστημονικοὺς παρεμβατισμούς, περιορισμοὺς καὶ ἀποκλεισμοὺς ἱστορικὰ πρωτοφανεῖς. Σὰν νὰ μεταλλάχθηκε ἡ ἐπιστήμη σὲ ἀπιστήμη. Θὰ πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε τελικά, μᾶς συμφέρει νὰ περιοριστοῦμε καὶ νὰ ἀρκεστοῦμε στὴν ἐπιστημονικὴ λογική; Κάποτε μοῦ τέθηκε αὐτὸ τὸ ἐρώτημα. Ἄν, ὡς ἐπιστήμονας, εἶχα ἀπαντήσει ὅτι ἀρκοῦμαι δὲν θά ΄μουν τώρα ζωντανὸς νὰ γράφω αὐτὸ τὸ κείμενο.

   Πρὶν ἔντεκα χρόνια ἔκανα τὸ διδακτορικό μου σὲ πεδίο βιοεπιστημονικοῦ ἐνδιαφέροντος. Μελετοῦσα δομὲς στὸ κυτταρικὸ τοίχωμα κάποιων μικροβίων πού, παράξενο, στὸ μικροσκόπιο εἶχαν σχῆμα κομποσχοινιοῦ. Δὲν τὸ εἶχα καταλάβει τότε. Δὲν ἤμουν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Πίστευα στὸν Θεό. Εἶχα φτιάξει ὅμως τὴν δική μου, δῆθεν ψαγμένη, κοσμοθεωρία, τὸ δικό μου «εὐαγγέλιο». Ἐρευνητικὰ πήγαινα καλά. Εἶχα ἤδη ἀπὸ τὸ πρῶτο ἔτος ἀρκετὰ πειραματικὰ δεδομένα γιὰ τὴν πολυπόθητη πρώτη δημοσίευση.

   Ἦταν μεγάλη τεσσαρακοστὴ ὅταν ἄρχισα νὰ ἔχω ἐνοχλήσεις στὴν μέση, οἱ ὁποῖες ἐπιδεινώθηκαν παρὰ τὰ ἀντιφλεγμονώδη ποὺ πήρα. Στὸν ὕπνο ἔβλεπα ἐφιάλτες ὅτι πεθαίνω. Ἀποφάσισα νὰ πάω στὰ ἐφημερεύοντα γιὰ περαιτέρω ἔλεγχο. Ἕνας ὑπέρηχος ἄνω κάτω κοιλίας ἦταν ἀρκετὸς γιὰ νὰ γίνει ἄμεση εἰσαγωγή. Μοῦ εἶπαν γιὰ μιὰ μεγάλη κύστη στὸν ἀριστερὸ νεφρό. Ἐπὶ εἴκοσι μέρες ἔκανα παρακεντήσεις, ἐξετάσεις γιὰ νὰ βγεῖ διάγνωση. Οἱ γιατροὶ πάντα σκυθρωποί, ὀλιγομίλητοι. Ἤξεραν, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἔλεγαν.

   Κάποια στιγμὴ ἐκνευρίστηκα καὶ πήγα στὸν διευθυντὴ τῆς κλινικῆς καὶ τὸν ρώτησα τί σχέση ἔχει ἡ ἀξονικὴ στὸν θώρακα καὶ τὸ κεφάλι μὲ τὸν νεφρό. Στρίβοντας τσιγάρο μοῦ ἀπάντησε κοφτά: «Ἔχεις καρκίνο. Ἔχεις ἕνα τεράστιο ὄγκο στὸν νεφρὸ μὲ μεταστάσεις στοὺς πνεύμονες καὶ τὴν σπονδυλικὴ στήλη». Πάγωσα…

   Πίσω μου, ἡ μάνα μου καὶ ὁ ἀδερφός μου ἄρχισαν τοὺς λυγμούς. Ἐσωτερικὰ ὅλος ὁ κόσμος μου γκρεμιζόταν. Ὄνειρα, ἀγωνίες, στόχοι, σχέσεις, καθημερινότητες, κοσμοθεωρίες. Ὅλα σκόνη. Κι ὅμως, κάτι μᾶλλον Κάποιος μὲ κράταγε ὄρθιο. Μιὰ ἐσωτερικὴ φωνὴ ποὺ μοῦ ἔλεγε: Μὴν ἀνησυχεῖς, Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ.

   Ἔφυγα ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ γιατροῦ τρομαγμένος, ἀλλὰ παραδόξως μὲ μιὰ διαύγεια, μὲ ἕνα ἐσωτερικὸ ξεκαθάρισμα. Ἕνα νέο νόημα σκόρπισε τὴν ὁμίχλη ποὺ σκέπαζε τὸν νοῦ μου. Δὲν μὲ ἔνοιαζε τόσο ποὺ θὰ πέθαινα νωρίς. Εἶχα ζήσει ἔντονα τὴν ζωή μου. Μὲ φόβιζε ἡ συναίσθηση ὅτι ἔχασκε ἀπὸ κάτω μου ὀρθάνοιχτο τὸ στόμα τοῦ βύθιου δράκοντα νὰ καταπιεῖ τὴν ψυχή μου καὶ νὰ τὴν στείλει στὴν αἰώνια κόλαση. Ἤθελα νὰ ἐξομολογηθῶ, σὰν τὸν ἄσωτο υἱὸ νὰ γυρίσω πίσω σὲ ἕνα πνευματικὸ ξεκίνημα ποὺ εἶχα ἐγκαταλείψει ἐδῶ καὶ χρόνια. Δὲν θὰ προλάβαινα νὰ φτάσω στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα, ἀλλὰ ἴσως μὲ ἔβρισκε στὸν σωστὸ προσανατολισμό, στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

   Τὰ πάντα μοῦ ἔδειχναν τὸ θάνατο. Οἱ γιατροὶ καὶ κυρίως τὸ ἴδιο τὸ γνωστικό μου ὑπόβαθρο. Εἶχα ὅμως μιὰ φλογερὴ πίστη ὅτι ὁ Πρωτομάστορας Θεός, ἂν ἦταν θέλημά Του, μποροῦσε νὰ φτιάξει τὴν ἀνεπανόρθωτη βλάβη ποὺ εἶχε ὑποστεῖ τὸ σῶμα μου. Κατέβηκα στὴν ἐκκλησία καὶ ἐκεῖ στὸ κατανυκτικὸ ἡμίφως τῶν κεριῶν ἐξομολογήθηκα στὸν πνευματικὸ γιατρὸ τοῦ νοσοκομείου.

   Ἂν καὶ οἱ οὐρολόγοι ἀρχικὰ δὲν ἔκριναν σκόπιμο νὰ χειρουργηθῶ, γιατὶ ἡ κατάσταση ἦταν πολὺ προχωρημένη, τελικὰ πήραν τὴν ἀπόφαση νὰ τὸ κάνουν. Μοῦ μίλησαν γιὰ μιὰ δύσκολη πολύωρη ἐπέμβαση, ποὺ στὸν ἴδιο χρόνο θὰ προσπαθοῦσαν νὰ ἀφαιρέσουν τὸν ὄγκο μαζὶ μὲ τὸν νεφρό, τὶς συμφύσεις του καὶ τὴν πιὸ μεγάλη μετάσταση στὸν πνεύμονα.

   Τὴν προηγούμενη τοῦ χειρουργείου ἦταν Κυριακὴ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλά, πολλὰ χρόνια λειτουργήθηκα καὶ κοινώνησα. Δὲν ἦταν μόνο ὅτι κοινώνησα τὸν Χριστό, (ἐπι)κοινώνησα καὶ μὲ τοὺς πιστοὺς γύρω μου. Μέσα ἀπὸ τὴν κοινὴ λατρεία ἔνοιωσα νὰ μὲ στηρίζει καὶ νὰ μὲ ἐνισχύει ἕνα προσευχητικὸ δίχτυ ποὺ τὸ κράταγαν ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοί…

   Τὰ πράγματα πήραν ἄλλη τροπή. Τὸ χειρουργεῖο κράτησε μόνο δύο ὧρες γιατὶ ὁ ὄγκος, πέραν κάθε προσδοκίας, δὲν εἶχε συμφύσεις σὲ γειτονικὰ ὄργανα καὶ βγῆκε εὔκολα σὰν μωρό. Ἡ ταχεῖα βιοψία ἔδειξε ὅτι δὲν ἔπασχα ἀπὸ καρκίνο τοῦ νεφροῦ, ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα σπάνιο παιδικὸ ὀστεοσάρκωμα. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ μεταστάσεις στὸν πνεύμονα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπιστοῦν πρῶτα μὲ χημειοθεραπεία. Ἔτσι ἐκεῖ ποὺ φαινόμουν πολὺ νέος γιὰ νὰ ἔχω καρκίνο, ἤμουν τώρα πολὺ «γέρος» γιὰ τὸν συγκεκριμένο τύπο καρκίνου. Ἄρχισα νὰ βλέπω τὰ πρῶτα χαμόγελα στὰ πρόσωπα τῶν γιατρῶν. Μιὰ κάποια ἐλπίδα ἄρχισε νὰ ἀνατέλλει.

   Ὡστόσο, τὸ πρόβλημα ἦταν ὅτι στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε ἡ γνώση καὶ ἡ ἐμπειρία ἑνὸς ἐπιθετικοῦ πρωτοκόλλου ἀντιμετώπισης τοῦ συγκεκριμένου μεταστατικοῦ καρκίνου σὲ ἐνήλικα. Ἔτσι οἱ ὀγκολόγοι μοῦ πρότειναν νὰ μὲ ἀναλάβει μιὰ ἐξειδικευμένη ὀγκολογικὴ κλινικὴ τῆς Ἀμερικῆς. Στὴ σκέψη αὐτὴ μὲ προβλημάτιζε ἡ ἐνδεχόμενη ἔλλειψη ἐκκλησίας στὴν πόλη ποὺ ἦταν ἡ κλινικὴ καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας. Τὸ συζήτησα μὲ τὸν πνευματικό μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς μπόρεσα νὰ συνδεθῶ ξανὰ μαζί του λίγο πρὶν τὸ χειρουργεῖο. Μοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία του νὰ πάω στὴν Ἀμερική. Ὅλα πήγαν ἀνέλπιστα καλά.

   Μέσα σὲ ἐλάχιστο χρόνο ἔγιναν οἱ ἑτοιμασίες καὶ βρεθήκαμε στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς. Ἡ πόλη ἦταν ὄμορφη, ἥσυχη, οὐσιαστικὰ προέκταση τοῦ νοσοκομείου, φτιαγμένη γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖ καὶ νὰ ἀναψύχει τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς συνοδούς τους. Τὸ κυριότερο, πολὺ σύντομα ἀνακαλύψαμε ὅτι κοντὰ στὸ νοσοκομεῖο ὑπῆρχε ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία. Τὸ ἀπίστευτο, ἡ ἐνορία διέθετε δωρεὰν δίπλα στὸ ναὸ σπίτια μὲ πλῆρες νοικοκυριὸ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τοῦ νοσοκομείου. Ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, βρέθηκα νὰ ἀτενίζω ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς νέας κατοικίας μου, τὸν σταυρὸ τοῦ τρούλου τῆς ἐκκλησιᾶς καὶ νὰ δοξολογῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν πρόνοιά Του.

   Συνοπτικὰ τὸ πλάνο θεραπείας περιελάμβανε χημειοθεραπεῖες, ἀξιολόγηση, χειρουργεῖο καὶ πάλι χημειοθεραπεῖες μαζὶ μὲ ἀκτινοβολίες. Στὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας στὶς δεκαπέντε Αὐγούστου ἔγινε τὸ PET SCAN τῆς ἀξιολόγησης. Ὅλες οἱ ὑπερμεταβολικὲς μεταστατικὲς ἐστίες (πάνω ἀπὸ δέκα) ποὺ εἶχε δείξει τὸν Ἀπρίλιο εἶχαν ἐξαφανισθεῖ. Ὁ μεγάλος ὄγκος στὸν πνεύμονα εἶχε συρρικνωθεῖ στὸ 1cm, ἀφαιρέθηκε χειρουργικὰ γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἦταν μόνο οὐλώδης ἱστὸς χωρὶς νεόπλασμα. Οἱ γιατροὶ ἐνθουσιασμένοι μίλησαν γιὰ ἐντυπωσιακὰ θετικὴ ἐξέλιξη. Ἀκολούθησε τὸ ὑπόλοιπο σκέλος τοῦ πρωτοκόλλου τὸ ὁποῖο εἶχε διάρκεια ὀχτὼ μῆνες.

   Σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῶν θεραπειῶν προσπαθοῦσα νὰ κοινωνῶ κάθε Κυριακὴ μὲ τὴν εὐλογία καὶ καθοδήγηση τοῦ γέροντά μου. Ἡ Θεία Κοινωνία μοῦ ἔδινε σωματικὴ καὶ πνευματικὴ δύναμη, θάρρος καὶ καρτερία. Στὸ Ἅγιο Ποτήριο εἶχα ἐναποθέσει ὅλη τὴν ἐλπίδα μου νὰ καταφέρω νὰ  διαπλεύσω ἀνάμεσα στὶς συμπληγάδες πέτρες τῆς θανατηφόρου ἀσθένειας ἀπὸ τὴν μιὰ καὶ τῆς δηλητηριώδους θεραπείας ἀπὸ τὴν ἄλλη. Καὶ οἱ δεκατέσσερις κύκλοι μὲ βρήκαν αἱματολογικὰ ἕτοιμο καὶ ἔτσι ὅλα πήγαν σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα. Τὰ φάρμακα δὲν μοῦ προκάλεσαν οὔτε ἕνα ἐμετό, οὔτε μιὰ διάρροια.

   Παρὰ τὴν γνωστὴ ἀνοσοκαταστολὴ ποὺ προκαλοῦν οἱ χημειοθεραπεῖες δὲν νόσησα οὔτε μιὰ φορὰ ἀπὸ κάποια λοίμωξη. Ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δὲν κολλάει μικρόβια, ἀλλὰ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι μὲ προστάτευσε ἀπὸ αὐτά. Αὐτὸ μὲ τὴν πνευματικὴ λογικὴ εἶναι αὐτονόητο, διότι οἱ παθογόνοι μικροοργανισμοὶ προσιδιάζουν λειτουργικὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο ζωντανὸ ὀργανισμὸ στὸ τέλειο παράσιτο, τὸν ἀκοίμητο σκώληκα, τὸν διάβολο, ποὺ ἡ Θεία Κοινωνία καίει καὶ ἐκδιώκει.

   Ὅλα τὰ παραπάνω τὰ καταθέτω γιὰ νὰ φανερώσω πρὸς δόξαν Θεοῦ, πολὺ ἀκροθιγῶς, τὴν εὺεργεσία ποὺ ἔλαβα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τόσο ἀπαξιώνεται στὶς μέρες μας. Φυσικὰ δὲν ὑποτιμῶ τὴν συνδρομὴ τῆς Ἐπιστήμης. Δὲν θὰ μποροῦσα ἄλλωστε, λόγῳ τῆς διαδρομῆς μου. Θλίβομαι πολὺ πού, λόγῳ τοῦ κορωνοϊοῦ μὲ μέση θνητότητα περίπου 0,5%, ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅταν ὁ καρκίνος ποὺ μὲ βοήθησε ἡ Ἐκκλησία νὰ ξεπεράσω ἔχει θνητότητα τουλάχιστον 80%. Ἄν, περισσότερο ἀπὸ τοὺς θεράποντες, ἐμεῖς οἱ ἀσθενεῖς εἴχαμε βροντοφωνάξει γιὰ τὴν ψυχοσωματικὴ θεραπεία ποὺ προσφέρει τὸ Νοσοκομεῖο ποὺ λέγεται Ἐκκλησία, θὰ εἶχε ἀναχαιτιστεῖ ἡ ἐπέλαση τῆς λογικοκρατίας.

   Ἂς συνειδητοποιήσουν οἱ εἰδικοὶ ποὺ εἰσηγοῦνται, οἱ ἰθύνοντες ποὺ ἀποφασίζουν ἢ ἀποδέχονται, οἱ νομικοὶ ποὺ καθεύδουν, οἱ δημοσιογράφοι ποὺ στοχοποιοῦν, οἱ «νομοταγεῖς» ποὺ καταγγέλλουν, οἱ ἀστυνομικοὶ ποὺ ἐπιβάλλουν πρόστιμα, ὅτι ἐμποδίζοντας τοὺς πιστοὺς νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, ἐμποδίζουν τὸν δρόμο πρὸς τὸ θαῦμα, τὸ ὑπέρλογο, πρὸς τὸν ἀκένωτο θησαυρὸ τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφήνοντας ὡς μόνη ἐπιλογὴ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἀπελπισίας. Ἡ πραγματικότητα ἤδη ἀποφαίνεται ἂν αὐτὸ ὀνομάζεται προστασία ἢ προσβολὴ τῆς δημόσιας ὑγείας.

   Ζοῦμε σὲ ἕνα μεταπτωτικὸ κόσμο, ὄχι στὸν παράδεισο. Ὁ θάνατος εἶναι φυσιολογικὴ λειτουργία τῆς ζωῆς γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πληθυσμιακῆς ἰσορροπίας καὶ βιοποικιλότητας τῶν οἰκοσυστημάτων. Ἀναπόφευκτα θὰ μᾶς ἐπισκεφθοῦν οἱ ἀσθένειες καὶ τελικὰ ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, θεραπεύοντας «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν» στὸ Εὐαγγέλιο, ἀποκάλυψε ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ὑπέρτατος διαχειριστὴς τῶν ἀσθενειῶν. Εἰσερχόμενοι στὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας δίνουμε στὸν Χριστό, τὸν Ἱατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, τὴν ἄδεια νὰ χρησιμοποιήσει τὶς ἀσθένειες, τοὺς γιατρούς, τὰ φάρμακα καὶ ὅλες τὶς σχετικὲς ἐμπειρίες ὡς χειρουργικὰ ἐργαλεῖα γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ νὰ μᾶς ἐνηλικιώσει πνευματικά. Ἔτσι γινόμαστε ἀληθινὰ ἄνω θρώσκοντα ὄντα ποὺ χαίρονται καὶ ἀγάλλονται μὲ τὸν Κύριο καὶ Δημιουργό τους.

   Εἶναι πραγματικὰ ἕνα θαυμαστὸ μυστήριο, πῶς ἐντὸς Ἐκκλησίας ἡ ἀσθένεια μεταβάλλεται σὲ δύναμη, ἡ ἀναπηρία σὲ ὑπέρβαση, ὁ θάνατος σὲ ἀνάσταση. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ ἀρρώστιες ἦταν πάντα εὐπρόσδεκτες ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους μας, γιὰ νὰ εἶναι ὁ νοῦς τους σταθερὰ ἀποξενωμένος ἀπὸ τὸ τρεπτό, ἐφήμερο, ἀπατηλὸ καὶ μάταιο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμοι εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου. Γιατὶ ἡ ταπείνωση, ὁ πόνος καὶ τὸ μαρτύριο τῆς νόσου εἶναι ὁ πιὸ εὔγλωττος τρόπος νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς.   Ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς τὴν δοκιμασία τοῦ κορωνοϊοῦ γιὰ νὰ σηκώσουμε τὰ χέρια ψηλὰ καὶ νὰ μᾶς ἀνασύρει ἀπὸ τὴν λάσπη τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς κοσμικότητας. Ἐμεῖς ὅμως χωθήκαμε πιὸ βαθειὰ στὸν βοῦρκο, νὰ μᾶς κατεσθίουν οἱ βδέλλες καὶ τὰ σκουλήκια τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου. Εὔχομαι, πρὶν ἔρθουν πιὸ δύσκολες καταστάσεις, νὰ γίνει κοινὴ συνείδηση ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ αὐξανόμενη μέν, ἀει-πεπερασμένη δέ, ἐπιστημονικὴ παρακαταθήκη. Κατὰ πάντα μᾶς συμφέρει ὁ ἀγωγὸς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία, νὰ εἶναι διαρκῶς ἀνοιχτὸς καὶ προσβάσιμος, νὰ γεμίζει τὶς καταφαρμακωμένες καρδιές μας μὲ ἐλπίδα καὶ τὶς ζωές μας μὲ εὐλογίες καὶ θαύματα.

ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ!

1)Θαύμα σε αγιορείτικο μοναστήρι

«Τι κάνετε»; ρώτησε ο άγνωστος ιερέας.Μόνο αυτό το αλεύρι σας έμεινε;

Οι πατέρες του αθωνικού μοναστηριού απάντησαν ότι μόνο αυτό το αλεύρι τους είχε μείνει και δεν μπορούσαν να αγοράσουν άλλο εξαιτίας της γερμανικής κατοχής.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η μονή για να επιβιώσει χρειαζόνταν δέκα χλιάδες οκάδες τον χρόνο και εκείνοι δεν μπορούσαν να αγοράσουν ούτε μία οκά. Ο άγνωστος ιερές πήρε λίγο αλεύρι το ευλόγησε και το έριξε πάνω στο υπόλοιπο αλεύρι.Ευλόγησε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,το μοναστήρι, την θάλασσα και ετοιμάστηκε να φύγει.
-«Από πού έρχεσαι»;τον ρώτησαν οι πατέρες.«Κάθησε μαζί μας να φας λίγο ψωμί με ελιές»
-«Έρχομαι από πολύ μακριά,από τα Μύρα της Λυκίας»απάντησε και απομακρύνθηκε.
 Τελικά οι 150 οκάδες που είχε ευλογήσει ο άγιος έφτασαν για μισό χρόνο,από τον Δεκέμβριο όταν ο Άγιος Νικόλαος εμφανίστηκε στο μοναστήρι μέχρι τον Ιουλιο όταν βγήκε η νέα σοδειά.

2)Ο Άγ.Νικόλαος σώζει θαυματουργικά έναν Κινέζο
 Στην Κίνα πριν ανεβούν στην εξουσία οι Κινέζοι,υπήρχε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Χάρπιν μία εικόνα του Αγίου Νικολάου την οποία είχαν τοποθετήσει Ρώσοι μετανάστες.Την σέβονταν ακόμη και οι μη-ορθόδοξοι Κινέζοι
Μία ημέρα ήρθε στον σταθμό ένας βρεγμένος Κινέζος ο οποίος είχε πέσει στα γόνατα ευχαριστώντας τον Άγιο Νικόλαο στα κινέζικα.
 Αυτός μία ημέρα κατά την διάρκεια του χειμώνα προσπάθησε να διασχίσει τον Σάνγκαρι ποταμό.Αυτός ο ποταμός περνάει μέσα από το Χάρπιν και τον χειμώνα παγώνει.Όπως προχωρούσε βιαστικός.ο πάγος έσπασε και βρέθηκε κάτω από τον πάγο.Όπως βυθιζόνταν θυμήθηκε την εικόνα του σιδηροδρομικού σταθμού και φώναξε:«Γέρε άνθρωπε από τον σιδηροδρομικό σταθμό,βοήθησε με»!
Μετά έχασε τις αισθήσεις και γλίστρησε κάτω από τον πάγο.Ο θάνατος φαινόνταν βέβαιος.
Το επόμενο πράγμαα που θυμάται είναι ότι βρέθηκε στην όχθη του ποταμού!Το δέρμα του ήταν παγωμένο.Όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτρεξε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και έπεσε μπροστά στην εικόνα ευχαριστώντας τον Άγιο ιεράρχη Νικόλαο για την θαυματουργική του επέμβαση.

3)Η εικόνα του Κρεμλίνου που χάθηκε και ξαναεμφανίστηκε
Ένας από τους είκοσι πύργους του Κρεμλίνου στην Μόσχα είναι ο πύργος του Αγίου Νικολάου και μία από τις εισόδους του Κρεμλίνου ο οποίος χτίστηκε το 1492. Από τον 16ο αιώνα η εικόνα του Αγιόυ Νικολάου Μοζάινσκ κόσμει τον πύργο.
Υπο το βλέμμα του Αγίου έγιναν οι παρελάσεις και οι στέψεις των τσάρων στο Κρεμλίνο για 500 χρόνια.
Το 1812 ο Ναπολέων έβαλε φωτιά στο Κρεμλίνο.Ο πύργος του Αγίου Νικολάου ανατινάχθηκε και όλο το πάνω μέρος κατάρρευσε.Η εικόνα όμως κατα θαυματουργικό τρόπο σώθηκε.
Το 1916 ο πύργος ξαναφτιάχθηκε με κάποιες προσθήκες.
Κατά την Οκτωβριανή επανάσταση η πύλη και ο πύργος του Αγίου Νικολάου Μοζάινσκ δέχθηκε επίθεση με εκρηκτικά,ριπές πολυβόλου και χειροβομβίδες.Μία εικόνα ενός αγγέλου από την άλλη μεριά καταστράφηκε.Η εικόνα του Αγίου όμως-παρά τις τρύπες από τις σφαίρες διασώθηκε για δεύτερη φορά!Οι μπολσεβίκοι σκέπασαν την εικόνα με ένα κόκκινο ύφασμα μακρυά από τα βλέματα των πιστών.Το ύφασμα όμως κομματιάστηκε και οι Μοσχοβίτες μπορούσαν πάλι να δουν την εικόνα.

Τον Μάιο του 1918(σ.σ.9 Μαίου εορτή της ανακομιδής του λειψάνου του Αγίου Νικολάου)ο πατριάρχης Τύχωνας ζήτησε η λιτανεία να περάσει από την Κόκκινη Πλατεία όπου έγινε δέηση κάτω από την εικόνα του Αγίου.Ο Κόκκινος Στρατός διέλυσε την συγκέντρωση με πυροβολισμούς.

 Το 1934 η εικόνα εξαφανίστηκε,όλοι πίστευαν ότι κατά διαταγή του Στάλιν η εικόνα είχε καταστραφεί.
Οι αναστηλωτικές εργασίες του 2010 όμως διεψευσαν αυτήν την εκδοχή.Η εικόνα βρέθηκε!
 Οι εργάτες που είχαν ανεβεί για να καταστρέψουν την εικόνα-με κίνδυνο της ζωής τους-δεν την κατέστρεψαν αλλά την σκέπασαν με ένα μεταλλικό κάγκελο και ένα μεταλλικό δίχτυ.Η απόσταση του από τον σοβά ήταν δέκα εκατοστά και έτσι μπορούσε να ”αναπνέει”.Την μεταλλική πλάκα την έβαψαν με μπογιά.

Η εικόνα ανακαινίστηκε και τα αποκαλυπτήρια της έγιναν στις 15/28 Αυγούστου 2010 παρουσία του προεδρου Μεντβέντεβ.

4)Ο Άγ.Νικόλαος θεραπεύει μουσουλμάνα
Μιά μουσουλμάνα από την Ρωσική Δημοκρατία του Μπασκορτοστάν,η οποία επί 14 χρόνια υποβάλονταν σε εξετάσεις και θεραπείες για να μείνει έγκυος,το κατάφερε αφού προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου.
 ”Είμαι μουσουλμάνα,αλλά για κάποιον λόγο πιστεύω ότι η εικόνα με βοήθησε”δήλωσε η ευτυχισμενη μητέρα στην Komsomolskaya Pravda.
Οι φίλοι της, την συμβουλευσαν να πάει στην εκκλησία:Ο γάμος της είχε αποτύχει ενώ η διάγνωση ήταν σαν μία μαχαιριά για την οικογένειά της-η ασθένειά της δεν θα της επέτρεπε να γεννήσει.
 Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε σε μία εκκλησία,ήταν λίγο φοβισμένη και δεν ήξερε πώς να προσευχηθεί.
Οι ενορίτες την ενθάρρυναν λέγοντάς της να προσευχηθεί από την” καρδιά της”.
Τότε προσευχήθηκε λέγοντας”Νικόλαε θαυματουργέ βοήθησέ με να απόκτήσω έναν γιό”και άφησε μία χρυσή αλυσίδα δίπλα στην εικόνα.
Μετά από έναν μήνα έμεινε έγκυος και τελικά γέννησε ένα υγιέστατο μωράκι!

5)Συγκλονιστικό θαύμα του Αγ.Νικολάου στο Κίεβο το 1920
Στα μέσα της δεκαετίας του’40 βρέθηκα στο Μόναχο,στην Δυτ.Γερμανία.Η πόλη ήταν ακόμη ερειπωμένη από τον πόλεμο και δεν είχα που να μείνω.Τελικά βρέθηκε ο «Καλός Σαμαρείτης»κάποια δωμάτια που ανήκαν στην εκκλησία.Εκεί βρήκα και έναν κύριο γύρω στα 40-45 και συστηθήκαμε.Έπρεπε να κοιμηθούμε πάνω σε κάτι σανίδες και καρέκλες και για να περάσει η ώρα μας αρχίσαμε να συζητάμε.Σε μία στιγμή μου λέει
”Έχεις ακούσει για το θαύμα του Αγίου Νικολάου στο Κίεβο την δεκαετία του ’20”;
Εγώ δεν είχα ακούσει τίποτα και τότε άρχισε να μου διηγείται τα παρακάτω:
«Στο Κίεβο,στο Πόντολ(στο βόρειο τμήμα της πόλης)ζούσε μία χήρα με τον γιό της και την θυγατέρα της.Αυτή η γυναίκα προσευχόνταν συχνά μπροστά στην εικόνα του Αγίου Νικολάου και ζητούσε την βοήθειά του σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις.Τελικά ο γιός της έγινε αξιωματικός.
Οι αναταραχές και οι αλλαγές στην διακυβέρνηση της πόλης(Λευκοί,Κόκκινοι κ.τ.λ.)είχαν ως αποτέλεσμα οι πρώην αξιωματικοί να συλληφθούν.Αμέσως η αδελφή του έτρεξε στις ”γνωριμίες” τους,για να τον ελευθερώσουν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.Η ηλικιωμένη γυναίκα γρήγορα έτρεξε στον Άγιο Νικόλαο και προσευχήθηκε για πολλή ώρα..Όταν γύρισε στο σπίτι της είχε την εσωτερική πληροφορία ότι όλα θα πάνε καλά.Καθισε να πίει ένα τσάι όταν η κόρη της της είπε ότι ο αδελφός τη είχε εξαφανιστεί!
Κατά το χάραμα της επομένης ημέρας ο γιός της γύρισε.Ήταν πεινασμένος,χτυπημένος και βρώμικος.
Άρχισε να διηγείται πως μετέφεραν όλους τους κρατουμένους αξιωματικούς έξω από την πόλη στην Πετσέρσκα προς την μεριά της Λαύρας των Σπηλαίων.
Ξαφνικά εμφανίστηκε ένας κοντός ηλικιωμένος άντρας.Πλησίασε τον διοικητή και τον ρώτησε ”Πού τους πάτε”;
Στο ”Ντουκχόνιν”απάντησε αυτός υπονοώντας τον τόπο όπου θα τους εκτελούσαν.”Φύγε τώρα γέρο”φώναξε.Ο ηλικιωμένος άντρας κινήθηκε να φύγει πλησίασε όμως την γιό της χήρας και τον πήρε από το χέρι λέγοντας:«Αυτον δεν θα τον πάρεις,τον γνωρίζω»!
 Ο διοικητής και οι φρουροί δεν είπαν λέξη και ούτε τον εμπόδισαν!Αφού προχώρησαν είπε στον νεαρό”Πήγαινε τώρα στην μάνα σου”και εξαφανίστηκε.
 Η χήρα αμέσως πήγε να ευχαριστήσει τον Άγιο Νικόλαο.Ο γιός δεν ήθελε να κάνει τίποτα άλλο από το να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί.Η μητέρα του όμως τον πήρε μαζί του.Είχε πάει και άλλες φορές αλλά ήταν αδιάφορος,όταν βρέθηκαν μπροστά στην εικόνα. Ο γιος χλώμιασε και άρχισε να τρέμει,λέγοντας:«Αγαπημένη μητέρα,αυτός είναι ο ηλικιωμένος άντρας που με οδήγησε στην ελευθερία…»!
Ποιός άραγε ήταν αυτός ο κύριος που μου διηγήθηκε με τόσες λεπτομέρειες το θαύμα;

6)Η εικόνα που εμφανίστηκε μόνη της
Στην επαρχία του Ταμπώφ μία οικογένεια αγόρασε ένα παλιό εγκαταλελειμένο σπίτι.Καθώς το κτίριο ήταν ερειπωμένο,μία παλιά πόρτα την έριξαν κάτω από ένα υπόστεγο.
Μία βροχερή ημέρα η κόρη βγήκε στον κήπο και είδε μια εικόνα πάνω στην πόρτα!Άφού την προσκύνησε πήγε στο σπίτι της χαρούμενη λέγοντας:«Έγινε θαύμα!Ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός εμφανίστηκε!
 Γρήγορα πήραν την εικόνα στην εκκλησία του Σέχμαν.
όταν την είδε ο επίσκοπος του Ταμπώφ,είπε:«Ναι,πρόκειται για ένα θαύμα.Δεν γνωρίζαμε τίποτα για αυτή την εικόνα και ξαφνικά αποκαλύφθηκε.Αποκαλύφθηκε για να μας θυμίσει ότι γλύτωσε από τους φοβερούς διωγμούς»
Πολλοί πιστοί έρχονται για να προσκυνήσουν την εικόνα η οποία μέρα με την μέρα γίνεται πιο φωτεινή.
Ένας συντηρητής ταυτοποίησε την εικόνα- η οποία ήταν καλυμμένη από ένα χοντρό στρώμα μπογιάς-ως εικόνα της μοσχοβίτικης σχολής του 19ου αιώνα.

7)Η εικόνα του Αγίου Νικολάου που μυρόβλησε
Τον Αύγουστο του 2006 μία εικόνα του Αγίου Νικολάου,στο Ντόνετσκ της Ουκρανίας. δάκρυσε.Μεγάλες σταγόνες μύρου έτρεχαν από τα μάτια του για μία εβδομάδα.Αυτό συνέβη τρεις μήνες πριν ένα αεροπλάνο με 159 επιβατες συντριβεί κοντα στο Ντόνετσκ.

8)Κάποιος χτυπάει το τζάμι…!
Το παρακάτω θαύμα συνέβη στις αρχές του πολέμου στο Μπαλασίχ, μια μικρή πόλη κοντά στη Μόσχα.
Η οικογένεια Σολοβίεβ είχε τέσσερα παιδιά.Η μητέρα ήταν ετοιμοθάνατη.Η δεκάχρονη κόρη της η Παρασκευή,στεκόνταν στο τζάμι και έκλαιγε.Ξαφνικά άκουσε έναν ήχο στο τζάμι.Σκούπισε με το δάκτυλο το παγωμένο τζάμι και είδε έναν ηλικιωμένο ο οποίος είχε στον ώμο του μία κορδέλα.Της είπε:«Κοριτσάκι μην κλαις,η μαμά σου δεν θα πεθάνει!»
Η Παρασκευή ησύχασε και πήγε να διηγηθεί στους γείτονες το γεγονός
-Η μαμά μου δεν θα πεθάνει.Μου το είπε ένας γέρος
-Ποιός γέρος;
-Εκείνος που χτύπησε το τζάμι μας.Είχε και μία κορδέλα στον ώμο.Μου είπε ότι η μαμά δεν θα πεθάνει.
Της έδειξαν κάποιες εικόνες.Σε μία από αυτές αναγνώρισε τον Αγιο Νικόλαο ο οποίος απεικονίζονταν με το ωμοφόριο και κρατώντας το Ευαγγέλιο

10)Το θαύμα της παλιάς εικόνας
20 Σεπτεμβρίου 2011
Ένα ασυνήθιστο φαινόμενο συνέβη στο χωριό Ρασσίβκα της περιοχής Πολτάβα της Ουκρανίας: τα πρόσωπα του Χριστού και του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν στα δισκία μετά τη μετακίνησή τους από καμένο τόπο στο σπίτι.
Πριν από τον πόλεμο, το αγροκτημά μας μας ανήκε στον ιερέα. Το παλιό σπίτι βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, έπρεπε να χτίσουμε ένα νέο σπίτι. Περίπου πριν από πέντε χρόνια κάηκε και το υπόστεγο του ιερέα. Όταν αρχίσαμε να αποσυναρμολογούμε τα συντρίμμια μετά την πυρκαγιά, βρέθηκαν δύο μικρές πλάκες, με μέγεθος μιας φωτογραφίας 10 x 15. Μας εξέπληξε πολύ το γεγονός ότι δεν κάηκαν. Ο γαμπρός μου αποφάσισε να μην τις πετάξει», – είπε η ογδοντοπεντάχρονη Μαρία Nεφορτούνα.
Τώρα, στο σπίτι της οι συχωριανοι πάνε όπως στην εκκλησία για να προσκυνήσουν τις εικόνες, γράφει η εφημερίδα «KomsomolskayaPravda».
Με τη σειρά του, ο γαμπρός της νοικοκυράς, Βασίλειος Μπουχάνενκο, είπε – «αρχικά ήταν αδύνατο να δει κανείς κάτι στις σανιδίτσες, ήταν θαμπές, είχαν κιτρινωπό χρώμα, και ήταν αρκετά χτυπημένες από το δερμιστή».
Τις εικόνες μετέφεραν στη θερινή κουζίνα και τις ξέχασαν μέχρι ότου τις βρήκαν τα εγγόνια και άρχισαν να παίζουν μ’αυτές.
«Βλέποντάς το, πήρα μια σανιδίτσα στα χέρια και αιφνιδιάστηκα ! πάνω σ’αυτή φάνηκε το πρόσωπο ενός αγίου. Την πήρα στην εκκλησία, την αγίασα, και στη συνέχεια την τοποθέτησα στην πιο περίοπτη θέση του σπιτιού, δίπλα σε οικογενειακές φωτογραφίες. Δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι αυτή είναι εικόνα. Σε λίγους μήνες πάνω της φάνηκαν το πρόσωπο,τα χέρια του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού ακόμα και λεπτομέρειες της ένδυσης. Μερικές λεπτομέρειες φάνηκαν μόλις σε μια εβδομάδα» – δήλωσε ο Β. Μπουχάνενκο.
Από την πλευρά του ο προϊστάμενος της εκκλησίας στο Ρασσίβκα, πατέρας Μπογκντάν, διηγήθηκε ότι «η εμφάνιση αυτών των εικόνων», έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια του.
«Θυμάμαι καλά πόσο θαμπή ήταν η εικόνα του Αγίου Νικολάου, όταν αγιάσαμε αυτόν τον πίνακα, και πόσο σαφής είναι τώρα. Απλά φωτίζεται! Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έγινε θαύμα. Να πλυθούν ή να καθαριστούν οι παλιές εικόνες είναι αδύνατο. Αυτά τα πειράματα δεν περνούν μ’αυτές. Είτε ανανεώνονται είτε όχι. Είναι το θέλημα του Θεού σε όλα. Μεγάλο ρόλο παίζει η ατμόσφαιρα στο σπίτι και η πίστη των ανθρώπων που μένουν εκεί »-είπε ο ιερέας

Θαύματα του Αγίου Νικολάου στην Κίνα

Ο Άγιος Νικόλαος έλαβε το επίθετο “ελεήμων”, από τους Ρώσους, εξαιτίας των πολλών θαυμάτων που έκανε και κάνει με τη χάρη του Θεού. Ένα από τα θαύματα είναι αυτό που μας περιγράφει ο Φιλάρετος Βοσνένσκι, το οποίο συνέβη προ 40 ετών Συνέβη στην εποχή μας, στην πόλη Χάρμπιν [Κίνα], όπου έζησα για περισσότερα από 40 χρόνια, μας αναφέρει ο Φιλάρετος. Στο σταθμό του τρένου στο Χαρμπίν υπήρχε μια μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού και ήταν ιδιαίτερα σεβαστή από όλους τους ταξιδιώτες. Άνθρωποι που αναχωρούσαν ή έφθαναν στο σταθμό, έσπευδαν να ανάψουν κερί για τη προστασία που είχαν στο ταξίδι τους από τον Άγιο.

Έτσι εκατοντάδες κεριά υπήρχαν πάντα μπροστά από την εικόνα του.

Κάποια ημέρα, στις αρχές της Άνοιξης, έσπασε ο πάγος του ποταμού στη περιοχή Sungari, στην οποία ανήκει το Χαρμπίν και πρόσεξαν έναν Κινέζο με βρεγμένα ενδύματα, να τρέχει βιαστικά και να γονατίζει μπροστά στην εικόνα του Αγίου, ευχαριστώντας τον επειδή του έσωσε τη ζωή. Ο άνθρωπος αυτός ήθελε να διαβεί έναν μεγάλο παγωμένο ποταμό και πήρε το ρίσκο να βαδίσει πάνω στον πάγο. Κάνοντας βιαστικές δρασκελιές, έσπασε ο πάγος και βρέθηκε κάτω από αυτόν. Άρχισε να πεθαίνει, όταν θυμήθηκε τη θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου του Χάρμπιν, φώναξε : “ο Γέρος από το σιδηροδρομικό σταθμό, να με βοηθήσει!” και έχασε τις αισθήσεις του. Λίγο μετά, κι ενώ ήταν σχεδόν βέβαιος ο θάνατός του, βρέθηκε βρεγμένος και ζωντανός στις όχθες του ποταμού. Μόλις συνήλθε έσπευσε αμέσως στην εικόνα του Αγίου που βρίσκονταν στο σιδηροδρομικό σταθμό, για να τον ευχαριστήσει για τη σωτηρία του. Ο Άγιος απολαμβάνει μεγάλου σεβασμού στη Κίνα. Κάποια ημέρα ένας Ρώσος κυνηγός χάθηκε στη στέπα και ζήτησε καταφύγιο σε ένα κινέζικο αγρόκτημα. Μόλις μπήκε και φιλοξενήθηκε, παρατήρησε την εικόνα του Αγίου Νικολάου και σκέφθηκε να τη πάρει μαζί του, μιας και οι Κινέζοι δεν είχαν καμία σχέση με την Ορθόδοξη πίστη. Όταν τους ζήτησε την εικόνα, αυτοί αμέσως αντέδρασαν λέγοντάς του προσβεβλημένοι : “Γιατί θέλετε να πάρετε το Γέρο μακριά από εμάς; Είναι τόσο καλός, που μας βοηθά τόσο πολύ. Εμείς δεν θα τον εγκαταλείψουμε με τίποτα” !

pentapostagma.gr

---

Άγιος Νικόλαος.

Δίπλα στον ποταμό Πασίγκ, στην Κίνα, σώζονται μέχρι σήμερα τα ερείπια μιας Εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.
Κατά την παράδοση, ο ναός αυτός χτίσθηκε από Κινέζους· και τον λειτουργούσαν Κινέζοι! Κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου στον ναό του Αγίου Νικολάου γινόταν μεγάλο προσκύνημα. Και, λένε, γίνεται μέχρι και σήμερα.

Πώς όμως συνέβη και οι Κινέζοι, που δεν είναι χριστιανοί, (υπάρχουν βέβαια και Κινέζοι χριστιανοί αλλά αυτοί είναι πολύ λίγοι) έχουν τέτοιο σεβασμό στον άγιο Νικόλαο;
Η παράδοση λέει· Τα παλιά χρόνια ένας Κινέζος έμπορος ο Σιούν-Λι-Χο, έπλεε στον ποταμό Πασίγκ με βάρκα, γυρίζοντας στο σπίτι του.
Και ήταν χαρούμενος, γιατί οι δουλειές του είχαν πάει καλά και είχε κερδίσει πολλά.

Μα ξαφνικά βλέπει να πλησιάζει στην βαρκούλα του ένας τεράστιος κροκόδειλος.
Τα λεπτά της ζωής του Σιούν-Λι-Χο ήταν μετρημένα! Με τρόμο κοίταζε το φοβερό θηρίο που πλησίαζε! Λίγα λεπτά ακόμη και απ’ αυτόν δεν θα είχε απομείνει παρά μια ανάμνηση στις καρδιές της γυναίκας του και των παιδιών του!

Τότε θυμήθηκε ο Σιούν-Λι-Χο, ότι κάθε φορά που περνούσαν ρώσικα καράβια έβλεπε και άκουγε, με τί σεβασμό οι ρώσοι επιβάτες αναφέρονταν στον Άγιο Νικόλαο. Θυμήθηκε, ότι σε κάθε ρωσικό καράβι ακόμη και στο πιο μικρό, υπήρχε οπωσδήποτε μία εικόνα του αγίου. Θυμήθηκε ακόμη κάτι ωραίες ιστορίες, που του είχαν διηγηθεί για τον άγιο Νικόλαο.

Όλα αυτά πέρασαν σαν αστραπή από την μνήμη του Σιούν-Λι-Χο. Μα ο κροκόδειλος όλο και πλησίαζε. Και ο Σιούν-Λι-Χο ένιωσε την ανάσα του θανάτου. Και τότε έκαμε μια θερμή προσευχή. Στον Άγιο Νικόλαο. Τον παρακάλεσε, να κάμει πάλι το θαύμα του· να τον σώσει από τα φοβερά δόντια του κροκόδειλου.

– Τι θα γίνουν η ταλαίπωρη η γριά μου και τα παιδάκια μου, χωρίς εμένα; Πού θα καταντήσουν; Άγιε Νικόλαε, σώσε με, σώσε με!…

Έτσι προσευχόταν. Αυτά έλεγε.
Αλλά ο κροκόδειλος ήταν πια δίπλα του και με ένα χτύπημα θα αναποδογύριζε τη βαρκούλα του! Ανοιγόκλεισε τα μάτια του με την αίσθηση ότι είναι πια μέσα στο στόμα του κροκόδειλου. Μα ανάσανε!
Ξαφνικά ο κροκόδειλος, θαρρείς νικημένος από κάποιο χτύπημα, αναποδογυρίστηκε σαν ξερός μέσα στο νερό! Και το πτώμα του το παρέσυρε η ροή του ποταμού. Και σε λίγο χάθηκε από τα μάτια του. Ο Σιούν-Λι-Χο σώθηκε.

Όταν γύρισε στο χωριό του, διηγήθηκε στους δικούς του, στους συγχωριανούς του, στο παζάρι, αυτό που του συνέβη· πώς τον έσωσε ο άγιος Νικόλαος ο θαυματουργός. Και τότε, μέσα σε λίγο, έγινε το δεύτερο θαύμα. Με χρήματα που συγκέντρωσαν οι Κινέζοι με έρανο αναμεταξύ τους, χτίσθηκε μία ωραία μικρή Εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Και άρχισε να γίνεται ένα αληθινό πανηγύρι.

Κάποτε, άγνωστο από ποιά αιτία, η Εκκλησία γκρεμίστηκε και ερειπώθηκε. Μα τα ερείπιά της διατηρούνται μέχρι σήμερα. Και στον τόπο τους εξακολουθούν και συρρέουν ακόμη χιλιάδες Κινέζοι. Και πανηγυρίζουν τη μνήμη του.
Στο μακρινό Βλαδιβοστόκ, υπάρχουν πολλοί Κινέζοι. Και όλοι ξέρουν τον άγιο Νικόλαο. Και αν τους ερωτήσεις τι είναι, σου απαντούν «Ο άγιος Νικόλαος είναι ένας πολύ καλός άγιος!..».

Και ο άγιος τους βοηθάει. Και εκείνοι τον αγαπούν και τον τιμούν. Παρ’ ότι δεν έχουν γίνει χριστιανοί· παρ’ ότι είναι αλλόθρησκοι.

Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου (1933-2012), “Δείκτες Πορείας”, έκδοση Ι. Μ. Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα 2019, σ. 36-38.

Άγνωστος κύκλος θαυμάτων του Αγίου Σπυρίδωνα στο ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο βουνό της Χειμάρας (Αλβανία)