Νικόλαος Ρενέ Ενί: Από τον κόσμο της ανελευθερίας και της μάζας του Σαρτρ στην Ορθοδοξία!

Ο Γάλλος διανοούμενος και συγγραφέας Νικόλαος Ρενέ Ενί.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέντευξη του γάλλου, διανοούμενου και συγγραφέα, Νικόλαου Ρενέ Ενί (1935-2022) στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Τάσο Μιχαλά από το βιβλίο του «Άθως. Όρος Άγιο πολιτεία ανθρώπινη», Αθήνα 1981. Η συνέντευξη μεταδόθηκε στην εκπομπή «Σφυγμοί της εποχής» της ΕΡΤ, στις 18 Νοεμβρίου 1980, ενώ αναδημοσιεύτηκε και στην περιοδική έκδοση της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους ο «Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β’, τεύχος 6.

Τάσος Μιχαλάς: Τι ήταν εκείνο που σας έκανε να αναζητήσετε και να βρείτε το δρόμο προς την Ορθοδοξία; Πώς έτσι και βαφτιστήκατε ορθόδοξος; Ποιος είναι ο μοχλός αυτής της αλλαγής;
Νικόλαος Ρενέ Ενί: Ο δρόμος ανήκει στο Θεό. Είναι ο Θεός.
Μπορούμε όμως να προσδιορίσουμε μερικά σημεία. Είχα πάει στην Πάτμο. Αλλά γιατί πήγα στην Πάτμο; Επειδή πήγα στον Άθωνα. Και γιατί πήγα στον Άθωνα; Δεν ξέρω ακριβώς… Στο Άγιο Όρος συνάντησα πολλούς μοναχούς. Μάλιστα ένας, ο ιερομόναχος Συμεών της Μονής Γρηγορίου, αργότερα έγινε στενός φίλος μου. Γιατί όλα αυτά; Ίσως επειδή έτυχε να γνωρίσω πριν είκοσι πέντε χρόνια την Ελλάδα. Και γιατί όλες αυτές οι εμπειρίες δυνάμωσαν μέσα μου τόσο πολύ; Ε, αυτό δεν το ξέρω… Ήταν τόσο δυνατές εμπειρίες που δεν μπορώ να τις εξηγήσω. Έχω γνωρίσει και την Αμερική, όμως τούτο ‘δω ήταν κάτι άλλο. Η Ορθοδοξία είναι ο πραγματικός κόσμος. Η Ορθοδοξία είναι το νόημα του κόσμου. Μέσα στον κόσμο ένιωθα τόσο κενός. Γι’ αυτό και στα έργα μου υπάρχει για τον κόσμο πάντα μια ειρωνεία. Μια ειρωνεία που έχει εξήγηση και που δεν είναι άλλη από το ότι ο κόσμος στα μάτια μου έδειχνε δίχως νόημα και σκοπό.

Ήταν μήπως αυτό μια κάποια επίδραση από τον κόσμο των ιδεών και των φιλοσοφικών αντιλήψεων του Ζαν Πωλ Σαρτρ;
Ο δρόμος του Σαρτρ αυτοαποκαλείται «δρόμος της ελευθερίας». Όμως, ποιος δεν το ξέρει; Η ελευθερία στη Δύση δεν είναι τίποτα άλλο από το να κάνεις ότι σ’ αρέσει. Ό,τι πάει στα μέτρα σου. Γι’ αυτό κι ο καθένας κλείνεται σπίτι του, περιορίζεται μέσα στον εαυτό του. Κάνει ότι θέλει. Εδώ, έχουμε ένα συμβολισμό, αλλά με πραγματικές επιπτώσεις.

Πιστεύετε πως η ελευθερία στην Ορθοδοξία είναι κάτι διαφορετικό;
Το ότι ο Σαρτρ μιλάει για την ελευθερία αυτό το ‘κανε γιατί προηγουμένως είχε τονίσει πως δεν υπάρχει Θεός και ότι δεν πιστεύει. Αυτό που ξέρω είναι ότι η πραγματική αίσθηση της ελευθερίας παρέχεται μόνο μέσα στην Πίστη. Με δυο λόγια: Όλα αυτά μου φαίνονται διανοουμενίστικες κουταμάρες σε σχέση με το σώμα μου που είναι πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Όλα αυτά που συζητάμε τούτη ‘δω τη στιγμή, τα βλέπω θεωρητικά και διανοουμενίστικα αν τα συγκρίνω με την αίσθηση της ελευθερίας που σου δίνει η συντριβή, η σιγή κι η μετάνοια μπροστά στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας που είναι η εστία του φωσφορικού κάλλους.

Μήπως συμβαίνει και με σας το ίδιο που γίνεται με πολλούς ξένους οι όποιοι στην Ορθόδοξη Λειτουργία βρίσκουν μια συναισθηματική ικανοποίηση και τίποτε πάρα πέρα;
Όχι, καθόλου. Έχω ζήσει στο παρελθόν πολλές Λειτουργίες που μέσα τους είχαν αυτόν τον συναισθηματισμό που λέτε. Παλιά είχα δουλέψει στη Ρώμη και είδα όλες τις πομπές της Λειτουργίας των άλλων Δογμάτων. Πιστεύω πως η Ορθόδοξη Λειτουργία είναι το κάτι άλλο. Είναι αληθινή Λειτουργία που και αν ακόμα τη δεις συναισθηματικά, η ίδια σε ελκύει στο πλήρωμα του κάλλους και της ελευθερίας. Κι αυτό γίνεται επειδή η Ορθόδοξη Λειτουργία από τη φύση της ανταποκρίνεται και εκφράζει το αληθινό Δόγμα. Το Δόγμα της Αγίας Τριάδας, δηλαδή το ορθόδοξο Δόγμα. Μέσα σ’ αυτή τη Λειτουργία μέσα στην Εκκλησία δηλαδή υπάρχει και μια προβληματική που τη χρησιμοποιεί και ο Σαρτρ. Είναι ο λαός. Μόνο, με μια βασική διαφορά, την εξής: Ο λαός του Ζαν Πωλ Σαρτρ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μάζα, ενώ ο λαός της Εκκλησίας είναι ο λαός του Θεού.

Απ’ ότι ξέρω στα έργα και τα βιβλία σας εκπροσωπείτε ιδέες απόλυτα συγγενείς με τις ιδέες του Σαρτρ. Έτσι δεν είναι;
Το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο η «Δόξα του αλήτη» βρήκε μεγάλη απήχηση στη Γαλλία και υποστηρίχθηκε πολύ από την ομάδα του Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Αλλά το ίδιο έργο είναι μια αποτυχία της υπαρξιακής εμπειρίας γιατί ο αλήτης στο τέλος τινάζει με μια σφαίρα τα μυαλά του στον αέρα. Στο έργο μου «Ευγένεια Κοπρώνυμος» περιγράφω τους ανθρώπους που ζουν χωρίς πίστη. Τους ανθρώπους που τελικά παγιδεύονται στα αδιέξοδα τους και στις παραπλανήσεις της ψεύτικης ελευθερίας τους. Το έργο αυτό είναι θεατρικό, το ‘γραψα το 1960 στην Ελλάδα και δημοσιεύτηκε το 1970. Παίχτηκε στη Γαλλία, Ιαπωνία, Αυστρία και Γερμανία. Εκεί, περιγράφω τον Πάπα που ξέχασε να κάνει ακόμα και το σταυρό του. Μια κοπελίτσα έρχεται από κάποια μακρινή χώρα, ψάχνει και αναζητάει (την πίστη, φτάνει στον Πάπα και τον ρωτάει να της πει πως γίνεται το σημείο του σταυρού, μα εκείνος το ‘χει ξεχάσει. Ο Πάπας θα πει στην κοπέλα: «Ουφ! Αυτά είναι παλιά πράγματα. Είναι λεπτομέρειες του χριστιανικού ανθρωπισμού που έχουν ξεπεραστεί πια από τον νέο μας υπαρξιακό ουμανισμό». Τελικά η κοπέλα ψάχνοντας θα ανακαλύψει μόνη της το σημείο του Σταυρού, θα μάθει το «Πάτερ ημών» που στη συνέχεια τα διδάσκει και στον Πάπα.
Ο Πάπας στη συνέχεια πεθαίνει και διαλύεται σαν το σκουλήκι. Από εκεί, ακριβώς, πήρε και το έργο το όνομα «Κοπρώνυμος». Είναι η κοινωνία που ζει μέσα στην κοπριά της. Η «Ευγένεια Κοπρώνυμος» δεν είναι άλλος από τον περήφανο και μεθυσμένο Δυτικό Πολιτισμό που η τέχνη του ξερνάει αδιάκοπα αυτή την κοπριά στην οποία τελικά ο πολιτισμός αυτός πνίγεται και χάνεται. Είναι μια κοπριά ηθική, αλλά φυσική. Στο έργο, λοιπόν, αυτό όλοι στο τέλος πεθαίνουν και εξαφανίζονται, εκτός από την μικρή την κοπέλα που παίρνει το δρόμο για να βρεθεί στη «χώρα του λαού» όπως την ονομάζω.
Το έργο είχε μεγάλη απήχηση. Η Σιμόν Ντε Μπωβουάρ έκανε μια εκτενή κριτική, ενώ η ιντελιγκέντσια της Δύσης νόμισε πως η «χώρα του λαού» δεν ήταν άλλη από την Κίνα του Μάο. Εγώ τότε δεν ήμουν ορθόδοξος αλλά όταν έγραφα το έργο είχα υπόψη μου τους λαούς των ορθοδόξων χωρών που δεν αποτελούν μάζες.

Πώς βλέπετε σήμερα, σαν ορθόδοξος, τις οντολογικές απόψεις και τις ιδέες του Σαρτρ;
Απλούστατα, σαν ιδέες. Ξέρετε δεν μπορώ μεμονωμένα να αναλύσω τις ιδέες του Σαρτρ. Ο Σαρτρ είναι ένα μέρος πολλών πραγμάτων. Ένα μέρος ενός σωρού από σκουπίδια που μουχλιάζει, αφρίζει και διαλύεται μέσα στον σκουπιδοτενεκέ. Η δημοσιογραφική ορολογία της Δύσης με κατατάσσει και θα με κατατάσσει ίσως για πάντα, στους αριστερούς συγγραφείς. Ίσως και τώρα που έγινα Ορθόδοξος Χριστιανός. Αλλά για μένα όλα αυτά δεν είναι παρά ιδέες, μούχλα, αφρός ενός σωρού από σκουπίδια που διαλύεται. Είναι ο κόσμος της ανελευθερίας.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Πώς σκέφτεστε να δουλέψετε τώρα που θα ξαναγυρίσετε στη Γαλλία;
Δεν είμαι θεολόγος, όμως η εμπειρία μου από την Ορθοδοξία βρίσκεται πολύ πέρα από τα λόγια, εκεί όπου υπάρχει ένα πρόσωπο: το πρόσωπο του ανθρώπου. Το πρόσωπο του Θεού. Η εικόνα. Όλη η ελευθερία εκεί βρίσκεται.

Περισσότερα για τον Νικόλαο Ρενέ Ενί μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=344570

Επιστολή διαμαρτυρίας Αγιορειτών Πατέρων κατά της βλασφημίας του Ηλία Μόσιαλου κ.α

Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Θεοῦ καί τά φρικτά συμβαίνοντα ἐν αὐτῷ!

Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Θεοῦ καί τά φρικτά συμβαίνοντα ἐν αὐτῷ!

Πορφυρίτης

Φόβος καί τρόμος καταλαμβάνει τούς ἀκατήχητους, καί ἐν πολλοῖς ἀδιάφορους νεοέλληνες περί τῆς Ὀρθοδόξου καί ἀμωμήτου Πίστεώς μας, γιά τό ἐσχάτως ἀνακῦψαν θέμα, τό ὑπερβολικῶς καί παγκοσμίως προβαλλόμενο ὡς θανατηφόρα μάστιγα τοῦ κορωνοϊοῦ. Φόβος καί τρόμος, στούς λαϊκούς, στούς ἱερεῖς, ἀλλά καί στούς ἐπισκόπους. Τό ἀποτέλεσμα γνωστό: νά κλείσουν οἱ ἱεροί ναοί, ἤ στήν καλύτερη περίπτωση νά ὑπολειτουργοῦν, λαμβανομένων αὐστηρῶν ὑγειονομικῶν μέτρων, καί ὅλα τά ἱερά καί ὅσια τῆς Πίστεώς μας νά θεωρηθοῦν μολυσματικά!

Εἶναι πραγματικά, ἀξιοθαύμαστος αὐτός ὁ παράταιρος συντονισμός, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας μέ τήν κρατική, σάν νά ἦταν ἀπό πολλά ἔτη ἔτοιμη, γιά νά τό πράξει! Βεβαίως, ἡ ἀρρωστημένη πνευματική κατάστασις τῆς χώρας μας τίς τελευταῖες δεκαετίες καθώς καί οἱ προφητεῖες περί τῶν ἐσχάτων καί περί τῶν ἀσεβῶν ἱερέων καί ἀρχιερέων ἀπό ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας εἶχαν προετοιμάσει τούς συνειδητούς πιστούς γιά τό τί θά ἀκολουθήσει.

Οἱ σύγχρονοι ἐπίσκοποι, πλήρως ἀκατήχητοι περί τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου καί ἁγιοπατερικῆς ἐμπειρίας, ἀντί νά «φράξουν στόματα λεόντων», ἔφραξαν, τρόπῳ τινά, τό στόμα τοῦ Θεοῦ, μή χρησιμοποιώντας τά ἅγια μέσα πού διαθέτει ἠ Ἐκκλησία μας, ὅπως σέ παρόμοιες περιπτώσεις στό παρελθόν καί ἐξίσωσαν τήν Εκκλησία μέ κάποια Μή Κυβερνητική Ὀργάνωση. Ἀντί νά ἐξισώσουν τή φωνή τους μαζί μέ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου: «εἶναι ἀνάγκη νά ἔλθῃς ἐδῶ (στήν ἐκκλησία), διά νά ἴδῃς τόν διάβολον νά νικᾶται, καί τόν Μάρτυρα νά νικᾶ, διά νά ἴδῃς τόν Θεόν νά δοξάζεται καί τήν Ἐκκλησίαν νά θριαμβεύῃ.»^[1], ἐξίσωσαν τόν ἱερό ναό μέ οἶκο ἐμπορίου! Καί ἐνῶ οἱ οἶκοι ἐμπορίου ἔμειναν ἀνοικτοί, οἱ ἱεροί ναοί ἔκλεισαν! Αὐτό εἶναι τό κατόρθωμα τῶν συγχρόνων ἐπισκόπων· τί λένε ὅμως οἱ ἅγιοί μας γιά τόν ἱερό ναό;

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος

Ὁ εἷς ἐκ τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ὁ θεῖος Χρυσορρήμων, μᾶς κηρύττει ὅτι στήν ἐκκλησία ἀξιωθήκαμε νά συναντήσουμε τόν Χριστό^[2], ὅτι κατά τήν ἱερή καί φρικτή μυσταγωγία, στεκόμαστε κοντά καί παρακαλοῦμε τό Θεό, μαζί μέ τά Χερουβίμ, τά Σεραφίμ καί τίς ἄλλες οὐράνιες δυνάμεις· ἄγγελοι προσπίπτουν στόν Δεσπότη καί Ἀρχάγγελοι παρακαλοῦν.^[3].

Ἅγιος Νήφωνας, ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

Ἀπό τόν ἅγιο Νήφωνα, ἐπίσκοπο Κωνσταντιανῆς, μαθαίνουμε ὅτι  τό Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦ εἶπε: «Εἶναι ἀδύνατο νά ξεφύγεις ἀπό τίς παγίδες τῶν δαιμόνων, ἄν δέν καταφεύγεις στούς ναούς τοῦ Θεοῦ κι ἄν δέν ἀγωνίζεσαι μέ προσευχές καί νηστεῖες.^[4]». Μαθαίνουμε ἐπίσης, ὅτι ὑπάρχουν φύλακες ἄγγελοι στούς ἱερούς ναούς^[5], ἄγγελος πού φρουρεῖ τό ἅγιο θυσιαστήριο^[6] καί πώς πάνω ἀπ’ τούς ἀνθρώπους, πού στέκονται στήν ἐκκλησία, βρίσκονται περισσότεροι ἄγγελοι καί ψάλλουν ἀόρατα μαζί τους.^[7] Ὅταν δέ οἱ  ἄγγελοι, βλέπουν κάποιον ἀπό τό ἐκκλησίασμα νά συζητᾶ, νά ἀστειεύεται καί γενικότερα νά μήν προσέχει, τότε ἀρχίζουν τή θρηνωδία, λέγοντας: «Ἄχ, πῶς αἰχμαλωτίστηκε ἔτσι ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού στέκεται μέσα στήν ἐκκλησία μέ τόση καταφρόνια, χωρίς φόβο Θεοῦ, χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό! Ὁ Θεός ἔσκυψε ἀπό τά οὐράνια γιά ν’ ἀκούσει προσευχή ταπεινή καί λόγια παρακλητικά…».^[8].

Συγκλονιστικά εἶναι καί ὅσα  εἶδε ὁ ἀσκητής ἐπίσκοπος νά λαμβάνουν χώρα κατά τή διάρκεια τῆς θείας λειτουργίας: «μόλις ἔβαλε ὁ λειτουργός τό “Εὐλογημένη ἡ βασιλεία…”, εἶδε φωτιά νά κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό καί νά καλύπτει τό ἅγιο θυσιαστήριο καί τόν ἱερέα, χωρίς  ἐκεῖνος νά καταλάβει τίποτα.^[9] … Στόν τρισάγιο ὕμνο, τέσσερις ἄγγελοι κατέβηκαν κι ἔψαλλαν μαζί τους. Στόν Ἀπόστολο, φανερώθηκε ὁ μακάριος Παῦλος νά καθοδηγεῖ τόν ἀναγνώστη. Στό “Ἀλληλούια”, μετά τό τέλος τοῦ Ἀποστόλου, οἱ φωνές τοῦ λαοῦ ἀνέβαιναν ἑνωμένες στόν οὐρανό σάν ἕνα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σκοινί. Καί στό Εὐαγγέλιο, μιά-μιά λέξη ἔβγαινε σάν φλόγα ἀπό τό στόμα τοῦ ἱερέα καί ὑψωνόταν στά ἐπουράνια.

Λίγο πρίν ἀπό τήν εἴσοδο τῶν τιμίων Δώρων, βλέπει ξάφνου ὁ ὅσιος ν’ ἀνοίγει ὁ οὐρανός καί νά ξεχύνεται μιά ἄρρητη καί ὑπερκόσμια εὐωδία.  Ἄγγελοι κατέβαιναν ἀπό ψηλά, ψάλλοντας ὕμνους καί δοξολογίες στόν Ἀμνό, τό Χριστό καί Υἱό τοῦ Θεοῦ. Καί νά! Τότε παρουσιάστηκε ἕνα κατακάθαρο καί τρισχαριτωμένο Βρέφος! Τό κρατοῦσαν στά χέρια τους ἄγγελοι, πού Τό ἔφεραν καί Τ’ ἀπόθεσαν στό ἅγιο δισκάριο, ὅπου βρίσκονταν τά τίμια Δῶρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλῆθος λευκοφόροι νέοι,  ὁλόλαμπροι, πού ἀτένιζαν μέ θαυμασμό καί δέος τή θεϊκή Του ὀμορφιά. Ἦρθε ἡ στιγμή τῆς μεγάλης εἰσόδου. Ὁ λειτουργός πλησίασε γιά νά πάρει στά χέρια του τό ἅγιο δισκάριο καί τό ἅγιο ποτήριο. Τά ὕψωσε καί τά ἔβαλε πάνω στό κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους καί τό Παιδί. 

 Μόλις βγῆκαν τ’ ἅγια, καί ἐνῶ ὁ λαός ἔψαλλε κατανυκτικά, ὁ ὅσιος εἶδε ἀγγέλους νά φτερουγίζουν κυκλικά πάνω ἀπό τό κεφάλι τοῦ λειτουργοῦ, δυό Χερουβείμ καί δυό Σεραφείμ νά προχωροῦν μπροστά του, καί ἄπειρους ἄλλους ἀγγέλους νά τόν τριγυρίζουν, ψάλλοντας μέ ἀγαλλίαση ἄρρητους ὕμνους. Ὅταν ὁ ἱερέας ἔφτασε στήν ἁγία τράπεζα κι ἀπόθεσε ἐκεῖ τά τίμια Δῶρα, οἱ ἄγγελοι τή  σκέπασαν μέ τίς φτεροῦγες τους. Τά δυό Χερουβείμ στάθηκαν στά δεξιά τοῦ λειτουργοῦ καί τά δυό Σεραφείμ στ’ ἀριστερά του, χωρίς ὅμως ἐκεῖνος νά τά βλέπει.

Ἡ θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε. … ἔφτασαν στόν καθαγιασμό τῶν τιμίων Δώρων. Ὁ λειτουργός τά εὐλόγησε καί εἶπε τό “…μεταβαλών τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. Ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν”.Τότε βλέπει ὁ δίκαιος ἕναν ἄγγελο νά παίρνει μαχαίρι καί νά σφάζει τό Βρέφος. Τό Αἷμα Του τό ἔχυσε στό ἅγιο ποτήριο, ἐνῶ τό θεῖο σῶμα Του τό τεμάχισε καί τό τοποθέτησε στό δισκάριο. Ὕστερα ἀποτραβήχτηκε πάλι στή θέση του καί στάθηκε σεμνά καί εὐλαβικά. 

… ὁ λειτουργός εἶχε πεῖ τό “προσέλθετε”. … Οἱ ἄγγελοι στέκονταν ἐκεῖ κοντά καί παρακολουθοῦσαν μέ σεβασμό τή μετάληψη. … Ὅταν τέλειωσε ἡ λειτουργία καί ὁ ἱερέας ἔκανε τήν κατάλυση, τότε παρουσιάστηκε πάλι τό Βρέφος σῶο πάνω στά χέρια τῶν ἁγίων ἀγγέλων! Ἡ στέγη τοῦ ναοῦ λές καί σχίστηκε στά δύο. Ἀπό κεῖ οἱ ἄγγελοι ἀνέβασαν τό Παιδί στούς οὐρανούς μέ ὕμνους καί δοξολογίες, ὅπως Τό εἶχαν κατεβάσει, ἐνῶ μιά ὑπέροχη εὐωδία ξεχύθηκε καί τώρα ὁλόγυρα.»^[10].

Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης

Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης διηγεῖται: «Κάποτε λειτουργοῦσα στό Μοναστήρι … καί … εἶχα ἕνα γεροντάκι – καλόγερο – καί ἐγώ ἔκανα τόν παπά καί κεῖνος ἔψαλλε· ἦταν τό ἀναλόγιο στήν μέση. Καί ὅπως ἔψελνε τό γεροντάκι, ξαφνικά στόν Χερουβικό ὕμνο ἀκούω ἕνα φτερούγισμα μέσ’ στό Ἱερό, σάν πολλά παλληκάρια στά λευκά ντυμένοι καί φτερουγίζανε, ἔβλεπα καί μπροστά μου μέσ’ στό Ἅγιο Θυσιαστήριο. Εἶναι τάγματα ἁγίων Ἀγγέλων καί Ἀρχαγγέλων, οἱ ἅγιοι Πάντες, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τ’ Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ Κυρία Θεοτόκος καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι εἶναι ἐν ὥρᾳ τῆς Θείας Λειτουργίας, καί τάγματα Σεραφείμ, Χερουβείμ, ἐμεῖς δέν εἴμαστε ἄξιοι νά τά δοῦμε βέβαια αὐτά. Ὅμως ἐφ’ ὅσον μᾶς ἀξίωσε καί εἴμαστε ἱερουργοί τῶν θείων Μυστηρίων, κάτι βλέπουμε καί πιστεύουμε…»^[11].

Αὐτά συμβαίνουν μέσα στούς ἱερούς ναούς, κατατεθημένα ἀπό τρεῖς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Συνταρακτικά γεγονότα! Βρίσκονται παρόντες ἡ Ἁγία Τριάς, ἡ Θεοτόκος, οἱ ἅγιοι καί ὅλες οἱ ἀγγελικές δυνάμεις, «τίνα λοιπόν, φοβηθήσομαι; Ἀπό τίνος δειλιάσω»^[12]; Τόποι ἱεροί, ἁγιασμένοι, οὐράνιες πῦλες, κλίμακες πρός τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τόποι περιγραπτοί καί τόποι ἀπερίγραπτοι, καταστάσεις ὑπέρλογες, ἄρρητες, φράκτες τοῦ ὀρθολογισμοῦ. Οἱ ἅγιοι βλέπουν μέ τά χαριτωμένα πνευματικά τους μάτια καί ἐμεῖς εἴμαστε μακάριοι πού πιστεύουμε χωρίς νά τά δοῦμε.

Πορφυρίτης

---

^[1] Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, «Ἐκλογαί καί Ἀπανθίσματα», σελ. 107.

^[2] «Ἐκλογαί καί Ἀπανθίσματα», σελ. 108.

^[3] «Ἐκλογαί καί Ἀπανθίσματα», σελ. 109-110.

^[4] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», Ἱερᾶ Μονή Παρακλήτου, σελ. 36.

^[5] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 36.

^[6] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 211-212.

^[7] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 73.

^[8] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 73.

^[9] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 213.

^[10] «Ἕνας ἀσκητής Ἐπίσκοπος», σελ. 213-215.

^[11] «Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)», Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη, σελ. 60.

^[12] Ἀπό τόν 26^ο Ψαλμόμ στ. 1.

ΠΗΓΗ.ΑΚΤΙΝΕΣ

ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΙΩΝΙΩΣ.

• 

Το να είσαι Έλληνας δεν βασίζεται μόνο στην γλώσσα που σκέφτεσαι και μιλάς. Αν ήταν μόνον αυτό, το Ελληνικό Έθνος θα είχε τελειώσει από Αιώνες, όταν οι Έλληνες αναγκάστηκαν να μην μιλούν την γλώσσα τους επί Τουρκοκρατίας και την ξαναμίλησαν μετά την Επανάσταση. ΄Η όταν το Κράτος τους κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, ή όταν έφυγαν στην διασπορά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, πυροδοτώντας την Αναγέννηση.

Το να είσαι Έλληνας σημαίνει πως αντιλαμβάνεσαι την μεγαλειότητα του ανθρώπινου Νου.

Σημαίνει ότι πιστεύεις πως η φύση του ανθρώπου ξεπερνάει την ύλη που τον περιβάλλει.

Σημαίνει πως έχεις την δυνατότητα να ξεπεράσεις τα ζωώδη ένστικτα της απληστίας και της ιδιοτέλειας.

Σημαίνει πως έχεις την ικανότητα να παραδέχεσαι και να διορθώνεις τα λάθη του και να μην υποτάσσεται σε εχθρικές απειλές δουλοποίησης.

Η Ελληνικότητα είναι Στάση Ζωής. Η Ελληνικότητα είναι το Φως στην άκρη του τούνελ, είναι Αίμα που χύνεται για το Δίκαιο του ανθρώπου. Είσαι Έλληνας αν ασπάζεσαι ένα Αξιακό πλαίσιο, όπου στο κέντρο του βρίσκεται μόνο ο Άνθρωπος.

Δεν δημιουργήσαμε την Δημοκρατία επειδή είμαστε Έλληνες, αλλά είμαστε Έλληνες, επειδή δημιουργήσαμε την Δημοκρατία. Επειδή εμφυσήσαμε τις Αρχές και Αρετές της Δημοκρατικότητας στις αστικές Επαναστάσεις της Ευρώπης και της Αμερικής. Επειδή είμαστε Έλληνες, χτίσαμε τα θεμέλια της Επιστήμης.

Επειδή είμαστε Έλληνες, νικήσαμε την αιμοσταγή πολεμική μηχανή του τριών Αυτοκρατοριών. Επειδή είμαστε Έλληνες, μεταλαμπαδεύσαμε τον Ανθρωπισμό στην Μεσαιωνική Ευρώπη.

Επειδή είμαστε Έλληνες, βάλαμε τα θεμέλια της σκέψης της Φιλοσοφίας, της Αλήθειας και του Δικαίου και τα προσφέραμε με ανωτερότητα στους άλλους λαούς.

Επειδή είμαστε Έλληνες, δώσαμε μεγάλη έμφαση στις Ιδέες και στις Έννοιες από ό,τι στην πέτρα και την φωτιά. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός βασίστηκε πάνω στα Φιλοσοφικά θεμέλια της Αριστοτελικής Λογικής και το ανθρωποκεντρικό πολιτικό πλαίσιο της Δημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο που γεννηθήκαμε ΕΛΛΗΝΕΣ!(Μαίρη Καρά)

Ἐμ-βολή πονηρά στό κατ’ εἰκόνα.

 Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ἰουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.

Στις μέρες μας, βλέπουμε την χορήγηση των εμβολίων που χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες γενετικής θεραπείας, να εγκρίνεται ως χρήση έκτακτης ανάγκης. Γνωρίζουμε επίσης ότι τα εμβόλια αυτά χρησιμοποιούν, με διαφορετικούς τρόπους, κύτταρα που προέρχονται από εκτρωμένα έμβρυα. Επιπλέον, βλέπουμε την αρχή ενός κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα σε αυτούς που είναι εμβολιασμένοι και σε εκείνους που δεν είναι, με το νέο ψηφιακό πιστοποιητικό COVID. Από μια Ορθόδοξη προοπτική, είναι αυτό ένα αυστηρά ιατρικό θέμα, χωρίς καμμία σχέση με την πίστη και την πνευματικότητα; Υπάρχει πνευματική διάσταση στα εμβόλια αυτά;

Κοίταξε, είναι πολύ μεστές και πολυεπίπεδες αυτές οι ερωτήσεις, δεν είναι ένα το ερώτημα. Δεν ξέρω αν μπορώ να το θέσω σε ένα ενιαίο πλαίσιο αυτό που ρωτάς. Εγώ επιθυμώ να ξεκινήσω με μια, ας πούμε, διαβάθμιση στις απαντήσεις μου και να ξεκινήσω από την κορυφή αυτή τη διαβάθμιση. Για μένα η κορυφή δηλαδή σε όλες τις απαντήσεις είναι θεολογική και πνευματική, που σημαίνει ότι σ’ αυτήν την απάντηση και σε αυτήν την προσέγγιση δε θα σου πω κανένα επιχείρημα.

Όπως ξέρεις -νομίζω πως το ξέρεις και προσωπικά αλλά μπορούμε να το πούμε και στους αδελφούς εκεί στην Πορτογαλία και σε όποιον άλλον- στη Θεολογία έχουμε τα ρητά και τα άρρητα, και έχουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ γνώσης και έκφρασης. Υπάρχουν πράγματα που ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε. ΄Όπως υπάρχουν πράγματα που λέγονται και πράγματα που δεν λέγονται. Όχι οπωσδήποτε με την έννοια του μυστικού, αλλά με το ότι δεν εκφράζονται. Δηλαδή αυτά που ξέρουμε εκκλησιαστικά ας πούμε και θεολογικά, δεν μπορούμε πάντα να τα εκφράσουμε. Τα γνωρίζουμε όμως.

Έτσι λοιπόν, επίτρεψέ μου, εφόσον κάνουμε αυτήν την εισαγωγή, να σου πω ότι για μένα το ανώτερο επιχείρημα στην θεολογία και σε αυτά που με ρωτάς είναι η ύπαρξη μη επιχειρήματος. Για όποιον καταλαβαίνει. Θα μπορούσε, κάποιος να πει ότι ‘τάδε λέγει το Πνεύμα στις Εκκλησίες’ σύμφωνα με τον Αποκαλυπτικό Λόγο. Δε θέλω να μιλήσω με αυτό το φρόνημα αλλά πιστεύω ότι μπορώ να τροποποιήσω λίγο το Πατερικό λόγιο που έλεγε ότι γίνομαι άφρων δια την ωφέλεια των αδελφών. Να το τροποποιήσω και να πω ότι εγώ δεν γίνομαι άφρων για την ωφέλεια -αν μπορούσα να το κάνω θα ήταν καλό και άγιο-, εγώ αισθάνομαι ότι είμαι άφρων γενικότερα σε όλες τις υπόλοιπες ώρες εκτός από, βέβαια, όταν τελούμε τα Μυστήρια και εκτός από την στιγμή που θα απαντήσουμε τέτοια πράγματα. Γιατί αυτά είναι για την ωφέλεια των αδελφών.

Έτσι λοιπόν μπορώ να σου πώ ότι για μένα, η αρχή όλων των απαντήσεων είναι ότι αυτή η σειρά η προτεινόμενη ας πούμε θεραπείας με τα εμβόλια όλων των ειδών, δηλαδή με τα εμβόλια mRNA, δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό. Δεν είναι ευλογημένο αυτό να γίνει. Όχι μόνο από τους Χριστιανούς.. από όλους τους ανθρώπους. Ο Θεός δεν θέλει να κάνουν το εμβόλιο όχι μόνο οι Χριστιανοί αλλά και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Για μένα αυτό είναι το ανώτερο που μπορώ να σου πω. Και εφόσον πούμε το ανώτερο και δεν το αιτιολογήσουμε μπορούμε να αρχίσουμε να το απαντάμε σε διάφορα επίπεδα.

Καταρχάς να πούμε ότι… είπες αν αυτό έχει σχέση με την πνευματική ζωή και ποιες είναι οι προεκτάσεις εν πάση περιπτώσει, και αν σχετίζονται. Ξέρεις πόσες απαντήσεις μπορούν να δοθούν πάνω σε αυτό; Όλων των επιπέδων. Αν είναι δυνατόν να έχουμε τέτοια ερωτήματα σήμερα. Υπάρχει κάτι που σχετίζεται με την ζωή του ανθρώπου και δεν έχει θεολογικό υπόβαθρο και θεολογική σημασία; Ποιος πιστεύει τέτοια πράγματα; Ποιος λέει τέτοια πράγματα σήμερα; Έχει σχέση με την ζωή του ανθρώπου, με το σώμα του έστω, εάν όχι με την ψυχή του, έχει έστω με το σώμα του, έχει με την υγεία του, έχει με την ασθένειά του, με την θεραπεία του, με την κοινωνική του παρουσία, με την ελευθερία του την ίδια και δεν είναι θεολογικό το ζήτημα και πνευματικό; Ποιος λέει τέτοια πράγματα;

Παρακαλώ τους αδελφούς να μην ακούνε… ούτε καν… να αδιαφορούν τελείως σε τέτοιους διαχωρισμούς. Είναι, πραγματικά, σχεδόν εξοργιστικό να ακούμε τέτοια πράγματα. Ότι δήθεν όλα αυτά τα θέματα δεν έχουν θεολογικό χαρακτήρα και είναι καθαρά ιατρικά.

Υπάρχει κάτι που είναι καθαρά ιατρικό; Θα ξεχάσουμε μήπως; Είναι σα να λακίζουμε -στα ελληνικά ας χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, δεν ξέρω πώς μπορεί να μεταφραστεί. Αλλά τόσο γρήγορα σαν τρομαγμένοι φεύγουμε από το πρόβλημα να κρυφτούμε;

Κοιτάξτε. Ο Θεός έδωσε μέσα στο Ιερατικό χάρισμα, εκτός από χάρισμα της διδασκαλίας για όποιον το έχει, υπάρχει και το χάρισμα της θεραπείας των ασθενειών. Μην το ξεχνάμε αυτό. Δεν έχουμε την αποκλειστικότητα σε αυτό και εννοείται, λέω, -ας μιλήσω για εκείνους που δεν ξέρουν- ότι φυσικά και η ιατρική, όπου υπάρχει αυτή εν πάση περιπτώσει και ασκείται αυθεντικά, είναι κάτι πολύ ευλογημένο και είναι δοσμένο από τον Θεό. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Αλλά εμείς γιατί απεμπολούμε αυτή την ιδιότητα; Μήπως δεν την πιστεύουμε; Δε μας απέστειλε ο Ιησούς, όπως λέει το Ευαγγέλιο, να κηρύξουμε και να θεραπεύουμε πάσα νόσο και πάσα μαλακία; Γιατί αυτό το αγνοούμε;

Υπάρχει, λοιπόν, στεγανό στην αποστολή μας; Είναι δυνατό να λέμε τέτοια πράγματα; Να αφαιρέσουμε όλες τις ευχές από το ευχολόγιο τότε. Να βάλουμε στεγανά. Να μικρύνουμε την αποστολή μας. Να κλειστούμε μέσα στο Ναό. Να μην κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από την Θεία Λειτουργία. Ούτε ευχές να διαβάζουμε, ούτε θέματα υπάρχουν που μας αφορούν, ούτε θέματα εγκυμοσύνης, αμβλώσεως, ας πούμε, Θέματα που αφορούν…. δες πόσες ευχές έχουμε, ακόμα και την θεραπεία των ζώων, την θεραπεία της γης που νοσεί από τις δικές μας αμαρτίες. Δεν έχουμε ευχές, δεν έχουμε αγιασμούς, δεν έχουμε θέματα τέτοια πνευματικά; Τι λέμε τώρα; Λοιπόν αυτά είναι διλήμματα ας πούμε που μπαίνουν ως μη όφειλαν βέβαια… αλλά και είναι σχεδόν προκλητικά να τα λέμε.

Υπάρχει κάτι έξω από τη Θεολογία; Η Θεολογία δεν είναι προφητική, επιστήμη; Την λέξη επιστήμη την χρησιμοποιώ πνευματικά όχι ακαδημαϊκά. Υπάρχει κάτι έξω από αυτό; Το Πνεύμα, όπου υπάρχει, ανακρίνει τα πάντα. Οι άνθρωποι του Θεού ανακρίνουν τα πάντα. Και εμείς υποτίθεται ότι πρέπει να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα. Αν είναι δυνατό να θεωρήσουμε ότι αυτό σημαίνει μια αποκοπή μεταξύ Θεολογίας και ζωής. Μα τόσα χρόνια τι λέγαμε;

Ξέρεις, μου έρχεται στο νου πολλές φορές «το όραμα», αν μου επιτρέπεις το λέω λίγο ειρωνικά, της μετά-covid εποχής όπου λοβοτομημένοι, κατά κάποιο τρόπο ας πούμε… γενετικώς τροποποιημένοι Χριστιανοί θα είναι σε αίθουσες και θα παρακολουθούν συνέδρια θεολογικού, δήθεν, χαρακτήρα τα οποία θα μιλάνε για την σχέση της Θεολογίας με την ζωή. Ξανά πάλι τα ίδια, και το πόσο πλήρης είναι η Θεολογία και το πού εκτείνεται και όλα αυτά. Και θα είναι όλοι χαμογελαστοί, χαρούμενοι και θα χειροκροτούν. Αυτό θα είναι το πιο τραγικό θέαμα. Θα είναι ας πούμε εσχατολογικό θέαμα. Μακάρι να μη βρεθούμε να το δούμε ποτέ κάτι τέτοιο.

Έτσι λοιπόν, δε μπορούμε να πούμε τέτοια πράγματα, ότι δεν έχει πνευματικότητα το θέμα. Όλα έχουν πνευματικότητα φυσικά. Αυτά τα διλήμματα είναι…. εάν δεν ξέρουμε καθόλου την ζωή της Εκκλησίας, ούτε τα στοιχειώδη της Θεολογίας.

Αλλά, αν μου επιτρέπεις να συνεχίσω λίγο στο πνεύμα μου της πρώτης μου τοποθέτησης, να σου πω ότι η δική μου ας πούμε η….. να σου πω την λέξη γνώμη; να πω την λέξη φρόνηση; ας προσέξω τις λέξεις…. Ο δικός μου ο λόγος είναι ξεκάθαρα ότι τα προτεινόμενα αυτά εμβόλια, φυσικά ως γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα, ως «γονιδιακή θεραπεία», σε εισαγωγικά, είναι κάτι τα οποία όχι απλώς θα έπρεπε να μας προβληματίζουν, θα έπρεπε ήδη εκ των πραγμάτων να τα έχουμε βγάλει έξω από τη συζήτηση. Σε επίπεδο, ας πούμε, διαλόγου, ως Θεολογία μιλάμε.

Ακόμα κι αν αγνοούσαμε ένα κομμάτι, ένα τμήμα της επιστημονικής πραγματικότητας, πάλι θα έπρεπε να το απορρίψουμε θεολογικά. Είναι ξεκάθαρο αυτό νομίζω. Ο άνθρωπος πρέπει να παραμείνει άνθρωπος, όπως είναι. Το όραμα της μετάλλαξης του ανθρώπου, δεν είναι, ξέρεις, ένα όραμα μιας, ας πούμε ομάδας περιθωριακής. Είναι επίσημα πράγματα εδώ και δεκαετίες. Ας μην το αναπτύξω τώρα γιατί θέλω να σου πω περισσότερα, ίσως σε μια άλλη ερώτηση που μπορεί να έχεις. Εμένα τώρα με ενδιαφέρει το πνευματικό και θεολογικό κομμάτι.

Για μένα, λοιπόν, τα προτεινόμενα εμβόλια είναι μέρος, ας το πω… είναι μια γέφυρα, όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είναι ένα σφράγισμα. Είναι το σφράγισμα της εποχής. Δεν είναι το σφράγισμα το τελευταίο, το τελικό του Αντιχρίστου. Είναι όμως το σφράγισμα της σημερινής εποχής. Έτσι; Είναι το σφράγισμα του σήμερα. Και το πρώτο σφράγισμα πάντοτε υπάρχει και μπορώ να στο δικαιολογήσω θεολογικά και πατερικά.

Το σφράγισμα καταρχάς υπάρχει μέσα μας, υπάρχει στις προϋποθέσεις μας, υπάρχει στο νου του ανθρώπου. Είμαστε σφραγισμένοι πριν σφραγιστούμε. Όποιοι είναι σφραγισμένοι. Απ’ τον τρόπον που σκεπτόμαστε – αν σκεπτόμαστε έτσι. Με ποια κριτήρια εν πάση περιπτώσει σκεπτόμαστε… εκεί είναι το σφράγισμα.

Αν δεις…. εγώ με όποιους ανθρώπους έχουν κάνει το εμβόλιο και έχω συζητήσει μαζί τους … βλέπω το σφράγισμα ήδη παρόν. Οι περισσότεροι άνθρωποι. Δείτε. Στις συζητήσεις μου δεν βλέπω κανένα ουσιαστικό κριτήριο. Ή, όποια υπάρχουν είναι για θρήνο. Είναι σα να μην υπάρχει η αξία της αλήθειας, ….η αξία της γνώσης των πραγμάτων ή το πνευματικό νόημα αυτής της ενέργειας. Είναι σα να μη μας ενδιαφέρει καθόλου να μάθουμε τίποτα. Είναι σα να θέλουμε απλώς να διασφαλίσουμε την ελεύθερη μετακίνησή μας, την δουλειά μας ή την διασκέδασή μας… αλλοίμονο… Ή το να πάνε οι άλλοι στο γήπεδο ας πούμε, να δουν την αγαπημένη τους ομάδα… Να βγουν να διασκεδάσουν. Είναι το τελευταίο επίπεδο, ας πούμε, της παρούσας ζωής.

Αυτό δεν είναι σφράγισμα ήδη; Αν δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο εκτός από αυτά δεν είμαι ήδη σφραγισμένος σήμερα; Δε θα σφραγιστώ αύριο; Ας μην κάνουμε λοιπόν ότι μας τρομάζουν οι λέξεις. Το εμβόλιο λοιπόν, σου ξαναλέω, είναι το σφράγισμα το σημερινό.

Έχει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μια πολύ σπουδαία, όπως όλες του Χρυσοστόμου, ομιλία πάνω στο θέμα του Βαπτίσματος. Εκεί λοιπόν, όπως ξέρουμε -και ίσως είναι μια ευκαιρία κατηχητική για τους αδελφούς στην Πορτογαλία-, ξέρουμε ότι δεν έχουμε ένα Βάπτισμα, έχουμε στην Θεολογία μας οκτώ Βαπτίσματα. Τα αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Και πριν φτάσουμε δηλαδή… μάλιστα ξεπερνάμε το σημερινό Βάπτισμα διότι είναι το Βάπτισμα του Κατακλυσμού, της θαλάσσης και της Νεφέλης, είναι το Βάπτισμα το Ιουδαϊκό, το Νομικό. Και είναι βέβαια το Βάπτισμα του Ιωάννου.

Τι είναι λοιπόν όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στον Ιωάννη; Είναι γέφυρες. Που η μία γέφυρα οδηγεί στο άλλο επίπεδο. Και ο Ιωάννης είναι η τελευταία γέφυρα πριν τον Χριστό. Και ξέρουμε ότι ο Ιωάννης βαπτίζει για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να έχουν κοινωνία με το πνεύμα του Χριστού. Για να μπορέσουν να αποδεχτούν τον Χριστό όταν έρθει.

Έτσι λοιπόν για μένα, αυτό το εμβόλιο, τα εμβόλια, αυτή η σειρά εν πάση περιπτώσει, είναι η γέφυρα … οι άνθρωποι να μπορέσουν να έχουν κοινωνία με το πνεύμα του Αντιχρίστου που ήδη το βλέπουμε να έχει χυθεί μέσα στην ανθρωπότητα. Είναι ξεκάθαρο, κοιτάξτε γύρω σας. Είναι το πνεύμα του Αντιχρίστου παντού αυτήν την στιγμή. Ειδικά τώρα μέσα σε αυτή την κρίση. Οι άνθρωποι του Θεού το έβλεπαν ούτως ή άλλως.

Αλλά, κοιτάξτε τώρα, όλα αυτά και αυτά που έθιξες στην ερώτησή σου δεν είναι ήδη το πνεύμα του Αντιχρίστου μέσα στον κόσμο; Έτσι λοιπόν το εμβόλιο είναι η γέφυρα που θα μας οδηγήσει στο κανονικό σφράγισμα. Γιατί ανάλογα και με τα κριτήρια. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι… Κάποιοι παραπλανήθηκαν, κάποιοι έτσι βρέθηκαν σε μια στιγμή αδυναμίας προσωπικής, χωρίς γνώση, χωρίς κανένα προβληματισμό, χωρίς μια σωστή συμβουλή, χωρίς κανένα αληθινό στήριγμα.

Είναι όμως γέφυρα, πραγματικά, που μας οδηγεί εκεί. Παίρνω αυτή την επικίνδυνη, να το πω έτσι, θέση εντελώς συνειδητά. Ξεκάθαρα. Και το λέω και στους αδελφούς και σε οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αλλά αυτό είναι το πνευματικό κομμάτι. Μας εισάγει λοιπόν στο πνεύμα του Αντιχρίστου. Εισάγει την ανθρωπότητα, για να το πω πιο σωστά. Αυτό είναι και το πνευματικό νόημα, η πνευματική σημασία.

Μα δείτε το. Ποιος μπορεί να μιλήσει σήμερα για λογικότητα σε αυτό που γίνεται; Πρέπει να είσαι τελείως τυφλός. Έχει λογική αυτό που συμβαίνει αλήθεια; Ή απλώς έχει γίνει μια παγκόσμια λοβοτομή;

Αυτήν την στιγμή ο διάλογος για τα εμβόλια είναι καθαρά μεταφυσικός. Στο επίπεδο της φιλοσοφίας, που είναι και το πεδίο σου νομίζω και το πεδίο αρκετών αδελφών στην Πορτογαλία. Καθαρή μεταφυσική. Λείπει εντελώς η λογικότητα στα επιχειρήματα γιατί όλα έχουν καταρριφθεί. Ποιο επιχείρημα να πεις για να έχουμε τα εμβόλια; Όλη αυτή η εντατικοποίηση για να φτάσουμε ότι δήθεν η μετάλλαξη ήταν που έγινε [και είναι τα εμβόλια] τόσο αναγκαία. Έχει κάποια λογική βάση αυτήν την στιγμή; Δεν έχουν καταρριφθεί αυτά; Δεν ξέρουν ότι οι μεταλλάξεις είναι αυτονόητες αυτήν την στιγμή έτσι όπως κινηθήκαμε; Δε θα ‘ρθουν καινούργιες; Είναι δυνατόν να μιλάμε για τείχος ανοσίας;

Ένα τείχος ανοσίας χρειαζόμαστε. Ανοσία στον φόβο, ανοσία στην τρομοκρατία από αυτή την καινούρια φράξια, την φρικτή φράξια του ιατρικού, ας πούμε της ιατρικής δυναστείας. Καταλαβαίνεις; Και δεν μιλάω φυσικά για το ιατρικό επάγγελμα, έτσι; Αλλά μιλάω για τον ιατροφασισμό. Για την βοήθεια της δήθεν ιατρικής σε αυτόν αναδυόμενο φασισμό. Είναι ξεκάθαρο αυτό.

Πότε ενδιαφέρθηκε κανείς για να πιέσει ανθρώπους, με τέτοιο τρόπο όπως σήμερα, να κάνουν ένα εμβόλιο; Πότε ενδιαφέρθηκε να τους πληρώσει ποτέ στην Ιστορία για να κάνουν ένα εμβόλιο; Είναι ξεκάθαρο γιατί γίνεται αυτό. Γίνεται για πάρα πολλούς λόγους. Ας πούμε όμως τον κύριο για εμάς που είναι πνευματικός.

Είναι λοιπόν μια μύηση αυτό που συμβαίνει. Είναι μια μύηση που απευθύνεται στον ψυχισμό, σε πιο εξωτερικό επίπεδο, και στην ίδια την ψυχή των ανθρώπων. Η μεταφυσική ακριβώς που άρχισα να σου λέω, είναι ότι καταργείται η λογικότητα, καταργείται οποιοσδήποτε διάλογος λογικός. Δεν υπερισχύει κανένα λογικό επιχείρημα για αυτή την πρόταση. Και [είναι] αυτονοούμενο ας πούμε… υπάρχει μια αόριστη νοούμενη βάση στην οποία καλούνται όλοι να στηριχτούν. Ποιο είναι το νοούμενο; Είναι τόσο αόριστο. Είναι μεταφυσικό. Είναι η «θεραπεία» σε εισαγωγικά… πώς να το πω… ως υπακοή, όχι ως κάτι άλλο.

Είναι αυτονόητο. Σε λίγους μήνες, ακόμα και αν υπήρχε ανοσία στο εμβόλιο -ακόμα και αν υπήρχε που δεν υπάρχει και το ξέρουν όλοι πια, όλοι… όσοι θέλουν να το ξέρουν- θα λήξει. Ποια είναι η λογική βάση για αυτήν την εμμονή; Δεν υπάρχει λογική βάση. Είναι καθαρά μεταφυσική αυτό που συμβαίνει. Και για όποιον δεν καταλαβαίνει τον όρο να πούμε -με την έννοια της φιλοσοφίας το εννοούμε αυτό- ότι η στέρηση ακριβώς των λογικών επιχειρημάτων δημιουργεί την μεταφυσική. Η προσκύνηση μιας υπακοής σε έναν αόρατο κυβερνήτη. Καταλαβαίνεις; Αυτή είναι η μεταφυσική του εμβολίου. Δεν μπορούμε να μιλάμε για λογικότητα, για επιστήμη και τέτοια πράγματα, αν είναι δυνατόν. Εντάξει, κάποιοι τα πιστεύουν αυτά, αλλά ποιά επιστήμη; Όπως είπες και εσύ δεν υπάρχει ομοφωνία πάνω σε αυτό. Και για φαντάσου να υπήρχε ομοφωνία, πόσο προχωρημένα θα ήταν τα πράγματα. Πόσο αυτός ο αναδυόμενος φασισμός θα είχε κυριαρχήσει στις συνειδήσεις όλων των ανθρώπων. Δεν μπορούμε λοιπόν να κάνουμε τέτοιες προσεγγίσεις νομίζω, καθόλου.

Έτσι λοιπόν θέλω να πω ότι τα εμβόλια έχουν αυτήν την πνευματική διάσταση. Μας εισάγουν σε αυτό το πνεύμα. Είναι τελείως επικίνδυνο να κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς μεταξύ Θεολογίας και πνευματικής ζωής και επιστήμης. Δεν είναι καν τέτοιο το ζήτημα πια. Είναι πνευματικό καθαρά. Είναι γέφυρα προς αυτό το σκοτεινό μέλλον.

Επειδή είναι γέφυρα όμως και βέβαια μας εισάγει σε αυτό το χώρο, στο αύριο, έχει δύναμη αυτό που συμβαίνει, αλλά δεν μπορεί να είναι οριστικό. Γι΄ αυτό παρακαλώ όλους τους αδελφούς, εγώ ως πρόσωπο, ως άφρων, ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Όποιος πέρασε τη γέφυρα να γυρίσει πίσω. Είναι δύσκολο να γυρίσεις πίσω όταν περάσεις την γέφυρα, αλλά δεν είναι οριστική η γέφυρα. Πρέπει πρώτα να καταλάβει, να εξαλείψει το νοητό σφράγισμα από μέσα του. Να αλλάξει τα κριτήριά του. Να αλλάξει τα κριτήρια που τον έκαναν να μπει μέσα σε αυτό.

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε δεν το ήθελα, με πίεσε η μάνα μου, ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, το παιδί μου. Δεν μπορούμε να μιλάμε έτσι. Δεν έχουμε καταλάβει την σοβαρότητα των πραγμάτων. Και εν πάση περιπτώσει τί ζωή είναι αυτή που κάποιοι σου υποβάλουν τη θέλησή τους; Γιατί υπάρχει αυτή η βία; Που έχει φτάσει ακόμα και στο επίπεδο της οικογένειας. Κοιτάξτε, η βία είναι ορατή. Υπάρχει ωμή βία αυτή τη στιγμή στις κοινωνίες. Και δεν ξέρω τι συμβαίνει στην Πορτογαλία. Στην Ελλάδα υπάρχει ωμή βία όμως. Ας μου πεις εσύ τι υπάρχει στην Πορτογαλία έστω και μετά την συνέντευξη κάποια στιγμή. Αλλά η βία είναι παρούσα.

Ο αναδυόμενος ολοκληρωτικός κόσμος, ο δυστοπικός κόσμος όπως λέμε είναι ήδη παρών. Είναι μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν είναι πια το κράτος σε κάποια ελίτ απλώς. Είναι η κοινωνία μεταξύ του πνεύματος των πολιτών, κάποιας μερίδας πολιτών, με αυτήν την σκοτεινή πραγματικότητα. Έχουν αναλάβει οι άνθρωποι, όχι μόνο επιδοτούμενοι άνθρωποι αλλά και μη επιδοτούμενοι, να είναι εργάτες αυτού του σκοτεινού παρόντος και του σκοτεινού μέλλοντος.

Αυτός είναι ο διαχωρισμός και όλα αυτά που είπες. Έτσι συμβαίνει αυτό. Ήδη συμβαίνει. Όμως οι άνθρωποι, για να παραμείνουμε άνθρωποι, όχι για να γίνει το αποτέλεσμα οπωσδήποτε, όχι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, ως μαρτυρία ζωής, δεν μπορούμε να είμαστε άνθρωποι αλλιώς, αν δε μαρτυρήσουμε την αλήθεια στη ζωή μας. Πρέπει λοιπόν οι άνθρωποι να μαρτυρήσουν την αλήθεια. Πρέπει να έχουμε τέτοιο φρόνημα. Κυρίως οι Χριστιανοί. Αλλά νομίζω γενικότερα η ανθρωπότητα. Σαν να εξέλειπε δηλαδή από την ανθρωπότητα η διάθεσή της να αγωνιστεί για οποιοδήποτε ζήτημα. Που δεν θα με έβρισκε οπωσδήποτε σύμφωνο σε μια άλλη στιγμή της Ιστορίας, καταλαβαίνεις…. Αλλά εδώ έχουμε μια γενικότερη ύπνωση. Δεν είναι και αυτό μέσα στο πνεύμα του Αντιχρίστου; Μια γενική ακηδία έχει χυθεί. Μια παθητικότητα ανερμήνευτη σχεδόν.. Είναι ερμηνεύσιμη… γιατί; Επειδή έχει επικρατήσει η αμαρτία στον κόσμο το πρώτο αποτέλεσμα της αμαρτίας είναι ο σκοτισμός του νοός. Επειδή έχουμε προσκυνήσει την αμαρτία, τι να πούμε; Δε βλέπουμε ούτε τα ιστορικά, ούτε τα οριζόντια, ούτε τα κάθετα, ούτε τα πνευματικά. Γι’ αυτό υπάρχει τόσο σύγχυση.

Αν δεν είχαμε τους ανθρώπους του Θεού πού θα βρισκόμασταν; Αν δεν είχαμε τους Αγίους να κρατηθούμε ώς Ορθόδοξοι πού θα βρισκόμασταν σήμερα; Αν δεν είχαμε τη ζωντανή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία θα είχαμε ήδη προσχωρήσει μέσα σε αυτό το χάος.

Όμως το Πνεύμα το Άγιο είναι Παρόν στην Εκκλησία. Είναι ζωντανό. Και ομιλεί στις Εκκλησίες όπως λέει στην Αποκάλυψη. Και δε θέλει το χαμό ουδενός. Είναι αγαθό το Πνεύμα το Άγιο. Και αυτή είναι η αγαθότητά του… να μη θέλει να χαθεί κανείς. Σε όλα τα επίπεδα. Και μας καλεί να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχει χρόνος για τους ανθρώπους. Ας σταματήσουν εδώ όσοι έκαναν τα εμβόλια. Ας αγωνιστούν, ας καταλάβουν ότι υπάρχει ένα πνευματικό ζήτημα.

Και βέβαια μια και το έθιξες, ποιο είναι το πνευματικό ζήτημα πέραν του σφραγίσματος της ψυχής και του σώματος; Είναι το ζήτημα του μολυσμού, το οποίο εδώ στην Ελλάδα το έχουν θίξει κάποιοι πατέρες πολύ σπουδαία, το έχουν ολοκληρώσει δηλαδή σαν ζήτημα κατά την γνώμη μου. Υπάρχει μολυσμός από το εμβόλιο; Φυσικά και υπάρχει μολυσμός από τη στιγμή που ξέρουμε. Δεν υπήρχε μολυσμός, και για αυτό έγινε το ΄δια των κολλύβων’ θαύμα του Αγίου Θεοδώρου; Δεν υπήρχε τότε μολυσμός; Τώρα δεν υπάρχει όταν χρησιμοποιούμε κυτταρική σειρά εκτρωμένων εμβρύων;

Ξέρετε πώς γίνεται αυτό; Είναι μια φρικτή συμπαιγνία. Ένα σενάριο πραγματικά μιας ταινίας τρόμου. Το πώς λαμβάνονται αυτά τα έμβρυα. Πώς γίνονται αυτές οι εκτρώσεις; Γίνονται γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι εκτρώσεις. Δεν είναι μια έκτρωση που έγινε. Μη λέμε τέτοια πράγματα. Πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει. Κακόμοιρα πλάσματα, μέσα από ψυχιατρεία, απελπισμένοι άνθρωποι που γίνονται πειραματόζωα, είτε εν γνώσει, είτε εν αγνοία τους κυρίως. Ζωντανά πλάσματα που τα παίρνουμε για τέτοιους επιστημονικούς σκοπούς.

Μα τι κάνουμε; Δεν ξέρουμε τι γίνεται στον κόσμο καθόλου; Τί διαβάζουμε; Βλέπουμε μόνο τηλεόραση; Αυτό είναι μια παγκόσμια μετάδοση ναρκωτικών ουσιών. Τι είναι αυτό; Έτσι θα φτιάξουμε συνείδηση και θέσεις σαν άνθρωποι;

Λοιπόν, φυσικά υπάρχει η πνευματική διάσταση στα πράγματα και όλα έχουν πνευματική διάσταση. Ακόμα και η «πολιτική», σε εισαγωγικά, διάσταση των πραγμάτων έχει πνευματική σημασία για εμάς. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό σου απαντώ μέχρι στιγμής αλλά επειδή νομίζω ότι αν το αρχίσουμε αυτό δε θα το τελειώσουμε… Αν θέλεις κάνε μου κάποιες παρεμβάσεις, κάποιες άλλες ερωτήσεις μήπως βοηθηθείς περισσότερο.

Είναι το εμβόλιο «ευλογία Θεού»;
Είναι λοιπόν το εμβόλιο ευλογία Θεού; Ύστερα από όλα αυτά είναι δυνατόν όλη αυτή η απάτη, όλο αυτό το οργανωμένο έγκλημα να είναι ευλογία Θεού; Αυτή είναι η αντιστροφή των πάντων. Σου λέω λοιπόν ξεκάθαρα. ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΕΟΥ. Όχι απλώς δεν είναι ευλογία, τα εμβόλια είναι ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ ΕΧΙΔΝΩΝ.

Αν πούμε ότι είναι ευλογία πέφτουμε στην ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, η οποία όπως ξέρετε και αν ξέρετε είναι ασυγχώρητη αμαρτία. Αυτή η αντίστροφή είναι ευλογημένη; Δηλαδή είναι ευλογία, ας πούμε, αυτό το σκοτάδι; Και όποιοι δεν κάνουν το εμβόλιο τι θα είναι δηλαδή; Καταραμένοι; Αυτό το λέει το Πνεύμα του Θεού στις Εκκλησίες;

…Και εν πάση περιπτώσει να το πάμε και λίγο διαφορετικά το θέμα. Έχουμε τον ιατρικό φασισμό, που ίσως παρερμηνευτεί αλλά αν θέλεις μπορώ να στο εξηγήσω, έχουμε ξεκάθαρα τον πολιτικό, θα έχουμε και έναν εκκλησιαστικό τώρα; Δηλαδή θα ξεχωρίσουν τους πιστούς σε εμβολιασμένους και όχι; Και οι εμβολιασμένοι είναι αυτοί που θα μπαίνουν στο Ναό και οι άλλοι έξω; Αυτή θα είναι η Εκκλησία του Χριστού ή του Αντιχρίστου; Πώς την βλέπουμε από μακριά;

Σε μια τέτοια Εκκλησία, θέλω να πω στους αδελφούς στην Πορτογαλία και όπου αλλού, όχι μόνο δεν πρέπει να μπαίνουμε μέσα, αλλά πρέπει να φεύγουμε μακριά. Καλύτερα στα σπίτια μας.

Αν η Εκκλησία μας πει ότι για να μπούμε πρέπει να είμαστε εμβολιασμένοι, πρέπει να τρέξουμε μακριά. Καλύτερα στα σπίτια μας. Να ανοίγουμε το στόμα μας μετά από μια Παράκληση, μια Ακολουθία, μια προσευχή και να μας κοινωνούν οι Άγιοι και οι Άγγελοι νοερώς, παρά μέσα σε αυτό, που δεν ξέρω πώς να το ονομάσω.

Θυμάμαι τώρα έναν Βόρειο Ηπειρώτη νομίζω …τον είχα συναντήσει κάποτε, είχε γίνει και νεωκόρος αυτός σε μία εκκλησία. Και επειδή κάπως είχαμε γνωριστεί… τον συνάντησα λοιπόν μια μέρα τυχαία πριν από πάρα πολλά χρόνια -ήμουν διάκονος- σε ένα λεωφορείο και αρχίσαμε να συζητάμε, και μου περιέγραφε τι γινότανε στην Αλβανία εκείνα τα χρόνια. Και γινόταν ακριβώς αυτό. Άκουγαν κρυφά την Λειτουργία στην Ελλάδα και την ώρα της Θείας Κοινωνίας άνοιγαν το στόμα τους, έπαιρναν νοητά το αντίδωρο. Έτσι θα κάνουμε και εμείς. Νοητά θα παίρνουμε το αντίδωρο, νοητά θα κοινωνούμε και θα κοινωνούμε, αν δεν έχουμε τη δυνατότητα να λειτουργήσουμε.

Αυτό δεν θα είναι Εκκλησία του Χριστού και φυσικά δεν σχετίζεται με καμία ευλογία. Το σκοτάδι δεν είναι ευλογία ποτέ. Η μετάλλαξη η ανθρώπινη είναι δυνατόν να είναι ευλογία; Η καθυπόταξη του ανθρώπου σε τέτοιο βαθμό, ηλεκτρονικό, που αν θες το αναπτύσσουμε αργότερα, θα είναι ευλογία; Θα βαφτίσουμε ευλογία αυτό το πράγμα;; Ευλογία και ο φασισμός; Ευλογία ο διαχωρισμός των ανθρώπων; Ευλογία όλα αυτά τα τείχη που ανορθώνονται; Ευλογία αυτοί που δεν έχουν αυτήν την γνώμη και που στηρίζεται και σε πολύ λογικά και σε επιστημονικά ακόμα -όχι σε πνευματικά- επιχειρήματα να αποκλείονται;

Με τι μοιάζει αυτό; Να αποκλειστούν τα παιδιά από το σχολείο; Να αποκλειστούν οι εργαζόμενοι από τις εργασίες τους; Να αποκλειστούν οι πιστοί δηλαδή από την Εκκλησία; Αυτή είναι η ευλογία; Μα δεν ξέρουμε τι γίνεται καθόλου; Δεν ξέρει κανείς μας τα πνευματικά, ούτε εγώ. Δεν ξέρουμε ούτε τα ιστορικά; Δεν ξέρουμε τι είναι αυτό; Υπάρχει άραγε τεχνολογία νανοσωματιδίων; Και εμείς είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει μέσα στο εμβόλιο; Και τι θα πούμε αύριο στους ανθρώπους όταν αρχίζουν να εμφανίζονται… και ποιος θα τα καταγράψει και ποιος τα καταγράφει σήμερα. Ποιος καταγράφει, εδώ τουλάχιστον σε μας δεν ξέρω στην Πορτογαλία, ποιος καταγράφει τα αποτελέσματα του εμβολίου; Τις επιπλοκές; Ποιος καταγράφει τους θανάτους που προέρχονται από αυτές τις επιπλοκές; Τι θα πούμε αύριο; Τι θα πούμε ακόμα και στην επόμενη γενιά;

Όπως ξέρουμε, και η Ιατρική το διδάσκει, υπάρχουν αποτελέσματα από φάρμακα απλά όχι από γενετικές παρεμβάσεις, τα οποία εμφανίζονται μια γενιά αργότερα. Τρέχουμε εμείς να πούμε ευλογία κάτι που δεν ξέρουμε ούτε καν τι είναι; Που δε θα μου έλεγε προσωπικά τίποτα ακόμα κι αν ήταν εγκεκριμένο… και άλλα είναι εγκεκριμένα… και άλλα εγκρίθηκαν και αργότερα καταλάβανε ότι ήταν θανατηφόρα. Μα η εποχή μας είναι γεμάτη από πληροφορίες αν θέλουμε να μάθουμε. Τι είναι αυτό; Δεν ξέρουμε; Δε θέλουμε να μάθουμε; Ή είναι κάτι άλλο;

Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις θέλουν να αφομοιώσουν την Εκκλησία -ας μιλήσουμε μόνο εκκλησιαστικά- θέλουν να αφομοιώσουν την Εκκλησία, την Ιεραρχία της, το Σώμα της. Θέλουν να το εντάξουν στους δικούς τους σκοπούς. Θέλουν να μας κάνουν εργάτες όλων αυτών των σκοτεινών πρακτικών και της θεωρίας τους, του οράματός τους για τον κόσμο. Να μας βάλουν να υπηρετήσουμε τον πονηρό αντί για τον Χριστό που υπηρετούμε.

Να πείσουμε εμείς τους ανθρώπους να κάνουν τα εμβόλια;… Θεέ μου… Πώς θα τους αντικρύσουμε; Όταν θα αρχίσουν να φαίνονται πολύ πιο ορατά αυτά που θα φανούν, τότε τί θα κάνουμε;

Όμως, για να ολοκληρώσουμε και το θέμα το πνευματικό. Αν λοιπόν τα κράτη.. οποιοδήποτε κράτος, οποιαδήποτε κυβέρνηση, θέλει να κάνει κάτι τέτοιο, αν θέτει τους όρους της λατρείας, αν θέτει τους όρους της εισόδου μέσα στον Ναό, αν θέτει τους όρους της Λειτουργίας της εκκλησιαστικής, αν θέτει τους όρους του κηρύγματος όπως έχουμε δει, δεν θα θέσει και τους όρους του εμβολιασμού των πιστών;

Και τότε τι θα κάνουμε; Ήδη έχουν σπεύσει κάποιοι να το θεωρήσουν σχεδόν επιβεβλημένο.

Αλλοίμονο. Αλλοίμονο.

Όμως αυτό που λέγαμε δεν είναι πνευματικό θέμα; Όταν οι πολιτείες θέτουν αυτούς τους όρους, και να στο πω πιο συγκεκριμένα, δεν είναι θέμα Κανονικού Δικαίου; Όταν παύει η Εκκλησία να έχει την κυριαρχία στους όρους της ζωής της, αυτό δεν είναι θέμα Κανονικού Δικαίου;

ΠΗΓΗ.

Η συγκλονιστική προσευχή ενός Εβραίου

• 

Ἡ ἐλληνορθόδοξη ταυτότητα μας ἀπειλεῖται καί ἡ ἐλευθερία μας ἀσφυκτιᾶ.

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Μαζί μέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ὁ ὀρθόδοξος λαός μας ἐξουθενωμένος μετά τήν οἰκονομική κρίση, βρίσκεται ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 2020 σέ μιά ἰδιόμορφη κοινωνική, οἰκονομική καί πνευματική αἰχμαλωσία ἐξ αἰτίας τοῦ κορωνοϊοῦ πού ἀπασχολεῖ ὅλον τόν πλανήτη.  Οἱ ἐκκλησίες μας κλειστές.  Οἱ θεμελιώδεις ἀρχές τῆς πίστεώς μας καί τῆς λειτουργικῆς μας ζωῆς στό σύνολό τους-ἡ μετοχή μας στά ἄχραντα  Μυστήρια, ἡ τέλεση τῶν μυστηρίωντοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Γάμου.- βρίσκονται σέ ἀπαγόρευση. Ἔπαυσε ἡ προσευχή στά σχολεῖα καί ὁ ἐκκλησιασμός τῶν παιδιῶν, οἰ ἐθνικές γιορτές ἐξαφανίστηκαν. Ἡ οἰκονομική καί ἡ κοινωνική ζωή νεκρώθηκε, αὐξήθηκε ἡ χρήση ψυχοφαρμάκων. Οἱ ἐλευθερίες τῶν ἀνθρώπων παραδίδονται ἀμαχητί. Εἴδαμε σέ ἕναν τοῖχο – γραμμένο ἀπό κάποιον «φιλόσοφο τοῦ δρόμου» – ἕνα σύνθημα πού μᾶς προβλημάτισε : «τί νά τήν κάνω τήν ὑγεία χωρίς ἐλευθερία καί δικαιοσύνη;».

Θά θέλαμε καί ἐμεῖς σάν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν νά καταθέσουμε τούς προβληματισμούς μας.

Ἐπιστημονική σύγχυση καί ἀβεβαιότητα.

Ἡ ἀνθρωπότητα ἔγκλειστη ἀναμένει τή λύτρωσή της, ἡ ὁποία κατά τούς κρατοῦντες θά ἔρθει μόνο μέ τό πολυδιαφημισμένο ἐμβόλιο. Ὅμως:

• Δέν ὑπάρχει σύγκλιση ἀπόψεων στήν ἐπιστημονική κοινότητα ὄχι μόνον ὅσον ἀφορᾶ στά ἄμεσα μέτρα ἀντιμετώπισης τοῦ κορωνοϊοῦ (μάσκα, lockdown κλπ) άλλά καί ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀποτελεσματικότητα καί τίς πιθανές παρενέργειες τῶν ἕως τώρα διαθεσίμων ἐμβολίων.
• Γιά νά δοκιμαστεῖ σωστά ἕνα ἐμβόλιο χρειάζεται περίπου μία δεκαετία. Σήμερα τό ἐμβόλιο τῆς γρίπης μετά ἀπό τόσα χρόνια κλινικῆς ἐμπειρίας ἔχει μόνον 40%-60% ἀποτελεσματικότητα. Ἐνῶ οἱ τωρινές διαβεβαιώσεις γιά σύντμηση τοῦ ἀπαιτουμένου χρονικοῦ διαστήματος σέ λιγότερο ἀπό ἕνα χρόνο^[1] παραπέμπουν μᾶλλον σέ τεχνικές μάρκετινκ.
• Ὅταν θά πρέπει τήν εὐθύνη παρενεργειῶν νά τήν πάρει ἐνυπόγραφα ὁ ἴδιος ὁ ἐμβολιαζόμενος ποῦ βρίσκεται πλέον ἡ εὐθύνη τῶν ἐπιστημόνων ἀλλά καί τῆς ἴδιας της Πολιτείας γιά τούς πιθανούς κινδύνους βλάβης τῆς ὑγείας τῶν πολιτῶν ἤ ἀκόμη καί τῆς ἀπωλείας ζωῆς;
• Ἐνῶ ἀκολουθήθηκαν κατεπείγουσες διαδικασίες γιά νά ἀδειοδοτηθοῦν τά ἐμβόλια, καμία ἀντίστοιχη προσπάθεια δέν γίνεται γιά τήν εἰσαγωγή τοῦ ἀρκούντως ἀποτελεσματικοῦ φαρμάκου μονοκλωνικῶν ἀντισωμάτων, τή στιγμή πού χάνονται ζωές.

Βαθμός ἀξιοπιστίας καί ἐμπιστοσύνης πρός τήν πολιτεία καί τά ΜΜΕ.

Ἔχει κλονίσει τήν ἐμπιστοσύνη μας στούς πολιτειακούς φορεῖς:

• Τό γεγονός ὅτι προβάλλεται ἀπό τά ΜΜΕ μέ ἀδιαλλαξία καί ὑπερβάλλοντα ζῆλο ἡ μία μόνο ἄποψη καί μέ τρόπο πού ἀπαξιώνει ἀπολύτως ὁποιαδήποτε ἄλλη.
• Τά δυό μέτρα καί σταθμά πού ἐπιβάλλει ἡ πολιτεία. Ἀπό τήν μία κλείνει τίς ἐκκλησίες, ἀπαγορεύει τίς λιτανεῖες καί τίς παρελάσεις, τόν Ἁγιασμό τῶν ὑδάτων καί τή ρίψη τοῦ Σταυροῦ στή θάλασσα. Ἐπεμβαίνει ὁ εἰσαγγελέας καί ἐπιβάλλει δυσβάστακτες κυρώσεις σέ ὅσους παρέκκλιναν ἔστω καί στό κατ’ ἐλάχιστον ἤ ἐξέφρασαν διαφορετική ἄποψη ἀπό τήν ἐπίσημη κυβερνητική. Ἀπό τήν ἄλλη, ἐπιτρέπει κατ΄ἐπιλογήν ἀπίστευτο συνωστισμό ὅπως π.χ. στά σοῦπερ μάρκετ (ἰδιαίτερα τίς γιορτινές ἡμέρες) στή γιορτή τοῦ Πολυτεχνείου, στή δίκη τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς κλπ.
• Τό γεγονός ὅτι δεκαετίες ὁλόκληρες βλέπουμε τίς κυβερνήσεις τῆς χώρας μας νά φτωχοποιοῦν τόν ἑλληνικό λαό συσσωρεύοντας τελικά δυσθεώρητα χρέη στίς πλάτες του, μέ ἀποκορύφωμα τήν ὑποδούλωσή του σέ «ἑταίρους» μέσω τῶν Μνημονίων. Μήπως τώρα, ξαφνικά μέ τήν πανδημία καί τό ἐμβόλιο τό Κράτος μεταστράφηκε καί ξεχειλίζει ἀπό ἐνδιαφέρον γιά ἐμᾶς;

Νομικοί προβληματισμοί.

Ὁ ἐμβολιασμός, ὡς ἰατρική πράξη δέν μπορεῖ νά εἶναι ὑποχρεωτικός γιατί ἀπαιτεῖται συναίνεση τοῦ ἐμβολιαζομένου .  Ἡ Σύμβαση γιά τά Ἀνθρώπινα Δικαιώματα καί τή Βιοϊατρική, (σύμβαση τοῦ Ὀβιέδο), τήν ὁποία ἔχει κυρώσει καί ἡ Ἑλλάδα, ἀναφέρει στό ἄρθρο 5 ὅτι ὁποιαδήποτε ἰατρική ἐπέμβαση γίνεται μόνο μέ τήν ἐλεύθερη συναίνεση τοῦ ἐνδιαφερομένου προσώπου, κατόπιν προηγούμενης σχετικῆς ἐνημέρωσής του ὡς πρός τό σκοπό καί τή φύση τῆς ἐπέμβασης, καθώς καί ὡς πρός τά ἐπακόλουθα καί κινδύνους πού αὐτή συνεπάγεται.  Γιά νά ξεπεραστεῖ αὐτό τό ἐμπόδιο, γίνεται προσπάθεια, νά καθιερωθεῖ ὑποχρέωση ἐμβολιασμοῦ γιά τή συμμετοχή σέ βασικές κοινωνικές δραστηριότητες. Δηλαδή νά γίνει ἔμμεσα ὑποχρεωτικό τό ἐμβόλιο, ἀφοῦ ἐκεῖνος πού δέν θά ἔχει τήν πιστοποίηση ἐμβολιασμοῦ, δέν θά μπορεῖ νά ἐργαστεῖ, νά ταξιδέψει, νά εἰσέλθει σέ ὑπηρεσίες, στούς ναούς κ.λπ.

• Ἡ κατεύθυνση αὐτή ἔχει σαφῆ ἀντισυνταγματικό προσανα­το­λι­σμό, ἀφοῦ οὐσιαστικά προσβάλλει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου (ἄρ. 2 Σ.), προσβάλλει βασικά δικαιώματα στόν πυρήνα τους (ἐλευθε­ρίας, θρησκευτικῆς ἐλευθε­ρίας κλπ) καί εἶναι ἀντίθετη πρός τό δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἀνάπτυξης τῆς προσωπικότητας καί μάλιστα σέ σχέση μέ τό εὐαίσθητο ζήτημα τῆς ὑγείας : Καθένας ἔχει δικαίωμα στήν προστασία τῆς ὑγείας καί τῆς γενετικῆς του ταυτότητας. Νόμος ὁρίζει τά σχετικά μέ τήν προστασία κάθε προσώπου ἔναντι τῶν βιοϊατρικῶν παρεμβάσεων (ἄρ.5, παρ. 5 Σ).  Ἐνεργώντας ἔτσι ἡ πολιτεία δέν λαμβάνει ὑπόψη  ἄλλες ἠπιότερες λύσεις γιά τή διαφύλαξη τῆς δημόσιας ὑγείας (συνταγματική ἀρχή τῆς ἀναλογικότητας, .ἄρ.25 παρ. 1 Σ).
• Στά ἀνθρώπινα δικαιώματα ἐντάσσεται καί ἡ λεγομένη ἀρχή τῆς ἰσότητας( ἄρ.4 Σ). Σύμφωνα μέ αὐτήν:
  «…ὅποιος δημόσιος ἤ ἰδιωτικός φορέας προβεῖ σέ διακρίσεις μέ βάση προσωπικά δεδομένα ὅπως εἶναι φυλή, θρησκεία, χρῶμα, ἰατρικά δεδομένα, κλπ ὀφείλει ἀποζημίωση γιά ὑλική καί γιά ἠθική βλάβη».
  
  Ἑπομένως τό ἄρ. 4 Σ δέν ἐπιτρέπει τή διάκριση σέ ἐμβολιασμένους καί μή ἐμβολιασμένους ἀπέναντι στήν ἀπόλαυση τῶν δικαιωμάτων, ἀτομικῶν καί κοινωνικῶν καί ἄρα ὁ ἀποκλεισμός τῶν μή ἐμβολιαζομένων ἀπό συμμετοχή σέ βασικές κοινωνικές δραστηριότητες εἶναι καθαρά ἀντισυνταγματικός.
• Μέ τήν ἔμμεση ὑποχρέωση ἐμβολιασμοῦ, παραβιάζεται οὐσιωδῶς ἡ ratio (πνεῦμα-σκοπός) τῆς Συμβάσεως τοῦ Ὀβιέδο, ἀφοῦ οὐσιαστικά ὁ πολίτης, χωρίς τήν ἀπαραίτητη ἐνημέρωση καί κυρίως χωρίς τή βούλησή του, ἀναγκάζεται νά «συναινέσει» γιά νά ἐπιβιώσει, γιά νά μή χάσει τήν ἐργασία του ἤ γιά νά μπορεῖ νά συμμετέχει σέ βασικές κοινωνικές δραστηριότητες, ὅταν μάλιστα ὑπάρχει ἀκόμα καί στούς ἰατρούς πλημμελής ἕως καθόλου ἐνημέρωση γιά τό ἐν λόγῳ ἐμβόλιο καί τίς τυχοῦσες παρενέργειές του.

Πνευματική Διάσταση.

Βλέποντας ὅσα συμβαίνουν στίς μέρες μας, δέν μποροῦμε νά μένουμε ἀδιάφοροι σέ αὐτά πού εἶπε προφητικά ὁ ἅγιος Παΐσιος καί γράφτηκαν στίς σελίδες 185-186 τοῦ βιβλίου «Πνευματική Ἀφύπνιση»^[2]: «Σιγά σιγά μετά τήν κάρτα καί τήν ταυτότητα, δηλαδή τό «φακέλωμα», θά προχωρήσουν πονηρά στό σφράγισμα. Μέ διάφορα πονηρά μέσα θά κάνουν ἐκβιασμούς γιά νά δέχονται οἱ ἄνθρωποι τό σφράγισμα στό μέτωπο ἤ στό χέρι.  Θά στριμώξουν τά πράγματα καί θά ποῦν: «Μόνο μέ τίς κάρτες θά κινεῖσθε· τά χρήματα θά καταργηθοῦν».

Στή σελ 181 τοῦ ἴδιου βιβλίου: «Τώρα πάλι παρουσιάστηκε μία ἀρρώστια, γιά τήν ὁποία βρέθηκε ἕνα ἐμβόλιο πού θά εἶναι ὑποχρεωτικό καί, γιά νά τό κάνει κανείς, θά τόν σφραγίζουν». Τά λόγια αὐτά εἰπώθηκαν ὅπως σημειώνουν οἱ μοναχές τήν περίοδο 1981-1994. Δηλ. τό λιγότερο πρίν 26 χρόνια, ὅταν δέν ὑπῆρχε στόν ὁρίζοντα οὔτε ὑποψία εἴτε γιά γρίπη εἴτε γιά τόν κορωνοϊό καί τά ἐμβόλιά του.

Εἶναι αὐτό τό ἐμβόλιο γιά τό ὁποῖο κάνει λόγο ὁ ἅγιος Παΐσιος ἤ ἀναφέρεται σέ ἄλλο;  Εἴτε εἶναι αὐτό εἴτε ἄλλο καί μόνο ὁ  θόρυβος  πού γίνεται γιά τό συγκεκριμένο ἐμβόλιο, μᾶς δημιουργεῖ ὑποψίες ὡς πρός τήν ἀθωότητά του καί μᾶς φέρνει στό νοῦ τό λόγο τοῦ Κυρίου: «Καί προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι καὶ Σαδδουκαῖοι πειράζοντες ἐπηρώτησαν αὐτὸν σημεῖον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτοῖς. 2 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· ὀψίας γενομένης λέγετε· εὐδία· πυρράζει γὰρ ὁ οὐρανός· 3 καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών· πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. ὑποκριταί, τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε γνῶναι;»(Ματθ. ιστ΄, 1-3).

Ὁ ἁγιορείτης ἱερομόναχος Γέρων Εὐθύμιος ἀπό τήν ἔρημο τῆς Καψάλας μᾶς προτρέπει νά μήν κάνουμε τό ἐμβόλιο. Ὅσον ἀφορᾶ τήν γενικότερη κατάσταση, ἔγραψε χαρακτηριστικά: «Ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶναι ἀδιανόητο νά τόν βλέπαμε μέ μάσκα καί γάντια, νά ἔχη στήν τσέπη του τό μπουκάλι μέ τό οἰνόπνευμα καί νά ἀποφεύγη τούς ἀνθρώπους ἤ νά τούς μιλᾶ ἀπό ἀπόσταση. Εἶναι βέβαιο ὅτι θά εἰρήνευε τούς ἀνθρώπους καί θά βοηθοῦσε νά ἀποβάλλουν τόν φόβο καί πιό πολύ θά ἐλυπεῖτο γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν. Εἶναι ἀταίριαστος αὐτός ὁ φόβος γιά τούς χριστιανούς πού ἐμπνέονται ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου καί ἀπό τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας».

Ἡ πονηρία αὐτῶν πού διαμορφώνουν τήν καθημερινότητά μας εἶναι φανερή. Τώρα σχεδιάζουν νά καθιερώσουν «ψηφιακό πιστοποιητικό» (μήπως ἕνα εἶδος ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας;) γιά ὅσους ἐμβολιάζονται. Ὅσοι δέν θά τό ἔχουν «δέν θά μποροῦν νά πᾶνε οὔτε μέχρι τό περίπτερο» δήλωσε ἡ βουλευτής κ.  Μπακογιάννη. Ταυτόχρονα περιορίζεται, μέ ἀφορμή τόν κορωνοϊό, ἡ χρήση τῶν μετρητῶν. Πορευόμαστε πρός τήν πλήρη κατάργησή τους, ὅπως ἀκριβῶς τό γράφει ὁ ἅγιος : «Μόνο με τίς κάρτες θά κινεῖσθε· τά χρήματα θά καταργηθοῦν».

Ἔχουν προηγηθεῖ καί ἄλλα μέσα ἐλέγχου , ὅπως ὁ ΑΜΚΑ, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἡ πορεία τῆς ὑγείας καί τῆς ἐργασίας μας παρακολουθεῖται διαρκῶς. Χωρίς τόν ΑΜΚΑ ἐμποδίζονται ἡ μισθοδοσία, ἡ χορήγηση συντάξεων, ἡ προσφυγή στή δικαιοσύνη κλπ.  Ἀλλά τώρα χωρίς τό ψηφιακό πιστοποιητικό ἀπειλεῖται ἡ συμμετοχή τοῦ πολίτη σέ κάθε δραστηριότητα, ὅπως ὑπονόησε ὁ πρωθυπουργός.  Ἄρα μέ τό ψηφιακό πιστοποιητικό ἐμβολίου καί τήν πιθανή ἐξαφάνιση τῶν μετρητῶν προχωροῦμε σέ μεγαλύτερη στέρηση τῶν ἐλευθεριῶν μας, ἐνῷ συμβαίνει καί κάτι ποιοτικά διαφορετικό.

Μέσῳ τοῦ πιστοποιητικοῦ σοῦ ἐπιβάλλουν ἔμμεσα νά δεχθεῖς μιά ἰατρική πράξη, ἕνα ἐμβόλιο πού συνιστᾶ μία παρέμβαση στό σῶμα σου. Σέ ἐξοικειώνουν στό νά παραδίδεις τό σῶμα σου γιά νά ἔχεις δικαίωμα στήν ἐπιβίωση.

Βλέπουμε ὅτι ἐν μέσῳ COVID ὁ Ὑπουργός Ψηφιακῆς Διακυβέρνη­σης Κος  Πιερακάκης ἐμφανίζεται σέ ἐκπομπή^[3] μαζί μέ τόν Κο Θεοφάνη Τάση (Καθηγητή Σύγχρονης Πρακτικῆς Φιλοσοφίας) νά μιλάει γιά κατασκευή «ὑπερανθρώπων» μέ «σωματική, αἰσθηματική, ἠθική καί διανοητική ἀναβάθμιση στό σταυροδρόμι τῆς φιλοσοφίας, ἀνθρωπολογίας, νευροεπιστημῶν, πληροφορικῆς, μοριακῆς βιολογίας καί γενετικῆς». Τό (κάθε) ἐμβόλιο σήμερα χαρακτηρίζεται ὡς «μία μορφή πρωτόγονης ἀναβάθμισης» μπροστά στήν ἐξέλιξη πού ἔρχεται μέσῳ ἐμφυτευμάτων. Γιατί ἄραγε ἐπιλέχτηκε αὐτή ἡ χρονική στιγμή, κατά την ὁποία ὅποιος ἄλλος μιλήσει γιά παγκοσμιοποίηση, ἐμφυτεύματα, τσιπάκια κλπ θεωρεῖται γραφικός ἤ συνωμοσιολόγος;

Δέν ἀμφισβητοῦμε τήν ἐπικινδυνότητα τοῦ κορωνοϊοῦ. Ὅμως, θεωροῦμε τόν κίνδυνο αὐτόν πολύ μικρότερο ἀπό τόν κίνδυνο νά ἀποκοποῦμε ἀπό τά Ἱερά Μυστήρια, νά βάλουμε σέ δεύτερη μοίρα τήν πνευματική ζωή, νά χάσουμε τήν ἐλευθερία μας καί τό δικαίωμά μας στόν κοινωνικό διάλογο ἀκόμα καί ἀμφισβητώντας.

Ὑπό τήν ἀπειλή τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ σωματική ὑγεία διεκδικεῖ ἠθικά, νομικά, ἀκόμα καί θρησκευτικά γιά κάποιους, τό πρωτεῖο τῶν ἀγαθῶν, ὥστε νά ὀφείλουμε γιά χάρη της νά παρακάμψουμε ὅλα τά ἄλλα. Τήν ἐλευθερία μας, τή θεία λατρεία, τήν ἐργασία μας. Ὅμως γιά Χριστιανούς καί Ἕλληνες, διαχρονικά προτάσσονται τῆς ὑγείας, πού δέν τήν ὑποτιμοῦμε, ἡ πίστη καί ἡ ἐλευθερία.

Τέλος, θά ἦταν μεγάλη παράλειψη νά μήν ἀναφερθοῦμε στήν ἐκκλησιαστική – λειτουργική – πνευματική σύγχυση τῶν ἡμερῶν. Πολύς ὁ λόγος γιά τό ἄν  ἡ Θεία Κοινωνία μεταδίδει τόν ἰό! Ἄν καί ἡ συντριπτική πλειψηφία τῶν Ἱερέων καί Ἀρχιερέων ἀρνεῖται  ὡς βλάσφημη τήν ἀντίληψη περί μεταδόσεως τοῦ ἰοῦ, ἔχει ἀνοίξει συζήτηση περί ἐναλλακτικῶν τρόπων μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας. Αὐτό δίνει μιά εἰκόνα τῆς ἀντίχριστης περιρρέουσας ἀτμόσφαιρας ἐν μέσῳ τῆς ἔμμεσης ἀπειλῆς ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ, πού δέν πείθει ὅτι ὅλα γίνονται γιά τό καλό μας.

Συμπέρασμα.

Μετά ἀπό τίς παραπάνω διαπιστώσεις, πρός τό παρόν τουλάχιστον καί ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες,  παραμένουμε ἐπιφυλακτικοί ἀπέναντι στό ἐμβόλιο.

Παρακολουθοῦμε «τά σημεῖα τῶν καιρῶν» ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Παΐσιος ὄχι μέ ἄγχος, ἀλλά μέ τήν «καλή ἀνησυχία» καί προσευχόμαστε γιά  τήν ἐξ ὕψους φώτιση καί τήν πνευματική πεῖρα πού θά δοθεῖ «τοῖς νήφουσι».  Ἐπίσης ὁ ἅγιος προλέγοντας τίς μελλοντικές δυσκολίες τόνιζε: «Μόνο μέ καλή πνευματική ζωή θά τά βγάλωμε πέρα». «Ἐπέτρεψε ὁ Θεός γιά τίς ἁμαρτίες μας αὐτήν τήν μεγάλη δοκιμασία…». «…Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοια, ὑπομονή ἀνεξάντλητη, προσευχή ἀδιάλειπτη, ἡ ὁποία ἐνισχύει τήν Πίστη μας».^[4]  καί καλό θά εἶναι νά θυμόμαστε ὅτι ὁ Ἅγιος προκειμένου νά μᾶς ἐνισχύσει πνευματικά στό χειρόγραφο κείμενό του «Σημεῖα τῶν καιρῶν» προτάσσει ἕνα δίστιχο αἰσιοδοξίας: «Μετά τήν μπόρα τή δαιμονική, θά ἔρθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή».

Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν

---

[1] Vaccine Effectiveness: How Well Do the Flu Vaccines Work?  

https://www.cdc.gov/flu/vaccines-work/vaccineeffect.htm.^[2] Πνευματική ἀφύπνιση.

Λόγοι Β’, ΓΕΡΩΝ ΠΑΙΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἐκδότης: ΙΕΡΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (1999).

^[3] ΕΚΠΟΜΠΗ «Στά Ἄκρα» τῆς ΕΤ2 Δεκέμβριος 2020,  (00:37 καί ἔπειτα) https://www.youtube.com/watch?v=_qpzP6PtJKg

^[4]https://www.ekklisiaonline.gr/nea/gerontas-efthymios-agio-oros-ine-ateriastos-aftos-o-fovos-gia-tous-christianous/

ΠΗΓΗ.https://www.orthros.eu

Μᾶς συμφέρει νὰ ἀρκεστοῦμε στὴν ἐπιστημονικὴ λογική;

 Παῦλος μοναχός, Βιολόγος, MD Μοριακῆς Βιολογίας καὶ Βιοϊατρικῆς – Βουλευτήρια Ἁγίου Ὄρους. 

   Τί παράξενο, σὲ λίγες μέρες θὰ γιορτάσουμε τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἕνα θαῦμα ποὺ ὑπερβαίνει τὶς ἰατροβιολογικὲς ἐπιστῆμες καὶ κυρίως τὴν Γενετική, μὲ ἐπιστημονικοὺς παρεμβατισμούς, περιορισμοὺς καὶ ἀποκλεισμοὺς ἱστορικὰ πρωτοφανεῖς. Σὰν νὰ μεταλλάχθηκε ἡ ἐπιστήμη σὲ ἀπιστήμη. Θὰ πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε τελικά, μᾶς συμφέρει νὰ περιοριστοῦμε καὶ νὰ ἀρκεστοῦμε στὴν ἐπιστημονικὴ λογική; Κάποτε μοῦ τέθηκε αὐτὸ τὸ ἐρώτημα. Ἄν, ὡς ἐπιστήμονας, εἶχα ἀπαντήσει ὅτι ἀρκοῦμαι δὲν θά ΄μουν τώρα ζωντανὸς νὰ γράφω αὐτὸ τὸ κείμενο.

   Πρὶν ἔντεκα χρόνια ἔκανα τὸ διδακτορικό μου σὲ πεδίο βιοεπιστημονικοῦ ἐνδιαφέροντος. Μελετοῦσα δομὲς στὸ κυτταρικὸ τοίχωμα κάποιων μικροβίων πού, παράξενο, στὸ μικροσκόπιο εἶχαν σχῆμα κομποσχοινιοῦ. Δὲν τὸ εἶχα καταλάβει τότε. Δὲν ἤμουν κοντὰ στὴν Ἐκκλησία. Πίστευα στὸν Θεό. Εἶχα φτιάξει ὅμως τὴν δική μου, δῆθεν ψαγμένη, κοσμοθεωρία, τὸ δικό μου «εὐαγγέλιο». Ἐρευνητικὰ πήγαινα καλά. Εἶχα ἤδη ἀπὸ τὸ πρῶτο ἔτος ἀρκετὰ πειραματικὰ δεδομένα γιὰ τὴν πολυπόθητη πρώτη δημοσίευση.

   Ἦταν μεγάλη τεσσαρακοστὴ ὅταν ἄρχισα νὰ ἔχω ἐνοχλήσεις στὴν μέση, οἱ ὁποῖες ἐπιδεινώθηκαν παρὰ τὰ ἀντιφλεγμονώδη ποὺ πήρα. Στὸν ὕπνο ἔβλεπα ἐφιάλτες ὅτι πεθαίνω. Ἀποφάσισα νὰ πάω στὰ ἐφημερεύοντα γιὰ περαιτέρω ἔλεγχο. Ἕνας ὑπέρηχος ἄνω κάτω κοιλίας ἦταν ἀρκετὸς γιὰ νὰ γίνει ἄμεση εἰσαγωγή. Μοῦ εἶπαν γιὰ μιὰ μεγάλη κύστη στὸν ἀριστερὸ νεφρό. Ἐπὶ εἴκοσι μέρες ἔκανα παρακεντήσεις, ἐξετάσεις γιὰ νὰ βγεῖ διάγνωση. Οἱ γιατροὶ πάντα σκυθρωποί, ὀλιγομίλητοι. Ἤξεραν, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἔλεγαν.

   Κάποια στιγμὴ ἐκνευρίστηκα καὶ πήγα στὸν διευθυντὴ τῆς κλινικῆς καὶ τὸν ρώτησα τί σχέση ἔχει ἡ ἀξονικὴ στὸν θώρακα καὶ τὸ κεφάλι μὲ τὸν νεφρό. Στρίβοντας τσιγάρο μοῦ ἀπάντησε κοφτά: «Ἔχεις καρκίνο. Ἔχεις ἕνα τεράστιο ὄγκο στὸν νεφρὸ μὲ μεταστάσεις στοὺς πνεύμονες καὶ τὴν σπονδυλικὴ στήλη». Πάγωσα…

   Πίσω μου, ἡ μάνα μου καὶ ὁ ἀδερφός μου ἄρχισαν τοὺς λυγμούς. Ἐσωτερικὰ ὅλος ὁ κόσμος μου γκρεμιζόταν. Ὄνειρα, ἀγωνίες, στόχοι, σχέσεις, καθημερινότητες, κοσμοθεωρίες. Ὅλα σκόνη. Κι ὅμως, κάτι μᾶλλον Κάποιος μὲ κράταγε ὄρθιο. Μιὰ ἐσωτερικὴ φωνὴ ποὺ μοῦ ἔλεγε: Μὴν ἀνησυχεῖς, Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ.

   Ἔφυγα ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ γιατροῦ τρομαγμένος, ἀλλὰ παραδόξως μὲ μιὰ διαύγεια, μὲ ἕνα ἐσωτερικὸ ξεκαθάρισμα. Ἕνα νέο νόημα σκόρπισε τὴν ὁμίχλη ποὺ σκέπαζε τὸν νοῦ μου. Δὲν μὲ ἔνοιαζε τόσο ποὺ θὰ πέθαινα νωρίς. Εἶχα ζήσει ἔντονα τὴν ζωή μου. Μὲ φόβιζε ἡ συναίσθηση ὅτι ἔχασκε ἀπὸ κάτω μου ὀρθάνοιχτο τὸ στόμα τοῦ βύθιου δράκοντα νὰ καταπιεῖ τὴν ψυχή μου καὶ νὰ τὴν στείλει στὴν αἰώνια κόλαση. Ἤθελα νὰ ἐξομολογηθῶ, σὰν τὸν ἄσωτο υἱὸ νὰ γυρίσω πίσω σὲ ἕνα πνευματικὸ ξεκίνημα ποὺ εἶχα ἐγκαταλείψει ἐδῶ καὶ χρόνια. Δὲν θὰ προλάβαινα νὰ φτάσω στὸ σπίτι τοῦ Πατέρα, ἀλλὰ ἴσως μὲ ἔβρισκε στὸν σωστὸ προσανατολισμό, στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς.

   Τὰ πάντα μοῦ ἔδειχναν τὸ θάνατο. Οἱ γιατροὶ καὶ κυρίως τὸ ἴδιο τὸ γνωστικό μου ὑπόβαθρο. Εἶχα ὅμως μιὰ φλογερὴ πίστη ὅτι ὁ Πρωτομάστορας Θεός, ἂν ἦταν θέλημά Του, μποροῦσε νὰ φτιάξει τὴν ἀνεπανόρθωτη βλάβη ποὺ εἶχε ὑποστεῖ τὸ σῶμα μου. Κατέβηκα στὴν ἐκκλησία καὶ ἐκεῖ στὸ κατανυκτικὸ ἡμίφως τῶν κεριῶν ἐξομολογήθηκα στὸν πνευματικὸ γιατρὸ τοῦ νοσοκομείου.

   Ἂν καὶ οἱ οὐρολόγοι ἀρχικὰ δὲν ἔκριναν σκόπιμο νὰ χειρουργηθῶ, γιατὶ ἡ κατάσταση ἦταν πολὺ προχωρημένη, τελικὰ πήραν τὴν ἀπόφαση νὰ τὸ κάνουν. Μοῦ μίλησαν γιὰ μιὰ δύσκολη πολύωρη ἐπέμβαση, ποὺ στὸν ἴδιο χρόνο θὰ προσπαθοῦσαν νὰ ἀφαιρέσουν τὸν ὄγκο μαζὶ μὲ τὸν νεφρό, τὶς συμφύσεις του καὶ τὴν πιὸ μεγάλη μετάσταση στὸν πνεύμονα.

   Τὴν προηγούμενη τοῦ χειρουργείου ἦταν Κυριακὴ καὶ μετὰ ἀπὸ πολλά, πολλὰ χρόνια λειτουργήθηκα καὶ κοινώνησα. Δὲν ἦταν μόνο ὅτι κοινώνησα τὸν Χριστό, (ἐπι)κοινώνησα καὶ μὲ τοὺς πιστοὺς γύρω μου. Μέσα ἀπὸ τὴν κοινὴ λατρεία ἔνοιωσα νὰ μὲ στηρίζει καὶ νὰ μὲ ἐνισχύει ἕνα προσευχητικὸ δίχτυ ποὺ τὸ κράταγαν ὅλοι μαζὶ οἱ πιστοί…

   Τὰ πράγματα πήραν ἄλλη τροπή. Τὸ χειρουργεῖο κράτησε μόνο δύο ὧρες γιατὶ ὁ ὄγκος, πέραν κάθε προσδοκίας, δὲν εἶχε συμφύσεις σὲ γειτονικὰ ὄργανα καὶ βγῆκε εὔκολα σὰν μωρό. Ἡ ταχεῖα βιοψία ἔδειξε ὅτι δὲν ἔπασχα ἀπὸ καρκίνο τοῦ νεφροῦ, ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα σπάνιο παιδικὸ ὀστεοσάρκωμα. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ μεταστάσεις στὸν πνεύμονα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπιστοῦν πρῶτα μὲ χημειοθεραπεία. Ἔτσι ἐκεῖ ποὺ φαινόμουν πολὺ νέος γιὰ νὰ ἔχω καρκίνο, ἤμουν τώρα πολὺ «γέρος» γιὰ τὸν συγκεκριμένο τύπο καρκίνου. Ἄρχισα νὰ βλέπω τὰ πρῶτα χαμόγελα στὰ πρόσωπα τῶν γιατρῶν. Μιὰ κάποια ἐλπίδα ἄρχισε νὰ ἀνατέλλει.

   Ὡστόσο, τὸ πρόβλημα ἦταν ὅτι στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε ἡ γνώση καὶ ἡ ἐμπειρία ἑνὸς ἐπιθετικοῦ πρωτοκόλλου ἀντιμετώπισης τοῦ συγκεκριμένου μεταστατικοῦ καρκίνου σὲ ἐνήλικα. Ἔτσι οἱ ὀγκολόγοι μοῦ πρότειναν νὰ μὲ ἀναλάβει μιὰ ἐξειδικευμένη ὀγκολογικὴ κλινικὴ τῆς Ἀμερικῆς. Στὴ σκέψη αὐτὴ μὲ προβλημάτιζε ἡ ἐνδεχόμενη ἔλλειψη ἐκκλησίας στὴν πόλη ποὺ ἦταν ἡ κλινικὴ καὶ κατ’ ἐπέκταση ἡ στέρηση τῆς Θείας Κοινωνίας. Τὸ συζήτησα μὲ τὸν πνευματικό μου στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ μετὰ ἀπὸ πολλοὺς πειρασμοὺς μπόρεσα νὰ συνδεθῶ ξανὰ μαζί του λίγο πρὶν τὸ χειρουργεῖο. Μοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία του νὰ πάω στὴν Ἀμερική. Ὅλα πήγαν ἀνέλπιστα καλά.

   Μέσα σὲ ἐλάχιστο χρόνο ἔγιναν οἱ ἑτοιμασίες καὶ βρεθήκαμε στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς γῆς. Ἡ πόλη ἦταν ὄμορφη, ἥσυχη, οὐσιαστικὰ προέκταση τοῦ νοσοκομείου, φτιαγμένη γιὰ νὰ ἐξυπηρετεῖ καὶ νὰ ἀναψύχει τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τοὺς συνοδούς τους. Τὸ κυριότερο, πολὺ σύντομα ἀνακαλύψαμε ὅτι κοντὰ στὸ νοσοκομεῖο ὑπῆρχε ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία. Τὸ ἀπίστευτο, ἡ ἐνορία διέθετε δωρεὰν δίπλα στὸ ναὸ σπίτια μὲ πλῆρες νοικοκυριὸ γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς τοῦ νοσοκομείου. Ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, βρέθηκα νὰ ἀτενίζω ἀπὸ τὸ παράθυρο τῆς νέας κατοικίας μου, τὸν σταυρὸ τοῦ τρούλου τῆς ἐκκλησιᾶς καὶ νὰ δοξολογῶ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ ἔλεος καὶ τὴν πρόνοιά Του.

   Συνοπτικὰ τὸ πλάνο θεραπείας περιελάμβανε χημειοθεραπεῖες, ἀξιολόγηση, χειρουργεῖο καὶ πάλι χημειοθεραπεῖες μαζὶ μὲ ἀκτινοβολίες. Στὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας στὶς δεκαπέντε Αὐγούστου ἔγινε τὸ PET SCAN τῆς ἀξιολόγησης. Ὅλες οἱ ὑπερμεταβολικὲς μεταστατικὲς ἐστίες (πάνω ἀπὸ δέκα) ποὺ εἶχε δείξει τὸν Ἀπρίλιο εἶχαν ἐξαφανισθεῖ. Ὁ μεγάλος ὄγκος στὸν πνεύμονα εἶχε συρρικνωθεῖ στὸ 1cm, ἀφαιρέθηκε χειρουργικὰ γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἦταν μόνο οὐλώδης ἱστὸς χωρὶς νεόπλασμα. Οἱ γιατροὶ ἐνθουσιασμένοι μίλησαν γιὰ ἐντυπωσιακὰ θετικὴ ἐξέλιξη. Ἀκολούθησε τὸ ὑπόλοιπο σκέλος τοῦ πρωτοκόλλου τὸ ὁποῖο εἶχε διάρκεια ὀχτὼ μῆνες.

   Σὲ ὅλο τὸ διάστημα τῶν θεραπειῶν προσπαθοῦσα νὰ κοινωνῶ κάθε Κυριακὴ μὲ τὴν εὐλογία καὶ καθοδήγηση τοῦ γέροντά μου. Ἡ Θεία Κοινωνία μοῦ ἔδινε σωματικὴ καὶ πνευματικὴ δύναμη, θάρρος καὶ καρτερία. Στὸ Ἅγιο Ποτήριο εἶχα ἐναποθέσει ὅλη τὴν ἐλπίδα μου νὰ καταφέρω νὰ  διαπλεύσω ἀνάμεσα στὶς συμπληγάδες πέτρες τῆς θανατηφόρου ἀσθένειας ἀπὸ τὴν μιὰ καὶ τῆς δηλητηριώδους θεραπείας ἀπὸ τὴν ἄλλη. Καὶ οἱ δεκατέσσερις κύκλοι μὲ βρήκαν αἱματολογικὰ ἕτοιμο καὶ ἔτσι ὅλα πήγαν σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα. Τὰ φάρμακα δὲν μοῦ προκάλεσαν οὔτε ἕνα ἐμετό, οὔτε μιὰ διάρροια.

   Παρὰ τὴν γνωστὴ ἀνοσοκαταστολὴ ποὺ προκαλοῦν οἱ χημειοθεραπεῖες δὲν νόσησα οὔτε μιὰ φορὰ ἀπὸ κάποια λοίμωξη. Ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δὲν κολλάει μικρόβια, ἀλλὰ πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι μὲ προστάτευσε ἀπὸ αὐτά. Αὐτὸ μὲ τὴν πνευματικὴ λογικὴ εἶναι αὐτονόητο, διότι οἱ παθογόνοι μικροοργανισμοὶ προσιδιάζουν λειτουργικὰ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο ζωντανὸ ὀργανισμὸ στὸ τέλειο παράσιτο, τὸν ἀκοίμητο σκώληκα, τὸν διάβολο, ποὺ ἡ Θεία Κοινωνία καίει καὶ ἐκδιώκει.

   Ὅλα τὰ παραπάνω τὰ καταθέτω γιὰ νὰ φανερώσω πρὸς δόξαν Θεοῦ, πολὺ ἀκροθιγῶς, τὴν εὺεργεσία ποὺ ἔλαβα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ τόσο ἀπαξιώνεται στὶς μέρες μας. Φυσικὰ δὲν ὑποτιμῶ τὴν συνδρομὴ τῆς Ἐπιστήμης. Δὲν θὰ μποροῦσα ἄλλωστε, λόγῳ τῆς διαδρομῆς μου. Θλίβομαι πολὺ πού, λόγῳ τοῦ κορωνοϊοῦ μὲ μέση θνητότητα περίπου 0,5%, ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες, ὅταν ὁ καρκίνος ποὺ μὲ βοήθησε ἡ Ἐκκλησία νὰ ξεπεράσω ἔχει θνητότητα τουλάχιστον 80%. Ἄν, περισσότερο ἀπὸ τοὺς θεράποντες, ἐμεῖς οἱ ἀσθενεῖς εἴχαμε βροντοφωνάξει γιὰ τὴν ψυχοσωματικὴ θεραπεία ποὺ προσφέρει τὸ Νοσοκομεῖο ποὺ λέγεται Ἐκκλησία, θὰ εἶχε ἀναχαιτιστεῖ ἡ ἐπέλαση τῆς λογικοκρατίας.

   Ἂς συνειδητοποιήσουν οἱ εἰδικοὶ ποὺ εἰσηγοῦνται, οἱ ἰθύνοντες ποὺ ἀποφασίζουν ἢ ἀποδέχονται, οἱ νομικοὶ ποὺ καθεύδουν, οἱ δημοσιογράφοι ποὺ στοχοποιοῦν, οἱ «νομοταγεῖς» ποὺ καταγγέλλουν, οἱ ἀστυνομικοὶ ποὺ ἐπιβάλλουν πρόστιμα, ὅτι ἐμποδίζοντας τοὺς πιστοὺς νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, ἐμποδίζουν τὸν δρόμο πρὸς τὸ θαῦμα, τὸ ὑπέρλογο, πρὸς τὸν ἀκένωτο θησαυρὸ τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ, ἀφήνοντας ὡς μόνη ἐπιλογὴ τὸ ἀδιέξοδο τῆς ἀπελπισίας. Ἡ πραγματικότητα ἤδη ἀποφαίνεται ἂν αὐτὸ ὀνομάζεται προστασία ἢ προσβολὴ τῆς δημόσιας ὑγείας.

   Ζοῦμε σὲ ἕνα μεταπτωτικὸ κόσμο, ὄχι στὸν παράδεισο. Ὁ θάνατος εἶναι φυσιολογικὴ λειτουργία τῆς ζωῆς γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πληθυσμιακῆς ἰσορροπίας καὶ βιοποικιλότητας τῶν οἰκοσυστημάτων. Ἀναπόφευκτα θὰ μᾶς ἐπισκεφθοῦν οἱ ἀσθένειες καὶ τελικὰ ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός, θεραπεύοντας «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν» στὸ Εὐαγγέλιο, ἀποκάλυψε ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ὑπέρτατος διαχειριστὴς τῶν ἀσθενειῶν. Εἰσερχόμενοι στὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας δίνουμε στὸν Χριστό, τὸν Ἱατρὸ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, τὴν ἄδεια νὰ χρησιμοποιήσει τὶς ἀσθένειες, τοὺς γιατρούς, τὰ φάρμακα καὶ ὅλες τὶς σχετικὲς ἐμπειρίες ὡς χειρουργικὰ ἐργαλεῖα γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ νὰ μᾶς ἐνηλικιώσει πνευματικά. Ἔτσι γινόμαστε ἀληθινὰ ἄνω θρώσκοντα ὄντα ποὺ χαίρονται καὶ ἀγάλλονται μὲ τὸν Κύριο καὶ Δημιουργό τους.

   Εἶναι πραγματικὰ ἕνα θαυμαστὸ μυστήριο, πῶς ἐντὸς Ἐκκλησίας ἡ ἀσθένεια μεταβάλλεται σὲ δύναμη, ἡ ἀναπηρία σὲ ὑπέρβαση, ὁ θάνατος σὲ ἀνάσταση. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι οἱ ἀρρώστιες ἦταν πάντα εὐπρόσδεκτες ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἁγίους μας, γιὰ νὰ εἶναι ὁ νοῦς τους σταθερὰ ἀποξενωμένος ἀπὸ τὸ τρεπτό, ἐφήμερο, ἀπατηλὸ καὶ μάταιο αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Γιὰ νὰ εἶναι ἕτοιμοι εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου. Γιατὶ ἡ ταπείνωση, ὁ πόνος καὶ τὸ μαρτύριο τῆς νόσου εἶναι ὁ πιὸ εὔγλωττος τρόπος νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ ἔπαθε καὶ σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς.   Ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς τὴν δοκιμασία τοῦ κορωνοϊοῦ γιὰ νὰ σηκώσουμε τὰ χέρια ψηλὰ καὶ νὰ μᾶς ἀνασύρει ἀπὸ τὴν λάσπη τοῦ ὑλισμοῦ καὶ τῆς κοσμικότητας. Ἐμεῖς ὅμως χωθήκαμε πιὸ βαθειὰ στὸν βοῦρκο, νὰ μᾶς κατεσθίουν οἱ βδέλλες καὶ τὰ σκουλήκια τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου. Εὔχομαι, πρὶν ἔρθουν πιὸ δύσκολες καταστάσεις, νὰ γίνει κοινὴ συνείδηση ὅτι δὲν ἀρκεῖ ἡ αὐξανόμενη μέν, ἀει-πεπερασμένη δέ, ἐπιστημονικὴ παρακαταθήκη. Κατὰ πάντα μᾶς συμφέρει ὁ ἀγωγὸς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέγεται Ἐκκλησία, νὰ εἶναι διαρκῶς ἀνοιχτὸς καὶ προσβάσιμος, νὰ γεμίζει τὶς καταφαρμακωμένες καρδιές μας μὲ ἐλπίδα καὶ τὶς ζωές μας μὲ εὐλογίες καὶ θαύματα.

ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Κωμικοτραγικές σχέσεις λόγῳ ἐπιδημίας!

Ἀρχιμανδρίτου Ἰωαννικίου

Καθηγουμένου Ἱ.Μονῆς Μεταμορφώσεως Σοχοῦ Λαγκαδᾶ

Ἀπορεῖ κανείς καί ἐξίσταται γιά τήν ἐξέλιξη τῶν κοινωνικῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων μέ τήν λεγόμενη ἐπιδημία τοῦ μεταδοτικοῦ ἰοῦ.

Ἄν ζοῦσε ὁ Ἀριστοφάνης στήν ἐποχή μας θά ἔγραφε τήν ὡραιότερη, τήν πιό πρωτότυπη κοινωνική κωμωδία.

Ἄν ζοῦσε ὁ Αἰσχύλος στήν ἐποχή μας θά ἔγραφε τήν πλέον πρωτάκουστη, τήν καταπληκτικώτερη κοινωνική τραγωδία.

Γιατί ὄντως ἐδῶ ἔχουμε μιά παγκόσμια κωμικοτραγωδία.

Πῶς κατάντησαν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις μέ μιά ἐπιδημία! Μήπως κρίνονται πιό πολιτισμένοι οἱ ἀρχαιότεροι ἀπό μᾶς ἄνθρωποι, πού ἀντιμετώπιζαν πιό ἀνθρώπινα καί πιό πολιτισμένα τίς σχέσεις στίς παληές ἐπιδημίες;

Ἐδῶ βλέπεις νά προσβάλλονται βίαια οἱ φιλίες, οἱ συγγένειες, οἱ δεσμοί καί σύνδεσμοι οἱ κοινωνικοί. Πανικός, φοβία καί βία, ἀνασφάλεια, ὑποψία καί καχυποψία, τρόμος καί τρομοκρατία. Γιά ἕνα συνηθισμένο ἰό συγκλονίζονται, γκρεμίζονται τά πάντα; ἡ φιλία, ὁ αὐθορμητισμός, ἡ ἁπλότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐμπιστοσύνη, τό φιλότιμο. Πράγματα τόσο ἀνθρώπινα, τόσο πολιτισμένα, τόσο ἑλληνοπρεπῆ.

Μήπως ὁ λεγόμενος σύγχρονος πολιτισμός μας ἔγινε περισσότερο ἐγωκεντρικός, τρομοκρατικός, συμφεροντολογικός, ἀπόκοσμος, ἀποστασιοποιημένος, ἀνασφαλής, μηδενιστικός;

Μήπως πρακτικά ἐφαρμόζουμε τό μηδενιστικό δόγμα τοῦ Σάρτρ, ὁ ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι «ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου» ἤ ἡ ἀρρώστεια μου, ἤ ἡ δυστυχία μου, ἤ ἡ ἀνασφάλειά μου, ἤ ἡ τρομοκρατία μου, ἤ ὁ θάνατός μου;

Μήπως ἡ ὑλιστική καί ἀντίχριστη ἐποχή μας λησμόνησε τήν ἀλήθεια ὅτι «ὁ ἄλλος εἶναι ὁ παράδεισός μου, εἶναι ὁ θεός μου»;

Ὅλα αὐτά ἔρχονται ὡς φυσιολογικά ἐρωτήματα ὅταν ἀκοῦς καί βλέπεις γύρω σου ἀνθρώπους τρομοκρατημένους, ἀλλόφρονες, δίχως χαμόγελο, μασκοφορεμένους, σέ ἀπόσταση ἀσφαλείας ἀπομακρυσμένους, κομπλεξικούς καί σέ λίγο μέσα σέ γυάλες, ἀπομονωμένους (!!!) ἀπό τά ἴδια τους τά παιδιά, τούς συζύγους, τούς φίλους, τούς γείτονες, τούς συναδέλφους.

Τώρα, πού λές, φίλε ἀναγνώστη, θά μᾶς βάλουν τόν καθένα σέ μιά γυάλα μεγάλη, γιατί θά ἀπαγορεύεται εἴτε νά βλέπεις, εἴτε νά ἀκοῦς τόν ἄλλον. Διότι καί μέ τό βλέμμα –λένε– μεταδίδεται ὁ ἰός καί μέ τή φωνή στό αὐτί περνάει ὁ ἰός!! Μόνο μέ ἕνα μεγάλο κινητό θά βλεπόμαστε καί θά μιλᾶμε!!! Θά ἔχει πολύ γοῦστο ὁ καθένας ἔξω ἀπό τό γυάλινο κλουβί του νά᾿χει τό ἕνα χέρι ἔξω τυλιγμένο μέ ὑαλοβάμβακα, πού θά κρατάει ἕνα μέτρο μή τυχόν καί πλησιάσει ὁ διπλανός του, ὁ πατέρας, ἡ μάνα, τό παιδί του, ὁ παππούς, ἡ γιαγιά, ὁ φίλος, ὁ συνάδελφος, ὁ καθηγητής, ὁ μαθητής. Μέ τό μέτρο αὐτό θά μετράει ὁ καθένας μας ἑνάμισο μέτρο ἀπόσταση!!

Μή τυχόν καί κοντέψει ἕνα ροῦπι, χαθήκαμε!!!

Σ᾿ αὐτό τό γυάλινο κλουβί θά τρῶμε καί θά πίνουμε φαΐ καί νερό μέ ὁρούς!! Θά ἀπαγορευθεῖ τό σπιτικό μαγείρεμα καί τό φυσικό γάργαρο νεράκι καί ὅ,τι παράγει ἡ Φύση!!!

Ἐπίσης δέν χρειάζεται νά δοῦμε πῶς εἶναι οἱ ἐξωγήινοι (ἄν ὑπάρχουν βέβαια). Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πού γεννηθήκαμε σ᾿ αὐτόν τόν ὄμορφο πλανήτη, πάνω στή γῆ, θά γίνουμε ἐξω-γήϊνοι!!!

Ὅσο γιά τήν ἀναπνοή, ἐκεῖ θά γελάει «πᾶς πικραμένος»!!! Θά ἔχουμε λέει ἀναπνευστήρα δηλ. φυσιτήρι, διότι τό ὀξυγόνο τῆς Φύσης μπορεῖ νά φέρνει τόν τρομοκράτη ἰό καί ἀλλοίμονό μας!

Ὡραία ζωή θά πῆς. Καλύτερα νά μήν τήν ζῶ τέτοια ζωή. Μά δέν κατάλαβες, φίλε μου, ὅτι ἐκεῖ θά καταλήξουμε; Καί ποῦ εἶσαι ἀκόμα… Ἡ Νέα Μετανεωτερική Ἐποχή, ἡ Παγκοσμιοποίηση θά μᾶς κάνει ἀνθρωποειδῆ, μούμιες, πιθηκάκια, ἀρκουδάκια καί ὅπως ὁ παληός ἀρκουδιάρης ἔτσι θά χτυπᾶνε καί μεῖς θά χορεύουμε. Ὄχι ὅπως χορεύουμε κοντά κοντά. Προσοχή!! Μέσα ἀπό τό γυάλινο κλουβί καί μέ τή μεζούρα στό χέρι!!

Καλά ἔλεγε ὁ μπαρμπα-Μακρυγιάννης ὅτι μᾶς φέρανε τήν «παραλυσία» καί στήν Πατρίδα μας. Ποῦ εἶναι ἡ Δημοκρατία καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα; Ποῦ μᾶς πάει ἡ παραλυμένη καί ἡ πουλημένη στόν μαμωνᾶ τοῦ χρήματος Εὐρώπη;

Ἀντιλαμβάνεσθε «ὅτι ἀνήκουμε στή Δύση» (σ᾿ αὐτό τό ἀνιστόρητο δόγμα). Ὄχι στήν Ἑλλάδα, ὄχι στήν Ὀρθοδοξία, ὄχι στή Ρωμιοσύνη!!

Δικτατορία, Ἀστυνόμευση, Βία. Ἀπό ἄνθρωποι, πού «ἄνω θρώσκουν», σέ Νούμερα. Θά ἀπαγορεύεται νά λές «πατέρας, μητέρα», ἀλλά Νο1, Νο2 καί σύ θά εἶσαι ἕνα ζωάκι, ἕνα νούμερο.

Θά μοῦ πῆς τώρα: Πῶς κατάντησε καί πῶς θά καταντήσει ἀκόμα ὁ ἄνθρωπος!! Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πανέμορφη, ἀφοῦ τοῦ ἀπαγόρευσαν «οἱ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» νά ἀσπάζεται τήν εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ του. Ἀφοῦ τόν ἄνθρωπο τόν πουλᾶνε σάν ἕνα κομμάτι κρέας καί τοῦ ἀπαγορεύουν ἀκόμα καί τήν ὑπαρξιακή σχέση του μέ τό Θεανθρώπινο Σῶμα καί Θεανθρώπινο Αἷμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ του.

Ἀκούστηκε μάλιστα ὅτι οἱ Χριστιανοί θά γίνουμε «σοῦπερ παπικοί», ἀφοῦ θά ἀπαγορεύσουν τή θεία Κοινωνία καί δέν θά κοινωνᾶνε οὔτε μέ τό μπισκοτάκι τῶν Παπικῶν. Ὁ Δυτικός Ὀρθολογισμός, Σχολαστικισμός σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο!

Μήπως στό τέλος ἕνας ἁπλός ἰός θά μεταβάλλει τήν κοινωνία σέ μιά ἄγρια κοινωνία, τόν σύγχρονο πολιτισμό σ᾿ ἕνα ἄγριο πολιτισμό; Διότι ὁ ἄνθρωπος «ὁ ἀκοινώνητος ἤ θηρίο γίνεται ἤ θεός». Θεός ἀποκλείεται, ἀφοῦ τοῦ ἀπαγορεύουν τήν Θεία Λειτουργία καί Θεία Μετάληψη τοῦ Θεανθρώπου, δηλαδή τήν θέωσή του. Ἄρα γίνεται θηρίο. Λοιπόν θηριόγνωμος πολιτισμός! Νά τόν χαιρόμαστε! Ποιός ξέρει τί ἔχει νά γεννήσει σέ λίγο ἕνας τέτοιος πολιτισμός θηρίων καί ἀγρίων ἀνθρώπων ἤ ἀνθρωποειδῶν;;; Ποιός ξέρει ἄραγε, ὁ λεγόμενος ἀθεϊστικός, τεχνολογικός πολιτισμός τί ἔχει νά δημιουργήσει, νά φέρει στούς σύγχρονους ἀνθρώπους καί σέ ὅλη τήν Δημιουργία καί τή Φύση τοῦ Θεοῦ;

Πόσο ἐπίκαιρος εἶναι στίς μέρες μας ὁ λόγος τοῦ Ντοστογιέφσκυ «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται».

«Ἦταν πού ἦταν στραβό τό κλῆμα, τὄφαγε καί ὁ γάϊδαρος». Δηλαδή ὑπῆρχε πού ὑπῆρχε ἡ ὑποτίμηση καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ προσώπου στή Νέα Ἐποχή τήν Μετανεωτερική, πού εἰσήλθαμε, ἦρθε καί ἡ ἀπόσταση, ἡ ὑποψία, οἱ ὑποτονικοί δεσμοί τῆς κοινωνίας καί οἱ ἀντικοινωνικές σχέσεις ἐξαιτίας μιᾶς ἀμφιλεγόμενης καί ἀμφιβόλου ἐπιδημίας.

Καί πᾶμε πρός τό χάος, ἀφοῦ δέν πᾶμε «διά Χριστοῦ καί ἐν Χριστῷ»

Η μάχη των μαχών

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Λάμπρος Φωτόπουλος στην Romfea.gr
Θεολογος-Νομικος
Δικηγόρος Παρ Αρείω Πάγω ε.σ.
Master Κανονικού Δικαίου

---

Η Επιδημία του κορονοϊού έφερε στην επιφάνεια ένα πόλεμο που βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση και τώρα ορμητικά από όλες τα πλευρές επισπεύδεται. Είναι ο πόλεμος μεταξύ Κοσμικού Κράτους και Ορθοδοξίας.

Το Κοσμικό Κράτος ως γνωστόν είναι το άθρησκο Κράτος στο οποίο καμία θρησκεία δεν μπορεί να επηρεάσει το νομοθετικό έργο της Πολιτείας ή να εμποδίσει τον κρατικό εξαναγκασμό για λόγους θρησκευτικής Πίστης.

Το Κοσμικό Κράτος στην τελεία του μορφή όχι μόνον αδιαφορεί για την Εκκλησία αλλά θεωρεί ότι δικαιούται να επεμβαίνει και σε θέματα που αποτελούν θρησκευτικά δόγματα και να επιβάλλει την άποψη του.

Στο Ελλαδικό χώρο η έννοια του Κοσμικού Κράτους από της συστάσεως της Ελληνικής Πολιτείας ήταν συνεσταλμένη.

Αυτό έγινε γιατί η Ελληνική Ανεξαρτησία στηρίχθηκε στην θρησκευτική διαφορά Μουσουλμάνων – Χριστιανών μέσα στην Οθωμανία και αυτό είχε δεσμευτικές παραμέτρους στη συνέχεια για το Νεοελληνικό Κράτος.

Δηλαδή η Ελλάδα αν και θεωρητικά έτεινε να γίνει κοσμικό Κράτος είχε σημαντικές δεσμεύσεις υπέρ της Ορθόδοξης Εκκλησίας κυρίως μέσω των Συνταγμάτων που όλα αφενός έφεραν ως προοίμιο την ομολογία Πίστεως στο Τριαδικό Θεό και αφετέρου αναγνώριζαν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως Επικρατούσα θρησκεία και κατοχύρωναν ρητά τους Ιερούς της Κανόνες.

Φτάσαμε έτσι, όχι στην Εποχή του Κορονοϊού, αλλά πολύ πριν που το Ελληνικό Κράτος υποτάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας άρχισαν να αναθεωρούνται τόσο σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και σε πρακτικά θέματα.

Η οικονομική και πολιτική αυτοτέλεια του Ελληνικού Κράτους ουσιαστικά καταργείται με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2000 μ.Χ..

Από τότε αρχίζει η σύγκρουση Κοσμικού Κράτους με την επικυριαρχία της Ευρώπης και της Εκκλησίας να γίνεται σφοδρότερη.

Ας θυμηθούμε από πλευράς Εκκλησίας, τόσο τα πύρινα κηρύγματα του Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αυγουστίνου κατά της Ε.Ο.Κ. όσο και του Αγίου Παϊσίου τις σχετικές προφητείες για την μελλοντική διάλυσή της Ευρωπαϊκής Ένωσης .

Από την άλλη πλευρά επιχειρείται η «μεσσιανικότητα» του Κοσμικού Κράτους. Παρόλο που η απόλυτη κοσμική πολιτειακή επιβολή είχε αποτύχει στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού οι θεωρητικοί της «αυτοδυναμίας» του Κοσμικού Κράτους επανέρχονται με πιο προχωρημένες πλέον προτάσεις για μια Παγκόσμια Δικτατορία που όμως θα γίνει με την συναίνεση των πολιτών αυτή τη φορά και γι’ αυτό δεν θα θεωρηθεί τυραννία.

Τότε βέβαια δεν δόθηκε καμία εξήγηση πως θα γίνει αυτό το «θαύμα», αλλά τώρα πλέον είναι ορατό μετά την «επιδημία» του κορονοϊού και τις μεθοδεύσεις που ακολούθησαν.

Στις 22-26 Μαϊου του 2002, έγινε στην Αθήνα μια συνάντηση, «Στρογγυλή Τράπεζα» με θέμα «Σύνταγμα και Θρησκεία» που συμμετείχε η αφρόκρεμα των Ελλήνων και Ξένων Συνταγματολόγων, ήτοι η Διεθνής Ένωση Συνταγματικού Δικαίου, το Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών και η Ένωση Ελλήνων Συνταγματολόγων.

Στην εναρκτήριο εισήγηση του καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών Φιλίππου Σπυροπούλου με θέμα «ο πολιτειακός έλεγχος των θρησκευτικών κανόνων» τέθηκε απερίφραστα η απολυταρχική αρχή ότι : «Κανόνες, νόμους παράγει, αυτοδυνάμως, μόνον το Κράτος. Οποιοσδήποτε άλλος έχει ικανότητα παραγωγής κανόνων δεν την έχει αυτοδυνάμως αλλά δοτώς, κατά παραχώρηση ή ανοχή από το Κράτος… Σήμερα το κοσμικό Κράτος δεν ανέχεται καμία άλλη δικαιοταξία ως υπερέχουσα της δικής του. Οι θρησκευτικές δικαιοταξίες δεν συνιστούν εξαίρεση του κανόνα».

Δηλαδή οι ιεροί Κανόνες και το λεγόμενο φυσικό δίκαιο δεν αναγνωρίζονται ως πρωτογενής πηγή δικαίου από το Κοσμικό Κράτος.

Στην συνέχεια της εισηγήσεως υποστηρίχθηκε ότι δεν υπάρχει «ελεύθερος χώρος δικαίου» και ότι το κοσμικό Κράτος έχει δικαίωμα να ελέγχει και την σκέψη ακόμη των πολιτών.

Αυτό όπως στην συνάντηση αυτή διακηρύχθηκε θα γίνει με την συναίνεση των ανθρώπων!

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Ρωμαίικη Παράδοση που όχι μόνον αριθμεί συνεχή ιστορία 2000 περίπου ετών αλλά έχει επί πλέον αποταμιεύσει και τις εμπειρίες πολλών ετών προ Χριστού μέχρι και την δημιουργία των Πρωτοπλάστων όλες οι εξουσίες προέρχονται από το Θεό και σχηματοποιούνται σε δύο κατηγορίες: στην κοσμική Εξουσία που φροντίζει τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και την πνευματική Εξουσία (Ιεροσύνη) που εξυπηρετεί τις πνευματικές και σωτηριολογικές ανάγκες των πιστών.

Με άλλα λόγια όσο το Κράτος έχει εξουσία να νομοθετεί για τις βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και την σωματική τους προστασία άλλο τόσο και οι Ιεροί Κανόνες που αποσκοπούν στην σωτηρία της ψυχής των ανθρώπων και συντάσσονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία ανά τους αιώνες έχουν την δική τους αυτοδυναμία, προέρχονται από το Θεό και δεν είναι «παραχώρηση του Σύγχρονου Κοσμικού Κράτους» όπως διδάσκουν οι Συνταγματολόγοι.

Εδώ λοιπόν αρχίζει η Μεγάλη Σύγκρουση. Η αναπόφευκτη σύγκρουση! Ούτε το Κοσμικό Κράτος έχει δυνατότητα ελιγμών ή υπαναχώρησης ούτε πολύ περισσότερο η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να παραιτηθεί των δικαιωμάτων της αν δεν θέλει να ψευτίσει τον θεόσδοτο χαρακτήρα της και να γίνει μια περιθωριακή λέσχη.

Αναλυτικότερα: Σε παλαιότερες εποχές τα κοσμικά Κράτη ήταν Εθνικά και η κυριαρχία τους μπορούσε να αμφισβητηθεί από πολλούς εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες γι’ αυτό και η επικράτησή τους δεν ήταν πάντα ασφαλής.

Σήμερα το Κοσμικό Κράτος τείνει να γίνει παγκόσμιο και δεν φοβάται εξωτερικούς εχθρούς γι’ αυτό πλέον δεν έχει ανάγκη συμβιβασμών με τις διάφορες θρησκείες.

Αντίθετα μπορεί και να ελέγχει τα πρόσωπα που κατέχουν τα ανώτερα ιεραρχικά αξιώματα, ακόμη και να τα επιλέγει.

Τα πρόσφατα γεγονότα με τον κορονοϊό απέδειξαν ότι μπορεί χωρίς την συναίνεση των θρησκειών να κλείνει εκκλησίες, τζαμιά, συναγωγές χωρίς καμία προηγούμενη έγκριση.

Από μια τέτοια παντοδυναμία δεν μπορεί πλέον παραιτηθεί το Κοσμικό Κράτος εκτός και αν θέλει να αυτοκαταργηθεί. Η επιλογή του ολοκληρωτισμού είναι μονόδρομος για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση.

Από την άλλη πλευρά είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία που πιστεύει στη θεϊκή επέμβαση στον ορατό Κόσμο έρχεται αντιμέτωπη με το κοσμικό Κράτος για τους λόγους που πιο πάνω είπαμε.

Οι άλλες θρησκείες δεν θα συγκρουστούν με το Κράτος γιατί ούτε ιερατείο έχουν παρά μόνον διδασκάλους αχειροτόνητους, ούτε μυστήρια ούτε Εκκλησία, με την ορθόδοξη έννοια του Σώματος του Χριστού.

Οι προς τα έξω σχέσεις τους με την Κοινωνία ή είναι ανύπαρκτες (όπως στους Προτεστάντες) ή εντάσσονται σε κοσμικές πρακτικές (όπως είναι η εξουσία του Βατικανού ή η επιθετικότητα του Ισλάμ).

Αυτές οι θρησκευτικές οντότητες εύκολα μπορούν να προσαρμοσθούν στις υποδείξεις του Κράτους με κάποιους συμβιβασμούς και ανταλλάγματα.

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για τον επί πλέον λόγο ότι η ομολογία της Πίστεως είναι για τον Ορθόδοξο Χριστιανό η πεμπτουσία της σωτηρίας του η μάχη είναι αναπόφευκτη.

Ο αδόκιμος τρόπος με τον οποίο ο πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος προσπάθησε να στιγματίσει την επιθετική συμπεριφορά των Κυβερνητικών στελεχών προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, παρά το άμεσο κουκούλωμα από την Δ.Ι.Σ., δείχνει ότι οι αντίπαλες δυνάμεις οδηγούν την μάχη αναγκαστικά στα άκρα.

Ποια θα είναι η έκβαση αυτού του Πολέμου; Το τελικό αποτέλεσμα για τους Χριστιανούς είναι γνωστό. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ποιος θα επικρατήσει στην παρούσα φάση.

Η απάντηση είναι ως εξής: Όσον αφορά τον Ελλαδικό χώρο οδηγούμαστε είτε το δεχόμαστε είτε όχι σε μια ασύντακτη Πολιτεία. Το Ελληνικό Σύνταγμα όσον αφορά τα της θρησκείας έχει ουσιαστικά καταργηθεί de facto.

Η Ελληνική δικαιοσύνη εξαρτημένη πλήρως από την Παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να δράσει ανασταλτικά γιατί οι αποφάσεις της ακολουθούν τις πολιτικές επιλογές της Κυβέρνησης.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με το κλείσιμο των Εκκλησιών το Πάσχα και την συναίνεση του Σ.τ.Ε. σε αυτό.

Οδηγούμαστε λοιπόν στον αγώνα ποιος θα επικρατήσει την επόμενη μέρα. Από την ιστορία γνωρίζουμε πώς «παίζονται» αυτά τα θέματα. Το Κράτος χάνει την υπομονή του και αρχίζει διωγμούς των χριστιανών.

Μέσα από τους διωγμούς, που μπορούν να διαρκέσουν και πολλά χρόνια, ανανεώνεται η Πίστη, καθαρίζεται η Εκκλησία από τα ζιζάνια, ενεργεί απρόσκοπτα η Θεία Χάρη και τελικά αλλάζει το Πολίτευμα.

Σε αυτή τη μάχη η κάθε πλευρά θα δώσει ότι καλύτερο έχει και το αποτέλεσμα θα αναδείξει τον ισχυρό. Αυτός θα ανασυντάξει την νέα Πολιτεία, τη res Publica.

Τέτοιες μάχες έγιναν στο παρελθόν πολλές με παγκόσμιους δυνάστες, όπως με τον Αιγύπτιο Φαραώ, με τον Ναβουχοδονόσορα, με το Αντίοχο το Δ’ τον Επιφανή, με το Ρωμαϊκό Imperium, με την Εικονομαχία, με το Κράτος του υπαρκτού Σοσιαλισμού κλπ.

Η Πίστη νίκησε την ισχύ του «κοσμικού» η εκκοσμικευμένου Κράτους.

Αυτός ο Κανόνας δεν έχει εξαιρέσεις.

ΠΗΓΗ.ΡΟΜΦΕΑ