Υπήρχε ένα μνημόσυνο το Σάββατο, όταν η λειτουργία τελείωσε. Μερικοί από τους παρόντες ήταν ήδη έξω από την εκκλησία, και άλλοι έμειναν μέσα και άρχισαν να προσεγγίζουν τον χώρο όρθιοι, ως συνήθως, στη μέση της Εκκλησίας.
Εγώ, ο μοναχός που τα έγραψα στάθηκα στη χορωδία. Ένας ιερέας και ένας διάκονος βγήκαν από το ιερό. Ο ιερέας δήλωσε: «ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΑΜΗΝ . » Ο διάκονος άναψε τα κεριά και άρχισε να τα διανέμει στους παρόντες. Και αυτή τη στιγμή είδα ότι πολλοί άνθρωποι άρχισαν να εισέρχονται στην πόρτα του ναού από το δρόμο και στη συνέχεια διεισδύουν μέσα από τους τοίχους και τα παράθυρα. Ο ναός ήταν γεμάτος με πολλές διαφανείς σκιές. Στο πλήθος αυτό είδα γυναίκες, άντρες, αγόρια και παιδιά. Επίσης είδα να εισέρχονται αυτοκράτορες, επίσκοποι, και μεταξύ αυτών ένα απλό εργάτη, υπέργηρους χωρικούς στρατιώτες , φτωχές γυναίκες και τους φτωχούς γενικά.
Μετά από την ευχή του ιερέα, αυτοί σιωπηλά, αλλά πολύ γρήγορα πλήρωσαν ολόκληρο το ναό, ενώνονταν στενά μαζί. Όλοι τους ήσαν πρόθυμοι για την παραμονή, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσαν να τον προσεγγίσουν τον ιερέα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από αυτή την εκπληκτική εικόνα.
Τέλος, υπάρχαν τόσοι πολλοί από αυτούς που οι πραγματικοί γύρω μου φαίνονταν τόσο λίγοι και σχετικά φωτεινοί στο φόντο αυτών των καταπληκτικό σκιών. Αυτές οι (σκιές), που πλησιάζουν με σιωπή, έφτασαν στον ιερό βωμό. Μερικοί από αυτούς είναι σαν να γονατίζουν, άλλοι έσκυβαν τα κεφάλια τους, σίγουρα περιμένουν την ευχή. Τα παιδιά είχαν στα χέρια τους φως που καιγόταν όπως στα χέρια των πιστών και των ζωντανών.
Αλλά τότε ο διάκονος έβγαλε τις σημειώσεις και άρχισε να διαβάζει τα ονόματα που έγραφαν πάνω τους. Δεν υπήρξε κανένα τέλος στην έκπληξή μου όταν παρατήρησα ότι ένας μετα τον άλλον ξεχώριζε σε μια χαρούμενη κίνηση. Πλησίασαν αυτούς που τους θυμούνται, στέκονταν δίπλα τους, τους κοίταζαν με μάτια γεμάτα αγάπη, χαρούμενα χαλαρά .
Έχω ακόμη σκεφτόμουν ότι ήταν εκεί στα χέρια των πνευμάτων κάποιο πνευματικό κερί και προσευχήθηκαν μαζί με τους άλλους και ,έλαμψαν ασυνήθιστα γύρω από την εκκλησία χαρούμενες ακτίνες.
Όπου διαβάστηκε κάθε όνομα, χαρούμενες μορφές εμφανίστηκαν όλο και περισσότερες από το πλήθος των σιωπηλών σκιών. Περπατούσαν σιωπηλά και συγχωνεύονταν με τις ζωντανές προσευχές. Τέλος, όταν διάβαζαν τις σημειώσεις, με τα ονόματα υπήρχαν πολλοί λυπημένοι με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να ήρθαν από κάπου αλλου έμοιαζαν ξεχασμένοι από εκείνους που θα έπρεπε να τους καλέσουν και να διαβάσουν τα ονόματα τους.
Μερικές από τις ψυχές με αγωνία κοίταζαν προς την πόρτα, σαν να περίμεναν ότι, ίσως, θα έρθει ακόμη κάποιος κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους αναγκάσει να γυρίσουν.
Αλλά όχι, τα νέα πρόσωπα δεν εμφανίζονταν και δεν ακούστηκε το όνομά τους να χαίρονται με τη χαρά εκείνων που είχαν ακουστεί τα ονόματα τους μαζί με τους άλλους..
Είδα τη συνολική ομάδα των προσκυνητών, όπως ήταν αναμειγμένα με ρίγος στις ακτίνες φωτός από τα φαντάσματα από τον άλλο κόσμο, και είδα ακόμα πιο υπέροχη εικόνα.
Εκείνη την εποχή, όταν λέμε «Μακάριος είσαι, Κύριε, δίδαξέ με τα δικαιώματα σου » ή τη λέξη «εγώ, Κύριε, ανάπαυση την ψυχής του δούλου σου,» έβλεπες το ζωντανό πρόσωπο να φωτίζετε με το ίδιο φως με εκείνους που τους κεκοιμημενους που προσευχόταν για αυτούς.
Όταν ένα σύννεφο θυμιατηριού καπνού αρωματισμένου ,και η καύση κεριών να ακούγεται η υπέροχη προσευχή έκκληση: «Με τους αγίους ανάπαυσε Χριστέ …» και είδα ότι όλη η εκκλησία σαν ένας άνθρωπος γονάτισε και τα ονόματα των οποίων διαβάστηκαν , και προσευχήθηκαν για τους παρόντες και για τους εαυτούς τους, και εκείνοι που ξεχάστηκαν, προσευχόταν μόνο για τον εαυτό τους.
Όταν η προσευχή τελείωσε με ένα άσμα, και ο παπάς διάβασε το τελευταίες ευχές και ο διάκονος τελείωσε συνολικά την επιμνημόσυνη δέηση τότε αναχώρησαν , από μπροστά μου άρχισαν να εξαφανίζονται οι σκιές, και ήταν πια μόνο οι άνθρωποι που ήθελαν να υπηρετήσουν ένα άλλο μνημόσυνο για τους νεκρούς τους. Τότε είδα στα πρόσωπα μια τέτοια ειρήνη, μια τέτοια ικανοποίηση, μια τέτοια χαρά, την οποία δεν μπορώ να μεταδώσω.
Μεγάλη, άγια και ευτυχισμένη για τον αποθανόντα το μνημόσυνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και πόσο θλιβερό είναι για εκείνους που στερούνται όχι μόνο τη χαρά να βλέπουν τους εαυτούς τους να έχει ξεχαστεί , αλλά και η επιβράδυνση της πνευματικής ανανέωσης και τη συγχώρεση των αμαρτιών τους στον Κύριο ως επιμνημόσυνη δέηση στο χρόνο ακόμη περισσότερο κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας. Επειδή κάθε φορά που ο ιερέας παίρνει τα σωματίδια για την ανάπαυση των ψυχών, αυτές οι ψυχές λαμβάνουν έλεος, προσεγγίζοντας τη Βασιλεία του Θεού.
Αυτή η δίψα για τον αποθανόντα να τον θυμούνται την βιώνει ο καθένας μας. Επειδή συχνά μας θυμίζουν τον εαυτό τους στα όνειρά μας, την παραμονή των γενεθλίων ή θανάτου τους, την παραμονή της επιμνημόσυνη δέησης του Σαββάτου.
Μας κάθε λέξη, η σκέψη, η μνήμη του εκλιπόντος ανταποκρίνεται άμεσα σε αυτό, και η μνήμη του καλού – είναι ευχάριστη η μνήμη του κακού – οδυνηρή, για την πρόκληση των τύψεων. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο φρικτή είναι η μετά θάνατον ζωή για ανθρώπους που είναι δύσκολο να τους θυμούνται με καλό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι νόμοι του έλεος του ανθρώπου απαιτούν να μην πείτε τίποτα κακό για τους νεκρούς, ώστε να μην τραυματίσετε τις πνευματικές τους πληγές. Όλα αυτά πρέπει να αποτελούν προειδοποίηση
Από το περιοδικό «σώστε τις ψυχές σας»-ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
